War: Αθήνα vs Θεσσαλονίκη

[Sassenach77]

Αν θυμάμαι καλά τον χώρο, τώρα ήταν στην αίθουσα 12.

Τότε έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τα προϊστορικά σίγουρα δεν ήταν στο υπόγειο και όλη η μόνιμη έκθεση είχε μία πολύ σωστή χρονολογική σειρά....

 

[turms]

37 χρονια , το μονο πράγμα που επισκέφθηκα ήταν ο λευκός πύργος

 

[kabamarou]

αυτό με το κασέρι = όλα τα τυριά ποιος το λέει τελικά? Οι βόρειοι η οι νότιοι...

πάντως αυτό με τις αλοιφές στην Θεσσαλονίκη δεν το χώνεψα ποτε...k πάντα όταν πήγαινα στις ταβέρνες εκνευριζόμουνα.

"να σας φέρω καμια αλοιφή?"
όχι ρε μεγάλε. Πήρα ένα mesulid k μου πέρασε η μέση.
Φέρε μια τυροκαυτερή καλύτερα.

Δεν λένε όλοι τις σαλάτες αλοιφές στην Θεσσαλονίκη. Προσωπικά ποτέ δεν τις έχω πει έτσι ούτε κάποιος από τα τόσα άτομα που έχω κάνει παρέα

 

[psilos3]

Πολύ στο μουσείο και στην κουλτούρα έχει ξεπέσει το νήμα, οπότε βρίσκω αφορμή να το επαναφέρω στην τάξη. Παίρνω το καλό μου το φτυάρι κι αρχίζω το θάψιμο, αναλύοντας σε επιμέρους κατηγορίες.

Ομορφιά πόλεων: Ξεκινάω με την κατηγορία που τον τίτλο και μόνο να διαβάσει κανένας ευρωπαίος θα βάλει τα γέλια. Όπως σε κάθε Ελληνική τσιμεντούπολη, έτσι κι εδώ ισχύει ο ίδιος απαράλλαχτος κανόνας. Αν εξαιρέσεις ορισμένα ιστορικά αντικειμενικά όμορφα σημεία, το υπόλοιπο τεράστιο κομμάτι αποτελεί μια ανοικτή χωματερή. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή την αθλιότητα που βλέπουν τα μάτια μας και στις δύο. Από τη μία μια ιστορική πρωτεύουσα με βαριά κληρονομιά που κάνει το παν για να την τσιμεντώσει, από την άλλη μια πόλη που πασχίζει να απαξιώσει εδώ και χρόνια τα ιστορικά της σημεία. Πραγματική τιμωρία για μόνιμους κατοίκους, πλην εξαιρέσεων όπως είπα, το ιστορικό κέντρο ίσως για την Αθήνα με τον βράχο της Ακρόπολης και την άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη, το μόνο απομεινάρι από το ένδοξο παρελθόν κατά τη γνώμη μου. Και μη μου πει κανείς για το παραλιακό μέτωπο της δεύτερης με το Θερμαϊκό που ζέχνει, τα ‘χει εξηγήσει με τον καλύτερο τρόπο ο γνωστός Χιπ-Χοπ καλλιτέχνης. «Ρομαντικά κόκκινα φώτα να χαίρονται οι φαντασμένοι. Κι εμείς μες στα συντρίμμια της καλά καβατζωμένοι». Η λύση των 12 ρίχτερ και για τις δύο και το χτίσιμο απ’ την αρχή θα ήταν ιδανική. Ψήφος ισόπαλη.

Κλίμα πόλεων: Το «φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε» που έλεγε ο Παπάζογλου για τη Θεσσαλονίκη είναι κάτι που συμβαίνει πλέον ελάχιστες φορές το χρόνο, με την υγρασία και τη ζέστη ειδικά το καλοκαίρι να ναι αποπνιχτική, καθιστώντας το κλίμα βαρύ κι ασήκωτο. Εν’ αντιθέσει στην Αθήνα όσες φορές κι αν έχω πάει διαπιστώνω πως ακόμη και λιγότερες ώρες ύπνου με ξεκουράζουν πολύ περισσότερο, παρόλο που και σ’ αυτήν την πόλη συνήθως οι ατμοσφαιρικές συνθήκες δεν είναι καλές. Δε θα ξεχάσω επίσης το φθινόπωρο του ’19 όπου αντιμετώπιζα ένα δύσκολο τραυματισμό στους προσαγωγούς στον οποίο εκτός των άλλων παίζουν ρόλο και οι κλιματικές συνθήκες, τραυματισμό που σχεδόν τον ξέχασα μετά από δυο μέρες παραμονής στην Αθήνα, όντας έτοιμος να χορέψω μπαλέτο, από κει που δυσκολευόμουν να κάνω απλές κινήσεις στη Θεσσαλονίκη. Καλά, αυτό το τελευταίο θα ήταν διαολεμένα αστείο να το βλέπει κανείς αλλά δεν είν’ εκεί το θέμα μας. Ψήφος στην Αθήνα.

Εκδρομές – Κοντινές επιλογές ταξιδιού: Ναι είναι βασικός παράγοντας ψήφου και στην περίπτωση αυτή δε θα μακρηγορήσω. Από τη μία σε απόσταση βολής η Πελοπόννησος, οι Κυκλάδες και άλλα πόσα υπέροχα μέρη, από την άλλη τα Σέρρας, το Κιλκίς και η Πτολεμαΐδα. Α ξέχασα, είναι και η Χαλκιδική. Ψήφος στην Αθήνα εύκολα.

Φαγητό: Ένα μεγάλο κεφάλαιο διαμάχης (λυπάμαι, έχουμε δίκιο σε όλα), στο οποίο επίσης δε χρειάζεται να ξοδευτούν γραμμές. Αναγνωρίζω τα βήματα προόδου που έχουν γίνει στην Αθήνα, απέχουν όμως παρασάγγας ακόμη από τη Θεσσαλονίκη και τη νοοτροπία της όπως και εν γένει του Βορρά. Δε καταδέχομαι να συζητήσω για φαγητό παρά μόνο με Κρητικό. Μιλώ προφανώς για την πλατιά λαϊκή μάζα κι όχι για τα γκουρμεδάτα και γκλαμουράτα εστιατόρια που πρέπει να δώσεις ένα νεφρί για να πληρώσεις μια γλαρόσουπα με σφαγμένη φακή επειδή το έχει ο ταδε σεφ. Μ΄ αφήνουν ασυγκίνητο. Α και δεν είναι σουβλάκι, είναι σάντουιτς, η να το λέμε και σωστά σαντουήτς, όπως έγραψα σε παλιότερο ποστ. Ψήφος στη Θεσσαλονίκη με ευκολία.

Διασκέδαση: Με πόνο γράφω αυτό το κεφάλαιο μιας και τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη έχουν αλλάξει ραγδαία, ειδικότερα από το 2010 και μετά. Τα παλιά στέκια που γνώρισα από παιδί και κάνανε την πόλη ξεχωριστή τα ψάχνουμε πλέον με το κυάλι και τα φασόν μαγαζιά (τύπου Καρόλου Ντηλ) που δε σου προσφέρουν κάτι τα βρίσκεις σωρηδόν. Φασον προσωπικό, φασόν μαγαζάτορες, φασόν πελάτες, τίποτα το ξεχωριστό, μια κόπια του ενός στο άλλο. Τα μπαράκια στα πέριξ του λευκού πύργου είναι ανάμνηση, τα Λαδάδικα με τα πάνω τους και τα κάτω τους (κυρίως τα κάτω τους) και η πόλη που δε κοιμάται και διασκεδάζει κάθε μέρα, η Θεσσαλονίκη που ύμνησε ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης κι ο Ζαμπετας ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αντιθέτως στην Αθήνα ανακαλύπτω κάθε φορά πολύ ωραία πράγματα, στέκια, ζωντανές περιοχές όλες τις μέρες της εβδομάδας που δε χρειάζεται να αναλύσω, υπάρχουν τα πάντα και παντού. Ψήφος σ’ αυτήν μετά λύπης.

Μουσικές σκηνές: Ναι παίζει κι αυτή η κατηγορία, με τη Θεσσαλονίκη να κρατάει ακόμα (με δυσκολία) τα σκήπτρα, τηρουμένων αναλογιών πάντα και πληθυσμού. Πολλά εδραιώθηκαν εδώ, κάποτε η Ροκ σκηνή, σήμερα η Χιπ-Χοπ, ακόμη πιο παλιά οι μεγάλοι ρεμπέτες, μέχρι και οι σκυλοποπ καλλιτέχνες από δω ξεκινούν οι περισσότεροι. Ίσως το κοινό της πόλης να έχει απαιτητικότερο και αυστηρότερο κριτήριο όπως μου είπε κάποτε ένα στέλεχος μεγάλης εταιρείας ζυθοποιείας, μιας και πολλοί είναι αυτοί που λανσάρουν ένα προϊόν υπό δοκιμή πρώτα στη Θεσσαλονίκη κι αν αυτό «εγκριθεί» από τον κόσμο τότε μόνο περπατάει στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ψήφος στο βορρά.

Επαγγελματική αποκατάσταση: Ελάτε καθίστε όλοι γύρω απ’ τη φωτιά να πούμε ανέκδοτα να γελάσουμε. Ξεκινάω εγώ: Μισθοί στις εταιρείες της Θεσσαλονίκης! Θα μου πει κανείς στην Αθήνα τα πράγματα είναι καλύτερα σε μια -αδικαιολόγητα- ακριβή πόλη; Πιθανόν, μιας και οι ευκαιρίες είναι πολύ περισσότερες όπως είναι λογικό. Ψήφος στο νότο.

Άνθρωποι – Επαγγελματικά: «Κόμπρες Αθηναίοι» όπως θα έλεγε σοφά κι ο μεγάλος φιλόσοφος και ρήτωρ της εποχής μας Παρασκευάς Κούτσικος. Απατεώνες, παγαπόντες, αγιογδύτες, κομπιναδόροι, αγύρτες, αεριτζήδες και κυρίως αλεπουδιάρηδες, τύποι που στη Σαλονίκη υπάρχουν μόνο σε μικρογραφία, στην Αθήνα ζουν και βασιλεύουν. «Πρόσεξε κει που θα πας στη πρωτεύουσα μη σε γελάσουνε» μας λέγαν οι γιαγιάδες μας και μάλλον δε το λέγανε τυχαία. Μη μιλήσω βέβαια για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (είχα την τύχη να συνεργάζομαι για χρόνια με μία) όπου το ρητό «ο θάνατος σου η ζωή μου» καταλαβαίνεις ότι βρίσκει εφαρμογή, με τις μαχαιριές μεταξύ τμημάτων και συναδέλφων να πέφτουν η μία μετά την άλλη. Όχι ότι θα ήμασταν καλύτεροι, να τα λέμε όλα, απλά δε τυγχάνει να έχουμε τέτοιες μεγάλες εταιρείες στα μέρη μας. Ψήφος στην Αθήνα για να ‘χω το κεφάλι μου ήσυχο.

Άνθρωποι – Γενικά: Μα είμαστε σοβαροί; Ποιος βγάζει συμπέρασμα κι έχει κριτήριο για ανθρώπους βάσει καταγωγής; Εντάξει, εκτός άμα είναι απ’ τον Πύργο της Ηλείας, ή τη Χαλκιδική, εκεί πάω πάσο. Σοβαρά πάντως δε βλέπω διαφορά, πέρα απ’ την κακή νοοτροπία των ανθρώπων των μεγαλουπόλεων, ίσως λίγο εκεί το χάνουν οι Αθηναίοι, στην επιπόλαια κρίση και τον κυνισμό. Ισοψηφία, παντού έχουμε φίλους!

Μετακινήσεις – Υποδομές: Με τη Θεσσαλονίκη σε μόνιμη ασφυκτική άθλια κίνηση λόγω flyover, με το μετρό να ναι ένα βήμα μπροστά από την ιστορική τρύπα του Κούβελα (κου-κου-Κούβελας – Νέες ιδέες, για ψαγμένους μουσικά αυτό), και τον απαρχαιωμένο ΟΑΣΘ να είναι ο μόνος τρόπος ευρείας μεταφοράς σ’ αυτή την πόλη θα περίμενε κανείς η ψήφος να παραείναι εύκολη. Αλλά ρε κόμπρες Αθηναίοι, ενώ τα ‘χετε όλα, Μετρο, Τραμ, προαστιακό, λεωφορεία, τρόλευ, ιπτάμενα ταξί, θαλάμους τηλεμεταφοράς κτλ, εξηγήστε μου πως διάολο τα καταφέρνετε να έχετε τόση ελεεινή κίνηση στους δρόμους σας; Ισοψηφία κι εδώ, όσο κι αν δε πάει το χέρι.

Ποιότητα ζωής: Ποιος ήρθε; Για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα, για το «αστέρι από τσιμέντο που μας ακολουθάει», για «της Ευρώπης τη Φαβέλα», για το απρόσωπο της Αθήνας και την εσωστρέφεια με το συντηρητισμό που βουλιάζει τη Θεσσαλονίκη μέρα με τη μέρα αλλά και χίλιους άλλους λόγους, μακριά κι αγαπημένοι. Κι απ’ τις δύο. Ισοπαλία με αρνητικό πρόσημο.


Συμπέρασμα: Σε πολλές επιμέρους κατηγορίες μπορεί να νικάει η Αθήνα και είναι λογικό ως ένα σημείο, ωστόσο προσωπικά θα ήθελα μια τρίτη ψήφο μιας και δε πρόκειται να τη δώσω σε καμία από τις δύο, έχοντας τη τύχη να κυκλοφορώ σ’ αυτές κατά κύριο λόγο ως επισκέπτης. Ευτυχώς.

 

[Señor_Nada]

Πολύ στο μουσείο και στην κουλτούρα έχει ξεπέσει το νήμα, οπότε βρίσκω αφορμή να το επαναφέρω στην τάξη. Παίρνω το καλό μου το φτυάρι κι αρχίζω το θάψιμο, αναλύοντας σε επιμέρους κατηγορίες.

Ομορφιά πόλεων: Ξεκινάω με την κατηγορία που τον τίτλο και μόνο να διαβάσει κανένας ευρωπαίος θα βάλει τα γέλια. Όπως σε κάθε Ελληνική τσιμεντούπολη, έτσι κι εδώ ισχύει ο ίδιος απαράλλαχτος κανόνας. Αν εξαιρέσεις ορισμένα ιστορικά αντικειμενικά όμορφα σημεία, το υπόλοιπο τεράστιο κομμάτι αποτελεί μια ανοικτή χωματερή. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή την αθλιότητα που βλέπουν τα μάτια μας και στις δύο. Από τη μία μια ιστορική πρωτεύουσα με βαριά κληρονομιά που κάνει το παν για να την τσιμεντώσει, από την άλλη μια πόλη που πασχίζει να απαξιώσει εδώ και χρόνια τα ιστορικά της σημεία. Πραγματική τιμωρία για μόνιμους κατοίκους, πλην εξαιρέσεων όπως είπα, το ιστορικό κέντρο ίσως για την Αθήνα με τον βράχο της Ακρόπολης και την άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη, το μόνο απομεινάρι από το ένδοξο παρελθόν κατά τη γνώμη μου. Και μη μου πει κανείς για το παραλιακό μέτωπο της δεύτερης με το Θερμαϊκό που ζέχνει, τα ‘χει εξηγήσει με τον καλύτερο τρόπο ο γνωστός Χιπ-Χοπ καλλιτέχνης. «Ρομαντικά κόκκινα φώτα να χαίρονται οι φαντασμένοι. Κι εμείς μες στα συντρίμμια της καλά καβατζωμένοι». Η λύση των 12 ρίχτερ και για τις δύο και το χτίσιμο απ’ την αρχή θα ήταν ιδανική. Ψήφος ισόπαλη.

Κλίμα πόλεων: Το «φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε» που έλεγε ο Παπάζογλου για τη Θεσσαλονίκη είναι κάτι που συμβαίνει πλέον ελάχιστες φορές το χρόνο, με την υγρασία και τη ζέστη ειδικά το καλοκαίρι να ναι αποπνιχτική, καθιστώντας το κλίμα βαρύ κι ασήκωτο. Εν’ αντιθέσει στην Αθήνα όσες φορές κι αν έχω πάει διαπιστώνω πως ακόμη και λιγότερες ώρες ύπνου με ξεκουράζουν πολύ περισσότερο, παρόλο που και σ’ αυτήν την πόλη συνήθως οι ατμοσφαιρικές συνθήκες δεν είναι καλές. Δε θα ξεχάσω επίσης το φθινόπωρο του ’19 όπου αντιμετώπιζα ένα δύσκολο τραυματισμό στους προσαγωγούς στον οποίο εκτός των άλλων παίζουν ρόλο και οι κλιματικές συνθήκες, τραυματισμό που σχεδόν τον ξέχασα μετά από δυο μέρες παραμονής στην Αθήνα, όντας έτοιμος να χορέψω μπαλέτο, από κει που δυσκολευόμουν να κάνω απλές κινήσεις στη Θεσσαλονίκη. Καλά, αυτό το τελευταίο θα ήταν διαολεμένα αστείο να το βλέπει κανείς αλλά δεν είν’ εκεί το θέμα μας. Ψήφος στην Αθήνα.

Εκδρομές – Κοντινές επιλογές ταξιδιού: Ναι είναι βασικός παράγοντας ψήφου και στην περίπτωση αυτή δε θα μακρηγορήσω. Από τη μία σε απόσταση βολής η Πελοπόννησος, οι Κυκλάδες και άλλα πόσα υπέροχα μέρη, από την άλλη τα Σέρρας, το Κιλκίς και η Πτολεμαΐδα. Α ξέχασα, είναι και η Χαλκιδική. Ψήφος στην Αθήνα εύκολα.

Φαγητό: Ένα μεγάλο κεφάλαιο διαμάχης (λυπάμαι, έχουμε δίκιο σε όλα), στο οποίο επίσης δε χρειάζεται να ξοδευτούν γραμμές. Αναγνωρίζω τα βήματα προόδου που έχουν γίνει στην Αθήνα, απέχουν όμως παρασάγγας ακόμη από τη Θεσσαλονίκη και τη νοοτροπία της όπως και εν γένει του Βορρά. Δε καταδέχομαι να συζητήσω για φαγητό παρά μόνο με Κρητικό. Μιλώ προφανώς για την πλατιά λαϊκή μάζα κι όχι για τα γκουρμεδάτα και γκλαμουράτα εστιατόρια που πρέπει να δώσεις ένα νεφρί για να πληρώσεις μια γλαρόσουπα με σφαγμένη φακή επειδή το έχει ο ταδε σεφ. Μ΄ αφήνουν ασυγκίνητο. Α και δεν είναι σουβλάκι, είναι σάντουιτς, η να το λέμε και σωστά σαντουήτς, όπως έγραψα σε παλιότερο ποστ. Ψήφος στη Θεσσαλονίκη με ευκολία.

Διασκέδαση: Με πόνο γράφω αυτό το κεφάλαιο μιας και τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη έχουν αλλάξει ραγδαία, ειδικότερα από το 2010 και μετά. Τα παλιά στέκια που γνώρισα από παιδί και κάνανε την πόλη ξεχωριστή τα ψάχνουμε πλέον με το κυάλι και τα φασόν μαγαζιά (τύπου Καρόλου Ντηλ) που δε σου προσφέρουν κάτι τα βρίσκεις σωρηδόν. Φασον προσωπικό, φασόν μαγαζάτορες, φασόν πελάτες, τίποτα το ξεχωριστό, μια κόπια του ενός στο άλλο. Τα μπαράκια στα πέριξ του λευκού πύργου είναι ανάμνηση, τα Λαδάδικα με τα πάνω τους και τα κάτω τους (κυρίως τα κάτω τους) και η πόλη που δε κοιμάται και διασκεδάζει κάθε μέρα ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αντιθέτως στην Αθήνα ανακαλύπτω κάθε φορά πολύ ωραία πράγματα, στέκια, ζωντανές περιοχές όλες τις μέρες της εβδομάδας που δε χρειάζεται να αναλύσω, υπάρχουν τα πάντα και παντού. Ψήφος σ’ αυτήν μετά λύπης.

Μουσικές σκηνές: Ναι παίζει κι αυτή η κατηγορία, με τη Θεσσαλονίκη να κρατάει ακόμα (με δυσκολία) τα σκήπτρα, τηρουμένων αναλογιών πάντα και πληθυσμού. Πολλά εδραιώθηκαν εδώ, κάποτε η Ροκ σκηνή, σήμερα η Χιπ-Χοπ, ακόμη πιο παλιά οι μεγάλοι ρεμπέτες, μέχρι και οι σκυλοποπ καλλιτέχνες από δω ξεκινούν οι περισσότεροι. Ίσως το κοινό της πόλης να έχει απαιτητικότερο και αυστηρότερο κριτήριο όπως μου είπε κάποτε ένα στέλεχος μεγάλης εταιρείας ζυθοποιείας, μιας και πολλοί είναι αυτοί που λανσάρουν ένα προϊόν υπό δοκιμή πρώτα στη Θεσσαλονίκη κι αν αυτό «εγκριθεί» από τον κόσμο τότε μόνο περπατάει στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ψήφος στο βορρά.

Επαγγελματική αποκατάσταση: Ελάτε καθίστε όλοι γύρω απ’ τη φωτιά να πούμε ανέκδοτα να γελάσουμε. Ξεκινάω εγώ: Μισθοί στις εταιρείες της Θεσσαλονίκης! Θα μου πει κανείς στην Αθήνα τα πράγματα είναι καλύτερα σε μια -αδικαιολόγητα- ακριβή πόλη; Πιθανόν, μιας και οι ευκαιρίες είναι πολύ περισσότερες όπως είναι λογικό. Ψήφος στο νότο.

Άνθρωποι – Επαγγελματικά: «Κόμπρες Αθηναίοι» όπως θα έλεγε σοφά κι ο μεγάλος φιλόσοφος και ρήτωρ της εποχής μας Παρασκευάς Κούτσικος. Απατεώνες, παγαπόντες, αγιογδύτες, κομπιναδόροι, αγύρτες, αεριτζήδες και κυρίως αλεπουδιάρηδες, τύποι που στη Σαλονίκη υπάρχουν μόνο σε μικρογραφία, στην Αθήνα ζουν και βασιλεύουν. «Πρόσεξε κει που θα πας στη πρωτεύουσα μη σε γελάσουνε» μας λέγαν οι γιαγιάδες μας και μάλλον δε το λέγανε τυχαία. Μη μιλήσω βέβαια για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (είχα την τύχη να συνεργάζομαι για χρόνια με μία) όπου το ρητό «ο θάνατος σου η ζωή μου» καταλαβαίνεις ότι βρίσκει εφαρμογή, με τις μαχαιριές μεταξύ τμημάτων και συναδέλφων να πέφτουν η μία μετά την άλλη. Όχι ότι θα ήμασταν καλύτεροι, να τα λέμε όλα, απλά δε τυγχάνει να έχουμε τέτοιες μεγάλες εταιρείες στα μέρη μας. Ψήφος στην Αθήνα για να ‘χω το κεφάλι μου ήσυχο.

Άνθρωποι – Γενικά: Μα είμαστε σοβαροί; Ποιος βγάζει συμπέρασμα κι έχει κριτήριο για ανθρώπους βάσει καταγωγής; Εντάξει, εκτός άμα είναι απ’ τον Πύργο της Ηλείας, ή τη Χαλκιδική, εκεί πάω πάσο. Σοβαρά πάντως δε βλέπω διαφορά, πέρα απ’ την κακή νοοτροπία των ανθρώπων των μεγαλουπόλεων, ίσως λίγο εκεί το χάνουν οι Αθηναίοι, στην επιπόλαια κρίση και τον κυνισμό. Ισοψηφία, παντού έχουμε φίλους!

Μετακινήσεις – Υποδομές: Με τη Θεσσαλονίκη σε μόνιμη ασφυκτική άθλια κίνηση λόγω flyover, με το μετρό να ναι ένα βήμα μπροστά από την ιστορική τρύπα του Κούβελα (κου-κου-Κούβελας – Νέες ιδέες, για ψαγμένους μουσικά αυτό), και τον απαρχαιωμένο ΟΑΣΘ να είναι ο μόνος τρόπος ευρείας μεταφοράς σ’ αυτή την πόλη θα περίμενε κανείς η ψήφος να παραείναι εύκολη. Αλλά ρε κόμπρες Αθηναίοι, ενώ τα ‘χετε όλα, Μετρο, Τραμ, προαστιακό, λεωφορεία, τρόλευ, ιπτάμενα ταξί, θαλάμους τηλεμεταφοράς κτλ, εξηγήστε μου πως διάολο τα καταφέρνετε να έχετε τόση ελεεινή κίνηση στους δρόμους σας; Ισοψηφία κι εδώ, όσο κι αν δε πάει το χέρι.

Ποιότητα ζωής: Ποιος ήρθε; Για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα, για το «αστέρι από τσιμέντο που μας ακολουθάει», για «της Ευρώπης τη Φαβέλα», για το απρόσωπο της Αθήνας και την εσωστρέφεια με το συντηρητισμό που βουλιάζει τη Θεσσαλονίκη μέρα με τη μέρα αλλά και χίλιους άλλους λόγους, μακριά κι αγαπημένοι. Κι απ’ τις δύο. Ισοπαλία με αρνητικό πρόσημο.


Συμπέρασμα: Σε πολλές επιμέρους κατηγορίες μπορεί να νικάει η Αθήνα και είναι λογικό ως ένα σημείο, ωστόσο προσωπικά θα ήθελα μια τρίτη ψήφο μιας και δε πρόκειται να τη δώσω σε καμία από τις δύο, έχοντας τη τύχη να κυκλοφορώ σ’ αυτές κατά κύριο λόγο ως επισκέπτης. Ευτυχώς.

Πω πω σαν άλλος αστυνόμος Θεοχάρης έγινες δικαστής και δήμιος τους!

Χωρίς να θέλω να καταλήξουμε να συζητάμε μόνο για φαγητά, η Θεσσαλονίκη δεν έχει τραγικά λιγότερες επιλογές για φαγητό; Εννοώ ειδικά σε ποικιλία. Δεν αναφέρομαι σε γκουρμέ που ούτε εγώ πατάω. Εννοώ απλά λαϊκά μαγαζιά με κουζίνες από όλη την Ελλάδα που βρίσκεις στην Αθήνα.

Σε μουσικές σκηνές επίσης η Θεσσαλονίκη δεν είναι έτη φωτός πίσω;

 

[evaT]

Ανάπτυξη μεταπτυχιακού επιπέδου! Δυσκολεύεσαι να διαφωνήσεις με αιτία κ επιχείρημα.
Μόνο ένα παράγοντα υποβιβάζεις, τον υποκειμενικό, δηλ το συναίσθημα.
Όσο κι αν αντικειμενικά οι πόλεις μας στραγγίζουν και μας συνθλίβουν, τόσο βρίσκουμε λόγους να συγκινούμαστε σε μια γειτονιά, μια ανάμνηση, εκεί που γελάσαμε ή κλάψαμε κ για κάποιο λόγο έτσι κερδίζει η κάθε πόλη στα σημεία.
Για την ιστορία ανήκω σ αυτούς που βρίσκουν τις δύο πόλεις να υπερτερούν για διαφορετικούς λόγους όμως έχω ζήσει σε ρυθμό ρουτίνας στη Θεσσαλονίκη, ενώ στην Αθήνα έχω κάνει μόνο βόλτες, έχω ερωτευτεί, έχω περάσει ωραία κ έφυγα πριν με πλακώσει η βαριά της καθημερινότητα.

 

[psilos3]

Πω πω σαν άλλος αστυνόμος Θεοχάρης έγινες δικαστής και δήμιος τους!

Θα μιλήσεις σκουλήκι

η Θεσσαλονίκη δεν έχει τραγικά λιγότερες επιλογές για φαγητό; Εννοώ ειδικά σε ποικιλία. Δεν αναφέρομαι σε γκουρμέ που ούτε εγώ πατάω. Εννοώ απλά λαϊκά μαγαζιά με κουζίνες από όλη την Ελλάδα που βρίσκεις στην Αθήνα.

Δε το συγκρίνουμε αριθμητικά αλλά σε ποικιλία όπως λες, με τις επιλογές ναι ναι αρκετές, δυσανάλογα πολλές ίσως σε κάποια χρονικά διαστήματα με τους κατοίκους της πόλης. Ας μη μιλήσω για καφέ, εκεί είναι που ξεφεύγει το πράγμα.

Σε μουσικές σκηνές επίσης η Θεσσαλονίκη δεν είναι έτη φωτός πίσω;

Σε σχέση με την Αθήνα οσον αφορά τους συναυλιακούς χώρους και τα μαγαζιά με live όλων των ειδών ναι, ειναι λογικό εξάλλου, ασε που τα πράγματα δω πάνω ειναι κάθε πέρυσι και καλύτερα σ' αυτόν τον τομέα.
Αναφερόμουν όμως γενικώς για μουσικές σκηνές και συγκροτήματα βάσει πληθυσμού. Για παράδειγμα η Θεσσαλονίκη έβγαλε άπειρες μπάντες στην Ελληνόφωνη ροκ σκηνή, εξαιρετικά πολλές για τον πληθυσμό της, μιας κι εκείνα τα χρόνια υπήρχε ενα συγκρότημα σε κάθε γειτονιά χωρίς υπερβολή. Κάτι αντίστοιχο σε μικρότερη κλίμακα συμβαίνει στο σήμερα με τη χιπ χοπ σκηνή. Χρειάζεται να δώσω παραδείγματα;

 

[psilos3]

Μόνο ένα παράγοντα υποβιβάζεις, τον υποκειμενικό, δηλ το συναίσθημα.

Για συναισθήματα έχω τα νησιά και τα χωριά, να μου λείπουν οι μεγαλουπόλεις.
Αντιλαμβάνομαι τι λες κι έχεις δίκιο, υποκειμενικό για τον καθένα μιας και οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα δε γεννιούνται απαραίτητα στα πιο ωραία μέρη, συμφωνώ μαζί σου.

 

[Señor_Nada]

Αναφερόμουν όμως γενικώς για μουσικές σκηνές και συγκροτήματα βάσει πληθυσμού. Για παράδειγμα η Θεσσαλονίκη έβγαλε άπειρες μπάντες στην Ελληνόφωνη ροκ σκηνή, εξαιρετικά πολλές για τον πληθυσμό της, μιας κι εκείνα τα χρόνια υπήρχε ενα συγκρότημα σε κάθε γειτονιά χωρίς υπερβολή. Κάτι αντίστοιχο σε μικρότερη κλίμακα συμβαίνει στο σήμερα με τη χιπ χοπ σκηνή. Χρειάζεται να δώσω παραδείγματα;

Αυτό με τη μουσικομανα Θεσσαλονίκη είναι ένας αστικός μύθος, όπως και με το φαγητό στη Θεσσαλονίκη.

Ναι έβγαλε κάποιες μπάντες και μεμονωμένους καλλιτέχνες αλλά συγκριτικά με την Αθήνα λίγους. Ακόμα και ο πιο παραφωνος ατεχνος καλλιτέχνης κάπου θα βρει να παίξει live στην Αθήνα απλά επειδή έχει άπειρες επιλογές σε μαγαζιά. Στην Αθήνα διοργανώνεται το schoolwave, τι αντίστοιχο έχει να επιδείξει η Θεσσαλονίκη;

Γράφεις για το χιπ χοπ αλλά μήπως αυτό το είδος στην Ελλάδα ξεκίνησε από την Αθήνα; Όπως και τόσα άλλα είδη μουσικής. Το ροκ στην Ελλάδα από που ξεκίνησε; Μην πω για Rotting Christ που ήταν πρωτοπόροι ολόκληρου μουσικού ιδιώματος.

 

[varioAthens]

Εχω ψηφισει ηδη Αθηνα αλλα ας κανω καποιες εξτρα επισημανσεις με αφορμη το ποστ του @psilos3


Ομορφια πολεων:

Απεχουν και οι 2 ετη φωτος απο τα στανταρντς μιας ευρωπαικης πολης ΑΛΛΑ αυτο που παρατηρω ειναι οτι η Αθηνα κανει αργα και σταθερα βηματα εξελιξης και τα τελευταια χρονια εχει «ομορφυνει», αντιθετα η κατα τα αλλα αγαπημενη μου (το εννοω) Θεσσαλονικη μου φανηκε σαν να ασχημαινει. Περσι που ανεβηκα μου φανηκε πολυ πιο γκριζα, μουντη και βρωμικη απο τοτε που ζουσα εκει.



Φαγητο:

Δεν θα κανω συγκριση ποιος κανει πιο καλα τα σαρμαδακια ή το σουβλακι (ειτε καλαμακι ειτε σαντουίτς ) αλλα απο πλευρας δημιουργικοτητας η Αθηνα προηγειται κατα πολυ.



Επαγγελματικη αποκατασταση και Ανθρωποι-επαγγελματικα:

Αν και προσπαθησα να μεινω μονιμα Θεσσαλονικη σταθηκε αδυνατο γιατι το να βρεις δουλεια (τουλαχιστον πριν 25 χρονια) ως Αθηναια χωρις να εχεις γνωστο/μπατζανακη/μπαρμπα κλπ να μιλησει για σενα -καθοτι οι περισσοτερες εταιρειες οικογενειακες- ηταν σχεδον αδυνατο. Τουλαχιστον στην Αθηνα αρκουσε το βιογραφικο μου για τον λογο οτι οι εταιρειες ηταν μεγαλες και «απροσωπες».



Ανθρωποι-γενικα:

Το να μιλησουμε για το πως ειναι οι Αθηναιοι σε συγκριση με τους Θεσσαλονικεις ειναι πλεον ατοπο νομιζω γιατι ουτε οι ιδιοι οι Αθηναιοι δεν μοιαζουν μεταξυ τους. Σχεδον καμια ομοιοτητα αυτος που ειναι απο Εξαρχεια με τον Πειραιωτη, τον Γλυφαδιωτη, τον Περιστεριωτη ή τον Κηφισιωτη.

 

[psilos3]

είναι ένας αστικός μύθος, όπως και με το φαγητό στη Θεσσαλονίκη.

Μυθικό φαγητό μάλλον ήθελες να γράψεις αλλά μπερδεύτηκες, δε πειράζει, είσαι δικαιολογημενος εν μέρει αν έχεις μάθει στα εστιατόρια της Αθήνας.

Ναι έβγαλε κάποιες μπάντες και μεμονωμένους καλλιτέχνες αλλά συγκριτικά με την Αθήνα λίγους

Συγκριτικά λίγους για το 1/6 του πληθυσμού; Να πάμε μια βόλτα στη ροκ σκηνή των 90s μήπως ή θα κουραστούμε να γράφουμε για τις μεγαλύτερες ίσως μπάντες που ξεκίνησαν απο δω;

Ακόμα και ο πιο παραφωνος ατεχνος καλλιτέχνης κάπου θα βρει να παίξει live στην Αθήνα απλά επειδή έχει άπειρες επιλογές σε μαγαζιά. Στην Αθήνα

Καλά αυτό εννοείται, συμφωνώ και το έθιξα. Στη Θεσσαλονίκη δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα, μέχρι και ο ιστορικός Παπαγάλος έκλεισε πρόσφατα.

Στην Αθήνα διοργανώνεται το schoolwave, τι αντίστοιχο έχει να επιδείξει η Θεσσαλονίκη;

Το street mode festival ίσως αλλά μας χαιρέτησε κι αυτό. Προφανώς το να συγκρίνουμε τις δύο πόλεις σε συναυλιακό επίπεδο είναι σα να συγκρίνουμε τη Θεσσαλονίκη με τη Σπάρτη, είναι λογικό αυτό νομίζω και δεν αναφέρθηκα καν.

Γράφεις για το χιπ χοπ αλλά μήπως αυτό το είδος στην Ελλάδα ξεκίνησε από την Αθήνα;

Ναι βεβαίως, ποιοι γεμίζουν τα γήπεδα όμως σήμερα; Ο Λεξ, ο δωδεκατος κι άλλοι. Μάντεψε απο που είναι όλοι αυτοί...

Το ροκ στην Ελλάδα από που ξεκίνησε;

Από την Αθήνα. Ποιος το εδραιωσε όμως στην ευρύτερη μάζα; Μήπως μια παρέα απ' τη Νεάπολη που έφερε το όνομα Τρύπες;

Μην πω για Rotting Christ που ήταν πρωτοπόροι ολόκληρου μουσικού ιδιώματος.

Συμφωνούμε. Και οι blues wire ειναι οι γνωστοτεροι ίσως Έλληνες εκπρόσωποι ενος αλλου ιδιώματος και παίζουν ακόμα εδώ, δε λέει κάτι ενα μόνο παράδειγμα.

 

[Señor_Nada]

δε λέει κάτι ενα μόνο παράδειγμα.

Ένα μόνο παράδειγμα;

Nightstalker, Septicflesh, Planet of Zeus, Dead Congregation έτσι πρόχειρα που θυμάμαι ότι είναι από Αθήνα. Βασικά σε ελληνικά συγκροτήματα που περιοδεύουν στον κόσμο, παίζουν σε φεστιβάλ στο εξωτερικό κλπ ψάχνεις να βρεις ποιο δεν είναι από Αθήνα!

Αυτό για την ελληνική ροκ σκηνή των 90s το έγραψες για θετικό της Θεσσαλονίκης ε; Γιατί εγώ θα έλεγα ότι είναι σοβαρός λόγος να ψηφίσεις Αθήνα

Για το φαγητό ας μην το αρχίσουμε. Άνθρωποι που βάζουν κέτσαπ στο σουβλάκι τους δεν τους εμπιστεύομαι.