Τουρκία VIA EGNATIA - και αριστερά για Αδριανούπολη

[NOSTIMON HMAP]

Αυτή η λιγούρα θα με καταστρέψει.
Ψάχνοντας στο ντουλάπι και βρίσκοντάς το άδειο, σκοτεινές σκέψεις άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Δεν πετιόμαστε ανατολικά το Σαββατοκύριακο για κανένα γλυκό.
Εγνατία οδό έχουμε, διαβατήρια και αυτοκίνητο έχουμε, λιγούρα πάντα έχουμε, τι μας σταματάει;
Internet για τα ξενοδοχεία, πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο και Παρασκευή μεσημέρι μετά τη δουλειά (εδώ κλέβουμε λίγο), με μια βαλιτσούλα για τα απαραίτητα ξεκινούμε πρός ανατολάς.
Μία ώρα και κάτι αργότερα, είμαστε στο λιμανάκι μετά την Καβάλα. Δίπλα στη προκυμαία με τις βαρκούλες μεσημέρι και δροσιά, το ψαράκι φρεσκότατο, οι ουζομεζέδες τέλειοι, το ουζάκι παγωμένο (κρίμα που ποτό και οδήγηση δεν κολλάνε) και οι τιμές καμία σχέση με Θεσσαλονίκη.
Επόμενη στάση καμιά ωρίτσα μετά και διανυκτέρευση η Κομοτηνή. Πάντα στη Θράκη έχουμε μία στάση στην Κομοτηνή όπου τιμούμε την κουζίνα της, τα γλυκά της και την κάβα της (μην ξεχνάμε ότι στην Θράκη λατρεύονταν κατεξοχήν ο Διόνυσος ). Άφιξη νωρίς το απόγευμα στο ξενοδοχείο στην είσοδο της πόλης, (το κέντρο συνήθως έχει κίνηση και έλλειψη χώρων στάθμευσης ) τακτοποίηση, ντουζάκι, και στην πλατεία για καφέ και προμήθειες (το ντουλάπι που λέγαμε). Η πλατεία της Κομοτηνής (καμία σχέση με πρίν 30 χρόνια όταν υπηρετούσαμε την μαμά πατρίδα), πάντα γεμάτη κόσμο, νεαρά άτομα (λόγω σχολών και στρατού) αλλά και πολλά νέα ζευγάρια με μωρά παιδιά χαίρονται την άπλα της πλατείας, τα παγκάκια, την παιδική χαρά και τις καφετέριες. Και φυσικά τις ταβέρνες είτε τριγύρω από την πλατεία είτε στα στενάκια της παλιάς πόλης, όπου καταλήξαμε κι εμείς για θεραπεία (η λιγούρα είναι πάθηση).
Το πρωί χαλαρά στο πρωινό, φόρτωμα την βαλιτσούλα και τις σακούλες και βγαίνουμε στην Εγνατία για ανατολικότερα. Σε μισή ώρα και κάτι, μετά την Αλεξανδρούπολη και πρίν τους Κήπους αφήνουμε την Εγνατία με κατεύθυνση προς την Ορεστιάδα. Ο δρόμος καλός, οι ταχύτητες μέτριες (έχει και σημεία όπου ο δρόμος ανακατασκευάζεται και σε οδηγούν σε παρακάμψεις) η κίνηση μάλλον αυξημένη, αλλά καμία ή σχεδόν καμία πληροφόρηση ότι προς τα εκεί υπάρχουν δύο πύλες εξόδου από τη χώρα (Βουλγαρία – Τουρκία).
Έπρεπε να φτάσουμε στη διασταύρωση προς Καστανιές για να βρούμε πινακίδα με προορισμό την Τουρκία. Ένας μικρός τελωνειακός σταθμός στα όρια του χωριού και ένα μεγάλο θα έλεγα για τα δεδομένα του σταθμού κατάστημα αφορολογήτων, και σε 300 μέτρα, μέσα από ένα περιφραγμένο δρόμο, οι δύο σκοπιές, η Ελληνική και η Τουρκική. Ένας αστυνομικός έριξε μιά ματιά στα διαβατήρια, την άδεια κυκλοφορίας και την πράσινη κάρτα και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι. Από την άλλη πλευρά λίγο μεγαλύτερη καθυστέρηση, συμπλήρωση εντύπων, κομπιούτερ, σφραγίδες στα διαβατήρια, αλλά σε 10-15 λεπτά ξεμπερδεύεις και βρίσκεσαι στην Τουρκία. Σε μονοκόμματη διαδρομή δεν πρέπει να είναι παραπάνω από 4-4,5 ώρες από Θεσσαλονίκη κινούμενος με τα όρια που δίνουν οι πινακίδες.
Οι γείτονες από αυτή την πύλη εισόδου δεν έχουν επενδύσει στην εικόνα της χώρας και βλέπεις αμέσως την διαφορά με την Ελληνική επαρχία. Το ίδιο απεριποίητη και η είσοδος στην Ανδριανούπολη που την συναντάς στα 7 χιλιόμετρα και θα μπορούσε να είναι καλύτερη καθώς βρίσκεται δίπλα στο όμορφο τοπίο του Έβρου και του παραπόταμού του με τις καμαρωτές τους λιθόστρωτες γέφυρες.
Και φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Κλεισμένο από άγνωστη ιστοσελίδα στο ίντερνετ, χωρίς κριτικές και αξιολόγηση, γιατί το booking έδινε ξενοδοχείο για Ανδριανούπολη στην Ορεστιάδα. Στο κέντρο της πόλης, Καραβάν σεράι, έργο του Σινάν, κτήριο του 1560, αναπαλαιωμένο με σημερινή χρήση σαν ξενοδοχείο 70 ; δωματίων και χώρος εκδηλώσεων (σουνέτ, γάμοι κλπ). Αλλά όσο εντυπωσιακό είναι το κτήριο τόσο υπολείπονται τα δωμάτια. Άν είχαν επενδύσει λίγο παραπάνω στην καθαριότητα στη διακόσμηση και στη αξιοποίηση του χώρου δεν θα ήθελες να φύγεις από εκεί. Παρκάραμε σε χώρο πίσω από το ξενοδοχείο σε υπαίθριο πάρκινκ στον τρελό χαμό και στην κίνηση της αγοράς και με το βαλιτσάκι στο χέρι καταλήγουμε στο θολωτό ανατολίτικο δωμάτιο. Όχι οτι του έλειπε τίποτα αλλά να, κάτι το ζεστό νερό που άργησε να έρθει, κάτι τα καλώδια να κρέμονται, κάτι να μην έχει μέρος να ακουμπήσεις την βαλιτσούλα, αυτά μας χάλασαν λίγο μετά την είσοδό μας στο χώρο από καμαροσκέπαστους διαδρόμους και καταπράσινες εσωτερικές αυλές.
Είναι ήδη μεσημέρι και βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη γιατί οι μυρωδιές δεν συγκρατούνται από τους ψηλούς τοίχους του καραβάνσεράι (έχουμε και την πάθηση).

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[efi.hania]

Μπραβο!!!τελεια αυτα τα απροοπτα.
παμε για γλυκο?
και δεν παμε....που?
παμε Τουρκια???????
ετσι ειμαι κι εγω.
παμε σκ στο μιλανο για espresso?

 

[NOSTIMON HMAP]

Οι Τούρκοι έπρεπε να είναι από τους πιο παχύσαρκους ανθρώπους στον πλανήτη. Τόσες ποσότητες κρέατος, πιτών, μπουρεκιών, αναψυκτικών παγωτών και γλυκών που συναντάς σε κάθε δύο βήματα από κάποιους πρέπει να καταναλώνονται. Εκτός άν είναι μυστικό σχέδιο των πονηρών γειτόνων μας, να μας ξεκάνουν με ειρηνικό τρόπο, με χοληστερίνη και ζάχαρο. Αλλά εμείς καλά προπονημένοι σε Καβάλα και Κομοτηνή το παλέψαμε κι αυτό (η Αδριανούπολη είναι γνωστή για τους αγώνες πάλης με τα πέτσινα παντελόνια και τα λαδωμένα κορμιά). Χτυπώντας κάτι στο πόδι αφήσαμε τα ρεκόρ για το βράδυ και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την πόλη. Η Αδριανούπολη σαν πρωτεύουσα, πριν την Κωνσταντινούπολη, έχει χάρις στον μεγάλο αρχιτέκτονα Σινάν το τζαμί Σελιμίγιε, εντυπωσιακά κτήριο που λέγανε ότι συναγωνίζεται τον τρούλο της Αγίας Σοφίας και οι μιναρέδες του είναι οι ψηλότεροι στην Τουρκία. Έχει το εσκί (παλιό) τζαμί με τις τεράστιες καλλιγραφικές γραφές στους τοίχους. Κοντά είναι και το ούτς σερεφελί τζαμί, από τα τρία μπαλκόνια που έχει ένας από τους μιναρέδες του, οι οποίοι είναι ο καθένας διαφορετικός από τον άλλο και με ποιό όμορφο αυτόν τον στριφτό σαν σπείρα. Απέναντι ακριβώς βρίσκεται και ένα από τα χαμάμ της πόλης το Σοκουλού χαμάμ, μικτό, παλιό, καθαρό, γνήσιο. Πλήρες σετ περιποίησης 15 ευρώ, που τα αξίζουν τα λεφτά τους σε σύγκριση με τα υπερδιπλάσια και τα τουριστικά δήθεν της Κωνσταντινούπολης.
Και φυσικά σαν πόλη της Ανατολής ;;;;; έχει και τις αγορές και τα παζάρια της, σκεπαστά, ανοιχτά και μπεζεστένια. Ο κόσμος πολύς, πηγαινοέρχεται, ψωνίζει, παζαρεύει και μέσα σ αυτούς κι εμείς και πολλοί συμπατριώτες μας, μάλλον από τις περιοχές του Εύρου για τα καθημερινά ψώνια. Γεμίσαμε και μια σακούλα με προμήθειες για το ντουλάπι (κάτι ντρέσινγκ, κάτι σάλτσες, κάτι τσάγια, κάτι καραμέλες, κάτι γλυκά, κάτι τις τέλος πάντων που δεν το βρίσκουμε στην Ελλάδα και μας άρεσε στις κατά καιρούς επισκέψεις στην γείτονα) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ετοιμαστούμε για το χαμάμ που συναντήσαμε πιο νωρίς.

 

[pinelopi]

Το Πάσχα πήγα κι εγώ στην Αδριανούπολη ημερήσια καθώς κάναμε το γύρο της Θράκης .... Θυμάσαι στη σκεπαστή αγορά τους ατέλειωτους πάγκους με τα σαπούνια που ήταν σαν φρούτα;

 

[ΕΡΣΗ]

Η διηγηση σου μου κανει ενα deja vu απο ενα παλιο ταξιδι μου στην Αδριακουπολη. Και εμεις στο ιδιο ξενοδοχειο μειναμε και ειχαμε καταμαγευτει. Παντως τοτε ηταν καθαρο. Κατι αντιστοιχο, ανακαινισμενο, πανεμορφο,νεωτερο και τσιλικο θα μπορουσες να χαρακτηρισεις το Imaret της Καβαλας, αλλα σε αλλη κατηγορια τιμων δυστυχως. Οποτε Καραβαν Σεραι και παλι!

 

[NOSTIMON HMAP]

Το χαμάμ, το χαμάμ είναι άλλο πράμα και χρειάζεται ίσως άλλο τόπικ για να περιγραφεί όπως του αξίζει.
Η Αδριανούπολη εκτός από τους αγώνες πάλης είναι γνωστή για τα αρωματικά -διακοσμητικά σαπούνια σε απομίμηση όλων των φρούτων και για το τηγανιτό συκώτι. Τα περισσότερα μαγαζιά τους όμως δεν σερβίρουν αλκοόλ. Και αυτό συνήθως το συναντάς στα μαγαζιά που γειτονεύουν με τζαμιά, αλλά έλα που το κέντρο της πόλης όπου και τριγυρνούσαμε ήταν γεμάτο τζαμιά. Τέλος πάντων αρκεστήκαμε στο φαΐ και τα αναψυκτικά, στου Οσμάν στο πάρκο.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, παρακολουθήσαμε ένα γλέντι γάμου που γινόταν εκείνη τη στιγμή στην αυλή του καραβάνσαράι (γλέντι και χωρός χωρίς αλκοόλ) και ύπνος. Την επομένη μετά το πρωινό χωρίς πολλά πολλά περνούμε τα τελωνεία και μετά από μία στάση στην Ξάνθη (άλλο μέρος για ασθενείς) ολοκληρώνουμε τα 450 περίπου χιλιόμετρα της επιστροφής.
Τα έξοδα; Από 68-69 ευρώ το κάθε ξενοδοχείο, γύρω στα 80 ευρώ η βενζίνη και ότι φάγαμε σε γεύματα και ποτά, που δεν το λέω για να μην εκτεθώ.

 

[McElk]

... και για το τηγανιτό συκώτι.

Νόστιμον ήμαρ έφαγες νόστιμον ... ήπαρ. Καλά, πέρασες από Ορεστάδα και δεν σφύριξες να κεράσουμε καφέ ; Πάντως εγώ στο χαμάμ δεν έχω πάει (πάνω από 100 φορές πήγα Ανδριανούπολη) και θα περιμένω την περιγραφή σου.

 

[NOSTIMON HMAP]

Καλά, πέρασες από Ορεστάδα και δεν σφύριξες να κεράσουμε καφέ ;

Αυτό διορθώνεται, ειδικά τώρα με την Εγνατία (Egnatia Connecting People).
Όσο για το χαμάμ, ίσως πρέπει να το αφήσω να το περιγράψουν άτομα με ποιητική διάθεση, γιατί η συγγραφική μου ανικανότητα θα στερήσει πολλά από την περιγραφή αυτής της εμπειρίας.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[pepes1gr]

Καλημέρα σας.
Θα ήθελα να μου δώσετε αν είναι δυνατόν πληροφορίες για ημερήσια εκδρομή που σκέφτομαι να κάνω με μηχανή ξεκινώντας από την Αλεξανδρούπολη - κήπους - κεσάν-ανδριανούπολη -καστανιές και πάλι πίσω.
Λόγω πρώτης φοράς υπάρχει ένας ψυχολογικός ενδοιασμός και μιά άγνοια για την γείτονα χώρα.Κάθε πληροφορία ευπρόσδεκτη.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

[McElk]

Για την απίθανη περίπτωση που δεν το έχεις υπʼ όψη σου. http://www.motoridersclub.com/el/node/650 Συμπτωματικά έκανα σήμερα αυτήν ακριβώς τη διαδρομή αλλά αντίστροφα (με αυτοκίνητο). Βέβαια εγώ πήγα για δουλειά. Τα μόνα που έχω να προσθέσω στο παραπάνω άρθρο είναι : H βενζίνη μέσα έχει 3,35 λίρες (1,65 ευρώ). Φούλαρε από Ελλάδα. Από Ελληνοτουρκικά σύνορα μέχρι Κεσάνη είναι αυτοκινητόδρομος ενώ Κεσάνη-Αδριανούπολη στενός επαρχιακός δρόμος με αρκετή κίνηση. Σε μεγάλο μήκος του δρόμου γίνονται έργα για κατασκευή νέων λωρίδων αλλά αυτό αφορά το άλλο ρεύμα (Αδριανούπολη – Κεσάνη). Το δικό σου ρεύμα είναι καθαρό και ασφαλτοστρωμένο. Κάνε στάση στο Uzunkopru να δεις και να φωτογραφίσεις την γέφυρα. Από τις μακρύτερες πέτρινες τοξωτές γέφυρες στον κόσμο. Λένε μερικοί ότι έχει 365 τόξα όσες οι μέρες του χρόνου αλλά υπερβολές. Κάπου 100-120 είναι. Στα μέσα της διαδρομής Αδριανούπολη-σύνορα (8 km) αξίζει μια παράκαμψη 500-700 m στο χωριό Κάραγατς για να δεις τον ανακαινισμένο παλιό σταθμό του τραίνου, μια παλιά ατμομηχανή με βαγόνια και το μνημείο της συνθήκης της Λωζάννης (όλα δίπλα – δίπλα είναι). Μην παραλείψεις να πάρεις τα τσιγάρα σου αν καπνίζεις, από το Ελληνικό free-shop στα σύνορα των Κήπων (κάτω από τη μισή τιμή). Πουθενά στο δρόμο δεν είδα τροχαία, μπλόκα κλπ αλλά καλού –κακού μείωνε ταχύτητα μέσα σε κατοικημένη. Με 10-15 χιλ. πάνω από το όριο είσαι εντάξει. Χρησιμοποίησε ευρώ για μικροποσά (καφέδες κλπ) Έχε μερικά μικρά χαρτονομίσματα αλλά παίρνουν και κέρματα σε ισοτιμία 1 ευρώ=2 λίρες. Για μεγαλύτερα έξοδα, ψώνια κλπ καλύτερη ισοτιμία σε τράπεζες και ανταλλακτήρια. Στην Αδριανούπολη που θα σταματήσεις το πιθανότερο, ανταλλακτήριο θα βρεις στην είσοδο της σκεπαστής αγοράς. Γενικά είναι απλό και εύκολο το ταξιδάκι σου.

 

[McElk]

Από τις μακρύτερες πέτρινες τοξωτές γέφυρες στον κόσμο. Λένε μερικοί ότι έχει 365 τόξα όσες οι μέρες του χρόνου αλλά υπερβολές. Κάπου 100-120 είναι.

Εν τέλει κάπου το βρήκα. Έχει 174 τόξα.