Ρωσία Κίνα Μογγολία Transsiberian-Moscow to Beijing...

[danev]

Συγχαρητηρια ..εχεις κανει πολυ καλη δουλεια κ με το κειμενο κ με τις φωτο.
Που εισαι Αντωνη να διαβασεις για το ταξιδι σου ονειρο...

Axxxxxxxxx !!!! Οχι μόνο ο Αντώνης...

 

[orestcrete]

πολυ ωραια περιγραφη .. καταρχην μονο που ειδα το ονομα Ψαρογιωργης να ξερεις ποσο σε συμπαθησα περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια ... ποσες φορες μου εχει τυχει να ειμαι σε ξενη χωρα και να βαραει το κινητο μου σε ηχους κρητικους και να με κοιταζουν ολοι καλα καλα ... ποσο σας στοιχισε ολο το εισιτηριο;;; υπαρχει μηπως εκπτωση για φοιτητες ή ατομα κατω απο 25-26;

 

[deka]

Να είσαι καλά, Γιώργο για την ωραία ιστορία που μας χάρισες! Ο υπερσιβηρικός είναι και δικό μου όνειρο! Ανυπομονώ για τη συνέχεια της ιστορίας!

 

[the Lycan]

απίστευτο.....το θέλω κι εγώ πολύ αυτό το ταξίδι...ευχαριστούμε για την αφήγηση!!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Αν και σιχαίνομαι τα τρένα- μου έχει μείνει απωθημένο από το Αθήνα Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 που αν κατάφερνα να το κάνω σε δωδεκάωρο ήμουν ευτυχής- τώρα με έχεις βάλει σε μεγάλο πειρασμό!

 

[fotast]

Απλά μπράβο!!

Κυριακή πρωϊ διαβάζοντας την ιστορία σου "ταξίδεψα" μαζί σου...

 

[KIKI]

ωραιο ταξιδι ....και ωραια γραμμενη ιστορια !
μπραβο στον συγγραφεα και μπραβο και στην παρέα του !!
Πάντα τέτοια ......

 

[GeorgeD]

ανυπομονούμε για την συνέχεια...

 

[_antonis_]

Ακόμη ταξιδεύεις;;; Άντε και έφαγα όλα μου τα νύχια!! Πόσο μα πόσο ζηλεύω! Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες!!

Που εισαι Αντωνη να διαβασεις για το ταξιδι σου ονειρο...τωρα βρηκες βρε να λειπεις?
Οταν γυρισει εικονισμα θα την εχει την ιστορια.

Βρε, δε ντρέπεσαι, έλειπα και αντι να σκεφτείς με τι ψυχή θα διαβάσω τέτοια ιστορία όταν γυρίσω, με δουλεύεις; Αχ...................δεν μπορώ, πρέπει να βρεθεί αντίδοτο στην πάθησή μου!!!!!!!

 

[KLEOPATRA]

Ενα αντιδοτο υπαρχει...αρχισε να μαζευεις ρευστο απο τωρα!!!!!

Ελπιζω ο συγγραφεας να συνεχισει γρηγορα και να σουδωσει χρησιμα ινφο.

 

[danev]

Ελπιζω ο συγγραφεας να συνεχισει γρηγορα ..../QUOTE]

Σαν πολύ καθυστέρηση έχει αυτό το τραίνο!!!!
Αντε και πουντιάσαμε στον σταθμο!!!!!

 

[gkonsol]

Μογγολία ...

Chapter 2: Mongolia -Mɒŋˈɡoʊliə


Το εθνόσημο (soyombo) έξω από το παράθυρο στην επόμενη στάση, μαρτυρούσε μια κατάκτηση μας. ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΜΟΓΓΟΛΙΑ!!! Η χαρά μας απερίγραπτη. Η κατεδάφιση της κουκέτας μας, απετράπει την τελευταία στιγμή. Η αυστηρότητα των Μογγόλων τελωνιακών μας έβαλε σε τάξη. Ευτυχώς η ρακή δεν τους ενόχλησε καθόλου. Επιδόρπιο είχε απομείνει λίγο ρακόμελο, βότκα και μερικές σταφίδες. Η πληροφορία για την ύπαρξη 5 τρελών, δεν παρέμεινε εντός των συνόρων του βαγονιού… Δυστυχώς η κρίση δεν είχε προλάβει ακόμα να διαφημίσει το Ελλαδιστάν στα πέρατα της οικουμένης και έτσι κανείς πλην των ευρωπαίων δεν κατάλαβε τι «πράγματα» ήμασταν. Απόψε θα κοιμηθώ σε ένα κρεβάτι που κινείται στ’ όνειρο. Πλήρης ικανοποίηση!!! Το πρωί ξύπνησα χαράματα για να ζήσω το πρώτο ξημέρωμα στην χώρα του Τζέκινς Χαν. Τα διάσπαρτα γκερ (νομαδικές καλύβες) στους πρασίνους λόφους με γέμισαν ανακούφιση και ανυπομονησία. Σε λίγο το τοπίο άνοιξε και η κοιλάδα του Ουλάν Μπατόρ απλώθηκε μπροστά μας. Τα προάστια φανέρωσαν την διαφορετική ταχύτητα με την οποία η πόλη κινείται στο χρόνο. Η εικόνες που προβάλλονται κινηματογραφικά από το παράθυρο του τρένου στο ξεκίνημα της αυγουστιάτικης μέρας στην ιδιαίτερη αυτή πρωτεύουσα, είναι απερίγραπτες!

Σύντομα φτάσαμε στο σταθμό. Ο κόσμος πολύς και οι περισσότεροι ταξιδιώτες σαν και εμάς. Προς έκπληξη μας, μας περίμεναν από το χόστελ. Το κατακτύπημα που φάγαμε στο βανάκι μέχρι να φτάσουμε δεν λέγεται. Ευτυχώς μας περίμενε καλό πρωινό στο GoldenGobi. (Όποιος τυχερός επισπευτεί αυτό το χόστελ να επιμείνει να τον βάλουν σε δωμάτιο στο ίδιο κτίριο γιατί αν μπει στο διπλανό θα φάει τάπα). Οι ιδιοκτήτες δυο αδέλφια είναι πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί. Και που να δείτε η Mama τους. Όμως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση. Με τι άλλο, με Sukhbaatar Square. Η αντίθεση στο μεγαλείο της. Από τη μια ο Sukhbaatar, ο ιδρυτής της πόλης, να δείχνει την ανατολή και από την άλλη οι γυάλινοι κουρμπαριστοί πύργοι να «δείχνουν» την δύση. Τα αξιοθέατα της πόλης με την έννοια που τα ορίζουμε οι «ανεπτυγμένοι» λαοί είναι λιγοστά. Το κοινοβούλιο, ένα δυο μουσεία, το Gandan Monastery λίγο πιο κει, η Όπερα, άντε και το χειμερινό παλάτι. Απ αυτήν την έννοια όσοι ψάχνουν αξιοθέατα καλυτέρα να πάνε κάπου αλλού! Η μαγεία αυτού του τόπου αναμφισβήτητα είναι κρυμμένη στον λαό του αλλά ας αρκεστούμε προς το παρόν με τα αξιοθέατα.

Σίγουρα θα πρέπει κανείς να επισκεφτεί το εθνικό μουσείο για να πάρει μια γεύση από την μακραίωνη ιστορία της χώρας, που έχει χτυπηθεί τόσο έντονα από τον κινεζορωσικό επεκτατισμό. Οι Μογγόλοι είναι άνθρωποι ταπεινοί μα και υπερήφανοι. Ελάχιστα λεπτά παρατήρησης αρκούν για να νοιώσεις την ξεκάθαρη και κρυστάλλινη περηφάνια τους. Και όχι άδικα αφού κατάφεραν να επιβιώσουν ανάμεσα σε δυο θανατηφόρους γίγαντες. Λίγη ώρα περπάτημα και με το που αφήνουμε τις πολυκατοικίες στην μια πλευρά του δρόμου από την απέναντι αρχίζει η παραγκούπολη. Στην πορεία προς το Gandan Monastery όποιος επιλέξει να περάσει μέσα από τις παράγκες θα συναντήσει δεκάδες μάγους και σαμάνους κάτι σαν προφήτες δηλαδή. Στο Μοναστήρι αυτό κυριαρχεί το πανύψηλο χρυσό άγαλμα του βούδα. Ο καπνός από το κάψιμο του σιταριού (χρησιμοποιείτε σαν λιβάνι ) σε βγάζει γρήγορα γκολ και βλέπεις ακόμα περισσότερα χρώματα από τα 16 εκατομμύρια που υπάρχουν μέσα στο τέμπλο! Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι ότι σε όλα τα αξιοθέατα επιτρέπουν τις φωτογραφίες μόνο επί πληρωμή. Κατηφορίζουμε ξανά προς το κέντρο, με πρώτο στόχο την θρέψη του στομάχου και δεύτερο την τέρψη της ψυχής.

Η πρώτη στάση λοιπόν περιελάμβανε αυθεντικές (ελπίζω) μογγολικές γεύσεις, ομολογουμένως απολαυστικότατες, ιδιαιτέρως για όσους αρέσκονται στα πικάντικα και δεν ενοχλούνται από την λίγο ή πολύ κατσικίλα στο κρεατάκι. Η επόμενη στάση αλλά ταυτόχρονα σταθμός για όλους στο ταξίδι μας ήταν η όπερα της Μογγολίας. Έντονοι, πολύχρωμοι, πολεμικοί αλλά και ερωτικοί χοροί. Υπεροχή ορχήστρα με καταπληκτικούς ήχους. Το μαγικό σόλο του Morin khuur (παραδοσιακό έγχορδο της χώρας με απίστευτο ήχο) σε ταξιδεύει πάνω από της ορδές του Χαν. Και κερασάκι στην τούρτα, το κορίτσι λάστιχο... (δεν άκουσα ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν θεές μογγόλες???)

Μάλλον η ελαστικότητα του κοριτσιού ξεχαρβάλωσε την ομοιόσταση του Παναγιώτη. Μέχρι το βράδυ η θερμοκρασία του άγγιζε τους 40 C. Φυσικά ξαφνικά όλοι αποκτήσαμε δίπλωμα εμπειροτάτου γιατρού. Δυστυχώς η συμπτωματική θεραπεία που ακολουθήθηκε δεν απέδωσε και την επόμενη μέρα μπήκαν τα μεγάλα μέσα. Εκμεταλλευόμενοι τις φαρμακαποθήκες που καβαλάγαμε μαζί μας με φάρμακα δια πάσα νόσο και την βοήθεια της τηλεϊατρικής με την πατρίδα, εχορηγήθει τελικά αντιβίωση. Ωστόσο η περιήγηση μας θα έπρεπε να συνεχιστεί δίχως τον Έλληνα ασθενή.

Τελικά αποφασίσαμε να αλλάξουμε το πλάνο που ήθελε εκδρομή στη φύση και να μην απομακρυνθούμε από την πόλη . Θέλοντας να επισκεφτούμε τα χειμερινά ανάκτορα (λειτούργει πια σαν μουσείο) πήραμε το λεωφορείο αλλά ο οδηγός κατάλαβε λάθος ή εμείς μάλλον δεν μιλήσαμε καλά τα μογγολικά και μας άφησε τέρμα θεού έξω από την πολύ. Ας έχει καλά ο βούδας δυο τύπους που μας ενημέρωσαν με αγγλομογγολική νοηματική ότι σε τούτη τη χώρα δεν υπάρχουν ταξί αλλά κάθε οδηγός είναι και εν δυνάμει ταξιτζής αρκεί να τα βρούμε στο παζάρι!!! Και ναι, μετά από ώρα φτάσαμε στο ανάκτορο που τελικά θα μπορούσαμε να είχαμε πάει εξ αρχής με τα πόδια!!! Δυστυχώς στα μάτια μας είχε μείνει ακόμα η θολούρα από την χλιδή του Armoury της Μόσχας και δικαιολογημένα δεν εντυπωσιαστήκαμε. Προς την κατεύθυνση αυτή προφανώς βοήθησε και η ελλιπής συντήρηση του χώρου από τους Μογγόλους. Φυσικά όμως και αξίζει τον κόπο να πάει κανείς. Η υπόλοιπη μέρα είχε να κάνει με την περιήγηση στους δρόμους της Πρωτεύουσας και την φροντίδα του ασθενούς.

Την επόμενη η κατάσταση του Παναγή ήταν σαφώς βελτιωμένη αλλά δεν του επέτρεπε ακόμα να μας ακολουθήσει στην βόλτα. Αποφασίσαμε και δηλώσαμε στο αφεντικό του ξενώνα ότι θέλουμε να πάμε εκδρομή εδώ και τώρα στο εθνικό πάρκο Terelj και ο άνθρωπος έπαθε πλάκα... Έλληνες παιδί μου. Ακόμα και στην Μογγολία μας πήραν χαμπάρι. Με 200$ όμως όλα γίνονται. Σε 10 λεπτά το βανάκι μας είχε ήδη ξεκινήσει για τον προορισμό του. Στο τιμόνι ένας σουμάχερ της Μογγολίας που έβαζε στόχο κάθε λακκούβα και κάθε σαμαράκι στο δρόμο και τα πετύχαινε με απόλυτη ακρίβεια. Θα καταλάβουν την κατάσταση μας όσοι πάνε προς τα μέρη. Πραγματικά όμως οι άνθρωποι είναι σουπερ οδηγοί. Με παντελή έλλειψη σεβασμού στον κ.ο.κ. να πετάγονται δεξιά και αριστερά ανά sec και όμως ατυχήματα ελάχιστα! Respect στους Μογγόλους οδηγούς. Τελεία και παύλα. Δεν θυμάμαι πόση ώρα μας πηρέ να φτάσουμε γιατί το τοπίο είναι πρωτόγνωρο σε μας. Περάσαμε το βράχο «χελώνα» έπειτα από λίγο ήμασταν αγκαλιά με την οικογένεια που θα μας φιλοξενούσε. Επιτέλους μπήκαμε και για πρώτη φόρα σε πραγματικό γκερ Το σπίτι - καλύβα και το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο μαζί με το ζωικό κεφάλαιο των νομάδων. Φυσικά για τους ανθρώπους αυτούς δεν είναι άπλα ένα κατάλυμα, αλλά ένας ολόκληρος πολιτιστικός θησαυρός. Τα πάντα μέσα σε αυτό, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο αντικείμενο έχουν την σημασία τους και την αυστηρά καθορισμένη θέση τους. Ο προσανατολισμός, ο τρόπος που μπαίνεις, κινείσαι εσωτερικά και βγαίνεις, έχει μεγάλη σημασία. Τα πάντα έχουν τον συμβολισμό τους.

Οι άνθρωποι φιλόξενοι και ευγενέστατοι μας φίλεψαν τσάι με γάλα άλογου. Όσοι υποτίθεται… δεν είχαν αλλεργία στο γάλα σίγουρα πήραν αρκετές δυνάμεις για την πεζοπορία που ακλούθησε. Στην άκρη της κοιλάδας πάνω σε ένα λόφο βρίσκεται ένα βουδιστικό τέμπλο το οποίο θα επισκεφτούμε. Η διαδρομή ανηφορική αλλά εύκολη και στο μεγαλύτερο μέρος της μέσα από κέδρινο δάσος. Από κει πάνω η θέα είναι αφοπλιστική και ο ουρανός καταγάλανος. Το τέμπλο από μέσα και αυτό με πολλά εκατομμύρια χρώματα. Η επιστροφή εύκολη υπόθεση. Το φαί ωστόσο επαναλαμβάνω δεν είναι και τόσο εύκολο και μας περίμενε ένα μογγολικό μυρωδάτο αρνάκι όλα τα λεφτά! Επιδόρπιο… ιππασία! Πολύ δύσκολα τα μογγολικά αλογάκια σε ελληνόφωνους αναβατές όσο φιλότιμες και αν ήταν οι προσπάθειες του 12 χρόνου οδηγού - εκπαιδευτή μας. Ίσως βέβαια και τα αλογάκια τα έφτυσαν λιγάκι, συνηθισμένα βλέπεις από το μογγολικό σωματότυπο αναβάτη μέγιστου ύψους 1,65 και βάρους κατά μέσο όρο στα 60 Kg, οπότε η ιππασία δεν κράτησε περάν του δίωρου!

Το ταξίδι της επιστροφής δεν άργησε να έρθει αν και προ στιγμήν, πιστέψαμε ότι δεν θα επιστρέφαμε πότε. Όχι γιατί ο σοφέρ μας απογειωνόταν στα σαμαράκια και προσγειωνόταν στις λακκούβες, αλλά γιατί αυτή τη φορά μας πηγαίνει ανάποδα από το αναμενόμενο. Εμείς δυτικά έπρεπε να πάμε αλλά το ηλιοβασίλεμα βρισκόταν πίσω μας! Γιατί??? Κάτι δεν πάει καλά! Πάμε Ουλάν Μπατόρ τον ρωτήσαμε και ο ιδρώτας έσταζε! Ουλάν Μπατόρ?... σιγή ιχθύος ο τύπος. Και τώρα τι κάνουμε? Να πάρουμε τηλέφωνο το Υπ.Εξ. και τι να πούμε? Heeelp heeelp… είμαστε 4 Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες και μας έχει απαγάγει ένας Μογγόλος στην Μογγολία? Θα παθαίνε εγκεφαλικό ο Δρούτσας από τα γέλια πριν προλάβει να μας φάει λάχανο ο Μογγόλος! Φυσικά δεν είχαμε και σήμα στα κινητά και ο Παναγιώτης ίσως πια να μη ζούσε. Είμαστε καταδικασμένοι!!! Ώσπου ανέλπιστα να σου ο Τζέκινς χαν μπροστά μας. Βέεεεβαια! Ο άνθρωπος μας έφερε να θαυμάσουμε το μεγαλύτερο άγαλμα του Χαν στο κόσμο. Πρόκειται για ένα ατσάλινο άγαλμα ύψους 50 μέτρων που αναπαριστά τον αναβάτη σύμβολο της αχανούς κάποτε αυτοκρατορίας. Για να είμαι ειλικρινής είναι το μόνο σημείο στην χώρα που ήταν αδιάφορο. Δεν μπορείς κύριε καταμεσής σε μια ωραιότατη πεδιάδα, να στήνεις ένα οικοδόμημα 500 τόνους… Είναι λίγο κιτς δεν νομίζετε??? Φεύγουμε λοιπόν επιστρέφουμε στην πρωτεύουσα. Η πόλη είχε ζωντανέψει αρκετά όταν φτάσαμε. Ειδικά στη γειτονιά μας που είναι αρκετά κεντρικά γίνεται πανικός! Δυστυχώς όμως η κούραση δεν μας επιτρέπει να ξενυχτίσουμε και ο ασθενής μας έχει ανάγκη από μια πικάντικη και μυρωδάτη σούπα!

Την επόμενη ο Παναγιώτης ήταν πια καλά και θα μας ακολουθήσει στην Gobi. Μαζί μας θα έρθει και η Surdaa η οποία θα είναι η μεταφράστρια και η Mama για να μας μαγειρεύει. Η πορεία μας θα είναι δυτικά και νοτιά. Σε αυτή τη διαδρομή τα δένδρα είναι άφαντα. Τη θέση τους έχουν πάρει οι αχανείς πεδιάδες και οι τεράστιες ευθείες κατεστραμμένης από τον καιρό ασφάλτου. Πρώτη στάση μια οικογένεια νομάδων. Η ξεναγός, μας βοήθησε αυτή τη φορά να αναληφθούμε πολύ περισσότερα πράγματα που αφορούν την ζωή των νομάδων. Σίγουρα όμως δεν χρειάζεσαι ξεναγό για να νοιώσεις την φιλοξενία αυτών των ανθρώπων. Χωρίς υπερβολή αν ζητήσεις φιλοξενία από μια οικογένεια, εκείνοι θεωρούν ιδιαίτερα καλότυχο το γεγονός αυτό και είναι διατεθειμένοι να σε ταΐζουν ακόμα και για έναν ολόκληρο χειμώνα. Σήμερα μάθαμε επίσης, πως στην Μογγολία, τα άλογα είναι πολυπληθέστερα των ανθρώπων. Αφού κάναμε μια βόλτα και διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι το αληθές της παραπάνω πληροφορίας, φάγαμε τις λιχουδιές που μας μαγείρεψε η Mama, ήπιαμε το καθιερωμένο πια τσάι με γάλα άλογου και ξεκινήσαμε για τα βάθη της ερήμου. Σε όλη τη διαδρομή είναι αυτονόητη η ύπαρξη δεκάδων Ger και κοπαδιών αλόγων. Εκείνο όμως που σου κόβει την ανάσα είναι οι αετοί στο μπράτσο του αναβάτη εκπαιδευτή του. Το χειμώνα που τα πάντα καλύπτονται από πάγο και χιόνι είναι αρκετά σύνηθες το κυνήγι να γίνεται με τους αετούς όπως μας εξήγησε η Surdaa.

Ήταν απόγευμα πλέον και οι πρώτες αμμοθίνες της Γκόμπι έκαναν την εμφάνιση τους. Σταματήσαμε να πιούμε το τσαγάκι μας. Η υπόλοιπη διαδρομή θα γίνει ανάμεσα σε δυο μαλλιαρές καμπούρες. Καλά καταλάβατε! Για βακτριανές καμήλες πρόκειται! Αλλά όσοι νομίζουν ότι είναι άνετα εκεί πάνω δεν κατάλαβαν καθόλου καλά. Το μυστικό της άνεσης που προφανώς εμείς δεν γνωρίζαμε είναι να στηρίζεις το βάρος σου με τα πόδια στους αναβολείς και όχι με τα οπίσθια σου στην υποτυπώδη σέλα από μάλλινα κιλίμια. Το δεύτερο μελανό σημείο της καμήλας είναι η ανυπακοή ειδικά όταν αυτή είναι πεινασμένη. Το τρίτο και φαρμακερό είναι τα αέρια της. Εμπρόσθεν και όπισθεν!!! Πάρα ταύτα τα καημένα τα ζώα παραμένουν συμπαθέστατα και ταχύτατα ομολογουμένως. Διασχίσαμε τους αμμόλοφους και ανεβήκαμε σε ένα ψηλό λόφο. Τα δυο μάτια εδώ δεν αρκούν. Πρέπει να περιστρεφόμουν επί δέκα λεπτά για να χορτάσω τοπίο! Βρισκόμαστε στο βόρειο άκρο της Γκόμπι. Η έρημος εδώ δεν είναι τόσο άνυδρη καθώς η βροχή και κυρίως το χιόνι δεν είναι ασυνήθιστα φαινόμενα το χειμώνα. Η αγριότητα όμως του τοπίου διαμορφώνεται από δυο παράγοντες. Τη θερμοκρασία που το χειμώνα είναι κολλημένη στους -40 C και βγάλε και το αεράκι που όταν αρχίσει δεν λέει να πέσει κάτω από τα 8 Μποφώρ.

Απόψε θα διανυκτερεύσουμε στην έρημο παρέα με νομάδες. Οι άνθρωποι μας παραχώρησαν το ένα από τα δυο γκερ και έτσι θα είμαστε αρκετά άνετα. Τρόπος του λέγειν δηλαδή γιατί θα κοιμηθούμε πάνω σε σανίδια συν μια κουβέρτα συν ο υπνόσακος μας… Η αυγουστιάτικη πανσέληνος εμφανίστηκε πάνω από τις καλύβες. Μαζί και η γιαγιά που κάνει αγιασμό για να διώξει το κακό! Παίξαμε με τα παιδιά, τους δώσαμε μπαλόνια και όταν το μυστικό διέρρευσε δεν προλαβαίναμε να φτιάχνουμε σπαθιά, καπελά και σκυλάκια σε όλη τη γειτονιά. Σε λίγο σήμανε η ώρα του φαγητού. Στο τραπέζι τα τριγλικερίδια κάνουν πάρτυ. Το μόνο φυτικό πάνω στο τραπέζι είναι τα χορταράκια που έτρωγαν τα καημένα τα κατσίκια πριν μαγειρευτούν! Η ευημερία του κρεοφάγου και η καταδίκη του Vegetarian.Και τα παιχνίδια που παίξαμε έπειτα από κόκαλο ζώων ήταν! Και οι τέσσερις ήρωες του παιχνιδιού… το άλογο, η καμήλα, το αρνί, το κατσίκι… Σε λίγο άρχισαν και οι χοροί. Σε αυτό το σημείο αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος για την παγκοσμία πρωτεία μας. Τσιφτετέλι, Ζεϊμπέκικο, Ρεμπέτικο και πεντοζάλης σε μογγολικό Ger! Εννοείτε συμμετείχαν και οι οικοδεσπότες μας. Μια τρελή βραδιά στην Gobi.

Η τελευταία μέρα μας στην Μογγολία ξημέρωσε αλλά και πάλι δεν μας πειράζει διόλου. Μπορεί σήμερα το βράδυ να αφήνουμε αυτόν τον υπέροχο τόπο, όμως το ταξίδι μας έχει ακόμα μέλλον. Απόψε θα κοιμηθούμε στην καρδία του Πεκίνου. Δυστυχώς ο χρόνος του ταξιδιού δεν μας επιτρέπει να συνεχίσουμε με το θρυλικό τρένο σε μια πολύ όμορφη διαδρομή οπότε αναγκαστικά θα «πεταχτούμε» με chinaairlines. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι οι συνάδελφοι ευρωπαίοι ταξιδιώτες που μιλήσαμε αφιερώνουν πάνω από ένα με ενάμισι μήνα για την περιπέτεια αυτή. Anyway, μια άλλη φορά ίσως!!! Επιστροφή στην έρημο όμως γιατί έχουμε να αρμέξουμε να μαζέψουμε το βούτυρο και να τα κάνουμε πρωινό! Ευτυχώς από αύριο θα τρώμε νούντλς με λαχανικά γιατί δεν με βλέπω καλά!

Η ώρα έφτασε και για πρώτη φορά στο ταξίδι αφήνουμε πίσω ανθρώπους που αισθανθήκαμε δικούς μας. Τρομερό! Φωτογραφηθήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε και ξεκινήσαμε. Στην διαδρομή για την πρωτεύουσα εντύπωση μας έκαναν δεκάδες διάσπαρτοι μεγάλοι σοροί από πέτρες και πάνω τους άπειρα κομμάτια κίτρινου κόκκινου και μπλε υφάσματος. Η ξεναγός μας ενημέρωσε ότι πρόκειται για αφιερώματα για την προστασία των κοπαδιών. Αργά το μεσημέρι είχαμε φτάσει πίσω στο ulanbattor. Ο Χρόνος μας πια ήταν ελάχιστος. Φαίνεται ότι κάναμε καλή εντύπωση σε αυτούς τους ανθρώπους. Η φιλοξενία τους ήταν εγκάρδια και ο αποχαιρετισμός τους ακόμα περισσότερο. Η Surdaa μας συνόδευσε μέχρι το αεροδρόμιο όπου μας μετέφεραν δωρεάν. Ελπίζω κάποτε να ξανάρθουμε!

Το αεροδρόμιο για να μη ξεχνιόμαστε φέρει το όνομα του Χαν είναι αρκετά σύγχρονο πλην από το μηχάνημα που τύλιξε τα σακίδια μας με τη μεμβράνη. Είχε ένα κεφάλι, δυο πόδια δυο χέρια σχιστά μάτια, υστερούσε λίγο σε ταχύτητα, η δουλειά του όμως ήταν εξίσου καλή και πολύ πολύ πιο οικονομική από τα αντίστοιχα της Φρανκφούρτης! Η σκέψη μου παρέμεινε στην γη ακόμα και όταν βλέπαμε από ψηλά για τελευταία φορά τις αντιθέσεις αυτής της πόλης. Aπό τότε διαμαρτύρομαι εντόνως όταν ακούω από ανθρώπους, που δεν έχουν γνωρίσει έστω κατ΄ ελαχίστων αυτόν τον λαό, να ξεστομίζουν χλευαστικά τον χαρακτηρισμό μογγόλο, μογγολάκι κτλ…!!! Αυτοί οι άνθρωποι επιβιώνουν κάτω από δέρματα ζώων στις ποιο δύσκολες συνθήκες του πλανήτη και λίγος σεβασμός δεν βλάπτει. Μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από την άγονη γη της Gobi και τους θαυμάσιους ανθρώπους της, φεύγουμε με τις καλύτερες αναμνήσεις. Ο ήλιος λίγο πριν την αποχώρηση του έχει βάψει τον ουρανό πορτοκαααλ… μα για στάσου! Έχω την εντύπωση ότι μύρισε κινέζικο…