tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Χθες έκλεισα ένα μήνα εδώ στο Βερολίνο. Ένα μήνα, που είχε από όλα τα καλά. Αγωνιώδη χαρά για το άγνωστο, αγχος για το αν θα βρω σπιτι, πού θα ειναι αυτό, πώς θα είναι κλπ. Καταιγισμό πληροφοριών για το τι πρέπει να κάνω και με ποιό τρόπο, πήξιμο με τις ώρες για να βρω κάποια πράγματα στη δουλειά που τώρα μου φαίνονται γελοία....πόσες εμπειρίες μέσα σε ένα μόνο μήνα.
Χθες λοιπόν, μετά από έναν ολόκληρο μήνα, αξιώθηκα να το παίξω τουρίστας με το Free Walking Tour, και να γυρίσω μερικά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Και ας τα πάρουμε από την αρχή:
Είχα εντοπίσει αυτά τα free tours στο ίντερνετ και προχθές στο μεσημεριανό, (τα μεσημέρια τρώμε όλοι μαζί στη "λέσχη") ανέφερα ότι ήθελα να το εκμεταλλευτώ. Ο Περουανός της παρέας ενδιαφέρθηκε και αυτός, διότι θα έρθουν οι γονείς του σε λίγο καιρό και θα πρέπει να τους κάνει ο ίδιος ένα tour. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε μαζί, να είμαστε και παρέα. Δεν το μετάνιωσα καθόλου! Ξεποδαριαστήκαμε, αλλά πέρασα υπέροχα. Η ξεναγός, η Summer, από τον Καναδά, ήταν αυτό που λέμε "όλα τα λεφτά". Πολύ γέλιο, και δεν καταλάβαινες πώς περνούσε η ώρα. Ο τρόπος της ήταν, η σύγχρονη και ενδιαφερουσα ιστορία του Βερολίνου ήταν; Δεν ξέρω, θα σας γελάσω. Αλλά ρουφούσα σαν μικρό παιδί αυτά που μας έλεγε, και ας τα είχα ξανακούσει κάποια.
Αφού λοιπόν είχαμε μαζευτεί στο γνωστό σημειο, έξω από τα Starbucks στην πύλη του Βραδεμβούργου, αρχίσαμε την ξενάγηση. Μας είπε ότι το ξενοδοχείο στην πλατεια αυτή (Hotel Adlon), είναι το πιο ακριβό του Βερολίνου. Το κόστος της μίας βραδιάς είναι μερικές χιλιάδες ευρώ, και ενώ διαθέτει ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου (και πράγματα που δεν μπορεί να βάλει), ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται πρωινό. Αν επιθυμείς να έχεις πρωινό, θα διαθέσεις άλλα 600 ευρώ!!!! Στο ξενοδοχείο αυτό επίσης είχε κάνει το περίφημο συμβάν ο Michael Jackson με το μωρό του...
Προχωράμε στην πλατεία, η οποία αρχικά ονομαζόταν "η πλατεία" και τελικά κατεληξε να ονομάζεται Pariser Platz. Καλά...τι δουλειά έχει παριζιάνικη πλατεία στο κέντρο του Βερολίνου;οέο; Και όμως! Την πύλη τη βλέπετε; Τι έχει πάνω της; Η κυρία λοιπόν εκεί πάνω, πρώην ονόματι Ειρήνη, νυν Βικτόρια παίζει το ρόλο της νίκης επί της Γαλλίας(βλ. ονομα πλατειας) και επίσης ενώ πριν κοιτούσε φάτσα κάρτα μπροστά, τώρα κοιτάει αριστερά, προς το κτήριο της Γαλλικής πρεσβείας. Το πιάσαμε το υπονοούμενο (μας ρωτάει η ξεναγός);
Α, και μπροστά από την πύλη, υπάρχει ένα από τα check points και μπορείς να βγάλεις αναμνηστικές φωτογραφίες. Δεν ξέρω αν φαίνεται καλά στη φωτογραφία.
Διασχίζουμε την πύλη, και βρισκόμενοι από πίσω της, μπορείς να δεις το Reichstag. Μπορεί να ήταν Γερμανική Βουλή, αλλά με επικεφαλής του κράτους τον Kaiser, τι ρόλο βαρούσε; Ό,τι νόμιζαν οι ίδιοι, μας λέει η ξεναγός.... Αργότερα, όταν "εκλεχτηκε" (γκουχου γκούχου) ο Χίτλερ, όλως περιέργως και τυχαίως, το κτήριο έπεσε σε ένα βράδυ. Αλλά το έχει αυτό το Βερολίνο. Να γίνονται όλα σε ένα βράδυ μέσα. Το ίδιο έγινε με την ύψωση του τείχους, το ίδιο και με την πτώση του. (Παρένθεση: το ίδιο και με εμένα. το πώς κατέληξα εδώ) Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το καλύτερο του κτηρίου είναι ο τρούλος: Σήμερα είναι φτιαγμένος από γυαλί και η ιδέα που κρύβεται πίσω από αυτό είναι πολύ ωραία: Ο κόσμος μπορεί να πηγαίνει πάνω, να περπατά και να επιβλέπει τους βουλευτές στο "έργο" τους. Και ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι βουλευτές, να βλέπουν αυτόν τον κόσμο και να θυμούνται για ποιούς δουλεύουν.
Συνεχίζουμε πιο πέρα, στο νέο Holocaust Memorial, που αποτελείται από αυτά τα ορθογώνια που βλέπετε, σε ίδιο μήκος και πλάτος αλλά διαφορετικό ύψος. Επίσης, ενώ ξεκινάς να τα έχεις χαμηλότερα από εσένα, στην πορεία το έδαφος έχει κλίση, και αυτά είναι ψηλότερα από εσένα. Βγαίνοντας, πάλι βρίσκονται σε χαμηλότερο ύψος από εσένα. Το μέρος αυτό, δεν είναι μόνο για τους Εβραίους της Ευρώπης, αλλά για ό,τι πιστεύει ο καθένας. Ό,τι εντύπωση σου αφήνει περπατώντας μέσα του, αυτό είναι που αντιπροσωπεύει. Αντιπροσωπεύει λοιπόν τον καθένα και ταυτόχρονα αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του καθένα μας, και κυρίως των ανθρωπων και των βουλευτών που περνάν μπροστά από αυτό καθημερινά προς τη δουλειά τους. Η προσωπική μου εντύπωση: περπατώντας μέσα από αυτά, ένιωσα για άλλη μια φορά ότι όλοι είμαστε κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου, και υπάρχει μεγάλη αλληλεξάρτηση, άσχετα με το πώς είναι η εμφάνιση του καθενός, τα πιστεύω του, πότε έζησε ο καθένας κλπ. Ίσως βλακεία για κάποιους, αλλά εμένα αυτό μου έβγαλε. Στο τέλος της διαδρομής αυτής, υπάρχει και ένα μουσείο, με δωρεάν είσοδο. Υπάρχει ένα βιντεάκι στο οποίο αναφέρονται τα ονόματα των 6.000.000 ανθρώπων που χάθηκαν στο ολοκαύτωμα, και κάποια λίγα πράγματα για αυτούς. Για να ολοκληρωθεί το παίξιμο του βίντεο, δλδ να διαβαστούν όλα τα ονοματα, πρέπει να περάσουν 6χρόνια!!!!! Φανταστείτε! 6 χρόνια για να διαβαστούν τα ονοματα των ανθρώπων που χάθηκαν!!!!!
(συνεχίζεται...)
