The Travelstories Continuous Story (the real deal)

[Nedelja]

Κατέβηκε σε ένα σημείο της Alfama που του ήταν γνώριμο. Κοίταξε γύρω του να δει αν τον ακολουθεί κανείς και χώθηκε μέσα στα στενά. Κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν πετώντας πορτοκάλια, τα ρώτησε αν ξέρουν το μπαρ. Ένα από αυτά του έδειξε ένα καφέ, εκεί θα τον βοηθούσαν, είκοσι λεπτά αργότερα ήταν μπροστά στην πόρτα της Μαρίας και χτυπούσε το κουδούνι.
Με το που την αντίκρυσε ξέχασε το λόγο που βρισκόταν εκεί…ήταν όμορφη και το σώμα της, αυτό το σώμα που μύριζε βανίλια…η ερώτηση της όμως τον προσγείωσε απότομα.
-Είσαι καλά; Που χτύπησες; Περίμενε να φέρω κάτι να καθαρίσουμε τις πληγές.
-Είχα κάτι μπλεξίματα, θέλω βοήθεια, βάλε μου λίγο νερό ή μάλλον όχι…λίγο ρούμι και δώσε μου ένα τσιγάρο.
- Πάρε…θα μου πεις τι έγινε;
-Μήπως και ξέρω; Πρέπει να πάω Μαδρίτη αμέσως, κρυφά όμως, με κηνυγούν, δεν έχω πολύ χρόνο, δεν ξέρω καν γιατί ήρθα σε εσένα, ένιωσα ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ, λοιπόν;
Η Μαρία σηκώθηκε άναψε τσιγάρο, σήκωσε το ακουστικό, σχημάτισε έναν αριθμό και μίλησε με κάποιον ψιθυριστά…ο Πέδρο δε μπορούσε να ακούσει εξάλλου στη θέα του κορμιού της αισθήσεις όπως η ακοή ήταν ανύπαρκτες.Έκλεισε το τηλέφωνο έγραψε κάτι σε ένα χαρτί και του το έδωσε.
-Θα πας απόψε πολύ αργά μετά τα μεσάνυχτα, θα ζητήσεις το Φελίπε…θα σε ξαναδώ;
-Έχεις πολύ ωραία φωνή…θα τη θυμάμαι…Σε ευχαριστώ.
Περασμένα μεσάνυχτα βρισκόταν έξω από ένα σκοτεινό μπαρ, έριξε γύρω μια ματιά να δει αν τον παρακολουθούν –όλη μέρα αυτό έκανε- μια μαύρη γάτα έψαχνε στα σκουπίδια, άλλη ψυχή γύρω δεν υπήρχε, η Rua dos Douradores ήταν άδεια, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε.

 

[zmaria]

Ο Στιβ κατευθυνόταν προς το αεροδρόμιο και είχε πολλά νεύρα. Αυτά τα όνειρα τον είχαν ξεσκίσει. Δεν ήθελε να πάρει ταξί ακόμα. Ήθελε να περπατήσει, μπας και ηρεμήσει. «Δεν έχεις χρόνο, αλλά ούτε και χώρο για συναισθηματικές μαλακίες» φώναξε στον εαυτό του φτύνοντας και συγχρόνως έριξε μια μπουνιά στον τοίχο δίπλα του. Μια γιαγιά τον κοίταξε με περιέργεια στην αρχή, φοβισμένη μετά το βλέμμα του πάνω της. Είχε δει πολλά στην ζωή της, αλλά τέτοιο πράμα όχι. Αυτό το βλέμμα ήταν γεμάτο φρίκη...

Για κάποιον λόγο, το να βαράει μπουνιές στους τοίχους (ή ακόμα καλύτερα σε ανθρώπους) ήταν κάτι που τον κάλμαρε από μικρό. Κι ας γέμιζε μώλωπες μετά που δεν θυμόταν καν από πού είναι. Ήθελε κι άλλο να περπατήσει, το είχε ανάγκη βασικά, αλλά η ώρα περνούσε και ήθελε να είναι νωρίς στο αεροδρόμιο για να βγάλει εισητήριο και για τυχόν απρόοπτα. Αυτοί που τον κυνηγούν δεν είναι καθόλου τυχαίοι και είναι επίσης διόλου απίθανο να του την έχουν στήσει χαλώντας τα σχέδιά του για ακόμα μια φορά. Ο Στιβ όμως δεν είναι από αυτούς που του χαλάνε τα σχέδια και μάλιστα εις διπλούν.

Το πάλεψε πολύ αλλά δεν τα κατάφερε. Κάποιος άνθρωπος πρέπει να σιγοζούσε ακόμα μέσα του και έτσι ξαφνικά αποφάσισε να αγνοήσει την τυχόν αργοπορία. Στον δρόμο προς το αεροδρόμιο, ζήτησε από τον ταξιτζή να αλλάξει πορεία. "Θα περάσουμε από το νεκροταφείο, θα με περιμένεις λίγο και φεύγουμε άμεσα μετά για το αεροδρόμιο." Ο ταξίτζής συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του υπάκουα. Δεν είναι και να διαφωνείς με έναν τέτοιο τύπο, σκέφτηκε.

Στάθηκε μπροστά από τον τάφο και γονάτισε. Πόσες και πόσες φορές δεν είχε έρθει εδώ. «Δεν το έκανα εγώ, εσύ το ξέρεις. Πρέπει να το πεις στην αδερφή σου. Έχω κάνει πολλά, αλλά όχι αυτό. Όχι στον αδερφό της Ιζαμπέλα.» Κοιτούσε την φωτογραφία του νεκρού νεαρού λες και περίμενε να ζωντανέψει η εικόνα, να του πει κάτι, να τον βρίσει στην τελική. Περίμενε, περίμενε αλλά μάταια.

Όπως μάταια επιχείρησε να δει την Ιζαμπέλα στην Πορτογαλία. Σ’ αυτό το μπαρ με τις μπόμπες που έχει ανοίξει μπας και πνίξει την δυστυχία της μαζί με άλλες δυστυχίες. Δεν είναι ότι δεν δέχτηκε αυτή να τον δει. Δεν τα κατάφερε ο ίδιος να την πλησιάσει. Δεν τόλμησε. Ο Στιβ και δεν τόλμησε. Να που υπάρχουν κι αυτά τα ανέκδοτα.

Μπήκε μέσα στο ταξί και σχεδόν ούρλιαξε. «Τέρμα τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα. Πάμε και γρήγορα» είπε στον μεροκαματιάρη άνθρωπο κι αυτός έκανε ότι κάνει μια ζωή. Υπάκουσε.

 

[Traveller]

O Στηβ Φρήμαν ήταν ομορφάντρας… ψηλός , γεροδεμένος, με έξυπνο βλέμμα και ένα κατακόκκινο τσουλούφι να πέφτει κάθε τόσο στο πλατύ του μέτωπο ήταν γέννημα θρέμμα του Κόβεντρυ…

Γεννήθηκε την τελευταία χρονιά του 19ου αιώνα και ακολούθησε αυτό που όλοι σχεδόν οι νέοι της περιοχής έκαναν … εκείνο τον καιρό το Κόβεντρυ ήταν η καρδιά της Βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας… έπιασε λοιπόν δουλειά στο εργοστάσιο της Τζάγκουαρ, λίγο έξω από το Κόβεντρυ και έξυπνος καθώς ήταν γρήγορα έγινε ο νεότερος προϊστάμενος του τμήματος παραγωγής… αυτό όμως δεν τον έκανε σε καμιά περίπτωση να ξεχάσει την ταπεινή εργατική καταγωγή του… τουναντίον, σχεδόν αμέσως συνδικαλίστηκε και αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη του εργοστασίου… τόση ήταν η θέρμη του που σε λίγο καιρό συνάδελφοι και εργοδοσία τον φώναζαν « κόκκινο» Στηβ…

Στα είκοσι οκτώ του ερωτεύτηκε την Μάρτζορη, μια επίσης κοκκινομάλλα εργάτρια και δυο χρόνια αργότερα, το 1929, ήρθε ο μονάκριβος γιός του ο Φέλιξ, προς τιμή καθώς έλεγε, του ιππότη της επανάστασης και ιδρυτή της ηρωικής ΤσεΚα, Φέλιξ Τζερζίνσκι… λίγο πριν τον πόλεμο έφυγε από την Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Στάλινγκραντ όπου και πρωτοστάτησε στην αδελφοποίηση των πόλεων του Κόβεντρι και του Στάλινγκραντ, την πρώτη αδελφοποίηση Βρετανικής και Σοβιετικής πόλης… δυστυχώς ένα πρωί του 1943, κατά την διάρκεια της πολιορκίας , έχασε την ζωή του αφήνοντας την Μάρτζορη και τον μικρό Φέλιξ μόνους σε μια πόλη γεμάτη ερείπια… η ιστορία του «κόκκινου» Στηβ έγινε μύθος στη Σοβιετική Ένωση και ο ίδιος ο Στάλιν φρόντισε τον μικρό Φέλιξ, στέλνοντάς τον να σπουδάσει στο επιλεγμένο κομματικό σχολείο της Μόσχας…

Το 1953 και μετά το τέλος των σπουδών του, εντελώς ξαφνικά, ο νεαρός Φέλιξ αφήνει την μητέρα του και μια λαμπρή κομματική καριέρα , φεύγει από την Σοβιετική Ένωση και γυρνάει πίσω στην Αγγλία μένοντας στο παλιό πατρικό του, στο Κόβεντρι… δεν μιλά σχεδόν ποτέ για το Σοβιετικό παρελθόν του, ζει την κλασσική ήσυχη ζωή ενός Βρετανού επαρχιώτη, παντρεύεται σε σχετικά μεγάλη ηλικία και το 1977 έρχεται στη ζωή του ο γιος που πάντα ονειρεύονταν, ο Στηβ ο νεότερος… ο Στηβ που τώρα βρίσκονταν στο γκισε της Avianca τσεκάροντας το εισιτήριο του για την μακρινή Μποκοτά...

 

[maltakias]

Την ώρα που οι ρόδες του ερυθρόλευκου Airbus ξεκολλούσαν από τον διάδρομο απογείωσης του Barajas ο Στηβ γνώριζε καλά πως είχε μπροστά του σχεδόν 11 ώρες για να ανασυντάξει τη σκέψη του και να οργανώσει το πλάνο του.Από εδώ και μπρος δεν θα άφηνε άλλο την τύχη να επέμβει. Ήταν επαγγελματίας και τον είχαν ήδη προπληρώσει το 50% της αμοιβής του.

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε μια τόσο οργανωμένη αντίδραση κι αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να αναβαθμίσει τη δράση του και τον τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης στην οποία βρισκόταν.Είχε διδαχτεί πολλά από τον συγχωρεμένο τον πατέρα του,τα οποία εδώ και χρόνια εφάρμοζε μόνος του στο πεδίο για να βγάζει τα προς το ζην.

Ο γερο-Φέλιξ δούλεψε για χρόνια πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα προμηθεύοντας με πολύτιμο υλικό την μαμά Ρωσία,ως μέλος της αντικατασκοπίας της KGB.Δεν το έκρυψε ποτέ από τον γιο του,παρά τις σαφείς εντολές της υπηρεσίας,αφού έδειχνε από μικρός ότι ήταν εχέμυθος και ιδεολόγος.

Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού,ο Φέλιξ έπεσε σε δυσμένεια και ο -πάντα έτοιμος για μπλεξίματα- Στηβ με τον υπόκοσμο του βιομηχανικού Κόβεντρυ.Για να τον βγάλει από τον βούρκο ο πατέρας του καταδέχτηκε να του μάθει όλα τα «κόλπα» της δουλειάς,ώστε να εργαστεί ως freelance εκτελεστής συμβολαίων στην πάντα πρόθυμη αγορά αυτού του είδους.Αναλάμβανε deal από βιομηχανική κατασκοπεία μέχρι δολοφονίες υψηλών προσώπων.Αυτή τη φορά δεν θα χρειαζόταν να βάψει τα χέρια του με αίμα,εκτός αν τον ανάγκαζαν.

"Εννιά το βράδυ πιάνω αεροδρόμιο.Ελπίζω μέχρι τις έντεκα να είμαι στο δωμάτιο.Χρειάζομαι να φρεσκαριστώ και κυρίως να κάνω τις απαραίτητες επαφές."

Είχε κλείσει δωμάτιο στο Sonesta από το κινητό του λίγο πριν απογειωθεί.Κοσμοπολίτικο ξενοδοχείο που θα τον βοηθούσε να μείνει όσο γίνεται απαρατήρητος.Το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν μπλεξίματα στη Μπογκοτά.

 

[KLEOPATRA]

Τα ρουθούνια του τύλιξε αμέσως η έντονη ,γνώριμη μυρωδιά του τσιγάρου και του αλκοόλ. Μια ξεχασμένη μπάντα έβγαζε ξεκούρδιστους ήχους από μια γωνιά .Πέντε κακομοιριασμένοι ξενύχτηδες έσκυβαν πάνω από μισογεμάτα ποτήρια στη μπάρα , με μάτια θολά από το πιοτί.
Τα φώτα χαμηλά ..η αίσθηση της παρακμής έντονη.
-Τι μπορώ να κάνω για σας σενιόρ ; ρώτησε ο σερβιτόρος κοιτάζοντας με περιέργεια τα σακατεμένα, μαυρισμένα μούτρα του Πέδρο.
-Γυρεύω τον Φελίπε…ξέρεις που μπορώ να τον βρω;
Στο άκουσμα του ονόματος τα μάτια του νεαρού στένεψαν .
-Ακολουθήστε με σενιόρ.
Χώθηκαν βαθύτερα στο σκοτάδι πίσω από μια κουρτίνα, σκαφάλωσαν σε ένα πατάρι και εκεί τον άφησε ο σερβιτόρος να περιμένει.
Ο Πέδρο κοίταξε διερευνητικά το χώρο…δυο τρεις σκουριασμένες καρέκλες ,ένα γραφείο ..τίποτα στους τοίχους.
Ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό του και του έκοψε την ανάσα .Η λάμα ενός μαχαιριού άστραψε στο σκοτάδι και σταμάτησε λίγα μόλις χιλιοστά από το δέρμα του.
-Ποιος είσαι και τι θέλεις στο μαγαζί μου!
-Μαρία …Μαρία ..κατάφερε να ψελλίσει.
-Τι δουλειά έχεις εσύ με την αδελφή μου ρε;
-Eίναι φίλη μου…δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας ..μου είπε ότι εσύ μπορείς να με βοηθήσεις ..έχω μπλέξει άσχημα φίλε.
Η λαβή χαλάρωσε..το μαχαίρι απομακρύνθηκε λίγα εκατοστά.
-Πες μου τι τρέχει και κανόνισε να με κοροΐδέψεις ,μόνο αυτό σου λέω.
Ο Πέδρο του τα είπε όλα .Όσα μπορούσε να ξέρει βέβαια …γιατί αν μπορούσε έστω και στο ελάχιστο να υποπτευθεί την πραγματική ταυτότητα και τις ύποπτες δραστηριότητες του χαβαλεδιάρη Άγγλου φίλου του …….
Σιγή απλώθηκε αναμεταξύ τους για λίγα λεπτά.Ο Βραζιλιάνος τον έκοβε με τα μάτια…
-Να ξέρεις ότι το κάνω για τη Μαρία. Για να αποφασίσει να σε στείλει σε μένα …αυτή ξέρει.
-Ναι ..ξέρεις η Μαρία …
-Μη μιλάς και άκου.Δε θα σε στείλω με τρένο στη Μαδρίτη ..muito perigoso!!!Aύριο ακριβώς στις 12 το μεσημέρι θα ξεκινήσει φορτηγό με πλαστικά από δω για Μαδρίτη.Θα πας στις κεντρικές αποθήκες φορτοεκφόρτωσης της πόλης .Ρώτα για τον Μάρκο…θα είναι ο οδηγός σου..θα τα έχω κανονισμένα μαζί του από πριν. Πες του τη λέξη douradores … Να είσαι εκεί!
Και τσιμουδιά σε κανέναν …!Στρίβε τώρα!

 

[getxowoman]

Χαιρετάει τον Marco, hasta luego amigo, και κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά για τον υπόγειο σιδηρόδρομο στην Atocha και ανεβαίνει στο συρμό με κατεύθυνση Pinar de Chamartin. Κατεβαίνει μετά απο 3 στάσεις, στη Tirso de Molina, και μετά απο 5 λεπτά με τα πόδια χτυπάει το κουδούνι 5º αριστερά, ανοίγει η πόρτα και ανεβαίνει τις σκάλες. Plaza de la Cebada 9, La Latina.

Είναι εξαντλημένος ο Πέδρο, όλο το βράδυ κοιμήθηκε μόλις 2 ώρες. Μετά τη συνάντηση με τον αδερφό της Μαρίας αποφάσισε να επιστρέψει σπίτι της. Εκεί η Μαρία τον περιποιήθηκε κατάλληλα. Πόσο θα του έλειπε η μελαγχολική φωνή της όταν τραγουδούσε fado, τα χάδια της, η Μαρία... Στις 10 το πρωί κάνει ένα ντουζ στα γρήγορα και πηγαίνει να βρεί τον Marco. Ευτυχώς ο Marco ήταν ένας ευχάριστος τύπος και τον είχε ήδη ενημερώσει ο Φελίπε, έτσι δεν έκανε και πολλές ερωτήσεις. Στις 9 ώρες που διήρκησε το ταξίδι η συζήτηση ήταν γύρω απο γκόμενες, ποδόσφαιρο και αυτοκίνητα. O Marco πήγαινε πλαστικά στη Manu Plas, στην αποθήκη της εταιρείας, η οποία δεν βρισκόταν στη Μαδρίτη, αλλα στη Fuenlabrada, 27 χλμ απο την πρωτεύουσα. Και ενώ στην αρχή του ταξιδιού είχανε συμφωνήσει να ψάξει αλλό μέσο ο Πεδρο από εκεί, ο Marco συμπάθησε τον μπαγάσα τον συνοδοιπόρο του και αποφάσισε να τον πάει στην Atocha, στη Μαδρίτη.

-¿Dónde cojones te habías metido? Και του πετάει ένα φάκελο στα μούτρα. Ο φάκελος περιέχει το διαβατήριο και κάρτες του Πέδρο. Είχε ζητήσει να του τα στείλουν στη Μαδριτη με SEUR και ο Κάρλος τα παρέλαβε από ένα από τα γραφεία της μεταφορικής που βρίσκονται στη Μαδρίτη.
-Hola Carlos, απαντάει ο Πέδρο στον Carlos και μπαίνει στο διαμέρισμα. Ο Καρλος είναι ο κολλητός του Πέδρο και συνεργός του, αλλά μόνο σε ευρωπαικό έδαφος, τις δουλειές εκτός Ευρώπης τις αναλαμβάνει ο Πέδρο.

Ο Πέδρο τον είχε πάρει τηλέφωνο πρίν εγκαταλείψει τη Λισαβώνα, και τον είχε ενημερώσει ότι έρχεται. Hoy por la noche estoy otra vez en Madrid.

Του ξερνάει τα πάντα που έγιναν σε πορτογαλικό έδαφος και ο Κάρλος του απαντάει, δε πάς Buenos Aires με την προγραμματισμένη σου πτήση. Οι Σκανδιναβοί ξέρουν ώρα και αεροδρόμιο απο το οποίο φεύγεις, ακόμα και τι χρώμα σώβρακο που φοράς ξέρουν. Λοιπόν κάνε ένα ντουζ, ξεράσου στον ύπνο και θα σου βρώ εισητηρίο για Bogota, και από εκεί πάς Argentina. Πρέπει να φύγεις άμεσα, rapido! Κλείνει τα εισήτηρια μέσω του travelhippo, χωρίς να το ξέρει έχουνε κοινούς γνωστούς με τον Στηβ.....

 

[Traveller]

Το σπίτι του Pedro βρίσκονταν δίπλα στο παλιό γήπεδο της Espanol, στο Sarria και μάλλον την λόξα από εκεί την κόλλησε… ήταν ωραίο παιδί, αλλά άτυχο και κομματάκι ζαβό… αν και δεν χώνευε τον Φράνκο και με τους Ισπανούς είχε ουδέτερες σχέσεις, ήταν φανατικά Espanol και συνεχώς έμπλεκε σε καυγάδες κι αυτό μια που στην Βαρκελώνη η ομάδα είναι μία… ίσως λόγω ομάδας, ίσως λόγω νοοτροπίας, ίσως λόγω ενός γελοίου κεκεδίσματος που εμφανιζόταν πάντα την πιο ακατάλληλη ώρα, ο τίτλος του λούζερ τον ακολουθούσε…

Δεν ήταν ιδιαίτερα εύστροφος αλλά ήθελε πάντα να έχει την δική του γνώμη , ανακατεύονταν σε πράγματα που δεν ήξερε και γενικά σχεδόν πάντα έμπλεκε και τα έκανε θάλασσα… αγαπούσε το ποτό , την Espanol και τις γυναίκες και για να ικανοποιήσει αυτά του τα πάθη σε ελάχιστο καιρό έφαγε, την μικρή είναι αλήθεια, περιουσία που του άφησε ο πατέρας του, που είχε μαγαζί με κορνίζες στην Sarria… στην αρχή εκμεταλλευόμενος την όποια πείρα είχε με τις κορνίζες, προσπάθησε να κάνει εμπόριο τέχνης με πίνακες, αλλά γρήγορα βρέθηκαν άλλοι πιο γάτοι τον έβαλαν στο χέρι και του έφαγαν όλα τα χρήματα του. Μετά προσπάθησε να κάνει τον ζιγκολό και αν δεν είχε εκείνο το κεκέδισμα ίσως τα κατάφερνε, αλλά με το κουσούρι που είχε και τον κάλο στον εγκέφαλο το μόνο που πέτυχε ήταν να σαγηνεύσει 2-3 αδιάφορες ζωντοχήρες και να κερδίσει από αυτές ένα πιάτο φαί… απογοητευμένος το έριξε στο ποτό ώσπου βρέθηκε μια ασχημούλα αραπίνα από το Κάμπο Βέρντε και τον σπίτωσε… αλλά αυτός αδιόρθωτος, συνέχισε να γκομενίζει και να πίνει με αποτέλεσμα να τον αφήσει κι αυτή… στο τέλος έμπλεξε με ένα παράνομο κύκλωμα εμπορίου έργων τέχνης και ενώ στην αρχή έβγαζε καλά λεφτάκια στο τέλος την πάτησε και βρέθηκε στην ψειρού… όταν βγήκε, βρήκε τους παλιούς του συνεργάτες τους κλάφτηκε κι εκείνοι τον πήραν υπάλληλο σε μια γκαλερί της κακιάς ώρας στο παλιό λιμάνι της πόλης… τι υπάλληλο δηλαδή, μπροστινό στις κομπίνες τους τον έκαναν, με αποτέλεσμα ο Πέντρο να μπαινοβγαίνει φυλακή…


Το ταξίδι στην Λισσαβόνα έσκασε από το πουθενά… ένας από τα αφεντικά δήθεν τον λυπήθηκε και του έκανε δώρο μια βδομάδα στη Λισσαβώνα, με μόνη υποχρέωση να παραδώσει ένα δέμα σε κάποιο φίλο… τα πράγματα πήγαν μια χαρά… το δέμα παραδόθηκε και ο Πέντρο βρέθηκε κάθε βράδυ να σκορπάει στα χαμαιτυπεία της Λισσαβόνα τα χρήματα που είχε κερδίσει από αυτή την εξυπηρετησούλα … το πώς βρέθηκε να τις τρώει από τους ξανθούς μπράβους ούτε που το κατάλαβε και πολύ περισσότερο δεν κατάλαβε πως έμπλεξε σε αυτή την ιστορία…


Bogota σκέφτηκε… μα γιατί να πάω? Τι με νοιάζει εμένα που έμπλεξε ο κοκκινοτρίχης ο Εγγλέζος? Εγώ θέλω την ησυχία μου και τίποτε παραπάνω… Πέταξε τα εισιτήρια σε ένα συρτάρι και κατέβασε μια δυνατή ρουφηξιά ρούμι πριν κατηφορίσει προς το λιμάνι… αυτό που είδε όμως έξω από το μαγαζί τον έκανε να παγώσει… ο ξανθός μπράβος που τον έδερνε όλη μέρα προχθές έκοβε διακριτικά βόλτες στο διπλανό στενό… έκανε μεταβολή και το αποφάσισε… οι τύποι σίγουρα θα με σκοτώσουν για κάτι που δεν ξέρω... η Bogota λοιπόν φάνταζε γιαυτόν σαν μόνη λύση…

 

[taver]

Το κουδούνισμα από το τηλέφωνο του Σβεν τάραξε την ησυχία του λιμανιού. Με γρήγορες κινήσεις, ο σουηδός μπράβος σήκωσε το τηλέφωνο, και απάντησε χαμηλόφωνα.
- Ποιος είναι?
Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο ίδιος ο μεγάλος αρχηγός. Σπάνια είχε την τιμή να μιλήσει με κάποιο ψηλά στην ιεραρχία, αλλά το να μιλήσει με τον ίδιο τον αρχηγό ήταν κάτι εντελώς ξεχωριστό. Μόνο μια φορά είχε τύχει ξανά, τότε μετά από την επιχείρηση στο Μίνσκ, που τον είχε φωνάξει προσωπικώς και του είχε δώσει τα συγχαρητήρια.
- Ο Κίτρινος Αετός είμαι, συστήθηκε ο αρχηγός. Χωρίς εμπιστοσύνη στις κινητές επικοινωνίες, μιλούσαν μόνο με κωδικά ονόματα. Στο Σβεν πήρε λίγο χρόνο να το επεξεργαστεί, το «κίτρινος αετός» δεν ήταν από τα ονόματα που άκουγε συχνά. Γρήγορα κατάλαβε, όμως, και άρθρωσε βεβιασμένα μια απάντηση.
- Μα… Μάλιστα.
- Εντοπίσατε το Φρήμαν ?
- Ε, όχι ακόμα. Ψάχνουμε για ίχνη του, αλλά δεν έχει αφήσει. Βρήκαμε το αρχικό του σχέδιο, όμως, και μάθαμε όμως ότι το ντιλ θα γίνει στη Ν. Αμερική, μάλλον στην Αργεντινή, προς το τέλος της εβδομάδας. Έχουμε εντοπίσει ένα πρόσωπο που θα μας οδηγήσει σ’ αυτόν… Τάχα τον ανακρίναμε, αλλά του φυτέψαμε tracking device με την ευκαιρία. Τώρα θα πάει τρέχοντας να τον συναντήσει, και έτσι θα μπορέσουμε να τον εντοπίσουμε… Βάλαμε κι ένα δικό μας άνθρωπο να τον «βοηθάει», του αλλάξαμε και πτήση για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του…
- Κανονίστε να τον εντοπίσετε πριν από το ντιλ. Αν καταφέρουν και το ολοκληρώσουν, καήκαμε!
- Ναι αφεντικό. Ήδη έστειλα τον Όλαφ με την ομάδα του στην Αργεντινή. Χτενίζουν ήδη το έδαφος. Θα πάμε κι εμείς. Απλώς, για να μη δώσουμε στόχο, εμείς θα πάμε μέσω Μπογκοτά.
- Να σου στείλω ενισχύσεις?
- Όσο περισσότερες μπορείς, αλλά όχι Ευρωπαίους για να μη δίνουν στόχο. Λατινοαμερικάνους στείλε.
- 30 άτομα θα σε φτάσουν?
- Πιστεύω πως ναι.
- Ωραία. Συνάντηση αύριο το απόγευμα στο Hilton στη Bogota. Θα παριστάνετε τους συνέδρους σε ένα φαρμακευτικό συνέδριο, θα το δείτε στο Ισόγειο. Στέλνω τώρα τη Μάρθα να το οργανώσει. Εκεί θα τους δώσεις οδηγίες.
- ΟΚ κίτρινε αετέ.
Το τηλέφωνο έκλεισε, και ο Σβεν ένιωθε ήδη πως αν η επιχείρηση πετύχει, θα αναβαθμιστεί επιτέλους στην ιεραρχία, κάτι που το περίμενε καιρό. Ήταν πολύτιμος κρίκος. Έπρεπε επιτέλους να πάψει να πρέπει να λερώνει τα χέρια του και να παίρνει μέρος και ο ίδιος στις βρώμικες δουλειές.
Η δουλειά του στο λιμάνι είχε πια τελειώσει. Ο Πέδρο τον είχε δει και είχε φοβηθεί, και ο Σβεν το είχε καταλάβει. Ήξερε πως τώρα θα κατευθυνόταν στο Buenos Aires μέσω Μπογκοτά, με τα εισιτήρια που ο Κάρλος του είχε κανονίσει. Έτσι, ήταν ώρα για να φύγει κι αυτός. Κατευθύνθηκε στο αεροδρόμιο, με σκοπό να πάρει μια πτήση για Μπογκοτά. Αλλά δε θα πήγαινε απευθείας. Είχε μια προσωπική δουλειά πρώτα, στο Καράκας...

 

[Fanie]

Το Airbus τραντάχτηκε ξαφνικά σ' όλο του το μήκος και κάποιοι λιπόψυχοι της πρώτης θέσης φώναξαν τρομαγμένοι. Ο Στιβ πετάχτηκε αλαφιασμένος απ' τ' όνειρό του. Πότε είχε κοιμηθεί; Ούτε που το είχε καταλάβει. Κοίταξε έξω από το παράθυρό του τα λευκά σύννεφα που έκρυβαν τον ωκεανό από κάτω του.
– Είναι ο Πέδρο, σενιόρ.
Ο Στιβ γύρισε έκπληκτος προς την κατεύθυνση της φωνής.
Ένας νεαρός νέγρος από τη διπλανή σειρά τού χαμογελούσε διστακτικά.
– Τι; Τι είπες;
Ρώτησε μπερδεμένος.
– Είναι ο Πέδρο, σενιόρ,
επανέλαβε ο νεαρός κι έσπευσε να διευκρινίσει:
–...η τροπική καταιγίδα. Όλοι έλεγαν γι' αυτή. Να, κοιτάξτε!
Είπε και του πρότεινε το φύλλο μιας εφημερίδας με χθεσινή ημερομηνία.
– Πετάμε πλάι στις παρυφές της τώρα, όμως μη φοβάστε, δεν θα μείνουμε κοντά της για πολύ...
– Δεν φοβάμαι.
Μουρμούρισε ο Στιβ παίρνοντας στο χέρι του την εφημερίδα.
– Μα... σας άκουσα που φωνάζατε... σενιόρ... καλούσατε σε βοήθεια...
– ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ!
Φώναξε δυνατά ο Άγγλος πετώντας στο διάδρομο την φυλλάδα. Ο νεαρός λούφαξε στη θέση του και δεν ξαναμίλησε.
Ο Στιβ γύρισε ξανά προς το παράθυρό του.
Ποιος ξέρει τι όνειρο είχε δει πάλι... τι φαντάσματα τον είχαν επισκεφτεί ξανά....
Ασυναίσθητα έφερε το χέρι του στο αριστερό του στήθος και άγγιξε το ανάγλυφο του πακέτου που έκρυβε στην εσωτερική τσέπη. Αυτή η αίσθηση επανέφερε τη σκέψη του στο τώρα και στα σχέδιά του. Χαμογέλασε στον εαυτό του καθώς θυμόταν πώς έγινε κάτοχος αυτού του μικρού θησαυρού.
Ήταν μεσοκαλόκαιρο, σαν και τώρα, οι τελευταίες μέρες των διακοπών του στη Ταραγόνα. Είχε ξυπνήσει στο σπίτι των Άλβαρεζ μετά από ένα εξουθενωτικό ξενύχτι και πίστευε πως ήταν μόνος. Είχε σηκωθεί να βρει την καφετιέρα, όταν έπεσε πάνω στον πατέρα του Πέδρο που σκυμμένος σ' ένα παμπάλαιο σεκρετέρ έγραφε μανιωδώς σ' ένα μαύρο βιβλιαράκι. Όταν τον κατάλαβε πετάχτηκε όρθιος κι έσπευσε να κρύψει άρον-άρον τα γραπτά του.
Από καθαρή περιέργεια ο Στιβ άρχισε να παρατηρεί τον γερο-Άλβαρεζ πιο προσεκτικά: είχε πάντα κοντά του αυτό το βιβλιαράκι, πότε το ξεφύλλιζε και πότε έγραφε σ' αυτό.
Άρχισε να σκέφτεται τρόπους να του το πάρει, απλά για να δει τι μπορεί να γράφει με τέτοιο ζήλο ο γέρο-κορνιζοποιός, για να του φύγει η περιέργεια βρε αδερφέ..
Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ. Ο πατέρας του Πέδρο πέθανε ξαφνικά μια μέρα αφότου άφησαν την Ταραγόνα, πάνω στο τιμόνι του νοικιασμένου τους βαν, καθώς πήγαινε την οικογένεια του Στιβ στο αεροδρόμιο να προλάβουν την πτήση τους. Πάνω στην αναστάτωση το μαύρο βιβλιαράκι γλίστρησε από την τσέπη του μακαρίτη κι έπεσε μπροστά στον Στιβ ο οποίος μηχανικά το συμμάζεψε και για πολλά χρόνια το είχε ξεχασμένο. Μέχρι πριν λίγο καιρό που κάθισε να του δώσει λίγη μεγαλύτερη σημασία και τότε έμαθε το μυστικό του.
Και από τότε αυτό το βιβλίο ήταν πολύτιμο κτήμα του Στίβ.

 

[coccobill]

Ζητησε ενα ποτηρι νερο κι ενα ουισκι απο την αεροσυνοδο και κοιταξε εξω απο το παραθυρο. Ποσες ωρες εμεναν ακομα..πεντε; εξι; Ο νεαρος διπλα του ταξιδευε με το μικρο αδελφο του. Το αγορι πρεπει να ηταν γυρω στα δωδεκα- οσο ηταν κι αυτος οταν ανεβηκε πρωτη φορα σε αεροπλανο.

Ο Στηβ ειχε πιστεψει πως εκεινο το Σαββατοκυριακο στη Μαδριτη ηταν δωρο για τα δωδεκατα γενεθλια του. Ενα ολοκληρο διημερο με τον πατερα του, εναν πατερα που θαυμαζε, αγαπουσε και φοβοταν αλλα ποτε δε χορταινε αφου συχνα ελειπε για μερες η και βδομαδες. Το Villa Real, το ξενοδοχειο που εμειναν ηταν στην Plaza de las Cortes κι εκεινο το βραδυ του '89 ανοιγε για πρωτη φορα τις σαλες του με τα εξαισια ψηφιδωτα Ρωμαικης εποχης σε μια εντυπωσιακη βραδια εγκαινιων.

Τοτε την ειδε πρωτη φορα. Αταιριαστα νεα αναμεσα σε ολους εκεινους τους καλοντυμενους μεσηλικες, ντυμενη με ενα μεταξωτο γαλαζιο φορεμα και τα μαυρα μαλλια της να καλυπτουν την ολογυμνη πλατη της. Ενιωθε το στηθος του να σφιγγεται αδικαιολογητα οσο την εβλεπε να πλησιαζει με εκεινο το χαμογελο που θα αγαπουσε και θα μισουσε ολα τα υπολοιπα χρονια. Ειδε τον πατερα του να την αγκαλιαζει και να τη φιλαει και πετρωσε ολοκληρος οταν τον ακουσε να λεει:
- Στηβ, να σου γνωρισω την αδελφη σου, την Ιζαμπελα.

Ελαχιστα μπορουσε να θυμηθει απο το υπολοιπο βραδυ. Το αιμα στα μηνιγγια του παλλοταν τοσο δυνατα που σχεδον δεν καταφερε να παρακολουθησει καμια απο τις συζητησεις που ακολουθησαν. Εκαιγε απο ζηλια γι'αυτην την κοπελα, για την αγνωστη ζωη του πατερα του που εκεινη τη γνωριζε, για τις ματιες ολο περηφανια που τις εριχνε. Ενιωθε ομως κι ο ιδιος περηφανος που ο Φελιξ του εμπιστευοταν το μεγαλυτερο -νομιζε- μυστικο του.

Το επομενο πρωι δεν ανταλλαξαν λεξη κι ο Στηβ νομιζε πως θα επρεπε να μεινει βουβος για παντα για να μην ξεστομισει απο λαθος το μυστικο του πατερα του. Βγηκαν απο το ξενοδοχειο, κατευθυνθηκαν ανατολικα και σε λιγο βρεθηκαν στη δροσια του Retiro. Αν και Κυριακη πρωι, το παρκο ηταν ακομα ησυχο. Μερικες οικογενειες εκαναν βαρκαδα στη λιμνη Estanque αλλα οι δυο τους απομακρυνθηκαν παιρνοντας ενα μονοπατι προς το νοτο. Ο πατερας του σταματησε σε λιγο κατω απο ενα αγαλμα περιτριγυρισμενο απο τους ασπροκοκκινους ροδωνες και μιλησε πρωτη φορα εκεινο το πρωινο:
- Σε δυο μηνες θα ερθει στην Αγγλια να συνεχισει τις σπουδες της και θα κανονισουμε να σου κανει μαθηματα Ισπανικων. Νομιζεις πως θα τα καταφερεις;
- Ναι, ψελισσα, νιωθοντας ξανα τα μηνιγγια ετοιμα να σπασουν.
- Ωραια, δε χρειαζεται να ξαναμιλησουμε γι'αυτο τοτε, ας απολαυσουμε τη βολτα μας.
Προσεξες αυτο το αγαλμα; Ειναι του Μπελβερ, ο Πεπτωκοτας Αγγελος, ο Εωσφορος οπως σας τον μαθαινουν στο σχολειο. Βλεπεις ποσο ανθρωπινα ομορφος ειναι; Ολοι οι διαβολοι ειναι ομορφοι, Στηβ, να το θυμασαι αυτο...
-

 

[getxowoman]

Η ώρα είναι 4 το πρωί. Ο Πέδρο ανήσυχος κατεβάζει το ένα ποτήρι ρούμι με το άλλο, έχει πιεί σχεδόν μισή μπουκάλα. Μα που με βρήκε ο Σκανδιναβός; Μα πώς; Να του τα ξέρασε όλα ο Φελίπε, για να πάρει ένα ''γερό’’ δώρο; Να την έκανε τη λαδιά ο Μάρκο; Μαρία και Κάρλος είχανε αποκλείστει από το ενδεχόμενο της ''προδοσίας'' . Θα φύγω για Bogota, ξαναλέει με σιγουρία. Είναι η μόνη μου διέξοδος και το μόνο σχέδιο που έχω. Ο Σβεν είναι εδώ, γιατί νομίζει ότι πετάω απευθείας για Buenos Aires. Τραβάει μια ρουφηξία απο το πούρο του και βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στην πολυθρόνα. Bogota, Στηβ, Σβεν, Buenos Aires. Χαμένος στις σκέψεις του και στους φόβους του, δεν ακούσε το κινητό του παρά μόνο όταν ήδη είχε χτυπήσει 5 φορές.

- Σου έχω δουλειά. Διπλάσια ταρίφα από τη τελευταία φορά. Τόπος Βιέννη. Σε 2 μέρες. Ραντεβού museum Albertina. Παίζεις μόνος. Μέσα;
- Μέεεεεεεεμεεεε, παίρνει βαθειά ανάσα και πάλι από την αρχή:μεεεε-σσσσσσσσσσά, λέει καταιδρωμένος ο Πέδρο, μα πρίν ακούστει το α, ο συνομιλητής του το είχε ήδη κλείσει το τηλέφωνο.

ΝΑΤΟ! Φώναξε χωρίς να κεκεδήσει. Μένω Ευρώπη και με δουλειά! Που να πηγαίνω σε Λατινικές Αμερικές και Στηβς; Ρίχνει μια τελευταία ματιά στα εισητήρια και σκέφτεται, όχι θα με ''πάει'' Κολομβία και Αργεντινή ο Στηβ! Ευρώπη θα μείνω, σίγουρα λεφτά, και κυρίως δε θα φάω άλλο ξύλο, σκέφτηκε ο Πέδρο. Ήξερε ποιος ήταν στο τηλέφωνο, δε χρειαζόταν να του πεί όνομα, χαρακτηριστική ρώσικη προφορά, και ένας είναι ο ρώσικος συνδεσμός του, Alexander.

Τον Alexander τον γνώρισε σε μια από τις πρώτες του δουλειές που έκανε, όταν το ''γύρισε'' στην παρανομία. Στην αρχή είχε φάει δούλεμα απο δαυτόν για το ελλάτωμά του, και χοντρό μάλιστα, αλλά ο Πέδρο είχε γενικώς συνηθίσει μέτα από τόσα χρόνια δούλεμα που είχε φάει στο σχολείο, έτσι ποτέ δε σήκωσε ανάστημα στον Αλεξάντερ. Ο Αλεξάντερ εκτίμησε το γεγονός ότι ήταν τίμιος ο Πέδρο στο χώρο της παρανομίας και του έστελνε δουλείες με καλά ''μεροκάματα''. Ο Κάρλος ήταν το ελλάτωμα του Πέδρο πίστευε ο Αλεξάντερ, κάτι που του το είχε πεί επανελημμένως. Αυτός θα σου τη φέρει θα δείς κάποια μέρα, του έλεγε κάθε φορά που ο Πέδρο αναφερόταν στον Κάρλος. Βέβαια ποτέ ο Αλεξάντερ δεν του είχε αποκαλύψει το λόγο που δεν συμπαθούσε. Αλλά ο Πέδρο εμπιστεύοταν τυφλά τον κολλητό του.

Τώρα ένιωθε ανάλαφρος, ναι μεν άυπνος, αλλά ξαφνικά ένιωσε ξεκούραστος. Στο άκουσμα ότι θα μείνει Ευρώπη, στο άκουσμα ότι τελικά παίζει σχέδιο Β', ξέχασε το τρέξιμο και τη ταλαιπωρία των τελευταίων ημερών. Θα δράσω μόνος, ο Αλεξάντερ το τόνισε: μόνος θα παίξω παιχνίδι, και μόνος θα πάω, άλλωστε τον Κάρλος δε τον χωνεύει, άρα ναι φεύγω για Βιέννη μόνος. Μπαίνει στην ιστοσελίδα της alsa, κλείνει billete με των 7 για Bilbao, δε θα φύγω από Μπαράχας, θα πάω Μπιλμπάο και από εκεί θα πάρω πτήση με ανταπόκριση για Βιέννη. Ας εξαφανίσω τα ίχνη μου από Μαδρίτη. Η ώρα είναι ήδη 6, έχει μια ώρα για να φτάσει στην Avenida de America για να πάρει το λεωφορείο. Μπαίνει κάνει ένα γρήγορο ντουζ, ρίχνει 3 αλλαξιές στο σακίδιο του, ελέγχει πορτοφόλι και φεύγει....

 

[maltakias]

Ένα ενοχλητικό μουρμουρητό από το βάθος έκανε τον Στηβ να τραβήξει το αριστερό ακουστικό του mp3 από το αυτί του.
- Φτάσαμε κύριε,σηκωθείτε αν θέλετε να πάρουμε τα πράγματά μας από το ντουλάπι.
Καθόταν πάντα στο διάδρομο για να έχει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων σε περίπτωση που κάτι συνέβαινε.Ποτέ δεν είχε συμβεί το οτιδήποτε βέβαια,αλλά κάποιες αρχές είναι απαράβατες και εξάλλου τέτοιες λεπτομέρειες είναι που ξεχωρίζουν τους επαγγελματίες από τους ερασιτέχνες.
- Έχουμε ακόμα τουλάχιστον πέντε λεπτά μέχρι να ανοίξει η πόρτα της καμπίνας.Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να στέκεσαι όρθια στο διάδρομο και να αγκομαχάς περιμένοντας και ενοχλώντας την ηρεμία μου.Όταν σταματήσει ο Τζάγκερ να ουρλιάζει «Brown Sugar» στο αυτί μου ίσως ξανασκεφτώ την προτροπή σου.Μέχρι τότε κάτσε σιωπηλά στην θέση σου ωσότου νοιώσεις το αεροπλάνο να ακινητοποιείται πλήρως.
Η παχουλή σπανιόλα πήγε να αρθρώσει μια κουβέντα,όμως το σκέφτηκε διπλά και τελικά αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή του βλοσυρού Άγγλου.

Το πάθος για τη Ροκ το είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του.Ο Φέλιξ είδε την έκρηξη των ιστορικών bands να γίνεται μέσα στα μάτια του,ακολουθούμενο από ένα κύμα έντονης αμφισβήτησης που σάρωσε την Ευρώπη και στη συνέχεια τον κόσμο τη δεκαετία του ’60 και δεν μπορούσε παρά να συμπαθήσει αυτή τη πλευρά της Δυτικής κουλτούρας.

Ποτέ δεν συμμερίστηκε τη γραμμή του κόμματος ότι «η Ροκ έχει στόχο να διαβρώσει το σοσιαλιστικό οικοδόμημα» κι έτσι άρχισε να συλλέγει μανιωδώς 45άρια δισκάκια με ότι καινούριο έβγαζε η σκηνή,αφού η δουλειά και η απόσταση τον εμπόδιζαν από την ενεργή συμμετοχή στα club που διαμορφωνόταν ο ήχος τότε.Το κράτησε κρυφό από τους Σοβιετικούς συνδέσμους του βέβαια γιατί ήταν σίγουρος πως δεν θα καταλάβαιναν.

Ο μικρός Στηβ ουσιαστικά δεν είχε άλλη επιλογή σε μουσικά ακούσματα.Περιτριγυρισμένος από μια τεράστια συλλογή βινυλίων και με τη συνδρομή του πατέρα του που του διηγούνταν ιστορίες της εποχής του, ο κοκκινοτρίχης μπόμπιρας άρχισε κι αυτός να παθιάζεται με τη σειρά του.Πως να ξεχάσει άλλωστε τον ενθουσιασμό που ένοιωσε όταν ξεφλούδιζε τη μπανάνα από το διάσημο εξώφυλλο των Velvet Underground που είχε σχεδιάσει ο Warhol ή όταν οι Beatles τον ταξίδευαν με το κίτρινο υποβρύχιό τους;

Η πόρτα του αεροπλάνου επιτέλους άνοιξε και ο Στηβ αποδέσμευσε την μικροαστή συνεπιβάτιδά του που δεν τόλμησε βέβαια να του ξαναπευθύνει το λόγο.Πήρε τη χειραποσκευή του και κατευθύνθηκε κι αυτός προς την έξοδο.Αυτή ήταν και η μοναδική αποσκευή που κουβαλούσε πάντα στα ταξίδια του.Του μείωνε το χρόνο παραμονής σε αεροδρόμια και του προσέφερε μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων,αποτρέποντας ταυτόχρονα και τα ψαχουλέματα των αποσκευών του εν τη απουσία του.Ότι άλλο χρειαζόταν το αγόραζε πάντα από το μέρος στο οποίο βρισκόταν.