Sri Lanka και βλέπουμε.

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 42

Το Ουζμπεκισταν το απέρριψα. Κάποια στιγμή σε καλύτερη εποχή του χρόνου, ευελπιστώ να κάνω όλα τα πρώην Σοβιετικά - σταν πακέτο.
Η Ιορδανία είναι εύκολα προσβάσιμη από Ελλάδα . Ευκολάκι.
Στην Αίγυπτο έχω πάει παλιά , έχω δει τα βασικά , αλλά έχει πολλά ακόμα που θα ήθελα να δω.
Αλλά κι αυτή μια ώρα δρόμος είναι .
Στην Γεωργία θα κάνει ψόφο.
Άστο καλύτερα.

Τι έμεινε; Πότε θα βρεις καλύτερη ευκαιρία να πας στο Ομάν;
Η κατάσταση είναι ιδανική. Το πρακτορείο είναι 200 μέτρα από το χοστελ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 35 ευρώ μετά φόρων, βίζα δεν χρειάζεται μου είπαν.
Καμία πεντακοσαριά χιλιόμετρα είναι. Σε επτά ώρες μαζί με τις συνοριακές διατυπώσεις ,είχαμε φτάσει.
Από δική μου επιπολαιότητα , δεν κατέβηκα στο σωστό μέρος, πήγα μέχρι το τέρμα και μετά γύρισα πίσω με το αστικό.
Επειδή δεν είχα τοπικό χρήμα μου χρέωσαν την κάρτα στο πρακτορείο και μου τα έδωσαν σε αντίστοιχα ριάλια .
Ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί.
Τα ριάλια ριάλια ριάλια δεν είναι απλώς μονά και διπλά.

Και βάλε είναι .
Το πρώτο νόμισμα που συναντώ που η ονομαστική αξία είναι πάνω από ευρώ και δολάριο.
1 ριάλι ισοδυναμεί με 2,5 ευρώ.

Καλά ήρθα μέχρι εδώ,αλλά τώρα τι κάνουμε;
Άνθρωπος αδιάβαστος, ξύλο απελέκητο. Ξυπόλυτος στα αγκάθια.
Δεν έχω κάνει καμία προετοιμασία . Έχω μια αμυδρή ιδέα ότι είναι μια χώρα, και με βουνά και με ερήμους και με θάλασσες και με ωραία φυσικά τοπία, οπότε πρέπει να κόψω λίγο ρυθμούς, να διαβάσω, να μαζέψω πληροφορίες και να φτιάξω δρομολόγια.
Το Ομάν είναι μια χώρα που περνάει κάτω από τα ραντάρ.
Παρότι βρίσκεται στην έξοδα του Περσικού κόλπου και συνορεύει με την πολύπαθη Υεμενη, δεν θυμάμαι ποτέ να έχω ακούσει κάποια είδηση σχετικά με την χώρα.
Ευτυχώς το χοστελ είναι πολύ ωραίο και άνετο και το προσωπικό πολύ βοηθητικό.
Είναι λίγο μακριά από το κέντρο αλλά δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές σε χοστελ στην Muscat.
Βρήκα και δύο ακόμα longtime γεροξουροbackpackers της ηλικίας μου , έναν Γερμανό κι ένα Ολλανδό και τα λέγαμε, έστω και χωρίς μπίρες, που είναι δυσεύρετες.

Αν υπάρχουν δηλαδήμπορεί και όχι.

Ευλογήσαμε και τα γένια μας που δεν μας πονάνε οι μέσες και δεν παίρνουμε χάπια

Η πρώτη εντύπωση από το Ομάν ήταν κάποια άγρια μαύρα πετροβούνια στα σύνορα με τα Εμιράτα , που με ενθουσίασαν γιατί έσπασαν τη μονοτονία της ατελείωτης ευθείας. Γρήγορα πιάσαμε πάλι ισιάδι αλλά διαγράφονται κι άλλα βουνά στον ορίζοντα.

Η γειτονιά η Azeiba είναι αναπτυσσόμενη, είναι παραθαλάσσια , κοντά στο αεροδρόμιο. Κάπως σαν την Περαία .
Οι δρόμοι είναι επιπέδου Ντουμπάι.
Από το αεροδρόμιο και μετά γίνεται ολοφάνερο ότι κι εδώ τα πετροδολάρια έχουν κάνει το θαύμα τους.
Η διαφορά είναι ότι εδώ δεν υπάρχουν καθόλου ουρανοξύστες.

Η γειτονιά είναι γεμάτη πολυτελείς μεζονέτες αλλά και σε πιο κεντρικές λεωφόρους μάξιμουμ 10 όροφοι . Μόνο λευκό και διάφορες αποχρώσεις μπεζ καφέ είναι τα χρώματα στα κτήρια . Ουδεμία παρδαλότης.

Εφοδιάστηκα με χρήματα από το ATM και SIM card άνοιξα χάρτες και κιτάπια και στρώθηκα στη μελέτη. Έχω την αίσθηση ότι θα είναι ωραία εδώ . Έχω καλό προαίσθημα.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 43

Η αλήθεια είναι ότι πελάγωσα κάπως και αποφάσισα να κινηθώ, πριν με πιάσει αδράνεια και ανασφάλεια.

Ένα από τα πράγματα που έμαθα χθες από την κουβέντα, είναι η εφαρμογή YANGO.
Η τοπική Uber δηλαδή.
Βγήκα πρωί πρωί να τσεκάρω το εργαλείο.
Οι ταρίφες ίδιοι παντού. Διπλή τιμή και όσο και να πέσουν δεν την πιάνουν την τιμή της YANGO.
Την συνέδεσα και με την Revo για να μην έχω να κάνω με ρέστα κλπ, και ξεκίνησα για το μεγάλο τέμενος του Σουλτάνου που είναι εδώ κοντά , περίπου 2 χλμ.
Είναι το πρώτο αξιοθέατο που προτείνεται στην Muscat και είναι επισκέψιμο για non Muslims, 8 με 11.

Πανέμορφο, μεγαλοπρεπές, γαλήνιο κι άλλα δέκα επίθετα. Μπορεί και να κόστισε έναν προϋπολογισμό της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

Πήγα στις εννιά και μισή και είχε ήδη αρκετό κόσμο που μου χαλούσε τις φωτογραφίες.

Τουλάχιστον όμως γλίτωσα από τα καμιά πενηνταριά τουριστικά πούλμαν που έφτασαν την ώρα που έβγαινα.

Στην είσοδο είχε μια ανοιχτή μπουτίκ που νοίκιαζε παρεό , πασμίνες και μαντήλες στις γυναίκες για την είσοδο στο τέμενος.
Όχι όμως τίποτα αποφόρια.
Μιλάμε για ποιότητα. Ακριβά κομμάτια.
Επειδή λοιπόν όλες θα έβγαιναν φωτογραφίες με αυτή την περιβολή , η μπουτίκ έγινε δοκιμαστήριο.
Κάθισα λοιπόν κι εγώ , και έκανα thumb up και downs σε Γιαπωνέζος τουρίστριες που δοκίμαζαν να βρουν σωστό συνδυασμό και χαχάνιζαν ασεβώς.
Πάλι καλά που δεν έπεσε και κανένα μαλλιοτράβηγμα σε στυλ, εγώ το είδα πρώτη. Οχι εγώ , άστο κάτω.
Γύρισα στο χόστελ , έβαλα YouTube στην τηλεόραση και έβλεπα τα highlights των αξιοθέατων του Ομαν για να δω τι θα πάρω και τι θα αφήσω.
Μετά σκυφτός πάνω από τους χάρτες , προσπαθούσα να καταλάβω την δομή της. Muscat.
Που είναι το κέντρο, τα μέρη με κόσμο κλπ . Άκρη δεν έβγαλα, Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι δεν είναι περπατήσιμη.
Τεράστιες αποστάσεις
Έτσι το απόγευμα πήγα με την πεπατημένη των τουριστών.
YANGO και στην Mutrah , τον μεσαιωνικό οικισμό και λιμάνι, την μήτρα της σημερινής Muscat.
Στην διαδρομή μου πέσανε τα σαγόνια. Δεν ξέρω κι εγώ τι περίμενα , αλλά ο Muscat expressway , μου έβγαλε τα μάτια.
Μακράν ο πιο εντυπωσιακός αυτοκινητόδρομος που έχω δει ποτέ. Διασχίζει όλη την πόλη , έχει 4-5 λωρίδες ανά κατεύθυνση, παράλληλα πάρκα , βοηθητικούς δρόμους και μετά τα κτήρια.
Οι ταχύτητες ξεπερνούν τα 120 χλμ την ώρα μέσα στην πόλη και η ροή αυτοκινήτων μοιάζει ασταμάτητη.. Και εδώ όπως και στο Ντουμπάι δεν υπάρχουν καθόλου μηχανές.
Όλα μοιάζουν καινούργια, άσφαλτος σαν να στρώθηκε χτες κι όμως ο ταξιτζής μου είπε ότι έτσι είναι απ τα 70’s. Δεν τον πίστεψα. Μάλλον δεν κατάλαβε τι ρώτησα.
Στο λιμάνι της Mutrah ήταν αραγμένο ένα κρουαζιερόπλοιο και το γιωτ του σουλτάνου- δεν είχαν και μεγάλη διαφορά σε όγκο- οπότε είχε και κάποιο κόσμο εκτός από τους ντόπιους.
Έχει ένα φρούριο σε ένα ύψωμα, το οποίο είναι διατηρημένο και φωτισμένο άψογα.

Ούτε 100 μέτρα δεν είναι σε διαστάσεις αλά έχει 8,5 ευρώ εισιτήριο.
Τις ακριβοπλήρωσα τις φωτογραφίες.

Πολύ ιδιαίτερο μέρος η Mutrah .

Δραματικό σκηνικό. Ανάμεσα στα μαύρα πετροβούνια τα άσπρα σπίτια. Έτυχε να αρχίσουν και οι μουεζίνηδες τις ψαλμωδίες λίγο πριν το δειλινό και έγινε ακόμα πιο ατμοσφαιρική η στιγμή.

Μοιάζει λίγο και με χώρα ελληνικού νησιού.
Κατέβηκα στο Mutrah Souq , το παραδοσιακό παζάρι της πόλης που κι αυτό είναι παλιό , αλλά σούπερ διατηρημένο. Εκτός από τον κεντρικό διάδρομο που είναι πιο πολύ για τουρίστες , είναι ένας λαβύρινθος από σοκάκια που είναι και η κανονική αγορά της πόλης.

Οι έμποροι με λιβανίζανε στην κυριολεξία.
Το καλύτερο λιβάνι βγαίνει στο Ομαν έμαθα.
Το περιεργάστηκα λίγο γιατί δεν είχα ιδέα πως είναι στην όψη. Ο μαγαζάτορας άναψε σε ένα καντηλέρι ένα κομματάκι και άρχισε το λιβάνισμα να πάρω μυρωδιά.
Κάτι με ρώτησε , δεν κατάλαβα.
Κεριά και λιβάνια απάντησα .
Ψόφησε στα γέλια. Ε γέλασα κι εγώ .
Δεν συνεννοηθήκαμε, αλλά τι σημασία έχει; Γελάσαμε και σήμερα.
Στην επιστροφή από το άλλο ρεύμα της Muscat expressway, είχε πια νυχτώσει και μπήκαν και οι φωτισμοί στο παιγνίδι. Πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί.
Ναι, το πετροδολάρια ρέουν, αλλά σχεδιασμός , αισθητικήαρχιτεκτονική, καθαριότητατουλάχιστον στον άξονα αυτού του δρόμου με εξέπληξαν ευχάριστα.

Ανθρωπογεωγραφία δεν στρώθηκα ακόμα να κάνω , χρειάζομαι περισσότερες εικόνες.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 44

Πρωί πρωί, ήρθαν στο χόστελ μια παρέα νεαρών Δανών που γύρισαν από κάμπινγκ.
Έτσι έμαθα ότι το κάμπινγκ στο Ομάν είναι ελεύθερο.
Μπορείς να στήσεις όπου θέλεις στην ύπαιθρο.
Σε παραλίες, βουνά , φαράγγια κλπ.
Και φωτιά μπορείς να ανάψεις. Εννοείται ότι δεν στήνεις σαλόνι και κουζινάκι όπως στις γνωστές ελληνικές παραλίες όπου ανθεί το ελεύθερο κάμπινγκ.
Υπάρχουν και οργανωμένα κάμπινγκ στις παρυφές των ερήμων, τύπου Μαρόκου.

Είναι μια επιλογή που θα την έκανα βράδυ παρά βράδυ ας πούμε αν είχα παρέα και μέσο μετακίνησης . Στο χόστελ νοικιάζουν και σκηνές και σλιπινγκ μπαγκς.

Τώρα μόνος , δεν λέει, όχι από φόβο ή ανασφάλεια , αλλά από πλήξη.
Πόση ώρα να μετράς τα αστέρια; Νυχτώνει και από τις 6.30.

Το συνηθίζουν και οι ντόπιοι το σπορ άλλωστε .

Παρόλη την εξέλιξη, ίσως κρατάνε κάποιου τύπου παράδοση, αφού φαντάζομαι πως μέχρι να έρθει η εποχή του πετρέλαιου, ένα μεγάλο ποσοστό θα ζούσε σε αντίσκηνα.

Έχοντας διαβάσει αρκετά πια, κατάλαβα ότι το τουριστικό χαιλαιτ του Ομάν είναι η περιοχή της Nizwa. Τα Ζαγοροχώρια του Ομάν ας πούμε.

Με βάση αυτή την πόλη, πάς στα Γκραν Κανυονς της περιοχής, το Jebel Shams και το Jebel Akhdar , που από ότι είδα και διάβασα σου κόβουν την ανάσα.

Συν κάστρα και φρούρια, πχ συν τρεχούμενα νερά, παραδοσιακά ορεινά χωριά κλπ κλπ.

Σκέφτηκα να νοικιάσω αυτοκίνητο γιατί μου φάνηκε περίπλοκη η μετακίνηση μέσα στην ευρύτερη περιοχή, οπότε πήγα σε ένα γραφείο εκεί, δίπλα στο χόστελ.

Μου είπε ότι για να πας στο Jebel Shams απαιτείται όχημα 4*4 , αλλιώς δεν σε αφήνουν καν να περάσεις σε κάποιο σημείο ελέγχου της τροχαίας.

Αυτό ανέβαζε αρκετά το κόστος. Τέλος πάντων, λέω οκ και πάμε να δούμε το αυτοκίνητο.

Είχα ήδη αντιληφθεί ότι αυτοκίνητα κάτω των 1600 κ.ε. δεν περνάνε ούτε από τον προθάλαμο του Ομάν .

Κι αν υπάρχουν, δεν τα βρίσκεις στα ενοικιαζόμενα.
Και το χειρότερο, δεν υπάρχουν καν αυτοκίνητα με συμπλέκτη . Μόνο αυτόματα.
Δεν έχω οδηγήσει ποτέ αυτόματο. Τι να το κάνω το αριστερό πόδι ; Να το βάλω στο γύψο;

Αφού σηκώνεται μόνο του από συνήθεια .

Άσε που είχε και όριο 200 χλμ την ημέρα και μετά έξτρα.

Θα έβγαινε μαζί με βενζίνη γύρω στα 60 -65 ευρώ την ημέρα. Και σκεφτόμουν να νοικιάσω για τρεις.

Μωρέ μήπως να ξανασκεφτώ το αντίσκηνο;

Θα σου πω το απόγευμα, είπα στον νεαρό Αιγύπτιο υπάλληλο και έφυγα για εκδρομή.

Στο χόστελ είχε προσφορά τις δύο πιο δημοφιλείς εκδρομές από την Muscat σε καλή τιμή,

αφού τις τσέκαρα στο Get your Guide.

Περίπου 15 ευρώ πιο κάτω.

Πήρα την κλασική που κάνουν οι περισσότεροι τουρίστες.

Μπάνιο και Σνορκελινγκ στα νησιά Dimaniyat.

Το λιμάνι αναχώρησης δεν είναι κανένα ψαροχώρι με καΐκια.

Είναι στην Sultan Marina στην πόλη Seeb 25-30 χλμ.μακριά.

Οπότε θέλεις κι ένα εικοσάρικο για ταξί πήγαινε έλα. Sultan Meremet.

Το ταχύπλοο είχε τρεις εξωλέμβιες , ήταν χωρητικότητας περίπου 20 ατόμων , είχε λοστρόμο Ζανζιβαριανό και καπετάνιο Κενυάτη.

Ενας συνταξιδιώτης που μάλλον ήταν καπετάνιος κι αυτός, ζήτησε να πιλοτάρει. Του το έδωσε ο Κενυάτης. Μόλις βαρέθηκε. πήγα εγώ και του είπα πως έχω δίπλωμα ιστιοπλοΐας , που είναι ανώτερο, οπότε το πήρα κι εγώ για δύο τρία μίλια. Όχι πως κούνησα εκατοστό το τιμόνι , αλλά λέμε τώρα .

Τα Dimaniyat είναι μια συστάδα μικρών βραχονησίδων ελληνικού τύπου και καμία δεκαριά ωραίες καβαντζούλες παραλίες των 50–100 μέτρων. Τυρκουαζ νερά κατά τόπους κλπ. Αλλά εδώ δεν έρχεσαι για μπάνιο. Έρχεσαι για τον βυθό.

Δεν έχω και καμία σοβαρή εμπειρία από σνορκελινγκ αλλά ήταν πολύ ωραία.

Σαν να κολυμπάς σε ενυδρείο. Τουλάχιστον 50 ειδών πολύχρωμα ψαράκια μέτρησα. Δεν έχει κοπάδια αλλά είχε και πολλά και αρκετά μεγάλα.

Το κλου όμως είναι η θαλάσσιες χελώνες .

Βούτηξα από τοὺς πρώτους και γρήγορα βρήκα το στέκι τους. Καμία δεκαπενταριά ήταν μαζεμένες , από 40-80 εκατοστά. Γρήγορα πλάκωσαν κι άλλα σκάφη και άλλοι μαράκες με τις υποβρύχιες GoPro σπρώχνοντας με για να πάρουν την καλή γωνία λήψης.

Μου ήρθε να τους αρχίσω στις πατητές , να βγάζουν μπουρμπουλήθρες από τα αυτιά.

Ξεμάκρυνα και κάποια στιγμή βρήκα μια έρμη και μοναχούλα και αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας.

Το κολύμπι της χελώνας είναι σαν πέταγμα πουλιού. Υπέροχο .

Και επειδή δεν είναι πολύ γρήγορες - τι σόι χελώνες θα ήταν άλλωστε- κολύμπησα αρκετή ώρα παράλληλα χαζεύοντας το πέταγμα της. Πολύ ωραία εμπειρία.

Είχα ψήσει ένα νεαρό ζευγαράκι από το Νιούκαστλ, που είχε αδιάβροχη θήκη κινητού,να μου στείλει τα βίντεο στην επιστροφή. Έτσι πέταξα το κινητό στο μπακπακ και δεν ασχολήθηκα καθόλου με φωτογραφίες. Εχει ένα σωρό στο ίντερνετ.Έτσι κι αλλιώς lazy day σήμερα.

Α,όχι έβγαλα ηλιοβασιλέματα.

 

[evaT]

Αχού καλέ, συγκινήθηκα!

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 45

Από χτες είχα ένα σφίξιμο σχετικά με την ενοικίαση του αυτοκινήτου. Να ανέβω στα 2 και βάλε χλμ υψόμετρο, με ένα αυτοκίνητο που δεν το ξέρω καθόλου, να του κάνω και καμιά ζημιά και να τρέχουμε;
Βασανίστηκα αρκετά, και στο τέλος άλλαξα σχέδια.
Θα την αφήσω την περιοχή για αργότερα. Να έχω χρόνο για να μελετήσω τις διαδρομές κλπ.
Ίσως επί τόπου να βρω κάποια καλύτερη λύση ώστε να πάω εκεί πάνω , χωρίς να χρειαστεί να πάω μόνος οδηγώντας.
Οπότε νοίκιασα ένα απλό αυτοκίνητο - τι απλό δηλαδή ένα Mitsubishi SUV - απλά όχι 4*4.
Εγώ ένα ΚΙΑ picanto χρειαζόμουν ο έρμος, αλλά δεν έχει τέτοια εδώ.
Έκλεισα και κατάλυμα για μια νύχτα στην πόλη Sur, περίπου διακόσια χλμ απόσταση από την Μuscat.
Θα έκανα μόνος μου το πρόγραμμα της δεύτερης δημοφιλούς εκδρομής .
Το οδικό δίκτυο μέσα και γύρω από την Muscat είναι πραγματικά απίστευτο.
Έβαλα την φιλενάδα στο GPS να με καθοδηγεί, αλλά δεν απέφυγα μερικές στραβές μέχρι να βγω επιτέλους στην Εθνική.

Έχει τόσο πολλές εξόδους και διχάλες που λίγο να αμφιταλαντευτείς, πάει ,το έχασες.

Βγαίνοντας, το σκηνικό των μαύρων κοφτερών λόφων επανηλθε δριμύτερο.

Δεν το χορταίνω πραγματικά. Νομίζω από αυτούς τους ανελέητους βράχους προέκυψε το σκηνικό της Μόρντορ στο Lord of the rings.

Πρώτη στάση η Bimmah Sinkhole. Πολύ πετυχημένο όνομα δεν λέω, το περιγράφει ακριβώς, και δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο αλλά δεν μου έκανε και καμία τρομερή εντύπωση ούτε και αίσθηση για να κολυμπήσω.

Μου έβγαλε μια αίσθηση παρηκμασμένων ιαματικών λουτρών. Δεν κατέβηκα στην τρύπα .

Έβγαλα μια φωτογραφία από το χείλος του νεροχύτη κι έφυγα.

Το σκηνικό άλλαξε, παρέμεινε άγριο, έγινε πιο κοκκινωπό, θυμίζει λίγο Γεωπάρκο Σητειας και τέρμα Ανατολικη Κρήτη. Κάθε τρία τέσσερα χλμ περνάς γέφυρες επανω από ξεραμένες κοίτες ποταμών. Τα λεγόμενα Wadi.

Ένα τέτοιο ήταν και ο επόμενος προορισμός , το Wadi Shab. Μόνο που αυτός έχει νερό.

Στην είσοδο μοιάζει με την Πρέβελη . Έχουν περιορίσει την έξοδο του νερού στην θάλασσα και έχει φοινικόδεντρα.

Περπατάς κανένα χιλιόμετρο και το φαράγγι στενεύει. Μοιάζει με ένα φαράγγι στο Μαροκο με κοκκινωπά κάθετα τοιχώματα, που δεν θυμάμαι πως το λένε.

Μετά χοροπηδάς μέσα στην κοίτη σε τεράστιες ανώμαλες κροκάλες για να φτάσεις μούσκεμα στον ιδρώτα, κάπου που μοιάζει με παράδεισο.

Τοπ τοπ τοπ τοποθεσία. Με ένα
ψυγειάκι και μερικά σνακς, θα καθόμουν άνετα όλη μέρα, μην σου πω και νύχτα.

Το νερό έχει ακριβώς την θερμοκρασία που δεν θέλεις να βγεις ποτέ.

Μπορείς να προχωρήσεις και πιο βαθιά στο φαράγγι αλλά το απέφυγα , γιατί ήταν τόσο ωραία εκεί, που δεν ήθελα τίποτα άλλο.

Κατά τις 2.30 πήγα, και ήταν καλύτερα, γιατί την ώρα που πήγαινα, έφευγαν πολλοί τουρίστες που είχαν έρθει με οργανωμένες εκδρομές από την Muscat.

Στην Μόσχα αδελφές μου στην Μοσχα.

Μετά από καιρό, και πάλι φουλ Ρώσοι τουρίστες. Είναι πολλοί και είναι παντού τελικά.

Στην Sur δεν υπάρχουν χοστελ. Έτσι έριξα τα μούτρα μου και πήγα ξενοδοχείο. Μεγαλεία.

Η πόλη είναι παραθαλάσσια, αλλά δεν έχει τίποτα στην παραλία εκτός από ψαρόβαρκες. Αλάνες και γκρεμισμένα και εγκαταλελειμμένα παλιόσπιτα.

Κακάσχημη μεν, αλλά μπορείς να περπατήσεις , να δεις , να μυρίσεις.

Τα μισά μαγαζιά στην πόλη είναι ladies tailoring.

Σε αντίθεση με την Δύση που η γυναίκα βγαίνει από το σπίτι ντυμένη και στολισμένη σαν φρεγάτα και στο σπίτι φοράει καμιά τρύπια φόρμα και κανένα ξεχειλωμένο t-shirt του συζύγου-γιου -γκόμενου, στο Ισλάμ βγαίνει έξω με την μπούρκα και στο σπίτι φοράει τις πούλιες και τον Αυγερινό.

Εδώ στην Σουρ οι γυναίκες καλύπτουν περισσότερο το πρόσωπο .

Στην Muscat σχεδόν καμία. Περιποιημένο φρύδι , κραγιόν , μέχρι και σκουλαρίκι στην μύτη είδα.

Το ανδρικό ντύσιμο είναι κι αυτό λιτό έξω . Λευκή κελεμπία και φέσι.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι φοράνε μέσα στο σπίτι. Χρυσοποίκιλτες ρόμπες; στολές Σούπερμαν;

Είναι εξαιρετικά περιποιημένοι πάντως.

Από την συζήτηση που είχα με τον χοστελαρχη , έναν μοντέρνο τριαντάρη που ακούει και ροκ και ραπ ξέρω ‘γώ , έμαθα ότι η αντρική κελεμπία δεν έχει να κάνει με την θρησκεία.
Όλοι έχουν κελεμπίες στην γκαρνταρόμπα τους.
Μπορεί την μια μέρα να βγεις με κελεμπία σαγιονάρα και άλλη μέρα με τζιν και αθλητικά. Ότι έχεις όρεξη. Φοριέται πολύ πάντως. Ας πούμε 1 στους 10 Αν και δεν μπορείς να καταλάβεις ποιοί είναι μετανάστες , οπότε ίσως το ποσοστό να είναι μεγαλύτερο.

Στην Σουρ είναι ένα κλικ πιο Αραβια από τη μοντέρνα Muscat αλλά τίποτα το όμορφο .
Η παλιά πόλη ας πούμε είναι εγκαταλελειμμένη με σκοτεινά αδιέξοδα, χωματόδρομους και μικρομάγαζα όπου μαζεύονται μετανάστες για την παρέα.

Θα έλεγα να πιούνε μια μπίρα αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αλκοόλ στο Ομάν.
Μόνο σε μπαρ πεντάστερων με κανένα εικοσάρικο το ποτήρι.
Κάτι τέτοιες μέρες , που είμαι ευχαριστημένος από όσα είδα και έκανα, αποζητώ λίγο αλκοόλ για να χαλαρώσω και να επαναφέρω τις εικόνες της ημέρας .

Πόσο μάλλον που η νύχτα είναι τόσο υπέροχα δροσερή και επικρατεί ησυχία και γαλήνη.
Πόσο μάλλον που δεν είμαι στην κοινωνικότητα του χοστελ. Δεν θέλω να πάω για ύπνο .
Κάθισα σε ένα καφέ και το μυαλό μου πέταξε , βγήκε από το σώμα μου και κάθησε σε ένα τραπέζι πιο δίπλα.
Με έβλεπα σαν σε όνειρο να πίνω καφέ Αιθιοπίας υπερπαραγωγή , και να παρακολουθώ και να σχολιάζω με συνδαιτυμόνες με κελεμπίες και φέσια τον τελικό του Κυπέλλου Ομάν, Αλ Σαμπάμπ- Αλ Σίμπ.

Δεν ήταν όνειρο τελικά , αφού μου έφεραν τον λογαριασμό.

 

[mapouna protopao]

Ημέρες ταξιδιού 46

Κανονικά, το πρωί είχα σκοπό να πάω στο Ras al Hadd περίπου 40 χλμ. πιο κάτω.

Εκεί είναι το τέρμα κάτω δεξιά όπως βλέπεις τον χάρτη, άκρο της αραβικής χερσονήσου . Στο βάθος Πακιστάν.
Έχω μια λόξα με αυτά τα end of the world σημεία. Φαντάζομαι και άλλοι γεωγραφόπληκτοι και χαρτόμουτρα ( με την καλή έννοια) έχουν αυτή την λόξα.
Συν ότι είναι σημείο απόθεσης αυγών, γιγαντιαίων χελωνών.
Ο ρεσεψιονίστ μου είπε πως μόνο νωρίς το πρωί και το απόγευμα εμφανίζονται οι χελώνες.
Το πρωί είχε περάσει και μέχρι το βράδυ θα έπρεπε να επιστρέψω στην Muscat.
Συν ότι θα έπρεπε να πάω και να επιστρέψω πάλι στη Sur . Βαρέθηκα. Έτσι αποφάσισα να χαζολογήσω λίγο στην πόλη υπό το φως της ημέρας.
Τίποτα ιδιαίτερο εκτός από κάτι βράχους με πύργους οπτικής παρατήρησης , φτωχές απομιμήσεις του Λευκού Πύργου σε μπεζάκι.

Ξεκίνησα για την επιστροφή μέ μια στάση στην έρημο της Bidiyya.
Καλά παντού έρημος είναι , εννοώ έρημο με αμμοθίνες.
Έφτασα κατά τις 3 το μεσημέρι .
Εδώ δεν πιάνει η παραθαλάσσια αύρα και το λιοπύρι είναι ανελέητο.
Είδα κι έπαθα να βρω ανοιχτό εστιατόριο αφού όλη η περιοχή είναι σε σιέστα και περιμένει να πέσει λίγο ο ήλιος για να αρχίσει να κινείται κάτι. Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου ήταν γαλανομάτης ,κάτασπρος, και με φαλακρίτσα.
Αν με ρωτούσες να μαντέψω από που είναι θα έλεγα Έλληνας.

Τελικά ήταν Συριος.

Η επιλογή να μην νοικιάσω 4*4 αποδείχθηκε
λάθος.
Από ότι μου εξήγησε ο Σύριος, η έρημος δεν είναι κάποιο οργανωμένο τουριστικό μερας αν και έχει κάμπινγκ εκεί που αρχίζει.
Δεν είναι κάτι ελεγχόμενο.
Απλώς μπαίνεις και βγαίνεις από όπου θέλεις.
Αμφιβάλλω αν και με 4*4 θα έμπαινα μόνος μου, με κίνδυνο να χάσω τον προσανατολισμό μου και με το GPS εξαιρετικά αμφίβολο αν λειτουργεί . Ήδη έχει χαθεί το σήμα αρκετές φορές στην διαδρομή.
Ψάχτηκα για τζιπ σαφάρι από γραφεία . Μου το πρότειναν και διάφοροι νεαροί καμικάζι της ερήμου. Από 60 ευρώ για μια ώρα μέχρι 100 για δυόμισι ώρες . Ρε πάτε καλά;
Πήγα στα δύο χωριά-,οάσεις που εφάπτονται της ερήμου οδηγώντας πάνω στις ροδιές άλλων αυτοκινήτων προσέχοντας να μην κολλήσω πουθενά.

Έχω μπει πια σε ζώνη καμήλας. Περιφέρονται ολούθε βόσκοντας ξερόχορτα.

Τα χωριά είναι γεμάτα παιδιά που παίζουν ξυπόλητα και χαιρετάνε τους περαστικούς. Μπήκα όσο μπορούσα μέσα στην έρημο χωρίς να χάνω οπτική επαφή με το χωριό.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω ταρζανιές , έτσι ξαναβγήκα έξω και ήπια ένα χυμό στο αιγαιοπελαγίτικης έμπνευσης εστιατόριο πολυτελείας The Greek house που εφάπτεται στην όαση.

Ολίγον κιτς η κατάσταση με τις φοινικιές δίπλα στην πατητή τσιμεντοκονία αλλά οκ ωραίο μαγαζάκι.

Ξεκίνησα για την επιστροφή στην Muscat λίγο πριν δύσει ο ήλιος , Η έρημος τελείωσε.

Οι μαύροι σκληροί λόφοι επανήλθαν και στο μαλακό φως του δειλινού οι κορυφογραμμές χάριζαν ένα απόκοσμο θέαμα. Υπέροχο δειλινό.

Έφτασα νύχτα πια στο χόστελ. όπου είχαμε νέες αφίξεις .
Νέες συστάσεις κλπ. Μεταξύ αυτών κι ένας μαυρουλης πολυταξιδεμένος Αμερικανός, ο οποίος ποιος ξέρει με ποιον μαγικό τρόπο -πιθανόν duty free- εμφάνισε ξαφνικά κρύες μπίρες για την παρέα. Έκλαψα από συγκίνηση.
Είχε οργανωθεί και κοσμική έξοδος από τον χοστελαρχη για όσους ήθελαν να ακολουθήσουν αλλά χωρίς αλκοόλ , τσιγάρο σε κάποιο πολικής θερμοκρασίας λόγω αιρκοντίσιον κλαμπ, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.


Ημερα ταξιδιού 47

Είχα προβλήματιστεί αρκετά με τον επόμενο προορισμό. Όλα τα στοιχεία έλεγαν , μην το κάνεις. Είναι ένα τουριστικό μέρος οφ σιζον .
Σαν να πας στην Ρόδο τον χειμώνα ας πούμε.
Στην άλλη άκρη του Ομάν, κοντά στα σύνορα με την Υεμένη.
Η περιοχή της Σαλάλα και του οροπεδίου Ντοφαρ εκεί όπου φυτρώνουν τα λιβανόδεντρα.
Στις φωτογραφίες έβλεπα πράσινες κοιλάδες , καταρράκτες και μια άγρια ακτογραμμή με παραλιάρες ενδιάμεσα.
Αυτά όμως τα καλοκαίρια. Ένα τοπικό μικροκλίμα , κάποιοι τόπικοι μουσώνες κάνουν την περιοχή δροσερή την εποχή που η Αραβική χερσόνησος καίγεται στους 45 και 59 βαθμούς.
Ε όπως οι Βορειοευρωπαιοι έρχονται στην Μεσόγειο για τον ήλιο , έτσι οι Άραβες μπουχτισμένοι από τον ήλιο έρχονται για βροχή, ομίχλη και συννεφιά.

Η απόσταση είναι 1000 και κάτι χλμ.
Φυσικά και μπορείς να έρθεις αεροπορικώς , αλλά εμένα που είμαι ταξιδιωτικά διεστραμμένος, με ιντρίγκαρε ότι ταξιδεύοντας με το λεωφορείο θα διέσχιζα για 800 και βάλε χλμ την πετρώδη έρημο του Ομάν.

12 ώρες διαδρομή αλλά οκ , το έχουμε.

Μετά την στάση στην Nizwa ,
την πόλη που θα επισκεφτώ στην επιστροφή από την Σαλαλα, η έννοια της απεραντοσύνης, άγγιξε την κυριολεκτική της διάσταση.
Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από την άσφαλτο, την έρημο και τον ορίζοντα,

Μια σημαία τρικολόρε.

σ

Αραιά και που καμιά νταλίκα με γελάδια ή κατσίκες, 2-3 βενζινάδικα-εστιατόρια -τουαλέτες για τις στάσεις .

Το τοπίο παρότι μονότονο είναι καθηλωτικό. Δεν κουράστηκα , δεν βαρέθηκα. Κοιμόμουν,ξύπναγα, διάβαζα και χάζευα .

Έφτασα κατά τις οκτώμισι σε μια πόλη με φαρδείς άδειους δρόμους και ελάχιστο κόσμο να κυκλοφορεί, είτε με αυτοκίνητο είτε πεζός.

Τσίμπησα κάτι στο πόδι σε ένα γυράδικο , κοντά στο ξενοδοχείο γιατί πάλι σε ξενοδοχείο κατέληξα ελλείψει χόστελ και αποσύρθηκα για να οργανωθώ για τις επόμενες μέρες.

 

[mikrh tsopana]

Εντάξει ψηθηκα και για Ομάν

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 48

Ξύπνησα νωρίς αφού κοιμήθηκα σχετικά νωρίς , παρά τα μισοΰπνια στην διαδρομή.

Άνοιξα Google Maps και πήρα κατεύθυνση προς την παραλία.

Η πόλη φαίνεται πιο κοιμισμένη κι από μεξικάνικο χωριό σε ταινία γουέστερν.
Πεθαμένη θα έλεγα , αφού το πρώτο που συνάντησα ήταν ένα αρχαίο νεκροταφείο στο κέντρο της πόλης, απέναντι από ένα ακόμα μεγαλοπρεπές τζαμί του σουλτάνου Καμπούς.

Αυτός ο Καμπούς, που μάλιστα γεννήθηκε εδώ στην Σαλάλα , πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.

Η ιστορία του, εν πολλοίς εξηγεί , για ποιο λόγο το Ομάν είναι η ανοιχτή και ειρηνική χώρα που είναι σήμερα.

Τον έστειλε ο πατέρας του από τα 16 για σπουδές στην Αγγλία, όπου οι ορίζοντες του , άνοιξαν περισσότερο μάλλον από ότι ήθελε ο πατέρας του.

Τελείωσε και στρατιωτική ακαδημία και υπηρέτησε και στον αγγλικό στρατό.

Ο πατέρας του τον ανακάλεσε το 1965 στα 25 του και τον έθεσε σε κατά παλάτι περιορισμό.

Το 1970 με Βρετανική υποστήριξη, ανέτρεψε και εξόρισε τον πατέρα του και έμεινε στην εξουσία για 50 ολόκληρα χρόνια μέχρι τον θάνατο του το 2020.

Εκμοντέρνισε την χώρα σταδιακά , γιατί ο πατέρας του ήταν παλαιών αρχών, άξεστος καμηλιέρης, επενδύοντας σε υποδομές, υγεία και εκπαίδευση και παραχωρώντας ελευθερίες πολιτικές και θρησκευτικές.

Μέχρι και σύνταγμα έχει στο Ομάν. Ανήκουστα πράγματα για μοναρχίες της περιοχής.

Και στην διεθνή σκηνή είχε σημαντική πολιτική παρουσία ως μεσολαβητής στις κατά καιρούς εκρηκτικές σχέσεις του Ιράν με την Δύση .
Το ακόμα πιο εκπληκτικό είναι ότι υπήρξε παντρεμένος για τρία μόλις χρόνια, με μια μόνο γυναίκα, μια ξαδέρφη του , η οποία ήταν συνονόματη τόσο με την σημερινή βασίλισσα της Αγγλίας όσο και με το πιο χαρακτηριστικό ζωάκι της περιοχής.

Δεν βρήκα φωτογραφία της, για να κάνω συγκρίσεις , βρήκα όμως της σημερινής σουλτάνας του Ομάν που είναι καρακουκλάρα.

Πήραν διαζύγιο το 1979 και δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Ούτε χαρέμια φαίνεται να είχε.

Δεν είχε παιδιά, όρισε ως διάδοχο λίγο πριν πεθάνει , έναν ξάδερφο του, αφού ήταν κι αυτός μοναχοπαίδι.

Υπήρξε ακόμα λάτρης της κλασικής μουσικής, εκπαίδευσε ντόπιους μουσικούς για συμφωνική ορχήστρα και έφτιαξε όπερα στην Muscat την οποία θα επισκεφτώ αν προλάβω όταν επιστρέψω.

Το ξέρω ότι είμαι ένας useless information junkie και το απολαμβάνω στην καθημερινότητά μου, και μου έλειψε πολύ με τους γρήγορους ρυθμούς του ταξιδιού.

Χτες όμως σε ενα δωδεκάωρο ταξίδι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να πάρω μια γενναία δόση.
Στον δρόμο συνάντησα μόνο Αφρικανούς κηπουρούς που ρύθμιζαν το πότισμα στο γκαζόν.
Πέρασα έξω από το παλάτι στο οποίο ήταν πέντε χρόνια δικασμένος ο Καμπους.

Δεν το είδα βέβαια αν μοιάζει με το Γεντί Κουλέ , γιατί είναι περιτοιχισμένο με έναν μαντρότοιχο τέσσερα μέτρα ύψος. Πάντως το οικόπεδο μπορεί να είναι και ένα επί ένα χλμ.

Δίπλα ακριβώς ξεκινάει μια τεράστια φυτεία με μπανάνες και κοκοφοίνικες . Μάλλον σουλτανική ιδιοκτησία κι αυτή. Από την παραλία την χωρίζει ένας δρόμος.

Η παραλία πάλι ήταν μια τεράστια έκπληξη.

Αμμουδάρα 50-60 μέτρα πλάτος , φοινικιές αλλά ψυχή ζώσα δεν υπήρχε.

Λες και ήσουν σε κάποιο τροπικό ερημονήσι. Ούτε καν οι θόρυβοι του δρόμου δεν φτάνουν εκεί. Είδα στον χάρτη ότι πάει καμιά εικοσαριά χλμ έτσι.

Καμία εγκατάσταση , καμία ταβέρνα, κανένα καφέ , καμία ομπρέλα , κανένας να κολυμπάει ή να περπατάει παρά μόνον κάποια περαστικά τζιπ με τουρίστες. Μια παραθαλάσσια έρημος.

Ρε παιδιά , ένα μπητσομπαρο επειγόντως . Στέγνωσε το είναι μας ,μέσα στην ντάλα.

Λίγο πιο πέρα όμως βρήκα ένα νεόδμητο σεμνό εμπορικό κέντρο. Ακόμα το φτιάχνουν, αλλά έχουν νοικιαστεί αρκετά μαγαζιά .

Αυτό φαίνεται μια καλή κυριλέ επιλογή για το βράδυ , γιατί το μεσημέρι είναι κρανίου τόπος. Συνέχισα μέχρι έναν αρχαιολογικό χώρο , το Έλ Μπαλιντ.

Κι αυτό υπό κατασκευή αρχαιολογικό πάρκο.

Επίσης κρανίου τόπος . Προβλέπω μηδενική επισκεψιμότητα. Μια αρχαία πόλη κατεδαφισμένη.

Ευτυχώς δίπλα είναι και το δροσερό μουσείο Frankincense.
Frankincense είναι το λιβάνι. Είναι μια λέξη που την βλέπεις παντού στην πόλη. Έχει και δύο τρία λιβανοδεντρα στην αυλή.

Μια ρητίνη είναι, και εξάγεται με παρόμοιο τρόπο με το ρετσίνι από τα πεύκα αλλά είναι πιο στερεοποιημένο και κολλώδες και έχει διάφορες ποιότητες και επεξεργασίες.

Πουλιέται σε δεκάδες μαγαζιά. Δοκίμασα κι εγώ γιατί εκτός από λιβάνισμα, μασιέται και σαν τσίχλα. Μια μαλακιά.

Κολλάει σαν νουγκάς , στα χέρια στα δόντια και όπου αλλού ακουμπήσεις. Είδα κι έπαθα να την φτύσω.

Υπήρξε πάντως επί αιώνες το βασικό εξαγωγικό προϊόν της περιοχής και σήμερα χρησιμοποιείται σε φαρμακευτική , κοσμετολογία και αρωματοποιία.

Επέστρεψα για λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο και βγήκα το απογευματάκι για να πάω να νοικιάσω αυτοκίνητο για το επόμενο διήμερο.

Πήγα στο πρώτο ,στο δεύτερο ,στο τρίτο στο έκτο rent a car , γιατί έχει σε κάθε γωνία και πήρα την ίδια απάντηση. Δεν νοικιάζουν σε ξένους ή δεν νοικιάζουν αν δεν έχεις τοπική άδεια οδήγησης .

Μα λέω εγώ νοίκιασα στην Muscat με διαβατήριο και IDL.

Στην Muscat ναι μπορείτε,μου λέγανε , στην Σαλάλα όχι.

Σαλάλησα.

Μου γύρισαν τα μυαλά. Γυάλισε το μάτι μου.

Ήρθα 1000 χλμ δρόμο , ετοιμάστηκα να οργώσω παραλίες, πόλεις της ερήμου , φαράγγια, κάστρα και φρούρια και δεν μπορώ να νοικιάσω αυτοκίνητο
Γύρισα στο ξενοδοχείο και ρώτησα τους ρεσεψιονίστ ως πιο έμπειρους ομιλητές της αγγλικής , μήπως δεν καταλάβαιναν; Πήραν κάτι τηλέφωνα , τα μάσαγαν από ευγένεια αλλά τζίφος.

Τι να κάνω; Σαλλαλητήριο;

Έκανα απεργία πείνας για κανένα δίωρο.
Δεν υπάρχει και αλκοόλ να πάει κάτω το φαρμάκι.
Νομοτελειακά θα μου τύχαινε και μια στραβή. Ας ξημερώσει και βλέπουμε.







.

 

[evaT]

Τι να κάνω; Σαλλαλητήριο;

να πας για σαλαλαμοκάσερα

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 49

Πέρασα το βράδυ χαζεύοντας φωτογραφίες στο Ίντερνετ στα τα μέρη που ΘΑ πήγαινα αν είχα αυτοκίνητο, και με έπεισα ότι δεν έχασα και τίποτα σπουδαίο, αφού οι καταπράσινες κοιλάδες και οι καταρράκτες θα ήταν στεγνά αυτή την εποχή.

Είχα κλείσει νυχτερινό λεωφορείο για την επιστροφή, αφού δεν υπήρχε λόγος να ξαναδώ την έρημο, και θα είχα περισσότερο χρόνο να τριγυρίσω στην περιοχή της Σαλάλα.

Σηκώθηκα αποφασισμένος, και με κοφτή χειρουργική κίνηση, πήγα στα γραφεία του ΚΤΕΛ του Ομάν και το άλλαξα σε πρωινό δρομολόγιο για να φύγω μια ώρα αρχύτερα.

Έτσι είχα να διαχειριστώ μια μόνο μέρα ακόμα. Καλύτερα στην έρημο παρά στην -πιο βαρετή πεθαίνεις- αυτή την εποχή τουλάχιστον -Σαλάλα .

Τα εντός πόλης τα είχα δει, κ κλπ κλπ οπότε κλείστηκα στο δωμάτιο μέχρι το απόγευμα που πέφτει ο ήλιος, και πέρασα την ώρα μου καταγράφοντας φύρδην μίγδην και όπως μου έρχονταν, τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μου από το Ομάν.

Λοιπόν τα κύρια χαρακτηριστικά του Ομάν είναι η ησυχία και η άπλα.

Αν δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα τα οποία κινούνται σε αρκετά μεγάλη πυκνότητα και ταχύτητα στην Muscat , αλλά πουθενά αλλού, πιστεύω δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως θόρυβος.

Μια κοινωνία τελείως διαφορετική από τις πολύβουες κοινωνίες της Δύσης, της Άπω ανατολής ακόμα και της μουσουλμανικής Βόρειας Αφρικής .

Ακόμα και στην πρωτεύουσα δεν υφίσταται η έννοια της πολυκοσμίας, Δεν υπάρχουν εμπορικοί πεζόδρομοι με κόσμο να πηγαινοέρχεται και να μπαινοβγαίνειί σε καταστήματα. Δεν είδα πουθενά παζάρια ή λαϊκές. Επιφυλάσσομαι για αυτό, γιατί δεν πήγα ακόμα στην πιο ακριβή ας πούμε συνοικία.

Σε τρεις ώρες περιπάτου , διασταυρώνεσαι με λιγότερους ανθρώπους από ότι στην λαϊκή της Τούμπας στις 2 το μεσημέρι.

Καφετέριες , εστιατόρια με τραπεζάκια έξω κλπ. ούτε κατά διάνοια.

Μόνο σε πάρκα και εμπορικά κέντρα. Κι όπου υπάρχουν, τα τραπέζια είναι λίγα και τουλάχιστον πέντε μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο.

Ψάχνοντας για εστιατόρια στην Σαλάλα που έχουν μάλιστα και άριστη βαθμολογία στο Google, βρήκα μόνο τύπου , ελληνικά γυράδικα.

Η ψησταριά , δυο τρία πλαστικά τραπέζια δίπλα στις τουαλέτες και μόνο μετανάστες να κάθονται που και που.

Δουλεύουν με ντελίβερι κυρίως αφού οι ντόπιοι, έχοντας παραγγείλει τηλεφωνικά έρχονται με τις κελεμπίες τους, παρκάρουν μπροστά στο μαγαζί και παραλαμβάνουν τα πακέτα για κατ’ οίκον κατανάλωση.

Γενικά η έξοδος για φαγητό ως κοινωνική εκδήλωση όπως την εννοούμε στην Ελλάδα , τύπου μεγάλες παρέες στις ταβέρνες ή ακόμα και για πρώτα ραντεβού δεν έγινε αντιληπτή από μένα.

Ασφαλώς και θα υπάρχουν, αλλά ίσως σκόρπια και θα πρέπει να έχεις καλή γνώση της πόλης για να τα βρεις, όπως υπάρχουν και όλες οι μεγάλες fast food αλυσίδες.

Οι κουβέντες είναι χαμηλόφωνες επίσης.

Κανείς δεν φωνασκεί, κανείς δεν καυγαδίζει, κανείς δεν κορνάρει.

Για την άπλα δεν το συζητάμε Μεγάλοι φαρδείς δρόμοι, παρκάρισμα υπεράνετο.

Δεν υπάρχουν στενά εκτός από τους παλιούς οικισμούς.

Η διώροφη μαιζονέτα των 250 - 300 τετραγωνικών είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος κατοικίας.

Τα χοστελ που έμεινα, ακριβώς τέτοια σπίτια είναι, οπότε μπορώ να έχω άποψη και για την εσωτερική διαρρύθμιση .

Σαλόνι 10 επί 8 ,κουζίνα 5 επί 6 , δωμάτια 5 επί 5 και τουαλέτες 3 επί 3 .

Τα δωμάτια στα ξενοδοχεία που έμεινα με 25-30 ευρώ το βράδυ ήταν 60αρια διαμερίσματα.

Όπως το νιώθω, οι Βορειοευρωπαίοι πολύ πιο εύκολα θα προσαρμόζονταν αυτόν τον τρόπο ζωής , από ότι οι φασαριόζοι Μεσογειακοί και Βαλκάνιοι αν δεν υπήρχε η δυσκολία εξεύρεσης αλκοόλ και καπνού. Ακριβό σπορ.

Η πρώτη εντύπωση , βλέποντας το παραδοσιακό ντύσιμο των ανδρών και τις μπούρκες των γυναικών είναι πως πρόκειται για μια βαθιά ισλαμική χώρα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Επικρατεί μια μάλλον ήπια εκδοχή του Ισλάμ. Ούτε κανέναν με χαλάκια προσευχής βλέπεις , ούτε πέφτουν στα γόνατα πέντε φορές την μέρα, -υπάρχουν αρκετά δημόσια prayers rooms ανδρών και γυναικών - ούτε μουεζίνηδες ακούς όλη την ώρα.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως αυτοί οι ,ευγενέστατοι, ήρεμοι και φιλικοί άνθρωποι έχουν την παραμικρή συνάφεια με ταλιμπανισμους και τα λοιπά.

Για τα οικονομικά δεν έχω ακόμα σαφή άποψη , έχω παραδοθεί στην ευκολία της κάρτας. Θα τα δω αργότερα .

Πάντως ο αδιαφιλονίκητος δείκτης ακρίβειας, το μικρό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού κοστίζει 0,25 ευρώ.

Βγήκα για μια τελευταία βόλτα στην Σαλάλα.

Πέρασα από την αγορά όπου κυριαρχούν τα ραφταδικα κελεμπιών . Μια φορά σε καρναβάλι νομίζω φόρεσα. Δεν ενδιαφέρομαι

Ακολουθούν τα χρυσαφικά. Το μόνο χρυσαφικό που φόρεσα ποτέ ήταν η βέρα του γάμου κι αυτή για οκτώ ώρες μέχρι να τελεί το γαμήλιο γλέντι; Δεν ενδιαφέρομαι

Ακολουθούν τα αρωματοπωλεία.

Έχω να φορέσω από τα πρώτα μου ξυρίσματα. Δεν ενδιαφέρομαι.
Χαλβαδοπωλεια με τους χαλβάδες σε κεραμικές συσκευασίες που αξίζουν περισσότερο από τους χαλβάδες . Δεν τρώω γλυκά. Δεν ενδιαφέρομαι .
Αρνητής shopping.

Τελευταία τα μπαστουνάδικα. Υπάρχει ανθούσα βιομηχανία μπαστουνιών από σκληρό ξύλο ακακίας , διακοσμημένων με ασημένιες λαβές.

Είπα να αγοράσω ένα, και να σπάσω τα παΐδια όλων αυτών των αχρείων που δεν μου νοικιάζουν αυτοκίνητο αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Αφού πέρασα για ακόμη μια φορά από τα σουλτανικά βιλαέτιακατέληξα στο όμορφο εμπορικό κέντρο που είχα εντοπίσει το προηγούμενο πρωινό.

Ήταν πολύ όμορφα με τους φωτισμούς και τον ήχο των κυμάτων να σκάει στην αμμουδιά.

Καθησα σε ένα πολύ σικάτο εστιατόριο-καφέ Το επέλεξα γιατί στα τρία τέσσερα τραπέζια που ήταν κατειλημμένα καθόταν σε παρέες καμία δεκαπενταριά γκομενακια με μαύρες μπούρκες και καλυμμένα τα πρόσωπα.

Κάθισα ανάμεσα για να κόψω αντιδράσεις και γιατί είχα την περιέργεια να δω πως τρώνε ή πίνουν με καλυμμένα τα πρόσωπα αλλά δεν έκαναν καμία κίνηση.

Κάλεσα τον σερβιτόρο να τον ρωτήσω αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Αρνήθηκε ευγενικά και βρήκα δικαιολογία να φύγω.

Να απολαύσουν και τα κορίτσια το τσαγάκι τους πριν κρυώσει τελείως.

Πήγα σε ένα διπλανό εξ ίσου υπερπολυτελές και χάι τεκ. Ο κατάλογος σε ταμπλετ και τέτοια.
Παρήγγειλα πίτσα και εκτός από μαχαιροπήρουνα φέρανε και λεπτά μαύρα πλαστικά γάντια μιας χρήσεως για να μη λαδωθούν τα χεράκια μου σε περίπτωση που ήθελα να φάω με το χέρι.

Για τέτοιο σέρβις μιλάμε.

Η βραδιά είναι υπέροχη . Ο χώρος επίσης. Αλλά μια μπίρα την ήθελα.