Sri Lanka και βλέπουμε.

[Ivana]

Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η θέαση φυτειών τσαγιού στις πλαγιές των λόφων, μου βγάζει μια ψυχική ευφορία.

και για μένα, αυτή είναι η ωραιότερη εικόνα που έχω αποκομίσει από τη Σρι Λανκα

 

[Samion]

και για μένα, αυτή είναι η ωραιότερη εικόνα που έχω αποκομίσει από τη Σρι Λανκα

Να σε επαναφερω στην ταξη;
Βρε σεις απο τη Σιγκιριγια, τους ναους, τις παραλιες οι φυτειες σας εμειναν ως η ωραιοτερη εικονα; Ε οχι, η Σιγκιριγια μακραν και οι ναοι. Φυτειες υπαρχουν αλλου πολυ πολυ ωραιοτερες (Ινδια, Μαλαουι κλπ)

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 14

Το Κολόμπο είναι μια πόλη παλιατζούρα.
Δεν έχει κάτι που να φωνάζει ότι εδώ είναι μια πρωτεύουσα κράτους.
Από όσο μπορώ να κρίνω από την ακτίνα τριών τεσσάρων χιλιομέτρων που απομακρύνθηκα από το κέντρο.
Παρ’ όλα αυτά εμένα μου άρεσε, γιατί έχει πολύ υλικό για φωτογραφίες κιτσαριού.,παρακμής και καθημερινότητας που εμένα μου αρέσουν ιδιαίτερα.
Ας μην πω για τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων , γιατί προσωπικά δεν το κάνω και ντρέπομαι και να ζητήσω από κάποιον να ποζάρει για μένα.

Ε καλά, πότε πότε το κάνω. Ουδείς αναμάρτητος.

Στην περιοχή που έμεινα , το Colombo Fort , κοντά στον κεντρικό σταθμό, υπάρχουν αρκετά λευκά ογκώδη κτήρια αποικιακού ρυθμού που χτίστηκαν επί βρετανικής επικυριαρχίας , αλλά παραμένουν κυβερνητικά.

Φρουρούμενα , αστυνομία από έξω κλπ.
Και κάποια άλλα με το κεραμιδί χρώμα της ολλανδικής εποχής.

Είδα και έναν φάρο στην μέση μιας διασταύρωσης. Καλή σουρεαλ φάση. Προφανώς κάποτε θα ήταν εκεί η άκρη ,

Εκεί δίπλα είναι και η Galle Face.
Η παραλιακή λεωφόρος δηλαδή και το παραλιακό πάρκο.

Εντελώς παρατημένο μέρος με σπασμένα παγκάκια κλπ.

Έφτιαξα φραπέ και πίνοντας τον , σε ένα παγκάκι χωρίς πλάτη και με με μονή σανίδα , έκανα στα γρήγορα ένα σχέδιο ανάπλασης , γιατί το μέρος είναι προνομιακό.
Βλέπεις τον χάρτη και διαπιστώνεις ότι ανάμεσα στο Κολόμπο και στις ακτές της Αφρικής , χιλιάδες μίλια πιο πέρα , παρεμβάλλονται μόνο οι Μαλδίβες και οι Σεϋχέλλες. Απεραντοσύνη.

Αν είχε ήλιο θα ερχόμουν και για ηλιοβασίλεμα.


Πίσω από την παραλία, είναι το Μανχάτταν του Κολόμπο με τα ξενοδοχεία αλυσίδων με 40+ ορόφους και κάποια άλλα ντιζαϊνάτα κτήρια.

Κάποιοι ακόμα ουρανοξύστες στα μπετά και αρκετοί flyover δρόμοι .

Στην παλιά αγορά , η συνηθισμένη εικόνα, με τα μικρομάγαζα των τριών τετραγωνικών μέτρων, φορτωμένα με εμπόρευμα , από μπαχαρικά μέχρι θήκες κινητών.
Σε mall και τέτοια δεν μπήκα.
Πήγα και στην βάση του Lotus Tower να τον δω από κοντά.
Δεν μου αρέσει αισθητικά αλλά είναι εντυπωσιακός σε όγκο.

Αντί να ανέβω, προτίμησα να πιώ μια μπίρα στο καφέ έξω από την είσοδο, με θέα την λιμνούλα ,και το Μανχαταν.

Κρύο μέρος και χωρίς καμία ιδιαίτερη κίνηση. Ούτε καν τουρίστες.

Από αφηρημάδα , έχοντας ξεχάσει χρήματα σε κάποια τσέπη, έκανα μιαν αχρείαστη ανάληψη και τώρα μου περισσεύουν καμιά σαραντάρα ευρώ σε ρουπίες .

Ξεκίνησα αγώνα δρόμου να τα καταναλώσω σε μια μέρα.
Street snacks, μικρομαλακιούλες, αναπτήρες, αντάπτορες, νυχοκόπτης, γυαλιά πρεσβυωπίας, ένα πακέτο βρακιά Calvin Clein , ούτε ένα τάλιρο.
Πάμε πάλι .
Ένα αναμνηστικό
Τ-shirt, -το πήρα από καλό μαγαζί , καλής ποιότητας - ένα δεκάρικο. Στους πάγκους παίρνεις τέσσερα.
Σκέφτηκα να πάω σε κάποιο skybar -που έχει αρκετά- να πιω κανένα ακριβό ποτό.
Είχα ξεποδαριαστεί όμως και βαριόμουν και γύρισα στο χόστελ.
New entry στην άνω κουκέτα ένας νεαρός Τούρκος από τα Άδανα.
Άντε λέω , καρντάση, να σε κεράσω μια μπίρα να λύσουμε τα ελληνοτουρκικά.
Έμεινε κι ένα δεκαπενταρι για αύριο.

Η βίζα για την Ινδία, ήρθε τελικά σε λιγότερο από 24 ώρες.
Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι στην φωτογραφία που ανέβασα ήμουν φρεσκοξυρισμένος.
Έχω πρόσωπο.
Παρ’ όλο που είναι e- visa, την θέλουν και σε χαρτί.
Η ινδική εταιρεία που θα πετάξω , δεν μ’αφήνει να κάνω web check in από το ίδιο της το app
Άρχισε να μου τη σπάει η Ινδία πριν ακόμα πατήσω το πόδι μου.

 

[Ivana]

Να σε επαναφερω στην ταξη;
Βρε σεις απο τη Σιγκιριγια, τους ναους, τις παραλιες οι φυτειες σας εμειναν ως η ωραιοτερη εικονα; Ε οχι, η Σιγκιριγια μακραν και οι ναοι. Φυτειες υπαρχουν αλλου πολυ πολυ ωραιοτερες (Ινδια, Μαλαουι κλπ)

Εμ, τι να κάνω, δεν πήγα ακομα ούτε Ινδία ούτε Μαλάουι αλλά με κόβω να ενθουσιάζομαι πάλι με τέτοια … μικρά και ιδιαίτερα.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 15

Η πτήση μου ήταν στις δύο αλλά αφού δεν είχα ψηφιακό boarding pass , αγχώθηκα.
Δεν είχα χρόνο και όρεξη για βόλτα , οπότε κατά τις 10. 30 , αντί να πάω στο αεροδρόμιο με το λεωφορείο , επένδυσα το τελευταίο δεκαπεντάρι σε ένα σύντομο City Tour με τουκτουκ συν μεταφορά στο αεροδρόμιο.

Σρι Λάνκα τέλος λοιπόν και μερικά άχρηστα τιπς.

Διαφορά ώρας με Ελλάδα ούτε 3 ούτε 4 ώρες. 3,5 ώρες.
Όλα τα τοπωνύμια , ακόμα και τα επτασύλλαβο, τονίζονται στην πρώτη συλλαβή.
Τα εστιατόρια τα λένε hotels . Τα ξενοδοχεία δεν ξέρω.

Και ένα χρήσιμο για καπνιστές .
Εισαγωγή τσιγάρων απαγορεύεται.
Επίσημα, δυο μάρκες μόνο, μάπα τσιγάρα , 12 ευρώ το πακέτο , παφ και τάλιρο.
Έχει και λαθραία λιμανίσια, αν πέσεις σε κάποιον που ξέρει που να τα βρει. Εκεί μπορεί να βρεις κάτι στούκας και με έξη.

Τιμαί Νορβηγίας .

Οπότε η ρισκάρεις κατάσχεση και πιθανώς πρόστιμο ή πλερώ.

«Το πέρασμα στην Ινδία»

Το πρόγραμμα της Ινδίας πέρασε από σαράντα κύματα , αφού ήταν σε συνάρτηση με την διάρκεια ταξιδιού στην Sri Lanka.
Έπρεπε να βάλω μια ημερομηνία εξόδου για να συμπληρώσω την e- visa.
Υπάρχουν τρόποι να το παρακάμψεις, πχ τα εικονικά onwards tickets αλλά θεώρησα ότι δύο εβδομάδες είναι οκ, και έκλεισα μια πτήση για Bangalore για τις 21 Ιανουαρίου.
Είχα βγάλει ήδη εκτός πλάνου τις νότιες πολιτείες Tamil Nadu και Kerala γιατί θα ήταν ξεπέτα.
Το τελευταίο τριήμερο έχει κλείσει για Mumbai αφού από κει είναι η πτήση εξόδου από την Ινδία.
Είχα κλείσει επίσης μια τριήμερη εκδρομή με τρένο στον σημαντικό αρχαιολογικό χώρο Hampi από την Goa, αλλά ακυρώθηκε λόγω συντήρησης των γραμμών του τρένου.
Και είχα ήδη κλείσει κατάλυμα στην Goa.
Έτσι όπως έγινε, άφησα απέξω και ένα τριήμερο-τετραήμερο σε Bangalore και Mysore και κόλλησα μια πτήση για Goa. Άλλη φορά.
Θα πάω στην Goa να αράξω να κάνω μπάνια. Που δεν νομίζω, αλλά λέμε τώρα.
Μπορεί να φαίνεται ότι μασάω ταξιδιωτικά σίδερα αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι σαν τον Κουταλιανό. Τρέμω σαν το ψάρι στα αεροδρόμια.

Όχι για τις πτήσεις ασφαλώς.
Αλλά όλη την υπόλοιπη διαδικασία ελέγχων και ασφαλείας και αναμονής.
Δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι στραβό αλλά με αγχώνει η όλη διαδικασία.

Μην χάσω κανένα χαρτί , μην πληρώσω υπέρβαρο, μην ξεχάσω κάτι, μην ξεχαστώ ο ίδιος.
Πόσο μάλλον σε διεθνή πτήση με σκληρή «πόρτα» εισόδου στην χώρα. Συν connecting flight καπάκι, από άλλο τέρμιναλ με ζορισμένο χρόνο.

Στο check in, παρότι και η δεύτερη πτήση ήταν από την ίδια εταιρία η αποσκευή έπρεπε να παραληφθεί και να ξαναπεράσει έλεγχο για την εσωτερική πτήση.

Ομμμμμμμμμμμμμμ!

Τα πράγματα ξεκίνησαν σχετικά καλά. Κι εγώ και τα μπαγκάζια μου πέρασαν με επιτυχία αρκετές πίστες.
Στο immigration της Bangalore ένας βλοσυρός, με κοιτούσε από πάνω ως κάτω.
Ότι λίπος και ιδρώτα είχα , κατέβηκε στα ακροδάχτυλα.
Χρειάστηκε ένα μπουκάλι αντισηπτικό για να μπορέσει το μηχάνημα να διαβάσει τα δακτυλικά μου αποτυπώματα.
Πάει κι αυτό, πέρασα. Γιούπι!!!
Στο διπλανό κάθισμα στην πτήση είχα δίπλα μια Ρωσίδα.
Θα μπορούσα να γράψω πως ήταν μια δίμετρη ξανθιά σαραντάρα τούμπανο , με γαλαζοπράσινα μάτια που σε κοιτάνε και σε στέλνουν αδιάβαστο , αλλά ας μην το κάνω Άρλεκιν το ημερολόγιο.
Άσε που αυτή η γαλαζοπράσινη δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου, απλώς καθόταν δέκα θέσεις πιο μπροστά.
Η δική μου η Ρωσίδα, η Λίκα είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας που προσπαθούσε να κάνει ζάφτι τον τρίχρονο γιο της, ένα διαολάκι.
Έμαθα λοιπόν ότι ξεχειμωνιάζει στην Γκόα όπου υπάρχει μεγάλη ρωσική παροικία και έχει σχολείο και παιδικό σταθμό.
Την ρώτησα μήπως τελείωσε ο πόλεμος και δεν πήρα χαμπάρι γιατί λείπω καιρό και δεν βλέπω ειδήσεις. Μου είπε πως όχι.
Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι γίνεται πόλεμος και Ουκρανοί με SUV παραθερίζουν σε ακριβά καταλύματα στην Ελλάδα και νεαρές Ρωσίδες πετάγονται από την Goa στη Sri Lanka για να δουν φιλενάδες που παραχειμάζουν εκεί.
Πάμε πάλι. Transfer shuttle bus σε άλλο terminal .
Νέος έλεγχος , εδώ κολλήσαμε.
Τους φταίγανε οι αναπτήρες, τα καλώδια φόρτισης , τα powerbank, και μια συσκευασία με τέσσερις μπαταρίες. Που έχουν ήδη περάσει από εκατό ελέγχους.
Μόνο δύο μπαταρίες επιτρέπονται λέει.
Ευτυχώς που πετάχτηκε η Λίκα και είπε πως είμαστε παρέα και πώς οι δυο είναι δικές της.
Τσακαλάκι. Της το δίνω .
Το μόνο αγχολυτικό που συνέβη στο αεροδρόμιο της Bangalore, ήταν ότι έβαλα την κάρτα σε ένα ATM και έβγαλε ζεστές ινδικές ρουπίες.

Ξαναβρέθηκα με τη Λίκα στο καρουζέλ των αποσκευών στο αεροδρόμιο της Goa και μου είπε ότι δεν υπάρχουν τοπικές κάρτες Sim στο αεροδρόμιο και πως έχει διαδικασία μια τουριστική Sim.
Πω ρε φίλε.
Και να σκεφτείς ότι έχω πάρει I-phone μόνο και μόνο γιατί είναι συμβατό με e-sim . Τόσο σίγουρος ήμουν ότι θα έπαιρνα από το αεροδρόμιο.
Τυφλός και ξυπόλυτος στα αγκάθια χωρίς Google Maps.
Αν δεν ξέρει ο ταξιτζής το κατάλυμα την βάψαμε.
Τελικά έκανα ένα ντιλ με την Λικα που είχε μια με μιάμιση ώρα δρόμο ακόμα με ταξί μέχρι το χωριό της.
Πλήρωσα την μισή κούρσα και με μια μικρή παράκαμψη με άφησαν στο χόστελ μου στην Old Goa. Ναναι καλά το κορίτσι.

«Το πέρασμα στην Ινδία» είναι μια ταινία που προτάθηκε για 11 Όσκαρ -και πήρε 2-3 - το 1984 και που μόνο οι boomers την θυμόμαστε.
Καμία σχέση με την υπόθεση, αλλά ένα Όσκαρ ψυχικής οδύνης το δικαιούμαι και εγώ.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 16

Ο ήλιος λάμπει, η θερμοκρασία ανοιξιάτικη., τα πουλιά κελαηδούν, το ποτάμι μπροστά μου ρέει αργόσυρτα.
Ξεκινάμε καλά . Νέα μέρα , νέα χώρα, νέες περιπέτειες.
Το χοστελ είναι πολύ καλό . Ανήκει σε αλυσίδα χοστελ και είναι τσίλικο , πεντακάθαρο. Διαθέτει και εστιατόριο και πισίνα. Καλή επιλογή .

Φόρτωσα αποβραδίς μια e-sim στο iPhone για να μπορώ να κινηθώ, αλλά αυτό με τις φωτογραφίες και τα βίντεο αδειάζει σε δύο ώρες και θέλεις δύο powerbanks παραμάσχαλα.
Έτσι τις τοπικές sim τις περνάω στο παλιό Xiaomi.

Πάμε λοιπόν.

Βγαίνω στο δρόμο , σηκώνω τα χέρι και σταματάω ένα παρδαλό κονσερβοκούτι.
Μετά τα τόσα υπεραστικά λεωφορεία που καβάλησα στη Sri Lanka ήρθε η ώρα και για αστικό. Όρθιος, χειρολαβή κλπ.
Ο εισπράκτορας -φτυστός ο Μαχατμα Γκάντι- μου λέει να κατεβάσω το μπακπακ γιατί ενοχλεί. Το βάζει στην καμπίνα του οδηγού,, όπου δίπλα στο «Μπαμπά μην τρέχεις» έχει σε εικονίτσες όλο το ινδουιστικό πάνθεον.
Σε δύο στάσεις το κονσερβοκούτι ταυτοποιήθηκε ως σαρδελοκούτι αφού παστωθήκαμε επαρκώς.
Κανένα πρόβλημα. Ούτε μασχαλίλες, ούτε σκορδίλες, ούτε τίποτα..
Άφιξη σε δέκα λεπτά στην κοντινή πόλη το Panaji.
Το μαγαζί -που ρωτώντας έμαθα ότι διέθετε κάρτες sim- ήταν κλειστό.
Είχα μια ώρα χρόνο, οπότε πήγα καρφί στην γραφική παλιά γειτονιά με τα χρωματιστά σπίτια την Fontainhas.
Η περιοχή της Γκόα είναι παλιά πορτογαλική αποικία και το αποτύπωμα της είναι κυρίαρχο ακόμα και σήμερα .
Όπου γυρίσει,το μάτι σου θα δεις εκκλησίες, παρεκκλήσια και εκκλησάκια.
Σε αρκετά μαγαζιά βλέπεις ταμπέλες τύπου Αφοί Φερνάντες και Σια, η Φερειρα και υιός.
Το Fontainhas μμμ έτσι κι έτσι. Έχει αρκετά καλοδιατηρημένα ή ανακαινισμένα κτήρια, κυρίως μπουτίκ ξενοδοχεία και restaurant, βαμμένα σε όμορφα παστέλ χρώματα συν μερικά κλασικά πορτογαλικά πλακάκια.
Ακόμα και ζαχαροπλαστείο που πουλάει pasteis de nata. είδα.
Δεν είχε ανοίξει ακόμα δυστυχώς.
Σ’ αυτά τα καλοδιατηρημένα μάλιστα έχει και ταμπέλες από έξω.

No photos allowed.

Και τι να φωτογραφίσουμε ρε φίλε .
Τα γκρέμια και την παλιατζούρα; Γιατί η υπόλοιπη γειτονιά έτσι είναι.
Αν βάλεις και το μαλλί της γριάς των τηλεφωνικών καλωδίων που χαλάνε τις φωτογραφίες τι έμεινε;
Εντάξει, αξίζει μια επίσκεψη.

Το υπόλοιπο Panaji είναι για τα Panajiria. Αυτό που το σώζει είναι ο ποταμοκολπος Madovi που δεν κατεβάζει πτώματα , αντιθέτως δείχνει πεντακάθαρος και έχει
και τέσσερα πέντε πλωτά καζίνο.

Κατευθύνθηκα στην κεντρική λαχαναγορά όπου ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα τραχιά αγγούρια.

Στον επάνω όροφο ήταν το μαγαζί κινητής τηλεφωνίας από όπου θα έπαιρνα την κάρτα .

Εκεί άρχισε το τραχύ αγγούρι.
Ίδια διαδικασία με την βίζα. Καταχωρούσε τα στοιχεία μου σε μια κρατική εφαρμογή,. Στο gov.in ας πούμε.
Φωτογραφία διαβατηρίου, φωτογραφία σφραγίδας εισόδου, τηλέφωνο στο χόστελ για επιβεβαίωση διεύθυνσης,Διεύθυνση στην Ελλάδα. Ταχυδρομικό κώδικα.
Η συννενόηση στα αγγλικά κυλούσε αργά κα βασανιστικά.
Μόνο κάποιος που έχει τύχει να μιλήσει με Ινδό σε κάποιο call center μπορεί να καταλάβει το επίπεδο της συνεννόησης.
Το διαχειριζόμουν με ηρεμία Βούδα σε συνδυασμό με βαθιές αναπνοές.

Ομμμμμμμμ

Συνέχισε ζητώντας έναν τηλεφωνικό αριθμό αναφοράς. Έβαλα του αδερφού μου .

Οχι λέει. Indian number.

Που να τον βρω ρε φίλε .

Εσύ είσαι ο μόνος Ινδός που γνωρίζω.

Μάλλον κολακεύτηκε και έβαλε τον δικό του, αλλά με έβαλε να ορκιστώ στην θεά Κάλι ότι μόλις βγω από την Ινδία θα σπάσω ή θα φάω την sim card.
Αν χρησιμοποιούνταν από άλλο πρόσωπο θα έβρισκε τον μπελά του.
Μωρέ όχι όρκο , αλλά να μην πω τι άλλο θα έπαιρνα για να τελειώσει το μαρτύριο.
Ανοίγει το πορτάκι , βάζει την κάρτα γιατί το δικό μου χέρι έτρεμε.
Έτοιμη; ρωτάω.

Όχι ακόμη ,πρέπει να σε φωτογραφίσω .
Με περνάει από το γκισέ μπροστά από έναν άσπρο τοίχο, όπως στήνουν στην αστυνομία τους κακούργους.

Τραβάει μια , την κοιτάει , την ξανακοιτάει.

Οχι λέει. Blink your eyes .

Κάνω ένα τσαχπίνικο τετραπλό blink.

No, no , just once.

Άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτά τα lblink είναι τα κόλπα τα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, Αλλά θυμήθηκα ότι ο στίχος έχει μια πιο ερωτική διάσταση , που δεν ταίριαζε ακριβώς στην περίσταση.
Να τον δείρω ήθελα , όχι να τον μαγνητίσω.

Blink! Τέλος. Πήρα πτυχίο.

Έφυγα πετώντας , φοβούμενος μη μου ζητήσουν και τον ΑΜΚΑ της μάνας μου .
Ίσα που πρόλαβα ένα φερυ - παντόφλα και πέρασα στην άλλη όχθη του ποταμόκολπου για να νιώσω ασφαλής.

Την Γκόα την πρωτοάκουσα στα 90’s σαν ένα μέρος που γινότανε θρυλικά πάρτυ κάτω από τις φοινικιές και που οι djs είχαν δημιουργήσει τον Goa psychedelic trance sound.

Την εποχή εκείνη ήμουν ήδη νοικοκυρόπαιδο και είχα αφήσει πίσω, τα ποτά και τα ξενύχτια.
Βρέθηκα δύο τρεις φορές σε καλοκαιρινά κλαμπ, όταν η trance μεσουρανούσε αλλά έφευγα γρήγορα γιατί γλιστρούσα στο πριονίδι.
Πριόνια με μετρονόμο στα 150 decibel δεν ήταν ο καλύτερος συνδυασμός για τα ήδη βεβαρημένα αυτιά μου.
Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ακόμα αυτό το σκηνικό, εγώ για μπάνια ήρθα.
Αλλά δεν ξέρω ακόμα που θα κοιμηθώ αύριο και είπα να κάνω μια αυτοψία σ αυτές τις trance παραλίες κι αν μ αρέσουν να κλείσω κάπου.
Μεσημέριασε και δεν είχα διάθεση να ξαναμπώ σε λεωφορείο. Έπιασα κουβέντα με έναν τουκτουκερη .
Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Ξεκινήσαμε από το Fort Aguada ένα γεροχτισμένο κάστρο με τις πολεμίστρες του, με τις τάφρους του του, με τον φάρο του , κομπλέ, καλοδιατηρημένο, που αγναντεύει την Αραβική θάλασσα.

Μιλιούνια Ινδοί τουρίστες κι εγώ. Τα υπόγεια μπουντρούμια δεν ήταν ανοιχτά για το κοινό. Καλό ήταν. αλλά έχω δει και καλύτερα.

Απέξω εμποροπανήγυρις Αγίου Μάμα.

Μετά πήγαμε στις πιο κοντινές παραλίες Candolim και Kalangute.
Μαζικός τουρισμός τύπου Φαληράκι κλπ . Πηγμένος ο κεντρικός δρόμος από κίνηση, δεκάδες ξενοδοχεία εστιατόρια κλπ μαγαζιά.

Του ζήτησα να με πάει στην παραλία. Πανικός. Σχεδόν 10 χλμ με συνεχόμενα μπητς μπαρ . Δεν περιγράφω άλλο . Τα Ημισκούμπρια το περιγράφουν ακριβώς.

Όπου φύγει φύγει..

Τελευταίος σταθμός η γειτονιά μου η Old Goa .
Δύο χιλιόμετρα από το Χοστελ.

Νόμιζα πως είναι κάποιος παραδοσιακός οικισμός αλλά τελικά ήταν δύο εκκλησίες .
Ο καθεδρικός και του Αγίου Φραγκίσκου Χαβιέ. Πολύ εντυπωσιακές και οι δύο.
Αυτός ο Φραγκίσκος είναι θαμμένος εδώ και τιμάται ιδιαιτέρως.όντας ο ιεραπόστολος που βάφτισε χιλιάδες ιθαγενείς χριστιανούς. Χαμός και εκεί. Γκρουπ και σχολεία περίμεναν ουρά.

Είδα μια πόρτα ανοιχτή και μπήκα .

Κατάλαβα ότι ήταν η έξοδος αφού όλοι ερχόταν από το άλλο ρεύμα αλλά οκ η δουλειά έγινε.

Κάθισα σε ένα παγκάκι να ξεκουραστώ κι έγραφα την ραψωδία της sim card.

Ε άναψα κι ένα τσιγάρο.

Στην τελευταία τζούρα, βλέπω να έρχεται έξαλλος ένας αστυνομικός και μα μου φωνάζει από μακριά No smoking .
To είχα σβήσει και πέταξα την γόπα στο μπακπακ.
I have photo of you μου λέει και μου έδειξε την ενοχοποιητική στάχτη. Και μια πινακίδα 2 επί 2 που έγραφε No smoking

Πάγωσα.

Πρόστιμο ή απέλαση;

Μου ήρθε να τον πω

«Νιε πανιμαγιου ανγκλίσκι γκασπαζά”

μήπως και ψαρώσει από την δύναμη του ρουβλιού, αλλά ψέλλισα πέντε φορές sorry please και απομακρύνθηκα σαν τη βρεγμένη γάτα.

Περπάτησα την κατηφόρα μέχρι το χόστελ ελπίζοντας να σβήσει από το κινητό το τεκμήριο του εγκλήματος.
Αυτά συνέβησαν μέχρι τις 6 το απόγευμα που γύρισα .
Είπα αρκετός τουρισμός για σήμερα, έφαγα τα νουντλς μου κι αποσύρθηκα.

Από τα γνωστά στερεότυπα που ακολουθούν την Ινδία μπορώ να επιβεβαιώσω ότι οι αγελάδες κάνουν κουμάντο ακόμα και μέσα στο κέντρο της πόλης.
Κυκλοφορούν στη μέση του δρόμου, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, μπαίνουν σε αυλές,σε μαγαζιά ότι γουστάρουν κάνουν.

Για την μπίχλα και την ατμοσφαιρική μόλυνση μόλυνση δεν επιβεβαιώνω ακόμα, αλλά ίσως η τουριστική και παραθαλάσσια
Γκόα δεν είναι αντιπροσωπευτική.

 

[Elena2508]

@mapouna protopao είναι τόσο απολαυστική η ιστορία σου που έχω κολλήσει και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.
Ο όρκος στην θεά Κάλυ ελπίζω να τηρηθεί και από την "ραψωδία της sim card" να φτάσουμε στη ραψωδία της Ινδίας!
Είναι μάλλον απίθανο να πάω ταξίδι στην Ινδία αλλά ανυπομονώ να ταξιδέψω μαζί σου....
Καλά να περάσεις και μην μας ξεχνάς...

 

[mikrh tsopana]

Είμαι ηδη στη Σρι Λανκα και παρολαυτα ανυπομονώ να διαβάσω καθημερινά το ποστ σου. Έχεις δημιουργήσει φαν κλαμπ!!

 

[Spark]

Ημέρα ταξιδιού 16

Την Γκόα την πρωτοάκουσα στα 90’s σαν ένα μέρος που γινότανε θρυλικά πάρτυ κάτω από τις φοινικιές και που οι djs είχαν δημιουργήσει τον Goa psychedelic trance sound.

Την εποχή εκείνη ήμουν ήδη νοικοκυρόπαιδο και είχα αφήσει πίσω, τα ποτά και τα ξενύχτια.
Βρέθηκα δύο τρεις φορές σε καλοκαιρινά κλαμπ, όταν η trance μεσουρανούσε αλλά έφευγα γρήγορα γιατί γλιστρούσα στο πριονίδι.
Πριόνια με μετρονόμο στα 150 decibel δεν ήταν ο καλύτερος συνδυασμός για τα ήδη βεβαρημένα αυτιά μου.
Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ακόμα αυτό το σκηνικό, εγώ για μπάνια ήρθα.
...
Μετά πήγαμε στις πιο κοντινές παραλίες Candolim και Kalangute.

Κάνε μια εκτίμηση, σκέψου με άριστα το 10 πόσο καλές είναι οι παραλίες εκεί και το νερό της θάλασσας σε σχέση με τα ελληνικά νερά στα νησιά μας.
Καμία σχέση με τα νερά άλλων περιοχών, τα νερά των ελ νησιών είναι πολύ καλύτερα (από άποψη διαύγειας και καθαρότητας), να τα λέμε αυτά..

 

[mapouna protopao]

Είμαι ηδη στη Σρι Λανκα και παρολαυτα ανυπομονώ να διαβάσω καθημερινά το ποστ σου. Έχεις δημιουργήσει φαν κλαμπ!!

Ωραία; Καλά να περάσεις. Βρέχει ακόμα;

 

[mikrh tsopana]

Ωραία; Καλά να περάσεις. Βρέχει ακόμα;

Ναι! Αναμενεται να σταματήσει δυο μερες πριν φύγω, κάτι είναι κι αυτό! Αναγκάστηκα και ηρθα ανατολικά, αλλά μαλλον κι εδώ θα βρεξει λίγο αύριο. Τι να κανεις...
Ωραία είναι αλλά σκίζεται η ψυχή μου με τα άπειρα ψωριαρικα, καχεχτικά σκυλιά
Σε αλλα νέα, εδώ στο Τρινκο μοιράζονται τους δρόμους με αγελάδες και ελαφάκια<3