Sri Lanka και βλέπουμε.

[Ivana]

Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η θέαση φυτειών τσαγιού στις πλαγιές των λόφων, μου βγάζει μια ψυχική ευφορία.

και για μένα, αυτή είναι η ωραιότερη εικόνα που έχω αποκομίσει από τη Σρι Λανκα

 

[Samion]

και για μένα, αυτή είναι η ωραιότερη εικόνα που έχω αποκομίσει από τη Σρι Λανκα

Να σε επαναφερω στην ταξη;
Βρε σεις απο τη Σιγκιριγια, τους ναους, τις παραλιες οι φυτειες σας εμειναν ως η ωραιοτερη εικονα; Ε οχι, η Σιγκιριγια μακραν και οι ναοι. Φυτειες υπαρχουν αλλου πολυ πολυ ωραιοτερες (Ινδια, Μαλαουι κλπ)

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 14

Το Κολόμπο είναι μια πόλη παλιατζούρα.
Δεν έχει κάτι που να φωνάζει ότι εδώ είναι μια πρωτεύουσα κράτους.
Από όσο μπορώ να κρίνω από την ακτίνα τριών τεσσάρων χιλιομέτρων που απομακρύνθηκα από το κέντρο.
Παρ’ όλα αυτά εμένα μου άρεσε, γιατί έχει πολύ υλικό για φωτογραφίες κιτσαριού.,παρακμής και καθημερινότητας που εμένα μου αρέσουν ιδιαίτερα.
Ας μην πω για τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων , γιατί προσωπικά δεν το κάνω και ντρέπομαι και να ζητήσω από κάποιον να ποζάρει για μένα.

Ε καλά, πότε πότε το κάνω. Ουδείς αναμάρτητος.

Στην περιοχή που έμεινα , το Colombo Fort , κοντά στον κεντρικό σταθμό, υπάρχουν αρκετά λευκά ογκώδη κτήρια αποικιακού ρυθμού που χτίστηκαν επί βρετανικής επικυριαρχίας , αλλά παραμένουν κυβερνητικά.

Φρουρούμενα , αστυνομία από έξω κλπ.
Και κάποια άλλα με το κεραμιδί χρώμα της ολλανδικής εποχής.

Είδα και έναν φάρο στην μέση μιας διασταύρωσης. Καλή σουρεαλ φάση. Προφανώς κάποτε θα ήταν εκεί η άκρη ,

Εκεί δίπλα είναι και η Galle Face.
Η παραλιακή λεωφόρος δηλαδή και το παραλιακό πάρκο.

Εντελώς παρατημένο μέρος με σπασμένα παγκάκια κλπ.

Έφτιαξα φραπέ και πίνοντας τον , σε ένα παγκάκι χωρίς πλάτη και με με μονή σανίδα , έκανα στα γρήγορα ένα σχέδιο ανάπλασης , γιατί το μέρος είναι προνομιακό.
Βλέπεις τον χάρτη και διαπιστώνεις ότι ανάμεσα στο Κολόμπο και στις ακτές της Αφρικής , χιλιάδες μίλια πιο πέρα , παρεμβάλλονται μόνο οι Μαλδίβες και οι Σεϋχέλλες. Απεραντοσύνη.

Αν είχε ήλιο θα ερχόμουν και για ηλιοβασίλεμα.


Πίσω από την παραλία, είναι το Μανχάτταν του Κολόμπο με τα ξενοδοχεία αλυσίδων με 40+ ορόφους και κάποια άλλα ντιζαϊνάτα κτήρια.

Κάποιοι ακόμα ουρανοξύστες στα μπετά και αρκετοί flyover δρόμοι .

Στην παλιά αγορά , η συνηθισμένη εικόνα, με τα μικρομάγαζα των τριών τετραγωνικών μέτρων, φορτωμένα με εμπόρευμα , από μπαχαρικά μέχρι θήκες κινητών.
Σε mall και τέτοια δεν μπήκα.
Πήγα και στην βάση του Lotus Tower να τον δω από κοντά.
Δεν μου αρέσει αισθητικά αλλά είναι εντυπωσιακός σε όγκο.

Αντί να ανέβω, προτίμησα να πιώ μια μπίρα στο καφέ έξω από την είσοδο, με θέα την λιμνούλα ,και το Μανχαταν.

Κρύο μέρος και χωρίς καμία ιδιαίτερη κίνηση. Ούτε καν τουρίστες.

Από αφηρημάδα , έχοντας ξεχάσει χρήματα σε κάποια τσέπη, έκανα μιαν αχρείαστη ανάληψη και τώρα μου περισσεύουν καμιά σαραντάρα ευρώ σε ρουπίες .

Ξεκίνησα αγώνα δρόμου να τα καταναλώσω σε μια μέρα.
Street snacks, μικρομαλακιούλες, αναπτήρες, αντάπτορες, νυχοκόπτης, γυαλιά πρεσβυωπίας, ένα πακέτο βρακιά Calvin Clein , ούτε ένα τάλιρο.
Πάμε πάλι .
Ένα αναμνηστικό
Τ-shirt, -το πήρα από καλό μαγαζί , καλής ποιότητας - ένα δεκάρικο. Στους πάγκους παίρνεις τέσσερα.
Σκέφτηκα να πάω σε κάποιο skybar -που έχει αρκετά- να πιω κανένα ακριβό ποτό.
Είχα ξεποδαριαστεί όμως και βαριόμουν και γύρισα στο χόστελ.
New entry στην άνω κουκέτα ένας νεαρός Τούρκος από τα Άδανα.
Άντε λέω , καρντάση, να σε κεράσω μια μπίρα να λύσουμε τα ελληνοτουρκικά.
Έμεινε κι ένα δεκαπενταρι για αύριο.

Η βίζα για την Ινδία, ήρθε τελικά σε λιγότερο από 24 ώρες.
Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι στην φωτογραφία που ανέβασα ήμουν φρεσκοξυρισμένος.
Έχω πρόσωπο.
Παρ’ όλο που είναι e- visa, την θέλουν και σε χαρτί.
Η ινδική εταιρεία που θα πετάξω , δεν μ’αφήνει να κάνω web check in από το ίδιο της το app
Άρχισε να μου τη σπάει η Ινδία πριν ακόμα πατήσω το πόδι μου.

 

[Ivana]

Να σε επαναφερω στην ταξη;
Βρε σεις απο τη Σιγκιριγια, τους ναους, τις παραλιες οι φυτειες σας εμειναν ως η ωραιοτερη εικονα; Ε οχι, η Σιγκιριγια μακραν και οι ναοι. Φυτειες υπαρχουν αλλου πολυ πολυ ωραιοτερες (Ινδια, Μαλαουι κλπ)

Εμ, τι να κάνω, δεν πήγα ακομα ούτε Ινδία ούτε Μαλάουι αλλά με κόβω να ενθουσιάζομαι πάλι με τέτοια … μικρά και ιδιαίτερα.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 15

Η πτήση μου ήταν στις δύο αλλά αφού δεν είχα ψηφιακό boarding pass , αγχώθηκα.
Δεν είχα χρόνο και όρεξη για βόλτα , οπότε κατά τις 10. 30 , αντί να πάω στο αεροδρόμιο με το λεωφορείο , επένδυσα το τελευταίο δεκαπεντάρι σε ένα σύντομο City Tour με τουκτουκ συν μεταφορά στο αεροδρόμιο.

Σρι Λάνκα τέλος λοιπόν και μερικά άχρηστα τιπς.

Διαφορά ώρας με Ελλάδα ούτε 3 ούτε 4 ώρες. 3,5 ώρες.
Όλα τα τοπωνύμια , ακόμα και τα επτασύλλαβο, τονίζονται στην πρώτη συλλαβή.
Τα εστιατόρια τα λένε hotels . Τα ξενοδοχεία δεν ξέρω.

Και ένα χρήσιμο για καπνιστές .
Εισαγωγή τσιγάρων απαγορεύεται.
Επίσημα, δυο μάρκες μόνο, μάπα τσιγάρα , 12 ευρώ το πακέτο , παφ και τάλιρο.
Έχει και λαθραία λιμανίσια, αν πέσεις σε κάποιον που ξέρει που να τα βρει. Εκεί μπορεί να βρεις κάτι στούκας και με έξη.

Τιμαί Νορβηγίας .

Οπότε η ρισκάρεις κατάσχεση και πιθανώς πρόστιμο ή πλερώ.

«Το πέρασμα στην Ινδία»

Το πρόγραμμα της Ινδίας πέρασε από σαράντα κύματα , αφού ήταν σε συνάρτηση με την διάρκεια ταξιδιού στην Sri Lanka.
Έπρεπε να βάλω μια ημερομηνία εξόδου για να συμπληρώσω την e- visa.
Υπάρχουν τρόποι να το παρακάμψεις, πχ τα εικονικά onwards tickets αλλά θεώρησα ότι δύο εβδομάδες είναι οκ, και έκλεισα μια πτήση για Bangalore για τις 21 Ιανουαρίου.
Είχα βγάλει ήδη εκτός πλάνου τις νότιες πολιτείες Tamil Nadu και Kerala γιατί θα ήταν ξεπέτα.
Το τελευταίο τριήμερο έχει κλείσει για Mumbai αφού από κει είναι η πτήση εξόδου από την Ινδία.
Είχα κλείσει επίσης μια τριήμερη εκδρομή με τρένο στον σημαντικό αρχαιολογικό χώρο Hampi από την Goa, αλλά ακυρώθηκε λόγω συντήρησης των γραμμών του τρένου.
Και είχα ήδη κλείσει κατάλυμα στην Goa.
Έτσι όπως έγινε, άφησα απέξω και ένα τριήμερο-τετραήμερο σε Bangalore και Mysore και κόλλησα μια πτήση για Goa. Άλλη φορά.
Θα πάω στην Goa να αράξω να κάνω μπάνια. Που δεν νομίζω, αλλά λέμε τώρα.
Μπορεί να φαίνεται ότι μασάω ταξιδιωτικά σίδερα αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι σαν τον Κουταλιανό. Τρέμω σαν το ψάρι στα αεροδρόμια.

Όχι για τις πτήσεις ασφαλώς.
Αλλά όλη την υπόλοιπη διαδικασία ελέγχων και ασφαλείας και αναμονής.
Δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι στραβό αλλά με αγχώνει η όλη διαδικασία.

Μην χάσω κανένα χαρτί , μην πληρώσω υπέρβαρο, μην ξεχάσω κάτι, μην ξεχαστώ ο ίδιος.
Πόσο μάλλον σε διεθνή πτήση με σκληρή «πόρτα» εισόδου στην χώρα. Συν connecting flight καπάκι, από άλλο τέρμιναλ με ζορισμένο χρόνο.

Στο check in, παρότι και η δεύτερη πτήση ήταν από την ίδια εταιρία η αποσκευή έπρεπε να παραληφθεί και να ξαναπεράσει έλεγχο για την εσωτερική πτήση.

Ομμμμμμμμμμμμμμ!

Τα πράγματα ξεκίνησαν σχετικά καλά. Κι εγώ και τα μπαγκάζια μου πέρασαν με επιτυχία αρκετές πίστες.
Στο immigration της Bangalore ένας βλοσυρός, με κοιτούσε από πάνω ως κάτω.
Ότι λίπος και ιδρώτα είχα , κατέβηκε στα ακροδάχτυλα.
Χρειάστηκε ένα μπουκάλι αντισηπτικό για να μπορέσει το μηχάνημα να διαβάσει τα δακτυλικά μου αποτυπώματα.
Πάει κι αυτό, πέρασα. Γιούπι!!!
Στο διπλανό κάθισμα στην πτήση είχα δίπλα μια Ρωσίδα.
Θα μπορούσα να γράψω πως ήταν μια δίμετρη ξανθιά σαραντάρα τούμπανο , με γαλαζοπράσινα μάτια που σε κοιτάνε και σε στέλνουν αδιάβαστο , αλλά ας μην το κάνω Άρλεκιν το ημερολόγιο.
Άσε που αυτή η γαλαζοπράσινη δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου, απλώς καθόταν δέκα θέσεις πιο μπροστά.
Η δική μου η Ρωσίδα, η Λίκα είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας που προσπαθούσε να κάνει ζάφτι τον τρίχρονο γιο της, ένα διαολάκι.
Έμαθα λοιπόν ότι ξεχειμωνιάζει στην Γκόα όπου υπάρχει μεγάλη ρωσική παροικία και έχει σχολείο και παιδικό σταθμό.
Την ρώτησα μήπως τελείωσε ο πόλεμος και δεν πήρα χαμπάρι γιατί λείπω καιρό και δεν βλέπω ειδήσεις. Μου είπε πως όχι.
Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι γίνεται πόλεμος και Ουκρανοί με SUV παραθερίζουν σε ακριβά καταλύματα στην Ελλάδα και νεαρές Ρωσίδες πετάγονται από την Goa στη Sri Lanka για να δουν φιλενάδες που παραχειμάζουν εκεί.
Πάμε πάλι. Transfer shuttle bus σε άλλο terminal .
Νέος έλεγχος , εδώ κολλήσαμε.
Τους φταίγανε οι αναπτήρες, τα καλώδια φόρτισης , τα powerbank, και μια συσκευασία με τέσσερις μπαταρίες. Που έχουν ήδη περάσει από εκατό ελέγχους.
Μόνο δύο μπαταρίες επιτρέπονται λέει.
Ευτυχώς που πετάχτηκε η Λίκα και είπε πως είμαστε παρέα και πώς οι δυο είναι δικές της.
Τσακαλάκι. Της το δίνω .
Το μόνο αγχολυτικό που συνέβη στο αεροδρόμιο της Bangalore, ήταν ότι έβαλα την κάρτα σε ένα ATM και έβγαλε ζεστές ινδικές ρουπίες.

Ξαναβρέθηκα με τη Λίκα στο καρουζέλ των αποσκευών στο αεροδρόμιο της Goa και μου είπε ότι δεν υπάρχουν τοπικές κάρτες Sim στο αεροδρόμιο και πως έχει διαδικασία μια τουριστική Sim.
Πω ρε φίλε.
Και να σκεφτείς ότι έχω πάρει I-phone μόνο και μόνο γιατί είναι συμβατό με e-sim . Τόσο σίγουρος ήμουν ότι θα έπαιρνα από το αεροδρόμιο.
Τυφλός και ξυπόλυτος στα αγκάθια χωρίς Google Maps.
Αν δεν ξέρει ο ταξιτζής το κατάλυμα την βάψαμε.
Τελικά έκανα ένα ντιλ με την Λικα που είχε μια με μιάμιση ώρα δρόμο ακόμα με ταξί μέχρι το χωριό της.
Πλήρωσα την μισή κούρσα και με μια μικρή παράκαμψη με άφησαν στο χόστελ μου στην Old Goa. Ναναι καλά το κορίτσι.

«Το πέρασμα στην Ινδία» είναι μια ταινία που προτάθηκε για 11 Όσκαρ -και πήρε 2-3 - το 1984 και που μόνο οι boomers την θυμόμαστε.
Καμία σχέση με την υπόθεση, αλλά ένα Όσκαρ ψυχικής οδύνης το δικαιούμαι και εγώ.