mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.783
- Likes
- 8.347
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Κωλυομαι μετά από τέτοιες περιγραφές
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Νοέμβριος /Δεκέμβριος 2020 και Ιανουάριος - Μάρτιος 2021 !
Sri Lanka και βλέπουμε.
- Thread starter mapouna protopao
- Ημερομηνία δημιουργίας
MARIA STEFANOU
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 84
Μα ο συγκεκριμένος προορισμός είναι φοβερός! Περιμένουμε νεότερα
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 1.005
Έχοντας βάλει X στις χαοτικές παραλίες που είχα περάσει και διασταυρώνοντας πληροφορίες από δω κι από κει, κατέληξα στην πιο απομακρυσμένη από το Panaji, την Arambol.
Κατά τις πληροφορίες πιο μικρό μέρος, πιο κουλ, λιγότερο κόσμο κλπ.
Έκλεισα και δωμάτιο την ώρα που επιστρέφαμε στην Old Goa.
Του ζήτησα του Αμαλ μια προσφορά για μεταφορά την επόμενη στην Arambol .
Και στην Γκόα υπάρχει μια τοπική εφαρμογή μεταφορών τύπου Uber .
Η Goa miles.
Είχα ήδη τσεκάρει ότι μπορούσα να πάω με 12 ευρώ και με κανονικό αυτοκίνητο, όχι με τουκτουκ. 50-60 χλμ . Κάπου εκεί.
Επιμένει στα 20 που μου είπε χτες.
Του δείχνω την εφαρμογή , άρχισε να λέει διάφορα σε αγγλοινδοταρίφικη διάλεκτο.
Παραδόξως κατάλαβα τι εννοούσε.
Αλλά γέλασα τόσο πολύ με τον τρόπο που τα είπε, που είπα χαλάλι του.
Τον ήξερες κι από χτες σκέφτηκα;
Ε ναι, τον ήξερα ακριβώς από χτες.
Θα μου έκανε και ξενάγηση.
Η Arambol Beach δεν είναι καθόλου μικρή. Τρία τέσσερα χιλιόμετρα πάνω κάτω, αλλά είναι σίγουρα διαφορετική.
Ένας κεντρικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος με δεκάδες μαγαζιά, και κάθετοι στενοί χωματόδρομοι , που οδηγούν είτε στην παραλία ή δεν ξέρω που αλλού.
Το κατάλυμα είχε καλές κριτικές, αλλά ήταν ένα χάλι μαύρο.
Όπως χάλι μαύρο είναι κι όλο το Arambol απο αισθητικής πλευράς.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι.
Ένας υφτομαχαλάς,για να είμαι και πολιτικώς ορθός.
Το επέλεξα γιατί έγραφε ότι είναι μπροστά στην θάλασσα.
Ισχύει όντως, αλλά η παραλία στην άμπωτη είναι στα διακόσια μέτρα. Είναι φαρδιά η άτιμη.
Άφησα τα μπαγκάζια και πήγα να τσεκάρω παραλία.
Τίποτε ιδιαίτερο. Ρηχή γκρίζα και με κύματα . Άσε που σε πολλά σημεία είχε κόκκινες σημαίες απαγόρευσης κολύμβησης.
Καθόλου ελκυστική.
Περνάει κι ένα αστυνομικό τζιπ με τηλεβόα και φωνάζει σ’ αυτούς που απομακρύνονται πάνω από είκοσι μέτρα.
«Όχι στα βαθιά παιδὶ μου.»
Εντάξει οχι τόσο αγαπησιάρικα.
«Όξω ρεεε», φώναζε αν μεταφράζω σωστά.
Η αμμουδιά όμως είναι σκέτη απόλαυση.
Περπάτησα μισοπλατσουρίζοντας σχεδόν δύο χιλιόμετρα, ξυπόλητος μέσα στην ντάλα του μεσημεριού, αλλά με την δροσερή αύρα δεν κατάλαβα τίποτα .
Ανά διακόσια τριακόσια μέτρα έχει μπητσομπαρα- εστιατόρια, που δεν πνίγουν όμως την τεράστια παραλία.
Αποφάσισα ότι δεν θα φορέσω παπούτσια τις δύο μέρες που θα μείνω εδώ.
Γύρισα και πήγα στον κεντρικό δρόμο, κάθισα σε ένα καφέ και επιδόθηκα στο αγαπημένο μου χόμπι, την ανθρωπογεωγραφία.
Περνώντας από κάτι στενά, είχα ήδη μπει σε χρονοκάψουλα, ακούγοντας γιαγιάδες να μου ψιθυρίζουν rooms rooms.
Λοιπόν εδώ στο Arambol, η συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφορούντων, είναι αυτοί που στη Ελλάδα-στα νιάτα τους- θα ξεκινούσαν τις διακοπές τους , χαλαρά με μια Αμοργό οι λάιτ ή με μια Σαμοθράκη οι πιο σκληροπυρηνικοί , θα γκάζωναν στα πανηγύρια της Ικαριάς και αν έμενε και κανένα ψιλό θα πήγαιναν για σβήσιμο στο Κάτω Κουφονήσι.
Η αίσθηση μου πάντως είναι ότι αρκετοί από αυτούς δεν είναι τουρίστες, μάλλον είναι μόνιμοι εδώ, μία χίπικη κοινότητα που ίσως κάνει και δουλίτσες εδώ.
Γιόγκες, διαλογισμούς,χειροτεχνίες κλπ. Όλοι αυτοί πάνω από πενήντα χρονών.
Υπάρχουν και αρκετοί, σίγουρα πάνω από 70 με άσπρα μακριά μαλλιά και χαϊμαλιά και τσόπερ μηχανές . Και συνομήλικες κυρίες ασφαλώς,με κατάλευκο ξέπλεκο μαλλί.
Και νεολαία υπάρχει φυσικά, εναλλακτική πάντα.
Πώς είναι η Μύκονος;
Καμία σχέση.
Ακόμα και πολλά μαγαζιά είναι στημένα έτσι. Χαμηλά τραπεζάκια, κουρελούδες , στρωματάκια , κεριά, όλοι οκλαδόν .
Και η αγορά αντίστοιχα
Ταγάρι, χαϊμαλί, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στο αυτί.
Βρήκα σε μια τσέπη του μπακπακ μια κόκκινη μπαντάνα και την πέρασα στο μέτωπο για να εναρμονιστώ στο περιβάλλον , να μην είμαι τελείως άκυρος.
Πέραν της πλάκας, η αγορά έχει πολύ ωραία πραγματάκια. Ακόμα κι εγώ που είμαι ο απόλυτος anti shopping star, αν επέστρεφα άμεσα και είχα χώρο , θα την γέμιζα την βαλίτσα.
Σε όποια μαγαζιά χάζευαν ή παζαρεύανε ρωσίδες θείτσες, οι πωλητές παρότρυναν, φωνάζοντας
« Νταβάΐ Ολυα» με ρωσική προφορά , καλύτερη από την αγγλική τους. Όλες Όλυες, αδιακρίτως.
Ξανακατέβηκα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, ξυπολυταρία στην παραλία και ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Είδα μια τόσο διαφορετική-σε όγκο και έκταση τουλάχιστον - κουλτούρα παραλίας που δεν έχει τύχει να ξαναδώ.
Οι ξαπλώστρες είχαν αντικατασταθεί από τραπέζια εκεί που σκάει το -ρηχό φυσικά- κύμα.
Από πίσω ψησταριές με θαλασσινά.
Χλαπακιαζεις γαρίδα και το κύμα, σου κάνει μασάζ στα πατουσάκια.
Εκατοντάδες άνθρωποι βολτάρουν ξυπόλητοι.
Τα μπητσομπαρα παίζουν χαμηλά ωραία ambient μπητακια.
Εφηβάκια φωτογραφίζονται με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
Άλλοι κάνουν γιόγκα ή διαλογισμό , άλλοι με καντήλια αναμμένα ψέλνουν «Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρισνα» άλλοι έχουν ανάψει φωτιές και παίζουν κιθάρες.
Άκουσα κάτι που μου φάνηκε σαν το «Μ’αρέσει να μην λέω πολλά» και θα πήγαινα τους πω «Όχι άλλο κάρβουνο» αλλά όχι. Παράκουσα.
Ποδόσφαιρα και ρακέτες δεν έχει εδώ. Δεν θα γίνουμε Κοπακαμπάνα.
Στην μεσημεριανή βόλτα είχα εντοπίσει ένα μπητσόμπαρο με το αταίριαστο φαινομενικά όνομα Baikal.
Το γεωγραφικό- ταξιδιωτικό μου δαιμόνιο, το συσχέτισε με πιθανή φωλιά σιβηριανών τίγρεων από τα περίχωρα του Ιρκουτσκ και είπα να ρίξω μια ματιά.
Τζίφος. Το μπαρ Baikal ήταν πιο παγωμένο κι από τη λίμνη Baikal Φλεβάρη μήνα.
Επιστρέφοντας, βρήκα στην κοινόχρηστη βεράντα μας,τους συγκατοίκους,τους οποίους είχα χαιρετήσει όταν έφτασα αλλά δεν είχαμε συστηθεί.
Ο Πους, ένας Ινδός,αλλά με τελείως διαφορετικό στυλ και ντύσιμο από τους χωριάτες του Arambol -μπλέιζερ σακάκι , φουλάρι και κονκάρδα στο πέτο-έπινε από την ώρα που ήρθα ένα no name ουίσκι με νερό. Οπότε ρετάριζε ελαφρώς κι ούτε που καταλάβαινα τι έλεγε.
Μια Πολωνέζα η Βερόνικα.
Πήγα να σπάσω τον πάγο με την ψαγμένη ατάκα « Έχεις και σύ διπλή ζωή;» υπαινισσόμενος την γνωστή ταινία του Κισλοφσκι.
Δεν είχε καν ακουστά τον Κισλόφσκι. Θα σας ειδοποιήσουμε.
Ο Τζοναθαν , ένας Ολλανδός long time solo traveler κι αυτός . Μ’αυτόν τα πήγαμε καλύτερα , και είπαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι και για καμιά μπίρα.
Ο Πους προθυμοποιήθηκε να μας μαγειρέψει spicy κοτόπουλο και μετά να πάμε σε ένα καλό μαγαζί που ήξερε. Έτσι κι έγινε.
Το μαγαζί είχε ασυνήθιστο όνομα .
Twice in Nature.
Το μυαλό μου πήγε στο γνωστό τσιτάτο. Το και το , κι επιστροφή στη φύση ,αλλά οκ ας μπούμε.
Με το που είδα στην είσοδο ότι ,θα μου πατούσε σφραγίδα στο χέρι, ξαναμπήκα στην χρονοκάψουλα.
Ο Πους από το πολύ ουίσκι με νερό είχε γίνει ο ίδιος το μπαρ το ναυάγιο. Τον πήρα και φύγαμε, γιατί δεν νομίζω πως θα έβρισκε τον δρόμο.
Δεν μπορώ να πω πως έπληξα σήμερα.
,
Κατά τις πληροφορίες πιο μικρό μέρος, πιο κουλ, λιγότερο κόσμο κλπ.
Έκλεισα και δωμάτιο την ώρα που επιστρέφαμε στην Old Goa.
Του ζήτησα του Αμαλ μια προσφορά για μεταφορά την επόμενη στην Arambol .
Και στην Γκόα υπάρχει μια τοπική εφαρμογή μεταφορών τύπου Uber .
Η Goa miles.
Είχα ήδη τσεκάρει ότι μπορούσα να πάω με 12 ευρώ και με κανονικό αυτοκίνητο, όχι με τουκτουκ. 50-60 χλμ . Κάπου εκεί.
Επιμένει στα 20 που μου είπε χτες.
Του δείχνω την εφαρμογή , άρχισε να λέει διάφορα σε αγγλοινδοταρίφικη διάλεκτο.
Παραδόξως κατάλαβα τι εννοούσε.
Αλλά γέλασα τόσο πολύ με τον τρόπο που τα είπε, που είπα χαλάλι του.
Τον ήξερες κι από χτες σκέφτηκα;
Ε ναι, τον ήξερα ακριβώς από χτες.
Θα μου έκανε και ξενάγηση.
Η Arambol Beach δεν είναι καθόλου μικρή. Τρία τέσσερα χιλιόμετρα πάνω κάτω, αλλά είναι σίγουρα διαφορετική.
Ένας κεντρικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος με δεκάδες μαγαζιά, και κάθετοι στενοί χωματόδρομοι , που οδηγούν είτε στην παραλία ή δεν ξέρω που αλλού.
Το κατάλυμα είχε καλές κριτικές, αλλά ήταν ένα χάλι μαύρο.
Όπως χάλι μαύρο είναι κι όλο το Arambol απο αισθητικής πλευράς.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι.
Ένας υφτομαχαλάς,για να είμαι και πολιτικώς ορθός.
Ισχύει όντως, αλλά η παραλία στην άμπωτη είναι στα διακόσια μέτρα. Είναι φαρδιά η άτιμη.
Άφησα τα μπαγκάζια και πήγα να τσεκάρω παραλία.
Τίποτε ιδιαίτερο. Ρηχή γκρίζα και με κύματα . Άσε που σε πολλά σημεία είχε κόκκινες σημαίες απαγόρευσης κολύμβησης.
Καθόλου ελκυστική.
Περνάει κι ένα αστυνομικό τζιπ με τηλεβόα και φωνάζει σ’ αυτούς που απομακρύνονται πάνω από είκοσι μέτρα.
«Όχι στα βαθιά παιδὶ μου.»
Εντάξει οχι τόσο αγαπησιάρικα.
«Όξω ρεεε», φώναζε αν μεταφράζω σωστά.
Η αμμουδιά όμως είναι σκέτη απόλαυση.
Περπάτησα μισοπλατσουρίζοντας σχεδόν δύο χιλιόμετρα, ξυπόλητος μέσα στην ντάλα του μεσημεριού, αλλά με την δροσερή αύρα δεν κατάλαβα τίποτα .
Ανά διακόσια τριακόσια μέτρα έχει μπητσομπαρα- εστιατόρια, που δεν πνίγουν όμως την τεράστια παραλία.
Αποφάσισα ότι δεν θα φορέσω παπούτσια τις δύο μέρες που θα μείνω εδώ.
Γύρισα και πήγα στον κεντρικό δρόμο, κάθισα σε ένα καφέ και επιδόθηκα στο αγαπημένο μου χόμπι, την ανθρωπογεωγραφία.
Περνώντας από κάτι στενά, είχα ήδη μπει σε χρονοκάψουλα, ακούγοντας γιαγιάδες να μου ψιθυρίζουν rooms rooms.
Λοιπόν εδώ στο Arambol, η συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφορούντων, είναι αυτοί που στη Ελλάδα-στα νιάτα τους- θα ξεκινούσαν τις διακοπές τους , χαλαρά με μια Αμοργό οι λάιτ ή με μια Σαμοθράκη οι πιο σκληροπυρηνικοί , θα γκάζωναν στα πανηγύρια της Ικαριάς και αν έμενε και κανένα ψιλό θα πήγαιναν για σβήσιμο στο Κάτω Κουφονήσι.
Η αίσθηση μου πάντως είναι ότι αρκετοί από αυτούς δεν είναι τουρίστες, μάλλον είναι μόνιμοι εδώ, μία χίπικη κοινότητα που ίσως κάνει και δουλίτσες εδώ.
Γιόγκες, διαλογισμούς,χειροτεχνίες κλπ. Όλοι αυτοί πάνω από πενήντα χρονών.
Υπάρχουν και αρκετοί, σίγουρα πάνω από 70 με άσπρα μακριά μαλλιά και χαϊμαλιά και τσόπερ μηχανές . Και συνομήλικες κυρίες ασφαλώς,με κατάλευκο ξέπλεκο μαλλί.
Και νεολαία υπάρχει φυσικά, εναλλακτική πάντα.
Πώς είναι η Μύκονος;
Καμία σχέση.
Ακόμα και πολλά μαγαζιά είναι στημένα έτσι. Χαμηλά τραπεζάκια, κουρελούδες , στρωματάκια , κεριά, όλοι οκλαδόν .
Και η αγορά αντίστοιχα
Ταγάρι, χαϊμαλί, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στο αυτί.
Πέραν της πλάκας, η αγορά έχει πολύ ωραία πραγματάκια. Ακόμα κι εγώ που είμαι ο απόλυτος anti shopping star, αν επέστρεφα άμεσα και είχα χώρο , θα την γέμιζα την βαλίτσα.
Σε όποια μαγαζιά χάζευαν ή παζαρεύανε ρωσίδες θείτσες, οι πωλητές παρότρυναν, φωνάζοντας
« Νταβάΐ Ολυα» με ρωσική προφορά , καλύτερη από την αγγλική τους. Όλες Όλυες, αδιακρίτως.
Ξανακατέβηκα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, ξυπολυταρία στην παραλία και ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Είδα μια τόσο διαφορετική-σε όγκο και έκταση τουλάχιστον - κουλτούρα παραλίας που δεν έχει τύχει να ξαναδώ.
Οι ξαπλώστρες είχαν αντικατασταθεί από τραπέζια εκεί που σκάει το -ρηχό φυσικά- κύμα.
Από πίσω ψησταριές με θαλασσινά.
Χλαπακιαζεις γαρίδα και το κύμα, σου κάνει μασάζ στα πατουσάκια.
Εκατοντάδες άνθρωποι βολτάρουν ξυπόλητοι.
Τα μπητσομπαρα παίζουν χαμηλά ωραία ambient μπητακια.
Εφηβάκια φωτογραφίζονται με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
Άλλοι κάνουν γιόγκα ή διαλογισμό , άλλοι με καντήλια αναμμένα ψέλνουν «Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρισνα» άλλοι έχουν ανάψει φωτιές και παίζουν κιθάρες.
Άκουσα κάτι που μου φάνηκε σαν το «Μ’αρέσει να μην λέω πολλά» και θα πήγαινα τους πω «Όχι άλλο κάρβουνο» αλλά όχι. Παράκουσα.
Ποδόσφαιρα και ρακέτες δεν έχει εδώ. Δεν θα γίνουμε Κοπακαμπάνα.
Το γεωγραφικό- ταξιδιωτικό μου δαιμόνιο, το συσχέτισε με πιθανή φωλιά σιβηριανών τίγρεων από τα περίχωρα του Ιρκουτσκ και είπα να ρίξω μια ματιά.
Τζίφος. Το μπαρ Baikal ήταν πιο παγωμένο κι από τη λίμνη Baikal Φλεβάρη μήνα.
Επιστρέφοντας, βρήκα στην κοινόχρηστη βεράντα μας,τους συγκατοίκους,τους οποίους είχα χαιρετήσει όταν έφτασα αλλά δεν είχαμε συστηθεί.
Ο Πους, ένας Ινδός,αλλά με τελείως διαφορετικό στυλ και ντύσιμο από τους χωριάτες του Arambol -μπλέιζερ σακάκι , φουλάρι και κονκάρδα στο πέτο-έπινε από την ώρα που ήρθα ένα no name ουίσκι με νερό. Οπότε ρετάριζε ελαφρώς κι ούτε που καταλάβαινα τι έλεγε.
Μια Πολωνέζα η Βερόνικα.
Πήγα να σπάσω τον πάγο με την ψαγμένη ατάκα « Έχεις και σύ διπλή ζωή;» υπαινισσόμενος την γνωστή ταινία του Κισλοφσκι.
Δεν είχε καν ακουστά τον Κισλόφσκι. Θα σας ειδοποιήσουμε.
Ο Τζοναθαν , ένας Ολλανδός long time solo traveler κι αυτός . Μ’αυτόν τα πήγαμε καλύτερα , και είπαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι και για καμιά μπίρα.
Ο Πους προθυμοποιήθηκε να μας μαγειρέψει spicy κοτόπουλο και μετά να πάμε σε ένα καλό μαγαζί που ήξερε. Έτσι κι έγινε.
Το μαγαζί είχε ασυνήθιστο όνομα .
Twice in Nature.
Το μυαλό μου πήγε στο γνωστό τσιτάτο. Το και το , κι επιστροφή στη φύση ,αλλά οκ ας μπούμε.
Με το που είδα στην είσοδο ότι ,θα μου πατούσε σφραγίδα στο χέρι, ξαναμπήκα στην χρονοκάψουλα.
| Επαρχιακή καλοκαιρινή ντίσκο δεκαετίας 80. Πέντε έξη όμορφες ρωσίδες ποζερουδες και 100 ντόπια Indian kamaki να δοκιμάζουν την τύχη τους. Ψόφια πράγματα. Βαρέθηκα. |
Δεν μπορώ να πω πως έπληξα σήμερα.
,
Attachments
n1kos
New Member
- Μηνύματα
- 1
- Likes
- 0
Φίλε χαίρετε και καλή συνέχεια στο ταξίδι σου! Να κάνω μια ίσως χαζή τυπική ερώτηση; Κατά την αίτηση της ΕΤΑ για Σρι Λάνκα, ανέφερες τα ΗΑΕ ως προορισμό που βρέθηκες τις τελευταίες 14 μέρες ή όχι; Ευχαριστώ!
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.783
- Likes
- 8.347
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Απαντάω εγώ, προσωπικά δεν το ανέφερα (έφτασα πριν μια βδομαδα ακριβώς με επισης ανταπόκριση Αμπου Νταμπι). Για την ακριβεια, δεν το θυμαμαι καν σαν ερώτηση. Γενικά δεν τους νοιαζει τιποτα, χαλαρά.
(Παρεπιπτόντως πλεον ειναι e-visa)
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 1.005
[
Δεν θυμάμαι τέτοια ερώτηση. Ίσως έβαλα αριθμό πτήσης εισόδου οπότε ερχόμουν από τα εμιράτα. Μάλλον τυπικά είναι αυτά. Άλλωστε δεν πέρασα τράνζιτ που θα μπορούσα. Αλλά βαριόμουν και πέρασα έξω στην αυλή του αεροδρομίου και ξαναμπήκα μετά από δύο τρεις ώρες. Αν με ρωτήσουν για Εμιρατα , μπορώ να πω , έχω πάει.
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 1.005
Ημέρα ταξιδιού 18.
Ξύπνησα με το πάσο μου.
Παραλία δεν παίζει πρωινιάτικα, είχα και μια λιγουρίτσα και είπα να πάω για πρωινό.
Μπήκα στο Bee’s Knees Cafe γιατί εκτός του ότι μου άρεσε το όνομα, είχε και την επιλογή καρέκλα-τραπέζι, εκτός από ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι όπου κάθονταν οκλαδόν τοπικοί γκουρού και διάφορες φευγάτες τύπισσες.
Πήρα ένα τοστάκι και μια φρουτοσαλάταμε την ιδέα ότι δεν έχω φάει σχεδόν καθόλου τροπικά εξωτικά φρούτα.
Τελικά είχε καρπούζι, φράουλα, μπανάνα και ανανά
Ρε φίλε τέτοια τρώω και σπίτι μου.
Οκ ωραία ήταν. Δροσερή.
Ήρθε η ώρα να σχεδιάσω την μετάβαση στην Βομβάη. Έχω μέρες μπροστά μου αλλά ας λάβω τα μέτρα μου. Το αεροπλάνο είναι φθηνό 30 ευρώ αλλά θέλεις και άλλα 80 για ταξί αεροδρομίου αν δεν θες να μπλέξεις με ΜΜΜ.
Δεύτερη επιλογή το τρένο. Τα τρένα στην Ινδία είναι πήχτρα , έχουν λίστες αναμονής , overbooking κλπ.
Αλλά έχουν την ευκολία ότι είσαι κατευθείαν στο κέντρο της πόλης.
Κι επειδή είμαι αλλεργικός στα αεροδρόμια,
αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου ,μέσω γνωστής , παγκόσμιας εμβέλειας εφαρμογής έκδοσης εισιτηρίων.
Όντως βρήκα θέση στις ακριβότερες βέβαια classes και τικαρα ένα έξτρα ποσόν ασφαλείας ,όπου σε βεβαιώνει ότι θα ταξιδέψεις σίγουρα.
Κι αν δεν ταξιδέψεις δικαιούσαι αποζημίωση στο τριπλάσιο. Τι συστήματα είναι αυτά.
Ναι σε όλα λέω , και περιμένω να μου ζητήσει αριθμό κάρτας.
Οοοοοοχι καριολακι λέει , δεν είναι τόσο απλό.
Για να κλείσεις εισιτήριο πρέπει να κάνεις user registration στο site του Ινδικού ΟΣΕ.
Ε να κάνω κι ένα registration λέω. Τα παίζω στα δάχτυλα αυτά τώρα.
Βάζω στοιχεία . Κομπλέ.
Βάλτε το OTP που θα λάβετε.
OTP , ότι πεις λέω .
Έχω λαλήσει ήδη και συνδιαλέγομαι με το τηλέφωνο μου.
Έρχεται το ΟΤP στο κινητό, το συμπληρώνω, πατάω enter Τζίφος.
Ήθελε και το OTP του mail..Διαφορετικό.
Αυτό ήρθε μετά από πέντε λεπτά .
Το έβαλα αλλά φυσικά είχε λήξει ο χρόνος του πρώτου OTP.
Αυτό επαναλήφθηκε 4- 5 φορές μέχρι που σικτίρισα και το παράτησα.
Πρέπει να ξαναδώ τις επιλογές μου.
Ένα από τα θεματάκια που εχει να διαχειριστεί ο solo traveler, είναι το ζήτημα του μπάνιου στην θάλασσα.
Είτε σε ερημική παραλία, είτε σε πολυσύχναστη, πάντα έχεις την έγνοια μην σου ξαφρίσουν το μπακπακ , το κινητό, το πορτοφόλι κι αυτό δεν σ’ αφήνει να το απολαύσεις.
Εδώ οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές.
Η θάλασσα στα 100 μέτρα από το κατάλυμα.
Πήρα πετσέτα , κινητό και 500 ρουπίες για μπίρες μόνο και έπιασα ξαπλώστρα πρώτη στο κύμα.
Πήρα και την μπίρα μου και είπα να χαλαρώσω αλλά φεύ.
Ανά λεπτό πέρναγαν και στεκόταν μπροστά μου κόβοντας μου τον ήλιο,
η μασατζού, η νυχού, η κοτσιδού ,η βραχιολού, η τατουατζού χέννας , πωλητές πάσης φύσεως σνακ, ιεραπόστολοι τοπικών αιρέσεων κλπ.
Μου ήρθε να πέσω στη θάλασσα. Και αυτό έκανα.
Μπήκα με την όπισθεν λοκάροντας την ξαπλώστρα,μην μου ξαφρίσουν το κινητό και μετά τον Ινδικό πήρα το χρίσμα και στην Αραβική θάλασσα.
Παρότι όλα φαίνονται να κυλούν χαλαρά , στο Arambol υπάρχει πλούσια εκπαιδευτική, καλλιτεχνική και πολιτιστική δραστηριότητα.
Αυτό αποδεικνύεται από τα εκατοντάδες αφισάκια που καλύπτουν κάθε ακάλυπτο τοίχο της πόλης.
Δεκάδες εμφανίσεις ντόπιων και ξένων μουσικών καθημερινά. Μαθήματα γιόγκα για αρχάριους και προχωρημένους με παραλλαγές από διάφορες πολιτείες ,
Vedic astrology, ecstatic dance, sound healing ,body percussion,macrame techniques workshops.
Λέξεις που είχα διαβάσει προ αιώνων σε εγκυκλοπαίδειες ή άρθρα όπως μάντρα, τσάκρα, κουνταλίνι, ταντρα κλπ. επανέρχονται στην μνήμη.
Το ταντρικο σεξ μάλιστα- εγκεφαλικό χωρίς εκσπερμάτωση- μου είχε φανεί τελείως ξενέρωτο τότε με την τεστοστερόνη της νεότητας να κοχλάζει.
Τώρα ως μεσήλικας και με έναν αλητήριο που τον λένε προστάτη να μου πετάει πετραδάκια στο παράθυρο και να μου χαλάει το πρωινό χουζούρι, χμμ , ναι ,ίσως ,γιατί όχι,το ακούω .
Με αυτές τις σκέψεις πήγα στο κλαμπ “This is it”για να ακούσω live τους “Tantric monkeys” οι οποίοι παίζουν Irish gypsy folk.
Με το Irish gypsy το μυαλό μου πήγε σε τύπους με τραγιάσκες σαν τους Peaky Blinders να γαζώνουν στην σκηνή σαν τους Arctic Monkeys.
Δυστυχώς ήταν τελείως ψοφίμια. Ίσως τελικά το ταντρικό σεξ σε ξεζουμίζει.
Άστο καλύτερα.
Τους παράτησα στο μισάωρο και πήγα στην βεράντα μας.
Ο φίλος μου ο Πους ήταν νηφάλιος σήμερα και σε μεγάλη φόρμα.
Του ανέφερα το θέμα με την έκδοση εισιτηρίου για την Βομβάη και μου είπε άστο επάνω μου.
Φτου κι από την αρχή.
Τρία κινητά και δύο Wi-fi σε συντονισμό για να προλάβουμε τα γμμένα OTP.
Σε καμία ώρα κατάφερα να πάρω την γμμένη registration. Πανηγύρια.
Έχεις δρόμο ακόμα λέει ο Πους . Πρέπει να κατεβάσεις μια πλατφόρμα που θα την φορτίσεις με το αντίτιμο του εισιτηρίου γιατί μόνο από κει τραβάει χρήματα ο Ινδικός ΟΣΕ. Απλά πράγματα. Προχωράμε.
Η τελευταία πίστα ήταν ιδιαίτερα αγχωτική. Για να ξεκολλήσει η user registration, είχαμε βάλει το ινδικό νούμερο τηλεφώνου και την διεύθυνση του καταλύματος.
Σε ένα από τα δεκάδες drop down μενού που συμπλήρωσα ήταν η επιλογή nationality. Πάω να την αλλάξω σε Greek αλλά τζίφος. Ήταν ανενεργή και κλειδωμένη στο Indian.
Τι κάνουμε ρε Πους; Αμηχανία.
Και δεν με λες και μελανούρι.
Πάτα το Κιμ ,λέω.
Σε μισό λεπτό έχει έρθει στο e-mail το εισιτήριο , με τα bar code, κομπλέ.
Τώρα το αν θα ταξιδέψω τελικά, ο Θεός , ο Αλλάχ , ο Βισνού να βάλουν το χέρι τους. Ποντάρω στον Βισνού γιατί έχει τέσσερα χέρια,
Ξύπνησα με το πάσο μου.
Παραλία δεν παίζει πρωινιάτικα, είχα και μια λιγουρίτσα και είπα να πάω για πρωινό.
Μπήκα στο Bee’s Knees Cafe γιατί εκτός του ότι μου άρεσε το όνομα, είχε και την επιλογή καρέκλα-τραπέζι, εκτός από ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι όπου κάθονταν οκλαδόν τοπικοί γκουρού και διάφορες φευγάτες τύπισσες.
Πήρα ένα τοστάκι και μια φρουτοσαλάταμε την ιδέα ότι δεν έχω φάει σχεδόν καθόλου τροπικά εξωτικά φρούτα.
Τελικά είχε καρπούζι, φράουλα, μπανάνα και ανανά
Ρε φίλε τέτοια τρώω και σπίτι μου.
Οκ ωραία ήταν. Δροσερή.
Ήρθε η ώρα να σχεδιάσω την μετάβαση στην Βομβάη. Έχω μέρες μπροστά μου αλλά ας λάβω τα μέτρα μου. Το αεροπλάνο είναι φθηνό 30 ευρώ αλλά θέλεις και άλλα 80 για ταξί αεροδρομίου αν δεν θες να μπλέξεις με ΜΜΜ.
Δεύτερη επιλογή το τρένο. Τα τρένα στην Ινδία είναι πήχτρα , έχουν λίστες αναμονής , overbooking κλπ.
Αλλά έχουν την ευκολία ότι είσαι κατευθείαν στο κέντρο της πόλης.
Κι επειδή είμαι αλλεργικός στα αεροδρόμια,
αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου ,μέσω γνωστής , παγκόσμιας εμβέλειας εφαρμογής έκδοσης εισιτηρίων.
Όντως βρήκα θέση στις ακριβότερες βέβαια classes και τικαρα ένα έξτρα ποσόν ασφαλείας ,όπου σε βεβαιώνει ότι θα ταξιδέψεις σίγουρα.
Κι αν δεν ταξιδέψεις δικαιούσαι αποζημίωση στο τριπλάσιο. Τι συστήματα είναι αυτά.
Ναι σε όλα λέω , και περιμένω να μου ζητήσει αριθμό κάρτας.
Οοοοοοχι καριολακι λέει , δεν είναι τόσο απλό.
Για να κλείσεις εισιτήριο πρέπει να κάνεις user registration στο site του Ινδικού ΟΣΕ.
Ε να κάνω κι ένα registration λέω. Τα παίζω στα δάχτυλα αυτά τώρα.
Βάζω στοιχεία . Κομπλέ.
Βάλτε το OTP που θα λάβετε.
OTP , ότι πεις λέω .
Έχω λαλήσει ήδη και συνδιαλέγομαι με το τηλέφωνο μου.
Έρχεται το ΟΤP στο κινητό, το συμπληρώνω, πατάω enter Τζίφος.
Ήθελε και το OTP του mail..Διαφορετικό.
Αυτό ήρθε μετά από πέντε λεπτά .
Το έβαλα αλλά φυσικά είχε λήξει ο χρόνος του πρώτου OTP.
Αυτό επαναλήφθηκε 4- 5 φορές μέχρι που σικτίρισα και το παράτησα.
Πρέπει να ξαναδώ τις επιλογές μου.
Ένα από τα θεματάκια που εχει να διαχειριστεί ο solo traveler, είναι το ζήτημα του μπάνιου στην θάλασσα.
Είτε σε ερημική παραλία, είτε σε πολυσύχναστη, πάντα έχεις την έγνοια μην σου ξαφρίσουν το μπακπακ , το κινητό, το πορτοφόλι κι αυτό δεν σ’ αφήνει να το απολαύσεις.
Εδώ οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές.
Η θάλασσα στα 100 μέτρα από το κατάλυμα.
Πήρα πετσέτα , κινητό και 500 ρουπίες για μπίρες μόνο και έπιασα ξαπλώστρα πρώτη στο κύμα.
Πήρα και την μπίρα μου και είπα να χαλαρώσω αλλά φεύ.
Ανά λεπτό πέρναγαν και στεκόταν μπροστά μου κόβοντας μου τον ήλιο,
η μασατζού, η νυχού, η κοτσιδού ,η βραχιολού, η τατουατζού χέννας , πωλητές πάσης φύσεως σνακ, ιεραπόστολοι τοπικών αιρέσεων κλπ.
Μου ήρθε να πέσω στη θάλασσα. Και αυτό έκανα.
Μπήκα με την όπισθεν λοκάροντας την ξαπλώστρα,μην μου ξαφρίσουν το κινητό και μετά τον Ινδικό πήρα το χρίσμα και στην Αραβική θάλασσα.
Παρότι όλα φαίνονται να κυλούν χαλαρά , στο Arambol υπάρχει πλούσια εκπαιδευτική, καλλιτεχνική και πολιτιστική δραστηριότητα.
Αυτό αποδεικνύεται από τα εκατοντάδες αφισάκια που καλύπτουν κάθε ακάλυπτο τοίχο της πόλης.
Δεκάδες εμφανίσεις ντόπιων και ξένων μουσικών καθημερινά. Μαθήματα γιόγκα για αρχάριους και προχωρημένους με παραλλαγές από διάφορες πολιτείες ,
Vedic astrology, ecstatic dance, sound healing ,body percussion,macrame techniques workshops.
Λέξεις που είχα διαβάσει προ αιώνων σε εγκυκλοπαίδειες ή άρθρα όπως μάντρα, τσάκρα, κουνταλίνι, ταντρα κλπ. επανέρχονται στην μνήμη.
Το ταντρικο σεξ μάλιστα- εγκεφαλικό χωρίς εκσπερμάτωση- μου είχε φανεί τελείως ξενέρωτο τότε με την τεστοστερόνη της νεότητας να κοχλάζει.
Τώρα ως μεσήλικας και με έναν αλητήριο που τον λένε προστάτη να μου πετάει πετραδάκια στο παράθυρο και να μου χαλάει το πρωινό χουζούρι, χμμ , ναι ,ίσως ,γιατί όχι,το ακούω .
Με αυτές τις σκέψεις πήγα στο κλαμπ “This is it”για να ακούσω live τους “Tantric monkeys” οι οποίοι παίζουν Irish gypsy folk.
Με το Irish gypsy το μυαλό μου πήγε σε τύπους με τραγιάσκες σαν τους Peaky Blinders να γαζώνουν στην σκηνή σαν τους Arctic Monkeys.
Δυστυχώς ήταν τελείως ψοφίμια. Ίσως τελικά το ταντρικό σεξ σε ξεζουμίζει.
Άστο καλύτερα.
Τους παράτησα στο μισάωρο και πήγα στην βεράντα μας.
Ο φίλος μου ο Πους ήταν νηφάλιος σήμερα και σε μεγάλη φόρμα.
Του ανέφερα το θέμα με την έκδοση εισιτηρίου για την Βομβάη και μου είπε άστο επάνω μου.
Φτου κι από την αρχή.
Τρία κινητά και δύο Wi-fi σε συντονισμό για να προλάβουμε τα γμμένα OTP.
Σε καμία ώρα κατάφερα να πάρω την γμμένη registration. Πανηγύρια.
Έχεις δρόμο ακόμα λέει ο Πους . Πρέπει να κατεβάσεις μια πλατφόρμα που θα την φορτίσεις με το αντίτιμο του εισιτηρίου γιατί μόνο από κει τραβάει χρήματα ο Ινδικός ΟΣΕ. Απλά πράγματα. Προχωράμε.
Η τελευταία πίστα ήταν ιδιαίτερα αγχωτική. Για να ξεκολλήσει η user registration, είχαμε βάλει το ινδικό νούμερο τηλεφώνου και την διεύθυνση του καταλύματος.
Σε ένα από τα δεκάδες drop down μενού που συμπλήρωσα ήταν η επιλογή nationality. Πάω να την αλλάξω σε Greek αλλά τζίφος. Ήταν ανενεργή και κλειδωμένη στο Indian.
Τι κάνουμε ρε Πους; Αμηχανία.
Και δεν με λες και μελανούρι.
Πάτα το Κιμ ,λέω.
Σε μισό λεπτό έχει έρθει στο e-mail το εισιτήριο , με τα bar code, κομπλέ.
Τώρα το αν θα ταξιδέψω τελικά, ο Θεός , ο Αλλάχ , ο Βισνού να βάλουν το χέρι τους. Ποντάρω στον Βισνού γιατί έχει τέσσερα χέρια,
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 1.005
Ημέρα ταξιδιού 19
Αν σε παράτησε το έτερον ήμισυ, αν σε προδώσανε οι φίλοι σου, αν σε απολύσανε από τη δουλειά, αν αναλογίζεσαι τι έχεις κάνει λάθος και η ζωή σου πάει κατά διαόλου ,
αν σκέφτεσαι να πας σε ψυχολόγο, ίσως το Arambol να είναι μια λύση για να επανιδρύσεις τον εαυτό σου.
Χρειάζεται βέβαια και μια έφεση στην πνευματικότητα και στον εσωτερισμό.
Αν βρεις και παρέα για ρακέτες , για να μην κάθεσαι όλη μέρα οκλαδόν, είσαι μια χαρά.
Εναλλακτικά μπορείς να κάνεις Indian cuisine cooking classes και να γυρίσεις να ανοίξεις καντίνα στην Χαλκιδική.
Μπορεί να μείνεις και εδώ για πάντα.
Για διακοπές όμως όχι. Έχει και καλύτερα μέρη.
Τελικά η περίφημη μουσική σκηνή και τα πάρτι της Γκόα, ζουν και βασιλεύουν αλλά το επίκεντρο είναι σε άλλες παραλίες.
Δεν με αφορούν, οπότε πήρα κι εγώ τα κουβαδάκια μου και πήγα σε άλλη παραλία,στη Νότια Γκόα , και συγκεκριμένα στο Palolem Beach.
Αυτή ήταν και η μοναδική κράτηση που είχα κάνει πριν ξεκινήσω από την Ελλάδα, με το σκεπτικό, πως μετά από τρεις βδομάδες μετακινήσεων μέρα παρά μέρα ,θα έπρεπε να σταθώ λίγο για ανασύνταξη και ηλιοθεραπεία.
Τελικά με την ακύρωση της εκδρομής στο Hampi βρέθηκα στο Arambol από Karambola.
Οπότε χαλάρωσα αρκούντως και τώρα , τέσσερις νύχτες σε ένα παραθεριστικό χωριό σαν το Palolem Βeach ,μου φαίνονται σαν ένα βουνό πλήξης.
Τελικά τις άλλαξα σε τρεις και έβαλα ακόμα μια μέρα στην Βομβάη . Πάμε και βλέπουμε.
Ρώτησα έναν ταξιτζή, πόσο η ταρίφα για Palolem, 40 € λέει, σε τρεις ώρες. Τρεις ώρες για εκατό χλμ απόσταση. Έχει και εδώ έργα κατασκευής flyover και γίνεται της κολάσεως.
Είχα την επιλογή, με δύο τρεις αλλαγές λεωφορείων να φτάσω με 5 €.
Αλλά σκέφτηκα ότι αν με το ταξί θέλει τρεις ώρες, με το λεωφορείο θα θέλει οχτώ. Άσε που μπορεί να χάσω κάποια ανταπόκριση και να με πιάσει νύχτα στο δρόμο.
Τι να κάνω . Τα έσκασα.
Αν ήξερα βέβαια , τι άπειρα rooms to let είναι διαθέσιμα εδώ , δεν θα έκλεινα, αλλά ήταν ωραίο χοστελάκι,, μέσα στις φοινικιές και δίπλα στην παραλία. Χαμογελαστό , φιλικότατο προσωπικό, ωραία αυλή .
Η παραλία είναι ίδια ακριβώς με την Arambol και τις άλλες,, στα νερά και την αμμουδιά , αλλά μου άρεσε περισσότερο γιατί είναι μικρότερη και οριοθετημένη. Έστω και πολύ ανοιχτός είναι ένας κολπίσκος.
Είναι πιο mainstream από το Arambol -οικογένειες , παιδάκια , πολλοί Ινδοί τουρίστες, , αλλά οι δυτικοί τουρίστες είναι ακριβώς στο ίδιο στυλ , Σορτσάκι,
φανελάκι σαγιονάρα,μέρα νύχτα. Δεν θα βάλουνε πουκαμισάκι για βραδινή έξοδο .
Τις γελάδες τις βλέπω πια σαν γάτες, μετά από τόσες μέρες συνηθίζεις την παρουσία τους.
Έτυχε και με μια -πετσί και κόκκαλο- να περπατήσουμε δίπλα δίπλα καμιά εκατοστή μέτρα αφού συνέπεσε ο ρυθμός βηματισμού. Μπορεί να μας πέρασαν και για ζευγάρι.
Στην παραλία, τα μπητσομπαρα , και εδώ , γίνονται εστιατόρια με κεράκια ,με φωτιές αναμμένες,με ζωντανές μουσικές, αλλά πάντα χαλαρά . Είναι τόσα πολλά και μεγάλα που δείχνουν άδεια από κόσμο.
Γενικά έχει μια υποτονικότητα. Βαρέθηκα κι όλας.
Ημέρα ταξιδιού 20
Χουζούρεψα όσο μπορούσα , ήπια και καφέ, σχεδόν μεσημέριασε και είπα να ξεκουνηθώ για μπάνιο αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μου κάνει καθόλου κλικ η θάλασσα, αλλά δεν κάνει και καμιά ζέστη τέτοια που να λαχταράς μια βουτιά.
Είχα δει από χτες κάτι βάρκες να κάνουν δρομολόγια σε κάποιες μικρές παραλίες - καβάντζες ας πούμε .
Αυτό μου έκανε ένα κλικ .
Ανέβηκα σε μια με άλλους 10 , καβατζάραμε ένα νησάκι και ω του θαύματος η Αμμουδάρα έγινε βράχια και οι φοινικιές πουρνάρια.
Και δυο παραλιούλες ελληνικού τύπου με κόσμο να κολυμπάει .
Είπα να ρίξω μια βουτιά, όταν παρατήρησα ότι όλοι οι άντρες, δεν ήταν γυμνοί από τη μέση και πάνω αλλά τσαλαβουτούσαν με τα t-shirt ή τα πουκάμισα.
Ε είπα να μην κολάσω παντρεμένες γυναίκες με το αλαβάστρινο μπούστο μου , οπότε αρκέστηκα να πλατσουρίσω στα ρηχά. Δεν είναι βρώμικη η θάλασσα, μια χαρά είναι, απλώς το κύμα ανακατεύει την άμμο και γίνεται μια θολούρα. Και είναι και χλιαρή.
Το απόγευμα κατόπιν σύστασης του Νισάφ ,ενός παιδιού από σέρβις του χοστελ, πήγα στην διπλανή από την άλλη μεριά Patnem Beach.
Παρόμοια κι αυτή αλλά πολύ πιο ήσυχη. Εδώ μπορώ να πω, πως μου άρεσε. Και η διαδρομή και η ατμόσφαιρα.
Κάθισα μέχρι το ηλιοβασίλεμα και γύρισα σιγά σιγά
Τρία πουλάκια κάθονται
Σε ενα μαγαζί , ο Νισάφ τραγουδούσε κι έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα. Πολυτεχνίτης . Το βράδυ κοιμήθηκε στο δωμάτιο μας. Από ότι κατάλαβα δουλεύει κάποιες ώρες στο χόστελ και αντί για πληρωμή κοιμάται σε όποιο κρεβάτι είναι άδειο. Ένα μπακπακ και μια κιθάρα. Εκκολαπτόμενος ροκ σταρ.
Κουτσά στραβά πέρασε η μέρα, αλλά δεν γίνεται να κάνω πάλι τα ίδια αύριο.
Ψάχτηκα να νοικιάσω μηχανάκι , αλλά τι να το κάνω, να πάω σε άλλες δέκα παρόμοιες παραλίες; Στρώθηκα στην μελέτη. Κάτι έχω στο μυαλό μου.
Αν σε παράτησε το έτερον ήμισυ, αν σε προδώσανε οι φίλοι σου, αν σε απολύσανε από τη δουλειά, αν αναλογίζεσαι τι έχεις κάνει λάθος και η ζωή σου πάει κατά διαόλου ,
αν σκέφτεσαι να πας σε ψυχολόγο, ίσως το Arambol να είναι μια λύση για να επανιδρύσεις τον εαυτό σου.
Χρειάζεται βέβαια και μια έφεση στην πνευματικότητα και στον εσωτερισμό.
Αν βρεις και παρέα για ρακέτες , για να μην κάθεσαι όλη μέρα οκλαδόν, είσαι μια χαρά.
Εναλλακτικά μπορείς να κάνεις Indian cuisine cooking classes και να γυρίσεις να ανοίξεις καντίνα στην Χαλκιδική.
Μπορεί να μείνεις και εδώ για πάντα.
Για διακοπές όμως όχι. Έχει και καλύτερα μέρη.
Τελικά η περίφημη μουσική σκηνή και τα πάρτι της Γκόα, ζουν και βασιλεύουν αλλά το επίκεντρο είναι σε άλλες παραλίες.
Δεν με αφορούν, οπότε πήρα κι εγώ τα κουβαδάκια μου και πήγα σε άλλη παραλία,στη Νότια Γκόα , και συγκεκριμένα στο Palolem Beach.
Αυτή ήταν και η μοναδική κράτηση που είχα κάνει πριν ξεκινήσω από την Ελλάδα, με το σκεπτικό, πως μετά από τρεις βδομάδες μετακινήσεων μέρα παρά μέρα ,θα έπρεπε να σταθώ λίγο για ανασύνταξη και ηλιοθεραπεία.
Τελικά με την ακύρωση της εκδρομής στο Hampi βρέθηκα στο Arambol από Karambola.
Οπότε χαλάρωσα αρκούντως και τώρα , τέσσερις νύχτες σε ένα παραθεριστικό χωριό σαν το Palolem Βeach ,μου φαίνονται σαν ένα βουνό πλήξης.
Τελικά τις άλλαξα σε τρεις και έβαλα ακόμα μια μέρα στην Βομβάη . Πάμε και βλέπουμε.
Ρώτησα έναν ταξιτζή, πόσο η ταρίφα για Palolem, 40 € λέει, σε τρεις ώρες. Τρεις ώρες για εκατό χλμ απόσταση. Έχει και εδώ έργα κατασκευής flyover και γίνεται της κολάσεως.
Είχα την επιλογή, με δύο τρεις αλλαγές λεωφορείων να φτάσω με 5 €.
Αλλά σκέφτηκα ότι αν με το ταξί θέλει τρεις ώρες, με το λεωφορείο θα θέλει οχτώ. Άσε που μπορεί να χάσω κάποια ανταπόκριση και να με πιάσει νύχτα στο δρόμο.
Τι να κάνω . Τα έσκασα.
Αν ήξερα βέβαια , τι άπειρα rooms to let είναι διαθέσιμα εδώ , δεν θα έκλεινα, αλλά ήταν ωραίο χοστελάκι,, μέσα στις φοινικιές και δίπλα στην παραλία. Χαμογελαστό , φιλικότατο προσωπικό, ωραία αυλή .
Η παραλία είναι ίδια ακριβώς με την Arambol και τις άλλες,, στα νερά και την αμμουδιά , αλλά μου άρεσε περισσότερο γιατί είναι μικρότερη και οριοθετημένη. Έστω και πολύ ανοιχτός είναι ένας κολπίσκος.
φανελάκι σαγιονάρα,μέρα νύχτα. Δεν θα βάλουνε πουκαμισάκι για βραδινή έξοδο .
Τις γελάδες τις βλέπω πια σαν γάτες, μετά από τόσες μέρες συνηθίζεις την παρουσία τους.
Έτυχε και με μια -πετσί και κόκκαλο- να περπατήσουμε δίπλα δίπλα καμιά εκατοστή μέτρα αφού συνέπεσε ο ρυθμός βηματισμού. Μπορεί να μας πέρασαν και για ζευγάρι.
Στην παραλία, τα μπητσομπαρα , και εδώ , γίνονται εστιατόρια με κεράκια ,με φωτιές αναμμένες,με ζωντανές μουσικές, αλλά πάντα χαλαρά . Είναι τόσα πολλά και μεγάλα που δείχνουν άδεια από κόσμο.
Γενικά έχει μια υποτονικότητα. Βαρέθηκα κι όλας.
Ημέρα ταξιδιού 20
Χουζούρεψα όσο μπορούσα , ήπια και καφέ, σχεδόν μεσημέριασε και είπα να ξεκουνηθώ για μπάνιο αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μου κάνει καθόλου κλικ η θάλασσα, αλλά δεν κάνει και καμιά ζέστη τέτοια που να λαχταράς μια βουτιά.
Είχα δει από χτες κάτι βάρκες να κάνουν δρομολόγια σε κάποιες μικρές παραλίες - καβάντζες ας πούμε .
Αυτό μου έκανε ένα κλικ .
Ανέβηκα σε μια με άλλους 10 , καβατζάραμε ένα νησάκι και ω του θαύματος η Αμμουδάρα έγινε βράχια και οι φοινικιές πουρνάρια.
Και δυο παραλιούλες ελληνικού τύπου με κόσμο να κολυμπάει .
Είπα να ρίξω μια βουτιά, όταν παρατήρησα ότι όλοι οι άντρες, δεν ήταν γυμνοί από τη μέση και πάνω αλλά τσαλαβουτούσαν με τα t-shirt ή τα πουκάμισα.
Ε είπα να μην κολάσω παντρεμένες γυναίκες με το αλαβάστρινο μπούστο μου , οπότε αρκέστηκα να πλατσουρίσω στα ρηχά. Δεν είναι βρώμικη η θάλασσα, μια χαρά είναι, απλώς το κύμα ανακατεύει την άμμο και γίνεται μια θολούρα. Και είναι και χλιαρή.
Το απόγευμα κατόπιν σύστασης του Νισάφ ,ενός παιδιού από σέρβις του χοστελ, πήγα στην διπλανή από την άλλη μεριά Patnem Beach.
Παρόμοια κι αυτή αλλά πολύ πιο ήσυχη. Εδώ μπορώ να πω, πως μου άρεσε. Και η διαδρομή και η ατμόσφαιρα.
Κάθισα μέχρι το ηλιοβασίλεμα και γύρισα σιγά σιγά
Τρία πουλάκια κάθονται
Σε ενα μαγαζί , ο Νισάφ τραγουδούσε κι έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα. Πολυτεχνίτης . Το βράδυ κοιμήθηκε στο δωμάτιο μας. Από ότι κατάλαβα δουλεύει κάποιες ώρες στο χόστελ και αντί για πληρωμή κοιμάται σε όποιο κρεβάτι είναι άδειο. Ένα μπακπακ και μια κιθάρα. Εκκολαπτόμενος ροκ σταρ.
Κουτσά στραβά πέρασε η μέρα, αλλά δεν γίνεται να κάνω πάλι τα ίδια αύριο.
Ψάχτηκα να νοικιάσω μηχανάκι , αλλά τι να το κάνω, να πάω σε άλλες δέκα παρόμοιες παραλίες; Στρώθηκα στην μελέτη. Κάτι έχω στο μυαλό μου.
Sam-chal
Member
- Μηνύματα
- 1.084
- Likes
- 2.669
- Επόμενο Ταξίδι
- Απρογραμμάτιστο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Χιλή, Βολιβία
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 1.005
Ημέρα ταξιδιού 21
Τα κοντινότερα σημεία ενδιαφέροντος που εντόπισα σκυμμένος στους χάρτες, είναι στην διπλανή πολιτεία προς τα νότια , στην Καρνατάκα .
Τα rent a bike που ρώτησα για μηχανάκι , δεν σου επιτρέπουν να βγεις από την πολιτεία της Goa.
Τα λεωφορεία δεν εξυπηρετούν το δεύτερο σημείο,οπότε τι απέμεινε;
Private transfer. Βρήκα μια άκρη με τα παιδιά του χοστελ και κανονίστηκε.
Θα μου κόστιζε περίπου 60 ευρώ αλλά δεν θα έμενα με την καμία , να σέρνομαι από ξαπλώστρα στην θάλασσα και τούμπαλιν.
Ικανοποιημένος αυτοσυγκεντρώθηκα για να βάλω κι εγώ ένα χεράκι να κερδίσουμε την Λαμία και όλα πήγαν κατ’ευχήν. 2-0 χαλαρά.
Πρώτη στάση Gokarna . Μια από τις ιερές πόλεις του Ινδουισμού γιατί εκεί υπάρχει ένα πολύ παλιό τέμπλο.
Με το που φτάσαμε , γροθιά στο στομάχι . Εδώ είμαστε λέω.
Η πρώτη τζούρα αυθεντικής Ινδίας σύμφωνα με τα διαβάσματα μου.
Καμία αγγλική επιγραφή, μόνο σανσκριτικά .
Όλοι ντυμένοι με σάρι και σαρονγκ -οι άντρες πιο σεξυ , ακόμα και με μίνι σαρονγκ- και με την χαρακτηριστική ινδουιστική κόκκινη βούλα στο δοξαπατρί.
Στην πόλη υπάρχουν ιεροδιδασκαλεία και ακούς πιτσιρικάδες μοναχούς να ψέλνουν.
Στο περίφημο τέμπλο γίνεται λαϊκό προσκύνημα . Για να μπουν οι άντρες εκτός από πλύσιμο ποδιών πρέπει να φορέσουν ένα άσπρο εξαγνιστικό παρεό, που τα πουλάνε εκεί από έξω.
Έχει βέβαια και την παραλία της και κάποιον τουρισμό τύπου Arambol.
Είδα και δύο μεσήλικες ξανθιές με κόκκινη βούλα. Αλλαξοπίστησαν ; Ποιος ξέρει.
Πολύ δυνατή η Gokarna και το κυριότερο μικρή . Το πολύ σε μια ώρα έχεις δει τα πάντα και έχεις γεμίσει εικόνες.
Δεύτερη στάση Yana Caves.
Όπου σπήλαια και γεωλογικώς ενδιαφέροντα μέρη πηγαίνω τρέχοντας.
Το σήμα τηλεφώνου χάθηκε μόλις βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο και πηγαίναμε σχεδόν στα τυφλά.
Ο οδηγός ήταν πιτσιρίκος, μιλούσε αγγλικά , αλλά ούτε εγώ καταλάβαινα αυτόν, ούτε αυτός μένα.
Απηυδήσαμε και οι δύο . Άστο να πάει, άστο. Μούγκα στην στρούγκα.
Μπήκαμε σε κάτι σαν εθνικό δρυμό περνώντας μια μπάρα.
Ένα υπέροχο δάσος με λεπτόκορμους κοκοφοίνικες μας συνόδευσε μέχρι την είσοδο .
Είχε μια παράγκα αναψυκτήριο και μια κοπέλα που έκοβε εισιτήρια. Ούτε δύο ευρώ.
Εκεί έχει λίγο σκληρό hiking, περίπου ενάμιση χιλιόμετρο ανηφόρα 30% αλλά υπό σκιά και ποταμάκι δίπλα να τρέχει , και τριακόσια σκαλιά δώρο, για να φτάσεις σε ένα πλατώ, όπου έχει δύο ξεκάρφωτους βράχους σαν τα Μετέωρα , αλλά πολύ μικρότερους σε όγκο.
Ο ένας έχει πολύ δραματικό περίγραμμα που φοντάρει ωραία στον ουρανό και αξίζει να μπει σε καμία ταινία τύπου «Άρχοντας των δαχτυλιδιών»
Ο άλλος είναι πιο συνηθισμένος και φιλοξενεί τι άλλο; Ένα τέμπλο.
Για να πας στο σπήλαιο έχει ένα μπόνους 120 απότομων σκαλοπατιών όπου ξαναπληρώνεις ένα ευρώ για να φτάσεις με ταχυκαρδία , αγκομαχώντας και ξεφυσώντας .
Σπήλαιο δεν υπάρχει αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα εγκάρσια σχισμή στον βράχο με πέντε έξη τρύπες στην οροφή.
Η κατηφόρα υπέροχη , τι να πω. Για μας κελαηδούν τα πουλιά.
Δεν είμαι σίγουρος ότι αξίζει την παρέκκλιση να επισκεφτείς τα Yana Caves.
Είναι τελείως out of the beaten path και όχι κάτι ουάου σαν αξιοθέατο.
Εγώ το ευχαριστήθηκα πάντως αν και έβγαλα τα συκώτια μου στον ανήφορο.
Την ίδρωσα τη φανέλα σήμερα. Άλλαξα και φύγαμε ίσα να προλάβω το ηλιοβασίλεμα στην Palolem Beach .
Ήπια μια απολαυστική μπίρα παρέα με ένα σκυλάκο που το έριξε μετά στον ύπνο, έβαλα την υπογραφή μου στην παραλία τοι Palolem Beach και τέλος . Πάμε για άλλα.
Τα κοντινότερα σημεία ενδιαφέροντος που εντόπισα σκυμμένος στους χάρτες, είναι στην διπλανή πολιτεία προς τα νότια , στην Καρνατάκα .
Τα rent a bike που ρώτησα για μηχανάκι , δεν σου επιτρέπουν να βγεις από την πολιτεία της Goa.
Τα λεωφορεία δεν εξυπηρετούν το δεύτερο σημείο,οπότε τι απέμεινε;
Private transfer. Βρήκα μια άκρη με τα παιδιά του χοστελ και κανονίστηκε.
Θα μου κόστιζε περίπου 60 ευρώ αλλά δεν θα έμενα με την καμία , να σέρνομαι από ξαπλώστρα στην θάλασσα και τούμπαλιν.
Ικανοποιημένος αυτοσυγκεντρώθηκα για να βάλω κι εγώ ένα χεράκι να κερδίσουμε την Λαμία και όλα πήγαν κατ’ευχήν. 2-0 χαλαρά.
Πρώτη στάση Gokarna . Μια από τις ιερές πόλεις του Ινδουισμού γιατί εκεί υπάρχει ένα πολύ παλιό τέμπλο.
Με το που φτάσαμε , γροθιά στο στομάχι . Εδώ είμαστε λέω.
Η πρώτη τζούρα αυθεντικής Ινδίας σύμφωνα με τα διαβάσματα μου.
Καμία αγγλική επιγραφή, μόνο σανσκριτικά .
Στην πόλη υπάρχουν ιεροδιδασκαλεία και ακούς πιτσιρικάδες μοναχούς να ψέλνουν.
Έχει βέβαια και την παραλία της και κάποιον τουρισμό τύπου Arambol.
Είδα και δύο μεσήλικες ξανθιές με κόκκινη βούλα. Αλλαξοπίστησαν ; Ποιος ξέρει.
Πολύ δυνατή η Gokarna και το κυριότερο μικρή . Το πολύ σε μια ώρα έχεις δει τα πάντα και έχεις γεμίσει εικόνες.
Δεύτερη στάση Yana Caves.
Όπου σπήλαια και γεωλογικώς ενδιαφέροντα μέρη πηγαίνω τρέχοντας.
Το σήμα τηλεφώνου χάθηκε μόλις βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο και πηγαίναμε σχεδόν στα τυφλά.
Ο οδηγός ήταν πιτσιρίκος, μιλούσε αγγλικά , αλλά ούτε εγώ καταλάβαινα αυτόν, ούτε αυτός μένα.
Απηυδήσαμε και οι δύο . Άστο να πάει, άστο. Μούγκα στην στρούγκα.
Μπήκαμε σε κάτι σαν εθνικό δρυμό περνώντας μια μπάρα.
Ένα υπέροχο δάσος με λεπτόκορμους κοκοφοίνικες μας συνόδευσε μέχρι την είσοδο .
Είχε μια παράγκα αναψυκτήριο και μια κοπέλα που έκοβε εισιτήρια. Ούτε δύο ευρώ.
Εκεί έχει λίγο σκληρό hiking, περίπου ενάμιση χιλιόμετρο ανηφόρα 30% αλλά υπό σκιά και ποταμάκι δίπλα να τρέχει , και τριακόσια σκαλιά δώρο, για να φτάσεις σε ένα πλατώ, όπου έχει δύο ξεκάρφωτους βράχους σαν τα Μετέωρα , αλλά πολύ μικρότερους σε όγκο.
Ο ένας έχει πολύ δραματικό περίγραμμα που φοντάρει ωραία στον ουρανό και αξίζει να μπει σε καμία ταινία τύπου «Άρχοντας των δαχτυλιδιών»
Ο άλλος είναι πιο συνηθισμένος και φιλοξενεί τι άλλο; Ένα τέμπλο.
Για να πας στο σπήλαιο έχει ένα μπόνους 120 απότομων σκαλοπατιών όπου ξαναπληρώνεις ένα ευρώ για να φτάσεις με ταχυκαρδία , αγκομαχώντας και ξεφυσώντας .
Σπήλαιο δεν υπάρχει αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα εγκάρσια σχισμή στον βράχο με πέντε έξη τρύπες στην οροφή.
Η κατηφόρα υπέροχη , τι να πω. Για μας κελαηδούν τα πουλιά.
Δεν είμαι σίγουρος ότι αξίζει την παρέκκλιση να επισκεφτείς τα Yana Caves.
Είναι τελείως out of the beaten path και όχι κάτι ουάου σαν αξιοθέατο.
Εγώ το ευχαριστήθηκα πάντως αν και έβγαλα τα συκώτια μου στον ανήφορο.
Την ίδρωσα τη φανέλα σήμερα. Άλλαξα και φύγαμε ίσα να προλάβω το ηλιοβασίλεμα στην Palolem Beach .
Ήπια μια απολαυστική μπίρα παρέα με ένα σκυλάκο που το έριξε μετά στον ύπνο, έβαλα την υπογραφή μου στην παραλία τοι Palolem Beach και τέλος . Πάμε για άλλα.
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 1.005
Ημέρα ταξιδιού 22
Πρωινό ξύπνημα σήμερα .
Το Madgaon Junction, από όπου φεύγει το τρένο, απέχει 35 χλμ από το Palolem, πάει να πει μια ώρα δρόμος.
Είχα κλείσει το ημερήσιο Madovi- ο θεός να το κάνει- express.
Αυτό κάνει δώδεκα ώρες , αλλά έχει το σημαντικό πλεονέκτημα ότι ξεκινάει από δω. Δεν ρίσκαρα να κλείσω με κάποιο από τα ταχύτερα διερχόμενα που ερχόταν από το Νότο.
Ήρθε και πάρκαρε μπροστά στην πλατφόρμα μισή ώρα πριν την αναχώρηση, οπότε είχα θεωρητικά την άνεση να βρω τη θέση μου. Το τρένο είχε 50-60 βαγόνια. Χανόταν στον ορίζοντα.
Ρώτησα πέντε έξη σιδηροδρομικούς ποιο είναι το βαγόνι μου, με τρέχανε πάνω κάτω σαν το Βέγγο.
Σιχτίρισα και μπήκα σε ένα τελείως άδειο, και περίμενα τον έλεγχο. Ευτυχώς ήμουν μόνο ένα βαγόνι παραπέρα.
Την ώρα εκείνη ήταν μέσα μόνο οι καμαρότοι και μοίραζαν σεντόνια και μαξιλαροθήκες.
Ήλπιζα σε μια ωραία διαδρομή αλλά απογοητεύτηκα.
Τρεις τέσσερις ώρες μπαινοβγαίναμε σε σήραγγες και μετά σε ένα μονότονο δάσος χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας.
Ούτε σήμα δεν είχε να περάσει η ώρα, σερφάροντας στο Ίντερνετ.
Περίμενα να μπω θριαμβευτικά στο μεγαλειώδη σιδηροδρομικό σταθμό Victoria Terminus, που είναι και μνημείο UNESCO.
Αντ’ αυτού μας κατέβασαν από την πίσω πόρτα σε μια θεοσκότεινη γειτονιά-πως είναι πίσω από τον σταθμό Λαρισης- ή στην δική μας την Ξηροκρήνη .
Είχα επιλέξει το κατάλυμα με μόνο κριτήριο την απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό.
Στο Google Maps μου το έβγαζε 1300 μέτρα-τι σαρανταποδαρούσα τρένο ήταν αυτό.
Δεν το ρίσκαρα να με φάνε μπαμπέσικα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και πήρα ταξί.
Το κτήριο του καταλύματος ήταν τουλάχιστον 100 χρονών, σκοτεινό και δυσοίωνο. Οι δύο πρώτοι όροφοι ήταν υπό ανακαίνιση.
Πέρασα μέσα μέσα από τούβλα, τσιμέντα , γυψοσανίδες και μπάζα.
Στον τρίτο όροφο, ήταν μια σιδερένια καγκελόπορτα και η είσοδος ενός άλλου ξενοδοχείου που θα μπορούσε να ονομάζεται hotel Epitafios , αφού η πόρτα ήτανε στολισμένη με λουλούδια.
Απ έξω ένας νεαρός μισοκοιμοταν σε ένα στρώμα. Ξεκλείδωσε την καγκελόπορτα και με οδήγησε στον τέταρτο όπου και έδρευε το κατάλυμα.
Ήταν κάτι περίεργο , ούτε Χόστελ ούτε ξενοδοχείο, αφού δεν είχε ιδιωτικά δωμάτια.
Με ορολογία περασμένων αιώνων θα έλεγα πως ήταν ένα χάνι. Μεγάλα υπερψηλοτάβανα δωμάτια με κρεβάτια μέσα, χωρίς καμιά ιδιωτικότητα.
Είχα κλείσει την πιο ακριβή επιλογή .
Δωμάτιο με τρία κρεβάτια ελπίζοντας πως δεν θα είναι άλλος.
Με βάλανε σε ένα με πέντε κρεβάτια, αλλά αφού στις έντεκα το βράδυ ήταν άδειο και θα κοιμόμουν μόνος , δεν είχα λόγο να διαμαρτυρηθώ στη διεύθυνση.
Το δωμάτιο μύριζε κάτι μεταξύ παλιατζούρας και λαδομπογιάς. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα αλλά το μπαλκόνι ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα .
Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν τόσο καλή ιδέα να κοιμηθώ με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Την έκλεισα , ξάπλωσα και άνοιξα το ανεμιστήρα.
Ήταν σαν να προσπαθείς να κοιμηθείς κάτω από μια έλικα ελικόπτερου έτοιμου για απογείωση . Και ρετάριζε κι ολας.
Πατ πααααατ πατ.
Καλά θα πάει αυτό άρχισα να σκέφτομαι.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου. Ξύπνησα μετά από οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου , πιο φρεσκαδούρα από ποτέ.
Καλό είναι λοιπόν να αποφεύγουμε τις προκαταλήψεις.
Ημέρα ταξιδιού 23
Η μέρα ξεκινάει με το-όντως στα τριακόσια μέτρα-Victoria Terminus .
Μου πέφτει το σαγόνι. Δύο καθεδρικοί με ουρά μαζί σε μέγεθος . Ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτήρια που έχω δει ποτέ.
Το να μην ξέρεις και πολλά πολλά για τα αξιοθέατα του τόπου που επισκέπτεσαι εχει αυτό το πλεονέκτημα.
Το να σου πέφτει το σαγόνι, όταν έχοντας χαμηλές προσδοκίες βλέπεις κάτι ουάου.
Έτσι κι εγώ κάθισα λίγο κι έβγαλα μια διαδρομή στο ποδάρι με τα προτεινόμενα αξιοθέατα πιο πολύ για να έχω ένα οδοδείκτη.
Κυρίως με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και η ατμόσφαιρα της πόλης.
Και η πόλη είναι πολύ δυνατή. Σφύζει από ζωή. Vibrant που λεν και στο χωριό μου.
Στην Ινδία υπάρχουν 4-5 μεγάλες θρησκείες συν τις παραλλαγές τους , και καμία εκατοστή εθνοτικές ομάδες. Όλοι αυτοί με τον δικό τους ενδυματολογικό κώδικα . Μέλη όλων αυτών έχουν μαζευτεί στη μεγαλούπολη. Αποτέλεσμα; Οφθαλμοπανήγυρις.
Εντάξει, η πλειοψηφία είναι ντυμένοι σαν και μας, αρκετά πιο παλιομοδίτικα βέβαια.
Ευχάριστη έκπληξη η άνεση που κυκλοφορούν γκει ζευγάρια-αγόρια και κορίτσια- σε ένα φαινομενικά συντηρητικό περιβάλλον.
Πολυπολιτισμικότητα ανεξιθρησκία και ανεκτικότητα. Τέλεια. Μ’ αρέσει πολύ.
Η Βομβάη κουβαλάει την φήμη μια θεοβρωμικης πόλης που δεν μπορείς να ανασάνεις από την μπόχα, που μπορεί να φρικάρεις από την εξαθλίωση των κατοίκων και να μην βλέπεις ουρανό από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Δεν ξέρω τι γίνεται το καλοκαίρι αλλά σήμερα η θερμοκρασία είναι στους 23 , φυσάει δροσερό αεράκι κι ο ουρανός είναι πιο γαλάζιος από τα μάτια μου.
Πρώτη στάση η κεντρική αγορά τροφίμων Crawford. Ίσως θα σοκαριζόταν κάποιος που δεν έχει βγει εκτός Ευρώπης αλλά παρόμοια εικόνα έχω δει σε πολλές χώρες και της Ασίας και της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η έννοια της ψύξης σε κρέατα και ψάρια είναι ανέκδοτο.
Ναι , υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους και ανάβουν φωτιές να μαγειρέψουν, παραπληγικοί, ζητιάνοι, «τρελοί του χωριού» , άνθρωποι που κάνουν σιχαμερές δουλειές για να επιβιώσουν. Δεν είναι λίγοι . Χιλιάδες είναι έτσι. Κάποια ακόμη εκατομμύρια έχουν στέγη σε άθλια slums . Φαβέλες δηλαδή.
Ναι υπάρχουν σωροί σκουπιδιών παντού.
Η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτική. Τα κορναρίσματα είναι το σάουντρακ της πόλης.
Αλλά αυτό είναι κι αυτό περίμενα να δω.
Σε δέκα λεπτά το έχεις συνηθίσει.
Οι αγελάδες μάλλον όχι. Αραιά και που βλέπεις καμιά μέσα σε κανένα στενό.
Επόμενη στάση Fashion Street . Πολλά υποσχόμενο όνομα.
Τελικά είναι 200 παράγκες στην σειρά. Ήταν κλειστά ακόμα όταν πέρασα αλλά σιγά σιγά ξυπνούσαν, έβγαιναν μέσα από τις τρύπες, άνοιγαν μπόγους με ρούχα και έφτιαχναν βιτρίνα
Ή έκφραση -σπίτι δουλειά- δουλειά σπίτι - θα ήταν ακατανόητη σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Ένα και το αυτό.
Και σε εκατομμύρια άλλους ακόμα όπως είχα την ευκαιρία διαπιστώσω στη συνέχεια.
Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν στο ταξίδι είναι ένα στυλάτο καφέ , ένα μαγαζί που θα καθίσω ευχαρίστως να ξεκουραστώ από τον ποδαρόδρομο, να πιω έναν καφέ και να χαζεύω την περατζάδα. Ούτε στη Σρι Λάνκα.
Όλα βρώμικα take away .
Αναγκαστικά αγοράζω κρύο νερό χτυπάω φραπέ και ψάχνω να βρω κανένα παγκάκι.
Κι αυτά δυσεύρετα. Πάρκα δεν υπάρχουν ή δεν έχω συναντήσει ακόμα .
Η τελευταία λύση σήμερα , που είχα αργήσει να πιω καφέ, ήταν στάση λεωφορείου. Ξεκίνησα να χτυπάω περίτεχνα το σεικερ μου και γρήγορα μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά νοματαίοι όλων των θρησκειών και ηλικιών και χάζευαν αποσβολωμένοι τον λευκό γκουρού . Όταν μάλιστα άνοιξα το ενσωματωμένο καλαμάκι και τράβηξα την πρώτη τζούρα , ένα παιδάκι πήγε να χειροκροτήσει. Χαμογέλασα συγκαταβατικά.
Το λεωφορείο ήρθε , το φιλοθεάμον κοινό αναχώρησε και ήπια τον καφέ μου παρέα με ένα κοράκι ή κουρούνα ή κάτι τέτοιο.
Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα από κεντρικό δρόμο έπαθα την πλάκα μου με το κτηριακό δυναμικό της.Βομβαης. Στο ίδιο στυλ με το σταθμό της Victoria υπάρχει το Πανεπιστήμιο και αρκετές δεκάδες ακόμα κυρίως κρατικά κτήρια. Βαριά και ογκώδη αλλά περίτεχνα διακοσμημένα. Αλλά και πάρα πολλά ακόμη κτήρια -σαν κι αυτό που μένω- είναι πανέμορφα νεοκλασικά αφημένα δυστυχώς στη φθορά του χρόνου. Τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισε τα υπέροχα και εξ ίσου παρατημένα κτήρια της Αβάνας. Σε τελείως διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ βέβαια αλλά χτισμένα την ίδια πάνω κάτω εποχή.
Σε ένα από τα ωραία αυτά κτήρια στεγάζονται και τα δικαστήρια όπου όλοι οι δικηγόροι και ασκούμενοι κυκλοφορούν με μαυρα κοστούμια και με κάτι μεταξύ γραβάτας και σαλιάρας φορεμένο στο λαιμό.
Ένα από τα δεκάδες επαγγέλματα που έχουν σχεδόν χαθεί στην δύση αλλά εδώ ασκούνται κανονικά είναι αυτό του νερουλά.
Βυτία τροφοδοτούν με μάνικες ακόμα και διαμερίσματα δευτέρου όροφου στο κέντρο της πόλης .
Χωρίς να το καταλάβω έφτασα και στα δύο πιο γνωστά και πολυφωτογραφημένα τοπόσημα της πόλης, που είναι και δίπλα δίπλα.
Η Gate of India , ο Λευκός Πύργος της Βομβάης και το διάσημο ξενοδοχείο Taj Mahal Palace.
Ο χώρος ήταν περιφραγμένος. Δεν υπάρχει κάποιο εισιτήριο αλλά υπάρχει έλεγχος ασφαλείας.
Ο χώρος ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Βλαχαδερα από τα τελευταία χωριά της Ινδιας είχαν κουβαληθεί να βγουν φωτογραφία στην Gate of India . Που ήταν και με σκαλωσιές συντήρησης . Quelle decadence. .
Από τη Gate of India ξεκινάν καραβάκια για τα Elephanta Caves ένα νησάκι όπου βρίσκεται ένα αρχαίο τέμπλο του θεού Σίβα. Από όλους έχω δει τέμπλα, αλλά από τον Σίβα όχι .
Να μην τον αφήσω παραπονεμένο, να περάσω και τις μεσημεριανές ώρες στη δροσιά.
Στο καραβάκι ήταν ένα γκρουπ Αμερικάνες, εκ των οποίων μια βαθυμελάχρινη νταρντάνα- στην κοψιά της Serena Williams -φαινόταν να με ζαχαρώνει. Σκέφτηκα πως αν κατέβω στο γήπεδο μ αυτήν θα με διαλύσει, δεν θα μείνει ούτε ρακέτα , ούτε μπαλάκια .
Οπότε προτίμησα να κάνω τον κινέζο, σε ένα ξενέρωτο κρυόκωλο eye conduct ping pong.
Στο Elephanta caves τα γνωστά.
Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου.
Μόνο καμιά διακοσαριά σκαλιά.
Δεξιά αριστερά τα γνωστά τουριστικά μαγαζιά γεμάτα με πάσης φύσεως τζιντζιρλο μίντζιρλο.Εδώ υπάρχει και η επιλογή να πας σαν μαχαραγιάς ή σαν παλαιοημερολογίτης δεσπότης σε τέσσερων τον ώμο , που λέει και ο Καρυωτάκης. Μπρρ.
Στην είσοδο μισό ευρώ οι Ινδοί, 7 ευρώ οι ξένοι. Ώπα ρε Σίβα.
Λίγο πιο πέρα στην είσοδο του σπηλαίου, μου την πέφτουν ξεναγοί σε ισπανικά και ιταλικά . Μπράβο . Κοντά πέσανε. Τους το δίνω. Αρνήθηκα ευγενικά. Τι να μου πεις ρε φίλε;
Πως κεράτωνε ο Σίβα την Παρβατι;
Άμα σου πω εγώ για τις πομπές του Δια , θα τρέχεις να κρυφτείς.
Τέλος πάντων το τέμπλο είναι ωραίο. Αρχαίο , λιτό. σοβαρό , μεγαλοπρεπές με βαριά περιστύλια , τελείως άσχετο με την συνηθισμένη κουραστική παρδαλότητα των ινδουιστικών τέμπλων .
Είχε και δύο τρεις ακόμα σπηλιές παραπέρα χωρίς κάτι ιδιαίτερο.
Έφαγα κι ένα πανηγυριώτικο καλαμπόκι με αλάτι και τσίλι και πίσω.
Στην επιστροφή είδα με την ησυχία μου τις τεράστιες , φαραωνικές θα έλεγα πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του κόλπου της Βομβάης. Εγκαταστάσεις που υποδέχονται καύσιμα για 1 δισεκατομμύριο κόσμο. Έχεις την αίσθηση πως αν ρίξεις ένα σπίρτο θα πάρει φωτιά και η θάλασσα.
Επέστρεψα σιγά σιγά από διαφορετικές διαδρομές στη γειτονιά αποτυπώνοντας εικόνες.
Η απογευματινή και η φωτισμένη νυχτερινή
εικόνα του Victoria Terminus ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακές από την πρωινή.
Γύρισα στο ελικοδρόμιο. Με είχαν μετακομίσει στο τρίκλινο μαζί με ένα νεαρό ζευγάρι Ινδών που έβλεπε ταινίες στο κινητό .
Το τρίκλινο όμως είχε μπαλκονάρα. Έφτιαξα φραπεδαρα και απόλαυσα το γλυκό δειλινό. Ωραία ήταν. Ωραία γεμάτη ημέρα.
Πρωινό ξύπνημα σήμερα .
Το Madgaon Junction, από όπου φεύγει το τρένο, απέχει 35 χλμ από το Palolem, πάει να πει μια ώρα δρόμος.
Είχα κλείσει το ημερήσιο Madovi- ο θεός να το κάνει- express.
Αυτό κάνει δώδεκα ώρες , αλλά έχει το σημαντικό πλεονέκτημα ότι ξεκινάει από δω. Δεν ρίσκαρα να κλείσω με κάποιο από τα ταχύτερα διερχόμενα που ερχόταν από το Νότο.
Ήρθε και πάρκαρε μπροστά στην πλατφόρμα μισή ώρα πριν την αναχώρηση, οπότε είχα θεωρητικά την άνεση να βρω τη θέση μου. Το τρένο είχε 50-60 βαγόνια. Χανόταν στον ορίζοντα.
Ρώτησα πέντε έξη σιδηροδρομικούς ποιο είναι το βαγόνι μου, με τρέχανε πάνω κάτω σαν το Βέγγο.
Σιχτίρισα και μπήκα σε ένα τελείως άδειο, και περίμενα τον έλεγχο. Ευτυχώς ήμουν μόνο ένα βαγόνι παραπέρα.
Την ώρα εκείνη ήταν μέσα μόνο οι καμαρότοι και μοίραζαν σεντόνια και μαξιλαροθήκες.
Ήλπιζα σε μια ωραία διαδρομή αλλά απογοητεύτηκα.
Τρεις τέσσερις ώρες μπαινοβγαίναμε σε σήραγγες και μετά σε ένα μονότονο δάσος χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας.
Ούτε σήμα δεν είχε να περάσει η ώρα, σερφάροντας στο Ίντερνετ.
Περίμενα να μπω θριαμβευτικά στο μεγαλειώδη σιδηροδρομικό σταθμό Victoria Terminus, που είναι και μνημείο UNESCO.
Αντ’ αυτού μας κατέβασαν από την πίσω πόρτα σε μια θεοσκότεινη γειτονιά-πως είναι πίσω από τον σταθμό Λαρισης- ή στην δική μας την Ξηροκρήνη .
Είχα επιλέξει το κατάλυμα με μόνο κριτήριο την απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό.
Στο Google Maps μου το έβγαζε 1300 μέτρα-τι σαρανταποδαρούσα τρένο ήταν αυτό.
Δεν το ρίσκαρα να με φάνε μπαμπέσικα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και πήρα ταξί.
Το κτήριο του καταλύματος ήταν τουλάχιστον 100 χρονών, σκοτεινό και δυσοίωνο. Οι δύο πρώτοι όροφοι ήταν υπό ανακαίνιση.
Πέρασα μέσα μέσα από τούβλα, τσιμέντα , γυψοσανίδες και μπάζα.
Στον τρίτο όροφο, ήταν μια σιδερένια καγκελόπορτα και η είσοδος ενός άλλου ξενοδοχείου που θα μπορούσε να ονομάζεται hotel Epitafios , αφού η πόρτα ήτανε στολισμένη με λουλούδια.
Απ έξω ένας νεαρός μισοκοιμοταν σε ένα στρώμα. Ξεκλείδωσε την καγκελόπορτα και με οδήγησε στον τέταρτο όπου και έδρευε το κατάλυμα.
Ήταν κάτι περίεργο , ούτε Χόστελ ούτε ξενοδοχείο, αφού δεν είχε ιδιωτικά δωμάτια.
Με ορολογία περασμένων αιώνων θα έλεγα πως ήταν ένα χάνι. Μεγάλα υπερψηλοτάβανα δωμάτια με κρεβάτια μέσα, χωρίς καμιά ιδιωτικότητα.
Είχα κλείσει την πιο ακριβή επιλογή .
Δωμάτιο με τρία κρεβάτια ελπίζοντας πως δεν θα είναι άλλος.
Με βάλανε σε ένα με πέντε κρεβάτια, αλλά αφού στις έντεκα το βράδυ ήταν άδειο και θα κοιμόμουν μόνος , δεν είχα λόγο να διαμαρτυρηθώ στη διεύθυνση.
Το δωμάτιο μύριζε κάτι μεταξύ παλιατζούρας και λαδομπογιάς. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα αλλά το μπαλκόνι ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα .
Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν τόσο καλή ιδέα να κοιμηθώ με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Την έκλεισα , ξάπλωσα και άνοιξα το ανεμιστήρα.
Ήταν σαν να προσπαθείς να κοιμηθείς κάτω από μια έλικα ελικόπτερου έτοιμου για απογείωση . Και ρετάριζε κι ολας.
Πατ πααααατ πατ.
Καλά θα πάει αυτό άρχισα να σκέφτομαι.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου. Ξύπνησα μετά από οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου , πιο φρεσκαδούρα από ποτέ.
Καλό είναι λοιπόν να αποφεύγουμε τις προκαταλήψεις.
Ημέρα ταξιδιού 23
Η μέρα ξεκινάει με το-όντως στα τριακόσια μέτρα-Victoria Terminus .
Μου πέφτει το σαγόνι. Δύο καθεδρικοί με ουρά μαζί σε μέγεθος . Ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτήρια που έχω δει ποτέ.
Το να σου πέφτει το σαγόνι, όταν έχοντας χαμηλές προσδοκίες βλέπεις κάτι ουάου.
Έτσι κι εγώ κάθισα λίγο κι έβγαλα μια διαδρομή στο ποδάρι με τα προτεινόμενα αξιοθέατα πιο πολύ για να έχω ένα οδοδείκτη.
Κυρίως με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και η ατμόσφαιρα της πόλης.
Και η πόλη είναι πολύ δυνατή. Σφύζει από ζωή. Vibrant που λεν και στο χωριό μου.
Στην Ινδία υπάρχουν 4-5 μεγάλες θρησκείες συν τις παραλλαγές τους , και καμία εκατοστή εθνοτικές ομάδες. Όλοι αυτοί με τον δικό τους ενδυματολογικό κώδικα . Μέλη όλων αυτών έχουν μαζευτεί στη μεγαλούπολη. Αποτέλεσμα; Οφθαλμοπανήγυρις.
Εντάξει, η πλειοψηφία είναι ντυμένοι σαν και μας, αρκετά πιο παλιομοδίτικα βέβαια.
Ευχάριστη έκπληξη η άνεση που κυκλοφορούν γκει ζευγάρια-αγόρια και κορίτσια- σε ένα φαινομενικά συντηρητικό περιβάλλον.
Πολυπολιτισμικότητα ανεξιθρησκία και ανεκτικότητα. Τέλεια. Μ’ αρέσει πολύ.
Η Βομβάη κουβαλάει την φήμη μια θεοβρωμικης πόλης που δεν μπορείς να ανασάνεις από την μπόχα, που μπορεί να φρικάρεις από την εξαθλίωση των κατοίκων και να μην βλέπεις ουρανό από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Δεν ξέρω τι γίνεται το καλοκαίρι αλλά σήμερα η θερμοκρασία είναι στους 23 , φυσάει δροσερό αεράκι κι ο ουρανός είναι πιο γαλάζιος από τα μάτια μου.
Πρώτη στάση η κεντρική αγορά τροφίμων Crawford. Ίσως θα σοκαριζόταν κάποιος που δεν έχει βγει εκτός Ευρώπης αλλά παρόμοια εικόνα έχω δει σε πολλές χώρες και της Ασίας και της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η έννοια της ψύξης σε κρέατα και ψάρια είναι ανέκδοτο.
Ναι , υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους και ανάβουν φωτιές να μαγειρέψουν, παραπληγικοί, ζητιάνοι, «τρελοί του χωριού» , άνθρωποι που κάνουν σιχαμερές δουλειές για να επιβιώσουν. Δεν είναι λίγοι . Χιλιάδες είναι έτσι. Κάποια ακόμη εκατομμύρια έχουν στέγη σε άθλια slums . Φαβέλες δηλαδή.
Ναι υπάρχουν σωροί σκουπιδιών παντού.
Η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτική. Τα κορναρίσματα είναι το σάουντρακ της πόλης.
Αλλά αυτό είναι κι αυτό περίμενα να δω.
Σε δέκα λεπτά το έχεις συνηθίσει.
Οι αγελάδες μάλλον όχι. Αραιά και που βλέπεις καμιά μέσα σε κανένα στενό.
Επόμενη στάση Fashion Street . Πολλά υποσχόμενο όνομα.
Τελικά είναι 200 παράγκες στην σειρά. Ήταν κλειστά ακόμα όταν πέρασα αλλά σιγά σιγά ξυπνούσαν, έβγαιναν μέσα από τις τρύπες, άνοιγαν μπόγους με ρούχα και έφτιαχναν βιτρίνα
Ή έκφραση -σπίτι δουλειά- δουλειά σπίτι - θα ήταν ακατανόητη σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Ένα και το αυτό.
Και σε εκατομμύρια άλλους ακόμα όπως είχα την ευκαιρία διαπιστώσω στη συνέχεια.
Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν στο ταξίδι είναι ένα στυλάτο καφέ , ένα μαγαζί που θα καθίσω ευχαρίστως να ξεκουραστώ από τον ποδαρόδρομο, να πιω έναν καφέ και να χαζεύω την περατζάδα. Ούτε στη Σρι Λάνκα.
Όλα βρώμικα take away .
Αναγκαστικά αγοράζω κρύο νερό χτυπάω φραπέ και ψάχνω να βρω κανένα παγκάκι.
Κι αυτά δυσεύρετα. Πάρκα δεν υπάρχουν ή δεν έχω συναντήσει ακόμα .
Η τελευταία λύση σήμερα , που είχα αργήσει να πιω καφέ, ήταν στάση λεωφορείου. Ξεκίνησα να χτυπάω περίτεχνα το σεικερ μου και γρήγορα μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά νοματαίοι όλων των θρησκειών και ηλικιών και χάζευαν αποσβολωμένοι τον λευκό γκουρού . Όταν μάλιστα άνοιξα το ενσωματωμένο καλαμάκι και τράβηξα την πρώτη τζούρα , ένα παιδάκι πήγε να χειροκροτήσει. Χαμογέλασα συγκαταβατικά.
Το λεωφορείο ήρθε , το φιλοθεάμον κοινό αναχώρησε και ήπια τον καφέ μου παρέα με ένα κοράκι ή κουρούνα ή κάτι τέτοιο.
Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα από κεντρικό δρόμο έπαθα την πλάκα μου με το κτηριακό δυναμικό της.Βομβαης. Στο ίδιο στυλ με το σταθμό της Victoria υπάρχει το Πανεπιστήμιο και αρκετές δεκάδες ακόμα κυρίως κρατικά κτήρια. Βαριά και ογκώδη αλλά περίτεχνα διακοσμημένα. Αλλά και πάρα πολλά ακόμη κτήρια -σαν κι αυτό που μένω- είναι πανέμορφα νεοκλασικά αφημένα δυστυχώς στη φθορά του χρόνου. Τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισε τα υπέροχα και εξ ίσου παρατημένα κτήρια της Αβάνας. Σε τελείως διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ βέβαια αλλά χτισμένα την ίδια πάνω κάτω εποχή.
Σε ένα από τα ωραία αυτά κτήρια στεγάζονται και τα δικαστήρια όπου όλοι οι δικηγόροι και ασκούμενοι κυκλοφορούν με μαυρα κοστούμια και με κάτι μεταξύ γραβάτας και σαλιάρας φορεμένο στο λαιμό.
Ένα από τα δεκάδες επαγγέλματα που έχουν σχεδόν χαθεί στην δύση αλλά εδώ ασκούνται κανονικά είναι αυτό του νερουλά.
Βυτία τροφοδοτούν με μάνικες ακόμα και διαμερίσματα δευτέρου όροφου στο κέντρο της πόλης .
Χωρίς να το καταλάβω έφτασα και στα δύο πιο γνωστά και πολυφωτογραφημένα τοπόσημα της πόλης, που είναι και δίπλα δίπλα.
Η Gate of India , ο Λευκός Πύργος της Βομβάης και το διάσημο ξενοδοχείο Taj Mahal Palace.
Ο χώρος ήταν περιφραγμένος. Δεν υπάρχει κάποιο εισιτήριο αλλά υπάρχει έλεγχος ασφαλείας.
Ο χώρος ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Βλαχαδερα από τα τελευταία χωριά της Ινδιας είχαν κουβαληθεί να βγουν φωτογραφία στην Gate of India . Που ήταν και με σκαλωσιές συντήρησης . Quelle decadence. .
Από τη Gate of India ξεκινάν καραβάκια για τα Elephanta Caves ένα νησάκι όπου βρίσκεται ένα αρχαίο τέμπλο του θεού Σίβα. Από όλους έχω δει τέμπλα, αλλά από τον Σίβα όχι .
Να μην τον αφήσω παραπονεμένο, να περάσω και τις μεσημεριανές ώρες στη δροσιά.
Στο καραβάκι ήταν ένα γκρουπ Αμερικάνες, εκ των οποίων μια βαθυμελάχρινη νταρντάνα- στην κοψιά της Serena Williams -φαινόταν να με ζαχαρώνει. Σκέφτηκα πως αν κατέβω στο γήπεδο μ αυτήν θα με διαλύσει, δεν θα μείνει ούτε ρακέτα , ούτε μπαλάκια .
Οπότε προτίμησα να κάνω τον κινέζο, σε ένα ξενέρωτο κρυόκωλο eye conduct ping pong.
Στο Elephanta caves τα γνωστά.
Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου.
Μόνο καμιά διακοσαριά σκαλιά.
Δεξιά αριστερά τα γνωστά τουριστικά μαγαζιά γεμάτα με πάσης φύσεως τζιντζιρλο μίντζιρλο.Εδώ υπάρχει και η επιλογή να πας σαν μαχαραγιάς ή σαν παλαιοημερολογίτης δεσπότης σε τέσσερων τον ώμο , που λέει και ο Καρυωτάκης. Μπρρ.
Στην είσοδο μισό ευρώ οι Ινδοί, 7 ευρώ οι ξένοι. Ώπα ρε Σίβα.
Λίγο πιο πέρα στην είσοδο του σπηλαίου, μου την πέφτουν ξεναγοί σε ισπανικά και ιταλικά . Μπράβο . Κοντά πέσανε. Τους το δίνω. Αρνήθηκα ευγενικά. Τι να μου πεις ρε φίλε;
Πως κεράτωνε ο Σίβα την Παρβατι;
Άμα σου πω εγώ για τις πομπές του Δια , θα τρέχεις να κρυφτείς.
Τέλος πάντων το τέμπλο είναι ωραίο. Αρχαίο , λιτό. σοβαρό , μεγαλοπρεπές με βαριά περιστύλια , τελείως άσχετο με την συνηθισμένη κουραστική παρδαλότητα των ινδουιστικών τέμπλων .
Έφαγα κι ένα πανηγυριώτικο καλαμπόκι με αλάτι και τσίλι και πίσω.
Στην επιστροφή είδα με την ησυχία μου τις τεράστιες , φαραωνικές θα έλεγα πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του κόλπου της Βομβάης. Εγκαταστάσεις που υποδέχονται καύσιμα για 1 δισεκατομμύριο κόσμο. Έχεις την αίσθηση πως αν ρίξεις ένα σπίρτο θα πάρει φωτιά και η θάλασσα.
Επέστρεψα σιγά σιγά από διαφορετικές διαδρομές στη γειτονιά αποτυπώνοντας εικόνες.
εικόνα του Victoria Terminus ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακές από την πρωινή.
Το τρίκλινο όμως είχε μπαλκονάρα. Έφτιαξα φραπεδαρα και απόλαυσα το γλυκό δειλινό. Ωραία ήταν. Ωραία γεμάτη ημέρα.
Εκπομπές Travelstories
