kostão
Member
- Μηνύματα
- 49
- Likes
- 77
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία-Καταλονία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπουένος Άιρες-Σαλβαντόρ-
Η ιδέα της επίσκεψης στη Χώρα των Βάσκων υπήρχε πάντα στο μυαλό μου εδώ και αρκετά χρόνια, ήδη είχα επισκεφτεί τέσσερις φορές την Ισπανία πηγαίνοντας στον πιο προφανή και δημοφιλή προορισμό της Βαρκελώνης. Πολύ συχνά συναντούσα κάποιο άρθρο ή κάποια ιστορία επίσκεψης σε κάποια πόλη της Χώρας των Βάσκων και πάντα μου τραβούσε την προσοχή, κάθε φορά με νέο ενδιαφέρον έψαχνα πλέον μόνος μου πληροφορίες.
Το Μπιλμπάο είχε (για μένα) τον μύθο της ποδοσφαιρικής ομάδας που δε δέχεται στις τάξεις της παίκτη μη Βάσκο και συγχρόνως είναι μια από τις τρεις ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ. Η Παμπλόνα μου θύμιζε τις φιέστες με τους ταύρους και τις ντομάτες. Η περιοχή Ριόχα διάσημη για το κρασί της. Και τέλος το Σαν Σεμπαστιάν μου είχε δώσει την εντύπωση μιας πολύ όμορφης παραλιακής πόλης γνωστή για το φεστιβάλ κινηματογράφου και τζαζ, αλλά και για την κουζίνα της. Έτσι, με την ευκαιρία της συμμετοχής μου σε μια αθλητική εκδήλωση, επέλεξα το Σαν Σεμπαστιάν για μια φθινοπωρινή εξόρμηση στα τέλη Νοεμβρίου του 2017.
Επέλεξα να μεταβώ μέσω Μαδρίτης και από εκεί με τρένο, κλείνοντας τα εισιτήρια κάπως νωρίς βγήκαν περί τα 75 ευρώ για δυο άτομα πήγαινε έλα για ένα ταξίδι 5,5 ωρών. Δεν είχα πολλές εικόνες από τη Μαδρίτη μέχρι τότε, μόνο λίγων ωρών, έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε και τις δυο πρώτες βραδιές στην πρωτεύουσα να τη γνωρίσουμε. Οι εντυπώσεις μας ήταν οι καλύτερες, έτσι και αλλιώς αρκετοί έχουν γράψει για τη Μαδρίτη και δε θα μπορούσα να προσφέρω κάτι καινούριο. Για τον επόμενο προορισμό μου όμως δεν είχα βρει αρκετές πληροφορίες εδώ όσο έψαχνα πριν το ταξίδι μας. Οι περισσότεροι ήταν περαστικοί από το Σαν Σεμπαστιάν ως μέρος μιας εκδρομής ή περιήγησης στη Χώρα των Βάσκων, βέβαια με πολύ καλές εντυπώσεις.
Όπως ανέφερα,πήγαμε με το τρένο και σκέφτηκα το ξενοδοχείο μας να είναι κοντά στον σταθμό και κοντά στο κέντρο. Πέντε λεπτά περπάτημα και φτάσαμε σε πολύ συμπαθητικό χόστελ όπως το λένε και σε άλλα τόσα ήδη περπατούσαμε στους δρόμους. Οι πρώτες μας εικόνες ήταν πολύ όμορφες.
Από την αρχή η πόλη σου δείχνει κάποια πράγματα για τον χαρακτήρα της, όπως ότι είναι παραλιακή και συνδεδεμένη με τη θάλασσα. Από πολλά σημεία έχεις θέα στη θάλασσα και σε αυτό συμβάλλουν οι τρεις γνωστές της παραλίες Λα Κόντσα,
Θουριόλα και Ονταρέτα που το καλοκαίρι ελκύουν πολλούς βόρειους τουρίστες για μπάνιο αλλά και σερφ. Εδώ να πω κάτι για τη Βάσκικη γλώσσα, είναι μια ιδιαίτερη γλώσσα που δε συγγενεύει με τις υπόλοιπες της Ιβηρικής χερσονήσου και δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβεις κάτι όταν σου μιλάνε, δηλαδή να ξεκλέψεις καμιά λέξει λόγω της γνώσης της ισπανικής. Ο κόσμος στο Σαν Σεμπαστιάν (Ντονόστια στα Βάσκικα) τη χρησιμοποιεί αρκετά στην καθημερινότητά του, ακόμα και η νεολαία (κάπου διάβασα ότι έχει από τα υψηλότερα ποσοστά χρήσης στη χώρα). Γενικά όμως, κατά την παραμονή μας στην περιοχή δεν μου είδα καμιά ένδειξη ότι οι άνθρωποι είναι αυτονομιστές ή ψάχνουν με την πρώτη ευκαιρία να κόψουν δεσμούς με την Ισπανία. Κάπως χαλαρούς τους είδα, βέβαια με την κάλυψη μιας οικονομικής άνεσης που πραγματικά δεν κρύβεται. Η πόλη είχε έναν αέρα αριστοκρατικό, πολύ όμορφα αρχιτεκτονικά κτίρια, τα παλαιότερα διατηρημένα σε πολύ καλή κατάσταση, πλατείες, πεζόδρομοι όλα καθαρά και τακτοποιημένα. Δεν ήταν η μεσογειακή εικόνα που έχουμε συνηθίσει, βρισκόμαστε στον Ατλαντικό , κοντά στη Γαλλία. Το ποτάμι που εκβάλλει ακριβώς στο κέντρο της πόλης συμβάλλει στην ιδιαίτερη εικόνα της.
Η βόλτα χωρίς σκέψη μας οδηγεί να περάσουμε μια από τις γέφυρες και να βρεθούμε στην παλιά πόλη, γεμάτη σοκάκια και χωρίς πρόσβαση για τα αυτοκίνητα. Εκεί ανακαλύψαμε τον θησαυρό της πόλης (για τα δικά μας γούστα πάντα, ή μάλλον για τα στομάχια μας). Είναι τα τοπικά μπαράκια με τα πίντσος, μάλλον ήδη γνωρίζετε τι είναι. Εδώ ήμασταν στην πηγή. Μπήκαμε σε πάρα πολλά από αυτά, γενικά εκεί ισχύει ότι όπου και να μπεις θα φας καλά, και μάλλον καλύτερα από ότι περίμενες. Το μεσημέρι της Παρασκευής που φτάσαμε ήταν όλα γεμάτα, είχε αρκετούς τουρίστες Βρετανούς και Γάλλους, αλλά και από βόρειες χώρες, δεν ήταν τουριστική σεζόν, αλλά είχαμε τον Μαραθώνιο για τον οποίο είχα πάει και εγώ και έτσι όλο το σαββατοκύριακο η πόλη ήταν πολύ ζωντανή.
Τα πίντσος ήταν εκπληκτικά, είτε είχαν βάση τα θαλασσινά είτε όχι, νομίζω ότι προσπάθησα να δοκιμάσω από τα πάντα, το κρασί τους έρεε άφθονο και ήταν Ριόχα, πάρα πολύ καλό και πολύ φθηνό, όπως και οι μπύρες. Γενικά, όπου μπαίναμε μετά από 2-3 ποτήρια κρασί και 6-7 μεζέδες ο καθένας μας έβγαινε γύρω στα 25 ευρώ. Πιστεύω ότι δε χρειάζεται να προτείνω μέρη, απλά ακολουθείτε το ένστικτό σας. Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι τα παιδιά του γυμνασίου και λυκείου συνωστίζονταν στο τοπικό McDonalds, προφανώς χορτασμένοι από την τοπική κουζίνα. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν και πολλά εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας (με το στατιστικό ότι είναι η πόλη με τα περισσότερα αστέρια Michelin ανά χίλιους κατοίκους) αλλά δεν επιχειρήσαμε το άνοιγμα αυτό.
Εκτός από τα προαναφερθέντα, η πόλη προσφέρεται για όμορφες βόλτες και μέρα και νύχτα, με διαμορφωμένο παραλιακό μέτωπο αλλά και μέσα από τους δρόμους και τις γέφυρες. Πολύ συχνό φαινόμενο ειδικά εκείνη την εποχή Νοέμβριο- Δεκέμβριο είναι το ψιλόβροχο, το επονομαζόμενο στα βάσκικα “σιριμίρι”, και όλοι οι περαστικοί κουβαλούν και από μια ομπρέλα.
Δύο από τις μέρες της παραμονής μας τις εκμεταλλευτήκαμε για μια μικρή απόδραση στα γύρω χωριά, μια φορά δυτικά και μια φορά ανατολικά από τη Ντονόστια. Υπάρχουν λεωφορεία που σε πηγαίνουν σε κοντινούς προορισμούς με λίγα λεφτά, κάτι σαν αστικά. Ο πρώτος προορισμός στα δυτικά ήταν η Θουμάγια,
μια μικρή πόλη, καλή για περπάτημα, της οποίας το αξιοθέατο ήταν ένα γεωλογικό φαινόμενο διαστρωμάτωσης των βράχων στην παραλία τα λεγόμενα Flysch. Επειδή ήταν καθημερινή, η κίνηση ήταν περιορισμένη στους δρόμους και τα ταβερνάκια αλλά ψάχνοντας βρήκαμε ένα εκπληκτικό μέρος όπου φάγαμε για άλλη μια φορά τέλεια μεταξύ άλλων και μια γαβάθα ψαρόσουπα.
Στον γυρισμό μια στάση σε ένα άλλο γραφικό χωριουδάκι ονόματι Χεταρία, όπου θαυμάσαμε τη θέα και ήπιαμε έναν καφέ.
Η άλλη εκδρομή είχε προορισμό την κωμόπολη Ονδαρρίμπια στα σύνορα ακριβώς με τη Γαλλία.
Είχε γραφική παλιά πόλη και όμορφη βόλτα, για άλλη μια φορά το φαγητό ήταν ευχάριστη έκπληξη, διαλέξαμε το μεσημεριανό μενού με 18 ευρώ και περιλάμβανε εκτός από τα νόστιμα πιάτα και από ένα μπουκάλι κρασί στον καθένα(λόγω προτιμήσεων λευκό και κόκκινο).
Στην επιστροφή στο Σαν Σεμπαστιάν κάναμε μια αναζήτηση για διασκέδαση χωρίς φαγητό, τύπου μπαρ, παμπ. Τουλάχιστον στην παλιά πόλη δεν είχε πολλά μέρη και τα περισσότερα δεν ήταν γεμάτα. Ίσως το καλοκαίρι είναι διαφορετικά. Βέβαια εντοπίσαμε ένα υπόγειο μπαρ με ζωντανή μουσική πολύ καλής ποιότητας και το τιμήσαμε δυο βραδιές.
Η επιστροφή ήταν και πάλι με τρένο στη Μαδρίτη, εκεί μείναμε ένα ακόμα βράδυ και βρήκαμε ευκαιρία για εκδρομή μισής μέρας στο Τολέδο, νομίζω ότι είναι αρκετό τώρα που πήγα.
Μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από το Σαν Σεμπαστιάν και τη Χώρα των Βάσκων, πιστεύω ότι αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ξαναπήγαινα βλέποντας και άλλα μέρη εκεί κοντά. Η πόλη είναι σχετικά μαζεμένη σε μέγεθος, όλα είναι κοντά και περπατιέται. Λεωφορεία πήραμε μόνο όταν χρειάστηκε να πάμε στο στάδιο Ανοέτα για τον αγώνα, που ήταν κάπως μακριά. Όσοι από εσάς είναι λάτρεις του καλού φαγητού και καλού κρασιού θα το εκτιμήσετε σίγουρα. Μια δυσκολία είναι η απουσία βολικών πτήσεων για εμάς προς την περιοχή, η οποία μπορεί να αντιμετωπισθεί με ανταπόκριση στη Μαδρίτη. Εμείς πήγαμε στη Μαδρίτη μέσω Σόφιας με Wizzair περίπου 110 ευρώ τα δυο άτομα, συν 60-70 ευρώ βενζίνη μέχρι εκεί , συν τα 75 ευρώ του τρένου. Τα ξενοδοχεία μας ήταν 500 ευρώ περίπου οι 7 διανυκτερεύσεις.
Ελπίζω να κίνησα το ενδιαφέρον σας έστω και λίγο.
Το Μπιλμπάο είχε (για μένα) τον μύθο της ποδοσφαιρικής ομάδας που δε δέχεται στις τάξεις της παίκτη μη Βάσκο και συγχρόνως είναι μια από τις τρεις ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ. Η Παμπλόνα μου θύμιζε τις φιέστες με τους ταύρους και τις ντομάτες. Η περιοχή Ριόχα διάσημη για το κρασί της. Και τέλος το Σαν Σεμπαστιάν μου είχε δώσει την εντύπωση μιας πολύ όμορφης παραλιακής πόλης γνωστή για το φεστιβάλ κινηματογράφου και τζαζ, αλλά και για την κουζίνα της. Έτσι, με την ευκαιρία της συμμετοχής μου σε μια αθλητική εκδήλωση, επέλεξα το Σαν Σεμπαστιάν για μια φθινοπωρινή εξόρμηση στα τέλη Νοεμβρίου του 2017.
Επέλεξα να μεταβώ μέσω Μαδρίτης και από εκεί με τρένο, κλείνοντας τα εισιτήρια κάπως νωρίς βγήκαν περί τα 75 ευρώ για δυο άτομα πήγαινε έλα για ένα ταξίδι 5,5 ωρών. Δεν είχα πολλές εικόνες από τη Μαδρίτη μέχρι τότε, μόνο λίγων ωρών, έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε και τις δυο πρώτες βραδιές στην πρωτεύουσα να τη γνωρίσουμε. Οι εντυπώσεις μας ήταν οι καλύτερες, έτσι και αλλιώς αρκετοί έχουν γράψει για τη Μαδρίτη και δε θα μπορούσα να προσφέρω κάτι καινούριο. Για τον επόμενο προορισμό μου όμως δεν είχα βρει αρκετές πληροφορίες εδώ όσο έψαχνα πριν το ταξίδι μας. Οι περισσότεροι ήταν περαστικοί από το Σαν Σεμπαστιάν ως μέρος μιας εκδρομής ή περιήγησης στη Χώρα των Βάσκων, βέβαια με πολύ καλές εντυπώσεις.
Όπως ανέφερα,πήγαμε με το τρένο και σκέφτηκα το ξενοδοχείο μας να είναι κοντά στον σταθμό και κοντά στο κέντρο. Πέντε λεπτά περπάτημα και φτάσαμε σε πολύ συμπαθητικό χόστελ όπως το λένε και σε άλλα τόσα ήδη περπατούσαμε στους δρόμους. Οι πρώτες μας εικόνες ήταν πολύ όμορφες.
Η βόλτα χωρίς σκέψη μας οδηγεί να περάσουμε μια από τις γέφυρες και να βρεθούμε στην παλιά πόλη, γεμάτη σοκάκια και χωρίς πρόσβαση για τα αυτοκίνητα. Εκεί ανακαλύψαμε τον θησαυρό της πόλης (για τα δικά μας γούστα πάντα, ή μάλλον για τα στομάχια μας). Είναι τα τοπικά μπαράκια με τα πίντσος, μάλλον ήδη γνωρίζετε τι είναι. Εδώ ήμασταν στην πηγή. Μπήκαμε σε πάρα πολλά από αυτά, γενικά εκεί ισχύει ότι όπου και να μπεις θα φας καλά, και μάλλον καλύτερα από ότι περίμενες. Το μεσημέρι της Παρασκευής που φτάσαμε ήταν όλα γεμάτα, είχε αρκετούς τουρίστες Βρετανούς και Γάλλους, αλλά και από βόρειες χώρες, δεν ήταν τουριστική σεζόν, αλλά είχαμε τον Μαραθώνιο για τον οποίο είχα πάει και εγώ και έτσι όλο το σαββατοκύριακο η πόλη ήταν πολύ ζωντανή.
Εκτός από τα προαναφερθέντα, η πόλη προσφέρεται για όμορφες βόλτες και μέρα και νύχτα, με διαμορφωμένο παραλιακό μέτωπο αλλά και μέσα από τους δρόμους και τις γέφυρες. Πολύ συχνό φαινόμενο ειδικά εκείνη την εποχή Νοέμβριο- Δεκέμβριο είναι το ψιλόβροχο, το επονομαζόμενο στα βάσκικα “σιριμίρι”, και όλοι οι περαστικοί κουβαλούν και από μια ομπρέλα.
Δύο από τις μέρες της παραμονής μας τις εκμεταλλευτήκαμε για μια μικρή απόδραση στα γύρω χωριά, μια φορά δυτικά και μια φορά ανατολικά από τη Ντονόστια. Υπάρχουν λεωφορεία που σε πηγαίνουν σε κοντινούς προορισμούς με λίγα λεφτά, κάτι σαν αστικά. Ο πρώτος προορισμός στα δυτικά ήταν η Θουμάγια,
Η άλλη εκδρομή είχε προορισμό την κωμόπολη Ονδαρρίμπια στα σύνορα ακριβώς με τη Γαλλία.
Στην επιστροφή στο Σαν Σεμπαστιάν κάναμε μια αναζήτηση για διασκέδαση χωρίς φαγητό, τύπου μπαρ, παμπ. Τουλάχιστον στην παλιά πόλη δεν είχε πολλά μέρη και τα περισσότερα δεν ήταν γεμάτα. Ίσως το καλοκαίρι είναι διαφορετικά. Βέβαια εντοπίσαμε ένα υπόγειο μπαρ με ζωντανή μουσική πολύ καλής ποιότητας και το τιμήσαμε δυο βραδιές.
Η επιστροφή ήταν και πάλι με τρένο στη Μαδρίτη, εκεί μείναμε ένα ακόμα βράδυ και βρήκαμε ευκαιρία για εκδρομή μισής μέρας στο Τολέδο, νομίζω ότι είναι αρκετό τώρα που πήγα.
Μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από το Σαν Σεμπαστιάν και τη Χώρα των Βάσκων, πιστεύω ότι αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ξαναπήγαινα βλέποντας και άλλα μέρη εκεί κοντά. Η πόλη είναι σχετικά μαζεμένη σε μέγεθος, όλα είναι κοντά και περπατιέται. Λεωφορεία πήραμε μόνο όταν χρειάστηκε να πάμε στο στάδιο Ανοέτα για τον αγώνα, που ήταν κάπως μακριά. Όσοι από εσάς είναι λάτρεις του καλού φαγητού και καλού κρασιού θα το εκτιμήσετε σίγουρα. Μια δυσκολία είναι η απουσία βολικών πτήσεων για εμάς προς την περιοχή, η οποία μπορεί να αντιμετωπισθεί με ανταπόκριση στη Μαδρίτη. Εμείς πήγαμε στη Μαδρίτη μέσω Σόφιας με Wizzair περίπου 110 ευρώ τα δυο άτομα, συν 60-70 ευρώ βενζίνη μέχρι εκεί , συν τα 75 ευρώ του τρένου. Τα ξενοδοχεία μας ήταν 500 ευρώ περίπου οι 7 διανυκτερεύσεις.
Ελπίζω να κίνησα το ενδιαφέρον σας έστω και λίγο.
