Μαρόκο Rockin' the Casbah και άλλες ιστορίες στο Μαρόκο το Ραμαζάνι

[MarieAries]

Ladies and gentlemen we have a winner !!

miss habibi

 

[evaT]

@El_Paco Τα σπας

 

[evaT]

Μέρα 'Ενατη

Rabat και τώρα Πρωτευουσιάνοι!

Το νοικοκυρόπαιδο ο ξενοδόχος, μας ετοίμασε ένα απίστευτο πρωινό και τον αγάπησα λίγο περισσότερο όταν σέρβιρε τις πεντανόστιμες αράβικες πίτες και μου είπε ότι οι δικές του είναι από άλευρα ολικής και ιδιαίτερα υγιεινές, με τόσο υδατάνθρακα που είχα καταναλώσει όλες αυτές τις μέρες, ούτε παραγγελία να τις είχα κάνει.

'Αρχισα να τον ψαρεύω, τύπου τι τυχερή η γυναίκα σου που είσαι τόσο χρυσοχέρης και τέτοια σαλιάρικα, ελεύθερος είμαι, λέει, αμάν τι κρίμα να μην έχω καμιά ελεύθερη φίλη στην ηλικία σου, του είπα και... κορίτσια όποια ενδιαφέρεται έχω τηλεφωνάκι...το παλικάρι διαθέτει ακίνητο δίχως ΕΝΦΙΑ, τα κάνει όλα και συμφέρει, λίγο μουσουλμάνος είναι μόνο, αλλά ποιός δεν έχει ελαττώματα , αυτός τουλάχιστον έχει καλό σκοπό.

Συζητήσαμε για το τελετουργικό της νηστείας τους, μου είχε κάνει εντύπωση ότι ψωμολυσσάνε όλη μέρα χωρίς φαγητό και νερό, αλλά μετά τις 7 επιτρέπεται να περιδρομιάζουν τον αγλέορα! Τι εθιμοτυπικό κ αυτό.
Του εξήγησα πως στη δική μας θρησκεία, όποιος νηστεύει τρώει συγκεκριμένα πράγματα με την έννοια της εγκράτειας και της λιτότητας (περίπου) . Εσείς λέω όλη μέρα ξεροσφύρι και το βράδι είστε ικανοί να φάτε ολόκληρο βόδι 'Ετσι είναι είπε, αλλά δεν μου το εξήγησε περεταίρω...

Πήραμε ξανά το δρόμο τον μακρύ και ο Τάσος μας ενημέρωσε ότι το ρεζερβουάρ αδειουά, έπρεπε να βάλουμε βενζίνη.
Τα μετρητά, μας είχαν σχεδόν τελειώσει αλλά στα βενζινάδικα 9 στις 10 χρησιμοποιούσαμε τη Ρέβο.
Πριν βγούμε στον αυτοκινητόδρομο για τη Ραμπάτ ζήσαμε μια μικρή Οδύσσεια.

Βενζινάδικο Νο 1
-Δεν έπαιρνε κάρτα
Νο 2
-Δεν έπαιρνε κάρτα
Νο 3
-Έπαιρνε κάρτα αλλά δεν είχε βενζίνη!
Νο 4
-'Ηταν κλειστό
Νο 5
-'Ηταν κλειστό
Νο 6
-'Επαιρνε κάρτα, είχε και βενζίνη αλλά για κάποιο λόγο ο βενζινάς επέμενε ότι το αμάξι παίρνει σούπερ και όχι αμόλυβδη λες και ήταν κανένα Datsun μοντέλο του 88, μουλάρωσε και δεν τον πείθαμε με τίποτα. Δεν το ζούμε αυτό....
Νο 7
-Σταματήσαμε και λέει ο Τάσος, εδώ θα βάλουμε ακόμα κι αν έχουν τσίπουρο

Τα καταφέραμε όμως και σε λίγο μπήκαμε ξανά στον πολιτισμό

Η Ραμπάτ των 1,6 εκατ. κατοίκων βγάζει μια αρχοντιά που γίνεται αντιληπτή με το καλημέρα

Περνάμε έξω από το ανάκτορο του Βασιλιά.

Κάτι σαν το Τατόι

Κατευθυνόμαστε προς παραλία

Αυτός είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης όλης της Αφρικής ονομάζεται Mohammed VI Tower και έχει ύψος 250 μέτρα

Περνάμε τον ποταμό Bou Regreg

Προσεγμένες αθλητικές εγκαταστάσεις

και βγαίνουμε στην εντυπωσιακή παραλία

Σταματήσαμε να χαζέψουμε την απεραντοσύνη του Ατλαντικού

Και στον αντίποδα ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο

Στο σημείο αυτό αποφασίσαμε να βρούμε το ριάντ μας και να φρεσκαριστούμε λίγο πριν ξαμολυθούμε στα αξιοθέατα.
Εγώ είχα κλείσει ριάντ με πάρκινγκ (όπως παντού) αλλά ο χάρτης μας έβγαζε σε σημείο που δεν έμπαινε αυτοκίνητο.

Το μππρρδδοοομμμ του google maps κάθε φορά που δεν βρίσκαμε το δρόμο πέρασε σε άλλο επίπεδο...Ψυχολογικά μας δημιούργησε και τρολάραμε ότι δεν υπάρχει Roadtrip που να σέβεται τον εαυτό του χωρίς να χρειαστεί να κάνεις αναστροφή και κατά προτίμηση σε κλειστό δρόμο με νησίδα (!) αφού ο οδηγός στον κυκλικό κόμβο πήρε την 3η αντί για την 4η έξοδο όταν έξοδος λογίζεται ακόμη και το βοηθητικό καλντερίμι! Πίκρα λέμε.

Από την άλλη ακόμα έχω μνήμες από τα οδικά της παιδικής μου ηλικίας όταν η μάνα είχε απλωμένο ολόκληρο τον έντυπο χάρτη των 3 τετραγωνικών μέτρων προσπαθώντας να τον συμμαζέψει δίνοντας οδηγίες στον πατέρα που οδηγούσε, με επικούς καβγάδες κάθε φορά που ο ένας από τους δύο επέμενε ότι είχαμε πάρει λάθος δρόμο αντί για κάποιον υποτιθέμενο καινούργιο που είχε ανοίξει μετά την ημερομηνία έκδοσης του χάρτη. Τρέχα γύρευε....


Τελικά το ριάντ ήταν μέσα στο Μεδίνα πιο μέσα δε γίνεται!
Και το πάρκινγκ;
Αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο, παρκάρισμα λέει παραλία σε κάποιο χώρο!
Που φυσικά δεν το έγραφαν στην καταχώρηση. Τι τραβάμε...

Το βρήκαμε όμως κάποτε κ αισίως ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Η Μεδίνα ήταν μπροστά από το ριάντ. Η οποία ήταν κλειστή,καθαρή και περιποιημένη, καμία σχέση με αυτές του Μαρακές και της Φες.

Κορώνα στα κεφάλια τους ο Βασιλεύς! (μακριά από μας)

Υπάρχει και εξωτερική Μεδίνα η οποία είναι πιο καθημερινή με αγορές τροφίμων

Και street food παντού

Πολύ τα λιμπίστηκα αυτά αλλά αναγκάστηκα να προσπεράσω αφού η μύγα έκανε πάρτι παντού....καλά τα είχαμε πάει μέχρι στιγμής δεν ήθελα να ρισκάρω το ταξίδι μου.

Πήραμε το δρόμο προς το τζαμί και τον Hassan Tower

O Μιναρές έχει ύψος 44 μέτρα και είναι ημιτελής, όταν ο κατασκευαστής του ο AlMansur αποδήμησε εις Κύριον- ή Αλλάχ- το 1199, η κατασκευή σταμάτησε. Αν είχε ολοκληρωθεί θα ήταν ο ψηλότερος μιναρές του Μουσουλμανικού κόσμου

Είναι λίγο σα κολοβός

Ωραίο ήταν και μετά κατευθυνθήκαμε προς την Kasbah de Udayas που wannabe παραλιακή κάσμπα με νησιώτικο χρώμα.

Από κει βγήκαμε στα μπαλκόνια με θέα προς τον ωκεανό που έκοβε την ανάσα.
Καθότι θαλασσόπληκτοι....

Βιντεάκι
Rabat

Περιμέναμε όπως όλοι το ηλιοβασίλεμα.

Ρεμβάζω

Από το πρωινό στο σούρουπο πέρα από κάτι μπισκοτάκια δεν είχαμε βάλει στο στόμα μας μπουκιά και το στομάχι είχε κολλήσει στην πλάτη.
Ο φίλος @Kyriakao, που έκανε παρόμοιο ταξίδι λίγους μήνες πριν, μου είχε προτείνει να φάω σε μαροκινό εστιατόριο που τρώνε οι ντόπιοι και πήραμε το δρόμο προς τα εκεί.
Μαζί με μας το δρόμο πήραν και εκατοντάδες μαροκινοί οι οποίοι διακτινίζονταν προς κάθε κατεύθυνση την ώρα που έληγε η νηστεία.
Μέχρι να φτάσουμε κατέβαζαν κεπέγκια από παντού και το μόνο διαθέσιμο φαγητό στο δρόμο ήταν αυτό που είχαν καθήσει επάνω του όλες οι βρωμόμυγες της μεδίνας κι έτσι εκείνη τη μέρα έφαγαν μέχρι κι οι πιστοί του Ραμαζανίου ενώ εμείς μείναμε νηστικοί και ταλαιπωρημένοι, οι απόκληροι της μοίρας . Και της μύγας.

Λίγο πριν την τελική απελπισία, μας χαμογέλασε ο Αλλάχ και πέσαμε πάνω σε τίμιο ντόπιο φαστφουντάδικο, ένας τρώει τρεις πεθαίνουν, είδαμε κάτι πιατάρες με μπέργκερ και κοτοπουλάρες και δεν το σκεφτήκαμε στιγμή.
Πραγγείλαμε αυτό το καλοθρεμμένο κοτόπουλο και δεν έμεινε ούτε κοκκαλάκι ενώ τα τέρατα οι συνταξιδιώτες μου μου έλεγαν ότι είναι το ίδιο πουλερικό που έβλεπα νωρίτερα κάτω από το σύννεφο με τις μύγες, όσο εγώ έπεφτα με τα μούτρα...

13 ευρώ μαζί με τα αναψυκτικά και χωρίς καμία παρενέργεια (όπως απεδείχθη αργότερα)

To ριάντ είχε μια πολύ συμπαθητική ταράτσα με θέα προς τον ωκεανό και την κάσμπα , αποφασίσαμε να τελειώσουμε τη βραδιά εκεί.

Εκεί συστηθήκαμε με νεαρό φέρελπη Γερμανό που έμενε στο ίδιο ριάντ, είχε απλώσει την κουβέρτα του κατάχαμα και αρμένιζε με βλέμμα στο άπειρο.
Πιάσαμε ψιλοκουβέντα και μας είπε ότι πέρασε ένα ολόκληρο τρίμηνο στη Ραμπάτ και δεν είχε δει τίποτε άλλο! Τον ρωτήσαμε την ηλικία του και είπε 25, ρώτησε κι αυτός και είπαμε ...γονείς σου! Δεν μας φαίνεται καθόλου είπε, δεν το πήραμε όμως τοις μετρητοίς γιατί κάπνιζε λέει κιφ όλη μέρα και χάζευε τη θάλασσα αλλά θυμήθηκε ότι είχε αφήσει τη σχέση του πίσω στη Γερμανία και είπε μάλλον ήρθε η ώρα να πάει να τη βρει.

Ο Τάσος που ζει για κάτι τέτοια τον ρώτησε από που είναι κι όταν απάντησε Στουτγάρδη του είπε μην ανησυχείς, είναι μικρή πόλη η Στουτγάρδη πόσοι να την παρηγόρησαν πια όσο λείπεις!
Δεν το έπιασε το χιούμορ μας ευτυχώς, και έτσι αποσυρθήκαμε και εμείς οι γερολαίοι που σε 10 μέρες κι έναν ημιΑΜΕΑ είχαμε οργώσει όλη τη χώρα και του λέγαμε κουράγιο μια τελευταία μέρα οδήγησης σου έμεινε και μετά μπορείς να πας σπίτι σου να ...πεθάνεις με την ησυχία σου, πόσο να σε αντέξει η δόλια η ισχιαλγία, χωρίς ίχνος ξεκούρασης!

Επόμενη μέρα, η τελευταία πια του οδικού, επιστροφή στο Μαρακές για τα αξιοθέατα που είχαν απομείνει και την πτήση της επιστροφής. Και ανάμεσα, στάση στην Καζαμπλάνκα που ήταν άλλωστε πάνω στο δρόμο μας.

Αυτό έλεγε το πλάνο.
Μόνο οι πλανήτες είχαν γυρίσει ανάδρομα και έμελλε να δοκιμάσουν το ταλαιπωρημένο μου νευρικό σύστημα όταν έτρωγα ανελέητο άκυρο από παντού, εξαντλήθηκε το χιούμορ μου, και χρειάστηκε να επαναφέρω την προσωπικότητά μου... στις εργοστασιακές ρυθμίσεις προκειμένου οι φουκαριάρηδες οι συνταξιδιώτες μου να γλυτώσουν από την ανόητη γκρίνια μου.

 

[Travelliaris]

Δε θα στην κάνω τη χάρη ρε, μπήκα στην καλίμπρα για τη μέση και ζω για το επόμενο! άκου ημιΑμέα

 

[Kyriakao]

Πολύ τα λιμπίστηκα αυτά αλλά αναγκάστηκα να προσπεράσω αφού η μύγα έκανε πάρτι παντού....καλά τα είχαμε πάει μέχρι στιγμής δεν ήθελα να ρισκάρω το ταξίδι μου.

Αυτά τα εχω κι εγω ενα κριμα που δεν τα δοκιμασα,για τους ιδίους λογους με σένα! Ψαρι ,μελιτζάνα και κατι αλλο τηγανητά έβαζαν μέσα σε ψωμάκι και φαινόταν πολύ λαχταριστά!

 

[MarieAries]

Αυτά τα εχω κι εγω ενα κριμα που δεν τα δοκιμασα,για τους ιδίους λογους με σένα! Ψαρι ,μελιτζάνα και κατι αλλο τηγανητά έβαζαν μέσα σε ψωμάκι και φαινόταν πολύ λαχταριστά!

Μυγιάγγιχτοι! 🪰

 

[turms]

που και που χρειαζεται...καθαριζει το εντερο

παντως η αληθεια ειναι μια : οσο πιο βρωμικο, τοσο πιο νοστιμο

 

[evaT]

Μέρα Δέκατη

Καζαμπλάνκα - Μαρακές, η μέρα της πόρτας

Μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας για πολλοστή φορά και αναρωτήθηκα τι από όλα τελικά άντεχα να πετάξω, προκειμένου να χωρέσουν στο βαλιτσάκι όλα τα πλουμιστά που αγόρασα στο Μαρόκο και πως θα βάφτιζα 8κιλο το τουλάχιστον 10κιλο-όπως το έκοβα με το μάτι- καλά θα έκανα να προετοιμαστώ ψυχολογικά για το υπέρβαρο.

Η παραλία της Ραμπάτ ήταν όμορφη το πρωί και συμφωνήσαμε όλοι πως δίχως να έχει κάτι το συγκλονιστικό έχει μια ωραία αύρα και οπωσδήποτε της αξίζει μια ημέρα από τις διακοπές σου

Αυτό είναι το φυλασσόμενο πάρκινγκ. Για 18 ώρες ζήτησαν 4,5 ευρώ. Ούτε για 1 ώρα δίνω τόσα στο Αssos Οdeon στο κέντρο της πόλης αν παρκάρω (που δεν παρκάρω)

Η παραλιακή κάσμπα de Udayas

Η Καζαμπλάνκα απείχε καμιά ωρίτσα

Στόχος βέβαια ήταν το περιβόητο τζαμί του Hassan II το οποίο φάνηκε από μακριά

Το τζαμί έχει μιναρέ ύψους 210 μέτρων, είναι σαφώς το μεγαλύτερο στην Αφρική και το 7ο μεγαλύτερο στον κόσμο.
Τόσο εντυπωσιακό όσο το περιμέναμε και ίσως λίγο περισσότερο.

Κι ο ανταριασμένος Ατλαντικός

Επίσκεψη σχολείου. Μουσουλμανάκια.

και ξανά στο δρόμο

Το Μαρακές από Καζαμπλάνκα απέχει χοντρικά στο τρίωρο, μεσημεράκι θα φτάναμε και μάλιστα με ισχυρό καύσωνα που χτυπούσε αλύπητα στο νότο τις μέρες εκείνες.

Τ αγόρια με ρώτησαν τι είχαμε να κάνουμε και ανακοίνωσα ότι εγώ θα έβλεπα στα Παλάτια, εκείνοι δεν ξέρω. Ξίνισαν τη μούρη τους στην προοπτική να δουν παλάτια και το συζήτησαν λίγο, αργότερα με ξαναρώτησαν και γενικώς είχαμε ένα θέμα επανάληψης σε όλο το ταξίδι, τα επαναλάμβανα εγώ πρωί, μεσημέρι βράδι σαν αντιβίωση, αλλά πέρα βρέχει! από μνήμη...χρυσόψαρο!

Κατά τ άλλα η παρέα όσο περνούσαν οι μέρες γινόταν όλο και καλύτερη.
Αρκούσε ένα βλέμμα του Τάσου για ν αρχίσω να γελάω έτσι χωρίς λόγο, γελούσε και κείνος επειδή γέλαγα εγώ κ επειδή είναι κολλητικό το έπαιρνε κι ο Αντώνης και καταλήγαμε να γελάμε όλοι μαζί δίχως να ξέρουμε το λόγο! Κάτι έπαιζε στον αέρα.

'Οταν δεν γελούσαμε ακούγαμε τις ατελείωτες επαναλήψεις του 89 Rainbow, πάαααλι αυτό θα παίξει; και μέχρι να βρω ν αλλάξω το σταθμό, θα έστελνε κανά φωνητικό μήνυμα η @MarieAries που είχε καθημερινές παρεμβάσεις στο πλάνο μας και ξαφνικά ακουγόταν η γάργαρη φωνούλα της (#not) από τα ηχεία του αυτοκινήτου αφού το κινητό μου στο δρόμο ήταν μονίμως συνδεδεμένο με το Bluetooth.

Μας άρεσαν πολύ οι πινακίδες που ήταν στα Βερβέρικα μόνο!
Που πάμε ρε παιδιά;

Το Μαρακές μας υποδέχθηκε με μια ξεγυρισμένη μεσημεριανή κάψα στους 36 βαθμούς

Τα αγόρια έτρεξαν στη Μεδίνα να ψωνίσουν κάτι μπλουζάκια με τύπωμα στο σχήμα της Αφρικής που είχαν μπανίσει και γω έμεινα σπίτι, με το δροσερό ντουζ και να αράξω λίγο, θεωρώντας ότι έχω αρκετό χρόνο για όσα σκόπευα να κάνω αργότερα.

Ο Τάσος από την αρχή του ταξιδιού ενόψει παζαριών, είχε αναπτύξει τη θεωρία του, πως δεν καταδέχεται να μπαίνει σε τέτοιες τσίπικες διαδικασίες όταν βρει μια τιμή value for money θα πληρώσει αυτό που πιστεύει ως fair. Αυτά έλεγε και ξεκαρδίστηκαν μέχρι και τα τελευταία χιτζάμπ στις μεδίνες.
Γύρισε με τα μπλουζάκια της Αφρικής περιχαρής περιγράφοντας πως έφερε τούμπα τον απατεώνα τον μουζαχεντίν που για δυο Τshirt του ζητούσε τον ουρανό με τ άστρα και την πούλια μαζί.
Τέτοια μεταμόρφωση

Αποφάσισαν (με μισή καρδιά) να με ακολουθήσουν στα παλάτια και βγήκαμε έξω όπου φυσούσε καυτός λίβας, ή ίσως εκεί να τον λένε Σαχάρας (?), ωστόσο η απουσία της υγρασίας έκανε την κατάσταση πολύ περισσότερη υποφερτή από τη Θεσσαλονίκη που με 32 βαθμούς λιώνεις σαν το κεράκι της λαμπρής.

Καθοδόν για το Παλάτι της Bahia ήμουν ευδιάθετη και παρατηρούσα την κίνηση.

Μια ταπεινή μπανιέρα για να παίρνετε το λουτρό σας

Όπως φαίνεται έχω πλέον εναρμονιστεί πλήρως με το περιβάλλον μου

Είχα και παντοφλάκι σαν τα δικά τους αλλά δε βόλευαν για το περπάτημα που είχα κατά νου.

Αυτά ως τότε. Πάμε παρακάτω.
Μετράτε;;

Πόρτα Νο 1 - Bahia Palace
Πιο κλειστό κι απ το Μετρό θεσσαλονίκης
Εννοείται πως είχα τσεκάρει τις ώρες λειτουργίας, έβλεπα και στους χάρτες που έγραφαν ΑΝΟΙΧΤΟ, πλην όμως οι πόρτες κλειδαμπαρωμένες.
Αδύνατον να το δεχθεί ο εγωισμός μου. Κάνω μια βόλτα γύρω γύρω, τα ίδια. Με ενημερώνουν από τα καταστήματα ότι λόγω Ramadan το κλείνουν το μαγαζί από τις 3 !!!

Σε κανένα 5λεπτο που ξαναπήρε μπροστά το σύστημά μου, αποφάσισα να συνεχίσω για το επόμενο...

Πόρτα Νο2 El Badi Palace
Κλειστό λέει λόγω Ραμαζιανιού, ελάτε αύριο πρωί!

Πόρτα Νο 3 Τάφοι Σαουδίνων
Μην κουράζεσαι κοπελιά...τα είπαμε. Λόγω Ραμαζανιού τροποποιήθηκαν όλα τα ωράρια μόνο που ξέχασαν να τα δηλώσουν δημόσια να ενημερωθεί και το κορόιδο ο τουρίστας

'Εβλεπα και τους άλλους να χασκογελούν με τα πάθη μου και νευρίαζα περισσότερο.
Μα να μη δω έστω ένα από τα Παλάτια; Θα ξαναέρθω άραξε ποτέ ξανά προς τα εδώ;

Αλλά τι να κάνω, δε βαριέσαι, ας πάμε λοιπόν στα Mammounia (το 5στερο ξενοδοχείο) να πιούμε καφέ και να βγάλω φωτογραφίες, κι αυτό αξιοθέατο είναι και μάλιστα ιδιωτικό.

Πόρτα Νο 4 La Mammounia
Φτάσαμε γύρω στις τεσσεράμισι το απογευματάκι και μου λένε οι λακέδες στην πόρτα, λυπούμαστε, η είσοδος για τους μη ενοίκους του ξενοδοχείου είναι ως τις 4

Δε σε θέλει με τίποτα σήμερα, μου λέει ο Αντώνης, ανακουφισμένος που απέφυγε ανέλπιστα τις χλίδες κι ευτυχώς που δεν κρατούσα τίποτα στα χέρια μου εκείνη την ώρα, με έβλεπα να του το φέρνω εύκολα στο κεφάλι με τόσα νεύρα που είχα!

Το χαμόγελο είναι προσποιητό, βράζω από μέσα μου!

Παραδίπλα είχαν μια πόρτα ανοιχτή κι ένας ευγενικός κηπουρός με άφησε να μπω έστω για μια φωτογραφία

Τελείωσε νομίζετε; Που τέτοια τύχη!

Από την πρώτη μέρα είχα σταμπάρει το καινούργιο τους Μall, ένα στολίδι και ήθελα να πάω βόλτα να το χαζέψω.
Θα που πεις εμπορικό σου έλειπε στο Μαρόκο; Φυσικά και όχι αλλά αφού όπως έκατσε αξιοθέατα γιοκ κάπως έπρεπε να περάσουν οι ώρες και ήθελα να ψωνίσω και δυό δωράκια ακόμη.

Η θερμοκρασία είχε υποχωρήσει στο μεταξύ και η βόλτα ήταν πιο ευχάριστη. Τους ξεποδάριασα ως εκεί αλλά ήταν ωραία.

Μόλις φτάσαμε, πρώτη κίνηση να παραγγείλουμε έναν καφέ freddo όπως διαφήμιζαν έξω από το μοδάτο καφέ.

Mοιάζει με Freddo αλλά ούτε καν!

Πόρτα Νο 5 το Menara Mall
Έχοντας πια καεί στο χυλό, καλού κακού ρώτησα το σερβιτόρο ως τι ώρα θα ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά.
Κοίταξε το ρολόι του, 17.25 και μου λέει σε 5 λεπτά κλείνουν λόγω Ραμαζανιού, πριν προλάβω να πάθω διπλό εγκεφαλικό, ευτυχώς μας ενημέρωσε ότι πάραυτα στις οκτώ ξανανοίγουν ως τα μεσάνυχτα!
Πήγε η καρδιά στη θέση της.

Κάπου ώπα δηλαδή!!!

Με κοίταξαν και οι δύο με οίκτο και ευτυχώς απέφυγαν την καζούρα , απλά ρώτησαν τον σερβιτόρο αν υπάρχει πρόβλημα να την κάνουμε αρμένικη τη βίζιτα, μας είπε φάτε πιείτε ελεύθερα το μαγαζί δικό σας!
Μπαστακωθήκαμε λοιπόν εκεί ως τις οκτώ, φάγαμε πίτσα, ήπιαμε αναψυκτικά, νύχτωσε νύχτα όσο εμείς περιμέναμε και περιμέναμε αλλά μήπως είχαμε και τι άλλο να κάνουμε;

,
'Ηταν τόσο άδειος ο δρόμος την ώρα που έσπαγε η νηστεία, που αν ήμουν στις καλές μου θα καθόμουν στη μέση να βγω μια φωτογραφία σαν αυτές που βγάζουν στην Αμερική στο Route 66

Η ώρα έγινε οκτώ αλλά δε κουνιόταν φύλλο!
Πλησίασα στην είσοδο και ρώτησα τους σεκιουριτάδες

Πόρτα Νο 5α Menara Mall
Δεν θ ανοίξει στις 8 λέει το εμπορικό, στις 9 θα ανοίξει

Παρέδωσα τις άμυνές μου μετά και από αυτό, μπήκαμε σ ένα ταξί και φύγαμε όσο με έψελνε ο Τάσος, διότι από πείσμα και μόνο δίχως να έχει κανένα άλλο νόημα ήμουν ικανή να μείνω εκεί μέχρι να ανοίξει, να καθίσω μισή ώρα και να φύγω χωρίς να αγοράσω τίποτα, έτσι απλά για να ξεπεράσω την ήττα που ένιωθα.

Αφήσαμε τον Τάσο σπίτι να ξεκουραστεί και σκεφτήκαμε με τον Αντώνη να πάμε σε μια όμορφη ταράτσα που είχαμε σταμπάρει... Μαρακές είσαι και το αλκοόλ επιτέλους έρεε ελεύθερα.

Πριν την ταράτσα και μετά το περπάτημα της μέρας θέλαμε και λίγο περπάτημα ακόμα, έτσι περάσαμε από την κεντρική ατραξιόν Jemma el Fna για μια τελευταία φορά.

Προσπάθησα να καλμάρω και να ρουφήξω τις τελευταίες εικόνες

Ψώνισα τα δύο τελευταία μεταξωτά μαντήλια για τις φίλες που είχα ξεχάσει και μετά έβαλα σκοπό να βρω μια καλή μαϊμού φανέλα της φανταστικής Εθνικής του Μαρόκο για να την πάρω για το φιλαράκι μου, παλιό σας γνώριμο που είναι αρρωστάκι με τις ποδοσφαιρικές φανέλες.
Είχα αποτύχει να βρω μια αυθεντική αλλά και οι πλαστές ήταν όμορφες και αντί για να τη βάλει στη συλλογή μπορούσε απλά να τη φοράει για την πλάκα του.

Μετά τα άκυρα της ημέρας έξυνα τα νύχια μου για καβγά....και παζάρι δίχως αύριο.
Ρωτώντας από δω κ απο κει, χαζεύοντας, τελικά σε κάποιο από τα μαγαζιά πέτυχα φανέλα καλής ποιότητας και όμορφη, ρώτησα τιμή.
Γέλασα ειρωνικά όταν ο τσαμπουκαλεμένος μαροκινός μου ζήτησε κοντά στα 30 ευρώ.
'Εκανα να φύγω αλλά με σταμάτησε, λέγοντάς μου, "περίμενε, πες μια τιμή πόσα δίνεις".
"10 ευρώ και πολλά είναι" απάντησα εμφατικά.
'Εβαλε το χέρι στο κεφάλι του κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση του μάλλον σου έστριψε λέγοντας "Είσαι τρελή έτσι" Estas loca?

Με πέτυχε όμως σε φόρμα- ήδη φτιαγμένη και του λέω 'τρελός είσαι εσύ που νομίζεις ότι θα σου δώσω μια 30άρα για τα τσιτάκια σου" κι έφυγα αμετανόητη ενώ αυτός έτρεχε ξωπίσω μου παρακαλητός σαν ταπεινωμένος γκόμενος μετά από χυλόπιτα! Ααααχ πόσο το φχαριστήθηκα όμως

Κι αφού τον έφτυσα και δε γύρισα καν να κοιτάξω πίσω μου, ξεθύμανα και βρήκα έναν ήρεμο μικροκαμωμένο μαροκινούλη που με ρώτησε εξαρχάς πόσα θέλω να δώσω.
Ντόμπρες δουλειές.
Μου έβγαλε μια φανέλα σκέτη πλαστικούρα, είπα αυτή δεν την πάω δώρο ούτε στο γύφτο της γειτονιάς μου, όχι σε συλλέκτη και αντιπρότεινε άλλη διαφορετικής ομάδας που άρεσε πολύ στον Αντώνη, αλλά εγώ είχα προ πολλού κολλήσει με την Εθνική , βάλε ότι λατρεύω και το πρασινοκόκκινο!
Θυμήθηκε ότι ειχε κάτι ακόμα και μου έφερε την καλύτερη μαϊμού από όσες είχα δει μέχρι στιγμής, μεταξένιας υφής ύφασμα και ωραία διακριτικά, αλλά και σε ανάλογη τιμή.
Κουραστήκαμε όλοι, λίγο κατέβηκε αυτός, λίγο ανέβηκα εγώ και τελικά την απέκτησα δόξη και τιμή

Πόρτα Νο 6 (περίπου) Φανέλα Εθνικής Μαρόκο.
Είπαμε η μέρα ήταν δύσκολη...εγώ την αγόρασα σε νούμερο Large, δεν είχε και μεγαλύτερο.
Γενικά οι διαστάσεις τους ήταν κατάλληλες για κινέζικα Dna και ανάλογα έρχονταν τα νούμερα στα ρούχα .
Του φίλου μου του άρεσε πολύ, όμως του έπεσε όμως κάπως σαν βαφτιστική, στεναχωρήθηκα που τόσος κόπος πήγε στράφι και μ αυτά και με εκείνα την καβάντζωσα εγώ και με βλέπω να την λανσάρω ως ...ξεθωριασμένος Χακίμι στις βολτες μου στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης

Μου πάει; με γειές μου!

Φεύγοντας από την πανηγυρτζίδικη πλατεία έκανα μια σύντομη λήψη και έστριψα το κεφάλι κρατώντας το τελευταίο κάδρο στα μάτια και μέσα στο κεφάλι μου για πάντα.

Jemma el Fna

Το δροσερό λευκό κρασί που απόλαυσα στην όμορφη ταράτσα-η τελευταία πράξη πριν κλείσει το ταξίδι με επανέφερε στην συνηθισμένη μου υπόσταση

Μόνο τουρίστες έβλεπες σ αυτές τις ταράτσες

Πήγα για ύπνο αργά με ανάμεικτα συναισθήματα...κουρασμένη και λυπημένη για το τέλος, χαρούμενη για όσα με περίμεναν πίσω , κουλουβάχατο το κεφάλι μου!

Με νίκησε η εξάντληση, οι σκέψεις μπορούσαν να περιμένουν.

 

[MarieAries]

'Οταν δεν γελούσαμε ακούγαμε τις ατελείωτες επαναλήψεις του 89 Rainbow, πάαααλι αυτό θα παίξει; και μέχρι να βρω ν αλλάξω το σταθμό, θα έστελνε κανά φωνητικό μήνυμα η @MarieAries που είχε καθημερινές παρεμβάσεις στο πλάνο μας και ξαφνικά ακουγόταν η γάργαρη φωνούλα της (#not) από τα ηχεία του αυτοκινήτου αφού το κινητό μου στο δρόμο ήταν μονίμως συνδεδεμένο με το Bluetooth.

ορίστε, όταν δε γελούσατε με τίποτε άλλο, γελούσατε με την τραγουδιστή φωνούλα (γαϊδουροφωνάρα) μου!!!!! Μη γκρινιάζεις!

 

[evaT]

ορίστε, όταν δε γελούσατε με τίποτε άλλο, γελούσατε με την τραγουδιστή φωνούλα (γαϊδουροφωνάρα) μου!!!!! Μη γκρινιάζεις!

Φτιάχναμε κ κάτι γελοία βιντεάκια ....καμάρωσέ τους!

Sahara dessert fun stories no2

 

[Travelliaris]

Φτιάχναμε κ κάτι γελοία βιντεάκια ....καμάρωσέ τους!

Sahara dessert fun stories no2

4 βίντεο για ένα άφιλτρο, σκηνοθέτης και ηθοποιός να τους θάψεις στην έρημο!

 

[evaT]

Μέρα Ενδέκατη

Μαρακές - Αθήνα - Θεσσαλονίκη, 'Aλλος γι Αθήνα τράβηξε και άλλος για Τουλούζ.

Ξυπνήσαμε από τις 06.30 να συμμαζέψουμε ότι συμμαζευόταν, μια και η πτήση αναχωρούσε στις 10.
'Εκανα μια μίνι σύσκεψη με τον εαυτό μου και αποφάσισα να τους αφήσω πεσκέσι μια παλιά μακρυμάνικη μπλούζα που έπιανε πολύτιμο χώρο, τις σαγιονάρες και μια ζακετούλα.
Δεν ήξερα τι να κάνω με την κλαδωτή πιτζάμα, αμφιταλαντεύτηκα, κρίμα να την αποχωριστώ τώρα που την έκανα διάσημη. Την έβαλα μέσα

'Ό,τι δε χώρεσε στο βαλιτσάκι το φόρεσα. 'Εφυγα με 2 tshirt, από πάνω μια πουκαμίσα, έδεσα στη μέση μπερδεμένο το φούτερ με το μπουφανάκι μου, το οποίο κάπως έγερνε από την αριστερή μεριά από το βάρος λίγης άμμου Σαχάρας που είχα παραχώσει σ ένα σακουλάκι στην αριστερή τσέπη. No comment....

Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και φύγαμε για γκισέ.
Δυστυχώς στο Μαρόκο δεν δέχονται τα ηλεκτρονικά τσεκαρίσματα, χρειάζεσαι έντυπη κάρτα για να πετάξεις, έτσι αναγκαστικά έπρεπε να περάσουμε από το γκισέ.
Και μεις και οι αποσκευές μας.

Αποχαιρετήσαμε τον Αντώνη, ο οποίος είναι διακοπο-άπλας και πετούσε προς Τουλούζ το μεσημεράκι με σκοπό α) να συνεχίσει το επικό σόλο του τουρ για δυό τρεις εβδομάδες ακόμη και β) να επιστρέψει στα σαλαμοκάσερά του απαλλαγμένος από την καζούρα μας.

Επική ήταν και η ουρά μπροστά από το γκισέ της Aegean που προχωρούσε αργά και βασανιστικά.
Τα πελατάκια της είμασταν εμείς και ένα μεγάλο γκρουπ του Versus απαρτιζόμενο κυρίως από Κύπριους (Τσιπραίους) που ο καθένας τους κουβαλούσε από δυό τεραστίων διαστάσεων βαλίτσες + βαλιτσάκι καμπίνας και εύλογα αναρωτήθηκα τι μπορεί δηλαδή να μην χώρεσε σε 2 βαλίτσες-μπαούλα και χρειαζόσουν επιπλέον τρόλεϊ πτήσης, δεν άντεξα και κοίταξα μελαγχολικά το δικό μου ταπεινό βαλιτσάκι εντός του οποίου ήθελε δεν ήθελε στριμώχτηκε όλο μου το ταξιδιωτικό βιός.

Έχω συνηθίσει τόσο πολύ να ταξιδεύω πλέον light που σκέφτηκα πως αν μου έδιναν δικαίωμα για δύο 23κιλα, σου έβγαζα άνετα μετακόμιση!
Πέρα από αυτό η ώρα μας στην ουρά πέρασε ευχάριστα ακούγοντας τις συνομιλίες μεταξύ των Τσιπραίων προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη τι διάολο λένε....εν την παλέφκο ρε πέλε μου δηλαδή δεν την παλεύω φίλε μου
Η ώρα που φοβόμουν ήρθε κι ο μαροκινός υπάλληλος στο counter μου ζήτησε να τοποθετήσω το βαλιτσάκι πάνω στον ιμάντα. 10 στρόγγυλα κιλά έγραψε η ζυγαριά καλά το είχα κόψει...τον κοίταξα και περίμενα την ετυμηγορία.
Ανέβασε και ο Τάσος τον αναδιπλούμενο σάκο του και ο υπάλληλος ξίνισε τα μούτρα του, Χιούστον έχουμε πρόβλημα. Λάθος διαστάσεις έχει, μας ενημέρωσε.

Το υπέρβαρο το άφησε ασχολίαστο κι άρχισε τη γκρίνια για τα μέτρα του μισογεμισμένου σάκου του Τάσου. Βρε να τον ζουλάμε για να δει ότι "έρχεται" στο κανονικό μέγεθος μόλις πατηθεί, τίποτα αυτός τα δικά του. Μουλάρωσε.
45 ευρώ μου λέει
'Ελα βρε καλέ μου τώρα, μην ξηγιέσαι έτσι...και άντε να ήταν για τα κιλά θα είχε τα δίκια του, αλλά οι διαστάσεις ήταν μια χαρά, άλλωστε με τον ίδιο σάκο είχαμε ταξιδέψει στο πήγαινε χωρίς κανένα θέμα.
Διαμαρτυρήθηκα όσο μ έπαιρνε και να τα πληζ και τα χαμόγελα και τι μου λέει ο Αλλαχόφοβος...
Πόσα θέλεις να δώσεις;
Δεν το ακούμε αυτό

Μόλις τότε συνειδητοποίησα τι...έπαιζε τόση ώρα που μας είχε στον πρόλογο, ανασυντάχθηκα, μπήκα στο παιχνίδι και είπα με τη σειρά μου, 10 ευρώ!!
Αυτό ήταν το ζητούμενο τόση ώρα, μόλις τσίμπησε το 10ρικο, έσκασε χαμόγελο, πέρασε τις κορδέλες στα χερούλια και μας έστειλε στην ευχή, θα τις παραλάβετε είπε στη Θεσσαλονίκη, καλό σας ταξίδι

Σχολιάζαμε με τον Τάσο ότι δεν μπορεί, κάπως τα προκαλούμε όλα αυτά και μας συμβαίνουν.
Μα να χρηματίζεται μέχρι κι ο υπάλληλος στο γκισέ της αεροπορικής;;;

Παρακάτω είχε άλλη ουρά για τελωνειακό έλεγχο που έβλεπαν τα διαβατήρια και στα καπάκια άλλη μία που τσέκαραν τις κάρτες επιβίβασης, και μια Αμερικανίδα κοπελιά ξεφύσαγε κ έλεγε, μα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουν μία ουρά για όλα;
Τα παράπονά σας στον...Βασιλιά

Από κει και πέρα μέχρι την Αθήνα δεν είχαμε άλλα ευτράπελα.
Στην πτήση οι Τσιπραίες μαζί με τις πελάτισσες των άλλων πρακτορείων είχαν πιάσει ψιλή κουβέντα για το ταξίδι τους, που πήγαν και τι έκαναν.
Μπήκαμε στην κουβέντα και μεις, διαπιστώσαμε πως πάνω κάτω κάναμε το ίδιο τουρ, εμείς επιπλέον είχαμε τη διανυκτέρευση στο καμπ της ερήμου.
Ρώτησα πόσο στοίχιζε το αντίστοιχο ταξίδι στο Versus.
Απάντηση: 1800 ευρώ ξενοδοχεία και φαγητό, κόντεψα να πνιγώ.
Βέβαια το πρακτορείο τους είχε σε 5στερα και σου τα έχει όλα έτοιμα στο χέρι, δεν κουνάς ούτε δαχτυλάκι. Αλλά βάλε εξόδους, ψώνια, εισόδους και λοιπά να μη βγήκε ένα 2500ρι στο κεφάλι; Να πως βγαίνουν οι βαλιτσάρες!

Ρώτησαν πως ταξιδέψαμε εμείς. Τα είπαμε. Ζήλεψαν.
Υποθέτω όμως πως κάποιος που είναι πρόθυμος να πληρώσει ένα τέτοιο ποσό για να πάει οργανωμένο ταξίδι, δεν θέλει και δεν μπορεί να ταξιδέψει μόνος.
Και γω ζηλεύω τους μπακπάκερς που ταξιδεύουν για μήνες δίχως να θέλουν να ξέρουν τι τους ξημερώνει, αλλά πιθανότατα εγώ δεν θα το κάνω ποτέ έτσι. 'Η θα το κάνω άραγε;

Δυσκολεύτηκαν πολύ να πιστέψουν ότι βγάλαμε παρόμοιο ταξίδι με τα μισά χρήματα αλλά μάλλον δεν διαβάζουν καν τραβελστόρις για να μάθουν ότι δε θέλει κόπο, αλλά τρόπο.
Και πιθανώς να μην τους ενδιαφέρει.

Από τις ωραιότερες φωτογραφίες που έχω τραβήξει μέσα από αεροπλάνο.

Στο Βενιζέλος, απαλλαγμένοι από αποσκευές και άγχος ήπιαμε από ένα απολαυστικό παραδοσιακό φρέντο εσπρέσσο γιατί μας είχε πιάσει το στερητικό, ούτε 4,50 ευρώ έκαστος καλώς ήλθατε στην Ελλαδάρα μας!

Θεωρητικά είχαμε ένα δίωρο μέχρι την πτήση ανταπόκρισης, μέχρι που έβγαλαν καθυστέρηση και καθυστέρηση στην καθυστέρηση.
Βαρέθηκα και είπα να πάω προς το γκισέ να δω τι γίνεται, την ώρα εκείνη ξεκινούσε ανακοίνωση πως η πτήση ήταν υπεράριθμη και πως όσοι επιθυμούσαν μπορούσαν να δηλώσουν εθελοντές για να πετάξουν με την επόμενη πτήση και θα έπαιρναν 120 ευρώ μετρητά, ένα δωρεάν εισιτήριο για όλο το δίκτυο και δωρεάν αναβάθμιση θέσης.
Πριν προλάβει να τα πει όλα άνοιξα βήμα και ήμουν ήδη μπροστά της στο γκισέ

Και δήλωνα στο Νο2 σε σειρά προτεραιότητας με τρίτο τον Τάσο που δεν είχε καταλάβει τι παιζόταν, έπεσε στο σημείο που υπάλληλος στο κάουντερ με ενημέρωνε πως θα ταξιδέψω αργότερα και λέει "όχι εγώ δε θέλω να ταξιδέψω αργότερα".
"Πάψε", του λέω, θέλεις!
"Όχι δε θέλω", εκεί αυτός

Βρήκα ευκαιρία και του τα εξήγησα που μου χαλούσε στρωμένη δουλειά και μόλις συντονίστηκε μου είπε να δηλώσω ότι εμείς ευχαρίστως γινόμαστε εθελοντές όλη νύχτα αν μας θέλουν και θα περιμένουμε εδώ καθιστοί, όσο αυτή θα μοιράζει δωρεάν εισιτήρια για όλες τις overbooked πτήσεις
Είχε ρέντα, μου λέει πρόσεχε μην πήρες φόρα με τα δεκάευρα και χώσεις κ κανένα σ αυτήν εδώ και μας τραβολογάνε, έτσι; χαχαχαχα

Και ενόσω περιμέναμε να δούμε τι θα κληρώσει, εμείς κάναμε σχέδια προς τα πούθε θα καταναλώναμε το κούτρα εισιτήριο.
Καλά περάσαμε, αλλά 15 υπεράριθμους είχαν και πάνω από 15 δεν εμφανίστηκαν στην επιβίβαση, οπότε έναν έναν μας φώναξε μέχρι και τον τελευταίο, ξενερώσαμε που πρώτη φορά έτυχε τέτοια φάση και δεν μας κάθισε, αντίο εισιτηριάκι!

Σεντόνι υπέρδιπλο (την) κατάντησα την ιστορία μου, αντιλαμβάνομαι ότι πια διαβάζεται πολύ δύσκολα ακόμη κ από κάποιον που ενδιαφέρεται για την περιοχή, ωστόσο επιμένω να αφήνω τον εαυτό μου να εκφράζεται χωρίς εκπτώσεις όταν τα εξιστορώ, καταθέτοντας από τα μικρά όσο και πιο τα μεγάλα που μου αφήνουν τα ταξίδια μου.

Στον απολογισμό που θα ακολουθήσει, έχω πρόθεση να ομαδοποιήσω τις εντυπώσεις ανά περιοχή αλλά και να μαζέψω τις πιο χρηστικές πληροφορίες που μπορώ να προσφέρω στον ενδιαφερόμενο μελλοντικό ταξιδιώτη.

Σας ευχαριστώ όλους για την ανοχή, την υπομονή και τη συμμετοχή σας στις περιπέτειες και τη νοοτροπία του ταξιδιού μας.