Μόναχο-Σαλτσμπουργκ-Neuschwanstein
Μέχρι σήμερα ότι προορισμούς έχω ανεβάσει στο travelstories ήταν σε μορφή ταξιδιωτικού οδηγού, έχοντας συγκεντρωμένες όσο πιο πολλές λεπτομέρειες μπορώ για να κάνω την ζωή αυτών που θα επιλέξουν ένα προορισμό όσο γίνεται πιο εύκολη. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορίες με πολλές φωτογραφίες και αφηγηματική διάθεση, μπορώ να πω ότι με ταξιδεύει αλλά η αλήθεια είναι ότι μου βγαίνει η πίστη κάθε φορά για να κρατήσω σημειώσεις και στο τέλος ίσως έχω χάσει κάποια σημαντική λεπτομέρεια. Όπως και να έχει θεωρώ ότι τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει δεν είναι αρκετά για να φτιάξω ένα ταξιδιωτικό οδηγό, αλλά θα σας αφηγηθώ την εμπειρία μου και θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ κάποιον που θέλει να επισκεφθεί το Μόναχο!!!! Ο βασικός στόχος για Πρωτοχρονιά ήταν από την αρχή η Πράγα αλλά από την μια η αβεβαιότητα με τις άδειες στη δουλειά και από την άλλη τα εισιτήρια που είχαν φτάσει στον θεό μας οδήγησαν στα γνώριμα λημέρια της Γερμανίας. Η προηγούμενη εμπειρία μου σε Βερολίνο και Δρέσδη κάποια Χριστούγεννα λίγα χρόνια πριν, με έκανε να μην το σκεφτώ και πολύ για να κλείσω το ταξίδι. Θα είναι παντού στολισμένα, θα έχει Χριστουγεννιάτικες αγορές και θα μπορώ να κάνω και κάποιες εξορμήσεις σε κοντινούς προορισμούς που με ενδιαφέρουν όπως το Σαλτσμπουργκ σκέφτηκα, αν και οι αγορές προς απογοήτευση μας δεν υπήρχαν Πρωτοχρονιά.
Το πρόγραμμα
Τα εισιτήρια κλείστηκαν με Aegean, μην φανταστείτε κανένα κελεπούρι από άποψη τιμών μιας και ήταν ήδη αργά αλλά τα 160 ευρώ με μια αποσκευή φάνταζαν ένα καλό deal για ταξίδι που κλείστηκε τελευταία στιγμή και ειδικότερα τέτοιες μέρες που είναι μεγάλη η ζήτηση. Διάβασα αρκετές ιστορίες προσπαθώντας να συγκρατήσω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται για να μπορέσω να προχωρήσω στον σχεδιασμό της εκδρομής. Η άφιξη μας στο Μόναχο ήταν προγραμματισμένη για 31/12/2016 πρωί οπότε θα αφιερώναμε την μέρα εκείνη για να δούμε όσο πιο πολλά πράγματα γίνεται στο κέντρο και την επόμενη θα κάναμε μια εκδρομή στο Σαλτσμπουργκ μιας και το κάστρο Neuschwanstein που αρχικά σκοπεύαμε να πάμε στις 01/01/2017 θα ήταν κλειστό. Στις 02 Ιανουαρίου θα κάναμε την εξόρμηση στο κάστρο και μας έμενε η 03/01/2017 για να δούμε επιλεκτικά κάποια πράγματα ακόμα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής το πρωί της 04/01/2017.
Το ξενοδοχείο
Αφού ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να καταλήξουμε σε ξενοδοχείο με το hotel Εuropa να αποτελεί την τελική επιλογή μας, με τιμή στα 100 ευρώ την μέρα με πρωινό (σε σχέση με τα 150 που είχα δώσει στη Βιέννη για τέτοιες μέρες μου φάνηκε καλή τιμή). Η τελευταία λεπτομέρεια που έμενε ήταν αν θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας ή θα καταφεύγαμε στην λύση των τραίνων για τις δύο εξορμήσεις μας. Μετά από πολύ έρευνα και με τις δελεαστικές τιμές (131 ευρώ για 4 ημέρες) να μην μας αφήνουν αδιάφορους αποφασίσαμε να το τολμήσουμε, αψηφώντας τις προβλέψεις για κακές καιρικές συνθήκες. Σιγουρευτήκαμε ότι το ξενοδοχείο μας έχει πάρκινγκ (χρέωση 10 ευρώ την μέρα) και το deal με την Ηertz (σε συνεργασία με Aegean γλιτώσαμε κάποιο μικρό ποσό 5 ευρώ αν θυμάμαι καλά) έκλεισε αν και αναγκαστήκαμε να το παραλάβουμε από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων (δεν είχε διαθεσιμότητα στο αεροδρόμιο) με την συμφωνία να το επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο.
Η στιγμή για το ταξίδι έφτασε πολύ πιο γρήγορα από όσα είχαμε στο μυαλό μας αφού το να ψάχνουμε κάθε μέρα και κάτι βοήθησε στο να περάσουν οι μέρες χωρίς να το καταλάβουμε.Τα εισιτήρια κλείστηκαν με Aegean, μην φανταστείτε κανένα κελεπούρι από άποψη τιμών μιας και ήταν ήδη αργά αλλά τα 160 ευρώ με μια αποσκευή φάνταζαν ένα καλό deal για ταξίδι που κλείστηκε τελευταία στιγμή και ειδικότερα τέτοιες μέρες που είναι μεγάλη η ζήτηση. Διάβασα αρκετές ιστορίες προσπαθώντας να συγκρατήσω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται για να μπορέσω να προχωρήσω στον σχεδιασμό της εκδρομής. Η άφιξη μας στο Μόναχο ήταν προγραμματισμένη για 31/12/2016 πρωί οπότε θα αφιερώναμε την μέρα εκείνη για να δούμε όσο πιο πολλά πράγματα γίνεται στο κέντρο και την επόμενη θα κάναμε μια εκδρομή στο Σαλτσμπουργκ μιας και το κάστρο Neuschwanstein που αρχικά σκοπεύαμε να πάμε στις 01/01/2017 θα ήταν κλειστό. Στις 02 Ιανουαρίου θα κάναμε την εξόρμηση στο κάστρο και μας έμενε η 03/01/2017 για να δούμε επιλεκτικά κάποια πράγματα ακόμα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής το πρωί της 04/01/2017.
Το ξενοδοχείο
Αφού ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να καταλήξουμε σε ξενοδοχείο με το hotel Εuropa να αποτελεί την τελική επιλογή μας, με τιμή στα 100 ευρώ την μέρα με πρωινό (σε σχέση με τα 150 που είχα δώσει στη Βιέννη για τέτοιες μέρες μου φάνηκε καλή τιμή). Η τελευταία λεπτομέρεια που έμενε ήταν αν θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας ή θα καταφεύγαμε στην λύση των τραίνων για τις δύο εξορμήσεις μας. Μετά από πολύ έρευνα και με τις δελεαστικές τιμές (131 ευρώ για 4 ημέρες) να μην μας αφήνουν αδιάφορους αποφασίσαμε να το τολμήσουμε, αψηφώντας τις προβλέψεις για κακές καιρικές συνθήκες. Σιγουρευτήκαμε ότι το ξενοδοχείο μας έχει πάρκινγκ (χρέωση 10 ευρώ την μέρα) και το deal με την Ηertz (σε συνεργασία με Aegean γλιτώσαμε κάποιο μικρό ποσό 5 ευρώ αν θυμάμαι καλά) έκλεισε αν και αναγκαστήκαμε να το παραλάβουμε από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων (δεν είχε διαθεσιμότητα στο αεροδρόμιο) με την συμφωνία να το επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο.
Πρωτοχρονιά στο Μόναχο
Πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση με το αυτοκίνητο μέχρι ένα πάρκινγκ κοντά στο αεροδρόμιο και από εκεί μεταφορά στο Βενιζέλος για αναχώρηση με όπλο την καλή διάθεση και προετοιμασμένοι για ακραία καιρικά φαινόμενα (όχι ότι στην Ελλάδα είχε καλύτερο καιρό). Το ταξίδι μόλις ξεκινάει……. Μετά από δύο ώρες πτήση προσγειωθήκαμε στο Josef-Strauss παρέα μαζί με αρκετούς Έλληνες που επέλεξαν το Μόναχο για να αλλάξουν τον χρόνο. Τα ευτράπελα του ταξιδιού ξεκίνησαν με το καλημέρα με ένα τσούρμο Έλληνες να πηγαίνουν αριστερά- δεξιά στο αεροδρόμιο αναζητώντας τις βαλίτσες τους. Μετά από πολύ ώρα αναζήτησης κατεβήκαμε κάτι σκάλες και βρεθήκαμε σε μια αποβάθρα περιμένοντας ένα τύπου μετρό (σαν εσωτερική μετακίνηση φανταστείτε) που σε πηγαίνει από το ένα τέρμιναλ στο άλλο για να παραλάβεις τις βαλίτσες.Το σκηνικό πάντως ήταν πολύ αστείο μιας και όλοι κατεβαίναμε τις σκάλες φτάναμε στην αποβάθρα, δεν βλέπαμε κάτι και ανεβαίναμε ξανά πάνω νομίζοντας ότι έχουμε κάνει λάθος. Πρέπει να χάσαμε όλοι μισή ώρα τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας πει τι γίνεται. Με αυτά και με αυτά τα καταφέραμε και με τις βαλίτσες πλέον στα χέρια αναζητήσαμε τον σταθμό του τραίνου για να μετακινηθούμε προς το Hauptbahnhof από όπου θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει. Εισιτήριο κόψαμε σε ένα γκισέ λίγο πριν κατέβουμε στις αποβάθρες με κόστος 11.20 ανά άτομο και το ακυρώσαμε σε ένα μηχάνημα εκεί μπροστά, αν και δεν μας έγινε κάποιος έλεγχος.
Με την άφιξη μας στον κεντρικό σταθμό ξεκίνησε η αναζήτηση των γραφείου της Ηertz με μοναδικό στοιχείο μια διεύθυνση και το Navigon να μην μας κάνει την χάρη να δουλέψει χωρίς internet. Μετά από μισή ώρα ψαξίματος ανακαλύψαμε ένα γραφείο πληροφοριών κάπου στον σταθμό και με κάτι σαν Αγγλικά και πολλές κινήσεις με τα χέρια μας παρότρυναν να ψάξουμε μέσα στον σταθμό. Τα νεύρα μας είχαν ήδη αρχίσει να κλονίζονται αλλά είπαμε να δείξουμε καλή διάθεση. Μετά από πολύ κόπο βρέθηκε η Hertz στον πρώτο όροφο του σταθμού μαζί με όλες τις εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων και χωρίς να πέσει στην αντίληψη μου κάποια πινακίδα που θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο την κατάσταση και να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος τζάμπα.. Η συμφωνία μας ήταν για ένα FIAT 500 άλλα τα κλειδιά που παρέλαβα (μαζί με ένα σχεδιάγραμμα για το που είναι το πάρκινγκ που είναι το αυτοκίνητο) έδειχναν Citroen. Το πάρκινγκ ήταν δύο τετράγωνα μακριά από το σταθμό και το αυτοκίνητο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι στον τρίτο όροφο του.Με το που ανεβήκαμε πάνω είδα αρκετά οχήματα αλλά στην θέση που είχε ο σημειώσει ο υπάλληλος δεν υπήρχε κάποιο αμάξι. Μοναδική μας ελπίδα ήταν να έχουν κάνει σωστά έστω τον όροφο, έτσι πάτησα τον διακόπτη και ένα ολοκαίνουργιο citroen c4 πίσω μας αναβόσβησε τα φώτα του. Φορτώσαμε λίγο γρήγορα τα πράγματα βάλαμε μπρος και κατεβήκαμε στην είσοδο του πάρκινγκ για να βρούμε ένα υπάλληλο να μας δείξει κάποια πράγματα στο αυτοκίνητο. Ίσα που μας σήκωσε λίγο το τιμόνι για να χωράω να οδηγήσω, μας έδειξε πως ανοίγει η τάπα της βενζίνης, πως λειτουργεί το αυτόματο χειρόφρενο και με δύο σύντομες οδηγίες για το πως θα φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας ξεφορτώθηκε. Σε όλα τα ταξίδια μας το πρώτο πράγμα που κάνω με το που φτάσω είναι να βρω μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας για να αγοράσω μια κάρτα σιμ και να έχω διαθέσιμα data αλλά επειδή δεν ήμουν σίγουρος ότι θα βρω στο αεροδρόμιο έβαλα και 100 mb σε μια Q κάρτα που έχω, άσχετα αν δεν έπαιξαν ποτέ (δεν πιάνει στην Ελλάδα ήθελα να πιάσει και στο εξωτερικό τρομάρα μου).Με το που αφήσαμε πίσω μας το πάρκινγκ αναζητήσαμε ένα κατάστημα για να προμηθευτούμε ίντερνετ μιας και στο αεροδρόμιο δεν υπέπεσε στην αντίληψη μας κάτι. Μετά από μια ώρα περιπλάνησης στην πόλη και αφού δεν μπορούσαμε να βρούμε ούτε το ξενοδοχείο αλλά ούτε και μαγαζί για να πάρουμε κάρτα σιμ, τα νεύρα μας είχαν γίνει ήδη χάλια και είχαμε αρχίσει να συμβιβαζόμαστε με την ιδεά ότι δεν θα το βρούμε ποτέ. Για καλή μας τύχη σταματήσαμε να ρωτήσουμε σε ένα νετ καφέ με κάτι Πακιστανούς και από το πουθενά βρήκαμε data sim. Πληρώσαμε 20 ευρώ τα 3 gb και επιστρέψαμε ξανά στο αμάξι με τα google maps να αναλαμβάνουν δράση και μέσα σε 7-8 λεπτά μας είχαν πάει στο ξενοδοχείο !!!!
Το κορυφαίο της υπόθεσης ήταν ότι το αυτοκίνητο που ήταν ολοκαίνουργιο, εκτός από θερμαινόμενα καθίσματα, ηλιοροφή, bluettoth που παίζαμε από το κινητό μας τραγούδια στις διαδρομές, μασάζ στην θέση του οδηγού, αισθητήρες παρκαρίσματος μπρος-πίσω ανακαλύψαμε ότι είχε και gps!!!!!!Από την μια ο υπάλληλος που μου έδωσε τα κλειδιά που με ρώτησε αν θέλουμε gps και από την άλλη ότι βιαζόμασταν να πάμε στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε καθυστερήσει ήδη, μας έκαναν να μην το ψάξουμε και πολύ εκείνη την ώρα (για να μην πω για τον ηλίθιο που μας το έδειξε στα πεταχτά που αντί να μας δίνει οδηγίες πως θα πάμε στο ξενοδοχείο θα μπορούσε να μας βάλει την διεύθυνση στο gps ή έστω να μας πει ότι έχει). Έπρεπε να δείτε το βλέμμα μας όταν το ανακαλύψαμε κατά λάθος το βράδυ. Τρεις ώρες χρειάστηκαν για να ξεπεράσουμε όλες τις αντιξοότητες και 14:00 να είμαστε στο hotel Europa.
Η πρώτη εντύπωση από το ξενοδοχείο γενικότερα και το δωμάτιο ειδικότερα ήταν πολύ καλή και μας αποζημίωσε για την πρωινή ταλαιπωρία.
Μια ανάσα και έξω για βόλτα με τα πόδια για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Το κρύο που επικρατούσε μας βοηθούσε στο να θέλουμε να περπατήσουμε για να ζεσταθούμε. Προορισμός μας ήταν το κέντρο για να μπορέσουμε να δούμε την Φραουκεν κιρχε αλλά και το δημαρχείο στην Marienplatz, εξίσου εντυπωσιακά.
Περιπλανηθήκαμε στο κέντρο περάσαμε από την victualmarket χαζέψαμε λίγο τις βιτρίνες σε μαγαζιά και καταλήξαμε να δοκιμάζουμε ζεστό κρασι και λουκάνικα σε διάφορες παραλλαγές σε ένα υπαίθριο μαγαζί κοντά στην πλατεία μιας και το γεύμα της Aegean (χορτοπιτα) μας απογοήτευσε. Χωρίς υπερβολή ήταν από τα καλύτερα γεύματα που κάναμε αν και στο πόδι και μπορείτε να βγάλετε συμπέρασμα και από τις εικόνες.Το κρασί που το πήραμε από ένα μαγαζί δίπλα χρεώνεται λίγο παραπάνω και με το που γυρίσετε πίσω το ποτήρι σας επιστρέφουν ένα μέρος του ποσού που δώσατε (μάλλον είχαν κλάψει πολλά ποτήρια).Σας βάζω και φώτο από το σημείο για όσους το αναζητήσετε:
Στην επιστροφή περπατήσαμε μέχρι το Gotterspeise που είχα διαβάσει τα καλύτερα, ευελπιστώντας ότι θα φάμε μια σοκολάτα αλλά ήταν κλειστό και έτσι ψάξαμε τον πιο κοντινό σταθμό του μετρό για να φτάσουμε με όσο γίνεται λιγότερη ταλαιπωρία στο ξενοδοχείο μας και να πάρουμε τις απαραίτητες ανάσες. Το βράδυ υπήρχε μια κράτηση στο Zum Augustiner για τις 21:30 και επειδή η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο κέντρο. Βρήκαμε να παρκάρουμε σχετικά εύκολα και με τη βοήθεια ενός Γερμανού βγάλαμε άκρη και με το παρκόμετρο.
Το μαγαζί σαν χώρος ήταν μια χαρά αλλά τα φαγητά ήταν από μέτρια ως άνοστα και επειδή δεν πεινούσαμε και πολύ τα περισσότερα έμειναν εκεί. Το τραπέζι το μοιραστήκαμε με μια οικογένεια Ρώσσων που δεν πρέπει να είχαν ξετρελαθεί όπως και εμείς άλλωστε.
Στις 23:00 αποφασίσαμε να πάρουμε το αμάξι και να πάμε σε κάποιο από τα μέρη που είχαμε σημειώσει για να απολαύσουμε την θέα από τα πυροτεχνήματα αλλά μετά από μια σύντομη βόλτα επιστρέψαμε στο κέντρο για να πάμε στην σίγουρη λύση της Marienplatz..
Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε μιας και υπήρχε παντού κόσμος, με τα βίας μπορούσες να περάσεις και το θέαμα από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που έκαναν στην κυριολεξία την νύχτα -μέρα ήταν κάτι το μοναδικό. Κάτσαμε αρκετή ώρα και χαζεύαμε έχοντας μια μικρή φοβία με τόσα που γίνονται στις μέρες μας, αλλά ευτυχώς πήγαν όλα όπως τα θέλαμε και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο χορτασμένοι από το φαντασμαγορικό θέαμα.
Πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση με το αυτοκίνητο μέχρι ένα πάρκινγκ κοντά στο αεροδρόμιο και από εκεί μεταφορά στο Βενιζέλος για αναχώρηση με όπλο την καλή διάθεση και προετοιμασμένοι για ακραία καιρικά φαινόμενα (όχι ότι στην Ελλάδα είχε καλύτερο καιρό). Το ταξίδι μόλις ξεκινάει……. Μετά από δύο ώρες πτήση προσγειωθήκαμε στο Josef-Strauss παρέα μαζί με αρκετούς Έλληνες που επέλεξαν το Μόναχο για να αλλάξουν τον χρόνο. Τα ευτράπελα του ταξιδιού ξεκίνησαν με το καλημέρα με ένα τσούρμο Έλληνες να πηγαίνουν αριστερά- δεξιά στο αεροδρόμιο αναζητώντας τις βαλίτσες τους. Μετά από πολύ ώρα αναζήτησης κατεβήκαμε κάτι σκάλες και βρεθήκαμε σε μια αποβάθρα περιμένοντας ένα τύπου μετρό (σαν εσωτερική μετακίνηση φανταστείτε) που σε πηγαίνει από το ένα τέρμιναλ στο άλλο για να παραλάβεις τις βαλίτσες.Το σκηνικό πάντως ήταν πολύ αστείο μιας και όλοι κατεβαίναμε τις σκάλες φτάναμε στην αποβάθρα, δεν βλέπαμε κάτι και ανεβαίναμε ξανά πάνω νομίζοντας ότι έχουμε κάνει λάθος. Πρέπει να χάσαμε όλοι μισή ώρα τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας πει τι γίνεται. Με αυτά και με αυτά τα καταφέραμε και με τις βαλίτσες πλέον στα χέρια αναζητήσαμε τον σταθμό του τραίνου για να μετακινηθούμε προς το Hauptbahnhof από όπου θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει. Εισιτήριο κόψαμε σε ένα γκισέ λίγο πριν κατέβουμε στις αποβάθρες με κόστος 11.20 ανά άτομο και το ακυρώσαμε σε ένα μηχάνημα εκεί μπροστά, αν και δεν μας έγινε κάποιος έλεγχος.
Με την άφιξη μας στον κεντρικό σταθμό ξεκίνησε η αναζήτηση των γραφείου της Ηertz με μοναδικό στοιχείο μια διεύθυνση και το Navigon να μην μας κάνει την χάρη να δουλέψει χωρίς internet. Μετά από μισή ώρα ψαξίματος ανακαλύψαμε ένα γραφείο πληροφοριών κάπου στον σταθμό και με κάτι σαν Αγγλικά και πολλές κινήσεις με τα χέρια μας παρότρυναν να ψάξουμε μέσα στον σταθμό. Τα νεύρα μας είχαν ήδη αρχίσει να κλονίζονται αλλά είπαμε να δείξουμε καλή διάθεση. Μετά από πολύ κόπο βρέθηκε η Hertz στον πρώτο όροφο του σταθμού μαζί με όλες τις εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων και χωρίς να πέσει στην αντίληψη μου κάποια πινακίδα που θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο την κατάσταση και να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος τζάμπα.. Η συμφωνία μας ήταν για ένα FIAT 500 άλλα τα κλειδιά που παρέλαβα (μαζί με ένα σχεδιάγραμμα για το που είναι το πάρκινγκ που είναι το αυτοκίνητο) έδειχναν Citroen. Το πάρκινγκ ήταν δύο τετράγωνα μακριά από το σταθμό και το αυτοκίνητο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι στον τρίτο όροφο του.Με το που ανεβήκαμε πάνω είδα αρκετά οχήματα αλλά στην θέση που είχε ο σημειώσει ο υπάλληλος δεν υπήρχε κάποιο αμάξι. Μοναδική μας ελπίδα ήταν να έχουν κάνει σωστά έστω τον όροφο, έτσι πάτησα τον διακόπτη και ένα ολοκαίνουργιο citroen c4 πίσω μας αναβόσβησε τα φώτα του. Φορτώσαμε λίγο γρήγορα τα πράγματα βάλαμε μπρος και κατεβήκαμε στην είσοδο του πάρκινγκ για να βρούμε ένα υπάλληλο να μας δείξει κάποια πράγματα στο αυτοκίνητο. Ίσα που μας σήκωσε λίγο το τιμόνι για να χωράω να οδηγήσω, μας έδειξε πως ανοίγει η τάπα της βενζίνης, πως λειτουργεί το αυτόματο χειρόφρενο και με δύο σύντομες οδηγίες για το πως θα φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας ξεφορτώθηκε. Σε όλα τα ταξίδια μας το πρώτο πράγμα που κάνω με το που φτάσω είναι να βρω μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας για να αγοράσω μια κάρτα σιμ και να έχω διαθέσιμα data αλλά επειδή δεν ήμουν σίγουρος ότι θα βρω στο αεροδρόμιο έβαλα και 100 mb σε μια Q κάρτα που έχω, άσχετα αν δεν έπαιξαν ποτέ (δεν πιάνει στην Ελλάδα ήθελα να πιάσει και στο εξωτερικό τρομάρα μου).Με το που αφήσαμε πίσω μας το πάρκινγκ αναζητήσαμε ένα κατάστημα για να προμηθευτούμε ίντερνετ μιας και στο αεροδρόμιο δεν υπέπεσε στην αντίληψη μας κάτι. Μετά από μια ώρα περιπλάνησης στην πόλη και αφού δεν μπορούσαμε να βρούμε ούτε το ξενοδοχείο αλλά ούτε και μαγαζί για να πάρουμε κάρτα σιμ, τα νεύρα μας είχαν γίνει ήδη χάλια και είχαμε αρχίσει να συμβιβαζόμαστε με την ιδεά ότι δεν θα το βρούμε ποτέ. Για καλή μας τύχη σταματήσαμε να ρωτήσουμε σε ένα νετ καφέ με κάτι Πακιστανούς και από το πουθενά βρήκαμε data sim. Πληρώσαμε 20 ευρώ τα 3 gb και επιστρέψαμε ξανά στο αμάξι με τα google maps να αναλαμβάνουν δράση και μέσα σε 7-8 λεπτά μας είχαν πάει στο ξενοδοχείο !!!!
Το κορυφαίο της υπόθεσης ήταν ότι το αυτοκίνητο που ήταν ολοκαίνουργιο, εκτός από θερμαινόμενα καθίσματα, ηλιοροφή, bluettoth που παίζαμε από το κινητό μας τραγούδια στις διαδρομές, μασάζ στην θέση του οδηγού, αισθητήρες παρκαρίσματος μπρος-πίσω ανακαλύψαμε ότι είχε και gps!!!!!!Από την μια ο υπάλληλος που μου έδωσε τα κλειδιά που με ρώτησε αν θέλουμε gps και από την άλλη ότι βιαζόμασταν να πάμε στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε καθυστερήσει ήδη, μας έκαναν να μην το ψάξουμε και πολύ εκείνη την ώρα (για να μην πω για τον ηλίθιο που μας το έδειξε στα πεταχτά που αντί να μας δίνει οδηγίες πως θα πάμε στο ξενοδοχείο θα μπορούσε να μας βάλει την διεύθυνση στο gps ή έστω να μας πει ότι έχει). Έπρεπε να δείτε το βλέμμα μας όταν το ανακαλύψαμε κατά λάθος το βράδυ. Τρεις ώρες χρειάστηκαν για να ξεπεράσουμε όλες τις αντιξοότητες και 14:00 να είμαστε στο hotel Europa.
Η πρώτη εντύπωση από το ξενοδοχείο γενικότερα και το δωμάτιο ειδικότερα ήταν πολύ καλή και μας αποζημίωσε για την πρωινή ταλαιπωρία.
Περιπλανηθήκαμε στο κέντρο περάσαμε από την victualmarket χαζέψαμε λίγο τις βιτρίνες σε μαγαζιά και καταλήξαμε να δοκιμάζουμε ζεστό κρασι και λουκάνικα σε διάφορες παραλλαγές σε ένα υπαίθριο μαγαζί κοντά στην πλατεία μιας και το γεύμα της Aegean (χορτοπιτα) μας απογοήτευσε. Χωρίς υπερβολή ήταν από τα καλύτερα γεύματα που κάναμε αν και στο πόδι και μπορείτε να βγάλετε συμπέρασμα και από τις εικόνες.Το κρασί που το πήραμε από ένα μαγαζί δίπλα χρεώνεται λίγο παραπάνω και με το που γυρίσετε πίσω το ποτήρι σας επιστρέφουν ένα μέρος του ποσού που δώσατε (μάλλον είχαν κλάψει πολλά ποτήρια).Σας βάζω και φώτο από το σημείο για όσους το αναζητήσετε:
Στην επιστροφή περπατήσαμε μέχρι το Gotterspeise που είχα διαβάσει τα καλύτερα, ευελπιστώντας ότι θα φάμε μια σοκολάτα αλλά ήταν κλειστό και έτσι ψάξαμε τον πιο κοντινό σταθμό του μετρό για να φτάσουμε με όσο γίνεται λιγότερη ταλαιπωρία στο ξενοδοχείο μας και να πάρουμε τις απαραίτητες ανάσες. Το βράδυ υπήρχε μια κράτηση στο Zum Augustiner για τις 21:30 και επειδή η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο κέντρο. Βρήκαμε να παρκάρουμε σχετικά εύκολα και με τη βοήθεια ενός Γερμανού βγάλαμε άκρη και με το παρκόμετρο.
Στις 23:00 αποφασίσαμε να πάρουμε το αμάξι και να πάμε σε κάποιο από τα μέρη που είχαμε σημειώσει για να απολαύσουμε την θέα από τα πυροτεχνήματα αλλά μετά από μια σύντομη βόλτα επιστρέψαμε στο κέντρο για να πάμε στην σίγουρη λύση της Marienplatz..
Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε μιας και υπήρχε παντού κόσμος, με τα βίας μπορούσες να περάσεις και το θέαμα από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που έκαναν στην κυριολεξία την νύχτα -μέρα ήταν κάτι το μοναδικό. Κάτσαμε αρκετή ώρα και χαζεύαμε έχοντας μια μικρή φοβία με τόσα που γίνονται στις μέρες μας, αλλά ευτυχώς πήγαν όλα όπως τα θέλαμε και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο χορτασμένοι από το φαντασμαγορικό θέαμα.
Σαλτσμπουργκ
‘Ενα καλό πρωινό είναι ότι καλύτερο για να αρχίσει η μέρα σου και με τον ήλιο σύμμαχο ξεκινήσαμε το ταξίδι για το μαγευτικό Σαλτσμπουργκ. Μεγάλη ευκολία το αμάξι και απόλαυση να οδηγεί κάποιος στην εθνική οδό, μοναδική στάση σε βενζινάδικο για ένα νεράκι (πανάκριβο) και την αγορά της απαραίτητης κάρτας (για το αυτοκίνητο) για είσοδο στην Αυστρία. Η ελάχιστη διαμονή που πρέπει να πληρώσεις είναι οι 10 μέρες και το κόστος της ήταν 8.50 ευρώ, ευτυχώς είχα φροντίσει να ενημερωθώ από μπορούμε να την προμηθεύτουμε για να μην ψάχνουμε τελευταία στιγμή. Μετά από δύο περίπου ώρες οδήγησης είδαμε μπροστά μας την πινακίδα να ξεπροβάλει. Προτεραιότητα μας ήταν να βάλουμε το αμάξι σε ένα κλειστό παρκινγκ για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο (πρώτη μέρα του χρόνου, αν το σύστημα τους με τα παρκόμετρα είναι όπως της Γερμανίας λογικά θα ήταν δωρεάν το παρκάρισμα στο δρόμο αλλά δεν δοκιμάσαμε καν) και γρήγορα να ξεχυθούμε στους δρόμους. Πλήθος κόσμου προτίμησε το όμορφο αυτό μέρος της Αυστρίας για να περάσει την πρώτη μέρα του χρόνου. Στις γέφυρες γινόταν χαμός από τουρίστες που δεν χόρταιναν να τραβάνε φωτογραφίες, ιδιαίτερα σε αυτή με τα λουκέτα γινόταν το αδιαχώρητο. Πρώτο μέλημα μας ήταν όσο είχε ακόμα καλό καιρό και πριν προλάβει να νυχτώσει να ανέβουμε στο κάστρο...
Περπατήσαμε τον πεζόδρομο χαζεύοντας αριστερά-δεξιά τα εκατοντάδες μαγαζιά με αναμνηστικά που εννοείται ότι ήταν σχεδόν όλα ανοιχτά αν και πρώτη μέρα του χρόνου. Στην διαδρομή για το κάστρο συναντήσαμε ένα παλιό νεκροταφείο που μας κίνησε την περιέργεια να μπούμε μέσα, σαν να βλέπουμε ταινία ήταν..
Σε αντίθεση με άλλα κάστρα στο συγκεκριμένο δεν απαγορεύονταν οι φωτογραφίες και έτσι βγάλαμε αρκετές φώτο. Η θέα ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και στο εσωτερικό του κάστρου είχε αρκετά πράγματα να δει κάποιος.
Στο δρόμο για το κάστρο είχαμε βάλει στο μάτι 1-2 μαγαζιά που είχαν στολές άλλης εποχής και δεν χάσαμε χρόνο να πετάξουμε τα ρούχα του 21 αιώνα και να μεταφερθούμε πολλά χρόνια πίσω..27 ευρώ στοίχισε το ταξίδι στο χρόνο που μας απέφερε μια ρετρό φωτογραφία που θα μας θυμίζει το ταξίδι στο παραμυθένιο Σαλτσμπουργκ.
Δεν θα μπορούσαμε να μην αγοράσουμε ένα λουκέτο και να αφήσουμε τα αρχικά μας στην γέφυρα που το βράδυ ήταν τόσο ωραία φωτισμένη που μπορούσες να κάτσεις και να την χαζεύεις για ώρες.
Πριν αποχαιρετίσουμε την Αυστρία και να επιστρέψουμε στο Μόναχο ήρθε η ώρα επιτέλους να πάρουμε μια ανάσα με καφεδάκι. Τι καλύτερο από το Sacher cafe που είναι μια αξιόπιστη λύση (στην επίσκεψη μου στην Βιέννη το είχα τιμήσει πάλι), ξεπέρασε τις προσδοκίες μας με την περίφημη sacher torte να είναι απίστευτα γευστική για άλλη μια φορά .Πιστεύω σε σχέση με τα τουριστικά καφέ που ήταν στους πεζόδρομους αποτελεί κορυφαία επιλογή.
Στο ισόγειο γινόταν το αδιαχώρητο και δεν υπήρχε ούτε υποψία θέσης ενώ στον πρώτο όροφο που είχε αρκετά τραπέζια δοκιμάσαμε να κάτσουμε και δεν μας άφησαν.Υπέθεσα ότι ήταν μόνο για άτομα που είχαν κάνει κράτηση από πριν και αν και γυρίσαμε πάλι στο ισόγειο και περιμέναμε αρκετή ώρα, τραπέζι δεν άδειαζε για κανένα λόγο. Είχα στείλει μαιλ από Ελλάδα για να κάνω κράτηση όταν κάναμε τον σχεδιασμό και μου είχαν απαντήσει ότι μπορώ να κάνω κράτηση μόνο στον πρώτο όροφο οπότε το προσπέρασα και είπα να δοκιμάσουμε την τύχη μας από κοντά (τεράστιο θα είναι σκέφτηκα όλο και κάποια γωνιά θα βρούμε). Παρατηρούσα τους σερβιτόρους να πηγαίνουν σαν τρελοί για να προλάβουν να εξυπηρετήσουν τον πολύ κόσμο. Τα δε πατώματα κολλούσαν κάτω από την χυμένη μπύρα από τα ποτήρια που πήγαιναν στα τραπέζια γεμάτα μέχρι πάνω.Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο και βγήκαμε έξω στην αναζήτηση μιας άλλης επιλογής. Η αλήθεια είναι ότι έκανα λάθος, αυτή θα έπρεπε να είναι επιλογή μας για ρεβεγιόν. Δεν ήταν μόνο η ζωντανή μουσική που είχε στον πρώτο όροφο, σε σχέση με το μαγαζί που πήγαμε την πρώτη μέρα το Hofbrähaus έμοιαζε υπερπαραγωγή. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, φύγαμε για να δοκιμάσουμε αλλού την τύχη μας, αλλά ακόμα και το υπαίθριο μαγαζί που είχαμε φάει τα λουκάνικα την πρώτη μέρα ήταν κλειστό και έτσι αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στην λύση των Μακ Ντοναλτς. Εκείνη την στιγμή και με την ώρα να έχει περάσει τις 23:00 φάνταζε με ρομαντικό δείπνο με κεριά μπροστά στον πύργο του Άιφελ, έτσι όπως ήμασταν. Το κρύο πλέον είχε κάνει την εμφάνιση του και μετά το φαγητό, το δωμάτιο του ξενοδοχείου έμοιαζε με όαση στην έρημο, σε μια μέρα που είχε ξεκινήσει από πολύ πρωί.
Neuschwanstein
Το επόμενο πρωί μας βρήκε να ταξιδεύουμε για το περίφημο κάστρο του Λουδοβίκου Β που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης του Ντίσνεϊ, με τον καιρό να δείχνει τις διαθέσεις του από νωρίς και την παγωνιά να κυριαρχεί. Η διαδρομή ήταν αρκετά καλή στο μεγαλύτερο μέρος της. Για περίπου μια ώρα κινηθήκαμε σε εθνική οδό και την τελευταία ώρα σε επαρχιακό δρόμο μονής λωρίδας που γινόταν διπλής για λίγο, μια για το ένα ρεύμα και μια για το άλλο, για να μπορέσει όποιος ήθελε να προσπεράσει τυχόν φορτηγά ή πολύ αργούς οδηγούς. Μετά από περίπου μια ώρα και σαράντα λεπτά παρκάραμε σε ένα από τα πάρκινγκ που διαθέτει ο τεράστιος χώρος.Στο πρόγραμμα μας είχαμε μόνο το ένα κάστρο και ευτυχώς είχαμε μεριμνήσει να κάνουμε κράτηση μέσω ίντερνετ (με μια μικρή επιβάρυνση) γιατί οι ουρές ήταν απαγορευτικές για κάποιον που πήγαινε τελευταία στιγμή.
Έτσι πήγαμε σε μια ξεχωριστή ουρά και παραλάβαμε τα εισιτήρια μας χωρίς να ταλαιπωρηθούμε καθόλου, το μόνο που έμενε ήταν να βρούμε τον τρόπο να ανέβουμε την ατελείωτη ανηφόρα.
Το κάστρο είναι χτισμένο ψηλά πάνω από το χωριό και για όποιον θέλει να το προσεγγίσει υπάρχουν τρεις λύσεις :
- με τα πόδια από την είσοδο που είναι τα εκδοτήρια, ανάλογα την φυσική σας κατάσταση θα σας πάρει από 30-50 λεπτά από τον χρόνο σας για να καταπιείτε το 1,5 χλμ της ανηφόρας .
- με άμαξα που σας αφήνει περίπου 300 μέτρα πριν την είσοδο του κάστρου. Η άνοδος στοιχίζει 6 ευρώ και η κάθοδος 3 ευρώ.
- με λεωφορείο που πηγαίνει όμως πάνω από το κάστρο και έτσι θα πρέπει να περπατήσετε 600 μέτρα προς τα κάτω. Το εισιτήριο στοιχίζει 2,60 με επιστροφή.
Είχαμε αποφασίσει να ανέβουμε με άμαξα ή λεωφορείο αλλά οι ουρές ήταν αρκετά μεγάλες και υπήρχε κίνδυνος να χάσουμε την ώρα που είχαμε κλείσει ξενάγηση, οπότε η λύση του ποδαράτου ήταν μονόδρομος.
Η ατελείωτη ανηφόρα μας ταλαιπώρησε αρκετά γιατί τα ισοθερμικά που φορούσαμε από μέσα για να αντέξουμε το τσουχτερό κρύο σε συνδυασμό με μπουφάν,σκούφους και γάντια μας έκαναν να ανεβάσουμε θερμοκρασία γρήγορα. Υπήρχαν και χειρότερες καταστάσεις με ζευγάρια με μωρά στα χέρια να προσπαθούν να ανέβουν τον λόφο.Η αλήθεια είναι ότι αν και δεν επιτρέπονταν φωτογραφίες μέσα στο κάστρο η ξενάγηση σε καθηλώνει και προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι όλα αυτά που περνούν μπροστά από τα μάτια σου. Καλό είναι για όσους θέλουν να πάρουν κάποιο αναμνηστικό να μην πάρουν από το πρώτο μαγαζί που θα συναντήσουν μέσα αλλά από το δεύτερο λίγο πριν την έξοδο γιατί οι τιμές είναι αισθητά φτηνότερες. Βγήκαμε χορτασμένοι από εικόνες και αφού τραβήξαμε κάποιες τελευταίες φωτογραφίες αναζητήσαμε μια άμαξα για να κατέβουμε, όχι τόσο γιατί ήμασταν κουρασμένοι αλλά για την εμπειρία και μόνο μιας και σε όσα μέρη έχουμε επισκεφθεί μέχρι σήμερα οι τιμές για βόλτα με άμαξα ήταν εξωπραγματικές (άλλο αμαξάδα ρομαντική δύο άτομα και άλλο δέκα άτομα ο ένας πάνω στον άλλο θα μπορεί να σχολιάσει εύστοχα κάποιος). Στο περίμενε για την άμαξα όλοι οι τουρίστες εστίασαν την προσοχή τους σε ένα ζευγάρι Κινέζων που για παραπάνω από μια ώρα ήταν στην ίδια θέση με την γυναίκα να κρατάει την κάμερα και τον άντρα να ποζάρει στην ίδια στάση και με το ίδιο ύφος ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτώσης. Κάθε δέκα φωτογραφίες ο Κινέζος έπαιρνε την κάμερα τις έβλεπε και αφού γινόταν έξαλλος της έκανε τις σχετικές παρατηρήσεις-υποδείξεις για το πως θα πρέπει να τραβήξει έτσι ώστε να φαίνεται και αυτός και το κάστρο. Όλοι είχαν πέσει κάτω από τα γέλια αλλά αυτός εκεί να κάθεται ακίνητος και το σκηνικό να επαναλαμβάνεται..Ανεβήκαμε στην άμαξα και τους αφήσαμε εκεί με την ελπίδα ότι ακόμα και σήμερα που γράφω την εμπειρία μου θα κατάφεραν να πετύχουν την πόζα και να φύγουν από το κάστρο ...
Η ώρα είχε φτάσει 16:00 και οι ελπίδες μας για να καταφέρουμε να διανύσουμε το κομμάτι της επαρχιακής οδού πριν πέσει η νύχτα εξανεμίστηκαν όταν άρχισε να χιονίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Όταν πλέον φτάσαμε στην εθνική οδό τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα, όχι γιατί ο δρόμος ήταν χάλια από το χιόνι αλλά επειδή η ορατότητα ήταν σχεδόν μηδενική.Με το ζόρι πλέον μπορούσα να κρατήσω την ευθεία με τις διαχωριστικές γραμμές ίσα να ξεχωρίζουν. Για μια διαδρομή που έπρεπε να είχαμε κάνει περίπου μιάμιση ώρα, μας πήρε 2 ώρες και 15 λεπτά. Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο ένοιωθα σαν να είχα οδηγήσει φόρμουλα, ούτε το καυτό μπάνιο μπόρεσε να με συνεφέρει και έτσι η κράτηση στο Spatenhaus δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Δεν κατάφερα να βρω δύναμη ούτε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου να κατέβω, το φαγητό εκείνη την στιγμή ήταν το λιγότερο που με ένοιαζε.
Τελευταία μέρα
Οι μέρες όταν είσαι στο εξωτερικό περνάνε πολύ γρήγορα και για μας η τελευταία μας μέρα ήταν ένα τεράστιο ερωτηματικό όχι γιατί δεν ξέραμε τι θέλαμε να δούμε αλλά γιατί το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και αναρωτιόμασταν σε τι κατάσταση μπορεί να είναι η πόλη. Οι πρώτες εικόνες από τον δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο αλλά και τον προαύλιο χώρο που βρισκόταν πίσω από την αίθουσα που παίρναμε πρωινό δεν ήταν και οι πιο ενθαρρυντικές.
Άφησα πίσω την χθεσινή αδιαθεσία και πήρα πρωινό πολύ προσεκτικά διαλέγοντας επιλεκτικά τι θα φάω, μη μπορώντας να κάνω τις κτηνωδίες που κάνω συνήθως και με χειροκροτάει όλη η αίθουσα. Το πρόγραμμα περιελάμβανε επίσκεψη στο Νταχάου αν κ όταν είχαμε βάλει κάτω τι θέλουμε να δούμε δεν ήταν στις προτεραιότητες μας. Η σημαντικότητα όμως του μέρους αυτού και οι τόσες ιστορίες που είχαμε ακούσει μας είχαν εξάψει την περιέργεια. Πήραμε λοιπόν την αμαξάρα μας και χωρίς να συναντήσουμε το παραμικρό πρόβλημα από το κατάλευκο τοπίο κατευθυνθήκαμε προς το πρώην στρατόπεδο του Χίτλερ. Μισή ώρα οδήγησης και δωρεάν πάρκινγκ και είσοδος ήταν από τα θετικά.Πληρώνει μόνο όποιος θέλει τα κλασσικά ακουστικά για να ενημερώνεται τι είναι κάθε σημείο που βλέπει αλλά χωρίς να υπάρχει Ελληνική γλώσσα και με μπερδεμένα τα σημεία δεν αξίζει. Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα, αλλά όχι και την ανατριχίλα στην σκέψη και μόνο του τι είχε γίνει εκεί...
Επόμενος προορισμός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το περίφημο Alianz Arena και δεν νομίζω να πάει στο Μόναχο κάποιος που ασχολείται με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα και δεν θα θελήσει να το επισκεφθεί.
Το κόστος για να μπει κάποιος στο μουσείο της Μπάγερν και να κάνει ένα μίνι τουρ στους χώρους του γηπέδου κοστίζει 19 ευρώ. Το εισιτήριο γράφει πάνω συγκεκριμένη ώρα ξενάγησης με τους ξεναγούς της Γερμανικής ομάδας να παίρνουν μικρές ομάδες τουριστών και να τους οδηγούν στα ενδότερα του γηπέδου.Οι ξεναγήσεις γίνονται στα Γερμανικά ή στα Αγγλικά, μπορώ να πω το σύστημα τους είναι αρκετά οργανωμένο. Έχοντας επισκεφθεί το Ολίμπικο της Ρώμης, το γήπεδο της Χέρτα στο Βερολίνο,το Σταμφορντ Μπριτζ και το Μπερναμπέου πιστεύω ότι το Αλιανζ αρένα ήταν μακράν το καλύτερο από τα προαναφερθέντα. Μου έκανε εντύπωση ότι από όπου και αν καθόσουν έβλεπες εξίσου καλά και η ακουστική του, γιατί αν και ήμασταν μια χούφτα άτομα, όταν μας έβαλε να φωνάξουμε όλοι μαζί η ξεναγός, νοιώσαμε σαν να φωνάζουν οι εκατονταπλάσιοι. Φανταστείτε πως θα είναι η ατμόσφαιρα όταν θα είναι γεμάτο σκεφτήκαμε όλοι, αλλά η Μπουντεσλίγκα είχε διακοπή εκείνη την περίοδο οπότε δεν μπορούσαμε να δούμε κάποιο παιχνίδι για να σχηματίσουμε καλύτερη άποψη. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν γεμάτος από ειδικές λάμπες που χρησιμοποιούσαν για την συντήρηση του χόρτου ( μετά αναρωτιόμαστε γιατί στην Ελλάδα παίζουμε σε χωράφια) και αν είχες την προσοχή σου εκεί μπορούσες να μάθεις χρήσιμα πράγματα για το γήπεδο που στεγάζει την πρωταθλήτρια Γερμανίας. Προσωπικά δεν ήξερα ότι κατασκευάσθηκε με κοινή χρηματοδότηση της Μπάγερν και των Lions (όπως χαϊδευτικά τους αποκαλούσε η ξεναγός) που λογικά πρέπει να είναι η Μόναχο 1860 και αργότερα μετά την φθίνουσα πορεία των δεύτερων ότι πούλησαν το ποσοστό τους και τώρα είναι εκεί με ενοίκιο. Σημαντικό στοιχείο ότι πίσω από την μια εστία υπήρχαν θέσεις ορθίων για τους φανατικούς οπαδούς των Βαυαρών αλλά στα παιχνίδια του Champions League έμπαιναν κανονικά καθίσματα γιατί δεν επιτρέπονται θέσεις ορθίων, με αποτέλεσμα να μεταβάλλεται η χωρητικότητα του γηπέδου.Η επίσκεψη μας έκλεισε με βόλτα στο μουσείο και μετά την απαραίτητη στάση στην μπουτίκ για την αγορά αναμνηστικών κατευθυνθήκαμε προς το πάρκινγκ που βρισκόταν απέξω ακριβώς για να πάρουμε το αυτοκίνητο.
Το Ολυμπιακό πάρκο αποτέλεσε την επόμενη επιλογή μας και επειδή θέλαμε να ανέβουμε στον πύργο πριν πέσει η νύχτα, προσπεράσαμε γρήγορα το γήπεδο του ποδοσφαίρου,το κλειστό κολυμβητήριο και μια λίμνη που είχε.
Ο πύργος με τα 190 μέτρα ύψος ξεχωρίζει από μακριά και όπως καταλαβαίνετε η θέα από πάνω είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή δίνοντας σου όλο το Μόναχο στο πιάτο, όπως θα μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Το κόστος για να ανέβει κάποιος ενήλικος πάνω είναι 7 ευρώ που κρίνεται υπερβολικό αν αναλογιστείς ότι δεν κάτσαμε πάνω από μισή ώρα και στην ουσία απλά τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες και κατευθυνθήκαμε προς την αντιπροσωπεία της BMW από όπου και η φώτο που ακολουθεί.
Κολλήσαμε με τα πολυτελή αυτοκίνητα και χάσαμε αρκετό χρόνο εκεί με αποτέλεσμα να μην μας μείνει χρόνος για να πάμε στο μουσείο της που ήταν δίπλα.Η ώρα είχε περάσει και δεν είχαμε πάρει ακόμα δώρα και αναμνηστικά ούτε για τους εαυτούς μας αλλά ούτε και για αγαπημένα μας πρόσωπα οπότε προτιμήσαμε να πάμε να παρκάρουμε στο κέντρο. Το παρκόμετρο δεν ήξεραν ούτε οι Γερμανοί να το δουλεύουν καλά ή και τις 3 φορές που το χρησιμοποιήσαμε και μας βοήθησε κάποιος ντόπιος πέσαμε σε άσχετο.Βάζαμε ας πούμε 3 ευρώ και μας έλεγε μπορείτε να παρκάρετε μέχρι τις 22:30 αλλά εμείς θέλαμε μέχρι τις 23:00 (από εκεί και μετά είναι δωρεάν μέχρι το πρωί) αλλά μόλις έβαζες ένα ευρώ ακόμα το 22:30 αντί να πηγαίνει 23:00 κατέβαινε στο 21:30. Δεν βγάλαμε άκρη κόψαμε μέχρι 22:30 και θα γυρίζαμε λίγο πριν πάμε για φαγητό να κόψουμε άλλο ένα για να καλύψουμε και το μισάωρο, για να μην φάμε καμιά κλήση από το πουθενά.
Πριν ξεκινήσουμε τα ψώνια επιβάλλεται μια στάση για ένα γλυκό και τι καλύτερο από φρούτα επικαλύμενα με σοκολάτα από ένα υπαίθριο μαγαζί που ήταν δίπλα στο μαγαζί που πήγαμε την πρώτη μέρα και φάγαμε τα λουκάνικα στο δρόμο. 'Ηταν πραγματικά το κάτι άλλο και οι περαστικοί δεν έχαναν ευκαιρία να σπάσουν λίγο την λουνανικίλα με μια διαφορετική γεύση.
Σας βάζω και κάποιες ενδεικτίκες φωτογραφίες από τους στολισμένους δρόμους:
Πολλά μαγαζιά με διάφορα παιχνίδια και στολίδια στο κέντρο, με τις τιμές όπως βλέπετε να είναι απαγορευτικές.
Πέσαμε σε περίοδο εκπτώσεων αλλά ίσα που προλάβαμε να αγοράσουμε κάποια δώρα γιατί 20:00 έκλειναν τα πάντα.Κάναμε κάποιες αγορές σε ρούχα και πήραμε και μισή τιμή από ότι έχει στην Ελλάδα ένα smart watch από τα Saturn αλλά δεν προλάβαμε να τιμήσουμε το 50% στα Σβαροφσκι (πληροφορία που οι άντρες μπορούν να προσπεράσουν).Διασχίσαμε με δυσκολία όλη την Νeuhauser strasse που ήταν κατάμεστη από κόσμο.Για να μπορούμε να ψάξουμε για ευκαιρίες έπρεπε να αφιερώναμε μια ολόκληρη ημέρα μόνο για αυτό.
Το τελευταίο μας γεύμα στο Μόναχο ήταν και το καλύτερο με διαφορά από το δεύτερο αν και με τόσες βλακείες που είχαμε τσιμπήσει ενδιάμεσα, δεν είχαμε τόσο όρεξη για φαγητό. Επιλογή μας το Zum Dürnbräu πολύ κοντά στην Marienplatz και από τις φώτο θα καταλάβετε ότι το φαγητό ήταν φανταστικό.Δεν θυμάμαι τιμές αλλά νομίζω ήταν στα ίδια επίπεδα με τις άλλες μπυραρίες που τσεκάραμε.Αυτό που με κέρδισε ήταν ότι ο χώρος ήταν καθαρός, στο τραπέζι σου δεν είχες άσχετο κόσμο και οι μερίδες ήταν προσεγμένες.. Δεν θα μπορούσε στη Γερμανία ακόμα και -30 να έφτανε η θερμοκρασία να μην παίρναμε μπύρες με το φαγητό. Ανακαλύψαμε στην σύντομη διαμονή μας στη Γερμανία ότι μια χαρά τραβιέται και με το κρύο .
Επιστροφή στο δωμάτιο μετά από μια γεμάτη μέρα και προετοιμασίες για την αυριανή πρωινή αναχώρηση.
Σε τεντωμένο σχοινί
Η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη για τις 11 και αν και είχα κάνει ήδη ηλεκτρονικά check in, έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον μια ώρα πριν στο αεροδρόμιο, αν συνυπολογίσουμε ότι δεν είχαμε βάλει ακόμα βενζίνη στο αυτοκίνητο (έπρεπε να το επιστρέψουμε με γεμάτο ρεζερβουάρ όπως το πήραμε) και ότι η διαδρομή ήταν περίπου 40 λεπτά θα έπρεπε 9 να ξεκινούσαμε. Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, φάγαμε πρωινό και πήραμε τα πράγματα μας για να τα φορτώσουμε στο αμάξι, όχι όμως με προορισμό το αεροδρόμιο αλλά το κέντρο για να πάμε στο μαγαζί με τα σβαρόφκσι που άνοιγε 9 να κάνουμε κάποιες αγορές και να φεύγαμε από εκεί για το αεροδρόμιο. Πάρκαρα 08:30 στην Καρλσπλαζ και περίμενα μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι να πάει η κοπέλα μου να ψωνίσει, με την ελπίδα να είναι πίσω μέχρι τις 09:10 για να προλάβουμε..Τελικά το έχει η μοίρα μου όταν πάω Γερμανία να νοικιάζω αυτοκίνητο και να τρέχω για να προλάβω την πτήση, έτσι για να δώσω ένα ενδιαφέρον στο ταξίδι μέχρι τελευταία στιγμή (το ίδιο είχα είχε γίνει και στο Βερολίνο). Ξεκινήσαμε από το κέντρο στις 09:30 με το αμάξι να χρειάζεται βενζίνη και το gps να δείχνει πιθανή ώρα άφιξης στις 10:15. Οδηγούσαμε στην εθνική οδό αλλά βενζινάδικο πουθενά!!!Αναγκάστηκα να βγω σε επαρχιακό δρόμο για 3 χιλιόμετρα να βρω να κάνω γέμισμα και να ξαναμπώ εθνική για να τρέξω μήπως και...Ώρα άφιξης στο αεροδρόμιο 10:25 και στην κυριολεξία πέταγμα των κλειδιών στον υπάλληλο της Herz στον αέρα και τρέξιμο με τις βαλίτσες ανά χείρας. Όταν φτάσαμε μπροστά στον υπάλληλο της Aegean (μετρούσε ήδη τα εισιτήρια) μας ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να δεχθεί την βαλίτσα και μας παρέπεμψε σε μια μαύρη υπάλληλο που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι για να μας πει και αυτή με την σειρά της ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και να επιλέξουμε μια από τις επόμενες πτήσεις. Παρά την πρώτη κρυάδα φύγαμε σφαίρα για τον πρώτο έλεγχο και μόλις με είδαν με την τεράστια βαλίτσα με σταμάτησαν όπως ήταν λογικό. Μετά από διάφορες διαβουλεύσεις και αφού μου πέταξαν ότι υγρό είχα μέσα, με άφησαν να περάσω με την ώρα να έχει φτάσει ήδη 10:42.Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και την ώρα που φτάσαμε στην αποβάθρα για να πάρουμε το εσωτερικό βαγόνι μετακίνησης για το επόμενο τερμιναλ είχε μόλις φύγει και το επόμενο έφτανε σε 5 λεπτά..Παίζαμε ήδη με τον χρόνο, σκάει μύτη 10:50 μπαίνουμε μέσα και 10:53 φτάνουμε και αντικρίζουμε μια τεράστια σκάλα που θα μας οδηγούσε στην πύλη μας.. Παρά το γεγονός ότι είχε κυλιόμενες ανεβήκαμε όλα τα σκαλιά με τα θηρία στα χέρια. Μετά από αγώνα δρόμου και καταϊδρωμένοι καταφέραμε να την βρούμε και τυχεροί στην ατυχία μας η πτήση είχε 15 λεπτά καθυστέρηση και έτσι προλάβαμε. Το μόνο που έμενε ήταν να δούμε πως θα βολέψουμε την βαλίτσα, αλλά και αυτό λύθηκε αμέσως αφού οι πολλές χειραποσκευές ανάγκασαν τα μέλη του πληρώματος να βγάλουν την κλασσική ανακοίνωση όποιος θέλει να δώσει τις χειραποσκευές του κάτω.Για την ιστορία αν δεν χάναμε την πτήση, τα εισιτήρια για την επόμενη μέρα κόστιζαν 340+ ευρώ το άτομο και πόσα λεφτά ακόμα για να περάσεις μια μέρα στο αεροδρόμιο ή στο Μόναχο αν επέλεγε κάποιος να πάει πίσω στο κέντρο για να μην πάει χαμένη εντελώς η μέρα...Τέλος καλό όλα καλά.....Γλυκόπικρη γεύση
Μπορώ να πω ότι μετά από τόσες μέρες στο Μόναχο μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση.Δεν ενθουσιάστηκα από την πόλη αν και ήθελα οπωσδήποτε μια μέρα ακόμα για να μπορούμε να την εξερευνήσουμε και άλλη μια μέρα για να κάναμε και μια βόλτα στην Νυρεμβέργη. Οι Γερμανοί ήταν αρκετά φιλικοί απέναντι μας όσες φορές χρειαστήκαμε την βοήθεια τους. Ξέρω ότι οι περισσότεροι φοβάστε να οδηγήσετε στο εξωτερικό ή προτιμάτε την σίγουρη λύση του τραίνου αλλά από την δεύτερη εμπειρία μου εκεί θα ήθελα να συμβουλέψω όποιον μπορεί να νοικιάσει αυτοκίνητο. Δώσαμε 100 ευρώ περίπου παραπάνω από ότι θα μας στοίχιζε αν κάναμε τις εκδρομές μας με τραίνο αλλά είχαμε την άνεση μας. Μπορούσες να φύγεις και να πας σε κάθε προορισμό ότι ώρα θέλεις, να παρκάρεις ακριβώς απέξω και γενικότερα η οδήγηση θα σας φανεί παιχνιδάκι αν οδηγείτε στην κόλαση της Αθήνας. Μοναδικό εφόδιο που θα χρειαστείτε είναι να έχετε gps στο κινητό σας. Ακόμα και στο κέντρο η οδήγηση ήταν μια χαρά και έβρισκες άνετα θέση για να παρκάρεις με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιήσουμε σχεδόν καθόλου συγκοινωνίες (πλην της πρώτης μέρας). Όποιος κάνει τελικά το roadtrip καλό θα είναι να βάλει βενζίνη μέσα στο Μόναχο γιατί στη διαδρομή προς το αεροδρόμιο θα πρέπει να βγείτε εκτός εθνικής για να βρείτε (ο καθένας βάζει βενζίνη μόνος του και μετά πάει μέσα και πληρώνει, μην περιμένετε αραχτοί να έρθει κάποιος να σας βάλει βενζίνη). Το Σαλτσμπουργκ μου φάνηκε πολύ όμορφο αλλά και αρκετά τουριστικό στο κέντρο.Με μια μονοήμερη μπορείτε να δείτε αρκετά πράγματα αν πάτε από πρωί, ίσως και δύο μέρες αν κάποιοι έχετε άνεση χρόνου. Το κάστρο του Λουδοβίκου Β το επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες καθημερινά οπότε ότι και να σας πω εγώ θα είναι λίγο.Δεν ξέρω αν το ταξίδι με τραίνο έχει ταλαιπωρία αλλά με το αμάξι αν σας κάνει και καλό καιρό θα πάτε άνετα. Προσπάθησα να γράψω όσες πιο πολλές λεπτομέρειες μπορούσα για να βοηθήσω όποιον σκέφτεται να πάει, να αποφασίσει αν είναι η σωστή επιλογή. Πολύ σημαντικό η διάρκεια της διαμονής ειδικότερα αν έχετε στο μυαλό σας να πάτε και σε διπλανές πόλεις, αλλά και το ξενοδοχείο.Εμείς μείναμε ευχαριστημένοι από το δικό μας και από πλευρά καθαριότητας, τοποθεσίας ,ανέσεων αλλά και πρωινού.Χρήσιμα τιπς:
1.Την βινιέτα την προμηθεύεστε από τα βενζινάδικα γιατί δεν είδα κάποιος να το αναφέρει σε ιστορία του και είναι κάτι σημαντικό.2.Στο κάστρο του Neuschwanstein θα χρειαστείτε περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά για να πάτε και περίπου την ίδια ώρα για να κάνετε την ξενάγηση..Από εκεί και πέρα ανάλογα τον τρόπο που θα επιλέξετε για να ανεβείτε θα χρειαστείτε και άλλο χρόνο (παίζει μεγάλο ρόλο πόση ουρά έχει σε άμαξα και λεωφορεία).Θα χρειαστείτε περίπου οκτώ ώρες για όλα αυτά για να μπορεί κάποιος να υπολογίσει πόσο μέρος της ημέρας του απομένει για να δει και κάτι άλλο.
3. Πολύ σημαντικό ότι υπάρχει ξενάγηση και στα Ελληνικά.
4.Στο γήπεδο σου δίνουν τη δυνατότητα να επισκεφθείς μόνο το μουσείο και την μπουτίκ η να κάνεις τουρ στο γήπεδο σε συνδυασμό με είσοδο στο μουσείο κ μπουτίκ (19 ευρώ).Στην ουσία αν κάποιος δεν θέλει να μπει μέσα στις κερκίδες ή να κατέβει στον χώρο των αποδυτηρίων ή στα σκαλιά που βγαίνει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο μπορεί να πληρώσει και να μπει μόνο στο μουσείο με λίγο χαμηλότερη τιμή.
5.Αν κάποιος πεινάσει στο γήπεδο μπορεί να σβήσει λίγο την πείνα του στο εστιατόριο της ομάδας σε μια φάση τύπου σελφσερβις και τιμές κανονικές θα έλεγα.
6.Στο ίντερνετ πριν πάω είχα βρει ότι ισχύουν τα παρακάτω όσον αφορά τα παρκόμετρα:
Chargeable parking applies the centre of Munich (districts Hackenviertel, Kreuzviertel and Graggenauviertel):
• Monday-Sunday 00.00-24.00 hours
• Parking rate 06.00-19.00 hours : € 0.50 per 12 min
• Parking rate 19.00-06.00 hours : € 0.20 per 12 min
In the area Hauptbahnhof (Central Station) parking is limited to 2 hours between 06.00-18.00 hours and unlimited after 18.00 hours. The parking rate in this area is € 0.20 per 12 min, daily maximum after 18.00 hours (6.00 pm) is € 6
Εύχομαι αρκετοί να ακολουθήσετε τα βήματα μας...
Last edited:
