Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Roadtrip Βαλκάνια, 6 χώρες, JesusChristMadonna (Χριστοπαναγίες!) and more....
- Thread starter evaT
- Ημερομηνία δημιουργίας
gio87
Member
- Μηνύματα
- 124
- Likes
- 717
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού-Βολιβία-Εκουαδορ
Sorry για το offtopic.
Για κρύο καφέ στο εξωτερικό, espresso tonic. Πολύ ωραίο και φουλ δροσιστικό!!! Στο τελευταίο μου ταξίδι σε Τσεχία και Βουδαπέστη είχαν παντού.
Η ιστορία εξαιρετική, έχω περάσει από αρκετά από αυτά τα μέρη και αναπολώ με ευχαρίστηση.
Για κρύο καφέ στο εξωτερικό, espresso tonic. Πολύ ωραίο και φουλ δροσιστικό!!! Στο τελευταίο μου ταξίδι σε Τσεχία και Βουδαπέστη είχαν παντού.
Η ιστορία εξαιρετική, έχω περάσει από αρκετά από αυτά τα μέρη και αναπολώ με ευχαρίστηση.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Εννοείται είχαμε μαζί μεγάλο κουτί νεσκαφέ και μιξεράκι! αλλά μετά από 3-4 ώρες στο δρόμο απλά ήθελες ένα παγωμένο φρέντο...που φυσικά τους είναι άγνωστος!
Ευχαριστώ πολύ, τα καλύτερα έρχονται εντός της Βοσνίας
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 162
Κακώς δεν έγραψες αυτό που είπες όταν ανταμώσαμε τις Ιρρλανδορωσίδες. "Που πα ρε κατακαημένε Γιωργάκη; δε βλέπεις το κοπάδι με τους λευκούς καρχαρίες που θα φάει τον κόπο σου;"
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
8η μέρα Λίμνες Plitvice, το όργιο της φύσης και μετά ...Bihac (που;;)
Μια και μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο με αφορμή την επίσκεψη στα πάτρια του Πέτροβιτς, ανέφερα τα περί μπάσκετ και τη γιουγκοσλαβική σχολή, βλέποντας χθες τη ματσάρα της Εθνικής μας με τη Σερβία-ακόμα κι αν τελικά χάσαμε, αναλογίστηκα το πόσο άλλαξαν οι εποχές από τότε, που τους κυνηγούσαμε να τους φτάσουμε και πλέον τους παίζουμε στα ίσια....ακούν Ελλάδα και χάνουν τον ύπνο τους.
Συνεχίζω με το ταξίδι....
'Αθλια νύχτα πέρασα λοιπόν στο Ζαντάρ, ζήτημα να κοιμήθηκα 3 ώρες αθροιστικά αλλά το πρόγραμμά μας ήταν....αμείλικτο
Ετοιμάσαμε σακίδια πλάτης για το πάρκο των λιμνών και ξεκινήσαμε. Είχαμε και δρόμο από το Ζαντάρ κάπου 120 χιλιόμετρα, οπότε θα είχα χρόνο να ξυπνήσω καλά καλά στη διαδρομή.
Το Μάρτιο που μας πέρασε έκανα ένα ταξιδάκι εξπρές σε Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνα μαζί με φίλες μου (έχω και ιστορία βεβαίως βεβαίως) και ήδη από τότε είχα σκάσει να χώσω την επίσκεψη στις Πλίτβιτσε στο πρόγραμμα, μόνο που ήταν ακόμα βαρυχειμωνιά και όπως το σκέφτηκα, έτσι το ξέχασα.
'Οταν προέκυψε το Roadtrip δεν υπήρχε περίπτωση να τις αφήσω απέξω.
Την προηγούμενη μέρα είχαμε περάσει από το ανάλογο πάρκο Krka και έλεγαν τα παιδιά πως και δεν πάμε σε αυτό αντί για Πλίτβιτσε. Αλλά όταν αυτά τα δύο εθνικά πάρκα τους είναι τόσο σχετικά κοντά προτιμώ να δω το πρωτοκλασσάτο εκ των δύο, συν ότι, τι όνομα είναι αυτό το Krka; ούτε να το προφέρω καλά καλά δεν μπορώ!
'Εκλεισα τα εισιτήρια ιντερνετικά μια βδομάδα πριν ξεκινήσουμε αφού ήδη γνώριζα τη μέρα που θα βρισκόμασταν εκεί, έχοντας κατά νου ότι τέτοια εποχή το πάρκο βγαίνει χαλαρά sold out.
Η τιμή...έτσουξε πολύ.... 40 ευρώ έκαστος κι άμα θέλεις!
Θυμόμουν σε λίγο παλιότερη ιστορία του φίλου μου του @giannismits που έλεγε ότι το πλήρωσε 22 ευρώ !!!! Έλεος δηλαδή τα σπασμένα όλου του κόβιντ θέλουν να βγάλουν και τους...στόλισα αναλόγως στο trip advisor, για όλες τους τις αστοχίες. Η απάντησή τους είναι αντίστοιχα σταθερή.
Σε όσους τους τα χώνουν, φασόν η ίδια απάντηση.
"Μπορείτε να μας επισκεφτείτε το χειμώνα που έχουμε μειωμένο εισιτήριο και καθόλου κόσμο. 'Η να μπείτε μετά τις 4 το απόγευμα και μέχρι να βγεις να σε φάνε και οι αρκούδες"
'Eλα και συ ρε μπαγλαμά στη Χαλκιδική το Νοέμβριο και κάτσε στην ακρογαλιά με μπουφάν!
Αφού γκρίνιαξα και θα πω κ άλλα παρακάτω, συνεχίζω....
Σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη. Γενικά σ αυτές τις χώρες σε πολλά βενζινάδικα έπρεπε να βάλουμε μόνοι μας βενζίνη, πολύ αμερικανιά.
Από δω το είχε, από κει το είχε, γβρήκε το κόλπο ο γατούλης.
Ο Τάσος με τη μάνικά του
Την τιμή δε σας τη δείχνω για να μη χαλαστείτε όσοι με διαβάζετε...
Είχαμε κλείσει ώρα εισόδου 11.00 το πρωί που ήταν λίγο αργά αναλογικά με τη θερμοκρασία, αλλά με το ταξίδι μπροστά μας, φοβήθηκα να βάλω πιο πρωινή ώρα μην τυχόν και δεν την προλάβουμε. Επιπλέον ανησυχούσα, όπως αρκετοί άλλοι που έχω διαβάσει σε σχόλια στο φόρουμ για το πόσο αυστηρή είναι η ώρα εισόδου.
Τελικά όταν φτάσαμε και μέχρι να παρκάρουμε εκεί που μας υπέδειξαν, είχε πάει χαλαρά 11.15.
Στην είσοδο είχε μια πινακίδα που έλεγε είσοδος για ώρα 11.00-12.00. 'Αρα σου δίνουν 1 ώρα καιρό να βρεις το δρόμο....μια χαρά!
Για το πάρκο καθεαυτό τι να πρωτοπώ..Τα έχουν πει και άλλοι και οι εικόνες είναι λίγο πολύ γνωστές.
'Αφωνη έμεινα με το....καλημέρα. Με το καλησπέρα ένιωθα σα τη Μπρουκ Σιλντς στη Γαλάζια Λίμνη. Χωρίς τον ξανθό με τις μπούκλες όμως.
Πανδαισία της φύσης και των χρωμάτων.
16 κλιμακωτές λίμνες κ αμέτρητοι καταρράκτες συνθέτουν το τρομερό σκηνικό με το χρώμα να έχει το πιο απίθανο γαλάζιο που μπορεί να έχεις δει ποτέ.
Και τα λέω αυτά εγώ που δεν είμαι ούτε του βουνού ούτε τόσο της φύσης. 'Οτι και νάσαι βέβαια, μόνο το θαύμα της φύσης μπορεί να αφήσει έτσι άναυδο.
Αφήνω τις φωτογραφίες να φλυαρίσουν περισσότερο από μένα...
Διάλειμμα να βρείτε τις...ανάσες σας.
Κατά μήκος και πλάτος του πάρκου υπάρχουν ξύλινα μονοπάτια όπως και σκαλοπάτια και σε πολλές περιπτώσεις βρίσκεσαι να περπατάς απλά πάνω από το νερό.
Ο κόσμος είναι πολύς-πάρα πολύς και σε αρκετά σημεία χρειάζεται να περιμένεις πότε θα βγει ο καθένας την καλή ισταγκραμική φωτογραφία. 'Οταν έρθει η σειρά σου φυσικά μπορείς να πάρεις την εκδίκησή σου και να σε περιμένουν οι επόμενοι μέχρι να βρεις το καλό σου προφίλ.
Ακόμη υπάρχουν πολλά σκιερά σημεία για να ξεκουραστείς και να κολατσίσεις αλλά και σημεία με εστιατόρια, καφέ και τουαλέτες όπου όμως είχε πλήθος κόσμου και δε θα το συνιστούσα. Καλό είναι να έχεις μαζί σου κάτι να σε κρατήσει και οπωσδήποτε άφθονο νερό.
Εμείς ανά μία περίπου ώρα κάναμε μια μικρή στάση να τσιμπήσουμε και κάτι.
Για τη μέρα αυτή τους είχα ετοιμάσει υγιεινό διαιτολόγιο, το τι μπάρα πρωτείνης και μπισκότα βρώμης έφαγαν, δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε. Πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν, τόνισα σαφώς πως τα γλυκά και τα πιτοειδή απορρυθμίζουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και καταλήγεις να πεινάς πιο συχνά και περισσότερο. Ενώ με τα ελαφριά χωρίς ζάχαρη σνακ και άντε καμιά μπανανούλα για το κάλιο, είχαμε ενέργεια και διαχειρίσιμο κορεσμό της πείνας.
Αυτά τα λέω εγώ βέβαια. Το τι θα γράψουν αυτοί όταν τελειώσω την ιστορία μου, είναι μία άλλη υπόθεση.
Να αναφέρω βέβαια πως υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια σ όλο το πάρκο. Ανάλογα με το χρόνο και το επίπεδο δυσκολίας που επιθυμεί ο καθένας να ακολουθήσει.
Εμείς αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάμε για τα 4 χιλιόμετρα για να δούμε πως βγαίνει. Στο δρόμο καταλάβαμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι και τόσο κατατοπιστική όσο νομίζαμε, κατέληγες διαρκώς να αναρωτιέσαι σε ποιά ακριβώς διαδρομή βρίσκεσαι, οπότε αφού τσεκάραμε ότι οι πολύ απαιτητικές διαδρομές (των 18 χιλιομέτρων και βάλε) είχαν σήμανση με Η & Κ απλά αποφεύγαμε να στρίψουμε κάθε φορά που βλέπαμε τα γράμματα αυτά.
Κάποια στιγμή ανεβήκαμε αρκετά και βλέπαμε τις λίμνες από ύψος αλλά στην πράξη η πεζοπορία δεν είχε κάτι το τρομερά απαιτητικό. Και τέρμα μπουρούχας να είσαι, καναπέ τηλεκοντρόλ και πιτόγυρα όλη μέρα ένα απλό κύκλο στα χαμηλά τον έβγαζες.
Περισσότερο μας εξάντλησε η ζέστη παρά το περπάτημα. Άντε λίγο μόνο εκεί που ανεβήκαμε στο πιο ψηλό επίπεδο. Αθληταράδες νεξτ τάιμ.
Δεύτερος γύρος γαλάζιου.
Το πως κατάφερα στο μεταξύ να βγάλω τόσες φωτό χωρίς να φαίνεται ούτε ψυχή ενώ γινόταν τέτοιος χαμός, είναι άξιο απορίας (για τον εαυτό μου πάντα)
Κάποια στιγμή που τσεκάραμε το κινητό, βρήκαμε ότι όπως μπερδέψαμε τα μονοπάτια, τελικά είχαμε διανύσει σχεδόν 10 χιλιόμετρα
Και συνολικά μείναμε μέσα στο πάρκο ένα γεμάτο 5ωρο (μαζί με το λεωφορείο που μας γύρισε στο πάρκιγκ)
Στη μέση περίπου των διαδρομών, σε παίρνει ένα καραβάκι στη μεγάλη λίμνη και σε πηγαίνει στην απέναντι πλευρά της λίμνης από όπου συνεχίζεις την πεζοπορία σου.
16 λίμνες έχει όλο το πάρκο συνολικά και παρότι λίμνη στη λίμνη τον έχασα το λογαριασμό, σίγουρα είδαμε πάνω από τις μισές...
Κάποια στιγμή ο Τάσος διαμαρτυρήθηκε, δεν αντέχω άλλο γαλάζιο, απηύδησα πια πόσες λίμνες να δω; Πάμε να φύγουμε από δω.
Εκεί κοντά βρήκαμε τα λεωφορεία που σε γυρίζουν στην είσοδο. 'Αλλη τραγική εμπειρία αυτό.
Αφού περιμέναμε μια τεράστια ουρά-ευτυχώς στη σκιά γιατί κυκλοφορούν κ εμφράγματα....
περιμέναμε και περιμέναμε και περιμέναμε....φάγαμε όλα μου τα υγιεινά και όπου νάναι θα άρχιζε να γυαλίζει το μάτι από την πείνα.
Όσο δε περιμέναμε στην ουρά, ήρθε κι ένας καλός χριστιανός και έφερε το κινητό του Αντώνη ο οποίος κάπου το έσπειρε πάλι καθώς προχωρούσε ατάραχος
ευτυχώς που το iphone του, το είχε ήδη χάσει στην Κολομβία και αυτό ήταν μια παλιά μπαχατέλα εξού και του επεστράφη, ενώ εμείς ευχόμασταν ο καλός αυτός άνθρωπος που το έφερε πίσω να το κρατούσε για πάντα, έτσι ώστε να μην μπορεί ο Αντωνάκης μας να συνδεθεί ξανά και να ανακαλύψει ότι ακυριά και μη, υπήρχε στο δρόμο!
Μας στοίβιαξαν σ ένα λεωφορείο καθήμενους και όρθιους μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, με υποτυπώδη κλιματισμό, αλλά μασχαλίλα φουλ. Και δεκάδες έξαλλα παιδάκια να συμπληρώνουν το ατυχές σκηνικό. Επιπλέον η διαδρομή περνούσε μέσα από στενούς δρόμους με στροφές αυτό το πράγμα έκανε κάπου μισή ώρα να μας γυρίσει πίσω, αλλά υπό τις συνθήκες μας φάνηκε μια αιωνιότητα! Αφού δε λιποθύμισα εκεί μέσα πιστεύω δεν θα το πάθω εύκολα κάπου αλλού.
Τα δε μέτρα για τον κόβιντ, παντελώς ανύπαρκτα. Γι αυτούς ο ιός δεν περνάει καν από κει....
Ακόμη τη θυμάμαι την ταλαιπωρία εξαιτίας των ηλιθίων υπευθύνων ωστόσο προσδοκώ σε μια μέρα που η μνήμη μου θα απωλέσει τα στραβά και θα κρατήσει μονάχα το βαθύ γαλάζιο των φωτογραφιών.
Κι ένα βιντεάκι για το ...αποτελείωμα!
20 Αυγούστου 2022
Το πάρκιγκ στο πάρκο στοίχισε συνολικά γύρω στο 10ευρο για όλες αυτές τις ώρες, μόνο που στο γκισέ είπαν στον Τάσο την τιμή σε κούνα Κροατίας, κάπου 60-70 κούνα και κόντεψε να μας μείνει στα χέρια ο καημένος αφού μετά την όλη ταλαιπωρία και κούραση, κατάλαβε ότι ότι η τιμή ήταν σε ευρώ
Πλήρεις από την εμπειρία , πιο πλήρεις δεν γίνεται, φύγαμε καρφί για το Μπίχατς στη Βοσνία.
Η ιδέα ανήκει στον Αντώνη -όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι και εδώ σταματάω τις μπηχτές-ότι του έχωσα , έχωσα (άντε μια-δυό ακόμη να συμπληρώσω προσεχώς για το Καπαόνικ, ξέρεις εσύ) και πλέον αρχίζουν τα κρέντιτς, διότι το σωστό να λέγεται, είχε και εξαιρετικές ιδέες μία εκ των οποίων, να περάσουμε σύνορα με τη Βοσνία αμέσως μετά τις λίμνες για να μην έχουμε καθυστερήσεις την επόμενη που θα έπρεπε να διανύσουμε αρκετά περισσότερα χιλιόμετρα, όπως επίσης και για να μειώσουμε το κόστος διαμονής. Κι έτσι βρήκε στο χάρτη το Μπίχατς.
Το οποίο Μπίχατς απείχε μόλις ένα 20λεπτο από τα σύνορα κι ήταν ένας ακόμη μικρούλης παράδεισος. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι πνιγμένο στο πράσινο που τα είχε όλα. Ποτάμι, νερά, βλάστηση και όμορφα χωριατόσπιτα.
Ξαφνικά άρχισα να ονειρεύομαι παραδοσιακές βοσνιακές ταβέρνες, ψησταριές και σούβλες
Ανεβήκαμε σ ένα λόφο και βρήκαμε το υπερ-καταπληκτικό σπιτάκι που μας είχα κλείσει.
Ένα αυθεντικό μουσουλμανικό χωριατόσπιτο με κιλίμια, ξυλόσομπα και ακόμη ακόμη ναργιλέ!
Στον κάτω όροφο έμενε η πολύ συμπαθητική οικογένεια με τα παιδάκια τους και κοτούλες να τρέχουν ολούθε. Και παραδίπλα έβοσκαν κατσικούλες. Μας υποδέχθηκε ο συμπαθέστατος μουσουλμάνος οικοδεσπότης μας που μάλιστα μας έφερε φρέσκα αυτά από τις κοτούλες για το πρωινό μας! Ακούτε φίλοι Κροάτες;; Έτσι τσιμπάνε τα 10ράκια στη βαθμολογία οι σωστοί οι νοικοκυραίοι....
Εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου! Μας ενημερώνει πως όλοι όσοι έρχονται εδώ ενθουσιάζονται, έχουμε λέει κ ένα υπέροχο πάρκο με δέντρα και καταρράκτες, έχουμε και σούπερ τιμές και άσε τα κορόιδα να πηγαίνουν να τα σκάνε στην ...Κροατία! Και γέλασε δυνατά.
Γελάσαμε και μεις μαζί του μουδιασμένα, μια και είμασταν τα κορόιδα που τα είχαν σκάσει στην Κροατία...τι να πω και να μην περιαυτολογήσω....3,5 μέρες στην Κροατία, ήταν ο προυπολογισμός όλου του υπόλοιπου ταξιδιού!
Ενιωθα τόσο κουρασμένη και σκασμένη....ήθελα σαν τρελή ένα μπάνιο κ βγαίνοντας στη βεράντα αντίκρυσα μια μεγάλη πλαστική πισίνα από αυτές που έχουν για να παίζουν τα μικρά παιδιά.
Από μένα είναι....Ναι!!!!
Τσίριξα από χαρά, έτρεξα να βάλω μαγιώ και έφιαξα και φραπέ, καμαρώστε με!
Μούτρα κατάκοπα αλλά πόση ικανοποίηση χωράει σε μία έκφραση;
Βγήκαμε προς ανίχνευση τροφής αλλά εκεί που ονειρευόμουν κατσικάκια στη σούβλα, μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν μόνο 2 εστιατόρια, το ένα εκ των οποίων ήταν κλειστό.
Μας έστειλαν σε ένα ξενοδοχείο (!) για φαγητό όπου όμως εκεί είχαν ένα γάμο; αρραβώνα; κάτι τέτοιο και μας είπαν ότι αναγκαστικά πρέπει θα περιμένουμε.
Δεν είμασταν κ από το σόι του...κουμπάρου οπότε αναγκαστικά περιμέναμε.
Μας έφεραν όμως από ένα κρασί για να σουρώσουμε κατευθείαν με άδεια στομάχια.
Οι σούβλες έγιναν ψητά στη σχάρα και μετά από μια τέτοια επική μέρα, εκεί στο Μπίχατς που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, φάγαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού, ο σεφ είχε τα κέφια του.
Γυρίσαμε σπίτι και ξεραθήκαμε ευτυχισμένοι, έχοντας τρελή αδημονία για την αυριανή ημέρα που θα διασχίζαμε όλη την ορεινή βουκολική Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τις φιδίσιες διαδρομές πλάι στα πολυάριθμα ποτάμια και μέχρι το μαρτυρικό Σεράγιεβο.
Ανυπομονώ και τώρα να σας τα πω...'Εχω μαζέψει κάμποσο υλικό, ενθουσιάζομαι κ πάλι τώρα που τα ξαναβλέπω, δεν βλέπω την ώρα να τα καταγράψω και αυτά και να ξαναζήσω μέσω της συγγραφής μερικές από τις πλέον αλησμόνητες στιγμές του ταξιδιού μας.
)Μια και μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο με αφορμή την επίσκεψη στα πάτρια του Πέτροβιτς, ανέφερα τα περί μπάσκετ και τη γιουγκοσλαβική σχολή, βλέποντας χθες τη ματσάρα της Εθνικής μας με τη Σερβία-ακόμα κι αν τελικά χάσαμε, αναλογίστηκα το πόσο άλλαξαν οι εποχές από τότε, που τους κυνηγούσαμε να τους φτάσουμε και πλέον τους παίζουμε στα ίσια....ακούν Ελλάδα και χάνουν τον ύπνο τους.
Συνεχίζω με το ταξίδι....
'Αθλια νύχτα πέρασα λοιπόν στο Ζαντάρ, ζήτημα να κοιμήθηκα 3 ώρες αθροιστικά αλλά το πρόγραμμά μας ήταν....αμείλικτο
Ετοιμάσαμε σακίδια πλάτης για το πάρκο των λιμνών και ξεκινήσαμε. Είχαμε και δρόμο από το Ζαντάρ κάπου 120 χιλιόμετρα, οπότε θα είχα χρόνο να ξυπνήσω καλά καλά στη διαδρομή.
Το Μάρτιο που μας πέρασε έκανα ένα ταξιδάκι εξπρές σε Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνα μαζί με φίλες μου (έχω και ιστορία βεβαίως βεβαίως) και ήδη από τότε είχα σκάσει να χώσω την επίσκεψη στις Πλίτβιτσε στο πρόγραμμα, μόνο που ήταν ακόμα βαρυχειμωνιά και όπως το σκέφτηκα, έτσι το ξέχασα.
'Οταν προέκυψε το Roadtrip δεν υπήρχε περίπτωση να τις αφήσω απέξω.
Την προηγούμενη μέρα είχαμε περάσει από το ανάλογο πάρκο Krka και έλεγαν τα παιδιά πως και δεν πάμε σε αυτό αντί για Πλίτβιτσε. Αλλά όταν αυτά τα δύο εθνικά πάρκα τους είναι τόσο σχετικά κοντά προτιμώ να δω το πρωτοκλασσάτο εκ των δύο, συν ότι, τι όνομα είναι αυτό το Krka; ούτε να το προφέρω καλά καλά δεν μπορώ!
'Εκλεισα τα εισιτήρια ιντερνετικά μια βδομάδα πριν ξεκινήσουμε αφού ήδη γνώριζα τη μέρα που θα βρισκόμασταν εκεί, έχοντας κατά νου ότι τέτοια εποχή το πάρκο βγαίνει χαλαρά sold out.
Η τιμή...έτσουξε πολύ.... 40 ευρώ έκαστος κι άμα θέλεις!
Θυμόμουν σε λίγο παλιότερη ιστορία του φίλου μου του @giannismits που έλεγε ότι το πλήρωσε 22 ευρώ !!!! Έλεος δηλαδή τα σπασμένα όλου του κόβιντ θέλουν να βγάλουν και τους...στόλισα αναλόγως στο trip advisor, για όλες τους τις αστοχίες. Η απάντησή τους είναι αντίστοιχα σταθερή.
Σε όσους τους τα χώνουν, φασόν η ίδια απάντηση.
"Μπορείτε να μας επισκεφτείτε το χειμώνα που έχουμε μειωμένο εισιτήριο και καθόλου κόσμο. 'Η να μπείτε μετά τις 4 το απόγευμα και μέχρι να βγεις να σε φάνε και οι αρκούδες"
'Eλα και συ ρε μπαγλαμά στη Χαλκιδική το Νοέμβριο και κάτσε στην ακρογαλιά με μπουφάν!
Αφού γκρίνιαξα και θα πω κ άλλα παρακάτω, συνεχίζω....
Σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη. Γενικά σ αυτές τις χώρες σε πολλά βενζινάδικα έπρεπε να βάλουμε μόνοι μας βενζίνη, πολύ αμερικανιά.
Από δω το είχε, από κει το είχε, γβρήκε το κόλπο ο γατούλης.
Ο Τάσος με τη μάνικά του
Την τιμή δε σας τη δείχνω για να μη χαλαστείτε όσοι με διαβάζετε...
Είχαμε κλείσει ώρα εισόδου 11.00 το πρωί που ήταν λίγο αργά αναλογικά με τη θερμοκρασία, αλλά με το ταξίδι μπροστά μας, φοβήθηκα να βάλω πιο πρωινή ώρα μην τυχόν και δεν την προλάβουμε. Επιπλέον ανησυχούσα, όπως αρκετοί άλλοι που έχω διαβάσει σε σχόλια στο φόρουμ για το πόσο αυστηρή είναι η ώρα εισόδου.
Τελικά όταν φτάσαμε και μέχρι να παρκάρουμε εκεί που μας υπέδειξαν, είχε πάει χαλαρά 11.15.
Στην είσοδο είχε μια πινακίδα που έλεγε είσοδος για ώρα 11.00-12.00. 'Αρα σου δίνουν 1 ώρα καιρό να βρεις το δρόμο....μια χαρά!
Για το πάρκο καθεαυτό τι να πρωτοπώ..Τα έχουν πει και άλλοι και οι εικόνες είναι λίγο πολύ γνωστές.
'Αφωνη έμεινα με το....καλημέρα. Με το καλησπέρα ένιωθα σα τη Μπρουκ Σιλντς στη Γαλάζια Λίμνη. Χωρίς τον ξανθό με τις μπούκλες όμως.
Πανδαισία της φύσης και των χρωμάτων.
16 κλιμακωτές λίμνες κ αμέτρητοι καταρράκτες συνθέτουν το τρομερό σκηνικό με το χρώμα να έχει το πιο απίθανο γαλάζιο που μπορεί να έχεις δει ποτέ.
Και τα λέω αυτά εγώ που δεν είμαι ούτε του βουνού ούτε τόσο της φύσης. 'Οτι και νάσαι βέβαια, μόνο το θαύμα της φύσης μπορεί να αφήσει έτσι άναυδο.
Αφήνω τις φωτογραφίες να φλυαρίσουν περισσότερο από μένα...
Διάλειμμα να βρείτε τις...ανάσες σας.
Κατά μήκος και πλάτος του πάρκου υπάρχουν ξύλινα μονοπάτια όπως και σκαλοπάτια και σε πολλές περιπτώσεις βρίσκεσαι να περπατάς απλά πάνω από το νερό.
Ο κόσμος είναι πολύς-πάρα πολύς και σε αρκετά σημεία χρειάζεται να περιμένεις πότε θα βγει ο καθένας την καλή ισταγκραμική φωτογραφία. 'Οταν έρθει η σειρά σου φυσικά μπορείς να πάρεις την εκδίκησή σου και να σε περιμένουν οι επόμενοι μέχρι να βρεις το καλό σου προφίλ.
Ακόμη υπάρχουν πολλά σκιερά σημεία για να ξεκουραστείς και να κολατσίσεις αλλά και σημεία με εστιατόρια, καφέ και τουαλέτες όπου όμως είχε πλήθος κόσμου και δε θα το συνιστούσα. Καλό είναι να έχεις μαζί σου κάτι να σε κρατήσει και οπωσδήποτε άφθονο νερό.
Εμείς ανά μία περίπου ώρα κάναμε μια μικρή στάση να τσιμπήσουμε και κάτι.
Για τη μέρα αυτή τους είχα ετοιμάσει υγιεινό διαιτολόγιο, το τι μπάρα πρωτείνης και μπισκότα βρώμης έφαγαν, δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε. Πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν, τόνισα σαφώς πως τα γλυκά και τα πιτοειδή απορρυθμίζουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και καταλήγεις να πεινάς πιο συχνά και περισσότερο. Ενώ με τα ελαφριά χωρίς ζάχαρη σνακ και άντε καμιά μπανανούλα για το κάλιο, είχαμε ενέργεια και διαχειρίσιμο κορεσμό της πείνας.
Αυτά τα λέω εγώ βέβαια. Το τι θα γράψουν αυτοί όταν τελειώσω την ιστορία μου, είναι μία άλλη υπόθεση.
Να αναφέρω βέβαια πως υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια σ όλο το πάρκο. Ανάλογα με το χρόνο και το επίπεδο δυσκολίας που επιθυμεί ο καθένας να ακολουθήσει.
Εμείς αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάμε για τα 4 χιλιόμετρα για να δούμε πως βγαίνει. Στο δρόμο καταλάβαμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι και τόσο κατατοπιστική όσο νομίζαμε, κατέληγες διαρκώς να αναρωτιέσαι σε ποιά ακριβώς διαδρομή βρίσκεσαι, οπότε αφού τσεκάραμε ότι οι πολύ απαιτητικές διαδρομές (των 18 χιλιομέτρων και βάλε) είχαν σήμανση με Η & Κ απλά αποφεύγαμε να στρίψουμε κάθε φορά που βλέπαμε τα γράμματα αυτά.
Κάποια στιγμή ανεβήκαμε αρκετά και βλέπαμε τις λίμνες από ύψος αλλά στην πράξη η πεζοπορία δεν είχε κάτι το τρομερά απαιτητικό. Και τέρμα μπουρούχας να είσαι, καναπέ τηλεκοντρόλ και πιτόγυρα όλη μέρα ένα απλό κύκλο στα χαμηλά τον έβγαζες.
Περισσότερο μας εξάντλησε η ζέστη παρά το περπάτημα. Άντε λίγο μόνο εκεί που ανεβήκαμε στο πιο ψηλό επίπεδο. Αθληταράδες νεξτ τάιμ.
Δεύτερος γύρος γαλάζιου.
Το πως κατάφερα στο μεταξύ να βγάλω τόσες φωτό χωρίς να φαίνεται ούτε ψυχή ενώ γινόταν τέτοιος χαμός, είναι άξιο απορίας (για τον εαυτό μου πάντα)
Κάποια στιγμή που τσεκάραμε το κινητό, βρήκαμε ότι όπως μπερδέψαμε τα μονοπάτια, τελικά είχαμε διανύσει σχεδόν 10 χιλιόμετρα
Και συνολικά μείναμε μέσα στο πάρκο ένα γεμάτο 5ωρο (μαζί με το λεωφορείο που μας γύρισε στο πάρκιγκ)
Στη μέση περίπου των διαδρομών, σε παίρνει ένα καραβάκι στη μεγάλη λίμνη και σε πηγαίνει στην απέναντι πλευρά της λίμνης από όπου συνεχίζεις την πεζοπορία σου.
16 λίμνες έχει όλο το πάρκο συνολικά και παρότι λίμνη στη λίμνη τον έχασα το λογαριασμό, σίγουρα είδαμε πάνω από τις μισές...
Κάποια στιγμή ο Τάσος διαμαρτυρήθηκε, δεν αντέχω άλλο γαλάζιο, απηύδησα πια πόσες λίμνες να δω;
Πάμε να φύγουμε από δω.Εκεί κοντά βρήκαμε τα λεωφορεία που σε γυρίζουν στην είσοδο. 'Αλλη τραγική εμπειρία αυτό.
Αφού περιμέναμε μια τεράστια ουρά-ευτυχώς στη σκιά γιατί κυκλοφορούν κ εμφράγματα....
περιμέναμε και περιμέναμε και περιμέναμε....φάγαμε όλα μου τα υγιεινά και όπου νάναι θα άρχιζε να γυαλίζει το μάτι από την πείνα.
Όσο δε περιμέναμε στην ουρά, ήρθε κι ένας καλός χριστιανός και έφερε το κινητό του Αντώνη ο οποίος κάπου το έσπειρε πάλι καθώς προχωρούσε ατάραχος
ευτυχώς που το iphone του, το είχε ήδη χάσει στην Κολομβία και αυτό ήταν μια παλιά μπαχατέλα εξού και του επεστράφη, ενώ εμείς ευχόμασταν ο καλός αυτός άνθρωπος που το έφερε πίσω να το κρατούσε για πάντα, έτσι ώστε να μην μπορεί ο Αντωνάκης μας να συνδεθεί ξανά και να ανακαλύψει ότι ακυριά και μη, υπήρχε στο δρόμο!
Μας στοίβιαξαν σ ένα λεωφορείο καθήμενους και όρθιους μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, με υποτυπώδη κλιματισμό, αλλά μασχαλίλα φουλ. Και δεκάδες έξαλλα παιδάκια να συμπληρώνουν το ατυχές σκηνικό. Επιπλέον η διαδρομή περνούσε μέσα από στενούς δρόμους με στροφές αυτό το πράγμα έκανε κάπου μισή ώρα να μας γυρίσει πίσω, αλλά υπό τις συνθήκες μας φάνηκε μια αιωνιότητα! Αφού δε λιποθύμισα εκεί μέσα πιστεύω δεν θα το πάθω εύκολα κάπου αλλού.
Τα δε μέτρα για τον κόβιντ, παντελώς ανύπαρκτα. Γι αυτούς ο ιός δεν περνάει καν από κει....
Ακόμη τη θυμάμαι την ταλαιπωρία εξαιτίας των ηλιθίων υπευθύνων ωστόσο προσδοκώ σε μια μέρα που η μνήμη μου θα απωλέσει τα στραβά και θα κρατήσει μονάχα το βαθύ γαλάζιο των φωτογραφιών.
Κι ένα βιντεάκι για το ...αποτελείωμα!
20 Αυγούστου 2022
Το πάρκιγκ στο πάρκο στοίχισε συνολικά γύρω στο 10ευρο για όλες αυτές τις ώρες, μόνο που στο γκισέ είπαν στον Τάσο την τιμή σε κούνα Κροατίας, κάπου 60-70 κούνα και κόντεψε να μας μείνει στα χέρια ο καημένος αφού μετά την όλη ταλαιπωρία και κούραση, κατάλαβε ότι ότι η τιμή ήταν σε ευρώ
Πλήρεις από την εμπειρία , πιο πλήρεις δεν γίνεται, φύγαμε καρφί για το Μπίχατς στη Βοσνία.
Η ιδέα ανήκει στον Αντώνη -όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι και εδώ σταματάω τις μπηχτές-ότι του έχωσα , έχωσα (άντε μια-δυό ακόμη να συμπληρώσω προσεχώς για το Καπαόνικ, ξέρεις εσύ
) και πλέον αρχίζουν τα κρέντιτς, διότι το σωστό να λέγεται, είχε και εξαιρετικές ιδέες μία εκ των οποίων, να περάσουμε σύνορα με τη Βοσνία αμέσως μετά τις λίμνες για να μην έχουμε καθυστερήσεις την επόμενη που θα έπρεπε να διανύσουμε αρκετά περισσότερα χιλιόμετρα, όπως επίσης και για να μειώσουμε το κόστος διαμονής. Κι έτσι βρήκε στο χάρτη το Μπίχατς.Το οποίο Μπίχατς απείχε μόλις ένα 20λεπτο από τα σύνορα κι ήταν ένας ακόμη μικρούλης παράδεισος. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι πνιγμένο στο πράσινο που τα είχε όλα. Ποτάμι, νερά, βλάστηση και όμορφα χωριατόσπιτα.
Ξαφνικά άρχισα να ονειρεύομαι παραδοσιακές βοσνιακές ταβέρνες, ψησταριές και σούβλες
Ανεβήκαμε σ ένα λόφο και βρήκαμε το υπερ-καταπληκτικό σπιτάκι που μας είχα κλείσει.
Ένα αυθεντικό μουσουλμανικό χωριατόσπιτο με κιλίμια, ξυλόσομπα και ακόμη ακόμη ναργιλέ!
Στον κάτω όροφο έμενε η πολύ συμπαθητική οικογένεια με τα παιδάκια τους και κοτούλες να τρέχουν ολούθε. Και παραδίπλα έβοσκαν κατσικούλες. Μας υποδέχθηκε ο συμπαθέστατος μουσουλμάνος οικοδεσπότης μας που μάλιστα μας έφερε φρέσκα αυτά από τις κοτούλες για το πρωινό μας! Ακούτε φίλοι Κροάτες;; Έτσι τσιμπάνε τα 10ράκια στη βαθμολογία οι σωστοί οι νοικοκυραίοι....
Εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου! Μας ενημερώνει πως όλοι όσοι έρχονται εδώ ενθουσιάζονται, έχουμε λέει κ ένα υπέροχο πάρκο με δέντρα και καταρράκτες, έχουμε και σούπερ τιμές και άσε τα κορόιδα να πηγαίνουν να τα σκάνε στην ...Κροατία! Και γέλασε δυνατά.
Γελάσαμε και μεις μαζί του μουδιασμένα, μια και είμασταν τα κορόιδα που τα είχαν σκάσει στην Κροατία...τι να πω και να μην περιαυτολογήσω....3,5 μέρες στην Κροατία, ήταν ο προυπολογισμός όλου του υπόλοιπου ταξιδιού!
Ενιωθα τόσο κουρασμένη και σκασμένη....ήθελα σαν τρελή ένα μπάνιο κ βγαίνοντας στη βεράντα αντίκρυσα μια μεγάλη πλαστική πισίνα από αυτές που έχουν για να παίζουν τα μικρά παιδιά.
Από μένα είναι....Ναι!!!!
Τσίριξα από χαρά, έτρεξα να βάλω μαγιώ και έφιαξα και φραπέ, καμαρώστε με!
Μούτρα κατάκοπα αλλά πόση ικανοποίηση χωράει σε μία έκφραση;
Βγήκαμε προς ανίχνευση τροφής αλλά εκεί που ονειρευόμουν κατσικάκια στη σούβλα, μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν μόνο 2 εστιατόρια, το ένα εκ των οποίων ήταν κλειστό.
Μας έστειλαν σε ένα ξενοδοχείο (!) για φαγητό όπου όμως εκεί είχαν ένα γάμο; αρραβώνα; κάτι τέτοιο και μας είπαν ότι αναγκαστικά πρέπει θα περιμένουμε.
Δεν είμασταν κ από το σόι του...κουμπάρου οπότε αναγκαστικά περιμέναμε.
Μας έφεραν όμως από ένα κρασί για να σουρώσουμε κατευθείαν με άδεια στομάχια.
Οι σούβλες έγιναν ψητά στη σχάρα και μετά από μια τέτοια επική μέρα, εκεί στο Μπίχατς που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, φάγαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού, ο σεφ είχε τα κέφια του.
Γυρίσαμε σπίτι και ξεραθήκαμε ευτυχισμένοι, έχοντας τρελή αδημονία για την αυριανή ημέρα που θα διασχίζαμε όλη την ορεινή βουκολική Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τις φιδίσιες διαδρομές πλάι στα πολυάριθμα ποτάμια και μέχρι το μαρτυρικό Σεράγιεβο.
Ανυπομονώ και τώρα να σας τα πω...'Εχω μαζέψει κάμποσο υλικό, ενθουσιάζομαι κ πάλι τώρα που τα ξαναβλέπω, δεν βλέπω την ώρα να τα καταγράψω και αυτά και να ξαναζήσω μέσω της συγγραφής μερικές από τις πλέον αλησμόνητες στιγμές του ταξιδιού μας.
Last edited:
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 162
Ευχαριστώ που έβαλες την καλή φωτογραφία στο βενζινάδικο και όχι αυτή που προσπαθούσα να συνεννοηθώ με το 15χρονο το οποίο, άγνωστο γιατί, με συμπάθησε και καθάρισε ότι τζάμι είχε το Γιάρις.
Επίσης ευχαριστώ που έβαλες το παπάκι που κυνηγούσα να απαθανατίσω!
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΛΙΜΝΗ!
Επίσης ευχαριστώ που έβαλες το παπάκι που κυνηγούσα να απαθανατίσω!
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΛΙΜΝΗ!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
εμείς βάζουμε βενζίνη μόνο από ΕΚΟ και λοιπά και όχι.....Drngit oil
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
9η μέρα, Διακοπές στο Σεράγεβο
Το πρωινό ξεκίνησε βουκολικά, μας ξύπνησε ο κόκκορας , έβρασα τα φρέσκα αυγουλάκια και μοσχοβόλησε η αυγουλίλα των παιδικών μας χρόνων τότε που η γεύση των αυγών δεν ήταν χωμάτινη.
Μαζέψαμε τα πράγματα με βαρδιά καρδιά και στις 9 είμασταν ήδη στο δρόμο, το Σεράγεβο που ήταν ο τερματικός σταθμός για τη μέρα αυτή έπεφτε κομματάκι μακριά ενώ την ίδια στιγμή το ταξιδιωτικό μας πλάνο περί διαδρομών και στάσεων ήταν ήδη αρκετά φιλόδοξο.
Γνωρίζαμε από τη μελέτη του ταξιδιού ότι οι διαδρομές μέσα στη Βοσνία είναι το λουκουμάκι των roadtripers ενώ οι μοτοσυκλετιστές πετάνε τη σκούφια τους αφού οι δρόμοι είναι ορεινοί αλλά επαρχιακοί με ωραίες ανοιχτές (κυρίως στροφές) και ελαφριά κίνηση.
Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι θα χάσουμε και τα λίγα μυαλά που μας είχαν απομείνει.
Το τοπίο ήταν παραπάνω από απίθανο! Καταπράσινα βουνά, έλατα, γεφυράκια και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ο ποταμός Βέρμπας συντροφιά δίπλα μας να μας τροφοδοτεί διαρκώς με ονειρεμένες εικόνες.
Θα επιχειρήσω να ανεβάσω κ ένα βιντεάκι αν και νομίζω ότι η μουσική υπόκρουση κόπηκε λόγω πνευματικών δικαιωμάτων και κρίμα πολύ κρίμα γιατί τι πιο ταιριαστό από το Route 66 των Depeche Mode για ένα τέτοιο οδικό ταξίδι;
Σε περίπου ένα δίωρο πιάσαμε τον πρώτο μας στόχο-στάση τη Μπάνια Λούκα
Είχε ένα κάστρο κ κάναμε μια βόλτα
Μετά κατεβήκαμε προς το ποτάμι
'Ηπιαμε καφεδάκι και τα αγόρια βούτηξαν στο παγωμένο ποτάμι ενώ εγώ μπήκα κλασσικά μέχρι τα γόνατα , πιτσιλίχτηκα και λίγο να δροσιστώ και αυτό το ονόμασα ποταμίσιο μπάνιο νο2 (το πρώτο ήταν στο Μόσταρ)
Συνεχίσαμε στο δρόμο αλλά πρακτικά τα χιλιόμετρα μας έβγαιναν πολύ δύσκολα αφού κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε να χαζέψουμε κάτι, να βγάλουμε άλλη μια φωτογραφία
Αργά το μεσημέρι σταματήσαμε στο πανέμορφο Jajce με τους καταρράκτες το οποίο επίσης ανακάλυψε ο Αντώνης (τρελή ρέντα λέμε) ο οποίος από την αρχή είχε δηλώσει ότι συμμετέχει στο οδικό λόγω της Βοσνίας Ερζεγοβίνης η οποία ήταν και η μόνη που τραβούσε το ακριβοθώρητο ενδιαφέρον του εξού και μελέτησε ενδελεχώς όλες τις διαδρομές.
Στο ποιο Jajce τώρα....και που να τρέχουμε-άμεσο σχόλιό μας μπροστά από τα ατελείωτα χιλιόμετρα που είχαμε για εκείνη τη μέρα, συμβιβαστήκαμε να σταματήσουμε μια και δεν ήταν μεγάλη η παράκαμψη και τελικά μείναμε σα χάνοι με το στόμα να χάσκει από την απρόσμενη ανεπιτήδευτη ομορφιά που μας προσφέρθηκε εκεί στη μέση του πουθενά.
Το χωριό
Ονόματα πεσόντων κατά το Γιουγκοσλαβικό Πόλεμο σε κάποια μάχη...'Ανθρωποι που αν δεν υπήρχε η τρέλα του πολέμου σήμερα πιθανότατα θα ζούσαν, θα ήταν περίπου συνομήλικοί μας, θα δημιουργούσαν, θα ταξίδευαν και θα χαίρονταν τη ζωή τους...
Και οι καταρράχτες
Κι ύστερα περάσαμε και από ένα τούνελ υπό κατασκευή
Και απόγευμα πια μπήκαμε στο Σεράγεβο...
Πρώτες απόψεις της πόλης
Το σύμβολο της Χειμερινής Ολυμπιάδας του 1984 που έγινε εκεί.
Πόσο τραγική ειρωνία άραγε...το 1984 η χειμερινή Ολυμπιάδα έγινε με τη Γιουγκοσλαβία ενωμένη υπό τον στρατάρχη Τίτο και σήμερα κάτω από το έμβλημα κότσαραν το σήμα των ΜcDonalds σύμβολο της...παγκοσμιοποίησης.
Το Σεράγεβο λοιπόν , πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, χτισμένο ανάμεσα στις Δειναρικές Αλπεις, αποκαλείται ως η Ιερουσαλήμ της Ευρώπης κ είναι η μόνη ευρωπαική πόλη που διαθέτει τζαμί, καθολική και ορθόδοξη εκκλησία όπως και συναγωγή στην ίδια γειτονιά!
Είναι επίσης η πόλη στην οποία δολοφονήθηκε ο Αρχιδούκας της Αυστροουγγαρίας το 1914 με αποτέλεσμα να προκληθεί ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος ενώ για 1.425 ημέρες, από τον Απρίλιο του 1992 έως τον Φεβρουάριο του 1996, η πόλη υπέστη τη μακρύτερη πολιορκία πρωτεύουσας στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου μέχρι την οριστική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για μια πολύ γραφική πόλη χτισμένη τόσο όμορφα αμφιθεατρικά γύρω στους κατάφυτους λόφους, ωστόσο αν ζεις εκεί μάλλον περνάς πολύ δύσκολα αν πρέπει να την περπατάς-χρειάζεσαι οπωσδήποτε μηχανάκι ή αυτοκίνητο ειδάλλως σου βγαίνει η ψυχή, οι ανηφόρες της έχουν δυσθεώρητες κλίσεις.
Σ ένα τέτοιο λόφο επάνω ήταν το διαμέρισμα που είχα κλείσει, είχε θέα πιάτο την πόλη αν και είχε λίγη σημασία, ίσα που προλαβαίναμε να ανασυνταχθούμε για ένα διωράκι πριν ξαναβγούμε να περπατήσουμε την πόλη και να συστηθούμε καλύτερα.
Η κατεβασιά φυσικά ήταν εύκολη. Πήραμε την κατηφόρα και σκεφτόμουν πως το ίδιο έργο από την ανάποδη-το βράδυ που θα γυρίζαμε θα ήταν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.
'Ηδη ένιωθα τις σωματικές μου δυνάμεις να με εγκαταλείπουν. Αθροιστικά η κούραση των ημερών, η πεζοπορία στις λίμνες και καπάκι ατελείωτο χιλιόμετρο ένιωθα ένα όρθιο ερείπιο. Ζαλιζόμουν και λίγο, πράγμα που το παθαίνω όταν είμαι σωματικά εξαντλημένη, έχω και γω τα ψυχαναγκαστικά μου τι να κάνω...κάτω δεν το βάζω όμως.
Μπαλατζάριζα λίγο που και που αλλά συνέχισα ακάθεκτη γνωρίζοντας πως φάγαμε πια το γάιδαρο....ένα-δυό τελευταία κουράγια έμεναν να κάνω και μετά θα πήγαινα σπίτι μου να...πεθάνω με την ησυχία μου.
Σαν το πείσμα δεν έχει.
Μόλις δε πλησίασα στην πόλη (σχεδόν) τα ξέχασα όλα.
Πρώτα από όλα η θέα της πόλης από ψηλά.
και μετά στα χαμηλά
Να μαστε και τα τρία μας και ο Αντώνης επιτέλους χαμογελάει πλατιά!
Το Δημαρχείο
και γω όπου δω Δημαρχείο πάω και μπαστακώνομαι....
Τα κτίρια με σημάδια από τις οβίδες/βλήματα
Νύχτωσε νύχτα...
Μπήκαμε στη Bascarsija που είναι η παλιά πόλη και ξετρελάθηκα! Σαν μια μικρή Κωνσταντινούπολη, με κυρίαρχο με μωαμεθανικό στοιχείο, ωστόσο αρμονικά παντρεμένο με το δυτικό και η καλύτερη απόδειξη ήταν όταν κάποια στιγμή συνάντησα μια μουσουλμάνα καλυμένη από κορφή μέχρι νύχια, να σουλατσάρει αγκαζέ με τη δυτική φιλενάδα της που φορούσε σορτσάκι κ φανελάκι. Υπέροχη εικόνα, γροθιά στη μούρη όσων υποστηρίζουν ότι η συνύπαρξη των αντίθετων επιρροών είναι ανέφικτη!
Το πράσινο είναι το χρώμα μου, μούρλια θα ήμουν μ αυτό το συνολάκι αριστερά...
Μιναρές και καμπαναριό
Εν τω μεταξύ Σαββατόβραδο και ο κακός χαμός
Να και κάτι πολίτικα γλυκά....αμάν αμάν!
Πεινούσαμε σα λύκοι αλλά σύντομα εγκαταλείψαμε την ιδέα πως θα βρούμε να καθίσουμε κάπου αποδεκτά. Κι είχε τόσο όμορφα παραδοσιακά μαγαζιά! Ήταν όμως ήδη αργά και τα πάντα ήταν ασφυκτικά γεμάτα.
Ευτυχώς βρήκαμε ένα παραδοσιακό μουσουλμανικό μαγαζί με κεμπάπια. Φάγαμε κάτι στα γρήγορα να γεμίσουν τα στομάχια και βγήκαμε ξανά στη γύρα.
Εγώ είχα σταμπάρει τα τούρκικα καφενεία με τους ναργιλέδες κι είχα αρχίσει να ονειρεύομαι σύννεφα καπνού και τις 1000 και μια νύχτες
Από την άλλη ήθελα και μια παγωμένη μπυρίτσα να σβήσω την κούραση και την κάψα της ημέρας...
Υποχρεωτικά προσγειώθηκα όταν φυσικά με ενημέρωσαν ότι στα μουσουλμανικά καφενεία δεν σερβίρουν αλκοόλ...Στην εσωτερική μου μάχη αλκοόλ vs ναργιλέδες, εύκολα επικράτησε το πρώτο κι έτσι αράξαμε σε δυτικού τύπου μπαράκι και η μπύρα έγινε απερόλ που μου γυάλισε την τελευταία στιγμή.
Έλα όμως που ακριβώς δίπλα σέρβιραν τσάι με ναργιλέ! Ρώτησα το σερβιτόρο και μου είπε αλκοόλ σερβίρουμε εμείς και ο ναργιλές έρχεται σούμπιτος από δίπλα! Τι λέγαμε πριν για συνύπαρξη;
Κι έτσι απέκτησα το ποτάκι μου μαζί με τα σύννεφα καπνού, άρχισα να χαλαρώνω και να μοιραζόμαστε με τα παιδιά τις απρόσμενες εντυπώσεις μας αφού το Σεράγεβο ξεπέρασε κατά πολύ όποια προσδοκία υπήρχε και άφησε πίσω του σκόνη και θρύψαλα, ενθουσιασμό και ανέλπιστη ικανοποίηση.
Με μένα να καταθέτω τα ρέστα μου σ αυτήν εδώ την πόλη....εδώ άφησα την τελευταία ικμάδα των σωματικών μου αντοχών, άφησα όμως μαζί κ την ψυχή και την καρδιά μου
Θα μου πείτε...ρε κοπελιά , από Ντουμπρόβνικ έρχεσαι και τόση χαρά δεν έβγαλες. Εδώ τα κατέθεσες όλα;
Κι όμως....
Σκέφτηκα πως οι δύο αυτές πόλεις είναι σα να έχεις μπροστά σου δύο πολύ διαφορετικές γυναίκες. Η μία ας πούμε (το Ντουμπρόβνικ) είναι μια δίμετρη ξανθιά, μεγαλοπρεπής και κλασσάτη. Αγγίζει την τελειότητα σε ομορφιά και αναλογίες και δε γίνεται να μην την κοιτάξεις, είναι υπεράνω των δυνάμεών σου και σου μαγνητίζει το βλέμμα. 'Εχει όμως κάτι το απόμακρο, το ρε παιδί μου τη βλέπω και τη θαυμάζω αλλά είναι εντελώς έξω από τις δυνατότητές μου για να της την πέσω οπότε την χαζεύω για λίγο, δεν θα την ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να φύγω και να πάω παρακάτω.
Το Σεράγεβο είναι μια νόστιμη μελαχροινούλα που είναι μεν όμορφη αλλά έχει και τις ατέλειές της, σε κερδίζει όμως γιατί σου χαμογελάει, είναι έξυπνη αλλά κυρίως επειδή είναι τσαχπίνα. Στο τέλος της ημέρας είναι το κορίτσι που θα διαλέξεις για να πας μαζί του για ποτό και να περάσεις ωραία.
Αυτό το φήλινγκ πήρα λοιπόν από το Σεράγεβο. Το αουτσάιντερ που μ έκανε να ερωτευτώ...
Τόσο όμορφα φτάσαμε λοιπόν στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας.
Σχεδόν ονειρικά....'Εμενε μόνο ένας τελευταίος σταθμός, μια αναγκαστική προσθήκη για να μοιράσουμε κάπως τα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε σπίτι.
Αυτά όμως θα σας τα πω στο επόμενο κεφάλαιο.
Για την ώρα σας αφήνω με το υπέροχο Διακοπές στο Σεράγεβο των Magic De Spell που το λιώσαμε να το ακούμε εκείνες τις μέρες...
Το πρωινό ξεκίνησε βουκολικά, μας ξύπνησε ο κόκκορας , έβρασα τα φρέσκα αυγουλάκια και μοσχοβόλησε η αυγουλίλα των παιδικών μας χρόνων τότε που η γεύση των αυγών δεν ήταν χωμάτινη.
Μαζέψαμε τα πράγματα με βαρδιά καρδιά και στις 9 είμασταν ήδη στο δρόμο, το Σεράγεβο που ήταν ο τερματικός σταθμός για τη μέρα αυτή έπεφτε κομματάκι μακριά ενώ την ίδια στιγμή το ταξιδιωτικό μας πλάνο περί διαδρομών και στάσεων ήταν ήδη αρκετά φιλόδοξο.
Γνωρίζαμε από τη μελέτη του ταξιδιού ότι οι διαδρομές μέσα στη Βοσνία είναι το λουκουμάκι των roadtripers ενώ οι μοτοσυκλετιστές πετάνε τη σκούφια τους αφού οι δρόμοι είναι ορεινοί αλλά επαρχιακοί με ωραίες ανοιχτές (κυρίως στροφές) και ελαφριά κίνηση.
Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι θα χάσουμε και τα λίγα μυαλά που μας είχαν απομείνει.
Το τοπίο ήταν παραπάνω από απίθανο! Καταπράσινα βουνά, έλατα, γεφυράκια και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ο ποταμός Βέρμπας συντροφιά δίπλα μας να μας τροφοδοτεί διαρκώς με ονειρεμένες εικόνες.
Θα επιχειρήσω να ανεβάσω κ ένα βιντεάκι αν και νομίζω ότι η μουσική υπόκρουση κόπηκε λόγω πνευματικών δικαιωμάτων και κρίμα πολύ κρίμα γιατί τι πιο ταιριαστό από το Route 66 των Depeche Mode για ένα τέτοιο οδικό ταξίδι;
Σε περίπου ένα δίωρο πιάσαμε τον πρώτο μας στόχο-στάση τη Μπάνια Λούκα
Είχε ένα κάστρο κ κάναμε μια βόλτα
Μετά κατεβήκαμε προς το ποτάμι
'Ηπιαμε καφεδάκι και τα αγόρια βούτηξαν στο παγωμένο ποτάμι ενώ εγώ μπήκα κλασσικά μέχρι τα γόνατα , πιτσιλίχτηκα και λίγο να δροσιστώ και αυτό το ονόμασα ποταμίσιο μπάνιο νο2 (το πρώτο ήταν στο Μόσταρ)
Συνεχίσαμε στο δρόμο αλλά πρακτικά τα χιλιόμετρα μας έβγαιναν πολύ δύσκολα αφού κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε να χαζέψουμε κάτι, να βγάλουμε άλλη μια φωτογραφία
Αργά το μεσημέρι σταματήσαμε στο πανέμορφο Jajce με τους καταρράκτες το οποίο επίσης ανακάλυψε ο Αντώνης (τρελή ρέντα λέμε) ο οποίος από την αρχή είχε δηλώσει ότι συμμετέχει στο οδικό λόγω της Βοσνίας Ερζεγοβίνης η οποία ήταν και η μόνη που τραβούσε το ακριβοθώρητο ενδιαφέρον του εξού και μελέτησε ενδελεχώς όλες τις διαδρομές.
Στο ποιο Jajce τώρα....και που να τρέχουμε-άμεσο σχόλιό μας μπροστά από τα ατελείωτα χιλιόμετρα που είχαμε για εκείνη τη μέρα, συμβιβαστήκαμε να σταματήσουμε μια και δεν ήταν μεγάλη η παράκαμψη και τελικά μείναμε σα χάνοι με το στόμα να χάσκει από την απρόσμενη ανεπιτήδευτη ομορφιά που μας προσφέρθηκε εκεί στη μέση του πουθενά.
Το χωριό
Ονόματα πεσόντων κατά το Γιουγκοσλαβικό Πόλεμο σε κάποια μάχη...'Ανθρωποι που αν δεν υπήρχε η τρέλα του πολέμου σήμερα πιθανότατα θα ζούσαν, θα ήταν περίπου συνομήλικοί μας, θα δημιουργούσαν, θα ταξίδευαν και θα χαίρονταν τη ζωή τους...
Και οι καταρράχτες
Κι ύστερα περάσαμε και από ένα τούνελ υπό κατασκευή
Και απόγευμα πια μπήκαμε στο Σεράγεβο...
Πρώτες απόψεις της πόλης
Το σύμβολο της Χειμερινής Ολυμπιάδας του 1984 που έγινε εκεί.
Πόσο τραγική ειρωνία άραγε...το 1984 η χειμερινή Ολυμπιάδα έγινε με τη Γιουγκοσλαβία ενωμένη υπό τον στρατάρχη Τίτο και σήμερα κάτω από το έμβλημα κότσαραν το σήμα των ΜcDonalds σύμβολο της...παγκοσμιοποίησης.
Το Σεράγεβο λοιπόν , πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, χτισμένο ανάμεσα στις Δειναρικές Αλπεις, αποκαλείται ως η Ιερουσαλήμ της Ευρώπης κ είναι η μόνη ευρωπαική πόλη που διαθέτει τζαμί, καθολική και ορθόδοξη εκκλησία όπως και συναγωγή στην ίδια γειτονιά!
Είναι επίσης η πόλη στην οποία δολοφονήθηκε ο Αρχιδούκας της Αυστροουγγαρίας το 1914 με αποτέλεσμα να προκληθεί ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος ενώ για 1.425 ημέρες, από τον Απρίλιο του 1992 έως τον Φεβρουάριο του 1996, η πόλη υπέστη τη μακρύτερη πολιορκία πρωτεύουσας στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου μέχρι την οριστική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για μια πολύ γραφική πόλη χτισμένη τόσο όμορφα αμφιθεατρικά γύρω στους κατάφυτους λόφους, ωστόσο αν ζεις εκεί μάλλον περνάς πολύ δύσκολα αν πρέπει να την περπατάς-χρειάζεσαι οπωσδήποτε μηχανάκι ή αυτοκίνητο ειδάλλως σου βγαίνει η ψυχή, οι ανηφόρες της έχουν δυσθεώρητες κλίσεις.
Σ ένα τέτοιο λόφο επάνω ήταν το διαμέρισμα που είχα κλείσει, είχε θέα πιάτο την πόλη αν και είχε λίγη σημασία, ίσα που προλαβαίναμε να ανασυνταχθούμε για ένα διωράκι πριν ξαναβγούμε να περπατήσουμε την πόλη και να συστηθούμε καλύτερα.
Η κατεβασιά φυσικά ήταν εύκολη. Πήραμε την κατηφόρα και σκεφτόμουν πως το ίδιο έργο από την ανάποδη-το βράδυ που θα γυρίζαμε θα ήταν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.
'Ηδη ένιωθα τις σωματικές μου δυνάμεις να με εγκαταλείπουν. Αθροιστικά η κούραση των ημερών, η πεζοπορία στις λίμνες και καπάκι ατελείωτο χιλιόμετρο ένιωθα ένα όρθιο ερείπιο. Ζαλιζόμουν και λίγο, πράγμα που το παθαίνω όταν είμαι σωματικά εξαντλημένη, έχω και γω τα ψυχαναγκαστικά μου τι να κάνω...κάτω δεν το βάζω όμως.
Μπαλατζάριζα λίγο που και που αλλά συνέχισα ακάθεκτη γνωρίζοντας πως φάγαμε πια το γάιδαρο....ένα-δυό τελευταία κουράγια έμεναν να κάνω και μετά θα πήγαινα σπίτι μου να...πεθάνω με την ησυχία μου.
Σαν το πείσμα δεν έχει.
Μόλις δε πλησίασα στην πόλη (σχεδόν) τα ξέχασα όλα.
Πρώτα από όλα η θέα της πόλης από ψηλά.
και μετά στα χαμηλά
Να μαστε και τα τρία μας και ο Αντώνης επιτέλους χαμογελάει πλατιά!
Το Δημαρχείο
και γω όπου δω Δημαρχείο πάω και μπαστακώνομαι....
Τα κτίρια με σημάδια από τις οβίδες/βλήματα
Νύχτωσε νύχτα...
Μπήκαμε στη Bascarsija που είναι η παλιά πόλη και ξετρελάθηκα! Σαν μια μικρή Κωνσταντινούπολη, με κυρίαρχο με μωαμεθανικό στοιχείο, ωστόσο αρμονικά παντρεμένο με το δυτικό και η καλύτερη απόδειξη ήταν όταν κάποια στιγμή συνάντησα μια μουσουλμάνα καλυμένη από κορφή μέχρι νύχια, να σουλατσάρει αγκαζέ με τη δυτική φιλενάδα της που φορούσε σορτσάκι κ φανελάκι. Υπέροχη εικόνα, γροθιά στη μούρη όσων υποστηρίζουν ότι η συνύπαρξη των αντίθετων επιρροών είναι ανέφικτη!
Το πράσινο είναι το χρώμα μου, μούρλια θα ήμουν μ αυτό το συνολάκι αριστερά...
Μιναρές και καμπαναριό
Εν τω μεταξύ Σαββατόβραδο και ο κακός χαμός
Να και κάτι πολίτικα γλυκά....αμάν αμάν!
Πεινούσαμε σα λύκοι αλλά σύντομα εγκαταλείψαμε την ιδέα πως θα βρούμε να καθίσουμε κάπου αποδεκτά. Κι είχε τόσο όμορφα παραδοσιακά μαγαζιά! Ήταν όμως ήδη αργά και τα πάντα ήταν ασφυκτικά γεμάτα.
Ευτυχώς βρήκαμε ένα παραδοσιακό μουσουλμανικό μαγαζί με κεμπάπια. Φάγαμε κάτι στα γρήγορα να γεμίσουν τα στομάχια και βγήκαμε ξανά στη γύρα.
Εγώ είχα σταμπάρει τα τούρκικα καφενεία με τους ναργιλέδες κι είχα αρχίσει να ονειρεύομαι σύννεφα καπνού και τις 1000 και μια νύχτες
Από την άλλη ήθελα και μια παγωμένη μπυρίτσα να σβήσω την κούραση και την κάψα της ημέρας...
Υποχρεωτικά προσγειώθηκα όταν φυσικά με ενημέρωσαν ότι στα μουσουλμανικά καφενεία δεν σερβίρουν αλκοόλ...Στην εσωτερική μου μάχη αλκοόλ vs ναργιλέδες, εύκολα επικράτησε το πρώτο κι έτσι αράξαμε σε δυτικού τύπου μπαράκι και η μπύρα έγινε απερόλ που μου γυάλισε την τελευταία στιγμή.
Έλα όμως που ακριβώς δίπλα σέρβιραν τσάι με ναργιλέ! Ρώτησα το σερβιτόρο και μου είπε αλκοόλ σερβίρουμε εμείς και ο ναργιλές έρχεται σούμπιτος από δίπλα! Τι λέγαμε πριν για συνύπαρξη;
Κι έτσι απέκτησα το ποτάκι μου μαζί με τα σύννεφα καπνού, άρχισα να χαλαρώνω και να μοιραζόμαστε με τα παιδιά τις απρόσμενες εντυπώσεις μας αφού το Σεράγεβο ξεπέρασε κατά πολύ όποια προσδοκία υπήρχε και άφησε πίσω του σκόνη και θρύψαλα, ενθουσιασμό και ανέλπιστη ικανοποίηση.
Με μένα να καταθέτω τα ρέστα μου σ αυτήν εδώ την πόλη....εδώ άφησα την τελευταία ικμάδα των σωματικών μου αντοχών, άφησα όμως μαζί κ την ψυχή και την καρδιά μου
Θα μου πείτε...ρε κοπελιά , από Ντουμπρόβνικ έρχεσαι και τόση χαρά δεν έβγαλες. Εδώ τα κατέθεσες όλα;
Κι όμως....
Σκέφτηκα πως οι δύο αυτές πόλεις είναι σα να έχεις μπροστά σου δύο πολύ διαφορετικές γυναίκες. Η μία ας πούμε (το Ντουμπρόβνικ) είναι μια δίμετρη ξανθιά, μεγαλοπρεπής και κλασσάτη. Αγγίζει την τελειότητα σε ομορφιά και αναλογίες και δε γίνεται να μην την κοιτάξεις, είναι υπεράνω των δυνάμεών σου και σου μαγνητίζει το βλέμμα. 'Εχει όμως κάτι το απόμακρο, το ρε παιδί μου τη βλέπω και τη θαυμάζω αλλά είναι εντελώς έξω από τις δυνατότητές μου για να της την πέσω οπότε την χαζεύω για λίγο, δεν θα την ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να φύγω και να πάω παρακάτω.
Το Σεράγεβο είναι μια νόστιμη μελαχροινούλα που είναι μεν όμορφη αλλά έχει και τις ατέλειές της, σε κερδίζει όμως γιατί σου χαμογελάει, είναι έξυπνη αλλά κυρίως επειδή είναι τσαχπίνα. Στο τέλος της ημέρας είναι το κορίτσι που θα διαλέξεις για να πας μαζί του για ποτό και να περάσεις ωραία.
Αυτό το φήλινγκ πήρα λοιπόν από το Σεράγεβο. Το αουτσάιντερ που μ έκανε να ερωτευτώ...
Τόσο όμορφα φτάσαμε λοιπόν στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας.
Σχεδόν ονειρικά....'Εμενε μόνο ένας τελευταίος σταθμός, μια αναγκαστική προσθήκη για να μοιράσουμε κάπως τα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε σπίτι.
Αυτά όμως θα σας τα πω στο επόμενο κεφάλαιο.
Για την ώρα σας αφήνω με το υπέροχο Διακοπές στο Σεράγεβο των Magic De Spell που το λιώσαμε να το ακούμε εκείνες τις μέρες...
Attachments
Last edited:
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 162
Για τα μούτρα που είχε ο τύπος που σου έφερε τον ναργιλέ δεν είπες 
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Σωστά. Μου το θύμισες....Μόλις είδε ότι είμαι γυναίκα και θέλω ναργιλέ ξύπνησε ο ...μουτζαχεντίν μέσα του! Τον πέταξε μπροστά μου κ έφυγεΓια τα μούτρα που είχε ο τύπος που σου έφερε τον ναργιλέ δεν είπες
Δε βαριέσαι....4 ευρώ χρέωση ο ναργιλές στο Σεράγιεβο. 20 ευρώ σ ένα τυχαίο μπαρ στην Ελλάδα, γκούχου γκούχου, πλευριτώθηκα!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
10η μέρα Βίσεγκραντ και απότομη προσγείωση στη Νις της Σερβίας
Τόσες μέρες πια που τους ετοίμαζα το πρωινό, άρχισαν να με φωνάζουν .....μαμά
Πήρα και γω το ρόλο και τον έκανα δικό μου και γκρίνιαζα που μια δουλειά σας είπα από χθες να κάνετε, να γεμίσετε τα μπουκάλια με νερό και να τα βάλετε στο ψυγείο και πάλι άδεια τα βρίσκω, θα ψάχνουμε κρύο νερό στο δρόμο και δε θα βρίσκουμε και κάπως έτσι νοστάλγησα τις εποχές τότε που έμενε ακόμα μαζί μου ο γιός μου και άφηνε άδεια τα τάπερ μέσα στο ψυγείο
Φεύγαμε από το μεθυστικό Σεράγεβο δίχως να το έχουμε χορτάσει-και πως να συμβεί αυτό άλλωστε σε ένα μόνο βράδι;
'Ομως έτσι ήταν στημένο αυτό το ταξίδι δεν είχαμε χρόνο πια για τύψεις.
Η όμορφη φύση της Βοσνίας ευτυχώς δεν σταμάταγε να μας ταίζει με διαρκώς νέες εικόνες κι έτσι σύντομα ξεχαστήκαμε και απορροφηθήκαμε στο να απολαμβάνουμε το θαυμάσιο τοπίο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που στη διαδρομή μας προσπερνούσαν τα κονβόι μοτοσυκλετιστών-μηχανές μεγάλου κυβισμού με πλήρη εξοπλισμό, συνήθως Γερμανοί ή Ιταλοί που αξιοποιούσαν στο έπακρο τις εξαιρετικές αυτές διαδρομές. Τους ζήλεψα λιγάκι για την ελευθερία και τη συγκίνηση που μου έβγαζε η όλη φάση.
Εμείς πάλι σε όλο το ταξίδι είχαμε να κάνουμε με τη φαντασίωση του Αντώνη...Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στη Βοσνία ονειρευόταν πλατάνια με κιόσκια για να κολατσίσει. Δρόμους πήραμε, δρόμους αφήσαμε, ποτάμια περάσαμε και βουνά διασχίσαμε αλλά συνδιασμό πλατάνι+κιόσκι νιέμα σ αυτή τη ζωή και σ αυτή τη χώρα και του είπαμε να το προσπαθήσει προσεχώς προς Βάλια Κάλντα με περισσότερη επιτυχία μπας και μας αφήσει ήσυχους.
Από μακριά η περίφημη τοξωτή γέφυρα του Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς (Βίσεγκραντ)
και πιο κοντά
Το Βίσεγκραντ βρίσκεται στη Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας- ήταν πάνω από σαφές ότι είχαμε μπει στο σέρβικο τομέα αφού κάθε λίγο και λιγάκι βλέπαμε σέρβικες σημαίες κρεμασμένες σε σπίτια, κολώνες και μαγαζιά.
Η Γέφυρα όμως μαρτυράει και το όνομά της είναι οθωμανικής κατασκευής, σχεδιασμένη από τον περίφημο αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν το 1571.
Το 1896 ο ποταμός Ντρίνα πλυμμήρισε και το νερό έφτασε σε ύψος 1,60 μ. πάνω από τη γέφυρα!
Θλιβερό γεγονός, η βίαιη δολοφονία και αποπομπή μεγάλου αριθμού ανθρώπων μέσα στο νερό από το Σέρβικο Βοσνιακό στρατό στη μεγάλη σφαγή του Βίσεγκραντ το 1992.
Από το 2007 η γέφυρα έχει ανακυρηχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Κάπου εκεί περάσαμε τα σύνορα με τη Σερβία ενώ την ίδια στιγμή μας εγκατέλειπαν κι όλα τα ωραία!
Μα τόσο ξαφνικά; πως γίνεται;
Καθόλου δεν υπερβάλλω. Εκεί που αρμενίζαμε σε ημι-ορεινά ειδυλλιακά καταπράσινα τοπία ξαφνικά το περιβάλλον έγινε πεδινό, ο δρόμος ίσιος και το σκηνικό φλατ.
Το μόνο που έβλεπες ήταν πυκνοκατοικημένες εκτάσεις, χαμηλούς θάμνους και ξανά μανά αφόρητη κίνηση η οποία επέστρεψε θριαμβευτικά στο διάβα μας.
Και τι άλλο επέστρεψε μαζί με την κίνηση που την είχαμε ξεχάσει; Τα μπινελίκια του Τάσου βεβαίως βεβαίως...
Εδώ βέβαια αντιμετωπίζαμε μια διαφορετική συνθήκη. Δεν ήταν ότι είχαν ξεχυθεί κι έτρεχαν φρενήρεις, ούτε καν πως προσπερνούσαν απρόσεχτα ο ένας τον άλλο και μαρμάρωνες από την τρομάρα.
Εδώ το είχαν δει αλλιώς το έργο. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεφύτρωνε ένας οποιοσδήποτε βραδύπους οδηγός στην κορυφή ο οποίος είτε ήταν παππούς στη σύνταξη και είχε βάλει δίπλα τη γιαγιά να τη βγάλει βόλτα καβατζώνοντας όλο το ρεύμα για την πάρτη του, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει ξωπίσω, αυτός πήγαινε σταθερά, βρέξει χιονίσει με 40χιλιόμετρα την ώρα και εύκολα φαντάζομαι τη γιαγιά να του λέει διαρκώς, Θανάση μην τρέχεις!!!!
αλλά άντε αφού είμαστε Σερβία μάλλον θα το έκανε, Θανάσιτς μην τρέχεις
Σε άλλη περίπτωση ο βραδύπους ήταν νέος οδηγός και τι καλύτερο για ένα νέο οδηγό από το να τον μπινελικώνει ολόκληρη η ουρά χιλιομέτρου που δημιούργησε πίσω του, κάπως πρέπει να μάθει κι αυτός....
Σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν ένα συχνό-πολύ συχνό ενοχλητικό φαινόμενο στους στενούς επαρχιακούς δρόμους της άνω Σερβίας...Ενώ η διπλή γραμμή κρατούσε για χιλιόμετρα και με την αντίστοιχη κίνηση στο απέναντι ρεύμα πρακτικά ήταν αδύνατο να προσπεράσεις.
Ο δικός μας βέβαια έβγαλε φλύκταινες. Το τι Χριστοπαναγία κατέβασε δεν περιγράφεται.
Είχε και την πλάκα του βέβαια. Από την ώρα που ξεκινούσε να τα χώνει και για κανένα δίλεπτο πάθαινε παράκρουση και επειδή δεν ήθελε να είναι και μονότονος, συνεχώς δημιουργούσε νέες εκφράσεις, έβριζε στα ελληνικά, έβριζε στ' αγγλικά, έβριζε στα σέρβικα που δεν ήξερε κιόλας και βασικά έβριζε
Κάπως έπρεπε να διασκεδάζουμε και μεις στους βαρετούς δρόμους της εκπληκτικής (#not) αυτής χώρας.
Για διάλειμμα είχαμε επιλέξει την φανταστική πόλη Čačak για δύο λόγους. Πρώτον επειδή βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής και χρειαζόμασταν ένα μέρος να ξεμουδιάσουμε, δεύτερον είναι η γενέτειρα του μεγάλου Ομπράντοβιτς και να μην κάναμε κι ένα προσκύνημα και γι αυτόν; Παρότι τελικά δεν είδαμε τίποτα το σχετικό με αυτόν.
Η πόλη μέσα Αυγούστου το καταμεσήμερο ήταν το λιγότερο θλιβερή...
Βάλαμε κάτι στο στόμα μας, ήπιαμε και μια κρύα μπυρίτσα, πήραμε λίγο wifi-πλέον είχαμε συνηθίσει να συνδεόμαστε μόνο όταν βρισκόμασταν στο σπίτι και για λίγο όπου καθόμασταν για φαγητό/ποτό. Πρώτης τάξεως αποτοξίνωση.
Στη συνέχεια της διαδρομής βλέποντας τις πόλεις που προσπερνούσαμε καθ'οδόν αποφασίσαμε ότι μάλλον δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικά αξιοπρόσεχτο προς το Σέρβικο νότο , αποφύγαμε να μπούμε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη και φύγαμε καρφί για Νις η οποία απείχε περίπου ένα 3ωρο.
Στο τελευταίο μισάωρο που αυτοκινητόδρομο ακούγαμε αλλά δεν τον βλέπαμε. επιτέλους μας έκανε κ αυτός την τιμή να εμφανιστεί και ησύχασε κι ο καημένος ο Τάσος που είχε πάρει ένα χρώμα που έφερνε προς το μωβ από την πολύ τσατίλα
Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού, την τελευταία διανυκτέρευση δεν την είχαμε ακόμη αποφασίσει, σκεφτήκαμε πως μπορούσαμε να είμαστε ευέλικτοι αφού η Σερβία δεν είναι τουριστική περιοχή και δεν θα είχαμε πρόβλημα να βρούμε εύκολα κατάλυμμα ακόμη και την τελευταία στιγμή.
Ο Αντώνης είχε κολλήσει με το Καπαόνικ. Το οποίο Καπαόνικ είναι ορεινό θέρετρο αλλά το καλοκαίρι λειτουργεί κανονικά για ξεκούραση και σπα....
Καθόλου δε μας χαλούσε μία έξτρα μέρα διακοπών σε μια ξενοδοχειάρα, μετά τόση χιλιομετρική καταπόνηση να βουλιάζαμε κάπως τα ταλαίπωρα κορμιά μας σε μια πισινάρα, πίνοντας μοχίτο στα διαλείματα
Ο καιρός όμως έδινε άσχημη πρόβλεψη για το βουνό μαζί με πολύ χαμηλή θερμοκρασία μόλις έπεφτε το σκοτάδι. Εμείς από...ζακέτα είχαμε μαζί μόνο κάτι ελαφρύ σε περίπτωση ξαφνικής ψύχρας, για βουνό και 10 βαθμούς το βράδυ δεν το ψήναμε.
Επιπλέον το Καπαόνικ είχε εξίσου μεγάλη απόσταση από τη Βοσνία και αφού δεν υπήρχε τρόπος να φτάσουμε πριν το απόγευμα, αποκλειόταν η προοπτική να απολαύσουμε το πισινάτο μπάνιο παρά μόνο αν καθόμασταν και όλη την επόμενη ημέρα.
'Ετσι διά της ατόπου απαγωγής αποκλείστηκε και αυτή η εναλλακτική, επικράτησε η πλέον βολική επιλογή της Νις που πληρούσε καλύτερα τις προυποθέσεις.
Προς μεγάλη απογοήτευση του Αντώνη που σε κάθε πινακίδα (και είχαν πολλές πανάθεμά τους!) με ένδειξη προς Καπαόνικ το ξαναθυμόταν και προκαλούσε μια μικρή αναστάτωση. Για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό μερικά χιλιόμετρα αργότερα (το Καπαόνικ μου μέσα!)
'Εκλεισα επί τόπου ένα κεντρικό απάρτμεντ με καλή βαθμολογία αλλά όταν φτάσαμε αυτό που είδαμε μπροστά μας ήταν ένα ασοβάντιστο χρέπι.....μεγάλη πλάκα έχουν αυτά τα διαμερίσματα τύπου airbnb. Απέξω είναι ερείπια κ όταν μπεις μέσα έχουν υποστεί ολικό λήφτιγκ.
5στερη κατάσταση μας περίμενε . Τι κρεβάτι με ουρανό και κουρτίνες, τι στρώματα ανατομικά , τι φουτουριστικό ντηζάιν άσε το ντουζ....μπορούσα να κάθομαι εκεί μέσα και να πλένομαι όλη μέρα!
Τιμούλα πληζ....50 ευρώ μόνον, ολόκληρο!!
Μετά το.... αργόσυρτο απολαυστικό μπάνιο λίγη ξεκούραση και βόλτα να δούμε τι καλό είχε- αν είχε αυτή η Νις.
Νταξξξξ κούκλα δεν την έλεγες...Αλλά είχε το κατιτίς της, Σίγουρα πολύ καλύτερη από το Τσατσάκ.
Εκεί στον πεζόδρομο ψάξαμε να δούμε τι θα φάμε. Του Τάσου που ήδη του έλειπε ο Γιώργος από το Ζαντάρ, έλεγε να χαμε και το Γιωργάκη μαζί να κοιτούσε εκείνος τα app του να μας πει που να φάμε....αλλά του είπαμε να συγκεντρωθεί αφού δεν είχαμε καν ιντερνέτ για να ψάξουμε το οτιδήποτε.
Εκεί πάντως που φάγαμε εγώ πήρα μια καρμπονάρα και τα αγόρια δύο μερίδες μπέργκερ μεγάλα με πατάτες.
Συν 3 μπύρες.
Λογαριασμός;
Δείτε....
1549 δηνάρια δηλαδή κάπου 13 ευρώ με το ζόρι
Προχωρήσαμε προς το κάστρο της πόλης που είναι και το ομορφότερο σημείο της.
Ποταμός Νισάβα
Είχε ένα φεστιβάλ τζαζ εκείνο το βράδυ αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε ροκιές και καθίσαμε λίγο να χαζέψουμε.
Την τελευταία μπύρα της ημέρας την ήπιαμε στο μπαλκονάκι μας πριν πέσουμε για ύπνο.
11η μέρα Τελευταία στάση η χώρα Βόρεια της...Μακεδονίας.
Πρωινό ξύπνημα-το τελευταίο πια. Είχαν τελειώσει όλες οι προμήθειες και θέλαμε κάτι για πρωινό. Το σούπερ μάρκετ ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι αλλά περίμενα υπομονετικά να πάει 8 η ώρα για να ανοίξει!
08.01 ήμουν μέσα...Ψώνισα 2 ψωμιά, ένα σαλαμοκάσερο συσκευασμένο, 2 μπουκάλια νερό, 1 μπουκάλι κεφίρ για μένα και 1 κιλό μπανάνες και πλήρωσα 4,5 ευρώ, αφήστε με εδώ μέσα όλη μέρα να ψωνίζω
Βγαίνω με τη σακούλα και βλέπω τους άλλους στο μπαλκόνι, είχαν βγει να δουν γιατί αργούσα...
Μόλις με είδαν άρχισαν να σφυρίζουν οι ηλίθιοι, τι μανουλομάνουλο είσαι εσύ και που πας τέτοια ώρα και κοίταζαν απορημένοι οι κακόμοιροι οι Σέρβοι που εκείνη την ώρα πήγαιναν στη δουλειά τους...'Εβαλα και γω τα γέλια με τις χαζομάρες τους, να αυτά θα μου λείψουν από αύριο!
Είχαν πια απομείνει μονάχα μερικές ώρες δρόμο μέχρι το σπίτι.
Ο δρόμος ήταν πλέον διπλός και μόνο, μια ατελείωτη βαρετή ευθεία, τέλος τα ωραία σκηνικά τέρμα και τα μπινελίκια, ήδη νιώθαμε να μας πλησιάζει μια άχαρη μοναξιά.
Ακόμη και ο τελευταίο βιντεάκι που φιάξαμε με το Du hast των Rammstein που το ψάχναμε για μέρες ήταν άνοστο, άκεφο και δεν το ανεβάσαμε.
Για να αποφύγουμε να μιζεριάσουμε περισσότερο, αρχίσαμε να συζητάμε το τι μας άρεσε περισσότερο, που περάσαμε καλύτερα, τι δεν μας άρεσε και βγάλαμε και ένα Τοπ 5.
Εύκολα υπερίσχυσε η Βοσνία ως την μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Μόνο ο Αντώνης έβαλε τις λίμνες και αιτιολόγησε πως ενώ το περίμενε υπερβολικά τουριστικό και προβεβλημένο τελικά τον εντυπωσίασε.
Για το τι μας χάλασε, ομόφωνα το σήκωσε η Αλβανία
Που όμως περάσαμε καλύτερα από κάπου αλλού, δίχως να θυμάμαι τι ειπώθηκε από τους άλλους, προσωπικά διασκέδασα απίστευτα μέσα στο αυτοκίνητο, τα αυτοσχέδια αστεία, το γέλιο μέχρι δακρύων ακόμα και το ασταμάτητο μπινελίκωμα, ήταν όλα ανεπανάληπτα.
Η χώρα των Σκοπίων είναι αυτή που απλά παρεμβάλλεται πριν την πατρίδα μας.
Η στάση αποφασίστηκε στη Βελάσα (πρώην Τίτο Βέλες) και το μόνο ωραίο που βρήκαμε εκεί ήταν κανονικός φρέντο εσπρέσσο , ποιοτικός, φθηνός και μάλιστα σερβιρισμένος με πλαστικό καλαμάκι.
Η τελευταία μας απόπειρα να σταματήσουμε στην Γευγελή για φαγητό στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία αφού δεν βρήκαμε τίποτα ανοιχτό, δεν είδαμε τίποτα το όμορφο και μας φάνηκε απωθητική, αφιλόξενη και ολοκληρωτικά αδιάφορη πόλη.
Είχαμε και μια μικρή ανησυχία για το τι θα βρίσκαμε στα σύνορα λόγω τουριστικής αιχμής-ακόμα κατέβαιναν τα καραβάνια από Ευρώπη...Ήταν όμως μεσημέρι μια καθημερινής και σταθήκαμε τυχερεοί-τόσο στα Σερβοσκοπιανά σύνορα όσο και σε αυτά με τη χώρα μας.
Ενώ από το αντίθετο ρεύμα οι ουρές ήταν πολλαπλάσιες.
Περάσαμε τα ελληνοσκοπιανά σύνορα με ενθουσιασμό πια, μαζί μας ζητοκραύγασε ΚΑΙ ο τελωνειακός υπάλληλος, να που τελικά μπαίνοντας στην Ελλαδίτσα μας χαρήκαμε τόσο πολύ. Ναι είμαστε πιο ακριβοί αλλά πως να το κάνουμε τα έχουμε όλα ρε παιδάκι μου!
Και φρέντο, και πιτόγυρα και φούρνους και οτιδήποτε θελήσεις ό,τι ώρα το θελήσεις, και όλα αυτά σχεδόν παντού. Και δεδομένα πια στο τηλέφωνο να ταξιδεύεις με άλλο αέρα!
'Ασε δε τα πλατάνια με τα κιόσκια στους ορεινούς δρόμους
Με αυτά και με τα άλλα....έφτασα και γω αισίως στο τέλος της ...επικής σε φλυαρία της ιστορίας αυτής αλλά για να προσπαθήσω κάπωωωως να δικαιολογηθώ, για μένα περισσότερο από ένα ακόμη ταξίδι ήταν οι καλοκαιρινές μου διακοπές με τα φιλαράκια μου που επιβάλλουν τον ατελείωτο χαβαλέ.
Θα ακολουθήσει μόνο ο επίλογος με τα προσωπικά μου συμπεράσματα και τις όποιες βοηθητικές πληροφορίες μπορώ να προσφέρω στην κοινότητά μας συγκεντρωμένες.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να προσκαλέσω τους αγαπητούς μου συνταξιδιώτες @Travelliaris & @mapouna protopao να ετοιμάζονται εάν το επιθυμούν να...παρέμβουν στην ιστορία μου και να δώσουν τη δική τους ματιά ειδάλλως....ας σωπάσουν για πάντα
Τόσες μέρες πια που τους ετοίμαζα το πρωινό, άρχισαν να με φωνάζουν .....μαμά
Πήρα και γω το ρόλο και τον έκανα δικό μου και γκρίνιαζα που μια δουλειά σας είπα από χθες να κάνετε, να γεμίσετε τα μπουκάλια με νερό και να τα βάλετε στο ψυγείο και πάλι άδεια τα βρίσκω, θα ψάχνουμε κρύο νερό στο δρόμο και δε θα βρίσκουμε και κάπως έτσι νοστάλγησα τις εποχές τότε που έμενε ακόμα μαζί μου ο γιός μου και άφηνε άδεια τα τάπερ μέσα στο ψυγείο
Φεύγαμε από το μεθυστικό Σεράγεβο δίχως να το έχουμε χορτάσει-και πως να συμβεί αυτό άλλωστε σε ένα μόνο βράδι;
'Ομως έτσι ήταν στημένο αυτό το ταξίδι δεν είχαμε χρόνο πια για τύψεις.
Η όμορφη φύση της Βοσνίας ευτυχώς δεν σταμάταγε να μας ταίζει με διαρκώς νέες εικόνες κι έτσι σύντομα ξεχαστήκαμε και απορροφηθήκαμε στο να απολαμβάνουμε το θαυμάσιο τοπίο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που στη διαδρομή μας προσπερνούσαν τα κονβόι μοτοσυκλετιστών-μηχανές μεγάλου κυβισμού με πλήρη εξοπλισμό, συνήθως Γερμανοί ή Ιταλοί που αξιοποιούσαν στο έπακρο τις εξαιρετικές αυτές διαδρομές. Τους ζήλεψα λιγάκι για την ελευθερία και τη συγκίνηση που μου έβγαζε η όλη φάση.
Εμείς πάλι σε όλο το ταξίδι είχαμε να κάνουμε με τη φαντασίωση του Αντώνη...Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στη Βοσνία ονειρευόταν πλατάνια με κιόσκια για να κολατσίσει. Δρόμους πήραμε, δρόμους αφήσαμε, ποτάμια περάσαμε και βουνά διασχίσαμε αλλά συνδιασμό πλατάνι+κιόσκι νιέμα σ αυτή τη ζωή και σ αυτή τη χώρα και του είπαμε να το προσπαθήσει προσεχώς προς Βάλια Κάλντα με περισσότερη επιτυχία μπας και μας αφήσει ήσυχους.
Από μακριά η περίφημη τοξωτή γέφυρα του Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς (Βίσεγκραντ)
και πιο κοντά
Το Βίσεγκραντ βρίσκεται στη Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας- ήταν πάνω από σαφές ότι είχαμε μπει στο σέρβικο τομέα αφού κάθε λίγο και λιγάκι βλέπαμε σέρβικες σημαίες κρεμασμένες σε σπίτια, κολώνες και μαγαζιά.
Η Γέφυρα όμως μαρτυράει και το όνομά της είναι οθωμανικής κατασκευής, σχεδιασμένη από τον περίφημο αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν το 1571.
Το 1896 ο ποταμός Ντρίνα πλυμμήρισε και το νερό έφτασε σε ύψος 1,60 μ. πάνω από τη γέφυρα!
Θλιβερό γεγονός, η βίαιη δολοφονία και αποπομπή μεγάλου αριθμού ανθρώπων μέσα στο νερό από το Σέρβικο Βοσνιακό στρατό στη μεγάλη σφαγή του Βίσεγκραντ το 1992.
Από το 2007 η γέφυρα έχει ανακυρηχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Κάπου εκεί περάσαμε τα σύνορα με τη Σερβία ενώ την ίδια στιγμή μας εγκατέλειπαν κι όλα τα ωραία!
Μα τόσο ξαφνικά; πως γίνεται;
Καθόλου δεν υπερβάλλω. Εκεί που αρμενίζαμε σε ημι-ορεινά ειδυλλιακά καταπράσινα τοπία ξαφνικά το περιβάλλον έγινε πεδινό, ο δρόμος ίσιος και το σκηνικό φλατ.
Το μόνο που έβλεπες ήταν πυκνοκατοικημένες εκτάσεις, χαμηλούς θάμνους και ξανά μανά αφόρητη κίνηση η οποία επέστρεψε θριαμβευτικά στο διάβα μας.
Και τι άλλο επέστρεψε μαζί με την κίνηση που την είχαμε ξεχάσει; Τα μπινελίκια του Τάσου βεβαίως βεβαίως...
Εδώ βέβαια αντιμετωπίζαμε μια διαφορετική συνθήκη. Δεν ήταν ότι είχαν ξεχυθεί κι έτρεχαν φρενήρεις, ούτε καν πως προσπερνούσαν απρόσεχτα ο ένας τον άλλο και μαρμάρωνες από την τρομάρα.
Εδώ το είχαν δει αλλιώς το έργο. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεφύτρωνε ένας οποιοσδήποτε βραδύπους οδηγός στην κορυφή ο οποίος είτε ήταν παππούς στη σύνταξη και είχε βάλει δίπλα τη γιαγιά να τη βγάλει βόλτα καβατζώνοντας όλο το ρεύμα για την πάρτη του, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει ξωπίσω, αυτός πήγαινε σταθερά, βρέξει χιονίσει με 40χιλιόμετρα την ώρα και εύκολα φαντάζομαι τη γιαγιά να του λέει διαρκώς, Θανάση μην τρέχεις!!!!
αλλά άντε αφού είμαστε Σερβία μάλλον θα το έκανε, Θανάσιτς μην τρέχεις
Σε άλλη περίπτωση ο βραδύπους ήταν νέος οδηγός και τι καλύτερο για ένα νέο οδηγό από το να τον μπινελικώνει ολόκληρη η ουρά χιλιομέτρου που δημιούργησε πίσω του, κάπως πρέπει να μάθει κι αυτός....
Σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν ένα συχνό-πολύ συχνό ενοχλητικό φαινόμενο στους στενούς επαρχιακούς δρόμους της άνω Σερβίας...Ενώ η διπλή γραμμή κρατούσε για χιλιόμετρα και με την αντίστοιχη κίνηση στο απέναντι ρεύμα πρακτικά ήταν αδύνατο να προσπεράσεις.
Ο δικός μας βέβαια έβγαλε φλύκταινες. Το τι Χριστοπαναγία κατέβασε δεν περιγράφεται.
Είχε και την πλάκα του βέβαια. Από την ώρα που ξεκινούσε να τα χώνει και για κανένα δίλεπτο πάθαινε παράκρουση και επειδή δεν ήθελε να είναι και μονότονος, συνεχώς δημιουργούσε νέες εκφράσεις, έβριζε στα ελληνικά, έβριζε στ' αγγλικά, έβριζε στα σέρβικα που δεν ήξερε κιόλας και βασικά έβριζε
Κάπως έπρεπε να διασκεδάζουμε και μεις στους βαρετούς δρόμους της εκπληκτικής (#not) αυτής χώρας.
Για διάλειμμα είχαμε επιλέξει την φανταστική πόλη Čačak για δύο λόγους. Πρώτον επειδή βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής και χρειαζόμασταν ένα μέρος να ξεμουδιάσουμε, δεύτερον είναι η γενέτειρα του μεγάλου Ομπράντοβιτς και να μην κάναμε κι ένα προσκύνημα και γι αυτόν; Παρότι τελικά δεν είδαμε τίποτα το σχετικό με αυτόν.
Η πόλη μέσα Αυγούστου το καταμεσήμερο ήταν το λιγότερο θλιβερή...
Βάλαμε κάτι στο στόμα μας, ήπιαμε και μια κρύα μπυρίτσα, πήραμε λίγο wifi-πλέον είχαμε συνηθίσει να συνδεόμαστε μόνο όταν βρισκόμασταν στο σπίτι και για λίγο όπου καθόμασταν για φαγητό/ποτό. Πρώτης τάξεως αποτοξίνωση.
Στη συνέχεια της διαδρομής βλέποντας τις πόλεις που προσπερνούσαμε καθ'οδόν αποφασίσαμε ότι μάλλον δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικά αξιοπρόσεχτο προς το Σέρβικο νότο , αποφύγαμε να μπούμε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη και φύγαμε καρφί για Νις η οποία απείχε περίπου ένα 3ωρο.
Στο τελευταίο μισάωρο που αυτοκινητόδρομο ακούγαμε αλλά δεν τον βλέπαμε. επιτέλους μας έκανε κ αυτός την τιμή να εμφανιστεί και ησύχασε κι ο καημένος ο Τάσος που είχε πάρει ένα χρώμα που έφερνε προς το μωβ από την πολύ τσατίλα
Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού, την τελευταία διανυκτέρευση δεν την είχαμε ακόμη αποφασίσει, σκεφτήκαμε πως μπορούσαμε να είμαστε ευέλικτοι αφού η Σερβία δεν είναι τουριστική περιοχή και δεν θα είχαμε πρόβλημα να βρούμε εύκολα κατάλυμμα ακόμη και την τελευταία στιγμή.
Ο Αντώνης είχε κολλήσει με το Καπαόνικ. Το οποίο Καπαόνικ είναι ορεινό θέρετρο αλλά το καλοκαίρι λειτουργεί κανονικά για ξεκούραση και σπα....
Καθόλου δε μας χαλούσε μία έξτρα μέρα διακοπών σε μια ξενοδοχειάρα, μετά τόση χιλιομετρική καταπόνηση να βουλιάζαμε κάπως τα ταλαίπωρα κορμιά μας σε μια πισινάρα, πίνοντας μοχίτο στα διαλείματα
Ο καιρός όμως έδινε άσχημη πρόβλεψη για το βουνό μαζί με πολύ χαμηλή θερμοκρασία μόλις έπεφτε το σκοτάδι. Εμείς από...ζακέτα είχαμε μαζί μόνο κάτι ελαφρύ σε περίπτωση ξαφνικής ψύχρας, για βουνό και 10 βαθμούς το βράδυ δεν το ψήναμε.
Επιπλέον το Καπαόνικ είχε εξίσου μεγάλη απόσταση από τη Βοσνία και αφού δεν υπήρχε τρόπος να φτάσουμε πριν το απόγευμα, αποκλειόταν η προοπτική να απολαύσουμε το πισινάτο μπάνιο παρά μόνο αν καθόμασταν και όλη την επόμενη ημέρα.
'Ετσι διά της ατόπου απαγωγής αποκλείστηκε και αυτή η εναλλακτική, επικράτησε η πλέον βολική επιλογή της Νις που πληρούσε καλύτερα τις προυποθέσεις.
Προς μεγάλη απογοήτευση του Αντώνη που σε κάθε πινακίδα (και είχαν πολλές πανάθεμά τους!) με ένδειξη προς Καπαόνικ το ξαναθυμόταν και προκαλούσε μια μικρή αναστάτωση. Για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό μερικά χιλιόμετρα αργότερα (το Καπαόνικ μου μέσα!)
'Εκλεισα επί τόπου ένα κεντρικό απάρτμεντ με καλή βαθμολογία αλλά όταν φτάσαμε αυτό που είδαμε μπροστά μας ήταν ένα ασοβάντιστο χρέπι.....μεγάλη πλάκα έχουν αυτά τα διαμερίσματα τύπου airbnb. Απέξω είναι ερείπια κ όταν μπεις μέσα έχουν υποστεί ολικό λήφτιγκ.
5στερη κατάσταση μας περίμενε . Τι κρεβάτι με ουρανό και κουρτίνες, τι στρώματα ανατομικά , τι φουτουριστικό ντηζάιν άσε το ντουζ....μπορούσα να κάθομαι εκεί μέσα και να πλένομαι όλη μέρα!
Τιμούλα πληζ....50 ευρώ μόνον, ολόκληρο!!
Μετά το.... αργόσυρτο απολαυστικό μπάνιο λίγη ξεκούραση και βόλτα να δούμε τι καλό είχε- αν είχε αυτή η Νις.
Νταξξξξ κούκλα δεν την έλεγες...Αλλά είχε το κατιτίς της, Σίγουρα πολύ καλύτερη από το Τσατσάκ.
Εκεί στον πεζόδρομο ψάξαμε να δούμε τι θα φάμε. Του Τάσου που ήδη του έλειπε ο Γιώργος από το Ζαντάρ, έλεγε να χαμε και το Γιωργάκη μαζί να κοιτούσε εκείνος τα app του να μας πει που να φάμε....αλλά του είπαμε να συγκεντρωθεί αφού δεν είχαμε καν ιντερνέτ για να ψάξουμε το οτιδήποτε.
Εκεί πάντως που φάγαμε εγώ πήρα μια καρμπονάρα και τα αγόρια δύο μερίδες μπέργκερ μεγάλα με πατάτες.
Συν 3 μπύρες.
Λογαριασμός;
Δείτε....
1549 δηνάρια δηλαδή κάπου 13 ευρώ με το ζόρι
Προχωρήσαμε προς το κάστρο της πόλης που είναι και το ομορφότερο σημείο της.
Ποταμός Νισάβα
Είχε ένα φεστιβάλ τζαζ εκείνο το βράδυ αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε ροκιές και καθίσαμε λίγο να χαζέψουμε.
Την τελευταία μπύρα της ημέρας την ήπιαμε στο μπαλκονάκι μας πριν πέσουμε για ύπνο.
11η μέρα Τελευταία στάση η χώρα Βόρεια της...Μακεδονίας.
Πρωινό ξύπνημα-το τελευταίο πια. Είχαν τελειώσει όλες οι προμήθειες και θέλαμε κάτι για πρωινό. Το σούπερ μάρκετ ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι αλλά περίμενα υπομονετικά να πάει 8 η ώρα για να ανοίξει!
08.01 ήμουν μέσα...Ψώνισα 2 ψωμιά, ένα σαλαμοκάσερο συσκευασμένο, 2 μπουκάλια νερό, 1 μπουκάλι κεφίρ για μένα και 1 κιλό μπανάνες και πλήρωσα 4,5 ευρώ, αφήστε με εδώ μέσα όλη μέρα να ψωνίζω
Βγαίνω με τη σακούλα και βλέπω τους άλλους στο μπαλκόνι, είχαν βγει να δουν γιατί αργούσα...
Μόλις με είδαν άρχισαν να σφυρίζουν οι ηλίθιοι, τι μανουλομάνουλο είσαι εσύ και που πας τέτοια ώρα και κοίταζαν απορημένοι οι κακόμοιροι οι Σέρβοι που εκείνη την ώρα πήγαιναν στη δουλειά τους...'Εβαλα και γω τα γέλια με τις χαζομάρες τους, να αυτά θα μου λείψουν από αύριο!
Είχαν πια απομείνει μονάχα μερικές ώρες δρόμο μέχρι το σπίτι.
Ο δρόμος ήταν πλέον διπλός και μόνο, μια ατελείωτη βαρετή ευθεία, τέλος τα ωραία σκηνικά τέρμα και τα μπινελίκια, ήδη νιώθαμε να μας πλησιάζει μια άχαρη μοναξιά.
Ακόμη και ο τελευταίο βιντεάκι που φιάξαμε με το Du hast των Rammstein που το ψάχναμε για μέρες ήταν άνοστο, άκεφο και δεν το ανεβάσαμε.
Για να αποφύγουμε να μιζεριάσουμε περισσότερο, αρχίσαμε να συζητάμε το τι μας άρεσε περισσότερο, που περάσαμε καλύτερα, τι δεν μας άρεσε και βγάλαμε και ένα Τοπ 5.
Εύκολα υπερίσχυσε η Βοσνία ως την μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Μόνο ο Αντώνης έβαλε τις λίμνες και αιτιολόγησε πως ενώ το περίμενε υπερβολικά τουριστικό και προβεβλημένο τελικά τον εντυπωσίασε.
Για το τι μας χάλασε, ομόφωνα το σήκωσε η Αλβανία
Που όμως περάσαμε καλύτερα από κάπου αλλού, δίχως να θυμάμαι τι ειπώθηκε από τους άλλους, προσωπικά διασκέδασα απίστευτα μέσα στο αυτοκίνητο, τα αυτοσχέδια αστεία, το γέλιο μέχρι δακρύων ακόμα και το ασταμάτητο μπινελίκωμα, ήταν όλα ανεπανάληπτα.
Η χώρα των Σκοπίων είναι αυτή που απλά παρεμβάλλεται πριν την πατρίδα μας.
Η στάση αποφασίστηκε στη Βελάσα (πρώην Τίτο Βέλες) και το μόνο ωραίο που βρήκαμε εκεί ήταν κανονικός φρέντο εσπρέσσο , ποιοτικός, φθηνός και μάλιστα σερβιρισμένος με πλαστικό καλαμάκι.
Η τελευταία μας απόπειρα να σταματήσουμε στην Γευγελή για φαγητό στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία αφού δεν βρήκαμε τίποτα ανοιχτό, δεν είδαμε τίποτα το όμορφο και μας φάνηκε απωθητική, αφιλόξενη και ολοκληρωτικά αδιάφορη πόλη.
Είχαμε και μια μικρή ανησυχία για το τι θα βρίσκαμε στα σύνορα λόγω τουριστικής αιχμής-ακόμα κατέβαιναν τα καραβάνια από Ευρώπη...Ήταν όμως μεσημέρι μια καθημερινής και σταθήκαμε τυχερεοί-τόσο στα Σερβοσκοπιανά σύνορα όσο και σε αυτά με τη χώρα μας.
Ενώ από το αντίθετο ρεύμα οι ουρές ήταν πολλαπλάσιες.
Περάσαμε τα ελληνοσκοπιανά σύνορα με ενθουσιασμό πια, μαζί μας ζητοκραύγασε ΚΑΙ ο τελωνειακός υπάλληλος, να που τελικά μπαίνοντας στην Ελλαδίτσα μας χαρήκαμε τόσο πολύ. Ναι είμαστε πιο ακριβοί αλλά πως να το κάνουμε τα έχουμε όλα ρε παιδάκι μου!
Και φρέντο, και πιτόγυρα και φούρνους και οτιδήποτε θελήσεις ό,τι ώρα το θελήσεις, και όλα αυτά σχεδόν παντού. Και δεδομένα πια στο τηλέφωνο να ταξιδεύεις με άλλο αέρα!
'Ασε δε τα πλατάνια με τα κιόσκια στους ορεινούς δρόμους
Με αυτά και με τα άλλα....έφτασα και γω αισίως στο τέλος της ...επικής σε φλυαρία της ιστορίας αυτής αλλά για να προσπαθήσω κάπωωωως να δικαιολογηθώ, για μένα περισσότερο από ένα ακόμη ταξίδι ήταν οι καλοκαιρινές μου διακοπές με τα φιλαράκια μου που επιβάλλουν τον ατελείωτο χαβαλέ.
Θα ακολουθήσει μόνο ο επίλογος με τα προσωπικά μου συμπεράσματα και τις όποιες βοηθητικές πληροφορίες μπορώ να προσφέρω στην κοινότητά μας συγκεντρωμένες.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να προσκαλέσω τους αγαπητούς μου συνταξιδιώτες @Travelliaris & @mapouna protopao να ετοιμάζονται εάν το επιθυμούν να...παρέμβουν στην ιστορία μου και να δώσουν τη δική τους ματιά ειδάλλως....ας σωπάσουν για πάντα
Attachments
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
-
-
-
-
