Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Roadtrip Βαλκάνια, 6 χώρες, JesusChristMadonna (Χριστοπαναγίες!) and more....

[evaT]

Όταν λες ερασιτέχνης βαλκάνιος λαός ελπίζω να συμπεριλαμβάνεις και την αφεντομουτσουνάρα μας

Ούτε καν!
Όχι πως εδώ δεν υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα αλλά συνολικά πιστεύω ότι οι πολλοί είναι επαγγελματίες και η Ελλάδα απέχει τουριστικά έτη φωτός σε πολλά επίπεδα...

 

[evaT]

4η μέρα Dubrovnik - η ναυαρχίδα των Δαλματικών Ακτών

'Οπου φύγει φύγει νωρίς το πρωί όχι γιατί δεν μας άρεσε το Κότορ, αλλά όσο να πεις.... ανυπομονούσαμε να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα προς το βαρύ πυροβολικού του ταξιδιού μας το Ντουμπρόβνικ.
Εϊχαμε και μια ανησυχία μην τυχόν συναντήσουμε κίνηση στους δρόμους (άντε καλέ!) όπως και καθυστερήσεις στα σύνορα.
Βέβαια πριν ξεκινήσουμε απολαύσαμε το πρωινό και τα καφεδάκια μας στην αυλή μας με την υπέροχη θέα του φιόρδ.

Η διαδρομή κατά μήκος της ακτής νωρίς το πρωί, ήταν μαγευτική. Ουσιαστικά ο δρόμος κάνει ένα κύκλο περιμετρικά του φιορδ και θαυμάζεις όλο το τοπίο, βουνό, πράσινο και κατευθείαν θάλασσα μαγεία-μαγεία.
Μαγευτική ήταν βέβαια και η κίνηση...Ευτυχώς νωρίς το πρωί τα πράγματα ήταν αισθητά καλύτερα, χαλάλι ο ύπνος που θυσιάζαμε.

Πρώτη στάση το Perast με το νησάκι και την εκκλησία Lady of the Rocks απέναντι.
Για να μας ανέβει το αίμα στο κεφάλι νωρίς νωρίς εκείνη τη μέρα...
Πριν την είσοδο στην πόλη υπάρχει ένα ιδιωτικό πάρκιγκ και κανένα άλλο σημείο στο δρόμο όπου μπορείς να παρκάρεις νόμιμα.
Μπαίνουμε στο πάρκιγκ κ ενημερώνουμε ότι θα βγούμε στο χωριό για μια περατζάδα και μερικές φωτογραφίες δηλ. 10-15 λεπτά. 6 ευρώ λέει ο τύπος , εγκεφαλικό! Τι 6 ευρώ ρε φίλε για 10 λεπτά μιλάμε! Είτε λέει κάτσεις 10 λεπτά είτε μια μέρα ολόκληρη 6 ευρώ θα πληρώσεις
Ε ρε, τον πήρε και τον σήκωσε....λίγο το 8ευρο για τα γκρέμνια την προηγούμενη , λίγο το ένα και το άλλο, άρχισε πάλι ο Τάσος τα ενισχυμένα γαλλικά, άνοιξα και γω το στόμα μου κι έγινε το έλα να δεις... Εγώ του έλεγα ότι από κει που ερχόμαστε εμείς, 10 ευρώ δίνεις για το μουσείο της Ακρόπολης και συ βρε παπάρα Μαυροβούνιε ζητάς 6 για να αφήσω τ αμάξι μου για 10 λεπτά, and you can kiss your tourism goodbye ...ο άλλος λέει βλέπεις τα αυτοκίνητα που περνάνε; σε κανά δυό χρονάκια θα τα βλέπετε που θα περνάνε ΜΟΝΟ για να έρθουν στη δική μας χώρα.
Κι αυτός έλεγε σόρυ γκάις δεν φταίω εγώ αλλά η...κυβέρνηση! Και μεις δε φταίμε που σε "στολίσαμε" , κάπως πρέπει να τα βγάλουμε από μέσα μας, έχουν και τα κερατιάτικα τα όριά τους.
Τα οποία κερατιάτικα τα σκάσαμε όμως τι να κάναμε, φτάσαμε ως εκεί να μην το δούμε το ρημάδι; Τα ήθελε και μετρητά, οπότε το σημειώσαμε και μεις εκεί που γράφαμε τα κοινά μας έξοδα.
Παπάρας στο Perast 6 ευρώ

Perast

St Nicholas Church

Lady of the Rocks.
15 ευρώ ζητούσαν για να σε περάσουν απέναντι , δε σφάξανε! Κάτι κορόιδα Ελβετοί τα σκάγανε μια χαρά όμως.

'Ομορφο ήταν αλλά όχι κάτι αλησμόνητο και αν ήξερα τι θα δω στις επόμενες πόλεις δεν θα το έβαζα καν στο πρόγραμμα.

Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και σταματήσαμε σε μια PEKARA (φούρνο) που είχε γίνει η αγαπημένη μας συνήθεια, να προμηθευτούμε τα φαγώσιμα του δρόμου.
'Επαιρνα κάθε πρωί μπουρέκια, κρουασάν και κάτι που έμοιαζε με κουλούρι, μια σακούλα γέμιζα για να έχουμε να μπουκωνόμαστε στο δρόμο και πλήρωνα γύρω στα 4 ευρώ για όλα!
Φουλάραμε και το αυτοκίνητο με βενζίνη σε τιμή Μαυροβουνίου 1,560 το λίτρο πριν μπούμε στην"ακριβή" Κροατία.

Διαδρομή

Είχαμε πολύ χρόνο να απολαύσουμε τη θέα αφού μέχρι να βγούμε από το φιορδ η κίνηση ήταν σκέτη ασφυξία και απλά τσουλούσαμε με χαμηλές ταχύτητες. Εγκαταλείψαμε σύντομα την ιδέα να δούμε και κάποια παραλιακά χωριά αφού σε κάθε διασταύρωση το φρακάρισμα ήταν απάλευτο. Ακούγαμε μουσικούλα και μπούκωνα και τον Τάσο καμιά τυρόπιττα που και που να ξεχνιέται και να μην αρχίζει να τα χώνει στα (γίδια) τους Μαυροβούνιους και λοιπούς Βαλκάνιους οδηγούς.

Το ευτυχές ήταν πως αν εμείς στο ρεύμα μας βρίσκαμε μία φορά μποτιλιάρισμα , από την απέναντι μεριά γινόταν κυριολεκτικά το έλα να δεις...Ήταν 1η Αυγούστου και κατέβαινε η μισή Ιταλία μαζί με την άλλη μισή κεντρική Ευρώπη και μακαρίζαμε την έμπνευση που είχαμε να κάνουμε το roadtrip με αυτή τη φορά και όχι ανάποδα όπως είχαμε σκεφτεί κάποια στιγμή.

Να και μια ωραία ιδέα καθ'οδόν! Φωτοβολταικό και λάμπα στο δρόμο. Αφεντικοοοοό ακούς;;;
( το Δήμαρχο λέω!) Τώρα που ακρίβυνε η ΔΕΗ δεν θα ήταν πολύ ωραία λύση για την παραλιάρα μας εδώ στη Θεσσαλονίκη; Κάνε κάτι καλό και συ επιτέλους γι αυτή την πόλη και θα σ ευγνωμονεί και ο πλανήτης...

Περιέργως περάσαμε τα σύνορα στο τέταρτο....και μπήκαμε Κροατία! Ενώ το άλλο ρεύμα που λέγαμε, έχει αρκετές πιθανότητες να βρίσκεται ακόμη εκεί γύρω...
'Ηρθαν και τα σχετικά μηνυματάκια για τα δωρεάν δεδομένα και πανηγυρίσαμε αναλόγως....έβαλα τους χάρτες κανονικά να έχουμε την σωστή ροή της κίνησης και χαρήκαμε που μπορούμε πάλι να ποστάρουμε καμιά φωτογραφία στα σόσιαλ, ή (εγώ) στα τραβελστόρις και μετά να μπαίνουμε μετά να μετράμε τα λάικ, όπως κάνει κάθε σωστός άνθρωπος που δεν έχει άλλη ζωή

Εν τω μεταξύ με την αλλαγή συνόρων ήρθε κι ο πολιτισμός στους δρόμους! Τέρμα οι άναρχες προσπεράσεις, τέλος τα κασκαντεριλίκια, Ευρώπη είσαι λέμε! Θα ηρεμήσει κι ο Τασούλης που στην Κροατία στόμα είχε και μιλιά δεν είχε το αγόρι μας
Το ακόμη πιο περίεργο ήταν πως όσο πλησιάζαμε στο Ντουμπρόβνικ, ενώ περιμέναμε πως η κίνηση θα ήταν ξανά αφόρητη, το πράγμα ρόλαρε μπορώ να πω εξαιρετικά.
Είχαν μείνει μόνο μερικά χιλιόμετρα ακόμη όταν ξαφνικά μετά από μια στροφή ξεπροβάλλει αυτό!

και πιο κοντά!

έλα και λίγο ακόμη πιο κοντά!

Δεν είχαν ούτε ένα πλάτωμα να βγάλεις μια λήψη οι αθεόφοβοι! Σταματήσαμε όπως όπως δεξιά σ ένα πλατύ σημείο και βγάλαμε φωτογραφίες περνώντας πάνω από το προστατευτικό του δρόμου....και απλά τσιρίζοντας από την ομορφιά που αντικρίζαμε.
Εγώ κι ο Τάσος τσιρίζαμε δηλαδή. Ο Αντώνης δεν καταδέχεται να εκφράζεται σε τέτοια ακραία συναισθήματα όπως η χαρά κι ο ενθουσιασμός, το πολύ πολύ να πει ένα...ωραίο είναι! εδώ δεν ενθουσιάστηκε όταν πάτησε το Μάτσου Πίτσου, το Ντουμπρόβνικ θα τον ξετρελάνει; (Αντώνηηηηη μην κοιτάς τι γράφω σε αγαπάμε bro έτσι κ αλλιώς )

Μπήκαμε εύκολα στην πόλη και βρήκαμε το σπίτι μας. Μαζί με Κροατία πιάσαμε φυσικά και τις ανάλογες τιμές Ευρώπης...εκεί που δίναμε το πολύ 50 το βραδιά πιάσαμε αισίως τα 135!!! και αυτό με πολύ ψάξιμο αφού χρειαζόμασταν οπωσδήποτε πάρκιγκ για το αυτοκίνητο-όπως πολύ εύστοχα σχολίασε κάποιος φίλος εδώ, το πάρκιγκ στο Ντουμπρόβνικ είναι πιο σημαντικό κ από την ίδια τη διαμονή
Ομοίως μας ενθουσίασε και στο σπίτι, ήταν άνετο με πολλά κρεβάτια και όλα στρωμένα να διαλέξεις ότι γούσταρες!
Τις προηγούμενες μέρες όπως και αρκετές επόμενες ενώ εγώ είχα επιλέξει χώρους για να είμαστε άνετα, αυτοί βλέποντας κράτηση με 3 άτομα υπέθεταν βλακωδώς ότι πρόκειται μάλλον για ζευγάρι με παιδί κι έστρωναν μόνο ένα διπλό και ένα μονό μην αφήνοντας έξτρα σεντόνια ώστε να μπορώ να αναδιατάξω το χώρο...και εφόσον οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ήταν μακριά από το χώρο δεν ήταν εύκολο να κάνουμε αλλαγές.
Επίσης βρήκαμε πετσέτες σώματος σε κανονικό μέγεθος! Μαλωμένοι είναι οι Βαλκάνιοι με τις πετσέτες σώματος. Είχαν πάντα 2 πετσέτες προσώπου, οπότε έπρεπε να κάνεις μπάνιο και να επιλέξεις πιο σημείο του σώματός σου θέλεις να καλύψεις αν πρέπει να βγεις από το μπάνιο και δεν είσαι μόνος. Τι φάση!!

Μπόνους πλας η θέα του διαμερίσματος.

Παρότι ψοφούσαμε να ανακαλύψουμε την παλιά πόλη..first things first. Καταμεσήμερο ήταν κ έβραζε ο τόπος, μέσα στην παλιά πόλη ανάβει η πέτρα και μέρα μεσημέρι σιγοψήνεσαι σαν αρνάκι στη γάστρα....Φύγαμε καρφί για μπανάκι σε κοντινή παραλία που σύστησε ο φανταστικός μας οικοδεσπότης.

Copacabana τη λένε....καμία σχέση, αλλά τη δουλειά της την έκανε και με το παραπάνω!
και κυρίως παρκάραμε αμέσως και τσάμπα

Μετά από ένα διωράκι στην παραλία και παγωμένες μπυρίτσες μας έπιασε και μια λιγούρα.
Πήγαμε σούπερ μάρκετ δίπλα από το σπίτι, προμηθευτήκαμε τα πρωινά μας για την επόμενη , μαζί με αυγά και λουκάνικα και ετοίμασα μια σπέσιαλ ομελέτα, στανιάραμε λίγο και ξεκουραστήκαμε μέχρι να πέσει κάπως ο ήλιος και να ξαμολυθούμε στην παλιά πόλη.

Σούρουπο σχεδόν το πήραμε με το πόδι αφού απήχαμε λιγότερο από 2 χιλιόμετρα...
'Ολα τα κτίρια ήταν όμορφα και φροντισμένα

περάσαμε και από αυτό...

και σε λιγάκι ξεκίνησαν τα ωραία...

Pile Gate

Stradum

στη Θεσσαλονίκη έχουμε ένα τέτοιο που ξεκινάει απο το Λευκό Πύργο και πίνεις ποτάκι ενώ σε πάει βόλτα στο Θερμαικό (ιδέες ρίχνω )

Τρε ρομαντίκ (και εξαντλικ)

Ο κόσμος, ήταν πολύς, πάρα πολύς αλλά περιμέναμε τα χειρότερα και μας φάνηκε σχεδόν υποφερτός. Μετά τις 11 δε, αραίωσε αισθητά. Δεν είναι για πάρτι άνιμαλς το Ντουμπρόβνικ. Κάνουν τις βόλτες τους άντε κι ένα δείπνο στα ακριβά ρεστοράντ κ έξω από την πόρτα!

Ο μέσος όρος ηλικίας των επισκεπτών ήταν μάλλον χαμηλός και υποθέτω ότι υπαίτιο είναι το Game of Thrones που εκτόξευσε τη δημοτικότητα και τον τουρισμό της πόλης. 'Εχει άλλωστε σχετικά τουρς που σε πηγαίνουν στα σημεία των γυρισμάτων όπως και πάμπολα σουβερινάδικα με το αυθεντικό σήμα της σειράς. Εγώ πάλι από GOT.... ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν έχω δει ούτε 10 λεπτά....
δεν τόχω καθόλου με αυτές τις ...βιβλικές σειρές και ταινίες όπως το Game of thrones, Αρχοντα των Δακτυλιδιών κλπ. οπότε απλά απόλαυσα τις βόλτες μου δίχως να ξέρω επ'ακριβώς που πατάω...
'Εχω όμως μια κόρη που είναι φανατική φαν κι ήθελα να της πάρω κάτι με το αυθεντικό λογότυπο από εκεί. Σύντομα αποκαρδιώθηκα γιατί η πιο απλή χαζομαρίτσα ξεκινούσε από 20 ευρώ, κανονικό χρυσωρυχείο έχουν στήσει εκεί σιγά μην το άφηναν! Τελικά σε κάποιο κατάστημα μου είπαν ότι είχαν μια κούπα με ταλαιπωρημένη συσκευασία και μου την έδωσαν μισή τιμή...πάλι ακριβή ήταν αλλά όχι γδάρσιμο και η κούπα ήταν καταπληκτική, ξετρελάθηκε όταν της το έδωσα.

Κατά τ άλλα η εμπειρία της πόλης ήταν συνολικά εκστατική!
Τα πάντα είναι παραμυθένια, ήσουν ξαφνικά στο μεσαίωνα και τα πάντα συνηγορούσαν για να αρχίσεις να οραματίζεσαι ιππότες, σταυροφορίες, μάγισσες και ιερά εξέταση -ότι βόλευε τον καθένα. Ο δε φωτισμός, το απογείωνε το τοπίο.
Τίποτα δεν μπορούσε να με χαλάσει-ούτε καν ο κόσμος. Δεν είχε σημασία αν ήταν 3,5,10 ή 10.000 όσοι ήταν παρόντες εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει διαφορά ήταν να μπορούσα να βρίσκομαι εκεί ολομόναχη. Με τα πάντα κλειστά. Μόνο έτσι θα μπορούσα να το νιώσω διαφορετικά αλλά αυτό φυσικά είναι ουτοπία. Με οποιοδήποτε άλλο σενάριο μπορούσα να συμβιβαστώ.

Αφού περπατήσαμε προς όλες τις κατευθύνσεις-μας τσάκισε η ζέστη αλλά τι άλλο να κάναμε-ανεβήκαμε , κατεβήκαμε ξανά και ξανά τα σκαλιά, πήγαμε μπρος και πίσω κάμποσες φορές αλλά φύγαμε και από τα πολύ τουριστικά, φτάσαμε πιο πάνω στα σοκάκια που έχει ενοικιαζόμενα δωμάτια, γυρίσαμε πάλι πίσω στη Stradum και καθίσαμε να ξεδιψάσουμε με ένα ποτάκι. Από τις τέλειες στιγμές του ταξιδιού, πλήρως ικανοποιημένοι χαζεύαμε το σεργιάνι, ανάψαμε και το τελευταίο πούρο που μας είχε μείνει από το ταξίδι της Κούβας...Ζωάρα!

Δεν πεινούσαμε πολύ-ίσως λόγω ζέστης και δεν χρειάστηκε να τσεκάρουμε τις τιμές στα εστιατόρια. Είχαμε σταμπάρει ένα πολύ τίμιο σαντουιτσάδικο να το πω; πιτσαρία το πω; όπως και να το πω είχε φαγητό πακέτο, τσιμπήσαμε μια μεγάλη πίτσα και μια τορτίγια με κάτι και φύγαμε για τη μπαλκονάρα μας. Χτυπήσαμε και uberaki απέξω για να μην έχουμε ποδαρόδρομο ανηφόρα βραδυάτικα και τελειώσαμε την υπέροχη νύχτα απολαμβάνοντας ένα μπουκάλι καλό λευκό κρασί και τον απόηχο μιας συναυλίας στα κροάτικα (!)-τι να κάνουμε η ζωή δεν είναι τέλεια- που γινόταν σχετικά κοντά από το σπίτι μας.

 

[Travelliaris]

Ψέματα λέει το 6ευρω δεν ονομάστηκε παπάρας αλλά Τ.Μ.Π.Τ.Π.
Αυτά. Όλα τα άλλα έτσι έγιναν

 

[Smaragda53]

Τέλεια! Εγώ είχα πάει Σεπτέμβρη 1982, χαμός γινόταν και τότε πάντως.
Δυο χρόνια μετά τον θάνατο του Τίτο. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ενιαία ακόμα, φαντάσου!

 

[Smaragda53]

and you can kiss your tourism goodbye ...ο άλλος λέει βλέπεις τα αυτοκίνητα που περνάνε; σε κανά δυό χρονάκια θα τα βλέπετε που θα περνάνε ΜΟΝΟ για να έρθουν στη δική μας χώρα.

έσκασα στα γέλια!

 

[evaT]

Ψέματα λέει το 6ευρω δεν ονομάστηκε παπάρας αλλά Τ.Μ.Π.Τ.Π.
Αυτά. Όλα τα άλλα έτσι έγιναν

Σκεφτόμουν πολύ ώρα πως να το γράψω για να είναι....δημοσιεύσιμο σε σοβαρό φόρουμ! Τέλεια προσέγγιση οποίος κατάλαβε, κατάλαβε

 

[evaT]

Τέλεια! Εγώ είχα πάει Σεπτέμβρη 1982, χαμός γινόταν και τότε πάντως.
Δυο χρόνια μετά τον θάνατο του Τίτο. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ενιαία ακόμα, φαντάσου!

Αξία ανεκτίμητη με ενωμένη Γουγκοσλαβία. Χαμός κ πολύ πριν το GOT λοιπόν!

 

[evaT]

5η μέρα Ντουμπρόβνικ τα ρέστα και Μόσταρ το κουκλάκι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης

Μα καλά μία μόνο μέρα στο Ντουμπρόβνικ; είστε σοβαροί;;
Κι όμως...Αν θέλεις να το χαρείς-χαρείς δεν φτάνουν ούτε δύο, αλλά για να το δεις απλά χωρίς να εμπεδώσεις κάθε γωνιά ή να χασομερήσεις με ξεναγήσεις και τέτοια, ένα απόγευμα είναι μια χαρά.
Το πρωί έπεσε η ιδέα μήπως κατεβαίναμε νωρίς χωρίς τις ορδές τουριστών, να το περπατήσουμε για άλλη μια φορά , κυρίως γύρω από την περίμετρο του κάστρου που την προηγούμενη μέρα δεν μας άφησαν λόγω ώρας.
Εγώ προτιμούσα να μη χάσουμε χρόνο μέσα στην πόλη διότι και η σημερινή μέρα είχε φορτωμένα χιλιόμετρα και διέλευση συνόρων, αλλά αντ' αυτού να πάμε νωρίς νωρίς στο λόφο από όπου ξεκινάει το τελεφερίκ και να χαζέψουμε από κει την πανοραμική θέα της πόλης. Είχαμε περάσει από το σημείο που ανεβαίνεις στο λόφο την προηγούμενη το μεσημέρι και γινόταν ένας χαμούλης από όσους ήθελαν να ανέβουν αλλά αυτή την ώρα ενδεχομένως η κατάσταση να ήταν καλύτερη.
Τους έπεισα και ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας..

Στο τσεκάρισμα ρουτίνας που ευλαβικά τηρώ πάντα πριν ξεκινήσω για κάπου-διαβατήριο, πορτοφόλι, κινητό....ανακαλύπτω έντρομη ότι διαβατήριο γιοκ
Προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμη, αδειάζω όλη την τσάντα ενώ ταυτόχρονα σκέφτομαι που το είδα για τελευταία φορά...το είχα δώσει την προηγούμενη στον ιδιοκτήτη και θυμόμουν πολύ καλά να το επιστρέφει και να το ξαναβάζω εκεί που το φυλάω.
Η βλακεία μου ήταν ότι το είχα συνέχεια στην τσάντα όλο το βράδυ μέσα στην παλιά πόλη, κ αφού τελικά δεν το βρήκα πουθενά υπέθεσα ότι από την ανυπομονησία μου να βάζω/βγάζω τη φωτογραφική από την τσάντα μάλλον σε κάποια φάση το σκόρπισα κ αυτό κάπου στα σοκάκια της πόλης.
Εντάξει χαλαρά με έπιασε πανικός, όχι τίποτα αλλά υποτίθεται ότι σε λίγο περνούσαμε και σύνορα!
Ενημέρωσα τους άλλους και ψάξαμε όλοι μαζί , τζίφος.

Μαζί με τον πανικό, με έπιασε και η τσατίλα. Αδύνατον να πιστέψω πως εγώ έχασα διαβατήριο. Εγώ να χάσω διαβατήριο!!! που δεν έχω χάσει ούτε βελόνι στη ζωή μου.
10 χρόνια τώρα που κάνω τον αρχηγό σε εκδρομές έχω δει κι έχω δει.....βιβλίο γράφω κανονικά και τώρα....την πάτησα και η ίδια αδύνατον να το δεχθεί ο εγωισμός μου!

Ευτυχώς 5 λεπτά μετά το αρχικό σοκ θυμήθηκα ότι σε άλλο σημείο των αποσκευών είχα μαζί την ταυτότητά μου κ αυτό το κάνω (λόγω εμπειρίας) για να μη βρεθώ ξεκρέμαστη σε ταξίδι . Οπότε σκέφτομαι ουφ...τουλάχιστον ταξιδεύω.
Λέω παιδιά εντάξει δεν θα χαλάσει το ταξίδι, απλά θα πληρώσω τα παράβολα και θα βγάλω καινούργιο-ας πρόσεχα. Αργότερα έμαθα πως δεν είναι τόσο απλό, αν χαθεί πρέπει να περιμένεις ένα 6μηνο για να βγάλεις καινούργιο, αλλά ευτυχώς εκείνη τη στιγμή δε το γνώριζα αυτό.
Χτυπήσαμε στον ιδιοκτήτη του σπιτιού που έμενε δίπλα για να μας βοηθήσει πως να πάμε στην αστυνομία να κάνουμε μια δήλωση απώλειας μπας και το βρει κανείς και το παραδώσει...
Βρήκαμε μόνο τη γυναίκα του που δε μιλούσε γρι αγγλικά. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι συμβαίνει, έβαλα και το γκουγκλ τρανσλέητ γιατί δε συννενοούμασταν με τίποτα και φρίκαρε κ αυτή η κακομοίρα.
Πήρε την αστυνομία και την άκουγα να λέει Γκρ(ε)τκσα και γκρ(ε)τσκα (το φωνήεν προαιρετικό....) κι αν δεν ήμουν στην τσίτα θα έβαζα τα γέλια με το πως μπορούν να προφέρουν τόσα σύμφωνα μαζεμένα...
Τελικά μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να πάω από το τμήμα να κάνω μια δήλωση, πήρα τη διεύθυνση και την ευχαρίστησα πολύ γιατί πραγματικά έδειχνε να συμπάσχει η γυναίκα.
Εκείνη την ώρα βλέπω περιχαρή τον Τάσο να τρέχει με το διαβατήριό μου στο χέρι και να λέει τάξε μου
Μα που ήταν;; Εννοείται το αυτοκίνητο το είχαμε τσεκάρει αμέσως.
Κατέβηκε στο αυτοκίνητο να φορτώσει τα πράγματά μας και εντελώς τυχαία έσκυψε κάτω και το είδε να βόσκει ξέμπαρκο κάτω από τη θέση του συνοδηγού....Υποθέτω πως σε κάποια στροφή άνοιξε η τσάντα μου και το διαβατήριο γλίστρησε σε από το πλάι κάτω από το κάθισμα!!
Τον αγκάλιασα και τον φίλησα σταυρωτά που με έσωσε από την ταλαιπωρία....αν δεν το έβλεπε παίζει να το βρίσκαμε στο πλύσιμο πίσω στην Ελλάδα.
Το άλλαξα μέρος σε θήκη που να κλείνει με φερμουάρ και αφού πήγε η καρδιά μου στη θέση της ξεκινήσαμε την βόλτα μας.

Φυσικά ο Αντώνης μου την είπε με το...καλημέρα (και μεταξύ μας καλά έκανε )
"δεν θα μου ξαναπείς λέει κουβέντα εγώ διαβατήριο ΔΕΝ έχασα"
Δίκιο είχε τι να πω....ένα ψωρο iphone (του κουτιού) έχασε μόνο λίγο πριν μπει στο αεροδρόμιο κάπου στη Λατινική Αμερική, μην το κάνουμε θέμα ....

Βγήκαμε ξανά από την παραλιακή να θαυμάσουμε τα τείχη με τον ήλιο ψηλά

και φύγαμε για το τελεφερίκ όπου φτάσαμε σχετικά γρήγορα αφού όπως σωστά υποθέσαμε εκείνη την ώρα η κίνηση ήταν ελάχιστη.
Προειδοποιώ τους μελλοντικούς ταξιδιώτες ότι ο δρόμος είναι ανηφορικός και εξαιρετικά στενός, είναι δε διπλής κατεύθυνσης και σε πολλά σημεία για να περάσεις πρέπει να κάνει ο ένας μπρος, ο άλλος πίσω κλπ-λογικά σε ώρα αιχμής πρέπει να γίνεται το αδιαχώρητο.

'Ομως η θέα ήταν υπέρ-συγκλο! Από τις στιγμές που οι εικόνα σου κόβει την ανάσα και μένεις μαρμαρωμένος να κοιτάς και ανατριχιασμένος να νιώθεις απλά και μόνο τυχερός που είσαι εκεί και το βλέπεις.
Εμείς έτσι το βιώσαμε.

Στην τελευταία φωτό λείπει το...μισό Ντουμπρόβνικ. Με έβγαλε ο Αντώνης που του έλεγες τράβα το Ντουμπρόβνικ κι έβγαζε...το Σπλιτ! Αλλά μας το έλεγε ο άνθρωπος από την αρχή μη μου λέτε να βγάζω φωτογραφίες, εγώ δε βλέπω

Πάντως και τώρα που τα γράφω και τις ανεβάζω πάλι το ίδιο συναίσθημα μου έρχεται. Και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να το αποτυπώσει αυτό. Γι αυτό να πάτε να το δείτε από κοντά παιδιά! Και αυτό και πολλά άλλα.

Με μισή καρδιά φύγαμε από κει και λέγαμε με τον Τάσο...μα τι άλλο να δεις τώρα; κι όμως....

Πήραμε το δρόμο προς Βοσνία κι αυτή τη φορά στα σύνορα μας περίμενε μια σχετική ταλαιπωρία....νομίζω ήταν η μοναδική φορά που βρήκαμε ουρά πάνω από μισή ώρα. 'Οχι ότι ζήσαμε κάτι τραγικό αλλά 40-45 λεπτά τα φάγαμε στην ουρά. Πρώτη στάση σε μερικά χιλιόμετρα το γραφικό Τρέμπινιε.

Η πλατεία με τα 16 πλατάνια. 'Ηπιαμε έναν ωραίο καφεδάκο και δροσιστήκαμε.

και μια βόλτα στη μικρή παλιά πόλη

το ποτάμι

η Γέφυρα Arslanagica

Εδώ έχουν κάνει την εξής ωραία μαγγειά! 'Εφιαξαν μια τεχνητή πισίνα που με μια αντλία-συντριβάνι τραβάει νερό από το ποτάμι και το διοχετεύει εκεί συνεχώς ενώ στην όχθη λειτουργεί beach bar κι έτσι ο κόσμος έχει ένα μέρος να δροσίζεται και να ξεσκάει . Παγωμένο βέβαια το νερό, μούδιασαν τα πέλματά μου! Αλλά ωραία φάση....

Και φύγαμε για Μόσταρ μέσα στην τρελή χαρά!
'Αδειοι δρόμοι στη Βοσνία...λογικό καλοκαιράκι είναι, τη μερίδα του λέοντος την παίρνουν οι ακτές της Κροατίας.

Στο τσακίρ κέφι....

20 Αυγούστου 2022

Μαζί με το τραγούδι βρήκαμε και καινούργιο παιχνιδάκι. Με αφορμή τα Γκρ(ε)τσκα της Κροάτισας αρχίσαμε να παραφράζουμε τις ελληνικές λέξεις στα σέρβικα. Βγάζαμε τα φωνήεντα, διορθώναμε τις καταλήξεις και γελάγαμε σα 5χρονα...'Οταν σταμάτησα στο φούρνο να πάρω λίγο ψωμί, λέω δεν μιλούν ντιπ αγγλικά και δεν ξέρω πως να τις λέω να μου δίνουν ξεροψημένο. Τα δείχνω μόνο αλλά δε βγάζω άκρη. Και μου προτείνει ο Τάσος να τα δείχνεις λέει και να τους λες This αλλά Krtska χαχαχα όντως τώρα;;;

Μόνο 116 χιλιόμετρα απέχει το Μόσταρ από το Τρέμπινιε, αλλά γενικά κάθε μέρα δεν ήταν ότι είχαμε φορτωμένα χιλιόμετρα. 120-160 το πολύ. Πως καταφέρναμε τελικά να είμαστε στο αμάξι για 4-5-6 ώρες καθημερινά πραγματικά με ξεπερνάει. Λίγο η κίνηση στους δρόμους, λίγο το χασομέρι στα σύνορα, καμιά στάση από δω κ από κει βάλε κι ότι κάθε μέρα θα τρώγαμε και μια φρίκη με τους χάρτες που μας έστελναν όπου νάναι....νάτο το 5ωράκι!
'Ετσι ήταν μεσημεράκι όταν φτάσαμε και στο Μόσταρ.
Από τον όγκο των αυτοκινήτων που βρήκαμε στα πάρκιγκ καταλάβαμε ότι μάλλον θα βρούμε περισσότερο κόσμο από ότι περιμέναμε.

Στο Κότορ περιμέναμε το στριμωξίδι στο Μόσταρ το βρήκαμε τελικά...Ο κακός χαμός!
Οι περισσότεροι όμως για ημερήσια από το Ντουμπρόβνικ από όσο καταλάβαμε , μια και το βράδυ η κατάσταση ήταν αισθητά καλύτερη.

Το Μόσταρ χτισμένο στις όχθες του ποταμού Νερέτβα φιλοξενεί το διάσημο γεφύρι Stan Most που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1993 στον γιουγκοσλαβικό πόλεμο και ξαναφιάχθηκε με βάση το αρχικό σχέδιο το 2004. Η πόλη είναι κυρίως μουσουλμανική (είναι διάχυτο το οθωμανικό στοιχείο παντού) με τρία μεγάλα τζαμιά, το Ταμπάκικα, το τζαμί του πασά αλλά και το Καραντιόζ Μπεκ στο κέντρο της πόλης.

Μπήκαμε στην παλιά πόλη και χάσαμε τα μυαλά μας! Όσα μας είχαν απομείνει δηλαδή.
Από την ατμόσφαιρα, τα χρώματα, το πολύβουο λεφούσι των δυτικών τουριστών μαζί με τις μουσουλμανικές οικογένειες , τις μαντήλες να κυριαρχούν και τους μιναρέδες να προβάλλουν πίσω από κάθε κορνίζα.
Απίστευτες εναλλαγές αυτό το ταξίδι. Τη μία στιγμή βρισκόμασταν στα βάθη του μεσαίωνα και την επόμενη σε μια μικρογραφία της ανατολής με φόντο την καταπράσινη όαση του Νερέτβα.
Αν δεν με πιστέψατε ακόμη δείτε τις εικόνες για να σας βάλω λιγάκι στη διάθεση...

όχι δείτε ομορφιά!

Πάνω από το γεφύρι είχαν έναν κράχτη που μάζευε ψιλά για να πηδήξει ο συνεργάτης του στο νερό. Μαζεύτηκε κόσμος και του φώναξαν να πηδήξει, αφού μάζεψαν ότι είχαν να μαζέψουν έκανε τη βουτιά...

23 Αυγούστου 2022

Μετά από αυτό κατεβήκαμε στις όχθες όπου ο Τάσος μόλις είδε το νερό έκανε σα 10χρονο σε παγωτατζίδικο και γενικά από κει και μετά όποτε έβλεπε ποτάμι πάθαινε κάτι σα ντελίριο-δεν τον μαζεύαμε με τίποτα.... και τελικά βούτηξε....παγωμένο ήταν το νερό μμππρρρρρ, εγώ μπήκα μέχρι γόνατο και νόμιζα ότι θα πάθω καρδιακό από το κρύο.

Απογευματάκι βρήκαμε τη σπιταρώνα μας. 2 δωμάτια σαλοκουζίνα και αυλή, με 50 ευρώ κοψοχρονιά και πάλι! και την πέσαμε για να ξαναβγούμε το βράδυ.

Στο σούρουπο οι εικόνες ήταν καρτ ποστάλ και λίγα λέω...

μετά από τη φωτρογράφιση το έριξα στο ανελέητο σόπιγκ! Από μαγνητάκια κ αναμνηστικά, πέρασα στα πολύχρωμα μπιζού και τσίμπησα ένα ωραιότατο κρεμαστό με λιλά πετρούλες για μένα καθώς και κάτι εντυπωσιακά σκουλαρίκια δωράκι για τις φίλες μου.

Τελειώσαμε τη βραδυά με ένα ωραιότατο δείπνο με βουνίσια κρεατικά και χύμα ντόπιο κρασί, με θέα την υπέροχα φωτισμένη γέφυρα και αν δεν με πιστεύτετε να!

 

[evaT]

6η μέρα Split-less in Split...κι ένα ρηγιούνιον...

Ξανά Κροατία είχε λοιπόν το πρόγραμμα την επομένη. Με τη Βοσνία κλείσαμε ραντεβού 2-3 μέρες αργότερα για μια πιο ενδελεχή ματιά.
Μπες-βγες από τα σύνορα είχαμε γίνει πια εξπέρ στη διαδικασία. Λέω θα μας δουν στην Κροατία και θα πουν πάλι εσείς εδώ; Θα πούμε μη δίνετε σημασία κάτι περίεργοι είμαστε που κάνουμε βόλτες πάνω κάτω στις χώρες

Μπαίνοντας στο Μόσταρ την προηγούμενη είχαμε δει την πινακίδα που οδηγούσε προς το Σπλιτ. Η πρόθεσή μας ήταν να πάρουμε την πιο σύντομη διαδρομή και να πατήσουμε και ολίγον από αυτοκινητόδρομο. Στη Βοσνία όμως η οδοσήμανση είναι κάτι σαν τους πετυχημένους γάμους. Είδος προς εξαφάνιση!
Οι δε χάρτες όφλαιν, δεν είχαν τα κέφια τους εκείνη τη μέρα. Μας γύριζαν συνέχεια πίσω στο ίδιο σημείο χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Ο Τάσος μάταια επιχείρησε να ανοίξει διάλογο με την κοπελιά που μιλούσε στο app, είχε τα υπαρξιακά της εκείνη και του κρατούσε μούτρα, έτσι σταματήσαμε να ρωτήσουμε σ ένα βενζινάδικο.
Μας έστειλαν προς την αντίθετη κατεύθυνση ενώ το gps αγωνιούσε να κάνει σύνδεση με το δορυφόρο.
Σταματήσαμε στην αγαπημένη PEKARA της καρδιάς μας και πήγα να φορτώσω προμήθειες. Ρώτησα και εκεί-αγγλικά γρι αλλά για Σπλιτ όλο ευθεία, έτσι μου έδειξε να καταλάβω...
20-30 χιλιόμετρα αργότερα επιτέλους συντονίστηκε ο χάρτης και καταλάβαμε πως τελικά απλά βρεθήκαμε στον παλιό δρόμο που ήταν ελάχιστα πιο μακρύς, διαπιστώνοντας επίσης πως θα βρεθούμε δυό βήματα πιο πέρα από την καινούργια φουτουριστική γέφυρα της Κροατίας που είχε μόλις εγκαινιαστεί 5 μέρες πριν και πλέον παρακάμπτει το στενό κομμάτι της Βοσνίας που έπρεπε αναγκαστικά να διασχίσεις κατά μήκος της ακτής.
Αποφασίσαμε ότι ήταν ευκαιρία να λοξοδρομήσουμε ελαφρώς και να τη δούμε δωρεάν, μια και σε λίγο καιρό ο τσάμπας πέθανε και η κάθε διέλευση θα είναι τουλάχιστον αλμυρή.

Κάναμε πολύ καλά, η πρώτη επαφή ήταν ουάου!!! αλλά σήκωσα το κινητό να τραβήξω ένα βιντεάκι στην είσοδο χωρίς να πατήσω το κουμπί και δεν έγραψε απολύτως τίποτα. Στην ανάποδη κατεύθυνση δεν μου άρεσε τόσο η οπτική της γέφυρας και έριξα την ιδέα στον Τάσο, μήπως...μήπωωως λέω να κάνουμε μια αναστροφή και να την ξαναπεράσουμε;
Δεν μου απάντησε αλλά με κοίταξε στραβά και το βούλωσα αφού δεν ήθελα να ρισκάρω να ψάχνω για ωτοστόπ στις ακτές της Κροατίας

Οπότε βολευτείτε με αυτή τη φωτό.

Γέφυρα Pelješac- φρέσκο αξιοθέατο μόλις βγήκε από το φούρνο της PEKARA!

Στο Σπλιτ θα συναντούσαμε το φίλο μου το Γιώργο που εδώ και κάποια χρόνια μένει μόνιμα στην Ελβετία.
Εγώ τον γνωρίζω βέβαια από την Ελλάδα αλλά εννοείται πως τον έχω επισκεφτεί στη Ζυρίχη παλιότερα (όχι θα τον άφηνα!) , πλέον όμως λόγω του κορώνα είχαμε να βρεθούμε από το 2018 και ήμουν πολύ χαρούμενη που θα τον ξαναέβλεπα. Τα παιδιά τον είχαν γνωρίσει κάποια στιγμή σ έναν καφέ αλλά δεν πειράζει θα είχαμε ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα στην Κροατία.
Αυτός εκείνες τις μέρες έκανε ένα μίνι τουρ στην Κροατία, είχαμε συνεννοηθεί από πριν για να συντονιστούμε κάπως και τώρα προερχόμενος από Ζάγκρεμπ ήταν ήδη στο Σπλιτ και μας περίμενε να πάμε για μπάνιο, ενώ την επόμενη μέρα θα ερχόταν μαζί μας στο αυτοκίνητο να κάνουμε ένα τουρ όλοι μαζί παρέα από τις ακτές του Σπλιτ προς το Ζαντάρ.

Πριν φτάσουμε στο Σπλιτ μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και για πρώτη φορά στο ταξίδι είδαμε πως λειτουργούν και τα διόδιά τους. Σταματάς σε μπάρα στην είσοδο του δρόμου, παίρνεις χαρτάκι όπως στα πάρκιγκ και στην έξοδο πληρώνεις με μετρητά ή κάρτα. Σου δείχνουν δε την αξία σε κούνα και ευρώ. Εμείς με τη ρέβολουτ ούτε είδαμε τι χρώμα έχουν τα κούνα. Τα ποσά πάντως ήταν απολύτως λογικά ανάλογα και τα χιλιόμετρα που είχες διανύσει.

Στην Κροατία είχαμε κανονικά τα δεδομένα μας στο τηλέφωνο κι ο Αντώνης έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη για να βρεί ότι αξιοσημείωτο βράχο έχουν... ξεχάσει να συμπεριλάβουν οι τουριστικοί οδηγοί εμείς πηγαίναμε ντογρού σε παραλία στο Σπλιτ, αυτός ανακάλυψε τη Μακάρσκα, είδε τι είδε στο ιντερνέτ κι άρχισε να μας πιλατεύει, τι παραλιάρα είναι και δεν πρέπει να χάσουμε τέτοια ευκαιρία. Μετά το κάζο που είχαμε ήδη πάθει με τις παραλίες από φωτογραφία να παραληρείς και η πραγματικότητα να σε προσγειώνει ανώμαλα, δεν πίστευα πια τίποτα.
Ο Τάσος είπε εγώ δεν βγαίνω από τον αυτοκινητόδρομο και το πράγμα τελείωσε εκεί.
Γεγονός που το μετανιώσαμε πικρά αργότερα όταν μπλέξαμε στην κίνηση και ο Αντώνης βρήκε ευκαιρία να διασκεδάσει, τώρα θα πίναμε τις μπύρες μας στη Μακάρσκα, και τα καλύτερα νερά χάσαμε που τα έχει μόνο η Μακάρσκα, τις καλύτερες γυναίκες έχει η Μακάρσκα....και αυτό συνεχίστηκε για αρκετές μέρες ακόμη (μέχρι να βρει καινούργιο κόλημμα) και αν βρεθεί κάποιος εδώ μέσα και μου πει ότι η Μακάρσκα είναι παραλιάρα, εγώ να ξέρετε θα τον μπλοκάρω

'Ενα χάλι και μισό μου φάνηκε στην είσοδο το Σπλιτ. Μεγαλούπολη με βιομηχανία και άσχημα κτίρια. Γνώμη που δεν άλλαξα ούτε στη συνέχεια οδεύοντας προς πιο κεντρικά σημεία.
Η δε γειτονιά που θα μέναμε (αναγκαστικά λίγο πιο αποκεντρωμένα λόγω του ό,τι χρειαζόμασταν ελεύθερο παρκάρισμα) θύμιζε εργατικές πολυκατοικίες του Φοίνικα στη Θεσσαλονίκη.
Το σπίτι που είχαμε πληρώσει ένα κατοστάρικο για ένα βράδυ ήταν μεν ευρύχωρο αλλά εντελώς basic και μάλλον κάτω του μετρίου. Αλλά είπαμε...Φουλ σαιζόν νοικιάζουν μέχρι κ τα κοτέτσια τους.
Φρεσκαριστήκαμε και ντογρού για παραλία. Ο Γιώργος μου είχε στείλει λινκ με την τοποθεσία της παραλίας και θα ερχόταν κ αυτός να μας βρει.

Είχε μια ψιλοατυχία την προηγούμενη μέρα και περίμενα να μας τα πει από κοντά.
Το παλικάρι βασικά ανήκει στην αναφερόμενη ως brain-drain κατηγορία των συμπολιτών μας που κατά την προηγούμενη δεκαετία τρώγοντας γενναία τη μούτζα από την κατάσταση της οικονομίας και συλλήβδην της ανικανότητας των πολιτικών μας την....έκαναν με ελαφριά προς άλλες πιο πρόθυμες να δείξουν έμπρακτα τη στοργή τους πολιτείες. Και καμία εκ των προθέσεων δεν έχει να επιστρέψει στη μαμά-πατρίδα παρότι η αγαπημένη μας κυβέρνηση αγωνίζεται να μας πείσει για το αντίθετο.
Το λαμπρό βέβαια μυαλό που έχασε η χώρα μας φαίνεται πως το είχε μάλλον ξεχάσει σπίτι του στις διακοπές, γιατί εκεί που περπατούσε αμέριμνος και υποθέτω τιντεριαζόταν (άλλαζε μηνύματα με θηλυκές υπάρξεις στη γνωστή εφαρμογή γνωριμιών) στο κινητό του, δεν πρόσεξε μια πινακίδα που έβρισκε στο μπόι του (είναι και δίμετρος παναθεμά τον) και προέκυψε...μετωπική, με αποτέλεσμα να τρέχει στα επείγοντα για ράμματα....ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό και το τραύμα ήταν μέσα στα μαλλιά -δεν του χάλασε την πρόσοψη

Προσεγγίζοντας την παραλία άρχισα να το συμπαθώ το σκηνικό λιγάκι περισσότερο. Υπήρχε ένα τεράστιο πάρκο-δάσος το Marjan Park και ο δρόμος περνούσε περιμετρικά όπου κατέληγε στις παραλίες. Οι οποίες παραλίες αν και εντός πόλης είχαν τα καλύτερα νερά από ό,τι είχαμε δει μέχρι στιγμής.

Από πολυκοσμία βέβαια, ούτε συζήτηση!
Παρκάραμε όμως...σιγά που δε θα! Εμείς γαλουχηθήκαμε να παρκάρουμε Χαλκιδική πρώτο πόδι σαβ/κο, θα μασήσουμε στην Κροατία, γατάκια;

Στο μπητς μπαρ δεν είχε βέβαια ούτε κόκκο άμμου ελεύθερο....είχε όμως ένα σαν πεζούλι στην άκρη με φυσική μάλιστα σκιά από πεύκα...μας έκανε και με το παραπάνω.
Με το που στρώσαμε πετσέτα να αράξουμε ακούμε από δίπλα....Locomondo καπνίζω μπάφους και παίζω Pro...λέμε τι φάση; και μιλάμε στα παλικάρια-πιτσιρικάδες από Αθήνα, σε roadtrip κ αυτοί, ακριβά λέει παιδιά τα ακτοπλοικά στην Ελλάδα για τα νησιά και καταλήξαμε εδώ...
Πιάσαμε την κουβέντα για τις εντυπώσεις μας από τα μέρη που είχαμε δει και μας ρώτησαν αν ταξιδεύουμε πολύ....και με την ερώτηση αυτή έπαιξε αμέσως μπαλίτσα ο Αντώνης που το χειμώνα πέρασε ένα γεμάτο 3μηνο στη Λατινική Αμερική οπότε μπήκε στην παρέα με γκολ από τα αποδυτήρια. Τους κρέμασαν τα σαγόνια τους πιτσιρικάδες.

Εγώ άρχισα να χαζεύω τριγύρω μου γιατί είχε ήδη αντιληφθεί το μάτι μου την κατάσταση.
Η ...Θεσσαλονικιά της Κροατίας σύχναζε εκεί! Θεσσαλονικιά είμαι και γω δηλαδή αλλά...καμία σχέση. Τι μαγιώ λεοπάρ, τι κορδόνι, τι μακιγιάζ και ψεύτικη βλεφαρίδα, έλεγες όπου νάναι θα σκάσει μύτη και η Πάολα με 12ποντο και θα μας τραγουδήσει γαβγίσει, κανά δυό άσματα να δέσει το σκηνικό.
Γι αυτό είχαν ακροβολιστεί όλοι οι λέγουρες-υποψήφοι γαμπροί στα πεζούλια...είχαν θέα...άπλετη!

Μέχρι και γω έβγαλα φωτογραφίες με κάτι Κροάτικους-πισινούς, τι να κάνω, αυτά έβλεπα αυτά έβγαζα
Αλλά επειδή είμεθα σοβαρό φόρουμ θα ανεβάσω φυσικά μόνο τις τουριστικές...

Kasjuni Beach Χαμούλης

Μπήκα στο νερό και ήταν αρκετά πιο ζεστό από ότι οι θάλασσες πιο νότια, σκέφτηκα πως μάλλον έχει να κάνει με τα ρεύματα τελικά. Και ήταν πολύ διαυγή τα νερά, απόλαυση.
Κολυμπούσα και σκεφτόμουν πως φέτος το πρώτο μπάνιο της χρονιάς το έκανα στην Καραϊβική στην Κούβα το Γενάρη, το 2ο στον Ατλαντικό αρχές Μαΐου στην Πορτογαλία και το τρίτο πλέον στην Αδριατική....τρένο το πήγα! Κι έτσι χαρούμενη ...έπαψα ευτυχώς να σκέφτομαι.
Ήρθε κι ο Γιωργάκης και πήραμε μπυρίτσες να πούμε τα νέα μας.

Απόγευμα πια μαζευτήκαμε να ανασυντάξουμε δυνάμεις και να βγούμε στην παλιά πόλη.
Κατεβήκαμε ως κάτω με τα πόδια και είδαμε λίγο περισσότερο το Σπλιτ δίχως να καταφέρει να μας κερδίσει. Παντού τα ογκώδη, άσχημα και άχρωμα κτίρια τύπου Σοβιέτ.
Μέχρι τις παρυφές της παλιάς πόλης.

Η οποία παλιά πόλη συγκεντρώνεται γύρω από το μεγαλοπρεπές Παλάτι του Διοκλητιανού κατασκευασμένο τον 4ο αιώνα μ.Χ. Μάλιστα η υπόλοιπη πόλη δημιουργήθηκε και επεκτάθηκε γύρω από το ίδιο το παλάτι που αρχικά ήταν η μόνη κατασκευή στην πόλη.
Καλύτερα να παρέμενε κι η μόνη δηλαδή...άντε κι η παλιά πόλη και τέρμα. Τόσο πολύ το συμπάθησα το Σπλιτ! Το λογοπαίγνιο στον τίτλο είναι ξεκάθαρα ύπουλο και παραπλανητικό.

Παλάτι Διοκλητιανού

Παλιά Πόλη Σπλιτ

Βάζω και μερικές από τα υπόγεια του παλατιού που μου τις παραχώρησε ο Γιώργος μια και εμείς δεν καταφέραμε να μπούμε λόγω ώρας (ξανά)

Πέρα από το εντυπωσιακό Παλάτι δεν με ενθουσίασε τίποτε άλλο.
Είχε όμως καλή ενέργεια λόγω κόσμου και φαινόταν πολύ πιο ζωντανή πόλη, τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο ως αργά.

Κάναμε κάποιες μάλλον αποτυχημένες απόπειρες να βρούμε κάπου να φάμε-είτε ήταν όλα ασφυκτικά γεμάτα ή πολύ ακριβά.
Ο Γιώργος θα ερχόταν να μας βρει στο φαγητό αφού την ξενάγησή του την είχε ήδη κάνει την προηγούμενη και μου είπε πριν καθίσουμε κάπου να κοιτάξω καλά τις αξιολογήσεις στο google.
Δε φτάνει που δε βρίσκαμε καρέκλα να βάλουμε κάτω τον πισινό μας, μου έβαλε και άλλη παράμετρο δυσκολίας.
Κάποια στιγμή εντοπίσαμε ένα τραπέζι κάπου και στρωθήκαμε. Ανοίγω τον χάρτη της τοποθεσίας, βλέπω καλή βαθμολογία και του στέλνω μήνυμα καθόμαστε δίπλα στις δημόσιες τουαλέτες...εκεί!
20 λεπτά αργότερα μας βρήκε ενώ η σερβιτότα δεν είχε ακόμη καταδεχθεί να μας προσέξει.
Λέει ο Γιώργος τι κάνεις εδώ παιδάκι μου η βαθμολογία είναι 3,6 πάμε αλλού! Λέω εγώ 4,5 είδα τι 3,6;
4,5 λέει έχουν.... οι τουαλέτες δίπλα, το εστιατόριο είναι για το ανάθεμα
Εγώ πάλι τι ακριβώς έβλεπα, ακόμη δεν έχω καταλάβει!

Ανέλαβε δυναμικά να βγάλει αυτός το φίδι από την τρύπα κ αφού συμβουλεύτηκε το κινητό του για τα εστιατόρια ανά είδος φαγητού στην περιοχή, αφοσιώθηκε να τσεκάρει τις βαθμολογίες και τα σχόλια, αφού πέρασε κανένα τέταρτο και δε σήκωσε καλά καλά τα μάτια του από το κινητό αναρωτήθηκα ότι το περίεργο δεν ήταν ότι τράκαρε με την πινακίδα, το περίεργο είναι που την είχε γλυτώσει ως σήμερα!! Ευτυχώς την σηκώνει την καζούρα διότι μετά από αυτό τον περίλαβε και ο Τάσος που είναι "μανούλα" σε αυτά και κάτι τέτοια είναι βούτυρο στο ψωμί του

Κι αφού η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς εντέλει εντοπίσαμε ένα ομολογουμένως πολύ καλόγουστο μπαρ-ρεστοράντ, φάγαμε ωραία και ήπιαμε τις μπύρες μας ως αργά ενώ τακιμιάσαμε ως γκρουπ και γίναμε μια ωραία παρέα γίναμε...

Κ έτσι πλέον ήμουν εγώ και τρεις άντρες, άλλος για τη βάρκα μας;;
Ούτε αρσενικός κώνωψ θα με πλησιάσει εφεξής

 

[evaT]

7η μέρα Trogir, Simpenik, Zadar και το αποχαύνωμα στο ηλιοβασίλεμα

Το πρωί μαζέψαμε το Γιώργο από το airbnb του μια ανάσα από το στάδιο της Hajduk και σε ένα μισαωράκι είμασταν ήδη στο Τρογκίρ, την πρώτη μας στάση για σήμερα.

Μια ζωγραφιά το Τρογκίρ, μας άρεσε πολύ και συμφωνήσαμε πως σίγουρα αξίζει μια διανυκτέρευση εκεί . Πολύ κοντά στο Σπλιτ με μικρή αλλά πανέμορφη παλιά πόλη και πολύ όμορφα μαγαζιά για φαγητό και ποτό.

Και σε καμιά ώρα από το Τρογκίρ βρίσκεται το επίσης πανέμορφο Σιμπένικ μεταξύ άλλων γενέτειρα του τεράστιου Ντράζεν Πέτροβιτς που μαζί με τον τότε κολλητό του τον Βλάντε Ντίβατς ήταν η ραχοκοκκαλιά της μεγάλης Γιουγκοσλαβικής σχολής όταν καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία του μπάσκετ στην Ευρώπη τις δεκαετίες 1980-1990 ενώ ήταν κ από τους πρώτους Ευρωπαίους αθλητές που έπαιξαν στο ΝΒΑ.

Το Σιμπένικ είχε μια εξίσου εμβληματική πόλη-μα πόσες παλιές πόλεις να δούμε σε αυτό το ταξίδι πχια- και σουλατσάραμε ΚΑΙ εκεί να χαζέψουμε τα αξιοθέατα της πόλης

Σιμπένικ

Καθίσαμε όλοι μαζί να πιούμε ένα καφεδάκι και προς έκπληξή μας ο σερβιτόρος μας απάντησε πως ναι είχαν κρύο καφέ! Γιούπιιιι. Τόσες μέρες βράζαμε στους 35 βαθμούς κι έπρεπε να πίνουμε ζεστό καφέ , επιτέλους κάποιος που ήξερε τι είναι το φρέντο

Αμ δε! Έφερε σε ψηλό ποτήρι κάτι που έμοιαζε με καφέ, δεν ήταν ζεστό αλλά ήταν σαν ας πούμε να τον είχαν αφήσει να κρυώσει....Επιπλέον τι καταλαβαίνεις αν ο άλλος σου πει σκέτο;;
Ότι κι αν είπαμε αυτός είχε κοπανήσει πάνω από κάθε ποτήρι μια γενναία δόση σαντιγύ λες και του είπες να φέρει προφιτερόλ σπέσιαλ. Δεν πινόταν με τίποτα αυτό το πράγμα.
Γίδι, έλεγε και ξαναέλεγε ο Τάσος που ονειρευόταν εδώ και μέρες έναν περιποιημένο φρέντο εσπρέσσο.
Τα καφεδάκια είπε να τα πληρώσει ο Γιώργος για να μας κεράσει που τον γλυτώσαμε από τα flixbus με τις συνεχείς στάσεις , τον ευχαριστήσαμε αλλά ως καλοί άνθρωποι που είμαστε του θυμίσαμε ότι ΑΥΤΟΣ έχει μισθό Ελβετίας και το κέρασμα μετράει μόνο αν θέλει να κεράσει ας πούμε κολατσιό στη Ζυρίχη με θέα τη λίμνη. Ξερόβηξε και έκανε τον αδιάφορο, η ώρα όμως περνούσε και ξαναμπήκαμε στο τουρ.

Πριν φύγουμε από την πόλη, καθότι ένθερμοι φίλαθλοι οφείλαμε μια στάση-προσκύνημα στο σπίτι του αδικοχαμένου Ντράζεν. Στο δρόμο μας ήταν άλλωστε.

Έξω από το παλιό του σπίτι υπάρχει η τοιχογραφία του, το καλάθι στο οποίο πέρασε άπειρες ώρες ως παιδί και το πρώτο του αυτοκίνητο.

Λίγο πιο κάτω το Drazen Petrovic Memorial , μια παιδική χαρά φιαγμένη στη μνήμη του και μπροστά το άγαλμα του Ντράζεν, ένα παιδάκι κάπως λυπημένο με μια μπάλα στα πόδια του.
Ανατρίχιασα λίγο...

Ο Τάσος με πείραζε -θυμήθηκα που το Μάρτη όταν ήμουν στο Ζάγκρεμπ έτρεχα πρωί πρωί και με χιόνι στο μουσείο που βρίσκεται εκεί. "Ούτε δικός σου άνθρωπος μου λέει να ήταν" δεν άφησες μεμόριαλ για μεμόριαλ του Πέτροβιτς.... χαχαχαχα ένα δίκιο το είχε. Αλλά αφού βρέθηκα και στα δύο μέρη να μην πήγαινα;
Η πλάκα είναι πως όποτε παίζαμε με την Εθνική τους τότε, μας διέλυε αλύπητα και τα γαμοσταυρίδια έπεφταν βροχή...Αλλά τι να πεις...αθληταράς ήταν ο τύπος και καλά κάνουν και τον δοξάζουν στη πατρίδα του-και όπου αλλού.

Πήραμε το δρόμο για Ζαντάρ ψάχνοντας καθ'οδόν μια καλή παραλία να κάνουμε μια βουτιά μια και αυτή ήταν η τελευταία μέρα κοντά στις ακτές από την επόμενη μπαίναμε στην ενδοχώρα και ξεκινούσε σιγά σιγά η μεγάλη κατάβαση.
Φάγαμε πάλι μια φρίκη με το ιντερνέτ και τις παραλίες. Αυτές που έλεγαν σαν τις καλύτερες στην περιοχή όταν επιχειρήσαμε να τις προσεγγίσουμε διαπιστώσαμε πως ήταν απροσπέλαστες αφού ήταν προσβάσιμες μόνο μέσα από ξενοδοχεία ή κάμπιγκ.
'Ολη η περιοχή είχε μπάρες και το πάρκιγκ ήταν με ελεγχόμενη στάθμευση!
Που είσαι ρε Επανωμή και Ηράκλεια με τα τσάμπα σου;;;

Γυρίσαμε πίσω και πιάσαμε τον παραλιακό ψάχνοντας μια εναλλακτική. Βλέποντας και κάνοντας βγήκαμε σε μια ανοιχτή παραλία με κάτι σκόρπια μπητς μπαρ και καντίνες.
Πιάσαμε μια γωνιά και βουτήξαμε...Τα νερά ήταν καθαρά αλλά η πέτρα ήταν τύπου κροκάλα και κοτρώνα! Εγώ είχα παπουτσάκια θαλάσσης μαζί μου και ήταν οκ, οι άλλοι έφαγαν τα πόδια τους.
Η καντίνα όμως ήταν σούπερ, ήπιαμε κρύες μπυρίτσες και στο μεταξύ είχαμε δέσει ως παρέα μια χαρά και χαβαλεδιάζαμε ανελέητα.

Σύντομα φτάσαμε και στο Ζαντάρ, στη φάση αυτή μετά τόσες μέρες από διαρκείς εναλλαγές και χιλιόμετρα είχαμε πάθει ένα σύνδρομο τύπου που διάολο βρίσκομαι τώρα....Ζαντάρ είμαστε παιδιά σωστά ε;;;

Η πρώτη εντύπωση ήταν θετική, πιο συμμαζεμένο ως πόλη το Ζαντάρ και αρκετά πιο καλαίσθητα κτίρια.
Το σπίτι μας για σήμερα ήταν ένα αχανές διαμέρισμα (το μεγαλύτερο από όσα είχαμε μείνει) με άπλετη θέα μέχρι τη θάλασσα αλλά και πάλι το ίδιο πρόβλημα.
Είχαν στρώσει όσα κρεβάτια νόμιζαν ότι είναι αρκετά δίχως να υπάρχουν πουθενά αλλού έξτρα σεντόνια. Και οι πετσέτες σώματος ήταν πάλι μικρές. 'Εστειλα μήνυμα αλλά δεν απαντούσαν . Έστειλα και στο viber για πιο άμεσα ...τίποτα. Το πόσο με εκνευρίζει αυτό δε λέγεται. Δέχομαι ότι μπορεί να υπάρχουν παραλείψεις, καθυστερήσεις κλπ. Η σωστή επικοινωνία όμως είναι must.
Μέχρι να πάρουμε τα κλειδιά εμφανιζόταν μια χαρά στα μηνύματα. Από κει και μετά σιγή ιχθύος. Φταίω εγώ ύστερα που τα χώνω στα reviews....

Έπαιζε η ομάδα μας μάλιστα εκείνο το απόγευμα με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Ισραήλ (η δική μου και του Αντώνη δηλαδή)-ο Τάσος υποστηρίζει τη Manchester United διότι κατάγεται από οικογένεια 'Αγγλων ευγενών

Νάναι καλά το στρήμιγκ, στρωθήκαμε να δούμε το πρώτο ημίχρονο και αφού πόνεσαν τα μάτια μας με αυτά που βλέπαμε, ήταν πασιφανές ότι θα πήγαινε κουβά το παιχνίδι και είπαμε ας μη χάσουμε άδικα τη βόλτα μας και το ηλιοβασίλεμα γι αυτούς τους καραγκιόζηδες.

Το οποίο ηλιοβασίλεμα στο Ζαντάρ όπως είχα διαβάσει θεωρείται από τα εντυπωσιακότερα στον κόσμο όλο! Είχα γελάσει πολύ όταν το είδα αυτό αναλογιζόμενη τα δικά μας στη Σαντορίνη και όχι μόνο...Προσωπικά ως το πιο αξέχαστο ηλιοβασίλεμα της μέχρι τώρα ζωής μου θεωρώ αυτό που αντίκρυσα πριν 2 καλοκαίρια στον 'Αη Στράτη της Λήμνου όταν ένας κατακόκκινος ήλιος βούτηξε απότομα μέσα στη θάλασσα γεμίζοντας τον ορίζοντα με απίθανα χρώματα. Μου είχαν κρεμάσει τα σαγόνια.
Αλλά λέω δε βαριέσαι ας πάμε να δούμε και αυτό να αποκτήσουμε άποψη.

Μέχρι να ετοιμαστούμε όλοι, η ώρα είχε περάσει και τρέχαμε πάλι να προλάβουμε να δούμε ότι είναι να δούμε πριν νυχτώσει.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα χαμηλότερο επίπεδο από όπου βρισκόμασταν και μετά με το πόδι.
Για να μπεις στην παλιά πόλη περνάς αυτή την πεζογέφυρα.

Άλλη μία παλιά πόλη για τη συλλογή μας...

και τρέξαμε κατευθείαν προς την παραλία όπου καταλήγει η παλιά πόλη σ ένα μεγάλο Π.
Μαζί με εμάς ένα τεράστιο λεφούσι τουριστών κατευθυνόταν προς το ίδιο σημείο.
Ο κόσμος τολμώ να πω ήταν αριθμητικά παρόμοιος με αυτός που βρήκαμε στο Ντουμπρόβνικ-τέτοιο νούμερο. Η δε ζέστη και υγρασία στα όρια της λιποθυμίας..

Οι πρώτες εικόνες όμως εκθαμβωτικές

Eκεί βρίσκονται και τα σκαλιά που είναι γνωστά ως Zadar Sea Organ.
Είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε όταν χτυπάει το κύμα να βγάζουν κάποιους τυχαίους υπόκωφους ήχους που όμως θυμίζουν έντονα μουσική....Σε συνδιασμό με τον ήλιο που έδυε ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο το θέαμα/ήχος.

Ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι, ακούγονται ξεκάθαροι οι απόκοσμοι ήχοι που παράγει το νερό και φαίνεται και το ασύλληπτο πλήθος που μαζεύει το σημείο.

14 Αυγούστου 2022

'Εχω να πω πως αναμφίβολα δίχως να είναι το συγκλονιστικότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως τα βαθιά χρώματα του δειλινού μένουν στο κάδρο για πολύ περισσότερη ώρα από αυτή που προσδοκάς, ακόμη και μετά τις 10, βαθιά νύχτα πια, το πορφυρό του ουρανού ήταν ακόμη εκεί, αμετακίνητο κι εντυπωσιακό.

Ανάμεσα σε όλη αυτή την κοσμοπλημμύρα πόσο εφικτό είναι άραγε να απολαύσεις μια ήρεμη προσωπική στιγμή;
Περιφερόμουν χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας όταν στάμπαρα πως ακριβώς στη μύτη της προβλήτας υπήρχε μια φαρδιά δέστρα-εκεί που δένουν τα πλοία τους κάβους και δεν υπήρχε ψυχή!!
Απόρησα πως ξεχάστηκε ξέμπαρκη κι έτρεξα να κατσικωθώ μακαρίζοντας την καλή μου τύχη.
Κι έτσι ξαφνικά σε μια στιγμή βρέθηκα ολομόναχη σα να εξαφανίστηκαν οι πάντες.
Κάτι σα να παρακολουθώ το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη παρέα με τον εαυτό μου και μόνο!
Στο οπτικό μου πεδίο βρίσκονταν μόνο τα φαντασμαγορικά χρώματα του ουρανού, έχοντας πλάτη το ατελείωτο πλήθος.
Απομονώθηκα, δεν τους έβλεπα, δεν τους άκουγα.
Με κατάπιε η στιγμή, αποχαυνώθηκα και χάθηκα μέσα στις αισθήσεις μου.

Θα μπορούσα αλλιώς να την πω ως μία από τις υπέρτατες στιγμές του ταξιδιού και θα ήταν όντως τέτοια αν δεν ήταν η ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική λόγω ζέστης και υγρασίας. Τα είπαμε αυτά, τίποτα δεν είναι ποτέ απόλυτα τέλειο.
Πρόλαβα να σκεφτώ πάντως, πως η ευτυχία μου θα ήταν όντως απόλυτη αν υπήρχε κάποιος από πίσω με μια... μάνικα να με καταβρέχει με δροσερό νερό

Κανένα δεκάλεπτο-τέταρτο αργότερα χτύπησε το κινητό μου και διέκοψε την πρόσκαιρη ευτυχία μου. Δεν είχα ειδοποιήσει και τα παιδιά με έψαχναν.

Έπρεπε να πάμε για φαγητό. Και απόψε θέλαμε πίτσα. Ανέλαβε ο Γιώργος να εντοπίσει την καλύτερη φυσικά πιτσαρία του Ζαντάρ μόνο που την ίδια ιδέα είχαν και κάμποσοι ακόμη οπότε ψάξαμε εναλλακτική.
Ευτυχώς σύντομα συμφώνησε η εφαρμογή του Γιώργου με το τραπέζι που βρήκαμε μπροστά μας και περιέργως φάγαμε εξαιρετικά νόστιμες πίτσες δεδομένου ότι είμασταν σε άκρως τουριστικό μέρος.

Μετά από αυτό και εφόσον ήταν το τελευταίο μας βράδυ όλοι μαζί-ο Γιωργάκης επέστρεφε στη Ζυρίχη και μεις μπαίναμε στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού-συμφωνήσαμε να πάμε για ποτά.
Ο Γιώργος πρότεινε αν θέλαμε να συναντηθούμε με κάτι Ιρλανδές που είχε συνομιλήσει στο τίντερ, 2 φίλες και την κόρη της μίας που επίσης διακόπευαν στην περιοχή και του φάνηκαν ευχάριστες για παρέα.
Συμφωνήσαμε όλοι, πλάκα θα είχε να κοινωνικοποιηθούμε και περαιτέρω και μας πήγαμε να τις βρούμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ-ταράτσα.

Πραγματικά ήταν πολύ ευχάριστη η παρέα των κοριτσιών, μόνο που με το που ήρθαν σχεδόν, η μία κόλλησε δίπλα στον Τάσο και γω που καθόμουν ακριβώς δίπλα θέλοντας και μη την άκουγα σε λιγότερο από 20λεπτο να του εξιστορεί το στόρι της ζωής της ...τη δε φίλη την είχε πάρει μονότερμα ο Αντώνης που τόσες μέρες στόμα είχε και μιλιά δεν είχε αλλά εκείνο το βράδυ δεν έβαζε γλώσσα μέσα...και γω κοιτούσα το Γιώργο και γελούσα- α ρε άμοιρε Γιωργάκη που έφαγες το κεφάλι σου (κυριολεκτικά) για να μηνυματώνεσαι εσύ και να καβατζωθούν τελικά οι άλλοι
Γελούσε και κείνος τι να κάνει, αλλά εντάξει μην τρελλαθούμε πέρα από την πλάκα βασικά κάναμε απλά παρέα. Έπιασα και γω την κουβέντα με μία από τις δύο η οποία μου περιέγραφε σε πόσο συγκλονιστική παραλία έκανε μπάνιο εκείνο το πρωί σ ένα από τα νησάκια απέναντι από το Ζαντάρ. Άνοιξε το κινητό της να μου δείξει φωτογραφίες ενώ έκανε μια χειρονομία ότι η ομορφιά της έκλεψε την καρδιά....και γω σκεφτόμουν ωχ θα φάω ήττα τώρα με αυτά που θα δω και τα χάσαμε ψάχνοντας παραλίες από το ιντερνέτ, για να μου δείξει τελικά κάτι που έμοιαζε με παραλία-αποβάθρα, τσιμεντόπλακα και πέτρες κοτρώνες αλλά τα νερά ναι ήταν καθαρά και διαυγή.
Εγώ κοιτούσα το Θερμαϊκό κι αυτή έβλεπε την Καραϊβική...
Της έδειξα φωτογραφίες από τις διακοπές μου πέρισυ στο Ιόνιο. Νερά από την Ιθάκη και το Βουτούμι στους Αντίπαξους και ....συμμαζεύτηκε
Από την αντίδρασή της και το τι έλεγε στη φίλη της υποθέτω μάλλον θα κλείσουν δαγκωτό Ελλάδα για την επόμενη χρονιά.

Τα κορίτσια είχαν όρεξη για ....κλαμπ μετά τα μοχίτο αλλά εμείς από κλαμπ μόνο κάτι σε κλαμπ-σάντουιτς φτάναμε και ως εκεί.
Μετά βίας είχαμε κουράγιο να φτάσουμε ως το αυτοκίνητο.
Καληνυχτιστήκαμε, τα αγόρια άλλαξαν και σόσιαλ για να έχουν να ονειρεύονται και πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Αυτά λοιπόν. Πιθανότατα αυτοί δεν θα ξαναέρθουν ποτέ διακοπές μαζί μου μετά (και) από αυτό, αλλά εγώ είχα προειδοποιήσει ότι εμείς εδώ τα λέμε όλα μεταξύ μας


Αποχαιρετιστήκαμε και με το Γιώργο και δώσαμε ραντεβού στην Ελλάδα πια, σύντομα ελπίζω και πήγαμε για ύπνο.

Οι άλλοι δηλαδή γιατί εγώ ένιωθα ότι σκάω και μέσα στο σπίτι. Το aircondition ήταν στο καθιστικό και δεν έφτανε μέχρι το δωμάτιο που θα κοιμόμουν. Πήρα το σεντόνι μου και το έστρωσα στον καναπέ κάτω από το κλιματιστικό. Τώρα δροσιζόμουν μια χαρά αλλά ο καναπές ήταν στενός και δερμάτινος. Γλιστρούσε το σεντόνι και με ...έπαιρνε μαζί του, αγωνιζόμουν να κρατηθώ σταθερή, κοιμόμουν και ξυπνούσα ανά 20λεπτο φρίκη όλη τη νύχτα.

Την επόμενη είχαμε την απαιτητική πεζοπορία μέσα στο πάρκο των λιμνών Πλίτβιτσε-εγώ ήμουν αυτή που επέμενα να μπουν οι λίμνες στο πρόγραμμα, γι αυτό φτάσαμε και τόσο ψηλά στην Κροατία και τώρα δεν είχα ιδέα πως θα το πάλευα....

 

[psilos3]

Αμ δε! Έφερε σε ψηλό ποτήρι κάτι που έμοιαζε με καφέ, δεν ήταν ζεστό αλλά ήταν σαν ας πούμε να τον είχαν αφήσει να κρυώσει....Επιπλέον τι καταλαβαίνεις αν ο άλλος σου πει σκέτο;;
Ότι κι αν είπαμε αυτός είχε κοπανήσει πάνω από κάθε ποτήρι μια γενναία δόση σαντιγύ λες και του είπες να φέρει προφιτερόλ σπέσιαλ. Δεν πινόταν με τίποτα αυτό το πράγμα.

Μάλλον είναι πάγια τακτική στα Βαλκάνια, τι να πω. Αντίστοιχες περιπτώσεις αναφέρω και στην ιστορία μου για το Βελιγράδι, εσπρέσσο σκέτο - να και μια μπάλα παγωτο βανίλια από πάνω λες και στο ζήτησα, τι να πω...
Τη μόνη φορά που πετύχαμε να συνεννοηθούμε και να βρούμε κρύο φραπέ παρακαλώ με παγάκια, ήρθε με μια έξτρα δόση εβαπορέ ως προαπαιτούμενο. Ε α στο διάλο.

Πριν φύγουμε από την πόλη, καθότι ένθερμοι φίλαθλοι οφείλαμε μια στάση-προσκύνημα στο σπίτι του αδικοχαμένου Ντράζεν. Στο δρόμο μας ήταν άλλωστε.
Έξω από το παλιό του σπίτι υπάρχει η τοιχογραφία του, το καλάθι στο οποίο πέρασε άπειρες ώρες ως παιδί και το πρώτο του αυτοκίνητο.

Φοβερό, πολύ καλά έκανες και πήγες αφού βρισκόσουν εκεί κοντά δε το συζητώ.

Γενικά υπέροχη η Κροατία, κάθε πόλη έχει και το ενδιαφέρον της!

 

[barkour]

Τη μόνη φορά που πετύχαμε να συνεννοηθούμε και να βρούμε κρύο φραπέ παρακαλώ με παγάκια, ήρθε με μια έξτρα δόση εβαπορέ ως προαπαιτούμενο. Ε α στο διάλο.

Μια και μονη φορα, ηπια πραγματικο φραπε στο καστρο της Βουδαπεστης