Βουλγαρία Λευκορωσία Μολδαβία Ουκρανία Ρουμανία Road Trip – Μολδαβία, Υπερδνειστερία, Ουκρανία και Λευκορωσία

[dbalats]

Καλως ήλθατε! Πιστεύω οτι η παρουσία σας θα διανθήσει το travelstories! Σε αναμονή λοιπόν των ιστοριών σας!

Eυχαριστώ πολύ Κατερίνα!

 

[dbalats]

ΗΜΕΡΕΣ 3 ΚΑΙ 4: ΜΟΛΔΑΒΙΑ

Ξεκινήσαμε και πάλι νωρίς το πρωί, λόγω συνόρων. Φθάσαμε σύντομα στην συνοριακή γέφυρα του Sculeni και την περάσαμε χωρίς απρόοπτα. Το αρχικό μας πρόγραμμα ήταν να κατευθυνθούμε προς το Chisinau, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας, και από εκεί να πραγματοποιήσουμε εκδρομές στα αξιοθέατα εκτός πόλης. Είχαμε ακούσει πάρα πολλές αρνητικές κριτικές για τους δρόμους της Μολδαβίας, ιδίως για την νότια διαδρομή, από το Γαλάτι της Ρουμανίας προς το Chisinau. Ένα από τα μέρη που θέλαμε να επισκεφθούμε ήταν ο Πύργος Soroca, στα βόρεια της χώρας, και θα μας βόλευε να πάμε εκεί κατευθείαν από τα σύνορα της Ρουμανίας ακολουθώντας την βορεινή οδό. Έτσι, θα κάναμε πολύ λιγότερα χιλιόμετρα από το να παίρναμε την κύρια κεντρική οδό, από τα σύνορα προς την πρωτεύουσα που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας, και από εκεί να κατευθυνθούμε βόρεια προς Soroca (κάνοντας μεγάλο κύκλο). Στον αρχικό προγραμματισμό μας όμως, είχαμε επιλέξει αυτή την δεύτερη λύση, μιάς και δεν είχαμε καθόλου πληροφορίες για τους δρόμους στον βορρά της Μολδαβίας, ενώ είχαμε μάθει ότι ο δρόμος μεταξύ Chisinau και Soroka ήταν καλός. Ευτυχώς, σε μιά αναλαμπή της τελευταίας στιγμής, που αποδείχθηκε όμως εξαιρετικά επιτυχής, είπαμε να πάρουμε τελικά τον βορεινό δρόμο κατευθείαν στον Soroca, απόσταση 165 χιλιομέτρων, και αν δούμε ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος να ξαναγυρίσουμε πίσω στα σύνορα και να πάρουμε τον κεντρικό δρόμο για Chisinau, όπως είχαμε σχεδιάσει αρχικά. Ο δρόμος λοιπόν, παρότι είχε 1-2 δύσκολα μικρά κομάτια, ήταν σε γενικές γραμμές καλός, με ελαφρές ανωμαλίες στο οδόστρωμα, αλλά χωρίς λακούβες και βουναλάκια. Η κίνηση λίγη και οι οδηγοί, αντίθετα από αυτά που είχα ακούσει, καλοί, όχι βέβαια Γερμανοί ή Αυστριακοί, αλλά στο στυλ των Ελλήνων.

Ξένοιαστοι λοιπόν πια για την διαδρομή μας, αρχίσαμε να προσέχουμε το περιβάλλον. Γνωρίζαμε ότι η Moλδαβία είναι η φτωχότερη Ευρωπαϊκή χώρα, με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, με τον χαμηλότερο αριθμό τουριστών σε όλη την Ευρώπη, και με εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών και λευκής σαρκός. Φαίνεται όμως ότι η κατάσταση αυτή πάει να αλλάξει, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει η οικονομική ανάπτυξη και ο μέσος μισθός, παρότι χαμηλός, έχει ξεπεράσει τον αντίστοιχο της Ουκρανίας. Την αλλαγή αυτή την διαπιστώσαμε σύντομα. Ενώ περιμέναμε να δούμε μια Ευρωπαϊκή Αιθιοπία, διαπιστώσαμε παντού καθαρά, περιποιημένα χωριά, καταπράσινη φύση και νοικοκυρεμένες πόλεις. Η Μολδαβία είναι μια χώρα λοφώδης, δίχως βουνά. Το τοπίο είναι πανέμορφο, λιμνούλες εναλλάσσονται με πράσινα λιβάδια, ενώ παντού βόσκουν γελάδια και αιγοπρόβατα. Η κατάσταση των δρόμων στο βόρειο κομμάτι καλή, ενώ σε πολλά σημεία γίνονται έργα. Φθάσαμε σύντομα στον επιβλητικό μεσαιωνικό πύργο Soroca, κτισμένο επάνω στον ποταμό Δνείστερο από τον Μολδαβό πρίγκηπα Στέφανο τον Μεγάλο (Stefan cel Mare), σε μιά γραφική τοποθεσία. Στην είσοδό του, μια έκπληξη μας περίμενε, ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής από τοπικά χορωδιακά συγκροτήματα με εθνικές ενδυμασίες. O Πύργος δεν έχει πολλά για να δεις στο εσωτερικό του, αλλά από την κορυφή του έχει εκπληκτική θέα στο ποτάμι και στην μικρή πόλη της Soroca.

Στην ύπαιθρο της Μολδαβίας

Μικρή Εκκλησία στην ύπαιθρο της Μολδαβίας

Στην ύπαιθρο της Μολδαβίας

Στάση λεωφορείων στη Μολδαβία

Ο Πύργος Soroca

H θέα στον Δνείστερο από τον πύργο Soroca, Μολδαβία

Συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής στην είσοδο του πύργου Soroca, Μολδαβία


Συνεχίσαμε παίρνοντας τον δρόμο με κατεύθυνση προς το Chisinau, εξαιρετικής ποιότητας φαρδύς δρόμος, με άριστο οδόστρωμα και πλαισιωμένος με καρυδιές για 100 χιλιόμετρα. Πριν φθάσουμε όμως στον προορισμό μας, έπρεπε να επισκεφθούμε και ένα ακόμη αξιοθέατο, ίσως το σημαντικότερο της Μολδαβίας, το μοναστήρι Orhei Vechi. Παιδευτήκαμε λίγο να το βρούμε με τα GPS, που το μπερδεύουν με το χωριό Orhei που είναι σε διαφορετική τοποθεσία. Αν όμως ακολουθήσει κανείς τις πινακίδες, δεν θα δυσκολευτεί. Είναι ένα αρχαιολογικό και εκκλησιαστικό σύμπλεγμα, με σημαντικότερο το ομώνυμο μοναστήρι. Αυτό είναι σκαλισμένο από Ορθόδοξους μοναχούς του 13ου αιώνα σε έναν ογκώδη ασβεστολιθικό κρημνώδη βράχο, που περιβάλλεται από μια απότομη καμπή του ποταμού Raut. Στην κορυφή του βράχου υπάρχει μια Εκκλησία, ενώ μέσα στον βράχο είναι σκαμμένες σπηλιές που λειτουργούν σαν παρεκκλήσια. Αυτός ο άγριος, βραχώδης, απομακρυσμένος τόπος, είναι ένα από τα φανταστικότερα αξιοθέατα της Μολδαβίας. Το ανέβασμα δεν είναι δύσκολο, επειδή μπορείς να πλησιάσεις αρκετά κοντά με το αυτοκίνητο, και η κλίση είναι μικρή. Μετά την περιήγηση του μοναστηριού, κάναμε και τα τελευταία 60 χιλιόμετρα για το Chisinau.

Ο ποταμός Raut στο Orhei Vechi, Μολδαβία

Το μοναστήρι Orhei Vechi, Μολδαβία

Ο ναός του μοναστηριού Orhei Vechi της Μολδαβίας

Όταν φθάνουμε είναι αργά το απόγευμα. Η πρώτη εντύπωση από τα περίχωρα της πόλης, αδιάφορη. Κυκλοφορία αρκετή, ενώ υπάρχουν πολλά ογκώδη συγκροτήματα κατοικιών. Το ξενοδοχείο μας το έχουμε κλείσει από το Ιάσιο, λέγεται Park Lane Hotel και είναι ένα μικρό, περιποιημένο ξενοδοχείο όχι πολύ κοντά στο κέντρο, 20 λεπτά περίπου περπάτημα, αλλά σε μιά καλή περιοχή, δίπλα στο Πάρκο της Λίμνης Valea Morilor. Δεν έχει κλειστό parking για τα αυτοκίνητα, τα οποία παρκάρουν στον δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο, αλλά έχει κάμερα και εγγυάται 24ωρη παρακολούθηση. Πάντως, επειδή η περιοχή ήταν πολύ καλή, γεμάτη πρεσβείες, καλά ρέστωραν και φυσικά φυλασσόμενη, δεν αιθανθήκαμε κανένα κίνδυνο. Το πάρκο της Λίμνης Valea Morilor είναι πολύ όμορφο και έχει μιά περίεργη ιστορία. Λέγεται ότι το εμπνεύσθηκε ο Μπρέζνιεφ, σαν Πρώτος Γραμματέας του Κ.Κ. της Μολδαβίας, προτού ηγηθεί όλης της Σοβιετικής Ένωσης. Η λίμνη δεν υπήρχε αλλά είναι τεχνητό κατασκεύασμα, και στον πυθμένα της βρέθηκαν απομεινάρια από μαμούθ ηλικίας 3 εκατομυρίων χρόνων! Ιδιαίτερο γνώρισμα του πάρκου είναι η μεγάλη κλιμακωτή κάθοδος με τα συντριβάνια, στα οποία οι ντόπιοι ρίχνουν κέρματα για καλή τύχη. Μετά την βόλτα μας στο όμορφο πάρκο, έχει αρχίσει πιά να σκοτεινιάζει. Για φαγητό επιλέγουμε να πάμε στο κέντρο της πόλης. Δεν φωτίζεται καλά, και ήδη πολλά μαγαζιά είναι κλειστά. Βρίσκουμε μιά όμορφη μπυραρία, με hamburgers και λουκάνικα και πολύ ωραία διακόσμηση. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας, περπατώντας μέσα στη νύχτα σε μιά έρημη άγνωστη πόλη, ίσως όχι ιδιαίτερα συνετό από μέρους μας, αλλά ποτέ δεν αισθανθήκαμε να κινδυνεύουμε.

Την επόμενη μέρα ακολουθεί η περιήγηση της πόλης. Το Chisinau έχει την δομή της παλιάς σοβιετικής πόλης, άπλα, ογκώδη κτίρια και μεγάλα πάρκα. Όλα όμως, είναι περιποιημένα και ανακαινισμένα, δεν έχουν αυτή την σοβιετική μπαγιατίλα – και όσοι έχουν επισκεφθεί πόλεις του Ανατολικού μπλοκ επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού ξέρουν τι εννοώ. Η πόλη είναι καταπράσινη, ρυμοτομημένη και έχει και αρκετή κυκλοφορία. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι στην πρωτεύουσα της φτωχότερης χώρας της Ευρώπης, κυκλοφορούν άπειρα θηριώδη τζιπ και πολυτελή Γερμανικά αυτοκίνητα, φαίνεται ότι η παρανομία καλά κρατεί. Η Μολδαβία, παρότι έχει πολύ παλιά ιστορία, είναι ένα κράτος που με την σημερινή του μορφή δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί με τις γειτονικές Ουκρανία και Λευκορωσία, έχουν μιά σχέση αγάπης/μίσους προς την μητέρα Ρωσία. Κι ενώ στην Ουκρανία επικράτησε το μίσος, και στην Λευκορωσία η αγάπη, στην Μολδαβία υπάρχει μια λεπτή ισορροπία επάνω σε τεντωμένο σχοινί, μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Υπάρχουν φιλορωσικά και φιλοδυτικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά το εμπόριο της χώρας έχει στραφεί κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν ξέρουμε που τελικά θα καταλήξει.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Chisinau για το ότι είναι παραφορτωμένο με τουριστικά αξιοθέατα! Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να επισκεφθούμε στη σειρά το Κοινοβούλιο, το Προεδρικό Παλάτι, το Κυβερνητικό Μέγαρο (έδρα της Κυβέρνησης) , το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, την Εθνική Βιβλιοθήκη. Υπάρχουν μερικοί αξιοσημείωτοι ναοί, με σημαντικότερο τον Καθεδρικό Ναό, με ένα όμορφο καμπαναριό και την Αψίδα του Θριάμβου στο πάρκο που τον περιβάλλει. Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε την Κεντρική Αγορά της πόλης, έναν πολύβουο χώρο γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε το κάθε τι, από φρούτα, κρεατικά, ρούχα, ηλεκτρονικά και ότι δήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Δεν έχει ιδιαίτερη γραφικότητα πάντως.

Στο Πάρκο της Λίμνης Valea Morilor, Chisinau

To Koινοβούλιο του Chisinau

To Προεδρικό Παλάτι του Chisinau

Το Κυβερνητικό Μέγαρο του Chisinau

Ο Καθεδρικός Ναός του Chisinau

Η Αψίδα του Θριάμβου του Chisinau

Organ Hall (Αίθουσα Κοντσέρτων) του Chisinau

Η Κεντρική Αγορά του Chisinau

Street Art στο Chisinau


Στη συνέχεια ακολουθεί το top αξιοθέατο της Μολδαβίας, και ίσως όλου του ταξιδιού: η επίσκεψη μιάς οινοποιίας. Η Μολδαβία είναι πασίγνωστη για την οινοποιία της, με την Cricova και την Milesti Mici τα δυό μεγάλα βασίλεια του κρασιού να συναγωνίζονται για τα πρωτεία, δύο κυριολεκτικά υπόγειες πολιτείες, με 120 χιλιόμετρα υπόγειων στοών η πρώτη και 200 χιλιόμετρα η δεύτερη, γεμάτες από βαρέλια και μπουκάλες εκλεκτών κρασιών! Και οι δύο είναι παρόμοιες, η διαφορά είναι ότι στην Milesti Mici μπορείς να διασχίσεις τις στοές με δικό σου αυτοκίνητο, πάντοτε βέβαια ακολουθώντας τον ξεναγό (διαφορετικά μπορεί να χαθείς για πάντα!), ενώ στην Cricova υπάρχουν ειδικά οχήματα για την περιήγηση των στοών. Η ξενάγηση γίνεται πάντοτε προγραμματισμένα, αν πας μόνος σου μπορεί να περιμένεις πολλές ώρες για να βρεις θέση και ίσως να μην τα καταφέρεις για την ίδια ημέρα. Κλείσαμε το τουρ στο ξενοδοχείο μας, είχε καλύτερη τιμή από αυτήν που βλέπαμε στο Ιντερνετ, γύρω στα 20 Ευρώ το άτομο, που περιλαμβάνει όχι μόνο την ξενάγηση, αλλά και δοκιμή κρασιών με συνοδεία τυριών και αλλαντικών. Υπάρχουν και ακριβότερες, “business” επιλογές με σαμπάνιες, καλό φαγητό κλπ. αλλά εμείς επιλέξαμε την βασική. Την ημέρα της επίσκεψης η Cricova ήταν κλειστή για συντήρηση, οπότε επισκεφθήκαμε την Milesti Mici, λίγο πιό μακριά (15 χιλιόμετρα), αλλά μεγαλύτερη. Ο δρόμος ίσως ο χειρότερος σε όλο το ταξίδι, με μεγάλες λακούβες και εξογκώματα, ο προορισμός αξίζει όμως τον κόπο.

Η εμπειρία είναι μοναδική, μπαίνεις στους υποφωτισμένους λαβυρινθώδεις δρόμους στα έγκατα της γης, με εκατομύρια μπουκάλια εκλεκτού κρασιού σε ράφια δεξιά και αριστερά. Τα τούνελ υπήρχαν εδώ από τον 15ο αιώνα, αλλά η μετατροπή τους σε υπόγεια αποθήκη κρασιών έγινε μόλις το 1950. Σε μιά αίθουσα βρίσκονται τα ιδιωτικά κελλάρια όπου βρίσκονται για φύλαξη, λόγω των ιδανικών συνθηκών θερμοκρασίας και υγρασίας, κρασιά διαφόρων προσωπικοτήτων - μας έδειξαν το κελλάρι του Ομπάμα, του Πούτιν, της Μέρκελ! Μετά την περιήγηση ακολουθεί η δοκιμασία, όλα τα κρασιά που γευθήκαμε ήταν εξαιρετικά, με δυό μουσικούς να μας συνοδεύουν με συρτάκι, μόλις έμαθαν ότι είμαστε από την Ελλάδα. Προσωπικά πάντως, το τελευταίο μέρος της οινοποσίας δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα έπρεπε, με τον φόβο μήπως στην επιστροφή μας σταματήσουν για αλκοτεστ. Για βραδυνό φαγητό, μετά από ψάξιμο στο Ιντερνετ, εντοπίσαμε το καλύτερο ρεστωράν της πόλης, το Placinte, κοντά στον Καθεδρικό. Φθάσαμε το βράδυ γύρω στις 10 παρά και μιά σερβιτόρα μας είπε ανήσυχη ότι δεν προφταίνουμε να φάμε επειδή στις 10 το μαγαζί κλείνει! Φύγαμε και βρήκαμε τα περισσότερα φαγάδικα κλειστά, φαίνεται ότι οι Μολδαβοί έγιναν γρήγορα σωστοί Ευρωπαίοι. Αναγκαστικά καταφύγαμε και πάλι στην μπυραρία που είχαμε επισκεφθεί το προηγούμενο βράδυ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αμέσως μετά, γιατί την επομένη ακολουθούσε η δυσκολώτερη μέρα του ταξιδιού, η διάσχιση της Υπερδνειστερίας και η οδήγηση μέχρι την Οδησσό, σε έναν δρόμο που όλοι λέγανε ότι δεν υπάρχει!

Στην Οινοποιία Milesti Mici της Μολδαβίας

 

[Stavros1988]

Αχ τι μου θύμησες τώρα... Είχα κάνει ένα road trip Αθήνα Βουλγαρία Ρουμανία Μολδαβία υπερδνειστερία και ακόμα μετανιώνω που δεν στριμωξα την Ουκρανία μέσα...

 

[dbalats]

ΗΜΕΡΑ 5: ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ (ΤΡΑΝΣΝΙΣΤΡΙΑ) ΚΑΙ ΟΔΗΣΣΟΣ
Το σημερινό πρόγραμμα περιλαμβάνει την διάσχιση της χώρας-φάντασμα, της Υπερδνειστερίας (Transnistria) και στη συνέχεια μετάβαση στην Οδησσό. Η Υπερδνειστερία είναι μιά λεπτή λωρίδα γης, σφηνωμένη μεταξύ της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Δεν τη βρίσκεις στους περισσότερους χάρτες, παρότι έχει δική της σημαία και σύνταγμα, και ίσως να μην την έχετε ξανακούσει. Έχει 500.000 κατοίκους, κοινοβουλευτική κυβέρνηση, στρατό και δικό της νόμισμα, όλα τα χαρακτηριστικά ενός κράτους, που όμως κανείς σχεδόν δεν το αναγνωρίζει! Τόσο για την Μολδαβία, όσο και για την Ουκρανία, θεωρείται ανύπαρκτο και στα σύνορά της υπάρχουν μόνο δικοί της συνοριοφύλακες. Η ιστορία με λίγα λόγια έχει ως εξής: μετά την διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης, η περιοχή αυτή είχε πολλούς Ρώσους και Ρωσόφωνους που αισθάνθηκαν ότι απομονώνονται πολιτικά και πολιτισμικά στη νέα δημοκρατία της Μολδαβίας. Δήλωσαν ανεξαρτησία, ελπίζοντας να εγκαθιδρύσουν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά ένας διετής πόλεμος ακολούθησε με την Μολδαβία, που τέλειωσε με την αυτονομία της περιοχής. Από τότε την αναγνωρίζει σαν ανεξάρτητο κράτος μόνον η Ρωσία, της οποίας είναι υποτελής (έχει μόνιμα Ρωσικά στρατεύματα στα εδάφη της και την βοηθάει και οικονομικά), ενώ τα Ηνωμένα Έθνη την θεωρούν τμήμα της Μολδαβίας.

Μετά από οδήγηση σε έναν σχετικά καλό και ήσυχο δρόμο για 60 περίπου χιλιόμετρα, φθάνουμε στα σύνορα με κάποια ανησυχία. Έχουμε διαβάσει ατέλειωτες ιστορίες για καθυστερήσεις, αδυναμία συνενόησης λόγω γλώσσας, εκβιασμούς, δωροδοκίες κλπ. Οι συνοριοφύλακες όμως της Transnistria είναι ευγενέστατοι, 1-2 μιλούν και κάποια Αγγλικά και μας καθοδηγούν όπως πρέπει. Παρκάρουμε σε κάποιο σημείο που μας υποδεικνύουν και πληρώνουμε 4 Ευρώ για διόδια στην χώρα. Τους λέμε ότι κατευθυνόμαστε για Οδησσό και ότι δεν θα διανυκτερεύσουμε στη χώρα και αυτό ήταν! Είμαστε ελεύθεροι να μπούμε στην Υπερδνειστερία, μετά από διαδικασία που κράτησε το πολύ ένα τέταρτο της ώρας. Σε λίγο μπαίνουμε στο Benter, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με σκοπό να επισκεφθούμε ένα παλιό Οθωμανικό φρούριο, που είναι το κύριο αξιοθέατο της περιοχής. Δυστυχώς, με 4 GPS (δύο στα κινητά, ένα στο Ipad και ένα του αυτοκινήτου) και δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε. Ρωτάμε τους κατοίκους, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέμε, και κανείς τους δεν μιλάει και Αγγλικά. Τελικά κάποιος μας υπέδειξε την περιοχή, αφού του δείξαμε μιά εικόνα του φρουρίου, αλλά παντού υπήρχαν χωματόδρομοι και το κάστρο ήταν άφαντο! Και με όλα αυτά, σε κάποιο σημείο είδαμε έναν τροχονόμο να μας κάνει σήμα να σταματήσουμε, επειδή πατήσαμε κάποια συνεχή λευκή γραμμή! Αμέσως ήρθαν στο νου μου όλες οι ιστορίες που είχα διαβάσει για την διαφθορά της τοπικής αστυνομίας και για τα τεράστια πρόστιμα που επιβάλλουν. Άρχισε λοιπόν ένας ατέλειωτος διάλογος, χωρίς να γνωρίζουμε Ρωσικά και δίχως ο τροχονόμος να γνωρίζει καμιά άλλη γλώσσα. Ευτυχώς, υπήρχει ο Google translator. Με τα πολλά, αποφάσισα να του δώσω ένα 20Ευρο, μήπως μας αφήσει, με κάποιο φόβο μπας και θεωρηθεί απόπειρα δωροδοκίας. Με έκπληξή μου είδα ότι δεν πήρε τα χρήματα και μου έκανε ένα νεύμα, επιτρέποντάς μας να φύγουμε! Απομακρυνθήκαμε γρήγορα, πριν το μετανιώσει, και φυσικά καμιά σκέψη πλέον για να βρούμε το περίφημο κάστρο, αλλά κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Tiraspol. Πολλές φορές σκέφτηκα μετά, τι ήταν αυτό που ώθησε τον τροχονόμο να μας κάνει όλη αυτή την ιστορία, δίχως κανένα σκοπό, αφού δεν ήθελε (ή ίσως φοβόταν) να πάρει χρήματα. Η απάντηση που έδωσα είναι Η ΑΝΙΑ! Η ανία που επικρατεί σε μιά απομονωμένη, μικρή, μελαγχολική χώρα, όπου δεν συμβαίνει τίποτα και όπου δεν μπορείς να πας πουθενά!

Νεκροταφείο Ηρώων, Benter

Aψίδα θριάμβου στο Benter, κτισμένη το 2008, εις μνήμη των 600 ετών της πόλης

Πάρκο στο Benter

Δεκαπέντε χιλιόμετρα μετά το Bender, σε σχετικά καλό δρόμο και με λίγα αυτοκίνητα, όχι και τόσο παλιά όσο θα περίμενα, φθάσαμε στην πρωτεύουσα Tiraspol. Μετά το προηγούμενο επεισόδιο είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί για να μην έχουμε και δεύτερη συνάντηση με τους τοπικούς τροχονόμους. Τα αξιοθέατα λίγα, το Προεδρικό Παλάτι με το άγαλμα του Λένιν, το Νεκροταφείο Ηρώων με τα Σοβιετικά τανκς μπροστά στον Δνείστερο, ο Οίκος των Σοβιέτ, το παρακμιακό πάρκο Kirov. Υπάρχει βασικά, ένας κεντρικός δρόμος στον οποίο συγκεντρώνονται τα περισσότερα αξιοθέατα, η 25η Οκτωβρίου. Είναι αδύνατον να μην νοιώσεις μια διάχυτη αίσθηση μελαγχολίας, δεν είναι εύκολο να είσαι κάτοικος ενός ανύπαρκτου κράτους, δίχως προοπτικές και πιθανόν δίχως μέλλον, κατάλοιπο ενός κάποτε ενδόξου παρελθόντος που έσβησε. Η θλίψη αυτή διαπερνά όλους τους κατοίκους και τα κτίρια, σε μιά εμπειρία σουρεαλιστική. “Καλώς ήρθατε στο πουθενά” είχε πει κάποιος ντόπιος σε έναν επισκέπτη, και τα λόγια αυτά εκφράζουν την σημερινή πραγματικότητα. Σημειωτέον δε, ότι η περιοχή της Υπερδνειστερίας ήταν η πλουσιότερη της Μολδαβίας με συγκεντρωμένη την βιομηχανία και την παραγωγή ενέργειας για όλη την χώρα, ενώ η υπόλοιπη Μολδαβία ήταν καθαρά αγροτική. Μετά τον γύρο του κέντρου της πόλης επισκεπτόμαστε τις όχθες του ποταμού Δνείστερου, ο οποίος σχηματίζει το όριο μεταξύ Μολδαβίας και Transnistria. Στις όχθες του πολυάριθμοι κάτοικοι της πόλης κάνουν το μπάνιο τους, μιάς και είναι καλοκαίρι και έχει πολύ ζέστη, σε νερά που δεν φαίνονται βρώμικα αλλά είναι αρκετά θολά. Η Υπερδνειστερία παράγει και ένα φημισμένο κονιάκ, το Kvint, και μετά μιά σύντομη επίσκεψη στο εργοστάσιο και το πρατήριο της εταιρείας, ξεκινάμε προς την Ουκρανία και την Οδησσό.

To Προεδρικό Παλάτι με το Άγαλμα του Λένιν, Tiraspol

Σοβιετικό αναμνηστικό τανκ στο Νεκροταφείο Ηρώων με την επιγραφή “Για την Πατρίδα”, μέσα στο οποίο σκοτώθηκε ένας στρατηγός της χώρας, Tiraspol

Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Νεκροταφείο Ηρώων, Tiraspol

Η κεντρική οδός της 25ης Οκτωβρίου, Tiraspol

Παλάτι των Παιδιών και της Νεανικής Δημιουργικότητας, Tiraspol

Μνημείο στον μεγάλο Ρώσο στρατηγό Alexander Suvorov (1730-1800), ο οποίος θεωρείται και ιδρυτής της πόλης το 1792, ονομαστός εκτός των άλλων επειδή δεν έχασε ούτε μία μάχη από τις 60 που έδωσε, ενώ συχνά υστερούσε αριθμητικά από τους αντιπάλους, Tiraspol

Πρατήριο και εργοστάσιο της εταιρείας παραγωγής του εξαιρετικού κονιάκ Kvint, Tiraspol

Συνταγματικό Δικαστήριο της Transnistria, Tiraspol

Καθεδρικός της Γεννήσεως, Tiraspol

Παλάτι των Σοβιέτ (Δημαρχείο), Tiraspol

H Πύλη του Πάρκου Kirov, Tiraspol

Ο ποταμός Δνείστερος, Tiraspol

Η παραλία στον Δνείστερο, Tiraspol

Λουόμενοι στον Δνείστερο, Tiraspol

Μετά από 40 χιλιόμετρα σχετικά καλού δρόμου φθάνουμε στα σύνορα της Υπερδνειστερίας με την Oυκρανία, στο συνοριακό πέρασμα Kuchurchan. Και εδώ οι διαδικασίες γρήγορες, οι συνοριοφύλακες ευγενικοί σε απίστευτο βαθμό. Οι Ουκρανοί πιό δύσκολοι, μας ψάχνουν εξονυχιστικά, αλλά τελικά μας περνάνε δίχως πρόβλημα. Μας μένουν 80 περίπου χιλιόμετρα για την Οδησσό, ένας δρόμος για τον οποίο έχουμε ακούσει πολλά, ότι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, ότι έχει τεράστιες λακούβες και άλλα πολλά. Πιθανόν έτσι να ήταν πριν λίγο καιρό. Την εποχή, όμως, που περάσαμε εμείς, αρχή καλοκαιριού του 2019, όλες οι λακούβες έχουν επιδιορθωθεί. Βουναλάκια υπάρχουν πολλά και δυνητικά επικίνδυνα, το οδόστρωμα σε ορισμένα σημεία αρκετά ανώμαλο, αλλά με μιά ταχύτητα 80-90km/ώρα και με προσεκτική οδήγηση δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα. Σε καμιά ώρα μπαίνουμε στην Οδησσό. Mεγάλη πόλη, με πληθυσμό 1.000.000 κατοίκους, άσχημη, με πολύ κυκλοφορία. Όταν φθάσεις όμως στο ιστορικό της κέντρο, που είναι πανέμορφο, αλλάζεις γνώμη. Προτού μπούμε στο κέντρο της πόλης, επισκεφθήκαμε και την κυριότερη παραθεριστική παραλία της, την Arcadia στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες.

Φθάνοντας στο κέντρο της Οδησσού, ψάξαμε για το ξενοδοχείο μας. Εδώ μας συνέβη και το πρώτο και μόνο δυσάρεστο απρόοπτο, σχετικά με την διαμονή μας σε όλο το ταξίδι αυτό. Είχαμε κλείσει μέσω του Booking ένα ξενοδοχείο που ονομάζονταν Poet Art Hotel, στο κέντρο της Οδησσού. Η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου επικοινώνησε μαζί μας με μήνυμα την προηγούμενη ημέρα και ρώτησε για την ώρα που θα φθάσουμε. Της απαντήσαμε ότι επειδή έχουμε ακούσει ότι ο δρόμος είναι χάλια, μάλλον θα αργήσουμε. Δεδομένου όμως ότι βρήκαμε πολύ καλύτερο τον δρόμο από ότι περιμέναμε, φθάσαμε αρκετά νωρίτερα. Ψάξαμε στην διεύθυνση του ξενοδοχείου, αλλά υπήρχε μόνο ένα παλιό οίκημα που ήταν συγκρότημα κατοικιών, και βρήκαμε μόνο μιά μικρή ταμπέλα στο πλάϊ της εισόδου που έγραφε ένα “Poet”. Aνεβήκαμε λοιπόν και αρχίσαμε να ψάχνουμε, το κτίριο ήταν σκοτεινό, βρώμικο, με κάτι σπασμένα σκαλοπάτια. Φυσικά για ασανσέρ ούτε λόγος, ενώ κανένα κουδούνι και καμία ειδοποίηση δεν υπήρχε. Ψάξαμε όλο το κτίριο και δεν βρήκαμε ούτε ψυχή, ενώ χτυπήσαμε και όλα τα κουδούνια και δεν απάντησε κανείς. Αναγκαστικά φύγαμε, και κοιτάξαμε για αλλού. Στο Booking ήταν όλα τα κεντρικά κλεισμένα και βρίσκαμε κατάλυμα καμιά 10ριά χιλιόμετρα μακριά. Ευτυχώς, περάσαμε μπροστά από ένα μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο, νομίζω ότι λεγόταν Consul, ρωτήσαμε και είμασταν τυχεροί επειδή είχε ένα δωμάτιο. Υπήρχε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο σε μερικές θέσεις κρατημένες στον δρόμο μπροστά στο ξενοδοχείο, αλλά το ξενοδοχείο είχε και έναν γεράκο που καθόταν σε μιά καρέκλα συνεχώς μπροστά από την είσοδο και φύλαγε τα αυτοκίνητα. Το ίδιο βράδυ μας έστειλε μήνυμα η ρεσεψιονίστ του πρώτου ξενοδοχείου και ρωτούσε πότε θα έρθουμε! Φαίνεται ότι το ξενοδοχείο αυτό ήταν οροφοδιαμέρισμα και μάλιστα σε ψηλό όροφο, δίχως αυτό να αναφέρεται πουθενά στα στοιχεία του Booking. Η κυρία νομίζοντας ότι θα αργήσουμε πήγε για τις δουλειές της και γιαυτό δεν βρήκαμε κανέναν, παρότι το ξενοδοχείο ισχυρίζεται ότι έχει 24/7 υποδοχή. Μπορεί το διαμέρισμα να είναι καλό, ποτέ δεν το είδαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και ατελείωτες ώρες! Τελικά το Booking μας χρέωσε το 50% για no show. Ένα θέμα που πρέπει να προσέξει κανείς κλείνοντας διαμονή στις χώρες αυτές, είναι ότι πολλά ξενοδοχεία ισχυρίζονται ότι παρέχουν free public parking (αυτό έλεγαν και στο Poet Art), αλλά εννοούν ότι απλώς μπορείς να παρκάρεις στον δρόμο χωρίς παρκόμετρο, αλλά καθόλου δεν εγγυώνται ότι θα σου βρουν θέση, ούτε και εγγυώνται για την ασφάλεια του αυτοκινήτου σου! Καλό λοιπόν είναι να διευκρινήσει κανείς το θέμα αυτό εκ των προτέρων και το καλύτερο είναι να κλείνει ξενοδοχείο με πληρωτέο parking, οπότε έχει κάποια σιγουριά για το ότι θα ξαναβρεί το αυτοκίνητό του. Έγραψα για όλη αυτή την ταλαιπωρία, που για πολλούς ίσως και να μην έχει ενδιαφέρον, επειδή μου ζήτησαν μερικοί φίλοι να γράφω για τις λεπτομέρειες της διαμονής.

Mετά την εγκατάσταση στο ξενοδοχείο μας αρχίσαμε την περιήγηση. Η πόλη είναι πολύ σημαντική για τον Ελληνισμό, ιδρύθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη στα ερείπια αρχαίας ελληνικής αποικίας και παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη. Υπήρξε κέντρο κοσμοπολίτικο, εμπορικό, και πολιτιστικό. Εκεί ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, και σήμερα υπάρχει το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας, το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το δούμε κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας. Από το 1878 έως το 1895 κυβερνήτης της Οδησσού διετέλεσε ο Γρηγόριος Μαρασλής, γόνος ενός ευκατάστατου εμπόρου της πόλης, ο οποίος χρηματοδότησε με τμήμα της προσωπικής του περιουσίας μεγάλο αριθμό δημοσίων κτισμάτων στην Οδησσό. Η πρώτη όμως οικιστική ανάπτυξη της Οδησσού και η εξαίρετη ρυμοτομία της οφείλονται στον κυβερνήτη της στις αρχές του 19ου αιώνα, τον Δούκα του Ρισελιέ. Στην περιήγησή μας είδαμε το Δημαρχείο, το Παλάτι Vorontsov (που βρίσκεται υπό ανακαίνιση), το Θέατρο Μπαλλέτου και Όπερας, το Μουσείο Πούσκιν (στην πόλη αυτή έζησε για μιά περίοδο της ζωής του ο μεγάλος Ρώσος ποιητής), το κλασσικό ξενοδοχείο Londonskaya. Θα σταθώ για λίγο στα σκαλιά Ποτέμκιν, την γιγαντιαία σκάλα εισόδου στην Οδησσό από την θάλασσα. Τα σκαλιά Ποτέμκιν έγιναν διάσημα από την σπουδαία ταινία “Το Θωρηκτό Ποτέμκιν”του μεγάλου Σοβιετικού σκηνοθέτη Sergei Eisenstein. Eκεί γυρίστηκε η πιό διάσημη σκηνή της ταινίας, με την σφαγή του πλήθους από τον Τσαρικό στρατό και τους Κοζάκους. Μεταξύ των θυμάτων και μιά γυναίκα που πέφτει νεκρή, ενώ το καροτσάκι με το μωρό της κατρακυλάει αργά στα σκαλοπάτια, ανάμεσα στον κόσμο που διασκορπίζεται, μια μοναδική και υποβλητική σκηνή την οποία μιμήθηκαν δεκάδες άλλες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Τέλος και αυτής της ημέρας, που ενώ περιμέναμε ότι θα είναι η δυσκολώτερη του ταξιδιού, πέρασε τελικά χωρίς προβλήματα.

Το νεοκλασσικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Οδησσού

H Όπερα της Οδησσού

To Δημαρχείο της Οδησσού

Το λιμάνι της Οδησσού στη Μαύρη Θάλασσα

Όμορφο ανακαινισμένο κτίριο στο κέντρο της Οδησσού

Το υπό ανακαίνιση Παλάτι Vorontsov, Οδησσός

H όμορφη Primorsky Boulevard της Οδησσού

Το εμβληματικό ξενοδοχείο της Οδησσού Londonskaya

Στο εσωτερικό του ξενοδοχείου Londonskaya, Οδησσός

Τα σκαλιά Ποτέμκιν, Οδησσός

 

[Sassenach77]

Ένα θέμα που πρέπει να προσέξει κανείς κλείνοντας διαμονή στις χώρες αυτές, είναι ότι πολλά ξενοδοχεία ισχυρίζονται ότι παρέχουν free public parking (αυτό έλεγαν και στο Poet Art), αλλά εννοούν ότι απλώς μπορείς να παρκάρεις στον δρόμο χωρίς παρκόμετρο, αλλά καθόλου δεν εγγυώνται ότι θα σου βρουν θέση, ούτε και εγγυώνται για την ασφάλεια του αυτοκινήτου σου!

Όταν έψαχνα ξενοδοχείο στην Οδησσό, είχα δει και εγώ οτι όσα καταλύματα ισχυρίζονταν οτι έχουν πάρκινγκ, στην πραγματικότητα ή δεν είχαν καν πάρκινγκ ή ήταν στους δημόσιους δρόμους....Έμπαινα με το google map στους δρόμους του κάθε ξενοδοχείου και έβλεπα τη περιοχή γύρω απο κάθε ξενοδοχείο. Είχα ξοδέψει ατελείωτες ώρες στο να ψάχνω τους δρόμους που περιβάλλουν τα ξενοδοχεία της Οδησσού!
Το ξενοδοχείο τελικά που έκλεισα είχε ένα καλό, το οποίο μου το είχαν πει αφού επικοινώνησα μαζί τους με mail και ρωτώντας τους σχετικά με το πάρκινγκ, οτι ο χώρος στάθμευσης τους είναι ένας χώρος που ανήκει στο ξενοδοχείο, βρίσκεται ακριβώς μπροστά απο την είσοδο του ξενοδοχείου και έχει κάμερες! Το ονομάτιζαν δημόσιο χώρο γιατί μπορούσε οποιοσδήποτε περαστικός να τον διασχύσει, καθώς υπήρχαν κάγκελα μόνο μπροστά και όχι στο πλάι, απ΄όπου και έμπαιναν τα αυτοκίνητα.
Όταν φτάσαμε εκεί λοιπόν, όλα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει, και μάλιστα στην 24ωρη ρεσεψιόν (που όντως ήταν 24ωρη) υπήρχε οθόνη που έδειχνε εικόνες απο όλες τις κάμερες. Το μόνο που είδαμε και δεν του δώσαμε καθόλου σημασία ήταν οτι στον ίδιο χώρο πάρκινγκ που αφήσαμε το αυτοκίνητο, υπήρχε ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες, για το οποίο σχολιάσαμε οτι πρέπει να είναι καινούργιο...........
Η διαμονή μας ήταν δύο μέρες, στις οποίες περάσαμε υπέροχα σε μία πολύ όμορφη πόλη (ναι μόνο το κέντρο της είναι όμορφο) και με ιστορία άμεσα συνδεδεμένη με τον Ελληνισμό. Άλλωστε αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελα να πάω στην Οδησσό!
Την τρίτη μέρα, όταν πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, έλειπαν οι πινακίδες απο το αυτοκίνητο μας! Υπήρχε όμως ένα χαρτάκι στο παρμπρίζ με ένα τηλέφωνο...Ουκρανικό.
Τελικά, τις πινακίδες τις ανέσυρα απο τα σκουπίδια μετά απο 3 ώρες. Τόσο χρειάστηκα για να βρώ ΑΤΜ για ανάληψη και μετά να πληρώσω τα λύτρα σε αυτόματο μηχ/μα πληρωμών που βρίσκονταν σε ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, με την βοήθεια του ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, ως διερμηνέα, ο οποίος μάλιστα, όταν εγώ δεν είχα ψιλά για να πληρώσω την προμήθεια της συναλλαγής, που ζητούσε το μηχάνημα, προσφέρθηκε να τα πληρώσει αυτός!!!!....Όλα αυτά έγιναν για 500 γρίβνα ~ 17€ ολόκληρα ευρώ....

Με συγχωρείτε αν κάνω κατάχρηση του χώρου της ιστορίας σας. Αλλά μετά απο αυτό και όλα όσα έχω διαβάσει για αυτές τις χώρες, πιστεύω οτι είναι καθαρά θέμα τύχης που θα πέσεις. Κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα...

 

[Klair]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!
Σε ευχαριστώ που το μοιράζεσαι μαζί μας.
Όμορφη, περιεκτική περιγραφή και ωραίες φωτογραφίες!

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!
Σε ευχαριστώ που το μοιράζεσαι μαζί μας.
Όμορφη, περιεκτική περιγραφή και ωραίες φωτογραφίες!

Σε ευχαριστώ πολύ Κλαίρη.

 

[dbalats]

Όταν έψαχνα ξενοδοχείο στην Οδησσό, είχα δει και εγώ οτι όσα καταλύματα ισχυρίζονταν οτι έχουν πάρκινγκ, στην πραγματικότητα ή δεν είχαν καν πάρκινγκ ή ήταν στους δημόσιους δρόμους....Έμπαινα με το google map στους δρόμους του κάθε ξενοδοχείου και έβλεπα τη περιοχή γύρω απο κάθε ξενοδοχείο. Είχα ξοδέψει ατελείωτες ώρες στο να ψάχνω τους δρόμους που περιβάλλουν τα ξενοδοχεία της Οδησσού!
Το ξενοδοχείο τελικά που έκλεισα είχε ένα καλό, το οποίο μου το είχαν πει αφού επικοινώνησα μαζί τους με mail και ρωτώντας τους σχετικά με το πάρκινγκ, οτι ο χώρος στάθμευσης τους είναι ένας χώρος που ανήκει στο ξενοδοχείο, βρίσκεται ακριβώς μπροστά απο την είσοδο του ξενοδοχείου και έχει κάμερες! Το ονομάτιζαν δημόσιο χώρο γιατί μπορούσε οποιοσδήποτε περαστικός να τον διασχύσει, καθώς υπήρχαν κάγκελα μόνο μπροστά και όχι στο πλάι, απ΄όπου και έμπαιναν τα αυτοκίνητα.
Όταν φτάσαμε εκεί λοιπόν, όλα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει, και μάλιστα στην 24ωρη ρεσεψιόν (που όντως ήταν 24ωρη) υπήρχε οθόνη που έδειχνε εικόνες απο όλες τις κάμερες. Το μόνο που είδαμε και δεν του δώσαμε καθόλου σημασία ήταν οτι στον ίδιο χώρο πάρκινγκ που αφήσαμε το αυτοκίνητο, υπήρχε ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες, για το οποίο σχολιάσαμε οτι πρέπει να είναι καινούργιο...........
Η διαμονή μας ήταν δύο μέρες, στις οποίες περάσαμε υπέροχα σε μία πολύ όμορφη πόλη (ναι μόνο το κέντρο της είναι όμορφο) και με ιστορία άμεσα συνδεδεμένη με τον Ελληνισμό. Άλλωστε αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελα να πάω στην Οδησσό!
Την τρίτη μέρα, όταν πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, έλειπαν οι πινακίδες απο το αυτοκίνητο μας! Υπήρχε όμως ένα χαρτάκι στο παρμπρίζ με ένα τηλέφωνο...Ουκρανικό.
Τελικά, τις πινακίδες τις ανέσυρα απο τα σκουπίδια μετά απο 3 ώρες. Τόσο χρειάστηκα για να βρώ ΑΤΜ για ανάληψη και μετά να πληρώσω τα λύτρα σε αυτόματο μηχ/μα πληρωμών που βρίσκονταν σε ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, με την βοήθεια του ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, ως διερμηνέα, ο οποίος μάλιστα, όταν εγώ δεν είχα ψιλά για να πληρώσω την προμήθεια της συναλλαγής, που ζητούσε το μηχάνημα, προσφέρθηκε να τα πληρώσει αυτός!!!!....Όλα αυτά έγιναν για 500 γρίβνα ~ 17€ ολόκληρα ευρώ....

Με συγχωρείτε αν κάνω κατάχρηση του χώρου της ιστορίας σας. Αλλά μετά απο αυτό και όλα όσα έχω διαβάσει για αυτές τις χώρες, πιστεύω οτι είναι καθαρά θέμα τύχης που θα πέσεις. Κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα...

Καταρχήν δεν κάνεις κατάχρηση, νομίζω ότι οι πληροφορίες που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας είναι και το καλύτερο στοιχείο του site αυτού. Η Οδησσός είναι πραγματικά προβληματική στην διαμονή και στο πάρκινγκ, και ήσουνα τυχερή που γλίτωσες με μόνο 17 Ευρώ, θα μπορούσαν να σου είχαν ζητήσει πολύ περισσότερα. Θα διάβασες ίσως ότι στο δικό μας ξενοδοχείο καθόταν ένας γεράκος σε μιά καρέκλα μπροστά στα αυτοκίνητα και τα φύλαγε. Δεν ξέρω τι γινότανε το βράδυ, πάντως υποθέτω ότι θα τον αντικαθιστούσε κάποιος άλλος, δεδομένου ότι η νύχτα είναι και η πιό επικίνδυνη. Η όλη κατάσταση μου θύμισε την Κούβα, όπου σε κάθε πόλη που διανυκτερεύαμε υπήρχε μιά γριούλα που πάρκαρες έξω από το παράθυρό της και σου φύλαγε το αυτοκίνητο όλη τη νύχτα! Με τα ίδια χρήματα βέβαια εύρισκες και κλειστό πάρκινγκ, αλλά οι γριούλες είχαν μεγαλύτερη ανάγκη τα χρήματα, οπότε είχα επιλέξει αυτή τη λύση.

 

[escursione]

Πολύ ωραία ιστορία σε δύσκολους προορισμούς. Καλώς ήρθες και σε ευχαριστούμε για την δυναμική σου πρεμιέρα με πολύ ωραία ιστορία κ χρήσιμες πληροφορίες. Αν μπορείς δώσε μας λεπτομέρειες σχετικα με τα δεδομένα που χρησιμοποιουσες για τα GPS χρεώσεις κλπ καθώς και αν η πράσινη καρτα ίσχυε παντού σε όλες τις χώρες και κυρίως στην υπερδνειστερεια. Επίσης εάν είχες κάποιου είδους οδική βοήθειά που να σε καλύπτει σε περίπτωση αβαρειας κάτι που το φοβάμαι πολύ....

 

[Sassenach77]

Με τα ίδια χρήματα βέβαια εύρισκες και κλειστό πάρκινγκ,

Στην Οδησσό, όσο και αν έψαξα, δεν βρήκα φυλασσόμενο πάρκινγκ εκ των προτέρων. Πρώτα έτσι το έψαχνα, αλλά τίποτα! Όταν έφτασα εκεί δεν ασχολήθηκα, γιατί (υποτίθεται) οτι είχα λύση αυτό το θέμα. Πάντως μέσα στη πόλη κινούμασταν με τα πόδια την ημέρα, ενώ την νύχτα γυρίζαμε στο ξενοδοχείο με Uber.

Περιμένω να διαβάσω τώρα για τη Λβιβ!

 

[dbalats]

Πολύ ωραία ιστορία σε δύσκολους προορισμούς. Καλώς ήρθες και σε ευχαριστούμε για την δυναμική σου πρεμιέρα με πολύ ωραία ιστορία κ χρήσιμες πληροφορίες. Αν μπορείς δώσε μας λεπτομέρειες σχετικα με τα δεδομένα που χρησιμοποιουσες για τα GPS χρεώσεις κλπ καθώς και αν η πράσινη καρτα ίσχυε παντού σε όλες τις χώρες και κυρίως στην υπερδνειστερεια. Επίσης εάν είχες κάποιου είδους οδική βοήθειά που να σε καλύπτει σε περίπτωση αβαρειας κάτι που το φοβάμαι πολύ....

Καταρχήν σε ευχαριστώ, καλώς σας βρίσκω. Σχετικά με τα ερωτήματά σου, Ιντερνετ είχαμε παντού μόνο στην Βουλγαρία-Ρουμανία, στις άλλες χώρες ήταν τόσο ακριβό που δεν συνέφερε να αγοράσεις, πρόσβαση είχαμε μόνο στο wifi των ξενοδοχείων. Για GPS το αυτοκίνητο είχε ένα δικό του με παλιούς χάρτες που δεν ήταν ενημερωμένοι και λεπτομερείς και δεν μας χρησίμευσε (εκτός από Βουλγαρία-Ρουμανία που δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερα). Ένα Ipad που είχα είχε ένα πρόγραμμα που υπάρχει δωρεάν, το Maps.Me, το έχω χρησιμοποιήσει σε όλο τον κόσμο και είναι πολύ καλό. Τέλος, στα δυό κινητά είχαμε στο ένα ένα Τσέχικο πρόγραμμα, το Sygic, πολύ καλό για όσες χώρες διαθέτει χάρτες (για το ταξίδι αυτό τις είχε όλες). Τέλος, το άλλο κινητό είχε τους γνωστούς Google Maps, το καλύτερο ίσως, αν θυμηθείς να κατεβάζεις τους χάρτες για να τους έχεις και offline.
Η πράσινη κάρτα ίσχυε παντού, και στην Υπερδνειστερία δεν μου ζήτησαν να κάνω κάποια συμπληρωματική ασφάλεια. Τέλος, παλιότερα είχα σαν ασφαλιστική εταιρεία την Anytime, η οποία δεν σου δίνει την δυνατότητα, έστω με επιβάρυνση να σε καλύψει στην Ευρώπη (ούτε για κλοπή), και πήγα σε μιά ακριβότερη που σε καλύπτει και για οδική βοήθεια και για κλοπή στο εξωτερικό, τουλάχιστον στο πρόγραμμα που έχω εγώ (την Generali).

Στην Οδησσό, όσο και αν έψαξα, δεν βρήκα φυλασσόμενο πάρκινγκ εκ των προτέρων. Πρώτα έτσι το έψαχνα, αλλά τίποτα! Όταν έφτασα εκεί δεν ασχολήθηκα, γιατί (υποτίθεται) οτι είχα λύση αυτό το θέμα. Πάντως μέσα στη πόλη κινούμασταν με τα πόδια την ημέρα, ενώ την νύχτα γυρίζαμε στο ξενοδοχείο με Uber.

Περιμένω να διαβάσω τώρα για τη Λβιβ!

Θα αργήσει λίγο, επειδή είναι μετά την Λευκορωσία, κατά την κάθοδο.

 

[dbalats]

ΗΜΕΡΕΣ 6 ΚΑΙ 7: ΚΙΕΒΟ

Ξεκίνημα σήμερα για την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο. Δυστυχώς η επίσκεψη της διπλανής Κριμαίας δεν είναι εφικτή, διότι δεν αρκεί να βγάλει κανείς βίζα Ρωσίας, αλλά χρειάζεται και ειδική άδεια από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ουκρανίας, την οποία δεν δίνει ποτέ. Η πρόσβαση της Κριμαίας σήμερα γίνεται μόνο από την Ρωσία. Οπότε, αναγκαστικά την αφήνουμε, αν και θα θέλαμε πολύ να την επισκεφθούμε, και κατευθυνόμαστε προς το Κίεβο, έχοντας να διανύσουμε αρκετή απόσταση, 500 περίπου χιλιόμετρα, με άγνωστη την κατάσταση του δρόμου. Από πληροφορίες που έχουμε πάρει δεν έχουμε πολλές ελπίδες για μια άνετη διαδρομή, οι δρόμοι της Ουκρανίας έχουν την χειρότερη φήμη από όλες τις χώρες του ταξιδιού μας! Βγαίνοντας από την πόλη, εμφανίζεται ξαφνικά μιά μεγάλη ομάδα 10-15 τροχονόμων που ελέγχουν τον δρόμο. Φυσικά, βλέποντας ξένες πινακίδες, δεν θα μπορούσαν να μη μας σταματήσουν. Βγαίνουμε στο πλάϊ, και αρχίζουν τα γνωστά, άδεια οδήγησης, άδεια κυκλοφορίας, πράσινη κάρτα. Σε λίγο έρχεται και ο “Αγγλομαθής” της παρέας, με τον οποίο προσπαθώ να συνενοηθώ ρωτώντας τον τι παράβαση έκανα και μας σταμάτησαν, δεδομένου ότι πήγαινα αρκετά σιγά και προσεκτικά. Με τα σπασμένα αγγλικά του μου έδωσε να καταλάβω ότι η παράβασή μου είναι η χρήση αλκοόλ, επειδή προφανώς δεν βρήκαν κάτι άλλο! Η ώρα ήταν οκτώ το πρωί περίπου, αλλά φαίνεται ότι στην χώρα αυτή, το να πίνεις αλκοόλ για πρωινό θεωρείται κάτι νορμάλ. Του εξήγησα ότι δεν πίνω και ότι δεν έχω πιεί ποτέ στη ζωή μου, παρά μόνο νερό και αναψυκτικά (εντάξει, ένα ψεματάκι), αλλά δεν φάνηκε να με πιστεύει. Στη συνέχεια έκανε το απίστευτο, άρχισε να μυρίζει την αναπνοή μου και μου είπε κατηγορηματικά ότι είμαι πιωμένος! Η φάση ήταν αστεία, αλλά εγώ άρχισα να εκνευρίζομαι και του είπα να μου κάνει αλκοτέστ. Φυσικά δεν είχαν καν εξοπλισμό και μετά από σύντομη σύσκεψη μας άφησαν να φύγουμε. Ευτυχώς αυτή ήταν η τελευταία μου επαφή στο ταξίδι αυτό με τροχονόμους. Το μυστικό για να τους αποφύγεις είναι να τηρείς τα όρια ταχύτητας στις κατοικημένες περιοχές, εκεί είναι συνήθως που στήνουν τις ενέδρες τους. Αντίθετα, στον αυτοκινητόδρομο, ακόμη και αν έχει όριο 110 και εσύ πηγαίνεις με 150, δεν τρέχει τίποτα (υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις του κανόνα).

Ανακουφισμένοι που γλιτώσαμε κι αυτή τη φορά, φύγαμε ολοταχώς για Κίεβο. Ο δρόμος ήταν αυτοκινητόδρομος, πεδινός, ευθύς, μονότονος. Τα πρώτα 300 χιλιόμετρα με πολύ καλό οδόστρωμα, αλλά στα τελευταία 200 υπήρχαν αρκετές ανωμαλίες, που δεν σε προβλημάτιζαν όμως. Γενικά, οι εντυπώσεις πολύ καλές, τουλάχιστον πολύ καλύτερες από ότι περίμενα. Μπαίνοντας στο Κίεβο, η κίνηση αυξήθηκε πάρα πολύ, οπότε αποφασίσαμε την εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε την επόμενη μέρα στα περίχωρα του Κιέβου, για να δούμε το Μοναστήρι των Σπηλαίων και το Μνημείο της Μητέρας Πατρίδας (Μοtherland Monument), να την κάνουμε άμεσα, ώστε να μην χρειαστεί να μετακινούμε πολύ το αυτοκίνητο, λόγω κυκλοφορίας. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν αρχικά, προς το Μνημείο της Μητέρας Πατρίδας, το περίφημο Rodina Mat στα Ουκρανικά, που φαίνεται σχεδόν από όλη την πόλη. Είναι το γιγαντιαίο άγαλμα μιας γυναίκας-πολεμιστή, ύψους 62 μέτρων και βάρους 560 τόνων, τοποθετημένο σε βάθρο 40 μέτρων σε έναν ψηλό λόφο κοντά στην όχθη του Δνείπερου ποταμού, αφιερωμένο στα θύματα του Αγώνα κατά του Ναζισμού. Παρότι με την υστερία του αντισοβιετισμού πολλοί Ουκρανοί επιζητούσαν το γκρέμισμά του, παρέμεινε στην θέση του και αποτελεί το έμβλημα της πόλης. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και πλαισιώνεται από το Μουσείο της Ιστορίας της Ουκρανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στο πάρκο που το περιβάλλει υπάρχουν συμπλέγματα αγαλμάτων, τανκς και μαρμάρινες αναμνηστικές πλάκες. Απο το σημείο αυτό υπάρχει εξαιρετική θέα του Δνείπερου και της πόλης, ενώ κοντά φαίνεται και το δεύτερο αξιοθέατο που θα επισκεφθούμε στη συνέχεια, το Kiev Pechersk Lavra ή Μοναστήρι των Σπηλαίων. Συμπεριλαμβανόμενο στα μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, το Kiev Pechersk Lavra βρίσκεται πολύ κοντά στο προηγούμενο μνημείο και φθάνουμε σε λίγα λεπτά. Είναι ένα θαυμάσιο σύμπλεγμα από εκκλησίες, κωδωνοστάσια, και υπόγεια σπήλαια. Τα σπήλαια δεν μας εντυπωσίασαν ιδιαίτερα, ενώ απαγορεύεται και η φωτογράφηση, αλλά οι ναοί είναι εξαιρετικοί. Το όλο θέαμα μας θύμισε ανάλογα συγκροτήματα που είχαμε δει σε επισκέψεις στην Ρωσία, όπως τη Μονή Novodevichy στη Μόσχα ή το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας Λαύρας του Αγίου Σεργίου στο Sergiyev Posad.

Μνημείο της Μητέρας Πατρίδας, Κίεβο

Γλυπτές παραστάσεις στο Μνημείο της Μητέρας Πατρίδας, Κίεβο

Kiev Pechersk Lavra ή Μοναστήρι των Σπηλαίων

Αγάλματα του Kυρίλλου και του Μεθοδίου στο Kiev Pechersk Lavra

Στο Kiev Pechersk Lavra


Αργά το απόγευμα φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας, ένα μικρό καθαρό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, το Golden Gate Inn, που όπως δείχνει και το όνομά του, βρίσκεται κοντά στην Χρυσή Πύλη της πόλης. Όπως συμβαίνει συχνά στις Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, το ξενοδοχείο μας με 3-4 ακόμη συγκροτήματα κατοικιών έχουν στο μέσον τους έναν υπαίθριο χώρο στάθμευσης, κλειστό γύρω γύρω, η είσοδος στον οποίο γίνεται από μιά στοά που συνδέεται με τον κεντρικό δρόμο. Μέσα εκεί παρκάραμε, απέναντι από την ρεσεψιόν και ο χώρος στάθμευσης ήταν απόλυτα ασφαλής. Πάντως, το κόστος διαβίωσης στην Ουκρανία δεν είναι μεγάλο, ούτε στην διαμονή ούτε στο φαγητό, αλλά όχι και τόσο φθηνό όσο μας έλεγαν φίλοι που την επισκέφθηκαν παλιότερα. Βγαίνουμε για φαγητό, και μιάς και δεν είμαστε φίλοι της κουζίνας της Ανατολικής Ευρώπης, τα φαγητά της οποίας τα βρίσκουμε αρκετά βαριά, με λιπαρά κρέατα, λουκάνικα, τηγανιτά ζυμάρια, κλπ., αποφασίζουμε να επισκεφθούμε ρεστωράν ethnic. Έχουμε να αποφασίσουμε μεταξύ ενός Κουβανέζικου και ενός Γεωργιανού και διαλέγουμε το πρώτο. Η απόφασή μας δεν αποδεικνύεται σοφή, καμία σχέση με την πραγματική Κουβανέζικη κουζίνα, μερικά κοματάκια κρέατος σε κάποιες σάλτσες υποτίθεται πικάντικες (για να αποδεικνύεται το Κουβανέζικο στοιχείο!), αλλά χωρίς καμία γεύση και νοστιμιά.

Η επόμενη ημέρα έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα επειδή πρέπει να δούμε όσα αξιοθέατα του Κίεβου προφτάσουμε, και υπάρχει μεν το περίφημο μετρό του Κιέβου, αλλά πολλοί προορισμοί δεν εξυπηρετούνται από αυτό και χρειάζεται αρκετό περπάτημα. Το top αξιοθέατο είναι οι υπέροχες εκκλησίες του, και ξεκινάμε από την Αγία Σοφία, τον Καθεδρικό Ναό του 11ου αιώνα που πήρε την ονομασία του από την δική μας Αγία Σοφία της Πόλης, με 13 χρυσούς τρούλους και υπέροχο μπαρόκ εξωτερικό. Μια ωραία βόλτα είναι η μετάβαση από την γειτονιά του Podil, παλιότερη έδρα των εμπόρων και καλλιτεχνών του Κιέβου δίπλα στον Δνείπερο, στην Άνω Πόλη, παίρνοντας τον Οδοντωτό Σιδηρόδρομο. Αμέσως μετά την έξοδο του Οδοντωτού βλέπουμε το Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλους και παίρνουμε την ονομαστή Κάθοδο του Ανδρέα, έναν δημοφιλή δρόμο, υποτίθεται καλλιτεχνικό, αφού διαθέτει μερικές γκαλλερί, αλλά στην πραγματικότητα γεμάτο από πάγκους με σουβενίρ. Πιό κάτω φθάνουμε στην πολύχρωμη Μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, σχεδιασμένη από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Rastrelli, έργο του οποίου είναι και το Χειμερινό Παλάτι της Αγίας Πετρούπολης. Ο απότομος και στριφογυριστός λιθόστρωτος κατηφορικός δρόμος του Ανδρέα μας ξαναφέρνει στην γειτονιά του Podil. Ακολουθεί επίσκεψη της Πλατείας Aνεξαρτησίας , της περίφημης Maidan Nezalezhnosti, εκεί όπου γίνονται όλες οι μεγάλες διαδηλώσεις και κινήματα, όπως η Orange Revolution του 2004 και πιό πρόσφατα η Εuromaidan του 2014, που υπήρξε η αφορμή για την προσάρτηση της Κριμαίας από τους Ρώσους.

Αγία Σοφία, Κίεβο

Είσοδος του Οδοντωτού Σιδηροδρόμου στο Podil, Κίεβο

Άφιξη του Οδοντωτού Σιδηροδρόμου στην Άνω Πόλη του Κιέβου

Το Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλους, Κίεβο

Η Κάθοδος του Ανδρέα, Κίεβο

Street Art στο Κίεβο

Η Μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, Κίεβο

Η Πλατεία Aνεξαρτησίας (Maidan Nezalezhnosti) του Κιέβου

Tο Μνημείο της Aνεξαρτησίας στη Maidan Nezalezhnosti του Κιέβου

Θέα του ποταμού Δνείπερου στο Κίεβο

Street Art στο Κίεβο


Άλλα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε ήταν ο όμορφος, με παστέλ κίτρινα χρώματα Καθεδρικός του Αγίου Βλαδιμήρου, η Εθνική Όπερα της Ουκρανίας, μιά από τις πιό φημισμένες στην Ευρώπη, και οι Χρυσές Πύλες της πόλης, η κύρια είσοδος στην οχυρωμένη αρχαία πόλη, κατασκευασμένη από τον Yaroslav τον Σοφό στα βυζαντινά πρότυπα. Περπατήσαμε αρκετά και σε ανηφορικό δρόμο μέχρι να βρούμε το Σπίτι με τις Χίμαιρες, ένα αλλόκοτο κτίριο με γλυπτά που απεικονίζουν ρινόκερους, κροκοδείλους, γοργόνες, αντιλόπες και άλλα αποκυήματα της φαντασίας του δημιουργού του αρχιτέκτονα Horodecki που σημειωτέον ότι ήταν φανατικός κυνηγός – γεγονός που εξηγεί τις δημιουργίες του, και στη συνέχεια επίσκεψη στην όμορφη κλειστή αγορά Bessarabsky και διάλειμα για φαγητό σε ένα από τα πολυάριθμα ρεστωράν που την περιτριγυρίζουν. Μετά το γεύμα, ακολούθησε η επίσκεψη του όμορφου πάρκου Mariinsky, στο δυτικό άκρο του οποίου βρίσκεται το Παλάτι Mariinsky, επίσημη κατοικία του Προέδρου της Ουκρανίας. Οι περισσότερες μετακινήσεις γίνονται με το μετρό, αλλά χρειάζεται πολύ βάδισμα μετά την κάθε στάση. Και δυό λόγια για το μετρό του Κιέβου. Είχα εντυπωσιασθεί από όσα είχα διαβάσει σε διάφορα sites, όπου έλεγαν ότι πλησιάζει σε ομορφιά το μετρό της Μόσχας, και ότι έχει εξίσου τεχνολογικά εξελιγμένους σταθμούς. Το δεύτερο ίσως είναι σωστό, εδώ υπάρχει ο βαθύτερος σταθμός μετρό του κόσμου, ο Arsenalna, στα 105.5 μέτρα βάθος. Aπό εκεί και πέρα ουδέν! Υπάρχουν 3-4 σταθμοί με συμπαθητική διακόσμηση (και επισκεφθήκαμε αρκετούς), αλλά καμία σύγκριση με το αριστούργημα εκείνο που ονομάζεται Moscow Metro, μοναδικό στον κόσμο.

Καθεδρικός του Αγίου Βλαδιμήρου, Κίεβο

Χρυσές Πύλες του Κιέβου

Το Σπίτι με τις Χίμαιρες, Κίεβο

Η αγορά Bessarabsky του Κιέβου

Το Παλάτι Mariinsky του Κιέβου

Στο μετρό του Κιέβου

Στο μετρό του Κιέβου


Μιά δύσκολη και κουραστική ημέρα, γεμάτη όμως εμπειρίες που μας άφησαν ευχάριστες αναμνήσεις, έφθασε στο τέλος της. Και στο σημείο αυτό, θέλω να γράψω λίγα για την επίσκεψή μας στο Μουσείο Chernobyl, που δεν ανάφερα προηγουμένως. Δυσκολευτήκαμε αρκετά για να το βρούμε, παρότι φθάσαμε κοντά στην περιοχή του, και όπου ρωτούσαμε δεν μας βοηθούσαν, οι νεώτεροι μπορεί και να μην το γνώριζαν, ενώ οι παλιότεροι ίσως ηθελημένα να το αγνοούσαν, για να αποφύγουν τις τραυματικές αναμνήσεις. Το μουσείο αυτό είναι αφιερωμένο στην πυρηνική καταστροφή του 1986, και περιέχει πάρα πολύ οπτικοακουστικό υλικό, όπως φωτογραφίες, βίντεο, μοντέλα, στολές και αντικείμενα από τον τόπο της καταστροφής. Η όλη ατμόσφαιρα και ο φωτισμός, είναι υποβλητικά και σε εμάς τους μεγαλύτερους που ζήσαμε αυτό τον εφιάλτη προκαλεί μεγάλη συγκίνηση. Οι μνήμες ξαναγύρισαν πρόσφατα, βλέποντας την εκπληκτική μίνι-σειρά Chernobyl, που παρουσιάζει το γεγονός με πολύ ρεαλιστικό τρόπο και εξηγεί τα αίτια της καταστροφής. Προσωπικά, με μεγάλο ενδιαφέρον θα επισκεπτόμουν και την περιοχή του Chernobyl, αλλά είναι ακόμη γεμάτη ραδιενέργεια και το θεωρώ επικίνδυνο. Βέβαια, τελευταία έχει επιτραπεί η σύντομη επίσκεψή της, και πάρα πολλοί φθάνουν από όλο τον κόσμο με τον σκοπό αυτό, αλλά αυτά είναι θέματα επιλογών του καθενός, πολλοί δεν νοιάζονται ή αγνοούν τους κινδύνους για την υγεία, το πολύτιμο αγαθό που δυστυχώς εκτιμούν μόνο οι επαγγελματίες της υγείας και αυτοί που το χάνουν.

Στο Μουσείο Chernobyl

Στο Μουσείο Chernobyl