Βουλγαρία Λευκορωσία Μολδαβία Ουκρανία Ρουμανία Road Trip – Μολδαβία, Υπερδνειστερία, Ουκρανία και Λευκορωσία

[dbalats]

ΗΜΕΡΕΣ 8 ΚΑΙ 9: MIΝΣΚ

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει στη συνέχεια την μετάβαση από το Κίεβο στο Μινσκ. Φεύγουμε και πάλι νωρίς (έχει γίνει λίγο μονότονο αυτό, αλλά το πρωινό ξύπνημα είναι απαραίτητο στα ταξίδια αυτά, όταν έχεις να κάνεις μεγάλες αποστάσεις και να δεις πολλά). Έχει αρχίσει πάντως η πρωινή κυκλοφορία του Κιέβου και έχουμε αρκετή καθυστέρηση μέχρι να βγούμε από την πόλη. Εκτός από τους δρόμους, που όπως ήδη ανάφερα ήταν πολύ καλύτεροι από ότι περίμενα, θα ήθελα να σχολιάσω λίγο και την οδήγηση στην Ουκρανία, έχοντας διαβάσει αρκετές reviews στο tripadvisor και σε άλλα σχετικά sites, πριν το ταξίδι. Ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός για τους Ουκρανούς οδηγούς ήταν “lunatics”, απρόβλεπτοι, παραβατικοί, μπαίνουν σε μονοδρόμους, δεν υπολογίζουν τους σηματοδότες, κ.α. Εγώ δεν βρήκα καμιά δυσκολία στην οδήγηση, και ούτε μου φάνηκαν χειρότεροι από τους οδηγούς της Ελλάδας. Αναρωτιέμαι αν όσοι κάνουν τις κριτικές αυτές έχουν ποτέ οδηγήσει στην Μπανγκόκ, στη Δαμασκό, στη Νάπολη! Πάντως, γενικά σε όλο το ταξίδι πουθενά στις χώρες που διασχίσαμε δεν συνάντησα καμιά περίεργη οδηγική συμπεριφορά, που να μου προκαλέσει κάποια δυσκολία. Βγαίνοντας επιτέλους από την πόλη, παίρνουμε έναν καλό επαρχιακό δρόμο, όχι αυτοκινητόδρομο, αλλά με ικανοποιητικό οδόστρωμα. Εδώ οι έλεγχοι της τροχαίας ήταν συχνότεροι, αλλά οι οδηγοί από την απέναντι κατεύθυνση συνηθίζουν να σε ειδοποιούν με τα φώτα τους, ώστε να προετοιμαστείς. Ο δρόμος μονότονος, σε μια απέραντη καταπράσινη πεδιάδα, συναντώντας που και που μικρά χωριά. Για την μετάβαση στο Μινσκ, υπάρχουν 3 εναλλακτικοί δρόμοι, αλλά μόνο ο ένας έχει διεθνές συνοριακό πέρασμα, αυτός που περνάει από την Ουκρανική Novi Yarylovychi στην Λευκορωσική Novaya Huta. Όλα τα άλλα συνοριακά περάσματα στην περιοχή αυτή είναι μόνο για ντόπιους κατοίκους των δύο χωρών.

Η απόσταση από το Κίεβο μέχρι τα σύνορα είναι περίπου 200 χιλιόμετρα, σχεδόν το 1/3 της συνολικής διαδρομής. Ευτυχώς τα σύνορα δεν έχουν κίνηση, και αυτό είναι ευτυχής συγκυρία, επειδή με τις διαδικασίες και την γραφειοκρατία που επικρατεί, η καθυστέρηση θα ήταν πολύ μεγάλη. Πρώτο στάδιο η έξοδος από την Ουκρανία. Οι Ουκρανοί συνοριοφύλακες πολύ βλοσυροί και αυστηροί, έψαξαν λεπτομερώς κάθε γωνιά του αυτοκινήτου και των αποσκευών. Τελικά, μας άφησαν να περάσουμε για την τελική χώρα προορισμό μας, την Λευκορωσία. Έχοντας διαβάσει ότι η χώρα αυτή είναι το τελευταίο κατάλοιπο της Σοβιετικής Ένωσης, είχαμε κάποια αγωνία, ενώ παλιές εικόνες από ταλαιπωρίες με τους Ανατολικογερμανούς συνοριοφύλακες στο Checkpoint Charlie του Τείχους του Βερολίνου κατά την Εποχή του Ψυχρού Πολέμου, έρχονται στο νου μας. Μπροστά μας είναι καμιά δεκαριά αυτοκίνητα, όλα με πινακίδες ΒΥ. Περιμένουμε κανένα μισάωρο και δεν κουνιέται τίποτα. Διστακτικά, πηγαίνω στο φυλάκιο και ρωτάω αν εγώ που είμαι ξένος μπορώ να περάσω από κάποιον άλλον διάδρομο (υπάρχουν 3-4 αλλά μόνον ο ένας φαίνεται να λειτουργεί). Οι φρουροί δεν κατάλαβαν τι λέω και αμέσως φώναξαν την Αγγλομαθή των συνόρων, μια πολύ ευγενική και όμορφη κοπέλλα. Αμέσως μου είπε να φέρω το αυτοκίνητο μπροστά από όλα τα άλλα και εγώ αναθάρρησα, πιστεύοντας ότι σε λίγα λεπτά θα ξεμπερδέψουμε. Αλλά φευ, αρχίζει μια απίστευτη γραφειοκρατική διαδικασία. Πρέπει αρχικά να συμπληρώσουμε ένα πολυσέλιδο έντυπο, με πάρα πολλά στοιχεία, αρκετά από την άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου (π.χ. αριθμό πλαισίου, αριθμό κινητήρα κλπ), καθώς επίσης και όλα τα “πολύτιμα” αντικείμενα που μεταφέρουμε, γράφοντας την αξία του καθενός. Εγώ πάντοτε κουβαλάω αρκετά φωτογραφικά μαζί μου, οπότε άρχισα να καταγράφω μηχανές, φακούς, βιντεοκάμερες, τρίποδα κλπ, και συν τοις άλλοις τα κινητά, το Ιpad, ρολόγια, συνάλλαγμα και ότι μπορέσαμε να σκεφτούμε εκείνη την ώρα. Αφού μετά από λίγη ώρα τελειώσαμε, η φρουρός παίρνει τα χαρτιά μας και τα πηγαίνει στους προϊσταμένους της. Αρκετή ώρα περνάει, με μεταξύ τους κουβέντα και κάποια τηλέφωνα. Τελικά, η φρουρός ξαναέρχεται κομπιασμένη και μας λέει ότι τελικά δεν χρειάζονται όλα αυτά, αλλά μόνο τα προσωπικά μας στοιχεία και τα στοιχεία του αυτοκινήτου και ότι πρέπει να συμπληρώσουμε νέο έντυπο. Αναρωτιόμαστε αν είμαστε οι πρώτοι ξένοι που περνάνε με αυτοκίνητο από τα σύνορα αυτά, και αρχίζουμε πάλι την συμπλήρωση του εντύπου, πιο εύκολο αυτή τη φορά επειδή απλώς αντιγράφουμε όσα στοιχεία χρειάζονται από το προηγούμενο έντυπο. Και τώρα ακολουθεί η διαδικασία του ψαξίματος, που είναι ακόμη πιο εξονυχιστική από το ψάξιμο των Ουκρανών, βγάζουμε τα πράγματα από τις βαλίτσες και τις τσάντες, σηκώνουμε το καπώ για ψάξιμο της μηχανής του αυτοκινήτου, ή ρίχνουμε τα καθίσματα. Οι Λευκορώσοι οδηγοί πίσω μας περιμένουν υπομονετικά, θα αναρωτιούνται τι κακό τους έτυχε με τους ξένους που βρέθηκαν στον δρόμο τους. Τελικά, μας αφήνουν να περάσουμε και πριν προφθάσουμε να χαρούμε, νασου και ο δεύτερος έλεγχος. Η υπηρεσία που περάσαμε ήταν του τελωνείου, στη συνέχεια ακολουθεί ο αστυνομικός έλεγχος. Εδώ ευτυχώς δεν υπάρχουν έντυπα για συμπλήρωση, αλλά μόνο ο συνηθισμένος έλεγχος των διαβατηρίων μας στα κομπιούτερ της υπηρεσίας και αμέσως μετά ξανά ψάξιμο! Ακριβώς όπως και προηγουμένως, ψάξιμο των αποσκευών και κάθε σημείου του αυτοκινήτου. Φαίνεται ότι το έχουν μεθοδεύσει το πράμα, ακολουθώντας ειδικά πρωτόκολλα ψαξίματος. Πέρασαν δυό ώρες περίπου, που ασχολούνταν μαζί μας και τελικά, μας αφήνουν να περάσουμε, ευτυχώς οριστικά την φορά αυτή, δίνοντάς μας ένα σφραγισμένο χαρτί που θα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για την έξοδο από την χώρα.

Αμέσως μετά τα σύνορα, συναντάμε ένα μεγάλο βενζινάδικο, με τη σήμανση Bel Toll. Εδώ χορηγείται το αναγκαίο ΟΒU, η ηλεκτρονική συσκευή των διοδίων. Όπως είχα γράψει και στην αρχή του άρθρου, είχαμε πληροφορηθεί ότι την περίοδο αυτή, λόγω Πανευρωπαϊκών Αγώνων, είχαν καταργηθεί προσωρινά τα διόδια. Καλού κακού όμως, μπαίνουμε για να το επιβεβαιώσουμε. Με έκπληξή μας είδαμε δυό υπαλλήλους πίσω από έναν πάγκο με το σήμα Bel Toll, οι οποίες μιλούσαν πολύ καλά Αγγλικά. Μας διαβεβαίωσαν ότι για ένα 10ήμερο ακόμη δεν χρειάζονται διόδια, και μας τύπωσαν την σχετική προεδρική απόφαση για να την έχουμε μαζί. Οι υπάλληλοι αυτές πάντως, ήταν τόσο ευγενικές και εξυπηρετικές, που φαντάζομαι ότι και αν δεν ίσχυε η προσωρινή κατάργηση των διοδίων, δεν θα είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, εκτός από κάποια οικονομική επιβάρυνση. Η Λευκορωσία έχει κάνει άλματα στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση, μάθαμε μάλιστα ότι και σε πολλά συνοριακά περάσματα (όχι στο δικό μας), μπορείς να κάνεις εκ των προτέρων check-in, και να πας ορισμένη ώρα στα σύνορα και να περάσεις κατευθείαν. Βέβαια, φαντάζομαι ότι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, απόρροια ενός προσωποπαγούς καθεστώτος, θα αργήσουν πολύ να αλλάξουν.

Μετά μερικά χιλιόμετρα δρόμου, μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο. Εξαιρετικός δρόμος, εφάμιλλος με τους καλύτερους της Ευρώπης, μόνο που δεν είναι τελείως κλειστού τύπου και σε ορισμένα σημεία, ιδίως κοντά σε χωριά, υπάρχουν διαβάσεις όπου πρέπει να κόψεις ταχύτητα. Το τοπίο γύρω έχει αλλάξει και αισθανόμαστε ότι έχουμε προχωρήσει αρκετά βόρεια. Η ζέστη της Ουκρανίας αντικαταστάθηκε από ελαφριά ψύχρα, που στο Μινσκ θα γίνει κρύο, στο μέσον του καλοκαιριού. Και η απέραντη μονότονη Ουκρανική πεδιάδα συνεχίζεται μεν, αλλά διακόπτεται συχνά από δάση, που καλύπτουν μεγάλο τμήμα της Λευκορωσίας, ενώ τα χωριά είναι όλα νοικοκυρεμένα και καθαρά. Φθάνουμε στο Μινσκ νωρίς το απόγευμα και ακόμη ο ήλιος είναι ψηλά, η ευεργετική συνέπεια του να βρίσκεσαι βόρεια το καλοκαίρι και να απολαμβάνεις μιάς μεγάλης διάρκειας ημέρα. Τα περίχωρα του Μινσκ είναι συμπαθητικά, πολύ καλύτερα από όλες τις πόλεις που είδαμε μέχρι τώρα, με πολύ πράσινο και όμορφα σπιτάκια, ενώ εντυπωσιάζει η καθαριότητα, που είναι το χαρακτηριστικό της Λευκορωσίας. Αρχικά είχαμε κλείσει διαμονή στο κεντρικό ξενοδοχείο Garni, αλλά μας ήρθε μια ειδοποίηση με mail από την διεύθυνση του ξενοδοχείου ότι κατά την διάρκεια της διαμονής μας, λόγω κάποιων εργασιών, δεν θα είχαμε ζεστό νερό, παρά μόνο για λίγα λεπτά της ημέρας! Αποφασίσαμε να αλλάξουμε και ήταν σοφή απόφαση, μιάς και το κρύο ήταν περισσότερο απότι περιμέναμε και θα ήταν αδύνατον να κάνεις μπάνιο με κρύο νερό. Κλείσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο Minsk, λίγο ακριβότερο αλλά και αυτό κεντρικό, με φυλασσόμενο parking για το αυτοκίνητο στον εσωτερικό υπαίθριο χώρο του ξενοδοχείου, με 24ωρη φύλαξη. Μετά την εγκατάστασή μας, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα στην πόλη.

Tα απέραντα δάση της Λευκορωσίας, καλύπτουν το 40% της επίπεδης χώρας

Η Λευκορωσία έχει 11.000 λίμνες

Σπίτι σε χωριό της Λευκορωσίας

Επαρχιακή πόλη σοβιετικού στυλ, Λευκορωσία


Το Μινσκ, έχει και αυτό τα χαρακτηριστικά της Σοβιετικής πόλης, τεράστια οικοδομήματα, τα περισσότερα αρκετά όμορφα με εξωτερικές διακοσμήσεις, πλατιοί δρόμοι, τεράστιες πλατείες, μεγάλα πάρκα και πολύ πράσινο, ένα αρχιτεκτονικό θαύμα σοσιαλιστικού ρεαλισμού, δεδομένου ότι η πόλη είχε καταστραφεί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ξανακτίσθηκε αμέσως μετά. Το μετρό είναι όμορφο με συμπαθητική διακόσμηση, και διαφέρει από τα κλασσικά μετρό Ανατολικού τύπου επειδή είναι πολύ επιφανειακό. Η γενική εντύπωση είναι μιάς όμορφης ασφαλούς πόλης, με υπερβολική ευταξία, καθαριότητα και κατοίκους ήσυχους και ευγενικούς. Όλα αυτά εξηγούνται από το ότι κυβερνιούνται για 25 χρόνια από τον “πατερούλη” Alexander Lukashenko, τον τελευταίο δικτάτορα της Ευρώπης. Ο Lukashenko ενώ αρχικά ακολουθούσε πιστά το άρμα της Ρωσίας και ήταν ακόμη θιασώτης του Σοβιετισμού, ανεξαρτητοποιήθηκε και άρχισε να αναπτύσσει σχέσεις με άλλες χώρες, όπως η Κίνα, ενώ γενικά με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν τα πάει καλά. Στα θετικά του είναι ότι η χώρα του δεν πέρασε μεγάλους κλυδωνισμούς, όπως οι άλλες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, βελτιώθηκε η οικονομία και μηδενίσθηκε η ανεργία. Στα κατά είναι βέβαια η στέρηση της ελευθερίας, η καταπίεση των αντιφρονούντων και οι εικονικές εκλογές που τον φέρνουν πάντα νικητή με 85-90%. Πάντως, όπως σε όλα αυτά τα καθεστώτα έχει και πιστούς οπαδούς, ενώ λέγεται ότι για την διαδοχή του προορίζει τον μικρό γιό του.

Την επόμενη μιάμιση μέρα περιηγούμαστε το Μινσκ, ξεκινώντας από την Πλατεία Ανεξαρτησίας, μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, στην οποία βρίσκεται το Κυβερνητικό Μέγαρο, το Πανεπιστήμιο της Λευκορωσίας και ο όμορφος Κόκκινος Ναός του Αγίου Σίμωνα και της Αγίας Ελένης, με το άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος σκοτώνει έναν δράκοντα μπροστά από την Εκκλησία. Στα υπόγεια της πλατείας βρίσκεται ένα τεράστιο πολυκατάστημα, το Mall Stolitsa, με πολλά μαγαζιά, καφέ και ρεστωράν. Στη συνέχεια ο περίπατος κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου της πόλης, της Nezavisimosti Avenue, μας οδηγεί σε όμορφα κτίρια, όπως το Ταχυδρομείο, το Δημαρχείο, το κλασσικό Πολιτιστικό Παλάτι της Eμπορικής Ένωσης (που σήμερα φιλοξενεί δύο nightclubs!), την αίθουσα συναυλιών Παλάτι της Δημοκρατίας, το Προεδρικό Μέγαρο και το Αρχηγείο της KGB, με το άγαλμα του Felix Dzerzhinsky, ιδρυτή της CHEKA, όπως λεγόταν αρχικά η KGB, σε ένα μακρόστενο πάρκο απέναντι από το αρχηγείο. Ανάμεσα στα κτίρια αυτά τα πανταχού παρόντα ΜacDonald’s και το πολυκατάστημα της GUM, παρόμοιο με το ομώνυμο της Μόσχας, δίχως όμως την πολυτέλεια του τελευταίου. Ο περίπατος μας φέρνει στο Belarusian State Circus και αμέσως μετά, επάνω από την γέφυρα του Ποταμού Svislach, ένα γραφικό ποτάμι που υστερεί όμως από την οριοθέτηση στις όχθες του, που αποτελείται από ένα απλό χαμηλό περίβλημα από μπετόν, χωρίς καμία διακόσμηση. Κάτω από την γέφυρα φαίνεται το μεγάλο Πάρκο Γκόρκι. Η κεντρική αυτή βόλτα τελειώνει με την Πλατεία της Νίκης (Povedy Square) με τον γιγαντιαίο Οβελίσκο της Νίκης και την αιώνια φλόγα μπροστά του.

Πλατεία Ανεξαρτησίας, Μινσκ

Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μινσκ, Λευκορωσία

Το Πολυκατάστημα Mall Stolitsa κάτω από την Πλατεία Ανεξαρτησίας, Μινσκ

Ναός του Αγίου Σίμωνα και της Αγίας Ελένης, Μινσκ

Κεντρική λεωφόρος του Μινσκ

To Aρχηγείο της KGB στο κέντρο του Μινσκ

Στο κέντρο του Μινσκ

Ο Ποταμός Svislach, Μινσκ

Πλατεία Oktyabrskaya στο Μινσκ, κέντρο όλων των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων

Περιφερειακό Δικαστήριο του Μινσκ

Το Πολιτιστικό Παλάτι της Eμπορικής Ένωσης (που σήμερα φιλοξενεί δύο nightclubs), Μινσκ

Πλατεία της Νίκης, Μινσκ

H επόμενη επίσκεψη είναι στην Άνω Πόλη, στο ονομαζόμενο Προάστιο της Αγίας Τριάδας (Trinity Suburb), μια γραφική περιοχή στην όχθη του Ποταμού Svisloch, εκεί όπου για αιώνες είχαν τα σπίτια τους οι πλούσιοι κάτοικοι του Μινσκ. Εκεί επισκεφθήκαμε το Δημαρχείο του Μινσκ, τον Καθεδρικό του Αγίου Πνεύματος, τον Μπαρόκ Ναό του Αγίου Ονόματος της Παρθένου Μαρίας. Η περιοχή είναι γεμάτη από όμορφα ρεστωράν και καφέ, πολλά με ζωντανή μουσική, μάλλον η πιο ακριβή περιοχή της πόλης. Περνώντας την γέφυρα επάνω από τον Svislach, βρίσκεσαι στην Παλιά Πόλη του Μινσκ, με όμορφα χρωματιστά σπίτια με κεραμοσκεπές, και γραφικά στενά δρομάκια. Σε ένα νησάκι μέσα στο ποτάμι που ονομάζεται Νησί των Δακρύων, το οποίο συνδέεται με την παλιά πόλη με μιά πεζογέφυρα, βρίσκεται το Μνημείο του Αφγανικού Πολέμου, από αγάλματα που απεικονίζουν θρηνούσες μητέρες και αδελφές στρατιωτών που χάθηκαν κατά τον Ρωσο-Αφγανικό Πόλεμο.

Για δείπνο θα δοκιμάσουμε τοπικές σπεσιαλιτέ σε ένα φημισμένο ρεστωράν κοντά στο ξενοδοχείο μας, περιμένοντας όρθιοι για κανένα μισάωρο μέχρι να αδειάσει τραπέζι (δυστυχώς δεν επιτρέπονταν η κράτηση από νωρίς). Παρότι το ρεστωράν αυτό θεωρείται πολύ καλό και πάλι η Ανατολικο-Ευρωπαϊκή κουζίνα δεν μας ικανοποίησε. Δοκιμάσαμε κάποια τοπική σπεσιαλιτέ, τα draniki, που είναι pancakes πατάτας γεμιστά με κρέας ή διάφορα λαχανικά, διάφορα τοπικά είδη dumplings, κρεατικά και λουκάνικα, πολύ βαρειά και λιπαρά, ως συνήθως. Παίρνοντας τον δρόμο προς το ξενοδοχείο για να περάσουμε τη νύχτα, βλέπουμε στην είσοδο του μεγάλου Καζίνου που βρίσκεται δίπλα του, να σταματούν συνεχώς πολυτελή αυτοκίνητα και τους πορτιέρηδες να υποδέχονται με υποκλίσεις τους επιβάτες, φαίνεται ότι κι εδώ η μαφία ή ίσως και ο κομματικός μηχανισμός, καλά κρατούν!

Ο Ποταμός Svislach και η Παλιά Πόλη του Μινσκ

Θέα της Άνω Πόλης του Μινσκ, με τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πνεύματος και τον Ναό του Αγίου Ονόματος της Παρθένου Μαρίας

Η Παλιά Πόλη του Μινσκ

Ο Ποταμός Svislach κατά το σούρουπο, Μινσκ

Το Μνημείο του Αφγανικού Πολέμου στο Νησί των Δακρύων, Μινσκ

Γάμος στην Παλιά Πόλη του Μισνκ

Σύνθεση αλόγου με άμαξα μπροστά στο Δημαρχείο του Μινσκ

Στο μετρό του Μινσκ

Το Μινσκ τη νύχτα

 

[themischar]

Εξαιρετική & συνάμα ενδιαφέρουσα η ανάπτυξη του road trip.
Ευχαριστούμε, που αποφάσισες να το μοιραστείς .

 

[dbalats]

Εξαιρετική & συνάμα ενδιαφέρουσα η ανάπτυξη του road trip.
Ευχαριστούμε, που αποφάσισες να το μοιραστείς .

Σε ευχαριστώ, να είσαι καλά

 

[dbalats]

ΗΜΕΡΕΣ 10 ΚΑΙ 11: ΒΡΕΣΤΗ (ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑ) ΚΑΙ ΛΒΙΒ (ΟΥΚΡΑΝΙΑ)

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει στη συνέχεια την διάσχιση της Λευκορωσίας προς τα δυτικά, μέχρι την Βρέστη όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Kατά την διαδρομή μας αυτή θα επισκεφθούμε δύο μεγάλους πύργους, τον Mir και τον Nesvizh, και οι δύο Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, από τα 4 που διαθέτει η Belarus. Ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Μινσκ-Βρέστης, μετά περίπου 90 χιλιόμετρα κάνουμε μιά παράκαμψη 10 χιλιομέτρων και φθάνουμε στον Πύργο Mir. Χρονολογείται από τον 16ο αιώνα και άλλαξε πολλές φορές ιδιοκτήτες μέχρι να περιέλθει στο Κράτος το 1939. Τον περιβάλλει ένα πάρκο και μπροστά του βρίσκεται μια όμορφη λιμνούλα. Ο πύργος έχει εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, με συνδυασμό νεογοτθικού, αναγεννησιακού και ροκοκό στύλ, ενώ εσωτερικά ορισμένοι χώροι του είναι προσβάσιμοι σαν μουσείο και εκθέσεις, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αφού ξαναφθάσουμε στον αυτοκινητόδρομο δεν τον ακολουθούμε, αλλά τον διασχίζουμε κάθετα, προς τα νότια και μετά 30 χιλιόμετρα περίπου φθάνουμε στον δεύτερο πύργο προορισμό μας, τον Nesvizh. Eίναι ένας θαυμάσιος μεγαλοπρεπής πύργος, που ανήκε στην Λιθουανο-Πολωνική αριστοκρατική οικογένεια Radziwill, ενώ για μεγάλο διάστημα η περιοχή του πύργου ανήκε στα εδάφη της Πολωνίας. Αυτό που τον ξεχωρίζει είναι το όμορφο φυσικό περιβάλλον με δύο μικρές λίμνες και μιά τάφρο να τον περιβάλλουν, ενώ η περιοχή γύρω του είναι δασωμένη.

Πύργος Mir, Belarus

Πύργος Nesvizh, Belarus


Ξανά στον αυτοκινητόδρομο και μετά από τρεις περίπου ώρες μπαίνουμε στη Βρέστη. Κατά την είσοδό μας στην πόλη επισκεπτόμαστε τον όμορφο Καθεδρικό Ρωσοβυζαντινό Ναό του Αγίου Συμεών, ενώ αποφασίζουμε προτού μπούμε στο κέντρο της πόλης να κατευθυνθούμε προς το μεγαλύτερο αξιοθέατο της Βρέστης, το Φρούριο. Το Φρούριο της Βρέστης είναι αναμνηστικό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, παρότι κατασκευάσθηκε από τα μέσα του 19ου αιώνα. Υπάρχει χώρος για πάρκινγκ κοντά στην είσοδο και από εκεί χρειάζεται αρκετή ώρα για να το γυρίσεις με τα πόδια. Υπάρχουν πολλά αγάλματα στον χώρο αυτό, με σημαντικότερο το κεντρικό τεράστιο Μνημείο του Θάρρους και το κάπως μικρότερο Μνημείο της Δίψας. Γύρω υπάρχουν και άλλα μικρότερα αγάλματα και ανάγλυφα, ένα μουσείο, ένα οβελίσκος με την αιώνια φλόγα και ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου. Η μετατροπή του έργου από το αρχικό φρούριο στο σημερινό μνημείο έγινε γύρω στα 1970 προς τιμήν των ηρωικών μαχητών της Βρέστης κατά την εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε κατάφεραν να αντισταθούν με ηρωισμό αποκλεισμένοι στο Φρούριο για έναν μήνα. Τα αγάλματα είναι κλασσικά παραδείγματα τεχνοτροπίας του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά εξαιρετικά κατά την γνώμη μου, αποδίδοντας με λιτότητα τα συναισθήματα και την αγωνία των μαχομένων. Η όλη ατμόσφαιρα είναι βαριά και συγκινησιακή, και υπενθυμίζει τις θυσίες των μαχητών για την ελευθερία απέναντι στους Ναζιστές κατακτητές. Το CNN σκωπτικά έβαλε το Μνημείο του Θάρρους στην λίστα των ασχημότερων μνημείων του κόσμου, αλλά αργότερα ανακάλεσε και ζήτησε συγγνώμην, καταλαβαίνοντας ότι προσέβαλε τον αγώνα ενός ολόκληρου λαού.

Ναός του Αγίου Συμεών, Βρέστη

Φρούριο της Βρέστης

Μνημείο της Δίψας, Φρούριο της Βρέστης

Μνημείο του Θάρρους, Φρούριο της Βρέστης

Συχνά συναντά κανείς στο Φρούριο της Βρέστης μικρές ομάδες μαθητών που βαδίζουν με στρατιωτικό βήμα, εις ανάμνηση του μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου


Επιστρέφουμε ξανά προς την πόλη και πλησιάζοντας προς το κέντρο προσεγγίζουμε το ξενοδοχείο μας. Είναι το Energiya hotel, ένα πολυόροφο μεγάλο σοβιετικού στυλ ξενοδοχείο, που στους κάτω ορόφους φιλοξενεί δημόσιες υπηρεσίες. Είναι πάντως καθαρό, φθηνό και το κυριότερο, διαθέτει περιφραγμένο φυλασσόμενο πάρκινγκ. Αμέσως μετά βγαίνουμε προς το κέντρο της Βρέστης, όμορφη περιοχή, γεμάτη κόσμο που πίνει καφέ ή τρώει, με πολύχρωμα ξύλινα σπίτια και όμορφα κτίρια, και πεζόδρομους γεμάτους ανθρώπους αλλά ήσυχους. Eπισκεπτόμαστε την Ploshchla Lenina με την λιτή Πολωνική Εκκλησία του Αγίου Χριστοφόρου και το πανταχού παρόν άγαλμα του Λένιν. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε όλες τις τέως Σοβιετικές Δημοκρατίες και σε όλη την επικράτεια της Ρωσίας έχουν εξαφανιστεί από παντού τα αγάλματα και κάθε ενθύμιο του Στάλιν, ενώ η ανάμνηση του Λένιν είναι παντού ζωντανή. Koντά στην πλατεία βρίσκεται και η Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Νικολάου που κτίσθηκε το 1906 και αποκαλείται “αδελφική”, για να την ξεχωρίζουν από την ομώνυμη εκκλησία του Φρουρίου της Βρέστης, ίσως η ομορφότερη εκκλησία της πόλης. Στη συνέχεια βαδίζουμε στον κεντρικό πεζόδρομο της Βρέστης, την οδό Sovetskaya γεμάτη όμορφα κτίρια, αγαπημένο κέντρο συνάντησης των ντόπιων για καφέ, ψώνια και φαγητό, όπου περνάμε και το βράδυ μας.

Ploshchla Lenina, Βρέστη

Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, Βρέστη

Στον πεζόδρομο Sovetskaya, Βρέστη

To Milennium Monument στον πεζόδρομο Sovetskaya της Βρέστης, που σχεδιάσθηκε το 2009 από τον Λευκορώσο αρχιτέκτονα Alexei Andreyuk και τον γλύπτη Alexei Pavluchuk, εις ανάμνηση των 1000 ετών ιστορίας της πόλης. Είναι γεμάτο αγάλματα, ανάγλυφα και πλάκες με πληροφορίες για τα 1000 χρόνια ιστορίας της Bρέστης.

Εκκλησίες σε Ουκρανικά χωριά, στην διαδρομή προς το Λβιβ


To άλλο πρωί ξεκινάει η πορεία της επιστροφής προς το νότο. Καιρός είναι για να ζεσταθούμε και λίγο, επειδή στην Λευκορωσία, παρότι μέσον καλοκαιριού έχει πολύ κρύο, αν και ο καιρός δεν είναι βροχερός, αλλά έχει ήλιο με συννεφιά. Πολύ γρήγορα φθάνουμε τα σύνορα, η Βρέστη είναι η μεγάλη πόλη των συνόρων της Λευκορωσίας, αλλά η μεγαλύτερη διακίνηση γίνεται προς την Πολωνία και όχι προς την Ουκρανία. Ευτυχώς τα αυτοκίνητα είναι λίγα, και αυτή τη φορά κάνουμε πολύ λίγη ώρα να περάσουμε, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι ελάχιστες, ενώ έχουμε πάλι 3 τυπικά ψαξίματα, δύο των Λευκορώσων και ένα των Ουκρανών. Από πληροφορίες που έχουμε συγκεντρώσει, ο κατευθείαν δρόμος για το Λβιβ δεν είναι καλός και αποφασίζουμε να πάμε μέσω Lutsk, κάνοντας μιά παράκαμψη. Και πάλι το οδόστρωμα δεν είναι καλό, αλλά η διαδρομή είναι πολύ όμορφη, μέσα στο πράσινο , στα δάση, τα λιβάδια. Συναντούμε πολλά όμορφα χωριουδάκια, με εντυπωσιακές εκκλησίες, διαφορετικής τεχνοτροπίας στο καθένα. Το Lutsk είναι πολύ γραφική πόλη, με πολλά αξιοθέατα που της έχουν δώσει την ονομασία “Μικρή Ρώμη”αλλά δεν έχουμε χρόνο παρά για ένα σύντομο γύρο. Ο δρόμος μετά το Lutsk και μέχρι το Λβιβ γίνεται πολύ καλύτερος και σε 3-4 ώρες φθάνουμε.

Το ξενοδοχείο μας το έχουμε κλείσει από την Βρέστη, είναι το Lviv Central Jam Hotel, μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο, το οποίο έχει και έναν μικρό χώρο στάθμευσης αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις, οπότε αναγκαζόμαστε να παρκάρουμε σε ένα φυλασσόμενο πάρκινγκ, ευτυχώς ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Βγαίνουμε λοιπόν, για την περιήγηση της πόλης, είναι πολύ όμορφη, αποτελώντας μαζί με το Κίεβο και την Οδησσό τους τρεις κορυφαίους προορισμούς για επίσκεψη στην Ουκρανία. To Λβιβ κατάφερε να ξεφύγει από τις καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και δεδομένου ότι στην Σοβιετική Ένωση εντάχθηκε μόλις το 1939, διέφυγε και από την Σοβιετική επιρροή με αποτέλεσμα να θυμίζει κεντρική Ευρώπη, με το πλεονέκτημα όμως, ότι είναι ακόμη αλώβητο από τον τουρισμό.

H Παλιά Πόλη του Λβιβ, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, είναι μια μικρή σχετικά περιοχή, κατάφορτη από εξαίρετα διακοσμημένες εκκλησίες και ιστορικά κτίρια, με ένα μίγμα αρχιτεκτονικών στυλ, Γοτθικό, αναγεννησιακό, μπαρόκ, ροκοκό. O περίπατος στα στενά λιθόστρωτα δρομάκια, γεμάτα μπαρ, ρεστωράν, αγάλματα και όμορφες κατοικίες είναι μια απόλαυση. Ξεκινάμε από την μεσαιωνική Πλατεία Αγοράς Rynok με το υπέροχο Δημαρχείο και συνεχίζουμε προς τα επάνω, επισκεπτόμενοι στη σειρά διάφορες εκκλησίες και άλλα αξιοθέατα. Θα σας τα αναφέρω σύντομα, επειδή όπως ανάφερα και στην αρχή της ανάρτησής μου, σκοπός μου είναι να σας δώσω πρακτικές πληροφορίες και εντυπώσεις και όχι πλήρη περιγραφή των αξιοθέατων που μπορεί να την βρείτε στο Ιντερνετ και σε όλους τους οδηγούς. Είδαμε λοιπόν τον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό με το Παρεκκλήσι Boyim, τον Αρμενικό Καθεδρικό, την Εκκλησία της Μεταμόρφωσης, το Δομινικανό Μοναστήρι, την Εκκλησία της Αναλήψεως, το Μοναστήρι του Αγίου Βερναρδίνου, την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου και την Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Eπίσης, την Όπερα του Λβιβ, το Βασιλικό Οπλοστάσιο, το Παλάτι Potocki, και το Κοιμητήριο Lychakiv. Παρότι την άλλη μέρα πρέπει πάλι να φύγουμε νωρίς, επειδή για την πορεία μας προς την Μπουκοβίνα και τα χρωματιστά μοναστήρια της Ρουμανίας δεν έχουμε καμιά πληροφορία για τον δρόμο και δεν ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε, η Παλιά Πόλη του Λβιβ σε προσκαλεί για ποτό και για διασκέδαση, και δεν μπορούμε να αντισταθούμε.

Έφιππο άγαλμα του βασιλιά Danylo στο Λβιβ

H Πλατεία με το άγαλμα του μεγάλου ρομαντικού ποιητή Adam Mickiewicz, Λβιβ

Το Δημαρχείο του Λβιβ

Tο Δομινικανό Μοναστήρι του Λβιβ

Η Όπερα του Λβιβ

Άγαλμα του Taras Shevchenko, καλλιτέχνη και πολιτικού, θεωρούμενου πατέρα του κινήματος της Ουκρανικής ανεξαρτησίας

Εκκλησία της Μεταμόρφωσης, Λβιβ

Άγαλμα του Ivan Fyodorov, του πρώτου Σλάβου τυπογράφου, Λβιβ

Στα γραφικά στενά του Λβιβ

 

[dbalats]

ΗΜΕΡΕΣ 12 ΈΩΣ 16: ΜΠΟΥΚΟΒΙΝΑ (ΡΟΥΜΑΝΙΑ), ΒΕΛΙΚΟ ΤΑΡΝΟΒΟ (ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ) ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Επειδή είχαμε επισκεφθεί αρκετές φορές και την Ρουμανία και την Βουλγαρία στο παρελθόν, είχαμε αποφασίσει κατά την επιστροφή μας, να περάσουμε από περιοχές που δεν είχαμε ξαναπάει. Στη Ρουμανία η περιοχή αυτή ήταν η Μπουκοβίνα με τα ξακουστά ζωγραφισμένα μοναστήρια και στην Βουλγαρία το Βέλικο Τάρνοβο, για το οποίο είχαμε ακούσει τόσα, αλλά δεν μας είχε δοθεί η ευκαιρία να το δούμε. Για την διαδρομή μας από το Λβιβ της Ουκρανίας μέχρι την Gura Humorului της Ρουμανίας, όπου θα κάναμε την επόμενη διανυκτέρευσή μας, δεν είχαμε πληροφορίες, αλλά ξέραμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της ήταν μέσα στην Ουκρανία. Οι δρόμοι της Ουκρανίας ήταν μέχρι στιγμής ευχάριστη έκπληξη, σε σχέση με τα όσα είχαμε ακούσει και διαβάσει, και ευτυχώς και η διαδρομή αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Καλός γενικά δρόμος, με μικρές καθυστερήσεις επειδή συχνά διασχίζαμε χωριά, αλλά και μικρές πόλεις, με πεδινή ή λοφώδη διαδρομή, αφού είμαστε κοντά στους πρόποδες των Καρπαθίων. To οδόστρωμα σχετικά καλό, ο δρόμος χωρίς μεγάλη κίνηση και η διαδρομή ευχάριστη, με αρκετές εναλλαγές. Λίγο πριν τα σύνορα στάση για ένα πρόχειρο φαγητό και φουλάρισμα με τα πολύ φθηνότερα Ουκρανικά καύσιμα σε σύγκριση με τις τιμές της Ρουμανίας, που ήταν οι ακριβότερες του ταξιδιού (αρκετά φθηνότερες πάντως από της Ελλάδας). Ευτυχώς σχεδόν παντού στην Ουκρανία δέχονται πιστωτικές κάρτες, επειδή όταν πλησιάζεις τα σύνορα είναι πρόβλημα το να έχεις τοπικά χρήματα, που ίσως σου περισσέψουν και μετά θα είναι άχρηστα. Eίμαστε στην πόλη Chernivtsi, δεύτερη σημαντικότερη πόλη της δυτικής Ουκρανίας, με φανερή την επίδραση στην αρχιτεκτονική της, της Αυστρο-Ουγγρικής αυτοκρατορίας. Οι δρόμοι είναι γραφικοί και λιθόστρωτοι, δυστυχώς όμως δεν είναι στρωμένο μόνο το κέντρο, αλλά όλη σχεδόν η πόλη, και κάνουμε αρκετή ώρα για να την διασχίσουμε, ενώ το αυτοκίνητο αναπηδάει συνεχώς. Ταλαιπωρούμαστε αρκετά μέχρι να ξαναβγούμε σε κανονική άσφαλτο, τόσο που αν το ήξερα θα έκανα κάποια παράκαμψη, παρότι το Chernivtsi είναι αρκετά γραφικό. Επιτέλους, τα σύνορα με την Ρουμανία είναι λίγα χιλιόμετρα μόνο μακριά, κοντά στο χωριό Porubnoe της Ουκρανίας, ενώ από την μεριά της Ρουμανίας βρίσκεται η μικρή πόλη των συνόρων Siret. Κοντά στην περιοχή αυτή βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο αξιοθέατο της Ουκρανίας, η πόλη Kamianets-Podilskyi σε ένα πολύ όμορφο φυσικό τοπίο και με έναν ξακουστό πύργο, αλλά αποφασίσαμε να μην την επισκεφθούμε αυτή τη φορά. Πάντα πρέπει να αφήνεις κάτι ωραίο για να έχεις λόγο να ξαναπάς σε ένα μέρος! To συνοριακό αυτό πέρασμα Porubnoe-Siret έχει αρκετή κίνηση, αλλά από την μεριά της Ουκρανίας περνάμε σχετικά γρήγορα. Από την μεριά των Ρουμάνων όμως, έχουμε αρκετή καθυστέρηση, γύρω στο δίωρο, η μεγαλύτερη συνοριακή καθυστέρηση στο ταξίδι αυτό.

Οι όμορφες εκκλησίες της Δυτικής Ουκρανίας


Μέχρις εδώ έχουμε διανύσει περίπου 350 χιλιόμετρα από το Λβιβ, και μένουν καμιά 50ριά ακόμη στη Ρουμανία. Είναι αργά το μεσημέρι και προτού φτάσουμε στον προορισμό μας θέλουμε να δούμε όσα ζωγραφισμένα μοναστήρια προλάβουμε. Το τοπίο έχει αλλάξει πολύ, είμαστε μέσα στο δάσος και ανεβοκατεβαίνουμε συνεχώς σε μια ορεινή γραφική περιοχή. Ο δρόμος καλός, αλλά με αρκετές στροφές. Έχουμε προγραμματίσει να δούμε 4 μοναστήρια, τα 3 βρίσκονται πριν την πόλη που θα διανυκτερεύσουμε, την Gura Humorului, οπότε μάλλον τα προφταίνουμε, ενώ το τέταρτο βρίσκεται κοντά στην πόλη και θα το δούμε το επόμενο πρωί. Βλέπουμε λοιπόν πρώτο στη σειρά, το Μοναστήρι Sucevita, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο από όσα επισκεφθήκαμε. Περιβάλλεται από ένα τείχος και μοιάζει με φρούριο. Σε όλα τα μοναστήρια χρειάζεται είσοδος, είναι λίγα Ευρώ, και αν θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες, πληρώνεις ένα ποσόν παραπάνω, αλλά δυστυχώς η φωτογράφηση επιτρέπεται μόνο στο εξωτερικό των μοναστηριών, ενώ έχουν και μέσα υπέροχες τοιχογραφίες. Το μοναστήρι αυτό είναι πολύ όμορφο, αλλά δυστυχώς βρίσκεται υπό ανακαίνιση και το μισό είναι καλυμμένο. Συνεχίζουμε για το Μοναστήρι Moldοvita, αυτό ευτυχώς είναι ολοκληρωμένο. Όλα τα μοναστήρια μοιάζουν κτιριακά, αλλά διαφέρουν ως προς τις παραστάσεις και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται. Η Moldοvita χαρακτηρίζεται από το έντονο μπλε και χρυσό που επικρατούν στις τοιχογραφίες, ενώ ξεχωρίζει και μιά παράσταση από την Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Τελευταίο μοναστήρι το Voronet, προφταίνουμε οριακά να το δούμε. Όλα τα μοναστήρια κτίσθηκαν κατά τον 16ο αιώνα, με νεώτερο τη Sucevita (1581), με εξαίρεση το Voronet, που είναι λίγο παλιότερο, ιδρύθηκε από τον Στέφανο τον Μεγάλο, επ’ ευκαιρία μιάς νίκης του κατά των Τούρκων, το 1487. Το χαρακτηριστικό των τοιχογραφιών εδώ είναι μιά απόχρωση του μπλε, που ονομάζεται “Voronet blue”, για την οποία λέγεται ότι δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη το μυστικό της σύνθεσής της. Είναι ίσως το πιό ξακουστό μοναστήρι και έχει καταπληκτικές τοιχογραφίες, από τις οποίες ξεχωρίζει το “Δέντρο του Ιησού” που απεικονίζει και αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.

Μοναστήρι Sucevita

Εσωτερικό στο Μοναστήρι Sucevita

Μοναστήρι Moldοvita

Μοναστήρι Voronet


Αφού ολοκληρώσαμε το πρόγραμμά μας, φθάνουμε στην πόλη που θα διανυκτερεύσουμε, την Gura Humorului. H μικρή πόλη είναι ήσυχη, σε ωραίο φυσικό περιβάλλον και βρίσκουμε εύκολα διαμονή σε ένα μικρό ξενοδοχείο τύπου βίλλας, λέγεται Villa Boem (είναι στην ουσία οροφοδιαμέρισμα) με κλειστό πάρκινγκ. Δεν υπάρχει καθόλου κίνηση το βράδυ και μετά βίας βρίσκουμε να φάμε σε κάποια πιτσαρία, ίσως να είμαστε εδώ εκτός εποχής και να έχει περισσότερη κίνηση τον χειμώνα. To άλλο πρωί ξεκινάμε πιό αργά, είναι ίσως η μόνη ημέρα που το πρόγραμμα δεν είναι βαρύ και μπορούμε να χρονοτριβήσουμε. Μετά το πρωινό επισκεπτόμαστε ένα μοναστήρι ακόμη, το Humor, που βρίσκεται σχετικά κοντά. Εδώ το χρώμα που επικρατεί στις τοιχογραφίες είναι το κόκκινο, με κάποιες παρεμβολές μπλε και πράσινου. Επειδή είναι ακόμη πρωί οι επισκέπτες είναι πολύ λίγοι. Στην είσοδο του μοναστηριού μιά χαμογελαστή μοναχή μας κόβει εισιτήριο και μας πληροφορεί ότι δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση στο εσωτερικό. Μπαίνουμε μέσα και είναι και καμιά 10ριά ακόμη επισκέπτες διαφόρων εθνικοτήτων, όλοι με κρεμασμένες τις φωτογραφικές ή με τα κινητά στο χέρι. Θαυμάζουμε τις τοιχογραφίες και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο με αμηχανία. Τότε, λέω να κάνω την αρχή, και βγάζω στα γρήγορα μιά φωτογραφία. Τι ήταν να το κάνω, έγινε ένας πανικός, όλοι ξεκρέμασαν τις μηχανές και τις βιντεοκάμερες και άρχισαν την φωτογράφηση. Και είμασταν τυχεροί επειδή το μοναστήρι αυτό, θεωρείται ότι έχει τις καλύτερες εσωτερικές τοιχογραφίες. Στενοχωρήθηκα μόνο που δεν είχα μαζί μου τον ευρυγώνιο φακό, βαρέθηκα να γυρίσω να τον πάρω από το αυτοκίνητο, άσε που μπορεί στο μεταξύ να έρχονταν και κάποιος φύλακας, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες!

Στα περίχωρα της Gura Humorului

Πάρκο στη Gura Humorului

Ο Καθεδρικός της Gura Humorului

Μοναστήρι Humor

Eσωτερικό στο Μοναστήρι Humor


Συνεχίζουμε για Piatra Neamt, όμορφη, ευχάριστη πόλη που την περιτριγυρίζουμε με το αυτοκίνητο. Η κατεύθυνσή μας είναι το Ruse της Βουλγαρίας, θέλουμε να περάσουμε τα Ρουμανο-Βουλγαρικά σύνορα ώστε την επόμενη ημέρα να μην έχουμε καθυστερήσεις. Mετά από 150 χιλιόμετρα φθάνουμε στο Foscani, όπου πιάνουμε τον ίδιο δρόμο από τον οποίο είχαμε ανέβει στο Ιάσιο, κατά την αρχή του ταξιδιού. Τριακόσια χιλιόμετρα ακόμη για το Ruse, δεν θα ήταν δύσκολο, αλλά παρεμβάλλεται ο φοβερός δακτύλιος του Βουκουρεστίου και τα σύνορα. Άλλο ένα τρίωρο για τον δακτύλιο, όσο και να ψάξαμε δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη διαδρομή που να αποφεύγεις το Βουκουρέστι, εκτός αν κάνεις πάρα πολλά χιλιόμετρα παραπάνω. Ίσως αν διασχίσεις κατευθείαν την πόλη και δεν πας περιφερειακά να κάνεις λιγότερη ώρα, αλλά δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Τα σύνορα ήταν πανεύκολα, πολύ λίγη κίνηση και περάσαμε γρήγορα χωρίς καμιά διατύπωση. Το αστείο είναι ότι το πέρασμα της γέφυρας από την μεριά της Ρουμανίας είναι πιό ακριβό απότι από την μεριά της Βουλγαρίας (νομίζω 7 Ευρώ αντί για 4), ευτυχώς όμως είχαμε φυλάξει μερικά Ρουμανικά χρήματα. Διαμονή στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και στην αρχή του ταξιδιού, με πάρκινγκ στον δρόμο αλλά επιτηρούμενο με κάμερες. Η περιοχή όμως είναι καλή, κυκλοφορεί συχνά η αστυνομία και το αυτοκίνητο δεν φαίνεται να διατρέχει κίνδυνο. Δείπνο το βράδυ στην κεντρική πλατεία, υπάρχει ένα ρεστωράν που συγκεντρώνει όλο τον κόσμο, και το φαγητό είναι καλό. Φαίνεται από τον κατάλογο ότι είναι ελληνικών συμφερόντων και είχε μάλιστα και happening, ξαφνικά όλες οι σερβιτόρες σταμάτησαν την δουλειά τους, συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του μαγαζιού και άρχισαν να χορεύουν συρτάκι και άλλους ελληνικούς χορούς! Μετά 2-3 χορούς σταμάτησαν και συνέχισαν να σερβίρουν κανονικά.

Την επόμενη μέρα θα επισκεφθούμε το τελευταίο αξιοθέατο του ταξιδιού, το Βέλικο Τάρνοβο. Η πόλη αυτή είναι το καλά κρυμένο μυστικό της Βουλγαρίας, πάντοτε ήθελα να την δω, αλλά κάπως δεν ταίριαζε η διαδρομή μας, ή δεν υπήρχε χρόνος. Απέχει μόνο καμιά ώρα από τo Ruse, και είναι αλήθεια μια πόλη που την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. Σε ένα εκπληκτικό φυσικό τοπίο, με όμορφα κεραμοσκεπή σπίτια σκαρφαλωμένα στους λόφους, με τον ποταμό Yantra να την περιτριγυρίζει και το μεσαιωνικό φρούριο Tsarevets να επιβλέπει. Tο Βέλικο Τάρνοβο έχει σπουδαία ιστορία, υπήρξε πρωτεύουσα της Βουλγαρίας κατά την περίοδο της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας (1185-1393). Mείναμε αρκετές ώρες στην πόλη περιηγούμενοι το φρούριο και τις παλιές εκκλησίες της. Προτού φύγουμε επισκεφθήκαμε και ένα κοντινό μέρος, το Arbanasi, που βρίσκεται σε ύψωμα με μιά υπέροχη θέα, ένα όμορφο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής χωριό με σημαντικές εκκλησίες του 17ου και 18ου αιώνα. Συνέχεια της διαδρομής μέσω Σόφιας, προς τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του αυτοκινητόδρομος. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στο Σαντάνσκι, κοντά στο συνοριακό πέρασμα και την επόμενη ημέρα να φύγουμε πολύ νωρίς, ώστε να γλιτώσουμε τις ουρές των συνόρων. Πρώτη φορά επισκεπτόμασταν το Σαντάνσκι, μια πόλη που δεν λέει τίποτα, απορώ με τόσους Έλληνες που πηγαινοέρχονται, είναι αλήθεια τόσο φθηνή που να αξίζει να χάσει κανείς την ημέρα του για να ψωνίσει; Το άλλο πρωί περνάμε κατευθείαν τα σύνορα χωρίς καθυστέρηση και λίγες ώρες μετά μπαίνουμε στην Αθήνα, που όσο και αν την κατηγορούν εμάς μας αρέσει γιατί είναι η πόλη μας! Διανύσαμε 6.500 χιλιόμετρα σε 15 ημέρες, και διασχίσαμε 6 χώρες και μία χώρα σε εισαγωγικά. Οι εντυπώσεις από το ταξίδι εξαιρετικές, ενώ το κόστος δεν ξεπέρασε τα 1700 Ευρώ για δύο άτομα. Από αυτά, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, τα 400 πήγαν σε καύσιμα, τα 700 σε ξενοδοχεία, και τα 600 σε φαγητό και άλλα έξοδα, δίχως να κάνουμε κάποια ιδιαίτερη οικονομία. Όλες οι χώρες αυτές είναι γενικά φθηνότερες από την Ελλάδα, αλλά όχι και τσάμπα, όπως λένε μερικοί. Από πλευράς ασφάλειας πουθενά δεν κινδυνέψαμε, άν και είχαμε ακούσει τόσα και τόσα για την Ουκρανία, ίσως φανήκαμε τυχεροί, ίσως είναι και η εμπειρία δεκάδων μεγάλων οδικών ταξιδιών στο παρελθόν. Η ασφαλέστερη και τακτικότερη πάντως χώρα ήταν η Λευκορωσία. Όσον αφορά τα αξιοθέατα (δεν υπολογίζω Βουλγαρία-Ρουμανία) προηγείται η Ουκρανία, που έχει εκπληκτικές πόλεις, αλλά και η Belarus με την Μολδαβία αξίζουν την επίσκεψή μας.

Στο Βέλικο Τάρνοβο

Τοιχογραφία στο Βέλικο Τάρνοβο

Η θέα του Βέλικο Τάρνοβο με τον ποταμό Yantra

Το μεσαιωνικό φρούριο Tsarevets, Βέλικο Τάρνοβο

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη