Ρωσία Pωσία 2009 - Η Οδύσσεια συνεχίζεται

[Ivanna Petrovna]

(Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις σημύδες)

Εγκαταλείποντας για πάντα το σπίτι μας, μετά από 3 μέρες ευχάριστης διαμονής, πήραμε σιγά σιγά το δρόμο της εξόδου από την Πετρούπολη. Ήταν ακόμα απόγευμα, όταν χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, απλά με κατεύθυνση προς τη λίμνη Λάντογκα, κάναμε τη μεγάλη έξοδο. Όμως, άγνωστο γιατί, δυσκολευτήκαμε να βγούμε από την πόλη και κάναμε όλο κύκλους που μας είχαν σπάσει τα νεύρα. Ήταν αδύνατο να βγούμε στην επαρχιακή οδό που θα μας οδηγούσε στη λίμνη Λάντογκα. Φάγαμε πολλή ώρα μέχρι να βρούμε τον δρόμο, ώσπου ούτε κι εμείς καταλάβαμε πώς, τον βρήκαμε.

Ήταν έτσι όπως μας τον είχε περιγράψει ο Fabrizio κι ακόμα χειρότερος: ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης, με μια μόνο ασφαλτοστρωμένη λωρίδα σε κάθε ρεύμα. Στα πλαϊνά, σαν έξτρα λωρίδες "εκτάκτου ανάγκης", δύο χωματόδρομοι, παράλληλοι κι εφαπτόμενοι με τα δύο ρεύματα...

Συνεχίζοντας την πορεία μας, το φως είχε αρχίσει να υποχωρεί, και το τοπίο να γίνεται τρομακτικό. Επικρατούσε πλήρης ερημιά με μόνο "ντεκόρ" τα ψηλόλιγνα αναρίθμητα δέντρα, που μας περιστοίχιζαν σαν σκελετωμένα φαντάσματα. Προς στιγμήν είχαμε αρχίσει να μετανιώνουμε που ξεκινήσαμε τόσο αργά για έναν άγνωστο προορισμό, σε μια αφιλόξενη χώρα, όμως είχαμε ήδη προχωρήσει τόσο, που δεν μας έπαιρνε να γυρίσουμε πίσω.

Ακούγαμε Ολύμπιανς για να ξορκίσουμε τον φόβο και την αμφιβολία κι είχαμε αρχίσει να το διασκεδάζουμε, λέγοντας "τι μέρος είναι αυτό", όταν στο βάθος, από το αντίθετο ρεύμα, πετάχτηκε ένα αμάξι, που πήγαινε πέρα δώθε σαν τρελό φορτηγό, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης και ακολουθώντας ξέφρενη ακανόνιστη πορεία. Η μουσική, μέσα στην χαρωπότητά της, ηχούσε σαν θριλερικό σάουντρακ θανάτου, κι η Ξερξούσκα το μόνο που πρόλαβε να σκεφτεί ήταν

" ωχ την κάτσαμε"...


Ευτυχώς ο εφιάλτης κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, γιατί ο κινούμενος Χάρος του απέναντι ρεύματος, μαζεύτηκε την τελευταία στιγμή πριν την σύγκρουση, στη λωρίδα του. Με τρεμάμενα χέρια κι υπό την επήρρεια σοκ, η Ξερξούσκα αποφάσισε ότι η διαδρομή μας σ'αυτόν τον επαρχιακό μακελόδρομο για το βράδυ, είχε λάβει τέλος. Ήλθε η ώρα να διανυκτερεύσουμε.

Το σκοτάδι μαύρο πίσσα, πού να πα να μείνεις; Στρίψαμε δεξιά, στα έγκατα του δάσους. Ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος, σίγουρα οδηγούσε κάπου. Αλλά πού;

Προχωρώντας στα στενά, φιδωτά δρομάκια, από κει που δεν το περιμέναμε με τίποτα, να σου μια οικογένεια, μάνα πατέρας και παιδί στο καροτσάκι. Πού στο καλό βρέθηκαν αυτοί εκεί; Πρέπει να υπήρχαν αγροικίες ή εξοχικά μέσα σ' αυτό το δάσος. Δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη κι η Ξερξούσκα, με τα αυτοσχέδιά της ρώσικα, ρώτησε προς τα πού βρισκόταν η λίμνη. Οι άνθρωποι μας έδωσαν μια κατεύθυνση, η Ξερξούσκα ό,τι κατάλαβε κατάλαβε, και κινηθήκαμε προς τα εκεί.

Προχωρούσαμε με αβεβαιότητα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ώσπου βρήκαμε μια πινακίδα που μας οδηγούσε σε ένα μπαρ και σκεπτήκαμε ότι θα ήταν καλό σημείο για να κοιμηθούμε. Τουλάχιστον θα είχε λίγα φώτα, ακόμα πιο πολλά ντεσιμπέλ, αλλά θα ήταν σαφώς καλύτερο από το να ξεμέναμε στην απόλυτη ερημιά μόνες μας. Το μπαρ τελικά βρισκόταν στην όχθη της λίμνης, αρκετά πιο κάτω από το σημείο που είχαμε σταθμεύσει. Υπήρχε πολλή κίνηση από τους περαστικούς -που έφευγαν από το μπαρ- κι έτσι το θεωρήσαμε τελικά σχετικά ασφαλές μέρος για να διανυκτερεύσουμε.

Η Ξερξούσκα κι η Ιβάννα αποκοιμήθηκαν σχεδόν αμέσως, ενώ η Αντιγκόνα, στο μπροστινό κάθισμα, στη θέση του οδηγού και με το μάτι γαρίδα, φυλούσε καραούλι και χάζευε (όσο μπορούσε να διακρίνει μέσα στη μαύρη μαυρίλα) το τοπίο.

Σε κάποια φάση τα άγρια χαράματα, το μπαρ έκλεισε, κι αφού αποχώρησαν κι οι τελευταίοι (σίγουρα μεθυσμένοι) θαμώνες του, φωνάζοντας, για αρκετή ώρα επικρατούσε νεκρική ησυχία. Σε ανύποπτο χρόνο, μέσα από την σκοτεινιά και το έρεβος, εμφανίστηκε ένα αγροτικό, που το οδηγούσε ένας τύπος με καπέλο γύρω στα 30. Η Αντιγκόνα, που εκείνη την ώρα ήταν ξύπνια, τον παρακολουθούσε ακίνητη, και κρυμμένη, για να μην δίνει στόχο. Ο τύπος αυτός πήγε κοντά στο μπαρ και τότε εμφανίστηκε άλλος ένας, συναντήθηκαν κι άρχισαν να φωνάζουν, σε έντονο ύφος. Φαίνονταν μέσα στο σκοτάδι σαν δολοφόνοι, που ετοίμαζαν κάτι περίεργο. Το μόνο που φώτιζε, ήταν οι προβολείς των αυτοκινήτων τους. Ευτυχώς οι δύο τύποι δεν πλησίασαν το αυτοκίνητό μας, ούτε αντιλήφθηκαν την παρουσία μας και μετά από λίγη ώρα, που στην Αντιγκόνα φάνηκε αιώνας, έφυγαν ξαφνικά έτσι ακριβώς όπως ήρθαν.

Το μοιραίο μας όμως λάθος, ήταν ότι είχαμε αφήσει μισάνοιχτο το παράθυρο, λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος. Ήταν ήδη αργά και ροχαλίζαμε από ώρα, όταν άρχισαν να μπαίνουν κατά χιλιάδες τα κουνούπια μέσα στο αυτοκίνητο, κάνοντας επιδρομή από το πουθενά. ΄Ηταν πολύ ενοχλητικά και επιθετικά, μας τσιμπούσαν συνέχεια και βούιζαν μέσα στα αυτιά μας σαν στούκας. Η Αντιγκόνα, σε ρόλο διασώστη, κόλλησε αντικουνουπικά τσιρότα γύρω γύρω από το αυτοκίνητο, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να τα αναχαιτίσει. Όλο το αμάξι ειχε γίνει παγίδα, αλλά τα κουνούπια δε μάσαγαν, ούτε καν ενοχλήθηκαν. Ξυπνώντας από όλη αυτή την αναταραχή, η Ιβάννα, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, κόλλησε απλά ενα τσιρότο στο κούτελο, σκεπάστηκε μέχρι πάνω με τον υπνόσακο και ξαναξεράθηκε στον ύπνο - ενώ η Αντιγκόνα, ακούραστη, είχε βαλθεί να εξοντώσει τα φονικά σμήνη και να ψεκάζει μέσα κι έξω με εντομοαπωθητικό καλέντουλας. Περιττό να πω, ότι δεν κοιμήθηκε καθόλου εκείνη τη νύχτα...

 

[vasnorth]

Μπράβο βρε κορίτσια, όσο περνάνε οι μέρες η ιστορία σας γίνεται και πιό συναρπαστική!
Τώρα που μπήκε και το θρίλερ στη μέση... τύφλα να ΄χει ο Ντε Πάλμα! Ακολουθούμε με αγωνία!

 

[echo2011]

Την καημένη την Αντιγκόνα! Τι τραβήξατε βρε κορίτσια, χαρά στο κουράγιο σας! Επικίνδυνη πάντως η διανυκτέρευση μέσα στο αμάξι, πάλι καλά δε σας αντιλήφθηκαν.. Και έξω από μπαρ δεν ήταν και η καλύτερη επιλογη!

 

[Travelstoryteller]

Είστε θαρραλέες ψυχές! Σας παραδέχομαι!!! Μπράβο ρε κορίτσια! Εμείς έχουμε παρκαρει λίγο πιο πίσω και περιμένουμε το ξημέρωμα! Άντε να δούμε!

 

[Ivanna Petrovna]

Vasnorth..προς το παρόν δεν σχολιάζω περαιτέρω, θα αφήσω την ιστορία να μιλήσει από μόνη της τώρα που δημιουργήσαμε και ατμόσφαιρα. Σσσσσσςςςς....

Echo 2011, μην τη φοβάσαι την Αντιγκόνα, είναι η πιο ατρόμητη και ψύχραιμη από τις τρεις μας! Συμπτωματικά εκείνο το βράδυ έτυχε να έχει αϋπνίες, γι'αυτό και τα είδε όλα (μεταφορικά και κυριολεκτικά)
Γενικα πάντως, δεν ήταν η πρώτη φορά που κάναμε αυτού του είδους το "ελεύθερο camping". Όχι όμως στο εξωτερικό, αλλά κυρίως σε ελληνικά νησιά, σε λίγο διαφορετικές συνθήκες (= κάθε βράδυ μετακίνηση με το αυτοκίνητο και σε άλλη παραλία)

Travelstoryteller Χαχαχα ο απόλυτος συντονισμός με τα αυτοκινητιστικά θρίλερ!! Εμείς θα σε παρακολουθούμε από ψηλά μέσα από το αεροπλανάκι μινιατούρα

 

[Ivanna Petrovna]

Μετά από τα χουνέρια που περάσαμε όλο το βράδυ, δε βλέπαμε την ώρα να ξημερώσει, να φωτίσει, μπας και βλέπαμε το φως το αληθινό. Η μέρα ήταν Κυριακή, μήνας Αύγουστος, και γι' αυτό το μέρος δεν άργησε να κατακλυστεί από κόσμο, κυρίως οικογένειες. Μάλλον αποτελούσε τόπο παραθερισμού.

Ανυπομονούσαμε να δούμε την περιβόητη λίμνη. Και την είδαμε, σε πολύ κοντινή απόσταση.

доброе утро! Ένας σκύλος απολαμβάνει το πρωινό του μπάνιο!

Γραφικές βαρκούλες, λίγο πιο πέρα

Kαι στο βάθος μια μαούνα-μακρυνάρι, που μακάρι να 'ξερα τι δρομολόγιο εκτελούσε. Στο ακόμα πιο βάθος, διακρίνονται γερανοί. Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη;

"Αnarchy in Ladoga" (αγκαζέ με τον αγκυλωτό σταυρό)
στους τοίχους ενός παραπήγματος.

Αυτό πρέπει να ήταν ένα stage στην όχθη, ή το ίδιο το beach bar κοντά στο οποίο διανυκτερεύσαμε.

Το μικρό σπίτι στη λίμνη Λάντογκα.

Υπήρχε μια μικρή πλατεία κι ένα άγαλμα να αγναντεύει τη λίμνη. Μήπως ήταν κάποιος ιστορικός χώρος; Ποτέ δεν το μάθαμε.

Από ό,τι φαίνεται στη Ρωσία, κανένας χώρος, όσο απόμερος και να ΄ναι, δε μένει στην τύχη του, όλα πεντακάθαρα και περιποιημένα. Για φανταστείτε ένα ανάλογο μέρος στην Ελλάδα;

Αυτός ήταν ο φρικαλέος κατασκότεινος δρόμος που διασχίσαμε το προηγούμενο βράδυ,μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Πόσο διαφορετικός και γαλήνιος φαινόταν το πρωί...

'Aλλες εικόνες από τη λίμνη, σε κοντινή ακτίνα:

(Βόλτα στις ξεχασμένες πολιτείες της λίμνης.)

Προτού φύγουμε από το σημείο που διανυκτερεύσαμε, είπαμε να οργανώσουμε καλύτερα την εκδρομή μας στη λίμνη. Ψάχναμε ένα νησάκι, κοντά στο ιστορικό χωριό Shlisselburg, το οποίο είχαμε δει στο Google Earth. Από ό,τι είχαμε ήδη διαβάσει, συνδεόταν με πλοιάριο με τη στεριά και ήταν επισκέψιμο. Πάνω στο νησάκι υπήρχε ένα κάστρο - φρούριο.

( http://www.saint-petersburg.com/shlisselburg/index.asp )

Δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε και πολύ, έως ότου εντοπίσαμε στο δρόμο μας ένα πολύ ωραίο εστιατόριο, το ρεστοράν Τράπεζα, σε στυλ χωριάτικο αλλά πολύ περιποιημένο. Ήταν κάτι σαν αντίστοιχη χασαποταβέρνα στη Χασιά; Εμφανισιακά βέβαια πολύ ανώτερη. Χωρίς να το σκεπτούμε δεύτερη φορά, τρέξαμε εκεί για καφέ, φαγητό και το πρωινό-μεσημεριανό μας φρεσκάρισμα, τουαλέτα με καζανάκι, πλύσιμο δοντιών, χτένισμα μαλλιών. Η Αντιγκόνα πιο πριν είχε αγοράσει ένα αποσμητικό με άρωμα τριαντάφυλλο, και παρφουμαριζόταν. Το έχει ακόμα σε μια ντουλάπα να της θυμίζει εκείνες τις ωραίες μέρες, το άρωμα της Ρωσίας.

Το εστιατόριο ΤΡΑΠΕ3Α, μετά την ταλαιπώρια που περάσαμε έμοιαζε παράδεισος. Κι όχι άδικα...

Μετά την κούρα ομορφιάς, είπαμε να τσιμπήσουμε και κάτι μιας και το εστιατόριο φαινόταν πολλά υποσχόμενο. Για καλή μας τύχη, δεν διαψευστήκαμε. Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο, κάτι που μας ανέβασε πολύ τη διάθεση και μας έδωσε καλή ενέργεια -κάτι που χρειαζόμασταν οπωσδήποτε, για να ξεπεράσουμε την ταραχή απ' όλα εκείνα τα κουφά που μας είχαν τύχει το προηγούμενο βράδυ. Στο εστιατόριο ο μέσα χώρος ήταν κλεισμένος από κόσμο, μάλλον γινόταν γάμος ή κάποια οικογενειακή εκδήλωση. Για πιο χαλαρές καταστάσεις, καθήσαμε έξω, στον κουκλίστικο κήπο, φουλ περιποιημένο με γκαζόν και έλατα.

Αφού γεμίσαμε τις κοιλιές μας και το διασκεδάσαμε πίνοντας και κάνοντας χαβαλέ, μετά το μεσημεριανό γεύμα συνεχίσαμε τη γύρα γύρω από τη λίμνη.

Δυστυχώς όμως όσο και να περιπλανηθήκαμε, το νησάκι δεν κατορθώσαμε να το βρούμε. Ρωτήσαμε κάτι μισοντυμένα τεκνά που έπαιζαν μπάσκετ στην αυλή του σπιτιού τους, προς τα πού ήταν. Ούτε κι από κει βοηθηθήκαμε ιδιαίτερα.

Αφού οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες, συνεχίσαμε τη βόλτα μας περιοδεύοντας στα γύρω χωριά και κωμοπόλεις. Κάποια από αυτά φαίνονταν σαν εγκαταλειμμένα και ghost town και κάποια άλλα είχαν περισσότερη ζωή, όμως όχι και φοβερά πράγματα, το πολύ πολύ καμιά μάνα να βγάζει το παιδί βόλτα. Προηγουμένως είχαμε συναντήσει και το φαινόμενο που είχαμε δει και στην πόλη, να κάνουν ηλιοθεραπεία, ίσως και μπάνιο οι πιο τολμηροί, στις όχθες ενός ποταμιού.

Βόλτα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα



Και τώρα μια μικρή περιήγηση σε κάποιες από τις πόλεις που επισκεπτήκαμε:

Καλωσήρθατε στη Novaya Ladoga!

H πρώτη εντύπωση δεν είναι και τόσο... Novaya....

Tι να 'ταν άραγε αυτό; Πολιτιστικό κέντρο;

Η μάνα με το παιδί που λέγαμε και πιο πάνω... ;-)

Αυτό το κτίριο αν ήμασταν στην Ελλάδα θα μπορούσε χαλαρά να ήταν η τοπική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ...

Κι αυτό, ο σύνδεσμος του Τριφυλλιού. Χεχε...

Το μπακάλικο της γειτονιάς. Εμφανισιακά τα πάει περίφημα.
Σαν παραμυθένιο μπισκοτόσπιτο!

Το τοπικό καφενεδάκι (μάλλον κλειστό για πάντα)


Φεύγουμε από τη Novaya Ladoga και συνεχίζουμε ακούραστες και απτόητες το οδοιπορικό μας.

Συνεχίζουμε την πορεία μας και καταφτάνουμε σε άλλη τρελή πόλη. Welcome to ΒΟΛΧΟΒ......

'Ακρως καταθλιπτική πόλη... πώς θα τη βγάζουν άραγε το χειμώνα;

Δρόμοι άδειοι δίχως ίχνος ψυχής τριγύρω...

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα κτίρια με τα χτυπητά, έντονα χρώματα για να σπάνε την κατήφεια, την ερημιά και την υποβόσκουσα θλίψη.



Πάμε τώρα σ' ένα μέρος (το όνομά του μου διαφεύγει) που δε θα 'θελα με τίποτα να επισκεπτώ όταν πέφτει το σκοτάδι...

Το μέρος μοιάζει σαν να εκκενώθηκε από τους κατοίκους του αναγκαστικά και ξαφνικά, μετά από πυρηνική καταστροφή ή λοιμό...

Το χωριό είναι χτισμένο πάνω στην όχθη της λίμνης.
Όπως είναι φυσικό κι εκεί κυριαρχεί η σκουριά, η εγκατάλειψη κι ο βούρκος...

Χωρίς να χρονοτριβήσουμε άλλο και προτού κάνει την εμφάνισή του κανένα στοιχειό, παίρνουμε τρέχοντας το δρόμο της επιστροφής στην Πετρούπολη, πριν να πέσει ο ήλιος...

 

[Ivanna Petrovna]

(Η δεύτερη εφιαλτική νύχτα)

Αργά το απόγευμα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής εγκαίρως, ούτως ώστε να πορευτούμε άνετα, με αρκετό φως. Κοιτούσαμε γύρω μας για τελευταία φορά τις όμορφες εικόνες της ρώσικης επαρχίας.

Αυτά τα μικρά ξύλινα σπιτάκια είναι τα εξοχικά των Ρώσων και ονομάζονται ντάτσα. Μεγάλο ποσοστό του αστικού πληθυσμού παραθερίζει σ΄αυτές εδώ τις κατοικίες, οι οποίες συνήθως είναι μικρών διαστάσεων με το πολύ έναν επιπλέον όροφο-σοφίτα.
Οι κήποι γύρω τους είναι επίσης μικροί, γι' αυτό και στις ντάτσες συναντάμε περιορισμένες καλλιέργειες φρούτων και λαχανικών.

Πέτρινο φρούριο του 12ου αι. στη Στάραγια (Παλαιά) Λάντογκα (χωριό που πετύχαμε στο διάβα μας και βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βολχοβ, κοντά στη λίμνη).


Όσο κάναμε βόλτα προηγουμένως στα χωριά, είχαμε διακρίνει ένα πολύ όμορφο καφενεδάκι, το οποίο σταμπάραμε για στάση στην επιστροφή. Όπως και έγινε.

Το καφενεδάκι ήταν όμορφο μόνο απ' έξω. Από μέσα βλέπετε πώς είναι, καλυμμένο πέρα ως πέρα με πλαστικούρες και με τραπεζομάντηλο με φοίνικες για μια πιο εξωτική νότα.
Ο καφές που πρόσφερε το μαγαζί αξίζει ιδιαίτερη μνεία γιατί ήταν το χειρότερο κατακάθι φίλτρου που έχω πιει ποτέ, με διαφορά...

Ας πάμε και πάλι έξω, στη φύση. Αυτή ήταν η -καθόλου οικεία για μας- βλάστηση που το πρώτο βράδυ σύνθεσε το σκηνικό του τρόμου μέσα στο αφιλόξενο δάσος.
Επρόκειτο μήπως για τη ρώσικη τάιγκα;

'Οπως λέει κι η Αλέξια, "έχω δίλημμα ποιον δρόμο να διαλέξω"

Το οδόστρωμα εδώ ευτυχώς είναι καλό, όμως λίγο στριμωχτό....

Η κίνηση ήταν αρκετή στο δρόμο, κάτι που μας θύμισε ελληνικό εορταστικό τριήμερο και μαζική επιστροφή των εκδρομέων.
Οι οδηγοί ήταν σε ορισμένες περιπτώσεις ιδιαίτερα νευρικοί και ανυπόμονοι, με αποτέλεσμα συχνά να κάνουν προσπεράσεις από τα δεξιά, γκαζώνοντας σαν τρελοί στον χωματόδρομο-λωρίδα εκτάκτου ανάγκης! Ευτυχώς συναντήσαμε και δρόμο με κανονικές λωρίδες και σαφή διαχωρισμό των ρευμάτων, με διάζωμα. Δεν μας έπαιρνε κι αυτή τη φορά να πούμε το Χριστό φαντάρο...

Η περιπλάνησή μας συνεχίστηκε, έως ότου έπεσε το τρομακτικό σκοτάδι. Τρομακτικό, γιατί γενικότερα δεν υπήρχαν φώτα και η μαυρίλα ήταν σχεδόν απόλυτη.

Φτάσαμε σε μια σχετικά μεγάλη πόλη, ψάχνοντας σούπερ μάρκετ. Το γεγονός που μας φρίκαρε ήταν ότι ακόμα και μέσα στην πόλη, δεν είχε σχεδόν καθόλου φώτα στο δρόμο, όμως ο κόσμος κινούταν κανονικά, σαν να μην τρέχει τίποτα, μέσα στα σκοτάδια. Τριγύρω ορθώνονταν πανύψηλες πολυκατοικίες της Σοβιετικής εποχής, που προκαλούσαν δέος και ψυχοπλάκωμα. Το μόνο μέρος που φώτιζε σαν φάρος από μακριά ήταν ένα ορθογώνιο κτίσμα, πολύ αυστηρό, με μια μικρή σκαλίτσα. Ήταν το κεντρικό σούπερ μάρκετ της πόλης.

Την μονοτονία έσπαγαν οι νέοι που είχαν βγει για τη βραδινή τους έξοδο καθώς και πολλοί άντρες συντροφιά με ένα μπουκάλι στο χέρι. Άραζαν έξω από το ορθογώνιο κτίσμα, αλλά επικρατούσε ατμόσφαιρα που θύμιζε αυτοσχέδιο υπαίθριο μπαρ. Προσπαθήσαμε κι εμείς να αγοράσουμε βότκα, για να μπούμε στο παιχνίδι, όμως στο ταμείο μας σταμάτησαν, φυσικά χωρίς επαρκείς εξηγήσεις, λόγω γλωσσικού χάσματος. Εμείς δεν καταλάβαμε τι ζόρι τράβηξαν, (τόσο μας έκοβε) κι είπαμε "δεν πειράζει, θα αγοράσουμε αλκοόλ από αλλού". Δοκιμάσαμε ξανά σε ένα βενζινάδικο, όμως αντιμετωπίσαμε την ίδια αντίδραση.

Απ' ό,τι καταλάβαμε, από κάποια ώρα και μετά απαγορευόταν η πώληση αλκοολούχων ποτών.
Επομένως διανύαμε την ώρα της ποτοαπαγόρευσης, γι' αυτό και κανείς δεν μπορούσε να αγοράσει αλκοόλ. Πάντως η Ιβάννα κατάφερε να προμηθευτεί ένα ποτό σε μεταλλικό κουτί, που ονομαζόταν Black Russian, με περιεκτικότητα 8,7% σε αλκοόλ και γεύση αμυγδάλου ( ; ) - έγραφε... Aυτό αποτελούσε εξαίρεση δηλαδή; Μάλλον θα ήταν σφηνάκι σε σχέση με αυτά που πίνουν οι Ρώσοι για να γίνουν λιώμα, και θα 'πρεπε να πιεις καμιά 20αριά για να την ακούσεις. Πιθανότατα για αυτούς, να ανήκε στην κατηγορία του αναψυκτικού. Τελοσπάντων, αγοράσαμε προμήθειες για το βραδινό μας γεύμα, που θα γινόταν μέσα στο αυτοκίνητο. Εφοδιαστήκαμε με μαύρο ψωμί σικάλεως σε φέτες, τοπικά τυριά, γλυκά, και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην Πετρούπολη, για να διανυκτερεύσουμε σε πιο πολυσύχναστο μέρος, και πάλι μέσα στο αυτοκίνητο.

Προσπαθώντας να επανέλθουμε στα σίγουρα, γνωστά, παλιά μας λημέρια μέσα στη μεγαλούπολη, μας έτυχε και πάλι το ίδιο πρόβλημα, όπως τότε που είχαμε πάρει το δρόμο της εξόδου, με προορισμό τη λίμνη. Tαυτόχρονα, μιας κι ήταν εκεί γύρω, ψάχναμε και την πόλη Τόξοβο, που μας είχε κινήσει την περιέργεια. Κι αυτή τη φορά καταλήξαμε να πηγαίνουμε στα τυφλά, λόγω ελλιπούς σήμανσης και κάναμε όλο κύκλους. Ο χάρτης μας δεν ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικός, ούτε είχαμε GPS. Πάντως παρ' όλη την καλή μας θέληση, ούτε το Τόξοβο καταφέραμε να βρούμε, ούτε τον δρόμο που θα μας οδηγούσε στην Πετρούπολη, ούτε τα Κύθηρα -"κρύο αστειάκι" έτσι για να διασκεδάσουμε και λίγο τις καταστάσεις. Κι εκεί πάνω στην περιπλάνησή μας, μας έτυχε αυτό που τρέμαμε, αλλά μέχρι τότε δεν είχαμε συναντήσει: πέσαμε σε αστυνομικό μπλόκο...

Από το ηχείο αντηχούσε Jean Michael Jarre, μουσική επιλογή πολύ ατμοσφαιρική, που σε ταξιδεύει, αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα τρομακτική, ειδικά όταν επικρατεί κλίμα μυστηρίου, σκοταδιού και ανασφάλειας. Κι η ανασφάλεια, δεν άργησε να μας κτυπήσει την πόρτα...

Βγαίνοντας από το περιπολικό ο μπάτσος, με τυπική ρώσικη εμφάνιση και στυλ, μας έκανε νεύμα να σταματήσουμε. Εμάς, πρώτη φορά μας συνέβαινε να μας σταματήσουν μέσα στη Ρωσία, πόσο μάλλον μέσα στην άγρια νυχτιά, στη μέση του πουθενά. 'Αλλα διερχόμενα οχήματα, δεν υπήρχαν.

Είχαμε πανικοβληθεί, γιατί περνούσαν διάφορα σενάρια από το μυαλό μας. Τρεις γυναίκες μόνες σε παντελώς άγνωστο τόπο... θα μπορούσαν για ασήμαντη αφορμή να μας μπαγλαρώσουν και να βρεθούμε σε κανένα μπουντρούμι χωρίς ελπίδα διαφυγής και συνεννόησης. Τόσα ακούγονται, ειδικά για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ότι σου ζητάνε λεφτά, τάχαμου για παράβαση του ΚΟΚ και μετά άντε να βρεις άκρη.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας.

Ο μπάτσος αρχικά ζήτησε από την Ξερξούσκα άδεια οδήγησης, κατόπιν να δει τα χαρτιά του αυτοκινήτου. Πραγματικά απορώ πώς τον καταλάβαινε, γιατί η συνεννόηση ήταν, φυσικά, αποκλειστικά στα ρώσικα...

Όσο συνέχιζε να ελέγχει τα χαρτιά και να κάνει ερωτήσεις, τα λεπτά περνούσαν αργά και βασανιστικά. Η Ξερξούσκα τα μισά -κι ούτε- καταλάβαινε απ' όσα της έλεγε (καλά εμείς οι άλλες δύο τίποτα, παρακολουθούσαμε μουγγές και κοκαλωμένες τα τεκταινόμενα). Πάντως σίγουρα κατάλαβε το "Καληνύχτα" όταν ο μπάτσος της έδωσε πίσω τα έγγραφά της, που σήμαινε ότι το μαρτύριό μας έλαβε τέλος.

Φυσικά η Ξερξούσκα δεν το σκέπτηκε δεύτερη φορά, πάτησε γκάζι, το αυτοκίνητο έβγαλε φτερά και χαθήκαμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (πάντα μέσα στα όρια ταχύτητας) από το σημείο του μπλόκου. Περάσαμε ένα, δύο χιλιόμετρα για να βρεθούμε σε ακτίνα ασφαλείας και σταματήσαμε για να συνέλθουμε από το ταράκουλο που πάθαμε και να συνειδητοποιήσουμε τι είχε μόλις συμβεί. Έπρεπε να απομακρυνθούμε το ταχύτερο από εκείνο το καταραμένο μέρος και να βρούμε ένα ασφαλές σημείο μέσα σε κατοικημένη περιοχή, με πολλά, πολλά, πολλά φώτα.

Η πρώτη κίνηση που κάναμε για να έρθουμε στα ίσα μας ήταν να πιούμε από μια -μόνο- γερή τζούρα βότκα ξεροσφύρι (για να μην μας πιάσει το αλκοτέστ -που σιγά μη μας έπιανε γιατί στη Ρωσία σίγουρα θα έχουν πολύ πιο υψηλό όριο μεθυσιού, χαχα...) και να αλλάξουμε μουσική, να βάλουμε κάτι διαφορετικό για να ανεβεί η διάθεση. Ο κλήρος έπεσε στους Messer Chups.

H μουσική ήταν εύθυμη και αρκετά ευχάριστη, όμως και πολύ εφετζίδικη με πυροβολισμούς, κραυγές, τρομακτικά αλλά ταυτόχρονα χιουμοριστικά και πλακατζίδικα μουσικά μοτίβα.

Την ώρα που ακούγαμε το παραπάνω track, "Super Megera", μας βρήκε η δεύτερη έκπληξη της βραδιάς. Δεύτερο μπλόκο, μετά από μόλις 10 λεπτά.....

Το προηγούμενο σκηνικό επαναλήφθηκε σχεδόν πανομοιότυπο, με τον ίδιο έλεγχο χαρτιών, μόνο που αυτή τη φορά μας ζητήθηκε και το διαβατήριο.

Σημειωτέον, ότι οι δύο εκ των τριών δεν είχαμε το χαρτί που δίνεται στην είσοδο στη χώρα, κι ακόμα χειρότερα, και οι τρεις μας δεν είχαμε κάνει δήλωση τόπου διαμονής στη Ρωσία, κάτι που είναι υποχρεωτικό για όλους τους ξένους. Κοινώς, αν μας ζητούσαν τα χαρτιά αυτά, την είχαμε βάψει...

Το κωμικό στην όλη υπόθεση ήταν ότι όταν μας σταμάτησε ο μπάτσος είχαμε τέρμα τη μουσική, όταν μας πλησίασε ναι μεν τη χαμηλώσαμε, αλλά δεν την κλείσαμε και εντελώς. Ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε το cd και βρεθήκαμε σε πολύ δύσκολη θέση όταν μέσα σε μια σκερτσόζικη μελωδία άρχισαν να ακούγονται στριγγλιές που αναφωνούσαν "Torture, torture pleasures me" , ήχοι από χαστούκια που σφύριζαν στον αέρα και βιτσιόζικα ουρλιαχτά. Eυτυχώς ο μπάτσος δε χαμπάριασε τίποτα γιατί προλάβαμε να κατεβάσουμε έγκαιρα το volume. Σιγά βέβαια μην καταλάβαινε αγγλικά ο μπουρτζόβλαχος...

Ευτυχώς ο έλεγχος δεν προχώρησε πέρα από τα διαβατήρια κι έτσι μετά από λίγο, προς μεγάλη μας ανακούφιση, μας έδωσε το ok για να φύγουμε. Για ακόμα μια φορά τη βγάλαμε καθαρή.

Ακόμα υπό την επήρρεια του σοκ, είπαμε να αλλάξουμε αυτή τη μουσική. Xωρίς να το ψάξουμε και πολύ ξαναβάλαμε να παίζει ο Jean Michel Jarre, αρκετά πιο ήρεμες γιατί πλησιάζαμε πια προς την πόλη.

Όμως σ' αυτή την κωλοπεριοχή, ποτέ δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός....

O τρίτος μπάτσος μας έκανε σήμα να σταματήσουμε, αλλά μαζί μας κόπηκε κι η αναπνοή. Ηταν στροφή, έρημη περιοχή και δεν κυκλοφορούσε όχι μόνο άνθρωπος, ούτε γάτα. Το όπλο του σε περίοπτη θέση σχεδόν μας σημάδευε, ενώ εκείνος μιλούσε πολύ έντονα και δεν τον καταλαβαίναμε. Εκεί που παγώσαμε ήταν όταν μετά από όλα τα κλασσικά έγγραφα,
ζήτησε το χαρτί που δεν μας είχαν δώσει στα σύνορα.

Εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα, μας τα ΄λεγε όλα η Ξερξούσκα, η οποία του 'δειξε το δικό της χαρτί. Στο θέαμα αυτού του χαρτιού, άρχισε να μας πιάνει τρέμουλο. Περιμέναμε, με την αγωνία να έχει κτυπήσει κόκκινο...

Ο μπάτσος είχε μια διάθεση για κουβεντούλα, το τράβαγε κάπως το θέμα, ο έλεγχος φαινόταν να έχει λήξει, αλλά δε μας άφηνε κιόλας να πάμε στην ευχή της Παναγίας. Όρεξη είχε βραδιάτικα;;

Εκείνη τη στιγμή πέρασε βολίδα ένα αυτοκίνητο, σαν από μηχανής θεός. Ο μπάτσος πετάχτηκε τρέχοντας προς το μέρος του για να το σταματήσει, κι εμάς μας έγραψε εντελώς. Ήταν το τέλος του τρίτου μπλόκου. 'Ολα αυτά, μέσα σε μόνο μισή ώρα.

Φυσικά στείλαμε για πάντα τον Jean Michel Jarre τον γκαντέμη και βάλαμε Olympians, να ακούσουμε τη γλυκιά φωνή του Πασχάλη που μας γαληνεύει και δρα ιαματικά στις ψυχούλες μας ...

Πραγματικά εκείνο το βράδυ είχαμε άγιο. Αν ήταν ανοικτή εκείνη την ώρα η εκκλησία, θα πηγαίναμε να ανάψουμε λαμπάδα ίσαμε το μπόι μας.

Όμως προτιμήσαμε να κάνουμε κάτι πιο πρακτικό και ταιριαστό με την ήδη πολύ προχωρημένη ώρα. Φτάνοντας επιτέλους στο κέντρο της Πετρούπολης (αλληλούια) πήγαμε σε μια μεγάλη δενδροφυτεμένη πλατεία, σε ένα σημείο που είχαμε ήδη σταμπάρει κάποια άλλη φορά.
Το μέρος ήταν κεντρικό, είχε νυχτοφύλακες -γιατί μάλλον υπήρχε εκεί κάποιο υπουργείο ή κυβερνητικό κτίριο- αλλά ταυτόχρονα ήσυχο, γιατί δεν φαινόμασταν ούτε ενοχλούσαμε κανέναν, έτσι όπως ήμασταν παρκαρισμένες ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα.

Εκεί διανυκτερεύσαμε το δεύτερο τσιγγάνικό μας βράδυ, στο σπίτι-αυτοκίνητο.

 

[Travelstoryteller]

Τι να πώ ρε κοριτσάρες - με τη μουσική και την αφήγηση σας βρεθήκαμε μαζί με τον σύντροφο για μόλις μερικά λεπτά roadtripping στους δρόμους της Ρωσσίας!!! Είστε φοβερές! Μα τι θα γίνει επιτέλους με αυτά τα μπλόκα στο δρόμο; Ο φόβος και ο τρόμος του κάθε ταξιδιώτη είναι! Θυμήθηκα στην Κο Παγκάν που μας έκανε σήμα ένας μπροστά από τα κεντρικά της αστυνομίας (από πολύ μακριά) αλλά ευτυχώς δεν ήταν αστυνόμος αλλά ένας τέρμα μεθυσμένος Ρώσσος που είχε πέσει με το παπί του! Ήταν λίγο αλλά πραγματικά μου ανεβάσατε την διάθεση!!! Ευχαριστούμε!!!

 

[Ivanna Petrovna]

Χαχαχαχαχαχα απόψε με τις νυχτερινές διαδρομές και την αστυνομία ούτε συνεννοημένες να 'μασταν

Μας είχε ήδη προειδοποιήσει ο Fabrizio, αλλά τέτοια κατάσταση ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας!!
Μόλις έπεφτε το σκοτάδι ναι.... του μπλόκου το κάγκελο στα περίχωρα.....μετά από αυτό εννοείται ότι δεν τολμήσαμε να ξαναξεμυτίσουμε από την πόλη βράδυ

Να 'στε καλά παιδιά! Εμείς ευχαριστούμε για την υποστήριξη και για τα πάντα καλά σας λόγια! Hello Mr Dimitri Diakopares

 

[Ivanna Petrovna]

Την επόμενη μέρα, που ήταν κι η προτελευταία μας μέρα στην πόλη, σκοπεύαμε την περάσουμε χαλαρά με βόλτες στο κέντρο. Η Ιβάννα ήθελε να επισκεπτεί το μέγαρο Γιουσούποφ, που ήταν ένα παλάτι γεμάτο έργα τέχνης και περίτεχνα διακοσμημένο, αλλά παράλληλα ένα κτίσμα που το βάραινε ένα διάσημο έγκλημα: επρόκειτο για τον τόπο στον οποίο είχε δολοφονηθεί ο διαβόητος μυστικιστής και τσαρλατάνος Γκριγκόρι Ρασπούτιν.

Ο θρύλος για το χρονικό της δολοφονίας έχει περίπου ως εξής:
o Ρασπούτιν είχε δεχθεί πρόσκληση στο μέγαρο από τον πρίγκηπα Γιουσούποφ, με απώτερο σκοπό του πρίγκηπα να τον ξεκάνει. Ο πρίγκηπας πρόσφερε δηλητηριώδη πτι φουρ και ποτά στον Ρασπούτιν, όμως εκείνος αρνήθηκε να τα καταναλώσει, για λόγους υγείας. Η ώρα περνούσε και το σχέδιο εξόντωσης του Ρασπούτιν δεν προχωρούσε, κι έτσι ο πρίγκηπας, με σπασμωδικές κινήσεις, τον πυροβόλησε, αφήνοντάς τον βαριά τραυματισμένο αλλά όχι ακόμα νεκρό.

Παρ'όλους τους πυροβολισμούς, την απόπειρα να τον δηλητηριάσουν και τη μάχη σώμα με σώμα με τον πρίγκιπα, αλλά και με τους συνεργούς του, ο Ρασπούτιν κατάφερε να διαφύγει προς τον κήπο. Δεν κατόρθωσε όμως να απομακρυνθεί πολύ. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε μερικές μέρες αργότερα στο ποτάμι.

Δεν είχε πεθάνει όμως ούτε από τα πυρά των διωκτών του, ούτε από το δηλητήριο, αλλά από πνιγμό...

Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν στο νοσοκομείο.
Μορφή που σε στοιχειώνει...

Ο νέος, ωραίος και φιλότεχνος πρίγκηπας Φελίξ Γιουσούποφ.


Η αυλή του μεγάρου Γιουσούποφ, εκεί που κατάφερε να διαφύγει ο Ρασπούτιν κατά την απόπειρα δολοφονίας του...
(Πηγή Wikipedia -- φωτογραφία του Alexander Savin)


Η Ιβάννα σκέπτηκε να χρησιμοποιήσει το μετρό για να πάει μέχρι το μέγαρο του τρόμου, όμως τελικά αποφασίσαμε να πάμε παρέα κι οι τρεις μας, με το αυτοκίνητο, μιας και δεν είχαμε προγραμματίσει κάτι συγκεκριμένο. Η μέρα λοιπόν ξεκίνησε με κέφι, και αρχικό προορισμό το ιντριγκαδόρικο μέγαρο της δολοπλοκίας.

Με τη βοήθεια του χάρτη μετά από λίγη ώρα, φτάσαμε κοντά στο μέγαρο και κοιτούσαμε δεξιά -αριστερά για να το εντοπίσουμε. Κινούμασταν σε δρομάκι που ήταν παράλληλο σε ένα από τα πολλά κανάλια της πόλης.

Η Ξερξούσκα η οδηγάρα μας, που παντού μας είχε γυρίσει, ξαφνικά βρέθηκε σ' ένα αδιέξοδο από λιμουζίνες και αμάξια μονόχρωμα. Ακριβώς εκεί μπροστά, γίνονταν έργα. Είχαν κλείσει με το έτσι θέλω το στενό δίπλα από το κανάλι κι έτσι αναγκαστικά κάναμε άτακτη οπισθοχώρηση. Για κακή μας όμως τύχη, ένα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα είχε παρκάρει με το χειρότερο παρκάρισμα που είχαμε δει ποτέ, με το μισό αμάξι σχεδόν πάνω στο δρόμο.

Κάνοντας λίγο απρόσεκτα και νευρικά όπισθεν η Ξερξούσκα το τσούγκρισε, κι έτσι άρχισε να κτυπάει ο συναγερμός του σταθμευμένου αυτοκινήτου..... Χωρίς να το σκεπτεί και πολύ πάτησε γκάζι, πάντα με την όπισθεν, και χάθηκε σαν τον σίφουνα μέσα στα στενά.

Η ακόμα μεγαλύτερη γκαντεμιά ήταν ότι υπήρχε και αυτόπτης μάρτυρας του τρακαρίσματος. Βρισκόταν έξω από ένα κτίριο, που μάλλον υπηρεσία ήταν ή κυβερνητικό κτίριο, γιατί είχε μια μεγάλη, ακατάληπτη για μας ταμπέλα, με ένα έμβλημα. Αστυνομία; Πυροσβεστική; κάτι αυστηρό και αυταρχικό πρέπει να 'ταν. Ο τύπος, τσαμπουκαλεμένος, κινήθηκε προς το μέρος μας κι άρχισε να φωνάζει. Ποιος να 'ταν; Ο θυρωρός; Αυτός που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο;

Μέσα στην ταραχή, κι αφού απομακρυνθήκαμε σε απόσταση ασφαλείας, σταματήσαμε λίγο πιο πάνω για να ελέγξουμε τις ζημιές που είχαν γίνει στο νοικιασμένο μας αμάξι. Για καλή μας τύχη τη γλιτώσαμε μόνο με κάποιες γρατζουνιές, που προσπαθούσαμε να καθαρίσουμε με υγρά μαντηλάκια... τα μαντηλάκια αυτά είναι σωτήρια σε περιπτώσεις που χρειάζεται να απομακρύνεις επίμονη βρωμιά και λεκέδες, βρίσκονται πάντα στην τσάντα μας για έκτακτες ανάγκες σαν κι αυτήν. Πάλι καλά που οι γρατζουνιές προέρχονταν πιο πολύ από το χρώμα του οχήματος που στουκάραμε κι έτσι κατορθώσαμε να τις απομακρύνουμε, όχι όμως εντελώς...

Η Ξερξούσκα, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, φώναζε κι έλεγε ότι δεν ήθελε να ξαναοδηγήσει σ' αυτή την καταραμένη γκαντέμικη πόλη. Εμείς προσπαθούσαμε να την καθησυχάσουμε και διατηρώντας την ψυχραιμία μας, να σκεπτούμε τις επόμενες κινήσεις μας. Ο κυριότερος προβληματισμός μας ήταν ο αυτόπτης μάρτυρας, που πιθανόν να είχε κρατήσει τον αριθμό της πινακίδας μας. Το θέμα ήταν: να πάμε να του μιλήσουμε για το τρακάρισμα, ή όχι;

Τελικά αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον τόπο του ατυχήματος, μόνο η Αντιγκόνα με την Ιβάννα όμως, πεζές, για να κόψουμε κίνηση και να δούμε τι ζημιές αφήσαμε πίσω μας, κι αν ο αυτόπτης μάρτυρας βρισκόταν ακόμα εκεί και καραδοκούσε...

H θέα στο ποτάμι Μόικα, από το σημείο στο οποίο την είχαμε στήσει για κατασκοπεία...


Για κακή μας τύχη ήταν ακόμα εκεί, και φαινόταν θυμωμένος, σαν κάτι να περίμενε.
(Εμάς να εμφανιστούμε..; )

Αυτό το διαπιστώσαμε ως πεζές και ρομαντικές που πήγαμε για κατασκοπεία. Προσποιούμασταν ότι χαζεύαμε το ποτάμι, ενώ αυτός κοιτούσε οποιονδήποτε περνούσε και φυσικά εμάς. Για ξεκάρφωμα καθήσαμε απέναντί του και σκεπτόμασταν τι να κάνουμε. Τι έκανε αυτός τόση ώρα εκεί κι επιμένει; Ο τριγύρω χώρος είχε και κάμερες... Προσπαθήσαμε όσο το δυνατόν πιο διακριτικά να δούμε τι ζημιές είχαμε αφήσει πίσω μας. Κοιτώντας φευγαλέα διαπιστώσαμε ότι στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο είχε μείνει ένα βαθούλωμα και του είχαμε σπάσει το φως...

Η ώρα περνούσε κι όσο καθόμασταν στο ίδιο πάντα μέρος δίναμε στόχο, αποφασίσαμε λοιπόν να το διαλύσουμε.
Η Ιβάννα έφυγε και πήγε στο αυτοκίνητο για ενημερώσει την Ξερξούσκα για τα τεκταινόμενα κι άφησε την Αντιγκόνα μόνη της να συνεχίσει την κατασκοπεία. Ο αυτόπτης μάρτυρας παρέμενε στην ίδια θέση κι εξακολουθούσε να είναι ανήσυχος και νευριασμένος. Καταλάβαμε ότι τίποτα καλό δεν θα προέκυπτε αν πηγαίναμε να του μιλήσουμε, γιατί φαινόταν εντελώς αγριάνθρωπος. Επιπλέον δε θα βγάζαμε εύκολα άκρη, γιατί σιγά μην μιλούσε αγγλικά. Και το χειρότερο, μπορεί να μπλέκαμε με την αστυνομία και θα βρίσκαμε σίγουρα τον μπελά μας.

Για την ιστορία, αυτό είναι το μέγαρο Γιουσούποφ, που τελικά είδαμε μόνο σε φωτογραφία...
(Πηγή Wikipedia -- φωτογραφία του Alexander Savin)

Photogallery από το εσωτερικό του παλατιού:
http://imgarcade.com/1/yusupov-palace-rooms/
(ωιμέεεε, τι χάσαμε!)


Όταν τελικά συγκεντρωθήκαμε κι οι τρεις στο αυτοκίνητο, αποφασίσαμε ότι η πιο ανώδυνη λύση ήταν να απευθυνθούμε κατευθείαν στην εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων. Έτσι φύγαμε από τον τόπο του "εγκλήματος" και πήγαμε ντουγρού στο γραφείο της εταιρείας.

Με το που περάσαμε το κατώφλι του, νιώσαμε αμέσως την καλή αύρα που επικρατούσε εκεί μέσα. Ήταν κάτι που τόνωσε το πληγωμένο μας ηθικό και μας έφερε κύματα αισιοδοξίας. Οι υπάλληλοι ήταν νέοι, άνετοι και χαμογελαστοί κι ευτυχώς μας καθησύχασαν, αντιμετωπίζοντας το περιστατικό πολύ χαλαρά.

Για να ελαφρύνουμε η θέση μας, τους δείξαμε και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα που αποκομίσαμε από την κατασκοπεία μας. Η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε γέλασε, μας διαβεβαίωσε ότι δεν θα είχαμε άλλα μπλεξίματα (βλέπε αστυνομία) και ότι το μόνο δυσάρεστο στην υπόθεση ήταν ότι θα κρατούσε ένα μέρος της εγγύησης, για τη ζημιά. Έχοντας φανταστεί τα χειρότερα, δεν πιστεύαμε ότι το θέμα λύθηκε τόσο ανώδυνα και κρατιόμασταν για να μην ουρλιάξουμε από τη χαρά μας!

Επιπλέον, μιας και νιώσαμε τόσο άνετα με τους υπαλλήλους της εταιρείας, τους ζητήσαμε να μας βοηθήσουν στο άλλο φλέγον πρόβλημα που είχαμε και μας γέμιζε ανησυχία, και που δεν ήταν άλλο από την έλλειψη των εγγράφων για τη διαμονή μας στη χώρα. Τους εξηγήσαμε τι συνέβαινε, ότι φοβόμασταν μήπως μας σταματούσαν στα σύνορα και τους παρακαλέσαμε να γράψουν μια σύντομη εξήγηση στα ρώσικα, για να τη δώσουμε, αν χρειαζόταν, στους συνοριοφύλακες. Σε μια λευκή κόλλα Α4, η επιθυμία μας πραγματοποιήθηκε!

(Το τι έγραψε τελικά η κοπέλα, αποτελεί για μας μέχρι σήμερα ένα άλυτο μυστήριο....Vivyen, διαφώτισέ μας!!)


Νιώθοντας πια να έχει φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας, μπήκαμε στο κινητό, τραυματισμένο μας σπίτι με τους 4 τροχούς και βγήκαμε ξανά στους δρόμους για την αναζήτηση ενός ασφαλούς απάγκιου για να γείρουμε τα κορμάκια μας και να γεμίσουμε τα στομάχια μας...

 

[vivyen]

(Το τι έγραψε τελικά η κοπέλα, αποτελεί για μας μέχρι σήμερα ένα άλυτο μυστήριο....Vivyen, διαφώτισέ μας!!)

Γράφει ότι *Αστυνομικός δεν επέστρεψε την κάρτα διαμονής αλλά ε'βαλε σφραγίδα στο εισιτήριο και είπε ότι αυτό αρκεί*
Να πω την αλήθεια, δεν βγάζω νόημα....

 

[Ivanna Petrovna]

Για ακόμα μια φορά, επιβιβαστήκαμε στο -λαβωμένο μας πλέον- αυτοκίνητο, ξεκινώντας μια νέα αναζήτηση: σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα μέρος να την αράξουμε, μιας κι όλη η μέρα ήδη είχε πάει χαμένη και διάθεση δεν υπήρχε να επισκεπτούμε κάποιο αξιοθέατο. Σημειωτέον, διανύαμε την τρίτη μέρα άστεγες, ταλαιπωρημένες σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Δεν ήταν και λίγες οι πάσης φύσεως κακοτοπιές που είχαμε συναντήσει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ακόμα κι η αναζήτηση όμως αυτή, δεν προμηνυόταν καθόλου εύκολη: μπαινοβγαίναμε σε διάφορα εστιατόρια, ανικανοποίητες, γιατί είτε αυτά δεν μας ενέπνεαν καθόλου σαν περιβάλλον, είτε δε μας άρεσαν τα μενού που πρόσφεραν.

Εκεί που είχαμε αρχίσει να χάνουμε όση υπομονή μας είχε απομείνει κι ήμασταν έτοιμες να συμβιβαστούμε με ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας, επιτέλους, το εντοπίσαμε:



Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καν να το συζητήσουμε μεταξύ μας, μπήκαμε στα ενδότερα αυτού του υπέροχου, εκ πρώτης όψεως ρεστοράν. Και εκ δεύτερης, όπως αποδείχθηκε...

Ήταν νωρίς το απόγευμα κι ο χώρος ήταν ακόμα σχεδόν άδειος από κόσμο. Αμέσως κατευθυνθήκαμε στο βάθος της αίθουσας, στο γωνιακό τραπέζι κοντά στο μεγάλο παράθυρο. Η αύρα του ρεστοράν ήταν άκρως καλλιτεχνική κι ατμοσφαιρική και σε προδιάθετε για το καλύτερο. Εισβάλλαμε σχεδόν σαν τους Ούνους γιατί από τη χαρά μας μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Το ρεστοράν Ακτέρ μας θύμιζε έντονα ένα παλιό, αθηναϊκό μας στέκι, που εδώ και χρόνια αποτελεί ιστορία.

Στους πάνω ορόφους, υπήρχε ένα μικρό ξενοδοχείο. Στην σάλα του εστιατορίου, την ημέρα, σερβιρόταν το πρωινό.


Την κυρίως σάλα κοσμούσαν φωτογραφίες παλαιών
-και άγνωστων σε μας- ηθοποιών...

Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη ήταν οι τουαλέτες του ρεστοράν. Τέτοια καθαριότητα δεν είχαμε ξαναδεί πουθενά. Τα πάντα άστραφταν. Ήταν η τρίτη μέρα της ταλαιπώριας (και φυσικά απλυσιάς) και μόνο μπάνιο δεν κάναμε στην φοβερή εκείνη τουαλέτα.

Μπάνιο! ένα φλέγον ζήτημα και για τις τρεις μας. Κι όμως, υπήρχε λύση.

Η Ξερξούσκα, με το μάτι της το γερακίσιο, είχε εντοπίσει ήδη από την άφιξή μας στην Πετρούπολη, ένα σημείο στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο οποίο βρίσκονταν κατά πάσα πιθανότητα ντουζ. Έτσι αφού ολοκληρώσαμε το γεύμα μας, ήπιαμε, γελάσαμε ξένοιαστες (επιτέλους και λίγη ευθυμία σ' αυτό το φρικιαστικό μέρος), είπαμε να κινήσουμε προς το σταθμό, σε αναζήτηση του πολυπόθητου μπάνιου.

Η Ξερξούσκα, επειδή είχε κουραστεί από την ταλαιπώρια της ημέρας και τη συνεχόμενη οδήγηση, έστειλε την Ιβάννα στον σταθμό για να εντοπίσει τα ντουζ, να ρωτήσει τιμούλες και γενικά να κόψει κίνηση. Η Ιβάννα -αν και νόμιζε ότι ήξερε που βαδίζει- τελικά δεν είχε καταλάβει που βρισκόταν το ντουζ, κι έτσι έψαχνε στον σταθμό σχεδόν στα τυφλά. Κατέληξε στα έγκατά του, σε μια άσχετη πτέρυγα, όπου υπήρχε ένα ξενοδοχείο του σταθμού, στο οποίο προσφερόταν φτηνό κατάλυμα και φυσικά μπάνιο. Δεν επρόκειτο όμως για τα μπάνια που έψαχνε κι έτσι γύρισε άπραγη στο αυτοκίνητο.

Η Ξερξούσκα, απηυδισμένη, αποφάσισε να βρει η ίδια την άκρη κι έτσι κίνησε μόνη της προς τον σταθμό. Το μπάνιο βρισκόταν τελικά -όπως θυμόταν- δίπλα στο ίντερνετ καφέ,
που το είχαμε ήδη επισκεπτεί αρκετές φορές.


Επαναστατικά ουράνια μοτίβα, στην οροφή του σταθμού...

Δαιδαλώδης, αλλά πάντα δελεαστικός, ο χάρτης των σιδηροδρομικών προορισμών της αχανούς τούτης χώρας.

Το μπάνιο του σταθμού, ήταν το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μας έτυχε εκείνη τη μέρα! Η τύχη μας φαινόταν να γυρίζει, και τα πράγματα πήγαιναν όλο και πιο ευνοϊκά. Ο άνεμος φύσαγε ούριος για μας στο τρισκατάρατο (ex)Λένινγκραντ...

Έναντι αντίτιμου, εκτός από την χρήση του μπάνιου προσφέρονταν πετσέτες, παντόφλες, οδοντόβουρτσα, χτενάκι, όλα ατομικά και μιας χρήσεως. Ο χώρος ήταν πολύ προσεγμένος και την επιμέλειά του είχε μια ευγενέστατη κυρία, πολύ ευχάριστη και εξυπηρετική. Επιτέλους ξεπλύθηκε από πάνω μας όλη η μπίχλα κι η γκαντεμιά των τελευταίων ημερών!

Για ακόμη μια φορά, μετά το τρένο του Κατιόνακ, συνειδητοποιήσαμε τι απέραντη χλιδή προσφέρει στη ζωή η πρόσβαση σε καθαρό, τρεχούμενο νερό...

Mετά από το ξεβρώμισμα και την ριζική αναδόμηση στα μπάνια του σταθμού, ήλθε η ώρα για τον τελευταίο μας ύπνο σε τούτη την πόλη, που τόσο μας είχε τυραννήσει για 5 μέρες. Τα αισθήματά μας τελικά για αυτήν; Ήταν ανάμικτα θα έλεγα. Για την ειδική αυτή περίσταση, το τελευταίο (εκτός απροόπτου) βράδυ στη Ρωσία, επιλέξαμε να προσαράξουμε στην καλύτερη τοποθεσία της πόλης:

Αφήσαμε το πιο εντυπωσιακό κτίσμα για το τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα!

Όπως και στη Μόσχα, έτσι και στην Αγ.Πετρούπολη υπήρχαν τα αντίστοιχα "παγωτά":
επρόκειτο για τον περίφημο ναό "του Χυμένου Αίματος"
- επίσημή του ονομασία όμως είναι ναός της Ανάστασης.

Κτίστηκε αμέσως μετά τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου του Β' στη συγκεκριμένη τοποθεσία (δίπλα στο κανάλι Griboedov) κι είναι αφιερωμένος στη μνήμη του. Η ανέγερση του ναού ξεκίνησε το 1883, ολοκληρώθηκε το 1907 κι έχει επηρροές από τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της Ρωσίας. Πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες της εποχής συνεργάστηκαν στην ανέγερση και διακόσμησή του, όμως ο ηθύνων νους της κατασκευής ήταν ο αρχιτέκτονας Alfred Alexandrovich Parland. Σχετικά άγνωστος, ήταν πάντως ειδήμων στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, με σχεδιασμό αλλά και αποκαταστάσεις πολλών ναών στο ενεργητικό του.

Το εσωτερικό της εκκλησίας, -τοίχοι, οροφές και τρούλοι- είναι καλυμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από ψηφιδωτά απαράμιλλης τέχνης. Προκαλεί φρίκη και αποτροπιασμό επομένως το γεγονός ότι ο ναός, το 1938, μετά την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος, το κλείσιμο και μετατροπή πολλών εκκλησιών, κι αφού ήδη είχε υποστεί τρομερές ζημιές και είχε λεηλατηθεί, παρά τρίχα γλίτωσε την κατεδάφιση!

Μετά από εργασίες συντήρησης που κράτησαν 27 χρόνια, ο Ναός άνοιξε και πάλι για το κοινό το 1997. Τελετές όμως γίνονται σπάνια κι ο χώρος χρησιμοποιείται ως μουσείο ψηφιδωτών.

Τι ωραίο ξύπνημα, να αντικρύζεις αυτό το υπέροχο θέαμα
σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων!

Μερική άποψη της περιοχής γύρω από τα παγωτά: κοντά στο ναό υπήρχε τουριστικό παζάρι αντίστοιχο μ' αυτό της Κόκκινης Πλατείας. Αμέσως μετά το πρωινό ξύπνημα, πριν καν ακόμα πιούμε καφέ, σπεύσαμε για να αγοράσουμε τα τελευταία σουβενίρ και δώρα για φίλους και συγγενείς. Για μας, αναρίθμητες καρφίτσες- pins της Σοβιετικής εποχής. Πολύ πιθανόν ορισμένα να ήταν αντίγραφα φτιαγμένα για τους αδαείς τουρίστες, σίγουρα όμως δεν μπορούσες να τους αντισταθείς...

Τα έργα συντήρησης των παγωτών, συνεχίζονται απ' ό,τι φαίνεται ακάθεκτα (εν έτει 2009).
Χρυσάφια και στολίδια σε εκτυφλωτικό μπλε φόντο...