Ρωσία Pωσία 2009 - Η Οδύσσεια συνεχίζεται

[Travelstoryteller]

Υπέροχες και απολαυστικές!!! Είμαι επίσημα φαν της όμορφης κοριτσοπαρέας σας! Θα συστήσω την ιστορία σας και στην κουμπάρα μου που έχει μια μυστήρια σχέση αγάπης - μίσους με τον κουμουνισμό αλλά κυρίως μια ιδιαίτερη προτίμηση για ανοιχτόχρωμα μακρυμάλλικα αγόρια! (Επίσης - για άντρα μάλλον δεν θα τσακωθούμε ποτέ...!). Σε αναμονή της συνέχειας!

Η πιστή σας αναγνώστρια!

 

[Ivanna Petrovna]

Υπέροχες και απολαυστικές!!! Είμαι επίσημα φαν της όμορφης κοριτσοπαρέας σας! Θα συστήσω την ιστορία σας και στην κουμπάρα μου που έχει μια μυστήρια σχέση αγάπης - μίσους με τον κουμουνισμό αλλά κυρίως μια ιδιαίτερη προτίμηση για ανοιχτόχρωμα μακρυμάλλικα αγόρια! (Επίσης - για άντρα μάλλον δεν θα τσακωθούμε ποτέ...!). Σε αναμονή της συνέχειας!

Η πιστή σας αναγνώστρια!

Μόλις μίλησα με την Αντιγκόνα και την Ξερξούσκα μέσω Skype και δηλώνουν κατενθουσιασμένες που έχουμε μια τόσο πιστή αναγνώστρια! Ως ελάχιστο δείγμα ευχαριστίας σου αφιερώνουμε όλη τη ρωσική "εποποιία"
(από την απαρχή της στο "τρένο-φάντασμα" μέχρι το τέλος, που αργεί λιγάκι ακόμα...)

Κι επί τη ευκαιρία στέλνουμε την αγάπη μας σε όλους τους ακούραστους αναγνώστες μας κι ελπίζουμε κάποια στιγμή να τα πούμε κι όλοι μαζί από κοντά!

(Υ.Γ.1 ούτε σε μας αρέσουν ιδιαίτερα οι ξανθοί, αλλά έχουμε αδυναμία στους ροκ τύπους παλαιάς -και μη- κοπής Υ.Γ.2 Η Αντιγκόνα δηλώνει φανατική φαν του story Ζανζιβάρης, όπως κι εγώ βέβαια!)

 

[Ivanna Petrovna]

Τελικά έμελλε να επισκεπτούμε και την τελευταία κατοικία του Ντοστογιέφσκι. Κι αυτό, γιατί την επόμενη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα μια περιήγηση στο μνημειακό κοιμητήριο Τίχβιν, όπου αναπαύεται ο μεγάλος συγγραφέας.

Το κοιμητήριο αποτελούσε μέρος του μοναστηριού Alexander Nevsky, που ιδρύθηκε από τον μεγάλο Πέτρο το 1770. Ο Νevsky ήταν Ρώσος πρίγκηπας, (που μάλιστα έχει ανακηρυχτεί και άγιος από την Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία), αλλά και μεγάλος πολεμιστής, που κατάφερε να αναχαιτίσει τις επιδρομές Γερμανών και Σουηδών κατακτητών.

Το κοιμητήριο, είχε εισιτήριο για την είσοδο στα ενδότερά του. Και δεν έφτανε που είχε εισιτήριο, αλλά και διαφορετική χρέωση για τους ξένους, όπως συνηθίζεται στη Ρωσία. Εμείς είχαμε σπαστεί με αυτές τις διακρίσεις και θέλαμε αυτή τη φορά να πληρώσουμε τα ίδια με τους ντόπιους. Δίπλα μας βρισκόταν μια οικογένεια Ρώσων, μια μητέρα με δύο παιδιά ενήλικα, που εκ πρώτης όψεως φαίνονταν συμπαθητικοί και συνεννοήσιμοι. Σκεπτήκαμε να απευθυνθούμε σ' αυτούς, για να ζητήσουμε τη βοήθειά τους. Το σχέδιο ήταν να εκδώσουν 3 εισιτήρια ρώσικα, τάχαμου για εκείνους, να μας τα πασάρουν κρυφά κι έτσι να περάσουμε σαν Ρωσίδες Κυρίες την πύλη του κοιμητηρίου.

Εύκολο να το σκεφτείς και να το πράξεις, αλλά να το πεις..;
Η οικογένεια μπορεί να μας είχε φανεί εξελιγμένη και προχωρημένη, αλλά από αγγλικά είχαν πλήρη μεσάνυχτα! Ούτε κι εγώ ξέρω πώς καταφέραμε τελικά να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς θέλαμε. Το θέμα πάντως ήταν ότι πετύχαμε τον σκοπό μας και καταφέραμε να εξασφαλίσουμε τα εισιτήρια, σε ρώσικη τιμή.

Στην πύλη, υπήρχε ένας τύπος με στολή, που έλεγχε τα εισιτήρια. Τι θα γινόταν άραγε αν μας έπαιρνε χαμπάρι; Φαινόμασταν από μακριά ότι δεν ήμασταν Ρωσίδες.

Με αρκετή αγωνία, την αδρεναλίνη στο φουλ, αλλά προσπαθώντας ταυτόχρονα να περάσουμε όσο πιο απαρατήρητες γινόταν, πλησιάσαμε στην πύλη, και δώσαμε τα εισιτήριά μας για έλεγχο.

Ο φύλακας τα κοίταξε και τα έσκισε τυπικά.

Προτού προλάβουμε να χαρούμε και να διανύσουμε τα πρώτα μέτρα μετά την είσοδο, τον ακούμε να απευθύνεται σε μας, φυσικά στα ρώσικα. Για ένα δευτερόλεπτο σαστίσαμε, μην ξέροντας πώς να αντιδράσουμε. Κάναμε πως δεν ακούσαμε, αλλά μας απεύθυνε ξανά το λόγο. Και τώρα, τι γίνεται...;;

Η Αντιγκόνα, τέρας ψυχραιμίας, του απάντησε μ' ένα βροντερό και σίγουρο "Ντα..."
Μάλλον η απάντηση αυτή τον ικανοποίησε. Κι έτσι για καλή μας τύχη, προχωρήσαμε ανενόχλητες...




Προσπαθώντας να συγκρατήσουμε τα γέλια μας, επειδή τη σκάσαμε στο φύλακα, αρχίσαμε
-χαμηλοβλεπούσες πάντα- την περιήγησή μας στα ταφικά μνημεία.

Ξεκινάμε την ξενάγηση από το σημείο -σχεδόν- που την είχαμε αφήσει. Αυτός λοιπόν, είναι ο τάφος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1821-1881).

Μιχαήλ Γκλίνκα (1804-1857)
Ρώσος συνθέτης, ιδρυτής της περίφημης Ρωσικής Σχολής.


Οι συνεχιστές της Εθνικής Ρωσικής Σχολής ήταν η περίφημη "Ομάδα των Πέντε", μια παρέα Ρώσων συνθετών που στόχευαν στην καλλιέργεια της ρωσικής μουσικής με εθνικό χαρακτήρα.
Μπορεί οι δρόμοι τους μετά από μερικά χρόνια να χώρισαν, όμως τώρα βρίσκονται όλοι μαζί στο κοιμητήριο Τίχβιν.


Η ομάδα των πέντε:

-Μίλι Αλεξέγιεβιτς Μπαλάκιρεφ (1837-1910)

-Σεζάρ Αντόνοβιτς Κιουί (1835-1918)

-Αλεξάντρ Μποροντίν (1833-1887)

-Μοντέστ Πετρόβιτς Μούσοργκσκι (1839-1881)

-Νικολάι Αντρέγιεβιτς Ρίμσκι - Κόρσακοφ (1844-1908)


Η Ομάδα των Πέντε είχε έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον Άντον Ρουμπινστάιν και τον Πιότρ Τσαϊκόφσκι. Ο λόγος εναντίωσής τους, ήταν ότι απεχθάνονταν την εισαγωγή δυτικότροπων τεχνοτροπιών στη ρώσικη μουσική κι ήθελαν να αποφύγουν τον ακαδημαϊσμό στις συνθέσεις τους. Θεωρούσαν μάλιστα ότι αυτός ενισχυόταν από την φοίτηση σε Ωδεία και κανείς τους επίσημα, δεν είχε λάβει ωδειακή εκπαίδευση.

Ο Ρουμπινστάιν από την άλλη μεριά, είχε ζήσει και εργαστεί επί σειρά ετών σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Με την επάνοδό του στη Ρωσία, προσπάθησε να κάνει γνωστή και αγαπητή την μουσική της Δύσης στο ευρύτερο κοινό, γι' αυτό και ίδρυσε το ωδείο της Αγίας Πετρούπολης το 1862 και διοργάνωσε πλήθος συναυλιών, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Κάτι που προφανώς δεν άρεσε στην Ομάδα των Πέντε...

Η ειρωνεία πάντως είναι ότι το 1871 ο Ρίμσκι Κόρσακοφ έγινε καθηγητής στο Ωδείο της Αγ. Πετρούπολης, μελέτησε πολύ την δυτική αρμονία, ενορχήστρωση και σύνθεση και τις εξέλιξε χρησιμοποιώντας πολλά ρώσικα στοιχεία. Το 1944, προς τιμήν του, το Ωδείο της Αγ. Πετρούπολης ονομάστηκε Ωδείο Ρίμσκι Κόρσακοφ.

Πάντως πέρα από τα μίση, τις έριδες και τις αντιπαλότητες, ανεξαρτήτως στυλ και πεποιθήσεων, οι συνθέτες αυτοί ήταν μεγάλοι, πολύ μεγάλοι. Η μοίρα, με τα παιχνίδια που παίζει συχνά, το 'φερε έτσι ώστε να μετακομίσουν όλοι μαζί στην ίδια μεταθανάτια γειτονιά.

Το μνήμα του συνθέτη και πιανίστα Άντον Ρουμπινστάιν.
(1829-1894)

'Eτσι όπως βλέπω την προτομή του Ρουμπινστάιν,
σαν να μου θυμίζει τον Μπετόβεν...

Ludwig Van Beethoven

Ενθάδε κείται άλλη μια κορυφαία προσωπικότητα της μουσικής,
ο Πιότρ Τσαϊκόφσκι (1840-1893).

Ο Τσαϊκόφσκι είχε σπουδάσει κι αυτός στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης κι είχε δάσκαλό του, στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση, τον Ρουμπινστάιν. Με την Ομάδα των Πέντε, είχε σχετικά καλές σχέσεις, αν και σε κάποια πρώτα του έργα τον είχαν κριτικάρει δυσμενώς. Με την πάροδο του χρόνου οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν, προέκυψαν μάλιστα και κάποιες συνεργασίες μεταξύ τους, όμως ο Τσαϊκόφσκι ακολούθησε το δικό του δρόμο και δεν έγινε ποτέ μέλος της παρέας. Το 1866 πήγε στη Μόσχα για να διδάξει στο εκεί Ωδείο, που μετέπειτα πήρε και το όνομά του.

Αυτή είναι η τελευταία κατοικία του Marius Petipa, ενός από τους μεγαλύτερους χορογράφους όλων των εποχών. 'Ηταν επί σειρά ετών ο γενικός διευθυντής των Αυτοκρατορικών Μπαλέτων της Αγίας Πετρούπολης, ανέβασε και χορογράφησε πολλές ιστορικές παραστάσεις. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Τσαϊκόφσκι, το 1895, ο Petipa σε συνεργασία με τον Lev Ivanov, παρουσίασε με νέα χορογραφία το πασίγνωστο έργο Η Λίμνη των Κύκνων. Το αρχικό ανέβασμα από το θέατρο Μπολσόι το 1877, στη Μόσχα ήταν αποτυχία, όμως το νέο ανέβασμα υπό την επιμέλεια του Petipa, θρίαμβος! Aκόμα και οι τωρινές χορογραφίες του έργου, βασίζονται συχνά σε εκείνη την εκδοχή.

Ο τάφος του Φιοντόρ Στραβίνσκι, τραγουδιστή της όπερας και πατέρα του συνθέτη Iγκόρ Στραβίνσκι.
(1843- 1902)

Φαίνεται να 'ταν πολύ ενδιαφέρων τύπος, ο πατέρας Στραβίνσκι...

Κι έπειτα από μια απαραίτητη παύση στην φοντανέλλα του κοιμητηρίου, συνεχίζουμε στο δεύτερο μέρος της βόλτας. Σας παρουσιάζουμε κάποιους τάφους που μας εντυπωσίασαν για την ιδιορρυθμία τους, την πρωτοτυπία τους, ή απλά για τα όμορφα γλυπτά τους.

Πλωτός... τάφος....

Αδυνατώ να συλλάβω το concept.
Μήπως ο μακαρίτης έριξε μαύρη πέτρα πίσω του;

Ίσως η πιο τραχιά και ακατέργαστη κατασκευή
που έχει φτιαχτεί ποτέ σε τάφο...

Πήγε να το ξεκινήσει για πυραμίδα, αλλά δεν του βγήκε;

Η ταφόπλακα στολισμένη με νεκροκεφαλή
έκανε την εμφάνισή της συχνά πυκνά...

 

[emouli]

Τόσο η ιστορία όσο και οι φωτογραφίες είναι απόλαυση. Μπράβο κορίτσια!
Και μιας και είστε ρωσόφιλες να πω πως χθες διάβαζα ένα άρθρο για τη Λίνα Προκόφιεφ και τη συγκλονιστική βιογραφία της. Το άρθρο είναι βασισμένο στο βιβλίο "The Love and Wars of Lina Prokofiev" του Simon Morrison αλλά δεν νομίζω πως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Πληροφορίες εδώ: http://www.theguardian.com/books/2013/may/12/lina-prokofiev-love-morrison-review
Θα το βρείτε στα αγγλικά εδώ: http://www.public.gr/product/books/...e-and-wars-of-lina-prokofiev-02/prod195161mm/

 

[Ivanna Petrovna]

Τόσο η ιστορία όσο και οι φωτογραφίες είναι απόλαυση. Μπράβο κορίτσια!
Και μιας και είστε ρωσόφιλες να πω πως χθες διάβαζα ένα άρθρο για τη Λίνα Προκόφιεφ και τη συγκλονιστική βιογραφία της. Το άρθρο είναι βασισμένο στο βιβλίο "The Love and Wars of Lina Prokofiev" του Simon Morrison αλλά δεν νομίζω πως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Πληροφορίες εδώ: http://www.theguardian.com/books/2013/may/12/lina-prokofiev-love-morrison-review
Θα το βρείτε στα αγγλικά εδώ: http://www.public.gr/product/books/...e-and-wars-of-lina-prokofiev-02/prod195161mm/

Άκρως ενδιαφέρον φαίνεται, θα το τιμήσουμε όπως και δήποτε! Χίλια ευχαριστώ για την επισήμανση (έχεις πιάσει τον σφυγμό μας) όπως και για την ακλόνητή σου στήριξη στο συγγραφικό μας πόνημα! Και σου το αφιερώνουμε (εξ αδιαιρέτου με την Travelstoryteller) Ωπ νομίζω το παράκανα λίγο με τις αφιερώσεις... σε λίγο το story θα γίνει πειρατικός σταθμός του Γαρδέλη (Studio 69) Χεχε...!

 

[Ivanna Petrovna]

To γεγονός που μας είχε κάνει πολλή εντύπωση, ήταν ότι δεν είχαμε ακόμα εντοπίσει στη Ρωσία ένα δισκοπωλείο της προκοπής. Επειδή ήμασταν και είμαστε ακόμα λάτρεις της ρώσικης μουσικής, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο απογοητευόμασταν. Ένα απόγευμα όμως, επιτέλους, η τύχη μας χαμογέλασε!

Αρχικά ψάχναμε ίντερνετ καφέ, το οποίο και εντοπίσαμε στον όροφο μιας πολυκατοικίας. Στο ισόγειο, λίγο παραπέρα, υπήρχε κι ένα δισκάδικο! Δυστυχώς ούτε κι αυτό είχε μεγάλη ποικιλία σε cd, σχεδόν καθόλου δισκογραφία της Σοβιετικής εποχής, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να μας πτοήσει. 'Αλλωστε ήταν επιβεβλημένο να βρούμε cd τα οποία θα μας συντρόφευαν στις μελλοντικές μας αυτοκινητάδες προς τη λίμνη Λάντογκα. Ψάχνοντας για να εντοπίσουμε κάποιο διαμάντι, μείναμε κι οι τρεις σχεδόν άλαλες, όταν αντικρύσαμε αυτό:



Όπως χαρακτηριστικά δήλωσαν η Ξερξούσκα με την Αντιγκόνα, μετά το πρώτο ισχυρότατο σοκ 10 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, ο εικονιζόμενος αοιδός ήταν εμφανισιακά ένα κράμα της Αρλέτας με τον Εθνικό Σταρ......... Ηχητικά όμως, θα ήταν άραγε η μουσική αντάξια του εξωφύλλου..;



Ένα άλλο cd που μας τράβηξε την προσοχή: ποπ τετράδα σε παράταξη στυλ Kraftwerk, το όνομα της μπάντας, "Τεχνολογία". Καλό φαινόταν, και μάλλον ηλεκτρονικό...



Η χρυσή κασετίνα έκλεισε με μια πιο σίγουρη επιλογή, που ήδη γνωρίζαμε, την τοπική -αλλά και γνωστή στο εξωτερικό- μπάντα της Πετρούπολης, Messer Chups.


Ανεβήκαμε κατόπιν στον πρώτο όροφο για να πάμε στο ίντερνετ καφέ, όλο χαρά για τα καινούργια μας αποκτήματα. Η σύνδεση στο ίντερνετ ήταν άκρως απαραίτητη, γιατί έπρεπε να προγραμματίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας για το ταξίδι. Το σπίτι που μέναμε το είχαμε κλείσει για 3 μόνο μέρες. Διανύαμε ήδη τη δεύτερη, οπότε έπρεπε να αποφασίσουμε γρήγορα για τις επόμενες κινήσεις μας.
Ο πρώτος μας στόχος ήταν να νοικιάσουμε αυτοκίνητο, για να περιηγηθούμε στην περιοχή γύρω από την πόλη κι ο δεύτερος να ενημερωθούμε για το πότε κι από πού αναχωρούσαν τα τρένα για τη Φινλανδία, που ήταν ο επόμενός μας προορισμός.

Αποχωρώντας από το ίντερνετ καφέ, έμελλε να μας βρει το δεύτερο σοκ:

Κατεβαίνοντας τη σκάλα, η Ιβάννα έπεσε μούρη με μούρη με μια πολύ γνωστή για εκείνη φυσιογνωμία. Με το που τον αντίκρυσε έμεινε κάγκελο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αν επρόκειτο πράγματι γι' αυτόν. Την ίδια αντίδραση είχε κι εκείνος...

Αφού κοιτάχτηκαν άναυδοι για μερικά δευτερόλεπτα, τότε βεβαιώθηκαν κι οι δύο για το ποιος ήταν ποιος και ξέσπασαν σε γέλια. Επρόκειτο για έναν παλιόφιλο της Ιβάννα από την εποχή που έμενε στην Ιταλία, το γείτονά της τον Fabrizio!

Η πλάκα ήταν ότι ακόμα και στη Ρωσία είμασταν γείτονες, γιατί έμενε λίγα στενά πιο πάνω από μας!
Τον καλέσαμε στο σπίτι για βότκα και χαλβά, όπου μας εξιστόρησε τις δικές του εμπειρίες από το ταξίδι. Αυτός, παρέα με τον φίλο του Cristian, είχε έρθει στη Ρωσία μέσω Λετονίας. Από εκεί νοίκιασαν αυτοκίνητο κι έτσι άρχισαν την περιπλάνησή τους στις χώρες της Βαλτικής. Για την Ρωσία, και πιο συγκεκριμένα για τους δρόμους της και την αστυνομία, μας είπαν τα χειρότερα. Οι επαρχιακοί δρόμοι ήταν κωλόδρομοι με τρομερές λακούβες και έλλειψη συντήρησης, ενώ στην πόλη μπορούσες να φας κλήση για το παραμικρό. Οι μπάτσοι δεν έκαναν τα στραβά μάτια και δεν αστειεύονταν καθόλου, απ' ό,τι φαίνεται. Στην προκειμένη περίπτωση ο Fabrizio είχε κάνει μια αναστροφή σε σημείο που δεν επιτρεπόταν, κι από το πουθενά έσκασε η μπατσαρία και τους έγραψε! Και δεν πρέπει να 'ταν κι η μόνη φορά που έφαγαν πρόστιμο, σ' αυτή την καταραμένη πόλη...

Η αλήθεια είναι ότι μ' αυτές τις διηγήσεις τρομάξαμε λίγο, από την άλλη όμως, ήμασταν και πιο υποψιασμένες για το τι έμελλε να αντικρύσουμε στην άσφαλτο τις επόμενες μέρες.

 

[underwater]

Απίστευτη εμπειρία αυτό το ταξίδι!
Έχω ρίξει πολύ γέλιο με τις φάτσες των τραγουδιστών (ακόμα και με αυτή του "Δον Ζουάν" τους)!
Σας διαβάζω με πάρα πολύ ενδιαφέρον!

 

[giannismits]

ο εικονιζόμενος αοιδός ήταν εμφανισιακά ένα κράμα της Αρλέτας με τον Εθνικό Σταρ

Κορυφαίο και εύστοχο σχόλιο
Εγώ θα έπαιρνα και όρκο οτι είναι ο Εθνικός μας Σταρ!
Πραγματικά απολαυστική ιστορία.

 

[Ivanna Petrovna]

Να 'στε όλοι καλά! Το ότι αρέσει η ιστορία μας στους μαιτρ του είδους, μας γεμίζει ικανοποίηση και χαρά! Αλλά αυτό που μας αρέσει ακόμα περισσότερο, είναι ότι νιώθουμε σαν να βρεθήκατε κι εσείς εκεί για λίγο και να το ζήσατε μαζί μας

Πάμε για μια μίνι δισκοπαρουσίαση, για να λυθούν οι (όποιες) απορίες για τους εν λόγω καλλιτέχνες:



Igor Kornelyuk (Игорь Корнелюк): τραγουδιστής-συνθέτης με περγαμηνές (απόφοιτος του ωδείου Ρίμσκι Κόρσακοφ), έχει γράψει μεγάλα, αγαπημένα σουξέ και τα τελευταία χρόνια έχει αφιερωθεί στη σύνθεση soundtrack δημοφιλέστατων ρωσικων ταινιών.

(Εδώ ολοφάνερα "η πίστα δεν τον χωράει!")

(Παν-)άξιος λοιπόν ο Igor, με ζηλευτή σκηνική παρουσία, μουσική που ξεσηκώνει και πολλές φαν στο ακροατήριο...

Underwater, giannismits, τόσο ο Igor ("Εθνικός Σταρ") όσο κι ο Valeriy ("Δον Ζουάν") είναι απίστευτες μορφές! Μετά από όλα αυτά, όπως ήταν -για εμάς- αναμενόμενο, ο Igor έγινε ένα ακόμα ίνδαλμά μας!
Vivyen, περιμένουμε πληροφορίες εκ των έσω και για Igor

Δισκοπαρουσίαση no2:
Τεχνολογία (технология): synth-pop μπάντα της Μόσχας. To εν λόγω track, που περιλαμβάνεται στο διπλό cd που αποκτήσαμε, πρωτοκυκλοφόρησε το 1992....

Σαν κάτι να μου θυμίζει αυτή η φωνούλα κι η ενορχήστρωση.... Εσάς;;

 

[vivyen]

Vivyen, περιμένουμε πληροφορίες εκ των έσω και για Igor

Δεν ξέρω τπτ για τον συγκεκριμένο, δεν μου αρέσει ούτε το ρεπερτόριό του, ούτε η εμφάνιση. Ε, για κλόουν μπορεί να'ναι και καλός εγώ πάντως δεν μπορώ να τον βλέπω.
Ηταν για κάποιο διάστημα δημοφιλής, βασικά, γράφει μουσική και τα τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει και άλλη τραγουδιστές. Για μένα, καλύτερα να κάνει αυτό και να μη τραγουδά ο ίδιος...

 

[karfitsa]

Πραγματικα απολαμβανω την ιστορια σου και περιμενω με αγωνια την συνεχεια
Ειναι ενα ταξιδι που θα κανω καποια στιγμη.

 

[Ivanna Petrovna]

Vivyen: Ωχ, άρα τον έχετε τον Igor ίσα κι όμοια με τον δικό μας "Εθνικό"; Το κοινό δηλαδή δεν τον πολυπαίρνει στα σοβαρά;
Ridi, pagliaccio...

Karfitsa: Like, like, like, μας αρέσει που σου αρέσει η ιστορία!
Πάντως το καλοκαίρι είναι ό,τι πρέπει για Ρωσία. Έχεις πολύ χρόνο για να το οργανώσεις, μια απόφαση είναι


Κι επανερχόμαστε στην περιπλάνησή μας.....

Αυτή η πόλη δυστυχώς (αλήθεια, γιατί την λένε "Αγία" Πετρούπολη; ) δε μας έλεγε και πολλά, αν και αδιαμφισβήτητα ήταν μια πολύ αξιόλογη πόλη. Μπορώ να πω ότι μετά από 2 μέρες ήδη μας είχε κουράσει, είχαμε επείγουσα ανάγκη να ξεφύγουμε από τα όριά της. Η λύση ήταν μία και την ξέραμε ήδη: να νοικιάσουμε αυτοκίνητο.

Η Ξερξούσκα, η οδηγάρα της παρέας, άρχισε να ψάχνει ανάμεσα στις διάφορες εταιρίες ενοικίασης αυτοκινήτων που είχε ήδη βρει μέσω ίντερνετ, τηλεφωνώντας από δω κι από κει. Μας έφαγε κάποιες ώρες αναμονής, μέχρι να βρει την άκρη και να συνεννοηθεί. Η αναμονή όμως ήταν ευχάριστη γιατί η μέρα ήταν φωτεινή και χαλαρή και το αραλίκι μας συνοδευόταν από μπόλικα ml μπύρας Baltika.

Το δε αυτοκίνητο που κατάφερε να νοικιάσει, ήταν ακόμα καλύτερο! Ένα τεράστιο και πολύ άνετο Skoda Octavia. Aπ' ό,τι μας είπε η Ξερξούσκα, ήταν ένα από τα καλύτερα οχήματα που έχει οδηγήσει ποτέ. Η άνεση ήταν must, γιατί από δω και στο εξής, το αυτοκίνητο αυτό έμελλε να γίνει (μεταφορικά και κυριολεκτικά) το καινούργιο μας σπίτι...

Έχοντας πλέον νοικιάσει αυτοκίνητο, είχαμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε καλύτερα στην πόλη.

Η μουσική που συνόδευε τις βόλτες μας, ήταν σχεδόν αποκλειστικά από τον Retro fm, τον ραδιοφωνικό σταθμό που πρωτοακούσαμε στο τρένο από τη Μόσχα. Ήταν ιδανική μουσική υπόκρουση, γιατί έπαιζε συχνά 60's - 70's ρομαντικές, νοσταλγικές μελωδίες!

Μέσα στην πόλη διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ένα νησάκι, που το είδαμε μόνο γύρω γύρω και στην επιφάνειά του διαδραματίζονταν διάφορα αξιοπερίεργα:

Στο βάθος, πίσω από τα τείχη, διακρίνεται η εκκλησία του Πέτρου και Παύλου, το ψηλότερο κτίριο της πόλης.


Απ' ό,τι διαβάσαμε αργότερα, το νησάκι αυτό φιλοξενεί στην επιφάνειά του ένα φρούριο, το φρούριο Πέτρου και Παύλου, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1703, κάνοντας την εκκίνηση για την ανέγερση όλης της μετέπειτα πόλης. Μετέπειτα, ο αρχιτέκτονας Domenico Trezzini ανέλαβε το χτίσιμο ή τον επανασχεδιασμό κάποιων σημαντικών κτιρίων και οχυρωματικών έργων του νησιού.

Τα πιο σημαντικά έργα του Trezzini στο νησί, είναι ο Καθεδρικός Ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου, η Πύλη του Πέτρου, η αντικατάσταση των αρχικών ξύλινων τειχών του φρουρίου.

Εκτός από τα μέγαρα και τα άλλα μνημεία που βρίσκονται εκεί, υπάρχουν και ομαδικοί τάφοι, τόποι βασανιστηρίων, κελιά, φυλακές, μέσα στους προμαχώνες των τειχών.
Μέχρι κι ο Ντοστογιέφσκι πέρασε 8 μήνες κρατούμενος, στην απομόνωση αυτού του φρουρίου.

Ένα πρωτόγνωρο θέαμα, που είδαμε εξ αποστάσεως: ανθρώπους να κάνουν ηλιοθεραπεία με τα μαγιό τους, κατά μήκος του ποταμιού. (Ελπίζω να μην έκαναν και μπάνιο;!)

Άλλοι πάνε Μύκονο και Σεϋχέλλες για τα μπάνια του λαού,
κι άλλοι, όχι και τόσο τυχεροί, συνωστίζονται στο ποτάμι, για μια θέση στον ήλιο...


Με προβληματισμό, γι' αυτά που μόλις είδαμε, (αλλά και χαρά γιατί μένουμε στην Ελλάδα με την απέραντη ακτογραμμή για όλα τα γούστα) απομακρυνόμαστε από το κέντρο.

Βλέπουμε μια εκκλησία, στο χαρακτηριστικό ρώσικο στυλ, στα περίχωρα της πόλης. Εδώ οι τρούλοι δε μοιάζουν με παγωτά, αλλά με μπάλες χριστουγεννιάτικου δέντρου!

Κάποια δείγματα σύγχρονης αρχιτεκτονικής, αμφιλεγόμενης αισθητικής.

Περνάμε πάνω από μια γέφυρα, διακοσμημένη με το σύμβολο της τρίαινας στο κάγκελο (στο βάθος διακρίνεται το νησάκι με το φρούριο).

Αυτού του είδους η κολώνα στόλιζε την περιοχή,
κοντά στην γέφυρα που μόλις περάσαμε.
Πάνω στην κολώνα φιγουράρουν και πάλι, ναυτικά μοτίβα.

Κάπου εκεί κοντά στο νησάκι είχε προσαράξει, μάλλον για πάντα, μια μπαταρισμένη βάρκα.
Πάνω της γράφει ΦΙΤΝΕΣΣ με κυριλλικούς χαρακτήρες.
Μακάρι να 'ξερα τι φιλοξενεί στο εσωτερικό της...

Μια μικρή ομήγυρη που συσκεπτόταν κοντά στη γέφυρα, άγνωστο το θέμα, άγνωστο κι από πού το 'σκασαν. Μάλλον από γάμο...


Διαβάζοντας κατόπιν τον ταξιδιωτικό οδηγό, καταλάβαμε πολλά για το μέρος που μόλις περάσαμε. Όλα τα παραπάνω λοιπόν, διαδραματίστηκαν σε ένα άλλο νησί, το νησί Βασιλιέφσκι και συγκεκριμένα στην Ανατολική του άκρη, που ονομάζεται Στρέλκα. Οι ναυτικοί συμβολισμοί και στολισμοί δεν ήταν διόλου τυχαίοι, γιατί στην περιοχή αυτή βρισκόταν το Ναυτικό Μουσείο.

Το κτίριο του Ναυτικού Μουσείου αρχικά στέγαζε το Χρηματιστήριο της πόλης. Λόγω της ανόδου του κομμουνιστικού καθεστώτος στην εξουσία, το Χρηματιστήριο έκλεισε, και μετά από χρόνια μετατράπηκε σε μουσείο. Από τον Ιούλιο του 2013, το Ναυτικό Μουσείο μεταστεγάστηκε και λειτουργεί πλέον στο κτίριο ενός παλιού στρατόπεδου του Ρώσικου Πολεμικού Ναυτικού.

Οι κόκκινες κολώνες ήταν δύο, και ονομάζονταν Εμβολοφόρες Στήλες. Αρχικά χρησιμοποιούνταν
ως φάροι. Τώρα πια, φωτίζουν μόνο σε εορταστικές περιστάσεις. Τα γλυπτά που βρίσκονται στη βάση τους, συμβολίζουν τους τέσσερις ποταμούς της Ρωσίας: τον Νέβα (που περνάει και μέσα από την Πετρούπολη), τον Βόλγα, τον Δνείπερο και τον Βολκόφ, ενώ πάνω στην κολώνα, προεξέχουν τα έμβολα από πλώρες καραβιών.

Οι δύο Εμβολοφόρες Στήλες πλαισιώνουν μια μεγάλη ημικυκλική πλατεία, με γκαζόν, που εκτείνεται προς τον ποταμό Νέβα και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Ναυτικό Μουσείο. Εκεί πηγαίνουν συχνά τα νιόπαντρα ζευγάρια για γαμήλιες φωτογραφήσεις, λόγω του ρομαντικού ντεκόρ και της απεριόριστης θέας στο ποτάμι και στα Χειμερινά ανάκτορα, που βρίσκονται στην άλλη όχθη.

Πηγή έμπνευσης των Εμβολοφόρων Στηλών είναι οι αντίστοιχες ρωμαϊκές στήλες, που φτιάχνονταν για τον εορτασμό ναυτικών θριάμβων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που μοιάζει αρκετά, είχε ανεγερθεί στην Αγορά της Αρχαίας Ρώμης, με αφορμή τη νίκη του Gaius Duilius σε ναυμαχία κόντρα στους Καρχηδόνιους, το 260 π.Χ. Αντίστοιχα, πηγή έμπνευσης για τον αρχιτέκτονα, όσον αφορά το Ναυτικό Μουσείο, ήταν ο Ναός της Ήρας στην Ποσειδωνία (Paestum), στη νότια Ιταλία.

Τόσο οι Στήλες όσο και το Ναυτικό Μουσείο, είχαν σχεδιαστεί από τον Jean-François Thomas de Thomon, ο οποίος είχε φοιτήσει στην Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης. Σε αυτή την παιδεία, οφείλονται κατά πάσα πιθανότητα κι οι επηρροές του από τον Ρωμαϊκό πολιτισμό και τέχνη.


...Κι έτσι, περνώντας το νησί Βασιλιέφσκι, επιστρέφουμε στην άλλη μεριά της πόλης.

To σήμα του stop στα ρώσικα!

Η αντίστροφη μέτρηση στο φανάρι, πάνω στην πρόσοψη του κτιρίου. Σίγουρα το βράδυ, οι ένοικοι του πρώτου ορόφου θα τα βλέπουν όλα τρικολόρε!

Lada Sputnik, έτοιμο για απογείωση.
Θα ήταν μια καλή λύση για την κίνηση στους δρόμους, που ήταν άστα να πάνε...

Στενοί δρόμοι, άγχος, στρες, κλάκσον, καυσαέρια...


Ας αλλάξουμε σκηνικό, για περισσότερη ηρεμία και χαλάρωση, κι ας μεταφερθούμε στα περίφημα κανάλια της Αγ.Πετρούπολης.

Τα κανάλια ήταν πολλά, πάρα πολλά, ίσως περισσότερα κι από αυτά της τηλεόρασης...


Και για να κλείσουμε, να μερικές από τις προσόψεις που μας εντυπωσίασαν. Δυστυχώς, για πολλές από αυτές, δεν εντοπίσαμε περαιτέρω στοιχεία.

To Incanto -όνομα και πράγμα- μας γοήτευσε, μόνο που δεν ξέρουμε τον δημιουργό του, ούτε την ιστορία του.

Στα αριστερά, διακρίνεται το Χειμερινό Ανάκτορο, νυν Ερμιτάζ. Σχεδιασμένο από τον Francesco Bartolomeo Rastrelli, για λογαριασμό της τσαρίνας Eλισάβετ της Α'.