Ρωσία Pωσία 2009 - Η Οδύσσεια συνεχίζεται

[Ivanna Petrovna]

Συνέχεια από "Το τρένο φάντασμα Θεσσαλονίκη-Μόσχα"
http://www.travelstories.gr/community/threads/Το-τρένο-φάντασμα-Θεσσαλονίκη-Μόσχα.48798/

Ένα κεφάλαιο έκλεινε κι ένα καινούργιο άνοιγε, σ΄αυτό το ταξίδι. Κατεβήκαμε λίγο μαγκωμένες και πιασμένες από τις βόλτες στους θεόστενους διαδρόμους κι ήμασταν ελεύθερες, επιτέλους, μακριά από αυτούς. Η πρώτη μας αναζήτηση ήταν για τουαλέτα, όπου ήρθαμε αντιμέτωπες με την πρώτη διαπίστωση: ότι κανείς δε μιλούσε αγγλικά, - όμως με νοήματα μας έστειλαν δεξιά.

Η δεύτερη αναζήτηση, ήταν ένα μέρος για καφέ και πρωινό. Και πάλι η Ξερξούσκα μας έσωσε, επειδή με τα λίγα ρώσικα που είχε μάθει, με μέθοδο άνευ διδασκάλου, πρότεινε στην Αντιγκόνα ένα σάντουιτς που αναρωτιόταν για το περιεχόμενό του, αλλά "πόσο χάλια", είπε, "να 'ναι ένα σάντουιτς" ; Ενώ περιμέναμε υπομονετικά, σ' ένα τραπέζι παραπέρα διαπιστώσαμε ότι κάθονταν δύο αστυνομικοί, που έπιναν βότκα με το μπουκάλι στη μέση του τραπεζιού, ξεροσφύρι. Κοιτώντας λίγο καλύτερα, διαπιστώσαμε ότι όλοι οι πελάτες έπιναν βότκα κι ας ήταν εννιά το πρωί. Από μακριά, ο σερβιτόρος ερχόταν σοβαρός και αγέλαστος, κρατώντας τον δίσκο με το πρωινό μας.

Άρχισε να μοιράζει τα πιάτα και μπροστά στην Αντιγκόνα άφησε μια φέτα ψωμί με πορτοκαλί επάλειψη, κι έναν καπουτσίνο. Πιάσαμε το ψωμί με τα χέρια μας και το επεξεργαστήκαμε, το κοιτάξαμε με τα 6 μάτια μας από κοντά και φανταστήκαμε ότι θα 'ναι μαρμελάδα. Το στόμα άνοιξε, η γλώσσα τέντωσε και μόλις έπεσε κάτω και το ψωμάκι την άγγιξε, η πορτοκαλί επάλειψη έκανε τα μάτια της Αντιγκόνα να γουρλώσουν και καπνούς να βγαίνουν από τα μάτια και τα αυτιά της. Τι ήταν αυτό; Η γεύση που της έμεινε θύμιζε παστό καλαμάρι με σως τσουκνίδας. Δεν ήταν μαρμελάδα; Γιατί έχει γεύση ψαριού; Μήπως ήταν χαλασμένο το βούτυρο;

Η Ξερξούσκα το άρπαξε και το επεξεργάστηκε για άλλη μια φορά. "Θα φάω" είπε και με τα λίγα ρώσικα που ήξερε, αποφάνθηκε:
"Είναι χαβιάρι, ταιριάζει με το καπουτσίνο σου".

Μετά το ρώσικο πρωινό, κάναμε μια βόλτα στο φτωχικό παζάρι που είχε απ'έξω, για μια πρώτη επαφή με την πόλη κι έπειτα πήραμε το μετρό για να πάμε στο κέντρο της Μόσχας. Ο προορισμός μας ήταν στην Κόκκινη Πλατεία, όπου εκεί κοντά βρισκόταν το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Στο τρένο μας έκανε εντύπωση το άσπρο φως που τα έδειχνε όλα μίζερα, το πολύ στενό βαγόνι, ότι ήταν όλοι πολύ σιωπηλοί και κλεισμένοι στα βαριά τους ρούχα, αγέλαστοι και δύσκολα θα κοιτούσαν τον απέναντι.



Φτάνοντας κοντά στην Κόκκινη Πλατεία, και χωρίς να ξέρουμε πού να πάμε, καθήσαμε για λίγο πάνω στις βαλίτσες μας για να δούμε στο χάρτη προς τα πού θα κατευθυνθούμε. Εκεί στη γωνία ήταν σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο με τέσσερις ψηλούς, ξανθούς, γαλανομάτηδες νεαρούς. Κοιταχτήκαμε αναγνωριστικά και αυτό έκανε τον έναν από αυτούς να έρθει κοντά μας. Μας μιλούσε εγκάρδια, προσπαθώντας να μας πείσει ότι ο δικός του ο Θεός, ο Κρίσνα, θα μας πραγματοποιήσει όλα μας τα όνειρα. Η Αντιγκόνα χάρηκε πολύ για την γνωριμία, γιατί ήθελε να δει ένα κοινόβιο των Κρίσνα από κοντά, και γιατί όχι, να ζήσει άλλη μια περιπέτεια. 'Ημασταν τόσο ενθουσιασμένες που τελικά αγόρασαμε και τα δυο τους cd για προσευχή και προσηλυτισμό στον προσωπικό μας χώρο, σε πιο πριβέ κλίμα. Θεωρήσαμε αυτή την πρώτη μας γνωριμία καλό οιωνό κι έτσι κινήσαμε για να βρούμε το δωμάτιό μας, που είχαμε διαλέξει έγκαιρα από την Αθήνα, αλλά που φτάσαμε με μια μέρα καθυστέρηση.

Διασχίζοντας τον δρόμο, είδαμε από μακριά την περιοχή γύρω από την Κόκκινη Πλατεία, από το απέναντι πεζοδρόμιο (μας χώριζαν οι 8 λωρίδες και τα αμάξια που έτρεχαν σαν τρελά). Προτιμήσαμε να την επισκεφτούμε αργότερα, αφού πρώτα αφήναμε τις αποσκευές μας στο δωμάτιο, και κάναμε ένα μπάνιο να φύγουν από πάνω μας οι ράγες, ο ιδρώτας κι η σκόνη που μας είχε αφήσει το τρένο.

Το ξενοδοχείο ήταν τελικά σε κεντρικότατο σημείο, κοντά στο θέατρο Μπολσόι και σε κυβερνητικά κτίρια και μόλις είχε ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό. Στην είσοδο, αλλά και στους υπόλοιπους ορόφους, γίνονταν ακόμα έργα. Πρέπει να ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαν σ' αυτό το δωμάτιο, αφού όλα μύριζαν βερνίκι, μπογιά και σκόνη. Ρεσεψιόν δεν υπήρχε.



Φτάνοντας στον όροφο του δωματίου, η σκόνη ήταν ακόμα πιο έντονη, υπήρχαν δύο διάδρομοι, αριστερά και δεξιά, και κυπαρισσί τοίχοι με περίεργο φωτισμό, πίνακες και γλυπτά από όλο τον κόσμο. Το δωμάτιο απλό, λιτό και απέριττο σε χρώματα ανοιχτά, λευκό και μπεζ. Το μπάνιο όμως είχε μια ιδιορρυθμία, ένας τοίχος του ήταν από γυαλότουβλο, κι έτσι όποιος ήταν μέσα φαινόταν κι από το δωμάτιο, αλλά κι από τα έξω κτίρια.

Παρ'όλο που δώσαμε τα στοιχεία μας στην υπεύθυνη του ξενοδοχείου, δε φροντίσαμε όπως είθισται στη Ρωσία, να κάνουμε τη δήλωση του τόπου διαμονής μας κι έτσι ήμασταν, κατά κάποιο τρόπο, σε μια κατάσταση παρανομίας στη χώρα. Όπως μάθαμε αργότερα, για τη δήλωση αυτή, μας χρειάζονταν τα έγγραφα που δε μας έδωσαν στα σύνορα της Ρωσίας, όταν μπήκαμε στη χώρα με το τρένο. 'Ο,τι και να κάναμε θα βρίσκαμε τον μπελά μας, οπότε δεν κάναμε τίποτα...

Προτιμήσαμε να εξερευνήσουμε τον χώρο του ξενοδοχείου μας, που ήταν πραγματικά πολύ καλλιτεχνικός.
Στον πρώτο όροφο φιλοξενούσε θέατρο και καφέ- εστιατόριο, όπου σύχναζαν οι πιο trendy τύποι της Μόσχας, όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Εκεί η Ιβάννα είδε για πρώτη φορά άντρα με τσάντα Louis Vuitton κι έναν από τους ελάχιστους ωραίους Ρώσους, ψηλός, γοητευτικός, με ένα κατακόκκινο πουλόβερ...

Μια άλλη παρουσία που αμέσως μας τράβηξε την προσοχή, ήταν ο οικοδεσπότης και ηθύνων νους, ένας ξανθός άγγελος, λεπτός και αέρινος, ηθοποιός - επιχειρηματίας, περιδιάβαινε το χώρο σαν στο σπίτι του και φαινόταν πολύ φιλικός, όπως κι οι κοπέλες που μας εξυπηρετούσαν. Τα φαγητά ήταν υπέροχα κι ανέλπιστα γευστικά κι ο χώρος απίστευτα χαλαρωτικός, μόνο όμως τη μέρα, γιατί το βράδυ γινόταν φασαριόζικο club.

Ακόμα και σ'αυτή τη χώρα, το Facebook είχε αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, γιατί από μια συζήτηση που ακούγαμε από δίπλα, τριών κοριτσιών στην ηλικία μας, η μόνη λέξη που καταλάβαμε κι επαναλάμβαναν συνέχεια, ήταν το "Facebookje"...

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Travelstoryteller]

Μπράβο ρε κορίτσια!!! Τι όμορφη, φρέσκια ιστοριά για έναν αρκετά δύσκολο προορισμό! Με έχετε κολλήσει με τις περιγραφές σας, αναμένουμε συνέχεια από τις περιπέτειες σας!!! Поздравляю!

 

[chris7]

Πολύ ωραία.
Ήρθε και η συνέχεια.

 

[nickzark]

ωραια.ηρθε και η συνεχεια

 

[sourloulou]

Ειλικρινα χαρα στο κουραγιο κ την υπομονη σας!!!Μπορει κ να ειχα παρει το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα απο τις πρωτες μερες ακομα!!χαχαχα!!Μπραβο κ παλι μπραβο!

 

[Ivanna Petrovna]

Ειλικρινα χαρα στο κουραγιο κ την υπομονη σας!!!Μπορει κ να ειχα παρει το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα απο τις πρωτες μερες ακομα!!χαχαχα!!Μπραβο κ παλι μπραβο!

Τώρα να φύγουμε, που φτάσαμε στη Μόσχα;...μα τώρα αρχίζει το καλύτερο! Εφόσον ξεπεράσαμε τη δίψα και τις κακουχίες στο τρένο του Κατιόνακ και δεν λακίσαμε τότε στη Βιέννη, δεν υπήρχε πλέον τέτοιο θέμα. Άλλωστε η ταλαιπωρία στο ταξίδι (όπως και στη ζωή γενικότερα) είναι το αλατοπίπερο που σε κάνει να βλέπεις τα θετικά, ακόμα θετικότερα! Βέβαια κάτι τάσεις φυγής με αεροπλάνο τις είχαμε, αλλά ήταν πολύυυυ πιο μετά...(spoiler)

Ivanna

 

[Ivanna Petrovna]

Δε χάσαμε πολύ χρόνο στο δωμάτιο, αμέσως πήραμε τους δρόμους με πρώτη στάση στην Κόκκινη Πλατεία, που από εκείνη τη στιγμή έγινε η αγαπημένη μας πλατεία. Κι οι τρεις αναρωτιόμασταν από την αρχή του ταξιδιού, πώς να είναι.
Η Αντιγκόνα την φανταζόταν κυκλική, μεγάλη με ενα τρίτο- τέταρτο επίπεδο προς τα πάνω σαν εξέδρα. Η Ιβάννα την είχε δει στον ύπνο της κι έμοιαζε με μια πλατεία που είχε δει στη Ρώμη. Η πραγματικότητα, ενθουσίασε και τις τρεις.

Το αξιοθέατο που τράβηξε πιο πολύ την προσοχή στην Ξερξούσκα και στην Ιβάννα κι ήθελαν οπωσδήποτε να επισκεφτούν ήταν το μαυσωλείο του Λένιν, ενώ την Αντιγκόνα δεν την ένοιαζε τίποτ'άλλο εκτός από το Μουσείο με τα Διαμάντια, που ήταν κι αυτό εκεί κοντά.

Τριγύρω απ' την πλατεία υπήρχαν πάγκοι με διάφορα χαρακτηριστικά σουβενίρ της Ρωσίας, κυρίως ματριόσκες, γούνινα καπέλα, στρατιωτικά είδη,αντικείμενα - υποτίθεται- της Σοβιετικής εποχής, χαρταετοί που από τον αέρα πετούσαν χαριτωμένα, και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια.
Η ατμόσφαιρα ήταν μουντή και συννεφιασμένη. Ήμασταν ναι μεν προετοιμασμένες για τον ψυχρό καιρό, αλλά μετά τον καύσωνα στην Ελλάδα και στη διαδρομή, μας φάνηκε πολικός.

(To πιο hot και ακριβό μοντέλο ήταν με τον Michael Jackson, που μόλις είχε αποβιώσει)

Ο έρωτας για την Κόκκινη Πλατεία ήταν κεραυνοβόλος και ταυτόχρονος κι από τις τρεις μας, μια πλατεία που είναι κυριολεκτικά σαν να έχει βγει από παραμύθι. Τη λατρεύουμε και τη νοσταλγούμε ακόμα. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια!

Τα κτίρια στην είσοδο της πλατείας, κατακόκκινα σε αντίθεση με τον γαλάζιο, σχεδόν μπλε ουρανό. Οι σκεπές κάτασπρες σαν να έχει χιονίσει, κι ας ήταν Αύγουστος μήνας.

(Είσοδος στην πλατεία...)

(Μπροστά στα τείχη του Κρεμλίνου, φιγουράρει το "πυραμιδοειδές", φρικαλέο μαυσωλείο του Λένιν.)

(Ο Πύργος του Σωτήρος, εκεί που βρισκόταν παλιά η κύρια είσοδος του Κρεμλίνου. Είναι ένας από τους 20 πύργους, που βρίσκονται περιμετρικά των τειχών του.)

(Άλλος ένας πυργίσκος, πάνω στο τείχος...)

(Βόρεια όψη της Κόκκινης Πλατείας: στα αριστερά διακρίνεται το Ιστορικό Μουσείο, στο κέντρο η Πύλη της Ανάστασης, ενώ στα δεξιά ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν.)

(Η Πύλη της Ανάστασης: είχε κατεδαφιστεί το 1931 και ξαναχτίστηκε με βάση την αρχική πύλη του 1680. Φιλοξενεί πίσω από τους τοίχους της, το παρεκκλήσιο της Ιβηριανής Παρθένου.)

(Ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν, πιστό αντίγραφο του αρχικού ναού, που κατεδαφίστηκε το 1936.)

[To μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ρωσίας, το Γκουμ (Γκοσουνταρστβένι Ουνιβερσάλνι Μαγκαζίν η ονομασία του, ολογράφως)]

(Ακόμα και στη Μόσχα υπήρχαν παραδοσιακά ντυμένοι - ατραξιόν με Ρώσικες χαρακτηριστικές στολές.)

(Και το καλύτερο...)

Για μας, μακράν το πιο εντυπωσιακό κτίριο, ήταν ο ναός του Αγίου Βασιλείου!

Παίζει να ήταν το πιο πολύχρωμο κτίριο που είχαμε δει ποτέ. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι τους χρωματισμούς αυτούς, δεν τους είχε εξ' αρχής. Διαβάζοντας την ιστορία του ναού, μάθαμε ότι οι τρούλοι, όταν πρωτοφτιάχτηκαν, δεν είχαν αυτό το σχήμα, αλλά ήταν ημικυκλικοί. 'Ομως μετά από μια πυρκαγιά καταστράφηκαν, ξαναφτιάχτηκαν κι απέκτησαν έκτοτε τη σημερινή τους μορφή, σε σχήμα παγωτού μηχανής. Τα αρχικά τους χρώματα ήταν λευκό και χρυσό.
Ο ναός χτίστηκε το 1561, από τον αρχιτέκτονα Πόστνικ Γιάκοβλεφ. 'Αλλη κορυφαία μορφή αυτός!

(Χρωματική πανδαισία και χρυσοποίκιλτες λεπτομέρειες...)

(Η κεντρική είσοδος του ναού.)

Κάθε παγωτό αντιστοιχούσε και σε διαφορετικό παρεκκλήσιο! Κάτω αριστερά, ίσα ίσα που διακρίνεται, ο πρασινοκιτρινοκόκκινος τρούλος του παρεκκλησίου του Αγίου Βασιλείου. Ο κυανόλευκος τρούλος, αντιστοιχεί στο παρεκκλήσιο του Αγίου Κυπριανού, ενώ ο κιτρινοπράσινος
ακριβώς από πίσω του, στο παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας. Η μεσαία και πιο ψηλή κορυφή, αντιστοιχεί στο κεντρικό παρεκκλήσι. Ο ναός χτίστηκε μετά από παραγγελία του Ιβάν του Τρομερού, για να γιορτάσει τη νίκη εναντίον των Μογγόλων, στην πόλη του Καζάν.
Γι' αυτό άλλωστε και μια μικρή έκθεση στην είσοδο του ναού είναι αφιερωμένη σ' αυτόν.

Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά στην Κόκκινη Πλατεία. Τα χρώματά της αρχίζουν να ξεθωριάζουν, όμως μόνο προσωρινά ...

 

[skoumpi]

Για άλλη μια φορά....κυρίες μου συγχαρητήρια!!!

 

[chris7]

Πολύ εντυπωσιακή η Κόκκινη Πλατεία.
Πανέμορφες οι φωτογραφίες.

 

[nickzark]

πολυ καλη πλατεια.φοβερη

 

[Ivanna Petrovna]

(H ξέφρενη γιορτή)

Στο μετρό είχε πολλά μαγαζάκια που μας τράβηξαν αμέσως την προσοχή, με τις ασουλούπωτες, πηγμένες βιτρίνες τους. Η Ιβάννα είχε ενθουσιαστεί με τα τοπικά φορέματα, made in Kirgistan, με τα πολύχρωμα συνθετικά τους υφάσματα και το παρωχημένο design. Αγόρασε αρκετά από αυτά και τα φορούσε συνέχεια.

Ένα πρωινό που βρισκόταν μαζί με την Ξερξούσκα εκεί κάτω, εντυπωσιάστηκε από μια ομάδα νεαρών αντρών, που ήταν ντυμένοι πανομοιότυπα, με ριγέ μπλουζάκια και μπερέδες και φαίνονταν πολύ χαρούμενοι, σχεδόν μεθυσμένοι.

Συνεχίζοντας τη βόλτα τους, διαπίστωσαν ότι όλη η γύρω περιοχή είχε κατακλυστεί από άντρες της ίδιας ομάδας, με τα ίδια ρούχα και τα ίδια καπέλα. Όλοι ξασπρισμένοι και βουτυρένιοι. Ορισμένοι κρατούσαν και λάβαρα, τα οποία τα ανέμιζαν κιόλας. 'Ηταν φανερό πλέον ότι επρόκειτο για μια μεγάλη γιορτή, που δεν ήξεραν όμως τι ακριβώς ήταν. Προσπαθούσαν να καταλάβουν, κοιτάζοντας τις εορταστικές εκδηλώσεις.

Ακόμα και ηλικιωμένες κυρίες συμμετείχαν χορεύοντας τανγκό και τσα τσα γύρω από το σημείο που υπήρχε το περισσότερο κέφι. 'Oπως τελικά μάθαμε αργότερα, ήταν η γιορτή των αλεξιπτωτιστών, σε όλη τη Ρωσία, και γι'αυτό έκαναν "πτήσεις" στο κενό, σε ένα μεγάλο συντριβάνι, μεθυσμένοι και με ανοιγμένες μύτες, κουτσαίνοντας και παραληρώντας...

Τέτοιο γλέντι δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να γιορτάζει όλη η πλατεία. Οι πιο τολμηροί είχαν βγάλει και τα κορμιά τους στη φόρα και για μας ήταν μια καλή ευκαιρία να χαζέψουμε την κορμοστασιά των Ρώσων.

(Το υπαίθριο πάρτυ.)
Στη Μόσχα, παρ'όλο που εκ πρώτης όψεως οι άνθρωποι φαίνονται ψυχροί, σε διαψεύδουν ώρες ώρες. Δύο φορές πετύχαμε αυτοσχέδιο πάρτυ - live σε πλατεία έξω από σταθμό του μετρό, με τη βροχή να δυναμώνει. Ένας μακρυμάλλης χωρίς μπλουζάκι, ζήτησε από την Ξερξούσκα να του χαρίσει ένα χορό. Προηγουμένως, στους ρυθμούς του twist, λικνίζονταν χωρίς κόμπλεξ κοστουμαρισμένοι κυριλέ τύποι, ενώ δύο γκόμενες στο κέντρο του πλήθους χόρευαν αισθησιακά. Το πλήθος φυσικά επευφημούσε, κι αυτές χόρευαν όλο και πιο τολμηρά...

Και τις δύο φορές που πετύχαμε το αυτοσχέδιο πάρτυ, -που περιφερόταν σε διάφορες πλατείες, απ' ότι φαίνεται- ήταν στο προσκήνιο αυτές οι ίδιες γκόμενες. Μάλλον αυτές το έστηναν το πανηγύρι, μαζί με τη μπάντα που τις συνόδευε, πίνοντας αλκοόλ και καπνίζοντας σαν φουγάρα...

 

[Ivanna Petrovna]

Tα βράδια περιπλανιόμασταν στους δρόμους της Μόσχας, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Μόνο το πρώτο βράδυ, πήγαμε από περιέργεια στο διάσημο θέατρο Ταγκάνκα (μόνο απ'έξω) γιατί για πολλά χρόνια, ακούγαμε το ομώνυμο τραγούδι Ταγκάνκα, και θέλαμε να οπτικοποιήσουμε τη μελωδία του...

To θέατρο εκείνη τη σεζόν, ανέβαζε πολλά κλασικά έργα του ρώσικου αλλά και παγκόσμιου ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων την Αντιγκόνα του Σοφοκλή...

Αυτό που μας έκανε εντύπωση και δεν το είχαμε ξαναδεί σε άλλη χώρα, ήταν ότι υπήρχαν μαγαζιά με ηλεκτρονικές συσκευές, που έμεναν ανοιχτά όλο το 24ωρο. Από εκεί η Ιβάννα, ένα βράδυ κατά τις 2 η ώρα, αγόρασε μια κάρτα για το κινητό της κι έπιασε την κουβέντα με τον νεαρό υπάλληλο που την εξυπηρέτησε, σε πολύ φιλικό κλίμα.

Τις επόμενες μέρες, σ' αυτό τον αριθμό που δεν τον είχε κανείς, δεχόταν άσχετα τηλεφωνήματα από κάποιον άγνωστο, που ποιός ξέρει πού, εντόπισε το τηλέφωνό της. Όταν η Ιβάννα απαντούσε, ο άγνωστος δεν έλεγε κάτι συγκεκριμένο, κι αν έλεγε, δεν τον καταλάβαινε. 'Ο,τι ώρα κι αν έπαιρνε, κι αναλόγως το πού βρισκόμασταν, του δίναμε το στίγμα μας για να έρθει να μας βρει και να δούμε επιτέλους τη φάτσα του, αλλά ποτέ δεν ερχόταν, ο δειλός...


Ένα βράδυ που καθήσαμε για φαγητό σ' ένα εστιατόριο, στον έξω χώρο, σκεπασμένες με λεπτά κουβερτάκια που πρόσφερε το ίδιο το εστιατόριο, η Αντιγκόνα με την αρχαιοελληνική ομορφιά της, έκλεψε την καρδιά ενός Αιγύπτιου σερβιτόρου, που είχε μάτια μόνο για εκείνη και για καμία άλλη. 'Οσο εξελισσόταν αυτό το love story, πέρασε μπροστά από το τραπέζι μας μια κοπέλα που είχε βγει βόλτα με το άλογό της, λεπτούλα και κοντούλα, με καυτό σορτσάκι και μπότες.

Στράφηκε προς το μέρος μας, αφού προηγούμενως είχε απευθυνθεί στα άλλα τραπέζια, και μας μίλησε με απόλυτη φυσικότητα πάνω στο άλογό της, όπου η μούρη του σχεδόν έγλειψε τη σαλάτα μας. Αρχικά μίλησε σε εμάς, κατόπιν με τον Αιγύπτιο και μετά χάθηκε. Τότε αυτός μας είπε ότι η κοπέλα μας ζήτησε λεφτά κι εκείνος της απάντησε ότι είμαστε τουρίστριες.

Την ίδια κοπέλα την πετύχαμε το ίδιο βράδυ, πολύ αργότερα, πάντα με το άλογό της, κοντά στην έρημη εκείνη την ώρα, Κόκκινη πλατεία. Ποιος ξέρει, τι έψαχνε στις μοναχικές της περιπλανήσεις; Ελπίζω να βρήκε αυτό που αναζητούσε, εκείνο το βράδυ.


(Στο ποταμόπλοιο Αλεξάντερ Μπλοκ)

Η Ξερξούσκα και η Αντιγκόνα ήταν μεγάλες καζινόβιες κι ήθελαν οπωσδήποτε να κάνουν μια επίσκεψη στα καζίνο της πόλης, "για την καλή τύχη" όπως έλεγαν μεταξύ τους γελώντας συνομωτικά, καπνίζοντας τσιγάρα Sobranie, με χρωματιστό τσιγαρόχαρτο...

Eίχαμε ήδη εντοπίσει μέσω ίντερνετ, όταν κάναμε την αναζήτηση για ξενοδοχείο, ένα πολύ ιδιαίτερο καράβι, με αισθητική '80ς και παλιού καλού σοβιετικού design, που φιλοξενούσε εκτός από ξενοδοχείο, ξακουστό μπαρ, καμαρότους καμαρωτούς, αλλά το κυριότερο, καζίνο, που ήταν και το πιο μεγάλο θέλγητρο για να το επισκεφθούμε.

Ένα βράδυ λοιπόν ξεκινήσαμε προς τα κει, παίρνοντας το μετρό. Περάσαμε δίπλα από ένα σκοτεινό μεγάλο πάρκο, υγρό, και φτάσαμε στο ποτάμι, όπου ήταν αραγμένο το καράβι.

Η θέα τριγύρω ήταν εντυπωσιακή γιατί υπήρχαν μεγάλα κτίρια και φώτα. Περνώντας στο εσωτερικό του ποταμόπλοιου, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι καζίνο δεν υπήρχε, γιατί είχε σταματήσει πριν έναν - δύο μήνες να λειτουργεί. Παρ' όλα αυτά, επειδή θέλαμε να εξερευνήσουμε τον χώρο, αποφασίσαμε να καθήσουμε για ένα drink.

Στο πάνω επίπεδο που βρισκόταν κάτι σαν αίθουσα δεξιώσεων, υπήρχε εικόνα διάλυσης, μάλλον μόλις είχε τελειώσει κάποια τελετή κι οι υπάλληλοι τακτοποιούσαν τον χώρο. Μας παρέπεμψαν με αγένεια στο κάτω stage, όπου υπήρχε ντίσκο- μπαρ και βραδιά karaoke.

To περιβάλλον ήταν πολύ άνετο, με πολύ χαμηλό φωτισμό, μπλε σποτάκια που αναβόσβηναν στο ρυθμό της μουσικής και μια πολύ ευχάριστη παρέα στο κέντρο, που καθόταν σε ένα κυκλικό τραπέζι, κι έπινε ουίσκι. Δύο μεγάλες οθόνες έπαιζαν τα βιντεοκλίπ και τα τραγούδια που διάλεγε το κοινό για να τραγουδήσει.

Τα δύσκολα άρχισαν και πάλι, όταν ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε. Ο κατάλογος φυσικά ήταν στα ρώσικα, όμως η Ιβάννα βρήκε (πίστευε) τη λύση: έβαλε το δάχτυλό της τυχαία πάνω του κι έτσι διάλεξε για καλή της τύχη (νόμιζε) ένα από τα πιο απλά ποτά, το Black Russian. Με νοήματα και μοστράροντας τον κατάλογο στη σερβιτόρα, χωρίς να χρειαστεί να της μιλήσει, παρήγγειλε.

Μετά από δέκα λεπτά, κατέφτασε ένα πράγμα που μόνο Black Russian δε θύμιζε, ήταν σαν γαλατάκι σε γυάλινο χαμηλό ποτήρι, με πάγο. Η συνεννόηση είχε αποβεί άκαρπη, για άλλη μια φορά...
Ξανά με νοήματα προσπάθησε να της ζητήσει το λόγο, αλλά η σερβιτόρα ήταν εντελώς χαϊβάνι κι έτσι η Ιβάννα, αγανακτισμένη, πήγε κατευθείαν στον μπάρμαν, όπου λύθηκε το πρόβλημα - αν κι όχι αμέσως, γιατί κι αυτός ήταν ούφο. Με γεμάτα τα ποτήρια πλέον με αλκοόλ, αρχίσαμε επιτέλους να το διασκεδάζουμε. Ηχούσαν τοπικά dance hits και το κέφι ξεχείλιζε στην κεντρική παρέα.

Αποφασίσαμε να πάρουμε το μικρόφωνο, όμως το μενού των τραγουδιών όπως ήταν αναμενόμενο, σε μεγάλο ποσοστό ήταν στα ρώσικα. Το πήραμε στο χαβαλέ και παραχωρήσαμε το μικρόφωνο στην Αντιγκόνα, που δεν ήξερε καθόλου το ρώσικο αλφάβητο. Περιμέναμε να ακούσουμε πώς θα ηχήσει αυτή η ερμηνεία, αλλά και να δούμε τις αντιδράσεις των θαμώνων.

Τα ρώσικα ακούστηκαν από το στόμα της σαν λατινικά, το ακροατήριο αρχικά γέλασε συγκαταβατικά μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά μετά πάγωσε. Γι' αυτό και το ρίξαμε στο διεθνές ρεπερτόριο, που το συνοδεύσαμε και με χορευτικό λίκνισμα στο χώρο.

'Ηταν μια πολύ όμορφη βραδιά, κι ας ήπιαμε ό,τι να 'ναι ...

Όταν πια φύγαμε η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, το μετρό δεν κυκλοφορούσε κι έτσι η μόνη λύση για να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας ήταν να πάρουμε ταξί. Η κατάσταση με τα ταξί στη Ρωσία είναι πολύ ιδιαίτερη, γιατί εκτός από τα κανονικά ταξί, κυκλοφορούσαν και απλά ΙΧ χωρίς άδεια, κυρίως Lada, τα οποία σε προσέγγιζαν και έπαιρναν κούρσες. Ταξίμετρο φυσικά δεν υπήρχε κι η συνεννόηση γινόταν προφορικά στην αρχή της διαδρομής. Φαινόταν κάπως τρομακτικό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, αλλά ήταν η μόνη λύση...