Αυστρία Γερμανία Ιταλία On The Road 2011

[Zorz59]

Παλαία ιστορία, αλλά αφού υπάρχει γραμμένη ας ανέβει
Το μακρυνό πλέον ρομαντικό 2011, roadtrip με το φίλο Θ σε Ιταλία Αυστρία Γερμανία Σαν Μαρίνο

2011… Ιούλιος… 2.440 km, 4 χώρες, η καλύτερη συντροφιά και το 4τροχό μας, εργαλείο πραγματοποίησης ονείρων.

Το μικρόβιο του δρόμου έχει περάσει στο αίμα μου και η λατρεία του προορισμού έγινε λατρεία της διαδρομής. Άλλοι το λένε roadtrip, άλλοι οδοιπορικό, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το Ταξίδι.

Λένε ότι όλα τα μεγάλα ταξίδια ξεκινάνε με ένα μικρό βήμα. Αυτό το βήμα έγινε ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, σε ένα ημιυπόγειο jazz café στην παραλία της Θεσσαλονίκης παρέα με ζεστό καφέ. Η υποθετική συζήτηση και όνειρο μεταφράστηκε σε πράξη. Ξαφνικά, όπως πρέπει να γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα.

Μην αναβάλεις το όνειρο δικέ μου γιατί μια μέρα θα είναι πολύ αργά. Πάντα υπάρχει τρόπος…

 

[Zorz59]

Day 1
Μήνες προετοιμασίας, πολλές ώρες πάνω από χάρτες, μελέτη διαδρομών πέρασαν γρήγορα… Δυστυχώς οι τρεις εκείνου του χειμωνιάτικου πρωινού γίναμε δύο στην πορεία, αλλά πλέον ο χρόνος είχε φτάσει για το Ταξίδι. Συνάντηση με το φίλο Θράσο στην Ηγουμενίτσα. Ο εξάωρος καφές πέρασε γρήγορα με την ανυπόμονη συζήτηση για τη διαδρομή και τις στάσεις του roadtrip.
Έφτασε η ώρα της επιβίβασης. Οι ώρες στο πλοίο πολλές, καμπίνα δεν!, και έτσι το σαλόνι είναι το σπίτι για την επόμενη μέρα. Η εμφανής πλέον πείνα κάνει την τσάντα να ανοίξει και ένα γενναίο τάπερ με κεφτέδες κάνει την εμφάνισή του. Παραγγελία κρύες μπύρες και ξεκινάμε για Ancona.

Μετά από πεντάωρο ύπνο στο πάτωμα, σηκωνόμαστε για πρωινό και καφεδάκι.

Η διαδρομή στο GPS είναι σχεδιασμένη χωρίς αυτοκινητόδρομους, έτσι ώστε να απολαύσουμε όλη την ομορφιά της Ιταλικής ενδοχώρας. Στο GPS γράφει 280 km, 5.58 ώρες οδήγηση. Προορισμός μας για σήμερα το San Gimignano στην Τοσκάνη. Όπου και θα διανυκτερεύσουμε.

Βγαίνοντας από το ferry στην Ancona ερχόμαστε αντιμέτωποι με υπερβολική κίνηση και υψηλές θερμοκρασίες. Παραμένουμε χαλαροί, γεμίζουμε Ιταλική βενζίνη και ακλουθούμε το GPS για να γλυτώσουμε από τους αυτοκινητόδρομους.

Η διαδρομή ξεκινάει από τα παράλια της Ancona τα οποία είναι υπέρμετρα τουριστικά και όχι ιδιαίτερης ομορφιάς. Το βαρετό αυτό τοπίο όμως αλλάζει στρίβοντας στην περιοχή της Marche (Urbania). Μία καταπράσινη περιοχή στην οποία εναλλάσσονται διαρκώς μεσαιωνικά με σύγχρονα χωριά και μικρές πόλεις, κάστρα και αγροικίες. Τα καπρίτσια του καιρού μας αφήνουν αδιάφορους και απλά τον παρακολουθούμε να αλλάζει ζέστη, ήλιος, συννεφιά, βροχή, κρύο και πάλι από την αρχή!

Όλα βαίνουν καλώς μέχρι που αρχίζει η πείνα…. 1 ώρα οδήγησης και δεν έχουμε πετύχει ούτε μίνιμαρκετ. Τα χωριά που περνάμε έχουν κόσμο μα δεν έχουν μαγαζιά, αυτοί οι άνθρωποι που ψωνίζουν??!! Εστιατόρια, σβησμένα από το χάρτη!!

Ο δρόμος μας οδηγεί στο Sant’ Angelo In Vado. Ένα γραφικό παραδοσιακό χωριό, αρκετά μεγάλο που μας έδινε την ελπίδα ότι θα βρεθεί τροφή. Παρκάρουμε και μπροστά μας βλέπουμε ένα μαγαζί που η ταμπέλα του λέει: Taverna- Ristorante- Pizzeria- Bar- Cafe!!

Ε λέμε κάτι θα βρούμε εδώ, μπαίνουμε μέσα… Αλλά, βρισκόμαστε στο ΚΑΠΗ καφενείο του χωριού με μία μπαγιάτικη μυρωδιά, ούτε ποντικός δεν τρώει εκεί! Βγαίνουμε και αποφασίζουμε να περπατήσουμε το χωριό, για να ξεπιαστούμε και δεν κάναμε λάθος. Είναι όντως ένα πανέμορφο Μεσαιωνικό χωριό της Marche.

Φτάνουμε στο Anghiari βρίσκουμε ένα εξαιρετικό Panini με σαλάμι και ζάχαρη, σαν φλαούνα με αλλαντικά...

Συνεχίζοντας τη διαδρομή από…. Όπα Όπα τι είναι αυτό?? Τι βλέπουν τα μπιρμπιλωτά μου μάτια?? Tuscany, Ω ναι!!!

Καταπράσινη, πανέμορφη εξοχή, με φιδογυριστούς δρόμους μέσα από δάση, αμπελώνες και παλιά αρχοντικά, νομίζεις ότι ζεις ένα κομμάτι της Αναγέννησης.....

Τι τοπία έχουμε δει σήμερα φίλε!!! Δεν έχει τελειώσει ακόμα η πρώτη μέρα και τα μάτια μας έχουν δει υπέροχους τόπους.

Η νύχτα πέφτει σιγά σιγά και εμείς φτάνουμε στο San Gimignano, η πρώτη στάση.

Το San Gimignano είναι μια από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ιταλίας. Βρίσκεται πάνω σε λόφο, σε υψόμετρο 324 μ., στην επαρχία της Σιένας, στην περιφέρεια της Τοσκάνης, στο βόρειο τμήμα της κεντρικής Ιταλίας. Η πόλη είναι διάσημη για την μεσαιωνική οχυρωματική της αρχιτεκτονική με τείχη, πύλες και πύργους που διακρίνονται από μεγάλη απόσταση. Επίσης η πόλη είναι γνωστή και για το εξαιρετικό λευκό κρασί της, "Vernaccia di San Gimignano", που παράγεται στην περιοχή.
Το San Gimignano φέρεται να αποτελούσε ένα μικρό χωριό, των Ετρούσκων από τον 3ο αιώνα π.Χ.. Ιστορικά αρχεία την παρουσιάζουν κατά τον 10ο αιώνα, ως εκκλησιαστική επισκοπή όπου και έλαβε το όνομα του επισκόπου Τζεμινιάνο που ανακηρύχθηκε άγιος από την υπεράσπιση της περιοχής κατά την επιδρομή του Αττίλα.

Κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, αποτελούσε ένα ενδιάμεσο σημείο ανάπαυσης των καθολικών προσκυνητών στην πορεία τους προς τη Ρώμη. Η ανάπτυξη όμως της πόλης ήταν και αποτέλεσμα της βελτίωσης του εμπορίου των γεωργικών προϊόντων από τους εύφορους γειτονικούς λόφους. Στο 1199, η επισκοπή της πόλης ανεξαρτητοποιήθηκε οπότε και άρχισε η πολιτιστική της ανάπτυξη σε έργα τέχνης και πλούσιας αρχιτεκτονικής. Η πόλη τελικά άκμασε μέχρι το 1348, όταν η πανώλης που επηρέασε σχεδόν το σύνολο της Ευρώπης, την υποχρέωσε να υπαχθεί στη Φλωρεντία.

Από τότε η πόλη έχασε την αρχική της αίγλη και αποτέλεσε δευτερεύουσα πόλη της περιοχής μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν άρχισε ν΄ αναγνωρίζεται ως τουριστικό θέρετρο και καλλιτεχνικό κέντρο.

Ενώ σε άλλες πόλεις, όπως στη Μπολόνια τη Φλωρεντία, οι περισσότεροι ή όλοι τους οι μεσαιωνικοί πύργοι έχουν μειωθεί από πολέμους και καταστροφές, ή ανοικοδόμηση των αστικών κέντρων, η Σαν Τζιμινιάνο κατάφερε να διατηρήσει 14 ψηλούς πύργους, από τους 74 που είχε κάποτε, ποικίλου ύψους που έχουν γίνει το διεθνές σύμβολο της.

Το San Gimignano μας καλωσορίζει με τα μεσαιωνικά του τείχη. Μια καστροπολιτεία χτισμένη μέσα στην πράσινη θάλασσα της Τοσκάνης.

Προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο για το ξενοδοχείο και μέσα από τα πολύπλοκα σοκάκια και πεζόδρομους της πόλης, φτάνουμε στην κεντρική πλατεία που είναι και το ξενοδοχείο μας, ένα υπέροχο πέτρινο κτίριο (αριστερά). Ξεφορτώνουμε και αφήνω το Θράσο να κάνει τη συνεννόηση με τη reception γιατί εγώ πρέπει να βγάλω το αυτοκίνητο από την πόλη στα ειδικά διαμορφωμένα parking. Φαινόμενο απόλυτα φυσιολογικό σε σοβαρές χώρες ιδίως όταν η πόλη είναι και μνημείο της Unesco.

Αφήνουμε τα μπαγκάζια στο ξενοδοχείο, κάνουμε το απαραίτητο μπάνιο για να φύγει από πάνω μας η κούραση και η βρωμιά του διήμερου ταξιδιού και ετοιμαζόμαστε για τον βραδινό μας περίπατο στην πόλη.

Βγαίνοντας στην πλατεία μία φιλαρμονική ορχήστρα παιδιών δίνει ένα κονσέρτο στον ανοιχτό χώρο και η μουσική τους μας συντροφεύει στα πρώτα μέτρα της βόλτας μας. Συνεχίσαμε τη βραδινή μας βόλτα στη πόλη. Ήθελα να χαθώ μέσα στα μικρά, χαμηλόφωτα σοκάκια και τη μαγεία που μόνο η νύχτα φέρνει... Γωνίες με ζεστά μαγαζιά γεμάτα κόσμο που απολάμβανε την ζέστη καλοκαιρινή νύχτα μου θυμίζουν στιγμιότυπα που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σε κάποιο δικό μας δημοφιλή προορισμό. Όλες αυτές οι εικόνες μας γέμισαν, και με καταπληκτική διάθεση συνεχίσαμε την εξερεύνηση της πόλης. Ώσπου μία βιτρίνα από ένα μπακάλικο και η ντόπια πανίδα που ήταν έκθεμα μας θύμισαν το μέγεθος της πείνας μας! Ψάχνουμε εστιατόριο λοιπόν.

Βρίσκουμε ένα πέτρινο αρκετά μοντέρνο εστιατόριο γεμάτο κόσμο, με αρκετούς Ιταλούς, καλό σημάδι αυτό. Καθόμαστε στο τραπέζι και ανοίγει το menu. Διαβάζει ο Θ χαλαρά, ώσπου ξαφνικά γουρλώνει στο διπλανό τραπέζι!! Είχε έρθει μια μπριζόλα σε μέγεθος μικρής βάρκας!! Και μου λέει:

• Μ@λ@κα πρέπει να το φάμε αυτό !!

Ρωτάμε, και ναι είναι LA BISTECA FIORENTINA!! Παραγγέλνουμε, και έρχεται κρέας 1,5 κιλό!! Μαζί με τα ζυμαρικά και τη φρέσκια mozzarella συνθέτουν ένα εξαίσιο βραδινό. Η δίκια μου προσοχή ήταν στο εξαιρετικό κόκκινο κρασί ποικιλίας Chianti Classico. Κρασί το οποίο θα μας συντρόφευε όλες τις ημέρες που θα ήμασταν στην Τοσκάνη.

Αρκετά κουρασμένοι πλέον παίρνουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Στο μυαλό γυρίζουν τα χιλιάδες καρέ που είδαμε σήμερα…

Η εικόνα από το παράθυρο του δωματίου μας χάριζε την πιο όμορφη καληνύχτα και μας κλείνει το μάτι - υποσχέσεις για τις ακόμα πιο όμορφες εικόνες που μας περίμεναν αύριο…

 

[Zorz59]

DAY 2...

Ξύπνημα, ένα χαμόγελο στα πρόσωπα μας για τη σημερινή μέρα. Πολύ πιο ξεκούραστοι έτοιμοι να χαθούμε στην Τοσκάνη. Κατεβαίνουμε στο πρωινό, μία πολύ όμορφη αίθουσα με υπέροχη θέα, και βάζουμε στα πιάτα μας του κόσμου τα καλά! Ο Θ φέρνει τα καπουτσίνο και λέει ότι του τα έφτιαξαν σε 5 δεύτερα, άντε να δούμε τι θα πιούμε.. και πίνουμε ένα από τα καλύτερα καπουτσίνο ever!! Οι ποσότητες φαγητού συνεχίζουν να κατεβαίνουν ασταμάτητα και φτάνουμε στη στιγμή των κρουασάν, αυτά με τη σοκολάτα είχαν τελειώσει όμως. Η στιγμιαία ξενέρα, δίνει στον Θ τη μαγική ιδέα για την πρώτη εγχείρηση ανοιχτού κρουασάν. Παίρνουμε τα κρουασάν μαρμελάδας, μισό κιλό πραλίνα. Ανοίγουμε με μαχαίρι τα κρουασάν, έξω η μαρμελάδα, διπλή ποσότητα πραλίνας μέσα!!!! Απλά μαγικό!!!

Κατά τη διάρκεια του πρωινού, κατεβαίνουν στο σαλόνι 2 ζευγάρια. Ο ένας άντρας μπαίνει μέσα φουριόζος, σχεδόν τρέχοντας για να προλάβει το «καλό» τραπέζι δίπλα στο παράθυρο! Όταν βλέπει ότι το έχει χάσει, γυρίζει στη συμβία του και της αρχίζει έναν εξάψαλμο που έχασαν το τραπέζι και ότι φταίει αυτή! ΕΕ ρε γλέντια λέμε, ταξίδι και γκρίνια δεν μπορούν να μπουν στην ίδια πρόταση.

Μαζεύουμε βαλίτσες, check out, τα πράματα στο αυτοκίνητο και ώρα να χαθούμε στο San Gimignano.

Στα καντούνια είμαστε για αρκετή ώρα μόνοι μας, θαυμάζοντας το πόσο περιποιημένα και προσεγμένα είναι σχεδόν τα πάντα. Αλλά ξαφνικά καταφθάνουν τα τουριστικά πούλμαν και παντού γεμίζει ο τόπος από τουρίστες .,

Το παραβλέπουμε και συνεχίζουμε τον περίπατο μας στην πόλη. Προσεγμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια το San Gimignano μας επιφυλάσσει μια μικρή έκπληξη σε κάθε στροφή.

Ξαναπερνάμε από την κεντρική πλατεία και ανηφορίζουμε για το λόφο ώστε να έχουμε μία πανοραμική άποψη της πόλης. Από το ύψωμα απολαμβάνουμε την απέραντη ομορφιά της Τοσκάνης. Ατελείωτη πράσινη θάλασσα με αμπελώνες, και μικρά μεσαιωνικά νησιά (χωριά) να ξεπροβάλουν μέσα της.

Τελευταίο κατέβασμα στο κέντρο του San Gimignano και ώρα να απολαύσουμε ένα ιταλικό espresso. Ένα μικρό art café ήταν ότι έπρεπε για αυτήν τη στάση, ώρα χαλάρωσης και περισυλλογής των όσων ρουφήξαμε από αυτό το υπέροχο μέρος.

Αφήνουμε πίσω το San Gimignano και βυθιζόμαστε στο Chianti, την περιοχή της Τοσκάνης με το ομώνυμο υπέροχο κρασί. Μια υπέροχη διαδρομή μας οδηγεί στην Castellina In Chianti. Το road trip απαιτεί στάση σε αυτήν την ομορφιά και μια απαραίτητη βόλτα. Σήμερα έχοντας στο πρόγραμμα μόνο 110 χλμ, θα κάναμε άνετα και χωρίς βιασύνη τις βόλτες μας.

Ο τρόπος με τον οποίο οι Ιταλοί έχουν προσέξει και φροντίσει όλη την περιοχή της Τοσκάνης είναι αξιοζήλευτος. Η Castellina In Chianti είναι άλλο ένα παράδειγμα. Ένα υπέροχο διατηρημένο χωριό, κλασσικής ιταλικής μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής.

Ο περίπατος ξεκινάει από τον κεντρικό καντούνι, το οποίο στη συνέχεια μετατρέπετε σε πεζόδρομο-στοά! Βολτάροντας και έχοντας πιει ήδη ένα καφέ το πρωί, τι καλύτερο από ένα κλασσικό ιταλικό gelato για την συνέχεια.

Τρώγοντας το παγωτάκι μας περπατήσαμε άλλο λίγο στο χωριό, και αφήνοντας μας με τις καλύτερες εντυπώσεις ξεκινάμε για Radda In Chianti όπου και θα διανυκτερεύσουμε για 2 βράδια , έτσι ώστε να εξερευνήσουμε το Chianti όσο καλύτερα μπορούμε.

Ταΐζουμε το Micra και ξεκινάει η εύρεση του ξενώνα κάτι το οποίο τελικά δεν είναι και πολύ εύκολο. Η αγροικία που θα μέναμε ήταν σε χωματόδρομο ο οποίος δεν υπήρχε στο GPS, έτσι για μισή ώρα περίπου γυρνούσαμε στην Radda χωρίς αποτέλεσμα.
Ώσπου στο τέλος δούλεψε ο παραδοσιακός τρόπος τηλέφωνο- που είσαι- λέγε οδηγίες όπως έρχομαι. Αγγλικά μιλήσαμε με την κόρη του ιδιοκτήτη γιατί ο Lauro δεν το είχε και πολύ και φτάνουμε στην αγροικία.

Αφήνουμε τις αποσκευές και φεύγουμε για την επόμενη βόλτα μας στη Siena!!

Siena

Μικρή πόλη με τεράστιο πολιτισμό, η Σιένα είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας της Τοσκάνης. Το μεγαλύτερο μέρος της διατηρεί αιώνες τώρα το μεσαιωνικό της χαρακτήρα, διαθέτοντας πανέμορφα γοτθικά κτίρια και ένα μοναδικό ιστορικό κέντρο που έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Όπως οι περισσότερες πόλεις της Τοσκάνης, η Σιένα πρωτοκατοικήθηκε από τους Ετρούσκους την περίοδο μεταξύ 900 - 400 π.Χ., ενώ ο μύθος συνδέει την ίδρυση της πόλης με τους γιους του ιδρυτή της Ρώμης Ρέμου, Σένιο και Ασκάνιο. Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της, η Σιένα υπήρξε πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια κατακτήθηκε από τους Λομβαρδούς τον 6ο αιώνα μ.Χ, όπου ξεκίνησε η μεγάλη οικονομική και πολιτιστική άνθισή της, που κορυφώθηκε μεταξύ του 9ου και 11ου αιώνα.

Τα χρόνια μεταξύ 1150 και 1300 είναι η εποχή όπου η πόλη στολίζεται με υπέροχα μνημεία, φιλοτεχνημένα από σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έχει διατηρηθεί μέχρι τις μέρες μας. Τα χρόνια μεταξύ 13ου και 15ου αιώνα χαρακτηρίζονται από τις μάχες για την επικράτηση στην περιοχή με την Φλωρεντία, και παρά την επικράτηση της δεύτερης και την ενσωμάτωση της Σιένας στη διοίκησή της, η πόλη συνέχισε να ακμάζει. Ακολούθησε η κατάκτηση από τους Ισπανούς το 1555, οι οποίοι παραχώρησαν την πόλη στο Δουκάτο της Τοσκάνης, όπου παρέμεινε μέχρι την ενοποίηση της Ιταλίας, τον 19ο αιώνα.

Η Siena εξαιρετική, προσεγμένη, αλλά υπέρμετρα τουριστική τον Ιούλιο. Όλη η παλιά πόλη γεμάτη κόσμο από όλα τα μέρη της Γης. Κάνουμε την κλασσική βόλτα που προτείνει το National Geographic για να δεις τα σημαντικότερα σημεία του κέντρου σε έναν χαλαρωτικό περίπατο των 6 χιλιομέτρων.

Μαγευτικός ο υποβλητικός Καθεδρικός Ναός της Σιένα (Duomo di Siena) είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Χτίστηκε μεταξύ 1215 και 1263.

Περνάμε και από την κεντρική πλατεία Piazza Del Campo, σήμα κατατεθέν της Siena. Παρατηρούμε ότι είχε παντού πατημένη άμμο και μύριζε μία αλογίλα άνευ προηγουμένου!! Την προηγούμενη μέρα ήταν το Palio με πάνω από 50.000 θεατές στην κεντρική πλατεία.

To Πάλιο ντι Σιένα (Palio di Siena) είναι μία ιστορική ιπποδρομία, που διεξάγεται δύο φορές τον χρόνο στην πόλη Σιένα της Ιταλίας. Αποτελεί τουριστική ατραξιόν και πηγή εισοδήματος για την πόλη της Τοσκάνης.

Τόπος του αγωνίσματος είναι η εντυπωσιακή πλατεία Πιάτσα ντελ Κάμπο, σε σχήμα αχιβάδας. Εκεί τα χρόνια του Μεσαίωνα γίνονταν ταυρομαχίες, τις οποίες οργάνωναν οι συνοικίες της πόλης. Όταν ο Μέγας Δούκας της Τοσκάνης Φερδινάνδος των Μεδίκων τις απαγόρευσε το 1590, άρχισαν να διοργανώνονται βουβαλοδρομίες, στη συνέχεια γαϊδουροδρομίες και από το 1633 ιπποδρομίες, από τις οποίες έλκει την καταγωγή του το Πάλιο (Palio), που στα ιταλικά σημαίνει το αγώνισμα με ιστορικό χαρακτήρα.

Το Πάλιο διεξάγεται δύο φορές τον χρόνο και είναι αφιερωμένο στην Παναγία. Στις 2 Ιουλίου τιμάται η Μαντόνα ντι Προβετσάνο, μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που βρέθηκε στην περιοχή και στις 16 Αυγούστου η Κοίμηση της Θεοτόκου.

Στην ιπποδρομία συμμετέχουν κάθε φορά με το δικό τους άλογο οι 10 από τις 17 συνοικίες της Σιένα, οι επτά που δεν συμμετείχαν στην προηγούμενη διοργάνωση και τρεις με κλήρωση. Οι αναβάτες ιππεύουν δίχως σέλα και κρατούν μαστίγιο, με το οποίο όχι μόνο μπορούν να καθοδηγούν το άλογό τους, αλλά και να παρενοχλούν τα άλογα των αντιπάλων.

Οι διαγωνιζόμενοι θα πρέπει να συμπληρώσουν τρεις γύρους της πλατείας και η κούρσα δεν ξεπερνά τα 90 δευτερόλεπτα. Νικητής αναδεικνύεται ο ίππος που θα περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, ακόμη κι αν δεν φέρει πάνω του τον αναβάτη. Οι στροφές της πλατείας είναι πολύ κλειστές, με αποτέλεσμα τα ατυχήματα να είναι συχνά.

Πριν από την ιπποδρομία τελούνται εντυπωσιακές παρελάσεις με πολύχρωμα ρούχα εποχής. Η κάθε ομάδα, που εκπροσωπεί τη συνοικία, έχει τη δική της ονομασία (συνήθως από ονόματα ζώων) και τα δικά της χρώματα.

Τόσο διάσημο ώστε εδώ έγιναν και τα γυρίσματα για το άνοιγμα την ταινίας James Bond: Quantum of Solace 2008!!

Εξαιρετική σύμπτωση, στην βόλτα περνάμε έξω την ομάδα που κέρδισε. Οι Χήνες!! Πετυχαίνουμε την ώρα που έρχονταν με παρέλαση και τύμπανα το λάβαρο του νικητή. Ωραία έκπληξη αλλά ήταν ώρα για φαγητό.

Τερματίζουμε τον περίπατο, γυρνάμε στο όχημα και επιστρέφουμε στη Radda.
Βρίσκουμε μια ωραία pizzeria με όμορφο κήπο και καθόμαστε.
μέρα κλείνει όμορφα σε μία vinery απολαμβάνοντας ένα κόκκινο Chianti. Κλασσική Ευρώπη όμως, κλείνει στις 11 και μας διώχνει. Δεν πειράζει γιατί αύριο μας περιμένουν μαγικές στιγμές.

 

[Zorz59]

Day3...

Είμαστε στο κέντρο ενός οργανωμένου αμπελώνα ελαιώνα. Πανέμορφες εικόνες, κάθομαι και απορροφώ όλες αυτές τις στιγμές. Στιγμές που θέλεις να είναι ατελείωτες.

Με τις φωνές του Θ ξεκινάμε για την Greve in Chianti. Σήμερα είχαμε tour. Ξενάγηση και γευσιγνωσία με γεύμα στο μεγάλο κάστρο οινοποιείο " Castro di Verazzano".

Φτάνοντας στην Greve έχουμε ώρα για ένα μικρό περίπατο και για βάλουμε καμιά λιχουδιά στο στόμα μας πριν το ραντεβού στις 12 στο κάστρο. Παίρνουμε ένα χωνάκι με κρέμα υποτιθέμενη ντόπια λιχουδιά και περπατάμε. Κάπου εκεί μερικες Ducati κανουν εμφάνιση.... Έφτασε όμως η ώρα της γαστρονομικής εμπειρίας.

Στην είσοδο δηλώσαμε την παρουσία μας και ενσωματωθήκαμε με ένα γκρουπ Αμερικάνων, αφού θέλαμε αγγλόφωνη ξενάγηση. Ο ξεναγός μας, ονόματι Mateo, μετά από μια σύντομη ιστορική αναδρομή για τον Κόμη Verazzano (ο οποίος ανακάλυψε τη Νέα Υόρκη το 1524) μας έβαλε στο εσωτερικό του κάστρου.

Ολόκληρος ο πύργος ήταν γεμάτος με εργαλεία οινοποιίας και με τα χαρακτηριστικά τεράστια οβάλ βαρέλια της περιοχής, στα οποία κάποιος κακομοίρης μπαίνει μέσα και τα τρίβει για να καθαρίσουν.

Μας εξήγησε τη διαδικασία και τον τρόπο που φτιάχνουν το καταπληκτικό κρασί τους, αλλά και το αληθινό μπαλσάμικο ξίδι. Τα ωραία όμως άρχισαν μετά…

Μετά την ξενάγηση είχε γεύμα και γευσιγνωσία (γι αυτό πληρώσαμε 48€ έκαστος). Σε μια μεγάλη σάλα με πολλά τραπέζια καθίσαμε με μια παρέα Ιταλών, που δε μιλούσαν καθόλου καμία ξένη γλώσσα. Το γεύμα που ακολούθησε ήταν λουκούλλειο: ορεκτικά, σαλάτες, κρέατα, γλυκά φρούτο και καφές. Η σειρά ήταν κάπως έτσι...

Αλλαντικά με εξαιρετικό prosciutto

Λαδοσκορδόψωμο

Πάστα ντομάτα βασιλικό σε όση ποσότητα ήθελες

Σαλάτα πράσινη και ρεβίθια

Χοιρινό κρέας σε ξυλόφουρνο και λουκάνικα

Τυριά με μαρμελάδα

Ροδάκινα

κρασί vissanto και μπισκότο φιστίκι

παγωτό με μπαλσάμικο ξύδι κρέμα 40 ετών

γκράπα

espresso

Όλα αυτά συνοδεία όλων των κρασιών που παράγει το οινοποιείο, από το πιο φτηνό ως το πιο ακριβό και σε γενναίες ποσότητες.

Verazzano Rosso

Verazzano Chianti Classico

Verazzano Chianti Classico Reserve

Οι μεθυσμένες φωτογραφίες το επιβεβαιώνουν! Αφού άρχισα να μιλάω ιταλικά με έναν από την άλλη παρέα, όταν βγήκα να παρω αερα στο μπαλκόνι!

Πήραμε και λίγα κρασιά μαζί μας και ξαναμπήκαμε στο ηρωικό micra για τη επιστροφή στον ξενώνα. Αν θυμάμαι καλά κάναμε και μια στάση, για τζάμπα μαγνητάκι χαχαχαχα.

Συνολικά το Κάστρο ήταν Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!!! Γαστρονομική, πολιτιστική και ιστορική...

Χαλαρώνουμε στο δωμάτιο 1-2 ώρες και ετοιμαζόμαστε για μια τελευταία βόλτα αποχαιρετισμό στην Τοσκάνη.

Πάμε βολτούλα στη Radda και σχολιάζουμε σαρκαστικά ότι βλέπουμε. Δε φταίμε εμείς που πετυχαίνουμε το αμάξι ενός μερακλή με αφίσα πονηρή μέσα..

Γυρνάμε δωμάτιο για ξεκούραση πακετάρισμα γιατί αύριο φεύγουμε στις 7.....

Τοσκάνη..... Απερίγραπτη πραγματικά.... Εις το επανιδείν ...

 

[Zorz59]

Day4

Ξύπνημα στις 7, ετοιμασίες και φόρτωμα αυτοκινήτου. Σήμερα η μέρα είναι δρόμος. 517 χιλιόμετρα και 6.14 ώρες λέει το Gps χωρίς στάσεις. Θα διασχίσουμε κάθετα όλη την Ιταλία μέχρι τις Ιταλικές Άλπεις και την Cortina D'Ampezzo.

Έτοιμοι να φύγουμε πλέον στις 7.30 για να προλάβουμε το δρομολόγιο μας. Πάμε στη reception να πληρώσουμε και είναι όλα κλειδωμένα!!!! Ωπ, τι έγινε εδώ?? Τηλεφωνούμε στο κινητό που μας είχε δώσει ο Lauro, τον ξυπνάμε:

- Καλημέρα, θέλουμε να πληρώσουμε για να φύγουμε γιατί έχουμε ταξίδι μπροστά

- Η reception ανοίγει στις 8.30

- Εμείς πάμε Άλπεις, οπότε φεύγουμε τώρα, εάν θέλεις να πληρωθείς έρχεσαι...

- Ερχομαι αμέσως........!!!!!

Αφήνουμε την μαγευτική Τοσκάνη, που ακόμα και τώρα κάθε γωνιά της είναι και μία φωτογραφία και καβαλάμε την autostrata.... Διόδια και Άγιος ο Θεός!!!! Ακολουθούμε τα φορτηγά του Moto GP που πήγαιναν για Muggelo και οδεύουμε προς την πρώτη μας στάση....
Στο Maranello. Μια μικρή πόλη στην κεντρική Ιταλία που έμοιαζε βγαλμένη από τη δεκαετία του 80. Ο λόγος της επίσκεψης όμως δεν ήταν να δούμε παλιομοδίτικη ιταλική αρχιτεκτονική. Maranello σημαίνει ένα πράγμα: Ferrari. Ο δρόμος μας έβγαλε καρφί στο μουσείο της διάσημης φίρμας υπεραυτοκινήτων. Το πάρκινγκ τεράστιο. Επίσης ήταν γεμάτο από μυστήριες που πουλούσαν βόλτα με Ferrari για 60€ τα 15 λεπτά. Άλλα τόσα είχε και το DVD με το βίντεο που σε τραβούσαν να οδηγείς με εξαιρετική βραδύτητα στους στενούς δρόμους του Maranello.

Αφού βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες στην είσοδο μπήκαμε στο «ναό» της αυτοκίνησης. Η ατμόσφαιρα σχεδόν προκαλούσε δέος. Αμέτρητες Ferrari από τα πρώτα μοντέλα μέχρι και τα πιο σύγχρονα. Αυτοκίνητα θρύλοι, τόσο αγωνιστικά όσο και δρόμου. Όλα αυτά που βλέπαμε από μικροί στην τηλεόραση μπροστά μας. Υπήρχαν ακόμη και αυτοκίνητα που είχαν οδηγήσει μεγάλοι οδηγοί, με τα ονόματά τους επάνω.

Niki Lauda, Gille Villnevue, Alen Prost, Michael Schumacher και πολλοί άλλοι... Κινητήρες F1, αεροδυναμικά βοηθήματα, paddock F1 και όλα τα τρόπαια της F1!!!

Η καλύτερη αίθουσα όμως ήταν στο τέλος, όπου εκθέτανε τα αυτοκίνητα που κέρδισαν πρωταθλήματα τα τελευταία χρόνια σε ημικύκλιο.

Εκεί επιβάλλονταν να προσκυνήσουμε το μονοθέσιο του 2002 με τις 15 νίκες σε 17 αγώνες. Δέος!!!

A dream come true.... We are FERRARI lovers... FORZA FERRARI

Στους τοίχους προβαλλόταν βίντεο από παλιούς αγώνες.

Προσπαθώντας να ηρεμήσουμε από την συγκίνηση, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Μερικές στιγμές ησυχίας για να αφουγκραστούμε και να διαχειριστούμε όλο αυτό που νιώσαμε...

Autostrata και πάλι μετά από τόσες ώρες στάση για ένα snack στα περίφημα Autogrill. Παραγγέλνουμε ένα συγκλονιστικό combo pizza, πατάτες, Coca-Cola 7 euro... Γελάει ο κόσμος, τραγικό αλλά οκ συνεχίζουμε...

Αφήνουμε την κεντρική Ιταλία και ανηφορίζουμε προς το Βορρά. Σκαρφαλωμένη επάνω στις Άλπεις βρίσκεται η Cortina D'Ampezzo. Ένα μέρος που παντρεύεται το ιταλικό τοπίο με τη γερμανική αυστηρότητα.

Ακολουθώντας έναν ανηφορικό δρόμο βρεθήκαμε στις ιταλικές Άλπεις. 'Άλλο ένα συγκλονιστικό τοπίο που θα ανακαλύπταμε ότι οι φωτογραφίες το αδικούν κατάφορα!! Η πορεία τώρα μας πήγαινε κατά μήκος μιας μεγάλης κοιλάδας, περνώντας μέσα από όμορφα μικρά χωριουδάκια, με κλασσικά αλπικά ξυλόσπιτα γεμάτα λουλούδια και φροντισμένους κήπους. Καταπράσινες πλαγιές, δάση και γραφικά χωριουδάκια, γαλανός ουρανός, καταπληκτικοί άδειοι δρόμοι, επιβλητικά βουνά στον ορίζοντα... Αν υπήρχε κάτι καλύτερο από ένα τέτοιο θέαμα εγώ δεν το είχα βρει ακόμα...

Εδώ οι Άλπεις Ιταλικές είναι μόνο στο όνομα δηλαδή αφού η τεχνοτροπία και η αρχιτεκτονική «βρωμούσαν» γοτθική παρέμβαση. Καλά λένε ότι οι Ιταλίες είναι δύο! Ωστόσο δεν ήταν άσχημο το αποτέλεσμα.

Μπαίνοντας στην Cortina δεσπόζει η πίστα των αλμάτων που φιλοξένησε τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες το 1956. Βέβαια δεν είχε και πολύ χιόνι μέσα στο κατακαλόκαιρο αλλά το θέαμα ήταν εξίσου εντυπωσιακό. Όπως το ξενοδοχείο μας, που ήταν παραδοσιακό κτήριο στολισμένο με ολόφρεσκα και πανέμορφα λουλούδια παντού. HOTEL COLUMBIA. 100€ η διανυκτέρευση το καλοκαίρι, 400€ το χειμώνα!

Η Cortina πολύ γραφική και όμορφή με τις κορυφές των Άλπεων να σου προκαλούν δέος. Όμορφοι δρόμοι, όμορφοι καλοντυμένοι άνθρωποι, ωραία μαγαζιά. Όλα χωρίς υπερβολές και πολύ ήσυχα. Μοναδική «παραφωνία», αλλά όχι δυσάρεστη οι καβαλαραίοι των μηχανών με στολές μοτοσικλετιστή που κάνουν αναβάσεις το καλοκαίρι εκεί.

ψωνίσαμε prosciutto, εκλεκτά Ιταλικά τυριά φρέσκο ψωμί ζεστό, ρόκα και κάποιες ντόπιες λιχουδιές. Με τι θα τα συνοδεύσουμε?? Μετά από τρεις μέρες με non stop κρασί το γυρνάμε στις εξαιρετικές αλπικές μπύρες.

Ήπιαμε ένα καφεδάκι και γυρίσαμε στο δωμάτιο, αράζουμε στο μπαλκόνι με τις λιχουδιές μας και φάτσα τις Δολομιτικές Άλπεις.

Εσωτερική γαλήνη στο απόλυτο. Καληνύχτα......

 

[Zorz59]

Day5

Ξύπνημα σε ώρα πρωινού, και πακετάρισμα τα πράγματα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει πρωινό περίπατο στην Cortina και μετά 244 km οδήγηση για την Βαυαρία.

Ξεκινάμε το περίπατο και είμαστε τυχεροί γιατί έχει μία τρομερά ηλιόλουστη μέρα. Περνάμε έξω από τον σταθμό λεωφορείων της Cortina, ο οποίος έχει μία απλή αλλά τρομερά κλασσική και επιβλητική αρχιτεκτονική και φτάνουμε στο Cable lift του χιονοδρομικού που ξεκινάει μέσα από το χωριό. Dolomiti Superski λέει και εγώ ονειρεύομαι χειμερινή βόλτα στην Cortina, για τσούλημα στις υπέροχες Δολομιτικές Άλπεις!!! Προς έκπληξη μας τα Lift λειτουργούσαν κανονικά και για βόλτα αλλά και φόρτωμα downhill mountain bike, με πολλούς πωρωμένους να ετοιμάζονται για άγριες καταβάσεις. Δυστυχώς δεν είχαμε ώρα για βόλτα με το Lift για να θαυμάσουμε το υπέροχο τοπίο και από ψηλά.

Παρατηρώντας τον κόσμο κατάλαβα γιατί χθες το μεσημέρι που φτάσαμε στην Cortina είχε λίγο κόσμο. Εδώ κυριαρχούν 3 κατηγορίες ανθρώπων. Πρώτοι και καλύτεροι οι πεζοπόροι. Εκατοντάδες πεζοπόροι με hitec εξοπλισμό και οδηγούς με όλα τα μονοπάτια του βουνού. Δεύτεροι οι μηχανόβιοι, φουλ εξοπλισμός και πανάκριβες μηχανές έτοιμες να διασχίσουν όλα τα πάσα των Άλπεων. Και τέλος οι ποδηλάτες δρόμου, και αυτοί κατάλληλα προετοιμασμένοι για τις υπέροχες διαδρομές. Όλοι αυτοί τα πρωινά κάνουν τις εξορμήσεις τους μέχρι αργά το μεσημέρι.

Συνεχίζουμε τον περίπατο μέσα στη καταπράσινη εξοχή με τις τρεχούμενες πόσιμες πηγές και ακόμα δε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ατελείωτη ομορφιά της περιοχής. Πανέμορφο αλπικό τοπίο, όπου επικρατεί το πράσινο, τρεχούμενα νερά και απότομα βράχια. Όμορφα γεφυράκια συμπληρώνουν την εικόνα που δε θέλαμε να αποχωριστούμε με τίποτα.

Επιστροφή και πάλι στο κέντρο της Cortina και στο ξενοδοχείο. Παίρνουμε το όχημα και ξεκινάμε για την διαδρομή της ημέρας.

244 km Άλπεων. Ιταλικές, διάσχιση όλης της Αυστρίας μέσω Kitzbuhel και είσοδος στη Βαυαρία και διαμονή σε παραδοσιακό ξενώνα κάτω από τα Βαυαρικά βουνά. Τι θα δούμε πάλι σήμερα... Η δημιουργική απορία της ανακάλυψης μας κατακλύζει.

Οδηγώντας παρατηρούμε μία λίμνη με ένα πολύ περίεργο ανοιχτό γαλάζιο χρώμα. Σταματάμε από περιέργεια και μαθαίνουμε ότι μία λίμνη από λιωμένο χιόνι από τις Αλπικές κορυφές.

Αφού ταΐσουμε και το άλογο φτάνουμε στα Ιταλό- Αυστριακά σύνορα. Σύνορα εννοούμε μια ταμπέλα που σε ειδοποιεί ότι μπαίνεις Αυστρία. Χωριουδάκια και Lift κρεμασμένα σε κάθε πλαγιά της διαδρομής. Δε μπορώ να φανταστώ τι θα γίνετε εδώ το χειμώνα.

Έχουν πει ότι να οδηγάς στις Άλπεις είναι σαν να οδηγάς σε ένα πίνακα ζωγραφικής. Πόσο αλήθεια είναι αυτό!! Γοτθικά κάστρα σε κορυφές, καταπράσινα δάση, που κόβονται είτε από ποτάμια είτε από πράσινα λιβάδια, λουλούδια πράες αγελάδες και καλοδιατηρημένα χωριά γεμίζουν το σκηνικό...

Η διαδρομή περνάει από Lienz, Moos και Kitzbuhel. Άλλο ένα μέρος που έχουν γίνει χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες. Αλλά δεν έχουμε ώρα να το εξερευνήσουμε, δίνω σιωπηλό ραντεβού για το μέλλον.

Οδηγώντας και φτάνοντας στα σύνορα με την Γερμανία περιμένουμε τις στάνταρ ταμπέλες που θα μας έδειχναν ότι θα μπαίναμε σε Γερμανικό έδαφος. Ξαφνικά βλέπουμε την ταμπέλα που λέει ότι φτάνουμε στο Berchtesdaden, στο χωριό που θα μέναμε. Πότε μπήκαμε Γερμανία ένας θεός ξέρει!!! Διανύουμε τον οικισμό με την κλασική αλπική αρχιτεκτονική και φτάνουμε στον ξενώνα.

Το Berchtesdaden είναι ένας δήμος στις Βαυαρικές Άλπεις. Βρίσκεται στα νότια της επαρχίας Berchtesgadener Land στη Βαυαρία, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία, περίπου 30 km νότια του Σάλτσμπουργκ και 180 km νοτιανατολικά του Μονάχου.

Το Berchtesdaden συχνά συνδέεται με το Watzmann, την τρίτη ψηλότερη κορυφή της Γερμανίας με υψόμετρο 2.713μ., φημισμένη στους ορειβάτες για την Ostwand (ανατολική πλευρά), και την βαθιά λίμνη Königssee (5,2 km²). Άλλη αξιοσημείωτη κορυφή είναι η Kehlstein (1.835μ.) με το Kehlsteinhaus (φωλιά του αετού), που προσφέρει εξαιρετική θέα στους επισκέπτες της.

Ο ξενώνας Tourist Hotel Boehm υπέροχος. Πρωινό ξύπνημα στις Ιταλικές Άλπεις και τώρα μία βεράντα δικιά μας κάτω από τις Βαυαρικές κορυφές.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο στη Βαυαρία είπαμε να πάμε μια βόλτα στην … Αυστρία! Αφήσαμε το βουκολικό, και περάσαμε την ταμπέλα που οριοθετεί τα σύνορα των δύο κρατών.

Με το που περάσαμε τα σύνορα βρεθήκαμε στο Salzburg. Μία μπαρόκ πόλη που μοιάζει να βγήκε από μεσαιωνικό παραμύθι.

Το πνεύμα του Μότσαρτ θα ακολουθεί παντού στην όμορφη γενέτειρά του, μαζί με την μοναδική μουσική κουλτούρα της και τα πανέμορφα τοπία. Το Σάλτσμπουργκ είναι μια πόλη όπου όλα μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί τέλεια.

Η πόλη του Μότσαρτ και του… αλατιού (η οικονομική δύναμη της περιοχής κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, στηρίχθηκε στο ορυκτό αλάτι, τον «λευκό χρυσό»), με την καλοδιατηρημένη μπαρόκ παλαιά συνοικία της και την εύκολη πρόσβαση που προσφέρει προς τις Άλπεις, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αυστριακούς, τουριστικούς προορισμούς, γεμάτος ιστορία, πανέμορφα μέρη και φινέτσα.

Παρκάρουμε το αυτοκίνητο και ξεκινάμε τη βόλτα στην πόλη. Φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στο σπίτι του Μότζαρτ, που τώρα λειτουργεί ως μουσείο, φωτογραφίες στα μεσαιωνικά κτήρια, σαν τους Ασιάτες. Ασιάτες παντού: Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες, όλοι με μία φωτογραφική στο χέρι. Εντύπωση μας έκανε επίσης ένα fast food μόνο με ψάρια και θαλασσινά. Περιμέναμε και ένα τέταρτο να βγάλουμε φωτογραφία μπροστά στο άγαλμα του Μότζαρτ, η φάτσα του οποίου μόστραρε παντού: ταμπέλες, σουβενίρ, σοκολατάκια, you name it.

Με την περιήγηση πεινάσαμε. Παίρνουμε από μια καντίνα χοτ ντογκ και μπύρα. Καθίσαμε σε ένα σιντριβάνι και τα κάναμε να!
Πάνω στο λόφο κολλητά στο Salzburg υπάρχει ένα κάστρο.

Κάστρο Hohensalzburg

Το κάστρο Hohensalzburg, βρίσκεται στην κορυφή του μικρού βουνού Festungsberg, προσφέροντας εκπληκτική θέα των Άλπεων, του ποταμού και ολόκληρης τη πόλης. Κατασκευάστηκε το 1077 με εντολή του πρίγκιπα-Αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ και είναι ένα από τα μεγαλύτερα μεσαιωνικά κάστρα στην Ευρώπη και ένα από τα καλύτερα διατηρημένα.
Το κάστρο ανακαινίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και έγινε ένα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο με το τελεφερίκ Festungsbahn, το οποίο άνοιξε το 1892 και οδηγεί από την πόλη στο Hasengrabenbastei.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή για Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και για Ναζί τη δεκαετία του 1930.

Αποφασίσαμε να το επισκεφθούμε. Πάμε στα ριζά του λόφου όπου βρίσκεται το αναβατόριο, αλλά δε λειτουργεί. Όποτε πρέπει να ανέβουμε 2.500.000 σκαλοπάτια.
Ωστόσο η θέα μας αποζημίωσε. Από εκεί φαινόταν όλο το Salzburg με το ποτάμι να το διασχίζει και έφτανε μέχρι τη Γερμανία.

Κατεβήκαμε κάτω (πιο εύκολα), αγοράσαμε σουβενίρ σαν καλοί τουρίστες και γυρίσαμε στη Βαυαρία.

Το ίδιο βράδυ βρεθήκαμε σε μία ταβέρνα για να φάμε το κατιτίς μας. Εξάλλου όλη μέρα τη βγάλαμε με ένα λουκάνικο! Μετά από μία βόλτα στο χωριό βρήκαμε μία ωραία ταβέρνα με τραπεζάκια έξω σε έναν γραφικό πλακόστρωτο δρόμο.

Καθώς ήμασταν στη Βαυαρία το πρωτόκολλο απαιτούσε μπύρες και λουκάνικα (πάλι). Μόλις καθίσαμε ο Θ αρχισε να λεει εικόνες από Oktoberfest, με τις χοντρές σερβιτόρες να κουβαλάνε τεράστια κρίκερ μπύρας και με τα δύο χέρια. Οπότε φαντάστηκε ότι κάτι τέτοιο θα δούμε και εδώ. Όμως ήρθε να μας πάρει παραγγελία μία κοπέλα πιο αδύνατη από οδοντογλυφίδα.
Άρχισε λοιπόν να μιλάει γερμανικά. Επειδή δεν καταλάβαμε λέξη, τη ρωτάμε «English”? και έφυγε. Τότε ως εκ θαύματος εμφανίστηκε η κλασσικη βαυαρογερμανιδα η οποία μιλούσε αγγλικά. Τη ρωτήσαμε τι μπύρες έχει και μας έδειξε την τοπική μάρκα, που βγάζει πολλά είδη μπύρας. Παραγγείλαμε κι εμείς να πιούμε weiss και μπόλικα λουκάνικα.

Τα λουκάνικα ήταν πολύ δυνατά ή πεινούσαμε πολύ (ή και τα δύο μαζί) πάντως δεν έμεινε τίποτα. Λίγη μπύρα ακόμα και επιστροφή στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε επιτέλους.

 

[Sassenach77]

Το Berchtesdaden είναι ένας δήμος στις Βαυαρικές Άλπεις. Βρίσκεται στα νότια της επαρχίας Berchtesgadener Land στη Βαυαρία, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία, περίπου 30 km νότια του Σάλτσμπουργκ και 180 km νοτιανατολικά του Μονάχου.

Στο Μπερχτεσγκάντεν βρίσκονταν το ορεινό θέρετρο του Χίτλερ, το "Μπέργκοφ". Το μεγαλύτερο μέρος του "Αγώνα του" γράφτηκε εκεί....

 

[Zorz59]

Day6

Ξημερώνει η έκτη μέρα του roadtrip... Σήμερα είμαστε τελείως χαλαροί, Τα χιλιόμετρα είναι ελάχιστα (27 km)και έχει και μια μικρή βαρκάδα!! Τρώμε ένα ωραιότατο πρωινό στο ξενώνα, αυγά, σπιτικά γερμανικά κέικ, και πολλά βουτυράτα τυράκια σε πολλές γεύσεις...

Είμαστε έτοιμοι για την αναχώρηση. Προορισμός μας η Αετοφωλιά του Χίτλερ, το γνωστό Kehlsteinhaus, the Eagle's Nest.

Κάπου εκεί μέσα στα βουνά της Βαυαρίας βρίσκεται σκαρφαλωμένη η αετοφωλιά του Χίτλερ, ό, τι απέμεινε από αυτήν δηλαδή.

Χτισμένο πάνω σε μία βουνοκορφή βρισκόταν ένα οχυρό του Αδόλφου, το οποίο χτίστηκε πολύ γρήγορα για να γίνει στρατηγείο- εξοχικό για το μεγάλο φύρερ. Οι σύμμαχοι φυσικά το ισοπέδωσαν και οι Γερμανοί στη θέση του έχτισαν μία ταβέρνα(!)

Τα λεωφορεία μας ανέβασαν μέχρι τα ριζά του βουνού που φιλοξενεί την αετοφωλιά. Μπήκαμε σε ένα μακρύ πετρόχτιστο τούνελ, ντυμένο με σκούρα καφέ υγρή πέτρα. Το τούνελ ήταν σκοτεινό, με αραιές αχνές λάμπες και κατέληγε σε ένα μικρό οκτάγωνο δωμάτιο. Από εκεί μπαίνεις στο ασανσέρ που σε ανεβάζει στην κορυφή. Φαντάζομαι κάποιον Γερμανό αξιωματικό να έχει κάνει χοντρή μαλακία και να τον φώναξε ο «μεγάλος» να τον «διαβάσει» εκεί πάνω. Το τούνελ ήταν τόσο επιβλητικό που θα έβγαζε το luger και θα αυτοκτονούσε πριν φτάσει στο ασανσέρ. Το ασανσέρ ήταν μικρό, ντυμένο με χαλκό.

Φτάσαμε επάνω και η θέα μας αποστόμωσε: μέσα στα καταπράσινα βουνά, από τη μία έβλεπες το Σάλτσμπουργκ και από την άλλη τη λίμνη Königssee. Ορεινή βλάστηση ξεπρόβαλε ανάμεσα από τους ορεινούς όγκους, ενώ πουλιά εξοικειωμένα με τον κόσμο πετούσαν ή καθόταν στα κλαράκια. Πολλοί τουρίστες φυσικά, αλλά η μαγεία του τοπίου δεν έχανε.

Κατεβήκαμε το βουνά με τα πόδια. Το φιδογυριστό δρομάκι ήταν και αυτό κατάφυτο λόγω της υγρασίας που επικρατεί εκεί όλο το χρόνο, μαζί με τη ζέστη του καλοκαιριού.

Επόμενη στάση το Schönau am Königssee. Ένα τουριστικό χωριουδάκι παραλίμνια της Königssee. Η λίμνη έχει μήκος 7,7χλμ και το τοπίο με τα ψηλά βουνά γύρω της σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε Νορβηγικό φιόρδ. Θεωρείται η πιο καθαρή λίμνη της Γερμανίας και για να διατηρηθεί έτσι ακόμα και τα βαρκάκια που κάνουν το τουρ είναι ηλεκτρικά. Η Königssee θεωρείτε ένα από τα 100 σημαντικά αξιοθέατα της χώρας.

Κάνουμε τον περίπατο μας μέσα στο χωριό και πάμε κατευθείαν στο λιμανάκι για να κλείσουμε round trip εισιτήριο με το βαρκάκι.

Έχουμε εντυπωσιαστεί από τα ηλεκτρικά βαρκάκια, απίστευτη η απουσία ήχου κινητήρα κατά την πλεύση.
Πραγματικά το τοπίο είναι από παραμύθι. Ένας Βαυαρικός παράδεισος. Μια πανέμορφη λίμνη σε ένα υπέροχο και ήρεμο τοπίο που συνδυάζει καταπράσινες και χιονισμένες βουνοκορφές με το υγρό στοιχείο και την έντονη βλάστηση. Η μικρή αυτή λίμνη είναι ονειρική!

Η στάση στην εκκλησία St. Bartholomä προσφέρει υποβλητική θέα προς τα βουνά στα δυτικά και πιο συγκεκριμένα στο βουνό Watzmann, το δεύτερο ψηλότερο στην Γερμανία. Αυτό πάντως που με εντυπωσίασε περισσότερο πέρα από την ομορφιά της φύσης ήταν η ηρεμία που κυριαρχούσε. Είναι εύλογο λοιπόν που η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι η καρδιά του εθνικού πάρκου της περιοχής.

Φτάνουμε στο εκκλησάκι του St. Bartholomä. Πρωτότυπη αρχιτεκτονική για Βαυαρία και εντυπωσιακότατη τοποθεσία. Δίπλα έχουν και μία μικρή ψαροταβέρνα με ψάρια από τη λίμνη.

Παρότι καλοκαίρι είμαστε τυχεροί και δεν έχει τον υπερβολικό κόσμο που συνήθως έχουν αυτά τα μέρη καλοκαίρι. Εξερευνούμε λίγο το μέρος και ξαφνικά από μία γωνιά βλέπουμε κόσμο να καταφτάνει με ορειβατικές μπότες και αντίστοιχο εξοπλισμό. Μαθαίνουμε ότι έχει μονοπάτι στο βουνό για να πας και να έρθεις μέχρι το χωριό περίπου μία ώρα περπάτημα. Κοιτάζω τον Θ και το ρωτάω άμα ψήνεται. Με στραβοκοιτάζει και απαντάει: Πάμε να πιούμε καμιά μπύρα...... Οπότε κατάλαβα ότι το θέμα δεν είναι προς συζήτηση.

Μια μπύρα, ένας καφές, μια καλή παρέα και αύτη η μαγική τοποθεσία συνθέτουν μία από τις ομορφότερες στιγμές του ταξιδιού. Η λέξη γαλήνη είναι η κατάλληλη για να περιγράψει τα συναισθήματα μας.

Ο καιρός στις Άλπεις είναι συχνά μεταβαλλόμενος. Ήλιος συννεφιά βροχή, ευτυχώς όμως δεν μας έχει χαλάσει το τουρ. Μετά τις ανάλογες φωτογραφίες παίρνουμε το καραβάκι για την επιστροφή. Μία σύντομη βόλτα στο Schönau am Königssee γίνεται μόνο και μόνο για να εξερευνήσει ο Θ τα Βαυαροταβερνεία και να διαλέξει σε ποιο θα παίξει το αγαπημένο του άθλημα.... Μπύρες και λουκάνικα!!! Διαλέγει ένα και καθόμαστε για το κλασικό καριwurst και την ντόπια Weiss.

Μετά από αυτήν την ευχάριστη στάση γυρνάμε στο Berchtesdaden. Ευκαιρία να περπατήσουμε και να απολύσουμε και αυτό το χωριουδάκι που μέχρι στιγμής το είχαμε δει πολύ βιαστικά. Το χωριό κλασικό βαυαρικό με βαριά αρχιτεκτονική.

Ο Αδόλφος Χίτλερ έκανε διακοπές στην περιοχή Berchtesgaden από το 1920. Αγόρασε ένα σπίτι στην Obersalzberg πάνω από την πόλη και άρχισε εκτεταμένες ανακαινίσεις τα επόμενα χρόνια. Όπως και άλλοι κορυφαίοι ηγέτες του Ναζιστικού Κόμματος, (Χέρμαν Γκέρινγκ, Joseph Goebbels, και Άλμπερτ Σπέερ) άρχισε να συχνάζει στην περιοχή.

Ως εκ τούτου, η περιοχή επεκτάθηκε , απέκτησε και αναπτυξιακές υποδομές όπως νέο σιδηροδρομικό σταθμό με χώρο υποδοχής για τον Χίτλερ και τους καλεσμένους του, αλλά και ταχυδρομείο

Εντυπωσιακό είναι το μνημείο των πεσόντων του Β Παγκοσμίου πολέμου. Επίσης μεγάλη εντύπωση μας κάνουν και τα ζωγραφισμένα κτίρια σε παραδοσιακές Βαυαρικές σκηνές.

Το κλίμα συμπληρώνουν χιλιάδες σημαιάκια στα χρώματα της σημαίας της Βαυαρίας άσπρο- μπλε για κάποια ντόπια γιορτή. Μία αυστριακή βάφλα με παγωτό ολοκληρώνει τον περίπατο.

Ώρα τώρα για πιο σοβαρά πράγματα.... Μπύρες και Λουκάνικα!!!

Εκεί γύρω από το τραπέζι αναπολούμε την ημέρα. Πως σε τόσο μικρή διαδρομή είδαμε τόσα μαγικά μέρη και γεμίσαμε τόσα συναισθήματα...

Δεν λένε άδικα την περιοχή Βαυαρικό παράδεισο... Κλασικά αποχαιρετάμε την περιοχή με μία σιωπηλή ευχή να ξαναγυρίσουμε.

Πίσω στο ξενοδοχείο ετοιμασίες γιατί αύριο έχει πολύ πρωινό ξύπνημα και πολλές ώρες οδήγηση μέχρι το Urbino....

 

[Zorz59]

Day7

Ξύπνημα από τα χαράματα... Σήμερα η μέρα έχει οδήγηση και λίγο από οδήγηση... Βαυαρία- Urbino... Ο χάρτης λέει 743 km και κοντά 8 ώρες οδήγηση άνευ στάσεων.

Κατεβαίνουμε στο πρωινό του Tourist Hotel Boehm. Μετά από μία σύντομη συζήτηση με το Θ αποφασίζουμε να φάμε ότι υπάρχει στον υπέροχο σπιτικό μπουφέ του ξενώνα και οι στάσεις μας να είναι μόνο για καφεδάκια έτσι ώστε να μην φάμε πάλι τα τραγικά εδέσματα των αυτοκινητοδρόμων.

Και η μάχη ξεκινάει. Λόγω της πολύ πρωινής ώρας είμαστε μόνοι μας στο μπουφέ με την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Κάνουμε ντου στην σπιτική στραπατσάδα, στα τυράκια, στο απίστευτο μπρέτσελ και στα ντόπια βαυαρικά αλλαντικά και λουκάνικα. Μετά το τρίτο refill σε στραπατσάδα βλέπουμε ότι την έχουμε φάει σχεδόν όλη και κοιτάμε απολογητικά την ιδιοκτήτρια. Το καταλαβαίνει και μας λέει να τα φάμε όλα και ότι θα ετοιμάσει άλλα για τους υπόλοιπους.

Το ξεκίνημα του ταξιδιού είναι μέσα από ένα βαυαρικό δάσος και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στην Αυστρία. Από εκεί ακολουθούμε διαφορετικό δρόμο από ότι όταν ανεβήκαμε. Η αυστριακή εθνική οδός απίθανη και χωρίς διόδια. Τα οποία τα πληρώσαμε όλα μαζί όταν συναντήσαμε τα λεγόμενα Tolls Road της Αυστρίας.

Αυτά είναι μία διχάλα πάνω στην εθνική που σου λέει δεξιά 15 ευρώ διόδια τούνελ 20 Km, αριστερά 0 ευρώ διόδια 2 ώρες ανέβασμα στις Άλπεις και κατέβασμα στην άλλη πλευρά. Εννοείτε πως και τις δύο φορές που το συναντήσαμε επιλέξαμε το τούνελ. Λίγο πριν αφήσουμε την Αυστρία πίσω μας γεμίζουμε φθηνή Αυστριακή βενζίνη, διαφορά περίπου 15 cents ανά λίτρο με την ιταλική.

Περνάμε τα ιταλικά σύνορα και από εδώ και πέρα η autostrata θα είναι σύντροφος μας. Κάνα δύο στάσεις για εσπρεσάκια και η autostrata συνεχίζει να μας οδηγεί.

Ξαφνικά κάπου μετά την Βενετία πέφτουμε σε τρελή κίνηση και αρχίζουμε το σημειωτόν. Δεν δίνουμε σημασία και μέσα στην κίνηση θυμόμαστε όλες τις ατάκες του ταξιδιού και λιώνουμε στο γέλιο.
Σε αυτό τον ρυθμό βλέπουμε και ένα ελικόπτερο να κόβει γύρους πάνω από την εθνική. Δε ξέρουμε τι συμβαίνει και ξαφνικά ωπ νάτος ο απίστευτος οδηγάρας που κατάφερε και τούμπαρε το τροχόσπιτο του στην εθνική στην ευθεία και έχει δημιουργήσει μία ουρά 20 km.

Απίθανος τύπος, από το πουθενά πρόβλημα. Αλλά ευτυχώς η έξοδος μας από την autostrata προς Urbino φθάνει. Στο Urbino πηγαίνουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης. Μπανάκι και έτοιμοι για έναν περίπατο στην πόλη πριν την pizzaaaaaaaa!!!!

Το Ουρμπίνο (Urbino) είναι πόλη και δήμος στα Μάρκε, στην κεντρική Ιταλία, η οποία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1998 για την πολιτιστική άνθισή της κατά την Αναγέννηση, ιδίως υπό την εξουσία του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο, δούκα του Ουρμπίνο από το 1444 μέχρι το 1482. Η πόλη έχει 15.291 κατοίκους (Νοέμβριος 2013). Η πόλη βρίσκεται σε μια ψηλή λοφοπλαγιά και διατηρεί αρκετή από την μεσαιωνική εμφάνισή του. Στην πόλη βρίσκεται το πανεπιστημίο του Ουρμπίνο, το οποίο ιδρύθηκε το 1506, και είναι έδρα του αρχιεπισκόπου του Ουρμπίνο. Το πιο γνωστό κτίριο της πόλης είναι το Παλάτσο Ντουκάλε, το οποίο ανακατασκευάστηκε από τον Λουτσιάνο Λαουράνα.

Η μικρή ρωμαϊκή πόλη Urbinum Mataurense («μικρή πόλη στις όχθες του ποταμού Ματαούρος») έγινε σημαντικό στρατηγικό οχυρό στους γοτθικούς πολέμους του 6ου αιώνα, και το 538 οι Βυζαντινοί, με αρχηγό τον στρατηγό Βελισσάριο, την κατέλαβαν από τους Οστρογότθους.

Ο Πιπίνος ο Βραχύς (βασιλιάς των Φράγκων) έδωσε το Ουρμπίνο στον Πάπα το 754/756, μέχρι περίπου το 1200, όταν ήρθε στην κατοχή του Οίκου των Μοντεφέλτρο. Αν και αυτοί οι ευγενείς δεν είχαν άμεση εξουσία επί της κοινότητας, μπορούσαν να ασκήσουν πιέσεις εξελεγούν στη θέση του ποτεστάτου, έναν τίτλο που ο Μπονκόντε ντι Μοντεφέλτρο απέκτησε το 1213, με αποτέλεσμα ότι οι κάτοικοι του Ουρμπίνο να επαναστατήσει και να συμμαχήσει με την ανεξάρτητη κοινότητα του Ρίμινι (1228), τελικά ξαναπήραν τον έλεγχο της πόλης το 1234. Τελικά, όμως, οι ευγενείς Μοντεφέλτρο πήραν τον έλεγχο για μια ακόμη φορά, και τον διατήρησαν μέχρι το 1508. Κατά τη διάρκεια της διαμάχης Γουέλφων και Γιβελλίνων, δύο πολιτικές παρατάξεις που υποστηρίζονται τον παπισμό ή την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αντίστοιχα, το 13ο και 14ο αιώνα, οι Μοντεφέλτρο του Ουρμπίνο ήταν ηγέτες των Γιβελλίνων των Μάρκε και στην περιοχή της Ρομάνιας.

Ανάμεσα στο 1797 και το 1800 η πόλη κατελήφθη από Γαλλικά στρατεύματα, όπως και μεγάλο τμήμα της βόρειας και κέντρικης Ιταλίας. Οι Γάλλοι μετέφεραν έργα τέχνης από τη τέχνη στο Παρίσι και στο Μιλάνο, στις πινακοθήκες του Λούβρου και στην πινακοθήκη Μπρέρα, μειώνοντας και άλλο την τοπική καλλιτεχνική κληρονομιά.[2]

Το 1831 κατασκευάστηκε το καινούργιο παλάτι των Αλμπάνι, σχεδιασμένο από τον Πιέτρο Γκινέλλι, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της σημερινής Πιάτσα ντέλλα Ρεπούμπλικα. Στη συνέχεια στη πόλη έλαβαν χώρα σημαντικές πολεοδομικές βελτιώσεις που άλλαξαν την εμφάνιση της πόλης. Με την κατασκευή του θεάτρου Σάντσιο (1845-1853) δημιουργήθηκε το Κόρσο Γκαριμπάλντι, ένας σκεπαστός δρόμος προς την Πιάτσα ντέλλα Ρεπούμπλικα. Αυτή η αστική ανανέωση αντικατόπριζε τις ιδέες του Φούλβιο Κορμπόλι αλλά σχεδιάστηκε κυρίως από τον αρχιτέκτονα Βιντέντσο Γκινέλλι.[1]

Στις 8 Σεπτέμβρη 1860 τα στρατεύματα από το Πεδεμόντιο εισήλθαν στο Ουρμπίνο, αναγκάζοντας την παράδοση των τελευταίων πυρήνων αντίστασης του παπικού στρατού κάτω από τη στοά του σπιτιού του Ραφαήλ. Ολοκλήρα τα Μάρκε κατακτήθηκαν με την κατάληψη της Αγκόνα τις 29 Σεπτεμβρίου.

Μεταξύ τις 4 και 5 Νοεμβρίου, έλαβε χώρα δημοψήφισμα για την προσάρτηση του Μάρκε στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, το οποίο έληξε με 133.783 ψήφους υπέρ, 260 ψήφους κατά και 1.212 άκυρα ψηφοδέλτια. Στην επαρχία του Ουρμπίνο (συμπεριλαμβανομένου του εδάφους του Πέζαρο) ο αριθμός ήταν 21.111 υπέρ, 365 κατά και 29 άκυρα ψηφοδέλτια. Στη συνέχεια, στις 10 Νοεμβρίου, τα Μάρκε εντάχθηκαν στο Στατούτο Αλμπερτίνο και, στη συνέχεια, στις 17 Δεκεμβρίου, έγινε επίσημο με την έκδοση βασιλικού διατάγματος.[3] Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Ο 20ός αιώνας άρχισε χωρίς να λάβει χώρα κάποιο σημαντικό γεγονός. Η πόλη δεν βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Οι Γερμανοί ανατίταξαν ένα υπό κατασκευή τούνελ κάτω από την πόλη χωρίς να σημειωθούν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο τότε έφορος των Πινακοθηκών και Έργων Τέχνης στο Ουρμπίνο στα Μάρκε Πασκουάλες Ροτόντι τοποθέτησε κρυφά περίπου 10.000 πολύτιμα έργα (συμπεριλαμβανομένων έργων των Τζορτζόνε, Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, Πάολο Ουτσέλλο, Τιτσιάνο, Αντρέα Μαντένια, Ραφαήλ και πολλών άλλων, από όλα τα μεγάλα μουσεία της Ιταλίας), που είχαν κλαπεί από τους Ναζί στο βράχο Σασσοκορβάρο. Οι ενέργειές του κέρδισαν την παγκόσμια αναγνώριση και μέχρι σήμερα ο βράχος είναι γνωστός ως η «Κιβωτός της Τέχνης».[4] Η πόλη απελευθερώθηκε τις 28 Αυγούστου 1944.

Urbino λοιπόν... Πίσω στα κλασσικά Ιταλικά καντούνια. Η διαφορά θερμοκρασίας και αρχιτεκτονικής κάθετα αντίθετη με το αλπικό τοπίο που ήμασταν μέχρι το πρωί. Αναγεννησιακά και μεσαιωνικά κτίρια συνθέτουν το σκηνικό και η βόλτα μας είναι μία χαλάρωση από την πολύωρη οδήγηση.

Ο περίπατος μας, μας φέρνει μπροστά στο πανέμορφο Παλάτσο Ντουκάλε και στη συνέχεια σε ένα απίστευτης αρχιτεκτονικής δημοτικό σχολείο. Ο δάσκαλος καμαρώνει σαν παγώνι και ποζάρει για φωτογραφία όλο χάρη.

Καλά όλα αυτά, ο περίπατος, η αρχιτεκτονική και το αναγεννησιακό κλίμα. Αλλά ήρθε η ώρα για pizza!!!!! Σαν φοιτητούπολη το Urbino έχει πολλά εξαιρετικά και value for money εστιατόρια. Μπαίνουμε σε ένα που είναι κλασικό φοιτητικό στέκι.

ΩΩΩ madonna mia!!! Que pizza!! Γεύση, μέγεθος, τιμή 10/10!!!!!

Συνοδεία κλασικής Ιταλικής μπύρας, Θαυμάζουμε την τεράστια pizza και βουτάμε με τα μούτρα. Μετά από μερικές πολύ σκληρές σκηνές η ξύλινη τάβλα αδειάζει... Πεντανόστιμη.

Μια βραδινή βόλτα είναι υποχρεωτική για την χώνεψη και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο.

Ύπνος λέμε τώρα... Ο ξεκινάει ένα ροχαλητό φορτηγού σε ανηφόρα με στροφές... Κάθε τέταρτο του πετάω μια παντόφλα, ένα μαξιλάρι, μια φάπα... Κάποια στιγμή με παίρνει χαμπάρι. Κάθεται ξύπνιος και κάνει πως ροχαλίζει... Του πετάω ένα μαξιλάρι, το αρπάζει σηκώνεται και μου το σκάει στο κεφάλι καμιά δεκαριά φορες φωνάζοντας....

- Όλο το ταξίδι μου έχεις ρίξει τόσες... Άρπα τώρα....

 

[Zorz59]

Day 8...

Ξημέρωμα 8ης μέρας στο tour.... Από την στιγμή που έχουμε ελάχιστα χιλιόμετρα σήμερα μέχρι το San Marino (85 km), αποφασίσαμε να σηκωθούμε λίγο πιο αργά αλλά πάντα στα πλαίσια του πρωινού. Κατεβαίνουμε στην αίθουσα, κοιτάμε από εδώ κάτι ψίχουλα, από εκεί κάτι άδεια βάζα... Ρωτάμε για breakfast τι έχει?? Απαντάει ο υπεύθυνος τίποτα τέλειωσαν... Τι τελείωσαν ρε μπακαλιάρο?????? Τους κράζουμε και υποσχόμαστε ένα ωραιότατο 0 στο booking και την κάνουμε σε ντόπιο φούρνο και στο αυτοκίνητο για να φύγουμε για την εκδρομή μας.

San Marino

Μέσα στην ιταλική επικράτεια βρίσκεται η «Γαληνοτάτη δημοκρατία του Σαν Μαρίνο». Μία παλαιάς κοπής καστροπολιτεία, ένα μικροκράτος, που ζει σχεδόν αποκλειστικά από τον τουρισμό.

Ο Άγιος Μαρίνος, περίκλειστο μικροκράτος, που περιβάλλεται από την Ιταλία και βρίσκεται στην ιταλική χερσόνησο, στη βορειοανατολική πλευρά των Απεννίνων όρων. Είναι ένα από τα μικρότερα κράτη του κόσμου, με έκταση μόλις 61,19 τ.χλμ. και 33.328 κατοίκους σύμφωνα με επίσημα στοιχεία για το 2017. Είναι μεσόγεια χώρα που βρίσκεται στην κεντρική ιταλική χερσόνησο στην νότια Ευρώπη.

Ο Άγιος Μαρίνος συχνά αναφέρεται ως το παλαιότερο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από τον Μαρίνο της Ραμπ, έναν χριστιανό λιθοξόο στις 3 Σεπτεμβρίου του έτους 301, όταν, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον διωγμό του Διοκλητιανού, κατέφυγε στον τόπο που βρίσκεται σήμερα το κρατίδιο και έχτισε μια εκκλησία. Πολιούχος αγία της χώρας είναι η Αγία Αγάθη.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μαρίνος έφυγε από το νησί της Αδριατικής, Ραμπ (ιταλικά: Arbe), μαζί με τoν αδελφικό του φίλο Λέο και κατευθύνθηκε στην πόλη του Ρίμινι. Μετά τον διωγμό λόγω των χριστιανικών του κηρυγμάτων, κατέφυγε στο κοντινό βουνό Μόντε Τιτάνο (Monte Titano), όπου έχτισε μια μικρή εκκλησία και με αυτόν τον τρόπο ίδρυσε την πόλη και ό,τι σήμερα αποτελεί το κράτος του Αγίου Μαρίνου.

Στα μέσα του 5ου αιώνα σχηματίστηκε μια κοινότητα· εξαιτίας της σχετικά απρόσιτης περιοχής και της ανέχειας, κατάφερε, με μερικές σύντομες «παρεμβολές», να διατηρήσει την αυτονομία της. Το 1631 η ανεξαρτησία της αναγνωρίστηκε και από τον πάπα.

Κατά την πρώιμη φάση της διαδικασίας της ιταλικής ενοποίησης του 19ου αιώνα ο Άγιος Μαρίνος αποτέλεσε τόπο καταφυγίου για πολυάριθμους ανθρώπους οι οποίοι διώχθηκαν επειδή ήταν οπαδοί της Ιταλικής ενοποίησης. Εις ανάμνησιν αυτής της υποστήριξης, ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι αποδέχθηκε την επιθυμία του κράτους του Αγίου Μαρίνου να μη συμπεριληφθεί στο νέο ιταλικό κράτος. Ο Ναπολέων αρνήθηκε, μάλιστα, να καταλάβει τη χώρα. Ο ίδιος σχολίασε: «Μα γιατί είναι μια πρότυπη Δημοκρατία!»

Η κυβέρνηση του Αγίου Μαρίνου ονόμασε τον Αβραάμ Λίνκολν επίτιμο πολίτη της χώρας. Εκείνος απάντησε γραπτώς, λέγοντας ότι η Δημοκρατία αποδείκνυε πως «το κράτος το οποίο θεμελιώθηκε πάνω σε δημοκρατικές αρχές είναι σε θέση να διοικηθεί έτσι, ώστε να είναι ασφαλές και παντοτινό».

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Άγιος Μαρίνος ήταν σε θέση να παραμείνει και επίσημα ουδέτερος. Οι Δυνάμεις του Άξονα υποχώρησαν από τη χώρα και καταδιώχθηκαν από αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των Συμμάχων αποχώρησαν μερικές εβδομάδες αργότερα.

Η χώρα κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της πρώτης δημοκρατικά εκλεγμένης κομμουνιστικής κυβέρνησης, η οποία διήρκεσε από το 1945 έως το 1957.

Ο Άγιος Μαρίνος ήταν η μικρότερη δημοκρατική χώρα στον κόσμο από το 301 έως το 1968, όταν και η νήσος Ναουρού έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Οι Τρεις Πύργοι του Αγίου Μαρίνου είναι χτισμένοι πάνω στις τρεις κορυφές του Μόντε Τιτάνο στην πρωτεύουσα. Απεικονίζονται στη σημαία της χώρας, καθώς επίσης και στο εθνόσημο. Οι τρεις αυτοί πύργοι ονομάζονται:

Guaita - ο παλαιότερος εκ των τριών. Κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα.

Cesta - χτίστηκε τον 13ο αιώνα. Βρίσκεται στην υψηλότερη κορυφή του Μόντε Τιτάνο.

Montale - χτίστηκε το 14ο αιώνα, στη χαμηλότερη κορυφή. Είναι ακόμη ιδιωτικός.

Φτάσαμε το πρωί και παρκάραμε σε ένα ανοιχτό παρκινγκ. Αμέσως πήραμε τον ανήφορο. Σαν να βγήκε από μεσαιωνικό παραμύθι απλωνόταν ένας πέτρινος δρόμος που οδηγούσε στην κορυφή του περίεργου κάστρου. Την εικόνα με τις εκκλησίες και τους πύργους χαλούσαν μόνο οι στρατιές των τουριστών.

Πέτρα παντού και αρχιτεκτονική εποχής. Εξαιρετικά και πανέμορφα τα :

Η Πλατεία Garibaldi, από τις πιο ιδιαίτερες στο ιστορικό κέντρο

Η βασιλική του Σαν Μαρίνο (Basilica Minore del Santo) είναι μια εκκλησία του 19ου αιώνα που χτίστηκε και ιδρύθηκε στον καθεδρικό του 5ου αιώνα.

Το Δημαρχείο και το Άγαλμα της Ελευθερίας στην κεντρική πλατεία. Το άγαλμα της Ελευθερίας δημιουργήθηκε από τον Stefano Galletti το 1876.

Ακόμα και οι στολές των φρουρών ήταν σχεδόν παραδοσιακές. Φτάσαμε στην κορυφή. Μέσα στο Πύργο είχε ένα μουσείο μεσαιωνικού οπλισμού.

Η θέα από εκεί ψηλά ήταν απίστευτα όμορφή.

Ωστόσο ήπιαμε μια μπύρα με θέα την ιταλική ύπαιθρο από ψηλά. Απόλυτη στιγμή χαλάρωσης και ηρεμίας.

Στο κατέβασμα για το parking πετυχαίνουμε 1,2,3,10,30... ωπ τι γίνεται??!! Πόσα 500αρακια??!! Είδαμε μια λέσχη από πεντακοσαράκια να ανεβαίνει το βουνό εξαιρετικά, γυαλιστερά και πολύχρωμα. Κι έτσι η βόλτα στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.

Επιστρέφουμε στο δωμάτιο στο Urbino.και συνεχίζουμε στην κεντρική πλατεία του Urbino για ένα βραδινό appertivo. Εκεί για λίγο δε μιλάμε και μου έρχονται στο μυαλό όλες οι μαγικές στιγμές του ταξιδιού. Ένα κρυφό χαμόγελο σκάει στα χείλια μου. Αύριο λοιπόν επιστροφή Ancona και το μεσημέρι πλοίο για Ηγουμενίτσα....

 

[Zorz59]

Day 9
Τελευταίο πρωινό σε Ιταλικό έδαφος...
Όπως δυστυχώς συμβαίνει πάντα, είχε φτάσει το τέλος κι αυτής της μικρής περιπλάνησης στους χάρτες του κόσμου. Σήμερα το λόγο είχε το πλοίο που θα μας κατέβαζε στην Ελλάδα μέσω Ancona και Ηγουμενίτσας. Το μόνο που ευχόμουν ήταν αυτή τη φορά η διαμονή στο πλοίο να ήταν λίγο πιο ανθρωπινή απ' το μπάχαλο που είχαμε συναντήσει πηγαίνοντας.

Αφού αφήσαμε το μηδενικό ξενοδοχείο φορτώνουμε το Nissan, τσιμπάμε τα καθιερωμένα panini και cappuccino και φεύγουμε για Ancona. Έχουμε 113 km μπροστά μας αλλά φεύγουμε αρκετά πιο νωρίς έτσι ώστε να είμαστε καλυμμένοι από οποιαδήποτε καθυστέρηση.

Τελικά τι χρειάζεται κάποιος για να είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Χιλιόμετρα; Διαδρομές; Νέες εικόνες; Περιπέτεια;

Ναι σε όλα. Όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα, κάτι λιγότερο φανταχτερό όμως άκρως απαραίτητο για να δέσει η συνταγή της ευτυχίας: Μικρές στιγμές ανάπαυλας και αγαλλίασης, παύσεις απαραίτητες στη παρτιτούρα του δρόμου και πάνω απ' όλα καλή παρέα με αγαπημένους φίλους.

Κάθομαι στο κατάστρωμα και βλέπω τον ήλιο να δύει, και πλέον μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.

 

[Zorz59]

Τελοσ ιστοριας