Zorz59
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 1.857
Day7
Ξύπνημα από τα χαράματα... Σήμερα η μέρα έχει οδήγηση και λίγο από οδήγηση... Βαυαρία- Urbino... Ο χάρτης λέει 743 km και κοντά 8 ώρες οδήγηση άνευ στάσεων.
Κατεβαίνουμε στο πρωινό του Tourist Hotel Boehm. Μετά από μία σύντομη συζήτηση με το Θ αποφασίζουμε να φάμε ότι υπάρχει στον υπέροχο σπιτικό μπουφέ του ξενώνα και οι στάσεις μας να είναι μόνο για καφεδάκια έτσι ώστε να μην φάμε πάλι τα τραγικά εδέσματα των αυτοκινητοδρόμων.
Και η μάχη ξεκινάει. Λόγω της πολύ πρωινής ώρας είμαστε μόνοι μας στο μπουφέ με την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Κάνουμε ντου στην σπιτική στραπατσάδα, στα τυράκια, στο απίστευτο μπρέτσελ και στα ντόπια βαυαρικά αλλαντικά και λουκάνικα. Μετά το τρίτο refill σε στραπατσάδα βλέπουμε ότι την έχουμε φάει σχεδόν όλη και κοιτάμε απολογητικά την ιδιοκτήτρια. Το καταλαβαίνει και μας λέει να τα φάμε όλα και ότι θα ετοιμάσει άλλα για τους υπόλοιπους.
Το ξεκίνημα του ταξιδιού είναι μέσα από ένα βαυαρικό δάσος και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στην Αυστρία. Από εκεί ακολουθούμε διαφορετικό δρόμο από ότι όταν ανεβήκαμε. Η αυστριακή εθνική οδός απίθανη και χωρίς διόδια. Τα οποία τα πληρώσαμε όλα μαζί όταν συναντήσαμε τα λεγόμενα Tolls Road της Αυστρίας.
Αυτά είναι μία διχάλα πάνω στην εθνική που σου λέει δεξιά 15 ευρώ διόδια τούνελ 20 Km, αριστερά 0 ευρώ διόδια 2 ώρες ανέβασμα στις Άλπεις και κατέβασμα στην άλλη πλευρά. Εννοείτε πως και τις δύο φορές που το συναντήσαμε επιλέξαμε το τούνελ. Λίγο πριν αφήσουμε την Αυστρία πίσω μας γεμίζουμε φθηνή Αυστριακή βενζίνη, διαφορά περίπου 15 cents ανά λίτρο με την ιταλική.
Περνάμε τα ιταλικά σύνορα και από εδώ και πέρα η autostrata θα είναι σύντροφος μας. Κάνα δύο στάσεις για εσπρεσάκια και η autostrata συνεχίζει να μας οδηγεί.
Ξαφνικά κάπου μετά την Βενετία πέφτουμε σε τρελή κίνηση και αρχίζουμε το σημειωτόν. Δεν δίνουμε σημασία και μέσα στην κίνηση θυμόμαστε όλες τις ατάκες του ταξιδιού και λιώνουμε στο γέλιο.
Σε αυτό τον ρυθμό βλέπουμε και ένα ελικόπτερο να κόβει γύρους πάνω από την εθνική. Δε ξέρουμε τι συμβαίνει και ξαφνικά ωπ νάτος ο απίστευτος οδηγάρας που κατάφερε και τούμπαρε το τροχόσπιτο του στην εθνική στην ευθεία και έχει δημιουργήσει μία ουρά 20 km.
Απίθανος τύπος, από το πουθενά πρόβλημα. Αλλά ευτυχώς η έξοδος μας από την autostrata προς Urbino φθάνει. Στο Urbino πηγαίνουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης. Μπανάκι και έτοιμοι για έναν περίπατο στην πόλη πριν την pizzaaaaaaaa!!!!
Το Ουρμπίνο (Urbino) είναι πόλη και δήμος στα Μάρκε, στην κεντρική Ιταλία, η οποία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1998 για την πολιτιστική άνθισή της κατά την Αναγέννηση, ιδίως υπό την εξουσία του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο, δούκα του Ουρμπίνο από το 1444 μέχρι το 1482. Η πόλη έχει 15.291 κατοίκους (Νοέμβριος 2013). Η πόλη βρίσκεται σε μια ψηλή λοφοπλαγιά και διατηρεί αρκετή από την μεσαιωνική εμφάνισή του. Στην πόλη βρίσκεται το πανεπιστημίο του Ουρμπίνο, το οποίο ιδρύθηκε το 1506, και είναι έδρα του αρχιεπισκόπου του Ουρμπίνο. Το πιο γνωστό κτίριο της πόλης είναι το Παλάτσο Ντουκάλε, το οποίο ανακατασκευάστηκε από τον Λουτσιάνο Λαουράνα.
Η μικρή ρωμαϊκή πόλη Urbinum Mataurense («μικρή πόλη στις όχθες του ποταμού Ματαούρος») έγινε σημαντικό στρατηγικό οχυρό στους γοτθικούς πολέμους του 6ου αιώνα, και το 538 οι Βυζαντινοί, με αρχηγό τον στρατηγό Βελισσάριο, την κατέλαβαν από τους Οστρογότθους.
Ο Πιπίνος ο Βραχύς (βασιλιάς των Φράγκων) έδωσε το Ουρμπίνο στον Πάπα το 754/756, μέχρι περίπου το 1200, όταν ήρθε στην κατοχή του Οίκου των Μοντεφέλτρο. Αν και αυτοί οι ευγενείς δεν είχαν άμεση εξουσία επί της κοινότητας, μπορούσαν να ασκήσουν πιέσεις εξελεγούν στη θέση του ποτεστάτου, έναν τίτλο που ο Μπονκόντε ντι Μοντεφέλτρο απέκτησε το 1213, με αποτέλεσμα ότι οι κάτοικοι του Ουρμπίνο να επαναστατήσει και να συμμαχήσει με την ανεξάρτητη κοινότητα του Ρίμινι (1228), τελικά ξαναπήραν τον έλεγχο της πόλης το 1234. Τελικά, όμως, οι ευγενείς Μοντεφέλτρο πήραν τον έλεγχο για μια ακόμη φορά, και τον διατήρησαν μέχρι το 1508. Κατά τη διάρκεια της διαμάχης Γουέλφων και Γιβελλίνων, δύο πολιτικές παρατάξεις που υποστηρίζονται τον παπισμό ή την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αντίστοιχα, το 13ο και 14ο αιώνα, οι Μοντεφέλτρο του Ουρμπίνο ήταν ηγέτες των Γιβελλίνων των Μάρκε και στην περιοχή της Ρομάνιας.
Ανάμεσα στο 1797 και το 1800 η πόλη κατελήφθη από Γαλλικά στρατεύματα, όπως και μεγάλο τμήμα της βόρειας και κέντρικης Ιταλίας. Οι Γάλλοι μετέφεραν έργα τέχνης από τη τέχνη στο Παρίσι και στο Μιλάνο, στις πινακοθήκες του Λούβρου και στην πινακοθήκη Μπρέρα, μειώνοντας και άλλο την τοπική καλλιτεχνική κληρονομιά.[2]
Το 1831 κατασκευάστηκε το καινούργιο παλάτι των Αλμπάνι, σχεδιασμένο από τον Πιέτρο Γκινέλλι, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της σημερινής Πιάτσα ντέλλα Ρεπούμπλικα. Στη συνέχεια στη πόλη έλαβαν χώρα σημαντικές πολεοδομικές βελτιώσεις που άλλαξαν την εμφάνιση της πόλης. Με την κατασκευή του θεάτρου Σάντσιο (1845-1853) δημιουργήθηκε το Κόρσο Γκαριμπάλντι, ένας σκεπαστός δρόμος προς την Πιάτσα ντέλλα Ρεπούμπλικα. Αυτή η αστική ανανέωση αντικατόπριζε τις ιδέες του Φούλβιο Κορμπόλι αλλά σχεδιάστηκε κυρίως από τον αρχιτέκτονα Βιντέντσο Γκινέλλι.[1]
Στις 8 Σεπτέμβρη 1860 τα στρατεύματα από το Πεδεμόντιο εισήλθαν στο Ουρμπίνο, αναγκάζοντας την παράδοση των τελευταίων πυρήνων αντίστασης του παπικού στρατού κάτω από τη στοά του σπιτιού του Ραφαήλ. Ολοκλήρα τα Μάρκε κατακτήθηκαν με την κατάληψη της Αγκόνα τις 29 Σεπτεμβρίου.
Μεταξύ τις 4 και 5 Νοεμβρίου, έλαβε χώρα δημοψήφισμα για την προσάρτηση του Μάρκε στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, το οποίο έληξε με 133.783 ψήφους υπέρ, 260 ψήφους κατά και 1.212 άκυρα ψηφοδέλτια. Στην επαρχία του Ουρμπίνο (συμπεριλαμβανομένου του εδάφους του Πέζαρο) ο αριθμός ήταν 21.111 υπέρ, 365 κατά και 29 άκυρα ψηφοδέλτια. Στη συνέχεια, στις 10 Νοεμβρίου, τα Μάρκε εντάχθηκαν στο Στατούτο Αλμπερτίνο και, στη συνέχεια, στις 17 Δεκεμβρίου, έγινε επίσημο με την έκδοση βασιλικού διατάγματος.[3] Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο 20ός αιώνας άρχισε χωρίς να λάβει χώρα κάποιο σημαντικό γεγονός. Η πόλη δεν βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Οι Γερμανοί ανατίταξαν ένα υπό κατασκευή τούνελ κάτω από την πόλη χωρίς να σημειωθούν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο τότε έφορος των Πινακοθηκών και Έργων Τέχνης στο Ουρμπίνο στα Μάρκε Πασκουάλες Ροτόντι τοποθέτησε κρυφά περίπου 10.000 πολύτιμα έργα (συμπεριλαμβανομένων έργων των Τζορτζόνε, Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, Πάολο Ουτσέλλο, Τιτσιάνο, Αντρέα Μαντένια, Ραφαήλ και πολλών άλλων, από όλα τα μεγάλα μουσεία της Ιταλίας), που είχαν κλαπεί από τους Ναζί στο βράχο Σασσοκορβάρο. Οι ενέργειές του κέρδισαν την παγκόσμια αναγνώριση και μέχρι σήμερα ο βράχος είναι γνωστός ως η «Κιβωτός της Τέχνης».[4] Η πόλη απελευθερώθηκε τις 28 Αυγούστου 1944.
Urbino λοιπόν... Πίσω στα κλασσικά Ιταλικά καντούνια. Η διαφορά θερμοκρασίας και αρχιτεκτονικής κάθετα αντίθετη με το αλπικό τοπίο που ήμασταν μέχρι το πρωί. Αναγεννησιακά και μεσαιωνικά κτίρια συνθέτουν το σκηνικό και η βόλτα μας είναι μία χαλάρωση από την πολύωρη οδήγηση.
Ο περίπατος μας, μας φέρνει μπροστά στο πανέμορφο Παλάτσο Ντουκάλε και στη συνέχεια σε ένα απίστευτης αρχιτεκτονικής δημοτικό σχολείο. Ο δάσκαλος καμαρώνει σαν παγώνι και ποζάρει για φωτογραφία όλο χάρη.
Καλά όλα αυτά, ο περίπατος, η αρχιτεκτονική και το αναγεννησιακό κλίμα. Αλλά ήρθε η ώρα για pizza!!!!! Σαν φοιτητούπολη το Urbino έχει πολλά εξαιρετικά και value for money εστιατόρια. Μπαίνουμε σε ένα που είναι κλασικό φοιτητικό στέκι.
ΩΩΩ madonna mia!!! Que pizza!! Γεύση, μέγεθος, τιμή 10/10!!!!!
Συνοδεία κλασικής Ιταλικής μπύρας, Θαυμάζουμε την τεράστια pizza και βουτάμε με τα μούτρα. Μετά από μερικές πολύ σκληρές σκηνές η ξύλινη τάβλα αδειάζει... Πεντανόστιμη.
Μια βραδινή βόλτα είναι υποχρεωτική για την χώνεψη και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Ύπνος λέμε τώρα... Ο ξεκινάει ένα ροχαλητό φορτηγού σε ανηφόρα με στροφές... Κάθε τέταρτο του πετάω μια παντόφλα, ένα μαξιλάρι, μια φάπα... Κάποια στιγμή με παίρνει χαμπάρι. Κάθεται ξύπνιος και κάνει πως ροχαλίζει... Του πετάω ένα μαξιλάρι, το αρπάζει σηκώνεται και μου το σκάει στο κεφάλι καμιά δεκαριά φορες φωνάζοντας....
- Όλο το ταξίδι μου έχεις ρίξει τόσες... Άρπα τώρα....
Ξύπνημα από τα χαράματα... Σήμερα η μέρα έχει οδήγηση και λίγο από οδήγηση... Βαυαρία- Urbino... Ο χάρτης λέει 743 km και κοντά 8 ώρες οδήγηση άνευ στάσεων.
Κατεβαίνουμε στο πρωινό του Tourist Hotel Boehm. Μετά από μία σύντομη συζήτηση με το Θ αποφασίζουμε να φάμε ότι υπάρχει στον υπέροχο σπιτικό μπουφέ του ξενώνα και οι στάσεις μας να είναι μόνο για καφεδάκια έτσι ώστε να μην φάμε πάλι τα τραγικά εδέσματα των αυτοκινητοδρόμων.
Και η μάχη ξεκινάει. Λόγω της πολύ πρωινής ώρας είμαστε μόνοι μας στο μπουφέ με την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Κάνουμε ντου στην σπιτική στραπατσάδα, στα τυράκια, στο απίστευτο μπρέτσελ και στα ντόπια βαυαρικά αλλαντικά και λουκάνικα. Μετά το τρίτο refill σε στραπατσάδα βλέπουμε ότι την έχουμε φάει σχεδόν όλη και κοιτάμε απολογητικά την ιδιοκτήτρια. Το καταλαβαίνει και μας λέει να τα φάμε όλα και ότι θα ετοιμάσει άλλα για τους υπόλοιπους.
Το ξεκίνημα του ταξιδιού είναι μέσα από ένα βαυαρικό δάσος και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στην Αυστρία. Από εκεί ακολουθούμε διαφορετικό δρόμο από ότι όταν ανεβήκαμε. Η αυστριακή εθνική οδός απίθανη και χωρίς διόδια. Τα οποία τα πληρώσαμε όλα μαζί όταν συναντήσαμε τα λεγόμενα Tolls Road της Αυστρίας.
Αυτά είναι μία διχάλα πάνω στην εθνική που σου λέει δεξιά 15 ευρώ διόδια τούνελ 20 Km, αριστερά 0 ευρώ διόδια 2 ώρες ανέβασμα στις Άλπεις και κατέβασμα στην άλλη πλευρά. Εννοείτε πως και τις δύο φορές που το συναντήσαμε επιλέξαμε το τούνελ. Λίγο πριν αφήσουμε την Αυστρία πίσω μας γεμίζουμε φθηνή Αυστριακή βενζίνη, διαφορά περίπου 15 cents ανά λίτρο με την ιταλική.
Περνάμε τα ιταλικά σύνορα και από εδώ και πέρα η autostrata θα είναι σύντροφος μας. Κάνα δύο στάσεις για εσπρεσάκια και η autostrata συνεχίζει να μας οδηγεί.
Ξαφνικά κάπου μετά την Βενετία πέφτουμε σε τρελή κίνηση και αρχίζουμε το σημειωτόν. Δεν δίνουμε σημασία και μέσα στην κίνηση θυμόμαστε όλες τις ατάκες του ταξιδιού και λιώνουμε στο γέλιο.
Σε αυτό τον ρυθμό βλέπουμε και ένα ελικόπτερο να κόβει γύρους πάνω από την εθνική. Δε ξέρουμε τι συμβαίνει και ξαφνικά ωπ νάτος ο απίστευτος οδηγάρας που κατάφερε και τούμπαρε το τροχόσπιτο του στην εθνική στην ευθεία και έχει δημιουργήσει μία ουρά 20 km.
Απίθανος τύπος, από το πουθενά πρόβλημα. Αλλά ευτυχώς η έξοδος μας από την autostrata προς Urbino φθάνει. Στο Urbino πηγαίνουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης. Μπανάκι και έτοιμοι για έναν περίπατο στην πόλη πριν την pizzaaaaaaaa!!!!
Το Ουρμπίνο (Urbino) είναι πόλη και δήμος στα Μάρκε, στην κεντρική Ιταλία, η οποία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1998 για την πολιτιστική άνθισή της κατά την Αναγέννηση, ιδίως υπό την εξουσία του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο, δούκα του Ουρμπίνο από το 1444 μέχρι το 1482. Η πόλη έχει 15.291 κατοίκους (Νοέμβριος 2013). Η πόλη βρίσκεται σε μια ψηλή λοφοπλαγιά και διατηρεί αρκετή από την μεσαιωνική εμφάνισή του. Στην πόλη βρίσκεται το πανεπιστημίο του Ουρμπίνο, το οποίο ιδρύθηκε το 1506, και είναι έδρα του αρχιεπισκόπου του Ουρμπίνο. Το πιο γνωστό κτίριο της πόλης είναι το Παλάτσο Ντουκάλε, το οποίο ανακατασκευάστηκε από τον Λουτσιάνο Λαουράνα.
Η μικρή ρωμαϊκή πόλη Urbinum Mataurense («μικρή πόλη στις όχθες του ποταμού Ματαούρος») έγινε σημαντικό στρατηγικό οχυρό στους γοτθικούς πολέμους του 6ου αιώνα, και το 538 οι Βυζαντινοί, με αρχηγό τον στρατηγό Βελισσάριο, την κατέλαβαν από τους Οστρογότθους.
Ο Πιπίνος ο Βραχύς (βασιλιάς των Φράγκων) έδωσε το Ουρμπίνο στον Πάπα το 754/756, μέχρι περίπου το 1200, όταν ήρθε στην κατοχή του Οίκου των Μοντεφέλτρο. Αν και αυτοί οι ευγενείς δεν είχαν άμεση εξουσία επί της κοινότητας, μπορούσαν να ασκήσουν πιέσεις εξελεγούν στη θέση του ποτεστάτου, έναν τίτλο που ο Μπονκόντε ντι Μοντεφέλτρο απέκτησε το 1213, με αποτέλεσμα ότι οι κάτοικοι του Ουρμπίνο να επαναστατήσει και να συμμαχήσει με την ανεξάρτητη κοινότητα του Ρίμινι (1228), τελικά ξαναπήραν τον έλεγχο της πόλης το 1234. Τελικά, όμως, οι ευγενείς Μοντεφέλτρο πήραν τον έλεγχο για μια ακόμη φορά, και τον διατήρησαν μέχρι το 1508. Κατά τη διάρκεια της διαμάχης Γουέλφων και Γιβελλίνων, δύο πολιτικές παρατάξεις που υποστηρίζονται τον παπισμό ή την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αντίστοιχα, το 13ο και 14ο αιώνα, οι Μοντεφέλτρο του Ουρμπίνο ήταν ηγέτες των Γιβελλίνων των Μάρκε και στην περιοχή της Ρομάνιας.
Ανάμεσα στο 1797 και το 1800 η πόλη κατελήφθη από Γαλλικά στρατεύματα, όπως και μεγάλο τμήμα της βόρειας και κέντρικης Ιταλίας. Οι Γάλλοι μετέφεραν έργα τέχνης από τη τέχνη στο Παρίσι και στο Μιλάνο, στις πινακοθήκες του Λούβρου και στην πινακοθήκη Μπρέρα, μειώνοντας και άλλο την τοπική καλλιτεχνική κληρονομιά.[2]
Το 1831 κατασκευάστηκε το καινούργιο παλάτι των Αλμπάνι, σχεδιασμένο από τον Πιέτρο Γκινέλλι, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της σημερινής Πιάτσα ντέλλα Ρεπούμπλικα. Στη συνέχεια στη πόλη έλαβαν χώρα σημαντικές πολεοδομικές βελτιώσεις που άλλαξαν την εμφάνιση της πόλης. Με την κατασκευή του θεάτρου Σάντσιο (1845-1853) δημιουργήθηκε το Κόρσο Γκαριμπάλντι, ένας σκεπαστός δρόμος προς την Πιάτσα ντέλλα Ρεπούμπλικα. Αυτή η αστική ανανέωση αντικατόπριζε τις ιδέες του Φούλβιο Κορμπόλι αλλά σχεδιάστηκε κυρίως από τον αρχιτέκτονα Βιντέντσο Γκινέλλι.[1]
Στις 8 Σεπτέμβρη 1860 τα στρατεύματα από το Πεδεμόντιο εισήλθαν στο Ουρμπίνο, αναγκάζοντας την παράδοση των τελευταίων πυρήνων αντίστασης του παπικού στρατού κάτω από τη στοά του σπιτιού του Ραφαήλ. Ολοκλήρα τα Μάρκε κατακτήθηκαν με την κατάληψη της Αγκόνα τις 29 Σεπτεμβρίου.
Μεταξύ τις 4 και 5 Νοεμβρίου, έλαβε χώρα δημοψήφισμα για την προσάρτηση του Μάρκε στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, το οποίο έληξε με 133.783 ψήφους υπέρ, 260 ψήφους κατά και 1.212 άκυρα ψηφοδέλτια. Στην επαρχία του Ουρμπίνο (συμπεριλαμβανομένου του εδάφους του Πέζαρο) ο αριθμός ήταν 21.111 υπέρ, 365 κατά και 29 άκυρα ψηφοδέλτια. Στη συνέχεια, στις 10 Νοεμβρίου, τα Μάρκε εντάχθηκαν στο Στατούτο Αλμπερτίνο και, στη συνέχεια, στις 17 Δεκεμβρίου, έγινε επίσημο με την έκδοση βασιλικού διατάγματος.[3] Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο 20ός αιώνας άρχισε χωρίς να λάβει χώρα κάποιο σημαντικό γεγονός. Η πόλη δεν βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Οι Γερμανοί ανατίταξαν ένα υπό κατασκευή τούνελ κάτω από την πόλη χωρίς να σημειωθούν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο τότε έφορος των Πινακοθηκών και Έργων Τέχνης στο Ουρμπίνο στα Μάρκε Πασκουάλες Ροτόντι τοποθέτησε κρυφά περίπου 10.000 πολύτιμα έργα (συμπεριλαμβανομένων έργων των Τζορτζόνε, Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, Πάολο Ουτσέλλο, Τιτσιάνο, Αντρέα Μαντένια, Ραφαήλ και πολλών άλλων, από όλα τα μεγάλα μουσεία της Ιταλίας), που είχαν κλαπεί από τους Ναζί στο βράχο Σασσοκορβάρο. Οι ενέργειές του κέρδισαν την παγκόσμια αναγνώριση και μέχρι σήμερα ο βράχος είναι γνωστός ως η «Κιβωτός της Τέχνης».[4] Η πόλη απελευθερώθηκε τις 28 Αυγούστου 1944.
Urbino λοιπόν... Πίσω στα κλασσικά Ιταλικά καντούνια. Η διαφορά θερμοκρασίας και αρχιτεκτονικής κάθετα αντίθετη με το αλπικό τοπίο που ήμασταν μέχρι το πρωί. Αναγεννησιακά και μεσαιωνικά κτίρια συνθέτουν το σκηνικό και η βόλτα μας είναι μία χαλάρωση από την πολύωρη οδήγηση.
Ο περίπατος μας, μας φέρνει μπροστά στο πανέμορφο Παλάτσο Ντουκάλε και στη συνέχεια σε ένα απίστευτης αρχιτεκτονικής δημοτικό σχολείο. Ο δάσκαλος καμαρώνει σαν παγώνι και ποζάρει για φωτογραφία όλο χάρη.
Καλά όλα αυτά, ο περίπατος, η αρχιτεκτονική και το αναγεννησιακό κλίμα. Αλλά ήρθε η ώρα για pizza!!!!! Σαν φοιτητούπολη το Urbino έχει πολλά εξαιρετικά και value for money εστιατόρια. Μπαίνουμε σε ένα που είναι κλασικό φοιτητικό στέκι.
ΩΩΩ madonna mia!!! Que pizza!! Γεύση, μέγεθος, τιμή 10/10!!!!!
Συνοδεία κλασικής Ιταλικής μπύρας, Θαυμάζουμε την τεράστια pizza και βουτάμε με τα μούτρα. Μετά από μερικές πολύ σκληρές σκηνές η ξύλινη τάβλα αδειάζει... Πεντανόστιμη.
Μια βραδινή βόλτα είναι υποχρεωτική για την χώνεψη και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Ύπνος λέμε τώρα... Ο ξεκινάει ένα ροχαλητό φορτηγού σε ανηφόρα με στροφές... Κάθε τέταρτο του πετάω μια παντόφλα, ένα μαξιλάρι, μια φάπα... Κάποια στιγμή με παίρνει χαμπάρι. Κάθεται ξύπνιος και κάνει πως ροχαλίζει... Του πετάω ένα μαξιλάρι, το αρπάζει σηκώνεται και μου το σκάει στο κεφάλι καμιά δεκαριά φορες φωνάζοντας....
- Όλο το ταξίδι μου έχεις ρίξει τόσες... Άρπα τώρα....
Last edited by a moderator:
