Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.822
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Πολύ όμορφα τα λές όμορφη μικρή Τσοπάνα!!! Αναμένουμε την συνέχεια! 
Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)
- Thread starter mikrh tsopana
- Ημερομηνία δημιουργίας
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.4: Η χώρα του ποτέ (aka Baños)
Ο κόσμος στο Quitumbe έμοιαζε ανυπόμονος. Φαντάζομαι ότι πολλοί από αυτούς, όπως και εμείς, θα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα αλλά η κίνηση δεν τους επέτρεψε να πάρουν μιαν ανάσα, να κάνουν ένα τσιγάρο πριν επιβιβαστούν. Για όλους έχει ο θεός όμως, και στην προκειμένη περίπτωση, για όλους έχει ο οδηγός. Έτσι, με μία καθυστέρηση μισής και βάλε ώρας, ξεκινήσαμε.
Η διαδρομή πανέμορφη, δυστυχώς όμως είναι νύχτα και δε μπορούμε να δούμε τα ηφαίστεια που μας χαιρετούν κατά την έξοδό μας από την πόλη.
Η ώρα 12 και κάτι τα μεσάνυχτα και μόλις έχουμε μπει στην παραμυθένια πόλη Bαños. Από ποιό παραμύθι να ξεπρόβαλλε; Κοιτάζω τον φωτισμένο καταρράκτη και είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί ξεκουράζονται οι νεράιδες που φιλάνε τους κατοίκους. Έπειτα, κοιτάζω τα βουνά μες στην ομίχλη και είμαι σε επιφυλακή να πολεμήσω τον δράκο που ετοιμάζεται να κατέβει στην πόλη. Δε ξέρω σε ποιό παραμύθι ανήκει αυτή η πόλη, εγώ όμως όταν βρίσκομαι σε αυτή την πόλη θέλω να ανήκω στην παρέα του Πίτερ Παν(κ), δε θέλω να φύγω ποτέ!
Ο ίδιος καταρράκτης που όλο το βράδυ μου τραγουδούσε τραγούδια για να κοιμηθώ, ο ίδιος τώρα μου λέει :
Ξύπνα! Δεν ανήκεις στη χώρα του Ποτέ, ο χρόνος περνάει κι η πόλη είναι εξίσου μαγική τη μέρα!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Τα Baños, ελληνιστί λουτρά, είναι το αστέρι των εκουαδοριανών Άνδεων. Η πόλη είναι γνωστή για την όμορφη φύση που την περιβάλλει. Με εντυπωσιακά βουνά, ακούραστους καταρράκτες, ξέφρενα ηφαίστεια στο βιογραφικό της, η πόλη προσφέρεται για μια πληθώρα από αθλήματα, όπως rafting, ποδήλατο βουνού, canyoning, ιππασία, παρα πέντε και πολλά άλλα όπως και χαλάρωση στα φυσικά λουτρά, είναι όμως πιο γνωστή από όλα για το δεντρόσπιτο (casadelarbol) με την γνωστή κούνια στην άκρη του κόσμου( columbio). Γνώμη μου: η κούνια φυσικά δε βρίσκεται στην άκρη του κόσμου, δε βρίσκεται καν στην άκρη ενός γκρεμού, αξίζει όμως μια επίσκεψη όχι μόνο για την φωτογραφία που φυσικά όλοι βγάλαμε, αλλά και για την όμορφη θέα και τους καταρράκτες που συναντάει κανείς στον γυρισμό. Η ανάβαση είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο και μπορείς να βρεις αρκετά τζιπάκια στα άπειρα γραφεία με αθλήματα που έχει εκεί για 20 ευρώ πηγαινέλα, που αν είναι όμως 6-7 άτομα δεν είναι σχεδόν τίποτα.
Πέρα από αυτό, το ράφτινγκ στον ποταμό Pastaza αποδείχτηκε πολύ όμορφη εμπειρία αλλά η πιο μαγική εμπειρία και κάτι που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους είναι η ενοικίαση ποδηλάτου. Με κόστος από 6 μέχρι 8 ντόλαρς για όλη τη μέρα και αδιαπραγμάτευτη τοποθέτηση κράνους στο κεφάλι, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος μοιράζεσαι το δρόμο με αυτοκίνητα και άλλα ογκώδη αντικείμενα, κατεβαίνεις και σε μερικά σημεία ανεβαίνεις μία απίστευτη διαδρομή γεμάτη βουνά, ποτάμια και καταρράκτες για να φτάσεις στο μείζον τουριστικό θέρετρο, τον καταρράκτη Pailon del Diablo. Εκεί, με την κλειδαριά που σου έχουν δώσει από το γραφείο, κλειδώνεις το ποδήλατο και ανεβοκατεβαίνεις ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσεις στον φημισμένο καταρράκτη. Από εκεί υπάρχει η επιλογή να χωθείς κυριολεκτικά μες στη σπηλιά (ψηλοί το νού σας, σας φάγαμε! ) για να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στο όμορφο αυτό δημιούργημα που έφτιαξε η φύση κι εκμεταλλεύτηκε (για 1.5 ντόλαρ) ο άνθρωπος.
Καλά τα αθλήματα, αλλά για μια ξεκούραση και λίγο ακόμη τουρισμό κρίνεται απαραίτητη η επίσκεψη στην εκκλησία της πόλης. Κατα την είσοδο στην εκκλησία, δεξιά και αριστερά υπάρχουν εικόνες που είναι αφιερωμένες σε «θαύματα που έχουν γίνει σε αυτή την πόλη» όπως για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο που έπεσε στον γκρεμό και κανείς από τους επιβαίνοντες δεν έπαθε τίποτα. Λίγο πιο μέσα, υπάρχει ένα μουσείο-λίγο-απ’όλα το οποίο για κανένα λόγο δε θα συνιστούσα σε κανέναν, καθώς οι μισές αίθουσες ήταν κλειστές και αυτές που ήταν ανοιχτές μου προκαλούσαν έντονη δυσφορία, ενώ έλειπαν από παντού επεξηγήσεις.
Κι αν τα Baños είναι μία φορά αγαπητά στους φυσιολάτρεις, είναι δυο φορές αγαπητά στα παρτόσκυλα. Για μια στιγμή... Γιατί βρίσκομαι στα Baños ? Γιατί δεν είμαι στο Κίτο? Πανεπιστήμιο δεν έχω? Α ναι! Βρίσκομαι στα Baños γιατί οι μέρες αυτές είναι αργία για το Εκουαδόρ από την κορφή των Άνδεων ως τα νύχια στο βυθό κάποιας παραλίας στο Γκουαγιακίλ. Είναι αργία γιατί είναι η μέρα των νεκρών και οι Εκουαδοριανοί τιμάνε τις ψυχές των νεκρών πίνοντας colada moradaκαι τρώγοντας guaguas de pan. Ή ξαπλώνοντας σε κάποια παραλία... Ή παρτάροντας μέχρι τελικής πτώσης στα Baños.
Πφφφ... Καλά μου το έλεγε ο καταρράκτης, η νεράιδα που έπινε νερό το βράδυ δεν είναι η Tinkerbellκι εγώ δε βρίσκομαι στη χώρα του Ποτέ. Οι μέρες έχουν τελειώσει, ο σάκος γέμισε με ρούχα κι έτσι αναγκάστηκα να αφήσω λίγη από την καρδιά μου σ’αυτή την πόλη. Η μαγεία όμως συνεχίστηκε, καθώς στο γυρισμό ο ήλιος ήταν παρών κι έτσι μπορέσαμε να δούμε μερικά από τα 82 ηφαίστεια που απλώνουν την αρίδα τους σε αυτό το κομμάτι γης. Μία(ή και περισσότερες) αχνές φωτογραφίες από το αχνιστό Cotopaxiήταν απαραίτητο κομμάτι στη συλλογή μου.
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση τελείωσε για απόψε. Τα φώτα όμως δε θα ανάψουν. Δε θα ανάψουν γιατί το φως της πόλης μας είναι πιο έντονο και λαμπερό από κάθε προβολέα.
Υποκεφάλαιο 1.4: Η χώρα του ποτέ (aka Baños)
Ο κόσμος στο Quitumbe έμοιαζε ανυπόμονος. Φαντάζομαι ότι πολλοί από αυτούς, όπως και εμείς, θα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα αλλά η κίνηση δεν τους επέτρεψε να πάρουν μιαν ανάσα, να κάνουν ένα τσιγάρο πριν επιβιβαστούν. Για όλους έχει ο θεός όμως, και στην προκειμένη περίπτωση, για όλους έχει ο οδηγός. Έτσι, με μία καθυστέρηση μισής και βάλε ώρας, ξεκινήσαμε.
Η διαδρομή πανέμορφη, δυστυχώς όμως είναι νύχτα και δε μπορούμε να δούμε τα ηφαίστεια που μας χαιρετούν κατά την έξοδό μας από την πόλη.
Η ώρα 12 και κάτι τα μεσάνυχτα και μόλις έχουμε μπει στην παραμυθένια πόλη Bαños. Από ποιό παραμύθι να ξεπρόβαλλε; Κοιτάζω τον φωτισμένο καταρράκτη και είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί ξεκουράζονται οι νεράιδες που φιλάνε τους κατοίκους. Έπειτα, κοιτάζω τα βουνά μες στην ομίχλη και είμαι σε επιφυλακή να πολεμήσω τον δράκο που ετοιμάζεται να κατέβει στην πόλη. Δε ξέρω σε ποιό παραμύθι ανήκει αυτή η πόλη, εγώ όμως όταν βρίσκομαι σε αυτή την πόλη θέλω να ανήκω στην παρέα του Πίτερ Παν(κ), δε θέλω να φύγω ποτέ!
Ο ίδιος καταρράκτης που όλο το βράδυ μου τραγουδούσε τραγούδια για να κοιμηθώ, ο ίδιος τώρα μου λέει :
Ξύπνα! Δεν ανήκεις στη χώρα του Ποτέ, ο χρόνος περνάει κι η πόλη είναι εξίσου μαγική τη μέρα!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Τα Baños, ελληνιστί λουτρά, είναι το αστέρι των εκουαδοριανών Άνδεων. Η πόλη είναι γνωστή για την όμορφη φύση που την περιβάλλει. Με εντυπωσιακά βουνά, ακούραστους καταρράκτες, ξέφρενα ηφαίστεια στο βιογραφικό της, η πόλη προσφέρεται για μια πληθώρα από αθλήματα, όπως rafting, ποδήλατο βουνού, canyoning, ιππασία, παρα πέντε και πολλά άλλα όπως και χαλάρωση στα φυσικά λουτρά, είναι όμως πιο γνωστή από όλα για το δεντρόσπιτο (casadelarbol) με την γνωστή κούνια στην άκρη του κόσμου( columbio). Γνώμη μου: η κούνια φυσικά δε βρίσκεται στην άκρη του κόσμου, δε βρίσκεται καν στην άκρη ενός γκρεμού, αξίζει όμως μια επίσκεψη όχι μόνο για την φωτογραφία που φυσικά όλοι βγάλαμε, αλλά και για την όμορφη θέα και τους καταρράκτες που συναντάει κανείς στον γυρισμό. Η ανάβαση είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο και μπορείς να βρεις αρκετά τζιπάκια στα άπειρα γραφεία με αθλήματα που έχει εκεί για 20 ευρώ πηγαινέλα, που αν είναι όμως 6-7 άτομα δεν είναι σχεδόν τίποτα.
Πέρα από αυτό, το ράφτινγκ στον ποταμό Pastaza αποδείχτηκε πολύ όμορφη εμπειρία αλλά η πιο μαγική εμπειρία και κάτι που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους είναι η ενοικίαση ποδηλάτου. Με κόστος από 6 μέχρι 8 ντόλαρς για όλη τη μέρα και αδιαπραγμάτευτη τοποθέτηση κράνους στο κεφάλι, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος μοιράζεσαι το δρόμο με αυτοκίνητα και άλλα ογκώδη αντικείμενα, κατεβαίνεις και σε μερικά σημεία ανεβαίνεις μία απίστευτη διαδρομή γεμάτη βουνά, ποτάμια και καταρράκτες για να φτάσεις στο μείζον τουριστικό θέρετρο, τον καταρράκτη Pailon del Diablo. Εκεί, με την κλειδαριά που σου έχουν δώσει από το γραφείο, κλειδώνεις το ποδήλατο και ανεβοκατεβαίνεις ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσεις στον φημισμένο καταρράκτη. Από εκεί υπάρχει η επιλογή να χωθείς κυριολεκτικά μες στη σπηλιά (ψηλοί το νού σας, σας φάγαμε! ) για να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στο όμορφο αυτό δημιούργημα που έφτιαξε η φύση κι εκμεταλλεύτηκε (για 1.5 ντόλαρ) ο άνθρωπος.
Καλά τα αθλήματα, αλλά για μια ξεκούραση και λίγο ακόμη τουρισμό κρίνεται απαραίτητη η επίσκεψη στην εκκλησία της πόλης. Κατα την είσοδο στην εκκλησία, δεξιά και αριστερά υπάρχουν εικόνες που είναι αφιερωμένες σε «θαύματα που έχουν γίνει σε αυτή την πόλη» όπως για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο που έπεσε στον γκρεμό και κανείς από τους επιβαίνοντες δεν έπαθε τίποτα. Λίγο πιο μέσα, υπάρχει ένα μουσείο-λίγο-απ’όλα το οποίο για κανένα λόγο δε θα συνιστούσα σε κανέναν, καθώς οι μισές αίθουσες ήταν κλειστές και αυτές που ήταν ανοιχτές μου προκαλούσαν έντονη δυσφορία, ενώ έλειπαν από παντού επεξηγήσεις.
Κι αν τα Baños είναι μία φορά αγαπητά στους φυσιολάτρεις, είναι δυο φορές αγαπητά στα παρτόσκυλα. Για μια στιγμή... Γιατί βρίσκομαι στα Baños ? Γιατί δεν είμαι στο Κίτο? Πανεπιστήμιο δεν έχω? Α ναι! Βρίσκομαι στα Baños γιατί οι μέρες αυτές είναι αργία για το Εκουαδόρ από την κορφή των Άνδεων ως τα νύχια στο βυθό κάποιας παραλίας στο Γκουαγιακίλ. Είναι αργία γιατί είναι η μέρα των νεκρών και οι Εκουαδοριανοί τιμάνε τις ψυχές των νεκρών πίνοντας colada moradaκαι τρώγοντας guaguas de pan. Ή ξαπλώνοντας σε κάποια παραλία... Ή παρτάροντας μέχρι τελικής πτώσης στα Baños.
Πφφφ... Καλά μου το έλεγε ο καταρράκτης, η νεράιδα που έπινε νερό το βράδυ δεν είναι η Tinkerbellκι εγώ δε βρίσκομαι στη χώρα του Ποτέ. Οι μέρες έχουν τελειώσει, ο σάκος γέμισε με ρούχα κι έτσι αναγκάστηκα να αφήσω λίγη από την καρδιά μου σ’αυτή την πόλη. Η μαγεία όμως συνεχίστηκε, καθώς στο γυρισμό ο ήλιος ήταν παρών κι έτσι μπορέσαμε να δούμε μερικά από τα 82 ηφαίστεια που απλώνουν την αρίδα τους σε αυτό το κομμάτι γης. Μία(ή και περισσότερες) αχνές φωτογραφίες από το αχνιστό Cotopaxiήταν απαραίτητο κομμάτι στη συλλογή μου.
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση τελείωσε για απόψε. Τα φώτα όμως δε θα ανάψουν. Δε θα ανάψουν γιατί το φως της πόλης μας είναι πιο έντονο και λαμπερό από κάθε προβολέα.
Last edited:
htrul18
Member
- Μηνύματα
- 110
- Likes
- 43
- Επόμενο Ταξίδι
- Ρωσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αυστραλία & Νέα Ζηλανδία
Αγαπημένο πανκ αρχίζει και σκληραίνει το θέμα κι όταν επιστρέψεις θα σε μισώ με όλο μου το είναι. Αυτά. <3
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Aκόμα δεν είδες τίποτα... Θα με βλέπεις και θα βγαίνουν καπνοί από τα αφτιά σου όταν θα γυρίσω. Αυτά κι από μένα <3 <3
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Κεφάλαιο 2: Νότος της νότιας Αμερικής
Υποκεφάλαιο 2.1: Βραζιλία
Τίτλος: 23 και μία νύχτες
Εναλλακτικός τίτλος: Κοιμάμαι όπου βρώ
Η ώρα έχει περάσει από τις 12 και είναι πλέον και επίσημα Χριστούγεννα. Οι ώρες μέχρι την επόμενη πτήση αρκετές, οι ώρες πτήσης που μόλις άφησα πίσω αρκετές και κουραστικές και ο ύπνος πολυτέλεια. Ή μήπως όχι; Κυρίες και κύριοι, στο οδοιπορικό του ύπνου που θα ακολουθήσει, θα διαβάσουμε όμορφες ιστορίες, θα δούμε όμορφες φωτογραφίες μα κυρίως θα μάθουμε να εκτιμούμε τον ύπνο. Τον σωστό ύπνο. Σε κρεβάτι. Σε μέρος σκοτεινό, σκιερό και δροσερό, όπως τα μπισκότα.
Το αεροδρόμιο του Σάο Πάολο φάνταζε σχετικά ήσυχο. Τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Ο κόσμος αρκετός μα οι περισσότεροι ξαπλωμένοι σε καρέκλες, στο πάτωμα. Έχω ήδη κλείσει 12 ώρες σε ψυχολογία ταξιδιού, 2 περίπου ώρες κολλημένη στην απίστευτη κίνηση μέχρι το αεροδρόμιο του Κίτο, άλλες 7+ ώρες πτήσης και 3 περίπου ώρες αναμονής. Τα μάτια μου καίνε, τα βλέφαρα κλείνουν ολοένα και περισσότερο. Πρέπει να βρω επειγόντως μέρος για να κοιμηθώ. Ξαπλώνω στη γωνιά μιας γωνιάς, φοράω την κουκούλα του όμορφου μαύρου φλις, αγκαλιάζω σφιχτά μα με στοργή την πολυταξιδεμένη μου τσάντα και αφήνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά του Μ. 1η νύχτα ύπνου εκτός κρεβατιού.
Δεν έχει περάσει πολύ ώρα μα ο ύπνος αποδεικνύεται αναζωογωνητικός, τουλάχιστον για λίγο. Πάω στο γκισέ του check-in. Παραδίπλα, βλέπω κάποιους με σανίδες του σερφ. Πετάνε για Παναμά. Καρέ-καρέ περνάν μπροστά μου όλα τα ξημερώματα 25ης Δεκεμβρίου που έχω ζήσει. Άλλες φορές στο κρεβάτι μου, άλλες έξω, μα πάντα με μακριά μπλούζα, συνήθως με μπουφάν, κάποιες φορές με χιόνι, συνήθως χωρίς, πάντα με μέγιστη θερμοκρασία τους 15-20 βαθμούς.
Η ώρα περίπου 8 το πρωί και μόλις πατάω το πόδι μου στο Πόρτο Αλέγκρε. Αλήθεια, γιατί λένε αυτό το μέρος αλέγκρε(=χαρούμενο); Ο ουρανός θεογκρί, συνεχής βροχή, αρκετή ζέστη και άπειρη, μα άπειρη υγρασία είναι τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το κλίμα του Πόρτο Αλέγκρε, μα εμένα δε με νοιάζει. Για την ώρα. Το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω στο χόστελ και να απλώσω την αρίδα μου σε ένα κρεβάτι. Και να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Παίρνω το αστικό που μου υπέδειξε ο φιλικότατος τύπος των πληροφοριών στο αεροδρόμιο, κατεβαίνω μάλλον μια στάση πίσω, προχωράω καμπόσο(ευτυχώς οι τσάντες μου είναι ελαφριότατες) και φτάνω επιτέλους στο περίφημο χόστελ. Η ώρα 9 το πρωί. Ο υπάλληλος, ισχυριζόμενος ότι μιλάει ισπανικά, προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω, σε πορτοισπανικά.
- Το check-in ανοίγει στις δωωωω....
- Δώδεκα;
-Όχι, στις δωωω...
-Δώδεκα;
-Όχι, στις δωωωω...(αμήχανο γέλιο)
Με τα δάχτυλά μου σχηματίζω το 1 και το 2, περιμένοντας να μου πει ναι.
-Ναι!
-Α, ωραία, άρα στις 12.
-Όχι (άντε πάλι) στις δεκατέσερις(14.00- οι λατίνοι χρησιμοποιούν συχνά αυτό το συμβολισμό και στην προφορική γλώσσα για την απογευματινή ώρα)
Χάνω τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Για τις 2 θέλω ακόμη 5 ώρες και δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω να μείνω ξύπνια. Αποφασίζω να πάω σε καμία καφετέρια, να πιώ έναν καφέ. Βγαίνω στο δρόμο, έχοντας ξεχάσει μια σημαντική λεπτομέρεια, ότι τα χριστούγεννα σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά. Αρκετά τετράγωνα παρακάτω, κι ενώ η κούραση έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε νεύρα, ένας άντρας μου λέει χαρούμενος κάτι στα Βραζιλιάνικα.
-Δε μιλάω βραζιλιάνικα, του απαντάω με τόνο απότομο κι εκείνος χαμογελάει και συνεχίζει.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου είπε είναι "Καλά Χριστουγεννα!".
Μετά από περίπου 2 ώρες, έχοντας τελικά βρει μία ανοιχτή καφετέρια, γυρνώ πίσω. Μένουν περίπου 2μιση ώρες και δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω από το να περιμένω. Κάθομαι σε ένα τραπέζι, κυριολεκτικά κάθομαι στο τραπέζι, έχω ρίξει όλο μου το βάρος εκεί.Οι αντοχές μου είναι μετρημένες κι έτσι κάπου στη 1, ο υπάλληλος με ξυπνάει για να μου πει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορώ να κάνω check-in τώρα.
Κι αυτός ο ύπνος απεδείχθει προσωρινά αναζωογωνητικός, κι έτσι η πολυπόθητη ένωση του κορμιού μου με το στρώμα αναβλήθηκε. Όχι για πολύ.
Οι μέρες αλλά και οι νύχτες στο Πόρτο Αλέγκρε μας βρήκαν σε μια ακινησία ( οι υπόλοιποι μετρούσαν ήδη 20 μέρες ταξιδιού) προσπαθώντας να βρούμε εισιτήρια για το Φόζ δο Ιγουασού. 2-3 μέρες μετά, μια ζεστή και-τί άλλο;- υγρή νύχτα, αναχωρούμε για την πόλη Κασκαβέλ, μιας και δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια για το Φόζ. Οι ώρες ταξιδιού που θα ακολουθήσουν, 12, και οι πιθανότητες ύπνου δεν είναι για μένα πολλές.2η νύχτα(σχεδόν) ύπνου εκτός κρεβατιού.
Για καλή μας τύχη, τα δρομολόγια από την Κασκαβέλ για το Φόζ ήταν συχνά και τα εισιτήρια διαθέσιμα, έτσι μετά από 2 ώρες βρισκόμασταν στην πολυπόθητη πόλη. Η κούραση ήταν εμφανής, αλλά η σκέψη ότι αύριο αρχίζει το πάρτυ ή αλλιώς, αύριο καταρράκτες, έκανε την καρδιά της τσοπάνας να χοροπηδά σα κατσίκι πάνω σε βράχια.
Υποκεφάλαιο 2.1: Βραζιλία
Τίτλος: 23 και μία νύχτες
Εναλλακτικός τίτλος: Κοιμάμαι όπου βρώ
Η ώρα έχει περάσει από τις 12 και είναι πλέον και επίσημα Χριστούγεννα. Οι ώρες μέχρι την επόμενη πτήση αρκετές, οι ώρες πτήσης που μόλις άφησα πίσω αρκετές και κουραστικές και ο ύπνος πολυτέλεια. Ή μήπως όχι; Κυρίες και κύριοι, στο οδοιπορικό του ύπνου που θα ακολουθήσει, θα διαβάσουμε όμορφες ιστορίες, θα δούμε όμορφες φωτογραφίες μα κυρίως θα μάθουμε να εκτιμούμε τον ύπνο. Τον σωστό ύπνο. Σε κρεβάτι. Σε μέρος σκοτεινό, σκιερό και δροσερό, όπως τα μπισκότα.
Το αεροδρόμιο του Σάο Πάολο φάνταζε σχετικά ήσυχο. Τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Ο κόσμος αρκετός μα οι περισσότεροι ξαπλωμένοι σε καρέκλες, στο πάτωμα. Έχω ήδη κλείσει 12 ώρες σε ψυχολογία ταξιδιού, 2 περίπου ώρες κολλημένη στην απίστευτη κίνηση μέχρι το αεροδρόμιο του Κίτο, άλλες 7+ ώρες πτήσης και 3 περίπου ώρες αναμονής. Τα μάτια μου καίνε, τα βλέφαρα κλείνουν ολοένα και περισσότερο. Πρέπει να βρω επειγόντως μέρος για να κοιμηθώ. Ξαπλώνω στη γωνιά μιας γωνιάς, φοράω την κουκούλα του όμορφου μαύρου φλις, αγκαλιάζω σφιχτά μα με στοργή την πολυταξιδεμένη μου τσάντα και αφήνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά του Μ. 1η νύχτα ύπνου εκτός κρεβατιού.
Δεν έχει περάσει πολύ ώρα μα ο ύπνος αποδεικνύεται αναζωογωνητικός, τουλάχιστον για λίγο. Πάω στο γκισέ του check-in. Παραδίπλα, βλέπω κάποιους με σανίδες του σερφ. Πετάνε για Παναμά. Καρέ-καρέ περνάν μπροστά μου όλα τα ξημερώματα 25ης Δεκεμβρίου που έχω ζήσει. Άλλες φορές στο κρεβάτι μου, άλλες έξω, μα πάντα με μακριά μπλούζα, συνήθως με μπουφάν, κάποιες φορές με χιόνι, συνήθως χωρίς, πάντα με μέγιστη θερμοκρασία τους 15-20 βαθμούς.
Η ώρα περίπου 8 το πρωί και μόλις πατάω το πόδι μου στο Πόρτο Αλέγκρε. Αλήθεια, γιατί λένε αυτό το μέρος αλέγκρε(=χαρούμενο); Ο ουρανός θεογκρί, συνεχής βροχή, αρκετή ζέστη και άπειρη, μα άπειρη υγρασία είναι τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το κλίμα του Πόρτο Αλέγκρε, μα εμένα δε με νοιάζει. Για την ώρα. Το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω στο χόστελ και να απλώσω την αρίδα μου σε ένα κρεβάτι. Και να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Παίρνω το αστικό που μου υπέδειξε ο φιλικότατος τύπος των πληροφοριών στο αεροδρόμιο, κατεβαίνω μάλλον μια στάση πίσω, προχωράω καμπόσο(ευτυχώς οι τσάντες μου είναι ελαφριότατες) και φτάνω επιτέλους στο περίφημο χόστελ. Η ώρα 9 το πρωί. Ο υπάλληλος, ισχυριζόμενος ότι μιλάει ισπανικά, προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω, σε πορτοισπανικά.
- Το check-in ανοίγει στις δωωωω....
- Δώδεκα;
-Όχι, στις δωωω...
-Δώδεκα;
-Όχι, στις δωωωω...(αμήχανο γέλιο)
Με τα δάχτυλά μου σχηματίζω το 1 και το 2, περιμένοντας να μου πει ναι.
-Ναι!
-Α, ωραία, άρα στις 12.
-Όχι (άντε πάλι) στις δεκατέσερις(14.00- οι λατίνοι χρησιμοποιούν συχνά αυτό το συμβολισμό και στην προφορική γλώσσα για την απογευματινή ώρα)
Χάνω τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Για τις 2 θέλω ακόμη 5 ώρες και δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω να μείνω ξύπνια. Αποφασίζω να πάω σε καμία καφετέρια, να πιώ έναν καφέ. Βγαίνω στο δρόμο, έχοντας ξεχάσει μια σημαντική λεπτομέρεια, ότι τα χριστούγεννα σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά. Αρκετά τετράγωνα παρακάτω, κι ενώ η κούραση έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε νεύρα, ένας άντρας μου λέει χαρούμενος κάτι στα Βραζιλιάνικα.
-Δε μιλάω βραζιλιάνικα, του απαντάω με τόνο απότομο κι εκείνος χαμογελάει και συνεχίζει.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου είπε είναι "Καλά Χριστουγεννα!".
Μετά από περίπου 2 ώρες, έχοντας τελικά βρει μία ανοιχτή καφετέρια, γυρνώ πίσω. Μένουν περίπου 2μιση ώρες και δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω από το να περιμένω. Κάθομαι σε ένα τραπέζι, κυριολεκτικά κάθομαι στο τραπέζι, έχω ρίξει όλο μου το βάρος εκεί.Οι αντοχές μου είναι μετρημένες κι έτσι κάπου στη 1, ο υπάλληλος με ξυπνάει για να μου πει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορώ να κάνω check-in τώρα.
Κι αυτός ο ύπνος απεδείχθει προσωρινά αναζωογωνητικός, κι έτσι η πολυπόθητη ένωση του κορμιού μου με το στρώμα αναβλήθηκε. Όχι για πολύ.
Οι μέρες αλλά και οι νύχτες στο Πόρτο Αλέγκρε μας βρήκαν σε μια ακινησία ( οι υπόλοιποι μετρούσαν ήδη 20 μέρες ταξιδιού) προσπαθώντας να βρούμε εισιτήρια για το Φόζ δο Ιγουασού. 2-3 μέρες μετά, μια ζεστή και-τί άλλο;- υγρή νύχτα, αναχωρούμε για την πόλη Κασκαβέλ, μιας και δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια για το Φόζ. Οι ώρες ταξιδιού που θα ακολουθήσουν, 12, και οι πιθανότητες ύπνου δεν είναι για μένα πολλές.2η νύχτα(σχεδόν) ύπνου εκτός κρεβατιού.
Για καλή μας τύχη, τα δρομολόγια από την Κασκαβέλ για το Φόζ ήταν συχνά και τα εισιτήρια διαθέσιμα, έτσι μετά από 2 ώρες βρισκόμασταν στην πολυπόθητη πόλη. Η κούραση ήταν εμφανής, αλλά η σκέψη ότι αύριο αρχίζει το πάρτυ ή αλλιώς, αύριο καταρράκτες, έκανε την καρδιά της τσοπάνας να χοροπηδά σα κατσίκι πάνω σε βράχια.
Last edited:
demie
Member
- Μηνύματα
- 410
- Likes
- 798
Περιμένω με ανυπομονησία περιγραφή κ φωτογραφίες από καταρράκτες!!!
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.812
- Likes
- 7.913
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
σε παρακολουθω αγρυπνη 
και περιμενω τη συνεχεια ....
Γραφεις ωραία πας και σε ωραία μέρη , σε βρισκω αψογη .....
και περιμενω τη συνεχεια ....Γραφεις ωραία πας και σε ωραία μέρη , σε βρισκω αψογη .....
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Κεφάλαιο 2: Νότος της νότιας Αμερικής
Υποκεφάλαιο 2.1: Καταρράκτες Ιγουασού-Αργεντινή-Βραζιλία
Τίτλος: H μεταμόρφωση της τσοπάνας
Μέρος πρώτο:
Για τους καταρράκτες, ειδικά από τη μεριά της Αργεντινής που είναι σε πλήθος πολύ περισσότεροι, προτιμώ αντί να παραθέσω τεχνικές λεπτομέρεις, τις οποίες αν μπορώ είμαι σε θέση να προσφέρω αφού ερωτηθώ, να παραθέσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Γιατί πολύ απλά και τα δύο ήταν τόσο έντονα που πραγματικά πιστεύω ότι χωρίς αυτά δε μπορώ να μεταδώσω ούτε το 1/1000 της εικόνας των καταρρακτών.
Μέρος δεύτερο:
Και έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως δεν είναι μόνος του σ’αυτή τη γη. Κι έρχεται η στιγμή που τα έργα του ανθρώπου, όσο θαυμαστά κι αν είναι, δε μπορούν να συγκριθούν με τα έργα της φύσης. Κι έρχεται η στιγμή που η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου, η λογική, ωχριά μπροστά στη μεγαλύτερη δύναμη της φύσης, στην ορμή. Και τότε ο άνθρωπος, όσο εγωιστής κι αν είναι, δε μπορεί παρά να θαυμάσει αυτή την αλλόκοτη εξουσία που του ασκείται. Και τότε ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα παρατηρητής. Και τότε ο άνθρωπος δε μπορεί παρά να υποκλιθεί στο βασίλειο της φύσης, που τον γέννησε αλλά και στο βασίλειο των ζώων, από το οποίο κατάγεται.
---
Λένε ότι αυτό που μας ξεχωρίζει πιο πολύ από ένα ζώο είναι η λογική, η ικανότητα να σκεφτόμαστε τετράγωνα, να κρίνουμε και συνεπώς να εξελισσόμαστε. Υπάρχουν στιγμές, όμως, που συνειδητοποιεί κανείς πως η λογική είναι απλά μία άκρη στον κόσμο του παραλογισμού και πως το Ύψιστο, αυτό που μας ξεπερνά, δεν είναι ανάγκη να έχει λογική. Το αντίθετο, όσο πιο μακρινή είναι η λογική σε κάτι, τόσο πιο πολύ σε εξουσιάζει, γιατί καταβάθος ο άνθρωπος αγαπά τον παραλογισμό, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζώο.
Η τσοπάνα, αν και όπως θα μαντεύετε είναι άνθρωπος που αγαπά τα ζώα, και δη τα προβατάκια της, αν είχε την επιλογή δε θα ήθελε να είναι τίποτε άλλο παρά μόνο άνθρωπος. Μέχρι εκείνη τη μέρα.
----
Έμενε να κοιτάζει συνεπαρμένη αυτή την απίστευτη πηγή δύναμης, ενέργειας. Ανέκαθεν λάτρευε τους καταρράκτες, έβρισκε σ’αυτούς μιαν απίστευτη ηρεμία, σαν το νερό που έπεφτε με δύναμη στη γη να κουβαλούσε όλη την ένταση, όλη την αρνητική ενέργεια. Η γη, ανέκαθεν ιδιοκτήτρια αυτού του πόστου, αναλάμβανε στη συνέχεια να ρουφήξει στα τρίσβαθά της κάθε μόριο αυτής της κακιάς ενέργειας και να αφήσει στο νερό που απομένει ηρεμία, ξεκούραση. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως η ίδια η γη είναι φίλτρο αρνητικής ενέργειας τοποθετημένο στο στόμιο ενός πελώριου νεροχύτη, στο ακούμπημα του καταρράκτη με την πέτρα.
Προσπαθούσε να σκεφτεί κάτι, να νιώσει θαυμασμό, λύπη, χαρά, ο,τιδήποτε. Μα το μυαλό της ήτανε στα αλήθεια μουδιασμένο. Ήτανε τόσο μουδιασμένο που όποια σκέψη κι αν πετούσε μέσα του, εκείνο δεν ένιωθε τίποτα, ούτε πόνο ούτε κορεσμό. Κι έτσι, βρήκε ευκαιρία να πετάξει όσες πιο πολλές σκέψεις μπορούσε, μην αφήνοντας στιγμή για ξεκούραση ανάμεσα στις αναπνοές που γίνονταν όλο και πιο αραιές, όλο και πιο βαθιές και τα κλικ της φωτογραφίας που γίνονταν όλο και πιο γρήγορα.
Ξαφνικά οι κόρες των ματιών της, που στον καθρέφτη τους επί ώρα ήταν ορατή μόνο αυτή η υγρή δύναμη, γέμισαν με κάτι άλλο. Το μυαλό της άρχισε να ξεμουδιάζει. Τώρα ένιωθε πόνο, τα συναισθήματα έπεφταν με ορμή εφάμιλλη αυτή του νερού στον καταρράκτη, χτυπούσαν τα ερεθισμένα τοιχώματα του μυαλού, κλωτσούσαν με δύναμη τα τύμπανα των αφτιών, έβαζαν φωτιά στα μάτια της. Η τσοπάνα προσπαθούσε ματαίως να βρει μιαν ομπρέλα, να προφυλαχτεί από αυτή την καταιγίδα. Ύστερα από πολλή προσπάθεια να αντισταθεί, λύγισε. Το μυαλό της εκτινάχθηκε, οι σκέψεις της έπεσαν στο ποτάμι, η ίδια μετουσιώθηκε σε αυτό το «άλλο» που γέμισε τη ματιά της, που ανατίναξε το μυαλό της, που άλλαξε το Είναι της. Τώρα πια ήταν ένας γύπας, τώρα πια μπορούσε κι αυτή να πετάει ακριβώς πάνω απ’τους καταρράκτες, να τους εξουσιάζει με τον τρόπο της. Τί να σκέφτεται άραγε ένας γύπας που έχει τη δυνατότητα να ζει αυτή την εμπειρία της δωρεάν πτήσης καθημερινά; Να μπορεί άραγε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ύπαρξής του, το μεγαλείο της φύσης, την υπεροχή του έναντι στους ανθρώπους που όσο κι αν προσπαθούν, είναι αναγκασμένοι να θαυμάζουν τη γη από τη γη; Δε θα το μάθουμε ποτέ, γιατί η τσοπάνα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών και με δική της ευθύνη, δε γύρισε ποτέ πίσω στον πεζό κόσμο των ανθρώπων.
Υποκεφάλαιο 2.1: Καταρράκτες Ιγουασού-Αργεντινή-Βραζιλία
Τίτλος: H μεταμόρφωση της τσοπάνας
Μέρος πρώτο:
Για τους καταρράκτες, ειδικά από τη μεριά της Αργεντινής που είναι σε πλήθος πολύ περισσότεροι, προτιμώ αντί να παραθέσω τεχνικές λεπτομέρεις, τις οποίες αν μπορώ είμαι σε θέση να προσφέρω αφού ερωτηθώ, να παραθέσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Γιατί πολύ απλά και τα δύο ήταν τόσο έντονα που πραγματικά πιστεύω ότι χωρίς αυτά δε μπορώ να μεταδώσω ούτε το 1/1000 της εικόνας των καταρρακτών.
Μέρος δεύτερο:
Και έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως δεν είναι μόνος του σ’αυτή τη γη. Κι έρχεται η στιγμή που τα έργα του ανθρώπου, όσο θαυμαστά κι αν είναι, δε μπορούν να συγκριθούν με τα έργα της φύσης. Κι έρχεται η στιγμή που η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου, η λογική, ωχριά μπροστά στη μεγαλύτερη δύναμη της φύσης, στην ορμή. Και τότε ο άνθρωπος, όσο εγωιστής κι αν είναι, δε μπορεί παρά να θαυμάσει αυτή την αλλόκοτη εξουσία που του ασκείται. Και τότε ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα παρατηρητής. Και τότε ο άνθρωπος δε μπορεί παρά να υποκλιθεί στο βασίλειο της φύσης, που τον γέννησε αλλά και στο βασίλειο των ζώων, από το οποίο κατάγεται.
---
Λένε ότι αυτό που μας ξεχωρίζει πιο πολύ από ένα ζώο είναι η λογική, η ικανότητα να σκεφτόμαστε τετράγωνα, να κρίνουμε και συνεπώς να εξελισσόμαστε. Υπάρχουν στιγμές, όμως, που συνειδητοποιεί κανείς πως η λογική είναι απλά μία άκρη στον κόσμο του παραλογισμού και πως το Ύψιστο, αυτό που μας ξεπερνά, δεν είναι ανάγκη να έχει λογική. Το αντίθετο, όσο πιο μακρινή είναι η λογική σε κάτι, τόσο πιο πολύ σε εξουσιάζει, γιατί καταβάθος ο άνθρωπος αγαπά τον παραλογισμό, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζώο.
Η τσοπάνα, αν και όπως θα μαντεύετε είναι άνθρωπος που αγαπά τα ζώα, και δη τα προβατάκια της, αν είχε την επιλογή δε θα ήθελε να είναι τίποτε άλλο παρά μόνο άνθρωπος. Μέχρι εκείνη τη μέρα.
----
Έμενε να κοιτάζει συνεπαρμένη αυτή την απίστευτη πηγή δύναμης, ενέργειας. Ανέκαθεν λάτρευε τους καταρράκτες, έβρισκε σ’αυτούς μιαν απίστευτη ηρεμία, σαν το νερό που έπεφτε με δύναμη στη γη να κουβαλούσε όλη την ένταση, όλη την αρνητική ενέργεια. Η γη, ανέκαθεν ιδιοκτήτρια αυτού του πόστου, αναλάμβανε στη συνέχεια να ρουφήξει στα τρίσβαθά της κάθε μόριο αυτής της κακιάς ενέργειας και να αφήσει στο νερό που απομένει ηρεμία, ξεκούραση. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως η ίδια η γη είναι φίλτρο αρνητικής ενέργειας τοποθετημένο στο στόμιο ενός πελώριου νεροχύτη, στο ακούμπημα του καταρράκτη με την πέτρα.
Προσπαθούσε να σκεφτεί κάτι, να νιώσει θαυμασμό, λύπη, χαρά, ο,τιδήποτε. Μα το μυαλό της ήτανε στα αλήθεια μουδιασμένο. Ήτανε τόσο μουδιασμένο που όποια σκέψη κι αν πετούσε μέσα του, εκείνο δεν ένιωθε τίποτα, ούτε πόνο ούτε κορεσμό. Κι έτσι, βρήκε ευκαιρία να πετάξει όσες πιο πολλές σκέψεις μπορούσε, μην αφήνοντας στιγμή για ξεκούραση ανάμεσα στις αναπνοές που γίνονταν όλο και πιο αραιές, όλο και πιο βαθιές και τα κλικ της φωτογραφίας που γίνονταν όλο και πιο γρήγορα.
Ξαφνικά οι κόρες των ματιών της, που στον καθρέφτη τους επί ώρα ήταν ορατή μόνο αυτή η υγρή δύναμη, γέμισαν με κάτι άλλο. Το μυαλό της άρχισε να ξεμουδιάζει. Τώρα ένιωθε πόνο, τα συναισθήματα έπεφταν με ορμή εφάμιλλη αυτή του νερού στον καταρράκτη, χτυπούσαν τα ερεθισμένα τοιχώματα του μυαλού, κλωτσούσαν με δύναμη τα τύμπανα των αφτιών, έβαζαν φωτιά στα μάτια της. Η τσοπάνα προσπαθούσε ματαίως να βρει μιαν ομπρέλα, να προφυλαχτεί από αυτή την καταιγίδα. Ύστερα από πολλή προσπάθεια να αντισταθεί, λύγισε. Το μυαλό της εκτινάχθηκε, οι σκέψεις της έπεσαν στο ποτάμι, η ίδια μετουσιώθηκε σε αυτό το «άλλο» που γέμισε τη ματιά της, που ανατίναξε το μυαλό της, που άλλαξε το Είναι της. Τώρα πια ήταν ένας γύπας, τώρα πια μπορούσε κι αυτή να πετάει ακριβώς πάνω απ’τους καταρράκτες, να τους εξουσιάζει με τον τρόπο της. Τί να σκέφτεται άραγε ένας γύπας που έχει τη δυνατότητα να ζει αυτή την εμπειρία της δωρεάν πτήσης καθημερινά; Να μπορεί άραγε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ύπαρξής του, το μεγαλείο της φύσης, την υπεροχή του έναντι στους ανθρώπους που όσο κι αν προσπαθούν, είναι αναγκασμένοι να θαυμάζουν τη γη από τη γη; Δε θα το μάθουμε ποτέ, γιατί η τσοπάνα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών και με δική της ευθύνη, δε γύρισε ποτέ πίσω στον πεζό κόσμο των ανθρώπων.
Attachments
Last edited:
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.813
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Με ανάγκασες να σηκωθώ από την αιώρα μου και να χειροκροτήσω!
Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.822
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Μικρή Τσοπάνα είσαι φανταστική! Αν και είμαι σίγουρη ότι τα έχεις διαβάσει, αλλά εάν όχι σου συστήνω ανεπιφύλακτα την τριλογία της Ισαμπέλ Αγιέντε (ή Αλιέντε) : Η πόλη των θηρίων, Το βασίλειο του χρυσού δράκοντα και Το δάσος των πυγμαίων. Εκεί θα συναντήσεις μια αδερφή ψυχή! Συνέχισε έτσι!!!
Giwrgos10
Member
- Μηνύματα
- 219
- Likes
- 926
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κάτι ΜΗ τουριστικό
Σου βγάζω τα καπέλα μου...πολλά μπράβο και για τη γραφή και για το θάρρος-τόλμη αλλά και για τις επιλογές που κάνεις
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Κεφάλαιο 2: Νότος της νότιας Αμερικής
Υποκεφάλαιο 2.2: Παραγουάη
Τίτλος: Ασουνσιόν: Vos sos lo mas rico!
Ύστερα από αρκετή πίεση συγγενών και φίλων και μετά από ώριμη σκέψη η τσοπάνα αποφάσισε να κάνει την υποχώρηση και να επιστρέψει στην ανθρωπότητα. Η ιδέα αυτή δεν της πολυάρεσε και ο μόνος τρόπος να απαλύνει τον πόνο της ήταν να συνεχίσει να παίζει τον αυλό της(κοινώς να ταξιδεύει).
Η Ασουνσιόν με μια επιπόλαιη ματιά μπορεί να σου χαρίσει άφθονο το συναίσθημα της απελπισίας: διαλυμένοι, σχεδόν ανύπαρκτοι δρόμοι, εμφανής ένδεια και ζέστη, πολύ ζέστη. Δεν είχε ακούσει ούτως ή άλλως καλά λόγια για αυτή τη χώρα γενικά κι έτσι η πρώτη της αντίδραση ήταν να σιχτιρίζει τα γλυκά της ξαδερφάκια που είχαν αυτή τη φαεινή ιδέα, να αλλάξουν τον χρόνο στην Ασουνσιόν.
Τελικά, η πόλη απεδείχθει το αντίθετο. Αυτοί οι διαλυμένοι δρόμοι συντρόφευαν τα όλων των ρυθμών-στυλ-υφών σπίτια. Αυτά τα πρόσωπα που σε τρόμαζαν, που νόμιζες ότι θα σε κλέψουν, τα ίδια πανέμορφα πρόσωπα σου χαμογελούσαν και σε έκαναν να αισθανθείς πιο ασφαλής από οποιοδήποτε άλλο μέρος(με εξαίρεση ίσως-ω ναι! την κολομβία). Και στην τελική η ζέστη είχε κάτι που την έκανε πολύ πιο υποφερτή από το νότιο τμήμα της Βραζιλίας. Ή μάλλον δεν είχε κάτι: υγρασία.Άλλωστε οι ντόπιοι έχουν ένα μυστικό, τον τερερέ, aka κρύο μάτε.
Όπως καταλάβατε λοιπόν, η πρωτεύουσα, με τα όμορφα σπίτια της, με την απίστευτη Αγορά 4, στην οποία έχει γυριστεί η ταινία 7 Cajas, με τα ωραία μουσεία και τις όμορφες πλατείες της, αλλά κυρίως με τους πανέμορφους(ναι, τους ερωτεύτηκε κυριολεκτικά) ανθρώπους της, έκανε την τσοπάνα να αναφωνήσει:Vos sos lo mas rico!
Υποκεφάλαιο 2.2: Παραγουάη
Τίτλος: Ασουνσιόν: Vos sos lo mas rico!
Ύστερα από αρκετή πίεση συγγενών και φίλων και μετά από ώριμη σκέψη η τσοπάνα αποφάσισε να κάνει την υποχώρηση και να επιστρέψει στην ανθρωπότητα. Η ιδέα αυτή δεν της πολυάρεσε και ο μόνος τρόπος να απαλύνει τον πόνο της ήταν να συνεχίσει να παίζει τον αυλό της(κοινώς να ταξιδεύει).
Η Ασουνσιόν με μια επιπόλαιη ματιά μπορεί να σου χαρίσει άφθονο το συναίσθημα της απελπισίας: διαλυμένοι, σχεδόν ανύπαρκτοι δρόμοι, εμφανής ένδεια και ζέστη, πολύ ζέστη. Δεν είχε ακούσει ούτως ή άλλως καλά λόγια για αυτή τη χώρα γενικά κι έτσι η πρώτη της αντίδραση ήταν να σιχτιρίζει τα γλυκά της ξαδερφάκια που είχαν αυτή τη φαεινή ιδέα, να αλλάξουν τον χρόνο στην Ασουνσιόν.
Τελικά, η πόλη απεδείχθει το αντίθετο. Αυτοί οι διαλυμένοι δρόμοι συντρόφευαν τα όλων των ρυθμών-στυλ-υφών σπίτια. Αυτά τα πρόσωπα που σε τρόμαζαν, που νόμιζες ότι θα σε κλέψουν, τα ίδια πανέμορφα πρόσωπα σου χαμογελούσαν και σε έκαναν να αισθανθείς πιο ασφαλής από οποιοδήποτε άλλο μέρος(με εξαίρεση ίσως-ω ναι! την κολομβία). Και στην τελική η ζέστη είχε κάτι που την έκανε πολύ πιο υποφερτή από το νότιο τμήμα της Βραζιλίας. Ή μάλλον δεν είχε κάτι: υγρασία.Άλλωστε οι ντόπιοι έχουν ένα μυστικό, τον τερερέ, aka κρύο μάτε.
Όπως καταλάβατε λοιπόν, η πρωτεύουσα, με τα όμορφα σπίτια της, με την απίστευτη Αγορά 4, στην οποία έχει γυριστεί η ταινία 7 Cajas, με τα ωραία μουσεία και τις όμορφες πλατείες της, αλλά κυρίως με τους πανέμορφους(ναι, τους ερωτεύτηκε κυριολεκτικά) ανθρώπους της, έκανε την τσοπάνα να αναφωνήσει:Vos sos lo mas rico!
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
