Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)

[LULLU]

Ακόμα δεν έφυγες εσύ καλέ;

φευγω τη Πεμπτη και βαζω βγαζω απο τη βαλιτσα..

 

[mikrh tsopana]

φευγω τη Πεμπτη και βαζω βγαζω απο τη βαλιτσα..

Αντικουνουπικό πάντως μην πάρεις. Τα έχουνε στα éxito(αλυσίδα σουπερμάρκετ) σε καλή τιμή.

 

[LULLU]

Αντικουνουπικό πάντως μην πάρεις. Τα έχουνε στα éxito(αλυσίδα σουπερμάρκετ) σε καλή τιμή.

οκ ευχαριστω...

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.3: Μπογκοτά
Μέρος 2ο: Στη Μπογκοτά

Πρώτη μέρα σε μια σωστή πρωτεύουσα

Ήδη με μια πρώτη ματιά η κολομβιανή πρωτεύουσα είχε εντυπωσιάσει την τσοπάνα. Αρκετά μεγάλη και χαοτική σε σχέση με το μικρό και ήσυχο Κίτο, η Μπογκοτά, παρα τα αρνητικά σχόλια γνωστών της, βρήκε μια γωνιά στην καρδουλα της τσο..Αυτό που της έκανε περισσότερη εντύπωση, που το είχε συναντήσει δηλαδή σε όλη την Κολομβία απλά σε μεγάλη πόλη ήταν ξεκάθαρα πιο αισθητό, είναι το ότι οι δρόμοι χωρίζονταν σε “carreras ” και “calles ”, με το δεύτερο να είναι κάθετο στο πρώτο. Κάθε carrera παράλληλη σε άλλη carrera ήταν ένα νούμερο μεγαλύτερο ή μικρότερο και το ίδιο συνέβαινε με τις calles.Για παράδειγμα αν βρισκόταν στην Carrera 15 και ηθελε να πάει στην 18 ήξερε ότι έπρεπε να ανέβει 3 δρόμους ενώ αν η διεύθυνση που έψαχνε ήταν Carrera 18 calle 9 και αυτή βρισκόταν στην Carrera 18 calle 10, έπρεπε να προχωρήσει στον ίδιο δρόμο αλλά να στρίψει στο επόμενο στενό. Ρωτώντας τους πάντα ευγενικούς και εξυπηρετικούς (κι ας λένε όλοι ότι οι rolos1 είναι αγενείς) περαστικούς βρέθηκε στο χόστελ που είχε κλείσει στην Candelaria .Αν και ήτο αρκετά κουρασμένη, προτίμησε να πάει την ίδια μέρα στο μουσείο χρυσού, αφού ήταν Κυριακή και τις Κυριακές η είσοδος είναι δωρεάν.


Το μουσείο, γεμάτο κόσμο όπως ήταν αναμενόμενο, εξέθετε κοσμήματα και αγαλματίδια από χρυσό. Σκουλαρίκια όχι μόνο για τα αυτιά, περιδέραια ακόμη και «χρυσά σουτιέν» φορούνταν χρόνια πριν από τους αυτόχθονες της περιοχής. Άλλα ήταν λαμπερά και γυαλιστερά και άλλα θολά, ενώ κάποια ήταν ραμένα με χρυσό σύρμα, αφού όπως έλεγε στις επιγραφές τα επισκεύαζαν όταν χαλούσαν. Στις οθόνες διάφορα βίντεο εξηγούσαν λεπτομερώς πώς επεξεργάζονταν τον χρυσό . Τέλος, τα αγαλματίδια σκαλισμένα με λεπτομέρειες, με σχήματα και χαρακτηριστικά όχι απαραίτητα ανθρώπινα, πολλά με σέπτουμ, τράβηξαν τη ματιά της τσο , που πολύ ήθελε να πάρει ένα για το σπίτι.

Η μέρα δεν είχε και πολλά ακόμη, μιας και η κούραση ήταν έντονη, σε συνδυασμό με την βροχή για το καλοσώρισμα που της επιφύλασσε η Μπόγκο και έτσι η τσο έκανε απλά δημόσιες σχέσεις και μια φιλία που έμελλε να κρατήσει στο χόστελ λίγο πριν κοιμηθεί επιτέλους σε κρεβάτι.


Δεύτερη μέρα

-Τί εννοείς έχεις τον ιό Ζίκα;

Αυτή ήταν η πρώτη φράση που ξεστόμισε η τσοπάνα, ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, στον γείτονα Τζιμ, που επίσης δεν είχε σηκωθεί από το δικό του(και ούτε θα σηκωνόταν μιας και κοιμόταν όλη μέρα).

Εντάξει αυτό είναι κάτι που θα μείνει μεταξύ μας, σκέφτηκε, μιας και το θέμα με τον συγκεκριμένο ιό, που δεν είναι τίποτα μπροστά σε ο,τι μπορεί κανείς να κολλήσει σε κεντρική και νότια Αμερική, είχε γίνει blockbuster στην ευρώπη, με την τσο να δέχεται μηνύματα από τσοπανομαμά αλλα και φίλους για να της πουν να προσέχει να μην τον κολλήσει.

Το γκραφίτι τουρ ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα για την τσοπάνα, μα, όπως θα διαπίστωνε το ίδιο κιόλας πρωί, ήταν μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ιδέα για τους δημιουργούς του, αφού τα λεφτα που παίρνουν σε καθημερινή βάση ισοδυναμούν σχεδόν με τον εβδομαδιαίο μισθό ενός κολομβιανού. Το τουρ γίνεται 2 φορές τη μέρα στην τουριστική γειτονιά Candelaria και ενώ θεωρητικά μπορείς να δώσεις ό,τι θες, οι οδηγοί θεωρούν ότι 20 με 30 χιλιάρικα πέσος είναι καλή προσφορά. Ώς αναμενόταν, δεν υπήρχε ούτε ένας ντόπιος στο τουρ που κράτησε μιάμιση ώρα, ενώ το μίνιμουμ που δινόταν ανα άτομο ήτα 20 χιλιάρικα(~6 ευρώ) και πολλοί έδωσαν και 50(~16 ευρώ). Αν βάλουμε ένα μέσο όρο 10 ευρώ και το ότι ήταν γύρω στα 20-25 άτομα (και όπως είπε ο ξεναγός τόσα είναι πάντα) έχουμε ένα μίνιμουμ 200 ευρώ επί 2 φορές τη μέρα 400 ευρώ και τα άτομα που συνολικά δουλεύουν δεν πρέπει να είναι πάνω απο 4(η τσοπάνα νομίζει πως είναι 3 αλλά δεν είναι σίγουρη). Μιλάμε λοιπόν για 100 ευρώ το άτομο τη μέρα που, ακόμη κι αν δε δουλέψει για 2 εβδομάδες ή ακόμη κι αν έρθουν αναδουλειές, κάτω από 1000 ευρώ το μήνα αποκλείεται να παίρνει με την ελάχιστη προσπάθεια. Οι ιδέες πληρώνονται αδρά λοιπόν! Πίσω στο τουρ, το γκραφίτι στη Μπογκοτά καλά κρατεί και όπως φαίνεται γίνεται με την ανοχή της αστυνομίας, αφού πριν από λίγα χρόνια η αστυνομία κυνήγησε και σκότωσε έναν 16χρονο γκραφιτά, γεγονός που ξεκίνησε ένα κύμα διαδηλώσεων για να δώσει στο γκραφίτι την ανοχή που «απολαμβάνει» σήμερα. Παρόλη την ομορφιά, η τσοπάνα απογοητεύτηκε ομολογουμένως, αφού τα περισσότερα γκραφίτι είχαν καλλιτεχνικό και όχι πολιτικό περιεχόμενο, όπως περίμενε.

Βροχερό απόγευμα

Η μέρα είχε πολλές ακόμη ώρες για να τελειώσει και έτσι η τσο αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στη γειτονιά, να πάει για ψώνια, αφού οι τιμές είναι πραγματικά ασύγκριτες και φυσικά να φάει κάτι. Μιας και τα στομαχικά της δεν τις επέτρεπαν να το ρισκάρει, προτίμησε για ακόμη μία φορά την ασφαλή λύση της αρέπας, τιμώντας επίσης μία ομπλέχα, τυπικό γλυκό της Μπογκοτά που υπάρχει σε αφθονία στο δρόμο και παρασκευάζεται στη στιγμη. Η βροχή έκανε για ακόμη μία φορά εμφάνιση το απόγευμα και έτσι η τσοπάνα περιορίστηκε για ακόμη μία φορά στο χόστελ.

Η obleja

Τρίτη μέρα

Η τελευταία μέρα στην κολομβιανή πρωτεύουσα δεν περιείχε κάποιο συμβάν γενικού ενδιαφέροντος, πέρα από την παρατήρηση του ηλιοβασιλέματος από ψηλά...

[1] rolos(ελληνιστί ρόλος)-inside ονομασία των κατοίκων της Μπογκοτά, οι αντίστοιχοι του Μεντεγίν ονομάζονται paisas=ντόπιοι, «συντοπίτες»(ελ. Πάισας)

 

[isabelle]

Κι εγώ θα περίμενα πιο πολιτικά τα γκράφιτι, αλλά και η καλλιτεχνία (έστω), καλή είναι! Και μια απορία: γιατί πήρες"γκράφιτι τουρ"; Για λόγους ασφάλειας; Ταχύτητας εντοπισμού; Επεξηγήσεων; Θα μπορούσες, αν ήθελες, να πας απλά μόνη σου;

 

[mikrh tsopana]

Για να είμαι ειλικρινής απλά μου το πρότειναν όλοι ως "αυτό που αξίζει σίγουρα να κάνεις" και εφόσον θεωρούσα ότι θα έχουν πιο πολιτικό υπόβαθρο θεωρούσα ότι στο τουρ θα συσχέτιζε την κοινωνικοπολιτικοή κατάσταση με το ίδιο το γκραφίτι, το είδα δηλαδή πιο πολύ ως ένα "ιστορικό" τουρ που θα συνέδεε γεγονότα με αυτού του είδους την έκφραση και έτσι μου κεντρισε το ενδιαφέρον. Γενικά το έκανε αυτό απλά σε πολύ μικρό προφανώς βαθμό, ασχολήθηκε πιο πολύ με τους καλλιτέχνες τους ίδιους, με τις τεχνικές τους, το πόσο καιρό τους πήρε να τα τελειώσουν και το τί εκφράζει, πράγματα δηλαδή που επίσης ήταν ενδιαφέροντα και σε καμία περίπτωση δε θα έψαχνα μόνη μου.

υγ. κατα τα άλλα ο κάθενας μπορεί να πάει μόνος του και περιλαμβάνει μόνο τα γκραφιτι στη γειτονιά Candelaria ενώ γενικά υπάρχουν σε όλη τη Μπογκοτά

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.4: Βίγια δε Λέιβα, Μπαριτσάρα
Τίτλος : Εφιάλτης στο δρόμο μέχρι το χόστελ
Εναλλακτικός τίτλος: Η μικρή τσοπάνα και η μικρή Ολλανδέζα

Οι στροφές μέχρι τη Βίγια δε Λέιβα διαδεχόταν η μία την άλλη. Η τσοπάνα ένιωσε το στομάχι της να στριφογυρίζει και να δένεται κόμπο έτσι που να μοιάζει με το δρόμο-κουλούρι Θεσσαλονίκης στον οποίο βρισκόταν επί 4 σχεδόν ώρες. Η βροχή έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα και αύξανε επικίνδυνα την αδρεναλίνη της αθώας χωριατοπούλας, που για να αντέξει κούμπωσε μία δραμαμίνη.


Αυτή της την εμπειρία τη μοιραζόταν με τη συνταξιδιώτισσα Σάρα, την οποία γνώρισε στη Μπογκοτά και με την οποία θα περνούσε αρκετό από το υπόλοιπο διάστημα που της έμενε σε αυτή την όμορφη χώρα. Μαζί πήραν ταξί χωρίς πολλά λόγια για το χόστελ και –ω! τί έκπληξις!- βρήκαν ακριβώς εκεί και μία άλλη Ολλανδεζα συνταξιδιώτισσα που είχαν επίσης γνωρίσει στη Μπογκοτά. Οι 3 τους πήγαν στη ρεσεψιόν για το δωμάτιο που είχαν κλείσει. Από την αρχή ο ρεσεψιονίστ δεν είχε κάτσει καλά στην τσο, αφού έκανε ότι τα ήξερε όλα. Όταν πήρε λοιπόν το διαβατήριό της να σημειώσει τα στοιχεία της και σημείωσε τα λάθος στοιχεία(ελληνικοί χαρακτήρες) παρά τις προειδοποιήσεις της τσό και αφού την είχε διαβεβαιώσει πως ξέρει, η τσοπάνα χάρηκε!


Το δωμάτιο ήταν άνετο και είχε δικό του μπάνιο(που εν τέλει δεν είχε ζεστό νερό). Χαλάλι το 10ευρω! Μία συζήτηση που είχαν οι 3 κορασίδες μέχρι να μπουν στο δωμάτιο είχε αποδειχτεί ωφέλιμη για την τσοπάνα. Έλεγε λοιπόν η τσοπάνα ότι δεν της αρέσουν οι κουκέτες και οι άλλες δύο έλεγαν ότι δεν είχαν πρόβλημα. Όταν μπαίνουν στο δωμάτιο αντικρύζουν δύο κουκέτες, ένα μονό αλλά πιασμένο κρεβάτι και ένα διπλό. Το οποίο χωρίς η τσοπάνα να το ζητήσει, η ευγενική Ελβετίδα και η μικρή ολλανδέζα της το παραχώρησαν.


H μέρα ξημέρωσε όμορφα με ένα νόστιμο πρωινό και η τσο και η Σάρα μαζί με τον Κλεμάν, έναν Γάλλο που η Σάρα είχε γνωρίσει κατα το ταξίδι της στις ΗΠΑ και βρέθηκε-ω! τί έκπληξις!- στο ίδιο εκείνο χόστελ, ξεκίνησαν για το «κέντρο». Η Βίγια δε Λέιβα είναι ένα γραφικό χωριό ανατολικά της Μπογκοτά με χαρακτηριστική πλατεία και ένα γνωστό «αστρονομικό σταθμό» προκολομβιανής εποχής με φαλλόσχημους μονόλιθους. Η μέρα ήτο βροχερή, από τις πρώτες βροχερές μέρες μετά από μία περίοδο μεγάλης ξηρασίας, η οποία τα τελευταία χρόνια μαστίζει την Κολομβία και την οποία η τσο δε συνάντησε μιας και όπου πήγαινε, έβρεχε. Μέχρι να ηρεμήσει η βροχή οι 3 φίλοι έφαγαν το μενού α λα καρτ που ήταν σε προσφορά και ήταν από τα μόνα φθηνά σε αυτό το μάλλον τουριστικό μέρος. Στη συνέχεια επισκέφθηκαν τον αστρονομικό σταθμό για να επιβεβαιώσει η τσοπάνα την άποψή της, πώς αυτό το μέρος είναι υπερτιμημένο. Κατα την επιστροφή ο Κλεμάν αποχώρησε για το Μεντεγίν αφήνοντας δύο άτομα χωρίς προσανατολισμό να γυρίσουν «σπίτι». Η τσο, που δε γνώριζε ότι η Σάρα έπαιζε το ίδιο βρώμικο παιχνίδι, την εμπιστεύτηκε και έτσι πήρε τον ανήφορο χωρίς πολλά πολλά. Όταν είχε πια περάσει πάρα μα πάρα πολλή ώρα από τη στιγμή που είχαν ξεκινήσει και ένιωθε ότι έχουν ανέβει πάρα πολύ ρώτησε ανήσυχη τη Σάρα για να της απαντήσει αυτή ότι «πάνε καλά». Είχε ήδη νυχτώσει τελείως και είχαν ανέβει ακόμη πιο πάνω όταν η Σάρα της ξεφούρνισε ότι μάλλον κάποιο λάθος έχουν κάνει και ότι ούτε αυτή έχει προσανατολισμό. Αν και οι συνθήκες(νύχτα, μόνες σε ένα έρημο βουναλάκι χωρίς σπίτια ) δεν ήταν και οι καλύτερες, η τσοπάνα δεν τρομοκρατήθηκε όπως θα έκανε αντίστοιχα στο Εκουαδόρ, γιατί ο αντιπαθητικός ρεσεψιονίστ την είχε επιβεβαιώσει ότι το χωριό είναι απολύτως ασφαλές. Ρωτώντας όσους σταμάτησαν με τα μηχανάκια, κατάλαβαν πως είχαν φύγει πολύ έξω από το χωριό και ότι ήταν πιο κοντά σε ένα άλλο χωριό. Ένας ευγενικός παππούς προσφέρθηκε να της πάρει, όμως η τσο που εμπιστεύεται τους ανθρώπους αλλά πάνω απ’όλα το ένστικτό της αρνήθηκε και έτσι οι κορασίδες πήραν μόνες το δρόμο της επιστροφής. Όταν ξεκίνησαν να φαίνονται διάφορα σπίτια ένιωσαν ανακούφιση και, ρωτώντας μία ομάδα παιδιών που έπαιζε στο δρόμο, βρήκαν το δρόμο της επιστροφής.

Στο δρόμο μέχρι το "κέντρο"

Η Σάρα και ο Κλεμάν

Η περίφημη αφαιρετική πλατεία

Ο αστρονομικός σταθμός

Σόδομα και Γόμορρα

Η επόμενη μέρα δεν ήταν και πολύ καλή για την τσο αφού εκτός από μία μικρή βόλτα στην πλατεία για καφέ, πέρασε το υπόλοιπο της μέρας ακούγοντας τις απόψεις μιας ελβετίδας και δύο πια ολλανδών για την ελληνική κρίση, τις προτάσεις καθενός για το πώς θα έπρεπε η κυβέρνησις να χειριστεί το εθνικόν αυτό ζήτημα και το κράξιμο για το πόσο ανεύθυνοι και τεμπέληδες είναι οι έλληνες, ενώ όταν η ίδια έκανε νύξη στο βασιλιά της Ολλανδίας οι δύο Ολλανδοί ευθαρσώς δήλωσαν πως «έχει πλάκα, είναι άξιος ο μισθός του γιατί καταφέρνει διπλωματικές συνεργασίες και το κυριότερο: όταν έχει γενέθλια είναι αργία και πίνουν στους δρόμους και περνάνε τέλεια! Ε τώρα για τους άνεργους και τους άστεγους, πρόβλημά τους. Ας μην ήταν στο κάτω κάτω!»


Ο 5 ώρες δρόμος για τη Μπαριτσάρα ήταν πιο φιλικός προς την τσοπάνα. Απ την αρχή η Μπαριτσάρα την κέρδισε σε όλα της, από το –ανυπόφορο μετά από τόσο κρύο- ζεστό κλίμα της μέχρι τα όμορφα στενά και τους χαρούμενους ανθρώπους. Και εδώ ο ρεσεψιονίστ ήταν πιο συμπαθητικός! Το πρώτο βράδυ τσοπάνα και Σάρα δείπνησαν σε ένα βέτζε ρεστοράν πίνοντας το δροσιστικότατο βέρτζιν κοκτέηλ από λάημ.

Οι δυό συνταξιδιώτισσες είχαν αποφασίσει πως το επόμενο πρωί θα πάνε με τα πόδια στο χωριό Γκουανέ περπατώντας 8 χιλιόμετρα μέσα από ένα πεζοπορικό δρομάκι για να θαυμάσουν τη θέα. Αρκετά αφελείς ξεκίνησαν τη διαδρομή στις 12+ το μεσημέρι με τον υδράργυρο να είναι σίγουρα γύρω στους 30 βαθμούς και το δρομάκι να μην έχει σκιά. Οι δύο έξυπνες φίλες δεν είχαν πάρει ούτε νερό και έτσι η διαδρομή έγινε ένα μαρτύριο, ειδικά για την τσοπάνα που γκρίνιαζε ότι δε μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος, μιας και εκτός από τη ζέστη ο δρόμος ανηφόριζε(και κατηφόριζε) σε αρκετά σημεία. Η Σάρα, που της έριχνε μια 20αριά χρόνια, είχε προχωρήσει αρκετά(εντάξει είναι κάθε σ-κ στις Άλπεις είπε η τσοπάνα για να παρηγορηθεί). Όταν η τσο έφτασε ένας κυριούλης της είπε πως η φίλη της την περιμένει στο μαγαζί του, που δεν ήταν παρά ένα μικρό σπιτάκι που πουλούσε νερό και καπέλα και μέσα στο οποίο ζούσαν επίσης αυτός, η γυναίκα και τα παιδιά τους. Με το που η τσο έφτασε ζήτησε επειγόντως νερό και στη συνέχεια έπιασε κουβέντα με την οικογένεια, που απέδειξεγια μία ακόμη φορά ότι δικαίως οι κολομβιανοί είναι για την τσοπάνα πανέμορφοι σε επίπεδο ψυχής άνθρωποι.

Ο δρόμος από μακριά

Ο δρόμος από πιο κοντά

Μήτε πιθαμή σκιάς για την τσο

Ο καλοσυνάτος κύριος

Επιστροφή στη Μπαριτσάρα

Μία βόλτα στο χωριό και οι δυο φίλες γύρισαν πίσω, με λεωφορείο αυτή τη φορά. Στην περιοχή υπήρχε μια κινητικότητα μιας και ήταν το Σάββατο πριν τη μεγάλη εβδομάδα και εκείνη τη μέρα θα έφτανε ο πρωθυπουργός ερχόμενος με τα πόδια(από πού άγνωστον!). Οι δύο φίλες αποχωρίστηκαν προσωρινά και η τσοπάνα έκανε μια βόλτα στο ασυζήτητα ρομαντικό χωριό, αγόρασε το διάσημο σνακ της περιοχής «ορμίγας κουλόνας»(=χοντροκόλικα μυρμήγκια) που είναι στην ουσία μυρμήγκια τηγανισμένα και αλατισμένα, σαν τα τσιπς τα δικά μας ένα πράμα. Αυτό το σνακ δεν το έφαγε ποτέ. Την επόμενη μέρα θα έφευγε για το Μεντεγίν...

 

[σοφοκλισ23]

Γειτόνισσα μικρή τσοπανα(Καρδίτσα εγω) πόσο ασφαλές είναι ενα ταξίδι μόνος στη Κολομβία χωρίς να ξέρεις ισπανικά;

 

[mikrh tsopana]

Αρκετά θα έλεγα. Γνώρισα και γυναίκες και άντρες μόνες/ους που δε μιλούσαν ισπανικά. Γενικά η γλώσσα δε νομίζω να σχετίζεται με την επικινδυνότητα συγκεκριμένα στην Κολομβία, με την έννοια ότι χωρίς να μιλάς τη γλώσσα κάνεις μπαμ ότι δεν είσαι από εκεί και αυτό στην Κολομβία δεν είναι θέμα, αφού οι ντόπιοι είναι πολύ φιλικοί και καλοί με τους τουρίστες. Συμφωνα μάλιστα με τους ίδιους τους κολομβιανούς αλλά και κάποιους από τους εκουαδοριανούς(αυτούς που δε θα πούνε ότι οι κολομβιανοί είναι αλήτες και κλέφτες), οι πρώτοι είναι πιο φιλικοί με τους τουρίστες παρα με συντοπίτες. Εκεί που δυσκολεύει η γλώσσα πιστεύω είναι στην καθημερινή συνεννόηση, να ρωτήσεις για οδηγίες, να κλείσεις εισιτήρια κλπ αφού οι περισσότεροι δε μιλάνε αγγλικά και φυσικά έχεις απειροελάχιστες πιθανότητες να καταφέρεις παζάρια, κάτι που γενικά γίνεται πανεύκολα αν μιλάς ισπανικά.

 

[σοφοκλισ23]

Αρκετά θα έλεγα. Γνώρισα και γυναίκες και άντρες μόνες/ους που δε μιλούσαν ισπανικά. Γενικά η γλώσσα δε νομίζω να σχετίζεται με την επικινδυνότητα συγκεκριμένα στην Κολομβία, με την έννοια ότι χωρίς να μιλάς τη γλώσσα κάνεις μπαμ ότι δεν είσαι από εκεί και αυτό στην Κολομβία δεν είναι θέμα, αφού οι ντόπιοι είναι πολύ φιλικοί και καλοί με τους τουρίστες. Συμφωνα μάλιστα με τους ίδιους τους κολομβιανούς αλλά και κάποιους από τους εκουαδοριανούς(αυτούς που δε θα πούνε ότι οι κολομβιανοί είναι αλήτες και κλέφτες), οι πρώτοι είναι πιο φιλικοί με τους τουρίστες παρα με συντοπίτες. Εκεί που δυσκολεύει η γλώσσα πιστεύω είναι στην καθημερινή συνεννόηση, να ρωτήσεις για οδηγίες, να κλείσεις εισιτήρια κλπ αφού οι περισσότεροι δε μιλάνε αγγλικά και φυσικά έχεις απειροελάχιστες πιθανότητες να καταφέρεις παζάρια, κάτι που γενικά γίνεται πανεύκολα αν μιλάς ισπανικά.

Μου έκανε εντύπωση η ιστορία για τη Κολομβία γιατί ακούω για απαγωγές ληστείες αλλά πιστεύω αν ακολουθείς κάποια στοιχειώδη στάνταρ και έχεις γνώση ποιές περιοχές είναι επικίνδυνες παντού στο κόσμο μπορείς να πάς,απλά ήθελα και μια φρεσκια γνωμη, φοβερο το όλο ταξίδι σου στη Λατινική Αμερική.Μπράβο!

 

[mikrh tsopana]

Ακριβώς όπως το είπες! Με κοινή λογική και αν δεν υπάρχει έμπρακτος πόλεμος, παντού μπορείς να πας. Θεωρώ ότι πλέον η Κολομβία είναι ένας αρκετά ασφαλής προορισμός και αυτό φαίνεται από τον τουρισμό που αυξάνεται(παίζει κάποιο ρόλο φυσικά και η υποτίμηση του νομίσματός τους). Είναι υπέροχη χώρα που υπέφερε πολύ(κι ακόμη υποφέρει) και προσπαθεί να κερδίσει τουρισμό. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.5: Μεντεγίν,Καρταχένα δε Ίντιας, Πλάγια Μπλάνκα, ξανά Καρταχένα
Μέρος 1ο: Μεντεγίν, Καρταχένα δε Ίντιας 1
Τίτλος: Με ένα σμπάρο δυο Καρταχένες
Εναλλακτικός Τίτλος: Από τα σαλόνια στα αλώνια

Το Μεντεγίν, έχει πολλούς λόγους για να είναι διάσημο. Πρώτο και καλύτερο, τον βαρόνο της κόκας Πάμπλο Εσκομπάρ, ο οποίος ίδρυσε το ομώνυμο καρτέλ, κάνοντας το Μεντεγίν ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη της Κολομβίας στις αρχές του 1990. 23 χρόνια μετά το θάνατο του δον Πάμπλο, το Μεντεγίν είναι σύμβολο της διασκέδασης αλλά και των πιο χαρούμενων και φιλικών ανθρώπων, των πάισας.

Ίσως να έφταιγε η πλύση εγκεφάλου, σε κάθε περίπτωση η τσο ένιωσε από την πρώτη στιγμή τον αέρα της «φιλικότητας» να αιωρείται γύρω της. Η μέρα ήταν υπερβολικά ζεστή και φαινόταν ότι θα βρέξει. Η τσο πήγε δασκαλεμένη στο χόστελ από τον Κλεμάν(τον θυμάστε τον Κλεμάν, ο οποίος ήταν ακόμη εκεί. Οι ιδιοκτήτες, αν και δεν ήταν πάισας αλλά από τα μέρη της Σακίρα, ήταν αρκετά φιλικοί και έτσι η τσο ένιωσε αμέσως σαν στο σπίτι της.

Οι μέρες και οι νύχτες στο Μεντεγίν κυλούσαν όμορφα, με τη μικρή τσοπάνα να μην κάνει κάτι ιδιαίτερο εκτός από τις επισκέψεις στα πιο καθιερωμένα μέρη και αξιοθέατα του Μεντεγίν τη μέρα και εξόδους για ποτό στην περιοχή El Poblado, το βράδυ. Για ακόμη μία φορά η τσο γελούσε δυνατά σα σκεφτόταν ότι η μανούλα της κοιμόταν ήσυχη σαν ήξερε ότι τριγυρνάει μόνη της στο Εκουαδόρ, όχι όμως και στην Κολομβία, η οποία σε γενικές γραμμές της απέπνεε τρομερά περισσότερη ασφάλεια.

H πλατεία με τα στρουμπουρλούδικα αγάλματα του "πάισα" Μποτέρο.

Σε κάθε μα κάθε πόλη της λ. Αμερικής ο ταξιδιώτης θα συναντήσει οπωσδήποτε ένα άγαλμα του λιμπερταδόρ, Σιμόν Μπολιβάρ.

Ο Παπακωνσταντίνου στο 49ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο Μεντεγίν

Ήταν καθολική μεγάλη Παρασκευή όταν η τσοπάνα είπε το έχε γεια στους φίλους της και πέταξε με προορισμό τη Σαντα Μάρτα. Είχε αποφασίσει –λανθασμένα ίσως- να μην καθίσει καθόλου στη Σάντα Μάρτα αλλά ούτε και να περάσει από την Ταϋρόνα, μιας και θα είχε υπερβολικά πολύ κόσμο. Έτσι, με λεωφορείο κίνησε για την Καρταχένα, όπου έφτασε απόβραδο. Είχε κλείσει ένα χόστελ σε πάρα πολύ καλή τιμή (26000 πέσος), το check-in όμως άνοιγε στις 8.30 το πρωί και έλειπαν ακόμη αρκετές ώρες.

Συνηθισμένη η τσοπάνα απ’τον ύπνο σε σταθμό!, σκέφτηκε. Έτσι λούστηκε με το αντικουνουπικό και ξάπλωσε στο παγκάκι, αφού έβαλε την τσάντα κάτω από τα πόδια της και σκέπασε το πρόσωπό της με το γνωστό μαύρο φλις. Σε 2-3 ώρες ένιωσε ένα χτύπημα στα γόνατα. Σηκώθηκε και είδε έναν άντρα γύρω στα 45 να της λέει ότι έχει πανδοχείο ο σταθμός. Η τσοπάνα σκέφτηκε ότι θα ήταν πανάκριβο και τον ανγόησε, προσπαθώντας ματαίως να κοιμηθεί ξανά. Ήταν γύρω στις 5 το πρωί και σε λίγο θα ξεκινούσε η κίνηση στο σταθμό, μιας και οι κολομβιανοί, όπως και οι εκουαδοριανοί, είναι πρωινοί, πρωινότατοι τύποι. Αφού η τσο αγόρασε 2-3 καφέδες και όλες τις σοκολάτες που βρήκε και αφού φυσικά άφησε ένα σημαντικό ποσό στις τουαλέτες του σταθμού, η ώρα πήγε επιτέλους 8 και μπορούσε σιγά σιγά να κινήσει για το χόστελ.

Βγαίνοντας απ’τον σταθμό δε μπόρεσε να μην προσέξει πως το χόστελ για το οποίο την είχε ξυπνήσει κάπως βίαια ο σενιόρ κόστιζε μόλις 15000 πέσος ήτοι λιγότερο από 5 ευρώ! Στο δρόμο ταξιτζήδες σταματούσαν προσφερόμενοι για κούρσα αλλά η τσο, πιστεύοντας ότι «θα είναι κάπου στη γειτονιά μωρέ» αρνήθηκε. Παλιά της τέχνη κόσκινο, η τσοπάνα ξεκίνησε να ρωτάει περαστικούς για τη διεύθυνση.

Το πρώτο χτύπημα! Οι άνθρωποι σε εκείνο το μέρος έμοιαζαν τελείως διαφορετικοί από όλους τους υπόλοιπους κολομβιανούς που είχε συναντήσει μέχρι τώρα. Δεν έμοιαζαν ιδιαίτερα φιλικοί, δε νοιαζόταν και πολύ και φυσικά δεν ήξεραν καν τη διεύθυνση. Σε άλλες πόλεις η ανέχεια συνυπάρχει με τη ροή των καθημερινών «κανονικών» ανθρώπων, εδώ όμως ήταν ολοφάνερο πως η ανέχεια είναι ο κανόνας και ό,τιδήποτε άλλο μία απλή, φωτεινή εξαίρεση. Τουλάχιστον στη γειτονιά όπου η τσο βρισκόταν. Ύστερα από πολλές προσπάθειες, αποφάσισε να μπει σε ένα μαγαζί με φαγητά και να ρωτήσει τον ευγενέστατο υπάλληλο. Τα πλακάκια στο μαγαζί ήταν τελείως διαλυμένα. Ο υπάλληλος επίσης δε γνώριζε τη διεύθυνση και έτσι την έψαξε στον υπολογιστή. Βλέποντας τον υπολογιστή θυμήθηκε τον υπολογιστή που της είχε κάνει δώρο ο μπαμπάς της για τη γιορτή της, το 2001. Μετά από περίπου 5 λεπτά ο χάρτης στο google maps φόρτωσε και για κακή τύχη της τσο, ήταν αρκετά μακριά από το σημείο όπου βρισκόταν. Ο υπάλληλος πήρε τηλέφωνο τον μπατζανάκη του που ήταν ταξιτζής να τον ρωτήσει πόσο περίπου θα πληρώσει για να μη την πιάσουν κότσο και, αφού την έβαλε σε ένα ταξί, την αποχαιρέτησε.

Ο δρόμος μέχρι το χόστελ ήταν εφάμιλλος του σκηνικού που είχε ήδη αντικρύσει στο σταθμό. Γεμάτος σκουπίδια, τόσα σκουπίδια η τσοπάνα δεν είχε ματαδεί στη ζωή της. Και δυο-τρία χαμόσπιτα και άνθρωποι με εφτελή ρούχα να περπατούν μες στη ζέστη.

Μήπως είμαι σε λάθος Καρταχένα; αναρωτήθηκε απελπισμένη.

Η μπάσα φωνή του ταξιτζή διέκοψε τις σκέψεις της τσο. Όπως σχεδόν όλοι μέχρι τώρα(και σχεδόν όλοι στη συνέχεια, όπως θα αποδεικνυόταν) ήξερε τη γειτονιά αλλά όχι την ακριβή διεύθυνση. Έτσι ο ταξιτζής ξεκίνησε να ρωτάει τους πάντες, χωρίς να γνωρίζει κανείς το χόστελ. Η τσοπάνα ανήσυχη σκέφτηκε ότι το χόστελ απλώς δεν υπάρχει, κάτι που θα εξηγούσε και την αρκετά χαμηλή τιμή του σε τόσο high high high season. Με τα πολλά το χόστελ ήταν υπαρκτό και η τσοπάνα δεν πίστευε στα μάτια της. Αφού έσκασε 18 χιλιάρικα στον ταρίφα, πάτησε το κουδούνι που με το ζόρι έφτανε. Τίποτα! Πάτησε στις μύτες και το πάτησε ξανά! Τίποτα! Η ώρα είχε πάει 9μιση και θα έπρεπε κάποιος να είναι εκεί. Ρώτησε στο διπλανό γκαράζ μα δεν ήξεραν κάτι.

Παράξενη πόλη!σκέφτηκε Μοιάζει με μικρό χωριό και κανείς δε ξέρει τίποτα για το διπλανό του!

Μέχρι να ολοκληρώσει τη σκέψη της, ο ιδιοκτήτης είχε ανοίξει την πόρτα, μάλλον κάπως ενοχλημένος για τη λύσσα που την είχε πιάσει με το κουδούνι. Αφού η τσοπάνα άφησε τα πράγματα, ο ιδιοκτήτης της ξεφούρνισε το παραμύθι, ότι οι φωτογραφίες που η τσοπάνα είχε δει είναι από το κέντρο, πως εδώ είναι εκτός κέντρου και ότι είναι πάρα μα πάρα πολύ επικίνδυνα, κάτι που τόνισε μια ντουζίνα φορές, συνιστώντας της να μην κυκλοφορεί ούτε καν με μια μικρή τσάντα, γιατί έτσι δείχνει στον κόσμο ότι είναι ξένη άρα ότι έχει λεφτά και κινδυνεύει. Το ότι είμαι σαν το γάλα μέσα σε μια κοινωνία μαύρων ας πούμε δε δείχνει ότι είμαι ξένη! Σκέφτηκε η τσο, κάπως ενοχλημένη μιας και είχε καλομάθει από τα νυχτερινά σουλάτσα στο Μεντεγίν.

υγ. όπως ίσως θα φαντάζεστε, η μικρή τσο δεν τόλμησε να βγάλει τη φωτογραφική της στην "κακιά" πλευρά της Καρταχένα