Αν με ρωτούσατε πριν μερικά χρόνια για το αν ήθελα να επισκεφτώ τις ΗΠΑ, θα γέλαγα και θα σας έλεγα "δεν υπάρχει περίπτωση". Από την μία, το κουραστικό ταξίδι που είχα στο μυαλό μου, από την άλλη, αυτή η προκατάληψη του τυποποιημένου αμερικανικού στύλ που είναι μακριά από τα δικά μας δεδομένα..έ,δεν θέλει και πολύ να με αναστείλει.
Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων όμως, έπρεπε έστω για μια εβδομάδα να κάνω "ξερό κουράγιο" και να επισκεφτώ την Νέα Υόρκη.
Τελικά, μετά από 1,5 χρόνο, επισκέφτηκα την Αμερική και 2η φορά (για αναψυχή) στο Σικάγο (θα τα πούμε σε ένα άλλο πόστ).
Μάρτιος λοιπόν του 2005!
Η επιβίβαση στο Ελ.Βενιζέλος γίνεται με όλα τα τυπικά της διαδικασίας σε ένα αεροπλάνο της Iberia με προορισμό το αεροδρόμιο ανταπόκρισης της Μαδρίτης. Ώρα: 06.00 π.μ.
Φτάνοντας στην Μαδρίτη (το 90% των επιβατών ήταν Έλληνες) περιμέναμε μόλις 2,5 ώρες την επόμενη πτήση της ανταπόκρισης μας για Ν.Υ. Η αναμονή οφείλω να πώ, ήταν απολαυστικότατη. Και μετά, ξεκινάει το υπερατλαντικο ταξίδι.Είναι περίεργο το συναίσθημα. Πολύ περίεργο θα έλεγα. Ευτυχώς, το πλήρωμα του αεροπλάνου ήταν στις...επάλξεις και η πτήση ήταν πραγματικά, συναρπαστική! Οι ώρες πέρασαν πολύ ευχάριστες και μέχρι να καταλάβουμε που βρισκόμαστε και για πού πάμε, το σύνθημα για ετοιμότητα προσγείωσης έπεσε από τις οθόνες και τα μεγάφωνα και η άφιξη μας στο JFK ήταν γεγονός!! Δεν μπορώ να πώ ότι η πρώτη μου εντύπωση ήταν και η πιο θετική, ίσως γιατί όπως προείπα,είχα αρκετή προκατάληψη για την χώρα αυτή! Γιατί το λέω; Πέρα από το ότι κάναμε ακριβώς 1 ώρα για να πάρουμε τις αποσκευές μας, μας ξεσκόνισαν στην κυριολεξία στις διατυπώσεις!!!!Λές και προερχόμασταν από άλλο πλανήτη!Εν αντιθέσει με μια πτήση της British Airways, που μόνο κόκκινο χαλί δεν τους έστρωσαν!Τέλος πάντων.
Ευτυχώς, οι εκεί συνεργάτες μας, είχαν στείλει έναν ευγενικότατο οδηγό που μας περίμενε καρτερικά να τελειώσουμε και να μας οδηγήσει επιτέλους στο ξενοδοχείο μας.
Μείναμε στο πολύ καλό Giraffe hotel, στην Park Avenue, στην καρδιά του Μανχάταν με σχεδόν όλα τα high lights της περιοχής σε απόσταση αναπνοής!
Το ξενοδοχείο όπως είπα,πολύ καλό, επίσης πολύ καλό και το προσωπικό του, ευγενέστατοι και με προθυμία να μας εξυπηρετήσουν στα πάντα. Βέβαια, λίγο η αλλαγή περιβάλλοντος, λίγο η αλλαγή ώρας, ήταν ικανά στοιχεία για να με κάνουν να ξεραθώ στον ύπνο τουλάχιστον για 3 ώρες! Το βραδάκι, πήγαμε μαζί με τους συνεργάτες μας για φαγητό, σε ένα πολύ καλό εστιατοριο στο Μανχάταν, το Pastis. Αν και γαλλικό, ήταν πολύ όμορφο με πολύ ιδιαίτερα πιάτα. Το δέ εσωτερικό του, για όσκαρ!Οι τιμούλες του αρκετά τσιμπημένες, αν δεν απατόμαι, 60 δολλάρια το άτομο περίπου χωρίς το κρασί (είχε πανάκριβα γαλλικά κρασιά που αξίζει να τα δοκιμάσει κάποιος).
Η νύχτα στο Μανχάταν,είναι εντυπωσιακή. Όχι από θέμα έντονης ζωής(που στάνταρ έχει), αλλά από την θέα των φωταγωγημένων κτιρίων. Παντού ψηλά κτιρια που σου κόβουν την ανάσα, μεγάλοι φωτεινοί πίνακες, σου δίνουν την εντύπωση ότι είσαι κάπου..."αλλού".!Πρώτη νύχτα λοιπόν στην Ν.Υ. και αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι, δεν ήθελα να συνεχίσω την βραδιά μου σε κάποιο από τα εκατοντάδες μπάρ του Μανχάταν,προτίμησα να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Στον τελευταίο όροφο υπήρχε ένα άψογο πιάνο μπάρ με πολύ καλή θέα στην Union square και στους κεντρικές λεωφόρους της περιοχής, ότι έπρεπε για ένα ποτό πρίν τον βαθύ ύπνο.
Το πρωί, επισκέφτηκα την εταιρεία των συνεργατών στο updown του Μανχάταν, πολύ "δυνατή" περιοχή, γεμάτη από πολυκαταστήματα και μεγάλους οίκους μοδας. Ο κόσμος; Ένα χαλί από εθνικότητες!!Άκουγες στον δρόμο ό,τι γλώσσα μπορούσες να φανταστείς!
Από αγγλικά και ισπανικά, έως γερμανικά-ιταλικά-σουαχίλι !!!!Βέβαια, φαίνεται ότι οι κάτοικοι της Ν.Υ. είναι γεμάτοι άγχος, κι αυτό το λέω γιατί όλοι έτρεχαν να προλάβουν...τί?Δεν ξέρω!Αλλά,όλοι έτρεχαν. Μετά το επαγγ/κο ραντεβού, τι άλλο, μια βόλτα στην Μάντισον. Με μια λέξη: Χλιδή! Σε αυτό τον δρόμο, άλλος κόσμος, άλλη αισθητική, άλλη ποιότητα. Λές και είναι ξεχωριστό κράτος,στο "κράτος" του Μανχάταν.Και γενικά, αυτή η εναλλαγή παρατηρείται πολύ έντονα σε αυτή την πόλη. Λές και είναι ένα πάζλ, σκόρπια κομμάτια, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.
Φαγητό, πολύ καλό, στο Pravda.Ναί, Τσέχος το είχε από ότι έμαθα, πολλά χρόνια πρίν, οι γεύσεις όμως του εν λόγω εστιατορίου πλέον, είναι σύγχρονες, ακολουθούν όμως και κάποια ευρωπαϊκά στερεότυπα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, κυρίως ένα σούπερ πιάτο ελαφιού, σβησμένο με λικέρ και σάλτα φράουλας!!!! Το τίπ της ιστορίας: Κάντε κράτηση εγκαίρως, αλλιώς λυπάμαι, δεν θα βρείτε ούτε σκαμνάκι. Κι όταν λέω εγκαίρως, εννοω, 1 ημέρα πρίν.Ευτυχώς, οι συνεργάτες μας, είχαν κανονίσει και γι'αυτό!
Το βράδυ, έξοδος σε ένα κοσμικότατο μπάρ, στο Λότους, με πολυ "περίεργο" αλλά και ψαγμένο κόσμο, λειτουργεί και σαν εστιατόριο, ξεχωρίζει όμως για την μπάρα και τα κοκταίηλς του. Εκεί βέβαια, δέχθηκα με μεγάλη μου έκπληξη την απορία ενός Αμερικάνου να μου λέει "Η Ελλάδα είναι δίπλα στην Ισπανία έ;". Γενικώς, αυτό που καταλαβα, οι Αμερικάνοι εκτός από ανιστόρητοι, είναι και παντελως άσχετοι με την γεωγραφία. Και κυρίως, με χώρες της νότιο-ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Δεν ξέρω αν μας θεωρούν υποδιαίστερους, το σίγουρο είναι ότι αυτό το "μίγμα" λαών που λέγονται "Αμερικάνοι", δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα!! Ένας λαός που συνεχώς...καταναλώνει. Αυτό το είδα και την επόμενη ημέρα, σε μια βόλτα μου στο Σέντραλ Πάρκ και στις τριγύρω εμπορικές λεωφόρους. Ψωνίζουν μανιωδώς τα πάντα.Μα τα πάντα! Θα περίμενε κανείς να δεί τουρίστες να κάνουν γιουρούσι στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, κι όμως, οι Αμερικάνοι λυσσάνε στην κυριολεξία. Και το "μετρητό" είναι σπάνιο είδος. 8 στις 10 συναλλαγές γίνονται με πιστωτικές κάρτες. Ακόμα (μην σας φανεί περίεργο) και για 2 μπουκάλια κοκα κόλα.
Και ήρθε η ώρα της επίσκεψης στο διάσημο και πολυπόθητο Εμπάϊαρ Στέητ.Ναί, είναι εντυπωσιακό. Έχει αυτό το "κάτι" που βλέπουμε στις ταινίες και μας τρελαίνει. Η θέα,κόβει την ανάσα, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου και έχει τα πάντα από κάτω σου. Στις άκρες του, στιβάζονται οι επισκέπτες (τουρίστες-Ιάπωνες ως επι το πλείστον) και οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά. Μια ώρα παραμονής στην κορυφή του κτιρίου είναι ικανή να σε γεμίσει με τόσες πολλές εικόνες που θα σε συνοδεύουν για μια ζωή. Νέα Υορκη λοιπόν...μεγαλείο....
Μόνο που το μεγαλείο...έμελλε να απομυθοποιηθεί την ακριβώς επόμενη ημέρα.Και το λέω, γιατί έπρεπε να κάνουμε μια μίνι-επίσκεψη στην άλλη πλευρά της πόλης, σε μια αθέατη για πολλούς,περιοχή, μακριά από τους τουριστικούς περιηγητές! Μπρόνξ λοιπόν.
Η συνοικία των μεταναστών, των μαύρων, των ισπανόφωνων. Υποβαθμισμένη μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, μιζέρια και αναρχία, παντού πολυκατοικίες-τρώγλες που η καθε μια στεγάζει 60 διαμερίσματα των 30 τετραγωνικών. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που αντίκρυσα. Στην ουσία, είναι ένα γκέτο,μακριά από τα μάτια των τουριστών, το κρύβουν πολύ καλά οι Αμερικάνοι, για να μην χαλάσει η εικόνα της λαμπερής τους πόλης. Παρόλα αυτά, πολλές προσωπικότητες της Ν.Υ. προέρχονται από το Μπρόνξ, όπως και άλλες υποβαθμισμένες γειτονιές. Περίπου το 70% των συνοικιών της Ν.Υ. είναι στα όρια της υποβάθμισης. Αφού λοιπόν πήρα και μια 3ωρη γεύση από την "αλλη" πλευρά της πόλης, επιστροφή, που αλλού, στα "πάτρια" εδάφη της..Αστόρια!!!Ναί ναί, εδώ ο ελληνισμός δίνει στην κυριολεξία...ρέστα! Στην διαδρομή, ο συνεργάτης μου ο Τίμ,μου εξηγούσε τις διαφορετικότητες των εθνών της Ν.Υ. και έδινε μεγάλη αίγλη στο ελληνικό στοιχείο, εν αντιθέσει με τους ισπανόφωνες που τους θεωρεί (όπως και όλοι οι Νεοϋρκέζοι) παράσιτα(!!!)
Μου έλεγε επίσης για την αιώνια κόντρα Δύσης-Ανατολής, δηλαδή, για την κόντρα Νέας Υόρκης και Λός Άντζελες. Η Νέα Υόρκη θεωρείται μια πόλη της κουλτούρας, του πνεύματος, της αστικής και χρηματιστηριακής τάσης, των γραμμάτων και των τεχνων, των πολιτισμών της γής, ενώ το Λ.Α. θεωρείται η πόλη του φωτός, του γκλάμουρ, της μόδας, του lifestyle και του νεοπλουτισμού. Και βέβαια, οι κάτοικοι των 2 αυτών μεγαλουπόλεων, σνομπάρουν ο ένας τον αλλον.
Στην Αστόρια λοιπόν τώρα. Λές από μέσα σου "Είμαι στην Μύκονο;Είμαι στο Λιανοκλάδι;Είμαι στον Βόλο;Που είμαι;". Οι ταμπέλες των καταστημάτων φέρουν ελληνικά ονοματα από τοπονύμια, μυθολογία κλπ. Οι δέ Ελληνες εκεί...είναι καθαρά..Ελληνάρες(με την καλή έννοια). Πέρα από τα "σπαστά" τους ελληνικά(οι νεώτεροι,σαν την Καλομοίρα μιλάνε σχεδόν) οι πιο "παλιοί" μιλάνε άπταιστα την ελληνική γλώσσα,κουβαλώντας ο καθένας την ιδιοτυπη προφορά από το μέρος που κατάγονται.Η Astoria Boulevard είναι μια λεωφόρος που σφύζει από ελληνικό στοιχείο και πραγματικά, είναι πολύ συγκινητικό το όλο κλίμα που επικρατεί εκεί, αν αναλογιστεί κάνεις πόσο πολύ έχουν παλέψει όλες αυτές οι γενιές των Ελλήνων μεταναστών. Φάγαμε στο εστιατόριο "Ζεύς" του κυρίου Παύλου από την Τρίπολη. Ο κύριος Παύλος, 60 ετών τότε, είχε πάει στην Ν.Υ. από 22 ετών και δημιούργησε σιγά σιγά αυτό το πολύ καλό εστιατόριο κοντά στην πλατεία....Σωκράτους!!!Φάγαμε και σκάσαμε....κυρίως λαδερά (εγώ προτίμησα Ιμάμ)!!Από την Αστόρια έφυγα μπορώ να πώ, αρκετά συγκινημένος αλλά και υπερήφανος!!!!
Η επόμενη ημέρα ήταν ευτυχώς χωρίς πολλά επαγγελματικά(καθόλου δηλαδή) και αποφάσισα να πάω να δώ(επιτέλους) το άγαλμα της Ελευθερίας. Όλα αυτά όμως έγιναν αφού πρώτα εκανα μια μικρή επίσκεψη στην εντυπωσιακή γέφυρα του Μπρούκλιν και στην ευρύτερη περιοχή.Το Μπρούκλιν θεωρείται μια από τις κλασσικές συνοικίες της πόλης, πολύ κοντά στο Μανχάταν, με το οποίο ενώνεται με 2 μεγάλες γέφυρες). Εκεί, επισκέφτηκα την βιβλιοθήκη του Μπρούκλιν,καθώς και το πολύ καλό μουσείο του.Επίσης, πολύ όμορφα είναι και τα "καφέ" κτίρια,μια σειρά σε 3-4 οικοδομικά τετράγωνα με παραδοσιακα οικήματα του 19ου αιώνα.
Το άγαλμα της Ελευθερίας είναι εντυπωσιακό.Πολύ εντυπωσιακό. Δυστυχώς, δεν μπορεσα να πάω στο νησάκι να το δώ από το 1 μέτρο, όπως και να έχει όμως, το να πίνεις τον καφέ σου στην μαρίνα του Μπρούκλιν έχοντας απέναντι σου αυτό το σύμβολο της Ν.Υ.,είναι μια εμπειρία πανέμορφη.
Η επόμενη ημέρα,εκτός από μια 2ωρη συνάντηση, είχε βόλτα που αλλού, στην Ουάσιγκτων.Αρκετή ώρα από το Μανχάταν,περάσαμε με το αυτοκίνητο στους σούπερ αυτοκινητόδρομους της πόλης και αφού είδαμε το Νιού Τζέρσεϋ και την Φιλαδέλφεια, βρεθήκαμε λοιπόν στην πόλη των...προέδρων. Το τι τουρίστες υπήρχαν, δεν λέγεται!!!
Αλλά και αστυνομία!Τόση αστυνομία δεν έχω ξαναδεί. Παντού ένστολοι-πάνοπλοι αστυνομικοί, αλλά και ομάδες της εθνοφρουράς. Η Ουάσινγκτον φυλάσσεται πάρα πολύ καλα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή των ΗΠΑ. Επισκεφτήκαμε το μουσείο Λίνκλολν, το Καπιτώλειο, περάσαμε έξω από τον Λευκό Οίκο(σε απόσταση....200 μέτρων και πάλι καλά). Τα αξιοθέατα εκεί διαδεχονται το ένα το άλλο, όλη η ιστορία(?) των ΗΠΑ σε 5-6 οικοδομικά τετράγωνα. Εκεί που ξετρελάθηκα και σας το προτείνω, να επισκεφθείτε το μουσείο του Σμίθσόνιαν,αξίζει πραγματικά!
Επίσης, το κτίριο-βιβλιοθήκη του Κογκρέσσου είναι αρκετά αξιόλογο, αλλά πρέπει να είστε υπομονετικοί γιατί τα γκρούπ των τουριστών σχηματίζουν ουρές 200 μέτρων. Τα μέτρα ασφαλείας σε αυτή την περιοχή είναι δρακόντια και για αυτό μην θυμώνετε όταν σας ψάχνουν εξωνυχιστικά σε κάθε αξιοθέατο που θα θελήσετε να μπείτε. Σε περιπτωση που πεινάσετε, σας προτείνω το εστιατόριο "Ουάσινγκτον", 10 μέτρα από το ίδρυμα του Τζώρτζ Ουάσινγκτον. Έχει πολύ καλά πιάτα με ιδιαίτερη έμφαση στα θαλασσινά, οι δέ τιμές του,πολύ καλές. Φεύγοντας από την Ουάσινγκτον, σίγουρα θα έχετε στο μυαλό σας τις εικονες της πόλης αυτής και πιστέψτε με, μία μέρα δεν είναι ποτέ αρκετή για να τα δείτε όλα! Αν μένετε στην Ν.Υ. η απόσταση για εκεί είναι ένα θέμα,αν υπάρχει και κίνηση στους δρόμους,θέλετε αρκετές ώρες. Εκτός κι αν πάτε με το πολύ βολικό τρένο.
Νέα Υόρκη χωρίς Μπρόντγουαίη γίνεται; Όχι βέβαια. Μια επίσκεψη θα σας κάνει να καταλάβετε τι εννοώ. Κι αν προλάβετε να πάρετε και εισιτήριο για παράσταση, έ, έχετε κάνει την τύχη σας. Ειδάλλως, ένα γεύμα στα διπλανά αξιολογα εστιατόρια, είναι μια πολύ καλή νυχτερινή πρόταση.
Από Γουώλ Στρήτ; Μια χάρα!Δεν είναι κάτι το τοοοοοοσοοοοο τρομερό, αλλά έχει την αξία του κι αυτό, άλλωστε, δεν είστε περίεργοι να δείτε που στο καλό παίζεται το παγκόσμιο χρήμα; Κι εμένα, αυτή η περιέργεια με οδήγησε εκεί, όπως είπα,δεν έπαθα πλάκα, αλλά πιστεύω ότι ένας περίπατος από εκεί, αξίζει τον κόπο.
Για να σας είμαι ειλικρινής, δεν πήγα από το world trade center. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά δεν με τράβηξε κάτι κατά εκεί. Οι Αμερικάνοι που ζούν με τον φόβο μην γίνει πάλι κανέναν "μπαμ", έχουν κάνει την περιοχή αυτή, εθνικό μνημείο..και όπως ο κάθε σωστός επιχειρηματίας, έτσι κι αυτοί πλέον(δυστυχώς) το εκμεταλλεύονται τουριστικά!Οι ορδές των τουριστικών γκρούπ είναι γεγονός! Και μάλιστα, από ότι έμαθα, πωλούνται σουβενίρ των διδύμων πύργων από τα μικρομάγαζα που έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή αυτή.
Η Νέα Υόρκη είναι αδύνατον να περιγραφεί σε ένα κείμενο, σίγουρα πολλά δεν ανέφερα και δεν περιέγραψα, σίγουρα όμως θα ακολουθήσει και ένα 2ο κειμενάκι με τα παρελειπόμενα. Συνοπτικά ομως θα ήθελα να σας πώ:
Φαγητό: Από καλό, έως πολύ καλό.Πλήν των εστιατορίων που ανέφερα, αξίζει να πάτε στα Pop Burgers, Matzuri. Το τελευταίο είναι ιαπωνικο με πιάτα που δεν τα τρώτε(όπως έλεγε ο μέτρ) ούτε στο Τόκιο.
Ποτό: Παντού!Η Ν.Υ και κυρίως το Μανχάταν εχουν μια πλειάδα μπάρ και κλάμπ. Στα κλάμπ βέβαια θα έχετε ένα θέμα αν δεν συνοδεύεστε από κάποιον ντόπιο γιατί το face control είναι για αυτούς...νόμος!!Σε γενικές γραμμές όμως, υπάρχουν σε όλους τους ουρανοξύστες εντυπωσιακά μπάρ με άπλετη θέα στο φωτισμένο Μανχάταν.
Ψώνια: Ανάλογα το βαλάντιο. Η Μάντισον, η 14η οδός, η 5η και 6η, έχουν πολύ καλα καταστήματα, πανάκριβα όμως. Αν θέλετε κάτι πιο φθηνό, κάντε τα ψώνια σας από την East Side και το Μπρούκλιν.
Ασφάλεια: Έτσι κι έτσι, ανάλογα που θα κινηθείτε. Δηλαδή, στο Μπρόνξ οι ρομαντικοί περίπατοι δεν ευνοούνται από κάποια ώρα και μετά.
Στο κέντρο του Μανχάταν, μπορείτε να κυκλοφορείτε άφοβα, άλλωστε τα περιπολικά και η έφιππη(!!) αστυνομία κάνουν...παρέλαση.Αποφεύγετε όμως κάτι βόλτες στην Τσάϊνα Τάουν χωρίς ξεναγό(αν πάτε με γκρούπ) γιατί θα επιστρέψετε στο ξενοδοχείο χωρίς παπούτσια!
Η Ν.Υ. εκεί που σου δίνει το αίσθημα της πιο ασφαλούς πόλης, στο παίρνει πίσω όταν γυρίσεις την πλάτη. Απλά,να είστε προσεκτικοί και όχι αφηρημένοι, κι όλα θα πάνε καλά.
Ο κόσμος: Ως επί το πλείστον, ο καθενας εκεί για την πάρτη του. Δεν είναι και οι πιο φιλόξενοι, αρκετά αποξενωμένοι οι κάτοικοι της πόλης αυτής. Έχει πλάκα όμως να περπατάτε στην 7η λεωφόρο παρέα με 100.000 στο ίδιο πεζοδρόμιο και όλοι μα όλοι να μιλάνε ό,τι γλώσσα μπορείτε να φανταστείτε. Υπάρχουν και οι τυπικοί Αμερικάνοι που ενδιαφέρονται μόνο για τα λεφτά και τα χότ ντόγκ, πράγμα που δεν μας κάνει έκπληξη και δεν χρίζουν πιστεύω κάποιου ενδιαφέροντος.
Περπάτημα: Όλη η πόλη είναι ένας ατελείωτος διάδρομος που πρέπει να βαδίσετε. Το Σέντραλ Πάρκ-που το λάτρεψα πιο πολύ από όλα-είναι τεράστιο και θέλει αρκετές ώρες να το ψάξετε.Πιστεύω όμως, ότι είτε νύχτα-είτε μέρα πάτε εκεί, θα σας αρέσει πολυ.
Μεταφορές: Επειδή μετακινήθηκα με αυτοκίνητο,δεν δοκίμασα την συγκοινωνία,πλήν του ταξί.Ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα μετρό-λαβυρινθος(θέλει πολύ κουράγιο για να το μάθει κάποιος), ταξί-χιλιάδες και τρένα με τοπικές γραμμές στα προάστια. Ειδικά για τα ταξί επειδή τα χρησιμοποίησα 2 φορές, οι τύποι είναι μουρλοί!Ξέρουν την πόλη τους(αυτό το τεράστιο χιλιομετρικό κατασκεύασμα) σαν την τσέπη τους και σε πάνε στον προορισμό σου με τρομερό αυτοσχεδιασμό.
Επόμενο ανακοινωθέν στο κείμενο Νο 2(εντός ολίγων ημερών) και στο κείμενο για Σικάγο.
Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων όμως, έπρεπε έστω για μια εβδομάδα να κάνω "ξερό κουράγιο" και να επισκεφτώ την Νέα Υόρκη.
Τελικά, μετά από 1,5 χρόνο, επισκέφτηκα την Αμερική και 2η φορά (για αναψυχή) στο Σικάγο (θα τα πούμε σε ένα άλλο πόστ).
Μάρτιος λοιπόν του 2005!
Η επιβίβαση στο Ελ.Βενιζέλος γίνεται με όλα τα τυπικά της διαδικασίας σε ένα αεροπλάνο της Iberia με προορισμό το αεροδρόμιο ανταπόκρισης της Μαδρίτης. Ώρα: 06.00 π.μ.
Φτάνοντας στην Μαδρίτη (το 90% των επιβατών ήταν Έλληνες) περιμέναμε μόλις 2,5 ώρες την επόμενη πτήση της ανταπόκρισης μας για Ν.Υ. Η αναμονή οφείλω να πώ, ήταν απολαυστικότατη. Και μετά, ξεκινάει το υπερατλαντικο ταξίδι.Είναι περίεργο το συναίσθημα. Πολύ περίεργο θα έλεγα. Ευτυχώς, το πλήρωμα του αεροπλάνου ήταν στις...επάλξεις και η πτήση ήταν πραγματικά, συναρπαστική! Οι ώρες πέρασαν πολύ ευχάριστες και μέχρι να καταλάβουμε που βρισκόμαστε και για πού πάμε, το σύνθημα για ετοιμότητα προσγείωσης έπεσε από τις οθόνες και τα μεγάφωνα και η άφιξη μας στο JFK ήταν γεγονός!! Δεν μπορώ να πώ ότι η πρώτη μου εντύπωση ήταν και η πιο θετική, ίσως γιατί όπως προείπα,είχα αρκετή προκατάληψη για την χώρα αυτή! Γιατί το λέω; Πέρα από το ότι κάναμε ακριβώς 1 ώρα για να πάρουμε τις αποσκευές μας, μας ξεσκόνισαν στην κυριολεξία στις διατυπώσεις!!!!Λές και προερχόμασταν από άλλο πλανήτη!Εν αντιθέσει με μια πτήση της British Airways, που μόνο κόκκινο χαλί δεν τους έστρωσαν!Τέλος πάντων.
Ευτυχώς, οι εκεί συνεργάτες μας, είχαν στείλει έναν ευγενικότατο οδηγό που μας περίμενε καρτερικά να τελειώσουμε και να μας οδηγήσει επιτέλους στο ξενοδοχείο μας.
Μείναμε στο πολύ καλό Giraffe hotel, στην Park Avenue, στην καρδιά του Μανχάταν με σχεδόν όλα τα high lights της περιοχής σε απόσταση αναπνοής!
Το ξενοδοχείο όπως είπα,πολύ καλό, επίσης πολύ καλό και το προσωπικό του, ευγενέστατοι και με προθυμία να μας εξυπηρετήσουν στα πάντα. Βέβαια, λίγο η αλλαγή περιβάλλοντος, λίγο η αλλαγή ώρας, ήταν ικανά στοιχεία για να με κάνουν να ξεραθώ στον ύπνο τουλάχιστον για 3 ώρες! Το βραδάκι, πήγαμε μαζί με τους συνεργάτες μας για φαγητό, σε ένα πολύ καλό εστιατοριο στο Μανχάταν, το Pastis. Αν και γαλλικό, ήταν πολύ όμορφο με πολύ ιδιαίτερα πιάτα. Το δέ εσωτερικό του, για όσκαρ!Οι τιμούλες του αρκετά τσιμπημένες, αν δεν απατόμαι, 60 δολλάρια το άτομο περίπου χωρίς το κρασί (είχε πανάκριβα γαλλικά κρασιά που αξίζει να τα δοκιμάσει κάποιος).
Η νύχτα στο Μανχάταν,είναι εντυπωσιακή. Όχι από θέμα έντονης ζωής(που στάνταρ έχει), αλλά από την θέα των φωταγωγημένων κτιρίων. Παντού ψηλά κτιρια που σου κόβουν την ανάσα, μεγάλοι φωτεινοί πίνακες, σου δίνουν την εντύπωση ότι είσαι κάπου..."αλλού".!Πρώτη νύχτα λοιπόν στην Ν.Υ. και αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι, δεν ήθελα να συνεχίσω την βραδιά μου σε κάποιο από τα εκατοντάδες μπάρ του Μανχάταν,προτίμησα να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Στον τελευταίο όροφο υπήρχε ένα άψογο πιάνο μπάρ με πολύ καλή θέα στην Union square και στους κεντρικές λεωφόρους της περιοχής, ότι έπρεπε για ένα ποτό πρίν τον βαθύ ύπνο.
Το πρωί, επισκέφτηκα την εταιρεία των συνεργατών στο updown του Μανχάταν, πολύ "δυνατή" περιοχή, γεμάτη από πολυκαταστήματα και μεγάλους οίκους μοδας. Ο κόσμος; Ένα χαλί από εθνικότητες!!Άκουγες στον δρόμο ό,τι γλώσσα μπορούσες να φανταστείς!
Από αγγλικά και ισπανικά, έως γερμανικά-ιταλικά-σουαχίλι !!!!Βέβαια, φαίνεται ότι οι κάτοικοι της Ν.Υ. είναι γεμάτοι άγχος, κι αυτό το λέω γιατί όλοι έτρεχαν να προλάβουν...τί?Δεν ξέρω!Αλλά,όλοι έτρεχαν. Μετά το επαγγ/κο ραντεβού, τι άλλο, μια βόλτα στην Μάντισον. Με μια λέξη: Χλιδή! Σε αυτό τον δρόμο, άλλος κόσμος, άλλη αισθητική, άλλη ποιότητα. Λές και είναι ξεχωριστό κράτος,στο "κράτος" του Μανχάταν.Και γενικά, αυτή η εναλλαγή παρατηρείται πολύ έντονα σε αυτή την πόλη. Λές και είναι ένα πάζλ, σκόρπια κομμάτια, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.
Φαγητό, πολύ καλό, στο Pravda.Ναί, Τσέχος το είχε από ότι έμαθα, πολλά χρόνια πρίν, οι γεύσεις όμως του εν λόγω εστιατορίου πλέον, είναι σύγχρονες, ακολουθούν όμως και κάποια ευρωπαϊκά στερεότυπα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, κυρίως ένα σούπερ πιάτο ελαφιού, σβησμένο με λικέρ και σάλτα φράουλας!!!! Το τίπ της ιστορίας: Κάντε κράτηση εγκαίρως, αλλιώς λυπάμαι, δεν θα βρείτε ούτε σκαμνάκι. Κι όταν λέω εγκαίρως, εννοω, 1 ημέρα πρίν.Ευτυχώς, οι συνεργάτες μας, είχαν κανονίσει και γι'αυτό!
Το βράδυ, έξοδος σε ένα κοσμικότατο μπάρ, στο Λότους, με πολυ "περίεργο" αλλά και ψαγμένο κόσμο, λειτουργεί και σαν εστιατόριο, ξεχωρίζει όμως για την μπάρα και τα κοκταίηλς του. Εκεί βέβαια, δέχθηκα με μεγάλη μου έκπληξη την απορία ενός Αμερικάνου να μου λέει "Η Ελλάδα είναι δίπλα στην Ισπανία έ;". Γενικώς, αυτό που καταλαβα, οι Αμερικάνοι εκτός από ανιστόρητοι, είναι και παντελως άσχετοι με την γεωγραφία. Και κυρίως, με χώρες της νότιο-ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Δεν ξέρω αν μας θεωρούν υποδιαίστερους, το σίγουρο είναι ότι αυτό το "μίγμα" λαών που λέγονται "Αμερικάνοι", δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα!! Ένας λαός που συνεχώς...καταναλώνει. Αυτό το είδα και την επόμενη ημέρα, σε μια βόλτα μου στο Σέντραλ Πάρκ και στις τριγύρω εμπορικές λεωφόρους. Ψωνίζουν μανιωδώς τα πάντα.Μα τα πάντα! Θα περίμενε κανείς να δεί τουρίστες να κάνουν γιουρούσι στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, κι όμως, οι Αμερικάνοι λυσσάνε στην κυριολεξία. Και το "μετρητό" είναι σπάνιο είδος. 8 στις 10 συναλλαγές γίνονται με πιστωτικές κάρτες. Ακόμα (μην σας φανεί περίεργο) και για 2 μπουκάλια κοκα κόλα.
Και ήρθε η ώρα της επίσκεψης στο διάσημο και πολυπόθητο Εμπάϊαρ Στέητ.Ναί, είναι εντυπωσιακό. Έχει αυτό το "κάτι" που βλέπουμε στις ταινίες και μας τρελαίνει. Η θέα,κόβει την ανάσα, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου και έχει τα πάντα από κάτω σου. Στις άκρες του, στιβάζονται οι επισκέπτες (τουρίστες-Ιάπωνες ως επι το πλείστον) και οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά. Μια ώρα παραμονής στην κορυφή του κτιρίου είναι ικανή να σε γεμίσει με τόσες πολλές εικόνες που θα σε συνοδεύουν για μια ζωή. Νέα Υορκη λοιπόν...μεγαλείο....
Μόνο που το μεγαλείο...έμελλε να απομυθοποιηθεί την ακριβώς επόμενη ημέρα.Και το λέω, γιατί έπρεπε να κάνουμε μια μίνι-επίσκεψη στην άλλη πλευρά της πόλης, σε μια αθέατη για πολλούς,περιοχή, μακριά από τους τουριστικούς περιηγητές! Μπρόνξ λοιπόν.
Η συνοικία των μεταναστών, των μαύρων, των ισπανόφωνων. Υποβαθμισμένη μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, μιζέρια και αναρχία, παντού πολυκατοικίες-τρώγλες που η καθε μια στεγάζει 60 διαμερίσματα των 30 τετραγωνικών. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που αντίκρυσα. Στην ουσία, είναι ένα γκέτο,μακριά από τα μάτια των τουριστών, το κρύβουν πολύ καλά οι Αμερικάνοι, για να μην χαλάσει η εικόνα της λαμπερής τους πόλης. Παρόλα αυτά, πολλές προσωπικότητες της Ν.Υ. προέρχονται από το Μπρόνξ, όπως και άλλες υποβαθμισμένες γειτονιές. Περίπου το 70% των συνοικιών της Ν.Υ. είναι στα όρια της υποβάθμισης. Αφού λοιπόν πήρα και μια 3ωρη γεύση από την "αλλη" πλευρά της πόλης, επιστροφή, που αλλού, στα "πάτρια" εδάφη της..Αστόρια!!!Ναί ναί, εδώ ο ελληνισμός δίνει στην κυριολεξία...ρέστα! Στην διαδρομή, ο συνεργάτης μου ο Τίμ,μου εξηγούσε τις διαφορετικότητες των εθνών της Ν.Υ. και έδινε μεγάλη αίγλη στο ελληνικό στοιχείο, εν αντιθέσει με τους ισπανόφωνες που τους θεωρεί (όπως και όλοι οι Νεοϋρκέζοι) παράσιτα(!!!)
Μου έλεγε επίσης για την αιώνια κόντρα Δύσης-Ανατολής, δηλαδή, για την κόντρα Νέας Υόρκης και Λός Άντζελες. Η Νέα Υόρκη θεωρείται μια πόλη της κουλτούρας, του πνεύματος, της αστικής και χρηματιστηριακής τάσης, των γραμμάτων και των τεχνων, των πολιτισμών της γής, ενώ το Λ.Α. θεωρείται η πόλη του φωτός, του γκλάμουρ, της μόδας, του lifestyle και του νεοπλουτισμού. Και βέβαια, οι κάτοικοι των 2 αυτών μεγαλουπόλεων, σνομπάρουν ο ένας τον αλλον.
Στην Αστόρια λοιπόν τώρα. Λές από μέσα σου "Είμαι στην Μύκονο;Είμαι στο Λιανοκλάδι;Είμαι στον Βόλο;Που είμαι;". Οι ταμπέλες των καταστημάτων φέρουν ελληνικά ονοματα από τοπονύμια, μυθολογία κλπ. Οι δέ Ελληνες εκεί...είναι καθαρά..Ελληνάρες(με την καλή έννοια). Πέρα από τα "σπαστά" τους ελληνικά(οι νεώτεροι,σαν την Καλομοίρα μιλάνε σχεδόν) οι πιο "παλιοί" μιλάνε άπταιστα την ελληνική γλώσσα,κουβαλώντας ο καθένας την ιδιοτυπη προφορά από το μέρος που κατάγονται.Η Astoria Boulevard είναι μια λεωφόρος που σφύζει από ελληνικό στοιχείο και πραγματικά, είναι πολύ συγκινητικό το όλο κλίμα που επικρατεί εκεί, αν αναλογιστεί κάνεις πόσο πολύ έχουν παλέψει όλες αυτές οι γενιές των Ελλήνων μεταναστών. Φάγαμε στο εστιατόριο "Ζεύς" του κυρίου Παύλου από την Τρίπολη. Ο κύριος Παύλος, 60 ετών τότε, είχε πάει στην Ν.Υ. από 22 ετών και δημιούργησε σιγά σιγά αυτό το πολύ καλό εστιατόριο κοντά στην πλατεία....Σωκράτους!!!Φάγαμε και σκάσαμε....κυρίως λαδερά (εγώ προτίμησα Ιμάμ)!!Από την Αστόρια έφυγα μπορώ να πώ, αρκετά συγκινημένος αλλά και υπερήφανος!!!!
Η επόμενη ημέρα ήταν ευτυχώς χωρίς πολλά επαγγελματικά(καθόλου δηλαδή) και αποφάσισα να πάω να δώ(επιτέλους) το άγαλμα της Ελευθερίας. Όλα αυτά όμως έγιναν αφού πρώτα εκανα μια μικρή επίσκεψη στην εντυπωσιακή γέφυρα του Μπρούκλιν και στην ευρύτερη περιοχή.Το Μπρούκλιν θεωρείται μια από τις κλασσικές συνοικίες της πόλης, πολύ κοντά στο Μανχάταν, με το οποίο ενώνεται με 2 μεγάλες γέφυρες). Εκεί, επισκέφτηκα την βιβλιοθήκη του Μπρούκλιν,καθώς και το πολύ καλό μουσείο του.Επίσης, πολύ όμορφα είναι και τα "καφέ" κτίρια,μια σειρά σε 3-4 οικοδομικά τετράγωνα με παραδοσιακα οικήματα του 19ου αιώνα.
Το άγαλμα της Ελευθερίας είναι εντυπωσιακό.Πολύ εντυπωσιακό. Δυστυχώς, δεν μπορεσα να πάω στο νησάκι να το δώ από το 1 μέτρο, όπως και να έχει όμως, το να πίνεις τον καφέ σου στην μαρίνα του Μπρούκλιν έχοντας απέναντι σου αυτό το σύμβολο της Ν.Υ.,είναι μια εμπειρία πανέμορφη.
Η επόμενη ημέρα,εκτός από μια 2ωρη συνάντηση, είχε βόλτα που αλλού, στην Ουάσιγκτων.Αρκετή ώρα από το Μανχάταν,περάσαμε με το αυτοκίνητο στους σούπερ αυτοκινητόδρομους της πόλης και αφού είδαμε το Νιού Τζέρσεϋ και την Φιλαδέλφεια, βρεθήκαμε λοιπόν στην πόλη των...προέδρων. Το τι τουρίστες υπήρχαν, δεν λέγεται!!!
Αλλά και αστυνομία!Τόση αστυνομία δεν έχω ξαναδεί. Παντού ένστολοι-πάνοπλοι αστυνομικοί, αλλά και ομάδες της εθνοφρουράς. Η Ουάσινγκτον φυλάσσεται πάρα πολύ καλα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή των ΗΠΑ. Επισκεφτήκαμε το μουσείο Λίνκλολν, το Καπιτώλειο, περάσαμε έξω από τον Λευκό Οίκο(σε απόσταση....200 μέτρων και πάλι καλά). Τα αξιοθέατα εκεί διαδεχονται το ένα το άλλο, όλη η ιστορία(?) των ΗΠΑ σε 5-6 οικοδομικά τετράγωνα. Εκεί που ξετρελάθηκα και σας το προτείνω, να επισκεφθείτε το μουσείο του Σμίθσόνιαν,αξίζει πραγματικά!
Επίσης, το κτίριο-βιβλιοθήκη του Κογκρέσσου είναι αρκετά αξιόλογο, αλλά πρέπει να είστε υπομονετικοί γιατί τα γκρούπ των τουριστών σχηματίζουν ουρές 200 μέτρων. Τα μέτρα ασφαλείας σε αυτή την περιοχή είναι δρακόντια και για αυτό μην θυμώνετε όταν σας ψάχνουν εξωνυχιστικά σε κάθε αξιοθέατο που θα θελήσετε να μπείτε. Σε περιπτωση που πεινάσετε, σας προτείνω το εστιατόριο "Ουάσινγκτον", 10 μέτρα από το ίδρυμα του Τζώρτζ Ουάσινγκτον. Έχει πολύ καλά πιάτα με ιδιαίτερη έμφαση στα θαλασσινά, οι δέ τιμές του,πολύ καλές. Φεύγοντας από την Ουάσινγκτον, σίγουρα θα έχετε στο μυαλό σας τις εικονες της πόλης αυτής και πιστέψτε με, μία μέρα δεν είναι ποτέ αρκετή για να τα δείτε όλα! Αν μένετε στην Ν.Υ. η απόσταση για εκεί είναι ένα θέμα,αν υπάρχει και κίνηση στους δρόμους,θέλετε αρκετές ώρες. Εκτός κι αν πάτε με το πολύ βολικό τρένο.
Νέα Υόρκη χωρίς Μπρόντγουαίη γίνεται; Όχι βέβαια. Μια επίσκεψη θα σας κάνει να καταλάβετε τι εννοώ. Κι αν προλάβετε να πάρετε και εισιτήριο για παράσταση, έ, έχετε κάνει την τύχη σας. Ειδάλλως, ένα γεύμα στα διπλανά αξιολογα εστιατόρια, είναι μια πολύ καλή νυχτερινή πρόταση.
Από Γουώλ Στρήτ; Μια χάρα!Δεν είναι κάτι το τοοοοοοσοοοοο τρομερό, αλλά έχει την αξία του κι αυτό, άλλωστε, δεν είστε περίεργοι να δείτε που στο καλό παίζεται το παγκόσμιο χρήμα; Κι εμένα, αυτή η περιέργεια με οδήγησε εκεί, όπως είπα,δεν έπαθα πλάκα, αλλά πιστεύω ότι ένας περίπατος από εκεί, αξίζει τον κόπο.
Για να σας είμαι ειλικρινής, δεν πήγα από το world trade center. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά δεν με τράβηξε κάτι κατά εκεί. Οι Αμερικάνοι που ζούν με τον φόβο μην γίνει πάλι κανέναν "μπαμ", έχουν κάνει την περιοχή αυτή, εθνικό μνημείο..και όπως ο κάθε σωστός επιχειρηματίας, έτσι κι αυτοί πλέον(δυστυχώς) το εκμεταλλεύονται τουριστικά!Οι ορδές των τουριστικών γκρούπ είναι γεγονός! Και μάλιστα, από ότι έμαθα, πωλούνται σουβενίρ των διδύμων πύργων από τα μικρομάγαζα που έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή αυτή.
Η Νέα Υόρκη είναι αδύνατον να περιγραφεί σε ένα κείμενο, σίγουρα πολλά δεν ανέφερα και δεν περιέγραψα, σίγουρα όμως θα ακολουθήσει και ένα 2ο κειμενάκι με τα παρελειπόμενα. Συνοπτικά ομως θα ήθελα να σας πώ:
Φαγητό: Από καλό, έως πολύ καλό.Πλήν των εστιατορίων που ανέφερα, αξίζει να πάτε στα Pop Burgers, Matzuri. Το τελευταίο είναι ιαπωνικο με πιάτα που δεν τα τρώτε(όπως έλεγε ο μέτρ) ούτε στο Τόκιο.
Ποτό: Παντού!Η Ν.Υ και κυρίως το Μανχάταν εχουν μια πλειάδα μπάρ και κλάμπ. Στα κλάμπ βέβαια θα έχετε ένα θέμα αν δεν συνοδεύεστε από κάποιον ντόπιο γιατί το face control είναι για αυτούς...νόμος!!Σε γενικές γραμμές όμως, υπάρχουν σε όλους τους ουρανοξύστες εντυπωσιακά μπάρ με άπλετη θέα στο φωτισμένο Μανχάταν.
Ψώνια: Ανάλογα το βαλάντιο. Η Μάντισον, η 14η οδός, η 5η και 6η, έχουν πολύ καλα καταστήματα, πανάκριβα όμως. Αν θέλετε κάτι πιο φθηνό, κάντε τα ψώνια σας από την East Side και το Μπρούκλιν.
Ασφάλεια: Έτσι κι έτσι, ανάλογα που θα κινηθείτε. Δηλαδή, στο Μπρόνξ οι ρομαντικοί περίπατοι δεν ευνοούνται από κάποια ώρα και μετά.
Στο κέντρο του Μανχάταν, μπορείτε να κυκλοφορείτε άφοβα, άλλωστε τα περιπολικά και η έφιππη(!!) αστυνομία κάνουν...παρέλαση.Αποφεύγετε όμως κάτι βόλτες στην Τσάϊνα Τάουν χωρίς ξεναγό(αν πάτε με γκρούπ) γιατί θα επιστρέψετε στο ξενοδοχείο χωρίς παπούτσια!
Η Ν.Υ. εκεί που σου δίνει το αίσθημα της πιο ασφαλούς πόλης, στο παίρνει πίσω όταν γυρίσεις την πλάτη. Απλά,να είστε προσεκτικοί και όχι αφηρημένοι, κι όλα θα πάνε καλά.
Ο κόσμος: Ως επί το πλείστον, ο καθενας εκεί για την πάρτη του. Δεν είναι και οι πιο φιλόξενοι, αρκετά αποξενωμένοι οι κάτοικοι της πόλης αυτής. Έχει πλάκα όμως να περπατάτε στην 7η λεωφόρο παρέα με 100.000 στο ίδιο πεζοδρόμιο και όλοι μα όλοι να μιλάνε ό,τι γλώσσα μπορείτε να φανταστείτε. Υπάρχουν και οι τυπικοί Αμερικάνοι που ενδιαφέρονται μόνο για τα λεφτά και τα χότ ντόγκ, πράγμα που δεν μας κάνει έκπληξη και δεν χρίζουν πιστεύω κάποιου ενδιαφέροντος.
Περπάτημα: Όλη η πόλη είναι ένας ατελείωτος διάδρομος που πρέπει να βαδίσετε. Το Σέντραλ Πάρκ-που το λάτρεψα πιο πολύ από όλα-είναι τεράστιο και θέλει αρκετές ώρες να το ψάξετε.Πιστεύω όμως, ότι είτε νύχτα-είτε μέρα πάτε εκεί, θα σας αρέσει πολυ.
Μεταφορές: Επειδή μετακινήθηκα με αυτοκίνητο,δεν δοκίμασα την συγκοινωνία,πλήν του ταξί.Ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα μετρό-λαβυρινθος(θέλει πολύ κουράγιο για να το μάθει κάποιος), ταξί-χιλιάδες και τρένα με τοπικές γραμμές στα προάστια. Ειδικά για τα ταξί επειδή τα χρησιμοποίησα 2 φορές, οι τύποι είναι μουρλοί!Ξέρουν την πόλη τους(αυτό το τεράστιο χιλιομετρικό κατασκεύασμα) σαν την τσέπη τους και σε πάνε στον προορισμό σου με τρομερό αυτοσχεδιασμό.
Επόμενο ανακοινωθέν στο κείμενο Νο 2(εντός ολίγων ημερών) και στο κείμενο για Σικάγο.
