ΗΠΑ New Orleans & New York: The Louisiana Blues

[turms]

όταν κάποιες φορες το σκέφτομαι με πιάνει κάτι σαν μελαγχολία στην σκέψη πως πήγανε τότε οι άνθρωποι αυτοί εκεί μετανάστες. Εκείνη την εποχή...
Σήμερα ανοίγεις το κινητό k μιλάς με την μάνα σου...
τότε ένα γράμμα που έφτανε 40 μέρες μετά...k αν....

 

[evaT]

Τότε που είχαμε το ατύχημα εμείς, πήγαμε εκεί στο NYPD και περιμέναμε το ασθενοφόρο. Οι αστυνομικοί πέρα από ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να βοηθήσουν έδειξαν κ απίστευτα ανθρώπινο πρόσωπο, την επόμενη μέρα δε, αγόρασα σοκολατάκια και τα πήγα να τους ευχαριστήσω και έδειχναν παντελώς έκπληκτοι! Προφανώς δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια ή θεωρούν αυτονόητο να συμπεριφέρονται με σεβασμό στον κόσμο που βρίσκεται σε ανάγκη.

 

[psilos3]

πως πήγανε τότε οι άνθρωποι αυτοί εκεί μετανάστες. Εκείνη την εποχή

Όπως πηγαίνουν και σήμερα, η ανάγκη είναι ίδια για τους περισσότερους ανθρώπους, απλά όπως λες έχουν βελτιωθεί κάποιες συνθήκες. Μη πάμε μακριά, τα βλέπουμε και με τα δικά μας...

θεωρούν αυτονόητο να συμπεριφέρονται με σεβασμό στον κόσμο που βρίσκεται σε ανάγκη.

Συμφωνώ απολύτως, κι εμένα με κέρδισε η συμπεριφορά των Αμερικανών όπου χρειάστηκε, οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι και εξυπηρετικότατοι στο σύνολο τους.

 

[turms]

δεν μιλάω για το κίνητρο αλλα για την διαδικασία. Σήμερα πας με το αεροπλάνο σε 8 ώρες. Τότε ήθελες 30 μέρες με το πλοίο. K πολλά αλλα...

 

[psilos3]

Φύγαμε για Louisiana



Το ξύπνημα ήταν βάρβαρο (5:30) αλλά αναπόφευκτο. Δε παίζεις, ούτε με τα μέσα της ΝΥ, ούτε με τα αεροδρόμια των παράφρονων Αμερικανών. Ήπιαμε ένα γρήγορο καφεδάκι και κατηφορίσαμε μέχρι το σταθμό της 23ης που είχαμε ήδη τσεκάρει από την προηγούμενη μέρα, σε μια πόλη που είχε αρχίσει δειλά-δειλά να ξυπνάει:

Φτάσαμε στον περίφημο, κομβικό και πολύ βρωμερό σταθμό «Jamaica» μια ώρα μετά. Η εμπειρία στο μετρό της πόλης δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Μπόχα, ταλαιπωρία και μεγάλη ανισότητα με τους άστεγους να βρίσκονται παντού, δίπλα πολλές φορές από τους γιάπηδες με τα κοστούμια των χιλιάδων δολαρίων. Εκεί γίνεται η μετεπιβίβαση για το αεροδρόμιο JFK, χρησιμοποιώντας το AirTrain που κάνει το δρομολόγιο σε 15 λεπτά και κοστίζει 9,25$ μαζί με την έκδοση κάρτας:

Με το check in ξεμπλέξαμε γρήγορα μιας και ήταν αυτοματοποιημένο, όχι όμως με τον έλεγχο, με την παράνοια που επικρατεί για ασφάλεια να είναι καταφανέστατη. Υποχρεωτικές ουρές σε δυάδες πάνω στα κίτρινα βήματα του δαπέδου, διπλός έλεγχος, σκυλιά, σκανάρισμα διαβατηρίου, βγάλσιμο παπουτσιών, έξτρα έλεγχος χειραποσκευής κτλ. Συνιστώ σε όλους όσους έχουν ανάλογες πτήσεις εντός Αμερικής να βρίσκονται (καλή ώρα) τουλάχιστον τρεις ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο.

Επιβιβαστήκαμε σχεδόν τελευταίοι στο αεροσκάφος της Delta τύπου θέσεων 2-3, με το όνειρο να γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Πολύ καλύτερη και πιο άνετη η θέση από τα δικά μας ενδοευρωπαϊκά δεδομένα, με ακουστικά, οθόνες ψυχαγωγίας, θέσεις φόρτισης κ.α.

Ο Economy ναύλος εκτός από χειραποσκευή και προσωπικό αντικείμενο συμπεριλάμβανε κι όλα αυτά, με την πτήση των τριών ωρών να περνάει τελικά πολύ ευχάριστα ξεκινώντας επιτέλους το βιβλίο του George Pelecanos που κουβαλούσα μαζί μου απ’ την Ελλάδα:

Το αεροδρόμιο MSY (Louis Armstrong) μας υποδέχτηκε με μια βιτρίνα bourbon, ένα πολύ ευγενικό προσωπικό που μας υπέδειξε την αφετηρία των λεωφορείων αλλά και άπειρη ζέστη μαζί με υγρασία που μας έκανε να πετάξουμε μπουφάν και φούτερ σε χρόνο μηδέν. Από τους 4 στους 30 βαθμούς μέσα σε λίγες ώρες…

Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο με εισιτήριο κόστους 2$ και το air condition να δουλεύει στην τσίτα, σε μια κατά τα άλλα βαρετή διαδρομή με άπειρες στάσεις που ολοκληρώθηκε μια ώρα μετά στην διάσημη Canal St, σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική απ’ ότι βλέπαμε τις προηγούμενες μέρες, λες κι είχαμε αλλάξει χώρα:

Το hostel μας βρισκόταν σ’ ένα παράδρομο, έτσι μετά τις πρώτες συστάσεις και την εγγραφή οδηγηθήκαμε στο αίθριο περιμένοντας να ετοιμαστεί το δωμάτιο. Η υποψία μυρωδιάς χόρτου οδήγησε τον υπεύθυνο να ψάξει για τον «ένοχο» μιας και δεν επιτρεπόταν, προτού τηλεφωνήσει στην αρμόδια διαχείρισης της κάβας: «Έλα σε παρακαλώ λίγο στην αυλή, έχω δυο παιδιά πολύ διψασμένα εδώ». Βλέπετε η μεσημεριανή ζέστη δεν αστειευόταν, με τις τοπικές μπυρίτσες να είναι πάντα το καλύτερο αντίδοτο:

Περιμέναμε παραπάνω από μια ώρα μέχρι να μπούμε στο ωραίο και δροσερό τελικά δωμάτιο και να τακτοποιήσουμε τα πράγματα, βγαίνοντας έξω σχεδόν αμέσως. Είχε προαποφασιστεί ότι λόγω πτήσης, κούρασης και τα σχετικά αυτή η μέρα θα ήταν η «μέρα του παιδιού», κοινώς θα βολτάραμε κατά κύριο λόγο στην περιοχή Mid-City όπου μέναμε, θα μπαίναμε όπου μας την έδινε, κι αν υπήρχε όρεξη θα κατεβαίναμε κέντρο.

Οι πρώτες εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν αυτές που φημίζεται η πόλη της Νέας Ορλεάνης και ο Αμερικανικός νότος γενικότερα:

Όμορφα, ξύλινα σπιτάκια πλαισιωμένα από πολύ πράσινο και δέντρα. Όχι δεν ήταν η εξαίρεση η συγκεκριμένη γειτονιά αλλά ο κανόνας στην πόλη:

Αφού βρήκαμε το mini market ενός Μεξικανού που θέλαμε για προμήθειες στο οποίο θα επιστρέφαμε σε λίγο, κατευθυνθήκαμε αμέσως στο Dmac's Bar & Grill μιας και είχαμε κάνει δρόμο και το χρειαζόμασταν:

Ήπιαμε μια τοπική ακόμη για το καλωσόρισμα, τσεκάροντας και τη μουσική σκηνή που ήταν ήδη ετοιμοπόλεμη. «Σας περιμένω και το βράδυ, έχουμε live blues μπάντα» μας είπε η μπαργούμαν χαιρετώντας μας, σίγουρη ότι θα μας ξαναδεί:

Φορτωθήκαμε τα απαραίτητα ψώνια μας από το μάρκετ, κάποια σνακ, νερό και φυσικά μπύρες τις οποίες άφηνες ονομαστικά στο κοινόχρηστο ψυγείο του Hostel και πήγαμε μέχρι εκεί για να τα αφήσουμε. Εντάξει, ήπιαμε και μία πλάι στην πισίνα για το καλό:

Βγήκαμε ξανά στο δρόμο ακολουθώντας αντίθετη κατεύθυνση, κάνοντας ακόμα μια στάση λίγο μετά χωρίς να το καθυστερούμε. Η μπαράρα της The Holy Ground Irish Pub που νωρίτερα είχαμε δει να ναι κλειστή για εργασίες, είχε ήδη ανοίξει και μας περίμενε, αποτελώντας ακόμα μια ανακάλυψη μου πριν πατήσω το πόδι μου σ’ αυτά τα μέρη. Για κάποιο ακατανόητο (μπορεί και όχι) λόγο, όλοι μας μιλούσαν αρχικά στα Ισπανικά..

Αφού ήπιαμε την πολύ ωραία weis μας συνεχίσαμε την περιήγηση στην περιοχή αλλάζοντας και πάλι γειτονιές, στο ίδιο κι απαράλλαχτο όμως μοτίβο. Τσεκάρετε την ταμπέλα στη δεύτερη φωτογραφία που μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση. Βρισκόμασταν στην Αμερική βέβαια, έπρεπε να το περιμένω…

Η κατάληξη αυτής της βόλτας μας έφερνε σε ένα ανοικτό και ωραίο beer garden που είχα βρει στους χάρτες, με το όνομα Bayou του οποίου τα βαρέλια έπρεπε να δοκιμάσουμε, με το κάπνισμα να μην επιτρέπεται ούτε στον ανοικτό χώρο, ούτε στο πεζοδρόμιο του. Στο δρόμο απέναντι κι άμα θες…

Ήταν η ώρα που σιγά – σιγά άρχισε να σουρουπώνει, όταν περάσαμε απ’ το κανάλι της περιοχής Greenway που οδηγεί στη λίμνη Pontchartrain λίγο έξω απ’ την πόλη, με τους ντόπιους να έχουν στήσει τα καλάμια τους για το απογευματινό ψάρεμα. Ωραία εικόνα:

Τι ψάχναμε; Μα φυσικά μια ακόμη πολύ σπουδαία μπάρα, αυτή του Wrong Iron On The Greenway με τους πανέμορφους εσωτερικούς κι εξωτερικούς του χώρους:

Θαυμάστε μπαρ! Τι να πρωτοδιαλέξω ανάμεσα σε 65 αν μετράω σωστά ετικέτες μου λέτε; Δύσκολα πράγματα:

Φύγαμε νύχτα πλέον κι απ’ αυτό το πολύ ωραίο μέρος, με το γεμάτο φεγγάρι να μας φωτίζει παράλληλα με το κανάλι κι ένα εγκαταλελειμμένο πιθανώς εμπορικό της περιοχής:

Είχαμε πιεί αρκετά αλλά το παγκάκι θα το προσέχαμε, τι διάολο:

Η εκκλησία «Greater Bibleway Church International» έδειχνε ότι βρισκόμασταν ήδη στο δρόμο του hostel, με το Νίκο να φεύγει για να φέρει φαΐ από την πλησιέστερη πιτσαρία κι εμένα να αράζω στο αίθριο περιμένοντας τον κι ανοίγοντας την πρώτη μπύρα:

Νόστιμη η peperoni, νοστιμότερη όμως και η πρώτη μέρα στη Νέα Ορλεάνη, που έφτασε στο τέλος της σχετικά νωρίς, γύρω στις 11, πίνοντας τις προμήθειες μας (που εν τω μεταξύ μας είχαν ξαφρίσει 1-2) και σχεδιάζοντας την επομένη…

I'm going down in Louisiana,
Be, be, behind the sun.
I'm going down in Louisiana,
My troubles just begun.

I'm going down in New Orleans, hmm
Get me a mojo hand

 

[psilos3]

Good morning NOLA



Όποιος κοιμάται νωρίς ξυπνάει και νωρίς λέει ο λαός και μάλλον έχει δίκιο, εν προκειμένω χαράματα, ασχέτως αν δεν υπολόγισε στη συγκεκριμένη ρήση τα ατελείωτα μπαρ της πόλης. Αφού ήπιαμε ένα κουβά από τον εκλεκτό ζεστό καφέ της περιοχής (διαθέσιμος δωρεάν 24/7 στο hostel), κατευθυνθήκαμε στη στάση του γραφικού τραμ λίγα μέτρα πιο δίπλα πάνω στην Canal str. Το ημερήσιο εισιτήριο που προτιμήσαμε ισχύει για όλα τα μέσα και έχει κόστος μόλις 3$:

Οι εικόνες που αντίκρυσα στη διαδρομή ήταν ως επί το πλείστον ωραίες, άλλοτε αδιάφορες, εν μέρει όμως διφορούμενες. Από τη μία η πολυτέλεια του Medical Center της πόλης κι από την άλλη λίγα μέτρα πιο μακριά οι άστεγοι, κάτω από τη γέφυρα… Κατεβήκαμε στη στάση Elk Place, λίγο πριν το κέντρο, κάνοντας αριστερά στην ομώνυμη οδό:

Το άγαλμα-μνημείο του Simon Bolivar φανέρωνε (και) τη λατινοαμερικάνικη ρίζα της Νέας Ορλεάνης:

Συνεχίσαμε το περπάτημα βλέποντας και το Μνημείο του πολέμου του Βιετνάμ το οποίο φωτογράφησα από μακριά και δε πλησίασα, βλέποντας αρκετούς άστεγους να το χρησιμοποιούν ως βάση εκείνη την ώρα, αλλά και το άγαλμα του Μεξικανού προέδρου Benito Juarez:

Η επίσκεψη που θέλαμε να κάνουμε στο νεκροταφείο «St. Louis Cemetery No. 1» που βρισκόταν πάνω στο δρόμο μας δεν έγινε ποτέ, μιας κι έπρεπε να έχουμε προαγοράσει εισιτήριο από κάπου στο κέντρο της πόλης που έδινε πρόσβαση σε όλα, οπότε συνεχίσαμε στο επόμενο σημείο επίσκεψης που δεν ήταν άλλο από το πάρκο Louis Armstrong.

Το συγκεκριμένο πάρκο δεν είναι βεβαίως το μεγαλύτερο, αντιθέτως, ωστόσο είναι το κοντινότερο στο κέντρο, αρκετά φροντισμένο και προσεγμένο, με σπουδαίες αναφορές στην κουλτούρα και την ιστορία της πόλης, αφρικανική, ινδιάνική κ.α.

Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το άγαλμα του τεράστιου και επιδραστικού τζαζ μουσικού – γέννημα θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, με πολύ σημαντική συνεισφορά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος και όχι μόνο:

Το υγρό στοιχείο και τα γεφυράκια χαρακτηρίζουν εξίσου το πάρκο, μαζί με τα υδρόβια ζωάκια που φιλοξενούνται σ’ αυτό:

Κάναμε μια σύντομη βόλτα στον κήπο και προχωρήσαμε προς την έξοδο, μπαίνοντας από την St Ann St στο ιστορικό κέντρο και την περιοχή που ονομάζεται French Quarter:

Εκεί ξεκινάει να βλέπει κανείς και τα περιβόητα μπαρ της πόλης, μιας και είναι ο τόπος συγκέντρωσης τους, με τα σημάδια του πρόσφατου καρναβαλιού να είναι ακόμη εμφανή:

Δεν αργήσαμε να πέσουμε και στον πλέον διάσημο δρόμο της πόλης, της Bourbon Street (άκου δρόμος που λέγεται bourbon), όπου μπορεί να καταλάβει κανείς τι χαμός γίνεται τις βραδινές ώρες:

Όλα όσα βλέπανε τα μάτια μας ήταν πολύ ξεχωριστά, χαρακτηριστικά του νότου και της Νέας Ορλεάνης, δίχως βέβαια να λείπουν οι λυπηρές παραστάσεις μεσ’ την τόση ομορφιά:

Σήμα κατατεθέν της πόλης και το labranche house, που πέσαμε πάνω του χωρίς καν να το επιδιώξουμε, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και διακόσμησης:

Μια μικρή ευθεία μόνο μας χώριζε από το κεντρικότατο σημείο της πλατείας Jackson Square, με τα αγάλματα, το σιντριβάνι και φυσικά το διάσημο καθεδρικό της πόλης:

Προσπεράσαμε το άγαλμα του έφιππου Andrew Jackson, παλαιού προέδρου των ΗΠΑ και ήρωα πολέμου:

Για να θαυμάσουμε ολόκληρο τον καθεδρικό St. Louis, τον παλαιότερο εν λειτουργία καθεδρικό στις ηνωμένες πολιτείες παρακαλώ, που λειτουργεί σαν χώρος λατρείας από το 1720:

Είχαμε κιόλας φτάσει απέναντι κι ανεβαίναμε τα σκαλιά απ’ όπου ξεκινάει το Moonwalk, ο διάσημος παραποτάμιος πεζόδρομος που δημιουργήθηκε το 1976 κατά μήκος της ανατολικής όχθης:

Η χαρά μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη -αδιευκρίνιστο το γιατί- όταν επιτέλους τα μάτια μου αντίκρυσαν τον θρυλικό ποταμό Μισισιπή, με φόντο τη γέφυρα Crescent City που ενώνει τις δυο του όχθες:

Ορίστε και μια πανοραμική άποψη της πλατείας Jackson, με τις άμαξες απ΄έξω να περιμένουν τους υποψήφιους επιβάτες τους:

Από κάπου όμως ακουγόταν μουσική, μάλιστα Jazz, την οποία δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε. Η πλανόδια μπάντα ήδη χάριζε τις στιγμές στης έξω από το περιβόητο «Cafe Du Monde» που επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο και προσπεράσαμε ταχύτατα. Ο περισσότερος κόσμος περιμένει να δοκιμάσει τον εκλεκτό καφέ της πόλης μαζί με το γλύκισμα Beignets που παραπέμπει σε μπουγάτσα:

Όχι εμείς, που ενώ κάναμε τη βόλτα μας σταμπάραμε παράλληλα και τα μπαρ της «παραλιακής» οδού στην οποία βρισκόμασταν:

Με το που είδαμε το χρυσό άγαλμα της Joan of Arc (Maid of Orleans) στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο χώρο της Γαλλικής αγοράς για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Ακόμα ήταν σχετικά νωρίς για τα δεδομένα της πόλης και δεν ήταν σε πλήρη λειτουργία όλοι οι πάγκοι:

Έτσι συνεχίσαμε το δρομολόγιο μας στην ίδια ευθεία βλέποντας και αρκετά από τα μπαράκια της περιοχής, 24ωρης λειτουργίας τα περισσότερα κάτι που είναι σύνηθες φαινόμενο στη Νέα Ορλεάνη, βγαίνοντας ως το Check point Charlie:

Όχι, δεν είχαμε βρεθεί με τηλεμεταφορά ξαφνικά στο Βερολίνο, αλλά έξω από ένα από τα θρυλικά 24ωρα μπαρ της πόλης που βρισκόταν εκεί:

• Πάμε!
• Που πάμε ρε Νίκο, είναι ακόμα δέκα και τέταρτο το πρωί;
• Ναι αλλά έχουμε πόσες ώρες ξύπνιοι, και στη χώρα μας είναι έξι και τέταρτο το απόγευμα

Πώς να προβάλλω αντίρρηση σε ένα τέτοιο λογικότατο επιχείρημα; Πώς να αρνηθώ να μπω σ΄ ένα τέτοιο μπαρ – ναό της πόλης. Μπαρ με μουσική σκηνή και ΑΤΜ, που έφερνε γενικώς κάτι σε …Βερολίνο πέρα απ’ τ’ όνομα του:

Άντε γεια μας και καλή αρχή.

Oh when the saints go marching in

I want to be in that number
Oh when the saints go marching in

 

[psilos3]

Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)



*Laissez les bon temps rouler, σε ελεύθερη μετάφραση «αφήστε τις καλές στιγμές να κυλήσουν», σύνθημα το οποίο αποτελεί σήμα κατατεθέν της Νέας Ορλεάνης, συνοψίζοντας το συναίσθημα, την κουλτούρα και το ατελείωτο party της πόλης.

Το παγωμένο μπυράκι του Check point υπενθύμισε απλά την πείνα μας, μιας μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν είχαμε τσιμπήσει τίποτα για πρωινό, με την ώρα να ‘χει περάσει κι εμάς να σκεφτόμαστε κατευθείαν το μεσημεριανό. Έτσι ανεβήκαμε γοργά την Esplanade και στρίψαμε στη Royal, με κατεύθυνση ένα κατάστημα που βρισκόταν στις σημειώσεις μας:

Αν φημίζεται για κάτι ακόμη η Νέα Ορλεάνη πέρα απ’ όσα ξακουστά έχει, είναι η κουζίνα της και ιδιαίτερα τα τεράστια παραδοσιακά τους σάντουιτς με την ονομασία «Po-Boy» που κυριαρχούν στη γαστρονομία της πόλης. Μπορεί να τα δοκιμάσει κάποιος σχεδόν παντού, όμως τα καλύτερα σημεία γι’ αυτό είναι τα μικρά μπακάλικα/παντοπωλεία που διαθέτουν κουζίνα και εξειδικεύονται στο συγκεκριμένο υπέροχο έδεσμα.

Ένα τέτοιο μπακάλικο ήταν και το «Verti Marte» ευρισκόμενο σε πολύ χαρακτηριστικό σημείο απέναντι απ’ το κτήριο Lalaurie Mansion, όπου φτάσαμε λίγα βήματα αργότερα.

Το στενόμακρο μαγαζάκι ήταν όντως (24ωρο) μπακάλικο όπως ακριβώς το φαντάζεστε, με τη μόνη διαφορά όμως ότι η κουζίνα στο βάθος διέθετε μια μεγάλη γκάμα φαγητών, έτοιμων ή κατά παραγγελία που μπορούσες να ψωνίσεις πέρα απ’ τα Po-Boys. Πληρώσαμε την αλμυρή τιμή των 13$ περίπου για κάθε σάντουιτς και περιμέναμε καρτερικά να ετοιμαστεί το πακέτο:

Μόλις παραλάβαμε βγήκαμε ξανά στο δρόμο με σκοπό να βρούμε κάπου ν’ αράξουμε για να φάμε, βλέποντας τυχαίες εικόνες μιας γειτονιάς που δεν είχε ξυπνήσει για τα καλά:

Το Latrobe Park ήταν το ιδανικό όπως νομίζαμε σημείο να ξεδιπλώσουμε αυτό το κτήνος που αγοράσαμε, αποτελούμενο από σχεδόν μια φρατζόλα ψωμί, ψητό βοδινό κρέας, ένα τυρί που δε θυμάμαι και λάχανο:

Κι αν δε μπορείτε να καταλάβετε το μέγεθος από αυτήν τη φωτογραφία, δείτε τη χαρά του Νίκου που παλεύει με το μισό (!) απ’ αυτό για να αντιληφθείτε:

Δε φάγαμε με την ησυχία μας, παρόλο που η μπάντα στο «Gazebo Cafe» έπαιζε καταπληκτικά (τόσο που σκεφτήκαμε να καθίσουμε για να πιούμε κάτι), καθώς ένας από τους ναρκομανείς που ξέμειναν στην πλατεία μας έγινε λίγο κολλιτσίδα:

-Να το μπαρ που είδαμε πριν, δε πάμε για κανένα χωνευτικό; Και πήγαμε, μιας και η τιμή 5$ για shot & beer ήταν μεγάλο δέλεαρ, σ’ ένα ωραίο σκοτεινό περιβάλλον, με μουσική rock & blues να παίζει από juke box κι ένα μπάρμαν χιουμορίστα κι επικοινωνιακό βγαλμένο από ταινία, σ’ ένα ακόμα πολύ ωραίο 24ωρο κατάστημα.

Πρωτύτερα όμως σταμπάραμε και το διπλανό κολλητά μαγαζί (Central Grocery and Deli), το παλαιότερο όπως ισχυρίζεται με τα επίσης γνωστά σάντουιτς αλλαντικών της πόλης, τα επονομαζόμενα muffuletta:

Ο συνδυασμός μπύρας/bourbon μας έδωσε την απαραίτητη ώθηση για τη συνέχεια, πηγαίνοντας πάλι προς την jackson square. Είχαμε γι’ ακόμα μια φορά την πληροφορία ότι κάποιος Έλληνας έχει καφέ μπαρ στην περιοχή οπότε ο Νίκος θέλησε να την ερευνήσει:

Εγώ πάλι προτίμησα να μείνω για τις φωτογραφίες και τα βίντεο μου απολαμβάνοντας για άλλη μια φορά τις μουσικάρες από την μπάντα της πλατείας. Το γλέντι είχε ανάψει, με τον χορό να μην αργεί να ξεκινήσει:

Κρίνοντας πως είναι η κατάλληλη στιγμή για φωτογραφίες επιστρέψαμε στο labranche house που ευτυχώς είχε αρκετούς περαστικούς για να μας βγάλουν εκείνη την ώρα, αλλά και πλανόδιους ακροβάτες… Όπως τι βρίσκει καθένας:

Απείχαμε μόλις λίγα μέτρα από το ιστορικό Preservation Hall όπου και ήταν η επόμενη επίσκεψη μας. Το κτήριο του οργανισμού επί της ουσίας που λειτουργεί από το 1961 αποτελεί ένα από τα πιο γνήσια κομμάτια της κουλτούρας της πόλης, μιας και οι παλαιότεροι jazz μουσικοί μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους στους νεότερους που θέλουν ν’ ασχοληθούν με το αντικείμενο:

Κάθε μέρα σχεδόν διοργανώνονται συναυλίες στον προαύλιο χώρο του, όπου με μια ενιαία είσοδο μπορείς να απολαύσεις αρκετούς μουσικούς της πόλης. Δυστυχώς για εκείνη και την επόμενη μέρα τα εισιτήρια θεάματος είχαν ξεπουλήσει, είχαμε ωστόσο την επιλογή για τις μεθεπόμενες:

-Ωραία μπάρα αυτή η Molly's εδώ απέναντι, δε πάμε για μια ΙΡΑ; Πήγαμε και σ’ αυτό, μ’ εμένα να τα βρίσκω αμέσως με την barwoman για το μπλουζάκι του Number of the beast που φορούσε.
«Θα δοκιμάσετε τεκίλα παιδιά;» μας ρώτησε ένας τύπος πιθανώς του μαγαζιού που πάλευε ν' ανοίξει ένα μπουκάλι λευκής μεξικανικής. Εννοείται, μη σε προσβάλλουμε...

Πόσο να μείνουμε στον καθαρό αέρα; Οι ατάκες γεμάτες χιούμορ του τύπου έξω από το Bourbon Heat μας ξανακάθισαν γρήγορα στο μπαρ, όχι όμως έτσι απλά όπως πριν:

Τα όργανα είχαν ήδη κουρδίσει και οι μελωδίες ατόφιου Αμερικανικού blues άρχισαν να σκορπίζονται στον αέρα μέσα κι έξω απ' το μπαρ:

Ζούσαμε τη μαγεία της Bourbon street εκτός ωραρίου κίνησης, μέρα μεσημέρι, που δε θέλαμε επ’ ουδενί να τελειώσει κι ευτυχώς κράτησε για ώρα:

- Απ’ το ένα θα βγαίνουμε στο άλλο θα μπαίνουμε ρε φίλε;
- Γιατί τι πειράζει;

Προφανώς και δε πειράζει. Το κασκόλ γνωστής ελληνικής ομάδας άλλωστε στο βάθος του Fritzel’s jazz pub μας έκανε προς στιγμής να πιστέψουμε ότι βρήκαμε τον Έλληνα, κάτι που ο ηλικιωμένος μπάρμαν του καταστήματος δεν επιβεβαίωσε. Απίστευτη μουσική σκηνή και εκεί, με τον πιανίστα παρουσιαστικού Φώτη Κατσικάρη να μη γεμίζει εκ των προτέρων το μάτι, όμως το παίξιμο του και η βραχνή jazz φωνάρα του στα τραγούδια λες και δε τραγουδούσε λευκός, ήταν τελικά όλα τα λεφτά:

Βέβαια οι μουσικές δεν είχαν ξεκινήσει μόνο μέσα στα μπαρ αλλά κι έξω από αυτά, σε αρκετές από της γωνίες του French Quarter, στην υπέροχη και ιδιαίτερη αυτή πόλη. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένιωθα ότι δε πατούσα στην Αμερική αλλά σε κάποια πόλη της Καραϊβικής:

Είχαμε στεγνώσει όσο να ναι, οπότε ένα πέρασμα από το Harry’s Corner με την ιδιαίτερη μπατσοδιακόσμηση (και όχι μόνο) ήταν θεμιτό. Μια βρώμα τρύπησε αμέσως τα ρουθούνια μου, αποτέλεσμα νομίζω του σπορ της καταβρόχθισης καβουριών, συνηθισμένο σε τέτοιες περιοχές ακόμη και μες τα μπαρ.

Πιάσαμε την κουβέντα μ’ ένα ζευγάρι 70ρηδων (τουλάχιστον), διαπιστώνοντας παράλληλα ότι ήταν η ώρα που οι περισσότεροι ντόπιοι σχολούσαν απ’ τη δουλειά τους κι έκαναν ένα πέρασμα από τα μπαρ για χαλάρωμα.

Η κυρία που κατέβαζε τις καϊπιρίνιες πιο γρήγορα από μένα ήταν σαφέστατη:

• Don’t waste your night time at the Bourbon street, go to Frenchmen

Μια παρότρυνση που αργότερα καταλάβαμε το νόημα της και τηρήσαμε σχεδόν ευλαβικά!

Εμείς πάλι πήραμε το γνωστό δρόμο προς το Αβαείο που μας είχε αρέσει ιδιαίτερα. Έπρεπε να δοκιμάσουμε και τις άλλες δύο μπύρες της προσφοράς που μας είχαν γυαλίσει και να τις συνδυάσουμε με το «Fireball» ένα ουίσκι γλυκό με κανέλλα που τιμούσαν κατ’ εξοχήν όλοι έναντι του bourbon. Ωραία πράγματα:

Ξάφνου άρχισα να συνειδητοποιώ την απίστευτη χαρά που ένιωθα. Ήμουν σ’ ένα μπαρ της Louisiana, έπινα το ποτό μου και το τζουκ μποξ πλημμύρισε το χώρο με τις μελωδίες των αγαπημένων μου Lynyrd Skynyrd, γνήσιων τέκνων του αμερικανικού νότου, με το πασίγνωστο τραγούδι – ωδή της αγάπης της μητέρας προς τον γιο της. Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω εκείνη τη στιγμή;

Η ώρα ήταν σχεδόν 7 όταν πήραμε τα πόδια μας παρέα με μια βαριά ζαλάδα μέσω της Decatur St προς το κέντρο. Είπαμε να φύγουμε για να μη βουλιάξουμε το βράδυ, ποιο βράδυ δηλαδή που σχεδόν είχαμε βουλιάξει:

Απαρνηθήκαμε τη Jackson brewing company που ήταν στο δρόμο μας συνεχίζοντας σχεδόν απερίσπαστοι:

Λέω σχεδόν γιατί η ατάκα «ωραία μπάρα ρε φίλε, δε πάμε να πιούμε ένα;» ακούστηκε για πολλοστή φορά εκείνη τη μέρα, με το Νίκο να μη μου χαλάει χατίρι. Όντως ωραία μπάρα η Kerry Irish Pub με κολλημένα δολάρια παντού και φυσικά τη σημαία της Ιρλανδίας στο βάθος:

«Σε παίζω κι ένα μπιλιάρδο - στοίχημα για το επόμενο» είπα με περίσσιο θράσος αν και είχα να παίξω χρόνια, το οποίο από την αλαζονεία μου εννοείται ότι έχασα, μαζί με το στοίχημα ενός Αμερικανού που ήρθε στα ξεκάρφωτα και πόνταρε πάνω μου.
Χαλάλι, πόσες φορές θα χα την ευκαιρία να το ζήσω όλο αυτό;

Δε χρειάζεται να περιγράψω πως φτάσαμε στην Canal st για να πάρουμε το τραμ κανένα 2ωρο μετά. Ένα τραμ που περίμενε την αφεντιά μου για κανένα λεπτό, μιας και προσπαθούσα να περάσω το εισιτήριο από τον αναγνώστη ανεπιτυχώς. Λογικό, αν προσπαθείς να χτυπήσεις αυτό της Νέας Υόρκης στη Νέα Ορλεάνη… Ευτυχώς οι ευγενέστατοι άνθρωποι δε μ’ άρχισαν στα καντήλια.

Με την πείνα να έχει χτυπήσει κόκκινο οδηγηθήκαμε για ένα παραδοσιακό αμερικανικό γεύμα πριν επιστρέψουμε στο Hostel:

Ο φύλακας του χώρου μας περίμενε στο πεζούλι της εξώπορτας αυτή τη φορά:

Τελικά δε κάψαμε το βράδυ.
Πιάσαμε βράδυ με την επιπλέον βόλτα να κρίνεται περιττή. Καλή είναι και η αυλή του hostel για σβήσιμο.

Είχαμε εξάλλου κάνει πολλά. Γλεντούσαμε στην πόλη του γλεντιού όπως έπρεπε…




Mama told me when I was young
"Come sit beside me, my only son
And listen closely to what I say
And if you do this it'll help you
Some sunny day"

And be a simple kind of man
Oh, be something you love and understand
Baby, be a simple kind of man
Oh, won't you do this for me son, if you can?

 

[Smaragda53]

Good morning NOLA



Όποιος κοιμάται νωρίς ξυπνάει και νωρίς λέει ο λαός και μάλλον έχει δίκιο, εν προκειμένω χαράματα, ασχέτως αν δεν υπολόγισε στη συγκεκριμένη ρήση τα ατελείωτα μπαρ της πόλης. Αφού ήπιαμε ένα κουβά από τον εκλεκτό ζεστό καφέ της περιοχής (διαθέσιμος δωρεάν 24/7 στο hostel), κατευθυνθήκαμε στη στάση του γραφικού τραμ λίγα μέτρα πιο δίπλα πάνω στην Canal str. Το ημερήσιο εισιτήριο που προτιμήσαμε ισχύει για όλα τα μέσα και έχει κόστος μόλις 3$:

View attachment 431033

Οι εικόνες που αντίκρυσα στη διαδρομή ήταν ως επί το πλείστον ωραίες, άλλοτε αδιάφορες, εν μέρει όμως διφορούμενες. Από τη μία η πολυτέλεια του Medical Center της πόλης κι από την άλλη λίγα μέτρα πιο μακριά οι άστεγοι, κάτω από τη γέφυρα… Κατεβήκαμε στη στάση Elk Place, λίγο πριν το κέντρο, κάνοντας αριστερά στην ομώνυμη οδό:

View attachment 431034
View attachment 431035

Το άγαλμα-μνημείο του Simon Bolivar φανέρωνε (και) τη λατινοαμερικάνικη ρίζα της Νέας Ορλεάνης:

View attachment 431036

Συνεχίσαμε το περπάτημα βλέποντας και το Μνημείο του πολέμου του Βιετνάμ το οποίο φωτογράφησα από μακριά και δε πλησίασα, βλέποντας αρκετούς άστεγους να το χρησιμοποιούν ως βάση εκείνη την ώρα, αλλά και το άγαλμα του Μεξικανού προέδρου Benito Juarez:

View attachment 431037
View attachment 431038

Η επίσκεψη που θέλαμε να κάνουμε στο νεκροταφείο «St. Louis Cemetery No. 1» που βρισκόταν πάνω στο δρόμο μας δεν έγινε ποτέ, μιας κι έπρεπε να έχουμε προαγοράσει εισιτήριο από κάπου στο κέντρο της πόλης που έδινε πρόσβαση σε όλα, οπότε συνεχίσαμε στο επόμενο σημείο επίσκεψης που δεν ήταν άλλο από το πάρκο Louis Armstrong.

Το συγκεκριμένο πάρκο δεν είναι βεβαίως το μεγαλύτερο, αντιθέτως, ωστόσο είναι το κοντινότερο στο κέντρο, αρκετά φροντισμένο και προσεγμένο, με σπουδαίες αναφορές στην κουλτούρα και την ιστορία της πόλης, αφρικανική, ινδιάνική κ.α.

View attachment 431039

Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το άγαλμα του τεράστιου και επιδραστικού τζαζ μουσικού – γέννημα θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, με πολύ σημαντική συνεισφορά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος και όχι μόνο:

View attachment 431040

Το υγρό στοιχείο και τα γεφυράκια χαρακτηρίζουν εξίσου το πάρκο, μαζί με τα υδρόβια ζωάκια που φιλοξενούνται σ’ αυτό:

View attachment 431041
View attachment 431042

Κάναμε μια σύντομη βόλτα στον κήπο και προχωρήσαμε προς την έξοδο, μπαίνοντας από την St Ann St στο ιστορικό κέντρο και την περιοχή που ονομάζεται French Quarter:

View attachment 431043
View attachment 431044
View attachment 431045

Εκεί ξεκινάει να βλέπει κανείς και τα περιβόητα μπαρ της πόλης, μιας και είναι ο τόπος συγκέντρωσης τους, με τα σημάδια του πρόσφατου καρναβαλιού να είναι ακόμη εμφανή:

View attachment 431046
View attachment 431047

Δεν αργήσαμε να πέσουμε και στον πλέον διάσημο δρόμο της πόλης, της Bourbon Street (άκου δρόμος που λέγεται bourbon), όπου μπορεί να καταλάβει κανείς τι χαμός γίνεται τις βραδινές ώρες:

View attachment 431048
View attachment 431049

Όλα όσα βλέπανε τα μάτια μας ήταν πολύ ξεχωριστά, χαρακτηριστικά του νότου και της Νέας Ορλεάνης, δίχως βέβαια να λείπουν οι λυπηρές παραστάσεις μεσ’ την τόση ομορφιά:

View attachment 431050
View attachment 431051

Σήμα κατατεθέν της πόλης και το labranche house, που πέσαμε πάνω του χωρίς καν να το επιδιώξουμε, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και διακόσμησης:

View attachment 431052
View attachment 431053

Μια μικρή ευθεία μόνο μας χώριζε από το κεντρικότατο σημείο της πλατείας Jackson Square, με τα αγάλματα, το σιντριβάνι και φυσικά το διάσημο καθεδρικό της πόλης:

View attachment 431054
View attachment 431055

Προσπεράσαμε το άγαλμα του έφιππου Andrew Jackson, παλαιού προέδρου των ΗΠΑ και ήρωα πολέμου:

View attachment 431056

Για να θαυμάσουμε ολόκληρο τον καθεδρικό St. Louis, τον παλαιότερο εν λειτουργία καθεδρικό στις ηνωμένες πολιτείες παρακαλώ, που λειτουργεί σαν χώρος λατρείας από το 1720:

View attachment 431057

Είχαμε κιόλας φτάσει απέναντι κι ανεβαίναμε τα σκαλιά απ’ όπου ξεκινάει το Moonwalk, ο διάσημος παραποτάμιος πεζόδρομος που δημιουργήθηκε το 1976 κατά μήκος της ανατολικής όχθης:

View attachment 431058

Η χαρά μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη -αδιευκρίνιστο το γιατί- όταν επιτέλους τα μάτια μου αντίκρυσαν τον θρυλικό ποταμό Μισισιπή, με φόντο τη γέφυρα Crescent City που ενώνει τις δυο του όχθες:

View attachment 431059

Ορίστε και μια πανοραμική άποψη της πλατείας Jackson, με τις άμαξες απ΄έξω να περιμένουν τους υποψήφιους επιβάτες τους:

View attachment 431060

Από κάπου όμως ακουγόταν μουσική, μάλιστα Jazz, την οποία δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε. Η πλανόδια μπάντα ήδη χάριζε τις στιγμές στης έξω από το περιβόητο «Cafe Du Monde» που επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο και προσπεράσαμε ταχύτατα. Ο περισσότερος κόσμος περιμένει να δοκιμάσει τον εκλεκτό καφέ της πόλης μαζί με το γλύκισμα Beignets που παραπέμπει σε μπουγάτσα:

View attachment 431061
View attachment 431062

Όχι εμείς, που ενώ κάναμε τη βόλτα μας σταμπάραμε παράλληλα και τα μπαρ της «παραλιακής» οδού στην οποία βρισκόμασταν:

View attachment 431063 View attachment 431064

Με το που είδαμε το χρυσό άγαλμα της Joan of Arc (Maid of Orleans) στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο χώρο της Γαλλικής αγοράς για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Ακόμα ήταν σχετικά νωρίς για τα δεδομένα της πόλης και δεν ήταν σε πλήρη λειτουργία όλοι οι πάγκοι:

View attachment 431065
View attachment 431066

Έτσι συνεχίσαμε το δρομολόγιο μας στην ίδια ευθεία βλέποντας και αρκετά από τα μπαράκια της περιοχής, 24ωρης λειτουργίας τα περισσότερα κάτι που είναι σύνηθες φαινόμενο στη Νέα Ορλεάνη, βγαίνοντας ως το Check point Charlie:

View attachment 431067
View attachment 431068

Όχι, δεν είχαμε βρεθεί με τηλεμεταφορά ξαφνικά στο Βερολίνο, αλλά έξω από ένα από τα θρυλικά 24ωρα μπαρ της πόλης που βρισκόταν εκεί:

View attachment 431069

• Πάμε!
• Που πάμε ρε Νίκο, είναι ακόμα δέκα και τέταρτο το πρωί;
• Ναι αλλά έχουμε πόσες ώρες ξύπνιοι, και στη χώρα μας είναι έξι και τέταρτο το απόγευμα

Πώς να προβάλλω αντίρρηση σε ένα τέτοιο λογικότατο επιχείρημα; Πώς να αρνηθώ να μπω σ΄ ένα τέτοιο μπαρ – ναό της πόλης. Μπαρ με μουσική σκηνή και ΑΤΜ, που έφερνε γενικώς κάτι σε …Βερολίνο πέρα απ’ τ’ όνομα του:

View attachment 431070

Άντε γεια μας και καλή αρχή.

View attachment 431071



Oh when the saints go marching in

I want to be in that number
Oh when the saints go marching in

Το απόλαυσα! Ευχαριστούμε!

 

[Smaragda53]

[QUOTE="Smaragda53, post: 918062, member:
Μου φαίνεται ότι βρήκα την πόλη μου!
[/QUOTE]

 

[psilos3]

Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City



Άλλη μια μέρα λοιπόν που ξυπνήσαμε νωρίς, σε συνθήκες ζέστης και υγρασίας. Ανέβηκα στην κουζίνα του χόστελ για καφέ με τον φίλο πλέον (που θύμιζε πολύ τον δικό μου γάτο) να περιμένει αγέρωχος.



Πριν η ώρα να πάει δέκα είχαμε κιόλας ετοιμαστεί και βγήκαμε στην Canal st, προκειμένου ν’ ακολουθήσουμε το αντίθετο δρομολόγιο του τραμ 47 αυτή τη φορά μαζί με αρκετό ακόμα κόσμο, ως τον τερματισμό του λίγα λεπτά μετά. Όλοι είχαμε τον ίδιο κοινό προορισμό:

Ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου σε μια -έτσι κι αλλιώς καταπράσινη πόλη- ακούει στο όνομα City Park, συνολικής έκτασης 5,3 τετραγωνικών χιλιομέτρων, κατά 50% μάλιστα μεγαλύτερο από το Central park της νέας Υόρκης του οποίου την εικόνα είχαμε πολύ πρόσφατα. Το στοιχείο του νερού είναι έντονο στο πάρκο, μαζί με τα πολυάριθμα ζωάκια που φιλοξενούνται εκεί:

Αφού κατατοπιστήκαμε λίγο προχωρήσαμε στην τεράστια έκταση που μπορεί να βρει κανείς τα πάντα, από ποδηλατοδρόμους (ξηράς και νερού), καφέ, ανοικτά θέατρα, πίστες skate, γήπεδα και στάδια, μέχρι λίμνες, βοτανικούς κήπους και φυσικά αμέτρητα μουσεία:

Ποδήλατο δεν είχαμε φροντίσει να νοικιάσουμε τη φορά αυτή, οπότε είμασταν κατασταλαγμένοι στο γεγονός ότι απλά θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα για να πάρουμε γεύση, ξεκινώντας από την ανατολική πλευρά και το σημείο όπου φιλοξενείται ένα μικρό μουσείο αλλά και τα υπαίθρια έργα τέχνης:

Πολλά από αυτά όπως μπορείτε να καταλάβετε προέρχονται από την κουλτούρα της πόλης:

Έπαιξα για λίγο με τους καθρέφτες και τη φωτογραφική

Συνεχίζοντας παράλληλα της λίμνης βλέποντας έργα που ιδιαίτερα το βράδυ θα μπορούσαν να ναι εντελώς φοβιστηκά:

Εντυπωσιακό ήταν το πέρασμα ανάμεσα από τα νερά σε μία τύπου αντίθετη γέφυρα, συνεχίζοντας την περιήγηση σε ένα σημείο όπου τα έργα φαίνονταν να είναι πλέον πολύ πιο άμεσα, εκθέτοντας με έντονο τρόπο τα όσα έζησε η νέα Ορλεάνη στο πέρασμα των ετών:

Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω μιας και το αποτυπώνει η τέχνη, εξάλλου ούτε χρειάζεται να είναι μεγάλος γνώστης κάποιος για να καταλάβει τη σχέση της πόλης με τη σκλαβιά και τη δουλεία, όταν αυτή αποτελείται κατά 60% από Αφροαμερικανούς.

Σε κάποια φάση περάσαμε μία από τις πολλές γέφυρες όπου πάλι είδαμε κόσμο να ψαρεύει και βρεθήκαμε μπροστά σ’ ένα καφέ, με έντονη επιθυμία να δοκιμάσουμε επιτέλους αυτό το μπουγατσοειδές, κάτι που δεν κάναμε όταν είδαμε την τεράστια ουρά στο εσωτερικό:

Μια μουσική από το σαξόφωνο ενός πλανόδιου γέμισε ξαφνικά το ήσυχο πάρκο, ταιριάζοντας απόλυτα με τα εκθαμβωτικά στιγμιότυπα που βλέπαμε:

Υπό αυτές τις συνθήκες φτάσαμε μέχρι το περιστύλιο, βλέποντας μια παρέα από αλάνια να πίνουνε μπυρίτσες και να ακούνε Lynyrd Skynyrd από το φορητό ηχείο τους (πόσο Αμερική όλο αυτό!), στρίβοντας δεξιά για μια μεγάλη ακόμη βόλτα. Να και το ψάρεμα που σας είπα για του λόγου το αληθές:

Η γειτονιά που περιστοιχίζει το πάρκο ήταν κι αυτή άλλη μία από τις πολύ όμορφες της πόλης, με τις εικόνες πλέον να είναι συνηθισμένες στα μάτια μας και να μας αρέσουν πολύ:

Να τι κάνουν οι συχνές πλημμύρες και οι τυφώνες. Σηκώνουν τα σπίτια απ’ τη θέση τους, κάτι που είδαμε σε ουκ ολίγες τέτοιου τύπου κατοικίες:

Η συνέχεια επέβαλλε όμως στάση και η κούραση παγωμένο χυμό κριθαριού, τα οποία συνέβησαν αμφότερα λίγα λεπτά μετά στο Blue Oak BBQ, ένα πολύ ωραίο μπαρ-εστιατόριο που παραδόξως είχε αρκετό κόσμο που γευμάτιζε.

Ένα μπέρδεμα στη συνεννόηση μας ώθησε στο να παραγγείλουμε κι εμείς τελικά, στο μακράν πιο ωραίο μπέργκερ που φάγαμε στην εκδρομή, το οποίο μάλιστα συνοδεύονταν εδέσματα της τοπικής κουζίνας, πατατοσαλάτα για μένα, ρύζι με φασόλια για τον Νίκο:

Ήπιαμε άλλη μία χωνευτική και βγάλαμε πρόγραμμα εν συντομία για τις υπόλοιπες λίγες ώρες που ‘χαμε μπροστά μας, αποφασίζοντας αρχικά να το κόψουμε με τα πόδια για τα επόμενα δύο χιλιόμετρα, αρχικά μέσω της N. Carrollton και εν συνεχεία της Canal, παρατηρώντας τα ουκ ολίγα ενδιαφέροντα κτήρια κι εκκλησίες ανάμεσα στα οικήματα:

Τι είχαμε σκοπό να δούμε; Ένα από τα πιο σημαντικά ίσως μνημεία της πόλης και τον λόγο που ήρθε δυστυχώς στην επικαιρότητα κατά το τέλος του Αυγούστου του 2005. Ήμασταν ήδη στο πάρκο/μνημείο «Katrina Memorial» με τις πληροφορίες του google περί κλεισίματος μετά τις 14:00 να μην ευσταθούν:

Για όσους δε γνωρίζουν την πικρή αυτή ιστορία, στις 29 Αυγούστου του 2005 ο τυφώνας Κατρίνα ενισχυμένος από τον κόλπο του Μεξικού, χτυπάει αλύπητα την πόλη της Νέας Ορλεάνης βυθίζοντας την κατά 80% κάτω από το νερό, αποτέλεσμα πολλών παραγόντων όπως το χαμηλό υψόμετρο της πόλης (1,8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας), κατάρρευσης των αναχωμάτων οχύρωσης, αλλά και αποτέλεσμα της συνεχούς εξόρυξης πετρελαίου και αερίου που κατάστρεψε κάθε φυσική οχύρωση της πόλης.

Όπως και κάθε φορά σε αντίστοιχες περιπτώσεις η καταστροφή ήταν ανείπωτη με τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού μιας έτσι κι αλλιώς παραμελημένης από την κεντρική ηγεσία της Αμερικής πόλης να πληρώνουν το τίμημα, με τον Λευκό οίκο να αγνοεί επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Αποτέλεσμα; Πάνω από 2000 νεκροί και αρκετές χιλιάδες αστέγων, στη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που έχει χτυπήσει ποτέ τις ΗΠΑ.

Το μνημείο βρίσκεται εκεί για να θυμίζει στους πολίτες και να μαθαίνει στη νέα γενιά όσα μαρτυρικά πέρασε αυτή η πόλη, με τα οστεοφυλάκια περιμετρικά να φιλοξενούν τα οστά των νεκρών δίχως ταυτότητα, πιθανώς αστέγων:

Εκδρομή όμως χωρίς επίσκεψη σε νεκροταφείο δε γίνεται, τα ‘χουμε συζητήσει επανειλημμένως αυτά, με την επίσκεψη στο «Cypress Grove Cemetery» ακριβώς δίπλα να κρίνεται απαραίτητη. Βλέπετε η Νέα Ορλεάνη είναι μια πόλη στην οποία τα νεκροταφεία θεωρούνται αξιοθέατα, μιας και η φύση της πόλης που βρίσκεται κάτω απ’ το ύψος της θάλασσας και ιδιαίτερη ταφή των νεκρών τα έχει μετατρέψει σε μαυσωλεία:

Το ιδιαίτερο αυτό νεκροταφείο χτίστηκε το 1838 για να τιμήσει τους εθελοντές πυροσβέστες της Νέας Ορλεάνης και τις οικογένειές τους:

Κάναμε περίπου το γύρο του τετραγώνου και περάσαμε απέναντι από την Canal st. και την εκκλησία «House of Prayer Church» βγαίνοντας σε μια ακόμα πολύ όμορφη και κλασσική γειτονιά, από τις πολλές τελικά που διαθέτει τούτη δω η πόλη:

Κι επειδή κάθε γειτονιά που σέβεται τον εαυτό της έχει και την ανάλογη κοινότητα με τα καταστήματα, είπαμε να επισκεφτούμε ένα από αυτά μιας και είχαμε ήδη λιώσει από την κούραση και το περπάτημα. Η Mick's Irish Pub ήταν ένα θεόσταλτο δώρο την ώρα εκείνη:

Κανείς όμως δε μπορεί να περιοριστεί στη Νέα Ορλεάνη, έτσι κι εμείς, αφού προχωρήσαμε λίγο ακόμα στη γειτονιά καταλήξαμε στο αμιγώς Αμερικανικό «Beachcorner Bar & Grill» για μια παγωμένη ακόμη:

Μεσημεράκι πλέον και το αγαπημένο μας τραμ νο 47 μας οδηγούσε πίσω στο hostel για ανασύνταξη και ετοιμασία καθώς είχαμε απαιτητική συνέχεια.

Εντάξει, προλαβαίναμε να πιούμε και καμιά μπύρα απ’ όσες δε μας είχαν ακόμα ξαφρίσει…

 

[psilos3]

WELCOME TO, NBA JAM!



Το ρολόι έδειχνε σχεδόν 5, μ’ εμάς να βγαίνουμε ανανεωμένοι για τη συνέχεια του προγράμματος μας. Φίλε μάλλον χάσαμε το λεωφορείο, πέρασε πριν ένα λεπτό, αναφώνησα προβληματισμένος, για να λάβω την απάντηση, αχ τι κρίμα, θα περιμένουμε το επόμενο πίνοντας ένα στο The Holy Ground…

Έντιμα τα 6,5$ που δώσαμε για μεγάλη μπύρα με σφηνάκι (το σωστό, το τίμιο, το Αμερικάνικο σε ουζοπότηρο) bourbon, με τον Νίκο να κάνει και το ψώνιο του, πραγματοποιώντας ανάληψη από ΑΤΜ μέσα σε μπαρ, για χρήματα που μάλλον πάλι σε μπαρ θα κατέληγαν (δεν υιοθετώ).

Τελικά το λεωφορείο δεν ήρθε ποτέ, οπότε ανεβήκαμε στο τραμ με κατεύθυνση το κέντρο, κόβοντας το με τα πόδια μέσω της Loyola Ave, όπου είδαμε και τις πρώτες εξωπραγματικές -για τα Ελληνικά δεδομένα που έχουμε συνηθίσει- εικόνες. Φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας με φανέλες να κατευθύνονται αμέριμνοι προς το γήπεδο:

Όπως ήδη θα ‘χετε καταλάβει απ’ τον τίτλο, το απόγευμα μας ήταν αφιερωμένο σε ένα πολυπόθητο όνειρο πολλών (μεταξύ άλλων και δικό μας), την παρακολούθηση ενός αγώνα ΝΒΑ από κοντά, κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό μόνο στη φαντασία μας συνέβαινε. Το Smoothie King Center, έδρα μεταξύ άλλων της τοπικής ομάδας των Pelicans δεν άργησε να φανεί:

Φτάσαμε στα κιγκλιδώματα και τον πρώτο έλεγχο όπου κάπου εκεί ξεκίνησαν τα ευτράπελα…

- Λυπάμαι αλλά δε περνάτε με το σακίδιο
- Γιατί; Ένα μπλουζάκι έχει μέσα και τη φωτογραφική μηχανή
- Λυπάμαι, έτσι είναι ο κανονισμός

Αρχίζουμε να παίρνουμε κάτι λίγες ανάποδες, προσεγγίζοντας ωστόσο έναν υπεύθυνο των Pelicans που ήταν λίγα μέτρα παρά δίπλα και με γαλιφιές τύπου «αφήστε μας, από την Ελλάδα ερχόμαστε και είμαστε οπαδοί των πελεκάνων» μας περνάει πολύ ευγενικά και άμεσα από τον πρώτο έλεγχο.

Δεύτερος έλεγχος, αεροδρομικού τύπου σκανάρισμα, tag στα σακίδια ότι ελέγχθηκαν και είσοδος στο γήπεδο. Νομίζαμε…

- Α λυπάμαι, δε μπορώ να δεχτώ το barcode σας, είναι τυπωμένο, εγώ το θέλω ηλεκτρονικά
- Και τι διαφορά έχει, που να το βρούμε ηλεκτρονικά τέτοια ώρα;
- Λυπάμαι, έτσι είναι ο κανονισμός

Ξανά έξω βρίζοντας περισσότερο αυτή τη φορά, πηγαίνοντας στο ταμείο

- Λυπάμαι, δε μπορώ να σας εξυπηρετήσω, βρείτε το ηλεκτρονικά

Ανάμεσα σε αρκετά μπινελίκια και κακή σύνδεση internet καταφέρνουμε τελικά μετά κόπων και βασάνων να συνδεθούμε στο λογαριασμό του Ticketmaster και να κατεβάσουμε το πολυπόθητο pdf, οπότε κινηθήκαμε γρήγορα και πάλι προς την είσοδο όπου θα περνούσαμε ξανά τη διαδικασία αεροδρομικού ελέγχου.

- Λυπάμαι, τα σακίδια δε μπορούν να περάσουν, απαγορεύεται.
- Θα μας τρελάνεις ρε φίλε; Εσύ τα σκάναρες πριν 15 λεπτά, ορίστε και το tag που μας έβαλες.
- Όχι, δεν είναι στις προβλεπόμενες διαστάσεις και απαγορεύεται από τον κανονισμό (αφαιρώντας παράλληλα το ΔΙΚΟ ΤΟΥ) tag.
- Μα μας έχει αφήσει ο υπεύθυνος από πριν, αυτός έδωσε εντολή
- Λυπάμαι δεν ξέρω τίποτα, να τον φέρεις εδώ μπροστά μου

Κάπου εκεί άρχισαν οι «ευχές» μου σε άπταιστα Ελληνικά για τη χώρα και το αμερικάνικο έθνος με τη μαλακία που τους δέρνει, ενθυμούμενος τα πάντα με ότι βρισιά (πολιτική και μη) είχα διαθέσιμη. Ήμουν εκτός εαυτού, με τον ψυχραιμότερο Νίκο να τρέχει ξανά έξω φέρνοντας και πάλι τον υπεύθυνο όπου μας έδωσε για δεύτερη φορά την άδεια του. Δεν έφταιγαν φυσικά οι φουκαράδες οι υπάλληλοι, εντολές εκτελούσαν. Ο υπεύθυνος επενέβη, οπότε τέλος καλό, όλα καλά, μ’ εμάς ν’ ανεβαίνουμε τις κυλιόμενες σκάλες προς την κερκίδα του γηπέδου:

Είχαμε βεβαίως χάσει τα εθιμοτυπικά, την είσοδο των ομάδων και τον ύμνο αλλά χαλάλι. Η αρχική εντύπωση στα μάτια μου ήταν αυτή ενός τεράστιου εμπορικού κέντρου και όχι γηπέδου, κάτι που αργότερα επιβεβαίωσα. Να και οι πρώτες φωτογραφίες από τη θέση μας:

Ο αγώνας αφορούσε βεβαίως την ομάδα των Pelicans με τους Dallas Mavericks των δύο σούπερ σταρ, αλλά το γήπεδο ήταν μισοάδειο και η κερκίδα υποτονική, και την άκουγες μόνο όταν σηκώνονταν για σουτ ο Irving ή ακόμα περισσότερο όταν εκτελούσε βολές ο Dončić:

Ζήσε την ατμόσφαιρα μου λέγανε, κάνοντας με να γελάσω δυνατά μόλις την έζησα. Ρε ποια ατμόσφαιρα, εδώ έχουμε ζήσει Παλέ σε τελικό κόρατς στριμωγμένοι δύο άνθρωποι σε μονή θέση με το γήπεδο να κοντεύει να πέσει από τις φωνές, τι να φτουρήσουνε τώρα οι Αμερικανοί; Το show όμως ήταν μοναδικό, οφείλω να το πω, με αμέτρητες εκπλήξεις κατά τη διάρκεια των διακοπών του παιχνιδιού, από κληρώσεις, μαζορέτες, μέχρι Jazz & Blues μπάντες που έδιναν το δικό τους χρώμα στην αναμέτρηση:

Βγήκαμε μια αναμνηστική φωτογραφία για να έχουμε, φορώντας σαφώς βαρύτερο μπασκετικό μπλουζάκι από τα δύο που ήταν στο παρκέ εκείνη την ώρα,

Κι αφού πήραμε μια τελευταία γεύση από την πολύ ωραία και χαμηλού κόστους θέση που κλείσαμε (μόνο 22$ παρακαλώ) αναχωρήσαμε πριν τη λήξη του αγώνα γιατί αφενός είχαμε ξυλιάσει από το Air condition τύπου bluestar που χτυπούσε στις κερκίδες, αφετέρου γιατί είχαμε ξενερώσει απίστευτα με τους Αμερικανούς. Οι τύποι δεν έρχονται για να δούνε μπάσκετ, αλλά για να φάνε μπέργκερ, πίτσα, να πιουν αναψυκτικό και όλες αυτές τις αηδίες. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσες φορές με σήκωσαν ή πέρασαν απ’ το οπτικό μου πεδίο, κάνοντας με να κοιτάω την οθόνη αντί για το παρκέ. Η πλειοψηφία των θεατών συμπεριφέρονταν λες και έκαναν όντως βόλτα σ’ ένα μεγάλο εμπορικό που στη μέση του συμβαίνει και μια εκδήλωση τύπου «έλα μωρέ, ας περάσουμε μια βόλτα να δούμε τι παίζει». Αυτός είναι και ο λόγος που το γήπεδο γέμισε μετά το ημίχρονο:

Δε λέω, τεράστια εμπειρία και χαρήκαμε που τη ζήσαμε, αλλά ως ένα σημείο, δε το ευχαριστηθήκαμε όσο προσδοκούσαμε. Για παράδειγμα αυτοί εδώ προτιμούσαν να δούνε το ματς από την οθόνη στο μπαρ του γηπέδου σε απόσταση 20 μέτρων απ’ αυτό… Τι να πω:

Μπήκαμε και μια βόλτα στην μπουτίκ της ομάδας όπου η μεταβολή μας ήταν πιο γρήγορη από νεοσύλλεκτου στο Κ.Ε. Πόρος, μιας και οι τιμές ήταν το λιγότερο εξωφρενικές, βγαίνοντας από το γήπεδο στον καθαρό αέρα (γεμάτο μπάφο) της πόλης.

Η λιμουζίνα μάλλον δε περίμενε εμάς, αναγκάζοντας μας να κινηθούμε με τα πόδια προς το κέντρο:

Κόντευε 9 το βράδυ και η κίνηση στη bourbon street είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα, μ’ εμάς να μπαίνουμε για ένα πρώτο στο bar/μουσική σκηνή «Beach on Bourbon» με τον Νίκο να συναντάει κι ένα παιδί που δούλευε security εκεί κι έμενε στο hostel μας, με τον οποίο είχε ήδη πιάσει φιλίες:

Τι ρωτήσατε; Πως είναι η Bourbon Street τη νύχτα; Θα σας δείξω εγώ:

Πολύβουη, πολυσύχναστη και κοσμική, με μουσικές ζωντανές και μη να σκάνε από παντού (όπως και οι μυρωδιές) σ’ ένα ολίγον τι τουριστικό πανηγυράκι σε μια κατά τα άλλα ήσυχη καθημερινή:

Προχωρήσαμε κατά μήκος όλο τον δρόμο για να τον δούμε και εκείνη την ώρα, μη βρίσκοντας κάτι που να μας συγκινεί αρκετά, παρά ένα μόνο μπαρ – μονοκατοικία προς το τέλος που μας έκανε το κλικ αλλά η μουσική του ήταν κομματάκι ξενέρωτη, οπότε το κόψαμε κάθετα προς την παραλιακή μέσω της Philip St.

- Δε πάμε από το «Αβαείο» να πιούμε ένα με fireball για το καλό;
- Ναι αλλά μετά καπάκι για Po-boy γιατί έχει κόψει
- Έκλεισε!

Τσακίσαμε το φαγητό και μπήκαμε για μια χωνευτική στο Checkpoint Charlie, έχοντας ως στόχο να βγούμε για το υπόλοιπο της βραδιάς στην από κει γειτονιά:

Η Frenchmen St άλλωστε που ξεκινήσαμε να διαβαίνουμε ήδη, είναι αυτή που οι πιο πολλοί που γνωρίζουν τη πόλη προτείνουν για βράδυ, μακριά από τις τουριστομενιές της Bourbon:

Όντως τα μαγαζιά εκεί έβγαζαν αρκετά μεγαλύτερη ποιότητα, με την πρώτη μας στάση να γίνεται στο «Vaso LLC» πίνοντας μπυρίτσες και χαζεύοντας την απίστευτη Blues μπάντα και την τραγουδίστρια με τη Θεϊκή φωνή:

Αρκετή η κίνηση και στην Frenchmen, με τα bar-μουσικές σκηνές να διαδέχονται το ένα το άλλο. Η «Favela Chic» είναι ένα από αυτά, ιδιαίτερα για όποιον αποζητάει τις γνήσιες Jazz εμπειρίες της Νέας Ορλεάνης, κάτι που κάναμε κι εμείς για λίγες ανεπανάληπτες στιγμές:

Αυτό που όμως μας έκανε μεγαλύτερο κλικ και κινηθήκαμε άμεσα, ήταν το «Apple Barrel Bar» όπου ήπιαμε τις μπυρίτσες μας με την Blues μπάντα να δίνει ρέστα και να μας ξεσηκώνει και τον Νίκο να πιάνει κουβέντα και φιλίες με μια Βενεζολάνα και τον δικό της. Κράτα επαφή του είπα, ποτέ δε ξέρεις πότε θα μας χρειαστεί η φιλοξενία στο Καράκας. Ευγενέστατα παιδιά, μας έβγαλαν και μια φωτό με τις πουκαμισάρες μας:

*Απαραίτητο να αναφέρω κάπου εδώ πως κάθε μπάντα φέρει τον προσωπικό της κουβά για φιλοδωρήματα από τους πελάτες, οι οποίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να παραγγείλουν ποτό, στα αποκλειστικά λειτουργίας self service μπαράκια της πόλης!

Η πολύ ωραία βραδιά έφτασε στο τέλος της αργά όπως είναι λογικό, μ’ εμάς να επιστρέφουμε στην Decatur St περιμένοντας το οικονομικότατο Uber που θα μας πήγαινε πίσω στο Hostel:

Γεμάτοι αλκοόλ κι ευτυχία, όπως πρέπει στις εκδρομές…

 

[Kyriakao]

Βέβαια οι μουσικές δεν είχαν ξεκινήσει μόνο μέσα στα μπαρ αλλά κι έξω από αυτά, σε αρκετές από της γωνίες του French Quarter, στην υπέροχη και ιδιαίτερη αυτή πόλη. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένιωθα ότι δε πατούσα στην Αμερική αλλά σε κάποια πόλη της Καραϊβικής:

Χαζεύοντας της εικόνες ,πριν φτάσω σαυτο το σημείο της αφήγησης εκανα ακριβως την ιδια σκέψη! Αβανα μου θύμιζε η φάση!