Musique francaise

[galat]

Les amoureux des bancs publics

Ένα από τα πρώτα τραγούδια (1952) του Georges Brassens, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό για την τρυφερή ματιά που ρίχνει στους ερωτευμένους και τα ειρωνικά και δεικτικά σχόλιά του για τον μικροαστισμό της κοινωνίας.

Και οι στίχοι του τραγουδιού μεταφρασμένοι από την Τούλα Καρώνη

Les amoureux des bancs publics
Οι ερωτευμένοι στα δημόσια παγκάκια

Les gens qui voient de travers
Pensent que les bancs verts
Qu'on voit sur les trottoirs
Sont faits pour les impotents ou les ventripotents
Mais c'est une absurdité
Car à la vérité
Ils sont là c'est notoire
Pour accueillir quelque temps les amours débutants

Οι άνθρωποι που βλέπουνε διεστραμμένα
σκέφτονται πως τα πράσινα παγκάκια
που βλέπουν στα πλακόστρωτα
έγιναν για τους ανάπηρους ή για τους κοιλαράδες
μα αυτό είναι ανοησία
γιατί στην πραγματικότητα
βρίσκονται εκεί, κι είναι ολοφάνερο,
να υποδέχονται για λίγο τις αγάπες που μόλις ξεκινάνε

***

Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se fouettant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se disant des "Je t'aime" pathétiques
Ont des petites gueule bien sympathiques.

Οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
αδιαφορώντας για τις λοξές ματιές
των τίμιων περαστικών
οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
καθώς λένε τα "σ΄αγαπώ" παθητικά
έχουν στόματα πολύ γλυκά

***

Ils se tiennent par la main
Parlent du lendemain
Du papier bleu d'azur
Que revêtiront les murs de leur chambre à coucher.
Ils se voient déjà doucement
Elle cousant, lui fumant,
Dans un bien-être sur
Et choisissant les prénoms de leur premier bébé

Κρατιούνται από το χέρι
μιλάνε για το αύριο
για τη γαλάζια ταπετσαρία
που θα ντύσουν τους τοίχους της κάμαράς τους
βλέπουν ήδη τους εαυτούς τους ήσυχα
εκείνη να ράβει, αυτός να καπνίζει
και μέσα σε μια σίγουρη ευτυχία
να διαλέγουν το όνομα του πρώτου τους μωρού

***

Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se fouettant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se disant des "Je t'aime" pathétiques
Ont des petites gueule bien sympathiques.

Οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
αδιαφορώντας για τις λοξές ματιές
των τίμιων περαστικών
οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
καθώς λένε τα "σ΄αγαπώ" παθητικά
έχουν στόματα πολύ γλυκά

***
Quand la sainte famille machin
Croise sur son chemin
Deux de ces malappris
Elle leur décoche en passant des propos venimeux
N'empêche que toute la famille
Le père la mère la fille
Le fils le saint esprit
Voudrait bien de temps en temps pouvoir se conduire comme eux.

Όταν η αγία τυπική οικογένεια
συναντήσει στον δρόμο της
δυό από αυτούς τους αγενείς
τους ρίχνει περνώντας λόγια φαρμακερά
αυτό όμως δεν εμποδίζει όλη την οικογένεια
τον πατέρα, την μητέρα, την κόρη
τον γιό, το άγιο πνεύμα
να θέλουν πολύ από καιρό σε καιρό να μπορούν
να είναι σαν κι αυτούς

***

Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se fouettant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se disant des "Je t'aime" pathétiques
Ont des petites gueule bien sympathiques.

Οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
αδιαφορώντας για τις λοξές ματιές
των τίμιων περαστικών
οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
καθώς λένε τα "σ΄αγαπώ" παθητικά
έχουν στόματα πολύ γλυκά

***

Quand les mois auront passé
Quand seront apaisés
Leurs beaux rêves flambants
Quand leur ciel se couvrira de gros nuages lourds
Ils s'apercevront émus
Que c'est au hasard des rues
Sur un de ces fameux bancs
Qu'ils ont vécu le meilleur morceau de leur amour.

Όταν οι μήνες θα έχουν περάσει
όταν θα έχουν καταλαγιάσει
τα φλογερά τους όνειρα
όταν ο ουρανός τους θα σκεπαστεί με σύννεφα βαριά
θα καταλάβουν συγκινημένοι
πως τυχαία στο δρόμο
πάνω σε ένα απ'τα περίφημα παγκάκια
έζησαν το καλύτερο κομμάτι της αγάπης τους

***

Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se fouettant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui se bécotent sur les bancs publics,
Bancs publics, bancs publics,
En se disant des "Je t'aime" pathétiques
Ont des petites gueule bien sympathiques.

Οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
αδιαφορώντας για τις λοξές ματιές
των τίμιων περαστικών
οι ερωτευμένοι που φιλιούνται κρυφά στα δημόσια παγκάκια
καθώς λένε τα "σ΄αγαπώ" παθητικά
έχουν στόματα πολύ γλυκά

********************

 

[makisg]

μπράβο βρε galat είσαι τρομερός,σ'ευχαριστούμε.

 

[ΕΡΣΗ]

Αφιερωση στον Galat

Ενα τραγουδι του Brassens σε ενα ποιημα του Francois Villon, το πιο διασημο ισως, ενος καταραμενου ποιητη του 15ου αιωνα.

Εδω το πληρες ποιημα σε μεταφραση του Κωστα Καρυωτακη:

Μπαλάντα των κυριών του παλιού καιρού

Πέστε μου πού, σε ποιο μέρος της γης,
είναι η Φλώρα, η ωραία από τη Ρώμη,
η Αλκιβιάδα κι ύστερα η Θαΐς,
η ξαδέλφη της με τη χρυσή κόμη;
Ηχώ απαλή, σκια σε λίμνη, τρόμοι
των φύλλων, ροδοσύννεφα πρωινά,
η εμορφιά τους δεν έδυσεν ακόμη.
Μα πού 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Πού 'ν' η αγνή και φρόνιμη Ελοΐς;
Γι' αυτήν είχε τότε καλογερέψει
ο Πέτρος Αμπαγιάρ. Άλλος κανείς
όμοια στον έρωτα δε θα δουλέψει.
Κι η βασίλισσα που έκαμε τη σκέψη
κι έριξε στον Σηκουάνα, αληθινά,
το σοφό Μπουριντάν για να μουσκέψει;
Μα πού 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Η ρήγισσα Λευκή, ρόδον αυγής,
με τη φωνή της τη γλυκακουσμένη,
η Βέρθα, η Βεατρίκη, η Αρεμβουργίς
του Μάιν, η Σπαρτιάτισσα Ελένη
κι η καλή Ιωάννα από τη Λοραίνη,
όλες ανοίξεως όνειρα τερπνά,
η ανάμνησή τους ζωηρή απομένει.
Μα πού 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Πρίγκηψ, αν τις αναζητείτε τώρα,
τάχα θα τις έβρετε πουθενά,
τάχα θα υπάρχουν σε καμιά χώρα;
Μα πού 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;




και το ποιημα:

Ballade des dames du temps jadis.

Est Flora, la belle Romaine;


Archipiada, ne Thaïs,


Qui fut sa cousine germaine;


Echo, parlant quand bruyt on Maine


Dessus rivière ou sus estan,


Qui beaulté ot trop plus qu'humaine?


Mais où sont les neiges d'antan!


Où est la très sage Helloïs,


Pour qui fut chastré et puis moyne


Pierre Esbaillart à Saint-Denis?


Pour son amour ot cest essoyne.


Semblablement, où est la royne


Qui commanda que Buridan


Fust gecté en ung sac en Saine?


Mais où sont les neiges d'antan!


La royne Blanche comme lis,


Qui chantoit à voix de seraine;


Berte au grant pié, Bietris, Allis;


Haremburgis qui tint le Maine,


Et Jehanne, la bonne Lorraine,


Qu'Englois brulerent à Rouan;


Où sont elles, Vierge souvraine?


Mais où sont les neiges d'antan!


Prince, n'enquerez de sepmaine


Où elles sont, ne de cest an,


Qu'à ce reffrain ne vous remaine:


Mais où sont les neiges d'antan!

 

[galat]

@ΕΡΣΗ, mille mercis

 

[ΕΡΣΗ]

Αφιερωμενο σε ολους οσους χθες το βραδι στην Πορταρια χορευαν αυτο το τραγουδι η εστω καποιο αλλο....

 

[galat]

Μιά παράσταση αφιερωμένη στον μεγάλο γάλλο τραγουδιστή Ζακ Μπρελ
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Σάββατο 5/2/2011 στις 8:00 μμ

Μετά την τεραστία παγκόσμια επιτυχία της παράστασης- αφιερώματος στην Εντιθ Πιαφ - «Πιάφ, μια ζωή σε ροζ και μαύρο», οι Ζακ Πεσις , Ναταλι Λερμιτ και Ορελιαν Νοελ , παρουσιάζουν την καινούργια μουσικοθεατρική παράσταση, αφιέρωμα στον Jacques Brel με τίτλο «Μπρελ, από τις Βρυξέλλες στις Μαρκησίες»

Είναι η δεύτερη μουσική βιογραφία που προτείνουν , η οποία ήδη κατέκτησε το Παρίσι. Μας ταξιδεύουν στον κόσμο του "Grand Jacques" (Μεγάλου Ζακ), αναπολώντας τον με τον τρόπο τους, χωρίς ποτέ να τον μιμούνται, αφού ο Μπρελ, όπως και η Πιάφ, είναι ανεπανάληπτος.

Μια ιστορία για τη ζωή του θρυλικού Ζακ Μπρελ, γεμάτη πάθος, έρωτες και χιούμορ, που έγραψε και διηγείται ο Ζακ Πεσίς. Μια μουσική βιογραφία που διηγείται τη μοίρα έξω από τα συνηθισμένα του γιού ενός "εμπόρου χαρτονιού", που διάλεξε να γίνει "έμπορος τραγουδιών".

Η καταπληκτική Ναταλί Λερμίτ, μια από της πιο όμορφες φωνές της Γαλλίας, ερμηνεύει, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τα διαχρονικά τραγούδια του μεγάλου τραγουδοποιού, που έχει πουλήσει πάνω από 25 εκατομμύρια δίσκους και τα τραγούδια του έχουν συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό τους τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου πενταγράμμου -Nina Simone, David Bowie, Frank Sinatra, Ray Charles, Nirvana, Marc Almond κ.ά. Στο ακορντεόν τη συνοδεύει ο Ορελιάν Νοέλ.

Ο Ζακ Μπρελ έζησε μέχρι το τέλος τη ζωή που επιθυμούσε, γεμάτη πάθος, συγκινήσεις, και έρωτες, φθάνοντας μέχρις εκεί που τον οδηγούσαν τα όνειρά του.

Γνώρισε την εποχή των "ισχνών αγελάδων", ξανάρχισε πολλές φορές από το μηδέν, μέχρι που βρήκε ένα κοινό που του έδωσε τα πάντα, μέχρι την πλήρη εξάντληση. Επί 15 χρόνια, τραγουδούσε σχεδόν κάθε βράδυ, πολεμώντας με το μεγάλο σχεδόν αρρωστημένο τρακ του, καπνίζοντας πενήντα τσιγάρα την ημέρα, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Όταν εγκατέλειψε το πάλκο, στο απόγειο της δόξας του, διάλεξε να παραμείνει ένας άνθρωπος ελεύθερος, που λαχταρούσε ν’ ανακαλύψει νέους ορίζοντες. Έζησε λίγο, αλλά παράφορα, έτσι ακριβός όπως ήταν τα τραγούδια του Και 30 χρόνια μετά τον θάνατό του, η δύναμη και η μεγαλοφυΐα του έργου του συνεχίζουν να αγγίζουν την ψυχή και την καρδιά όλων των γενεών.

Διαβάζουμε για τον Ζακ Μπρέλ σε ένα αφιέρωμα της Δέσποινας Αντύπα στην Ελευθεροτυπία στις 6/4/2009 :

Ο 20χρονος Αλιστερ Κάμπελ, μετέπειτα επικοινωνιακός σύμβουλος του Τόνι Μπλερ, περνούσε τον Οκτώβριο του '78 τις τελευταίες του μέρες στη Γαλλία ως σπουδαστής. Είχε γυρίσει όλη τη χώρα με οτοστόπ και ήλπιζε και τώρα να σταθεί τυχερός. Οντως. Σε λίγα λεπτά καθόταν δίπλα σε έναν πελώριο βαλόνο φορτηγατζή γεμάτο τατουάζ και χάζευε τη διαδρομή ακούγοντας ραδιόφωνο. Σχεδόν στη μέση, ο σταθμός διακόπτει το πρόγραμμά του και μεταδίδει μια έκτακτη είδηση. «Ο Ζακ Μπρελ είναι νεκρός». Ο οδηγός σταματάει το φορτηγό και αρχίζει να κλαίει σαν μωρό. Πέρασαν τριάντα χρόνια από το θάνατό του, αλλά ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας Γάλλος που να μην συνδέει τον βέλγο τροβαδούρο με ένα κομμάτι των αναμνήσεών του.

Οι νεότεροι θυμούνται να τον ανακαλύπτουν μέσα από τα 45άρια των μαμάδων τους και μόνο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της, να τα τοποθετούν ευλαβικά στο παλιό πικάπ. Ξένοι φοιτητές τον άκουσαν πρώτη φορά στις φοιτητικές βραδιές λίγο πριν ξεσπάσει ο Μάης του '68 και άλλοι έμαθαν γαλλικά μόνο και μόνο για να μπορούν να καταλάβουν τους στίχους του (προσωπική σημείωση : στην διάρκεια της χούντας, σπουδαστής Γαλλικών και γω στο Γαλλικό Ινστιντούτο στη Σίνα, θυμάμαι την συγκίνηση που μου προκαλούσαν τα τραγούδια του Μπρελ, που γνώρισα από την δανειστική δισκοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου....). Οι παλιότεροι ακόμα δεν ξεχνούν το σοκ που τους προκάλεσαν τραγούδια όπως το «Amsterdam», μια ελεγεία στις πόρνες και τους μεθυσμένους ναυτικούς που «πεθαίνουν στην προβλήτα λίγο πριν το ξημέρωμα», γροθιά στο στομάχι της μπουρζουαζίας, που άκουγε πρώτη φορά τα πράγματα να λέγονται με τ' όνομά τους.

Ο Μπρελ είχε ένα μοναδικό χάρισμα να μιλάει για την πραγματική ζωή και τους πραγματικούς ανθρώπους, να κάνει ιστορίες τα τραγούδια του και ύστερα να τις αφηγείται μελωδικά. Ο Ζεφ («Jef»), ο Ζάκι («La chanson de Jacky») και οι απόκληροι του λιμανιού («Amsterdam») παύουν να είναι μέθυσοι και κλοσάρ, γίνονται ήρωες σε ένα παραμύθι που ο Μπρελ διηγείται με τέτοια ένταση, πάθος και θεατρική εκφραστικότητα, ώστε κάθε τραγούδι που τελειώνει τον βρίσκει κάθιδρο πάνω στη σκηνή. Αλλοτε γίνεται πιο τρυφερός και γράφει ένα απλό βαλς («La Valse Mille Temps») που τελειώνει σε μια δίνη έντασης, άλλοτε λυρικός, βάζοντας ένα καλοκαιρινό βραδάκι να διηγείται όλα όσα παρατηρεί καθώς η νύχτα πέφτει στην πόλη («Je suis d' ete») και άλλοτε σπαρακτικός με το «Ne me quitte pas»: «Ασε με να γίνω η σκιά της σκιάς σου, η σκιά του χεριού σου, η σκιά του σκύλου σου» εκλιπαρεί την αγαπημένη του Ζιζού (Σουζάνα Γκαμπριέλο), η οποία αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση όταν ο Μπρελ αρνήθηκε την πατρότητα του παιδιού, και τον εγκατέλειψε. Η τραγική πλευρά της ζωής και η κωμική όψη του θανάτου, οι απογοητεύσεις, οι μικρότητες και οι συμβιβασμοί αποτυπώθηκαν σε τραγούδια όπως το «Ces gens-la»,το «Au suivant» και το «La Chanson des vieux amants».

Από τις 400 εκτελέσεις τού «Ne me quitte pas» σε 26 γλώσσες ξεχωρίζει μόνο αυτή της Μάρλεν Ντίτριχ και από τις δεκάδες του «Amsterdam» μόνο αυτή του Ντέιβιντ Μπάουι. Ο Τέρι Τζακς όμως έχει το ρεκόρ της χειρότερης διασκευής, καθώς το «Le Moribond» έγινε «Seasons in the sun» και ο στίχος του Μπρελ «Θέλω να γελάς, θέλω να χορεύεις καθώς με ρίχνουν μέσα στην τρύπα» μεταφράστηκε ως «Χαιρόμασταν, κάναμε πλάκα κάτω από τον ήλιο» σ' ένα ρυθμό που έμοιαζε περισσότερο με νηπιακό ρεφρενάκι. Παρ' όλα αυτά το τραγούδι έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία. Πολλές εκτελέσεις του όμως έχουν συμπεριλάβει σε άλμπουμ τους από τον Φρανκ Σινάτρα και τη Νάνα Μούσχουρη ώς τη Νίνα Σιμόν.

Γιος εργοστασιάρχη χαρτονιού, ο Μπρελ μεγαλωμένος σε μια φλαμανδική οικογένεια, έκανε τα πάντα για να αποποιηθεί από νωρίς την μπουρζουά καταγωγή του. Δεν είχε γίνει ακόμα 20 χρόνων και στις αρχές της δεκαετίας του '50 φεύγει για το Παρίσι και ζει στα καμπαρέ και τις μουσικές σκηνές όπου γράφει και ερμηνεύει τα τραγούδια του. Η επιτυχία έρχεται σχετικά σύντομα με το «Quand on n'a que l' amour» (1957) και την πρώτη του ευρωπαϊκή περιοδεία. Δεν είναι μόνο η αυγή της σπουδαίας καριέρας που θα ακολουθήσει αλλά και η αρχή της «διπλής» του ζωής, καθώς στέλνει τη γυναίκα του και τις τρεις του κόρες πίσω στο Βέλγιο. Από τότε θα επισκέπτεται την οικογένειά του δύο-τρεις φορές το μήνα και όλο τον υπόλοιπο χρόνο θα τον περνάει σε ξένες, φλογερές αγκαλιές. Ο Μπρελ έλεγε ότι ποτέ δεν ήθελε οι κόρες του να τον βλέπουν σαν έναν πατέρα που τριγυρνάει στο σπίτι με τις παντόφλες. «Προτιμώ να με βλέπουν σαν αστέρι της σκηνής», έλεγε. Τις μέρες όμως που βρισκόταν στο σπίτι ήταν αυστηρός και μικροαστός, εντελώς αντίθετος με τα τραγούδια που έγραφε.

Ο Μπρελ μέχρι το τέλος της ζωής του είχε μια σχέση αγάπης-μίσους με τον τόπο που μεγάλωσε. Και αν τώρα οι Βέλγοι τον διεκδικούν από τους Γάλλους, λέγοντας πως είναι δικό τους παιδί, ήταν οι ίδιοι οι Φλαμανδοί που απαγόρευσαν τα τραγούδια του από το ραδιόφωνο μετά το «La, la, la» (1967) («Να ζήσουν οι Βέλγοι, σκατά για τους Φλαμανδούς») και το «Les F...» (1977), όπου ο Μπρελ αφήνει στην άκρη κάθε προσπάθεια ωραιοποίησης («οι Ναζί κατά τη διάρκεια των πολέμων και οι καθολικοί στη μέση κι εσείς διαρκώς να ταλαντεύεστε ανάμεσα στο τουφέκι και το συναξάρι»).

Το 1968, στο απόγειο της καριέρας του εγκαταλείπει το τραγούδι και η υποκριτική γίνεται το νέο του πάθος. Γράφει, παίζει και σκηνοθετεί ταινίες και μιούζικαλ, ενώ συνεργάζεται με τους Κλοντ Λελούς, Λίνο Βεντούρα και Ιζαμπέλ Ιπέρ, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Το 1973 αγοράζει ένα σκάφος και ετοιμάζεται να κάνει το γύρο του κόσμου, αλλά κάποιες ενοχλήσεις τον οδηγούν στο νοσοκομείο, όπου του διάγνωσαν καρκίνο του πνεύμονα. Επιστρέφει στο Παρίσι για θεραπεία και δύο χρόνια μετά συνεχίζει το ταξίδι του, φτάνοντας το 1975 στα νησιά Μαρκέσας στη Γαλλική Πολυνησία, όπου έμεινε ώς το 1977. Είναι η χρονιά που αποφασίζει να επιστρέψει στη δισκογραφία για τελευταία φορά. Το άλμπουμ «Brel» πουλάει 300.000 αντίτυπα την πρώτη κιόλας ώρα της κυκλοφορίας του, ενώ η αναγγελία και μόνο της επιστροφής του έφερε 1 εκατ. παραγγελίες! Θα ζήσει ένα χρόνο ακόμα και θα ταφεί στα αγαπημένα του νησιά, δίπλα στον Γκογκέν.

Στις 7 Οκτωβρίου του 1966 είχε δώσει την αποχαιρετιστήρια συναυλία του στο «Ολυμπιά». Δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι, με δάκρυα στα μάτια, χειροκροτούσαν όρθιοι και τον επευφημούσαν επί είκοσι λεπτά. Ο Ζαν Μισέλ Μπορίς, διευθυντής του «Ολυμπιά», τον παρακάλεσε να ξανανέβει στη σκηνή, αλλά εκείνος αρνήθηκε. «Δικαιώνονται όλα αυτά τα 15 χρόνια αγάπης, σ' ευχαριστώ», του απάντησε.



​

 

[galat]

Jacques Brel : Les Bourgeois

Le cœur bien au chaud
Les yeux dans la bière
Chez la grosse Adrienne de Montalant
Avec l'ami Jojo
Et avec l'ami Pierre
On allait boire nos vingt ans
Jojo se prenait pour Voltaire
Et Pierre pour Casanova
Et moi, moi qui étais le plus fier
Moi, moi, je me prenais pour moi
Et quand vers minuit passaient les notaires
Qui sortaient de l'hôtel des "Trois Faisans"
On leur montrait notre cul et nos bonnes manières
En leur chantant :

Les bourgeois, c'est comme les cochons
Plus ça devient vieux, plus ça devient bête
Les bourgeois, c'est comme les cochons
Plus ça devient vieux, plus ça devient...

Le cœur bien au chaud
Les yeux dans la bière
Chez la grosse Adrienne de Montalant
Avec l'ami Jojo
Et avec l'ami Pierre
On allait brûler nos vingt ans
Voltaire dansait comme un vicaire
Et Casanova n'osait pas
Et moi, moi qui restais le plus fier
Moi j'étais presque aussi saoul que moi
Et quand vers minuit passaient les notaires
Qui sortaient de l'hôtel des "Trois Faisans"
On leur montrait notre cul et nos bonnes manières
En leur chantant :

Les bourgeois, c'est comme les cochons
Plus ça devient vieux, plus ça devient bête
Les bourgeois, c'est comme les cochons
Plus ça devient vieux, plus ça devient...

Le cœur au repos
Les yeux bien sur Terre
Au bar de l'hôtel des "Trois Faisans"
Avec maître Jojo
Et avec maître Pierre
Entre notaires on passe le temps
Jojo parle de Voltaire
Et Pierre de Casanova
Et moi, moi qui suis resté l'plus fier
Moi, moi je parle encore de moi
Et c'est en sortant vers minuit, Monsieur le Commissaire
Que tous les soirs, de chez la Montalant
De jeunes peigne-culs nous montrent leur derrière
En nous chantant :

Les bourgeois, c'est comme les cochons
Plus ça devient vieux, plus ça devient bête
Les bourgeois, c'est comme les cochons
Plus ça devient vieux, plus ça devient...

 

[galat]

Jacques Brel : Ne me quitte pas
Ένα διάσημο τραγούδι, τέσσερις διάσημες εκτελέσεις

1. Jacques Brel

2. Edith Piath

3. Marlen Dietrich

4. Nina Simone

Ne me quitte pas


Il faut oublier
Tout peut s'oublier
Qui s'enfuit dιjΰ
Oublier le temps
Des malentendus
Et le temps perdu
A savoir comment
Oublier ces heures
Qui tuaient parfois
A coups de pourquoi
Le coeur du bonheur
Ne me quitte pas (4x)


Moi je t'offrirai
Des perles de pluie
Venues de pays
Oω il ne pleut pas
Je creuserai la terre
Jusqu'aprθs ma mort
Pour couvrir ton corps
D'or et de lumiθre
Je ferai un domaine
Oω l'amour sera roi
Oω l'amour sera loi
Oω tu seras reine
Ne me quitte pas (5x)


Je t'inventerai
Des mots insensιs
Que tu comprendras
Je te parlerai
De ces amants-lΰ
Qui ont vue deux fois
Leurs coeurs s'embraser
Je te raconterai
L'histoire de ce roi
Mort de n'avoir pas
Pu te rencontrer
Ne me quitte pas (4x)


On a vu souvent
Rejaillir le feu
De l'ancien volcan
Qu'on croyait trop vieux
Il est paraξt-il
Des terres brϋlιes
Donnant plus de blι
Qu'un meilleur avril
Et quand vient le soir
Pour qu'un ciel flamboie
Le rouge et le noir
Ne s'ιpousent-ils pas
Ne me quitte pas (5x)


Je ne vais plus pleurer
Je ne vais plus parler
Je me cacherai lΰ
A te regarder
Danser et sourire
Et ΰ t'ιcouter
Chanter et puis rire
Laisse-moi devenir
L'ombre de ton ombre
L'ombre de ta main
L'ombre de ton chien
Ne me quitte pas (4x)

 

[ΕΡΣΗ]

Να προσθεσω και τον Sting:

 

[ΕΡΣΗ]

Καποτε-δε θυμαμαι ομως σε ποιο ποστ ειχα βαλει το ερωτημα ποια εκτελεση αυτου του τραγουδιου σας αρεσε περισσοτερο. Ας ξεκινησουμε με τη πρωτοτυπη εκδοχη:

 

[ΕΡΣΗ]

Ας βαλω και αλλα τρια τραγουδια του Jacques Brel που μου αρεσουν πολυ:

και το γαλλο-φλαμανδικο Marieke:

και ενα που σατυριζει τις μικροαστες φλαμανδες:

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ βρε Τακη, τι μου θυμισες αποψε!