Μεξικό Mexico para siempre!

[GTS]

Λες να τη κάνω για Μεξικό καλύτερα go2dbeach?

 

[varioAthens]

Είσαι Θεόσταλτη!!! Την ψάχνω για Μέχικο και η ιστορία σου είναι αυτή τη στιγμή ό,τι ακριβώς χρειαζόμουνα!!! Δώσε όσο το δυνατόν περισσόετρες περιγραφές και πρακτικές πληροφορίες!!!

 

[tetix]

Την επόμενη το πρωί λοιπόν μας παρέλαβε το πουλμανάκι κατά τις 10 με προορισμό το οικολογικό πάρκο Xcaret. Η διαδρομή ήταν άψογη. Και από τις δύο πλευρές του δρόμου βλέπαμε μόνο δέντρα και στο βάθος η θάλασσα καταπράσινη! Στο πάρκο τελικά μπήκαμε κατά τη 1 όχι γιατί είναι τόσο μακριά αλλά γιατί μέχρι να πάει ο αρχηγός και να μας φέρει τα βραχιολάκια εισόδου πέρασε καμιά ώρα. Συμβουλή λοιπόν για όποιον κάνει κάτι αντίστοιχο να ξεκινήσει ΝΩΡΙΣ. Επίσης στο πάρκο δεν μπαίνεις με το κλασικό αντιηλιακό που έχουμε όλοι για να μην μολύνεται το νερό, οπότε μας εφοδίασαν και με βιοδιασπώμενα αντιηλιακά τα οποία αγοράσαμε γύρω στα 10 ευρώ και δεν ξαναχρησιμοποιήσαμε ΠΟΤΕ γιατί πέρα από το ότι μυρίζουν άσχημα πρέπει να τρίβεσαι και κανά δεκάλεπτο για να απλωθεί αυτο το πράγμα στο δέρμα σου! Με τις υγείες μας λοιπόν!
Το πάρκο ήταν μαγικό. Μπαίνοντας μας υποδέχθηκαν παπαγάλοι και φλαμίγκος που απολάμβαναν το μεσημεριανό τους μπάνιο σε μια λιμνούλα, ενω πότε πότε συναντούσαμε στα δρομάκια και μερικά ιγκουάνα που κυκλοφορούσαν ανέμαλα! Το πάρκο είναι τεράστιο και προσφέρει άπειρες δραστηριότητες. Εμείς ξεκινήσαμε με snorkeling σε ένα υπόγειο ποτάμι και μετά αράξαμε σε μια από τις πολλές παραλίες του για μπάνιο.

Το πάρκο διαθέτει επίσης αρκετά εστιατόρια με διαφορετικές κουζίνες, νοστιμότατες όλες (γενικά όποιος πιστεύει ότι το μεξικάνικο φαγητό είναι καυτερό κάνει μεγάλο λάθος! Η κουζίνα τους είναι υπέροχη και το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν καυτερές σάλτσες στο πλάι για όποιον θέλει να δοκιμάσει), μια μικρογραφία χωριού των maya και ένα μικρό αρχαιολογικό χώρο, τεράστιο ζωολογικό κήπο και ανθόκηπο, ενυδρεία, πάρκο με πεταλούδες και πολλά άλλα! Εγώ ήθελα να κολυμπήσω και με τα δελφίνια αλλά κόστιζε περίπου 100 $ και δεν τα διέθεσα, μετά το μετάνιωσα!
Συγκινητικό ήταν το νεκροταφείο ζώων του Xcaret στο οποίο βρίσκονται όλα τα ζωάκια που έζησαν στο πάρκο σε ατομικούς τάφους με το όνομά τους και αφιερώσεις ενώ δίπλα τους καίνε κεριά και λιβάνι.

Το απόγευμα μετά από το απαραίτητο ντουζάκι, αλλάξαμε και κάναμε ένα τουρ σε όλο το ζωικό βασίλειο και τον αρχαιολογικό χώρο και το καταευχαριστηθήκαμε. Καθώς όμως ετοιμαζόμασταν να φύγουμε βλέπουμε να τρέχει προς το μέρος μας ένας πολεμιστής maya! Οχι δεν είχα παραισθήσεις από τη ζέστη, ήταν κανονικότατος πολεμιστής, με το πρόσωπό του ζωγραφισμένο και τα φτερά και τα πούπουλά του να ανεμίζουν! Προς στιγμήν πάγωσα λίγο, ας όψεται το apocalypto που είχα δει λίγο καιρό πριν για να μπω στο κλίμα , αλλά αυτός μας προσπέρασε χωρίς να μας ρίξει ούτε μια ματιά. Κοιταχτήκαμε απορημένοι και τον ακολουθήσαμε (όπως και άπειρα άλλα άτομα) ... κόντευε η ώρα που θα ξεκινούσε η νυχτερική παράσταση και όλοι κατευθύνονταν προς το μεγάλο θέατρο!
Στη διαδρομή συναντήσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους βαμένους και ντυμένους αντίστοιχα, άλλος φίδι, άλλος νυχτερίδα, άλλος αλιγάτορας και κουκουβάγια... τους κοίταζα εκστασιασμένη! Και φυσικά τα αγόρια δεν έχαναν ευκαιρία να μου υπενθυμίζουν «ναι καλά! Αν τον έβλεπες στο δρόμο με τζίν και μπλούζα ούτε θα γύριζες να τον κοιτάξεις»... ΑΝΤΡΕΣ!

Το βραδινό show ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου! Ολόλκηρη η ιστορία του Μεξικό ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μας με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο! Αρχικά στην αρένα μπήκαν άνθρωποι ντυμένοι και βαμένοι διαφορετικά για να δείξουν τις φυλές που κατοικούσαν παλιά στην ευρύτερη περίοχή και αργότερα ενώθηκαν, άλλοι ντυμένοι σαν πολεμιστές, άλλοι σαν δούλοι κουβαλούσαν το θρόνο με το υπερπαραγωγή - βασιλιά τους! Έπειτα είδαμε το παιχνίδι της μπάλας, προάγγελο του σημερινού ποδοσφέρου, που παιζόταν μόνο με τους γλουτούς και τους ώμους! Φανταστείτε ένα γήπεδο μακρόστενο και δεξια και αριστερά δύο επικλινείς ράμπες με ένα μικρό κυκλάκι στο πάνω μέρος της καθεμίας. Στο παιχνίδι έπαιρναν μέρος δύο ομάδες και ο σκοπός ήταν να περάσει η μπάλα από το κυκλάκι, πράγμα αδύνατο και όμως αληθινό, το είδα να συμβαίνει! Όσο για την τύχη του νικητή ... δεν ήταν και τόσο λαμπρή μιάς και θυσιαζόταν! Περίεργο,ε? Όχι και τόσο ... αυτό όμως το μάθαμε την επόμενη μέρα... μετά είδαμε και μια παραλαγή του παιχνιδιού με μπαστούνια σαν αυτά του hockey και εδώ η μπάλα ήταν αναμένη! Πάρα πολύ εντυπωσιακό και αυτό!
Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Μοντεζούμα

είδαμε το χτύσιμο των πυραμίδων και αργότερα ο Κορτέζ, ο στρατός και οι ιεραποστολοί του, είδαμε μάχες ανάμεσα στους δύο λαούς, την ήττα των ντόπιων, την καταστροφή των ναών τους και τον εκχριστιανισμό τους με το ζόρι (εδώ μίσησα λίγο τους ισπανούς) μετά είδαμε έναν τελετουργικό «χορό» πιθανότατα: υπήρχε ένας μεγάλος στήλος και από αυτόν κρέμονταν από τα πόδια με σχοινιά περίπου πέντε άτομα και αυτός ο στήλος άρχιζε να γυρνάει και τα άτομα αυτά αιωρούνταν στο κενό και γύριζαν με αρκετά μεγάλη ταχύτητα και για πολύ ώρα
Το υπόλοιπο του show είχε παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια!
Το βραδάκι επιστρέψαμε στη βάση μας για ξεκούραση (άντε και λίγο clubbing παρέα με τα αμερικανάκια... )
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε γνωριμία με την ιστορία του Μεξικού! Το ταξίδι μας ξεκίνησε αρκετά πρωί μιας και η διαδρομή αυτή τη φορά ήταν αρκετά μακρινή! Μπαίνοντας λοιπόν στο βανάκι μας βλέπουμε δυο αγόρια να κάθονται ήδη στις μπροστινές θέσεις χαιρετάμε στα αγγλικά (φυσικά) και αρχίζουμε να μιλάμε μεταξύ μας! Ξαφνικά τα παιδιά γυρίζουν και λένε «Καλά ρε παιδιά έλληνες είστε» απίθανο να συμβεί αυτό! Ίσως πετύχαμε τους μοναδικούς ελλήνες που υπήρχαν εκείνες τις μέρες στο Κανκούν, σίγουρα ήταν οι μόνοι έλληνες που συναντήσαμε στο ταξίδι μας γενικότερα! Επειδή δεν κρατήσαμε τηλέφωνα κλπ αν διαβάζει κανένας από τους δύο σαλονικιούς, τους στέλνουμε την αγάπη μας!
Η πρώτη στάση του ταξιδιού περιελάμβανε κολύμπι σε cenote! Cenote είναι ένα μέρος που βρίσκεται κάτω από τη γή, κάτι σαν τα δικά μας σπήλαια αλλά έχει και νερό και μπορείς να κάνεις μπάνιο (σε μερικές μπορείς να κάνεις και scuba απ ότι διάβασα). Ο ξεναγός είπε ότι εκεί είναι τα ιερά νερά των mayas και όπως καταλαβαίνετε δεν έχασα την ευκαιρία μου και βούτηξα στη μαγεία (αν και το νεράκι δεν ήταν το καθαρότερο δυνατό μιας και στο μεγαλύτερο μέρος ήταν ρηχή και στο βυθό της υπήρχε χώμα)!!! Ήταν όντως πολύ περίεργο το συναίσθημα. Η σπηλιά ήταν εντελώς σκοτεινή και το μόνο που τη φώτιζε ήταν μια τρύπα που υπήρχε στην οροφή της και από εκεί έμπαινε μια δέσμη από ηλιαχτίδες! Γυρω γύρω έβλπες μόνο σταλακτίτες και σταλαγμίτες και προς το τέλος όταν έφυγαν τα περισσότερα γκρούπς και επικράτησε ησυχία το σκηνικό έγινε σουρεαλιστικό!

Βγαίνοντας από τη cenote λοιπόν τσακίστηκα να κάνω μπάνιο και να αλλάξω μιάς και παρασυρόμενη από τη μαγεία είχα αργήσει και το λεωφορείο κόρναρε ήδη :roll:
Είχε ήδη μεσημεριάσει και η επόμενη στάση ήταν για ανεφοδιασμό (της κοιλιάς μας)... ο ξεναγός στο λεωφορείο μας έβαζε σιγά σιγά στο κλίμα σχετικά με την ιστορία του Μεξικού και κάπου ανάμεσα στα λόγια του αναφορικά με το φαγητό κάτι άκουσα για ιγκουάνα, αλλά δεν έδωσα και πάρα πολύ σημασία γιατί σκέφτηκα ότι δεν θα άκουσα σωστά.... φτάνοντας λοιπόν στο ξενοδοχείο όπου θα τρώγαμε όρμισα σε όλους τους μπουφέδες και εφοδιάστηκα με τορτίγιες, κεσαντίγιας, έναν πουρέ από μαύρα φασόλια (τον οποίο λάτρεψα) και κάπου προς το τέλος της διαδρομής μου είδα έναν μάγειρα που κάτι ανακάτευε σε μια μεγάλη κατσαρόλα! Ε είπα να δοκιμάσω και από αυτό και όντως έτσι έγινε! Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι και απολαμβάνω όλα τα μεξικάνικα εδέσματα χαμογελαστή μέχρι που φτάνω σε ΑΥΤΟ, πάω να το φάω – ΑΔΥΝΑΤΟ μου ερχόταν αηδία, μα βρε παιδιά ρωτα τι είναι αυτό το πράγμα? Και μου απαντάνε με μια φυσικότητα «Α, αυτό είναι ιγκουάνα» για όνομα του θεού ναι τρώνε τα ζωάκια που εμείς έχουμε σε γυάλες στα σπίτια μας! Και σαν να μην έφταν αυτό συμπλήρωσαν τα παληκάρια μου «μα καλά πως κάνεις έτσι σαν κοτόπουλο είναι» - η κλασσική ατάκα που ότι δεν ξέρουμε τι γεύση έχει λέμε είναι σαν κοτόπουλο!
Επόμενη στάση το chichen itza! Αποβιβαστήκαμε στην αυλή ενος ξενοδοχείου του Mayaland για να γλυτώσουμε την ουρά στην είσοδο, και αφού αλλάξαμε ξεναγό και πήραμε τον καταπληκτικό Ulises, ξεκινήσαμε για τον αρχαιολογικό χώρο. Στη διαδρομή το γνωστό παζάρι, χιλιάδες πλανόδιοι προσπαθούσαν να πουλήσουν την πραμάτια τους, και σε λίγο αντίκρυσα την επιβλητική πυραμίδα που όλοι γνωρίζουμε, να δεσπόζει μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο και γύρω γύρω της νικρότρες πυραμίδες και βωμοί. Το chichen itza είναι ένα από τα σύγχρονα θαύματα του κόσμου καια όχι άδικα, είναι μια πυραμίδα – ημερολόγιο εκπληκικής αρτιότητας! Η συμμετρία της σου κόβει την ανάσα! Δυστυχώς δεν καταφέραμε να ανεβούμε πάνω αφού αυτό έχει απαγορευτεί λόγω των ζημιών που ήδη έχουν προκαλέσει οι τουρίστες (καθένας έγραφε το μακρύ του και το κοντό του κλπ). Αφού το επεξεργαστήκαμε για κάμποση ώρα (εγώ και το υπόλοιπο γκρουπ, μιας και τα αγόρια και οι σαλονικιοί είχαν ξεχυθει για φωτογραφίες) και ακουσαμε τα πάντα γι αυτό από τον Ulises προχωρήσαμε για το «μέρος που οι άνθρωποι γίνονται θεοί» ..... .... πλησιάζω τον Ulises στη διαδρομή και τον ρωτάω αν πράγματι είπε αυτό που άκουσα και με διαβεβαιώνει πως δεν ακουσα λάθος, φτάσαμε στο γήπεδο λοιπόν που παιζόταν το παιχνίδι της μπάλας! Ένας χώρος 170 μέτρα μακρύς και 70 μέτρα πλατύς στα άκρα του οποίου βρίσκονταν δύο ναοί απ όπου και παρακολουθούσαν το παιχνίδι οι επίσημοι της εποχής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ulises λοιπόν, και αντίθετα με ότι πιστεύει η πλειοψηφία του κόσμου, ο νικητής του παιχνιδιού ήταν αυτός που θυσιαζόταν και μάλιστα προετοιμαζόταν όλη του τη ζωή γι αυτή τη στιγμή σωματικά (μιας και μιλάμε για ένα πάρα πολύ δύσκολο άθλημα που μπορούσε να διαρκέσει και μέρες) και ψυχικά. Η κοινωνία των mayas ήταν πολυθειστική αφενός. Αφετέρου τότε όλοι πάλευαν για δόξα και οι μόνοι που ξεχώριζαν ήταν οι βασιλίάδες και οι απόγονοι τους, αυτοί που θα διακρίνονταν σε μάχη και οι νικητές του παιχνιδιού της μπάλας, οι οποίοι μετά τη νίκη και το θάνατο δοξάζονταν ως θεοί!
Επίσης μας καθησύχασε και σχετικά με τα όσα λέγονται για το ημερολόγιο των mayas και τη συντέλεια του κόσμου το 2012 που τότε τελειώνει μια περίοδος και αρχίζει μια νέα, δεν τελειώνει το ημερολόγιο, οπότε μην ανησυχείτε δεν θα πεθάνουμε!
Τελευταίος μας σταθμός το Valladolid ένα μικρό χωρίο στο οποίο, σύμφωνα με τον ξεναγό μας κατοικούν ακόμα αρκετοί καθαρόαιμοι mayas! Και πως αποδεικνύεται αυτό? πολύ απλά οι άντρες mayas δεν βγάζουν ποτέ μούσια και δεν χάνουν ποτέ τα μαλλιά ( τα οποία δεν ασπρίζουν ποτέ) Αποκλείεται σκέφτηκα, αλλά μετά από μια μικρή βόλτα στο κεντρικότερο σημείο του χωριου, την Plaza Mayor, παρατήρησα ότι έτσι ακριβώς είναι! Οι μεξικάνοι κάθονταν στα παγκάκια παρέες - παρέες, κάποιες γυναίκες είχαν βγει από τα καταστήματά τους και μας κοιτούσαν και πραγματικά ΚΑΝΕΝΑΣ από όσους είδα όσο γερασμένος και αν ήταν στο πρόσωπο δεν είχε λευκά μαλλία, γένια ή φαλάκρα! Και μετά σου λέει οι γερμανοί πίστευαν ότι ήταν η άρεια φυλή! Το χωριουδάκι ήταν απίστευτο, με χρωματιστά σπίτια σε αποικιακό ρυθμό! Ένα θέαμα που δεν χόρταιναν τα μάτια!
Φτάνει λοιπόν με την ιστορία, η επόμενη μέρα ήταν μέρα χαλάρωσης! Πρωί πρωί φορέσαμε τα μαγιό μας, πήραμε και τα απαραίτητα αξεσουάρ και βουρ για playa Tortugas. Απο εκεί πήραμε το καραβάκι και πήγαμε σε ένα μικρό νησάκι με το όνομα isla mujeres! Στη διαδρομή όπως και σε κάθε δυνατό σημείο οι υπάλληλοι προσπαθούσαν να μας πουλήσουν πακέτα με tours του νησιού, snorkeling κλπ, κατά τη γνώμη μου οι τιμές που θα βρει κάποιος στο νησί είναι πιο χαμηλές. Όταν φτάσαμε ήταν σχετικά πολύ πρωί όπότε δεν είχαν καταφτάσει οι ορδές των Ούνων (απο εκεί είναι και η pic που βλέπετε δίπλα στον τίτλο αυτής της ιστορίας) βολευτήκαμε στις ξαπλώστρες μας και απολάυσαμε τον καυτό ήλιο και τα κρυστάλινα νερά του νησιού όσο πήγαινε! Το νησάκι είναι πολύ μικρό και μπορείτε να το γυρίσετε με μικρά αυτοκινητάκια που νοικιάζονται εκεί, εμείς προτιμήσαμε τις αχυρένιες ομπρέλες, τις pina coladas και τις βουτίες! Μετά από αυτό είπα ότι έκανα βλακεία που έμεινα στο Κανκούν κα ότι το επόμενο ταξίδι μου θα ήθελα να είναι στην Καραϊβική! Εκει απέκτησα και το πρώτο μου κάψιμο μετά από πολλά χρόνια και όντας αρκετά μελαχρινή καταλαβαίνετε ότι δεν έλεγα να ξεκολήσω από το νερό! Το απόγευμα βρήκαμε έναν ντόπιο ψαρά – ταβερνιάρη – οδηγό που προσφέρθηκε με σχετικά λίγα χρήματα να μας πάει για snorkeling! Ήταν η δεύτερη φορά που έκανα snorkenig στη ζωή μου και μπορώ να πω ότι αυτό που είδα εκεί είναι πέρα από κάθε φαντασία! Τόσα χρώματα και σχέδια σε ψάρια και κοράλια δεν πίστευα ότι υπάρχουν, και απ ότι μας ενημέρωσε ο ψαράς – οδηγός είναι το τελευταίο μέρος ένος τεράστιου κοραλογεννή ύφαλου και είναι και πρόσφατα κατεστραμένος από τυφώνα οπότε δεν είδαμε και πολλά! Φανταστείτε τι γίνεται πιο κάτω! Η συνέχεια της βόλτας μας περιελάμβανε φωτογράφιση με καρχαρία! Σε έναν κλειστό χώρο μέσα στη θάλασσα είχαν αιμαλωτίσει ένα μικρό καρχαριάι παλιά, και αργότερα έγινε ατραξιόν για τους τουρίστες, τα αγόρια φυσικά τρελάθηκαν από τη χαρά τους εγώ αρκέστηκα στο να βγάζω φωτογραφίες ΕΞΩ από το νερό (προς αποφυγή οποιουδήποτε ατυχήματος, έχουμε δει και τα σαγόνια και μια τρομάρα την αποκτήσαμε)

Η επόμενη μέρα ήταν μέρα χαλάρωσης στην παραλία του ξενοδοχείου, μιάς και μας περίμενε νέο αεροπορικό ταξίδι την επόμενη μέρα, επόμενος προορισμός Ακαπούλκο!

 

[tetix]

Ελπιζω να μη μεινατε ολες τις μερες στο Κανκουν αλλα να πηγατε και νοτιοτερα προς Playa και Tulum. Παντως μπορει το Κανκουν να εχει τα ασχημα που φερνει μαζι της η τουριστικη αναπτυξη , αλλα απο παραλια σκιζει ετσι? Περιμενω τη συνεχεια του ταξιδιου και τις εντυπωσεις απο Xcaret

δυστυχώς οι μέρες μας δεν ήταν πολλές στο Γιουκατάν γενικότερα, αλλά φαντάζομαι τι χάσαμε! tulum ήθελα τόσο πολύ να πάω! γενικά κάναμε λάθος οργάνωση του ταξιδιού γιατί αργήσαμε να διαβάσουμε τις ιστορίες σας! αν το έκανα πάλι τώρα ΔΕΝ θα έμενα Κανκούν!!!

 

[go2dbeach]

Δεν ειναι τυχαιο οτι εχουμε γραψει σε καποια σημεια ακομα και τις ιδιες φρασεις για το Xcaret! Ωραιοτατο παρκο.
Ο καρχαριας που λες ηταν στην playa Tiburon? Πες μου οτι ειναι αυτος που φαινεται στο 1:00 στο βιντεο γιατι νομιζω οτι πηγαμε το ιδιο σνορκελ τριπ

Και βεβαια δεν επρεπε να μεινεις Κανκουν , αλλα κι ετσι περασατε ομορφα.
Για πες μας πως ηταν το Ακαπουλκο?

 

[pattyyy]

H περιγραφή σου είναι πολύ όμορφη και με κάνει να ονειρεύομαι ένα ταξίδι στο Μεξικό!

 

[go2dbeach]

Λες να τη κάνω για Μεξικό καλύτερα go2dbeach?

Αναλογα την εποχη που θα πας και αν εχεις δυο βδομαδουλες , το Γιουκαταν ειναι ζαχαρη (και οι παραλιες του επισης!!)

 

[GTS]

Αναλογα την εποχη που θα πας και αν εχεις δυο βδομαδουλες , το Γιουκαταν ειναι ζαχαρη (και οι παραλιες του επισης!!)

Για φέτος τον Ιούλιο μιλάμε, αρχές βέβαια (1-15).

 

[varioAthens]

Για φέτος τον Ιούλιο μιλάμε, αρχές βέβαια (1-15).

GTS, έχεις υπόψιν σου κανένα μεξικάνικο ταξιδιωτικό? Τα έχω βρεί μπαστούνια! Επίσης, από αεροπορικά τι έχεις βρεί? Αν έχεις βρεί?

 

[tetix]

Με μια ενδιάμεση στάστη στο Mexico city και μικρή αναμονή, μετά από 6 ώρες περίπου βρισκόμασταν στο Ακαπούλκο. Πρώτη εντύπωση του αεροδρομίου: σαν ξεχασμένο από άλλη δεκαετία (κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα σκάσει μύτη από πουθενά η Ναθαναήλ και θα πει:«Ο κυριος Βεργής?...Τζένη!»)
Το προσπέρασα και αυτό και ακολούθησα την κλασική διαδικασία λεοφωρείο για την πόλη, στη συγκεκριμένη περίπτωση πήγαμε με ταξί οπότε μάλλον η τιμή ήταν σχετική. Έχοντας ακόμα στο μυαλό μου την ομορφιά των προηγούμενων τοπίων το σκηνικό που έβλεπα υστερούσε πολύ. Μια διάχυτη αίσθηση εγκατάλειψης υπήρχε παντού. Ο οδηγός μας ευχάριστος και ευγενέστατος μας ενημέρωσε σχετικά με τα αξιοθέατα που θα μπορούσαμε να δούμε, τις παραλίες που θα μπρούσαμε να πάμε για μπάνιο κλπ. Πλησιάζοντας προς το κέντρο της πόλης μας έδειξε τη βίλα του Σταλόνε και τα κλαμπάκια της περιοχής. Όσο πλησιάζαμε προς το κέντρο η εικόνα της εγκατάληψης γινόταν όλο και πιο έντονη.

Τη συγκεκριμένη μέρα θυμάμαι ο καιρός ήταν βροχερός και εκτός από αυτό η ομάδα του Μεξικό είχε κερδίσει έναν αγώνα στο Μουντιάλ οπότε περάσαμε αρκετή ώρα μέσα στο ταξί μιας και οι ντόπιοι είχαν βγει στους δρόμους και πανηγυριζαν με σημαίες! Παρατηρούσα τα σπίτια που βρίσκονταν εκατέρωθεν του δρόμου και δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που είχαμε δει ως τώρα.

Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά και πολλά ξενοδοχεία εγκατελειμένα με σπασμένες τζαμαρίες. Σε κάποια άλλα είχαν μπει κάποιοι εργάτες και έκαναν ανακαίνιση μάλλον. Το ξενοδοχείο που είχα επιλέξει για να μείνουμε εκεί ήταν το Crowne Plaza και από το site του φαινόταν πολύ καλό. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο διαπιστώσαμε ότι και αυτό έδενε με την όλη περίοδο των ‘70s – 80’s. Η εξυπηρέτηση από την ρεσεψιόν δεν μας άφησε ικανοποιημένους γιατί πέρα από το ότι δεν καταλάβαιναν ούτε λέξη στα αγγλικά ήταν και εκνευριστικά αργοί. Κάποια στιγμή λοιπόν πήραμε το κλειδί για το δωμάτιό μας που βρισκόταν στον 15ο όροφο. Μπαίνοντας λοιπόν στο δωμάτιο βλέπουμε μικρές λιμνούλες με νερό σε 2-3 σημεία! Κατεβαίνουμε κατευθείαν στη ρεσεψιόν! Στη διαδρομή συναντάμε έναν αμερικάνο και του εξηγούμε την κατάσταση «α, λέει θα έρθω να δω» ανεβαίνουμε ξανά πάνω βλέπει αυτός το δωμάτιο και λεεί μια χαρά είναι! Του δείχνουμε τα νερά και απαντάει «α, είναι επειδή έβρεξε χθες» λέμε στη ρεσεψιόν το πρόβλημα και απαντάνε πως δεν υπήρχε άλλο δωμάτιο για να μας αλλάξουν εκείνη τη νύχτα οπότε θα κάναμε υπομονή και θα μας άλλαζαν την επόμενη. Η απογοήτευση πια ήταν διάχυτη! Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσω λίγο το κλίμα πρότεινα να πάμε σε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης το parco de papagayos. Στη διαδρομή δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, φτάνοντας στο πάρκο λοιπόν συναντήσαμε πολλούς μεξικάνους που έκαναν την βόλτα τους, το τζόκινγκ τους αλλά πουθενά παπαγάλο. Μόνο μερικά κλουβιά με κάτι ελάφια και ένα λιοντάρι είδαμε και αυτά μύριζαν αρκετά άσχημα. Ρωτάω λοιπόν κάποιον που φαινόταν σαν φύλακας του χώρου αν υπάρχουν παπαγάλοι και μου απαντάει πως υπήρχαν αλλά μου έδειξε ένα μερός ψηλά σε ένα λόφο που δεν είχε κανένας μας διάθεση να ανέβει, επιπλέον το πάρκο ήταν γεμάτο κουνούπια που είχαν αρχίσει να μας τσιμπάνε αλύπητα οπότε εγκαταλέιψαμε κάθε προσπάθεια και τραπήκαμε εις άτακτον φυγήν.
Το βραδάκι βγήκαμε στην γύρω περιοχη για να τσιμπήσουμε κάτι και ευτυχώς βρήκα μια αλυσίδα εστιατορίων που ονομάζονται 100% fresh και αν μη τι άλλο το φαγητό και τους φρέσκους χυμούς τους ευχαριστήθηκα!
Γυρίζουμε λοιπόν το βράδυ να κοιμηθούμε στη βαρκούλα μας, ε στο δωμάτιο εννοούσα και εκεί που κοιμόμουν, γύρω στις 4, νιώθω ένα μπουγέλωμα! Κοιτάζω και τι να δω? Είχε ανοίξει και άλλη μια τρύπα στο ταβάνι και το νερό που μάζεψε κάποια στιγμή έσκασε πάνω στα μούτρα μου. Σε έξαλη κατάσταση παίρνω τη ρεσεψιόν και μας αλλάζουν δωμάτιο επι τόπου. 5 το πρωί επιτέλους κοιμόμουν σε μια σουίτα του crowne plaza. Την επόμενη μέρα ξυπνάμε λοιπόν και λέμε να πάμε για μπάνιο, αρχικά ας εξερευνήσουμε την παραλία που βρίσκεται κάτω από το ξενοδοχείο μας. Απογοήτευση!

Πέρα από το ότι η περιοχή ήταν φραγμένη, γιατί στην παραλία περιφέρονταν δεκάδες μικροπωλητές που δεν σε άφηναν να ηρεμήσεις και φώναζαν για να πας κοντά να σου δείξουν την πραμάτια τους (ένας εκ των οποίων είχε λυσάξει να μας πουλήσει drugs), η θάλασσα έβγαζε έξω και σκουπίδια! Επίσης λόγω του ότι εκεί μιλάμε για ειρηνικό ωκεανό το κύμα που έσκαγε έξω ήταν τόσο δυνατό που σε πέταγε στο ψιλό χαλίκι και σε γύρναγε μετά με αποτέλεσμα τα αγόρια που μπήκαν να γυρίσουν με σκισμένα χέρια.

Εγω δεν το επιχειρησα καν! Άραξα στην πισίνα του ξενοδοχείου που ήταν ναι μεν μικρή αλλά κόσμια!
Το βράδυ αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την Quebrada, μια περιοχή του Ακαπούλκο από όπου βουτάνε οι περίφημοι clavadistas (δεν ξέρω αν θυμάστε από την διαφήμιση του jonnie). Φτάνοντας εκεί είχαμε δύο επιλογές ή θα καθόμασταν να το δούμε από μια πλατείτσα όρθιοι με μια μπύρα στο χέρι ή θα καθόμασταν στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου που ήταν χτισμένο πάνω στο βράχο και είχε εκπληκτική θέα. Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι αφού ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν πολλά για να κάνουμε γενικότερα εκείνες τις μέρες ας διαθέσουμε κάτι παραπάνω για να το απολάυσουμε. Πήραμε λοιπόν τις μαργαρίτες μας, τα πρώτα πιάτα τα δεύτερα κλπ όλα τέλεια! Το show ήταν καταπληκτικό! Μια ομάδα από 4-5 άτομα βουτούσαν από τα 45 μέτρα ανάμεσα σε δύο βράχους, αφού πρώτα είχαν προσευχηθεί σε μια εικόνα της παναγίας που υπάρχει εκεί και αφού είχαν υπολογίσει τα πάντα γιατί αλλίως υπήρχε κίνδυνος ή να μην είναι πολύ βαθιά η θάλασσα (αν δεν ήταν πολύ ψηλό το κύμμα) και να σκάσουν στο έδαφος ή να βουτήξουν τη λάθος στιγμή και να τους πετάξει το κύμμα στα βράχια. Οπότε υπήρχε αρκετή αδρεναλίνη σε κάθε βουτιά, ενώ προς το τέλος κάποιος από αυτούς πήδηξε με δυο αναμένες δάδες στα χέρια του και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ήταν αρκετά ψαρωτικό!

Εκείνο το βράδυ λοιπόν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας ικανοποιημένοι και είπαμε ότι ίσως και να μην ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα όσο μας είχαν φανεί αρχικά. Όμως είχαμε βιαστεί να βγάλουμε συμπεράσματα γιατί η οργή του Μοντεζούμα παραμόνευε!!! Το φαγητό μας είχε πειράξει όλους οπότε όλο το βράδυ το βγάλαμε με εναλλάξ επισκέψεις...
Την επόμενη μέρα δεν είχαμε πια κουράγιο να πάμε πουθενά. Σκεφτόμασταν να πάρουμε ένα λεωφορείο και να περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας σε κάποια άλλη πόλη! Εγω πρότεινα το Mexico City αλλά τα αγόρια δεν ήθελαν να αφήσουν τη θάλασσα και επειδή η αμέσως επόμενη παραθαλάσσια περιοχή που θα μπορούσαμε να πάμε ήταν κάπου 900 χιλόμετρα μακριά αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο ότι προσέφερε η περιοχή, οπότε ανακαλύψαμε ένα καραβάκι που σε πηγαίνει σε ένα νησάκι το οποίο μας είπαν από το ξενοδοχείο ότι ήταν πολύ όμορφο το isla roqueta. Την επόμενη μέρα λοιπόν πήραμε το καραβάκι και ξεκινήσαμε για το νησί. Για κακή μας τύχη όμως ήταν Κυριακή, πράγμα που σημαίνει ότι την ίδια ιδέα με εμας πρέπει να την είχαν και όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής οπότε με το που φτάνουμε βλέπουμε μια παραλία τίγκα στον κόσμο, όπως την Κυριακή στη Βουλιαγμένη ένα πράγμα.

Ξαπλώστρες εννοείται ότι δεν υπήρχαν παρά μόνο κάτι παλιές ξύλινες καρέκλες και τραπέζια (στα οποία οι μεξικάνοι έτρωγαν και έβαζαν και τα παπούτσια τους για να μην τα πάρει το κύμμα- φαντάζεστε μυρωδιές)

στριμωγμένες η μια δίπλα στην άλλη . Μας υποδέχθηκαν κλασσικά οι μικροπωλητές οι οποίοι εδώ πουλόυσαν φαγητά φρούτα κλπ. Φανταστείτε τώρα τον ήλιο να βράζει και την άλλη να έχει στο κεφάλι της πανέρι με κεσαντίγιας, πως να μην το φας αυτό και να πας κατευθείαν στο νοσοκομείο? Αμέσως αναζήτησα μια πιο πριβέ παραλία και για καλή μας τύχη βρήκαμε έναν μικρό κόλπο και κάναμε εκεί το μπάνιο μας.

Μετά από κάποια ώρα επιστρέψαμε στη μεγάλη παραλία και είπαμε να κάνουμε και εκεί μια βουτιά αλλά μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα πως στη επιφάνεια της θάλασσας επέπλεαν αποφάγια και πλαστικά πιάτα από αυτά που είχαν φάει όσοι κάθονταν στα τραπέζια, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες μαζέψαμε τα πράγματά μας και γυρίσαμε πίσω. Ευτυχώς την επόμενη μέρα φύγαμε οπότε τελείωσε και αυτή η περιπέτεια! Αποχαιρέτησα το Ακαπούλκο μια για πάντα και με ένα χαμόγελο ανακούφισης πετούσα για την πρωτεύουσα του Μεξικό.
Στο Μέξιο Σίτυ φτάσαμε σχετικά πρωί,ο πότε είχαμε όλη την μέρα μπροστά μας για βόλτες! Τακτοποιηθηκαμε στο ξενοδοχείο μας, το San Marino Suites ενα μικρό αλλά πολύ ζεστό και όμορφο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης με ευγενέστατο προσωπικό πρόθυμο να βοηθήσει και κάναμε την πρώτη μας βόλτα στο κέντο. Μου έκανε εντύπωση η καθαριότητα του κέντρου, τα όμορφα κτίρια που συνδύαζαν το παραδοσιακό και το μοντέρνο και το απέρνατο πράσινο.




Το Μέξικο Σίτυ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια ευρωπαική πρωτεύουσα και για να πω την αλήθεια σκέφτηκα μακάρι να ήταν έτσι και η Αθήνα! Πήραμε το κόκκινο διόροφο λεώφορείο που κάνει τον γύρο του ιστορικού κέντρου και αφεθήκαμε να χαζεύουμε τα πάρκα και τις λίμνες, τα τεράστια μουσεία και το γυάλινα εμπορικά κέντρα, τις παραδοσιακές εκκλησίες και τα αγάλματα των αρχηγών των mayas και των inkas που είχαν σκοτώσει οι ισπανοί κονκισταδόρες. Η διαδρομή κρατάει σχεδόν 3 ώρες και η τιμή είναι 125$ οπότε αξίζει τον κόπο για να πάρει κανείς μια πρώτη γεύση της πόλης. Αργότερα κατευθυνθήκαμε προς το μουσειο ανθρωπολογίας, ίσως το καλύτερο μουσείο του Μεξικού αλλά δυστυχώς ήταν Δευτέρα και κάθε τέτοια μέρα είναι κλειστό. Η βραδιά μας τελείωσε με ένα πολύ ωραίο δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και για την επόμενη μέρα ο προοροσμός μας ήταν το Teotihuacan.
Το ξενοδοχείο μας πρότεινε ένα ξεναγό που με δικό του βανάκι θα μας έκανε το τουρ και έτσι την επόμενη το πρωί επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο του ευγενέστατου Miguele υπό τις μελωδίες του Juan Gabriel! Αρχικά επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Santa Maria de Guadalupe, τη μεγαλύτερη εκκλησία της Λατινικής Αμερικής

και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το Tetotihuacan. Βγαίνοντας από το γκλαμουράτο κέντρο του Mexico City αντικρύσαμε τις φαβέλες, λόφους γεμάτους με σπίτια στιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο.

Όπως μας εξήγησε και ο ξεναγός το μεγαλύτερο μέρος των μεξικανών είναι πολύ φτωχό και έτσι ελάχιστοι έχουν τη δυαντότητα να ζουν στο κέντρο. Παρ όλα αυτά από κανένα σπίτι δεν λέιπει η καλωδιακή τηλεόραση και η coca cola. Οι μεξικάνοι είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό παχύσαρκοι και βλέπουν φανατικά σαπουνόπρες.
Μετά από μερικές ώρες ταξίδι στον πανανμερικανικό αυτοκινητόδρομο φτάσαμε στο teotihuacan τις ιερές πυραμίδες των τολτέκων. Οι δύο μεγάλες, πολύχρωμες πυραμίδες του ήλιου και της σελήνης προκαλούν δέος ενώ όλος ο χώρος είναι τόσο φορτισμένος ενεργειακά που πολλοί διαλογίζονταν πάνω στις πυραμίδες. Σε αντίθεση με το chichen intza εδώ επιτρεπεται η ανάβαση οπότε πήραμε βαθιά ανάσα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τα 250 απότομα σκαλοπάτια της πυραμίδας του ήλιου! Η θέα από την κορυφή μας αντάμειψε και με το παραπάνω. Ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος φαινόταν πεντακάθαρα και γύρω γύρω το πυκνό δάσος που κατάφερε να τον κρύψει τα χρόνια των ισπανών σαν μυστικό για να τον έχουμε σήμερα (ως γνωστόν οι ισπανοί κατέστρεψαν πάρα πολλούς ναούς). Η κατάβαση ευτυχώς ήταν πολύ πιο εύκολη αν και το χέρι δεν το άφησα από τα σχοινιά γιατί ένα λάθος βήμα εκεί θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο!

Διασχίζοντας τη λεωφόρο των νεκρών φτάσαμε στην πυραμίδα της σελήνης


και έπειτα επισκεφθήκαμε ένα μαγαζάκι λίγο έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και μάθαμε ακόμα περισσότερες λεπτομέριες για τη ζωή στα αρχαία εκείνα χρόνια. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η επίδειξη που μας έκανε κάποια κοπέλα σχετικά με το πως έραβαν τα ρούχα τους τότε, πήρε ένα φύλο κάκτου, έκοψε λίγο την άκρη του και τραβόντας της βγήκαν ίνες του φυτού, αρκετά ανθεκτικές που τότε χρησήμευαν σαν κλωστή ενώ η μυτερή του άκρη ήταν η βελόνα! Επίσης δοκιμάσαμε διαφορετικές ποικιλίες από τεκίλα, όλες υπέροχες! Το βράδυ ο δρόμος οδηγούσε στην Plaza Garibaldi το στέκι των mariachi!!! Φτάνοντας εκεί με το ταξί μας (το οποίο καλούσαμε πάντα από το ξενοδοχειο για παν ενδεχόμενο) άρχισαν να μας περικυκλώνουν διάφοροι μεξικάνοι οι οποίοι δεν μας έσπρωχανα μόνο για να μπούμε στα μαγαζιά τους! Πολύ ενοχλητικό όλο αυτό γιατί ακόμα και όταν τους αγνοούσαμε αυτοί δεν ξεκόλαγαν από δίπλα μας. Η πλατεία είχε αρκετό κόσμο, κυρίως μεξικάνους οι οποίοι πλήρωναν και έδιναν παραγγελίες στις διαφορες ορχήστρες, άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι χόρευαν γενικά ήταν πολύ γραφικό σκηνικό αλλά αν οι mariachi υποπτεύονταν ότι δεν σκόπευες να πληρώσεις δεν σου έδιναν καμία απολύτως σημασία! Αφου καθήσαμε αρκετά εκεί πρότεινα να πάμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή για να δούμε τι παίζει αλλά όπως μας πληροφόρησαν οι ντόπιοι καλό θα ήταν να αποφεύγαμε κάτι τέτοιο μιας και η περιοχή δεν ήταν από τις καλύτερες. Μεταβολή λοιπόν και επιστροφή στο ξενοδοχείο για να φτιάξουμε βαλίτσες μιας και η επόμενη ήταν η μέρα της επιστροφής.
Στο αεροπλάνο που μας έφερνε πίσω στην Ελλάδα αναπολούσα το ταξίδι μας και σκεφτόμουν όλα τα όμορφα μέρη που θα μπορούσαμε να έχουμε πάει όπως η Guadalajara, η Tulum και η Oaxaca ή το Puerto Vallarta. Σίγουρα το Μεξικό, όπως και κάθε χώρα, έχει πολλές διαφορετικές όψεις και σε αυτό το ταξίδι μπορεί να μην είδαμε όλα τα μέρη που θα έπρεπε να έχουμε δει για να έχουμε την καλύτερη ανάμνηση αλλά νομίζω πως αν δεν πάρεις μια γεύση και από τα πολύ κάλα και από τα λιγότερο καλά ενός τόπου δεν τον έχεις δει πραγματικά και η τελική ανάμνηση από όλη αυτή την περιπέτεια είναι σίγουρα πολύ γλυκιά!

 

[tetix]

Δεν ειναι τυχαιο οτι εχουμε γραψει σε καποια σημεια ακομα και τις ιδιες φρασεις για το Xcaret! Ωραιοτατο παρκο.
Ο καρχαριας που λες ηταν στην playa Tiburon? Πες μου οτι ειναι αυτος που φαινεται στο 1:00 στο βιντεο γιατι νομιζω οτι πηγαμε το ιδιο σνορκελ τριπ

Και βεβαια δεν επρεπε να μεινεις Κανκουν , αλλα κι ετσι περασατε ομορφα.
Για πες μας πως ηταν το Ακαπουλκο?

δεν νομίζω ότι είναι ο ίδιος go2dbeach μου γιατί αυτόν τον βλέπω πολύ ανεξέλεγκτο!!! ο δικός μας ήταν σε ένα μέρος περιφραγμένο με ξύλα!

 

[tetix]

GTS, έχεις υπόψιν σου κανένα μεξικάνικο ταξιδιωτικό? Τα έχω βρεί μπαστούνια! Επίσης, από αεροπορικά τι έχεις βρεί? Αν έχεις βρεί?

vario σε ποιά μέρη σκοπεύεις να πας? γιατί δεν κανονίζεις ένα ταξίδι όπως το θέλεις εσύ και θέλεις να πας με ταξιδιωτικό?