tetix
Member
Περιεχόμενα
Ποτέ δεν είχα φανταστεί ένα ταξίδι στο Μεξικό. Για την ακρίβεια κάθε φορά που σκεφτόμουν ένα ταξίδι στην Αμερική το Σαν Φρανσίσκο, η Νέα Υόρκη και η Κούβα μου φαίνονταν πιο ελκυστικοί προορισμοί, ίσως να φταίνε οι πολλές ταινίες που έβλεπα από μικρή. Κάποια πράγματα όμως είναι γρμμένο να γίνουν και έτσι όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία του αεροπορικου εισητηρίου με 450 ευρώ, σκέφτηκα «γιατί όχι?» και το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάπως έτσι τον Ιούνιο που μας πέρασε ξεκίνησαμε μια παρέα τριών ατόμων για μια μεξικάνικη περιπέτεια δυο εβδομάδων. Αρχικά τα αγόρια επέμεναν να πάμε μόνο Acapulco (επηρεασμένα από μια σειρά που έβλεπαν παλιά- αχ βρε άτιμη τηλεόραση ζημιά που μας έχεις κάνει). Τελικά μετά από πολλές διαπραγματεύσεις κατάφερα να τους πείσω να συμπεριλάβουμε στο ταξίδι μας και το Cancun. Το ταξίδι αυτό είχε ξεκινησει με ένα βασικό πλάνο με τα μέρη που θέλαμε να δούμε αλλά τίποτα παραπάνω, οπότε υπήρχε ένα σχετικό άγχος όσον αφορά τη μετακίνηση. Μέσα από το site βρήκα πολύτιμες πληροφορίες που μας βοήθησαν πάρα πολύ και θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη που μας βοήθησαν με τις δικές τους ιστορίες και τις συμβουλές τους. 
Ξεκινήσαμε λοιπόν με Iberia για Mexico City μέσω Μαδρίτης. Το αεροπλάνο ήταν (φυσικά) γεμάτο με έλληνες και εμείς περικυκλωμένοι από ένα γκρουπ γεμάτο γυναίκες που θα πήγαιναν Κούβα. Αν και τις ζήλεψα λίγο στην αρχή μετά έμαθα ότι το ταξίδι τους ήταν περισσότερο sightseeing και λιγότρο μπάνια και mojito οπότε δεν έσκασα ιδιαίτερα
Μετά από 4 ώρες φτάσαμε Μαδρίτη και ύστερα από λίγο επιβιβαζόμασταν στο επόμενο αεροπλάνο που θα μας πήγαινε στο Mexico City.Πρώτη εντύπωση: απογοητευτική. Ένα ταξιδι 11 ωρών θα γινόταν σε ένα αεροπλάνο που είχε την άνεση λεοφωρείου του ΚΤΕΛ. Αναστέναξα και θυμήθηκα το περσινό ταξίδι στο Μπαλί, όταν πετάγαμε με Tai και μας είχαν σαν βασιλιάδες με τα ποτά μας, με την ΑΤΟΜΙΚΗ μας τηλεόραση... Αααααααχ, ας είναι... Ας μην γρουσουζεψω το ταξίδι και αρχίσω να γκρινιάζω από την αρχή, σκέφτηκα. Ευτυχώς έχω τον ύπνο στο τσεπάκι και κοιμόμουν κατά το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Μετά από πολλέεεεεεεεεες ώρες φτάσαμε στο αεροδρόμειο του Mexico City:mexico01:, αλλά μην βιαστείτε να χαρείτε γιατί μας περίμενε μια πτήση ακόμα, μιας και η πρώτη πόλη που είχαμε αποφασλισει να επισκεφτούμε ήταν το Cancun. Τσιμπήσαμε λοιπόν κάτι στο αεροδρόμειο από ένα μικρό μαγαζάκι σαν το δικό μας σουβλατζίδικο. Ενθουσιασμένη εγώ που θα δοκίμαζα την αυθεντική μεξικάνικη κουζίνα, το αποτέλεσμα όμως ήταν πολύ μέτριο.
Α, να σημειώσω επίσης ότι από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Μεξικό η μόνη γλώσσα που μιλάγαμε ήταν τα ισπανικά (ας είναι καλά η Καπάτου- δυο χρόνια δεν πήγαν χαμένα), αγγλικά δεν ηξερε σχεδόν κανένας οπότε συμβουλή: μην επιχειρήσετε αυτό το ταξίδι αν δεν έχετε κάποιον στην παρέα που να μιλάει βασικά ισπανικά.
Επίβίβαση ξανά λοιπόν σε αεροπλάνο της mexicana (τρομοκρατημένη για το τι θα δω, μιας και η Iberia με είχε απογοητεύσει λέω καλά τώρα σκέψου τι θα είναι η mexicana- μέγα λάθος! Το αεροπλάνο και το service ήταν άψογα παρόλο που είχαμε κλείσει την πτήση μόνο με 30 ευρώ – αρκετό καιρό πριν βέβαια). 4 ώρες μετά φτάσαμε κουρασμένοι σε βαθμό λιποθυμίας στο Cancun. Η ζέστη και η υγασία έκαναν την ατμόσφερα αποπανικτική. Η διαδικασία γνωστή: βανάκι που βρήκαμε στο αεροδρόμειο και μοιραστήκαμε με μια παρέα έφηβους αμερικάνους και βουρ για το ξενοδοχείο μας Hyatt Cancun. Κατά τη διαδρομή περίμενα να δω την πόλη, αλλά που... μόνο ξενοδοχεία (και όταν λέω ξενοδοχεία εννοώ μεγαθήρια) και θάλασσα. Αυτό συμβαίνει γιατί αλλού είναι τα ξενοδοχεία (zona hotelera) και αλλού η πόλη. Πώς είναι η πόλη μη με ρωτήσετε, αν και είχα την καλή πρόθεση δεν κατάφερα να τη δω ποτέ! Φτάνοντας στο ξενοδοχειο μας ακούω ένα από τα αμερικανάκια να λέει «This sucks!» και τέτοια, δεν ξέρω που μπορεί να έμεναν τα παιδιά και τους φάνηκε τόσο τιποτένιο, εμένα πάντως με ικανοποίησε 100%! Το δωμάτιο μας ευρύχωρο και καθαρό με συνοπτικές διαδικαρίες ξεράθηκα στο κρεβάτι μου μην ξέροντας πότε θα έβρισκα το κουράγιο να ξυπνήσω.
Τελικα ο λίθαργος δεν κράτησε για πολύ ευτυχώς, το jet lag μακριά από μας οπότε το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε και ορμήξαμε στην παραλία! Αυτό που αντίκρυσα με έκανε να θέλω να κλάψω από χαρά! Ο παράδεισος επί γης!
Λέυκή άμος απαλή σαν πούδρα και καταπράσινα νερά! Αράξαμε στις ξαπλώστρες για να συνέλθουμε λίγο από τη συγκίνηση, ήπιαμε ένα mojito και βουρ για τη θάλασσα. Απλά ονειρεμένη! Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και δεν μιλούσαμε, μόνο χαζογελάγαμε! Όπως καταλαβαίνετε αργήσαμε πολύυυυυυυυ να βγούμε από τη θάλασσα εκείνη τη μέρα. Το βραδάκι βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα στους γύρω δρόμους προκειμένου να δούμε τι θα κάναμε την επόμενη μέρα. Το ενδεχόμενο ενοικίασης αυτοκινήτου είχε αποκλείστει γιατι πολλά ακούγονται για του μεξικάνους αστυνομικούς, οπότε ψάχναμε κάτι σε τουρ και βουαλά η zona hotelera ήταν γεμάτη πάγκους με μεξικάνους που πουλούσαν πακέτα για εξορμήσεις στη χερσόνησο του Γιουκατάν. Και ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο μέρος που θα πηγαίναμε? Μα φυσικά το Xcaret! Βρήκαμε έναν πολύ εξυπηρετικό κύριο και από τα πολλά πακέτα που μας πρότεινε (άλλα με scuba, άλλα με κολύμπι με δελφίνια και καρχαρίες κλπ:shark επιλέξαμε ένα βασικό με είσοδο και φαγητό για 79,99 $. Το υπόλοιπο της βόλτας μας δεν είχε κάτι το συναρπαστικό, η zona hotelera είνα ένα μέρος φτιαγμένα από αμερικανούς για αμερικανούς, όχι ότι έχω τίποτα με τους ανθρώπους απλά δεν έχει τίποτα το παραδοσιακό και τα πάντα είναι αμερικάνικα: αμερικάνικα clubs, αμερικάνικα εστιατόρια με burgers κλπ... Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ακόμα και όταν υπήρχε επιλογή για κάτι πιο παραδοσιακό πχ ένα μεξικάνικο εστιατόριο δίπλα σε ένα μπεργκεράδικο, σχεδόν όλοι πήγαιναν όλοι στο δεύτερο!
Ξεκινήσαμε λοιπόν με Iberia για Mexico City μέσω Μαδρίτης. Το αεροπλάνο ήταν (φυσικά) γεμάτο με έλληνες και εμείς περικυκλωμένοι από ένα γκρουπ γεμάτο γυναίκες που θα πήγαιναν Κούβα. Αν και τις ζήλεψα λίγο στην αρχή μετά έμαθα ότι το ταξίδι τους ήταν περισσότερο sightseeing και λιγότρο μπάνια και mojito οπότε δεν έσκασα ιδιαίτερα
Μετά από 4 ώρες φτάσαμε Μαδρίτη και ύστερα από λίγο επιβιβαζόμασταν στο επόμενο αεροπλάνο που θα μας πήγαινε στο Mexico City.Πρώτη εντύπωση: απογοητευτική. Ένα ταξιδι 11 ωρών θα γινόταν σε ένα αεροπλάνο που είχε την άνεση λεοφωρείου του ΚΤΕΛ. Αναστέναξα και θυμήθηκα το περσινό ταξίδι στο Μπαλί, όταν πετάγαμε με Tai και μας είχαν σαν βασιλιάδες με τα ποτά μας, με την ΑΤΟΜΙΚΗ μας τηλεόραση... Αααααααχ, ας είναι... Ας μην γρουσουζεψω το ταξίδι και αρχίσω να γκρινιάζω από την αρχή, σκέφτηκα. Ευτυχώς έχω τον ύπνο στο τσεπάκι και κοιμόμουν κατά το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Μετά από πολλέεεεεεεεεες ώρες φτάσαμε στο αεροδρόμειο του Mexico City:mexico01:, αλλά μην βιαστείτε να χαρείτε γιατί μας περίμενε μια πτήση ακόμα, μιας και η πρώτη πόλη που είχαμε αποφασλισει να επισκεφτούμε ήταν το Cancun. Τσιμπήσαμε λοιπόν κάτι στο αεροδρόμειο από ένα μικρό μαγαζάκι σαν το δικό μας σουβλατζίδικο. Ενθουσιασμένη εγώ που θα δοκίμαζα την αυθεντική μεξικάνικη κουζίνα, το αποτέλεσμα όμως ήταν πολύ μέτριο.
Α, να σημειώσω επίσης ότι από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Μεξικό η μόνη γλώσσα που μιλάγαμε ήταν τα ισπανικά (ας είναι καλά η Καπάτου- δυο χρόνια δεν πήγαν χαμένα), αγγλικά δεν ηξερε σχεδόν κανένας οπότε συμβουλή: μην επιχειρήσετε αυτό το ταξίδι αν δεν έχετε κάποιον στην παρέα που να μιλάει βασικά ισπανικά.Επίβίβαση ξανά λοιπόν σε αεροπλάνο της mexicana (τρομοκρατημένη για το τι θα δω, μιας και η Iberia με είχε απογοητεύσει λέω καλά τώρα σκέψου τι θα είναι η mexicana- μέγα λάθος! Το αεροπλάνο και το service ήταν άψογα παρόλο που είχαμε κλείσει την πτήση μόνο με 30 ευρώ – αρκετό καιρό πριν βέβαια). 4 ώρες μετά φτάσαμε κουρασμένοι σε βαθμό λιποθυμίας στο Cancun. Η ζέστη και η υγασία έκαναν την ατμόσφερα αποπανικτική. Η διαδικασία γνωστή: βανάκι που βρήκαμε στο αεροδρόμειο και μοιραστήκαμε με μια παρέα έφηβους αμερικάνους και βουρ για το ξενοδοχείο μας Hyatt Cancun. Κατά τη διαδρομή περίμενα να δω την πόλη, αλλά που... μόνο ξενοδοχεία (και όταν λέω ξενοδοχεία εννοώ μεγαθήρια) και θάλασσα. Αυτό συμβαίνει γιατί αλλού είναι τα ξενοδοχεία (zona hotelera) και αλλού η πόλη. Πώς είναι η πόλη μη με ρωτήσετε, αν και είχα την καλή πρόθεση δεν κατάφερα να τη δω ποτέ! Φτάνοντας στο ξενοδοχειο μας ακούω ένα από τα αμερικανάκια να λέει «This sucks!» και τέτοια, δεν ξέρω που μπορεί να έμεναν τα παιδιά και τους φάνηκε τόσο τιποτένιο, εμένα πάντως με ικανοποίησε 100%! Το δωμάτιο μας ευρύχωρο και καθαρό με συνοπτικές διαδικαρίες ξεράθηκα στο κρεβάτι μου μην ξέροντας πότε θα έβρισκα το κουράγιο να ξυπνήσω.
Τελικα ο λίθαργος δεν κράτησε για πολύ ευτυχώς, το jet lag μακριά από μας
οπότε το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε και ορμήξαμε στην παραλία! Αυτό που αντίκρυσα με έκανε να θέλω να κλάψω από χαρά! Ο παράδεισος επί γης! Λέυκή άμος απαλή σαν πούδρα και καταπράσινα νερά! Αράξαμε στις ξαπλώστρες για να συνέλθουμε λίγο από τη συγκίνηση, ήπιαμε ένα mojito και βουρ για τη θάλασσα. Απλά ονειρεμένη! Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και δεν μιλούσαμε, μόνο χαζογελάγαμε! Όπως καταλαβαίνετε αργήσαμε πολύυυυυυυυ να βγούμε από τη θάλασσα εκείνη τη μέρα. Το βραδάκι βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα στους γύρω δρόμους προκειμένου να δούμε τι θα κάναμε την επόμενη μέρα. Το ενδεχόμενο ενοικίασης αυτοκινήτου είχε αποκλείστει γιατι πολλά ακούγονται για του μεξικάνους αστυνομικούς, οπότε ψάχναμε κάτι σε τουρ και βουαλά η zona hotelera ήταν γεμάτη πάγκους με μεξικάνους που πουλούσαν πακέτα για εξορμήσεις στη χερσόνησο του Γιουκατάν. Και ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο μέρος που θα πηγαίναμε? Μα φυσικά το Xcaret! Βρήκαμε έναν πολύ εξυπηρετικό κύριο και από τα πολλά πακέτα που μας πρότεινε (άλλα με scuba, άλλα με κολύμπι με δελφίνια και καρχαρίες κλπ:shark επιλέξαμε ένα βασικό με είσοδο και φαγητό για 79,99 $. Το υπόλοιπο της βόλτας μας δεν είχε κάτι το συναρπαστικό, η zona hotelera είνα ένα μέρος φτιαγμένα από αμερικανούς για αμερικανούς, όχι ότι έχω τίποτα με τους ανθρώπους απλά δεν έχει τίποτα το παραδοσιακό και τα πάντα είναι αμερικάνικα: αμερικάνικα clubs, αμερικάνικα εστιατόρια με burgers κλπ... Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ακόμα και όταν υπήρχε επιλογή για κάτι πιο παραδοσιακό πχ ένα μεξικάνικο εστιατόριο δίπλα σε ένα μπεργκεράδικο, σχεδόν όλοι πήγαιναν όλοι στο δεύτερο!
