hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κρύβε λόγια, κρύβε λόγια...
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
- Thread starter hydronetta
- Ημερομηνία δημιουργίας
chris7
Member
- Μηνύματα
- 3.238
- Likes
- 27.304
- Επόμενο Ταξίδι
- Λουξεμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καναδάς
Πανέμορφες περιοχές.
Θαυμάσιες φωτογραφίες.
Μπράβο σας!
Θαυμάσιες φωτογραφίες.
Μπράβο σας!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Dordogne (2)
Kαλοταϊσμένοι από το περιποιημένο πρόγευμα στον ξενώνα μας, με τις υποδείξεις του Μike ακολουθήσαμε μια διαδρομή προς τα βόρεια, με ενδιάμεσες στάσεις, πριν καταλήξουμε στα σπήλαια Lascaux.
Λίγα χιλιόμετρα από το σημείο αφετηρίας, φάνηκε πρώτα το Maison Forte de Reignac, ένα παράδοξο υπόσκαφο κάστρο του 15ου αιώνα σε μια τοποθεσία που προφανώς κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους όπως υποδηλώνει το τρωγλοδυτικό φρούριο πάνω από το κάστρο.
Με τα μεσαιωνικά κάστρα έχω μια αμφιθυμία. Μετά από επισκέψεις σε μερικές ντουζίνες απ’αυτά ολούθε στην Ευρώπη δεν είχα διάθεση να περιφέρομαι στους απόπατους και τα μπουντουάρ των ευγενών. Ίσως λάθος μου στη δεδομένη περίπτωση, λόγω της αρχιτεκτονικής ιδιαιτερότητας του κάστρου και της ύπαρξης μπουντρουμιού βασανιστηρίων όπου κανείς “θαυμάζει” την αρρωστημένη ευρηματικότητα του ανθρώπινου μυαλού.
Λίγο πιο βόρεια κάναμε στάση για να επισκεφθούμε το La Roque Saint Christophe που αποδείχθηκε εξόχως ενδιαφέρον αξιοθέατο ως ένας από τους πολλούς προϊστορικούς χώρους στην κοιλάδα Vézère.
Ο βράχος μήκους 900μ , υψώνεται 30 μ. κάθετα πάνω από τη ήρεμη κοιλάδα όπου το ποταμάκι αργοκυλάει το νεράκι του.
Το σκηνικό διαμορφώθηκε περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια πριν, με τους παγετώνες να διευρύνουν τις σπηλιές που διαμορφώθηκαν πάνω στο βράχο.
Εκεί βρήκε καταφύγιο ο Νεάντερταλ πριν 50,000 χρόνια, ο Cro Magnon,
Εκεί βρέθηκαν τάφοι της Εποχής του Χαλκού
Εκεί βρήκαν άνθρωποι φυσικό καταφύγιο ως τον 16ο αιώνα, συνήθως θύματα πολέμου ή διωγμών. Η είσοδος ήταν προσβάσιμη μέσω ενός στενού περάσματος που οδηγεί σε μια θωρακισμένη πόρτα και μια κρεμαστή γέφυρα, ένα πολύ αποτελεσματικό αμυντικό σύστημα! Πράλληλα η εκτεταμένη θέα πάνω από την κοιλάδα, επέτρεπε στους φύλακες τον εντοπισμό τυχόν εισβολέων.
Ο βράχος υπήρξε πρακτικά μια μικρή διάσπαρτη κοινότητα, τουλάχιστον 1000 ατόμων, όπου δραστηριοποιούνταν όλες οι επαγγελματικές τάξεις: ο χασάπης, ο σιδηρουργός, ο τσαγκάρης, ο αργυροχόος…. Μέχρι και εκκλησιά είχε προβλεφθεί, μέχρι και βαρούλκο φορτίου 500kg στήθηκε για την άνετη μεταφορά προϊόντων και νερού στις σπηλιές. Όλα αναπαριστώνται με ρέπλικες προς τέρψιν του σύγχρονου επισκέπτη.
Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στο παραποτάμιο χωριουδάκι Saint-Léon-sur-Vézère όπου χαζέψαμε εξωτερικά το Château de Clérans (ποιός πένης άραγε διαμένει εκεί
,
τη ρομανική εκκλησία…
για να κάνουμε μια παύση για πικ νικ δίπλα στο ποτάμι με τη γκαρσόνα να μας υποδέχεται σε άψογα ελληνικά (ήταν η εποχή που οι δυτικοευρωπαίοι νεολαίοι έβρισκαν με τη σέσουλα εποχικές εργασίες στα ελληνικά νησιά…)
H πολίχνη Montignac με την όμορφη γέφυρα, τα λιγοστά καφέ ήταν ένα όμορφο καλοσώρισμα πριν το σπήλαιο Lascaux.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα έπρεπε εκεί να εξασφαλίσουμε τα εισιτήρια και τις πληροφορίες για το σπήλαιο, μόνο που οι Γάλλοι με τίποτα δεν θυσιάζουν την μεσημεριανή τους ραστώνη, κι έτσι βρεθήκαμε να περιφερόμαστε στα γραφικά στενά πριν το γραφείο ανοίξει τις πύλες του για μας τους κοινούς θνητούς.
Δεν θυμάμαι αν είχε ουσία η αναμονή ή αν τα εισιτήρια τελικά τα βγάλαμε απευθείας στον χώρο του σπηλαίου, πάντως δεν πλήξαμε παρότι τα σοκάκια καταμεσίς της μέρας ήταν παντέρημα.
Το Grotte (σπήλαιο) de Lascaux είναι ένα από τα πλέον σημαντικά σπήλαια με βραχογραφίες παλαιολιθικής εποχής που διακρίνονται για την υψηλή αισθητική τους.
Τα τοιχώματα του σπηλαίου είναι καλυμμένα με εντυπωσιακές έγχρωμες εικόνες και χαρακτικά ζώων: βοοειδή, βίσωνες, άλογα. Κι επειδή έχω μια εμπειρία από βραχογραφίες σε διάφορα μέρη του πλανήτη μπορώ να σας βεβαιώσω δια του λόγου το αληθές. Εξ’ού και οι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί όπως “η προϊστορική Καπέλα Σιξτίνα” ή “οι Βερσαλίες της Προϊστορίας”.
Από το 1979 έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία από τέσσερις εφήβους το 1940 πριν πάρουν τη σκυτάλη οι κορυφαίοι ερευνητές της εποχής. Όλες οι τοιχογραφίες έχουν διατηρηθεί εδώ και 17.000 έτη και το σπήλαιο ήταν κατοικημένο για μια περίοδο περίπου 6.000 ετών.
Σας άνοιξε η όρεξη;
Ε λοιπόν μάθετε ότι το αυθεντικό σπήλαιο Lascaux δεν είναι επισκέψιμο σήμερα, καθώς παρατηρήθηκαν προοδευτικά σημάδια αλλοιώσεων, οφειλούμενων στο διοξείδιο του άνθρακα που παραγόταν από τους πολυπληθείς επισκέπτες του σπηλαίου σε συνδυασμό με την υγρασία του χώρου και σε ανθεκτικούς μύκητες που αναπτύχθηκαν. Ό,τι διατηρήθηκε χιλετίες, κινδύνευε να καταστραφεί σε δεκαετίες.
Έτσι το 1970 ξεκινά η κατασκευή ενός "αντιγράφου" του σπηλαίου, προκειμένου το αρχικό να παραμείνει στις φυσικές του συνθήκες και να διατηρηθεί. Το αντίγραφο αυτό ονομάστηκε "Lascaux ΙΙ" και ολοκληρώθηκε το 1983 κι αυτό είναι που πληρώνει αδρά και περιμένει σε ουρά για να δει ο επισκέπτης. Επίσης απαγορεύεται η φωτογράφηση, τι κι αν είναι… ένα faux-grotte!
Eικόνες από το διαδίκτυο
Πήραμε το δρομο επιστροφής προς το ξενώνα μας, μέσα από δαιδαλώδεις επαρχιακούς δρόμους σύμφωνα με τις υποδείξεις του GPS, κάνοντας μια στάση στα Cabanes du Breuil στο Saint-André-d'Allas, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Sarlat.
Αυτές οι πετρόχτιστες θολωτές καλύβες, που κουβαλούν ιστορία αιώνων στη πλάτη τους καθώς όπως εικάζεται εκεί βρήκαν στέγη Βενεδικτίνοι μοναχοί του Sarlat τον 15ο αιώνα. Παρά την ιδιαιτερότητά τους όμως, δεν αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία. Περισσότερα και καλύτερα θα βρει κανείς στη Νότια Ιταλία (Alberobello)
Μια διαφορά όμως είναι ότι οι καλύβες εδώ δεν αποτελούν μέρος αστικού τοπίου, αλλά ενός κτήματος κι έτσι πάπιες περιφέρονται φασαριώζικα σε αγέλες ανάμεσα στα πόδια των λιγοστών επισκεπτών.
Υποψήφιες για φουά γκρα άραγε;;;;
Kαλοταϊσμένοι από το περιποιημένο πρόγευμα στον ξενώνα μας, με τις υποδείξεις του Μike ακολουθήσαμε μια διαδρομή προς τα βόρεια, με ενδιάμεσες στάσεις, πριν καταλήξουμε στα σπήλαια Lascaux.
Λίγα χιλιόμετρα από το σημείο αφετηρίας, φάνηκε πρώτα το Maison Forte de Reignac, ένα παράδοξο υπόσκαφο κάστρο του 15ου αιώνα σε μια τοποθεσία που προφανώς κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους όπως υποδηλώνει το τρωγλοδυτικό φρούριο πάνω από το κάστρο.
Με τα μεσαιωνικά κάστρα έχω μια αμφιθυμία. Μετά από επισκέψεις σε μερικές ντουζίνες απ’αυτά ολούθε στην Ευρώπη δεν είχα διάθεση να περιφέρομαι στους απόπατους και τα μπουντουάρ των ευγενών. Ίσως λάθος μου στη δεδομένη περίπτωση, λόγω της αρχιτεκτονικής ιδιαιτερότητας του κάστρου και της ύπαρξης μπουντρουμιού βασανιστηρίων όπου κανείς “θαυμάζει” την αρρωστημένη ευρηματικότητα του ανθρώπινου μυαλού.
Λίγο πιο βόρεια κάναμε στάση για να επισκεφθούμε το La Roque Saint Christophe που αποδείχθηκε εξόχως ενδιαφέρον αξιοθέατο ως ένας από τους πολλούς προϊστορικούς χώρους στην κοιλάδα Vézère.
Ο βράχος μήκους 900μ , υψώνεται 30 μ. κάθετα πάνω από τη ήρεμη κοιλάδα όπου το ποταμάκι αργοκυλάει το νεράκι του.
Το σκηνικό διαμορφώθηκε περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια πριν, με τους παγετώνες να διευρύνουν τις σπηλιές που διαμορφώθηκαν πάνω στο βράχο.
Εκεί βρήκε καταφύγιο ο Νεάντερταλ πριν 50,000 χρόνια, ο Cro Magnon,
Εκεί βρέθηκαν τάφοι της Εποχής του Χαλκού
Εκεί βρήκαν άνθρωποι φυσικό καταφύγιο ως τον 16ο αιώνα, συνήθως θύματα πολέμου ή διωγμών. Η είσοδος ήταν προσβάσιμη μέσω ενός στενού περάσματος που οδηγεί σε μια θωρακισμένη πόρτα και μια κρεμαστή γέφυρα, ένα πολύ αποτελεσματικό αμυντικό σύστημα! Πράλληλα η εκτεταμένη θέα πάνω από την κοιλάδα, επέτρεπε στους φύλακες τον εντοπισμό τυχόν εισβολέων.
Ο βράχος υπήρξε πρακτικά μια μικρή διάσπαρτη κοινότητα, τουλάχιστον 1000 ατόμων, όπου δραστηριοποιούνταν όλες οι επαγγελματικές τάξεις: ο χασάπης, ο σιδηρουργός, ο τσαγκάρης, ο αργυροχόος…. Μέχρι και εκκλησιά είχε προβλεφθεί, μέχρι και βαρούλκο φορτίου 500kg στήθηκε για την άνετη μεταφορά προϊόντων και νερού στις σπηλιές. Όλα αναπαριστώνται με ρέπλικες προς τέρψιν του σύγχρονου επισκέπτη.
Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στο παραποτάμιο χωριουδάκι Saint-Léon-sur-Vézère όπου χαζέψαμε εξωτερικά το Château de Clérans (ποιός πένης άραγε διαμένει εκεί
,
τη ρομανική εκκλησία…
για να κάνουμε μια παύση για πικ νικ δίπλα στο ποτάμι με τη γκαρσόνα να μας υποδέχεται σε άψογα ελληνικά (ήταν η εποχή που οι δυτικοευρωπαίοι νεολαίοι έβρισκαν με τη σέσουλα εποχικές εργασίες στα ελληνικά νησιά…)
H πολίχνη Montignac με την όμορφη γέφυρα, τα λιγοστά καφέ ήταν ένα όμορφο καλοσώρισμα πριν το σπήλαιο Lascaux.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα έπρεπε εκεί να εξασφαλίσουμε τα εισιτήρια και τις πληροφορίες για το σπήλαιο, μόνο που οι Γάλλοι με τίποτα δεν θυσιάζουν την μεσημεριανή τους ραστώνη, κι έτσι βρεθήκαμε να περιφερόμαστε στα γραφικά στενά πριν το γραφείο ανοίξει τις πύλες του για μας τους κοινούς θνητούς.
Δεν θυμάμαι αν είχε ουσία η αναμονή ή αν τα εισιτήρια τελικά τα βγάλαμε απευθείας στον χώρο του σπηλαίου, πάντως δεν πλήξαμε παρότι τα σοκάκια καταμεσίς της μέρας ήταν παντέρημα.
Το Grotte (σπήλαιο) de Lascaux είναι ένα από τα πλέον σημαντικά σπήλαια με βραχογραφίες παλαιολιθικής εποχής που διακρίνονται για την υψηλή αισθητική τους.
Τα τοιχώματα του σπηλαίου είναι καλυμμένα με εντυπωσιακές έγχρωμες εικόνες και χαρακτικά ζώων: βοοειδή, βίσωνες, άλογα. Κι επειδή έχω μια εμπειρία από βραχογραφίες σε διάφορα μέρη του πλανήτη μπορώ να σας βεβαιώσω δια του λόγου το αληθές. Εξ’ού και οι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί όπως “η προϊστορική Καπέλα Σιξτίνα” ή “οι Βερσαλίες της Προϊστορίας”.
Από το 1979 έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία από τέσσερις εφήβους το 1940 πριν πάρουν τη σκυτάλη οι κορυφαίοι ερευνητές της εποχής. Όλες οι τοιχογραφίες έχουν διατηρηθεί εδώ και 17.000 έτη και το σπήλαιο ήταν κατοικημένο για μια περίοδο περίπου 6.000 ετών.
Σας άνοιξε η όρεξη;
Ε λοιπόν μάθετε ότι το αυθεντικό σπήλαιο Lascaux δεν είναι επισκέψιμο σήμερα, καθώς παρατηρήθηκαν προοδευτικά σημάδια αλλοιώσεων, οφειλούμενων στο διοξείδιο του άνθρακα που παραγόταν από τους πολυπληθείς επισκέπτες του σπηλαίου σε συνδυασμό με την υγρασία του χώρου και σε ανθεκτικούς μύκητες που αναπτύχθηκαν. Ό,τι διατηρήθηκε χιλετίες, κινδύνευε να καταστραφεί σε δεκαετίες.
Έτσι το 1970 ξεκινά η κατασκευή ενός "αντιγράφου" του σπηλαίου, προκειμένου το αρχικό να παραμείνει στις φυσικές του συνθήκες και να διατηρηθεί. Το αντίγραφο αυτό ονομάστηκε "Lascaux ΙΙ" και ολοκληρώθηκε το 1983 κι αυτό είναι που πληρώνει αδρά και περιμένει σε ουρά για να δει ο επισκέπτης. Επίσης απαγορεύεται η φωτογράφηση, τι κι αν είναι… ένα faux-grotte!
Eικόνες από το διαδίκτυο
Πήραμε το δρομο επιστροφής προς το ξενώνα μας, μέσα από δαιδαλώδεις επαρχιακούς δρόμους σύμφωνα με τις υποδείξεις του GPS, κάνοντας μια στάση στα Cabanes du Breuil στο Saint-André-d'Allas, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Sarlat.
Αυτές οι πετρόχτιστες θολωτές καλύβες, που κουβαλούν ιστορία αιώνων στη πλάτη τους καθώς όπως εικάζεται εκεί βρήκαν στέγη Βενεδικτίνοι μοναχοί του Sarlat τον 15ο αιώνα. Παρά την ιδιαιτερότητά τους όμως, δεν αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία. Περισσότερα και καλύτερα θα βρει κανείς στη Νότια Ιταλία (Alberobello)
Μια διαφορά όμως είναι ότι οι καλύβες εδώ δεν αποτελούν μέρος αστικού τοπίου, αλλά ενός κτήματος κι έτσι πάπιες περιφέρονται φασαριώζικα σε αγέλες ανάμεσα στα πόδια των λιγοστών επισκεπτών.
Υποψήφιες για φουά γκρα άραγε;;;;
Η διαδρομή της μέρας
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Dordogne (3)
H περιοχή της Dordogne εκτός των προϊστορικών χώρων βρίθει και σπηλαίων. Ως εκ τούτου είπαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας ένα εξ’αυτών κι ο κλήρος έλαχε στο κοντινό μας Gouffre de Proumeyssac. Γνωστό και ως «καθεδρικός ναός του κρυστάλλου» (από φαντασία οι Γάλλοι άλλο τίποτα)
Ήδη διαβόητo τον 18ο αιώνα καθώς “με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το’χε ζώσει”, το Gouffre de Proumeyssac δεν είχε εξερευνηθεί μέχρι το 1907. Μέχρι τότε πιστευαν ότι ήταν ηφαίστειο καθώς τις χειμωνιάτικες μέρες “κάπνιζε”. Η λαϊκή φαντασία δεν χρειαζόταν περισσότερα για το κάνει να ξερνάει ακόμα και φωτιά ή να ευθύνεται για σεισμικές δονήσεις.
Αφού λοιπόν ξορκίστηκε το ηφαίστειο και μεταμορφώθηκε σε μια μεγαλειώδη σπηλιά με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου να αξιοποιηθεί τουριστικά. Σε σημείο υπερβολής. Και show με ήχο και φως και ανάβαση κατάβαση με καλάθι εν μέσω του σπηλαίου έναντι αδράς αμοιβής και υποχρεωτική 45λεπτη ξενάγηση με απαγόρευση λήψης φωτογραφιών… Ας είναι καλά ο παπαράτσι που κρύβουμε όλοι μέσα μας τσαταλιάζοντας τα νεύρα της ξεναγού που έκανε συνεχείς παρατηρήσεις.
Επόμενη στάση στο γραφικό χωριουδάκι Limeuil στην συμβολή των ποταμών Dordogne και Vézère. Ένα μεσαιωνικό πολύβουο παραποτάμιο λιμάνι, το χωριό σήμερα βουλιάζει στη σιωπή μέσα στα γοητευτικά πετρόκτιστα σπίτια σαν χαθείς μέσα στα ανωφερή σοκάκια του. Μελαγχολία που επέτεινε κι ο βαρύς ουρανός που προμήνυε βροχή.
Αν και το χωριό Le Buisson-de-Cadouin δεν υπήρχε στη λίστα των ομορφότερων χωριών της Γαλλίας, εντούτοις η επίσκεψη του μοναστηριού Cloître de Cadouin που δεσπόζει ανάμεσα στα ταπεινά κτήρια στην πλατεία του χωριού και μετράει 10 αιώνες ζωής (!) έκανε τη μικρή διαφορά.
Υπέστην το γνωστό déjà vu με τα όλα γοτθικοαναγεννησιακά μοναστήρια που έχω επισκεφθεί κατά καιρούς. Με άφησε ασυγκίνητο, άποψη εντελώς υποκειμενική καθώς συγκριτικά προτιμώ τα ορθόδοξα μοναστήρια και ναούς.
Η στάση στη πόλη Belvès, έγινε υπό βροχή. Μετά τα τόσα υποτονικά χωριά, η κίνηση στoυς δρόμους και την αγορά του Belvès θύμιζε ολίγον μεγαλούπολη. Το Belvès είναι μια μεσαιωνική πόλη σκαρφαλωμένη σε μια βραχώδη προεξοχή πάνω από την κοιλάδα Nauze στο Périgord Noir. Ξεχωρίζει με τα 7 καμπαναριά της και παρόλο που υπέφερε εισβολές και πολέμους, ως εκ θαύματος κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την αρχιτεκτονική της κληρονομιά.
Εκεί αγόρασα μια γόβα σε απόχρωση ..ζέβρας για να ακουμπάω μπουκάλια κρασιού (μου φάνηκε kinky επιλογή...). Μέχρι να πληρώσω έπρεπε να υπομείνω το πωλητή να ολοκληρώσει τη κουβέντα-σεμινάριο σε πελάτες σχετικά με τα κρασιά της περιοχής. Αν μιλούσα κιόλας γαλλικά θα ήταν αρκούντως διδακτικό. Αλλά μη καταλαβαίνοντας γρι, έπληττα κραδαίνοντας τη γόβα στα χέρια μου. Όμως ο αφιλότιμος ούτε μια ματιά δεν μου έριξε, για να διαβάσει στα μάτια μου πως ήμουν έτοιμος να του εκσφενδονίσω τη γόβα κατακούτελα για την αναίτια αναμονή. Αυτοί οι γάλλοι με το πάσο τους...
Υπάρχει περίπτωση να περιφέρεσαι στην γαλλική ύπαιθρο και να μην συναντάς κάθε λίγο και λιγάκι ένα château? Μετά μη μου μιλάτε για déjà vu. Το έχω πάθει με παγόδες, με γοτθικούς ναούς, με παλάτια και στον κατάλογο περιλαμβάνω και τα κάστρα.
Το Château des Milandes λοιπόν κοντά στον ποταμό Dordogne, απαθανατίστηκε εξωτερικώς, ευτυχώς εσωτερικώς η ώρα της παρουσίας μας εκεί δεν συνέπεσε με τις ώρες λειτουργίας του κάτι που με βόλεψε να γλιτώσω άλλο ένα déjà vu. Για την ιστορία, το γοτθικοαναγεννησιακό κτίσμα του 1489, ήταν σπίτι αριστοκρατικής οικογένειας μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (που θα τους πήρανε φαλάγγι είμαι σίγουρος). Ανακαινίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από πλούσιο βιομήχανο της περιοχής, με όμορφους κήπους, οινοποιείο, εστιατόριο, καταπληκτική συλλογή γλυπτών κι ένα ωραίο εισιτήριο αν έχεις καημό να το επισκεφθείς.
Το απογευμα πια καταλήξαμε στο Beynac-et-Cazenac, ένα από τα χωριά της λίστας των πιο όμορφων της Γαλλίας με το επιβλητικό μεσαιωνικό Château de Beynac στην κορφή του να επιθεωρεί ολόκληρη τη κοιλάδα και τον ποταμό Dordogne που κυλά ακριβώς στα πόδια του.
Η επίσκεψη εκεί είχε αναβληθεί άλλες δυό φορές, είχε πια καταντήσει ανέκδοτο, καθώς κάθε προσπάθεια να παρκάρουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας κατέληγε σε παταγώδη αποτυχία. Το χωριό πνιγόταν κυριολεκτικά από επισκέπτες.
Το απόγευμα όμως εκείνο σαν φτάσαμε θαρρείς και είχες γυρίσει έναν διακόπτη. Τα πλήθη είχαν εξαφανιστεί κι έτσι τα ανηφορικά σοκάκια ήταν αφημένα σε μια απόκοσμη ηρεμία, θεόσταλτο θαρρείς δώρο για να το απολαύσουμε.
Αναμφίβολα το χωριό που με γοήτευσε περισσότερο στη περιοχή της Dordogne. Οι εικόνες μιλούν από μονες τους…
Προτιμήσαμε να μην γυρίσουμε κατευθείαν στον ξενώνα μας, αλλά να επισκεφθούμε γι’άλλη μια φορά το γοητευτικό Sarlat La Caneda, αυτή τη φορά εξασφαλίζοντας ότι θα είμασταν εκεί εγκαίρως για το δείπνο.
Oλίγον φουά γκρα για ορεκτικό, κυρίως πιάτο με πουλερικό, γλυκό με συνοδεία κρασιού πάνω στην κεντρική πλατεία ήταν η... «αριστοκρατική» επιλογή μας μετά από μέρες που την βγάζαμε πρόχειρα.
Είναι να μην την ψωνίσεις και λίγο μετά από τόσα châteaux de la bourgeoisie??
H περιοχή της Dordogne εκτός των προϊστορικών χώρων βρίθει και σπηλαίων. Ως εκ τούτου είπαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας ένα εξ’αυτών κι ο κλήρος έλαχε στο κοντινό μας Gouffre de Proumeyssac. Γνωστό και ως «καθεδρικός ναός του κρυστάλλου» (από φαντασία οι Γάλλοι άλλο τίποτα)
Ήδη διαβόητo τον 18ο αιώνα καθώς “με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το’χε ζώσει”, το Gouffre de Proumeyssac δεν είχε εξερευνηθεί μέχρι το 1907. Μέχρι τότε πιστευαν ότι ήταν ηφαίστειο καθώς τις χειμωνιάτικες μέρες “κάπνιζε”. Η λαϊκή φαντασία δεν χρειαζόταν περισσότερα για το κάνει να ξερνάει ακόμα και φωτιά ή να ευθύνεται για σεισμικές δονήσεις.
Αφού λοιπόν ξορκίστηκε το ηφαίστειο και μεταμορφώθηκε σε μια μεγαλειώδη σπηλιά με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου να αξιοποιηθεί τουριστικά. Σε σημείο υπερβολής. Και show με ήχο και φως και ανάβαση κατάβαση με καλάθι εν μέσω του σπηλαίου έναντι αδράς αμοιβής και υποχρεωτική 45λεπτη ξενάγηση με απαγόρευση λήψης φωτογραφιών… Ας είναι καλά ο παπαράτσι που κρύβουμε όλοι μέσα μας τσαταλιάζοντας τα νεύρα της ξεναγού που έκανε συνεχείς παρατηρήσεις.
Επόμενη στάση στο γραφικό χωριουδάκι Limeuil στην συμβολή των ποταμών Dordogne και Vézère. Ένα μεσαιωνικό πολύβουο παραποτάμιο λιμάνι, το χωριό σήμερα βουλιάζει στη σιωπή μέσα στα γοητευτικά πετρόκτιστα σπίτια σαν χαθείς μέσα στα ανωφερή σοκάκια του. Μελαγχολία που επέτεινε κι ο βαρύς ουρανός που προμήνυε βροχή.
Αν και το χωριό Le Buisson-de-Cadouin δεν υπήρχε στη λίστα των ομορφότερων χωριών της Γαλλίας, εντούτοις η επίσκεψη του μοναστηριού Cloître de Cadouin που δεσπόζει ανάμεσα στα ταπεινά κτήρια στην πλατεία του χωριού και μετράει 10 αιώνες ζωής (!) έκανε τη μικρή διαφορά.
Υπέστην το γνωστό déjà vu με τα όλα γοτθικοαναγεννησιακά μοναστήρια που έχω επισκεφθεί κατά καιρούς. Με άφησε ασυγκίνητο, άποψη εντελώς υποκειμενική καθώς συγκριτικά προτιμώ τα ορθόδοξα μοναστήρια και ναούς.
Η στάση στη πόλη Belvès, έγινε υπό βροχή. Μετά τα τόσα υποτονικά χωριά, η κίνηση στoυς δρόμους και την αγορά του Belvès θύμιζε ολίγον μεγαλούπολη. Το Belvès είναι μια μεσαιωνική πόλη σκαρφαλωμένη σε μια βραχώδη προεξοχή πάνω από την κοιλάδα Nauze στο Périgord Noir. Ξεχωρίζει με τα 7 καμπαναριά της και παρόλο που υπέφερε εισβολές και πολέμους, ως εκ θαύματος κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την αρχιτεκτονική της κληρονομιά.
Εκεί αγόρασα μια γόβα σε απόχρωση ..ζέβρας για να ακουμπάω μπουκάλια κρασιού (μου φάνηκε kinky επιλογή...). Μέχρι να πληρώσω έπρεπε να υπομείνω το πωλητή να ολοκληρώσει τη κουβέντα-σεμινάριο σε πελάτες σχετικά με τα κρασιά της περιοχής. Αν μιλούσα κιόλας γαλλικά θα ήταν αρκούντως διδακτικό. Αλλά μη καταλαβαίνοντας γρι, έπληττα κραδαίνοντας τη γόβα στα χέρια μου. Όμως ο αφιλότιμος ούτε μια ματιά δεν μου έριξε, για να διαβάσει στα μάτια μου πως ήμουν έτοιμος να του εκσφενδονίσω τη γόβα κατακούτελα για την αναίτια αναμονή. Αυτοί οι γάλλοι με το πάσο τους...
Υπάρχει περίπτωση να περιφέρεσαι στην γαλλική ύπαιθρο και να μην συναντάς κάθε λίγο και λιγάκι ένα château? Μετά μη μου μιλάτε για déjà vu. Το έχω πάθει με παγόδες, με γοτθικούς ναούς, με παλάτια και στον κατάλογο περιλαμβάνω και τα κάστρα.
Το Château des Milandes λοιπόν κοντά στον ποταμό Dordogne, απαθανατίστηκε εξωτερικώς, ευτυχώς εσωτερικώς η ώρα της παρουσίας μας εκεί δεν συνέπεσε με τις ώρες λειτουργίας του κάτι που με βόλεψε να γλιτώσω άλλο ένα déjà vu. Για την ιστορία, το γοτθικοαναγεννησιακό κτίσμα του 1489, ήταν σπίτι αριστοκρατικής οικογένειας μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (που θα τους πήρανε φαλάγγι είμαι σίγουρος). Ανακαινίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από πλούσιο βιομήχανο της περιοχής, με όμορφους κήπους, οινοποιείο, εστιατόριο, καταπληκτική συλλογή γλυπτών κι ένα ωραίο εισιτήριο αν έχεις καημό να το επισκεφθείς.
Το απογευμα πια καταλήξαμε στο Beynac-et-Cazenac, ένα από τα χωριά της λίστας των πιο όμορφων της Γαλλίας με το επιβλητικό μεσαιωνικό Château de Beynac στην κορφή του να επιθεωρεί ολόκληρη τη κοιλάδα και τον ποταμό Dordogne που κυλά ακριβώς στα πόδια του.
Η επίσκεψη εκεί είχε αναβληθεί άλλες δυό φορές, είχε πια καταντήσει ανέκδοτο, καθώς κάθε προσπάθεια να παρκάρουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας κατέληγε σε παταγώδη αποτυχία. Το χωριό πνιγόταν κυριολεκτικά από επισκέπτες.
Το απόγευμα όμως εκείνο σαν φτάσαμε θαρρείς και είχες γυρίσει έναν διακόπτη. Τα πλήθη είχαν εξαφανιστεί κι έτσι τα ανηφορικά σοκάκια ήταν αφημένα σε μια απόκοσμη ηρεμία, θεόσταλτο θαρρείς δώρο για να το απολαύσουμε.
Αναμφίβολα το χωριό που με γοήτευσε περισσότερο στη περιοχή της Dordogne. Οι εικόνες μιλούν από μονες τους…
Προτιμήσαμε να μην γυρίσουμε κατευθείαν στον ξενώνα μας, αλλά να επισκεφθούμε γι’άλλη μια φορά το γοητευτικό Sarlat La Caneda, αυτή τη φορά εξασφαλίζοντας ότι θα είμασταν εκεί εγκαίρως για το δείπνο.
Oλίγον φουά γκρα για ορεκτικό, κυρίως πιάτο με πουλερικό, γλυκό με συνοδεία κρασιού πάνω στην κεντρική πλατεία ήταν η... «αριστοκρατική» επιλογή μας μετά από μέρες που την βγάζαμε πρόχειρα.
Είναι να μην την ψωνίσεις και λίγο μετά από τόσα châteaux de la bourgeoisie??
H διαδρομή της μέρας
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Dordogne, Lot-et-Garonne & Tarn-et-Garonne
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να αποχαιρετήσουμε την επαρχία Perigord (Dordogne) με μια τελευταία στάση σ’ενα από τα πιο όμορφα κι ιστορικά χωριά της.
Το Monpazier.
Θεωρείται το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οχυρωμένης πόλης (Bastide) στη Dordogne. Δια του λόγου το αληθές η είσοδος στο κέντρο του χωριού γίνεται από τις πύλες του κάστρου, ενώ εκεί απαγορεύεται κι η κυκλοφορία οχημάτων.
Ιδρύθηκε το 1284 από …Άγγλους και μόλις ένα αιώνα μετά έγινε οριστικά γαλλική. Παρά τη φθορά του χρόνου και των πολέμων, στα 700 χρόνια ύπαρξής του το Monpazier παρέμεινε αξιοσημείωτα απαράλαχτο.
Η καρδιά του χτυπά στην όμορφη κεντρική πλατεία Place des Cornières που περιβάλλεται από μεσαιωνικά σπίτια του 17ου αιώνα, των οποίων το ισόγειο σχηματίζει στοές με καμάρες. Εκεί σώζεται η παλιά σκεπαστή αγορά με τη στέγη του 16ου αιώνα που υποστηρίζεται από ξύλινες σε βάση από ογκόλιθους κι η εκκλησία του Αγίου Δομίνικου του 13ου αιώνα.
Όλα τα σπίτια του Monpazier είχαν αρχικά ακριβώς το ίδιο μέγεθος χωρίζονταν από μία στενά πλευρικά σοκάκια που εμποδίζει την πρόληψη της εξάπλωσης της φωτιάς.
Μικρό, αλλά ιστορικό και γοητευτικό το Monpazier
Αντιθέτως το Monflanquin, άλλη μια “Bastide” της ίδιας εποχής, άλλο ένα “ομορφο χωριό της Γαλλίας”, δεν άσκησε την ίδια γοητεία πάνω μας. Το χωριό δεν διατηρεί πλέον τα τείχη του. Στη πλατεία Place des Arcades χαζέψαμε μεν μερικά πολύ ωραία σπίτια, αλλά ήταν ένα σκηνικό που λίγο ως πολύ δεν διέφερε των υπολοίπων που είχαμε δει. Το πλεονέκτημα ήταν η θέση του πάνω στο λόφο απ’όπου χαλαρώσαμε πίνοντας το κρασάκι μας απολαμβάνοντας την απρόσκοπτη θέα στα απέραντα χωράφια.
Το Villeneuve-sur-Lot είναι σημαντική πόλη της επαρχίας Lot-et-Garonne, πολύβουη, σε αντίθεση με τα χωριουδάκια που είχαμε επισκεφθεί ως τότε και διατηρούσαν χαλαρούς επαρχιώτικους ρυθμούς.
Εδώ μας άρεσε η γέφυρα του 13ου αιώνα, που περνά πάνω από τον ποταμό Lot και συνδέει τις δύο συνοικίες της πολης.
Στην αριστερή όχθη σώζονται υψηλοί τετράγωνοι πύργοι, πύλες και τμήματα των τειχών της ίδιας εποχής.
Στοές του 13ου αιώνα περιβάλλουν και την πλατεία Place Lafayette με παλιά σπίτια όπου δεσπόζει η γοτθική εκκλησία του St Etienne με ενδιαφερουσες τοιχογραφίες.
Το Villeneuve-sur-Lot ήταν πέρασμα προς το γειτονικό χωριό Pujols, μια bastide σκαρφαλωμένη σ’ένα λόφο στα περίχωρα της πόλης, ένα ακόμα από “τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας”.
Η μικρή οχυρωμένη πόλη είναι ένα μπιζουδάκι για να περιπλανηθείς στα σοκάκια με τα σπίτια πνιγμένα στα λουλούδια.
Πύλες, ένα παλιό πηγάδι, οι εκκλησιές του Αγίου Νικολάου και Sainte-Foy, μια σκεπαστή αγορά όπου γίνεται κυριακάτικο παζάρι
κι η πανοραμική θέα στην κοιλάδα Lot, συνθέτουν το σκηνικό.
Δεν αποτελεί λοιπόν απορίας άξιον που το μικρό αυτό χωριό είναι το καταφύγιο των κατοίκων του γειτονικού Villeneuve-sur-Lot που αναζητούν λίγη γαλήνη.
Μέσα σε μια μέρα διασχίσαμε άλλες δυό επαρχίες για να βρεθούμε στο διαμέρισμα του Tarn-et-Garonne στην περιφέρεια Midi-Pyrenees στη νότια Γαλλία με στάση στο χωριό Lauzerte.
Άλλη μια μεσαιωνική bastide του 12 ου αιώνα σκαρφαλωμένη πάνω σε λόφο ανάμεσα στις κοιλάδες της περιοχής, άλλο ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας, μια διάκριση που χαίρουν μόνο 155 χωριά της χώρας.
Ετυμολογικά σημαίνει “Ο Λόφος με τις πέτρες” κάτι που εξηγείται από την παρουσία λατομείου.
Η γοητευτική κεντρική πλατεία Place des Cornieres, διαθέτει μια εικαστική παιχνιδιάρικη παρέμβαση: το δάπεδο υψώνεται από το έδαφος δημιουργώντας ένα γλυπτό που δημιουργήθηκε το 1988 από ντόπιο κεραμίστα.
Εκτός των μεσαιωνικών σπιτιών που αγκαλιάζουν την πλατεία αλλά στοιβάζονται και στα γραφικά δρομάκια, εντοπίσαμε πολλές ευφάνταστες πινακίδες από σφυρήλατο σίδερο να κρέμονται από το εξωτερικό ενός αριθμού κτιρίων υποδηλώνοντας τον τύπου της επιχείρησης που βρίσκεται εντός.
Η διαδρομή κατέληγε στη πόλη του Montauban, όπου είχαμε κανονίσει να περάσουμε το βράδυ.
Κι αυτή πρώην bastide, κι αυτή με αιώνες ιστορίας στη πλάτη της.
Ηταν ήδη αργά το απόγευμα σαν αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο στο κέντρο, να διασχίσουμε τη Παλιά Γέφυρα, να χαζέψουμε τον Καθεδρικό, την πλατεία Place Nationale με τις στοές και τα καφενεία της, αναζητώντας κάπου για να δειπνήσουμε.
Η κίνηση μας φάνηκε εντελώς υποτονική για πόλη κι όσο νύχτωνε τόσο το Montauban μετατρεπόταν στο φάντασμα του εαυτού του. Απελπιστήκαμε περιφερόμενοι άσκοπα και καταλήξαμε να τρώμε βρώμικο παρέα με άραβες στο κεμπαπτζίδικο της γειτονιάς.
Οι εντυπώσεις ήταν τόσο έντονα αρνητικές, που ομοφώνως το Montauban χαρακτηρίστηκε το πιο αδιάφορο μέρος που επισκεφθήκαμε σ’ολο το ταξίδι!
Η επόμενη μέρα προέβλεπε τη γνωριμία μας με τα πιο όμορφα γαλλικά χωριά της επαρχίας Tarn πριν καταλήξουμε στο περιλάλητο Albi με τον μοναδικό Καθεδρικό του.
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να αποχαιρετήσουμε την επαρχία Perigord (Dordogne) με μια τελευταία στάση σ’ενα από τα πιο όμορφα κι ιστορικά χωριά της.
Το Monpazier.
Θεωρείται το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οχυρωμένης πόλης (Bastide) στη Dordogne. Δια του λόγου το αληθές η είσοδος στο κέντρο του χωριού γίνεται από τις πύλες του κάστρου, ενώ εκεί απαγορεύεται κι η κυκλοφορία οχημάτων.
Ιδρύθηκε το 1284 από …Άγγλους και μόλις ένα αιώνα μετά έγινε οριστικά γαλλική. Παρά τη φθορά του χρόνου και των πολέμων, στα 700 χρόνια ύπαρξής του το Monpazier παρέμεινε αξιοσημείωτα απαράλαχτο.
Η καρδιά του χτυπά στην όμορφη κεντρική πλατεία Place des Cornières που περιβάλλεται από μεσαιωνικά σπίτια του 17ου αιώνα, των οποίων το ισόγειο σχηματίζει στοές με καμάρες. Εκεί σώζεται η παλιά σκεπαστή αγορά με τη στέγη του 16ου αιώνα που υποστηρίζεται από ξύλινες σε βάση από ογκόλιθους κι η εκκλησία του Αγίου Δομίνικου του 13ου αιώνα.
Όλα τα σπίτια του Monpazier είχαν αρχικά ακριβώς το ίδιο μέγεθος χωρίζονταν από μία στενά πλευρικά σοκάκια που εμποδίζει την πρόληψη της εξάπλωσης της φωτιάς.
Μικρό, αλλά ιστορικό και γοητευτικό το Monpazier
Αντιθέτως το Monflanquin, άλλη μια “Bastide” της ίδιας εποχής, άλλο ένα “ομορφο χωριό της Γαλλίας”, δεν άσκησε την ίδια γοητεία πάνω μας. Το χωριό δεν διατηρεί πλέον τα τείχη του. Στη πλατεία Place des Arcades χαζέψαμε μεν μερικά πολύ ωραία σπίτια, αλλά ήταν ένα σκηνικό που λίγο ως πολύ δεν διέφερε των υπολοίπων που είχαμε δει. Το πλεονέκτημα ήταν η θέση του πάνω στο λόφο απ’όπου χαλαρώσαμε πίνοντας το κρασάκι μας απολαμβάνοντας την απρόσκοπτη θέα στα απέραντα χωράφια.
Το Villeneuve-sur-Lot είναι σημαντική πόλη της επαρχίας Lot-et-Garonne, πολύβουη, σε αντίθεση με τα χωριουδάκια που είχαμε επισκεφθεί ως τότε και διατηρούσαν χαλαρούς επαρχιώτικους ρυθμούς.
Εδώ μας άρεσε η γέφυρα του 13ου αιώνα, που περνά πάνω από τον ποταμό Lot και συνδέει τις δύο συνοικίες της πολης.
Στην αριστερή όχθη σώζονται υψηλοί τετράγωνοι πύργοι, πύλες και τμήματα των τειχών της ίδιας εποχής.
Στοές του 13ου αιώνα περιβάλλουν και την πλατεία Place Lafayette με παλιά σπίτια όπου δεσπόζει η γοτθική εκκλησία του St Etienne με ενδιαφερουσες τοιχογραφίες.
Το Villeneuve-sur-Lot ήταν πέρασμα προς το γειτονικό χωριό Pujols, μια bastide σκαρφαλωμένη σ’ένα λόφο στα περίχωρα της πόλης, ένα ακόμα από “τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας”.
Η μικρή οχυρωμένη πόλη είναι ένα μπιζουδάκι για να περιπλανηθείς στα σοκάκια με τα σπίτια πνιγμένα στα λουλούδια.
Πύλες, ένα παλιό πηγάδι, οι εκκλησιές του Αγίου Νικολάου και Sainte-Foy, μια σκεπαστή αγορά όπου γίνεται κυριακάτικο παζάρι
κι η πανοραμική θέα στην κοιλάδα Lot, συνθέτουν το σκηνικό.
Δεν αποτελεί λοιπόν απορίας άξιον που το μικρό αυτό χωριό είναι το καταφύγιο των κατοίκων του γειτονικού Villeneuve-sur-Lot που αναζητούν λίγη γαλήνη.
Μέσα σε μια μέρα διασχίσαμε άλλες δυό επαρχίες για να βρεθούμε στο διαμέρισμα του Tarn-et-Garonne στην περιφέρεια Midi-Pyrenees στη νότια Γαλλία με στάση στο χωριό Lauzerte.
Άλλη μια μεσαιωνική bastide του 12 ου αιώνα σκαρφαλωμένη πάνω σε λόφο ανάμεσα στις κοιλάδες της περιοχής, άλλο ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας, μια διάκριση που χαίρουν μόνο 155 χωριά της χώρας.
Ετυμολογικά σημαίνει “Ο Λόφος με τις πέτρες” κάτι που εξηγείται από την παρουσία λατομείου.
Η γοητευτική κεντρική πλατεία Place des Cornieres, διαθέτει μια εικαστική παιχνιδιάρικη παρέμβαση: το δάπεδο υψώνεται από το έδαφος δημιουργώντας ένα γλυπτό που δημιουργήθηκε το 1988 από ντόπιο κεραμίστα.
Εκτός των μεσαιωνικών σπιτιών που αγκαλιάζουν την πλατεία αλλά στοιβάζονται και στα γραφικά δρομάκια, εντοπίσαμε πολλές ευφάνταστες πινακίδες από σφυρήλατο σίδερο να κρέμονται από το εξωτερικό ενός αριθμού κτιρίων υποδηλώνοντας τον τύπου της επιχείρησης που βρίσκεται εντός.
Η διαδρομή κατέληγε στη πόλη του Montauban, όπου είχαμε κανονίσει να περάσουμε το βράδυ.
Κι αυτή πρώην bastide, κι αυτή με αιώνες ιστορίας στη πλάτη της.
Ηταν ήδη αργά το απόγευμα σαν αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο στο κέντρο, να διασχίσουμε τη Παλιά Γέφυρα, να χαζέψουμε τον Καθεδρικό, την πλατεία Place Nationale με τις στοές και τα καφενεία της, αναζητώντας κάπου για να δειπνήσουμε.
Η κίνηση μας φάνηκε εντελώς υποτονική για πόλη κι όσο νύχτωνε τόσο το Montauban μετατρεπόταν στο φάντασμα του εαυτού του. Απελπιστήκαμε περιφερόμενοι άσκοπα και καταλήξαμε να τρώμε βρώμικο παρέα με άραβες στο κεμπαπτζίδικο της γειτονιάς.
Οι εντυπώσεις ήταν τόσο έντονα αρνητικές, που ομοφώνως το Montauban χαρακτηρίστηκε το πιο αδιάφορο μέρος που επισκεφθήκαμε σ’ολο το ταξίδι!
Η επόμενη μέρα προέβλεπε τη γνωριμία μας με τα πιο όμορφα γαλλικά χωριά της επαρχίας Tarn πριν καταλήξουμε στο περιλάλητο Albi με τον μοναδικό Καθεδρικό του.
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Δεν λέω καλά, χρυσά και ονειρεμένα τα μέρη ανα την υφήλιο που μας έχεις παρουσιάσει Παναγιώτη και δεν πρόκειται εμείς να πάμε, αλλά η μεσαιωνική Ευρώπη είναι αξία ανεκτίμητη και διόλου ευκαταφρόνητη. Ξέρω δεν συμφωνείς
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Tarn-et-Garonne
Χωρίς κανένα βαρύ αναστεναγμό αποχαιρετήσαμε το Montauban και ξεχυθήκαμε στην ύπαιθρο του Tarn-et-Garonne για να γνωρίσουμε ακόμα μερικά χωριά της λίστας των πιο όμορφων της Γαλλίας. Όπου χωριό κι όμορφο εκεί κι εμείς.
Στάση πρώτη στο υπναλέο Bruniquel, που μας υποδέχθηκε με τις καμπάνες της εκκλησιάς να χτυπάνε ρυθμικά.
Είναι ένα μικροσκοπικό οχυρωμένο χωριό 500 ψυχών πάνω στο ποταμό Aveyron, σ’ένα φυσικό τοπίο που μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον από τις απέραντες κυματιστές κοιλάδες της Dordogne.
Το χωριό είναι ένα γραφικό μείγμα παλαιών πετρόχτιστων σπιτιών, μεσαιωνικών πυλών και αμυντικών τειχών.
Δύο μεσαιωνικά φεουδαρχικά κάστρα δεσπόζουν στο χωριό και την κοιλάδα. Εμείς βολτάραμε απλώς γύρω απ’αυτά, με μυριάδες πουλιά να φτεροκοπούν και να κρώζουν πριν βρουν καταφύγιο με κάποιες από τις κόγχες τους.
Πορεία προς τα βόρεια και στάση στο Najac, που με τη σύμφωνη γνώμη του συνταξιδιώτη μου έβαλε υποψηφιότητα σαν το ομορφότερο των ομορφων χωριών που επισκεφθήκαμε.
Αρχικά ήταν η τοποθεσία του. Θύμισε φίδι που απλώνεται πάνω στους ύβους μια δρομάδας καμήλας έτσι όπως απλωνόταν κατά μήκος της κορυφογραμμής με τον ποταμό Aveyron να κυλά στους πρόποδες το ανήσυχο νερό του.
Κάποτε διάσημο για το ζαμπόν του, σήμερα μετά τη συρρίκνωση του πληθυσμού, η οικονομία του βασίζεται στον τουρισμό και τη γεωργία. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο πληθυσμός αυξάνει σημαντικά καθώς πολλοί διαθέτουν εκεί παραθεριστικές κατοικίες. Κι αυτοί οι πολλοί δεν είναι Γάλλοι, αλλά κυρίως Βρεττανοί, Ολλανδοί κι αλλοι αλλόφυλοι.
Η πόλη είναι γνωστή για τον εμφανή μεσαιωνικό της χαρακτήρα. Στην πάνω ρούγα τα παραδοσιακά σπίτια κι εμπορικά κέντρα ξανοίγονται γύρω από την επικληνή πλατεία με το πηγάδι.
Σαν μαγεμένος αρχίζεις να περιδιαβαίνεις τον μοναδικό δρόμο που ενώνει την πάνω με την κάτω ρούγα μπροστά στα έκπληκτα μάτια εμφανίζεται το ερειπωμένο κάστρο του 13ου αιώνα, χτισμένο 200 μέτρα πάνω από τον ποταμό Aveyron.
Στη κάτω ρούγα επισκεφθήκαμε και την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, που χτίστηκε από τους χωρικούς.
Εξαιρετικό το Najac, ας ήταν και καλό το φαγητό στην μοναδική ταβερνούλα που βρήκαμε ανοιχτή την ώρα που είμασταν εκεί.
Άθλιο, αργό σέρβις, άθλια και η πάπια που μου σέρβιραν...
Η επίσκεψη στη πολίχνη Cordes sur Ciel ήταν πρόταση του γάλλου φίλου μας.
Άλλη μια οχυρωμένη πόλη του 13ου αιώνα, που όμως έχει εξελιχθεί σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και μάλλον πήραν τα μυαλά τους αέρα, που το 1993 από απλή Cordes τη μετονόμασαν σε Cordes-sur-Ciel, για να δωθεί έμφαση στο υψόμετρο. Τάχαμου ότι ύπταται στον ουρανό, αν και μάλλον ύπταται πάνω από την ομίχλη του κάμπου. Κοινώς ψωνάρες, για μια πόλη που βρίσκεται μόλις 320 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας.
Παρκάραμε στο επίπεδο του εδάφους πριν πάρουμε τα ανηφορικά φιδογυριστά στενά…. προς τον ουρανό.
Περάσαμε πύλες και βουτήξαμε μέσα στα σοκάκια και τις πλατείες της εντυπωσιακής πόλης. Μόνο που αποδείχθηκε τουριστικότερη του αναμενομένου κι έτσι αρκεστήκαμε σε χαλαρή βόλτα. Ως γλυκατζής ούτε καν το Μουσείο Ζάχαρης και Σοκολάτας επισκέφθηκα. Το μουσείο περιέχει εκατοντάδες έργα τέχνης φτιαγμένα αποκλειστικά από ζάχαρη.
Επίσκεψη στο νεκρικής σιγής χωριό Puycelci, που ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα από τον Βενεδικτίνους μοναχούς Το χωριό εγκαταλείφθηκε μετά τον A΄Παγκόσμιο Πόλεμο, και αναστηλώθηκε με επιμέλεια αργότερα.
Μπορεί στο Puycelci να πλήξαμε ελαφρώς, όμως ο επίλογος της περιήγησης μερικών από τα «πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» ακούει στο όνομα Castelnau-de-Montmiral.
Eίναι χαρακτηριστική η γοητεία στις προσόψεις των μεσαιωνικών κτηρίων, η πανέμορφη αψιδωτή κεντρική πλατεία που αντανακλούν την ιστορία και τη κληρονομιά του.
Κι αφού είχε χορτάσει το μάτι μεσαιωνικά χωριά, αφήσαμε το πνεύμα μας να γαληνέψει ατενίζοντας τη θέα με το ζεστό απογευματινό φως στην κοιλάδα Tarn.
Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Albi. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας που είχε εξαιρετική θέα προς τον καθεδρικό της πόλης και σαν είχε σκοτεινιάσει βγήκαμε για μια βραδυνή βόλτα.
Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν άριστες και το Albi έδειχνε να μας έχει κερδίσει. ‘Εμενε να το εξερευνήσουμε με το φως της μέρας.
Χωρίς κανένα βαρύ αναστεναγμό αποχαιρετήσαμε το Montauban και ξεχυθήκαμε στην ύπαιθρο του Tarn-et-Garonne για να γνωρίσουμε ακόμα μερικά χωριά της λίστας των πιο όμορφων της Γαλλίας. Όπου χωριό κι όμορφο εκεί κι εμείς.
Στάση πρώτη στο υπναλέο Bruniquel, που μας υποδέχθηκε με τις καμπάνες της εκκλησιάς να χτυπάνε ρυθμικά.
Είναι ένα μικροσκοπικό οχυρωμένο χωριό 500 ψυχών πάνω στο ποταμό Aveyron, σ’ένα φυσικό τοπίο που μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον από τις απέραντες κυματιστές κοιλάδες της Dordogne.
Το χωριό είναι ένα γραφικό μείγμα παλαιών πετρόχτιστων σπιτιών, μεσαιωνικών πυλών και αμυντικών τειχών.
Δύο μεσαιωνικά φεουδαρχικά κάστρα δεσπόζουν στο χωριό και την κοιλάδα. Εμείς βολτάραμε απλώς γύρω απ’αυτά, με μυριάδες πουλιά να φτεροκοπούν και να κρώζουν πριν βρουν καταφύγιο με κάποιες από τις κόγχες τους.
Πορεία προς τα βόρεια και στάση στο Najac, που με τη σύμφωνη γνώμη του συνταξιδιώτη μου έβαλε υποψηφιότητα σαν το ομορφότερο των ομορφων χωριών που επισκεφθήκαμε.
Αρχικά ήταν η τοποθεσία του. Θύμισε φίδι που απλώνεται πάνω στους ύβους μια δρομάδας καμήλας έτσι όπως απλωνόταν κατά μήκος της κορυφογραμμής με τον ποταμό Aveyron να κυλά στους πρόποδες το ανήσυχο νερό του.
Κάποτε διάσημο για το ζαμπόν του, σήμερα μετά τη συρρίκνωση του πληθυσμού, η οικονομία του βασίζεται στον τουρισμό και τη γεωργία. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο πληθυσμός αυξάνει σημαντικά καθώς πολλοί διαθέτουν εκεί παραθεριστικές κατοικίες. Κι αυτοί οι πολλοί δεν είναι Γάλλοι, αλλά κυρίως Βρεττανοί, Ολλανδοί κι αλλοι αλλόφυλοι.
Η πόλη είναι γνωστή για τον εμφανή μεσαιωνικό της χαρακτήρα. Στην πάνω ρούγα τα παραδοσιακά σπίτια κι εμπορικά κέντρα ξανοίγονται γύρω από την επικληνή πλατεία με το πηγάδι.
Σαν μαγεμένος αρχίζεις να περιδιαβαίνεις τον μοναδικό δρόμο που ενώνει την πάνω με την κάτω ρούγα μπροστά στα έκπληκτα μάτια εμφανίζεται το ερειπωμένο κάστρο του 13ου αιώνα, χτισμένο 200 μέτρα πάνω από τον ποταμό Aveyron.
Στη κάτω ρούγα επισκεφθήκαμε και την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, που χτίστηκε από τους χωρικούς.
Εξαιρετικό το Najac, ας ήταν και καλό το φαγητό στην μοναδική ταβερνούλα που βρήκαμε ανοιχτή την ώρα που είμασταν εκεί.
Άθλιο, αργό σέρβις, άθλια και η πάπια που μου σέρβιραν...
Η επίσκεψη στη πολίχνη Cordes sur Ciel ήταν πρόταση του γάλλου φίλου μας.
Άλλη μια οχυρωμένη πόλη του 13ου αιώνα, που όμως έχει εξελιχθεί σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και μάλλον πήραν τα μυαλά τους αέρα, που το 1993 από απλή Cordes τη μετονόμασαν σε Cordes-sur-Ciel, για να δωθεί έμφαση στο υψόμετρο. Τάχαμου ότι ύπταται στον ουρανό, αν και μάλλον ύπταται πάνω από την ομίχλη του κάμπου. Κοινώς ψωνάρες, για μια πόλη που βρίσκεται μόλις 320 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας.
Παρκάραμε στο επίπεδο του εδάφους πριν πάρουμε τα ανηφορικά φιδογυριστά στενά…. προς τον ουρανό.
Περάσαμε πύλες και βουτήξαμε μέσα στα σοκάκια και τις πλατείες της εντυπωσιακής πόλης. Μόνο που αποδείχθηκε τουριστικότερη του αναμενομένου κι έτσι αρκεστήκαμε σε χαλαρή βόλτα. Ως γλυκατζής ούτε καν το Μουσείο Ζάχαρης και Σοκολάτας επισκέφθηκα. Το μουσείο περιέχει εκατοντάδες έργα τέχνης φτιαγμένα αποκλειστικά από ζάχαρη.
Επίσκεψη στο νεκρικής σιγής χωριό Puycelci, που ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα από τον Βενεδικτίνους μοναχούς Το χωριό εγκαταλείφθηκε μετά τον A΄Παγκόσμιο Πόλεμο, και αναστηλώθηκε με επιμέλεια αργότερα.
Μπορεί στο Puycelci να πλήξαμε ελαφρώς, όμως ο επίλογος της περιήγησης μερικών από τα «πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» ακούει στο όνομα Castelnau-de-Montmiral.
Eίναι χαρακτηριστική η γοητεία στις προσόψεις των μεσαιωνικών κτηρίων, η πανέμορφη αψιδωτή κεντρική πλατεία που αντανακλούν την ιστορία και τη κληρονομιά του.
Κι αφού είχε χορτάσει το μάτι μεσαιωνικά χωριά, αφήσαμε το πνεύμα μας να γαληνέψει ατενίζοντας τη θέα με το ζεστό απογευματινό φως στην κοιλάδα Tarn.
Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Albi. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας που είχε εξαιρετική θέα προς τον καθεδρικό της πόλης και σαν είχε σκοτεινιάσει βγήκαμε για μια βραδυνή βόλτα.
Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν άριστες και το Albi έδειχνε να μας έχει κερδίσει. ‘Εμενε να το εξερευνήσουμε με το φως της μέρας.
chris7
Member
- Μηνύματα
- 3.238
- Likes
- 27.304
- Επόμενο Ταξίδι
- Λουξεμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καναδάς
Είχες τόσες όμορφες φωτογραφίες και δεν μας τις έδειχνες;
Καλά για τη γραφή σου δεν χρειάζεται να πούμε κάτι.
Ευχαριστούμε.
ΥΓ. Να είναι καλά ο Κωνσταντίνος με την Αλένα που σε "πιέζουν" και γράφεις τις συνέχειες των ανολοκλήρωτων ιστοριών σου.
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Είχες τόσες όμορφες φωτογραφίες και δεν μας τις έδειχνες;
Καλά για τη γραφή σου δεν χρειάζεται να πούμε κάτι.
Ευχαριστούμε.
ΥΓ. Να είναι καλά ο Κωνσταντίνος με την Αλένα που σε "πιέζουν" και γράφεις τις συνέχειες των ανολοκλήρωτων ιστοριών σου.
είδες προκοπή; το δράμα όμως ήταν πώς δεν είχα κρατήσει αρχείο και μετά από 3 χρόνια έπρεπε να μαντέψω ποιό χωριό είναι ποιό. Έφτασα να αντιπαραβάλω φωτογραφίες δικές μου κι από το ιντερνετ για να το διευκρινήσω."Ατυχώς" είναι μια περιοχή που κυρίως τη δείχνεις παρά γράφεις γι'αυτήν, άρα ο γραπτός λόγος λειτουργεί σαν λεζάντα των φωτογραφιών. Συγκλονιστικά συμβάντα δεν υπήρξαν (στην Ευρώπη είμασταν…) για να αναφερθώ σ'αυτά. Ήταν ένα χαλαρό ήρεμο ταξίδι γεμάτο εικόνες άλλης εποχής.
Δύσκολο να δώσω μια απάντηση. Δεν μπορώ να πω ότι τα χωριά εκεί δεν ήταν γοητευτικά, αλλά μου έλειπε ο παράγοντας διαφορετικοτητα, δυσκολία, μπίχλα.Δεν λέω καλά, χρυσά και ονειρεμένα τα μέρη ανα την υφήλιο που μας έχεις παρουσιάσει Παναγιώτη και δεν πρόκειται εμείς να πάμε, αλλά η μεσαιωνική Ευρώπη είναι αξία ανεκτίμητη και διόλου ευκαταφρόνητη. Ξέρω δεν συμφωνείς
Η Ευρώπη σαφώς και είναι πλούσια σε όλα τα επίπεδα (πολιτισμός, φύση) αλλά την θεωρώ πλέον "εγκεφαλική" ως ερέθισμα (δεν είναι σωστός όρος αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω). Αν είσαι ανήσυχο πνεύμα αναζητάς και το διαφορετικό
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αlbi
Τον ξενώνα μας στο Albi δεν τον είχα επιλέξει τυχαία. Τι κι αν βρισκόταν στην αντίπερα όχθη του ποταμού Tarn από το κέντρο της πόλης. Από το μπλακονάκι του απολάμβανες απρόσκοπτη θέα προς τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Albi.
Η παλιά πόλη του Albi αντικατοπτρίζει την κορύφωση της μεσαιωνικής αστικής αρχιτεκτονικής ήδη από τις απαραχές του 11ου αιώνα. Χτισμένη από τούβλο στο γνωστό κοκκινοπορτοκαλί της νότιας Γαλλίας αποτελεί ένα συνεκτικό και ομοιογενές σύνολο που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο στο πέρασμα των αιώνων. Εχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικης Κληρονιάς της UNESCO.
Πεζή καλύψαμε την απόσταση μέχρι το ιστορικό κέντρο περνώντας πάνω από τις ιστορικές γέφυρες του ποταμού.
Η πρώτη στάση μας έγινε στον καθεδρικό ναό Sainte Cécile, ένα αριστούργημα γοτθικού ρυθμού που χτίστηκε μεταξύ του 13ου και 15ου αιώνα, σαν επιβεβαίωση της παπικής εξουσίας μετά τις αναταραχές της αίρεσης των Καθαρών. Αυτοί ήταν μια θρησκευτική σέχτα με χριστιανικές ρίζες κι ανάμεικτα στοιχεία Γνωστικισμού και Μανιχαϊσμού, που τους κατέσφαξαν οι σταυροφόροι.
Λιτό ως γοτθικό είναι το εξωτερικό με το τουβλάκι, ωςτόσο υπάρχουν και κάποιες πινελιές ιταλικής τσαχπινιάς όπως η πόρτα Dominique de Florence και ο θόλος πανω απ’την είσοδο.
Αλλά τις εντυπώσεις κερδίζει το εσωτερικό του καθεδρικού, που αν και αμετανόητος βυζαντινολάτρης οφείλω να ομολογήσω πως με ενθουσίασε.
Δεν ήταν το τέμπλο σε επιδεικτικό γοτθικό στυλ, τα πολύχρωμα αγάλματα σκαλισμένα από καλλιτέχνες στη Βουργουνδία ή οι τοιχογραφίες με σκηνές της Κ.Διαθήκης ανάμεικτα με φιγούρες σταυροφόρων.
Ηταν η αναπαράσταση της “Τελικής Κρίσης” που κοσμεί το σύνολο του δυτικού τοίχου του καθεδρικού ναού μπροστά από το ιερό. Κόλαση και Παράδεισος, άγγελοι αλλά και δαιμόνια σ’όλες τις μορφές να κατασπαρασσουν τις σάρκες των αμαρτωλές. Έμπνευση που παρέπεμπε έντονα στον αγαπημένο μου Jeronymus Bosch, αλλά και σε αντίστοιχες απεικονίσεις βυζαντινής αγιογραφίας.
Δίπλα από τον Καθεδρικό βρίσκεται το τεράστιο και ομοίως οχυρωμένο παλάτι του πρώην επισκόπου, τώρα στεγάζει το υπέροχο Μουσείο Henri de Toulouse Lautrec.
Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για τον πασίγνωστο μετεμπρεσσιονιστή καλλιτέχνη που αποτύπωσε μοναδικά την παρισινή ζωή στα καμπαρέ της Μονμάρτης. Τέκνον του Albi, το μουσείο σήμερα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του.
Από το μουσείο βγήκαμε και σε μια εξωτερικό μπαλκόνι με θέα τους κήπους του πρώην επισκόπου (κακοπερνούσε), στον ποταμό Tarn και τη χιλιόχρονη γέφυρα Pont Vieux που είναι ακόμα σε χρήση.
Στη συνέχεια χαθήκαμε στα γοητευτικά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης του Albi, με τα παλιά σπίτια και τις εκκλησιές
Βρεθήκαμε έξω από το σπίτι που η επιγραφή δήλωνε ότι εκεί γεννήθηκε ο Henri de Toulouse Lautrec.
Παραδίπλα ήταν το εστιατόριο που ο φίλτατος συμφορουμίτης Traveller είχε συστήσει ανεπιφύλακτα να γευματίσουμε.
Το λοξοκοιτάξαμε... ψιλοάδειο.... είδαμε το κατάλογο..... ψιλοτσιμπημένο. Διαβεβαιώ ότι οι φρεσκοψημένες γεμιστές μπακέτες στο σαντουιτσάδικο μερικά μέτρα πιο κει, ήταν εξαίρετη εναλλακτική και φθηνή επιλογή. Μαζί μας πρέπει να συμφωνούσαν κι αρκετοί ντόπιοι. Καρφίτσα δεν έπεφτε....
Αργά το απόγευμα πια πήραμε το δρομο επιστροφής στο σπίτι των φίλων μας στην Toulouse. Ένα μαρτύριο λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις εισόδους της πόλης. Οι δρόμοι αφυκτιούσαν από κίνηση και προχωρούσαμε σημειωτόν...
Aπέμενε ακόμα μια μέρα στο ταξίδι μας και μετά από επιμονή μου, αποφασίστηκε να κάνουμε μια εκδρομή όλοι μαζί στο... εξωτερικό!
Στη γειτονική Ανδόρρα.
Τον ξενώνα μας στο Albi δεν τον είχα επιλέξει τυχαία. Τι κι αν βρισκόταν στην αντίπερα όχθη του ποταμού Tarn από το κέντρο της πόλης. Από το μπλακονάκι του απολάμβανες απρόσκοπτη θέα προς τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Albi.
Η παλιά πόλη του Albi αντικατοπτρίζει την κορύφωση της μεσαιωνικής αστικής αρχιτεκτονικής ήδη από τις απαραχές του 11ου αιώνα. Χτισμένη από τούβλο στο γνωστό κοκκινοπορτοκαλί της νότιας Γαλλίας αποτελεί ένα συνεκτικό και ομοιογενές σύνολο που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο στο πέρασμα των αιώνων. Εχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικης Κληρονιάς της UNESCO.
Πεζή καλύψαμε την απόσταση μέχρι το ιστορικό κέντρο περνώντας πάνω από τις ιστορικές γέφυρες του ποταμού.
Η πρώτη στάση μας έγινε στον καθεδρικό ναό Sainte Cécile, ένα αριστούργημα γοτθικού ρυθμού που χτίστηκε μεταξύ του 13ου και 15ου αιώνα, σαν επιβεβαίωση της παπικής εξουσίας μετά τις αναταραχές της αίρεσης των Καθαρών. Αυτοί ήταν μια θρησκευτική σέχτα με χριστιανικές ρίζες κι ανάμεικτα στοιχεία Γνωστικισμού και Μανιχαϊσμού, που τους κατέσφαξαν οι σταυροφόροι.
Λιτό ως γοτθικό είναι το εξωτερικό με το τουβλάκι, ωςτόσο υπάρχουν και κάποιες πινελιές ιταλικής τσαχπινιάς όπως η πόρτα Dominique de Florence και ο θόλος πανω απ’την είσοδο.
Αλλά τις εντυπώσεις κερδίζει το εσωτερικό του καθεδρικού, που αν και αμετανόητος βυζαντινολάτρης οφείλω να ομολογήσω πως με ενθουσίασε.
Δεν ήταν το τέμπλο σε επιδεικτικό γοτθικό στυλ, τα πολύχρωμα αγάλματα σκαλισμένα από καλλιτέχνες στη Βουργουνδία ή οι τοιχογραφίες με σκηνές της Κ.Διαθήκης ανάμεικτα με φιγούρες σταυροφόρων.
Ηταν η αναπαράσταση της “Τελικής Κρίσης” που κοσμεί το σύνολο του δυτικού τοίχου του καθεδρικού ναού μπροστά από το ιερό. Κόλαση και Παράδεισος, άγγελοι αλλά και δαιμόνια σ’όλες τις μορφές να κατασπαρασσουν τις σάρκες των αμαρτωλές. Έμπνευση που παρέπεμπε έντονα στον αγαπημένο μου Jeronymus Bosch, αλλά και σε αντίστοιχες απεικονίσεις βυζαντινής αγιογραφίας.
Δίπλα από τον Καθεδρικό βρίσκεται το τεράστιο και ομοίως οχυρωμένο παλάτι του πρώην επισκόπου, τώρα στεγάζει το υπέροχο Μουσείο Henri de Toulouse Lautrec.
Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για τον πασίγνωστο μετεμπρεσσιονιστή καλλιτέχνη που αποτύπωσε μοναδικά την παρισινή ζωή στα καμπαρέ της Μονμάρτης. Τέκνον του Albi, το μουσείο σήμερα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του.
Από το μουσείο βγήκαμε και σε μια εξωτερικό μπαλκόνι με θέα τους κήπους του πρώην επισκόπου (κακοπερνούσε), στον ποταμό Tarn και τη χιλιόχρονη γέφυρα Pont Vieux που είναι ακόμα σε χρήση.
Στη συνέχεια χαθήκαμε στα γοητευτικά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης του Albi, με τα παλιά σπίτια και τις εκκλησιές
Βρεθήκαμε έξω από το σπίτι που η επιγραφή δήλωνε ότι εκεί γεννήθηκε ο Henri de Toulouse Lautrec.
Παραδίπλα ήταν το εστιατόριο που ο φίλτατος συμφορουμίτης Traveller είχε συστήσει ανεπιφύλακτα να γευματίσουμε.
Το λοξοκοιτάξαμε... ψιλοάδειο.... είδαμε το κατάλογο..... ψιλοτσιμπημένο. Διαβεβαιώ ότι οι φρεσκοψημένες γεμιστές μπακέτες στο σαντουιτσάδικο μερικά μέτρα πιο κει, ήταν εξαίρετη εναλλακτική και φθηνή επιλογή. Μαζί μας πρέπει να συμφωνούσαν κι αρκετοί ντόπιοι. Καρφίτσα δεν έπεφτε....
Αργά το απόγευμα πια πήραμε το δρομο επιστροφής στο σπίτι των φίλων μας στην Toulouse. Ένα μαρτύριο λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις εισόδους της πόλης. Οι δρόμοι αφυκτιούσαν από κίνηση και προχωρούσαμε σημειωτόν...
Aπέμενε ακόμα μια μέρα στο ταξίδι μας και μετά από επιμονή μου, αποφασίστηκε να κάνουμε μια εκδρομή όλοι μαζί στο... εξωτερικό!
Στη γειτονική Ανδόρρα.
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αndorra
Τους ζάλισα τα αυτιά: : «Μα αφού πάμε που πάμε σε άλλο κράτος να μην διανυκτερεύσουμε κιόλας για να το απολαύσουμε καλύτερα»
Ο γάλλος φίλος μου με κοίταξε απορημένα και δήλωσε : “Μα δεν υπάρχει λόγος. Αλλά ότι αποφασίσει η πλειονότητα”
Ένοιωσα ολίγον σαν Ζωή Κωνσταντοπούλου, καθώς μειοψήφισα 3 προς 1.
Κι έτσι πουρνό πουρνό ξεκινήσαμε οδικώς προς τα Πυρηναία.
Από τα κυματιστά λιβάδια, σταδιακά το τοπίο άρχισε να γίνεται ορεινό και σταδιακά λόγω υψομέτρου και με αραιότερη βλάστηση.
Στο βάθος, ακριβώς πάνω στα σύνορα Ανδόρρας-Γαλλίας, ο φίλος μας υπέδειξε ένα τερατώδες πολύχρωμο κτήριο. “Εδώ έρχονται οι Γάλλοι για τα αφορολόγητα ψώνια τους”.
Μάλλον αυτό πρόδιδε και το κονβόϊ αυτοκινήτων που ακολουθούσαν την ίδια πορεία με μας αλλά λοξοδρομησαν λίγο πριν το τούνελ που μας οδηγούσε στην πρωτεύουσα της χώρας.
Με τις πρώτες εικόνες αρκούσε για να βγάλω σπυριά. Τεράστια σαλέ χειμερινών διακοπών ξεφύτρωναν παντού σαν μανιτάρια.
Η Andorra la Vella πρωτεύουσα του μικροσκοπικού κρατιδίου, βρισκόταν βαθειά μέσα σε μια κοιλάδα και παρά την πανοραμική άποψη μαζί με τα σπυριά μου σηκώθηκε κι η τρίχα.
Ένα συνονθύλευμα σύγχρονων κτηρίων, κίνηση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια σε μια φρενίτιδα αγορών. Παντού άκουγες ισπανικά, καταλανικά και γαλλικά.
Παράδεισος αφορολόγητων ειδών λοιπόν η Ανδόρρα κι εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του οφελίμου. Όμως άνθρακες ο θησαυρός. Κάθε τρίτο μαγαζί πούλαγε αρώματα ενώ τα ηλεκτρονικά / φωτογραφικά που πάντα κυνηγάω ήταν σε τιμές ανάλογες της Ελλάδας για να μην σχολιάσω την ποικιλία που στην πλειονότητα μου θύμιζε μαγαζιά στην Ομόνοια.
Πάνω κάτω λοιπόν στους εμπορικούς δρόμους, κάποια στιγμή το μεσημέρι αποδράσαμε από τη πρωτεύουσα και πήγαμε σ’ενα συμπαθητικό χωριουδάκι με τα σαλέ του, όπου σε μια ψησταριά επιδοθήκαμε σ’ένα όργιο κρεατοφαγίας. Ό,τι μου έχει μείνει θετικό από τη χώρα αυτή.
Είπα να φιλήσω τα χέρια των συνταξιδιωτών μου που δεν είχαν ενδώσει στην εμμονή μου να διανυκτερεύσουμε σ’αυτό το εκτρωματικό σκηνικό που ακούει στο όνομα Andorra la Vella.
Αφού χωνέψαμε και λιαστήκαμε πήραμε το δρόμο επιστροφής.
Στάση για φωτογράφηση έγινε μόνο σ’ενα πετρόχτιστο ξωκκλήσι, που φαινόταν ότι παλιότερο και γραφικότερο εντοπίσαμε στην διαδρομή.
Ξανατρυπώσαμε στο νεόδμητο πληρωτικό τουνελ που μας γλίτωσε από τις ορεινές διαδρομές και φουλαριστοί κυλίσαμε προς τα πάτρια εδάφη της Toulouse.
Αν ήμουν λάτρης των χειμερινών σπορ ίσως η Andorra να ήταν εναλλακτικός προορισμός για σκι στα Πυρηναία. Δυστυχως δεν είμαι, οπότε η χώρα, η πρωτεύουσά της, ακόμα και το ορεινό τοπίο της, ατυχώς έπιασαν τον απόλυτο πάτο της ταξιδιωτικής μου λίστας…
Ευτυχώς που ακόμα και σήμερα οι μνήμες του ταξιδιού ξυπνούν νοσταλγικά με την ανάμνηση των γραφικών χωριών του γαλλικού νότου.
Ένα ρομαντικό ταξίδι στο χρόνο...
Τους ζάλισα τα αυτιά: : «Μα αφού πάμε που πάμε σε άλλο κράτος να μην διανυκτερεύσουμε κιόλας για να το απολαύσουμε καλύτερα»
Ο γάλλος φίλος μου με κοίταξε απορημένα και δήλωσε : “Μα δεν υπάρχει λόγος. Αλλά ότι αποφασίσει η πλειονότητα”
Ένοιωσα ολίγον σαν Ζωή Κωνσταντοπούλου, καθώς μειοψήφισα 3 προς 1.
Κι έτσι πουρνό πουρνό ξεκινήσαμε οδικώς προς τα Πυρηναία.
Από τα κυματιστά λιβάδια, σταδιακά το τοπίο άρχισε να γίνεται ορεινό και σταδιακά λόγω υψομέτρου και με αραιότερη βλάστηση.
Στο βάθος, ακριβώς πάνω στα σύνορα Ανδόρρας-Γαλλίας, ο φίλος μας υπέδειξε ένα τερατώδες πολύχρωμο κτήριο. “Εδώ έρχονται οι Γάλλοι για τα αφορολόγητα ψώνια τους”.
Μάλλον αυτό πρόδιδε και το κονβόϊ αυτοκινήτων που ακολουθούσαν την ίδια πορεία με μας αλλά λοξοδρομησαν λίγο πριν το τούνελ που μας οδηγούσε στην πρωτεύουσα της χώρας.
Με τις πρώτες εικόνες αρκούσε για να βγάλω σπυριά. Τεράστια σαλέ χειμερινών διακοπών ξεφύτρωναν παντού σαν μανιτάρια.
Η Andorra la Vella πρωτεύουσα του μικροσκοπικού κρατιδίου, βρισκόταν βαθειά μέσα σε μια κοιλάδα και παρά την πανοραμική άποψη μαζί με τα σπυριά μου σηκώθηκε κι η τρίχα.
Ένα συνονθύλευμα σύγχρονων κτηρίων, κίνηση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια σε μια φρενίτιδα αγορών. Παντού άκουγες ισπανικά, καταλανικά και γαλλικά.
Παράδεισος αφορολόγητων ειδών λοιπόν η Ανδόρρα κι εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του οφελίμου. Όμως άνθρακες ο θησαυρός. Κάθε τρίτο μαγαζί πούλαγε αρώματα ενώ τα ηλεκτρονικά / φωτογραφικά που πάντα κυνηγάω ήταν σε τιμές ανάλογες της Ελλάδας για να μην σχολιάσω την ποικιλία που στην πλειονότητα μου θύμιζε μαγαζιά στην Ομόνοια.
Πάνω κάτω λοιπόν στους εμπορικούς δρόμους, κάποια στιγμή το μεσημέρι αποδράσαμε από τη πρωτεύουσα και πήγαμε σ’ενα συμπαθητικό χωριουδάκι με τα σαλέ του, όπου σε μια ψησταριά επιδοθήκαμε σ’ένα όργιο κρεατοφαγίας. Ό,τι μου έχει μείνει θετικό από τη χώρα αυτή.
Είπα να φιλήσω τα χέρια των συνταξιδιωτών μου που δεν είχαν ενδώσει στην εμμονή μου να διανυκτερεύσουμε σ’αυτό το εκτρωματικό σκηνικό που ακούει στο όνομα Andorra la Vella.
Αφού χωνέψαμε και λιαστήκαμε πήραμε το δρόμο επιστροφής.
Στάση για φωτογράφηση έγινε μόνο σ’ενα πετρόχτιστο ξωκκλήσι, που φαινόταν ότι παλιότερο και γραφικότερο εντοπίσαμε στην διαδρομή.
Ξανατρυπώσαμε στο νεόδμητο πληρωτικό τουνελ που μας γλίτωσε από τις ορεινές διαδρομές και φουλαριστοί κυλίσαμε προς τα πάτρια εδάφη της Toulouse.
Αν ήμουν λάτρης των χειμερινών σπορ ίσως η Andorra να ήταν εναλλακτικός προορισμός για σκι στα Πυρηναία. Δυστυχως δεν είμαι, οπότε η χώρα, η πρωτεύουσά της, ακόμα και το ορεινό τοπίο της, ατυχώς έπιασαν τον απόλυτο πάτο της ταξιδιωτικής μου λίστας…
Ευτυχώς που ακόμα και σήμερα οι μνήμες του ταξιδιού ξυπνούν νοσταλγικά με την ανάμνηση των γραφικών χωριών του γαλλικού νότου.
Ένα ρομαντικό ταξίδι στο χρόνο...
- ΤΕΛΟΣ -
Last edited:
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
tres belle η ιστορία Παναγιώτη. Merci
Ποιά έχει σειρά? Η Αλαπούτσα?
Και μιας και ανέφερες τον Toulouse Lautrec...
Ποιά έχει σειρά? Η Αλαπούτσα?
Και μιας και ανέφερες τον Toulouse Lautrec...
Εκπομπές Travelstories
