Ανδόρρα Γαλλία Mια πάπια, μα ποιά πάπια; Mια πάπια απ’τη Dordogne!

[hydronetta]

Μα τι τέλειες φωτογραφίες είναι αυτές?Τι μηχανη έχεις?

Sony NEX-5N κι ο travelogatos την Canon 60D. Όμως το θέμα είναι ότι μετά από συμβουλή του φίλτατου συμφορουμίτη Sokrati τράβηξα σε raw κι όχι σε jpeg και μετά τις επεξεργάστηκα πρόχειρα στο προγραμμα DxO πριν τις μετατρέψω στις τελικές jpeg. Κοινώς μια μαϊμουδιά, αλλά μέσω αυτής της διαδικασίας μπορείς να έχεις ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα. Επίσης τραβάω σε 16:9 καθώς όλες οι νεώτερες οθόνες πλέον έχουν αυτή την αναλογία και είναι καλύτερο το αποτέλεσμα όταν τις προβάλω

 

[giannismits]

Sony NEX-5N κι ο travelogatos την Canon 60D. Όμως το θέμα είναι ότι μετά από συμβουλή του φίλτατου συμφορουμίτη Sokrati τράβηξα σε raw κι όχι σε jpeg και μετά τις επεξεργάστηκα πρόχειρα στο προγραμμα DxO πριν τις μετατρέψω στις τελικές jpeg. Κοινώς μια μαϊμουδιά, αλλά μέσω αυτής της διαδικασίας μπορείς να έχεις ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα. Επίσης τραβάω σε 16:9 καθώς όλες οι νεώτερες οθόνες πλέον έχουν αυτή την αναλογία και είναι καλύτερο το αποτέλεσμα όταν τις προβάλω

Κι εγώ πλεον σε 16:9 τραβάω.Αρχεία raw μόνο οι dslr έχουν ε?Εγώ χρησιμοποιώ το raw σαν πρόγραμμα μέσα απο το photoshop.

Οπως και να έχει φοβερές οι φωτογραφιές και φυσικά η ιστορία.Ομολογώ ότι ήξερα ελάχιστα γιαυτά τα μέρη.
Την διάβαζα και συγχρόνως έβλεπα ή μάλλον άκουγα ΕΣΚ 2012!Και έδεσε το γλυκό!

 

[hydronetta]

Κι εγώ πλεον σε 16:9 τραβάω.Αρχεία raw μόνο οι dslr έχουν ε?Εγώ χρησιμοποιώ το raw σαν πρόγραμμα μέσα απο το photoshop.
Οπως και να έχει φοβερές οι φωτογραφιές και φυσικά η ιστορία.Ομολογώ ότι ήξερα ελάχιστα γιαυτά τα μέρη.
Την διάβαζα και συγχρόνως έβλεπα ή μάλλον άκουγα ΕΣΚ 2012!Και έδεσε το γλυκό!

Εύγε για το ΕΣΚ! Ο γάλλος φίλος μου ήταν έξαλλος που οι Ευρωπαίοι αγνόησαν εντελώς την Angun...
Raw τραβάνε και κάποια καλά μοντέλα μικρότερων μηχανών. Η NEX-5N είναι mirrorless και δεν έχει τον όγκο μιας dslr και μπορείς να αλλάζεις φακούς. Τo raw λειτουργεί περίπου σαν αρνητικό, είναι ασυμπίεστο αρχείο (τεράστιο 25ΜΒ) αλλά μπορείς να το διαχειριστείς όπως θες. Εμένα σε πολλές περιπτώσεις από λάθος άλλαζε η έκθεση ή η ισορροπία λευκού αλλά δεν είχα άγχος γιατί σε τέτοια αρχεία διορθώνεται αυτοματα. Επίσης διορθώνεις παραμορφώσεις φακού, vignetting, color abberations (δεν είναι κινέζικα) καθώς επίσης να φωτίσεις σκοτεινά ή να σκoτεινιάσεις φωτεινά μέρη αναδεικνύοντας τη φωτογραφία σου. Αυτά δεν γίνονται τόσο καλά σε jpeg

 

[giannismits]

Εύγε για το ΕΣΚ! Ο γάλλος φίλος μου ήταν έξαλλος που οι Ευρωπαίοι αγνόησαν εντελώς την Angun...
Raw τραβάνε και κάποια καλά μοντέλα μικρότερων μηχανών. Η NEX-5N είναι mirrorless και δεν έχει τον όγκο μιας dslr και μπορείς να αλλάζεις φακούς. Τo raw λειτουργεί περίπου σαν αρνητικό, είναι ασυμπίεστο αρχείο (τεράστιο 25ΜΒ) αλλά μπορείς να το διαχειριστείς όπως θες. Εμένα σε πολλές περιπτώσεις από λάθος άλλαζε η έκθεση ή η ισορροπία λευκού αλλά δεν είχα άγχος γιατί σε τέτοια αρχεία διορθώνεται αυτοματα. Επίσης διορθώνεις παραμορφώσεις φακού, vignetting, color abberations (δεν είναι κινέζικα) καθώς επίσης να φωτίσεις σκοτεινά ή να σκoτεινιάσεις φωτεινά μέρη αναδεικνύοντας τη φωτογραφία σου. Αυτά δεν γίνονται τόσο καλά σε jpeg

Thanks!Nα και κατι που έμαθα.Αν και ξέρω καποια πράγματα γενικά τετοιές λεπτομέρεις δεν τις ήξερα.
Έγώ έχω φίλο κολλητό το photoshop οπότε όλες οι βελτιώσεις γίνονται απο κει.Κάνει θαύματα.Ακόμα και τις μέτριες τις κάνει σούπερ επαγγελματικές.Αρκεί βέβαια να έχεις γνώση.

Βλέπω στο google αυτα τα μέρη που πήγες.Πραγματικά πανέμορφη περιοχή.Καλά έκανες λοιπόν και πήγες και έβαλες στην άκρη την κρίση.Μια ανανέωση θα την είχες

 

[hydronetta]

.Μια ανανέωση θα την είχες

Μια κούραση να λες γιατί εκτός Τουλούζης το πρόγραμμα δεν ήταν χαλαρό. Επέστρεψα στο σπιτάκι μου με ανακούφιση (λες να γερνάω;;;

 

[giannismits]

Μια κούραση να λες γιατί εκτός Τουλούζης το πρόγραμμα δεν ήταν χαλαρό. Επέστρεψα στο σπιτάκι μου με ανακούφιση (λες να γερνάω;;;

Ε αυτά πάνε μαζι.Και ανανέωση και κούραση.Ισχύει για όλες τις ηλικίεςΟπότε μη το σκέφτεσαι αυτό!

 

[KIKI]

Παναγιωτη πολυ μου αρέσει η ιστορία σου και ας μην έχει μπιχλα !

 

[hydronetta]

Rocamadour και τα όμορφα χωριά τoυ Lot (Mέρος 1)

Με την αυγούλα και σύμμαχο έναν πεντακάθαρο ουρανό (εν αντιθέσει με την γκριζάδα της προηγούμενης μέρας) παραλάβαμε το αυτοκίνητο και ξεχυθήκαμε στους αυτοκινητόδρομους της Γαλλίας με προορισμό τα «πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» αρχικά στη περιοχή του Lot. Η οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο έχει τα καλά (κερδίζεις σε χρόνο καταπίνοντας τα χιλιόμετρα) αλλά και τα άσχημά της (δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις από τη θέα που βλέπεις και κοστίζει ο κούκος αηδόνι σε διόδια).

Χρειάστηκε σχεδόν μια ώρα και κάτι για να εγκαταλείψουμε τον αυτοκινητόδρομο και να χαθούμε στους επαρχιακούς δρόμους του Εθνικού Πάρκου Causses du Quercy. Μέσα σε πυκνή βλάστηση πήραμε τους φιδογυριστούς δρόμους, ώσπου σε μια κατηφόρα το GPS μας ανακοίνωσε ότι ήμασταν μια ανάσα από τον πρώτο μας προορισμό. Κι η αλήθεια, σε μια αριστερή στροφή με μιας αναφωνήσαμε: «ωωωωωωωω» απ’αυτό που αντικρύσαμε.
Μπροστά μας απλωνόταν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το χωριό Saint Cirq Lapopie. Σκαρφαλωμένο σ’ένα βράχο πάνω από τον ποταμό Lot δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα ωραιότερα των ωραιοτέρων χωριών της Γαλλίας και δυστυχώς εκ των τουριστικότερων.

Το τελευταίο το ζήσαμε στο πετσί μας κάνοντας διαδρομές γύρω από το χωριό αναζητώντας ένα δωρεάν χώρο στάθμευσης (πράγμα αδιανόητο) για να αναγκαστούμε τελικά να παρκάρουμε στο κοντινότερο σταθμό με χρέωση (ας όψεται η χωλότητά μου).
Το χωριό έχει ερείπια από 3 πύργους, ενώ σε περίοπτη θέση δεσπόζει η ρωμανική εκκλησία του 15ου αιώνα. Η πληθώρα των κάστρων σε ένα τόσο μικρό μέρος προδίδει την σπουδαιότητα που είχε στο μεσαίωνα καθώς ήταν έδρα τεσσάρων φεουδαρχικών δυναστειών. Το χωριό βρίσκεται στο διάβα ενός από τα σημαντικότερα μονοπάτια προσκυνήματος στο Santiago de Compostela και έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τις Σταυροφορίες, τον Εκατονταετή πόλεμο (1337-1453 μΧ) και γενικά σε όποιες δραστηριότητες εμπλέκονταν σιδερόφρακτοι πολεμόχαροι ιππότες .
Αφήσαμε τα πλήθη να πάρουν τον εύκολο δρόμο προς το χωριό και μεις προχωρήσαμε στη κατωφέρεια για να εισέλθουμε μέσω μιας από τις πέτρινες πύλες του χωριού.

Ανηφορίσαμε μέσα από τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού που περιέχουν ένα υπέροχο μείγμα από μεσαιωνικά σπίτια - κάποια σε στυλ colombage (μη βάζει πονηρά το μυαλό σας, εννοεί ξύλινα κατά το ήμισυ) και κάποια πέτρινα, με μικρούς κήπους, παρτέρια ή γλάστρες κατάφορτες από λουλούδια.

Φθάνοντας στο κέντρο του χωριού επισκεφθήκαμε αρχικά το αδιάφορο εσωτερικό της εκκλησίας, για να αναρριχηθούμε στη συνέχεια στα ερείπια των κάστρων όπου προσφέρεται άπλετη θέα στο χωριό και την κοιλάδα του Lot. Κάτω από το χωριό, δίπλα στο ποτάμι υπάρχουν παλιοί μύλοι που μαρτυρούν τη δραστηριότητα του χωριού στους αιώνες που πέρασαν.

Το Saint Cirq Lapopie είναι σήμερα πατρίδα πολλών καλλιτεχνών, μια τάση που ξεκίνησε ίσως ο σουρρεαλιστής συγγραφέας και ποιητής Andre Breton όταν έφτιαξε εδώ το σπίτι του.

Τip: Επισκεφθείτε το χωριό πρωινή ώρα. Φωτίζεται καλύτερα με την ανατολή του ηλίου. Όσο πιο νωρίς δε, τόσο θα αποφύγετε τις ορδές των τουριστών. Πριν την ανάβαση στο κάστρο υπάρχει το office de tourisme που μπορείτε να πάρετε τους απαραίτητους χάρτες.

Eγκαταλείψαμε ομολογουμένως μαγεμένοι το Saint Cirq Lapopie, αφήνοντας τους τουρίστες να έχουν κατακλύσει τα εστιατόρια του χωριού (ήταν 12 το μεσημέρι, ώρα γεύματος) βάζοντας τη πυξίδα με κατεύθυνση Rocamadour που ήταν ο προγραμματισμένος επόμενος σταθμός. Το τοπίο είχε ενδιαφέρουσες εναλλαγές ενίοτε με ασβεστολιθικούς βράχους να επικρέμονται επί του οδοστρώματος.

Στη διαδρομή ο συνοδοιπόρος μου άρχισε τη μουρμούρα γιατί δεν ήπιε με το ραχάτι του και με φόντο το Saint Cirq Lapopie το δεκατιανό καφεδάκι του κι έτσι εναγωνίως αρχίσαμε με ψάχνουμε πού, μέσα στο καταμεσήμερο, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια τονωτική ένεση καφεϊνης σαν χαλάρωση στην πολύωρη οδήγηση.

Σταματήσαμε όλως τυχαίως σ’ένα χωριό (του οποίου το όνομα δεν καταχωρήθηκε στον σκληρό του εγκεφάλου μου) και το οποίο μέσα στο καταμεσήμερο ήταν βουλιαγμένο σε νεκρική σιγή.
Σε αναζήτηση ενός καφενείου ξαφνικά μπροστά μας ξεφύτρωσαν τα ερείπια ενός παλιού αββαείου. Τα λείψανα των αψίδων, το παμπάλαιο δάπεδο, η απουσίας οροφής με τον καταγάλανο ουρανό να φωτίζει το εσωτερικό του, η απουσία οιουδήποτε άλλου επισκέπτη δημιουργούσαν μυστηριακή ατμόσφαιρα αρκετή για ένα crescendo ταξιδιωτικού παραληρήματος για το αναπάντεχο εύρημά μου.

Το χωριό απεδείχθει τελικά αρκούντως τουριστικό για να έχει ανοιχτά 2 εστιατόρια κι ένα καφενείο ώστε να πιούμε τελικά το πολυπόθητο καφεδάκι μας.

Φθάσαμε στο κατάλυμά μας (La Noyeraie, 75 ευρώ με πρωινό) κατά το μεσημέρι για να διαπιστώσουμε ότι σύμφωνα με τις οδηγίες η reception άνοιγε τις πύλες της αυστηρά στις 4μμ. Συμφωνήσαμε να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας στο αδιάφορο πάρκινγκ αλλά να κάνουμε τη πρώτη μας γνωριμία με το γειτονικό Rocamadour.
Φθάνοντας στο πλάτωμα με την πανοραμική θέα του Rocamadour (θα δείτε τι εννοώ στο επόμενο κεφάλαιο) κι αφού αναφωνήσαμε εκ νέου «ωωωωωω», διαπιστώσαμε ότι το μεσημεριανό φως δεν συνέβαλε στη καλή φωτογράφηση, μιας και ο ήλιος ήταν κόντρα προς το οπτικό μας πεδίο. Είχαμε όμως ροκανίσει αρκετό χρόνο για να επιστρέψουμε και να τακτοποιηθούμε στο ξενώνα μας. Τροποποιώντας το πρόγραμμα αποφασίσαμε να επισκεφθούμε όσα περισσότερα χωριά στη περιοχή μπορούσαμε μέχρι να δύσει ο ήλιος.

Στάση πρώτη λοιπόν, στο δρόμο των ωραιότερων γαλλικών χωριών της κοιλάδας του Lot, μετά από 18 χλμ, το χωριό Autoire.
Το μικρούτσικο αυτό χωριό στις παρυφές του οροπεδίου, έχει κάποια ελκυστικά σπίτια και επαύλεις του 16ου και 17ου αιώνα χτισμένα στο τοπικό μελί χρώμα της πέτρας και θεωρείται ότι ελάχιστα έχει αλλάξει στα διάβα των αιώνων.
Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ένα συντριβάνι που αναφέρεται ότι το στολίζουν με λουλούδια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ σε απόσταση ανάσας βρίσκεται η λιτή αλλά αρμονική εκκλησία του St Pierre.

Τip: Η επίσκεψη απαιτεί ελάχιστο χρόνο καθώς το χωριό είναι μικρό. Φωτογραφικά το αναδεικνύει περισσότερο το πρωινό φως. Η ιδιαιτερότητά του σε σχέση με όσα άλλα χωριά επισκεφθήκαμε είναι ότι ο δρόμος περνά μέσα από κέντρο του χωριού κι όχι περιμετρικά του με αποτέλεσμα να χάνει την ατμοσφαιρικότητά του (κοινώς μπορείτε να το παρακάμψετε).


Eπόμενη στάση το χωριό Loubressac.
Φωλιασμένο στη κορφή ενός λόφου απολαμβάνει απεριόριστη θέα προς τη κοιλάδα του ποταμού Dordogne και κατ’εμέ είναι ο μόνος λόγος να το επισκεφθεί κανείς, καθώς αισθητικά δεν με κέρδισε ιδιαίτερα. Ξεκινώντας από μια όμορφη κεντρική πλατεία, όπου παρκάραμε άνευ προβλήματος, κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στα στενά δρομάκια του με τα μεσαιωνικά σπίτια και το πύργο του (ατυχώς μη ανοικτό για το κοινό).

Εκτός ένα από τα ομορφότερα χωριά της Γαλλίας, το Loubressac έχει επίσης χαρακτηριστεί ως «village fleuri » (ανθισμένο χωριό) για τα πολύχρωμα λουλούδια που κοσμούν τις αυλές και τα μπαλκόνια. Ατυχώς μάλλον, γιατί αφού κέρδισαν τον επίζηλο τίτλο το γεωπονικό ενδιαφέρον των κατοίκων θα πρέπει να ατόνισε. Λουλούδια δεν είδαμε πολλά κι όσα υπήρχαν ήθελαν επειγόντως φροντίδα.

Ένα από τα κάστρα της περιοχής που μπορεί να επισκεφθεί κανείς​

Τip: Και να μην το επισκεφθείτε δεν θα χάσετε. Πάρκινγκ βρήκαμε στη πλατεία και χωρίς χρέωση.

Ο ήλιος πια έτεινε στη δύση του όταν φτάσαμε στο τελευταίο χωριό της ημέρας, το Carennac στις όχθες του ποταμού Dordogne.
Ομολογώ ότι ήταν ένας θαυμάσιος επίλογος για τη μέρα, γιατί από τα 3 χωριά που επισκεφθήκαμε εκείνο το απόγευμα ήταν το πιο γραφικό κι ατμοσφαιρικό. Οι φωτογραφικές μας μηχανές λάτρεψαν τη φωτογένειά του.
Το χωριό υπήρχε ήδη από τον 11ο αιώνα, αν και η ιστορία του χρονολογείται από την νεολιθική εποχή.

Την ώρα που φτάσαμε τα δρομάκια ήταν σχεδόν ερημικά, ένα δυό εστιατόρια σέρβιραν τους λιγοστούς πελάτες κι όλα ήταν αφημένα σε μια γλυκειά ηρεμία. Οι λάμπες του δρόμου που σιγά σιγά άρχισαν ν’ανάβουν προσέδωσαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα σχεδόν θεατρική.

​

Σαν επισκέπτες στο Carennac θα θαυμάσετε την έξοχη γλυπτή αναπαράσταση στην είσοδο του ναού Saint Peters που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, τα μεσαιωνικά μοναστήρια τριγύρω, αλλά και τα υπέροχα παμπάλαια πέτρινα σπίτια στο τοπικό λευκοκίτρινο χρώμα με τις γαρδένιες να διακοσμούν τα παράθυρα και τα μπαλκόνια.

Η μικρή γέφυρα του χωριού είναι κι αυτή μια μικρή γραφική νότα στη μαγεία του μέρους.​

Το Carennac μεγοήτευσε. Ίσως γιατί ήταν η ώρα της μέρας γλυκειά χωρίς τις σκληρές σκιές του ήλιου, ίσως γιατί είμασταν σχεδόν οι μοναδικοί επισκέπτες, ίσως γιατί πραγματικά το μέρος κρύβει μια γνήσια ομορφιά σαν ολότητα αλλά και στις μικρές του λεπτομέρειες: Ένα δρομάκι. Ένα παράθυρο. Μια πολύχρωμη γλάστρα αντικρυστά στον παμπάλαιο τοίχο. Χωρίς την κακογουστιά των σουβενιρομάγαζων να διαταράσσει την αυθεντικότητά του.

Ήταν ένα σκηνικό κι εμείς οι θεατές...

Τip: Αν δεν το επισκεφθείτε... θα χάσετε. Προτιμήστε αργά το απόγευμα να έχουν εξαφανιστεί όλοι. Το πάρκινγκ είναι δωρεάν.

Επιστρέψαμε στο Rocamadour για μια βραδυνή βόλτα στο μοναδικό του σοκάκι(!!) μεπροοπτική να δειπνήσουμε. Με το στομάχι μου όμως κόμπο από το κρύωμα που άρπαξα, δεν είχα όρεξη ούτε μυρωδιά να πάρω από γαλλική κουζίνα. Κι έτσι εκείνο το βράδυ ο συνοδοιπόρος μου αρκέστηκε στα εδέσματα που είχαμε ανεφοδιαστεί στη διαδρομή με το φόβο ότι πολύ πιθανό την ώρα που θα επιστρέψουμε στη βάσημας να μη βρούμε τίποτε ανοικτό.

Ο φόβος μεν δεν επιβεβαιώθηκε, όμως τα εδέσματα δεν πήγαν στράφι!

 

[YBONNH]

Υπεροχο!!! Λατρευω τις καμαρες, και τα ξυλινα δοκαρια, και τα στενα δρομακια.

 

[Classical Dancer]

Φ-Α-Ν-Τ-Α-Σ-Τ-Ι-Κ-Α !!!

 

[Katerina2006]

Πολύ όμορφη αφήγηση!

 

[hydronetta]

Rocamadour και τα όμορφα χωριά τoυ Lot (Mέρος 2)

To πρωινό δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Βαρύς λίγο ο ουρανός με μια υποψία ψιλόβροχου να επικρέμεται επί των κεφαλών μας. Μέχρι να καταβροχθίσουμε όμως το περιποιημένο πρωινό (οι γάλλοι δεν σερβίρουν αλμυρά: τυριά, αλλαντικά κλπ) ο καιρός αποφάσισε να μας κάνει το χατήρι να μην αρχίσει τα δακρύβρεχτα τερτίπια του.

Για μια ακόμα φορά η θέα του Rocamadour επέσυρε κύματα θαυμασμού και έναν καταιγισμό ψηφιακών κλικ από τις μηχανές μας: οι ευρυγώνιοι φακοί εναλλάσσονταν με τους τηλεφακούς και το κοντερ των ψηφιακών φωτογραφιών μετρούσε ανιλεώς. Τόσο που μ’ έπιασε πονοκέφαλος στην επιστροφή κάνοντας διαλογή ποιά λήψη είναι η καλύτερη. Υποψιάζομαι ότι ο Τοlkien όταν φαντάζονταν την Minas Tirith κάτι από το Rocamadour είχε κατά νου.

Η παράδοση λέει ότι το Rocamadour πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του πρώτου προσκυνήματος, τον St Amadour, που διέφυγε με την σύζυγό του από την Παλαιστίνη και καθοδηγούμενοι από έναν άγγελο έφθασαν στις ακτές της Γαλλίας. Εκεί λίγο πριν το θάνατό του έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Ευλογημένης Παρθένου. Κατά πόσο ο θρύλος έχει ιστορική βάση, καθώς χάνεται στα βάθη των πρωτοχριστιανικών χρόνων, παραμένει σημείο τριβής μεταξύ των μελετητών. Τo Rocamadour στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε λόγω των πολέμων και της Γαλλικής Επανάστασης την απόλυτη εγκατάλειψη. Ανέκαμψε στα μέσα του 19ου αιώνα για να γίνει σήμερα ο απόλυτος τουριστικός προορισμός στη Νότια Γαλλία για προσκυνητές και τουρίστες: ένα χωριό 600 ψυχών, υποδέχεται πάνω από 1,000,000 επισκέπτες ετησίως! Τόση είναι η εξωπραγματική θεατρικότητά του, που αυτόματα σε συνεπαίρνει σε σκηνικά αλλοτινά.

Πρακτικά είναι μια σταλιά μέρος:
Ένας μοναδικός δρόμος με μεσαιωνικά σπίτια εκατέρωθεν, πολλά εκ των οποίων έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια ή εκλεπτυσμένα τουριστικά μαγαζιά. Η πλειονότητα των τελευταίων είναι delicatessen όπου πρωταγωνιστούν το τοπικό βρωμερό κατσικίσιο τυρί προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης παρακαλώ και το foie gras.

Στο χωριό εισέρχεται κανείς μέσω δύο πετρόχτιστων πυλών: την Porte du Figuier και την Porte Salmon

Tα 216 σκαλιά της Grand Escalier οδηγούν στα ιερά προσκυνήματα που επικρέμονται του χωριού. Τα ίδια αυτά σκαλιά, οι ευσεβείς προσκυνητές του μεσαίωνα τα ανέβαιναν γονυπετείς για να προσκυνήσουν το άγαλμα της Μαύρης Παναγιάς που θεωρείται ότι σκάλισε ο St Amadour.
Το σύμπλεγμα των προσκυνημάτων γύρω από μια μικρή αυλή και σε διάφορα επίπεδα περιλαμβάνει το Chapelle Notre Dame με την Μαύρη Παναγία (κτίσμα του 1479), την βασιλική του St-Saveur, το παρεκκλήσιο του St Michel, το παλάτι των Επισκόπων και άλλα τρία εκκλησάκια.

Tο σκηνικό ολοκληρώνεται με το κάστρο στην κορφή του χωριού ακριβώς στο επίπεδο του οροπεδίου όπου και προσφέρεται θέα προς το υποκείμενο χωριό (το αποθανατήσαμε μεν , δεν το επισκεφθήκαμε δε)

Τips: H πανοραμική φωτογραφία απαιτεί πρωινή επίσκεψη. Το πώς κανείς θα ξεναγηθεί σε ένα χωριό 3 επιπέδων είναι θέμα επιλογών: ή επιστρατεύει τις φυσικές του αντοχές ανηφορίζοντας την Grand Escalier και μετά προς το κάστρο ή θα πάρει το ασανσέρ (που λειτουργεί μέχρι το απόγευμα) ή το τουριστικό τρενάκι. Εμείς επιλέξαμε τη δεύτερη λύση. Parking δωρεάν θα βρείτε έξω από το κάστρο και στη ρεματιά κάτω από το χωριό. Χάρτες διαθέσιμοι από τα office de tourisme (τόσο εντός του χωριού όσο και στο πλάτωμα όπου υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια πριν τη κάθοδο προς το χωριό).


Είχε σχεδόν φτάσει μεσημέρι όταν πήραμε το δρόμο βορειοανατολικά προς το κοντινό Gouffre de Padirac (ελληνιστί Χάσμα του Παντιράκ) το οποίο «με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος τό’χει ζώσει». Λέγεται ότι δημιουργήθηκε από τον Διάβολο με σκοπό να σκανδαλίσει τον Άγιο Μαρτίνο, προκαλώντας τον να υπερπηδήσει την 35 μέτρων διάμετρο του χάσματος με αντάλλαγμα τις ψυχές των χωρικών που έπαιρναν την άγουσα προς τα καζάνια της κολάσεως. Το μουλάρι του αγίου απεδείχθει πραγματικό αραβικό άτι ολυμπιακών προδιαγραφών καθώς ωθούμενο απο τη πίστη του Αγίου έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε στην άλλη άκρη του χάσματος. Ο Διάβολος νικημένος και θυμωμένος εξαφανίστηκε στα βάθη του σπηλαίου.

Το πρώτο συνεπώς που αντικρύζει ο επισκέπτης είναι αυτό το ευγεμέθες ολοστρόγγυλο χάσμα που χάνεται κοντά 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Πληρώνοντας χωρίς να υποστούμε ιδιαίτερη καθυστέρηση στην αναμονή το εισιτήριο (κοντά 10 ευρώ) αποφασίσαμε να κατέλθουμε στα βάθη του σπηλαίου τεμπέλικα, χρησιμοποιώντας τον ανελκυστήρα που χρονολογείται από το 1930 (γεγονός που αποδεικνύει την πρώιμη τουριστική αξιοποίηση του σπηλαίου και την δημοφιλία του καθώς πάνω από 350,000 άτομα το επισκέπτονται ετησίως).
Οντας στα έγκατα του χάσματος μετά από μια σύντομη πορεία φθάσαμε σ’ένα σημείο όπου σε παραλαμβάνει βάρκα για να διαπλεύσεις το υπόγειο ποτάμι. Γλώσσα δεν έβαλε μέσα του ο βαρκάρης που εκτελούσε και χρέη ξεναγού (ατυχώς όμως μόνο στην γαλλικήν) κι έτσι απομείναμε να θαυμάζουμε τους σταλακτίτες, κάποιοι εκ των οποίων αρκετά εντυπωσιακοί σε μέγεθος.

photo by travelogatos​

Στην αντίπερα όχθη μας παρέλαβε άλλη ξεναγός (αυτή είχε τη δυνατότητα να μας κάνει μια περίληψη στα αγγλικά όσων έλεγε). Το highlight ήταν η εντυπωσιακή αίθουσα Grand Dome ύψους 94 μέτρων (και μόλις 10 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους) με τις υπόγειες λίμνες και τους μοναδικούς σχηματισμούς σταλακτιτών και σταλαγμιτών. Λέγεται ότι μόλις 2 χλμ από τα 40 του σπηλαίου είναι προς τουριστική αξιοποίηση!

photos by travelogatos​

Μόνη παραφωνία, η εμμονή των ξεναγών ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση, γεγονός που έκανε τον συνοδοιπόρο μου να τραβά πλάνα στα κρυφά σαν παπαράτσι. Προσωπικά θα πρότεινα να μην μπείτε καν στο κόπο, αλλά να απολαύσετε το σπήλαιο. Στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές και εξαιρετικές φωτογραφίες.

Ακολουθήσαμε το δρόμο βορειότερα στο διαμέρισμα Limousin όπου μετά από 32 χλμ μέσα σε εναλλαγές δασών με καλλιεργήσιμες εκτάσεις ξεπρόβαλε στα μάτια μας ο επόμενος σταθμός μας. Το πανέμορφο χωριό Turenne πουχρονολογείται από τον 13ο-16ο αιώνα και είναι σκαρφαλωμένο στην κορφή ενός λόφου. Σαν αποκαλύφθηκε στα μάτια μας κάτω από το λαμπερό μεσημεριανό φώς απέκτησε διαστάσεις παραμυθιού και επέσυρε κι αυτό τα γνωστά επιφωνήματα.

Σεβαστήκαμε τις ταμπέλες και παρκάραμε εκτός του χωριού, κακώς βέβαια γιατί τα σοκάκια του χωριού ήταν ανηφορικά. Κατά το ελληνικό αλλά και πολλών άλλων εθνικοτήτων παράδειγμα, θα μπορούσαμε να είχαμε βρει μια θεσούλα εντός του κέντρου.
Αυτό που δεσπόζει με τη πρώτη ματιά είναι οι πύργοι της Turenne στο ψηλότερο σημείο του χωριού κυκλωμένοι από τείχη. Ο κυκλικός πύργος César είναι του 12ου αιώνα, ενώ ο τετράγωνος πύργος που δεσπόζει στο οπτικόπεδίο σαν περιδιαβαίνεις στα σοκάκια του χωριού είναι νεώτερος κατά 100 χρόνια.

Πήραμε την ανωφέρεια μέσα από υπέροχα σπίτια του 15ου και 16ου αιώνα, βρεθήκαμε στην πλατεία όπου υπάρχει το δημαρχείο του χωριού όπου ήπιαμε το κλασσικό καφέ μας, επισκεφθήκαμε την εκκλησία του χωριού και καταλήξαμε στους πρόποδες του κάστρου απολαμβάνοντας τη θέα προς τη γαλλική ύπαιθρο και τις σκεπές των σπιτιών του χωριού. Οι πύργοι και ο κήπος που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα εντός των τειχών είναι επισκέψιμοι, εμείς όμως ξέπνοοι από την ανηφόρα δεν το αποφασίσαμε.

H Τurenne διαθέτει ανόθευτη γοητεία που σε συνδυασμό με την προνομιούχο θέση της μας επέτρεψε να την απολαύσουμε παρά τον καυτό ήλιο του μεσημεριού και ομολογουμένως μας άφησε άριστες εντυπώσεις.

Τip: Εφοδιαστείτε με καλά παπούτσια γιατί έχει αρκετές ανηφόρες και κατηφόρες. Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα.


Μόλις 10 χλμανατολικά, χωρίζουντην Turenne από το επόμενο «ωραιότερο χωριό της Γαλλίας», το Collonges-la-Rouge, όμως η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Ενώ η Turenne ήταν σχεδόν έρημη από επισκέπτες, το Collonges-la-Rouge ήταν η επιτομή του μαζικού τουρισμού και των συμπαραμαρτούντων αυτού. Η μοναδικότητα και η δημοφιλία του Collonges έγκειται στο ότι όλα σχεδόν τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα με την τοπική πέτρα σε κατακόκκινο χρώμα! Κι αυτό είναι αρκετό για να συρρέουν πούλμαν και αμέτρητα ΙΧ (ως αποτέλεσμα το parking εδώ δεν είναι δωρεάν ).

Το χωριό έχει ιστορία από τον 8ο αιώνα και αναπτύχθηκε σταδιακά γύρω από μια εκκλησία και κοινόβιο μοναχών. Η ευημερία του προήλθε από τις φοροαπαλλαγές σε συνδυασμό με τα εισοδήματα από την καλλιέργεια των αμπελιών γεγονός που ευνόησε την περαιτέρω εξάπλωση. Ευγενείς και μεγαλέμποροι έχτισαν στην γύρω περιοχή τις επαύλεις και τα κάστρα τους. Κι όλα μοιάζαν ιδανικά για τους κατοίκους του Collonges-la-Rouge, ώσπου μια μέρα, τέλη του 19ου αιώνα τους επισκέφθηκε η Daktulosphaira vitifoliae. Ποιά είναι η κυρία; Μα η φυλλοξήρα αμπέλου, που πρακτικά κατάστρεψε τους αμπελώνες και οικονομικά τους κατοίκους (πριν εισβάλλουν οι τουρίστες βέβαια).

Το χωριό είναι μικρό και μπορεί κανείς να το περιδιαβεί εύκολα. Εδώ δεν έχει ανηφόρες κατηφόρες. Τουρίστες έχει παντού και για να το απαθανατίσεις χωρίς κόσμο είναι μάλλον απίθανο. Τα σπίτια ολούθε με την κατακόκκινη πέτρα είναι ο πόλος έλξης, όμως για εκείνους που αποζητούν κάτι παραπάνω από τη ξενάγησή τους θα τους αποζημιώσει η ρωμανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου του 12ου αιώνα με το γλυπτό πάνω από την είσοδό της (και το μόνο κτίσμα που διαθέτει σε κάποιο κομμάτι της λευκή πέτρα) καθώς και κάμποσα αρχοντικά του 16ου αιώνα.

Τip: Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα μέχρι τη δύση του ηλίου. Ίσως είναι και η καλύτερη ώρα για να αποφύγετε τις ορδές των πούλμαν.

15 χλμ νοτιοανατολικότερα βρίσκεται το τρίτο χωριό που επισκεφθήκαμε εκείνο το απόγευμα, το Curemonte. Παρά τη γειτνίαση με τοτουριστικό Gollonges και τον χαρακτηρισμό του ως ένα από τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας, το μικροσκοπικό Curemonte ήταν σχεδόν παντέρμο.

Aυτό που εντυπωσιάζει με τη πρώτη ματιά είναι ότι αν και μικρό διαθέτει 3 κάστρα (Chateau de Plas, Chateau de Saint-Hilaire, Chateau de la Johannie) όλα χτισμένα από τον 14-16ο αιώνα, στο κέντρο του χωριού δίπλα από την εκκλησία (δυστυχώς κανένα δεν ήταν ανοικτό). Περπατήσαμε στα ήρεμα στενάκια με τα μεσαιωνικά σπίτια, επισκεφθήκαμε το εσωτερικού του ναού και αφού δεν είχαμε τίποτ’άλλο να κάνουμε το αποχαιρετήσαμε.

Τip: Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα. Mια σύντομη επίσκεψη αν είναι στο δρόμο σας δεν βλάπτει.

Το πλάνο ήταν δείπνο σ’ένα χωριό κάπου στα χαμένα (είχαμε συστάσεις για τη ταβέρνα του), όμως φτάνοντας μετά από τη συνεννόηση εις άπταιστον γαλλικήν με την ταβερνιάρισα αποκρυπτογράφησα ότι το μαγαζί είναι κλειστό και δεν σερβίρει μήτε ξερό ψωμί.

Το GPS αποφάσισε να χαράξει τη διαδρομή των 35 χλμ που μας χώριζαν από το Rocamadour μέσα από δρόμους που αμφιβάλλω αν περνούν τακτικά τουρίστες. Κάναμε πάλι μια σύντομη βραδυνή βόλτα στο μοναδικό του δρόμο, όπου με το στομάχι πάλι κόμπο, ανέβαλατο δείπνο στο εστιατόριο Lion d’Or , στο οποίο παρεπιμπτόντως καρφίτσα να έριχνες δεν έβρισκε πάτωμα. Ευτυχώς υπήρχε ακόμα επάρκεια εδεσμάτων στο δωμάτιό μας για να μη πεθάνει της πείνας ο συνοδοιπόρος μου.

​

Τα πλάνα της επόμενης μέρας προέβλεπαν πορεία δυτικά προς τα όμορφα χωριά του Dordogne