PAPI_9
Member
- Μηνύματα
- 138
- Likes
- 135
- Επόμενο Ταξίδι
- Είμαστε στην έρευνα....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032t-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg[/IMG][/URL
Κάπου στα τέλη Νοέμβρη του 2010, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, μου είναι αδύνατον ν’ αντισταθώ στα εισιτήρια για Marrakech μέσω Μιλάνου που βρήκα στην easyjet, στο ευτελές ποσό των 250 ? για δύο άτομα, στις αρχές Φλεβάρη του 2011. Καθοδόν το πρόγραμμα τροποποιήθηκε και έγινε Αθήνα-Μιλάνο- Marrakech με επιστροφή από την Casablanca πάλι μέσω Μιλάνου.
Την τελευταία βδομάδα πριν την αναχώρηση μας, κατάφερα ν’ ασχοληθώ λίγο με το σχεδιασμό του ταξιδιού, το οποίο πραγματικά μέχρι την προηγούμενη μέρα από την αναχώρησή μας δεν ξέραμε αν θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε.
Κι’όμως τα καταφέραμε!
4 Φεβρουαρίου φεύγουμε από μια παγωμένη Αθήνα. Μεσημέρι απογειωνόμαστε από το Ελ. Βενιζέλος και γύρω στις 5 μ.μ.(τοπική ώρα) προσγειωνόμαστε στο Τerminal 2 του MilanMalpensa. Τα σχετικά, μπαγκάζια, ενοικίαση αυτοκινήτου (στο terminal 2 –γιατί το κεντρικό terminal του Malpensa είναι το 1, μερικά χιλιόμετρα μακριά-, υπάρχουν μόνο 2 εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων η Avis και η Εuropcar, την οποία και προτιμήσαμε λόγω τιμής) και 15 λεπτά μετά είμαστε στο ξενοδοχείο Holliday Inn Express Milan Malpensa Airport, κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως δεν συστήνω (όλα είναι απλώς στοιχειώδη εκεί μέσα), οπότε τα 100? την βραδιά είναι υπερβολικά για το κατάλυμα.
Αφήνουμε μπαγκάζια, ντους, καθαρά ρουχαλάκια και φεύγουμε για Como.
Παρασκευή βράδυ (περίπου 8 το βράδυ) φτάνουμε. Δεν βρήκαμε κίνηση, ησυχία επικρατεί γύρω από τη λίμνη. Περπατήσαμε για λίγο δίπλα της (η περιοχή θα εξερευνηθεί σε επόμενη εξόρμηση ελπίζω) και αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Μετά από τις συστάσεις ενός ζευγαριού ντόπιων χωνόμαστε σ’ένα στενάκι και στρογγυλοκαθόμαστε στο Restaurant La Sette Porte. Αφού απολαύσαμε ένα πραγματικά άριστο φαγητό, 1 μπουκάλι κόκκινο κρασί γλυκά και καφέδες, με μισή καρδιά αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής… Βροχή.., φτάνουμε στο ξενοδοχείο στέλνω ένα mail στο riad που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες 3 μέρες …και βυθιζόμαστε..
Της πλάκας κρύο πρωινό, πάλι Malpensa, checkin και επιτέλους γύρω στις 13.00΄το μεσημέρι προσγειωνόμαστε στο Menara airport του Marrakesh.
Ω!! τι θαύμα, λιακάδα, ζέστη, άνοιξη στο Mαρόκο..
Μας παραλαμβάνει ταξί (σταλμένο από το riad), το σχετικό «χώσιμο» στα σοκάκια, μικρής διάρκειας ποδαρόδρομος, μέσα σε στοές, κάτω από καμάρες.. και επιτέλους άφιξη στο Riad dar Silsila (www.[B]darsilsila[/B].com). Υποδοχή μ’ένα τσάι μέντας (όλοι πίνουν μέντα στο Μαρόκο), συνοδεία κουλουράκια, κατατοπιστικές πληροφορίες από τον Γάλλο ιδιοκτήτη και τακτοποίηση στο δωμάτιό μας.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται σ’αυτό το απίστευτα πολύβουο Marrakesh να μπαίνεις μέσα σε δαιδαλώδη σοκάκια και ξαφνικά ν’ανοίγει μια πόρτα και να βρίσκεσαι σ’έναν άλλο κόσμο, σε μια όαση ηρεμίας..
Λίγο αργότερα φεύγουμε για να απολαύσουμε το απόλυτο “must” , της πόλης.
Πλατεία Jemaa El Fna, χαρακτηρισμένη μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Μόνο αν το δεις μπορείς να το καταλάβεις. Μουσικές, χοροί, νταήδες, φίδια πρόθυμα να τυλιχτούν γύρω σου, καπνοί από τα υπαίθρια μαγέρικα, ζητιάνοι, κάθε λογής εμπόρευμα απλωμένο, μάγοι, χένες, μπαχαρικά, λιβάνια, ξηροί καρποί σε δεκάδες ποικιλίες, πάγκοι γεμάτοι πορτοκάλια (όλη τη μέρα πίναμε πορτοκαλάδες και τσάι μέντας), μακάκοι που θέλουν να σκαρφαλώσουν πάνω σου… και ναι κύριοι, μπορώ να το υπογράψω.. “δεν υπάρχει”, αυτό το μέρος. Είναι “μαγική εικόνα”, που μόνο η φαντασία μπορεί να φτιάξει.
Μη θέλοντας να χάσουμε το θέαμα, αποφασίζουμε να φάμε σ’ένα από τα εστιατόρια της πλατείας. Καθόμαστε στο “Αrgane”, στην ταράτσα, με θέα όλο αυτό το πολύχρωμο χάος. Με την πρώτη μπουκιά, καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται να φάμε αυτό το φαγητό. Χάλια το couscous, απαίσιο το tanzine, η ώρα 10.30΄και το στομάχι μας κολλημένο στην πλάτη από την πείνα.Ταξί και σε 3 λεπτά βρισκόμαστε στο “Comptoir” (www.comptoirdarna.com) , αδελφάκι του ομώνυμου Γαλλικού και το κοσμικό μέρος που ”πρέπει να είσαι”, Σάββατο βράδυ. Παρόλο που δεν είχαμε κάνει κράτηση και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, βρήκαμε στον 1ο όροφο, ένα τραπέζι για δύο που μόλις είχε εγκαταλείψει ένα ζευγάρι (η καλή μας τύχη ήταν παρούσα), κρασιά, καπνοί, Άραβες με πολλά λεφτά και «συνοδούς», που άδειαζαν τεράστιες ποσότητες Moet…, και αφού το στομάχι μας σταμάτησε να διαμαρτύρεται και το κεφάλι μας άρχισε να θολώνει, ξεκίνησαν να χορεύουν γύρω μας «χορό της κοιλιάς», πανέμορφα κορίτσια με φιδίσια κορμιά, που αφού επέτρεψαν στους θαμώνες, να ακουμπήσουν όπου υπήρχε χώρος επάνω τους….τα χαρτονομίσματά τους, αποσύρθηκαν.
Γεμάτοι από εικόνες αποσυρθήκαμε και εμείς, όσο ακόμη μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Από την είσοδο, μας παραλαμβάνει ταξί με τρελό ταξιτζή, που μπήκε μέσα στη medina με τις «πάντες», μας άφησε στην πιο κοντινή είσοδο για το riad, εννοείται μας ρίχνει και το σχετικό κλεψιματάκι στο ποσό, (αλλά δεν είχε καμία σημασία, ήταν όλα τέλεια), και από ‘κει μας παραλαμβάνει (εν’αγνοία μας), bodyguard (2χ2, περίπου 4 τετραγωνικά άνθρωπος), ο οποίος μ’ ένα λοστό στο χέρι μας συνοδεύει ευγενικά από απόσταση λίγων μέτρων έως την είσοδο του riad..(στην αρχή δεν κατάλαβα τις προθέσεις του και ψιλοφοβήθηκα, την επομένη μάθαμε από τον ιδιοκτήτη του riad ότι πληρωνόταν γι’αυτό).
Xανόμαστε σ’ένα γλυκό ύπνο ελπίζοντας να ονειρευτούμε ότι ζήσαμε..
Την τελευταία βδομάδα πριν την αναχώρηση μας, κατάφερα ν’ ασχοληθώ λίγο με το σχεδιασμό του ταξιδιού, το οποίο πραγματικά μέχρι την προηγούμενη μέρα από την αναχώρησή μας δεν ξέραμε αν θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε.
Κι’όμως τα καταφέραμε!
4 Φεβρουαρίου φεύγουμε από μια παγωμένη Αθήνα. Μεσημέρι απογειωνόμαστε από το Ελ. Βενιζέλος και γύρω στις 5 μ.μ.(τοπική ώρα) προσγειωνόμαστε στο Τerminal 2 του MilanMalpensa. Τα σχετικά, μπαγκάζια, ενοικίαση αυτοκινήτου (στο terminal 2 –γιατί το κεντρικό terminal του Malpensa είναι το 1, μερικά χιλιόμετρα μακριά-, υπάρχουν μόνο 2 εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων η Avis και η Εuropcar, την οποία και προτιμήσαμε λόγω τιμής) και 15 λεπτά μετά είμαστε στο ξενοδοχείο Holliday Inn Express Milan Malpensa Airport, κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως δεν συστήνω (όλα είναι απλώς στοιχειώδη εκεί μέσα), οπότε τα 100? την βραδιά είναι υπερβολικά για το κατάλυμα.
Αφήνουμε μπαγκάζια, ντους, καθαρά ρουχαλάκια και φεύγουμε για Como.
Παρασκευή βράδυ (περίπου 8 το βράδυ) φτάνουμε. Δεν βρήκαμε κίνηση, ησυχία επικρατεί γύρω από τη λίμνη. Περπατήσαμε για λίγο δίπλα της (η περιοχή θα εξερευνηθεί σε επόμενη εξόρμηση ελπίζω) και αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Μετά από τις συστάσεις ενός ζευγαριού ντόπιων χωνόμαστε σ’ένα στενάκι και στρογγυλοκαθόμαστε στο Restaurant La Sette Porte. Αφού απολαύσαμε ένα πραγματικά άριστο φαγητό, 1 μπουκάλι κόκκινο κρασί γλυκά και καφέδες, με μισή καρδιά αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής… Βροχή.., φτάνουμε στο ξενοδοχείο στέλνω ένα mail στο riad που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες 3 μέρες …και βυθιζόμαστε..
Της πλάκας κρύο πρωινό, πάλι Malpensa, checkin και επιτέλους γύρω στις 13.00΄το μεσημέρι προσγειωνόμαστε στο Menara airport του Marrakesh.
Ω!! τι θαύμα, λιακάδα, ζέστη, άνοιξη στο Mαρόκο..
Μας παραλαμβάνει ταξί (σταλμένο από το riad), το σχετικό «χώσιμο» στα σοκάκια, μικρής διάρκειας ποδαρόδρομος, μέσα σε στοές, κάτω από καμάρες.. και επιτέλους άφιξη στο Riad dar Silsila (www.[B]darsilsila[/B].com). Υποδοχή μ’ένα τσάι μέντας (όλοι πίνουν μέντα στο Μαρόκο), συνοδεία κουλουράκια, κατατοπιστικές πληροφορίες από τον Γάλλο ιδιοκτήτη και τακτοποίηση στο δωμάτιό μας.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται σ’αυτό το απίστευτα πολύβουο Marrakesh να μπαίνεις μέσα σε δαιδαλώδη σοκάκια και ξαφνικά ν’ανοίγει μια πόρτα και να βρίσκεσαι σ’έναν άλλο κόσμο, σε μια όαση ηρεμίας..
Λίγο αργότερα φεύγουμε για να απολαύσουμε το απόλυτο “must” , της πόλης.
Πλατεία Jemaa El Fna, χαρακτηρισμένη μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Μόνο αν το δεις μπορείς να το καταλάβεις. Μουσικές, χοροί, νταήδες, φίδια πρόθυμα να τυλιχτούν γύρω σου, καπνοί από τα υπαίθρια μαγέρικα, ζητιάνοι, κάθε λογής εμπόρευμα απλωμένο, μάγοι, χένες, μπαχαρικά, λιβάνια, ξηροί καρποί σε δεκάδες ποικιλίες, πάγκοι γεμάτοι πορτοκάλια (όλη τη μέρα πίναμε πορτοκαλάδες και τσάι μέντας), μακάκοι που θέλουν να σκαρφαλώσουν πάνω σου… και ναι κύριοι, μπορώ να το υπογράψω.. “δεν υπάρχει”, αυτό το μέρος. Είναι “μαγική εικόνα”, που μόνο η φαντασία μπορεί να φτιάξει.
Μη θέλοντας να χάσουμε το θέαμα, αποφασίζουμε να φάμε σ’ένα από τα εστιατόρια της πλατείας. Καθόμαστε στο “Αrgane”, στην ταράτσα, με θέα όλο αυτό το πολύχρωμο χάος. Με την πρώτη μπουκιά, καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται να φάμε αυτό το φαγητό. Χάλια το couscous, απαίσιο το tanzine, η ώρα 10.30΄και το στομάχι μας κολλημένο στην πλάτη από την πείνα.Ταξί και σε 3 λεπτά βρισκόμαστε στο “Comptoir” (www.comptoirdarna.com) , αδελφάκι του ομώνυμου Γαλλικού και το κοσμικό μέρος που ”πρέπει να είσαι”, Σάββατο βράδυ. Παρόλο που δεν είχαμε κάνει κράτηση και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, βρήκαμε στον 1ο όροφο, ένα τραπέζι για δύο που μόλις είχε εγκαταλείψει ένα ζευγάρι (η καλή μας τύχη ήταν παρούσα), κρασιά, καπνοί, Άραβες με πολλά λεφτά και «συνοδούς», που άδειαζαν τεράστιες ποσότητες Moet…, και αφού το στομάχι μας σταμάτησε να διαμαρτύρεται και το κεφάλι μας άρχισε να θολώνει, ξεκίνησαν να χορεύουν γύρω μας «χορό της κοιλιάς», πανέμορφα κορίτσια με φιδίσια κορμιά, που αφού επέτρεψαν στους θαμώνες, να ακουμπήσουν όπου υπήρχε χώρος επάνω τους….τα χαρτονομίσματά τους, αποσύρθηκαν.
Γεμάτοι από εικόνες αποσυρθήκαμε και εμείς, όσο ακόμη μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Από την είσοδο, μας παραλαμβάνει ταξί με τρελό ταξιτζή, που μπήκε μέσα στη medina με τις «πάντες», μας άφησε στην πιο κοντινή είσοδο για το riad, εννοείται μας ρίχνει και το σχετικό κλεψιματάκι στο ποσό, (αλλά δεν είχε καμία σημασία, ήταν όλα τέλεια), και από ‘κει μας παραλαμβάνει (εν’αγνοία μας), bodyguard (2χ2, περίπου 4 τετραγωνικά άνθρωπος), ο οποίος μ’ ένα λοστό στο χέρι μας συνοδεύει ευγενικά από απόσταση λίγων μέτρων έως την είσοδο του riad..(στην αρχή δεν κατάλαβα τις προθέσεις του και ψιλοφοβήθηκα, την επομένη μάθαμε από τον ιδιοκτήτη του riad ότι πληρωνόταν γι’αυτό).
Xανόμαστε σ’ένα γλυκό ύπνο ελπίζοντας να ονειρευτούμε ότι ζήσαμε..
