London Short Stories

[ευαγγελια]

Πωωωωωωω.... λες και ησουν εδω ρε παιδι μου και πιναμε καφε......
Τοσοο ζωντανη η αφηγηση.
Κανονισε το 338 να εχει φουλαρει σε eggs και bacon ... Κερνας!!
ερωτηση: Το irregular choice ντυθηκε γιορτινα ή ακομη??
Το F&M? To Liberty???

 

[KIKI]

και εμένα μου αρεσουν οι μικρες ιστοριες σου !!!!
:love2:

 

[XRISTOS71]

Αχ βρε Ντόρα τι μας περιγραφεις τωρα ........

χριστουγεννιάτικο Λονδίνο ,εκπτώσεις -τρελά ψώνια

δωσε φωτό στο λαό σου !!!!!!!!!!!!!!

ΥΓ. και που ξερεις 170 ευρω για αρχες Φλέβαρη ΠΣΚ
ολο και κατι μπορει να κάτσει ,.......

 

[kanaliotis]

Ενά μπράβο και από μένα για την ιστορία σου. Εισαι σούπερ. Παω να πιω κανα pint!

 

[Kamarado]

Ενα μπραβο και ευχαριστω κι απο εμενα...... με εκανες να νοσταλγησω πολλα!!!! Να περνας καλα!!!!! Και να μας γραφεις τετοιες ιστοριουλες!

 

[mikoulis]

καλα να περνας στο λονδινακι μικρη...και μακρια απο την καραμελα

 

[eva kas]

ποτε εχουμε συνεχεια?αντε dorotija!ανεβασε και τις αλλες ιστοριες!

 

[Dorotija]

Saturday Night Fever

Σάββατο 2 το πρωί έξω από τα Habitat στο Chelsea. Το θρυλικό λεωφορείο 11 που θα με μεταφέρει από τα δυτικά προάστια στη Liverpool Street, από τα σαλόνια στα αλώνια εν ολίγοις, δεν λέει να κάνει την εμφάνιση του. Περιμένω παρέα με ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, απέναντι μου μια εκκλησία μεθοδιστών, δίπλα ακριβώς ένα clubμεθ-υσμένων, όχι η καλύτερη συντροφιά που μπορεί να σου τύχει μετά από ένα υπέροχο σαββατόβραδο. Αναπολώ τη βραδιά που μόλις τελείωσε. Κοριτσοπαρέα στο σπίτι της Laetitia στο Chelsea: γύρω από ένα τραπέζι φορτωμένο με λευκό κρασί, finger foodκαι γλυκά, μια γαλλίδα, μια αμερικανίδα, μια μαροκινή από τη Σουηδία (!), μια τουρκάλα και εγώ, μιλάμε για σεξ και πολιτική, πίνουμε, γελάμε, εξομολογούμαστε και κουτσομπολεύουμε. Παχύ χαλί, plasmaτηλεόραση να παίζει Sex and the City, δερμάτινος καναπές, ψηλά ταβάνια και ρετρό έπιπλα. Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας.. Αυτά όμως, πριν. Τώρα δίπλα μου μια ξανθιά, με το πρόσωπο παραμορφωμένο από το μεθύσι και το μακιγιάζ που τρέχει, παραπατάει τύφλα, το καλσόν της έχει σκιστεί και η γούνα της, με το ένα μανίκι φορεμένο, σέρνεται στο πεζοδρόμιο. Η παρέα μου λαγοκοιμάται στη στάση αγκαλιασμένη, προσπαθώντας να προφυλαχτεί από το κρύο ενώ εγώ ξεπαγιάζω φυλώντας καραούλι. Ίσως να είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της λονδρέζικης ζωής μου, η στιγμή που βλέπω το λεωφορείο να κατεβαίνει μεγαλόπρεπο την Kings road…


Ο πάνω όροφος είναι κανόνας όταν μιλάμε για λεωφορεία –όταν μιλάμε όμως για νυχτερινά, ίσως θα ήταν καλύτερο να τον παραβαίνεις πότε πότε… εγώ βέβαια ποτέ δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα καλό νυχτερινό λονδρέζικο πανόραμα, κι έτσι τώρα, στριμωγμένη στα μπροστινά καθίσματα του Ν11 προσπαθώ να αγνοήσω τόσο τους χαρακτηριστικούς ήχους εμετού που έρχονται από το πίσω μέρος όσο και τις ξεδιάντροπες ματιές που μου ρίχνει ο ασχημομούρης κοντός από το πίσω διαγωνίως κάθισμα, και ταυτόχρονα να αποφύγω, εν μέσω κενών αέρων και αναταράξεων, την οποιαδήποτε επαφή με το παγωμένο και θολό τζάμι. Task ιδιαίτερα δύσκολο, μιας που τίποτε δεν με γοητεύει περισσότερο από το να κοιτώ την πόλη μου από ψηλά. Το City μετά τις πέντε το απόγευμα είναι μια πόλη φάντασμα. Μετά τις 2 τα μεσάνυχτα είναι και ιδιαίτερα τρομαχτικό. Ομίχλη σκεπάζει τα παλιά κτήρια που αρμονικά γειτονεύουν με τα μεγαλοπρεπή υπερσύγχρονα γραφεία, που έρημα και σκοτεινά σε τίποτε δεν θυμίζουν την πολύβουη καθημερινότητα του 9 -5. Τα επίμονα, ξεδιάντροπα βλέμματα από το διπλανό κάθισμα που συνεχίζονται, δεν αφήνουν περιθώρια για άλλες ονειροπολήσεις, οπότε μαζεύω τα ψήγματα αξιοπρέπειας που μου απέμειναν και κατεβαίνω κάτω, κοντά στον οδηγό. Στην επόμενη στάση ένας κοκκαλιάρης μεσήλικας βαράει το παράθυρο και αρχίζει να βρίζει στην παράξενη γλώσσα του. Ένα αγόρι στην ηλικία μου κοιμάται καθισμένο κατάχαμα με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια του ενώ μια μεθυσμένη πιτσιρίκα διαπραγματεύεται δυνατά με τον οδηγό το ενδεχόμενο να μπει χωρίς εισιτήριο. Δύο στάσεις ακόμα, και φτάνω στη Liverpool Street.

Η Liverpool Street είναι σχεδόν ραφινάτη περιοχή. Είναι που το Ανατολικό Λονδίνο πλέον είναι trendy, είναι η υπέρμετρη τουριστικοποίηση των Spitalfields, είναι η γειτνίαση με το «σοβαρό» City, τέλος πάντων η κατάσταση σώζεται. Από κει και ανατολικότερα, είναι σαν να μπήκες από την πίσω πόρτα του Λονδίνου. Το σπίτι μου απέχει είκοσι μόλις λεπτά με τα πόδια, αλλά μέσα σε είκοσι λεπτά η εικόνα αλλάζει άρδην. Κορμιά χυμένα στις εισόδους των πολυκατοικιών, άστεγοι να μοιράζονται το ίδιο απάγκιο, μεθυσμένοι να βρίζουν και να τσακώνονται, πρεζάκια σωριασμένα κατά μήκος των τοίχων, κλεφτρόνια, συμμορίες, αλήτες. Στο μυαλό μου κλωθογυρίζουν συνεχώς ιστορίες βγαλμένες από επεισόδια του κόκκινου κύκλου. Την έχω κάνει άπειρες φορές τη διαδρομή αυτή, πρώτη φορά όμως σκιάζομαι τόσο. Θες να είναι η ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα, και τα κάνει να φαντάζουν ακόμα πιο απειλητικά; Θες να είναι η θερμοκρασία που τέτοια ώρα έχει πιάσει μονοψήφιο? Θες να είναι τα τρία μπουκάλια sauvignon blanc που καταναλώθηκαν; Πάντως το βήμα μου είναι γοργό και το κεφάλι μου χαμηλωμένο, αποφεύγω να κοιτάξω τους ανθρώπους και προχωρώ χωρίς να κοντοστέκομαι. Έξω από τα Spitalfields, στη GunStreet, με προσπερνάει μια παρέα από κορίτσια. Όσα χρόνια κι αν ζήσω ακόμα στο Λονδίνο πάντα θα εκπλήσσομαι με το πως κυκλοφορούνε οι γκόμενες μες στην παγωνιά, με μίνι τιραντέ φορεματάκια, λεπτό καλσόν στο χρώμα του δέρματος, ψηλοτάκουνη γόβα και μια υποτυπώδη εσάρπα για το κρύο. Τις βλέπω και ξεπαγιάζω. Είμαι μπουμπουλωμένη κανονικά, με παλτό μακρύ, χοντρό κασκόλ και καπέλο μέχρι τα αυτιά. Δεν δείχνω καθόλου σέξι και ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα για αυτό. Επιτέλους τα σκοτεινά στενά τελειώνουν και φτάνω στη Brick Lane. Από εδώ ότι ώρα και αν περάσω, πάντα έχει φασαρία και κίνηση. Brick Lane, το σπίτι μου, η καθημερινότητα μου, η βόλτα μου, το φαγητό μου και τα ψώνια μου. Στάση στο Βagel Bake, τη χαρά του ξενύχτη και του πιωμένου, για ζεστό, μοσχοβολιστό bagel με τόνο και μαγιονέζα και ένα στενό με χωρίζει από το σπίτι. Ένα στενό όμως μακρύ, σκοτεινό και επικίνδυνο. Περπατάω τρώγοντας το bagel και ανόητα κάνω μια στάση για να πετάξω τα χαρτιά και να σκουπίσω τα ψίχουλα. Σε τρία δευτερόλεπτα δίπλα μου βρίσκεται ένας τεράστιος, ξεδοντιασμένος μαύρος. «R u tired lady? Wanna take you home?» πετάω τα χαρτιά κάτω και αρχίζω να τρέχω, κάτι φωνάζει από πίσω μου μα δεν καταλαβαίνω τι. Η στιγμή που βάζω τα κλειδιά στην πόρτα είναι η στιγμή που ο Οδυσσέας έφτασε στη Ιθάκη. Νιώθω σαν να με χωρίζουν είκοσι χρόνια από τη στιγμή που έφυγα από το Chelsea, και έχει περάσει μόλις ένα δίωρο…

 

[nenena]

"Σκοτεινό" Λονδίνο! Μ΄αρέσει!

 

[Pandora]

Χμμ...επικίνδυνο σπορ η μεταμεσονύκτια επιστροφή ! Σκιάχτηκα λίγο...οι εικόνες πολύ ζωντανές...

 

[ευαγγελια]

απαπαπα!! Να εισηγηθουμε στην Laetitia να σε κανει roommate !!!
Μη τυχον και ξαναγυρισεις πισω στο σπιτι τετοια ωρα , ακους??
Να μεινεις στο Chelsea !

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι ναι! Να φερνεις και σλιπιγκ μπαγκ να κοιμασαι στο πατωμα αν δεν εχει που να σε βαλει, αλλα μην ξανακανεις ταρζανιες!