Extra muros
Member
- Μηνύματα
- 194
- Likes
- 1.429
Ορμώμενη από μια πρόταση του @psilos3 σε άλλο νήμα, άδραξα το κ(λ)όπι ράιτ και σας καλώ να απαντήσετε χωρίς φόβο, αλλά με πολύ - γαστριμαργικό - πάθος:
Σε ποιο νησί της πατρίδος μας επληρώθησαν οι γευστικοί σας κάλυκες της μεγίστης απολαύσεως;
Ποια ήτο η κορυφαία σας νησιωτική βρώσις ή/και πόσις;
Ξεκινώ πρώτη, με την επισήμανση βέβαια, ότι σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ελλάδα που έχω γυρίσει - και περιδρομιάσει - σε σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο, η χαρτογράφηση της νησιωτικής χώρας από μέρους μου βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Παρόλα αυτά, θα τολμήσω να πω ότι στα χρόνια παραμονής μου στην Κρήτη, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω από τη Ζάκρο ως τη Σούγια (με κενά φυσικά), κατέληξα ότι έχει ίσως και το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα, αρκεί βέβαια να μην είσαι από αυτούς που έχουν εγγενή αντιπάθεια σε πολύ χαρακτηριστικά συστατικά ή/και πιάτα της κουζίνας τους (πολυποίκιλη παρουσία μυζήθρας, χοχλιοί, χόρτα, ξινόχοντρος, απάκι, ξιδάτο λουκάνικο, μάραθος κλπ), όπου και πάλι βέβαια υπάρχουν τόσες εναλλακτικές που κι ο πιο "περίεργος" κάτι θα βρει πιστεύω. Στην Κρήτη έζησα και τη μεγαλύτερη γαστριμαργική κραιπάλη στην ως τώρα ζωή μου, κάπου γύρω στα Χριστούγεννα του '13 ή '14, στην ταβέρνα Αροδαμός στα Ανώγεια. Με τον τότε σύζυγο και λιγοστούς εκείνη την ώρα άλλους επισκέπτες, περιμέναμε με τις ώρες να γίνει ένα αντικρυστό (ή οφτό όπως συνήθως άκουγα να το λένε οι ντόπιοι τότε) στο τζάκι του καταστήματος, έχοντας στο ενδιάμεσο ήδη καταναλώσει ικανές ποσότητες ορεκτικών, σαλάτες κλπ, ανάμεσά τους μια γαβάθα σιουφιχτά μακαρόνια με "αθότυρο" (ξηρή μυζήθρα) κι εκείνο το ζωμό, που τώρα θυμάμαι και το στομάχι μου συσπάται από συγκίνηση. Αλλά όταν έφτασε η ώρα του αντικρυστού, αν κι εγώ κάθε άλλο παρά φίλη των αμνοεριφίων είμαι συνήθως, πραγματικά παίζει να κατανάλωσα και 5 και 6 χιλιάδες θερμίδες μόνο από την αδιανόητα τραγανή πετσούλα και το τρυφερό κρεατάκι που είχε ποτίσει από το λιπάκι που είχε λιώσει ολόκληρο. Ο πρώην είχε να το λέει χρόνια μετά ότι δεν πίστευε στα μάτια του με τις ποσότητες που κατανάλωσα εκείνη τη μέρα. Το καλύτερο από όλα είναι ότι δε βαρυστομάχιασα καν, ούτε είχε οποιεσδήποτε άλλες συνέπειες πέρα από μια εύλογη όσο και πρόσκαιρη άνοδο στη ζυγαριά. Να σημειωθεί ότι στον Αροδαμό πήγαμε έκτοτε αρκετές φορές, αλλά συνήθως είναι αρκετά γεμάτο λόγω μεγάλης φήμης και τα αντικρυστά σουβλίζονται σε περίπου "βιομηχανικό" στιλ στην κουζίνα, οπότε το αποτέλεσμα, αν και φυσικά πολύ καλό, δε συγκρίνεται με εκείνη την πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, ίσως μόνο όσοι είχαν την ευκαιρία να φάνε αντικρυστά με την παραδοσιακή υπαίθρια τεχνική να έχουν γευτεί κάτι ανώτερο.
Από τα άλλα νησιά που έχω πάει, θα βάλω σε υψηλό επίπεδο τη Σύρο, που με εξέπληξε θετικά εκεί που δεν το περίμενα με την ποιότητα και την ποικιλία ακόμα και σε μπραντς.
Ρόδο και Κέρκυρα δεν έφαγα πολύ καλά, αλλά ήταν κατά βάση επαγγελματικά ταξίδια όπου μας πήγαν στα μαγαζιά που πάνε γκρουπ, άρα σίγουρα δεν μπορώ να κρίνω αντιπροσωπευτικά τη γαστρονομική σκηνή δύο τόσο μεγάλων νησιών.
Αίγινα δεν έχω βρει κάτι τοπ, ούτε κάτι χάλια.
Αγκίστρι θυμάμαι μια συμπαθή ψαροταβέρνα, αλλά δεν έχω πάει κι αλλού στις έτσι κι αλλιώς σχετικά περιορισμένες επιλογές που διαθέτει.
Θάσος έχει αρκετά δυνατά μέρη - με έμφαση στην κρεατοφαγία, αν και έχουν βελτιωθεί κι οι ψαροταβέρνες της - και βέβαια κορυφαίο σαραγλί για όποιον αρέσκεται στο είδος, με θλίψη διαπιστώνω βέβαια ότι οι τιμές ελέω βαλκανικής κυρίως τουριστικής επέλασης κινούνται σε αθηναϊκά επίπεδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Την Εύβοια δε θα την πιάσω για νησί για ευνόητους λόγους, γενικά θα πω ότι έχει αρκετά τίμια ως πολύ τίμια μέρη.
Η Σαντορίνη ξεπέρασε τις χαμηλές λόγω υπερτουρισμού προσδοκίες μου, να πω βέβαια ότι πηγαίναμε συστημένοι κι επίσης δεν πλήρωσα ποτέ εγώ (σ.σ. δεν είναι αυτό που νομίζετε), δυστυχώς δε θυμάμαι πια κανένα όνομα, ήταν πάντως γενικά σε συγκριτικά "απόμερα" ή λιγότερο πολυσύχναστα μέρη του νησιού.
Έδιτ: Δεν αναφέρθηκα στη Θηρασιά, γιατί ήταν ολιγόωρη ημερήσια εκδρομή κι επίσης δε θυμάμαι αν υπήρχε έστω καν κάτι ανοιχτό εκείνη τη μέρα, φαντάζομαι έτσι κι αλλιώς πως ακόμα και σήμερα οι επιλογές θα είναι πολύ συγκεκριμένες.
Η Μύκονος ήταν πραγματικά τραυματική γαστρονομικά εμπειρία, αλλά λογικό από μια άποψη γιατί χρήματα για εστίαση της προκοπής δεν έπαιζαν, γνωριμίες με ντόπιους για insider tips ούτε, τίποτε όμως δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για τα ντολμαδάκια κονσέρβας και το μουσακά από τα έτοιμα γεύματα του Σκλαβενίτη σε τιμές γύρω στα 30 ευρώ το άτομο και μιλάμε για 5ετία και βάλε πριν. Την επόμενη φορά θα έρθω πιο διαβασμένη, ει μη και πιο ματσωμένη, αν και - φευ - το δεύτερο εξαρτάται λιγότερο από τη θέλησή μου από το πρώτο.
Αυτά τα ολίγα από μένα, οι βετεράνοι του Αιγαίου και του Ιονίου ας πάρουν τώρα τη σκυτάλη- και την κουτάλα- κι ας μοιραστούν μαζί μας τον απόλυτο foodie προορισμό.
Σε ποιο νησί της πατρίδος μας επληρώθησαν οι γευστικοί σας κάλυκες της μεγίστης απολαύσεως;
Ποια ήτο η κορυφαία σας νησιωτική βρώσις ή/και πόσις;
Ξεκινώ πρώτη, με την επισήμανση βέβαια, ότι σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ελλάδα που έχω γυρίσει - και περιδρομιάσει - σε σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο, η χαρτογράφηση της νησιωτικής χώρας από μέρους μου βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Παρόλα αυτά, θα τολμήσω να πω ότι στα χρόνια παραμονής μου στην Κρήτη, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω από τη Ζάκρο ως τη Σούγια (με κενά φυσικά), κατέληξα ότι έχει ίσως και το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα, αρκεί βέβαια να μην είσαι από αυτούς που έχουν εγγενή αντιπάθεια σε πολύ χαρακτηριστικά συστατικά ή/και πιάτα της κουζίνας τους (πολυποίκιλη παρουσία μυζήθρας, χοχλιοί, χόρτα, ξινόχοντρος, απάκι, ξιδάτο λουκάνικο, μάραθος κλπ), όπου και πάλι βέβαια υπάρχουν τόσες εναλλακτικές που κι ο πιο "περίεργος" κάτι θα βρει πιστεύω. Στην Κρήτη έζησα και τη μεγαλύτερη γαστριμαργική κραιπάλη στην ως τώρα ζωή μου, κάπου γύρω στα Χριστούγεννα του '13 ή '14, στην ταβέρνα Αροδαμός στα Ανώγεια. Με τον τότε σύζυγο και λιγοστούς εκείνη την ώρα άλλους επισκέπτες, περιμέναμε με τις ώρες να γίνει ένα αντικρυστό (ή οφτό όπως συνήθως άκουγα να το λένε οι ντόπιοι τότε) στο τζάκι του καταστήματος, έχοντας στο ενδιάμεσο ήδη καταναλώσει ικανές ποσότητες ορεκτικών, σαλάτες κλπ, ανάμεσά τους μια γαβάθα σιουφιχτά μακαρόνια με "αθότυρο" (ξηρή μυζήθρα) κι εκείνο το ζωμό, που τώρα θυμάμαι και το στομάχι μου συσπάται από συγκίνηση. Αλλά όταν έφτασε η ώρα του αντικρυστού, αν κι εγώ κάθε άλλο παρά φίλη των αμνοεριφίων είμαι συνήθως, πραγματικά παίζει να κατανάλωσα και 5 και 6 χιλιάδες θερμίδες μόνο από την αδιανόητα τραγανή πετσούλα και το τρυφερό κρεατάκι που είχε ποτίσει από το λιπάκι που είχε λιώσει ολόκληρο. Ο πρώην είχε να το λέει χρόνια μετά ότι δεν πίστευε στα μάτια του με τις ποσότητες που κατανάλωσα εκείνη τη μέρα. Το καλύτερο από όλα είναι ότι δε βαρυστομάχιασα καν, ούτε είχε οποιεσδήποτε άλλες συνέπειες πέρα από μια εύλογη όσο και πρόσκαιρη άνοδο στη ζυγαριά. Να σημειωθεί ότι στον Αροδαμό πήγαμε έκτοτε αρκετές φορές, αλλά συνήθως είναι αρκετά γεμάτο λόγω μεγάλης φήμης και τα αντικρυστά σουβλίζονται σε περίπου "βιομηχανικό" στιλ στην κουζίνα, οπότε το αποτέλεσμα, αν και φυσικά πολύ καλό, δε συγκρίνεται με εκείνη την πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, ίσως μόνο όσοι είχαν την ευκαιρία να φάνε αντικρυστά με την παραδοσιακή υπαίθρια τεχνική να έχουν γευτεί κάτι ανώτερο.
Από τα άλλα νησιά που έχω πάει, θα βάλω σε υψηλό επίπεδο τη Σύρο, που με εξέπληξε θετικά εκεί που δεν το περίμενα με την ποιότητα και την ποικιλία ακόμα και σε μπραντς.
Ρόδο και Κέρκυρα δεν έφαγα πολύ καλά, αλλά ήταν κατά βάση επαγγελματικά ταξίδια όπου μας πήγαν στα μαγαζιά που πάνε γκρουπ, άρα σίγουρα δεν μπορώ να κρίνω αντιπροσωπευτικά τη γαστρονομική σκηνή δύο τόσο μεγάλων νησιών.
Αίγινα δεν έχω βρει κάτι τοπ, ούτε κάτι χάλια.
Αγκίστρι θυμάμαι μια συμπαθή ψαροταβέρνα, αλλά δεν έχω πάει κι αλλού στις έτσι κι αλλιώς σχετικά περιορισμένες επιλογές που διαθέτει.
Θάσος έχει αρκετά δυνατά μέρη - με έμφαση στην κρεατοφαγία, αν και έχουν βελτιωθεί κι οι ψαροταβέρνες της - και βέβαια κορυφαίο σαραγλί για όποιον αρέσκεται στο είδος, με θλίψη διαπιστώνω βέβαια ότι οι τιμές ελέω βαλκανικής κυρίως τουριστικής επέλασης κινούνται σε αθηναϊκά επίπεδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Την Εύβοια δε θα την πιάσω για νησί για ευνόητους λόγους, γενικά θα πω ότι έχει αρκετά τίμια ως πολύ τίμια μέρη.
Η Σαντορίνη ξεπέρασε τις χαμηλές λόγω υπερτουρισμού προσδοκίες μου, να πω βέβαια ότι πηγαίναμε συστημένοι κι επίσης δεν πλήρωσα ποτέ εγώ (σ.σ. δεν είναι αυτό που νομίζετε), δυστυχώς δε θυμάμαι πια κανένα όνομα, ήταν πάντως γενικά σε συγκριτικά "απόμερα" ή λιγότερο πολυσύχναστα μέρη του νησιού.
Έδιτ: Δεν αναφέρθηκα στη Θηρασιά, γιατί ήταν ολιγόωρη ημερήσια εκδρομή κι επίσης δε θυμάμαι αν υπήρχε έστω καν κάτι ανοιχτό εκείνη τη μέρα, φαντάζομαι έτσι κι αλλιώς πως ακόμα και σήμερα οι επιλογές θα είναι πολύ συγκεκριμένες.
Η Μύκονος ήταν πραγματικά τραυματική γαστρονομικά εμπειρία, αλλά λογικό από μια άποψη γιατί χρήματα για εστίαση της προκοπής δεν έπαιζαν, γνωριμίες με ντόπιους για insider tips ούτε, τίποτε όμως δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για τα ντολμαδάκια κονσέρβας και το μουσακά από τα έτοιμα γεύματα του Σκλαβενίτη σε τιμές γύρω στα 30 ευρώ το άτομο και μιλάμε για 5ετία και βάλε πριν. Την επόμενη φορά θα έρθω πιο διαβασμένη, ει μη και πιο ματσωμένη, αν και - φευ - το δεύτερο εξαρτάται λιγότερο από τη θέλησή μου από το πρώτο.
Αυτά τα ολίγα από μένα, οι βετεράνοι του Αιγαίου και του Ιονίου ας πάρουν τώρα τη σκυτάλη- και την κουτάλα- κι ας μοιραστούν μαζί μας τον απόλυτο foodie προορισμό.
Last edited:
