Αργεντινή Βολιβία Βραζιλία Ουρουγουάη Περού Latin America: Από τη Λίμα στο Ρίο σε 40 μέρες

[KIKI]

Ωραία το σημερινο κομμάτι και ωραία και η Σάλτα . Ανακαλυπτω ωραιες πόλεις μέσα απο τα γραπτα σας .
Οταν λες 30 για μια μπριζολα μοσχαρισια εννοεις ευρω ; !!!!

 

[tryxx]

Ωραία το σημερινο κομμάτι και ωραία και η Σάλτα . Ανακαλυπτω ωραιες πόλεις μέσα απο τα γραπτα σας .
Οταν λες 30 για μια μπριζολα μοσχαρισια εννοεις ευρω ; !!!!

Mπριζόλα αλλά αργεντίνα... δλδ σπαλομπριζόλα...η ribeye steak.. η sirloin... στα μαγαζιά με μετριες τιμές... τα καλύτερα είναι ακριβότερα

 

[tryxx]

12. Córdoba

(Aπό Στέλιος)

Φεύγοντας από Salta, άλλη μια ανόητη απόφαση θα μας ταλαιπωρούσε στον επόμενο προορισμό μας την Córdoba. Ψάξαμε στο booking για δωμάτια αλλά δεν βρήκαμε τίποτα ιδιαίτερο παρά συγκρατήσαμε λίγες διευθύνσεις από hostels στο κέντρο. Δεν κλείσαμε σκεφτόμενοι ότι θα βρούμε κάποιο δωμάτιο... τι στο καλό, σε τόσο μεγάλη πόλη.

Μετά το συνηθισμένο ολονύχτιο ταξίδι φτάσαμε μια ωραία Κυριακή νωρίς το πρωί στην όμορφη Córdoba. Πήραμε ένα ταξί να πάμε στο hostal που είχαμε σημειώσει. Φυσικά ήταν γεμάτο. Είπαμε στο ταξί να μας πάει σε κάποιο παρακείμενο που... κι αυτό ήταν γεμάτο. Αράξαμε σε ένα καφέ και ο Νίκος βγήκε σε αναζήτηση στέγης. Μάταια όμως, γύρισε άπρακτος μετά από κανένα δίωρο! Θορυβηθήκαμε και αναρωτηθήκαμε τι στο καλό συμβαίνει και όλα είναι γεμάτα. Φυσικά ήταν μια μεγάλη τριήμερη γιορτή - που να ξέραμε - με συναυλίες και δρώμενα και είχε γεμίσει η πόλη εσωτερικό τουρισμό που όμως δεν της φαινότανε αφού κατά τη διάρκεια της μέρας ήταν σχεδόν έρημη. Ήταν η σειρά μου να ψάξω...

Δε θυμάμαι πόσες ώρες τριγύρναγα, δε μπορούσα και να ειδοποιήσω το Νίκο αφού δεν ταξιδεύαμε με smartphones, ούτε είχαμε τοπικές sim... Παντού έβλεπα no hay alojamiento... δεν υπάρχει διαθεσιμότητα... Ρωτούσα σε κάθε κτίριο, ακριβά, φτηνά, τρύπες... όμως μάταια. Στάθηκα τυχερός το απομεσήμερο. Βρέθηκε ένα δωμάτιο μακριά από το κέντρο - ποιος νοιαζότανε, ας ήταν και στην άκρη της πόλης - σε ένα παλιό αλλά καθαρό μικρό BnB σπίτι πού το είχε μια θεά αργεντίνα με το γέρο πατέρα της. Η άτιμη κυκλοφορούσε με babydoll μέρα νύχτα και είχαμε φρικάρει... Βέβαια η Córdoba είχε 35 βαθμούς εκείνες τις μέρες...

Βραδάκι βγήκαμε για μπύρες...και φυσικά η Αργεντινή έχει σε μεγάλες μπουκάλες αυτήν την ωραία μπύρα Patagonia, που ήταν απολαυστική τις καυτές εκείνες νύχτες. Σε μια μικρή πλατεία είχαν στήσει milonga, ώριμα ζευγάρια, με ένα μικρό cd-player. Ήταν απολαυστικό, σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις ηλικιωμένους να χορεύουν με τέτοια φυσικότητα και χάρη το αγαπημένο τους tango. Η Αργεντινή μου άφησε την αίσθηση ότι πιο πολύ χορεύουμε εμείς tango στην Ελλάδα παρά αυτοί! Όσες φορές βρεθήκαμε σε θέαμα, ήταν φτιαχτό, βγάζανε δίσκο να μαζέψουν πέσος ή επαγγελματικό σε σημεία που υπάρχουν τουρίστες. Βέβαια δεν έχω εντρυφήσει στο θέμα, είναι γνωστές οι σχολές και το πάθος των αργεντινών για το tango αλλά ειλικρινά το λιτό θέαμα της πλατείας μου μίλησε στην καρδιά απείρως περισσότερο από τις περίεργες ασκήσεις - φιγούρες - επιδείξεις που έχω δει στην Ελλάδα αλλά και κει.

αυθεντικό tango

Η Córdoba παίρνοντας το όνομά της από την Ισπανίδα "γιαγιά" της , 2η μετά το Μπουένος σε πληθυσμό (1,5 εκ), είναι μια όμορφη μεγάλη πόλη. Το κέντρο της με πολλά αποικιοκρατικού ρυθμού κτίρια, το συγκρότημα Manzana Jesuitica (Συγκρότημα Ιησουϊτών) αποτελούμενο από πανέμορφα κτίρια και χαρακτηρισμένο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο που περιέχει και το παλιό και διάσημο Πανεπιστήμιό της, τα περίφημα μουσεία της, ο καθεδρικός, το πάρκο, το όμορφο ποταμάκι που τη διασχίζει και η νύχτα της που σφύζει ζωή, την καθιστούν αρκετά ενδιαφέρουσα.

Cordoba καθεδρικός

Cordoba

Cordoba κέντρο

Στο κέντρο της Cordoba

Περάσαμε καλά τριγυρίζοντας ρέμπελοι ή στο κέντρο ή στα μουσεία, κουτσομπολεύοντας, πίνοντας μπύρες και λιγότερο κρασί λόγω ζέστης. Πέραν τούτου βέβαια έχεις την αίσθηση όπως και σε όλη την Αργεντινή - και λόγω αρχιτεκτονικής και λόγω ανθρώπων - ότι είσαι στην Ευρώπη. Προσωπικά δεν ταξίδεψα 12.000χλμ για να αισθανθώ Ευρωπαίος αλλά θα γράψω γι' αυτό στο κομμάτι του Μπουένος. Το πιο συναρπαστικό μέρος της χώρας στο μυαλό μου, η Γη του Πυρός, είναι ένα ταξίδι που δεν είναι προτεραιότητα αλλά θα ήθελα πολύ να πάω....

Cordoba κέντρο

Patio Olmos mall

museo emillio Caraffa

Μέσα στο μουσείο

πίσω Iglesia des los Capuchinos

Μνημείο για τα νησιά Μαλβίνες (Φώκλαντ)

Την τελευταία μέρα πάλι την πατήσαμε αφού δεν είχαμε βγάλει έγκαιρα εισιτήρια για Buenos με αποτέλεσμα να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα στο πάρκο sarmiento μέχρι να έρθει η νύχτα της αναχώρησης...

Είσοδος πάρκο Sarmiento

ψηλά από το πάρκο Sarmiento

(Από Νίκος)

Córdoba: πρόσθεσε άλλη μια πόλη στο δρόμο σου για να συναντήσεις τον Ατλαντικό… Αυτό σκεφτόμουν, ανάκατα με μια μελαγχολία που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα καθώς μπαίναμε στην τελική ευθεία του ταξιδιού. Σου παίρνει καιρό να μάθεις να ζεις στο δρόμο ταξιδεύοντας, αλλά όταν το συνηθίσεις, πώς να το αλλάξεις;

Κάθε λίγες ημέρες το ίδιο σκηνικό: ξύπνημα στο λεωφορείο, πιασμένος από το κάθισμα, με αγκυλωμένα πόδια, με στεγνό το στόμα από την κούραση και τη δίψα, δίπλα σου να συνεχίζουν απέραντες οι αργεντίνικες Pampas...

Έγραφα τότε στο ημερολόγιο μου:

«Η πόλη δε μας καλοδέχτηκε: ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε κατάλυμα, στο τέλος βρεθήκαμε σε ένα residencial που το είχε μια γκόμενα. Το δωμάτιο κάτω του μετρίου, με φασαρία και ζέστη, κοιμάμαι στο κάτω κρεβάτι μια κουκέτας που όταν σηκώνεσαι χτυπάς το κεφάλι σου και το στρώμα δίπλωνει και σε κλείνει σαν σάντουιτς. Ο χώρος του πρωινού μια κουζίνα σαν επαρχιακού καφενείου, με ένα άδειο ψυγείο-βιτρίνα, σαν και αυτά που έχουμε στα χασάπικα στην Ελλάδα και κάτι παλιοτενεκέδες από πίσω. Δε βαριέσαι, δυο ημέρες είναι, θα περάσουν, άλλωστε είναι όμορφη και η Αργεντίνα…».

Και οι ημέρες πέρασαν, πότε με βόλτες σε πλατείες, πάρκα και μουσεία, πότε κάνοντας χαβαλέ με ντόπιους.
Μετά την πανέμορφη Salta, η Córdoba μου έβγαλε μια αίσθηση εγκατάλειψης. Ίσως να έφταιγε ότι ήταν Σαββατοκύριακο, τα μαγαζιά κλειστά, ζέστη, ο κόσμος στην εξοχή, μακριά από τα τσιμέντα, προς αναζήτηση δροσιάς.
Η καλύτερη όμως ανακάλυψη μας ήταν η Parilla του Jorge, μια συνοικιακή ψησταριά με ωραίες ποικιλίες κρεατικών, μπύρες, πλαστική καρέκλα στο φουλ και τηλεόραση να δείχνει τοπικούς αγώνες ποδοσφαίρου! Πιο original κατάσταση δεν υπήρχε!

Με το νου να τρέχει μπροστά και να θέλει να γνωρίσει τη μητρόπολη του Buenos Aires, ίσως και να αδίκησα την Córdoba.

parilla toy Jorge,φτηνή αλλά νόστιμη

Οι ντόπιοι περαστικοί πίνουν πολύ μπύρα! ...και καλά κάνουν!

Cordoba by night

photos: Nikos
Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/cordoba

 

[tryxx]

13. Buenos Aires

(Από Στέλιος)

Και μόνο η λέξη Buenos Aires ή Αργεντινή μου προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι και εξηγώ… Πριν λίγα χρόνια κλήθηκα να εργαστώ στη χώρα αυτή με πολύ καλές συνθήκες εργασίας και για λόγους υγείας ανέβαλα προσωρινά τη μετάβασή μου. Όταν λίγους μήνες αργότερα ήμουν έτοιμος να πάω μια ατέλειωτη συγκυρία καταστάσεων απέτρεψε τελικά το όλο εγχείρημα και …κάθισα τελικά στ’ αυγά μου. Όλη αυτή η μάταια αναμονή και προσμονή του να ζήσω κάποια χρόνια στη χώρα του αργέντουμ (ασημιού) και στη μυθική του πρωτεύουσα τελικά δημιούργησαν τέτοια αντισώματα αντιπάθειας που σίγουρα χρειάζομαι τη βοήθεια ενός από τους πολυπληθείς ψυχαναλυτές της για να ισορροπήσω! Λέγεται η Αργεντινή έχει τους πιο πολλούς αναλογικά απ’ όλο τον κόσμο!

Ο φίλος μου, που με περίμενε, έχοντας ζήσει εκεί τα τελευταία 15χρόνια της ζωής του και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι μου έλεγε με μια λέξη: Νούμερα αδερφέ…μεγάλα νούμερα οι Αργεντίνοι.

Πέρα τώρα από δουλειές, για ταξίδι δεν θα πήγαινα στη Λατινική Αμερική μόνο για την Αργεντινή και να δω πάλι Ευρωπαϊκό πολιτισμό με το μείγμα των Ισπανών και Ιταλών εποίκων. Το ότι ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τις 10 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, φαίνεται ακόμα στις υποδομές της αλλά και στον αέρα των κατοίκων της που έχουν μια δόση υπεροψίας. (Ο Ωνάσης ήξερε από που θα ξεκινούσε!)

Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Buenos Aires μετά το ολονύχτιο ταξίδι από Cordoba και καταλύσαμε σε ένα ανέλπιστα κυριλέ ξενοδοχείο, σε απίστευτα φτηνή προσφορά, δεν μου έκανε έκπληξη το παραμικρό. Είχα ήδη διαβάσει αρκετά όταν ήταν ο καιρός να πάω να εργαστώ, ο φίλος μου είχε μιλήσει πολύ για την κατάσταση εκεί και τριγυρίζοντας ατέλειωτες ώρες στο κέντρο και τα προάστια επιβεβαίωνα την προαίσθησή μου.

Μεγαλούπολη, με ωραία επιβλητικά κτίρια, όμορφες, πλούσιες αλλά παρηκμασμένες συνοικίες, με μπόλικη βρωμιά σαν και μας, παραδίπλα φτωχολογιά, καρτονέρος (ακόμα μαζεύουν χαρτόνια οι άνθρωποι, η κρίση δεν θα τελειώσει ποτέ …και κει), βλοσυροί, βιαστικοί, Μαραντόνα και ξερό ψωμί! Ωραία πάρκα, μεγάλοι δρόμοι, ουρανοξύστες, λιμάνι με πολλά κυριλέ ακριβά εστιατόρια αλλά και λασπούρα, αφού εκβάλει ο Ριο ντε λα Πλάτα.

Περπατάγαμε ατελείωτα με το Νίκο… Ρεκολέτα, Σαν Τέλμο, Παλέρμο, Λα Μπόκα με το χρωματιστό Καμινίτο, Μικροθεντρο, ….και που δε πήγαμε…η πιο μεγάλη έκπληξη ..οι ουρές παντού.. Ρωτώντας το φίλο μου, με αφόπλισε η απάντησή του …τι περιμένεις; αφού είναι νούμερα!!

9 de Julio Ave

Η πληθωρική Εβίτα Περόν στο κτίριο του υπ. υγείας

Ουρές Παντού...

Στο βάθος Casa Rosada: Προεδρική κατοικία και γραφείο

playa de Mayo απο τη casa Rosada

Λάσπη....

Πορτο Μαδούρο

Να γράψω για τη Plaza de Mayo, την Casa Rosada, το θέατρο Colon, το νεκροταφείο της Recoleta, και πολλά άλλα αξιοθέατα της διάσημης πόλης είναι περιττό. Το Buenos Aires δεν έχει πλέον μυστικά ούτε τη γοητεία που σίγουρα είχε πολλά χρόνια πριν, ακριβώς γιατί σταμάτησε εκεί ή έτσι φάνηκε σε μένα. Το διαβάζεις εύκολα πίνοντας καφέ, παρατηρώντας την νεολαία του αλλά κυρίως τους μεσήλικες, το καταλαβαίνεις στα κατά βάση άνοστα εστιατόρια, στα μπλαζέ μπαράκια…

Τα tango του Carlos Gardel, και του Astor Piazzolla, τα διηγήματα του Jorge Luis Borges, οι ταινίες του Fernando Solanas, η σκιά του Αριστοτέλη, μα προπάντων η μορφή της Evita Peron στο πανύψηλο κτίριο του υπουργείου υγείας στοιχειώνουν το μελαγχολικό Παρίσι της Αμερικής.

Αν με ρωτούσε κάποιος: μετάνιωσες που δεν πήγες, θα ήθελες να πας; Φυσικά και θα πήγαινα κι ας μη μου άρεσε ιδιαίτερα! Ας πούμε από απωθημένο! Εξάλλου γι’ αυτό επισκέφτηκα την Αργεντινή… θα μπορούσαμε να είχαμε πάει Παραγουάη και Βραζιλία, αλλά ήθελα πολύ να δω το φίλο μου και τα μέρη που θα….ζούσα.Ναι! Θα πήγαινα γιατί δεν πάω κάπου με σκοπό να περάσω καλά…σώνει και καλά!

Φίλε Γ. ευχαριστούμε για το γεύμα στην εκπληκτική parilla!

Λιμάνι

Πάρκο

Tango ... επαγγελματικό

(Από Νίκος)

«Buenos Aires, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Τόκιο…»

Αυτό το παλιό τραγούδι του Γρηγόρη Μπιθικώτση είχε σφηνωθεί στο μυαλό μας όσο πλησιάζαμε το «Παρίσι του νότου», την πόλη των «καλών ανέμων» όπως θα λέγονταν το Buenos Aires στα ελληνικά. Ίσως υποσυνείδητα, εκεί βαθιά στου μυαλού τα αυλάκια, το τραγούδι αυτό να μας έδειχνε και το δρόμο για τα επόμενα ταξίδια…

Αυτή τη φορά, μετά από άλλο ένα ολονύκτιο ταξίδι και ένα χαλασμένο λεωφορείο που μας άφησε καταμεσής του δρόμου, είχαμε επιλέξει κάτι καλύτερο για τη διαμονή μας, πιστεύαμε ότι άλλωστε το αξίζαμε, έχοντας διαχύσει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα οδικώς. Το ταξί μας πήγε γρήγορα στο κεντρικό ξενοδοχείο και παρά τον δύστροπο υπάλληλο στη ρεσεψιόν που είχε ύφος στυλ «τι θέλουν αυτά τα κουρέλια με τα σακίδια στο κυριλέ ξενοδοχείο μας», τελικά πήραμε το πολυπόθητο δωμάτιο. Ακολούθησε γρήγορη ανασυγκρότηση και ξεχυθήκαμε στο δρόμους να γνωρίσουμε την πόλη. Την προσπάθειά μας βοήθησε και ο εγκάρδιος φίλος του Σ. , ο Γ. , μόνιμος κάτοικος της πόλης εδώ και πολλά χρόνια. Μαζί του επισκεφτήκαμε τα καλύτερα στέκια για φαγητό και ποτό στην πόλη, δοκιμάσαμε τα καλύτερα asado και ήπιαμε παρέα τις πιο «φιλοσοφικές μπύρες» χαζεύοντας του ντόπιους προσπαθώντας να μπούμε στο κλίμα της πόλης.

προς la Boca

Grafitti

Μαλβίνες Φώκλαντ

Ακριβές συνοικίες

Το Buenos Aires έχει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά κάθε μεγαλούπολης και ένα ακόμα στοιχείο που δεν το έβρισκες τότε πουθενά: Αφενός έχει μουσεία, ουρανοξύστες, εντυπωσιακά κυβερνητικά κτήρια, ένα πολύβουο λιμάνι, κίνηση, μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες (Boca Juniors και River Plate), μεγάλες λεωφόρους με 9 λωρίδες κυκλοφορίας και φυσικά κατοίκους, που βιώνουν στο πετσί τους την ψυχολογική επίπτωση της μόνιμης διαμονής σε μια ανταγωνιστική μεγαλούπολη με κρύο και υγρασία το χειμώνα (οι ψυχολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές, μας έλεγε ο Γ.).

Από την άλλη είχε και ένα χαρακτηριστικό που δεν είχε τότε (θυμηθείτε, είμαστε εν έτη 2013) καμία άλλη πρωτεύουσα του κόσμου: Ήταν (και παραμένει) η πρωτεύουσα ενός κράτους σε οικονομική κρίση. Όπου και αν πήγαινες έβλεπες την «ανατομία μια ξοδεμένης δύναμης» ενός άλλοτε οικονομικού γίγαντα, τις συνέπειες μιας παρατεταμένης παρακμής ετών, τις συνέπειες του πολέμου των αγορών σε ένα πλούσιο κράτος.

Πότε δίπλα στις όχθες του θολού Rio de la Plata και πότε στις παλιές αποβάθρες του Porto Madouro, όπου άλλοτε έσφυζαν από οικονομική ζωή εξάγοντας σε όλο τον κόσμο φημισμένες πρώτες ύλες και αγαθά, και που τώρα έχουν μεταμορφωθεί σε χλιδάτα εστιατόρια και καφέ, έβλεπες την εγκατάλειψη να είναι παρούσα σε μικρές λεπτομέρειες: στα πάρκα, όλα ήταν εγκαταλελειμμένα και ρημαγμένα, πελώρια δέντρα να έχουν σπάσει από τον άνεμο και να είναι αφημένα χρόνια εκεί, να σαπίζουν, παγκάκια σπασμένα, γκαζόν κατεστραμμένο, λιμνούλες να χορταριάζουν και λασπόνερα γεμάτα σκουπίδια, στους κεντρικούς δρόμους (σκεφτείτε πχ το δρόμο μπροστά από τη βουλή) που ήταν γεμάτοι τεράστιες λακκούβες πρόχειρα καλυμμένες με ξύλινες παλέτες. Ασυναίσθητα η σκέψη ταξίδευε στην Ελλάδα και αν θα βρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση σε λίγους μήνες ή μερικά χρόνια.

Αυτά βέβαια δεν κάνουν το Buenos μια άσχημη ή αδιάφορη πόλη. Κάθε άλλο, στον τόπο που μεγαλούργησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, που στην εκβολές του ποταμού της έγινε η ναυμαχία του Rio de la Plata, πάντα θα υπάρχει ένα ζωντανό κύτταρο που θα καταφέρει να επιβιώνει, ίδιο από την εποχή που η ένδοξη αυτή πόλη ονομάζονταν Ciudad de la Santísima Trinidad y Puerto de Santa María de los Buenos Aires (Πόλη της Αγιοτάτης Τριάδας και Λιμάνι της Αγίας Μαρίας των Καλών Ανέμων).

Με αισθήματα χαρμολύπης αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγο τη μεγαλούπολη και να επισκεφτούμε για λίγο τον μικρό άγνωστο γείτονα, την Ουρουγουάη, πριν πάρω το μακρύ δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα.

Θρησκεία για τους ντόπιους

Ο θεός τους

Στο κέντρο του Buenos

επάγγελμα passeapero ...βολταδόρος σκύλων

caminito

Caminito

Caminito

Απο το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/buenos/

 

[KIKI]

Πολυ ωραιο το κομματι για το Μπουενος Αιρες !
Αν και δεν εχω παει ετσι το φανταζομαι . Αυτό με τους ψυχολόγους / ψυχαναλυτές ειναι γεγονός , οσους γνωριζα παλιά που δουλευα μαζι τους οι μισοι ηταν κάτι σε ψυχο....... και όντως ο φιλος εχει δικιο , μεγαλα νούμερα ....

 

[buffon85]

υπεροχες εικονες και ωραια αφηγηση! αχ Περου!!

 

[Yorgos]

Συμφωνώ και γω απολύτως στην άποψή σας για το Μπουένος Άιρες.

 

[tryxx]

14. Montevideo

(Από Στέλιος)

Θα ξεκινήσω ανάποδα… Όταν καιρό μετά το ταξίδι είπα σε ένα φίλο απ’ τα παλιά, ότι επισκέφθηκα λίγες μέρες το Μοντεβιδέο έχασε τα λόγια του! Πήγες στο Μοντεβιδέο, με ρώταγε ξανά και ξανά.. Στο όνειρό της ζωής μου, μου έλεγε… Δεν με πίστευε… Όταν του είπα ότι το μέρος ήταν από τα πιο αδιάφορα που πήγα στη ζωή μου..έπεσε από τα σύννεφα.. Αισθάνθηκα άσχημα που του χάλαγα το όνειρο, πάραυτα τον προέτρεψα αν κάποτε ταξιδέψει εκεί κάτω, να ξεχάσει τα λόγια μου..

Αφήσαμε λοιπόν το Buenos για λίγες μέρες και με το φέρυ της Colonia Express περάσαμε απέναντι σε 3-4 ώρες στην Colonia, ένα μέρος που αξίζει να ξοδέψει κάποιος λίγες ώρες. Πολιτιστική κληρονομιά της Ουνέσκο με γραφικά πέτρινα σπίτια και πλακόστρωτα δείχνει τόσο ήσυχη και ειδυλλιακή. Μέρος για ηρεμία.

Colonia

Colonia

Colonia

Το λεωφορείο της εταιρείας διέσχισε γρήγορα τις παραθαλάσσιες πάμπες (εύφορες πεδιάδες) όπου εκτρέφονται χιλιάδες βοοειδή όπως και στη γείτονα Αργεντινή και ο προορισμός μας το Μοντεβιδέο όπου κατοικεί η μισή Ουρουγουάη δεν άργησε να φανεί.

Η πρώτη διάσχιση του κέντρου σε αναζήτηση ενός καταλύματος ήταν και η τελευταία εντύπωση… Ο φίλος μου Γ. απο το Buenos μας είχε προϊδεάσει: Δε λέει τίποτα… Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι όλοι στο δρόμο κρατούσαν ένα όμορφο χειροποίητο ποτήρι και πίνανε mate (κάτι σαν τσάι).

Οι ντόπιοι πίνουν συνέχεια mate

Δυστυχώς για μάς, πάνω κάτω, έτσι ήταν. Μιά άχρωμη πόλη με λίγα ενδιαφέροντα, ακριβή σχετικά, άνοστη και άοσμη. Τα κτίρια της σε πολλά μέρη θυμίζουν ανατολικό μπλόκ, ιδιαίτερα τα μεγάλα παραλιακά οικήματα. Κάποιοι πεζόδρομοι με μαγαζιά και μια σκεπαστή αγορά με ακριβές parilla είναι ακόμη η ξεθωριασμένη εντύπωση που έχω για την πόλη αυτή. Κατά βάθος στεναχωριέμαι όταν ένα μυθικό μέρος στο μυαλό της νιότης σου αποδείχνεται τόσο …λίγο. Δυστυχώς όμως έτσι συμβαίνει στα ταξίδια. Είναι μέρος του παιχνιδιού…

Ο εντυπωσιακός πύργος στην κεντρική πλατεία

Κυριακάτικη ησυχία

Λίγο από Ελλάδα

Plaza Independencia

(Από Νίκος)

Στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο γίγαντες στης περιοχής, την Αργεντινή και τη Βραζιλία, βρίσκεται μια χώρα κουκίδα (για τα δεδομένα των εκτάσεων της Λατινικής Αμερικής), η Ουρουγουάη. Η χώρα αυτή ναι μεν δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητες να επισκεφτούμε (οι καταρράκτες του Inguasou Βραζιλία φάνταζαν αρχικά σίγουρα πιο ελκυστικός προορισμός), αλλά δεδομένης της κούρασης και του κόστους, προτιμήσαμε κάτι πιο κοντινό για να ξεφύγουμε από τον πυρετό της μεγαλούπολης του Buenos Aires. Ένας ακόμα λόγος μου κέντρισε το ενδιαφέρον να επισκεφτούμε την República Oriental del Uruguay: να γνωρίσω τη χώρα του προέδρου José Mujica, του πιο φτωχού και ταπεινού θα έλεγα αρχηγού κράτους στον κόσμο. Οι ιστορίες που συνοδεύουν το συγκεκριμένο πρόεδρο και η βιογραφία του είναι εύκολα προσβάσιμες στο διαδίκτυο και πιστεύω ότι αξίζουν προσοχής.

Η έκδοση εισιτηρίων για να διασχίσουμε τον λασπωμένο Rio de la Plata ήταν άλλο ένα διαδικαστικό θέμα και έτσι, ένα πρωί του Φεβρουαρίου βρεθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες στις αποβάθρες για να επιβιβαστούμε στο καταμαραν που θα πήγαινε κατευθείαν στον επόμενο μας σταθμό, και συγκεκριμένα στη Colonia de Sacramento.

Colonia

Colonia

Η κουκλίστικη αυτή μικρή πόλη, με την παλιά της πόλη μνημείο της Unesco, τα αποικιοκρατικά της κτίσματα, τη χαλαρή της ατμόσφαιρά, τις πρασιές στους δρόμους και τις ανθισμένες βουκαμβίλιες μας κέρδισε γρήγορα. Οι ώρες όμως ήταν λίγες και οι ημέρες για την επιστροφή στην Ελλάδα ακόμα λιγότερες… Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε μια ημέρα και να αφεθούμε στην ηρεμία της μικρής πόλης, γρήγορα όμως βρεθήκαμε να διασχίζουμε την εθνική οδό προς την πρωτεύουσα Modevideo.

Θυμάμαι ότι η πόλη μας καλωσόρισε με τη θέα μιας ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, καναλιών και πολυάριθμων καραβιών να περιμένουν αρόδο, δείχνοντας μας αμέσως το θαλασσινό της προορισμό. Μετά την εύρεση ξενοδοχείου, επισκεφθήκαμε το κέντρο της πόλης με κάποια άσχημα και πολυώροφα κτήρια, για να καταλήξουμε μέσα από μεγάλες πλατείες και πεζοδρόμους στη αληθινή καρδιά της πόλης, το λιμάνι. Τριγύρω ένιωθες την υγρασία της θάλασσας, μύριζες το λάδι των μηχανών των πλοίων, τη σκουριά και την μπογιά των σκαριών, έβλεπες πρόσωπα ναυτικών, πρόσωπα θαλασσινά. Αυτόματα, όλες σου οι αισθήσεις στρέφονταν προς τη θάλασσα και το ταξίδι. Σκέφτηκα πως όλα τα λιμάνια, στο βάθος μοιάζουν.

Δίπλα στο λιμάνι

Montevideo

Παραλιακή ζώνη με πελώρια τύπου ανατολικού μπλοκ κτίσματα

Συνεπαρμένοι από τα ταξίδια και τους προορισμούς που έκαναν σκαριά και άνθρωποι, μπήκαμε στην κεντρική αγορά της πόλης, όπου σε ατελείωτες ψησταριές από τη μία πλευρά πωλούνταν και από την άλλη πλευρά σιγοψήνονταν τα καλύτερα κρέατα της χώρας. Από εκεί βρεθήκαμε να βαδίζουμε προς την αχανή rabla της πόλης, όπου οι κατοικίες των τυχερών ενοίκων αντίκριζαν την απεραντοσύνη του ωκεανού, για να συνεχίσουμε ξανά στο κέντρο και ξανά βόλτες και ξανά βόλτες, μέχρι που είχε νυχτώσει…

Montevideo

Montevideo

Πολλά τάματα (κλειδαριές)

Parilla στη στοά στο λιμάνι

Ο επιβλητικός πύργος στη Plaza Independencia

Η Ουρουγουάη από τη μια ούτε με κέρδισε, αλλά και από την άλλη δεν μπορώ να πως δε μου άρεσε. Μου κάνει κάπως αδιάφορη. Ίσως να φταίει ότι δεν τη ζήσαμε σε βάθος, ίσως και το γεγονός ότι ήταν και προς το τέλος αυτής της ταξιδιωτικής περιπέτειας.
Πάντα ένιωθα και νιώθω, ακόμη και σήμερα, μια μελαγχολία όταν τα ωραία ταξίδια τελειώνουν και οι ωραίες παρέες χωρίζουν… Και τώρα συνέβαιναν και τα δυο… Το επόμενο απόγευμα πίσω στο Buenos. θα ακολουθούσε η επιστροφή στην Ελλάδα, με μισή καρδιά, ο αποχαιρετισμός του συνταξιδιώτη μου Σ. και η μεγάλη πτήση πίσω στη χειμωνιάτικη Ευρώπη.

Αα! πως μετάνιωσα που δεν τον ακολούθησα στην επόμενή του περιπέτεια…..

(photos Nikos - Stelios)

Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/montevideo/

 

[tryxx]

15. Rio de Janeiro

Ήταν πριν πολλά χρόνια όταν ταξιδεύοντας από την Αθήνα με ένα φίλο, βρεθήκαμε στο ίδιο κουπέ του τραίνου με έναν εργολάβο που εργαζόταν στο Ρίο εκείνη την περίοδο. Το τι ακούσαμε εκείνη τη μέρα για τη Βραζιλία, το Ρίο, το καρναβάλι, τη σάμπα, τα όμορφα κορίτσια, την ξέφρενη νυχτερινή ζωή δεν περιγράφεται... Φυσικά στο ασυνείδητο της νιότης καταγράφηκαν τα πιο πικάντικα περιστατικά και η έντονη επιθυμία-όνειρο κάποιου μελλοντικού ταξιδιού στο Διονυσιακό αυτό μέρος.

Αποχαιρετώντας το Νίκο που έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα έμεινα 2-3 μέρες ακόμα στο Buenos Aires, πότε περιπλανώμενος μόνος, πότε με το φίλο μου Γ. όταν τελείωνε την δουλειά του. Είχαμε ήδη από καιρό κλείσει τα εισιτήρια Μπουένος - Ρίο με διαφορετικές πτήσεις κι εγώ θα επέστρεφα από Ρίο στην Ελλάδα. Ο Γ. θα επέστρεφε Μπουένος.

Την τελευταία βραδιά ο Γ. μερακλής όπως ήταν μαγείρεψε και περάσαμε μια εκπληκτική βραδιά σπίτι του με πολύ Malbec, χορό, τραγούδι και καλή παρέα Αργεντίνων και Ελλήνων φίλων.

Η ζωή αρχίζει και τελείωνει στην παραλία! Μια χαρά!

Κοπακαμπάνα, ωραίοι ποδηλατόδρομοι και πεζοδρόμια

καλαίσθητα μπαρ στην παραλία της

Ζωή ... είναι η παραλία

Το επόμενο βράδυ λίγο μετά τα μεσάνυχτα αφίχθηκα στο Ρίο. Ο Γ. ήταν ήδη εκεί λίγες ώρες πιο πριν και είχε κλείσει ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα πίσω από την Copacabana. Συνήθιζε να πηγαίνει τακτικά στο Ρίο και ήξερε την πόλη πολύ καλά όπως επίσης και τα Πορτογαλικά που μιλιούνται εκεί. Εν ολίγοις, θα μπορούσα να πω, αν πήγαινα μόνος μου ή με το Νίκο θα είχα καταλάβει τα μισά πράγματα, μιας και η γλώσσα είναι σημαντική εκεί. Πολύ λίγοι μιλάνε αγγλικά. Επιπλέον ο φίλος μου εκεί ήταν σαν να είχα έναν ακριβοπληρωμένο προσωπικό ξεναγό, γνώστη της πόλης, των μυστικών της αλλά πολύ περισσότερο της κουλτούρας των Βραζιλιάνων. Ο ίδιος είχε πάθος με τη Βραζιλία! Αγαπούσε τη χώρα, τους ανθρώπους της, την αύρα τους, την ψυχολογία τους. Μου μίλαγε ώρες για το πως σκέφτονται και λειτουργούν, μου εξιστορούσε ατέλειωτες ιστορίες από παλιά και πρόσφατα ταξίδια του και με είχε εισάγει ήδη στο κυρίως θέμα πριν καν προσγειωθώ.

Πρέπει ακόμα να πω πως είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια ένα καταπληκτικό βιβλίο από ένα Έλληνα πολιτικό (!) και καθ.Πανεπιστημίου - προς Θεού δεν έχω σχέση με τον εκδοτικό οίκο, ούτε το συγγραφέα, για να τους διαφημίσω - που έζησε και δίδαξε εκεί για 2 χρόνια με τίτλο Σάμπα και Κολλέγιο. Το βιβλίο δεν έχει καμιά πολιτική χροιά αλλά είναι μια καταπληκτική ψυχογραφία των Βραζιλιάνων και της ζωής τους.

Πέρα από την απίστευτη φυσική ομορφιά των λόφων που περιβάλλει το Ρίο, πέρα από τα αξιοθέατα, τις παραλίες και τη νυχτερινή ζωή.... η ψυχή των κατοίκων του Ρίο αποκωδικοποιείται εύκολα με πρώτη ματιά αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Θαρρώ πως κάποιος πηγαίνοντας στο Ρίο για πρώτη φορά και μη μιλώντας τη γλώσσα του θα εισπράξει το φως, την ανεμελιά, τη χαρά της ζωής που είναι τόσο έκδηλη στις παραλίες, θα αισθανθεί οικεία και ζεστά, θα δονείται είτε ρυθμικά στο beat της samba, είτε νωχελικά στο θρόισμα της bosa nova, θα δει ένα λαό να αθλείται στις παραλίες, να χορεύει και να προετοιμάζεται όλο το χρόνο για το επόμενο καρναβάλι - γιατί το καρναβάλι είναι η ζωή του - θα αισθανθεί να κυλάει άπειρη ποσότητα μπύρας στις φλέβες των ντόπιων και τις δικές του....

Απ' την άλλη θα αναρωτηθεί σαν Έλληνας αν πράγματι αυτές οι μυθικές παραλίες της Κοπακαμπάνα και της Ιπανίμα αξίζουν το μύθο (μα θα πει εμείς έχουμε χίλιες απίστευτα καλύτερες παραλίες...αλλά δεν πειράζει). Θα στραβομουτσιουνιάσει για το φαγητό τους που δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο. Θα ανασηκώσει τα βλέφαρα γιατί οι τιμές στο Ρίο αρχίζουν και ξεφεύγουν της λογικής και οι καημένοι οι Βραζιλιάνοι μια με το μουντιάλ και μια σε λίγο με τους ολυμπιακούς θα βουλιάξουν στα χρέη από μια ανεύθυνη και ασυνείδητα σκανδαλώδη διακυβέρνηση. Τέλος αν ρίξει μια ματιά στις φαβέλες - πλέον οργανώνονται και τουριστικές επισκέψεις εκεί μιας και η αστυνομία λόγω των αγώνων επιτέλους καθάρισε αρκετό βόθρο - θα βουρκώσει...

Ιπανίμα

Χάος στην Ιπανίμα

Κυριακή απόγευμα φεβρουαρίου στην Ιπανίμα

Χυμοί και ωραία smoothies ... to Rio είναι γεμάτο τέτοια

Αυτή είναι η βιτρίνα του Ρίο. Λίγο πίσω από το καθημερινό πανηγύρι στις παραλίες, στα μπαρ, τις καιπιρίνιες, τη σάμπα και τα χαμόγελα οι Βραζιλιάνοι είναι ένας ντροπαλός λαός, αγνός, που θα πιστέψει εύκολα στο όνειρο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο μια από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη να βρίσκεται σε τέτοιο οικονομικό χάλι και να μη μπορεί να δώσει μια κλωτσιά στους λιλιπούτειους απομυζητές της.

Γνώρισα τόσους πολλούς ανθρώπους στις λίγες μέρες που έμεινα εκεί, χάρη στο φίλο μου. Γέλασα τόσο πολύ και τόσο αυθόρμητα από μυριάδες ασήμαντα περιστατικά Από τα καλύτερα κλάμπ μέχρι τις πιο φτηνές μπίρες στη γωνιά της πολυκατοικίας, απόλαυσα την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, εκείνες της ζεστές μέρες του Φλεβάρη. Περπατήσαμε ώρες στον ήλιο, ώρες τις νύχτες, στις παραλίες στα στενά, σε βρώμικα και φωτεινά μέρη. Ήπιαμε τόση μπύρα κι άλλες τόσες καϊπιρίνιες όσο πουθενά αλλού. Να γράψω για τα αξιοθέατα, το άγαλμα του χριστού, το τελεφερίκ που όλοι οι οδηγοί αναφέρουν; Έχει σημασία αν το Ρίο είναι όμορφο ή άσχημο; Είναι κι απ τα δύο όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Οι άνθρωποι του όμως - οι Cariocas όπως αποκαλούνται - σίγουρα είναι ξεχωριστοί και δεν αποκωδικοποιούνται αν δεν ξέρεις τη γλώσσα η δε σε βοηθήσει κάποιος!

Γ. πότε θα ξαναπάμε;;;;;;;;;

στο κέντρο

Θέατρο

κέντρο

κέντρο

Δειλινό Ιπανίμα

Περιμένοντας τη δύση

Ομορφο δειλινό

Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/rio-de-janeiro/

 

[KIKI]

Πολυ ωραίο το κομμάτι για το Ρίο !
Με βρίσκει απολυτα συμφωνη η γνώμη που σχηματισες και για τη πόλη και για τους ανθρωπους της. Κόβει το μάτι σου , που λένε και στο χωριό μου .
Μπραβο σου !

 

[tryxx]

16. Επίλογος

(Από Στέλιος)

Λίγες σκέψεις για το ταξίδι....

Όλοι που ταξιδεύουμε έχουμε σίγουρα κάτι κοινό.... Δεν χορταίνουμε τα ταξίδια! Απληστία;;; Δε βαριέσαι...πες το όπως θες, το σίγουρο είναι πως με χρήμα και χρόνο όλοι θα πηδάγαμε σε ένα τρένο, ένα αεροπλάνο και όπου μας έβγαζε! Ο Νίκος κάθε λίγο μου στέλνει links από τύπους που τριγυρνάνε μήνες... μηχανόβιους... περιπλανητές... και με σκοτώνει! Προχτές μου έστειλε έναν τύπο που τριγύρισε το Βιετνάμ με ένα φτηνό νοικιαζόμενο μηχανάκι και το σκεφτόμουνα όλη μέρα...

Επιθυμίες.... η πηγή της δυστυχίας που έλεγε ο Βούδας! Ας παρακάμψω τις φιλοσοφικές προεκτάσεις της ρήσης και να γράψω λίγα τελευταία σχόλια για το ταξίδι αυτό στη Λατινική Αμερική. Αναβιώνοντας μέσα από το γράψιμο τις μέρες του ταξιδιού και σκαλίζοντας τα κατακάθια της μνήμης θα πω πως τη καρδιά μου κέρδισε η Βολιβία. Ίσως γιατί είναι η φτωχότερη και πιο αγνή (δε ξέρω τι άλλο επίθετο να προσαρτήσω) χώρα. Όχι πως δεν είναι το Περού ή η Βραζιλία, όμως η Βολιβία (βασικά οι άνθρωποι) έχουν μείνει μέσα μου πιο πολύ.

Η Αργεντινή με άφησε αδιάφορο. Το Περού ήταν συμπαθητικό. Η Βραζιλία με φιλοδώρησε με ένα αίσθημα χαβαλέ και ξεγνοιασιάς αλλά πολύ θα ήθελα να διασχίσω όλη την ακτή μέχρι πάνω Νατάλ. Ο φίλος μου Γ. πήγε ενδοχώρα στο Belo Horizonte και τη γύρω περιοχή το καλοκαίρι που πέρασε και μου είπε κολακευτικά λόγια για μια διαφορετική Βραζιλία από κείνη της παραλίας και της Σάμπα.

Στεναχωρήθηκα πού δεν μπορέσαμε να πάμε στο καρναβάλι του Ορούρο στη Βολιβία και λιγότερο στο Salar Uyuni. Η Παταγονία είναι ένα άλλο μέρος που θέλει χρόνο και ίσως ένας λόγος επίσκεψης στην Αργεντινή. Αν καταφέρω και πάω πάλι εκεί μακριά θα πάω στο βόρειο Περού, Εκουαδόρ και Κολομβία. Θα περάσω Κεντρική Αμερική και θα ανέβω ΗΠΑ....ανατολική ακτή ... δυτική ακτή και από κει..Ασία.... και μετά ξύπνησα!!!!

καλά τα ταξίδια σε όλους!

Οι πτήσεις γίνανε με Alitalia προς Μiami (απαράδεκτο σέρβις, μάλιστα ένας αεροσυνοδός την έπεσε διπλα μας για ύπνο και μας είπε να μη μιλάμε γιατί ηθελε να κοιμηθεί!!!), Lan από Miami προς Lima (εξαιρετικό σέρβις), Emirates από Buenos προς Rio (άψογη) και Airfrance από Rio προς Αθήνα (άλλη τραγωδία... ο αεροσυνοδός πηγαίνοντας με την όπισθεν με το καρότσι ήρθε καταπάνω μου στο διάδρομο και ήθελε να ειδοποιήσει το Παρίσι να με συλλάβουν γιατί τον ακούμπησα με τα χέρια μου!! τι άλλο να έκανα αφού με πάτησε στο πόδι;; Η πλάκα είναι ότι φώναζε ότι κανένας δεν μπορεί να αγγίζει αεροσυνοδούς της Airfrance. Όταν κάλεσα τον υπεύθυνο της πτήσης και του είπα οι μισοί επιβάτες είναι έτοιμοι να πλακώσουν στο ξύλο τον άθλιο αεροσυνοδό μου ζήτησε συγνώμη και ανάγκασε και τον αεροσυνοδό να ζητήσει συγνώμη και να με παρακαλάει να μην καταθέσω έγγράφως το συμβάν... Παράνοια!

Ξενοδοχεία εύκολα με booking.com, κλείναμε την προηγούμενη πριν κάθε μετακίνηση. Χρήματα είχαμε μαζί μας. Πληρώσαμε κάποια έξοδα και με βίζα. Γενικά συμφέρει να έχεις μαζί σου λεφτά γιατί καλύτερα να αλλάζεις σε ανταλλακτήρια παρά να τραβάς από atm αφού παίρνεις πολύ λιγότερα μέσω της χειρότερης τιμής που προσφέρει η τράπεζα. Ειδικά Αργεντινή.... Η τράπεζα έδινε θυμάμαι 1 προς 6 και έξω έπαιρνες 1 προς 9 αν θυμάμαι καλά. Σήμερα παίρνεις ακόμα πιο πολλά αν έχεις ευρω μαζί σου. Απ' την άλλη μια στραβή και μπορεί να χάσεις όλα τα μετρητά!

Μετακινήσεις με λεωφορεία, ατέλειωτες ώρες ταξιδιών αλλά και εγώ και ο Νίκος τη βρίσκουμε μια χαρά. Περού έχει κάτι απίστευτα λεωφορεία για Cusco και όχι μόνο, καλύτερα από αεροπλάνα! Αργεντινή επίσης.

Κάτι να μας ανεβάσει.... ΥΓ. 1. Ο καλός ταξιδευτής δεν έχει σταθερά σχέδια και δεν έχει καμιά πρόθεση να φτάσει κάπου. (Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.Χ., Κινέζος φιλόσοφος).

Κάτι να μας προσγειώσει....ΥΓ. 2. Ταξίδεψε στις τέσσερις γωνιές της γης, αλλά δεν θα βρεις τίποτα πουθενά. Ό,τι υπάρχει είναι μόνο εδώ. (Sri Ramakrishna Paramahamsa, Ινδός θρησκευτικός ηγέτης).

(Από Νίκος)

Για να ξεκινήσω, στο ίδιο πνεύμα θα πω ότι φίλε Σ. «τρώγοντας έρχεται η όρεξη».

Έτσι έγινε και με εμάς: μετά από ένα ταξίδι που είχαμε κάνει στην Αφρική, και πολλά άλλα σε Ελλάδα και Ευρώπη, μας άνοιξε η όρεξη for the next big plan (big plan μέχρι το επόμενο μεγαλύτερο, έτσι δεν είναι φίλε Σ.);

2 χρόνια το συζητούσαμε και τελικά τα καταφέραμε. Άλλωστε για πολλούς, ο σχεδιασμός και η ετοιμασία είναι στην ουσία το μισό ταξίδι. Άραγε, πόσα βράδια έφαγα πάνω στον υπολογιστή να ψάχνω πτήσεις και αξιοθέατα ;

Ο απολογισμός αφήνει μια γλυκιά γεύση νοσταλγίας, όπως όλα τα περασμένα, και την πικρή επίγευση της εμπειρίας που πέρασε, χάθηκε και σιγά σιγά ίσως και να ξεχαστεί. Με μια λέξη γλυκόπικρος, όπως και η ζωή γενικά...

Η καταγραφή όμως αυτή σε μορφή χρονικού και διαλόγου με τον Σ. έδωσε μια ανάσα ζωής και φρέσκαρε τις αναμνήσεις. Το πισωγύρισμα στις παλιές φωτογραφίες αναβίωσε στη μνήμη στιγμές και τοπία. Όταν κατά τη διάρκεια αυτής της αναδρομής βρισκόμασταν με τον Σ. και τα λέγαμε και από κοντά, ένιωσα να συμπληρώνουμε μαζί το τεράστιο παζλ του οδοιπορικού μας : ο ένας θυμόνταν περιστατικά και συμπλήρωνε τον άλλο, μετά γελούσαμε και αμέσως μετά μελαγχολούσαμε… που ήμασταν, τι κάναμε, που γυρνούσαμε, πότε θα ξαναπάμε (έχουμε αφήσει εκκρεμότητες στην περιοχή Στέλιο, έτσι δεν είναι….

Όλες οι χώρες μου άρεσαν, η κάθε μια για άλλο λόγο: το αυτοκρατορικό Περού με τον Ειρηνικό ωκεανό και τις κορυφές των Άνδεων, η ανεπιτήδευτη Βολιβία με τα μεγάλα υψόμετρα και τους καλοσυνάτους ανθρώπους, η ευρωπαϊκών προδιαγραφών Αργεντινή με την απεραντοσύνη της, η ήσυχη Ουρουγουάη με τον Rio de la Plata.

Δε θα γράψω για κόστος και πτήσεις κτλ, αυτά σας τα έδωσε ο Σ. πιο πάνω ξεκάθαρα και είναι πράγματα που σήμερα ισχύουν και αύριο είναι ιστορία.

Θα μείνω μόνο σε ένα: να το τολμήσετε, και αν το τολμήσετε, να το τολμήσετε μόνοι σας. Ξεχάστε και τουριστικά γκρουπ με τους ξεναγούς που σας πάνε όπου θέλουν και όποτε θέλουν. Μη φοβηθείτε ούτε τη γλώσσα: Πάρτε ένα βιβλίο ισπανικών ή κάποιο phrase book και αρχίστε να μαθαίνετε τα βασικά. Μαζί με λίγα αγγλικά θα τα καταφέρετε.

Βάλτε προτεραιότητες: όσες ημέρες και μήνες να κάτσετε δε θα μπορέσετε να τα δείτε όλα. Οι αποστάσεις είναι αχανείς, τα αξιοθέατα πολλά, ο χρόνος, για τους περισσότερους λίγος, και τα χρήματα ακόμα λιγότερα. Ότι και να κάνετε, δε θα τα δείτε όλα, ή ακόμα και να τα δείτε στο τέλος δε θα θυμάστε και πολλά, οπότε η συμβουλή μου είναι λίγα και καλά.

Ψάξτε σε blog, site, forum, ταξιδιωτικούς οδηγούς και ενημερωθείτε για τις τελευταίες ταξιδιωτικές εξελίξεις στην περιοχή. Αποφασίστε χοντρικά τι θα θέλατε να δείτε και σε ποιες περιοχές θα κινηθείτε. Θυμηθείτε: ότι όταν εμείς έχουμε καλοκαίρι, αυτοί έχουν χειμώνα και αντίστροφα.

Πάντα αφήστε 3-4 ημέρες περιθώριο, αν πάει κάτι στραβά να μην χάσετε το αεροπλάνο της επιστροφής και ένα σακίδιο στην πλάτη ξεκινήστε σαν σύγχρονοι conquistador να γνωρίσετε αυτή τη μακρινή γωνία του πλανήτη.

Υ.Γ. Και να θυμάστε: η ζωή είναι σαν κέρμα. Μπορείς να το ξοδέψεις όπως εσύ θέλεις αλλά μόνο μία φορά.

 

[kokoui]

Μπράβο σας για το ταξίδι και την περιγραφή.