Ινδία India,it never ends

[Lalibela]

Άφιξη στο αεροδρόμιο Indira Ghandhi στις 3.00 το πρωί.(οι 2 πρώτες ώρες στην Ινδία)

Ο Άγγλος και η Αμερικανίδα που έχω γνωρίσει στο αεροδρόμιο του Abu Dhabi τυγχάνει να έχουν κλείσει στο ίδιο ξενοδοχείο στο Ν.Δελχί.
Περιμένουμε στην ουρά για τον έλεγχο των διαβατηρίων .
Η εικόνα του αεροδρομίου δεν είναι τόσο άσχημη όσο την έχουν περιγράψει.
Μου προκαλούν εντύπωση καμιά 10 γλάστρες μικρές και μεγάλες σαν να τις πήραν από το διπλανό κήπο ,στιβαγμένες στη μέση μιας τεράστιας αίθουσας ,οι οποίες έχουν πάνω τους φωτάκια .
Είναι η μόνη πινελιά στο αεροδρόμιο που θυμίζει Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.
You make me nervous, ακούω από την Αμερικανίδα ενώ περιμένουμε τις βαλίτσες και πηγαίνω μπρος πίσω, κοιτάζοντας με ανυπομονησία την κορδέλα.
Ο Richard είναι πιο μπροστά το ίδιο ανυπόμονος με μένα.Προσπαθεί να μην το δείχνει αλλά κάθε φορά που με κοιτά στα μάτια καταλαβαίνω ότι έχει κλείσει τη μύτη και απλά κολυμπά .
Οι βαλίτσες των Ινδών που περνούν από την κορδέλα δεν είναι οι συνηθισμένες βαλίτσες.
Συνήθως είναι μεγάλα πουγκιά τυλιγμένα με μπόλικο σχοινί γύρω γύρω.Ακόμα και αν κάποιοι έχουν κανονικές βαλίτσες όπως τουλάχιστον τις ξέρω εγώ ...είναι και αυτές τυλιγμένες με σχοινί σαν δέματα.
Τα πράγματα των παιδιών αργούν μαζί με περίπου 10 επιβατών ακόμα από την ίδια πτήση.
Μετά από λίγη ώρα προσπαθώντας να ξεφύγουν το ποδοπάτημα μπροστά από το γκισέ ενημερώνονται ότι θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη πτήση από Abu Dhabi στις 5 το πρωί.
Τα σχέδια να φύγουμε όλοι μαζί με τον ίδιο οδηγό ,καθώς είχαμε κλείσει το ίδιο ξενοδοχείο και είχαμε προνοήσει να έρθουν και να μας πάρουν ..., ναυαγούν.
Προσπαθούμε να βρούμε με το Richard ,τρόπο να καλέσουμε στα σπίτια μας.
Είχα διαβάσει για μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ,όπου θα μπορούσα να πάρω ινδική sim και να καλέσω στη μαμά μου να της πω ότι όλα είναι οκ ,αλλά με την αναμπουμπούλα στο αεροδρόμιο ψάχνω οτιδήποτε ..προέρχεται από τον Bell..!
Αφότου ρωτήσα κανα δυο άνδρες της ασφάλειας διαπίστωσα ότι πρέπει να πάρω τα πραγματά μου και να κατευθυνθώ στο χώρο λίγο πριν την έξοδο.Δυστυχώς ο Richard δεν μπορει να ακολουθήσει καθώς πρέπει να περάσει ακόμα έναν έλεγχο και δεν γνωρίζει αν μετά θα μπορει να γυρίσει πίσω.
Ο υπάλληλος στον έλεγχο τον διαβεβαιώνει ότι μπορεί αλλά εκείνος διστάζει και προχωρώ μόνη μου.
Έχουμε συννενοηθεί να ειδοποιήσω τον οδηγό μας να ξανάρθει στις 5 το πρωί για το ζευγάρι.
Τσουλώντας το καροτσάκι μου λοιπόν εντοπίζω την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας Airtel από μακριά και προσπάθώ να βρω τον οδηγό.
Οι Ινδοί που περιμένουν με τις κόλλες Α4 στο χέρι και τα ονόματα των ταξιδιωτών είναι καμιά 20ρια.
Ψάχνω να βρω το ονομά μου αλλά δεν βρίσκω πουθενά το αντίστοιχο χαρτί με τον οδηγό μου.
Δεν πειράζει σκέφτομαι ίσως να είναι καλύτερα να περιμένω τα παιδιά και να φύγουμε όλοι μαζί από το αεροδρόμιο.Άλλωστε οι εικόνες των Ινδών οδηγών με φοβίζουν και με κάνουν να αισθάνομαι άβολα.
Μια χώρα διαφορετική από τη δική μου με ανθρώπους που δεν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποιο είδος ανήκουν είναι ένας πολύ καλός λόγος να περιμένω τις βαλίτσες των παιδιών όσο χρειαστεί.
Γυρίζω πίσω ,περνώντας ξανά από τον τελευταίο φύλακα ,παρακαλώντας τον να περάσω.Βρίσκω τα παιδιά και τους εξηγώ ότι θα μείνω μαζί τους.
Η Αμερικανίδα χαίρεται αλλά ανησυχεί για τον οδηγό μας .
Τα νέα δεν είναι ευχάριστα και οι τρεις μας πλέον κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα πριν την έξοδο να ψάξουμε ξανά για τον οδηγό.Εχουμε σταματήσει να ρωτάμε το φύλακα και πηγαινοερχόμαστε άνετα.
Εντοπίζουν τον οδηγό και αρχίζουν τις συννενοήσεις.Καθώς συννενοούνται μαζί του τρέχω μέχρι τον γκισέ της Airtel που βρίσκεται ακριβώς απέναντι να πάρω ινδική sim.Ο υπάλληλος της είναι ένας παχουλός Ινδός με ύφος Έλληνα μπάτσου, έτοιμου να σε στείλει αυτόφωρο.Κάθομαι στο γκισέ και μέσα σε 2 λεπτά αποχωρώ διότι δεν είχα επαρκείς πληροφορίες για το ξενοδοχείο και ο μπάτσος της Airtel δεν είχε καμία όρεξη να δώσει sim στην χαζοτουρίστρια από την Ελλάδα που τον βάζει να δουλέψει 3.30 το πρωί.
Ακριβώς δίπλα βρισκονται 2 τηλέφωνα σε στυλ καρτοτηλέφωνου,μόνο που δεν χρειάζονται κάρτα .Ενημερώθηκα πόσο στοιχίζει το λεπτό ..τηλεφώνησα στο σπίτι ,έδωσα τις ρούπιες στο παλικάρι που τριγύριζε γύρω από τα τηλέφωνα και είχε φροντίσει να με ενημερώσει για τις τιμές και κατευθύνθηκα πάλι στο ζευγάρι.
Εδώ και λίγη ώρα μιλούν ασταμάτητα πότε ο οδηγός και πότε ο Richard στο κινητό του οδηγού.Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται αλλά δεν μπορώ να ασχοληθώ κιόλας.Θέλω να βουτήξω τον οδηγό για 5 λέπτα να με βοηθήσει να βγάλω τη sim και μετά ας συνεχίσουν .
Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη από πλευράς οδηγού.Επισημαίνει ότι σε μισή ώρα σχολάει και δεν είναι διατεθειμένος να ξανάρθει να πάρει τα παιδιά.
Γίνεται μπαρούτι όταν του ανακοινώνω ότι θα μείνω μαζί τους να περιμένω και θα φύγουμε όλοι μαζί.Επιμένει να πάω προς το ξενοδοχείο και θα δούμε τι θα γίνει με το ζευγάρι.
Η Αμερικανίδα με πείθει να φύγω μαζί του.Τους αποχαιρετώ λοιπόν και τον τραβάω προς τον γκισε της Airtel να βγάλω την αναθεματισμένη sim.
Δίνω τη φωτοτυπία της βίζας και του διαβατηρίου που είχα μαζί μου και αρχίζω να συμπληρώνω τα έγγραφα .
Ψάχνω ασυναίσθητα γύρω μου τον γκισέ της Airtel.Είναι απλά μια κόκκικη ταμπέλα πάνω από ένα τραπέζι και μια καρέκλα.Δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα ,διαφημιστικά ,ή ο,τιδήποτε άλλο θυμίζει εταιρεία κινητής τηλεφωνίας.Ο δε υπάλληλος μάλλον νομίζει ότι είναι φτιαγμένος για άλλα πράγματα ... .
Είμαι περίεργη να δω από που θα βγάλει το πακετάκι που έχει μέσα τη sim.Αμφέβαλλα πολύ αν θα είχε κιόλας.Ξαφνικά βγάζει μια φωτογραφική μηχανή από ένα συρτάρι με φωτογραφίζει έκπληκτη και μου δίνει μια κόκκινη καρτούλα από την οποία έχει αφαιρέσει τη sim.
Το νούμερο μου είναι πάνω στην καρτούλα και προσπαθεί να βάλει τη sim στο κινητό μου.Είχα την εντυπωση ότι θα το περνούσε κανέναν έλεγχο κιόλας αλλά με ξεφορτώθηκε γρήγορα μετά από αυτό.
Πλήρωσα 400 ρούπιες για τo νούμερο και 100 για χρόνο ομιλίας σύνολο 500.
Χαρούμενη προς την έξοδο μαζί με τον οδηγό αντικρύζω την ατμόσφαιρα μέσα στη νύχτα.
Το πλήθος κόσμου έξω από το αεροδρόμιο με κοιτά περίεργα,δεν τολμώ να σηκώσω το κεφάλι δεύτερη φορά προς το μέρος τους.Πιάνω συζήτηση με τον οδηγό.
Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη κάπνα.Νομίζω ότι κάτι έχει συμβεί,ίσως μια πυρκαγιά.Ρωτώ τον οδηγό και απαντά χαμογελαστά ότι είναι ομίχλη.
Η μυρωδιά της κάπνας απερίγραπτη.Δυσκολευόμουν πολύ να πιστέψω ότι είναι ομίχλη ...κι όμως ήταν κάπνα και ομίχλη μαζί .Φυσικά αυτά μετά από μέρες δεν τα μύριζα πλέον και δεν τα παρατηρούσα.
Κατευθυνόμαστε προς το αμάξι και τότε βλέπω έναν άλλον μέσα .
Στυλώνω τα πόδια και αρνούμαι να μπω .
Ρωτώ τι δουλεία έχει αυτός στο αυτοκίνητο ,επισημαίνω ότι δεν μπαίνω με 2 άνδρες μέσα ακόμα κι αν ο θεός κατέβει επιτόπου στη γη ....με πίεση λίγο πριν τo κόκκινo.
Με διαβεβαιώνει ότι είναι συνεργάτης να μην ανησυχώ ...το ξενοδοχείο που δουλεύει είναι το ξενοδοχείο του....και άλλα τέτοια διάφορα.
Αρχίζω να ηρεμώ αλλά έρχεται δεύτερος γύρος.
Τόση ώρα μέσα μας έκανε φασαρία ότι δεν θα υπάρξει άλλος οδηγός και ότι έχει ένα μισάωρο στη διαθεσή του .
Με τα πολλά μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο.
Κάνω δυο τηλεφωνά δείχνοντας ότι δεν φύτρωσα εκεί ξαφνικά και ότι υπάρχει κόσμος που με περιμένει (στην Ελλάδα αλλά δεν είχε σημασία).
Η ομίχλη με τη μυρωδιά της κάπνας συνεχίζει ,ο δρόμος σχετικά άδειος,τα φώτα κίτρινα.Στα πλάγια της λεωφόρου βλέπω που και που ψηλoύς άνδρες με κουβέρτες ή μανδύες να προχωρούν μόνοι τους στην άκρη του υποτιθέμενου πεζοδρομίου ,αργά και σταθερά .Είναι σαν κινητά σκιάχτρα.Έχουν πολύ συγκεκριμένο στυλ κινήσεων.Μόνο στις ταινίες συμβαίνουν αυτά σκέφτομαι.
Μιλώ που και που με τον οδηγό,κοιμάται στο σταθμό περιμένωντας πελάτες και πληρώνεται από το ξενοδοχείο.Με ρωτά από που είμαι και πόσο θα μείνω στην Ινδία.
Ύστερα από ένα τέταρτο διαδρομής μέσα σε σκοτάδια της λεωφόρου κάνει στην άκρη.Για λίγα δευτερόλεπτα πρέπει να έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.Περνούν 2 σενάρια από το μυαλό μου ή ότι χάλασε το αυτοκίνητο ή ότι θα συμβεί το χειρότερο.Αρχίζω και με βρίζω ,καλά να πάθεις, σκέφτομαι ,τράβα τωρα να περπατήσεις στα σκοτάδια μαζί με μαστουρωμένους Ινδούς και 5 τύπους Ηπατίτιδας να σε περιμένουν.
Ο οδηγός απαντά ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ξαναβάζει μπροστά επιτόπου και συνεχίζει την πορεία του λεγοντάς μου ότι είναι οικογενειάρχης άνθρωπος με παιδιά και δουλειά.Μάλλον ήθελε να κάνει την πρωινή του τουαλέτα,αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου,μάλιστα δεν μου πέρασε καν από το μυαλό.
Φθάνουμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 5 το πρωί.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

Lalibela ωραία η διήγησή σου!
άν ήξερες οτι παντού που σε παραλαμβάνουν με αυτοκινητο τα άτομα πρέπει να ειναι δύο,δεν θα ανησυχούσες!
παντα υπαρχει ο οδηγός και ο guide.βέβαια έχεις δίκιο μόνη σου και μέσα στην νύχτα,αλλα οι ινδοί μπορεί να είναι περίεργες φάτσες,αλλα εγκληματικότητα δύσκολο θα συναντήσεις στις πόλεις τους..μικροαπατεώνες υπάρχουν όπως παντού,κυρίως λόγω φτώχειας.
συνέχισε την ιστορία σου ειναι απολαυστική!

 

[ΕΡΣΗ]

Οντως πολυ καλο! Για παμε για συνεχεια!

 

[Pandora]

Πολύ ωραία μας τα λες !

Σ΄ακολουθώ...

 

[Rosa]

Έχω αγχωθεί, αλλά εδώωωω...κολλημένη!

 

[romantic woman]

Ωραίο το ξεκίνημα της ιστορίας σου,περιμένω κι εγώ τη συνέχεια,μια απορία...
Οταν κατέστρωνες το ταξίδι στην Ινδία μόνη,δεν σου περνούσε από το μυαλό κάποιος ενδόμυχα "φόβος",τέλος πάντων ένα κάτισαν αυτό που περιγράφεις βρισκόμενη μέσα στο αμάξι με τους δύο οδηγούς αλλά και πιό πρίν όταν σκεφτόσουν να φύγεις καλύτερα μαζί με τους άγγλους....
και το ρωτάω αυτό γιατί πολλές φορές εκφράζω αυτούς τους εύλογους προβληματισμούς(σε διάφορα τόπικ) γιά τέτοια ιδιαίτερα ταξίδια εκτός Ευρώπης όταν πρόκειται να ταξιδέψει μια γυναίκα μόνη και τ'ακούω:roll:...από πολλούς.

 

[Lyda]

Πολυ καλη η ιστορια σου, go on

 

[christos71]

χαχαχα!καλα το πας!πω πω αγχος!

 

[dmdoc]

Ξεκινάς συναρπαστικά την ιστορία σου.
Μια ερώτηση:πως αποφάσισες να κάνεις το ταξίδι;τι κίνητρο είχες σε σχέση με άλλους προορισμούς;και κυρίως...πως πήρες την απόφαση να το κάνεις μόνη σου;

(Μάλλον 3 είναι αυτές)

 

[Lalibela]

Άφιξη στο ξενοδοχείο,περιγραφή πρώτης μέρας.

Οι πρώτες εντυπώσεις από το ξενοδοχείο είναι άσχημες.
Διαβάζοντας τον Lonely Planet , το Indiamike.com ,το tripadvisor και έχοντας δει φωτογραφίες από το site του ξενοδοχείου στο net πίστευα ότι η επιλογή μου ήταν καλή.
Σίγουρα δεν περίμενα κανένα παλάτι αλλά βλέποντας ένα δρόμο σκαμμένο με Ινδούς να κοιμούνται που και που στο πεζοδρόμιο άλλους να τριγυρνούν χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, σπίτια γκρεμισμένα στο δεύτερο όροφο κάθε μαγαζιού και μια τζαμαρία ξενοδοχείου αναμεσά τους να με περιμένει να τη διαβώ, άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του προορισμού μου.
Στη reception του ξενοδοχείου με περιμένει ένας υπάλληλος που μόλις τον είχε ξυπνήσει ο οδηγός μου .Πιο δίπλα κοιμόταν άλλος ένας που μόλις είχε ξυπνήσει και αυτός.
Αφότου έδωσα τα στοιχεία μου και συννενοήθηκα ότι θα πληρώσω για το δωμάτιο και το pick up από το αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση μου ,μου ζητήθηκε να περιμένω λίγη ώρα μέχρι να ετοιμασθεί το δωμάτιο.
Ο ευγενικός υπάλληλος μου δείχνει λίγα σκαλάκια που οδηγούν σε ένα μικρό σαλονάκι με δυο μικρά καναπεδάκια.Είμαι λίγο σοκαρισμένη ,δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να το ζήσω όλο αυτό .Κάθομαι στο καναπεδάκι βλέποντας τα βιβλία στο απέναντι ράφι που βρίσκεται σε μία εσοχή του τοίχου.
Πέσαμε σε βιβλιοφάγους σκέφτομαι και ηρεμώ για λίγο.
Είμαι αποφασισμένη να περιμένω το ζευγάρι και μάλιστα έχω αρχίσει να ανησυχώ λίγο για αυτούς.
Εμφανίζεται μπροστά μου μια γνωστή δυτική φυσιογνωμία.Με χαιρετά και μου λέει ότι με θυμάται από το αεροδρόμιο.Ανταποδίδω το χαιρετισμό και συμφωνώ μαζί του.
Αρχίζουμε τη συζήτηση ,ταξιδεύει μόνος ,έχει γυρίσει αρκετές χώρες ,είναι γύρω στα 40 με καταγωγή Ιρλανδική και Αμερικάνικη.Ζει πολλά χρόνια στο Σικάγο πρόσφατα ήταν στην Λατινική Αμερική ,ήταν πολύ δύσκολα και μαγευτικά για αυτόν αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τις λίγες ώρες που βρίσκεται στο Δελχί.
Θέλει να μείνει μόνο μια μέρα εδώ και έπειτα να κατευθυνθεί προς Άγκρα και Πουσκάρ.
Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει λόγος να μείνει κανείς στο Δελχί πάνω από μια μέρα,κι ας μην έχω δει τίποτα ακόμα.
Η σκέψη της Τζαιπούρ με γαληνεύει αλλά ποιος έχει το κουράγιο να φθάσει μέχρι εκεί.
Η ώρα περνά και φθάνει 6,συζητάμε συνέχεια για τα ταξίδια του, την Ελλάδα ,τον κερνάω τσιγάρα και κερνάει τους καφέδες.
Αποφασίζουμε να γυρίσουμε λίγο το Δελχί μόλις ξημερώσει για τα καλά και έπειτα να βγάλουμε μαζί εισητήρια για την Άγκρα.
Το ζευγάρι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα 6.30,ρωτώ στη reception ,μου απαντούν πως δεν γνωρίζουν,συνεχίζω τον καφέ μου και γύρω στις 7 καταφθάνουν.
Η κοπέλα είναι κάτασπρη ,ο Richard στεκεται μια χαρά ,κουρασμένος μου χαμογελα και κατευθύνονται στο δωμάτιο .Δεν τους ξαναείδα .
Γύρω στις 8 φεύγουμε με τον Αμερικάνο από το ξενοδοχείο ,ψάχνουμε cafe να πιούμε καφεδάκι.Οι εικόνες στο δρόμο είναι ότι πιο απίθανο, βρώμικο ,underground έχω δει στη ζωή μου.
Μπροστά από τα μαγαζάκια που τα περισσότερα είναι ακόμα κλειστα υπάρχει κάτι σαν τάφρος..ουσιαστικά είναι σκαμμένος δρομος που περνούν ή δεν περνούν κάποιοι σωλήνες.Από πάνω από τις τάφρους βλέπω που και που κανένα Ινδό να πλένεται ή να φτύνει .Τα κτίρια πάνω από τα μαγαζάκια σχεδόν όλα γκρεμισμένα ,οι δρόμοι μαύροι ,πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν είναι σπασμένα με κόσμο επάνω να μαγειρεύει, ή να κοιμάται μέσα σε κουβέρτες.
Κοιτώ γύρω μου όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής που διάβαζα στο tripadvisor.
Μένω σε πολύ καλό ξενοδοχείο σκέφτομαι.
Ο Αμερικάνος παρόλο που με συμβουλεύει να μην μιλάω σε κανέναν ,να τους αποφεύγω και ότι όλοι ψάχνουν προμήθειες και θέλουν πάντα να σε πάνε αλλού,μιλά με όλους.
Του λέω να πάρουμε μετρό για Connaught Place. Μένουμε στο Pahar Ganj στο ξενοδοχείο Cottage Yes Please και το Connaught Place είναι γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια για κάποιον που ξέρει τη διαδρομή.
Προσπαθώ να επιμείνω στη λύση του μετρό αλλά αποφασίζει να τον καθοδηγήσει ένας Ινδός μέχρι εκεί με τον οποίο περπατά λίγο πιο μπροστά προσφέροντάς του ναρκωτικά και γυναίκες για το βράδυ ,καθώς εγώ χαζεύω πιο πίσω βγάζοντας φωτογραφίες.
Σιγά μην μας πήγενε στο Connaught Place ,μας πήγε σε ένα τοπικό φαστφουντάδικο λίγο πιο κάτω.
Μεγάλο το μαρτύριο να είσαι γυναίκα στην Ινδία να έχεις πιει καφέδες και να θέλεις να πας προς νερού σου.Έξω από την τουαλέτα του φαστφουντάδικου πλένεται ένας Ινδός ,με αναθεματίζω και μπαίνω μέσα.
Ενιωθα χάλια αλλά τι να έκανα .Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η καλύτερη τουαλέτα που βρήκα στους δρόμους του Δελχί και ίσως και η μοναδική γιατί δεν το είχα ανακαλύψει ακόμα αλλά θα έκανα πολλές ώρες να ξαναβρω κάτι τέτοιο μπροστά μου.
Μάλιστα ήταν και πολύ καθαρή σχετικά με ότι είδα παρακάτω αλλά τότε ήταν πολύ νωρίς για να το ξέρω.
Φεύγουμε γρήγορα από κει και προχωρούμε ψάχνοντας το Connaught Place.Νιώθω σαν να έχω φάει σφαίρα ,περπατώ βγαζοντας φωτογραφίες ακουλουθούμενη πάντα από κανα δυο Ινδούς σε απόσταση.
Έχοντας διαβάσει ότι είναι πιο ανθρώπινο μέρος και ξέροντας ότι εκεί τριγύρω στη Janpath road βρίσκεται και ένα από τα επίσημα τουριστικά γραφεία του Δελχί ,γίνεται ο επόμενος στόχος του πρωινού.
Κατά τη διάρκεια της περιπλανησής μας στους δρόμους μπαίνουμε σε δυο τρια τουριστικά γραφεία.
Ο Αμερικάνος έχει ύφος τουρίστα κάθε φορά που μπαίνουμε μέσα και ύφος απογοητευμένου επιχειρηματία που δεν μπορεί να κάνει buisness την ώρα που φεύγουμε.
Ξέρουμε και οι δυο από την αρχή ότι δεν θα ψωνίσουμε εκδρομή ή οτιδήποτε από αυτά τα γραφεία ,εγώ μάλιστα δεν θα έμπαινα καθόλου ,παρόλα αυτά περιπλανιώμαστε μέσα και έξω από αυτά.
Του υπενθυμίζω για άλλη μια φορά το μετρό αλλά κάνει ότι δεν ακούει.
Ύστερα από αρκετή ώρα το ψάχνουμε και με αρκετές ερωτήσεις το βρίσκουμε.Πάνω που τον έχω ψήσει να μπούμε μέσα τον μεταπείθει ένας περαστικός Ινδός να πάρουμε ricksaw.
Σαν πρόβατα λέμε στον οδηγό ότι θέλουμε τo Janpath Road όπου βρίσκεται το επίσημο τουριστικό γραφείο της ινδικής κυβέρνησης.
Φυσικά μας πήγε σε ένα αλλό που βρισκόταν σε ένα στενο του Janpath και ήταν ιδιωτικό με ταμπέλα που διαβεβαίωνε ότι είναι κρατικό,όπως και πολλά άλλα που είχαμε συναντήσει.
Οι δρόμοι στο Δελχί δεν έχουν ταμπέλες ,δεν έχει σημασία αν έχεις χάρτη μαζί σου .Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και είναι πανεύκολο να χαθείς.Πόσο μάλλον την πρώτη μέρα άυπνος και σοκαρισμένος.
Διαβάζω πιο προσεχτικά τον οδηγό.Του εξηγώ ότι ο Janpath Road από τη στιγμη που βρίσκεται στο Connaught Place το οποίο έχει και την ομώνυμη πλατεία ,θα πρέπει να είναι κεντρικός μιας και ξεκινά και καταλήγει σε αυτήν.
Όντως λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν μια τεράστια πλατεία.Ταμπέλες πουθενά όμως.Σε ποιο δρόμο να ήμαστε άραγε.
Τελικά ο κεντρικός δρόμος που βρισκόμασταν ήταν o Janpath και 3 λεπτα πιο κάτω το τουριστικό γραφείο που ψάχναμε.
Είναι 9 πάρα 5 και υποτίθεται ότι ανοίγει στις 9.
Περιμένομε απέξω καπνίζοντας και χαζεύοντας το ξεκίνημα της καθημερινότητας των Ινδών.
Σκούπισμα στο δρόμο ,ετοιμασία φαγητού ,στήσιμο πάγκων,πλύσιμο,παιδιά με καθαρά ρούχα να πηγαίνουν σχολείο .Αθώα παιδιά και σεβαστικά.Τα παιδιά είναι μια όαση για μας,το ίδιο και οι γυναίκες.
Η ώρα περνά ,το γραφείο ανοίγει.Οι υπάλληλοι είναι τρομερά κατατοπιστικοί ,η εκδρομή με λεωφορείο στα αξιοθέατα στοιχίζει μόλις 250 ρούπιες .Βουτάμε από 3 χάρτες του Δελχί ,μπόλικες οδηγίες για το που είμαστε και προς τα που είναι ο σταθμός του τρένου New Dehli Train Station όπου θα βγάζαμε τα εισητήρια για Άγκρα και απομακρυνόμαστε .
Για καμια ώρα περίπου ψάχνουμε το σταθμό του τρένου.
Είναι ανάμεσα στην περιοχή του ξενοδοχείου μας και στο Connaught Place όπου βρισκόμασταν. Ο Αμερικάνος είναι πεπεισμένος ότι ξέρει προς τα που πάμε.
Άυπνη και κουρασμένη ,μπουχτισμένη από τη βρώμα στο δρόμο και τις καταιγιστικές εικόνες τον ακολουθώ μη κάνοντας κάποια πρόταση ή διόρθωση για τη διαδρομή που ακολουθούσαμε.
Τα πεζοδρόμια εδώ είναι τα διπλάσια αλλά είναι όλα σκαμμένα,Ινδοί εργάτες δουλεύουν πυρετωδώς σκάβοντας πότε για το μετρό, πότε για σωλήνες και πότε για καλώδια internet από ότι διαπίστωσα μετά από μέρες διαβάζοντας τα ινδικά νέα σε ένα σταθμό τρένου από αγγλόφωνη εφημερίδα.
Γυναίκες στο δρόμο παίρνουν το χώμα το οποίο έχει μορφή τσιμέντου σε σκόνη και το περνούν από σίτες.Δεν ξέρω γιατί το καθαρίζουν κατ'αυτό τον τρόπο.Ψάχνουν αντικείμενα ,αποφάγια ή απλά είναι οι δουλειά τους?
Άτομα κατώτατης κάστας είναι με κουβέρτες στα πεζοδρόμια δίπλα σε εργάτες μαγαζιά και περαστικούς.Πίνουν ηρωίνη ,τρώνε ,κοιμούνται ,μιλάνε και κάποιοι ζητιανεύουν.Δεν ξέρω αν ένιωθα λύπη ,ξέρω ότι ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν από κει.
Βρίσκουμε τον σταθμό του τρένου.Είναι ένας από τους πολλούς που έχει το Δελχί.
Το New Dehli Train Station είναι μια τεράστια έκταση με πολλούς οδηγούς να περιμένουν έξω από αυτόν.Ricksaw,ταξί και ποδήλατα με καρότσες.
Στον πρώτο όροφό του ,βγάζουν εισητήρια οι τουρίστες.
Βγάλαμε 2 εισητήρια για Άγκρα για την επόμενη το πρωί και φύγαμε πιστεύοντας ότι απέχουμε 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας.
Απέναντι από το σταθμό ξεκινούσαν δρόμοι με bazaar και κάπου εκεί σε κάποιο στενό ήταν και δρόμος του ξενοδοχείου.
Γιατί να πάμε όμως προς τα κει?Είχαμε έρθει από κει έχοντας χαθεί και νομίζαμε ότι δεν είναι αυτό το μονοπάτι μας.
Φυγαμε λοιπόν και αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα από το σταθμό .
Ο δρόμος είχε τεράστιες μάντρες φυσικά χωρίς ταμπέλες, παγκάκι να ξαποστάσεις ή ένα μαγαζάκι να πιεις ένα καφέ.
Δεν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε πουθενά ούτε ξέραμε που πάμε.Για το μόνο που ήμαστε ευτυχισμενοι είναι που βρήκαμε το σταθμό και το σωστο μέρος για εισητήρια αμέσως χωρίς καθυστέρηση.
Ο δρόμος που περπατούσαμε για μεγάλη απόσταση ειχε τεράστιες ταμπέλες που παρέπεμπαν σε γραφεία να βγάλει κανείς εισητήρια τρένου.
Τα γραφεία δεν φαίνονταν ,ήταν μέσα σε αυλές πίσω από μάντρες και ήταν πολύ πιθανό να πηγέναμε εκει για εισητήρια νομίζοντας ότι είναι του σταθμού.
Για 2 ώρες ψάχναμε το ξενοδοχείο ,είχαμε τρεις χάρτες του Δελχί ο καθένας μας ,δυο Lonely Planet και παρόλα αυτά είχαμε χαθεί για τα καλά.
Οι τεράστιες κατα μήκος μάντρες στο πλάι του σταθμού ήταν ένας γολγοθάς που είχαμε ακολουθήσει και έπρεπε να τον ξανακάνουμε προς τα πίσω.
Αρχίζω να σκέφτομαι συνέχεια τη μητέρα μου και πόσο δίκιο είχε να πάρω ένα ζευγάρι αθλητικές μπότες μαζί μου.
Η κατάσταση στους δρόμους δεν μου επέτρεπε να περπατήσω με το χαμηλό αθλητικό παπούτσι μου και ένιωθα τοσο τυχερή που αν και είχαν αρχίσει να με πονούν τα πόδια μου ,ήμουν λίγα εκατοστά παραπάνω από τη λάσπη ,το χώμα και ότι άλλο μπορει κανείς να φανταστει.
Ο λαιμός μου έχει αρχίσει να καίει,ο γιακάς της μπλούζας μου σηκώθηκε αρκετές φορές να με προστατέψει από την μολυμσμένη ατμόσφαιρα το πρωί αλλά πλέον δεν έκανε τίποτα.
Μετά πολλά μπαίνουμε σε ένα ricksaw και στα 200 μέτρα βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Έχουμε ραντεβού σε 2 ώρες να δούμε αξιοθέατα....!

 

[eva kas]

καλα μας το ξεκινας αλλα βρε παιδακι μου μην μας αφηνουν με την αγωνια....περιμενουμε την συνεχεια σου!
παντως οφειλω να παραδεχτω οτι εγω δεν θα εκανα ενα τετοιο ταξιδι μονη μου.

 

[renata]

Για το Δελχί κατάλαβα τα εξής...
ολα βρώμικα,ολοι σκάβουν και βάζουν σωλήνες παντού,φτύνουν,κοιμούνται στα χαντάκια ,πίνουν ηρωίνες,κλπ...τίποτα άλλο δεν είχε η πόλη αυτή??????είσαι σίγουρη?
πόσες μέρες έμεινες στο Δελχί??? είναι αρκετές για να σχηματίσεις μιά πραγματική και πλήρη εικόνα για την πόλη αυτή?
υπ όψιν οτι αυτά που γράφεις τα διαβάζει όλη η ελλάδα και εσύ βάζεις το λιθάρι σου για να σχηματιστεί μιά αποψη για μελλοντικούς ταξιδιώτες..
για συνέχισε...