Ρουμανία Happenings, τένις και μεσαιωνικά κάστρα...στη Ρουμανία!

[Dina Z]

Το Βουκουρεστι ουτε καν υπηρχε στη λιστα μου. Μπηκε με την ιστορια σου και εχει αρχισει να αναβαινει ...... επικινδυνα!
Συνεχιστε παρακαλω

 

[Grerena]

Το Βουκουρεστι ουτε καν υπηρχε στη λιστα μου. Μπηκε με την ιστορια σου και εχει αρχισει να αναβαινει ...... επικινδυνα!
Συνεχιστε παρακαλω

Δεν ξέρω τι βαρύτητα μπορεί να έχει η άποψη ενός ανθρώπου, που όπου και να ταξιδέψει του αρέσει, όπως είμαι εγώ...αλλά πραγματικά το Βουκουρέστι με ξάφνιασε ευχάριστα. Ηταν πολύ ομορφότερο απ¨ ότι περίμενα.
Ή μάλλον για να το πω πιο σωστά: παντού θα βρω αυτά που μου αρέσουν ή μου ταιριάζουν. Το Βουκουρέστι σίγουρα έχει πολλά από αυτά.

 

[Klair]

όπου και να ταξιδέψει του αρέσει, όπως είμαι εγώ..

Ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου!!
Είσαι η αδελφή ψυχή για μένα!!

Σου εύχομαι να κάνεις πάντα τα ταξίδια που ονειρεύεσαι!!

 

[Grerena]

Χαίρομαι πολύ! Ημουνα σίγουρη ότι μέσα από το forum θα την έβρισκα κάποια στιγμή. Ευχαριστώ!
Θα ¨χω δηλαδή από δω και πέρα να λέω σε κάποιον τον ταξιδιωτικό μου ΅πόνο΅ χωρίς να με παρεξηγεί!
Ανταποδίδω.

 

[greco]

Το Βουκουρεστι ουτε καν υπηρχε στη λιστα μου. Μπηκε με την ιστορια σου και εχει αρχισει να αναβαινει ...... επικινδυνα!
Συνεχιστε παρακαλω

+1 για Βουκουρεστι,πολυ ενδιαφερουσα πολη.Ανετα γεμιζεις και 4ημερο.

 

[Grerena]

3η ημέρα Η γοητεία των κάστρων: Χλιδάτο Peles / Μυστηριακό Bran

Το πρωί, μας ξύπνησε η ζέστη. Ο ήλιος που μόλις είχε ανατείλει μπήκε από τη μεγάλη τζαμαρία και μετέτρεψε το δωμάτιο σε θερμοκήπιο. Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς. Βέβαια και αυτό έχει τα καλά του, γιατί δεν κουράστηκα να ξυπνήσω την παρέα μου, γιατί όπως πάντα έχω πρόγραμμα που έπρεπε «να βγάλουμε».

Η φωτεινή πια θέα από το παράθυρό μας το πρωί...

Φάγαμε το αρκετά πλούσιο πρωινό μας. Ευτυχώς που προλάβαμε και φάγαμε πριν κατέβει το group από το Plovdiv, που ήταν σταματημένο απ’ έξω. Θα έπρεπε να περιμένουμε να αδειάσει τραπέζι αλλιώς.
Πρώτη μας επίσκεψη για σήμερα ήταν το κάστρο Peles, το οποίο ήταν πάρα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια. Προτιμήσαμε όμως να παρκάρουμε το αυτοκίνητο κοντά του.
Περπατήσαμε μέσα από τους κήπους του μέχρι που φτάσαμε στην είσοδό του. Βγάλαμε εισιτήρια και περιμέναμε αρκετά θα έλεγα, για να μπούμε ομαδικά, κατά group μέσα, συνοδευόμενοι από αγγλόφωνο ξεναγό.

Κάστρο Peles
Το αναγεννησιακό κάστρο Peles χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με εντολή του Καρόλου, πρώτου βασιλιά της Ρουμανίας. Έχει 160 δωμάτια και έναν πύργο ύψους 66 μέτρων. Μέχρι το 1974 χρησιμοποιούνταν σαν θερινή βασιλική κατοικία, ενώ σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.
Δεν θέλω να μπω σε ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με το κάστρο, γιατί αυτό έχει γίνει από άλλους συμφορουμίτες στο παρελθόν.
Θέλω όμως να αναφερθώ στο πόσο εντύπωση μου έκανε. Είναι το πιο «χλιδάτο» παλάτι που έχω δει ποτέ. Βέβαια δεν έχω πάει στις Βερσαλλίες που είναι επίσης πολύ πλούσιο, αλλά μάλλον είναι άλλης κατηγορίας (αφού είναι 300ετών πιο παλιό).

Φτάνοντας στο παλάτι...

Όλα τα παλάτια, λίγο πολύ έχουν μέσα έργα τέχνης, χρυσάφια, περίτεχνα έπιπλα κ.α. Το Peles κατά τη γνώμη μου είχε τα πιο εντυπωσιακά απ’ όλα. Είχε μέχρι και ασανσέρ, αίθουσα θεάτρου, βιβλιοθήκη με κρυφά περάσματα και σκάλες, με κυρίαρχο υλικό το ξύλο. Και τα μπάνια! Τι όμορφα μπάνια! Υπήρχε ακόμα και μια αίθουσα-σαλόνι, που τα γύψινα σχέδια της οροφής «ακολουθούσαν» τα σχέδια του χαλιού που ήταν στρωμένο από κάτω! Εντυπωσιακό;
Μας δώσανε ειδικά πατουσάκια για να περπατήσουμε μέσα για να προστατευτούν τα χαλιά μεγάλης αξίας που έχει. Με τόση επισκεψιμότητα (έως και 400.000 επισκέπτες το χρόνο) που έχει αυτό το κάστρο λογικό το βρίσκω. Θα είχαν καταστραφεί διαφορετικά.
Άντρας και γιος μπήκαν μέσα βαριεστημένοι. Είχαν λίγο “σπαστεί” από την αναμονή στην ουρά μέχρι να μπούμε και δεν είχαν διάθεση για ένα ακόμη παλάτι. Έχουμε δει παλάτια, πάλι τα ίδια; Βγαίνοντας όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Είχαμε όλοι ξαφνιαστεί και εντυπωσιαστεί από αυτά που είδαμε. Ήταν εκθαμβωτικό!!!

"Λεπτομέρειες" από τη μεγάλη αίθουσα της εισόδου...

Ένα από τα πολλά σαλόνια...

Μια από τις τραπεζαρίες...

Από τα δωμάτια που με εντυπωσίασαν πολύ: η βιβλιοθήκη.
Πίσω από την ανοιχτή πόρτα βρίσκεται μια ραφιέρα που αποτελεί συγχρόνως και κρυφή πόρτα που οδηγεί μέσω περάσματος σε άλλο σημείο του παλατιού στον πάνω όροφο. Όπως στα παραμύθια...με κάστρα και πρίγκιπες...

Επειδή και οι βασιλείς έχουν ανάγκη από διασκέδαση...
Η σκηνή του θεάτρου...

Και η αίθουσά του...

Η είσοδος στον πάνω όροφο...

Κι όμως! Είναι ένα ...μπάνιο!

Στο τέλος του tour "χάσαμε" και το ένα πατουσάκι...

Μετά από ένα περίπου δύωρο μέσα στο Peles, χαζέψαμε λίγο στους κήπους του παλατιού. Ωραίοι κήποι αλλά για μένα το πλέον όμορφο στον εξωτερικό του χώρο ήταν η θέα των Καρπαθίων.
Στον ευρύτερο χώρο, κοντά στο Peles βρίσκεται και το μικρό Peles, το κάστρο Pelişor, με μόνο…70 δωμάτια. Ο διάδοχος του Καρόλου Α', σκόπευε να το χρησιμοποιήσει ως θερινή κατοικία, καθώς θεωρούσε το Peles υπερβολικό και ήθελε μια πιο διακριτική, σε στυλ art-nouveau κατοικία. Σε αυτό το μικρό κάστρο αρκεστήκαμε μόνο σε μερικές εξωτερικές φωτογραφίες. Ύστερα από τη “μαμά” κάστρο, αυτό θα μας φαινόταν μάλλον…φτωχό.

Οι κήποι...

Και τα Καρπάθια...

Προχωράμε προς το Pelisor...

Πράγματι! Αυτό είναι ένα μικρό και "διακριτικό"...παλάτι!

Αναχωρήσαμε με κατεύθυνση βόρεια. Βγαίνοντας από τη Sinaia κάναμε πρώτα μια μικρή στάση στο Μοναστήρι του Κατακουζηνού. Πρόκειται για ένα Μοναστήρι που έκτισε ο Ρουμάνος πρίγκιπας το 1695, όταν γύρισε από το Σινά, προς τιμή του αντίστοιχου μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Από το Μοναστήρι αυτό πήρε και η πόλη Sinaia το όνομά της. Ανάψαμε ένα κεράκι στα γρήγορα και φύγαμε.

Στο Μοναστήρι του Κατακουζηνού...

Και ένα εσωτερικό πλάνο του τρούλου...

Μα και η Sinaia, τι όμορφη πόλη που είναι. Χθες το βράδυ που φτάσαμε νύχτα δεν την είδαμε καθόλου. Σήμερα με το φως της ημέρας βλέπουμε πόσο “παραμυθούπολη” μοιάζει. Μια καταπράσινη πόλη, με θέα τα γύρω βουνά και την “τρανσυλβανική” αρχιτεκτονική της με τις πολύ χαρακτηριστικές μυτερές στέγες της, που αποτελεί θέρετρο για χειμερινό τουρισμό και όχι μόνο.
Δυστυχώς δεν αφιερώσαμε άλλο χρόνο σε αυτήν γιατί μας περίμενε το κάστρο Bran.

Στο δρόμο για το Bran...

Όπου συναντήσαμε και τα πρώτα τσιγγανοχώρια...

Όπου οι κάτοικοι ασχολούνταν με αθλοπαιδιές. Προσέξτε τον καβαλάρη δεξιά...

Είναι χωρίς σέλα...!

Ένας “γλυκός” πειρασμός
Μετά από μία ώρα περίπου φτάσαμε στο χωριό Bran. Σε σχέση με τη Sinaia εδώ ήταν πιο “ζωηρά”. Είχε αρκετό κόσμο στα γύρω καφέ, φαγάδικα, “ορθάδικα”. Παρκάραμε σε φυλασσόμενο parking και κάναμε μια πρώτη στάση στο απέναντι “ορθάδικο” για καφέ. Μόνο που δεν είχε καφέ, είχε κάτι σαν ντόνατς ή λουκουμά να το πω; Ήταν κάτι γλυκό περασμένο σε σούβλα. Πολύ το λιμπιστήκαμε, αλλά πώς να το ζητήσουμε; Σταθήκαμε στην ουρά και όταν έφτασε η σειρά μας ζητήσαμε με νοήματα αυτό που πήρε και ο προηγούμενος από εμάς. Μόνο που αυτός δεν πήρε το σουβλάκι-λουκουμά, αλλά κάτι άλλο γλυκό μεν, σαν μεγάλη τηγανίτα, αλλά με τυρί λιωμένο από πάνω. Αυτό λοιπόν πήραμε και εμείς, το οποίο ήταν καταπληκτικό! Ξαναστηθήκαμε στην ουρά και δεύτερη δόση και πήραμε ένα από τα ίδια και ένα άλλο με μερέντα όμως από πάνω. Καταπληκτικό επίσης. Δεν φτάνει αυτό μόνο. Δίπλα στα σκαμπώ του “ορθάδικου” υπήρχε μια μηχανή του καφέ που μου τράβηξε το μάτι γιατί έγραφε: μόνο με 1 lei ο καφές. Μα είναι δυνατόν 1 lei, δηλ. 0,30€;
Και δεν δοκιμάζουμε; Πήραμε espresso, cappuccino, σοκολάτα για το παιδί, μετά ξανά espresso και καπάκι και μια lacta ρόφημα πάλι για το παιδί. Ήταν και φθηνός και ωραίος!

Να 'τος και ο πειρασμός!

Γενικά κολλήσαμε λίγο με το μαγαζάκι, το οποίο είχε συνέχεια ουρά. Εν τω μεταξύ περνούσε η ώρα και λέω:
«Μήπως να πηγαίναμε και στο κάστρο, γιατί θα κλείσει;»
«Ποιο κάστρο;»
«Το Bran!!! ………Είναι ο λόγος που ήρθαμε μέχρι εδώ!»
«Καλά μην κάνεις έτσι. Αστειεύομαι! Αλλά και αυτός καλός λόγος μου φαίνεται» μου απαντάει ο άνδρας μου δείχνοντάς μου το γλυκό (που ούτε το όνομά του δεν μάθαμε τότε).
«Αν είναι μετά το κάστρο ξαναρχόμαστε πάλι».
Ευτυχώς εισακούστηκα και με βαριά καρδιά ξεκολλήσανε από τον πειρασμό.

Κάστρο Bran
Μπήκαμε στο μονοπάτι που οδηγούσε στο κάστρο. Συναντήσαμε πολλά μαγαζιά με σουβενίρ, άλλος πειρασμός που …καταφέραμε να προσπεράσουμε χωρίς να κάνουμε στάση.
Φτάσαμε στην είσοδο ενός πολύ επιβλητικού κάστρου, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το κάστρο που μόλις είχαμε δει στη Sinaia.
Το Peles είναι κάστρο-παλάτι του 19ου αι., ενώ το Bran είναι κάστρο-πύργος του 14ου αι.!

Λίγα ιστορικά στοιχεία για το κάστρο Bran:
Ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας αρχές του 14ου αι., δίνει εντολή στους Σάξονες του Brasov να φτιάξουν μια πέτρινη ακρόπολη. Ο οικισμός του Bran άρχισε να αναπτύσσεται δίπλα της. Αργότερα το κάστρο χρησιμοποιήθηκε στην άμυνα έναντι στους Οθωμανούς, και στην συνέχεια ως τελωνείο ανάμεσα σε Τρανσυλβανία και Βλαχία. Το Bran είχε στρατηγική σημασία μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα. Το 1920 το κάστρο έγινε βασιλική κατοικία του βασιλείου της Ρουμανίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. λειτούργησε ως νοσοκομείο. Το 2009 το κάστρο ανακαινίστηκε θεαματικά και άρχισε να λειτουργεί ως το πρώτο ιδιωτικό μουσείο στη χώρα.

Και λίγα “μυθιστορηματικά” στοιχεία για το κάστρο αυτό:
Το Κάστρο Bran, ονομάστηκε «Κάστρο του Κόμη Δράκουλα», πριν από τρεις δεκαετίες, όταν κάποιοι τουρίστες που έφτασαν στην Τρανσυλβανία, ψάχνοντας ίχνη του Δράκουλα, είδαν το κάστρο και σκέφτηκαν ότι έμοιαζε πολύ με το κάστρο που περιγράφει…στο βιβλίο του ο Bram Stoker ως «Κάστρο του Κόμη Δράκουλα».
Έτσι ξεκίνησε ο μύθος….

Draculaaaa….!
Με το που ακούς Καρπάθια, ο Δράκουλας έρχεται στο μυαλό σου. Η επίσκεψη στο κάστρο αυτό κατ’ εμέ επιβάλλεται. Ήταν όπως το περίμενα. Επιβλητικό και ανατριχιαστικό. Εκπέμπει ένα μυστήριο, ακόμη και αν δεν δώσει σημασία κάποιος στο παραμύθι του Δράκουλα. Και ο μύθος του Δράκουλα να μην υπήρχε, το κάστρο αυτό θα είχε εμπνεύσει… κάποιο άλλο παραμύθι!
Το κάστρο Bran είναι χτισμένο σε ένα μαγευτικό σημείο πάνω σε ένα βράχο. Το πρώτο πράγμα που συναντάς καθώς περπατάς στο ανηφορικό μονοπάτι που σε οδηγεί στον πέτρινο όγκο του κάστρου Bran είναι…ένας σταυρός. Ναι! ένας μεγάλος σταυρός στέκεται ακριβώς στην είσοδο, στις παρυφές των τειχών του κάστρου. Μα είναι ειρωνικό! Δεν υποτίθεται ότι ο Δράκουλας φοβάται το σταυρό; Πως γίνεται να τον έχει στο σπίτι του; Πολύ στημένο παραμύθι…. το παραμύθι!

Πρώτη εικόνα του κάστρου! Πολύ επιβλητικό!

Να και ο σταυρός! Για να βοηθά όσους φοβούνται να πλησιάσουν...

Το κάστρο είναι χαοτικό στη διαρρύθμιση. Έχει πολλά επίπεδα, κρυφά δωμάτια, στενά περάσματα, απότομες σκάλες και μια κεντρική εσωτερική αυλή με ένα πηγάδι στο κέντρο της. Οι ασύμμετρες στέγες, οι σοφίτες και οι μυτερές κόγχες προς τον ουρανό συμπληρώνουν την εικόνα.
Άθελά σου οι εικόνες από τις ταινίες του Δράκουλα ζωντανεύουν. Και εγώ είχα δει και αρκετές πριν έρθω εδώ. Έτσι, για να μπω στο κλίμα…και ζορίστηκα και λίγο για να τις δω, ομολογώ. Δεν μπορώ λοιπόν να μην αναφέρω τις τελευταίες ταινίες που είδα (πριν το ταξίδι), γιατί αποτελούν και αυτές μέρος της προετοιμασίας του ταξιδιού.
Η Dracula Untold (2014) με τον Luke Evans είναι η αγαπημένη μου, αυτού του είδους και η Interview with the Vampire (του 1994) είχε πολύ καλό finale.

Περάσαμε περίπου μιάμισι ώρα μέσα στο κάστρο περιεργαζόμενοι τα λιτά δωμάτιά του, τα δωμάτια – “αφιέρωμα” στον Vlad Drakul, τον παλουκωτή (απλή συνωνυμία με τον Δράκουλα του Stoker), την κεντρική αυλή του και θαυμάζοντας το καταπληκτικό καταπράσινο Τρανσυλβανικό τοπίο από τις βεράντες του.

Να 'ρθεις βραδυ εδώ...θα ήταν "κάπως"...

Αφού ψιλοχορτάσαμε ατμόσφαιρα και μυστήριο αρχίσαμε να σκεπτόμαστε το μαγαζάκι με τους …. “λουκουμάδες” και μόλις κάποιος από μας είπε: «πάμε για δεύτερο γύρο;» όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε και με ελαφρά…την κάναμε. Με το που βγήκαμε έξω κάναμε μια πολύ μικρή στάση στα σουβενίρ, ψωνίζοντας μικροδωράκια. Ψώνισα και 4-5 καταπληκτικά ξύλινα χειροποίητα ζωγραφιστά αυγά, πολύ χαρακτηριστικά της Ρουμανίας, που στόλισαν το Πασχαλινό τραπέζι μου της επόμενης εβδομάδας και που πολύ μου άρεσαν. Κάναμε και μια αρκετά μεγάλη στάση στο “καφέ” για έναν δεύτερο γύρο. Πάλι σταθήκαμε στην ουρά και πάλι πήραμε το “λουκουμά” με τυρί και πάλι πήραμε καφέ ή μάλλον καφέδες από το «μαγικό μηχάνημα».
Αργότερα στην Ελλάδα όταν έψαξα στο internet, ανακάλυψα πως λέγεται το γλυκό που μας ξετρέλανε. Είναι το Landos, που τρώγεται όντως και με τυρί και με μερέντα. Το άλλο το σουβλιστό, που τελικά δεν φάγαμε, λέγεται Kurtoskalacs και νομίζω ότι το συνηθίζουν και οι Ούγγροι.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες και αφήγηση.
Αν όλα πάνε καλά κάποιες από αυτές τις τοποθεσίες θα τις δω από κοντά το καλοκαίρι.
Περιμένω τη συνέχεια.

 

[Grerena]

Γοητευτικό Brasov
Έφτασε και η ώρα της αναχώρησης μας. Πήραμε το αμάξι από το parking του Bran και συνεχίσαμε βόρεια. Σε λίγα χιλιόμετρα περάσαμε έξω από το Rasnov, μια πόλη με ακρόπολη που μάλλον άξιζε μια επίσκεψη, αλλά προτιμήσαμε να φτάσουμε νωρίτερα στο Brasov που θα διανυκτερεύαμε, μήπως και προλαβαίναμε να κάνουμε μια βόλτα με το τελεφερίκ στο βουνό Tampa.
Φτάσαμε σε πολύ λίγο στο Brasov. Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει ήταν στην παλιά πόλη, πολύ κοντά στην πλατεία Sfatului και πολύ κοντά επίσης στην αφετηρία του τελεφερίκ.
Το δωμάτιό μας ήταν δωμάτιο-διαμέρισμα με δύο χώρους, δύο τηλεοράσεις και κουζίνα. Επίσης ήταν και πολύ καθαρό. Όταν λέμε καθαρό εννοούμε ότι «έλαμπε», «το έγλυφες». Hotel Natural το έλεγαν. Μου έκανε γενικά εντύπωση η τόση καθαριότητα. Και στα τρία ξενοδοχεία της Ρουμανίας συνάντησα πεντακάθαρους χώρους.

Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σε μερικά χαρακτηριστικά της πόλης του Brasov, που την κάνουν τόσο όμορφη.
Η παλιά πόλη του Brasov έχει πολύχρωμα σπίτια με κόκκινες στέγες χτισμένα σε παράταξη. Ανάμεσά τους υπάρχουν διάσπαρτα μεσαιωνικά οχυρωματικά απομεινάρια, όπως τείχη, πύλες και προμαχώνες. Οι γοτθικού ρυθμού εκκλησίες αποτελούν επίσης στολίδια για την πόλη. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι το βουνό Tampa που ορθώνεται πάνω από την πόλη, στην ανατολική της πλευρά. Πρόκειται για ένα καταπράσινο βουνό (950μ. ύψους), που αποτελεί και κατοικία της καφέ αρκούδας, του μαύρου δρυοκολάπτη και πολλών πτηνών. Στην κορυφή του βουνού υπάρχει μια τεράστια επιγραφή που λέει BRASOV…όπως στο Hollywood. Εκεί μπορεί κάποιος να φτάσει πεζοπορώντας χρησιμοποιώντας ένα από τα πολλά μονοπάτια που είναι χαραγμένα μέσα στο δάσος ή με το τελεφερίκ που σε ανεβάζει μόνο σε 2,5 λεπτά.
Αυτό το τελευταίο λοιπόν ήθελα να κάνουμε και εμείς. Να ανεβούμε με το τελεφερίκ στην κορυφή, να δούμε την επιγραφή από κοντά, να δούμε και τη θέα και μετά να κατέβουμε το βουνό από κάποιο μονοπάτι. Μία ώρα θα διαρκούσε η κατάβαση. Ήθελα να νιώσουμε με αυτόν τον τρόπο πιο έντονα τη Ρουμάνικη φύση.

Αφήνουμε τα πράγματά μας, βάζουμε τα αδιάβροχά μας, γιατί είχε αρχίσει και ένα ψιλόβροχο και βγαίνουμε γρήγορα έξω. Σκοπό είχαμε να προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο της telecabina, των 7:00. Ενώ η αφετηρία του τελεφερίκ ήταν ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο μας (σε νοητή ευθεία μπορεί να ήταν και 100μ.), θα έπρεπε για να το φτάσουμε να κάνουμε το γύρο του τετραγώνου. Μόνο που το τετράγωνο δεν ήταν ακριβώς τετράγωνο, αλλά παραλληλόγραμμο με μεγάλη πλευρά κοντά στο 1κμ. Τα σπίτια είναι χτισμένα σε σειρά και όχι σε “τετράγωνα”. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε στην ώρα μας. Αν είχαμε πάει από την άλλη μεριά που είχε πιο σύντομα πέρασμα, θα είχαμε προλάβει. Θύμωσα λίγο με τον ξενοδόχο που δεν με κατατόπισε σωστά όταν τον ρώτησα νωρίτερα. Νομίζω ότι αυτός ο περίπατος στο βουνό θα ήταν το highlight της εκδρομής μας (μετά το τένις και τη φωτό με τον Verdasco φυσικά!).
Βέβαια μετά σκεπτόμουν, για να παρηγορηθώ, ότι καλύτερα που δεν προλάβαμε γιατί «τώρα που είναι άνοιξη» που λέει και το τραγούδι, ξυπνάνε και οι αρκούδες και έχουν υπάρξει περιστατικά στο παρελθόν που έχουν κατέβει αρκούδες στην Tampa και το είχα αυτό σαν σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Εξάλλου δεν νομίζω ότι ήταν υπερβολική η σκέψη μου γιατί δεν είναι τυχαίο ότι πολύ κοντά στο Brasov υπάρχει το κέντρο Zarnesti. Πρόκειται για το μεγαλύτερο στον κόσμο κέντρο περίθαλψης αρκούδων, με περίπου 80 αρκούδες. Μια επίσκεψη σε αυτό ήταν το plan B μου, σε περίπτωση που κάτι άλλο δεν πήγαινε καλά στο πρόγραμμά μου.

Μετά από αυτή λοιπόν την ατυχία προχωρήσαμε κάνοντας βόλτα στα στενά της πόλης. Περάσαμε έξω από τη Συναγωγή, που τέτοια ώρα ήταν κλειστή, περάσαμε έξω από τη Μαύρη εκκλησία, που και αυτή ήταν κλειστή, φτάσαμε και στον περίφημο Strada Sforii (ή Rope street), τον στενότερο δρόμο της Ρουμανίας. Επίσης κατά πως λέγεται αποτελεί και τον τρίτο στενότερο δρόμο στην Ευρώπη (μετά από αντίστοιχους σε Γερμανία και Αγγλία).
Πρόκειται πράγματι για ένα πολύ στενό δρομάκι. Έχει μήκος 80μ και το στενότερο σημείο του είναι 110εκ. Αρχικά χτίστηκε ως ένας διάδρομος για να τον χρησιμοποιούν οι πυροσβέστες. Σήμερα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο και σημείο ραντεβού.
Εδώ ο μικρός άρχισε να κάνει «ταρζανιές». Ήθελε να ανέβει (βάζοντας το ένα πόδι στον ένα τοίχο και το άλλο στον απέναντί του) περπατώντας έτσι στους απέναντι τοίχους του στενού, κάθετα, σαν τον Chuckie Chan. Εγώ -η μάνα- να φωνάζω να μην το κάνει, ζητώντας βοήθεια από τον άνδρα μου.
«Καλά, εσύ δεν λες τίποτα;», του φώναξα.
Και εκείνος είπε: «Κάρτα υγείας έχουμε;»
«Έχουμε» του απαντάω αυθόρμητα.
Και μετά -στο καπάκι- λέει απευθυνόμενος στο παιδί: «Καλά παιδί μου ανέβα τότε!»
Συμπέρασμα: Αν έπεφτε το παιδί, μάλλον εγώ θα έφταιγα…που είχα προνοήσει για τις Ευρωπαϊκές κάρτες υγείας που είχα εκδώσει!!!
Παρεμπιπτόντως, εγώ νομίζω ότι οι Κυκλάδες έχουν πολλά τέτοια στενάκια. Ούτως ή άλλως θα περνούσαμε από το στενό και κατά λάθος, γιατί ήταν ο κοντινότερος δρόμος από το ξενοδοχείο μας για την πλατεία Sfatului. Άσε που νομίζω ότι η παλιά πόλη έχει ανάγκη και από άλλα τέτοια στενάκια για να κόβεις δρόμο και όχι όπως εμείς νωρίτερα που περπατήσαμε 1km και βάλε για να βρούμε ένα πέρασμα. Ένα στενό έχουνε και το κάνανε αξιοθέατο……

Μπήκαμε στο Brasov...

Το στενό Strada Sforii...

Στο βάθος φαίνεται λίγο το βουνό Tampa με την επιγραφή BRASOV...

Εδώ αρχισαν δειλά οι φωνές μου...

Εδώ κορυφώθηκαν...

Και εδώ καταλάγιασαν...

Όντως είναι πολύ στενό...το στενό.

Μετά από την Rope Street προχωρήσαμε και καταλήξαμε στην υπέροχη Piata Sfatului της παλιά πόλης. Η γνωστή και εντυπωσιακή brasserie της πλατείας μας φάνηκε πολύ άδεια και μας αποθάρρυνε να καθίσουμε και έτσι καταλήξαμε σε Ιταλικό της πλατείας, όπου και φάγαμε καλά και φθηνά.

Η Συναγωγή που βρήκαμε κλειστή...

Η πλατεία Sfatului με τη Μαύρη εκκλησία στο βάθος...

Και την Tampa με την επιγραφή της που φαίνεται σχεδόν από παντού...

Και βέβαια το βράδυ...

Επιστρέψαμε νωρίς στο δωμάτιο για ξεκούραση. Την άλλη μέρα θα πηγαίναμε ημερήσια στη Sighisoara. Θα ήταν μια μέρα που μας επιφύλαγε πολλά...

 

[Dina Z]

Φοβερη η αφηγηση σου, σε διαβαζω με πολυ ενδιαφερον αλλα ........

Ήθελε να ανέβει (βάζοντας το ένα πόδι στον ένα τοίχο και το άλλο στον απέναντί του) περπατώντας έτσι στους απέναντι τοίχους του στενού, κάθετα, σαν τον Chuckie Chan. Εγώ -η μάνα- να φωνάζω να μην το κάνει, ζητώντας βοήθεια από τον άνδρα μου

Τι τραβαει η δολια μανα!!!!

 

[Grerena]

4η ημέρα “Εκτός πεπατημένης, Ρομά, απρόοπτα και …συγκινήσεις”

Σήμερα το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στην Sighisoara, με παράκαμψη και στάση στο χωριό Viscri, προκειμένου να δούμε μια από τις fortified churches, από τις πολλές της χώρας, που είναι και στη λίστα της Unesco.

Εδώ θα ήθελα να πω δυο πράγματα για αυτές τις εκκλησίες, οι οποίες παρόλο που είναι στη λίστα της Unesco, δεν αποτελούν διάσημες attraction της χώρας.
Οι ΅οχυρωμένες εκκλησίες΅ ή αλλιώς fortified churches, πρόκειται για οχυρά εφοδιασμένα με τοίχους, προμαχώνες, σιδερένιες πύλες και γέφυρες. Μέσα στους οχυρωμένους εξωτερικούς τοίχους υπάρχουν δωμάτια. Κάθε οικογένεια του χωριού είχε ένα δωμάτιο μέσα στο φρούριο. Όλη η οικογένεια συνήθιζε να ζει σε ένα τέτοιο δωμάτιο σε καιρό πολέμου. Και κρατούσαν τις διατάξεις τους στο φρούριο και σε καιρό ειρήνης. Ο αριθμός των δωματίων αντιστοιχούσε στον αριθμό των σπιτιών του χωριού. Τα τείχη περιβάλλονταν από βαθιά χαντάκια που γέμιζαν με νερό κάθε φορά που οι εχθροί ήταν κοντά.
Εσωτερικά των οχυρών βρίσκεται η εκκλησία του εκάστοτε χωριού, εξ’ ου και το όνομα: fortified church (στα Ρουμάνικα Biserica Forticata).

Η περιοχή της Τρανσυλβανίας με πάνω από 150 καλοδιατηρημένες οχυρωμένες εκκλησίες με μεγάλη ποικιλία αρχιτεκτονικών μορφών διαθέτει τον υψηλότερο αριθμό οχυρωμένων εκκλησιών από το 13ο έως το 16ο αι. Επτά από αυτές τις οχυρωμένες εκκλησίες προστατεύονται από την Unesco.
Στη μία από αυτές και την πιο παλιά (του 11ου αι.) θα πηγαίναμε σήμερα. Στην οχυρωμένη εκκλησία στο Viscri. Λέγεται ότι η ονομασία αυτή είναι Σαξονική και σημαίνει «λευκή εκκλησία».

Ο καιρός είχε πια αλλάξει. Είχε βάλει κρύο και είχε ένα ψιλόβροχο από νωρίς. Βάλαμε λοιπόν και οι τρεις τα αδιάβροχά μας και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο μας για τη Sighisoara είχα δει στο χάρτη ότι με μικρή παράκαμψη θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε το χωριό Viscri με την οχυρωμένη εκκλησία του. Το χωριό Viscri είναι ένα παλιό Σαξονικό χωριό, που την εποχή του 1.500μ.Χ. είχε περίπου 50 νοικοκυριά, στην πλειοψηφία τους αγρότες. Σήμερα η πλειοψηφία του είναι Ρομά.

Το χωριό
Το χωριό Viscri είναι αρκετά δύσκολο να το βρεις. Σήμανση δεν υπήρχε ή μάλλον υπήρχε αλλά παραπλανητική. To gps μας έδειχνε άσχετα. Έχοντας όμως καλά μελετήσει το χάρτη και κάνοντας και το σταυρό μου στρίψαμε σε ένα λασπόδρομο (πριν τη Rupea και στην ταμπέλα προς Dacia), με την ελπίδα να το βρούμε. Αφού διασχίσαμε καμιά 12αριά km λακουβιασμένης ασφάλτου και λασπωμένων χωματόδρομων και αφού συναντήσαμε 3-4 άγρια αδέσποτα σκυλιά (από αυτά που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν πια) και καναδυό τσιγγανοχώρια και εκεί που είχα αρχίσει να ανησυχώ μέσα στην ερημιά, ξαφνικά βλέπουμε μια καφέ πινακίδα -“όαση”, που έλεγε προς: Viscri Biserica Forticata.
Ευτυχώς! Δεν τον κάναμε τσάμπα όλον αυτόν τον δρόμο. Βρήκαμε το χωριό, βρήκαμε και την εκκλησία-οχυρό, αλλά θα ήταν ανοιχτή; Ήταν πολύ ανησυχητικό το ότι δεν έβλεπα και πολύ κίνηση. Για την ακρίβεια δεν έβλεπα άνθρωπο. Το χωριό ήταν έρημο. Υπήρχαν σπίτια με έγχρωμες προσόψεις, κολλητά το ένα με το άλλο σε παράταξη και τεράστιες ξύλινες πόρτες ερμητικά κλειστές, χωμάτινος δρόμος που είχε μετατραπεί όμως σε λασπόδρομο από το ολοήμερο ψιλοβρόχι και ψυχή ζώσα πουθενά. Σαν σκηνικό θρίλερ ταινίας μου φάνηκε η όλη αυτή εικόνα. Προχωρώντας είδα και μια γούρνα με νερό για τα άλογα και αναθεώρησα. Όχι! Σαν σκηνικό ταινίας western μοιάζει τελικά. Στη συνέχεια προχωρώντας κι άλλο είδα και ένα κοριτσάκι να διασχίζει τρέχοντας το δρόμο και αναθεώρησα και πάλι την άποψή μου για το σκηνικό. Μάλλον σε ταινία του Θ. Αγγελόπουλου θα ταίριαζε τελικά!
Φαντάζομαι όμως πως κάπως έτσι θα ήταν και τα χωριά το μεσαίωνα και αυτήν την εικόνα θα συναντούσαν οι εχθροί καθώς θα έμπαιναν μέσα στο χωριό. Όλοι οι κάτοικοι τότε να έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και να έχουν κλειστεί στο φρούριο με την εκκλησία τους. Τώρα όμως που είναι οι κάτοικοι;

Με το που αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και στρίψαμε προς Dacia, ο δρόμος ήταν κάπως έτσι:

Στον οποίο συναντήσαμε και ένα αδέσποτο...

Συναντήσαμε και δεύτερο...

Και τρίτο...

Μετά ο δρόμος έγινε κάπως έτσι...

Μετά μπήκαμε στο έρημο χωριό...

Με τις κλειστές πόρτες...

ώσπου είδαμε ένα παιδάκι να περνάει το δρόμο

Να και η ποτίστρα των αλόγων...

Ευτυχώς μια ταμπέλα...προς Biserica Forticata...

Η οχυρωμένη εκκλησία
Φτάνουμε και παρκάρουμε απ’ έξω από τα τείχη. Ουπς! Να και ένας άνθρωπος! Απέναντι από την είσοδο βρισκόταν μια γυναίκα περιμένοντας τους πελάτες. Η πραμάτειά της ήταν: πλεκτά παντοφλάκια και σκουφάκια.

H γυναίκα με τα πλεκτά...απέναντι από το οχυρό...

Η εξωτερική πόρτα του οχυρού ήταν ανοιχτή. Στην είσοδο συναντήσαμε μια γιαγιά, η οποία ήταν ο κλειδοκράτορας του κάστρου και έτοιμη να …..φύγει. Μόλις μας είδε στραβομουτσούνιασε και έκανε μεταβολή γυρνώντας στη γωνιά της για να μας κόψει εισιτήριο. Εννοείται ότι δεν μίλαγε Αγγλικά, αλλά από το ύφος της, τον έντονο τρόπο που μιλούσε και τις κινήσεις της καταλάβαμε ότι μας έλεγε να κάνουμε γρήγορα γιατί ήθελε να κλείσει το …“μαγαζί”.
«Μα είναι 12:00 η ώρα ακόμα και απ’ έξω γράφει ότι είναι ανοιχτό έως τη 1:00», μονολόγησα.
«Μην το ψάχνεις» μου λέει ο άντρας μου. «Εδώ αρχηγός είναι η γιαγιά. Πάμε τώρα να το δούμε, μη μετανιώσει και μας διώξει».
Αφού είμαστε το μοναδικό αυτοκίνητο απ’ έξω, είμαστε και οι μοναδικοί επισκέπτες μέσα. Το όλο συγκρότημα αποτελείται από εκκλησία, δωμάτια-κελιά, προμαχώνες και τείχη. Δεν είναι ούτε χωριό, ούτε οχυρό, ούτε εκκλησία. Είναι όλα αυτά μαζί. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Είναι εντυπωσιακό απ ¨έξω...

αλλά και από μέσα...

Κάτω από το άγρυπνο μάτι της γιαγιάς...είδαμε το οχυρό...

Το εσωτερικό της εκκλησίας...

Η οποία είναι φανερό ότι είναι πολύ παλιά...

Η θέα του χωριού από έναν προμαχώνα του οχυρού...

Και από ένα παραθύρι του...

Μπορούσαμε να μπαινοβγαίνουμε μέσα στα δωμάτια του φρουρίου από εξωτερικές ξύλινες σκάλες (κάποια είχαν και τον εξοπλισμό της εποχής υπό τύπου λαογραφικού μουσείου), μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε στους προμαχώνες, να ανεβούμε στον γυναικωνίτη της εκκλησίας, η οποία πραγματικά φαινόταν πολύ παλιά, αλλά όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της γιαγιάς, που εκεί που νομίζαμε ότι τη χάσαμε, εκεί έσκαγε μύτη μέσα από τα κελιά και μας αγριοκοιτούσε επειδή αργούσαμε.
Εμείς απτόητοι όμως βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, μπήκαμε σε όλα τα κελιά που μπορούσαμε να μπούμε, ανεβήκαμε παντού από απότομες σκάλες και περιεργαστήκαμε εξονυχιστικά όλο το χώρο. Τόσο δρόμο κάναμε και μάλιστα επικίνδυνο και θα μας διώξει τώρα η γιαγιά;
Αφού χορτάσαμε το μέρος αποφασίσαμε να φύγουμε. Δεν είχε φτάσει 1:00 όταν βγήκαμε έξω. Στην έξοδο διασταυρωθήκαμε με έναν μπαμπά με το παιδάκι του που μπαίνανε μέσα. Αμέσως σκεφτήκαμε: τον κακομοίρη…σιγά μην τον αφήσει η γιαγιά να μπει μέσα. Κοντοσταθήκαμε από περιέργεια και από μακριά βλέπαμε τη σκηνή: η γιαγιά να έχει κλείσει την πόρτα και με τα κλειδιά στο χέρι έκανε αρνητικό νεύμα στον καινούριο επισκέπτη. Εκείνος “φουντωμένος” της έδειχνε μια το ρολόι του και μια το παιδί του. Ακολούθησε έντονη λογομαχία, την οποία κέρδισε ο μπαμπάς Ρουμάνος. Μετά μπήκε τρέχοντας μέσα στο οχυρό και υποθέτω ότι τρέχοντας θα το επισκέφτηκε και όλο, γιατί η δυναμική Βαλκάνια γιαγιά (που έχει “περάσει” και από Τσαουσέσκου) δεν αστειεύεται.

Φύγαμε και πάλι μέσα από άλλους λασπόδρομους και άλλα τσιγγανοχώρια. Συναντήσαμε στο δρόμο πολλά κάρα που τα έσερναν άλογα και αρκετά ελεύθερα άλογα, αλλά και αρκετούς Roma καβάλα στα άλογα. Μόνο που σαν σκληροτράχηλοι που είναι, τα ίππευαν χωρίς σέλα! Όλες αυτές οι εικόνες θα μπορούσαν να είναι σκηνικά ταινίας, αλλά το σίγουρο είναι ότι αποτελούν εικόνες μιας “άλλης” (σημερινής) Ρουμανίας!

Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο μετά από μισή ώρα περίπου. Πάνω στη διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο συναντήσαμε και άλλη οχυρωμένη εκκλησία, την Bunesti fortified church. Αν δεν είχα επισκεφτεί την εκκλησία στο Viscri, μπορεί αυτήν την εκκλησία να μην την είχα προσέξει καν. Τώρα όμως που είχα αποκτήσει την εμπειρία, την πρόσεξα. Είδα και άλλη αργότερα, αυτή του Sachiz. Από εκείνη την ώρα και μετά κατά την περιήγησή μας στην Τρανσυλβανία, “έπεφτε” συνέχεια το μάτι μου πάνω σε οχυρωμένες εκκλησίες.

Η οχυρωμένη εκκλησία του Bunesti...

Και η οχυρωμένη εκκλησία στο Saschiz...

Η ημερήσια μας εκδρομή συνεχίστηκε....

 

[vasiliss]

Πολύ κοντά στο Μπρασόβ, υπάρχουν οι οχυρωμένες Prejmer και Hărman, χωρίς βέβαια σκηνές φαρ ουέστ και Αγγελόπουλο, που χαρίζουν και αυτές εντονότερες αναμνήσεις.

 

[Grerena]

Πολύ κοντά στο Μπρασόβ, υπάρχουν οι οχυρωμένες Prejmer και Hărman, χωρίς βέβαια σκηνές φαρ ουέστ και Αγγελόπουλο, που χαρίζουν και αυτές εντονότερες αναμνήσεις.

Το γνωρίζω ευτυχώς. Πήγαμε και σε αυτές την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Θα αναφερθώ σε αυτές αργότερα. Κυρίως στην πρώτη. Τη δεύτερη δεν προλάβαμε και την είδαμε μόνο απ' έξω. Νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ αξιόλογα αξιοθέατα και θα πρέπει να μπαίνουν μέσα στα ταξιδιωτικά προγράμματα της Ρουμανίας.