Ρουμανία Happenings, τένις και μεσαιωνικά κάστρα...στη Ρουμανία!

[Grerena]

Η περιπέτεια
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας με κατεύθυνση προς Sighisoara. Εδώ πια ο δρόμος είχε χωθεί βαθιά πια μέσα στη φύση και είχε αρχίσει να γίνεται και ελικοειδής.
Δύο πράγματα μας είπαν να προσέχουμε στη Ρουμανία: τα αδέσποτα σκυλιά και τα μπλόκα στους Εθνικούς δρόμους. Τα σκυλιά τα προσέχαμε, τα μπλόκα όμως;
Μετά από μια προσπέραση ημιφορτηγού σε ένα σημείο που είχε μια «στροφούλα» ξαφνικά εμφανίστηκε πίσω μας ένα περιπολικό. Καλά που βρέθηκε αυτό; Από πού βγήκε;
Σταματήσαμε στην άκρη δείχνοντας κατά τα γνωστά άδεια και δίπλωμα. Με μια χαρά Αγγλικά οι δύο τροχονόμοι μας ενημέρωσαν ότι κάναμε παράβαση και έπρεπε να πληρώσουμε 450 lei και ότι θα έπρεπε να παραδώσουμε και το δίπλωμα!
Η λέξη πανικός είναι πολύ μικρή για να εκφράσει το τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Άρχισα να μιλάω ακατάπαυστα και ούτε που θυμάμαι τι έλεγα.
«Αδύνατον, είμαστε τουρίστες, χρειαζόμαστε το δίπλωμα, πως θα γυρίσουμε πίσω» και άλλα πολλά που μάλλον δεν έβγαζαν πολύ νόημα γιατί μου «έβγαιναν» και πολλά greeglish.
Απομακρύνθηκαν για λίγο οι δύο αστυνομικοί. Έκαναν μια μικρή σύσκεψη και μετά μας πλησίασε πάλι ο ένας από τους δύο και μας είπε:
«Άντε εντάξει. Επειδή όμως καταγραφήκατε δεν μπορούμε να μη σας κόψουμε πρόστιμο. Το μικρότερο δυνατόν είναι 150lei».
«Εντάξει» τους λέμε, «μόνο που δεν έχουμε lei» (η αλήθεια είναι ότι μας είχε τελειώσει το συνάλλαγμα).
«Έχουμε μόνο euro και κάρτα»!
Μετά άρχισε μια "ψιλοανάκριση". Από πού είστε; Πως βρεθήκατε εδώ; Που πάτε; κ.α. τέτοια.
«Έλληνες είμαστε»
«Α! Έλληνες; Έχω την κόρη μου που σπουδάζει στην Ελλάδα» λέει ο ένας.
Τελείως αυθόρμητα, στο πλαίσιο του ομιλήν ακαταπαύστως λέω:
«Τέλεια θα πεις στην κόρη σου να έρθει από το σπίτι μας να τη γνωρίσουμε και ότι χρειάζεται… σε μας». Βάλανε τα γέλια και οι δύο και ο άνδρας μου συγχρόνως!
Μετά ξανακάνανε μια σύσκεψη. Στη συνέχεια ο μεγαλύτερος σε ηλικία (αυτός με την κόρη) κοιτάει τον μικρότερο και του δίνει το λόγο. Και τότε ο μικρότερος γυρνάει και μας λέει:
«Το χρειάζεστε πολύ το δίπλωμα»;
Κοιταχτήκαμε αποσβολωμένοι για κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβουμε ότι… μας πειράζανε! Σκάσαμε όλοι στα γέλια και μετά τους ευχαριστήσαμε, δίνοντας το τηλέφωνο και τη διεύθυνση μας στην Αθήνα παροτρύνοντας τον να μας στείλει… την κόρη του!

Φύγαμε ανακουφισμένοι και ευχαριστημένοι. Μεγάλη λαχτάρα περάσαμε. Τώρα όμως που την ξεπεράσαμε νιώθαμε πιο ευχαριστημένοι από όσο είμαστε πριν την πάθουμε. Happening δεν ήθελα; Αυτό κι αν ήταν happening! Καλά να πάθω!

Παραμυθένια Sighisoara
Φτάσαμε στη Sighisoara. Παρκάραμε έξω από τα τείχη. Δεν βγήκαμε όμως αμέσως από το αυτοκίνητο. Τα δύο αρσενικά της παρέας νιώθανε πολύ κουρασμένα και ρίξανε έναν μισάωρο ύπνο μέσα στο αυτοκίνητο. Εγώ όταν είμαι εκδρομή δεν μπορώ να χάσω χρόνο με ύπνο. Περίμενα υπομονετικά μισή ώρα και μετά τους ξύπνησα.
«Τόσα χιλιόμετρα κάναμε. Θα πάμε να δούμε τη Sighisoara;»
Ανεβήκαμε τα σκαλιά που οδηγούν σε αυτήν την καστροπολιτεία και φτάσαμε στο ιστορικό της κέντρο.

Η Sighisoara είναι μια πόλη με «χαρακτήρα» στην καρδιά της Τρανσυλβανίας, που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Είναι μια πανέμορφη πόλη γοτθικών επιρροών, που προέκυψε από την ανάγκη να υπάρξει ένα κέντρο εμπόρων και μαστόρων τον 12αι. Και εκεί έμεινε. Στον 12αιώνα.

Η πόλη είναι παραμυθένια. Για να είμαι ακριβής, πρόκειται για άλλη μια παραμυθένια πόλη. Έχει πολλά καλοδιατηρημένα μεσαιωνικά δρομάκια και κτίρια. Περπατήσαμε στα καλντερίμια και στις πλατείες της, είδαμε τις υπέροχες εκκλησίες της, το Πύργο του ρολογιού, που είναι στολίδι για την πόλη και ανεβήκαμε μέσω της φημισμένης σκεπαστής σκάλας (Σκάρα Σκολαρίλορ) στο λόφο με την εκκλησία Bicerica din Deal.
Βρήκαμε και το πασίγνωστο σπίτι (εστιατόριο πια) που γεννήθηκε ο παλουκωτής Vlad Tsepes. Δεν καθίσαμε όμως για φαγητό. Προτιμήσαμε να κάνουμε βόλτες. Βγάλαμε φωτογραφίες με το άγαλμα του Vlad, θαυμάσαμε τη θέα της νέας πόλης από τη «βεράντα» του ρολογιού, βγάλαμε φωτογραφίες και με αυτό και μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε ένα δύωρο.

Μερικές εικόνες της Sighisoara...

Το σπίτι του Βλαντ Τσέπες, που όλοι ξέρουν και που δεν περνάει απαρατήρητο...

Και η είσοδός του...

«Ας φύγουμε» λέμε. Να μη μας βρει η νύχτα στο δρόμο. Έχει και μπλόκα…Οπότε πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε φάει. Είχε αρχίσει η πείνα. Στο δρόμο παρατήρησα ότι υπήρχαν ταβέρνες εξοχικές με σταματημένα φορτηγά απ’ έξω και λέω στον άντρα μου: «Οι φορτηγατζήδες ξέρουν τις καλές ταβέρνες και σε αυτές πάνε και τρώνε. Δεν πάμε και εμείς;»
Στην επόμενη λοιπόν ταβέρνα που συναντήσαμε, η οποία είχε δύο φορτηγά παρκαρισμένα απ’ έξω και τζάκι που κάπνιζε, σταματήσαμε. Belvedere λεγόταν. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, από τα ωραιότερα που έχω φάει. Φάγαμε δύο σούπες πεντανόστιμες (μία με χοιρινό και μια με φασόλια και λουκάνικο) και μία ποικιλία κρεατικών για τρία άτομα και πληρώσαμε και 58 lei δηλαδή 13€!!!
Η ταβέρνα αυτή ήταν πολύ κοντά στο σημείο που μας είχαν σταματήσει οι αστυνομικοί νωρίτερα.

Η ταβέρνα...

Και το φαγητό...

Τελικά σε αυτές τις στροφές του δρόμου ήταν γραφτό να νιώσουμε έντονες συγκινήσεις και όταν πηγαίναμε…(με το μπλόκο) και όταν γυρνούσαμε από τη Sighisoara…(με το φαγητό)!

Επιστρέψαμε στο Brasov κάνοντας πάλι μιαν απόπειρα να δούμε τη Μαύρη Εκκλησία και εσωτερικά, αλλά πάλι ήταν κλειστή. Μετά κάναμε μιαν άλλη απόπειρα μήπως λόγω Μ. Δευτέρας είχε λειτουργία (ξέρετε σαν happening) η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, αλλά και αυτή ήταν κλειστή. Δεν μπορώ να καταλάβω. Ήταν Μ. Δευτέρα βράδυ και δεν είχε λειτουργία; Ήθελα λίγο και εγώ να πάρω μια γεύση πως είναι η Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα σε μια άλλη Ορθόδοξη χώρα.
Σχετικά με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου: θα τολμήσω να χρησιμοποιήσω ένα χαρακτηρισμό που δεν ταιριάζει ίσως σε εκκλησία αλλά είχε μια άγρια ομορφιά! Λίγο η αρχιτεκτονική της, λίγο του ότι ήταν σούρουπο, λίγο του ότι οι φιγούρες των εξωτερικών νωπογραφιών νόμιζες ότι σε παρακολουθούσαν, λίγο η ομίχλη και το διπλανό νεκροταφείο, λίγο του ότι ψυχολογικά επηρεάζεσαι όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι στη Ρουμανία, μου δημιούργησαν μια εικόνα τόσο εξωτική και μια ανατριχίλα…

Για του λόγου το αληθές….

Μπορεί να φταίνε και οι ταινίες που έχω δει. Αλλά τι σημασία έχει; Εμένα μου άρεσε η αναστάτωση που μου δημιούργησαν οι παραπάνω εικόνες.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με τους άνδρες της παρέας να βλέπουν snooker στην τηλεόραση και εγώ να κάνω τον απολογισμό αυτής της τόσο έντονης ημέρας.

 

[Grerena]

5η ημέρα Ρουμάνικη φύση και άλλα κάστρα

Ξημέρωσε Μ. Τρίτη. Ο καιρός είχε αλλάξει. Έξω ήταν χειμώνας. Έκανε κρύο και είχε και ένα ψιλοχιονάκι. Σήμερα το πρόγραμμα είχε την οχυρωμένη εκκλησία του Prejmer που βρίσκεται πολύ κοντά στο Brasov.

Είχαμε φτάσει στην τελευταία μέρα του ταξιδιού και μας είχε τελειώσει το συνάλλαγμα Από την τρίτη μας ημέρα το μεσημέρι μας είχε τελειώσει. Στην αρχή ξεχάσαμε να κάνουμε, δεν «πέσαμε» και πάνω σε κανένα ανταλλακτήριο για να το θυμηθούμε και εκτός αυτού “περνούσαν” παντού κάρτες. Μόνο για το πρόστιμο στο μπλόκο χρειάστηκαν τα lei και ευτυχώς εκεί που δεν είχαμε…χα…χα. Ουφ! Τώρα γελάω, αλλά θα μπορούσε άνετα να μας είχε χαλάσει όλη η εκδρομή! Τώρα ευτυχώς έχω μόνο να λέω…
Παρόλα αυτά για το ταξίδι του γυρισμού θα αισθανόμασταν μεγαλύτερη ασφάλεια αν είχαμε στην τσέπη και μερικά lei. Οπότε πήγαμε στην Piraeus Bank της πλατείας Sfatului να κάνουμε μερικά. Όχι τίποτα άλλο, μη μας σταματήσει κανένας τροχονόμος στο δρόμο, να έχουμε και κανένα μετρητό μαζί μας…..

Το δρομάκι του ξενοδοχείου μας...

Στην πλατεία ψάχνοντας για την τράπεζα...

Βγαίνοντας από την Τράπεζα πρόσεξα ότι δίπλα της μέσα σε μια αυλή υπήρχε η είσοδος μιας εκκλησίας. Θεώρησα ότι δεδομένου ότι ήταν Μ. Τρίτη σήμερα ε! δεν μπορεί, θα πρέπει να έχει πρωινή λειτουργία για να πάμε να δούμε επιτέλους. Ήθελα να δω πως είναι μια λειτουργία σε Ρουμάνικη εκκλησία, αφού την Σταυροπόλεως δεν την προλάβαμε, τον Άγιο Νικόλαο επίσης και τη Μαύρη Εκκλησία τη βρίσκαμε κλειστή όσες φορές κι αν περάσαμε.

Πήγαμε λοιπόν στην Αγία Τριάδα. Μόνο που φτάσαμε λίγο αργά. Η λειτουργία μόλις είχε τελειώσει και ο παπάς στεκόταν μπροστά στο ιερό και μοίραζε αντίδωρα. Αμφιταλαντεύτηκα για λίγο στο να πάω ή να μην πάω να πάρω αντίδωρο. Τελικά πλησίασα και εγώ. Μόλις έφτασα μπροστά του απλώνοντας το χέρι του για να μου δώσει το αντίδωρο κάτι με ρώτησε. Μην αντιδρώντας εγώ, κατάλαβε λοιπόν ότι δεν κατανόησα και η επόμενη ερώτηση του ήταν στα Αγγλικά: “Από πού είσαι;” Στην απάντηση “from Greece” η αντίδραση του ήταν ενθουσιώδης. Μετά με ρώτησε πως με λένε και του απάντησα: «Ειρήνη». Τότε ένωσε τα δάχτυλά όπως όταν κάνουμε το σταυρό μας και έκανε νοερά το σχήμα του σταυρού πάνω από το κεφάλι μου και είπε: «Ειρήηηηνη πάααασι»! Ναι. Στα Ελληνικά! Και όλα αυτά με χαμόγελο. Για να μην πω γέλιο. Και όλο το εκκλησίασμα να κοιτάει εμένα και τον παπά.
Δεν πρόλαβα το “happening” της λειτουργίας, αλλά μάλλον… δημιούργησα εγώ το “happening”.
Και οι άνδρες μου… κοιτούσαν απλά και δεν έβγαλαν ούτε μία φωτογραφία…..
Εγώ πάντως την ευλογία του παπά της Αγίας Τριάδος του Brasov την…έχω!

Η είσοδος της Αγίας Τριάδας...

Και μέσα...

Φεύγοντας από την εκκλησία κάναμε ένα "πέρασμα" και από τη Συναγωγή του Brasov. Περάσαμε πάλι για πολλοστή φορά και από τη Strada Sforii για να πάμε ατο ξενοδοχείο μας.

Αποχεραιτήσαμε την πανέμορφη και "βρεγμένη" πλατεία Sfatului...

Περάσαμε και έξω από τη Συναγωγή...

Κάναμε μια πολύ γρήγορη επίσκεψη...

Η Strada Sforii ήταν στο δρόμο μας...

Στο βουνό με το τελεφερίκ
Έφτασε η ώρα να φύγουμε από το Brasov. Η βόλτα με το τελεφερίκ όμως θα έμενε απωθημένο; Όοοχι! Έτσι, και με αυτόν τον χάλια καιρό και παρόλη την ομίχλη που “κράταγε” το βουνό αποφασίσαμε να ανεβούμε την Tampa με το τελεφερίκ, μόνο και μόνο για να χαρούμε τη διαδρομή και το δάσος και ας μην μας επέτρεπε η ομίχλη να δούμε τη θέα από ψηλά.
Φτάσαμε στην αφετηρία και είμαστε μόνοι μας. Ζοριστήκαμε να βρούμε το αφεντικό για να μας κόψει εισιτήρια. Το βρήκαμε τελικά μετά από λίγη αναμονή και αφού εμφανίστηκαν και δυο Γιαπωνεζούλες μπήκαμε όλοι στο βαγόνι και ανεβήκαμε.

Ένας προμαχώνας και παλιές οχυρώσεις. Λίγο πριν το βουνό...

Στην αρχή του τελεφερίκ...

Μέσα στην καμπίνα...

Μόλς φτάσαμε επάνω...

Μόλις ανεβήκαμε η ομίχλη μας έκανε τη χάρη και δημιούργησε μια «τρύπα» και θαυμάσαμε και το Brasov από ψηλά. Περπατήσαμε λίγο μέσα στο δάσος, πήραμε το μονοπάτι της κορυφογραμμής μέχρι που φτάσαμε στην τεραστίων διαστάσεων Χολλυγουντιανή πινακίδα του BRASOV, είδαμε τη θέα από εκεί και βγάλαμε φωτογραφίες του Brasov από ψηλά, «χιονιστήκαμε» και λίγο και μου έφυγε και μένα ο καημός να νιώσω τη Ρουμάνικη φύση λίγο παραπάνω.

Πήραμε το μονοπάτι...

Και φτάσαμε πίσω από την πινακίδα BRASOV...

Την είδαμε και από μπροστά...

Στην αρχή είχε αρκετή ομίχλη...

Σε λίγο "καθάρισε" ...

Από μία βεράντα όμως που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από την πινακίδα είχες πραγματικά τη δυνατότητα να δεις “τη θέα”. Το Brasov από εκείνο το σημείο ήταν σαν καρτ-ποστάλ. Μπορούσα να διακρίνω πεντακάθαρα τα διάφορα μέρη του Brasov! Προς τα βόρεια το γερμανικό τμήμα της πόλης με τις εκατοντάδες κόκκινες στέγες στριμωγμένες ανάμεσα σε ευθείς δρόμους γύρω από την πλατεία Piata Sfatului και στα νότια η περιοχή της Schei (των Ρουμάνων) απλωμένη σε “σπαγγέτι” από μικρά δρομάκια , με μπερδεμένα σπίτια και νεκροταφεία, που εξασθενούσαν προς τους λόφους. Φαινόντουσαν ακόμη και οι μεταγενέστερες προσθήκες στο Brasov δηλ. οι επεκτάσεις του 19ου αι. προς την πεδιάδα, τα διαμερίσματα και τα εργοστάσια των τελευταίων χρόνων.
Δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι αποκαλούν την βεράντα αυτή «Μάτι του πουλιού».

Έτσι είδαμε το Brasov από "το μάτι του πουλιού"...

Εις βάθος...

Δάσος, λίγη πεζοπορία, θέα, ομορφιά και χιόνι. Ναι! Χιόνι. Αν είναι δυνατόν. Δυο μέρες πριν μαύρισα από τον ήλιο με τους 24 βαθμούς στο Βουκουρέστι και σήμερα φοράω μπότες, κρυώνω και χιονίζει! Επιστρέψαμε πάλι κάτω με το τελεφερίκ ευχαριστημένοι με αυτήν την αναζωογονητική πρωινή βόλτα μέσα στη Ρουμάνικη φύση.
Εδώ επίσης θέλω να θυμηθώ και το αστείο της εκδρομής μας που αφορούσε τη σωστή άρθρωση της ονομασίας Tampa. Πως είπαμε το βουνό; Με ρωτούσε η παρέα μου. Tamta; όχι Tamta αλλά Tamba. Ααα! Μετά από λίγο πάλι η ίδια ερώτηση. Πως είπαμε το βουνό; Το ξέχασα. Tamta; Όχι, να απαντάω εγώ. Και όσο καταλάβαιναν ότι εκνευριζόμουνα, τόσο με ξαναρωτούσανε και οι δύο και δίνανε στο βουνό το όνομα της τραγουδίστριας και το ανάποδο. Στο τέλος παρασύρθηκα και εγώ και σε κάποια φάση αποκάλεσα και εγώ το βουνό Tamta και έτσι ησυχάσανε και οι δύο και δεν με ξαναρωτήσανε. Λες και αυτό ήταν ο σκοπός τους εξ αρχής.

Πάντως έχοντας δει τις δύο πολύ χαρακτηριστικές πόλεις της Ρουμανίας, τη Sighisoara και το Brasov μπορώ να πω ότι παρόλο που η Sighisoara ανήκει στη λίστα της Unesco, εμένα το Brasov μου άρεσε πιο πολύ. Το Brasov και σαν πόλη την βρήκα πιο όμορφη, και πιο αρμονικά έχει συνδυάσει το παλιό με το σύγχρονο και η θέση της γεωγραφικά και γεωμορφολογικά νομίζω ότι είναι πλεονεκτικότερη.

Οχυρωμένες εκκλησίες Prejmer & Harman
Η επόμενη μας στάση ήταν στην οχυρωμένη εκκλησία του Prejmer. Βρίσκεται πολύ κοντά στο Brasov και ανήκει και αυτή (όπως και το Viscri) στη λίστα της Unesco.
Το οχυρό Prejmer χτίστηκε το 14ο αιώνα με τη μορφή ενός κύκλου και ήταν εφοδιασμένο με τοίχους 3-4m πάχους και 12 μ ύψους. Μέσα στα τείχη υπάρχουν 272 δωμάτια κατανεμημένα σε 3 επίπεδα. Μέσα στoυς οχυρωμένους εξωτερικούς τοίχους, ξύλινες σκάλες οδηγούν στα δωμάτια των οικογενειών.
Εδώ υπάρχει και ένα μυστικό υπόγειο πέρασμα, μέσω του οποίου οι κάτοικοι μετέφεραν προμήθειες σε περιόδους πολέμου.

Οχυρωμένη εκκλησία του Prejmer

Είσοδος του οχυρού...

Μόλις μπήκαμε μέσα καταλάβαμε ότι αυτό ήταν οχυρό ενός μεγάλου χωριού. Έχοντας την εμπειρία του αντίστοιχου οχυρού στο Viscri καταλαβαίνεις επίσης ότι εδώ έχουν περάσει κάποιοι αιώνες και ότι είναι σαφώς νεότερο οχυρό.
Πάλι μόνοι μας είμαστε. Το εξερευνήσαμε όλο. Περπατήσαμε και σε μια κρυφή στοά που “κύκλωνε” όλα τα τείχη, με την οποία μπορούσες να πας εσωτερικά από το ένα δωμάτιο του χωριού στο άλλο. Aνακαλύψαμε και το υπόγειο μυστικό πέρασμα.

Ένα δωμάτιο οικογένειας της εποχής...

Ο διάδρομος μέσω του οποίου επικοινωνούσαν τα δωμάτια...

Το εσωτερικό της εκκλησίας...

Και το υπόγειο μυστικό πέρασμα...

Για μένα είναι ένα πολύ αξιόλογο αξιοθέατο. Πιστεύω ότι αυτά τα οχυρά των εκκλησιών αξίζουν οπωσδήποτε μια επίσκεψη.

Φεύγοντας από το Prejmer σε πολύ μικρή απόσταση (της τάξεως των 4-5km) κάναμε μια μικρή παράκαμψη προκειμένου να δούμε μιαν άλλη οχυρωμένη εκκλησία, αυτή του Harman. Δεν ανήκει στη λίστα Unesco, αλλά είναι και αυτή μεγάλη και εντυπωσιακή. Το φρούριο αυτό είναι παρόμοιο με αυτό του Prejmer με έναν επιπλέον εξωτερικό τοίχο, χαμηλότερο, με ύψος μόλις 4,5 μέτρα που σχεδιάστηκε για να προστατεύει το εξωτερικό περίβλημα.

Οχυρωμένη εκκλησία του Harman...

Τέλος πια τα αξιοθέατα. Έφτασε η ώρα της επιστροφής μας. Το απόγευμα πετούσαμε για Αθήνα και είχαμε κάποια χιλιόμετρα να κάνουμε μέχρι το αεροδρόμιο Otopeni.
Μέχρι να κατέβουμε από τα βουνά το χιόνι μας συνόδευε. Κάναμε μια στάση σε μια ταβέρνα του δρόμου πάλι για φαγητό. Τώρα τα μάθαμε τα μυστικά.... Ταβέρνα στη Ρουμάνικη επαρχία…όλα τα λεφτά!

Στο δρόμο της επιστροφής. Το χιόνι αρχίζει να πέφτει...

Μια μοντέρνα εκκλησία. Ο γοτθικός ρυθμός δεν λείπει...

Το χιόνι πύκνωσε...

Ταβέρνα μέσα στα ανοιξιάτικα χιονισμένα Καρπάθια...

Στα πεδινά πια, δεν είχε χιόνια...

Σε μικρομποτιλιάρισμα λίγο πριν το αεροδρόμιο...

Στο δρόμο κοντά στο αεροδρόμιο ζοριστήκαμε λίγο. Ψιλομπερδευτήκαμε μέχρι να βρούμε τη σωστή στροφή κάτω από τις γέφυρες, αφού σήμανση σωστή δεν υπήρχε και είχε και λίγο κίνηση. Αγχωθήκαμε λίγο, αλλά τελικά φτάσαμε ευτυχώς στην ώρα μας και παραδώσαμε το αυτοκίνητο και μετά επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο με τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτή τη χώρα.

Συνεχίζεται…..

 

[KostasLia]

Ειλικρινά χαίρομαι πάρα πολύ που ξεκινήσαμε μαζί να γράφουμε τις ιστορίες μας. Αισθάνομαι γράφωντας την δική μου και διαβάζοντας την δική σου ότι ξαναζώ το ταξίδι μας στη Ρουμανία. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι χωρίς πλάκα ότι πήγα και στα μέρη που γράφεις εσύ, ενώ υπήρχαν πολλά τα οποία δεν πρόλαβα να επισκεφτώ όπως για παράδειγμα αυτές οι υπέροχες εκκλησίες. Σε ευχαριστώ πολύ που με ξαναταξίδεψες σε αυτήν την υπέροχη χώρα και που μου φανέρωσες μέρη που ενώ ήταν δίπλα μου δεν ήξερα ότι υπήρχαν καν.

 

[Grerena]

Ειλικρινά χαίρομαι πάρα πολύ που ξεκινήσαμε μαζί να γράφουμε τις ιστορίες μας. Αισθάνομαι γράφωντας την δική μου και διαβάζοντας την δική σου ότι ξαναζώ το ταξίδι μας στη Ρουμανία. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι χωρίς πλάκα ότι πήγα και στα μέρη που γράφεις εσύ, ενώ υπήρχαν πολλά τα οποία δεν πρόλαβα να επισκεφτώ όπως για παράδειγμα αυτές οι υπέροχες εκκλησίες. Σε ευχαριστώ πολύ που με ξαναταξίδεψες σε αυτήν την υπέροχη χώρα και που μου φανέρωσες μέρη που ενώ ήταν δίπλα μου δεν ήξερα ότι υπήρχαν καν.

Εγώ νιώθω ότι πήγαμε στη Ρουμανία με παρέα. Ότι κάναμε μαζί το ταξίδι. Και ήταν πολύ ωραίο. Μέσα σε 4 ημέρες πήγα στο Gorvin castle, στις σιδηρές πύλες του Δούναβη, στη Caransebes, στο Apuseni, στο χαρούμενο νεκροταφείο, στο Μπουρσάνα στο Bran, στο Peles και στις εκκλησίες. Μόνο έτσι θα τα έβλεπα όλα αυτά σε 4 ημέρες!
Χαίρομαι και εγώ και για την εμπειρία της "υπόλοιπης" Ρουμανίας που μου χάρισες! Σε ευχαριστώ και εγώ και παροτρύνω και πάλι: να ταξιδεύουμε και ...να γράφουμε ιστορίες...

 

[giannismits]

Πολύ ωραία ιστορία. Μπράβο. Όταν βλέπω Ρουμανία πετάω τη σκούφια μου γιατί εδώ και χρόνια είναι μια ταξιδιωτική επιθυμία μου που ακόμα είναι στην αναμονή.
Θα σε μαλώσω όμως! Είχατε αυτοκίνητο και δεν οδηγήσατε τον Transfagarasan? Δεν πήγατε στην λίμνη Balea?

 

[Grerena]

Πολύ ωραία ιστορία. Μπράβο. Όταν βλέπω Ρουμανία πετάω τη σκούφια μου γιατί εδώ και χρόνια είναι μια ταξιδιωτική επιθυμία μου που ακόμα είναι στην αναμονή.
Θα σε μαλώσω όμως! Είχατε αυτοκίνητο και δεν οδηγήσατε τον Transfagarasan? Δεν πήγατε στην λίμνη Balea?

Ναι! Το σκέφτηκα πολύ να πάμε αλλά φοβήθηκα διάφορα. Μήπως είναι κλειστός ο δρόμος, μήπως ανέβω στη Balea και μετά αποκλειστούμε, μήπως έχει ουρά στο τελεφερίκ (έτσι διάβαζα στο internet), μήπως βγει ο δράκουλας και μας ...φάει...
Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι το ταξίδι "το παίρνω όλο πάνω μου" και χρεώνομαι εγώ την όποια ταλαιπωρία και ακούω μετά τη γκρίνια των υπολοίπων και γι ¨αυτό έχω γίνει πολύ του προγράμματος. Τη συγκεκριμένη εκδρομή σε Transfagarasan ένιωθα ότι δεν μπορούσα να την ΅ελέγξω΅ (τα τυχόν απρόοπτά της). Αν ήμουν με παρέα άλλη που θεωρεί την περιπέτεια εμπειρία και όχι ταλαιπωρία τότε σίγουρα θα πήγαινα.
Πάντως, δεν έχει τύχει να διαβάσω σχετική ιστορία με Balea.

 

[giannismits]

Μάλλον θα είμαι ο πρώτος που θα γράψω, όταν πάω
Όχι εντάξει υπάρχουν κάποιες αναφορές για Balea αλλά πολύ παλιά και χωρίς φωτό. Τότε δεν ήταν must στο φόρουμ

Δεν πιστεύω τέτοια εποχή να πετυχαίνατε χιόνια τρελά ή κλειστούς δρόμους. Από την αρχή του δρόμου 7c περνώντας την Cartisoara, μετά τον Transfagarasan και μέχρι την Balea Cascada είναι γύρω στα 35 λεπτά. Μετά θα παίρνατε το τελεφερίκ και θα κατεβαίνατε στη λίμνη.

Άσε το έχω απωθημένο. Που θα μου πάει όμως...

 

[Grerena]

Επίλογος
Το Βουκουρέστι που μου άρεσε πολύ, δυστυχώς το είδαμε για πολύ λίγο.
Στο περιβόητο “Παλάτι του λαού” δεν πήγαμε συνειδητά. Δεν μου έκανε και πολύ αίσθηση να δω από κοντά αυτό το άχαρο οικοδόμημα. Ίσως κατά βάθος να με στεναχωρούσε και λίγο. Μα, να καταστραφεί μεγάλο ποσοστό του ιστορικού κέντρου για να χτιστεί αυτό; Κρίμα. Υπάρχουν μερικά “αξιοθέατα” που δεν θέλω και πολύ να τα δω. Δεν είναι για μένα άξια-θέας. Τέλος πάντων…το αφήσαμε.
Στο village museum, του πάρκου Herastrau θα ήθελα να πάμε αλλά δεν προλάβαμε. Τώρα βέβαια από τη στιγμή που είδαμε original χωριά στη Ρουμάνικη επαρχία ίσως δεν χρειαζόταν να δούμε αυτό το μουσείο. Δεν ξέρω. Έτσι πιστεύω. Ίσως η @villi , η συμφορουμίτισσα που νομίζω μένει Ρουμανία, θα μπορούσε να μου πει αν έχασα κάτι που να άξιζε τον κόπο.

Γενικά ήταν ένα πάρα πολύ οικονομικό ταξίδι. Από το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε μέχρι και το φαγητό που φάγαμε. Όλα ήταν φθηνά, για τα δεδομένα της Ελλάδας. Εδώ δεν ισχύει κατά τη γνώμη μου το value for money, αλλά το “overvalue for (less) money”. Ήταν η πρώτη φορά που «έπεσα έξω» στον προϋπολογισμό μου. Έφερα πίσω χρήματα!

Όταν γύρισα Ελλάδα έμαθα ότι ο τελικός των αγώνων τένις της διοργάνωσης δεν πραγματοποιήθηκε την Κυριακή (που θα ήθελα να είχα βγάλει εισιτήρια), λόγω έντονης βροχόπτωσης. Ο τελικός έγινε τη Δευτέρα και το κύπελο το “σήκωσε” ο Verdasco σε ένα άδειο και βρεγμένο γήπεδο.
Δυστυχώς η διοργάνωση της ATP ήταν η τελευταία που διοργανώθηκε στην πόλη. Από το 2017 το συγκεκριμένο τουρνουά “μετακόμισε” στην Βουδαπέστη, οπότε δεν υπάρχει αυτό το happening για να με “τραβήξει” για να την ξαναεπισκεφτώ. Έχω όμως στο μυαλό μου κάποια στιγμή να επισκεφτώ το Δέλτα του Δούναβη, οπότε θα μπορούσα να το συνδυάσω και με το Βουκουρέστι ή να κυνηγήσω το επόμενο τουρνουά snooker (έγινε φέτος στο Βουκουρέστι και μάλιστα με αρκετά καλό εισιτήριο). Ειδικά με αφορμή το τελευταίο δεν θα δυσκολευτώ και πολύ να πείσω και τον άνδρα μου!
Από σχέδια…..άλλο τίποτα!!!

Με το ταξίδι αυτό της Ρουμανίας πραγματοποίησα την πρώτη μου εξόρμηση στα Βαλκάνια.
Όσον αφορά το χαρακτηρισμό “Βαλκάνια”; Οι Ρουμάνοι τον αποποιούνται λίγο (απ’ ότι μας είπε και ο φίλος μας που κατοικεί χρόνια εκεί). Εξάλλου μπορεί αυτό να δικαιολογείται και από το ότι πρόκειται για ένα λαό που κατοικεί ανάμεσα σε Σλάβους, ο οποίος λαός χρησιμοποιεί και λατινικούς χαρακτήρες στη γλώσσα του.
Κατά τους ιστορικούς οι Ρωμαίοι –κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής τους κυριαρχίας- εισήγαγαν τη Λατινική γλώσσα στην περιοχή των Δακών (πρόγονη φυλή των Ρουμάνων). Ο έντονος εκρωμαϊσμός γέννησε την Πρωτορουμανική γλώσσα και παρόλο του ότι από την περιοχή αργότερα πέρασαν πολλοί λαοί (Ούννοι, Γότθοι, Άβαροι, Βούλγαροι, Σλάβοι κ.α.), η λατινικότητα διατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Το ταξίδι μου στη Ρουμανία….. συνεχίστηκε και μετά την επιστροφή μας…στην Ελλάδα!
Ένα μήνα μετά την επιστροφή μας χτύπησε το τηλέφωνό μας. Και ω! τι έκπληξη. Ήταν η Ρουμάνα κόρη του τροχονόμου. Ήρθε από το σπίτι μας και τη γνωρίσαμε. Σπούδαζε για λίγο στην Αθήνα και θα επέστρεφε στην πατρίδα της αρχές καλοκαιριού. Ήταν ένα πολύ χαριτωμένο, καλλιεργημένο και πολύ δυναμικό κορίτσι. Θα αναφέρω τρία “tips” που μου έκαναν εντύπωση από τη μικρή συναναστροφή μου μαζί της:
• Πήγαμε μια μέρα για μπάνιο στην Κορινθία, όπου ενθουσιάστηκε με τη θάλασσα.
Ήταν λέει πολύ καλύτερη από τη Μαύρη θάλασσα που την πήγαινε ο μπαμπάς της για να μάθει μπάνιο όταν ήταν μικρή.
• Εντύπωση της έκαναν και τα… τζιτζίκια, που δεν είχε ξανακούσει!
• Έφυγε με ένα μικρό απωθημένο: ότι δεν πρόλαβε να πάει στον Όλυμπο.
Όταν της είπα: «Γιατί να θες να πας στον Όλυμπο από τη στιγμή που ζεις μέσα στα Καρπάθια;» η απάντησή της ήταν: «Μα ο Όλυμπος είναι ένας μύθος…»

Και ο Όλυμπος είναι ένας μύθος…και τα Καρπάθια ένας άλλος…!

Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε!!!

 

[greco]

Ευχομαι και σε αλλα τοσο ωραια ταξιδια!Κι εγω φετος ειχα την πρωτη επαφη με Ρουμανια,3 μερες Ιασιο και 3 Βουκουρεστι.Γυρισα ενθουσιασμενος,η Ρουμανια εχει πολυ ψωμι!

 

[Grerena]

Ευχαριστώ πολύ! Συμφωνώ ότι η Ρουμανία έχει πολύ ψωμί. Είναι και μεγάλη και ωραία χώρα. Εγώ κατάλαβα ότι δεν είδα τίποτα. Εχει πολλά. Αλλά πράγματι πέρασα όμορφα και μου έχει αφήσει πολύ καλή ανάμνηση, αλλά δεν μου φτάνει. Θέλω κι άλλο!
Ιάσιο; Ιστορία δεν έχει; Είναι και κοντά στη Μολδαβία! Συνδυάζονται; Καλή ιδέα.
Περιμένουμε τις εμπειρίες σου.
Εύχομαι και εγώ καλά ταξίδια!

 

[greco]

Πρεπει κατι να γραψω,μαλλον δεν υπαρχουν και πολλα στο forum για το Ιασιο!Mια φωτο για πρωτη γευση!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη