Βουλγαρία Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Μολδαβία Νορβηγία Ολλανδία Ουκρανία Φινλανδία From South to Norge...η ιστορία του δρόμου

[jmar]

Ξεκινάω λοιπόν τον μαραθώνιο των 500+χιλιομέτρων στους Ουκρανικούς δρόμους! Πραγματική δοκιμασία για αναβάτη και μοτοσυκλέτα! Ο καιρός ιδανικός, οι δρόμοι πάλι, όχι

Παντού νταλίκες, με τους οδηγούς να οδηγάνε όπως να ναι! Προσπεράσεις νταλίκες σε λεωφορεία, σε αυτοκίνητα, σε άλλες νταλίκες...

Τα λεωφορεία όλα σε vintage style

Δρόμοι χιλιομπαλωμένοι και σπασμένοι στις άκρες! Αν για οποιονδήποτε λόγο έφευγες απ το κομμάτι ασφάλτου ειδικά με την μηχανή, έφυγες!

Που και που κάποια πόλη έσπαγε την μονοτονία του άθλιου δρόμου!

Σε όλη την επαρχία το κύριο χαρακτηριστικό ήταν τα φτωχά σπίτια που νόμιζες οτι ήσουν σε επαρχία Ρωσίας, τα κατάλοιπα της ΕΣΣΔ βλέπετε...

Ήθελε μεγάλη προσοχή, καθώς τα προσπεράσματα σε νταλίκες ήταν συχνά, σε δρόμο μάλιστα με περιορισμένη ορατότητα λόγω κλίσης.

Είχα φάει τρελό κοπάνιμα λέμε, με ταχύτητες 80-100χλμ/h για να μπορέσω να καλύψω τα χλμ της μέρας ! Ηρωίδα η μπουμπού αλλά γι αυτούς τους σκοπούς φτιάχτηκε, ν αντέχει και να σε πηγαίνει οσο το δυνατό πιο ξεκούραστα για πολλά χλμ!

Όταν έβγαινα απ τους εντελώς σπασμένους δρόμους έκανα το σήμα της νίκης!

Άχαρα Ουκρανικά μπλοκ κατοικιών στις μεγαλύτερες πόλεις (Βινίτσκα)

Απέραντα λιβάδια σε άλλη μια πεδινή χώρα

Βυτία και νταλίκες παντου

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά μετά από πόλεις, ήθελε μεγάλη προσοχή καθώς στεγάζονταν μικρά αστυνομικά τμήματα. Αν σε σταματούσαν για οποιοδήποτε λόγο θα είχες πρόβλημα ! Ένα παρόμοιο περιστατικό μου έτυχε και έπεσε βέβαια και το πρώτο λαδωματακι σε αστυνομικούς της Ουκρανίας! Κάποια στιγμή, συναντάω κάτι σαν τρίγωνο στο δρόμο, δεν είχε σήματα, κοιτάω το GPS και φαινόντουσαν 3 δρόμοι. Το GPS με περνάει απ τον μεσαίο, κοιτάω το δρόμο στον οποίο φαινόντουσαν 2 δρόμοι! Λέω θα πάρω τον αριστερό! Ε λοιπόν οι αστυνομία ήταν κάπου εκεί στυμμένη επίτηδες, επειδή μάλλον την πατάνε πολλοί στο σημείο αυτό!
Μου ζήτησαν να πληρώσω πρόστιμο 200 ντολαρς γιατί λέει πήγα από λάθος δρόμο ανάποδα! Όταν τους είπα δεν έχω τότε με προέτρεψαν να αφήσω την μηχανή και να πάμε στο τμήμα! Επειδή κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο το είπαν για να με εκφοβίσουν τους ανέφερα ότι δεν πάω πουθενά κι ότι θα καλέσω my embassy! Όλη αυτή η συνεννόηση γινόταν με τις ελάχιστες λέξεις που ήξεραν (problem, money dollars ) και σχεδιάζοντας πάνω σε ένα χαρτί πόσα θέλουν, την παράβαση κλπ! Φυσικά μόλις άκουσαν το call my Greek embassy, τότε ανασκουμπώθηκαν και κατάλαβα οτι ήθελαν το κάτιτις τους! Να μην τα πολυλογώ μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, έδωσα 15 ευρώ (ήταν 3, ένα ταλιρακι στον καθένα) και την γλίτωσα, άσε που όταν τους έδειξα το τσαντακι μου (δεν είχα τα λεφτά εκεί, μόνο αυτά τα λίγα) είδαν την μικρή φωτογραφική και ήθελαν να τους την δώσω! Με νοήματα τους ανέφερα, οτι δεν είχα άλλη, κι ότι την ήθελα για να έβγαζα φώτο τα αξιοθέατα της Ουκρανίας!
Ευτυχώς είχα αλλού τα χοντρά (επίτηδες κρυμμένα για τέτοιες περιπτώσεις) οπότε έδωσα ότι ψηλά είχα.
Επίσης οι δρόμοι της Ουκρανίας απλά δεν υπάρχουν, μάλλον έχουν βομβαρδιστεί δεν εξηγείται , οδηγούσα πολλές φορές όρθιος για να μην κοπανιέμαι! 520 χλμ γεμάτα εμπειρίες...

Με τα πολλά, χωρίς να σταματήσω καθόλου παρά μόνο για βενζίνη, (παρεμπιπτόντως όλα τα πρατήρια δεχόντουσαν κανονικά κάρτα, αυτό μου έκανε εντύπωση η αλήθεια είναι καθώς τότε στην Ελλάδα σε ελάχιστα την δέχονταν), έφτασα στον συνοριακό σταθμό στα σύνορα Γιαμπιλ Ουκρανίας με Cosauti Μολδαβίας. Έφτασα 7 παρά 5 και 7 έκλειναν! Λίγο έλειψε να κοιμηθώ αγκαλιά με το συνοριακό στρατό της Ουκρανίας!!

Ήμουν εγώ κι άλλο ένα αμάξι με έναν μολδαβοιρλανδο και την οικογένεια του οι οποιοι γυρνούσαν πίσω στην πατρίδα τους. Ας είναι καλά ο άνθρωπος, με βοήθησε με την γλώσσα για να τελειώνω γρήγορα, αφού κανείς απ τους συνοριακούς δεν μιλούσε γρί αγγλικά! Ακόμα εκεί θα ήμουν κι ευτυχώς δεν πήρε το τελευταίο δρομολόγιο της παντόφλας γιατί θα κοιμόμουν αγκαλίτσα με τον Ουκρανικό στρατό. Αφού λοιπόν τελειώσαμε με την χαρτούρα, θα περνάγαμε τον Δνείστερο ποταμό μέχρι τα απέναντι σύνορα της Μολδαβίας, με μια παλιά παντόφλα! Βοηθήσαμε τον καπετάνιο να την λύσει-δέσει κι καινούργιος μου φίλος πλήρωσε στη συνέχεια το εισιτήριο της διαδρομής (πρέπει να ήταν είκοσι λεπτά του ευρώ, μπορεί και λιγότερο!), αφού δεν είχα ψηλά, κι εγώ ως αντάλλαγμα του έδωσα μισό λίτρο Κρητικό λάδι που κρατούσα και μου είχε μείνει, άλλωστε σε 3-4 μέρες θα ήμουν πίσω! Στη συνέχεια έβγαλε κι αυτός μια τσάντα φρέσκα κεράσια και μου τα έδωσε λέγοντας μου, τώρα είμαστε πάτσι, ασε που κανονικά σου χρωστάω κιόλας! Εγώ έμεινα φυσικά με το στόμα ανοιχτό! Μου λέει το παρθένο ελαιόλαδο είναι ακριβό εδώ, σ'ευχαριστώ Έλληνα! Απίθανα πράγματα που μόνο τα ταξίδια του δρόμου σου χαρίζουν... φυσικά ήξερε ιστορία Ελλάδας και πολλά άλλα. Αγαπημένο του νησί η Κέρκυρα!

Να στε πάντα καλά φίλοι ταξιδιώτες, πάντα θα βλέπω αυτή τη φώτο και θα μου έρχονται όμορφες μνήμες!

Στην πλευρά της Μολδαβίας ξεμπερδέψαμε γρήγορα, μου κοίταξαν διαβατήριο, κατέγραψαν την μηχανή κι έφυγα!

Ακριβώς δίπλα στο συνοριακό φυλάκιο, ένας βοσκός οδηγούσε τα πρόβατα του

Γεμάτος από εικόνες και εμπειρίες, καβάλησα την μπέμπα μου μέχρι τον ξενώνα Vila de Nord που είχα κλείσει με 12 ευρώ την βραδιά στην κοντινή με τα σύνορα πόλη Σορόκα, της Μολδαβίας! Ήταν άλλωστε ο μοναδικός στην πόλη! Η καλή κυρία που τον είχε, μου άνoiξε κι έβαλα την μηχανή στην αυλή και με ανέβασε να δω το δωμάτιο που θα κοιμηθώ. Το δωμάτιο μύριζε παλιά, old school Σοβιετίλα Πήρα φυσικά το μπλε ως αγοράκι . Για βόλτα στην πόλη μετά από τέτοια ημέρα ούτε λόγος! Πονούσαν τα κοκκαλάκια μου με τόσα χιλιόμετρα και τόσο κοπάνημα! Ευτυχώς είχα κάποια αποθέματα φαγητού και τα τίμησα δεόντως. Μετά το φαγητό δεν άργησε διόλου να με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του! Η ξενάγηση της περιοχής μπορούσε να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί, доброї ночі!

Τέλος 19ης ημέρας...ουφ!

 

[jmar]

ΗΜΕΡΑ 20η, 28 Ιουνίου 2017

Σορόκα (Μολδαβία) - Οδησσός (Ουκρανία)

Χλμ ημέρας 400

Άλλο ένα ξυπνητήρι ήχησε στ'αυτιά μου το πρωί, ξεσηκώνοντας με απ τον βαθύ και γλυκό ύπνο, πάνω στα σατέν κλινοσκεπάσματα της μπλε σουίτας μου Η αλήθεια είναι πως ο ξενώνας ήταν μούρλια, καθαρός και πολύ ήσυχος, άλλωστε αυτές οι περιοχές δεν έχουν και τόσο τουρισμό, στην συγκεκριμένη πόλη ήταν ο μοναδικός ξενώνας που μου έβγαζε το booking και το google maps.
Σιγά σιγά ετοιμάστηκα και κατέβηκα κάτω αναζητώντας την ''οικοδέσποινα'' για να της πω πως θα κάνω μια βολτίτσα τριγύρω, θα πάω μέχρι το μικρό κάστρο και αργότερα θα μαζέψω και θα φύγω.

Εν τέλη μετά από λίγο ήρθε χαλαρή, είχε πάει για ψώνια, απ ότι κατάλαβα δεν είχε ιδιαίτερες φοβίες για το ότι ήμουν εκεί μόνος με ορθάνοιχτο όλο τον ξενώνα . Κάτσαμε λίγο και τα είπαμε, με λίγα αγγλικά, λίγη νοηματική και τρελάθηκε όταν της εξήγησα από που έρχομαι που ήμασταν, τα χλμ που κάναμε κλπ! Αφού της ανέφερα το πρόγραμμα μου , δεν είχε κανένα πρόβλημα, φύγε ότι ώρα θες μου είπε, κάτσε κι ως τ'απόγευμα! Φεύγω λοιπόν σκλαβωμένος για άλλη μια φορά, με την τόση ζεστασιά και καλοσύνη των ανθρώπων που συναντώ. Ακόμα και η περιπέτεια που είχα στην Ουκρανία με τους αστυνομικούς, κατέληξε με γέλια και πειράγματα, όλοι και όλα θέλουν τον τρόπο τους και το κυριότερο ψυχραιμία όταν ταξιδεύεις, ειδικά μόνος!

Η πόλη έχει την προέλευσή της στον μεσαιωνικό γενοβέζικο εμπορικό σταθμό Olchionia ή Alchona. Είναι γνωστή για το διατηρητέο φρούριο της, το οποίο ίδρυσε ο Μολδαβός πρίγκιπας Στέφανος ο Μέγας το 1499.

Ορίστε, έχουν και Ακρόπολη στην Σορόκα της Μολδαβίας, απλά είναι σούπερ Μάρκετ!

Το αρχικό φρούριο ήταν ξύλινο, το οποίο υπερασπιζόταν την περιοχή βέλος πάνω από το Δνείστερο ποταμό (Μολδαβία / Ρουμανία: Νίστρου), ήταν ένας σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα οχυρώσεων που περιλάμβανε τέσσερα οχυρά (Akkerman και Khotin) στο Δνείστερ, δύο οχυρά στο Δούναβη και τρία φρούρια στα βόρεια σύνορα της μεσαιωνικής Μολδαβίας. Μεταξύ του 1543 και του 1546 υπό την κυριαρχία του Petru Rareş, το φρούριο ξαναχτίστηκε από πέτρα. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Τουρκικού Πολέμου, οι δυνάμεις του John Sobieski υπερασπίστηκαν επιτυχώς το φρούριο ενάντια στους Οθωμανούς. Το οχειρό είχε μεγάλη στρατιωτικής σημασία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Pruth, του Μεγάλου Πέτρου το 1711. Το οχυρό αφέθηκε από τους Ρώσους κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1735-1739).

Ιδιαίτερα ήταν τα στρογγυλά σκέπαστρα που υπήρχαν (5 τον αριθμό με το κεντρικό να είναι τετράγωνο) στις ψηλές πολεμίστρες του

Όπως και σε πολλά άλλα κάστρα ανά την υφήλιο, στο κέντρο είχε ένα πηγάδι που έριχνες κέρματα πραγματοποιώντας μια ευχή (δεν τα πολυπιστεύω αυτά)

Αφού έβγαλα τις φωτογραφίες μου, κατευθύνθηκα προς την μηχανή για να πάμε στο λόφο που υπήρχε το λεγόμενο, Κερί της Ευγνωμοσύνης. Δίπλα της υπήρχαν 2 πιτσιρικάκια με τα ποδήλατα τους και την χάζευαν. Λογικό, καθώς δεν πολυβλέπουν μηχανές εκεί και ειδικά τοσο μεγάλες. Τους φαινόντουσαν περίεργα ακόμα και τα μεταλλικά κουτιά που κουβαλάνε!

Ο Δνείστερος ποταμός είναι το φυσικό σύνορο της Μολδαβίας με την Ουκρανία, μάλιστα απέναντι τα Ουκρανικά εδάφη είναι πολύ κοντά!

Ο ποταμός Δνείστερος είναι ποταμός της Ανατολικής Ευρώπης. Πρώτα διαρρέι την Ουκρανία, κοντά στα σύνορα με την Πολωνία, και κατόπιν τη Μολδαβία (από την οποία διαχωρίζει την αποσχισθείσα επικράτεια της Υπερδνειστερίας, εκβάλλοντας τελικά στη Μαύρη Θάλασσα, επί Ουκρανικού πάλι εδάφους.
Κατά τη Νεολιθική περίοδο ο Δνείστερος Ποταμός ήταν το κέντρο ενός από τους πιο προηγμένους πολιτισμούς της εποχής. Ο Πολιτισμός Κουκουτένι-Τριπολί άνθησε στην περιοχή αυτή περίπου από το 5300 ως το 2600 π.Χ., αφήνοντας πίσω του χιλιάδες αρχαιολογικούς χώρους. Οι οικισμοί τους είχαν μέχρι 15.000 κατοίκους, καθιστώντας τους τις πρώτες μεγάλες αγροτικές κοινότητες στον κόσμο, πολύ πριν τις πόλεις της Μεσοποταμίας.

Στην αρχαιότητα ο ποταμός θεωρείτο ένας από τους κύριους ποταμούς της Ευρωπαϊκής Σαρματίας και μνημονευόταν από πολλούς γεωγράφους και ιστορικούς. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο πήγαζε σε μια μεγάλη λίμνη, ενώ ο Πτολεμαίος τοποθετεί τις πηγές του στα σημερινά Καρπάθια Όρη Ερρεε προς ανατολάς, παράλληλα με τον Ίστρο (Κάτω Δούναβη) και αποτελούσε τμήμα των συνόρων μεταξύ Δακίας και Σαρματίας. Κατέληγε στον Εύξεινο Πόντο, βορειοανατολικά των εκβολών του Ιστρου, σε απόσταση μεταξύ περίπου 210 χλμ, σύμφωνα με το Στράβωνα και τον Πλίνιο. Ο Σκύμνος τον περιγράφει ως πλωτός και με άφθονα ψάρια. Ο Οβίδιος αναφέρεται στη γρήγορη ροή του.

Οι Ελληνες συγγραφείς αναφέρονταν στον ποταμό με το όνομα Τύρας, ενώ στις εκβολές του είχαν ιδρύσει Μιλήσιοι άποικοι ομώνυμη πόλη. Σε μεταγενέστερες περιόδους πήρε το όνομα Δάναστρις ή Δάναστος, από όπου το σύγχρονο όνομά του Δνείστερος, αν και οι Τούρκοι τον ονόμαζαν ακόμη Τούρλα το 19ο αιώνα. Μερικές φορές απαντάται και ο τύπος Τύρις.

Από το 14ο αιώνα μέχρι το 1812 τμήμα του Δνείστερου αποτελούσε το ανατολικό σύνορο του Πριγκιπάτου της Μολδαβίας.

Μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων ο Δνείστερος αποτελούσε τμήμα της μεθορίου μεταξύ της Ρουμανίας και της Σοβιετικής Ενωσης. Το 1919, την Κυριακή του Πάσχα, η γέφυρα ανατινάχθηκε για να προστατεύσει το Μπέντερ από τους Μπολσεβίκους. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανικές και Ρουμανικές δυνάμεις πολέμησαν με Σοβιετικά στρατεύματα στη δυτική όχθη του ποταμού.

Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας της Μολδαβίας το 1991, η μικρή περιοχή ανατολικά του Δνείστερου, που ήταν τμήμα της ΣΣΔ της Μολδαβίας, αρνήθηκε να συμμετέχει και αυτοανακηρύχθηκε Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία , ή Υπερδνειστερία, με πρωτεύουσά της το Τιράσπολ, επί του ποταμού.

Εφτασα λοιπόν στο Το Κερί της Ευγνωμοσύνης!

Το κερί της ευγνωμοσύνης, είναι ένα αφιέρωμα σεβασμού προς όλους τους άγνωστους ήρωες, στους ανθρώπους που διατήρησαν τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την ιστορία της Μολδαβία στον ανθρώπινου πολιτισμό. Δεσπόζει πάνω από τον ποταμό Δνείστερο και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα σημαντικότερα κτίρια στην ιστορία της σύγχρονης Μολδαβίας.

Η ιδέα να οικοδομηθεί το μνημείο ανήκει στον Ion Druta γνωστό Μολδαβό λογοτέχνη. Επίσημα άνοιξε στις 27 Μαρτίου 2004 κι έχει μήκος 29,5 μέτρα

Η θέα απ το λόφο κάτω στον Δνείστερο και τα Ουκρανικά εδάφη είναι μοναδική!

Απέναντι διακρίνεται η πόλη Βινιτσκά της Ουκρανίας

Κι αριστερά του Δνείστερου η Σορόκα

Αφού γύρισα στην πόλη, τσίμπησα κάτι για πρωινό και ετοίμασα τα πράγματα μου για να φύγω καθώς είχα να επισκεφθώ το Old Orhei και να κατευθυνθώ προς Κισινάου την πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Στον ξενώνα με περίμενε η ευγενική οικοδέσποινα ζητώντας μου να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί φορώντας το κράνος της μηχανής! Δεν της χάλασα χατίρι φυσικά! Λαμπάδα η κυρία ,μες την μόδα και ήταν και μεγαλούτσικη (υπολογίζω 60-65αρα)

Φεύγοντας και περνώντας μέσα απ το κέντρο της μικρής αυτής πόλης όλοι κοιτούσαν τον ταξιδιώτη με την μεγάλη μηχανή!

Ένα κόλλημα με τις εκκλησίες το χουμε η αλήθεια είναι! Μόνο φωτογραφικά κι από αρχιτεκτονικής άποψης πάντως!

Ο κεντρικός δρόμος Μ2 ήταν πολύ καλός σε πολλά τμήματα του, ειδικά σε σχέση με τους άθλιους δρόμους της Ουκρανίας ήταν όαση!

Οποιοδήποτε δρόμος όμως πέρα του κεντρικού, ήταν κι αυτός ταλαιπωρημένος, όχι όμως σαν της Ουκρανίας

Προσοχή στα ζωντανά που υπήρχαν σε αρκετές περιπτώσεις παραπλέυρος του δρόμου!

Κι εδώ συναντησα ουκ ολίγες φορές τοπικά περιπολικά!

Από μακρυά αντίκρισα τα επιβλητικά τείχη με τις σπηλιές

Η αρχαία πόλη Orheiul Vechi είναι ένα φυσικό και ιστορικό συγκρότημα, που βρίσκεται κοντά στον ποταμο Raut. Το φυσικό τοπίο του ασβεστολιθικού βράχου, το οποίο είναι διαβρωμένο από τον ποταμό, συνδυάζεται με αρχαιολογικά ευρήματα του αρχαίου Τρυπηλικού πολιτισμού. Ως αποτέλεσμα των αρχαιολογικών ανασκαφών, ανακαλύφθηκαν πολιτιστικά στρώματα από διαφορετικές εποχές, όπως η Παλαιολιθική, η Nεολιθικής και η Εποχή του Σιδήρου. Το Old Orhei περιέχει ίχνη από διαφορετικούς πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των υπολειμμάτων πήλινων και ξύλινων φρουρίων του Geto-Dacian φρουρίου (6ος-1ος αιώνας π.Χ.), το οχυρό της χρυσής ορδής Shehr al-Jedid (ή Yangi-Shehr) (14ος αιώνας) το οχυρό που χρονολογείται από τον 14ο-16ο αιώνα, ένα ορθόδοξο μοναστήρι (14ος αι.) και η Μολδαβική πόλη του Orheiι από τον 14ο έως τον 16ο αιώνα.

Τις εκκλησίες τις εντοπίζουμε κι από μακριά!

Ένα πραγματικά ιδιαίτερο χωριό κτισμένο μέσα σε τάφρο, με το ποτάμι να περνάει παραδίπλα του

Το Ορθόδοξο μοναστήρι κατοικείται ακόμα από μια χούφτα ορθόδοξων μοναχών, οι οποίοι διατηρούν την εκκλησία στην κορυφή του λόφου. Οι σπηλιές εξακολουθούν να λειτουργούν ως παρεκκλήσια. Τα σπήλαια περιέχουν μια σειρά ιστορικών αντικειμένων και παλαιών εκκλησιαστικών σλαβικών επιγραφών που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1690, γεγονός που καταδεικνύει ότι ο Χαϊντούκ κατέφυγε στις σπηλιές και κρυβόταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ίσως το πιο όμορφο μέρος της Δημοκρατίας της Μολδαβίας

 

[jmar]

Συνέχισα και μπήκα στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας το Κισινάου. Δεν είχα αποφασίσει αν θα μείνω, δεν είχα βρει και κάτι να το έχω αποθηκεύσει, καθώς τα δεδομένα του κινητού μου φυσικά δεν γινόταν να τα ανοίξω, οι χρεώσεις τότε ήταν υπέρογκες. Η βόλτα που έκανα με την μηχανή στην πόλη με απέτρεψε στο να αναζητήσω κατάλυμα, η αλήθεια είναι οτι δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου το Κισινάου. Αν με ρωτήσετε τώρα θα σας πω οτι το μετάνιωσα που δεν έκατσα, διαβάζοντας πλέον κι άλλες ιστορίες από δω μέσα. Κάθε πόλη/χώρα έχει κάτι να σου δώσει. Εμένα απλά η πρώτη εικόνα του χάους στους δρόμους (είχε ζεστάνει κι ο καιρός αρκετά καθώς κατέβαινα) συν οτι δεν είχα τον άπλετο χρόνο με έκανε τελικά να το προσπεράσω και αυτό αλλά και το αυτόνομο κράτος της Τρανζιστιρίας. (Κι αυτό το μετανιώνω, εφόσον βρέθηκα δίπλα! )

Το Κισινάου είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Μολδαβίας. Έχει περίπου 723.000 κατοίκους , εκ των οποίων το 70% είναι μολδαβικής καταγωγής, ενώ το 13% είναι Ρώσοι.
Η πόλη βρίσκεται στο κέντρο της Μολδαβίας, στις όχθες του ποταμού Μπικ (Бык) ή Μπακ, έναν παραπόταμο του Δνείστερου
Το Κισινάου ιδρύθηκε το 1436 ως μοναστηριακή πόλη και ήταν μέρος του Πριγκηπάτου της Μολδαβίας, το οποίο από τις αρχές του 16ου αιώνα βρέθηκε υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν ένα μικρό χωριό με 7000 κατοίκους. Το 1812 κατελήφθη από τη Ρωσία που το κατέστησε κέντρο της Βεσσαραβίας. Ο πληθυσμός του είχε φτάσει τις 92.000 το 1862 και τις 125.787 μέχρι το 1900.
Η πόλη έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1877 -1878) ως το αρχηγικό κέντρο της Ρωσικής εισβολής.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα εξαιτίας του αυξανόμενου αντισημιτικού κλίματος στη Ρωσία και την Πολωνία, πολλοί Εβραίοι διάλεξαν να εγκατασταθούν στο Κισινάου. Έτσι το 1900 το 43% του πληθυσμού του Κισινάου ήταν Εβραίοι.
Το Κισινάου υπήρξε η πόλη δύο μεγάλων πογκρόμ (19-20 Απριλίου 1903, και 19-20 Οκτωβρίου 1905) που αποτέλεσαν μεταξύ άλλων λόγων μία από τις αιτίες της μεγάλης μετανάστευσης των Ανατολικοευρωπαίων Εβραίων στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Η πόλη ανήκε στο Βασίλειο της Ρουμανίας (σημερινή Ρουμανία) από το 1918 ως το 1940, όπου ήταν πρωτεύουσα της διοικητικής περιφέρειας Λάπουσνα. Το 1940 η πόλη κατελήφθη από την ΕΣΣΔ και προσαρτήθηκε ως μέρος της Μολδαβικής ΣΣΔ. Από το 1941 έως το 1944, η Ρουμανία ανακατέλαβε το Κισινάου και κατέλαβε αρκετές περιοχές ανατολικά του, προσεγγίζοντας το Μικολαγίβ (στη σημερινή Ουκρανία). Ο Κόκκινος Στρατός ανακατέλαβε τη πόλη το 1944. Έτσι η πόλη έγινε οριστικά μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, παραμένοντας μέρος της μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου 1991 (επίσημα) όταν διαλύθηκε. Η ανεξαρτησία της Μολδαβίας ανακηρύχθηκε τον Αύγουστο του 1991, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα που έλαβε χώρα.

Από το το 1991 μέχρι το 1999 η Μολδαβία έχασε περίπου τα 2/3 του ΑΕΠ της. Μετά το 2001 όμως άρχισε να αναπτύσσεται με ρυθμούς άνω του 5% ετησίως, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Λόγω της οικονομικής κατάρρευσης, της κοινωνικής αποσάθρωσης, της εξαθλίωσης και του πολέμου στην Τρανσίστρια, ο πληθυσμός της Μολδαβίας μειώθηκε από 4,3 εκατομμύρια κατοίκους το 1991 σε 3,5 εκατομμύρια το 2018. Από αυτούς, τα 3 εκατομμύρια κατοικούν στη Μολδαβία, και το μισό εκατομμύριο στην αποσχισθείσα επαρχία της Τρανσίστριας, η οποία έχει κηρύξει de facto την ανεξαρτησία της το 1990, αν και δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί επίσημα από καμία χώρα, ούτε καν από την προστάτιδά της Ρωσίας
Η Μολδαβία είναι μια χώρα που παράγει εξαιρετικής ποιότητας κρασιά και διαθέτει τα μεγαλύτερα φυσικά, υπόγεια κελάρια στον κόσμο

Τα τερατώδη και άσχημα μπλόκ κατοικιών έκαναν αμέσως την εμφάνιση τους

Εδώ ο τύπος ήθελε σώνει και καλά να ξεκινήσει πρώτος! Κλείνοντας φυσικά όλους τους άλλους

Όσο πλησίαζα προς το κέντρο τόσο η κίνηση γινόταν και μεγαλύτερη, σε συνδυασμό δε με την ζέστη (είχε περίπου 35 βαθμούς) με έκαναν και δυσφορούσα που μπήκα κιόλας! Όταν είσαι στον γυρισμό από ένα μεγάλο ταξίδι δεν έχεις και την κατάλληλη υπομονή, να δώσεις έστω μια ευκαιρία στο μέρος που περνάς. Έπρεπε να αφεθώ και να ζήσω τα πρώην κράτη της ΕΣΣΔ, τελικά στο επόμενο ταξίδι (αυτό στα Παμιρ) θα την ζούσα για τα καλά, αλλά και πάλι δεν μπήκα στην Μολδαβία!

Ένας απ τους πολλούς κυκλικούς κόμβους που ο καθένας πήγαινε όπου ήθελε! Για διαγραμμίσεις ούτε λόγος φυσικά!

Βγαίνοντας απ το Κισινάου, στα επαρχιακά κομμάτια αντικρίζεις παλιά σπίτια και φτωχικά νοικοκυριά

Το φυσικό αέριο διασχίζει την χώρα, με τους σωλήνες να περνάνε κατ αυτό τον τρόπο απ τα διάφορα σπίτια

Η Μολδαβία, με εξαίρεση τις περιοχές που καλλιεργούνται οι αμπελώνες, έχει χαρακτηριστικά πεδιάδας και στέπας. Το καλοκαίρι μάλιστα, όταν το παχύ χορτάρι και τα λιβάδια ξεραίνονται, θυμίζει περισσότερο στέπα

Κινήθηκα μέσω του R2,R30 προς τα συνορα με Ουκρανία και μπήκα στην χώρα απ τον συνοριακό σταθμό Palanca-Maiaky Udobne

Στα σύνορα Μολδαβίας Ουκρανίας δεν αντιμετώπισα κανένα θέμα και καμία καθυστέρηση, ίσως επειδή όλοι όσοι περνάνε από κει στην Ουκρανία κατευθύνονται για την πολύ τουριστική πλέον Οδησσό αλλά και λόγω οτι είχαν περάσει το όχημα στο σύστημα καθώς είχα ξαναμπεί στη χώρα .
Τελικά αργά το απόγευμα έφτασα Οδησσό και έψαξα για κάποια ξενοδοχεία που είχα κοιτάξει, δεν το είχα κλείσει φυσικά. Στα δύο πρώτα έφαγα πόρτα καθώς είχαν γεμίσει, (ήταν Αυγουστος και η Οδυσσός είχε φουλ τουρισμό, δυσκολεύτηκα να βρω)

Στο τρίτο και χειρότερο είχε δωμάτιο απλά η receptionist έκανε τα πάντα για να με εκνευρίσει! Αρχικά ρωτάω τιμή και μου λέει διπλάσια σε σύγκριση με το booking, της το αναφέρω και απαντάει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι και να το κλείσω από κει! Δλδ θα της πάρει και την προμήθεια! Τελος πάντων , δεν είχα κάνει μετρητά και τις αναφέρω πως θα το κλείσω αλλά θα πληρώσω με κάρτα...μου λέει οκ...το κλείνω, της έρχεται η κράτηση, της δίνω την κάρτα, την βάζει, και μου λέει δεν λειτουργεί αυτή τη στιγμή το μηχάνημα! Βρε θα με τρελάνεις και είμαι κι από ταξιδι 500χλμ πτώμα στην κούραση? Κάπου εκεί καταλαβαίνω πως με κοροϊδεύει! Της λέω οκ αύριο θα σε πληρώσω που θα φτιάξει. Με τπτ μου λέει ,τα θέλω μετρητά αλλιώς δωμάτιο δεν παίρνεις! Ρε που μπλέξαμε ! Αφού δεν έχω μετρητά βρε κοπελιά στο είπα απ την αρχη και συν τοις άλλης σου ανεφερα οτι θα πληρώσω με κάρτα! ''Δεν με ενδιαφέρει'' η απάντηση της Με έβαλε να κάνω την κράτηση, δεν μου την ακύρωνε, δεν με έβαζε τουλάχιστον στο δωμάτιο να αφήσω τα πράγματα και έπρεπε να ψάξω και τράπεζα! Τα νεύρα μου κροσια!!!!! 2 μέτρα αυτή εν τω μεταξύ, με το 1μιση να είναι πόδι και με ένα μίνι.... ότι μείνει...

Τι να κάνω, είπα να δώσω τόπο στην οργή και να ψάξω για τράπεζα να τελειώνω...με τα πολλά αφού η πρώτη δεν είχε τελικά έβγαλα από την δεύτερη με την βοήθεια ενός Ουκρανού φοιτητή, ο οποίος ήδη τα είχε κάπως ''τσούξει'' απογευματιάτικα . Μετά απ αυτό ανταλλάξαμε τηλέφωνα, καθώς επέμενε μετά που θα τακτοποιομουν να πάμε κι εμείς για ένα ποτάκι. Εντάξει του λέω, πήγαινε να ξεσουρώσεις και τα λέμε μετά αν είναι Γυρνάω στο ξενοδοχείο κι επιτέλους μπαίνω στο δωμάτιο! Μπανάκι να περάσουν τα νεύρα και βούρ για την πόλη! Στο δωμάτιο έδωσα 12 ευρω, ήταν μια τρύπα φυσικά αλλά δεν ήθελα πολυτέλειες!

 

[jmar]

Μετά την μεγάλη ταλαιπωρία με την ρεσεψιονιστ (που παρεμπιπτόντως μετά μου έκανε τα γλυκά ματάκια σαν να μην συνέβει τπτ ), ήρθε επιτέλους η ώρα να κατέβω και να γνωρίσω την διάσημη, και με μεγάλη ιστορία, Οδησσό!

Η Οδησσός είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας και σημαντικό λιμάνι στον Εύξεινο Πόντο, όπου υπήρχε μία αρκετά οργανωμένη ελληνική παροικία στις αρχές του 19ου αιώνα. Η Οδησσός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του ελληνισμού, αφού εκεί συστάθηκε η Φιλική Εταιρεία.
Στη θέση της σημερινής Οδησσού υπήρξε αρχαία Ελληνική αποικία, δεν πρέπει όμως να συγχέεται με τη συνώνυμή της αποικία στην θρακική ακτή, τη σημερινή Βάρνα. Σήμερα υπάρχει σημαντικός αριθμός σωζόμενων μνημείων στην ευρύτερη περιοχή. Στα χρόνια του Μεσαίωνα η περιοχή δέχτηκε επιθέσεις από νομαδικές φυλές, Τουρκικής καταγωγής, κυρίως από τους Πετσενέγους και τους Κουμάνους, ενώ αποτέλεσε ανάλογα με τη χρονική περίοδο τμήμα της Ρως του Κιέβου, του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας, του Χανάτου της Κριμαίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στα τέλη του 18ου αιώνα η πόλη κατακτήθηκε από τους Ρώσους κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1787 - 1792. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1789, οι Ρωσικές δυνάμεις κάτω από τις διαταγές του Ιβάν Γκούντοβιτς, κατέλαβαν την περιοχή. Το 1792 με την συνθήκη του Ιάσιου, η περιοχή πέρασε επίσημα κάτω από την κυριαρχία της Ρωσίας και αποτέλεσε τμήμα της λεγόμενης Novorossiya (Νέα Ρωσία). Η Μεγάλη Αικατερίνη, που ηγείτο της Ρωσίας εκείνη την εποχή, θεώρησε ότι η περιοχή έχει σημαντικά στρατηγικά πλεονεκτήματα και έδωσε εντολή να θεμελιωθεί μια πόλη στο σημείο όπου είχε οχυρωθεί ο Ρωσικός στρατός, αποβλέποντας στη δημιουργία ενός σημαντικού στρατιωτικού λιμανιού στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Έτσι το 1794 ιδρύεται η πόλη της Οδησσού.

Η πόλη γνώρισε σύντομα μεγάλη ανάπτυξη, κυρίως στα πρώτα 50 χρόνια του 19ου αιώνα. Η ανάπτυξή της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Δούκα του Ρισελιέ, ο οποίος διατέλεσε κυβερνήτης της πόλης από το 1803 έως το 1814. Ο νέος κυβερνήτης ορμώμενος από τη Γαλλική Επανάσταση, υπηρέτησε στο Ρωσικό στρατό κατά των Τούρκων. Σ' αυτόν οφείλει η πόλη τις λεωφόρους και την ρυμοτομία, καθώς και την ύπαρξη υπογείων στοών, μήκους πολλών χιλιομέτρων που λέγονται κατακόμβες.
Το 1814 ιδρύεται στην Οδησσό η Φιλική Εταιρεία, από τον Νικόλαο Σκουφά, τον Εμμανουήλ Ξάνθο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ, που μετέπειτα επέδρασε καταλυτικά στην Ελληνική Επανάσταση. Το 1819 το λιμάνι της Οδησσού γίνεται ελεύθερο και η λειτουργία του με αυτή τη μορφή συνεχίστηκε έως το 1859. Τότε έλαβε χώρα και η μεγάλη εισροή εποίκων και εμπόρων, των οποίων ο αριθμός ανέρχεται περίπου στους 15.500, υπολογίζοντας μόνο τους μη ρωσικής καταγωγής.

Ο Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός της Οδησσού (Spaso-Preobrazhenskiy) ξεκίνησε να χτίζεται το 1794 και ολοκληρώθηκε το 1825, καταστράφηκε από τους Μπολσεβίκους και ξαναχτίστηκε το 1999

Μπροστά του βρίσκεται και το μνημείο του Graf Vorontsov (στρατάρχης στους ναπολεόντειους πολέμους και διάσημος για τη συμμετοχή του πολέμου του Καυκάσου)

Η πόλη απέκτησε κοσμοπολίτικο χαρακτήρα και λόγω των διαφορετικών εθνοτήτων που κατοικούσαν σ' αυτήν. Την Οδησσό κατοίκησαν Ρώσοι, Ουκρανοί, Βούλγαροι, Έλληνες, Εβραίοι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Ιταλοί, Γάλλοι, Γερμανοί και αρκετές άλλες εθνότητες από χώρες της Ευρώπης. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκε μεγάλη εμπορική δραστηριότητα. Ο πληθυσμός της πόλης διπλασιάστηκε μεταξύ 1823 και 1849. Η ανάπτυξή της σταμάτησε με την έκρηξη του Κριμαϊκού Πολέμου, το 1853 - 1856, κατά τη διάρκεια του οποίου η Οδησσός βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους και τους Γάλλους.

Μετά τη Ρωσική Επανάσταση και κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου, η Οδησσός κατελήφθη από τους Ουκρανούς, τον Γαλλικό Στρατό, τον Κόκκινο Στρατό και τον Λευκό Στρατό. Μετά την οριστική επικράτηση των Μπολσεβίκων αποτέλεσε τμήμα της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας από το 1920.
Το 1991 μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η Οδησσός περνάει κάτω απ' τον έλεγχο της Ουκρανίας.

Η ομιλούμενη γλώσσα στην Οδησσό είναι τα Ρώσικα. Μολονότι πρόκειται για πόλη της Ουκρανίας, στα σχολεία η διδασκαλία των μαθημάτων διεξάγεται στην ουκρανική γλώσσα και η πλειονότητα των κατοίκων γνωρίζει άριστα την ουκρανική γλώσσα, παραδοσιακά οι κάτοικοι της χρησιμοποιούν τη ρωσική γλώσσα σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων και επαφών τους. Η πόλη κατοικείται από πολλές εθνότητες, σύμφωνα άλλωστε και με την ιστορία της. Εκτός από Ουκρανούς, οι οποίοι αποτελούν και την πλειοψηφία, στην Οδησσό ζει μεγάλος αριθμός Ρώσων. Ακολουθούν Εβραίοι,Έλληνες, Γερμανοί, Γάλλοι, Ρουμάνοι, Τούρκοι, Αρμένιοι και Γεωργιανοί.Οι κάτοικοι της Οδησσού αυτοπροσδιορίζονται σε μεγάλο βαθμό ως εξωστρεφείς και κοσμοπολίτες, ένα χαρακτηριστικό που προκύπτει από τη θέση της πόλης μεταξύ Δύσης και Ανατολής, την ιστορία και τον ρόλο του λιμανιού στην καθημερινή ζωή της πόλης

Το μουσείο-σπίτι της Φιλικής Εταιρίας που δυστυχώς δεν μπόρεσα να επισκεφθώ καθώς έκλεινε 5 το απόγευμα

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό από τρεις Έλληνες εμπόρους της Διασποράς: τον Νικόλαο Σκουφά, τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Εμμανουήλ Ξάνθο.

Εντός του μουσείου- σπιτιού (στο σπίτι του Έλληνα επιχειρηματία και εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Γρ. Μαρασλή) , αναπαράσταση των τριών κατά τη σύσταση της Φιλικής εταιρίας (φωτο google)

Και το μουσείου- σπίτι

Σκοπός της σύστασής της ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας από τον τουρκικό ζυγό. Κατά τη συνήθεια της εποχής, η Φιλική Εταιρεία είχε οργανωθεί με βάση τα τεκτονικά πρότυπα. Ωστόσο τα μέλη της, που γρήγορα άρχισαν να πληθαίνουν, δεν ανήκαν όλα σε τεκτονικές στοές, ούτε προέρχονταν από κοινωνικά και ιδεολογικά ομοιογενείς ομάδες της Διασποράς και των τουρκοκρατούμενων χωρών.

Στους κόλπους της συνέρρευσαν "αριστοκράτες" Φαναριώτες και συντηρητικοί κοτζαμπάσηδες, "ολιγαρχικοί" στρατιωτικοί που υπηρετούσαν σε δυτικά κράτη και στην τσαρική Ρωσία, ανώτεροι και κατώτεροι κληρικοί και μοναχοί, ριζοσπάστες διανοούμενοι, έμποροι και ναυτικοι. Η οργάνωση συμπεριέλαβε επίσης και αρκετούς Βαλκάνιους πατριώτες ποικίλης προέλευσης, οι οποίοι θεωρούσαν τον αγώνα εναντίον των Οθωμανών κοινή υπόθεση όλων των χριστιανικών λαών της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Ήταν φυσικό η ποικιλία της κοινωνικής και γεωγραφικής προέλευσης και των συμφερόντων των Φιλικών να οδηγεί σε αποκλίσεις ως προς τη μέθοδο και τη στρατηγική της οργάνωσης. Άλλοι προτιμούσαν τη μακρόχρονη αναβολή της Επανάστασης (για να επιτευχθεί η κατάλληλη προετοιμασία, να διαμορφωθούν ευνοϊκές διπλωματικές συνθήκες, να εξασφαλιστεί η ξένη υποστήριξη κτλ.), ενώ άλλοι ζητούσαν άμεση δράση. Τελικά, η πρώτη ομάδα κατάφερε να κερδίσει την ηγεσία της οργάνωσης στα ανώτατα κλιμάκια, αλλά η δεύτερη εξασφάλισε σε οπαδούς της καίριες θέσεις, έστω και χαμηλών βαθμίδων. Τον Μάρτιο του 1820 οι τολμηρότεροι έσπευσαν να εκμεταλλευθούν τους περισπασμούς των Οθωμανών από τη σοβαρή ανταρσία του Αλή πασά, αλλά και το γενικό επαναστατικό πνεύμα που διέτρεχε τότε την Ευρώπη μετά τις εξεγέρσεις στη Νεάπολη και την Ισπανία, και με ποικίλες πρωτοβουλίες κατάφεραν να συμπαρασύρουν τελικά και την οργάνωση και ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο στην Επανάσταση.

Η πόλη έσφυζε από ζωή!! Πολλοί ντόπιοι αλλά και τουρίστες έπαιρναν την βόλτα τους στη διάσημη οδό Deribasovskaya. Όμορφος πλακόστρωτος πεζόδρομος, με πολλά καταστήματα καφετέριες και εστιατόρια. Ντόπιοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να προσελκύσουν τουρίστες με πολλά μπαλόνια, άλογα, καρναβάλια και πάγκους με τοπικά προϊόντα

κάπου εκεί συνάντησα και μερικούς ομοϊδεάτες μηχανόβιους

Κάποιες καλλίγραμμες Ουκρανές ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες να προσφέρουν λελουδια

Λεωφοριάκια, τραινάκια, άλογα, άμαξες, κι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς συναντούσες σε αυτόν το δρόμο...

Όσο κατέβαινα προς τα κάτω, τόσο ο κόσμος πύκνωνε!

Υπήρχαν αιθέριες υπάρξεις παντού

Κατόπιν κατευθύνθηκα προς την πλατεία Teatralnaya την πιο όμορφη πλατεία της Οδησσού, με πολύ πράσινο, την Όπερα της Οδησσού και κτίρια υπέροχης αρχιτεκτονικής. Μπροστά της ήταν σταθμευμένες και οι περισσότερες άμαξες.

Το Εθνικό Θέατρο Οπερας και Μπαλέτου σχεδιάστηκε από τους Αυστριακούς αρχιτέκτονες Felner & Gelmer (1887) σε μπαρόκ ρυθμό, είναι διακοσμημένο με προτομές και γλυπτά μυθικών μορφών. Ανεγέρθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του δημάρχου Γρηγορίου Μαρασλή, είναι ένα από τα πέντε καλύτερα θέατρα της Ευρώπης, όσον αφορά την ακουστική

Και στο πλάι της όπερας το μεγάλο συντριβάνι

Προχώρησα προς την πλατεία του Δημαρχείου

''Κράτα καλά θα ρίξω''!!

Monument to Alexander Pushkin (Ρώσος λογοτέχνης, ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας που θεωρείται και ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας και γνωστός φιλέλληνας)

Το Δημαρχείο της Οδησσού

 

[jmar]

Η βόλτα μου συνεχίστηκε στην λεωφόρο Primorsky, ένα δρόμο με εξίσου πολύ κόσμο (ντόπιοι τουρίστες αλλά και ξένοι) Πολλά δέντρα, λουλούδια, παγκάκια αλλά και δροσιά απ τον θαλασσινό αέρα της Μαύρης θάλασσας που βρίσκεται δίπλα.Πολλοί νέοι μουσικοί του δρόμου ψυχαγωγούσαν τον κόσμο που έκανε τον περίπατο του. Τα κτήρια τριγύρω δένουν με το περιβάλλον και είναι ιδιαίτερης αισθητικής.

Σταμάτησα κι εγώ ν ακούσω τις μουσικές και να χαλαρώσω απ το περπάτημα, παρέα με ένα παγωτάκι για να δροσιστώ κιόλας Ήδη ο υδράργυρος είχε αρχίσει να ανεβαίνει καθώς κατηφόριζα προς τα Βαλκάνια και βρισκόμενος στην Μαύρη Θάλασσα!

Μερικά ανοίγματα των δέντρων μου χαρίζουν θέα προς το λιμάνι

''M'αγαπάς?'' ''Da, Da''

Ιδιαίτερα καλαίσθητο και το πάρκο που βρισκόταν κάτω απ την λεωφόρο Primorsky

Δεν ήμουν ο μοναδικός φωτογράφος που απαθανάτιζε τις στιγμές... (Ζητώ συγχώρεση απ τις κυρίες του φόρουμ αλλά είναι αξιοθέατα κι αυτά σε τέτοιες χώρες )

Οι Σκάλες Ποτέμκιν αποτελούν το πιο ιστορικό σύμβολο της πόλης. Οι σκάλες ξεκινούν από την παλιά πόλη και το δενδρόφυτο πεζόδρομο (λεωφόρος Prymorsky) - όπου διάσημοι επισκέπτες και κάτοικοι της Οδησσού, όπως ο Πούσκιν, ο Γκόγκολ και ο Τσέχωφ, απολάμβαναν τον περίπατό τους - και κατηφορίζουν τη λοφοπλαγιά, καταλήγοντας στην προκυμαία και το λιμάνι της Οδησσού.

Οι Σκάλες Ποτέμκιν, με τα 200 αρχικά σκαλοπάτια, σχεδιάστηκαν το 1825 από τους αρχιτέκτονες F. K. Boffo και Avraam Ivanovitch Melnikov, από την Αγία Πετρούπολη. Κατασκευάστηκαν μεταξύ 1837 και 1841. Οι σκάλες έχουν ύψος 27 μέτρων και το κεφαλόσκαλο στην κορυφή τους είναι πλάτους 12.5 μέτρων, ενώ το χαμηλότερο σκαλί στη βάση της σκάλας είναι 21.7 μέτρων. Μία διάβρωση του εδάφους κατέστρεψε τα σκαλοπάτια το 1933. Με τη διαβρωτική επέκταση του λιμανιού, οκτώ σκαλιά χάθηκαν κάτω από την άμμο, μειώνοντας έτσι τον αριθμό τους στα σημερινά 192 σκαλιά.

Στα σοβιετικά χρόνια, το 1955, οι Σκάλες Πριμόρσκι, όπως αρχικά ονομάζονταν, μετονομάστηκαν σε Σκάλες Ποτέμκιν, για τον εορτασμό της 50ης επετείου από την εξέγερση του Θωρηκτού Ποτέμκιν. Μετά την ανεξαρτησία όμως της Ουκρανίας, οι Σκάλες Ποτέμκιν ξαναπήραν και πάλι το αρχικό τους όνομα Σκάλες Πριμόρσκι, αν και χρησιμοποιείται ευρύτατα και σήμερα το όνομα Σκάλες Ποτέμκιν.

Κι εδώ μια πανοραμική των σκαλιών με λίγο από γλυκό μοντέλο κάτω δεξιά

Μα όλο να πέφτω σε γυναίκες που φωτογραφίζονται?? Δεν είναι κατάσταση αυτή!!!

Απέναντι η δύση του ηλίου μου χάριζε ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη θάλασσα)

Στο λιμάνι δεσπόζει ο ουρανοξύστης με το μεγάλο ξενοδοχείο (Hotel Odessa)

Είπα να κατέβω μια βόλτα στην κάτω πλευρά αλλά περίμενε πολύς κόσμος στα 2 μικρά ηλεκτρικά τραινάκια και δεν είχα τις απαιτούμενες δυνάμεις στα πόδια μου πλέον μετά από 21 μέρες οδήγησης 10.000χλμ κι άλλα πόσα σε περπάτημα !

Έτσι κατευθύνθηκα προς τα πίσω προς την πλατεία και το άγαλμα του Δούκα του Ρισελιέ

Χτύπησα ένα εσπρεσσάκι στα αυτοκινούμενα μικρά μαγαζάκια που πρόσφεραν καφέ, χυμούς, γρανίτες, παγωτά κλπ ) 0,50 ευρώ παρακαλώ! Αυτή είναι πόλη για σπατάλες βρε παιδί μου, ειδικά ερχόμενος απ την πανάκριβη Νορβηγία...εδώ ήρθα στα ίσια μου, καφέδες φαγητό (μέχρι σκασμού) μπύρες, ποτά, τα πάντα όλα!

Το μνημείο της Μεγάλης Αικατερίνης
Αυτοκράτειρα της Ρωσίας από το 1762 έως το 1796, η μεγαλύτερη ηγέτης της χώρας. Ήρθε στην εξουσία μετά από πραξικόπημα που οργάνωσε , με αποτέλεσμα ο σύζυγός της, ο Πέτρος ΙΙΙ, να ανατραπεί. Κάτω από τη βασιλεία της, η Ρωσία αναζωογονήθηκε, έγινε όλο και ισχυρότερη και αναγνωρίστηκε ως μία από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης

Σιγά σιγά επέστρεψα στον κεντρικό πεζόδρομο στην οδό Deribasovskaya ο οποίος είχε πλέον φωτιστεί για τα καλά. Ο κόσμος βέβαια γινόταν ακόμα περισσότερος καθώς περνούσε η ώρα! Xαμός στα μπαράκια και στα φαγάδικα, πολύ λογικό με τις τιμές που επικρατούσαν τότε! Να φανταστείτε το διπλό εσπρέσσο στο χέρι το χα πληρωσει 0,5 ευρω και αργότερα την μισόλιτρη μπύρα σε μαγαζί 0,90! Πως να μην σφύζει από τουρισμό, συν οτι έχει κοντινές παραλίες στην Μαύρη θάλασσα με πολλά μπαράκια κατά μήκος της! Όλα αυτά χάρη στο εξαιρετικά χαμηλό κόστος ζωής, όπου η καλοκαιρινή διασκέδαση χτυπάει κόκκινο χωρίς χρονικά όρια μέχρι το πρωί!

Κάπου εκεί στο χαμό έκατσα κι εγώ για φαγητό αλλά και για άφθονη φθηνή τοπική μπύρα. Η αλήθεια είναι ότι σε τόσο ζωντανές πόλεις θα ήθελες μια αντρική παρέα, ειδικά στην Οδησσό! Όχι οτι δεν συναναστράφηκα με κάποιους ντόπιους αλλά άλλο είναι να έχεις έναν δικό φίλο σου εκεί .

Να πιείτε ένα ποτάκι μαζί βρε αδερφέ!

Κι άλλη συνάντηση μηκανάκιδων

Αφού έφαγα, χαλάρωσα και ήπια τις μπυρίτσες μου, σιγά σιγά ανηφόρισα προς το ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν στον δρόμο αν θα έμενα άλλη μια μέρα στην Οδησσό. Ο χρόνος φυσικά πίεζε αλλά ίσως έκοβα απ μία μέρα Θεσσαλονίκη ή την μια Χαλκιδική που είχα σκοπό να μείνω σε φίλους. Δεν το είχα αποφασίσει ακόμα κι επίσης ''υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο'', την ρεσεψιονιστ στην προκειμένη περίπτωση . Άσε να ξυπνήσω αύριο με την ησυχία μου και βλέπουμε...

Τέλος μιας, υπεργεμάτης, 20ής ημέρας...!

 

[fotast]

Αφού ζήτησες συγνώμη απο τις κυρίες μπορείς να συνεχίσεις ελεύθερα να ανεβάζεις φωτο απο τα αξιοθέατα....

 

[evaT]

Αφού ζήτησες συγνώμη απο τις κυρίες μπορείς να συνεχίσεις ελεύθερα να ανεβάζεις φωτο απο τα αξιοθέατα....

...είπα και γω κανείς δε θα το σχολιάσει!!! εδώ εμένα μου βγήκαν τα μάτια
πάντως ο αδερφός μου που πήγε πρόσφατα στο Κίεβο μου είπε πως δεν ήταν πολύ ωραίες...μήπως τις πολύ καλές τις εξάγουν;

Απίστευτη η Οδησσός!!

 

[jmar]

Αφού ζήτησες συγνώμη από τις κυρίες μπορείς να συνεχίσεις ελεύθερα να ανεβάζεις φωτο απο τα αξιοθέατα....

Είπα να μην βάλω πολλές για να μην προκαλέσω , στο μοτοσυκλετιστικό φόρουμ που ανεβάζω το ταξίδι έχουν μπει όλες

άντε, επειδή το ζήτησες πάρε άλλη μια! Να μην ξέρεις ποια είναι καλύτερη, το μοντέλο η ο φωτογράφος! (Εγώ για την θέα πήγαινα και μπήκαν μπροστά μου )

...είπα και γω κανείς δε θα το σχολιάσει!!! εδώ εμένα μου βγήκαν τα μάτια
πάντως ο αδερφός μου που πήγε πρόσφατα στο Κίεβο μου είπε πως δεν ήταν πολύ ωραίες...μήπως τις πολύ καλές τις εξάγουν;

Απίστευτη η Οδησσός!!

Κοίτα να δεις, επειδή Κίεβο πήγα πέρσι, η αλήθεια είναι οτι δεν ξετρελάθηκα όπως στην Οδησσό (για τις γυναίκες που ανέφερες) Η Οδησσός είναι πολύ ζωντανή πόλη με πολύ εγχώριο τουρισμό το καλοκαίρι, να φανταστείς δεν πήγα και στις διάσημες παραλίες της που υπάρχουν πολλά beach bar κλπ με την διασκέδαση (και όχι μόνο) να χτυπάει κόκκινα.
Λόγω του ότι μένω Χανιά τέτοιο τουρισμό τον έχω χορτάσει η αλήθεια είναι . Οχι οτι δεν το μετάνιωσα στην πορεία που δεν έκατσα έστω άλλη μια μέρα . Άλλη μια μέρα για χαλάρωση στην παραλία βρε αδερφέ με ένα κοκτειλάκι μετά τα τόσα χλμ! Τελικά αυτήν την μέρα την αφιέρωσα στην Χαλκιδική, για να δω και κάτι φίλους (γιατί όπως λέει και το ρητό, σαν την Χαλκιδική δεν έχει )

Η Οδησσός είναι όντως πολύ όμορφη κι αξίζει για επίσκεψη, καθώς είναι και ιδιαίτερα φθηνή.

 

[fotast]

Είπα να μην βάλω πολλές για να μην προκαλέσω , στο μοτοσυκλετιστικό φόρουμ που ανεβάζω το ταξίδι έχουν μπει όλες

άντε, επειδή το ζήτησες πάρε άλλη μια! Να μην ξέρεις ποια είναι καλύτερη, το μοντέλο η ο φωτογράφος! (Εγώ για την θέα πήγαινα και μπήκαν μπροστά μου )

Το όνομα του φόρουμ.....Τίποτα άλλο...

 

[jmar]

ΗΜΕΡΑ 21η, 29 Ιουνίου 2017

Οδησσός (Ουκρανία) - Βέλικο Τάρνοβο (Βουλγαρία)

Χλμ ημέρας 720

Το βράδυ μετά την εσωτερική διαβούλευση με τον εαυτό μου αποφάσισα τελικά να φύγω προς τα κάτω σιγά σιγά, το ξενοδοχείο την επόμενη μέρα δεν είχε άλλο δωμάτιο και λόγω εποχής δεν έβρισκα εύκολα άλλο κοντά στην πόλη και παράλληλα κάπως οικονομικό. Άλλωστε θα έπρεπε να φτιάξω όλα τα πράγματα να φορτώσω την μηχανή και ξανά μανά τα ίδια στο επόμενο ξενοδοχείο, θα γνώριζα βέβαια τις διάσημες παραλίες της Οδησσού αλλά τελικά προτίμησα να γυρίσω και να αφιερώσω την ημέρα αυτή σε φίλους που θα έβλεπα στην Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική! Έπρεπε λοιπόν χα χωρίσω την διαδρομή στα 2, γι αυτό και επέλεξα η επόμενη διαμονή μου να είναι ένα υπέροχο χωριουδάκι της Βουλγαρίας που το είχα ανακαλύψει από φίλους που το είχαν επισκεφθεί, το Βέλικο Τάρνοβο!

Τα χλμ της ημέρας θα ήταν αρκετά λοιπόν έως εκεί (περίπου 730) αλλά και το οδικό δίκτυο σε πολύ μέτρια κατάσταση και με ελάχιστα χλμ αυτοκινητόδρομου μόνο κοντά στο Βουκουρέστι! Συν τοις άλλοις θα έπρεπε ουσιαστικά να περάσω 4 χώρες , από Ουκρανία λίγο στην Μολδαβία μετά στη Ρουμανία και τέλος στην Βουλγαρία. Έτσι λοιπόν πρωινό ξύπνημα και αποχαιρετισμός με την αγαπημένη μου Ουκρανή ρεσεψιονίστ Έτσι αφού φόρτωσα γρήγορα την μηχανή, έφαγα το υποτυπώδες πρωινό του ξενοδοχείου, δεν περίμενα φυσικά πολλά με αυτή την τιμή!

Ξεκίνησα και πήρα τον Μ15 περνώντας ένα μικρό κομμάτι από έδαφος της Μολδαβίας, στο σημείο αυτο οι συνοριακοί με το που είπα οτι κατευθύνομαι προς Ρουμανία, δεν με έλεγξαν καθόλου και με οδήγησαν σε ένα δρόμο πίσω απ το συνοριακό φυλάκιο περνώντας απ το Εθνικό πάρκο του Δνείστερου ποταμού.

Κάπου εκεί αρκετοί Ουκρανοί ψάρευαν πάνω από μια γέφυρα

Κι άλλοι νεαροί έκαναν μπάνιο !

Αιώνιο Respect στους ποδηλάτες που διανύουν τόσα δύσκολα χλμ!

Περνώντας από διάφορα Ουκρανικά χωριουδάκια πριν μπω στην Ρουμανία

Φτάνοντας στα σύνορα της Μολδαβίας στο Μπολχράντ ο υδράργυρος άρχισε να χτυπάει κόκκινο, 40 βαθμούς μου έδειξε η μοτοσυκλέτα και είχα αρχίσει να δυσφορώ μέσα στο κράνος! Άνοιγα την ζελατίνα και με έκαιγε ο αέρας, την έκλεινα και σούρωνα! Τρελή κατάσταση, οι Μολδαβοί δε στρατιώτες να μας έχουν στο περίμενε στο φυλάκιο πριν τα κιόσκια! Όταν τους ρώτησα να περάσω έστω εγω που με ψήνει ο ήλιος πήρα βέβαια αρνητική απάντηση! Με προσέγγισαν κάτι Μολδαβοί που περίμεναν και μου είπαν αν θέλω να μπω στο βανάκι που είχαν αλλά όχι οτι κι εκεί μέσα δεν θα έκανε ζεστή! Με τα πολλά αφήνουν κάποιους επιτέλους να προχωρήσουν προς τα κιόσκα.

Γενικά τον μεγαλύτερο έλεγχο και τις περισσότερες διαδικασίες τον είχε η Μολδαβία. Ευτυχώς εκεί γνώρισα μια Φιλανδή που δούλευε στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, η οποία με βοήθησε να ξεμπλέξω γρήγορα και χωρίς πολλούς ελέγχους πηγαίνοντας η ίδια τα χαρτιά μου όπου χρειαζόταν! Κάπου εκεί οι υπάλληλοι μου ανέφεραν οτι έπρεπε να πληρώσω ένα οδικό τέλος (περίπου 10-20 δολάρια), το είχαν αναφέρει κι άλλοι φίλοι ταξιδιώτες για την Μολδαβία αλλά εγώ απ τα βόρεια σύνορα (απ το ποτάμι) που είχα μπει ούτε που με ενόχλησαν για το συγκεκριμένο τέλος (απ ότι φαίνεται ίσως δεν το ζητάνε και νόμιμα) ! Το αρνήθηκα φυσικά λέγοντας τους οτι το είχα πληρώσει μπαίνοντας απ τα βόρεια της χώρας και ανέφερα οτι θα έκανα λίγα χλμ στη χώρα μέχρι να μπω Ρουμανία απ το Γκαλάτι. Τελικά ο συνοριακός πείστηκε και με άφησε, συνομίλησα και λίγο με την συμπαθή Φιλανδή και αναχώρησα για τα σύνορα με Ρουμανία

Εκεί οι διαδικασίες ήταν αρκετά πιο γρήγορες! Σε σύνολο μισής ώρας είχα ξεμπερδέψει και πλέον ήμουν στα εδάφη της αγαπημένης μου Ρουμανίας! Τα πρώτα σπίτια το αποδείκνυαν άλλωστε όντας βαμμένα στα χρώματα της σημαίας τους!

Πέρασα γρήγορα απ Το Γκαλάτι και κατευθύνθηκα προς Βουκουρέστι οπού εκεί έπαθα ένα σόκ! Ο δρόμος που οδηγούσε στο περιφερικό δαχτυλίδι ήταν φραγμένος για περίπου 5-6 χλμ με νταλίκες! Εκεί τα χρειάστηκα ολίγον, σε συνδυασμό με την ανυπόφορη ζέστη, άρχισα να προσπερνάω τις νταλίκες πατώντας την διπλή διαχωριστική έχοντας όλα τα φωτά και αλάρμ αναμμένα. Αν δεν το έκανα αυτό ακόμα εκεί θα βρισκόμουν! Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτοκινήτου και μηχανής στα οδικά ταξίδια. Ο χρόνος που χάνεις με το αυτοκίνητο περιμένοντας τις τεράστιες αυτές ουρές είτε στο δρόμο είτε στα σύνορα είναι πάρα πολύς! Δεν ξέρω αν θα το άντεχα! Ευτυχώς με την μοτοσυκλέτα αν είσαι και λίγο σβέλτος ξεμπερδεύεις πολύ γρήγορα!

Έτσι λοιπόν αφού ξεμπέρδεψα γρήγορα στο Βουκουρέστι, πέρασα την γέφυρα του Δούναβη στο Ρούσε οι οποία σε περνάει στα εδάφη της Βουλγαρίας δωρεάν καθώς οι μηχανές δεν πληρώνουν αντίτιμο στη γέφυρα αλλά ούτε και κάρτα διοδίων σε Βουλγαρία και Ρουμανία.

Μετά από σχεδόν 11-12 ώρες στο δρόμο έφτασα επιτέλους εξουθενωμένος στον ξενώνα που είχα βρει το προηγούμενο βράδυ μέσω Booking! Έμεινα στο Guest House Diel με 13 ευρώ μαζί με εξαιρετικό σπιτικό πρωινό, συν κλειστό παρκινγκ για την μπουμπου (είχε φωτογραφίες με διάφορους μοτοσικλετιστες που είχαν μείνει εκεί) !
Ήταν μια απ τις καλύτερες μου διαμονές στα μοτοσυκλετιστικά μου ταξίδια! Η κυρία (μαζί με τον γιο) που είχε τον ξενώνα, με περίμενε και είχε βάλει μέχρι και το A/C για να βρω το δωμάτιο δροσερό (της είχα γράψει οτι θα ερχόμουν με μηχανή αργά το απόγευμα)
Μου άνοιξε και βάλαμε την μηχανή μέσα στην αυλή (αργότερα πίσω στο κλειστό πάρκινγκ που φαίνεται) κι αμέσως έτρεξε να μου φέρει ένα μπουκάλι κρύο νερό να δροσιστώ. Bλέποντας κόκκινο το πρόσωπο μου, μου έδωσε και μια ενυδατική αλοιφή να βάλω! Απίστευτος άνθρωπος, με σκλάβωσε με την φιλοξενία της!

Με χαρά διαπίστωσα σήμερα πως είμαι κι εγώ μέλος των φωτογραφιών που έχουν στο Booking! Πράγμα που με συγκίνησε ιδιαίτερα, θα ήθελα μια μέρα να ξαναβρεθώ εκεί και να ξαναζήσω την ζεστασιά των ανθρώπων αυτών!

Πραγματικά μετά από 730χλμ με τόση ζέστη τόσα σύνορα, κίνηση και με τους δρόμους όχι στο καλύτερο επίπεδο, (μέχρι να πιάσω τους αυτοκινητόδρομους της Ρουμανίας) το μόνο που ήθελα ήταν ένα κρύο μπάνιο χαλάρωση και φυσικά φαγητό!

Μέχρι να κατέβω στην μικρή πόλη του Βέλικο Τάρνοβο, η νύχτα έπεφτε σιγά σιγά, γι αυτό έψαξα γρήγορα για το ντόπιο μαγαζί με φαγητό που μου πρότεινε η ευγενική κυρία! Την επόμενη μέρα θα εξερευνούσα λεπτομερώς την πόλη...

Πανέμορφη θέα από τη βεράντα με το εσωτερικό του εξαιρετικά προσεγμένο, με πολύ όμορφη vintage διακόσμηση και με προσωπικό πολύ ευγενικό! Το φαγητό ήταν εξαιρετικό και σε πολύ καλές τιμές! Restaurant Shtastliveca

Η απίθανη θέα απ την βεράντα προς το ποτάμι και το μνημείο του Asen

Είχε πια βραδιάσει για τα καλά κι εγώ μετά το γεύμα μου είχα χαλαρώσει, παίρνοντας σιγά σιγά τον δρόμο προς τον ξενώνα όπου ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του με συνοπτικές διαδικασίες! Αύριο είχε πρωινό ξύπνημα για να γνωρίσουμε το όμορφο και τόσο φιλόξενο Βέλικο Τάρνοβο!

Τέλος 21ης ημέρας...

 

[jmar]

ΗΜΕΡΑ 22η, 30 Ιουνίου 2017

Βέλικο Τάρνοβο (Βουλγαρία) - Σίβηρη Χαλκιδικής (Ελλάδα)

Χλμ ημέρας 620

Πρωινό ξύπνημα λοιπόν ούτως ώστε να γνωρίσω το υπέροχο Βέλικο τάρνοβο, καθώς είχα κι αρκετά χλμ για τον επαναπατρισμό μου. Είχα άλλωστε να επισκεφθώ στο δρόμο μου άλλα 2 μνημεία αλλά και να ''στρίψω'' σε ένα πανέμορφο πάσο που περνάει μέσα από δάσος!
Δεν με ενδιέφερε η ώρα που θα φτάσω Ελλάδα, με περίμεναν άλλωστε φιλικά πρόσωπα στην Σίβηρη τα οποία είχαν εξοχικό εκεί (Σαλονικιώτες). Γενικά όταν γυρνάω από εξωτερικό, μ'αρέσει να πέφτει η νύχτα καθώς γυρνάω Ελλάδα, πολλά τα συναισθήματα μέσα στο κράνος...

Το πρωινό που μας ετοίμασε η οικοδέσποινα ήταν θεσπέσιο με ντόπια και φρέσκα προϊόντα και όλα φτιαγμένα απ τα χεράκια της! Η δε πίσω ηλιόλουστη αυλή, με πολλά όμορφα και περιποιημένα λουλούδια ! Πραγματικά ένας υπέροχος ξενώνας που αξίζει κάποιος να μείνει αν βρεθεί εκεί, καθώς η φιλοξενία που θα δεχτεί θα είναι λες και βρίσκεται στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, μιλάμε για τέτοια περιποίηση! Έτοιμος λοιπόν για την πρωινή βολτούλα στο κέντρο, ενημέρωσα ότι ίσως καθυστερήσω 1-1:30 ωρίτσα για το check out και η γλυκύτατη κυρία μου ανέφερε να απολαύσω την βόλτα μου χωρίς άγχος και πίεση χρόνου!

Το Βελικο Τάρνοβο αναφερόμενη συχνά ως η Πόλη των Τσάρων βρίσκεται στον Ποταμό Γιάντρα και είναι πασίγνωστη ως η ιστορική πρωτεύουσα της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας, προσελκύοντας πολλούς τουρίστες με τη μοναδική αρχιτεκτονική της. Η παλιά πόλη απλώνεται πάνω σε τρεις λόφους: στον Τσάρεβετς, στην Τραπέζιτσα και την Σβέτα Γκορά (το οποίο μεταφράζεται στα Ελληνικά ως Ιερό Βουνό, δηλ. Άγιον Όρος), που υψώνονται μέσα στους μαιάνδρους του Γιάντρα. Στον Τσάρεβετς είναι τα ανάκτορα των Βουλγάρων αυτοκρατόρων και το Πατριαρχείο, ο Πατριαρχικός Καθεδρικός, καθώς επίσης και μια σειρά διοικητικών και οικιστικών κτιρίων που περιβάλλονται από μεγάλα τείχη. Η Τραπέζιτσα φημίζεται για τις πολλές εκκλησίες της και ως η πρώην κύρια κατοικία των ευγενών.

Κατά το Μεσαίωνα η πόλη ήταν μία από τις εστίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και έδωσε το όνομά της στην αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική της Καλλιτεχνικής Σχολής του Τίρνοβο και στη φιλολογία. Το Βελίκο Τίρνοβο είναι σημαντικό διοικητικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας Βουλγαρίας.

Το 1965 προστέθηκε στο αρχικό όνομα της πόλης η λέξη велико (βελικο), προς τιμή της ιδιότητας της πόλης ως παλιάς πρωτεύουσας της Βουλγαρίας. Αυτό βοηθάει επίσης στη διάκρισή της από την πόλη Μάλκο (Μικρό) Τάρνοβο.

Ο ξενώνας βρισκόταν πολύ κοντά στην παλιά πόλη, έτσι σε 5 λεπτά βρέθηκα να περπατώ στο όμορφο κέντρο της κι αρχότερα στα γραφικά της σοκάκια

Monument of Mother Bulgaria
Ένα μνημείο αφιερωμένο σε όλους τους Βούλγαρους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους για την ενοποίηση της Βουλγαρίας

Προχωρώντας στη λεωφόρο Nezavisimost προς το κέντρο της παλιάς πόλης

Κάτι σαν ''πύλη''

Η παλιά πόλη του Βέλικο Τάρνοβο βρίσκεται χτισμένη πάνω σε λόφο

Εξού και οι όμορφες πανοραμικές εικόνες της πόλης με τον ποταμό Yantra να την διασχίζει
H θέα απ τα διάφορα ''μπαλκόνια'' φανταστική!

Monument to the Asen Dynasty

Το μνημείο Asenevtsi είναι αφιερωμένο στους βασιλιάδες Ασσέν, Πέτρο, Καλογιάν και Ιβάν Ασσέν Β. Χτίστηκε το 1985, για τα 800 χρόνια από την εξέγερση των αδελφών Ασσέν και Πέτρου. Το σπαθί, γύρω από το οποίο βρίσκονται οι τέσσερις Ασσένες, συμβολίζει τη δύναμη και την άνοδο της μεσαιωνικής Βουλγαρίας. Η δυναστεία των Asenevtsi κυβέρνησε το Δεύτερο Βουλγαρικό Βασίλειο μεταξύ 1187 και 1280. Η προέλευση της δυναστείας είναι βουλγαρική σύμφωνα με τη βουλγαρική ιστοριογραφία. Οι ίδιοι οι Ασσέντες θεωρούνται κληρονόμοι των Βούλγαρων βασιλέων Σαμουήλ, Πέτρου Α και Συμεών Α, και το κράτος τους ως επέκταση του Πρώτου Βουλγαρικού Κράτους.

O Yantra είναι παραπόταμος του Δούναβη. Είναι μήκους 285 χιλιομέτρων (ο τρίτος μακρύτερος βουλγαρικός παραπόταμος του , μετά τον Iskar και τον Osam) . Ο ποταμός ρέει στο Δούναβη κοντά στο Svishtov. Ο ποταμός σχηματίζει χαρακτηριστικά μια σειρά φαραγγιών καθώς διασχίζει βόρεια τους πρόποδες της Στάρα Πλανήνα.

Η πόλη κτισμένη στο λόφο με πανέμορφη πανοραμική θέα προς το ποτάμι

Samovodska Charshiya Complex
ένας δρόμος γραφικός με πολλά καταστήματα σουβενίρ, εστιατόρια, είδη λαικής τέχνης, καταστήματα χειροποίητων προϊόντων και κάποια καφέ . Περπατώντας στα όμορφα πλακόστρωτα σοκάκια θυμίζει μεσαιωνική ατμόσφαιρα.

Τα περισσότερα μνημεία της χιλιόχρονης ιστορίας της πόλης χρονολογούνται από την περίοδο 1187-1393, όταν η πόλη ήταν η πρωτεύουσα της Β’ Βουλγαρικής Δυναστείας ή όπως την ονομάζουμε, του Δεύτερου Βουλγαρικού βασιλείου, όταν το κράτος αποκαταστάθηκε ύστερα από σχεδόν δυο αιώνες βυζαντινής κυριαρχία, και πριν την κατάκτησή του από τους Τούρκους.

Το περπάτημα σε αυτή την γωνιά του Τάρνοβο σε κάνει να αισθάνεσαι οτι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή!

Μια στάση για τους μουσικούς του δρόμου

Πλησιάζοντας στο κάστρο περνάω απ την Tsar Asen I Square

Από εκεί ξεκινάει και το μονοπάτι για το Φρούριο Τσάρεβετς

 

[jmar]

Το Τσάρεβετς είναι μεσαιωνικό κάστρο το οποίο βρίσκεται πάνω στον ομώνυμο λόφο στο Βέλικο Τάρνοβο, στη βόρεια Βουλγαρία. Ο λόφος Τσάρεβετς έχει υψόμετρο στα 206 μέτρα. Ήταν το κύριο οχυρό της πρωτεύουσας της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας από το 1185 μέχρι το 1393, όταν η πόλη κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, και στέγαζε το βασιλικό παλάτι και το πατριαρχικό μέγαρο.

Η κύρια είσοδος του κάστρου βρίσκεται στα δυτικά και προστατεύεται από τέσσερις διαδοχικές πύλες τις οποίες προστατεύουν πύργοι. Πριν την πρώτη πύλη βρισκόταν κινητή γέφυρα. Μετά την εσωτερική πύλη βρίσκονταν οι στρατώνες. Εντός του κάστρου, τα δύο μεγαλύτερα συγκροτήματα ήταν το ανάκτορο του βασιλιά και το πατριαρχικό συγκρότημα. Το ανάκτορο είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα στο κάστρο, με εμβαδόν 2.872 τετραγωνικά μέτρα. Το ανάκτορο ανακατασκευάστηκε πολλές φορές όσο ήταν πρωτεύουσα. Περιβαλλόταν από ισχυρό τείχος και προμαχώνες.
Στο κέντρο του συγκροτήματος βρίσκεται εσωτερική αυλή. Στο ανάκτορο πέρα από την αίθουσα του θρόνου και τα δωμάτια του βασιλιά, στεγάζονταν πολλές κρατικές υπηρεσίες. Στην βασιλική εκκλησία βρίσκονται τα λείψανα της Αγίας Παρασκευής. Η οικία του Πατριάρχη, εμβαδού 2.413 τετραγωνικών μέτρων, προστατευόταν και αυτή από ψηλό τοίχο. Το συγκρότημα περιλαμβάνει βιβλιοθήκη, κελιά μοναχών και την πατριαρχική εκκλησία, αφιερωμένη στην Ανάληψη του Χριστού, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της εσωτερικής αυλής και διαθέτει κωδωνοστάσιο. Στην πατριαρχική εκκλησία βρίσκονται τα λείψανα του Αγίου Μιχαήλ Βόιν και των Βουλγάρων Πατριαρχών Ιωακείμ Α΄ και Ιωακείμ-Μακαρίου Γ΄. Η εκκλησία έχει αγιογραφηθεί από τον Θεοφάνη Σοκέροφ.
Έχουν ανασκαφεί τα θεμέλια 470 κατοικιών, μιας αριστοκρατικής κατοικίας και ενός πανδοχείου. Εντός του κάστρου βρίσκονταν 23 ναοί και τέσσερα μοναστήρια.

Η θέα πέριξ του κάστρου είναι μοναδική!

Από μακρυά διακρίνονται οι διάφοροι προμαχώνες που υπάρχουν σε διάφορα σημεία του εξωτερικού τοίχους αλλά και οι πύργοι

Ο ποταμος yantra περνάει κάτω απ τα τείχη του κάστρου

Η κεντρική είσοδος

Tower of Baldwyn

Από μακρυά διακρίνεται ο Καθεδρικός Ναός της Αναλήψεως

μπαίνοντας στο εσωτερικό του

Θεωρείται ενα από τα ομορφότερα φρούρια στον κόσμο, καθώς διατηρήθηκε πολύ καλά κατά τη διάρκεια των αιώνων. Περπατώντας μέσα νιώθεις την ατμόσφαιρα του Δεύτερου Βασιλείου της Βουλγαρίας. Το κάστρο ομολογουμένως είναι σε πολύ καλή κατάσταση !

Τα καθιερωμένα σουβενιρ και φωτογραφίες των 5 lei (2,5 euro) not for me

όσο ανέβαινες και πιο ψηλά στον εσωτερικό λόφο του κάστρο, τόσο η θέα τριγύρω ήταν μοναδική!

Από εδώ φαινόντουσαν και οι παλιές γέφυρες που ένωναν την παλιά πόλη και τις κάτω πλευρές της

Αφού έκατσα αρκετή ώρα θαυμάζοντας τον περίγυρο, ήρθε η στιγμή να γυρίσω προς το κέντρο και να απολαύσω την θέα με ένα καφεδάκι στα μαγαζάκια που βρίσκονταν στο λόφο

Καθεδρικός ναός Γεννήσεως της Θεοτόκου
Χτίστηκε από τον Kolyu Ficheto 1842-1844. Το 1913 καταστράφηκε ολοσχερώς κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου σεισμού, στη θέση της κατεστραμμένης εκκλησίας ανεγέρθηκε νέος ναός με την ίδια πρόσοψη 1924-1934.

Το Μουσείο Σύγχρονης Ιστορίας

Ιδιαίτερες τοιχογραφίες σε κάποια κτίσματα

Κι επιτέλους χαλάρωμα και καφεδάκι σε ένα απ τα ''μπαλκονάτα'' καφέ της πόλης, καθώς η θερμοκρασία όλο και ανέβαινε! Πραγματικά το Βέλικο Τάρνοβο το αγάπησα, και για την ξεχωριστή ομορφιά του, την ησυχία του αλλά κυρίως για τους απλούς κι ευγενικούς ανθρώπους του!

Με βαρδιά καρδιά, παίρνω τον δρόμο του γυρισμού στον ξενώνα, η ώρα είχε περάσει και τα χλμ που ήταν να κάνω ακόμα ήταν αρκετά! Η αλήθεια είναι οτι μια μελαγχολία την ένιωθα αυτή την τελευταία μέρα του ταξιδιού και ίσως το μέρος αυτό ήταν το καλύτερο κλείσιμο ενός ακόμα μαραθώνιου road trip με απίστευτες εικόνες και εμπειρίες!

Γυρνώντας πέρασα από ένα πολύ όμορφο πάρκο με λιμνούλες συντριβάνια και αρκετά λουλούδια

Επέστρεψα στον ξενώνα γύρω στην 1 το μεσημέρι και γρήγορα γρήγορα άρχισα να φορτώνω την μηχανή. Η καλή κυρία με ενημέρωσε πως αν ήθελα μπορούσα να μείνω κι άλλο , αλλά της εξήγησα οτι έχω πολλά χλμ μέχρι την πατρίδα. μάλιστα όταν της ανέφερα ότι στόχος μου ήταν να φτάσω Χαλκιδική σήμερα, γούρλωσε τα μάτια! ''Να προσέχεις μην τρέχεις'' Ε εκεί με αποτελείωσε! Μου θύμισε την δικιά μου γιαγιά που πήγαινα στο χωριό που δυστυχώς έχει αποβιώσει...έτσι ακριβώς ήταν, πάντα γλυκια με τον καλό λόγο και πάντα να ευχαριστήσει τους ανθρώπους και τα εγγόνια της, ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει μέχρι σημερα... (miss you grandma! )

Μέχρι να ετοιμαστώ, ήρθε και ο γιός της που έτρεχε κι αυτός αυτον τον υπέροχο ξενώνα! Κάποια στιγμή κατεβαίνοντας από κει θα θελα να ξαναπήγαινα, ελπίζοντας ότι αυτή η κυρία θα είναι ακόμα δυνατή και στα πόδια της! Είναι απ αυτά τα μέρη που ταξιδεύεις κι αφήνεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου...

Συνεχίζεται...