Βουλγαρία Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Μολδαβία Νορβηγία Ολλανδία Ουκρανία Φινλανδία From South to Norge...η ιστορία του δρόμου

[Smaragda53]

αυτές οι ιστορίες με τη booking.com γίνονται συνέχεια δυστυχώς

 

[jmar]

Αφού λοιπόν κάναμε την επίσκεψη μας στο όμορφο κάστρο Cesis, πήραμε σιγά σιγά το δρόμο για την Ρίγα της Λετονίας. Βρήκαμε εύκολα το ξενοδοχείο (60 ευρο το τετράκλινο), το οποίο βρισκόταν αρκετά κοντά με την παλιά πόλη και με άπλετο εσωτερικό χώρο να βάλουμε τα μωρά μας. Κλασικά μπανάκι και λίγη χαλάρωση μέχρι να ετοιμαστεί κι ο τελευταίος (4 νοματαίοι, μια ώρα+ την τρως) και βούρ να γνωρίσουμε την όμορφη Ρίγα όσο προλαβαίνουμε!

Η παλιά πόλη της Ρίγα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, ο ποταμός Daugava διασχίζει και κόβει στα 2 την πόλη (η παλιά πόλη βρίσκεται ανατολικά) και χύνεται στον κόλπο της Ρίγα στην Βαλτική θάλασσα. Έχει πληθυσμό 700.000 κατοίκους περίπου, έτσι είναι η μεγαλύτερη πόλη των κρατών της Βαλτικής καθώς είναι ένα σημαντικό λιμάνι και καίριο βιομηχανικό, εμπορικό, πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο της Βαλτικής Θάλασσας.

Το κτίριο της Ακαδημίας Επιστημών χτίστηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ του 1951 και του 1961,αφότου βρέθηκε η χρηματοδότηση από τα νεοσύστατα κολχόζ στην Λετονία και καθώς περαιτέρω τα έξοδα αυξήθηκαν, η χρηματοδότηση της ακαδημίας γινόταν από μια "εθελοντική δωρεά" που παρακρατούταν από τους μισθούς του λετονικού αγροτικού πληθυσμού.

Eίναι διακοσμημένο με πολλά σφυροδρέπανα, καθώς και με λετονικά λαϊκά στολίδια και μοτίβα. Το κωδωνοστάσιο αρχικά ήταν διακοσμημένο με ένα στεφάνι και ένα πεντάκτινο αστέρι, το οποίο αφαιρέθηκε μετά την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της Λετονίας το 1991. Το μέγιστο ύψος του είναι 108 μέτρα. Ήταν ο πρώτος ουρανοξύστης στη δημοκρατία και ήταν το ψηλότερο κτίριο μέχρι την κατασκευή της Έδρας της Swedbank στη Λετονία με ύψος 121 μέτρων, και εκείνη την εποχή, ήταν ένα από τα υψηλότερα κτίρια οπλισμένου σκυροδέματος στον κόσμο.

Το κτίριο, το οποίο σχεδιάστηκε από τους Όσβαλντς Τιλμάνις, Βαϊντελότις Απσίτις και Κάρλις Πλούκσνε, μοιάζει με τους παρόμοιους ουρανοξυστες της Σταλινικής εποχής, οι οποίοι είναι αντιπροσωπευτικοί της Σταλινικής αρχιτεκτονικής. Η αρχιτεκτονική του ουρανοξύστη μοιάζει με πολλούς άλλους που χτίστηκαν στην Σοβιετική Ένωση εκείνη την περίοδο, με πιο σημαντικό το κεντρικό κτίριο του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας.

Αν ανέβει κάποιος στον 17ο όροφο μπορεί να απολαύσει πανοραμική άποψη της πόλης, εμείς δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο!

Σιγά σιγά περπατάμε στα όμορφα πλακόστρωτα σοκάκια της

Ευκαιρία για παιχνίδι και φώτο για όλους, εδώ ο Παυλίτο

Συνεχίζουμε συναντώντας και σε αυτή την πόλη τα κλασικά τρίτροχα ποδήλατα, που αν το θελήσεις σε κάνουν ένα μικρό τουρ στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια της

Όμορφη καθαρή και περιποιημένη, η παλιά πόλη της Ρίγα μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση

Αρκετοί τουρίστες έκαναν βόλτα στα ''μεσαιωνικά'' της σοκάκια

Περάσαμε κι από ένα σημείο με ζωντανή μουσική και αρκετό κόσμο να απολαμβάνει το φαγητό του η την μπύρα του

Όμορφες παρουσίες επί σκηνής

Περίεργα αξιοθέατα

Σε πολλά σημεία της όμορφα εστιατόρια με ξεχωριστή αισθητική!

Και street art είχε το μενού!

Φτάσαμε στον Ναό του Αγίου Πέτρου, μια μεγάλη και επιβλητική μεσαιωνική εκκλησία του 15ου αιώνα, με το χαρακτηριστικό καμπαναριό ύψους 123 μ. Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου πρωτοκατασκευάστηκε το 1209 ενώ η σημερινή του μορφή ολοκληρώθηκε το 1746. Πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν το ψηλότερο ξύλινο κτίριο της Ευρώπης. Κατά την διάρκεια του πολέμου η οροφή και ο πύργος υπέστησαν μεγάλες ζημίες από φωτιά και οι Σοβιετικοί μηχανικοί αποκατέστησαν την εκκλησία το 1973 και εγκατέστησαν έναν ανελκυστήρα που επιτρέπει στους επισκέπτες να θαυμάσουν την θέα της Ρίγας από ύψος περίπου 70 μέτρων

Πηγή: taxidologio.gr

 

[jmar]

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στην κεντρική πλατεία (Doma laukums) η οποία είναι η μεγαλύτερη στην παλιά πόλη. Περιστοιχίζεται από κτίρια του 19ου και 20ου αιώνα, και είναι γεμάτη από καφετέριες και εστιατόρια.

Στη μια πλευρά της υπάρχει ένα σύμπλεγμα κτιρίων, πάνω στο οποίο αποτυπώνονται εικαστικές παρεμβάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο Καθεδρικός ναός της Ρίγα χτισμένος το 1211, βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης και αποτελεί τη μεγαλύτερη μεσαιωνική εκκλησία της Βαλτικής. Εσωτερικά στεγάζεται το Μουσείο Ιστορίας της Ρίγας (από το 1773), όσο και για το επιβλητικό εκκλησιαστικό του όργανο του 1884, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης.

Τα “Τρία Αδέρφια” (Trīs brāļi) είναι σύμπλεγμα τριών κτιρίων που σύμφωνα με τον μύθο, οικοδομήθηκαν από μέλη της ίδιας οικογένειας. Στον αριθμό 17 βρίσκεται το παλαιότερο (15ος αιώνας), το διπλανό που στεγάζει το Μουσείο Αρχιτεκτονικής, είναι του 17ου αιώνα και το τρίτο του 18ου αιώνα (Maza Pils iela 17, 19, 21).

Πανέμορφα κτίρια που κυριολεκτικά σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή!

Πήραμε τον δρόμο προς το κάστρο της Ρίγα που βρίσκεται δίπλα στον Νταουγκάβα ποταμό
Το κάστρο της Ρίγας ιδρύθηκε το 1330 και επανοικοδομήθηκε λεπτομερώς μεταξύ 1497 και 1515. Τα τοίχοι μεγάλωναν συνεχώς και μεταξύ του 17ου αιώνα και του 19ου είχαν ουσιαστικά επανασχεδιαστεί επίσης. Στην δεκαετία του 1930, έγινε ανακαίνιση από τον διάσημο Λετονό αρχιτέκτονα Eižens Laube. Η Λετονική κυβέρνηση δήλωσε το κάστρο ως κατοικία της το 1938, ενώ σήμερα είναι επίσης κατοικία του Πρόεδρου της Λετονίας και στεγάζει το μουσείο της Λετονικής Ιστορίας και το μουσείο ξένης τέχνης.

Κάναμε και μικρή βόλτα στο ποτάμι

Vanšu Bridge

Στην Latvian Riflemen Square το μνημείο με τους τρεις Λεττονούς στρατιώτες είναι προς τιμήν των στρατιωτών που χάθηκαν κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σιγά σιγά επιστρέψαμε στον πολιτισμό και στην γεμάτη ζωή παλιά πόλη, καθώς οι κοιλιές μας άρχισαν να διαμαρτύρονται

Τελικά μετά από σύσκεψη, θέλαμε κάτι σε fast food και κατευθυνθήκαμε στα τοπικά ΚFC όπου τα μεγάλα μπολ έκαναν την εμφάνιση τους

Μέχρι να φάμε, η ώρα ήδη πλησίαζε την 12η βραδινή, τα φώτα της πόλης άναψαν κι εμείς κατάκοποι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε καθώς και αύριο μας περίμεναν αρκετά χλμ μοτοσυκλετιστικά και μη.
Η Λετονία και ειδικότερα η Ρίγα μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις και μακάρι να είχαμε μια ακόμα μέρα να την εξερευνήσουμε πιο εμπεριστατωμένα και χαλαρά. Αυτά έχουν όμως τα μεγάλα road trips κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις και δόξα το θεό απ το συγκεκριμένο κερδίσαμε άπειρες όμορφες εικόνες και οδηγική απόλαυση!

Τέλος 16ης ημέρας...

 

[jmar]

ΗΜΕΡΑ 17η, 25 Ιουνίου 2017

Ρίγα (Λετονία) - Κάουνας - Βίλνιους (Λιθουανία)

Χλμ ημέρας 430

Πρωινό ξύπνημα στο πολύ καλό ξενοδοχείο που είχαμε βρει το οποίο δεν συγκράτησα ποιο ηταν δυστυχώς! Αυτο που συγκράτησα ήταν η πανέμορφη και καλλίγραμμη κοκκινομάλλα (οχι φυσική ) receptionist που μας έκανε το check out! Αφού πήραμε το πρωινό μας και την πρωινή ''γλύκα''μας ήμασταν έτοιμοι για τα αρκετά χλμ της ημέρας. θα διανυκτερεύαμε στο Βίλνιους της Λιθουανίας αλλά πρώτα θα κάναμε μια επίσκεψη απ τον ξακουστό λόφο των σταυρών αλλά και μικρή επίσκεψη στην παλιά πόλη του Κάουνας. Φιλά με λοιπόν (νοερά ) σταυρωτά το όμορφο κορίτσι και ξεκινάμε να διανύσουμε τα περίπου 130χλμ μέχρι τον λοφο!

Σκέτη γλύκα το κορίτσι!

Παίρνουμε λοιπόν τον Α8 για κατεύθυνση μέχρι τα νοητά σύνορα της Λιθουανίας όπου και ο δρόμος γίνεται ο Α12. Σε όλο το μήκος μέχρι τα σύνορα αυτοκινητόδρομος 2 λωρίδων (όχι εντελώς κλειστός) με μπάρα στη μέση και μετά απλός δρόμος. Το τοπίο αρκετά πράσινο και φλατ, το ίδιο σε όλη την πορεία μας χωρίς μεγάλες εναλλαγές, έτσι μετά από 1μιση ωρίτσα φτάσαμε. Με το που μπήκαμε Λιθουανία αντικρίσαμε τα μεγάλα και πράσινα λιβάδια που αποτελούν μεγάλο μέρος της χώρας

Φτάνοντας στον διάσημο λόφο τον σταυρών

Παρκάραμε τις κούκλες λίγο πριν, αρκετοί τουρίστες είχαν πάει κι αυτοί να τον επισκεφθούν

Πρόκειται για έναν λόφο μέσα στις επίπεδες εκτάσεις της Λιθουανίας, στον οποίο έχουν τοποθετηθεί χιλιάδες σταυροί, εικονίσματα και προσκυνήματα, διαφόρων μεγεθών. Aπό μικρά σταυρουδάκια μέχρι και 5 μέτρα, από διαφορετικά υλικά (ξύλο, μπρούντζο, κόκκαλο, τσιμέντο) τοποθετημένα χωρίς στοίχιση. Υπολογίζονται περίπου στους 100.000 σταυρούς.
O μύθος αναφέρει ότι κατά τον μεσαίωνα ένας πατέρας που είχε μια βαριά άρρωστη κόρη, είδε στον ύπνο του ότι αν καταθέσει έναν σταυρό στο συγκεκριμένο σημείο θα γίνει καλά. Το επόμενο πρωί ο πατέρας έπραξε κατά το όνειρο και γυρνώντας σπίτι βρήκε την κόρη του να χαίρει άκρα υγείας. Έκτοτε, ο λόφος έγινε προσκύνημα για όποιον χρειαζόταν προσευχή.
Ιστορικά όμως αποδεικνύεται ότι οι σταυροί, ξεκίνησαν να μπαίνουν κατά την επανάσταση των Λιθουανών το 1831 κατά των ρωσικών αρχών. Οι οικογένειες που δεν μπορούσαν να βρουν τους νεκρούς τους, τοποθετούσαν σταυρούς εκεί για την τιμή των ψυχών τους.
Στους μετέπειτα αγώνες για την ανεξαρτησία τους, ο λόφος συνέχισε να είναι σημείο προσευχής. Οι Ρώσικες δυνάμεις προσπάθησαν ανεπιτυχώς πολλές φορές να το κατεδαφίσουν μέχρι που το 1918 ελευθερώθηκε η Λιθουανία και ανακηρύχθηκε ο λόφος των Σταυρών σε εθνικό σύμβολο ελπίδας και ειρήνης.

Πλέον πολλοί προσκυνητές από διάφορες χώρες αφήνουν ή φτιάχνουν τον δικό τους σταυρό εκεί

Το 1993 ο Πάπας επισκέφθηκε την περιοχή και την ανακήρυξε σε μνημείο παγκόσμιας αγάπης και ελπίδας. Χιλιάδες πιστοί συρρέουν κάθε χρόνο να προσευχηθούν για τους δικούς τους ανθρώπους αφήνοντας έναν σταυρό.

Το παρεκκλήσι που βρίσκεται στο λόφο

Κι ο κεντρικός μεγάλος σταυρός του Ιησού

Η εικόνα που δημιουργούν τα μικρά μονοπατάκια ανάμεσα στα σύμβολα της πίστης, νιώθεις περίεργα η αλήθεια είναι με την τόση πυκνότητα του ιερού αυτού συμβόλου

Ο χώρος βγάζει ένα διάχυτο μήνυμα ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο αναπόφευκτο, ξέροντας ότι καθένας απ τους 100.00 περίπου σταυρούς συμβολίζει κι ένα θάνατο κάποιου αγαπημένου. Κάθε σταυρός λέει και μια ιστορία...

Ο λόφος έχει ύψος 10 μέτρα, όσο περίπου είχε και ο Γολγοθάς...

Αφού τελειώσαμε την περιπλάνηση μας, ήρθε η ώρα να πάρουμε τον δρόμο προς το Κάουνας. Έτσι συνεχίσαμε στον Α12/Ε77 μέχρι που στρίψαμε ανατολικά στον αυτοκινητόδρομο Α1. Το σκηνικό δεν άλλαξε από άποψη τοπίου άλλωστε η χώρα είναι φλατ με αμέτρητες πεδιάδες. Ο καιρός ήταν ιδανικός κι έτσι καλύψαμε τα χλμ γρήγορα

 

[jmar]

Φτάνοντας στο Κάουνας κατευθυνθήκαμε γρήγορα στην παλιά πόλη, όπου ψάξαμε όσο γίνεται πιο ασφαλές μέρος για να αφήσουμε τις μηχανές. Συνήθως αναζητάμε μέρη που ήδη κάποιοι έχουν αφησει τις δικές τους , έτσι κι εδώ με το που είδαμε παρκαρισμένους συναδέλφους πήγαμε κι εμείς εκεί και τις αφήσαμε, απέναντι ήταν και 2 καφέ ανοιχτά οπότε όλα καλά

Πιο κεντρικά δεν μπορούσαμε να είχαμε παρκάρει αφού είμασταν στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης του Κάουνας που βρίσκεται το Δημαρχείο (δεξιά) και η εκκλησία Jesuit Church of St. Francis Xavier

Ο καθεδρικός ναός Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Έχουν μια μεγαλοπρέπεια οι καθολικές εκκλησίες της Βόρειας Ευρώπης

Το Κάουνας ήταν η παλιά προσωρινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Βρίσκεται στη συμβολή των δύο μεγαλύτερων ποταμών της χώρας, του Νέμουνας και του Νέρις στη λιμνοθάλασσα Κάουνας
Σύμφωνα με το μύθο, η πόλη ιδρύθηκε το 1030, αλλά αναφέρεται για πρώτη φορά σε γραπτές πηγές το 1361. Στο δέκατο τρίτο αιώνα χτίστηκε τείχος ως προστασία από τις συχνές επιδρομές των Τευτόνων. Ωστόσο το Κάουνας τελικά κατακτήθηκε το 1362 και οι Τεύτονες κατέστρεψαν το κάστρο της πόλης.
Το 1940 προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Ένωση ως τμήμα της Λιθουανικής ΕΣΣΔ. Στις 14 Ιουνίου 1941 ξεκίνησαν μαζικές συλλήψεις, εκτελέσεις και εκτοπίσεις κατοίκων της πόλης στη Σιβηρία και άλλες περιοχές. Μετά την εισβολή των Ναζί στη Σοβιετική Ένωση, στις 23 Ιουνίου ξεκίνησαν ταραχές και κηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Λιθουανίας από την ΕΣΣΔ, που ωστόσο έμελλε να διαρκέσει λίγο. Οι Σοβιετικοί επίσης κατάργησαν τους εβραϊκούς οργανισμούς της πόλης, κατάσχεσαν τις περιουσίες αρκετών Εβραίων, ενώ εκτόπισαν άλλους στη Σιβηρία.
Μετά τη Ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ οι Σοβιετικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την πόλη. Από το σημείο αυτό και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, αντικομμουνιστές κάτοικοι, οργανωμένοι από τους Γερμανούς, άρχισαν να επιτίθενται στους Εβραίους, κατηγορώντας τους για συνεργασία με τους Σοβιετικούς. Εκατοντάδες Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο κέντρο και στα περίχωρα της πόλης. Οι Ναζί ίδρυσαν το Γκέτο του Κάουνας που διαλύθηκε κατά το τέλος του πολέμου.

Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το Κάουνας έγινε η κύρια βιομηχανική πόλη της χώρας, παράγοντας περίπου το ένα τέταρτο της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής της Λιθουανίας. Το Κάουνας γνώρισε περιορισμένες ταραχές κατά την ανεξαρτητοποίηση της Λιθουανίας από την ΕΣΣΔ το 1991.

Ωραία κτίρια ,πεζόδρομοι στο μεγαλύτερο τμήμα της παλιάς πόλης ήταν ιδιαίτερα καθαρή και όμορφη ,με στιλάτα καφέ και εστιατόρια. Αρκετοί τουρίστες αλλά και ντόπιοι απολάμβαναν τον καφέ ή το γεύμα τους

Η παλιά πόλη αποτελείται απο διώροφα κτίρια κυρίως μπαρόκ καθένα με διαφορετικό ύφος. Τα ομορφότερα είναι κατα μήκος του πεζόδρομου.Κάποια απ αυτά ακόμα δεν έχουν ανακαινισθεί οπότε εκπέμπουν μια κάποια μελαγχολία. Αρκετός κόσμος έπαιρνε την βόλτα του στα όμορφα σοκάκια. Γενικά την ώρα που την επισκευθήκαμε (μεσημεράκι) είχε αρκετή ζωή. Τελικά ίσως θα έπρεπε να μέναμε εκεί και να κάναμε μια επίσκεψη στο Βίλνιους καθώς μου άρεσε περισσότερο το Κάουνας που έχει κρατήσει κάποια στοιχεία του παρελθόντος και είναι πιο παραδοσιακό, απλά τα χλμ του προγραμματισμού ήταν τέτοια που δεν μας έβγαινε!

Φυσικά και αρκετές ωραίες γυναικείες παρουσίες έπαιρναν την βόλτα τους στα σοκάκια

Προχωρήσαμε σιγά σιγά προς το Μεσαιωνικό κάστρο του Κάουνας

Ο Παυλίτο (αριστερά) και η αφεντομουτσουνάρα μου, φορώντας την μοτοσυκλετιστική μας ενδυμασία

Το κάστρο του Kaunas είναι ένα μεσαιωνικό κάστρο, αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι χτίστηκε αρχικά κατά τα μέσα του 14ου αιώνα, σε γοτθικό στιλ. Η περιοχή του είναι στρατηγική στις όχθες του ποταμού Nemunas κοντά στη συμβολή του με τον ποταμό Neris. Στις αρχές του 21ου αιώνα, περίπου το ένα τρίτο του κάστρου στέκεται ακόμα

Στο πάρκο Santakos λάβαινε χώρα ένας περίεργος αγώνας ποδοσφάιρου με συγκρουόμενους παίχτες, πολύ γέλιο η φάση

Παραπέρα, κατά μήκος του μεγάλου πάρκου αρκετοί χαλάρωναν κι άλλοι έπαιρναν την βόλτα τους με τα συμπαθή κατοικίδια τους

Pope John Paul II monument

Σιγά σιγά όμως είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση καθώς είχαμε ακόμα 100 περίπου χλμ να διανύσουμε μέχρι το Βίλνιους, έτσι πήραμε το δρόμο πίσω προς την κεντρική πλατεία που είχαμε αφήσει τις κούκλες μας, ελπίζοντας να είναι ακόμα εκεί σώες κι αβλαβείς

Κι όντως τις βρήκαμε όπως τις αφήσαμε, καβαλάμε και βουρ για τον τελικό προορισμό της ημέρας!

 

[jmar]

Φτάνοντας στο Βίλνιους τακτοποιηθήκαμε αμέσως στο δωμάτιο (50 ευρω το τετράκλινο), δεν ήταν κάτι σπουδαίο, παλιές κατοικίες με πίσω χώρο που έκλεινε με ηλεκτρική μπάρα. Το είχαμε κλείσει μέσω airbnb, όσο πιο κοντά μπορούσαμε στο κέντρο έχοντας πάντα και πάρκινγκ για τα μοτορια μας. Η τοποθεσία του ήταν δυτικά του ποταμού neris, οριακά προσβάσιμο με τα πόδια (2χλμ απ το κέντρο αλλά 3+ απ την παλιά πόλη). Είχαμε ήδη κουραστεί κάπως με τις 2 επισκέψεις μας σε Καουνας και λόφο των σταυρών κι έτσι δεν ήμασταν για πολλά πολλά. Θέλαμε να κατέβουμε προς το κέντρο να κάνουμε μια μικρή βόλτα και να κάτσουμε κάπου για φαγητό. Όταν είσαι συνεχώς στο δρόμο (καθε μέρα κι αλλού) μαζεύεις κούραση που σου βγαίνει τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού.

Έτσι κατηφορίσαμε από την Gediminas Ave περνώντας την Žvėryno bridge προς το κέντρο, ένα δρόμο που κυριολεκτικά διασχίζει σχεδόν όλο το Βίλνιους και φτάνει στο κάστρο. Ξεκινάει από τον καθεδρικό ναό και φθάνει μέχρι το πάρκο.

Καθολική εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Φίλιππου και Ιάκωβου

Περνώντας απ το πάρκο Lukiškių aikštė στο οποίο γινονταν εργασίες και ήταν κλειστό και περιφραγμένο από ένα συνεχή τοίχο με διάφορες φωτογραφίες

Η Βίλνα έγινε πρωτεύουσα της Λιθουανίας για πρώτη φορά το 1323, επί ηγεμονίας του Μεγάλου Δούκα Γκεντιμίνας. Το 1579 απέκτησε και πανεπιστήμιο. Πρόκειται για το πρώτο και ιστορικό πανεπιστήμιο της Βίλνας, επίσημα "Πανεπιστήμιο Β. Καπτσούκας", στο άλλοτε Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα η πόλη να μετατραπεί σε σημαντικό επιστημονικό και πολιτιστικό ευρωπαϊκό κέντρο, με ταυτόχρονα έντονη πολιτική και οικονομική ζωή. Η Πολωνία κατείχε την πόλη από το 1919 έως το 1939. Η πόλη σήμερα έχει 570.000 κατοίκους περίπου

Η Παλιά Πόλη της Βίλνιους έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.Όπως οι περισσότερες μεσαιωνικές πόλεις, έτσι και η Βίλνα αναπτύχθηκε γύρω από το δημαρχείο. Η κύρια αρτηρία της είναι η οδός Πιλιες, που συνδέει το παλάτι του κυβερνήτη και το δημαρχείο. Υπάρχουν περισσότερες από 40 εκκλησίες στη πόλη, πολλές από τις οποίες σε ύφος μπαρόκ. Αυτό το μπαρόκ διαμάντι της Βαλτικής είναι η νοτιότερη πρωτεύουσα των χωρών της

Δρόμος φαρδύς, ο οποίος από αργά το απόγευμα γίνεται πεζόδρομος στο κάτω μέρος του.Είναι κεντρικός,αλλά ήσυχος με φαρδιά πεζοδρόμια.Υπάρχουν όμορφα κτίρια, εμπορικά μαγαζιά,καφετέριες πάνω στο δρόμο,αλλά και στους κάθετους πεζόδρομους .Λίγο πριν το τέλος του κι αριστερά το μνημείο της KGB και δεξιά το πάρκο

Ο έτερος Τζών, επί το έργο! Όπως καταλαβαίνετε απ την ''φουντίτσα'' στην DSLR, ήταν ο βιντεογράφος

Το Εθνικό θέατρο της Λιθουανίας

Το team περπατά στη μέση του δρόμου

Κάτω απ τον λόφο βρίσκεται η τεράστια πλατεία του Καθεδρικού της πόλης, το πιο γνωστό σημείο συνάντησης ντόπιων και επισκεπτών. Ο ναός, αρχικά ήταν αφιερωμένος στον ντόπιο Δία, έγινε τελικά καθολικός καθεδρικός των Αγίων Stanislav και Vladislav και απέκτησε μπαρόκ/κλασική μορφή Το καμπαναριό του έχει ύψος πάνω από 50 μέτρα, ενώ στη βάση του υπάρχει και το μικρό «μυστικό» της πλατείας, ένα ζωγραφιστό πλακάκι, το άγγιγμα του οποίου, όπως λέει ο θρύλος, φέρνει καλοτυχία.

Στο πίσω μέρος της πλατείας απλώνεται το αναστηλωμένο Παλάτι των Μεγάλων Δουκών και το μνημείο που βρίσκεται εκεί

Υπέροχα κτίρια που όταν φωτίζονται γίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακά

 

[jmar]

Σιγά σιγά φτάσαμε στο κάστρο (πύργος) Γκεντιμίνας. Ονομάστηκε ἐτσι από τον Μεγάλο Δούκα της Λιθουάνίας Gediminas και αρχικά ήταν ένας πύργος από ξύλο που αργότερα γύρω στο 1409 κατασκευάστηκε εκ νέου από τούβλο με ύψος 50μ. Δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό απλά η θέα της πόλης σε αποζημιώνει
Η ανάβαση έχει μια κάποια δυσκολία με τα πόδια. Η κεντρική είσοδος ήταν κλειστή οπότε έπρεπει να πας περιφερειακά για να μπεις από διπλανή είσοδο. Εκεί κοντά βρίσκεται και το μνημείο των τριών Σταυρών το οποίο δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε.

ανεβαίνοντας ανακαλύπτεις την φανταστική θέα στην πόλη

Από εκεί φαίνονται και οι λιγοστοί ουρανοξύστες

παίζοντας με τις σκιές

Και η πανοραμική θέα προς κάθε κατεύθυνση

Καθώς νύχτωνε δε, τα φώτα ομόρφαιναν ακόμα πιο πολύ την πόλη χαρίζοντας μας μοναδικά νυχτερινά ''κλικ''

Στην συνέχεια κατάκοποι πια απ το πολύ περπάτημα και το ανέβασμα του λόφου, κινηθήκαμε προς την παλιά πόλη μέσω του γνωστού δρόμου Pilies Street, η αλήθεια είναι οτι δεν είχαμε άλλες αντοχές να τριγυρίσουμε όλα τα στενάκια της παλιάς πόλης, έτσι ψάξαμε γρήγορα ένα όμορφο μέρος για φαγητό και ωραία μπυρίτσα!

Έτσι βρήκαμε έναν αρκετά καλό παραδοσιακό εστιατόριο, το Etno Dvaras (αν δεν κάνω λάθος) Υπέροχος χώρος, μοναδικές μπύρες και καλό φαγητό. Εσωτερικά οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με τοιχογραφίες, χρωματιστά πλακάκια στο πάτωμα και κάποια μοναδικά αντικείμενα συνθέτουν τον εσωτερικό διάκοσμο. Είναι κάπως τουριστικό βέβαια με αρκετό κόσμο και το προσωπικό στο τρέξιμο διαρκώς!

Είχε πάντως αρκετά αξιοθέατα και εσωτερικά

Ήταν η τελευταία ημέρα που θα περνούσαμε όλοι μαζί καθώς το επόμενο πρωί οι δρόμοι μας θα χώριζαν! Τα παιδιά θα κατέβαιναν Ελλάδα μέσω Βαρσοβίας και θα διανυκτέρευαν στην όμορφη Κρακοβία, ενώ εγώ απ την άλλη θα έμπαινα Ουκρανία και θα διανυκτέρευα στο Λβιβ. Επειδή παλιότερα είχα κάνει ταξίδι μέχρι την Κρακοβία, το είχαμε συζητήσει και τους είχα πει οτι εγώ μετά το Βίλνιους θα κατέβαινα από Ουκρανία Μολδαβία και στην συνεχεία Ρουμανία Βουλγαρία και θα έφτανα Ελλάδα. Είχα και την επιθυμία να πάω στο Chernobyl πράγμα που τελικά δεν κατάφερα (πήγα την επόμενη χρονιά)
Έτσι αφού φάγαμε ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και δώσαμε τα φιλάκια του αποχαιρετισμού!

Σμούτς!

Εξουθενωμένοι μετά και το φαγητό που μας χαλάρωσε, πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το διαμέρισμα, περνώντας κι από κάποια σοκάκια της παλιάς πόλης που πλέον είχε ερημώσει καθώς η ώρα ήταν περασμένες 12. Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμασταν μια ακόμα μέρα για να δούμε διεξοδικά την παλιά πόλη του Βίλνιους που σε σχέση με αυτή του Κάουνας ήταν αρκετά μεγαλύτερη η αλήθεια είναι! Όμως ο παράγοντας χρόνος, μας πίεζε λιγουλάκι στον γυρισμό, πάλι καλά να λέμε που είδαμε τόσους όμορφους προορισμούς!

Τέλος 17ης ημέρας...

 

[jmar]

ΗΜΕΡΑ 18η, 26 Ιουνίου 2017

Βίλνιους (Λιθουανία) - Λβίβ (Ουκρανία)

Χλμ ημέρας 900

Η ημέρα είχε πρωινό εγερτήριο για μένα καθώς είχα αρκετά χλμ να διανύσω μέχρι το Λβιβ της Ουκρανίας που είχα σκοπό να διανυκτερεύσω. Συν τοις άλλοις ο δικός μου δρόμος μέχρι εκεί δεν ήταν καθόλου αυτοκινητόδρομος με αποτέλεσμα τα χλμ να βγούν αρκετά πιο δύσκολα σε σχέση με των παιδιών! Γι αυτό το πρωί σηκώθηκα ετοιμάστηκα και έφυγα χωρίς να τους ξυπνήσω, άλλωστε είχαμε αποχαιρετηστεί απ το προηγούμενο βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο! Όντας μόνος πλέον τα χλμ βγαίνουν πιο εύκολα καθώς δεν έχεις την έννοια των άλλων, βέβαια πρέπει να είσαι ακόμα πιο προσεκτικός γιατί αν κάτι σου συμβεί θα έπρεπε να το αντιμετωπίσεις μόνος!

Ο καιρός ήταν καλός με σύννεφα αλλά χωρίς βροχή, έτσι είχα σκοπό να επισκεφθώ το κάστρο Τρακάι που βρίσκεται νοτιοανατολικά λίγο έξω απ το Βίλνιους στην λίμνη Galve.

φωτο google (από drone του συμπαθή Μπλέτσα που δεν ειχα εγω )

Φτάνοντας άφησα την μηχανή στο πάρκινγκ που υπήρχε εκεί και περπάτησα για να φτάσω στην είσοδο του κάστρου

Τριγύρω η λίμνη μου χάριζε μοναδικές εικόνες, καθώς η τοποθεσία είναι μαγευτική!

Το κάστρο του Τρακάι είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα στη Λιθουανία και βρίσκεται στην πόλη Τρακάι, η οποία είναι κυριολεκτικά χτισμένη πάνω στο νερό.
Είναι περιτριγυρισμένη από περισσότερες από 200 λίμνες και 21 μικρά νησάκια και φιλοξενεί το μοναδικό κάστρο στην Ανατολική Ευρώπη που έχει χτιστεί πάνω σε νησί, στη λίμνη Γκαλβέ.
Το πέτρινο αυτό κάστρο χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και λειτουργούσε αρχικά ως φρούριο, στη συνέχεια ως κατοικία του Δούκα και μετέπειτα ως φυλακή. Στο κάστρο στεγάζεται το ιστορικό μουσείο και κάθε χρόνο διοργανώνονται εκεί εκδηλώσεις, φεστιβάλ και συναυλίες.

Τα καλοκαίρια διοργανώνεται ένα μεσαιωνικό φεστιβάλ, όπου γίνεται αναπαράσταση της ζωής στο μεσαίωνα, κυρίως με μάχες και φαγητό της εποχής. Η πόλη φιλοξενεί τρία συνολικά μεσαιωνικά κάστρα που έχουν συνδεθεί με τοπικούς θρύλους και παραδόσεις.

Για να φτάσει κανείς στο κάστρο περπατάει μια στενή ξύλινη γέφυρα

Σύμφωνα με ένα μύθο, τον 13ο αιώνα μετά από ένα επιτυχημένο κυνήγι ο Μέγας Δούκας Γκετιμίνας, ανακάλυψε αυτή την υπέροχη τοποθεσία που βρίσκεται περιτριγυρισμένη από λίμνες, όχι μακριά απο την μέχρι τότε πρωτεύουσα Κernave του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και αποφάσισε εκεί να χτίσει ένα κάστρο.

Στο Ιστορικό αυτό Εθνικό Πάρκο ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει πολυάριθμες λίμνες, κοιλάδες, πευκοδάση και λόφους, ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς.
Αξίζει κανείς να επισκεφθεί την Εκκλησία της Παναγίας, κτισμένη σε μπαρόκ-γοτθικό στυλ ενώ στη λίμνη Γκαλβέ διοργανώνονται κάθε χρόνο και κωπηλατικοί αγώνες.
Τριγύρω απ την λίμνη βρίσκεται κτισμένη η πόλη του Τρακάι με πανέμορφα ξύλινα παραδοσιακά σπίτια

Το κάστρο από την απέναντι πλευρά σε μαγεύει με τις αντανακλάσεις του στο νερό της λίμνης!

Σιγά σιγά όμως έπρεπε να φύγω καθώς με περίμεναν πάρα πολλά χλμ ακόμη. Κάπου εκεί πριν μπω στην Πολωνία έκανα ένα λάθος, βασικά το λάθος το είχα κάνει απ το βράδυ που είχα φτιάξει την διαδρομη! Δεν προσεξα οτι όπως την έφτιαξα το GPS με περνούσε (πολύ κοντα με την Πολωνια και την Λιθουανια) αλλά μέσα απ την Λευκορωσία! ¨Ετσι κάποια στιγμή φτάνω σε κάτι σύνορα, στα οποία δεν υπήρχε ψυχή, μόνο στο πρώτο γκισέ ένας συνοριακός φύλακας! Λέω δεν μπορεί να έβαλαν σύνορα στην Πολωνία, κάτι γίνεται . Ο συνοριακός να με ρωτάει που ''πας και πως βρεθηκες εδω?'' Εγω να του απαντώ... ''συγγνώμη που βρίσκομαι? βασικά πάω προς Πολωνια, από Λιθουανία'' Κι αυτός να με κοιτάει λοξά και να μου λέει , ''Έχεις έρθει Λευκορωσία''!
Αμάν λέω αναστροφή και πίσω! Κοίταξα την χαζομάρα που είχα κάνει στο GPS και πήρα το δρόμο για την διασταύρωση, συνολικά 70χλμ τσάμπα αλλά πάλι καλά, θα μπορούσα να έφτανα αλλού, πολύ πιο μακρυά έχοντας την προσοχή μου μόνο στο GPS

Έτσι με τα πολλά μπήκα Πολωνία και μέσω του 16 ο οποίος θα γινόταν 19 θα έφτανα στα σύνορα της Ουκρανίας
Στάσεις πλέον μόνο για ανεφοδιασμό, ξεκούραση και κάνα κολατσιό! Οδηγώντας πλέον μόνος τα χλμ έφευγαν πολύ γρήγορα!

Άλλος ένας ανεφοδιασμός πριν τα σύνορα με την Ουκρανία, τρώγοντας κάτι ελαφρύ

Κάποια στιγμή φτάνω στα σύνορα που γινόταν η αλήθεια είναι ένας μικρός χαμός! Μεγάλες ουρές και ταλαιπωρία για τους οδηγούς, εγώ προσπέρασα την ουρά κι έφτασα μπροστά για έλεγχο. Τις μοτοσυκλέτες πολλές φορές τις καλούν και οι ίδιοι μπροστά για να ξεμπερδεύουν και στην συγκεκριμένη περίπτωση ήμουν η μόνη! Οι Ουκρανοί που επέστρεφαν στην πατρίδα τους με κοιτούσαν σαν εξωγήινο!
Είχα ακούσει κατά καιρούς σε διάφορα ταξιδιωτικά για διεφθαρμένους αστυνομικούς στα Ουκρανικά σύνορα, που μπορεί να σου δημιουργήσουν θέμα και να θέλουν το κάτιτις τους! Έτσι ήμουν ψιλουποψιασμένος για το πως να φερθώ σε ανάλογη περίπτωση...νοου σερ αι ντοντ χαβ μανεη ονλι καρντ Είχα κι ένα δεκαρικάκι κάπου χώρια σε ψιλά σε περίπτωση που ζόριζε το πράγμα
Τελικά όμως διαψεύστηκα! Μια γλυκύτατη πλην κάπως αυστηρή σε ύφος συνοριακός μόλις με είδε ήρθε κατευθείαν να με ελέγξει, κι αφού μου έκανε τις συνηθισμένες ερωτήσεις, από που ήρθα που πάω και ποιος είναι ο σκοπός της επισκέψεως μου στην Ουκρανία (τουριστ τουριστ ), στη συνέχεια πήρε προσωπικά τα χαρτιά μου και τα έφτιαξε αμέσως! Μα τέτοια εξυπηρέτηση οι Ουκρανοί, μωρέ μπράβο
Τριγύρω πλέον οι Ουκρανοί με κοιτούσαν ακόμα πιο έντονα, κάνα δυο με πλησίασαν να δουν ποιος είναι ο σπάνιος ταξιδιώτης με την μεγάλη μοτοσυκλέτα. Όταν δε τους είπα από που ήμουν, γούρλωσαν τα μάτια

Για την ιστορία, στην Ουκρανία χρειάζεται μόνο διαβατήριο και η πράσινη κάρτα της μηχανής ισχύει κανονικά!

Μπαίνοντας (απ το συνοριακό σταθμό του Κράκοβετς), η Ουκρανία με καλωσόρισε με πυκνά σύννεφα και μια σκοτινιά άλλο πράγμα, αλλά τελικά παρακάτω ο καιρός άνοιξε ευτυχώς, χωρίς να φάω σταγόνα μέχρι το Λβιβ για άλλη μια φορά!

Παρόλο που τα χιλιόμετρα ήταν πολλά και ο δρόμος μπαίνοντας Ουκρανία ψιλοχάλια, εντούτοις κατάφερα να φτάσω απογευματοβραδάκι στο Λβιβ! Είπαμε, άλλο να οδηγάς μόνος σου στους ρυθμούς σου, ξυπνώντας νωρίτερα και με χρόνο προετοιμασίας πολύ μικρότερο, κι άλλο 4 νοματαίοι! Είναι λογικό λοιπόν ο χρόνος ''χασούρας'' να είναι πολύ μικρότερος!

Φτάνοντας στο Λβιβ, έστειλα μήνυμα στην εταιρία που αναλάμβανε να σε ξεναγήσει στο Chernobyl, οτι την επόμενη μέρα θα έφτανα Κίεβο κι έτσι την μεθεπόμενη θα μπορούσα να επισκεφθώ το Πυρηνικό εργοστάσιο! Η απάντηση που πήρα βέβαια δεν μου άρεσε καθόλου! H τιμή από 69 δολάρια (+15 για ελαφρύ μεσημεριανό που δεν αξίζει) εκτοξευόταν στα 169 αν το έκλεινες τελευταία στιγμή (έως 3 μέρες πριν) κι αυτό γιατί θα έπρεπε να πάρουν άμεση έγκριση του διαβατηρίου σου απ την κυβέρνηση (τώρα το εισιτήριο έχει ανέβει στα 99 δολάρια (με ελαφρύ μεσημεριανό) και 149 της τελευταίας στιγμής). Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσω 100 δολάρια καπέλο οπότε το άφησα (το 2018 τελικά που κατάφερα να πάω, πρόλαβα τα 69 δολάρια)
Έμεινα στο εξαιρετικό Hotel Dolynskiy με 15 ευρώ και με εσωτερικό γκαράζ που έκλεινε με μεγάλη ηλεκτρική πόρτα! Εξαιρετική και η τοποθεσία του καθώς απείχε 800 μέτρα απ την παλιά πόλη που είχα σκοπό να επισκεφθώ. Το μοναδικό που ήθελα ήταν ξεκούραση και φαγητό, έτσι παράγγειλα στο ξενοδοχείο μια πίτσα και την έπεσα ξερός, την επόμενη μέρα θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Λβιβ διεξοδικά!

 

[evaT]

Πότε προλαβαίνεις να τα γράψεις! Εγώ με το ζόρι βρήκα χρόνο να σε διαβασω
Υπέροχες εικόνες όλο το ταξίδι!

 

[jmar]

Πότε προλαβαίνεις να τα γράψεις! Εγώ με το ζόρι βρήκα χρόνο να σε διαβασω
Υπέροχες εικόνες όλο το ταξίδι!

Δεν είμαι παντρεμένος, δεν έχω παιδιά, αυτό νομίζω αρκεί (κάνουμε και διαφήμιση για κάνα κορίτσι ελεύθερο & ταξιδιάρικο ) Επίσης τον χειμώνα επιλέγω να ξενυχτήσω διαβάζοντας ταξιδιωτικά, ή στην προκειμένη περίπτωση γράφοντας το δικό μου, παρά να ξενυχτάω διαφορετικά
Εννοείται ότι μ' αρέσει κιόλας γιατί ξαναζώ το ταξίδι βλέποντας όλες τις φώτο μέρα μέρα (λογικά φαίνεται οτι έχω τρέλα με τις φώτο, σε σημείο που ίσως κουράζει κάποιους ). Βέβαια στο γράψιμο κάποια στιγμή έκανα αρκετή παύση λόγω κάποιων συνθηκών, επιπρόσθετα επειδή σε λίγο κλείνει 3 χρόνια από τότε που πήγα, σίγουρα έχω ξεχάσει και μερικά πραγματάκια. Το καλό είναι οτι με τις πολλές φώτο μου ξανάρχονται αρκετές μνήμες. Το περσινό στην Ασία επειδή το έγραψα αμέσως μετά κι έτσι είχα περισσότερο ενθουσιασμό και όρεξη (καλά και σαν ταξίδι πήρα πολλά περισσότερα)

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την συμμετοχή σου, να είσαι καλά

 

[jmar]

ΗΜΕΡΑ 19η, 27 Ιουνίου 2017

Λβίβ (Ουκρανία) - Σορόκα (Μολδαβία)

Χλμ ημέρας 520

Αρκετά νωρίς το πρωί ξύπνησα πανέτοιμος και γεμάτος ενέργεια για να δώ, αυτήν την όμορφη και με σημαντικές αντιθέσης, πόλη!

Το Λβιβ (πηγή βικιπαιδεια) ιδρύθηκε το 1256 από τον πρίγκιπα Δανιήλ της Γαλικίας και ονομάστηκε έτσι ονομάστηκε προς τιμή του υιού του, Λέοντος.
Το 1340, καταλήφθηκε από τους Πολωνούς, ενώ το 1772 πέρασε στα χέρια των Αψβούργων και έγινε η πρωτεύουσα της Γαλικίας. Κατά το 16ο και 17ο αιώνα, η πόλη ήταν εμπορικό κέντρο, οπότε και αναπτύχθηκε ισχυρή ελληνική εμπορική παροικία, κυρίως από Κρητικούς και κατοίκους άλλων νησιών.
Όταν έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ουκρανία κήρυξε την ένωσή της με τη δημοκρατία που είχε συσταθεί στο Λβιβ. Το 1939 καταλήφθηκε από τον Κόκκινο Στρατό και πέρασε στη Σοβιετική Ένωση. Τον Ιούλιο του 1941 Ουκρανοί εθνικιστές οργάνωσαν δύο μεγάλα πογκρόμ, στα οποία περίπου 6.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν. Η πόλη βρισκόταν υπό την κατοχή των Ναζί από τον Ιούνιο του 1941 μέχρι τον Ιούλιο του 1944. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αποτελεί τμήμα του ανεξάρτητου κράτους της Ουκρανίας
Το Λβιβ είχε πολλά μεσαιωνικά κτίρια, αλλά και δείγματα γοτθικής αρχιτεκτονικής, τα οποία καταστράφηκαν στις πυρκαγιές των ετών 1527 και 1556. Είναι η σημαντικότερη πόλη στην Δυτική Ουκρανία με πληθυσμό 800 χιλιάδων κατοίκων και έντονη εμπορική και πνευματική κίνηση. Διαθέτει εξαιρετική αρχιτεκτονική, μίξη πολλών τάσεων και ρυθμών
Το ιστορικό της κέντρο αποτελεί από το 1998 μέλος της περίοπτης λίστας της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.

Ξυπνώντας την άλλη μέρα το πρωί κατέβηκα να γνωρίσω αυτή την όμορφη πόλη των έντονων αντιθέσεων!

Το διάσημο μοντέλο των περισσότερων Ουκρανών , το κλασικό φθηνό και άσπαστο Lada!

Τα παλιομοδίτικα μέσα μεταφοράς (λεωφορεία και τραμ) μαζί με τα παλιά μη ανακαινισμένα κτίρια σε ταξιδεύουν σε παλαιότερες εποχές, έτσι σου δίνεται η αίσθηση οτι βρίσκεσαι κάπου στην παλιά Σοβιετία

Dvir-Muzey. Κάποια στιγμή συναντάω μια περίεργη εσωτερική αυλή γεμάτη με έργα ζωγραφικής, πίνακες και διάφορες τοιχογραφίες

Σε αυτές τις πόλεις άλλωστε υπάρχουν πολλά σπίτια παραμελημένα. Ο χρόνος εδώ έχει σταματήσει κάπου στο 1970 και η ατμόσφαιρα και μόνο σε κάνει να θες να την αποθανατίσεις

Έντονη η ανάμιξη των πολύ παλιών και τον νέων αυτοκινήτων

Το ίδιο μοτίβο ακολουθούν και τα κτίρια, βλέπεις τα παλιά κτήρια να συνυπάρχουν αρμονικά με τα ανακατασκευασμένα, αυτήν την αύρα την νιώθεις παντού στο Λβιβ

Πολλά απ τα ανακατασκευασμένα μεσαιωνικά κτίρια είχαν ιδιαίτερες λεπτομέρειες

Το κτίριο της Όπερας, με την ξεχωριστή νεοαναγεννησιακή του πρόσοψη και το όμορφο συντριβάνι που βρίσκεται μπροστά απ αυτήν.
Κατασκευάστηκε μεταξύ 1897 και 1900 όταν το Λβιβ ήταν η πρωτεύουσα της αυτόνομης επαρχίας της Γαλικίας στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.

Η Όπερα βρίσκεται στη μεγάλη λεωφόρο Svobody (Liberty) Οι κλασικές του αναγεννησιακές - μπαρόκ γραμμές την καθιστούν ίδια σχεδόν με όλες τις άλλες της Ευρώπης

Κοντά στην όπερα, στο μικρό πάρκο που υπήρχε κατά μήκος του δρόμου υπήρχε υπαίθρια αγορά με παραδοσιακά υφάσματα και άλλα διάφορα είδη

Στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς την Virmenska Street που βρίσκεται η Αρμένικη συνοικία, με πολλά καφέ και εστιατόρια στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια της. Βρίσκεται πολύ κοντά στην πλατεία Rynok, με πολλά κτίρια με όμορφη αρχιτεκτονική

Αρκετός κόσμος, κυρίως ντόπιοι, έκαναν την βόλτα τους στα όμορφα σοκάκια. Όλοι τους πολλοί φιλικοί, όταν ήθελα να ρωτήσω που βρίσκεται κάποιο αξιοθέατο. Βέβαια οι μεγαλύτεροι δεν ήξεραν αγγλικά, οπότε επέλεγα να ρωτάω τους νεαρότερους και πιο εξευρωπαισμένους στην όψη! (Κι αυτοί δεν ήξεραν όλοι τους καλά αγγλικά)

Σε αυτή τη συνοικία βρίσκεται και ο Αρμένικος Καθεδρικός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Μέχρι το 1945 ήταν ο καθεδρικός ναός της Αρμενικής Καθολικής Αρχιεπισκοπής του Lviv, από το 2000 λειτουργεί ως καθεδρικός ναός της Επαρχίας της Ουκρανίας της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας.

Βόρεια του καθεδρικού ναού βρίσκεται ένα μικρό μοναστήρι Αρμένιων Βενεδικτίνων και νότια, δίπλα στον καμπαναριό, το παλάτι των αρχιεπισκόπων της Αρμενίας, που χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα.

Το σημερινό εσωτερικό του είναι έργο του Jan Henryk Rosen και του Józef Mehoffer. Ο καθεδρικός ναός κατέχει δύο θαυματουργές εικόνες του Αγίου Γρηγορίου του Φωταγωγού και της Μητέρας του Θεού, που έφερε τον 17ο αιώνα από το Yazlovets

Όταν βρισκόμουν εκεί, μεγάλο κομμάτι του ναού ήταν υπό ανακαίνιση

 

[jmar]

Στην συνέχεια περπάτησα στην πλατεία Rynok που αποτελεί την κεντρική πλατεία-αξιοθέατο του Λβίβ, με τον περισσότερο κόσμο να βρίσκεται εκεί

Σύμφωνα με αρχαιολογικά στοιχεία, η πλατεία σχεδιάστηκε στο δεύτερο μισό του 13ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πρίγκιπα Λέοντος της Γαλικίας. Εκεί βρίσκεται και το Δημαρχείο της πόλης. Γύρω από την πλατεία, υπάρχουν 44 πολυκατοικίες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν αρκετά αρχιτεκτονικά στυλ, από την Αναγέννηση μέχρι τον Μοντερνισμό. Τα γλυπτά αντιπροσωπεύουν τέσσερις μυθολογικές μορφές: τον Ποσειδώνα, τη Ντιάνα, τον Αμφιτρίτη και τον Άδωνη. Μαζί με το ιστορικό κέντρο της πόλης Lviv, αναγνωρίστηκε ως χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO

Χτύπησα κι ένα ωραιότατο ζεστό διπλό εσπρεσσάκι, απ το ιδιαίτερο τρίτροχο καφέ

Γύρω απ την πλατεία υπήρχαν πολλά μαγαζάκια, είτε εμπορικά είτε φαγητού και καφέ. Αρκετός κόσμος απολάμβανε την μπύρα του έξω χαλαρώνοντας, ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν σύμμαχος κι έτσι έριξα πολύ περπάτημα!

Πολλα τα παλιά αυτοκίνητα που συνάντησα! Στην συγκεκριμένη καλοφτιαγμένη πλατεία φαινόταν περίεργο το θέαμα, αλλά λίγο παραπέρα ξεκινούν οι παλιές κατοικίες κι έτσι αντιλαμβάνεσαι το πως όλα αυτά δένουν μεταξύ τους

Στην εσωτερική παλιά πόλη όλα τα κτίρια ήταν αναπαλαιωμένα με ιδιαίτερη αισθητικη!

Adam Mickiewicz Monument

Κι απ τα σαράβαλα στις Porche διπλα σε παλιές κατοικίες! Πραγματικά δεν βαριόσουν, καθως σε κάθε στενό που έστριβες τα μάτια σου αντίκριζαν μοναδικές αντιθέσεις!

Άλλο ένα όμορφο υπαίθριο αυτοκινούμενο, κλείστο αυτή τη φορά, καφέ!

Περίεργα σουβενίρ για διακόσμηση φτιαγμένα από άχυρα!

Η πλήρης λατινική επιγραφή στην πρόσοψη: "Soli Deo Honor et Gloria"
Η Δομινικανή εκκλησία και μοναστήρι. Αρχικά χτίστηκε ως μια Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Corpus Christi και σήμερα λειτουργεί ως ελληνική καθολική εκκλησία της Αγίας Ευχαριστίας.

Πολύ όμορφα παραδοσιακά μαγαζάκια

Υπαίθρια αγορά βιβλίων: Υπάρχουν πολλά παλιά βιβλία, σε διάφορες γλώσσες καθώς και παλιά περιοδικά, δίκους (βινυλίου), κονκάρδες, καρφίτσες, νομίσματα, αρχεία και κάποια παρτιτούρες

Χαρακτηριστικό της πλατείας, το κόκκινο βαγόνι του τράμ που υπάρχει εκεί ως αξιοθέατο, το οποίο πουλάει διάφορα σουβενίρ της πόλης

Monument of Nikifor Epifaniy Drovnyak ο αφελής ζωγράφος Ζωγράφισε πάνω από 40.000 φωτογραφίες - σε φύλλα χαρτιού, σελίδες σημειωματάριων, χαρτοκιβώτια τσιγάρων και ακόμη και σε κομμάτια χαρτιού κολλημένα μεταξύ τους. Υποτιμημένος για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, αργότερα έγινε διάσημος ως αφελής ζωγράφος.

Σιγά σιγά κατευθύνθηκα στην κεντρική πλατεία καθώς μετά από τόσο περπάτημα είχα ανάγκη για χαλάρωση, φαγητό και καφέ!

Αφού είχε πλέον πάει μεσημεράκι, ήρθε η ώρα να πάρω το δρόμο για το ξενοδοχείο. Τα πράγματα τα είχα έτοιμα απ το προηγούμενο βράδυ κι ήμουν έτοιμος να φύγω για τον επόμενο προορισμό μου, την Σοροκα της Μολδαβίας!

Μάλλον κάνουν κι εδώ απεργίες οι άνθρωποι της καθαριότητας . Η υπόλοιπη πόλη ήταν πραγματικά πεντακάθαρη!