Ελβετία Fondue, Raclette, κρασί και σοκολάτες! Ταξίδι στην Ελβετία-2013

[dimosf]

​

4. Στη Ριβιέρα!

Σήμερα η μέρα ήταν μεν συννεφιασμένη, αλλά δεν έβρεξε καθόλου και το απόγευμα στην επιστροφή έβγαλε και ήλιο!


Μετά το πρωινό η Anita έφυγε για τη δουλειά και εμείς οι τρεις μπήκαμε στο αυτοκίνητο για τη σημερινή μας εκδρομή, που είχε Ριβιέρα. Ριβιέρα οι Ελβετοί λένε τις όχθες της λίμνης της Γενεύης, κυρίως τη βορειοανατολική πλευρά. Επειδή τα αξιοθέατα είναι πολλά και δεν φτάνει μια ημερήσια εκδρομή, κάναμε μια επιλογή και με βάση αυτή πορευτήκαμε.

Οι πόλεις της Ριβιέρας έγιναν κοσμοπολίτικα τουριστικά κέντρα από τον 19ο αι., όταν τις ανακάλυψε η αριστοκρατία της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής. Η περιοχή αυτή, που ήταν γνωστή από τα αρχαία και ρωμαϊκά χρόνια, αναπτύχθηκε και βιομηχανικά. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Henri Nestlé, που το 1876 ίδρυσε τη βιομηχανία σκόνης γάλακτος στην πόλη Vevey, μια βιομηχανία, που έμελλε να αλλάξει τα πάντα στον τομέα των παιδικών τροφών και ήταν η απαρχή του πολυεθνικού κολοσσού Nestlé. Η έδρα της εταιρείας παραμένει στην Vevey.

​

Από επαρχιακούς δρόμους

​

φτάσαμε στην πόλη Bulle, όπου ο Werner είχε μια δουλειά.

​

Συνεχίσαμε μέσα από αγροτικά τοπία και χωριά και φτάσαμε στη Vevey. Χωρίς να σταματήσουμε κινηθήκαμε νοτιοανατολικά προς Montreux.

​

Η πόλη αυτή είναι το βαρύ πυροβολικό στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Βέβαια, λόγω της μεγάλης ανάπτυξης, είναι πολύ ακριβή πόλη και σύμφωνα με τους φίλους μας, οι κάτοικοι της είναι πολύ ψηλομύτηδες!!

Πολλοί καλλιτέχνες διεθνούς βεληνεκούς πέρασαν από την πόλη αυτή. Λόρδος Μπάϊρον, Μαίρη Σέλεϊ, Λέων Τολστόϊ, Χ.Κρ.Άντερσεν, Ιγκορ Στραβίνσκι (εδώ συνέθεσε την «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» και για να τον τιμήσουν ονόμασαν με το όνομά του το Οντιτόριουμ του 1990), ο Φρέντι Μέρκιουρι, τραγουδιστής των Queen,που πέθανε εδώ το 1991 και άλλοι πολλοί και διάσημοι. Στο Καζίνο, που βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο, στις 4 Δεκεμβρίου του 1971, ο Frank Zappa και οι Mothers of Invention έδιναν συναυλία, όταν άναψε φωτιά από βεγγαλικό. Πυκνός καπνός ανέβαινε πάνω από το νερό της λίμνης. Σε διπλανό ξενοδοχείο ήταν το συγκρότημα των Deep Purple. Ο τραγουδιστής τους, Ian Gillan, κοίταζε το συμβάν από το παράθυρο του δωματίου του και βλέποντας τον καπνό να ανεβαίνει, εμπνεύστηκε το τραγούδι Smoke on the Water, ένα τραγούδι σύμβολο εκείνης της εποχής!

Η πόλη είναι διάσημη για το ετήσιο φεστιβάλ τζαζ.

​

Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά,

​

πάνω από τη λίμνη και έχει όμορφα κτίρια,

​

όπως το διάσημο ξενοδοχείο της Μπελ Επόκ Montreux Pallas

​

με την Ευαγγελική εκκλησία δίπλα του,

​

το Garderie du National,

​

την αγορά του 1890

​

και άλλα πολλά.

Το πιο σημαντικό όμως κτίσμα της περιοχής βρίσκεται λίγο πιο έξω από την πόλη, προς τα ανατολικά.

​

Είναι το μεσαιωνικό κάστρο Chillon, που πιθανολογείται πως κτίστηκε τον 11ο αι., αν και αυτό που βλέπει κανείς σήμερα είναι του 13ου. Είναι εντυπωσιακότατο και βρίσκεται «πάνω στο νερό». Χρησιμοποιήθηκε για αιώνες σαν έδρα των εκάστοτε αρχόντων της περιοχής, αλλά και σαν φυλακή. Ο Λόρδος Μπάϊρον έγραψε το ποίημα «Ο φυλακισμένος του Σιγιόν», που αναφέρεται στη φυλάκιση στο κάστρο, για 6 χρόνια, του Φρανσουά ντε Μπονιβάρ, για υποκίνηση σε πολιτικές ταραχές.

​

Όταν φτάσαμε ορδές περίμεναν να μπουν. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός πως έχω δει δεκάδες κάστρα και οι εικόνες που είχα δει δεν ήταν κάτι, που να μου έλεγαν να μην το χάσω με τίποτα,

​

με έκαναν να περιοριστώ σε μερικές φωτογραφίες από έξω.

 

[chrisbd]

Του Μέρκιουρι του έχουν κάνει και άγαλμα κάπου στην παραλία...

 

[dimosf]

Του Μέρκιουρι του έχουν κάνει και άγαλμα κάπου στην παραλία...

Το ξέρω, αλλά υπήρχε κάποια δική μας δυσκολία να κατέβουμε μέχρι εκεί.

 

[dimosf]

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, γυρίσαμε προς τα πίσω και αφού διασχίσαμε και πάλι το Montreux, κινηθήκαμε προς το Vevey.

​

Φτάνοντας είδαμε πρώτα τη βρύση Fontaine Orientale με τον μικρό πύργο με το ρολόϊ, του 1773.

​

Λίγο πιο κάτω άλλος ένας πύργος-κωδωνοστάσιο, με ρολόϊ κι αυτός, ο Πύργος Saint-Jean με τη βρύση Vieux-Mazel στη βάση του. Βρίσκεται εκεί από τον 14ο αι.

Εκεί δίπλα αφήσαμε το αυτοκίνητο και χωθήκαμε στα γραφικά στενά για να βγούμε σε λίγα λεπτά στην όχθη της λίμνης. Από μακριά ένα παράξενο αντικείμενο μέσα στη λίμνη τραβούσε το μάτι.

​

Ένα τεράστιο πιρούνι καρφωμένο στο βυθό (!!!!!).

​

Βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο Alimentarium, το μουσείο, που είναι αφιερωμένο στη διατροφή. Το ατσάλινο πιρούνι, των 8μ. ύψους, είναι έργο του Ελβετού γλύπτη Jean-Pierre Zaugg. Το έφτιαξε το 1995 για τον εορτασμό των 10 χρόνων του Alimentarium.

​

Στα βράχια της όχθης υπάρχουν λευκές, πλαστικές καρέκλες, στις οποίες ο κόσμος μπορεί να κάτσει.

​

Μέσα στο νερό πάπιες και κύκνοι κόβουν βόλτες αμέριμνοι. Στο πάρκο μπροστά από το Alimentarium, βρίσκεται το άγαλμα μιας πολύ γνωστής και αγαπημένης φιγούρας.

​

Ο Σαρλό!!! Η εμβληματική, κινηματογραφική φιγούρα του Τσάρλι Τσάπλιν. Ο μεγάλος αυτός άνθρωπος του κινηματογράφου έζησε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του στο Vevey, όπου και ενταφιάστηκε το 1977.

Στο ίδιο πάρκο υπάρχουν άλλα δύο γλυπτά, που μνημονεύουν ανθρώπους των γραμμάτων.

​

Πρώτα ένα γλυπτό για τον παγκόσμια γνωστό, ρώσο συγγραφέα, Nikolai Gogol, που έζησε και δούλεψε εκεί το 1836

​

και λίγο μετά η προτομή του Ρουμάνου, ρομαντικού ποιητή του 19ου αι., Mihai Eminescu.

​

Η παραλιακή έχει όμορφα κτίρια, αλλά και παρά μέσα,

​

στα στενά της παλιάς πόλης,

​

τις στοές,

​

τις μικρές πλατείες της, οι εικόνες είναι πολύ όμορφες.

 

[dimosf]

Από τα στενά της παλιάς πόλης φτάσαμε στη Μεγάλη Πλατεία (Grande-Place) ή Place du Marché. Εκεί, δύο φορές την εβδομάδα γίνεται υπαίθρια αγορά (εξ’ ου και το όνομα) και είναι ανοιχτή προς τη λίμνη.

​

Εκεί δένουν μικρά σκάφη,

​

αλλά και το πλοίο, που κάνει κάποιες διαδρομές στη λίμνη. Εκεί, στο λιμάνι, ένα περίεργο κατασκεύασμα-γλυπτό τραβάει αμέσως το μάτι

​

Πρόκειται για το έργο Le Centurion, ένα κινούμενο γλυπτό του Charles Morgan, του 2003.

​

Στο πάνω μέρος της πλατείας είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο με πυργίσκο και ρολόϊ στη στέγη του. Είναι το La Grenette, η παλιά αποθήκη σιτηρών, κτίσμα του 1808.

​

Στην πλατεία υπάρχει και το Ελβετικό Μουσείο Φωτογραφίας, δυστυχώς κλειστό, όταν πήγαμε.

​

Έτσι περιορίστηκα σε μερικές φωτογραφίες απ’ έξω και της εισόδου, όπως φαινόταν από τις τζαμένιες πόρτες του.

​

Δίπλα στο μουσείο κάτσαμε σε ένα σαντουιτσάδικο για ένα σάντουιτς. Αμ, δεν το φάγαμε. Μας έφαγε! Ένα σάντουιτς (με κοτόπουλο, τυρί, μαρούλι και σάλτσα) περίπου 8,00 Ευρώ και ένα νεράκι μισού λίτρου περίπου 3,00 (!!!!). Σχεδόν ένα εικοσάρικο για δύο σάντουιτς (κανονικό μέγεθος) και ένα νερό! Αλλά, αυτή είναι η Ελβετία! Χώρα για γερά πορτοφόλια!

Αφού φάγαμε, βγήκαμε, κάναμε μια μικρή βόλτα στην πλατεία,

​

χαζεύοντας βιτρίνες και εικόνες

​

και συνεχίσαμε μέσα από τα στενά μέχρι μια μικρή πλατεία,

​

όπου βρίσκεται, από το 1633, μια βρύση με το άγαλμα ενός πολεμιστή (Fontaine du Guerrier) ή όπως διάβασα κάπου του Αγίου Μαρτίνου, προστάτη της πόλης. Συνεχίζοντας προς το αυτοκίνητο

​

περάσαμε και από το όμορφο Δημαρχείο της πόλης. Το Vevey είναι μια όμορφη, αλλά πιο ήσυχη πόλη, από το Montreux. Είναι κι αυτή πολύ τουριστική, αλλά όχι αυτή την εποχή.

 

[dimosf]

Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή.

​

Πάνω από τη λίμνη, ανάμεσα στο Montreux και τη Λωζάνη, υψώνονται απότομες πλαγιές γεμάτες με αμπέλια.

​

Είναι η "κρασοχώρα" του Lavaux προστατευόμενη γι αυτό από την UNESCO.

​

Προς τη Λωζάνη κινηθήκαμε κι εμείς, αλλά δεν πήραμε τον παραλίμνιο δρόμο, παρά έναν «παράλληλό» του, σε μεγαλύτερο υψόμετρο,

​

που περνά μέσα από τα αμπέλια

​

και τα κρασοχώρια.

​

Απίστευτες εικόνες από πανέμορφα χωριά,

​

"καταρράκτες" από αμπέλια

​

και αριστερά μας η λίμνη.

​

Το μάτι έφτανε άνετα μέχρι την απέναντι γαλλική πλευρά της.

​

Σε λίγο φτάσαμε στη Λωζάνη. Είναι μεγάλη πόλη και θέλει πολύ χρόνο και γι αυτό και δεν είχαμε σκοπό να την γυρίσουμε.

​

Απλά κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο για να πάρουμε μια γεύση.

​

Η πόλη κατρακυλάει μέχρι τη λίμνη

​

με πολλά όμορφα κτίρια και μια πολύ μεγάλη μαρίνα.

​

Εκεί δίπλα παρκάραμε και κάτσαμε για ένα καφέ στο μπαρ ενός ξενοδοχείου.

​

Είχε σουρουπώσει για τα καλά, όταν γυρίσαμε στο σπίτι για να ετοιμάσουμε το υπέροχο δείπνο μας.

Η ομορφιά της αριστοκρατικής Ριβιέρας είναι δεδομένη και εμείς, εκείνη τη μέρα γευτήκαμε ένα μικρό μέρος της. Σίγουρα είναι πολλά αυτά που δεν είδαμε, αλλά στο τέλος εκείνης της μέρας ένιωθα πολύ πιο πλούσιος. Φυσικά τον καταλυτικό τους ρόλο έπαιξαν οι φίλοι μας. Το υπέροχο κόκκινο, ιταλικό κρασί, εκείνο το βράδυ, ήταν το καλύτερο τέλειωμα μιας τόσο πλούσιας μέρας! Στην υγειά μας!!


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6197404709862340209


Από το: http://disaki.blogspot.gr/2016/03/blog-post_26.html

 

[dimosf]

​

5. Fondue στη Gruyères!

Το πρωί που σηκώθηκα, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο χωριό να το δω.

​

Η δροσιά ήταν πολύ ευχάριστη και οι εικόνες το ίδιο.

​

Με εξαίρεση μια μαμά με τα παιδάκια της, δεν είδα ψυχή.

Την ημέρα αυτή τα πράγματα έγιναν αντίστροφα από την προηγούμενη. Ο Werner είχε δουλειά και θα πηγαίναμε με την Anita και τη θεία της Τερέζα, που περάσαμε να την πάρουμε από το γηροκομείο, στο οποίο ζει, στο Düdingen. Η κατεύθυνση μας, όπως και τη προηγούμενη νότια, μόνο που δεν θα φτάναμε στη λίμνη της Γενεύης, αλλά θα πηγαίναμε σε ένα χωριό διάσημο για το τυρί του, που έχει την ίδια,προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. Το Gruyères.

Η διαδρομή είχε τις γνωστές «Ελβετικές» εικόνες. Λόφοι, δέντρα και χορτάρι με πολλές αγελάδες.

​

Από μακριά φάνηκε το κάστρο του Gruyères, σκαρφαλωμένο στην κορυφή του λόφου.

​

Πριν μπούμε στο χωριό, είναι το LaMaisonduGruyères. Πρόκειται για τυροκομείο, στο οποίο υπάρχει κι ένα μουσείο.

​

Σε αυτό, βλέπεις τα πάντα γύρω από την εκτροφή των αγελάδων, τη συλλογή και την επεξεργασία του γάλακτος, τα διάφορα τυριά και φυσικά το ντόπιο τυρί Gruyères. Όλες οι πληροφορίες, δίνονται με ενδιαφέροντα και πολλές φορές πρωτότυπο τρόπο.

​

Παραδείγματος χάριν, μπορείς να αισθανθείς τη μυρωδιά του χόρτου των λιβαδιών, στις διάφορες εποχές ή ανάλογα με τα είδη της χλωρίδας, που έχει κάθε περιοχή.

​

Σε «καρτουνίστικους» πίνακες, υπάρχουν στατιστικά στοιχεία

​

και από τις τζαμαρίες παρακολουθείς, σε πραγματικό χρόνο, την παραγωγική διαδικασία, που γίνεται με μηχανήματα υπερσύχρονης τεχνολογίας, με ελάχιστη ανθρώπινη συμμετοχή.

​

Στο ίδιο χώρο υπάρχει εστιατόριο και κατάστημα, που πουλά αναμνηστικά και φυσικά, τυρί διαφόρων ποικιλιών, ανάλογα με τα πρόσθετα συστατικά (πιπέρια, μυρωδικά κ.λ.π.) ή το χρόνο ωρίμανσης.

Εκεί λοιπόν, ήταν η πρώτη επίσκεψη της ημέρας, που κράτησε περίπου μιάμιση ώρα.

 

[dimosf]

​

Στη συνέχεια πήγαμε στο χωριό, αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο, στο πάρκινγκ απ’ έξω.

​

Το Gruyères είναι ένα μεσαιωνικό χωριό, άψογα διατηρημένο και συντηρημένο με κτίσματα από τον 15ο ως τον 17ο αι.

​

Πολλά από αυτά, στεγάζουν σήμερα ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ, γκαλερί τέχνης και καταστήματα αναμνηστικών.

​

Ο πεζόδρομος, που ξεκινά από την κεντρική είσοδο του χωριού, ανηφορίζει ανάμεσα στα μεσαιωνικά σπίτια, μέχρι το κάστρο στην κορυφή του λόφου, στην πλαγιά του οποίου αναπτύσσεται το χωριό.

​

Υπέροχες οι εικόνες, που σε μεταφέρουν αιώνες πίσω.

​

Κάναμε μια μικρή στάση σε μια γκαλερί, με μοντέρνες, γλυπτές απεικονίσεις αγελάδων και άλλων αντικειμένων.

​

Αμέσως μετά μπήκαμε στο Le Chalet.

Το βλέπαμε συνέχεια στο βάθος από την αρχή, σχεδόν, του πλακόστρωτου δρόμου. Στέκει στο σημείο, που το πλακόστρωτο διχάζεται και είναι εστιατόριο.

​

Είχε μεσημεριάσει, πεινάγαμε και ήταν ευκαιρία να δοκιμάσουμε ένα φαγητό, που χαρακτηρίσει τη χώρα του Γουλιέλμου Τέλου.

​

Fondue με τυρί Gruyères. Σκέτη κόλαση!!

​

Να βουτάς την ψωμένια σου μπουκίτσα (α! ρε Αστερίξ) ή την πατατούλα σου στο λιωμένο τυρί και να «παίρνει φωτιά» ο ουρανίσκος. Κάποιες φορές, αν βιαστείς, κυριολεκτικά!

​

Το συνοδέψαμε με τουρσί και, σύμφωνα με την Anita, με το παραδοσιακό συνοδευτικό, το τσάι!

Μετά το όργιο της χοληστερίνης, ήρθε η ώρα να κάψουμε λίγη από αυτή. Βγήκαμε και πήραμε την ανηφόρα για το κάστρο.

​

Στο δρόμο για το κάστρο είδαμε στα δεξιά μας το Μουσείο H. R. Giger (http://www.hrgigermuseum.com/index2.php?option=home). Ο Hans Rudolf "Ruedi" Giger (1940-2014), ήταν Ελβετός σουρεαλιστής ζωγράφος με έμφαση στην επιστημονική φαντασία.

​

Ήταν μέλος της ομάδας των ειδικών εφέ στην ταινία Alien, ομάδα που κέρδισε, τότε, το Όσκαρ. Στην Ελβετία υπάρχουν δύο θεματικά μπαρ, που φέρουν το όνομα H.R. Giger, ενώ στο Gruyères λειτουργεί το μουσείο με τη δουλειά του.

 

[dimosf]

​

Το κάστρο υπάρχει εκεί από τον 11ο αι. Κατοικήθηκε αδιάλειπτα από τους Κόμητες της Gruyères μέχρι τα μέσα του 16ου, όταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης, πνιγμένος από τα χρέη, το έσκασε προς άγνωστη κατεύθυνση. Η γη και το κάστρο πέρασαν στους ηγεμόνες της Βέρνης και του Fribourg μέχρι το 1848, όταν η πλούσια οικογένεια Μποβί από τη Γενεύη το αγόρασε και έκανε εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και ανακαίνισης. Το 1939 πέρασε στην κατοχή των καντονιακών αρχών του Fribourg και σήμερα λειτουργεί σαν επισκέψιμο μνημείο και χώρος εκδηλώσεων με εκθέσεις.

​

Περνώντας την κεντρική είσοδο βρίσκεσαι σε ένα ανοικτό χώρο με καταπληκτική θέα.

​

Δεξιά και αριστερά της πύλης υπάρχουν δύο γλυπτά σαν υπερφυσικές ασπίδες με παραστάσεις παραμυθένιων όντων.

Ο χώρος αυτός ανήκει στο κάστρο.

​

Περιβάλλεται από τείχος με πολεμίστρες και προμαχώνες.

​

Μέσα υπάρχει ένα μικρό, λιτό παρεκκλήσι

​

και φυσικά τα κτίρια του Chateau,

​

που αναπτύσσεται σε τρεις ορόφους, χωρίζεται σε πτέρυγες και πύργους.

​

Άλλες από τις αίθουσες του ισογείου έχουν ζωγραφική διακόσμηση,

​

ενώ κάποιες άλλες είναι γυμνές.

​

Σε αυτές είχε μια έκθεση ζωγραφικής του καρτουνίστα ζωγράφου Philippe Gallaz, που υπογράφει σαν Berger και είναι γεννημένος το 1959. Ενδιαφέρων καλλιτέχνης, με θέματα, που παραπέμπουν στον μεσαίωνα και σε παραμύθια.

​

Είδαμε και την τεράστια και πολύ εντυπωσιακή κουζίνα του παλατιού και ανεβήκαμε στους πάνω ορόφους.

​

Εκεί έχει δωμάτια με την επίπλωση της εποχής της λειτουργίας τους,

​

δωμάτια με βιτρό

​

και με ταπισερί, όπως στο δωμάτιο με το θρόνο

​

και τις κρεβατοκάμαρες.

​

Έχει μια έκθεση πανοπλιών

​

και στο 2ο όροφο, μια έκθεση του σουρεαλιστή ζωγράφου José Roosevelt, που γεννήθηκε στο Rio de Janeiro το 1958 και ζει μόνιμα στην Ελβετία.

​

Έχει πίνακες με τα ζώδια

​

και πίνακες σουρεαλιστικούς, που παραπέμπουν κάπως, στα έργα του Νταλί

​

και αφορούν κυρίως το συγκεκριμένο κάστρο και την περιοχή του, μιας και η αίθουσα αυτή χρησιμοποιείται για περιοδικές εκθέσεις με έργα για την περιοχή (Αίθουσα Φανταστικής Τέχνης).

 

[dimosf]

​

Από τα παράθυρα της, η θέα στους Γαλλικούς Κήπους και τους όμορφους λόφους της γύρω περιοχής, είναι υπέροχη. Συνεχίσαμε με άλλα δωμάτια,

​

με έπιπλα εποχής,

​

κυνηγετικά τρόπαια,

​

τεράστια τζάκια

​

και πορσελάνινες στόφες-θερμάστρες και πολύ όμορφες ταπισερί, όπως στο «Δωμάτιο της Όμορφης Λούση»

​

με την ταπισερί της νίκης του Αλέξανδρου, πάνω από το κρεβάτι

​

και της συνάντησης Έκτορα και Οδυσσέα, πάνω από το τζάκι.

​

Στο δωμάτιο της μουσικής δεσπόζει το πιάνο, που έφτιαξε ο J.W.Braschoss, από τη Γενεύη, γύρω στα 1835 για τον Φρ. Λιστ.

​

Περάσαμε από το «Μπαρόκ δωμάτιο», με την πολύ όμορφη ταπισερί και μπήκαμε στην «Αίθουσα των Ιπποτών».

​

Πολύ εντυπωσιακή με μεγάλα τραπέζια και καρέκλες

​

και πολύ όμορφες τοιχογραφίες του μέσου του 19ου αι.

Κατεβήκαμε πάλι κάτω και όσο οι άλλοι με περίμεναν και ξεκουράζονταν, εγώ πήγα στην άλλη πτέρυγα του παλατιού. Ανέβηκα από το πύργο,

​

βγήκα στο μπαλκόνι με την υπέροχη θέα και ξαναμπήκα σ’ αυτόν. Πάνω από το κεφάλι μου, όπως ανέβαινα, «αιωρούνταν»

​

Φωτισμένοι, γυάλινοι πίνακες του Άγγλου, σουρεαλιστή, καλλιτέχνη PatrickJamesWoodroffe (27 October 1940 – 10 May 2014).

​

Εξωπραγματικά θέματα, αλλά πολύ εντυπωσιακά έργα!

Πριν φύγουμε από το Σατό, παρακολουθήσαμε μια μουλτιμίντια παράσταση για την ιστορία του κάστρου, άκρως κατατοπιστική.

Κατεβαίνοντας, συναντήσαμε μια διμοιρία Ελβετών στρατιωτών, που ανέβαινε στο κάστρο.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στο πανέμορφο αυτό χωριό. Το υπέροχο Gruyères!

​

Φεύγοντας είδαμε στα δεξιά μας τη λίμνη Gruyères, με το νησάκι και τον μεσαιωνικό πύργο πάνω του.

Σειρά είχε το χωριό Düdingen. Είναι το χωριό καταγωγής της Anita και σ’ αυτό είναι το γηροκομείο, που έμενε η θεία Τερέζα. Το γηροκομείο είναι ξενοδοχείο 5* (!!!!). Μονόκλινα δωμάτια με όλες τις σύγχρονες ανέσεις,

​

μεγάλη και φωτεινή τραπεζαρία και χώροι συναναστροφών,

​

μοντέρνοι πίνακες παντού και πολύ προσωπικό.

Αφήσαμε τη θεία και πήγαμε στο νεκροταφείο του χωριού (!!!!). Πράγματι είναι αξιοθέατο.

​

Οι περιποιημένοι τάφοι με τα πολλά λουλούδια,

​

Ο χώρος, όπου θάβονται αυτοί, που δεν επιθυμούν ατομικό τάφο και πολλά δέντρα. Η φίλη μας, μας έδειξε τους τάφους κάποιων δικών της, χαζέψαμε λίγο ακόμα και πίσω στο σπίτι.

​

Το βράδυ φάγαμε κάτι ελαφρύ (αλλαντικά, τυριά ψωμιά και γλυκά) (!!!!!).

Το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του. Η επομένη θα ήτανη τελευταία μέρα. Καλό ξημέρωμα.


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6208182596344303233


Από το: http://disaki.blogspot.gr/2016/05/fondue-gruyeres.html

 

[dimosf]

​

6. Fribourg και αποχαιρετισμοί!

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας ήταν αφιερωμένη στο Fribourg, την πόλη που απέχει μόνο 8χμ από το σπίτι των φίλων μας, την πόλη που έχουν τη δουλειά τους, την ιστορική πρωτεύουσα του ομώνυμου καντονιού.

Ιδρύθηκε το 1157 πάνω σε μια χερσόνησο, που σχηματίζεται από μία, από τις πολλές φουρκέτες του ποταμού Sarine. Το Ιστορικό της κέντρο είναι αρκετά μεγάλο και εκτείνεται τόσο στη χερσόνησο, όσο και σε τμήματα της απέναντι όχθης. Το 1481 το Fribourg έγινε μέλος της Ελβετικής Ομοσπονδίας.

Φεύγοντας το πρωί, όλοι μαζί, στρίψαμε δεξιά, αμέσως μετά το χωριό. Στα όριά του είναι ένα Κιστεριανό, Μεσαιωνικό Μοναστήρι, το Abbaye d’ Hauterive, που ιδρύθηκε το 1138. Το μέρος που είναι φτιαγμένο είναι, όπως σχεδόν σε όλα τα μοναστήρια του κόσμου, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, πολύ γαλήνιο και «χάρμα ιδέσθαι»!

​

Για το κοινό είναι ανοικτά ο Ναός και δίπλα ένας χώρος, όπου έχουν φτιάξει μια σειρά με μικρογραφίες, πίσω από τζαμαρία, με σκηνές από τα παιδικά χρόνια του Χριστού.

​

Μεταξύ άλλων βλέπεις τον Ευαγγελισμό,

​

τη Γέννηση,

​

την προσκύνηση των Μάγων,

​

την Υπαπαντή,

​

τη φυγή στην Αίγυπτο,

​

τη σφαγή των νηπίων κλπ.

Στη συνέχεια πήγαμε δίπλα στο Ναό.

​

Έχει κομμάτια από παλιές τοιχογραφίες, πολύ ενδιαφέρουσες,

​

εντυπωσιακά βιτρό,

​

ακόμα πιο εντυπωσιακά, ξυλόγλυπτα στασίδια,

​

τον τάφο ενός Ιππότη

​

και ταφόπλακες στο δάπεδο.

​

Βγήκαμε στην αυλή, απολαύσαμε την πρωινή δροσιά και τη γαλήνη και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την πόλη.

​

Μια τελευταία ματιά στο μοναστήρι από μακριά,

​

το ποτάμι,

​

ένα όμορφο σπίτι της εξοχής και πριν το καταλάβουμε μπήκαμε στην πόλη.

 

[dimosf]

​

Αυτό που δεσπόζει σαν μπαίνεις, είναι το τεράστιο και επιβλητικό καμπαναριό του Καθεδρικού του Αγίου Νικολάου και δίπλα του ο πύργος του παλιού Δημαρχείου με το ρολόϊ του.

Στο Fribourg επισκεφτήκαμε κάποια αξιοθέατα, αλλά γυρίσαμε και πολύ «κονσέρβα», δηλαδή με το αυτοκίνητο και έτσι πολλές από τις φωτογραφίες είναι μέσα απ’ αυτό.

​

Στην πρώτη μας βόλτα με το αυτοκίνητο είδαμε κυρίως εικόνες από το ποτάμι και γύρω από τις όχθες του.

​

Είδαμε τείχη να ανηφορίζουν τον λόφο,

​

κατεβήκαμε χαμηλά, δίπλα στο νερό,

​

είδαμε όμορφες γωνιές από τις γειτονιές της παλιάς πόλης εκεί γύρω και γέφυρες. Έχουν φτιάξει αρκετές γέφυρες από παλιά μέχρι και σήμερα.

​

Στην πρώτη βόλτα είδαμε την ξύλινη, σκεπαστή Γέφυρα της Βέρνης (Pont de Berne),

​

τη διώροφη Pont de Zähringen

​

και μια σύγχρονη, τσιμεντένια.

​

Σε λίγο φτάσαμε στην περιοχή του Καθεδρικού, όπου και αφήσαμε το αυτοκίνητο για κάποιες επισκέψεις και βόλτες με τα πόδια.

​

Δίπλα στον καθεδρικό είναι η Place Notre Dame με το όμορφο σιντριβάνι,

​

την εκκλησία της Notre Dame, του τέλους του 18ου αι.

​

και κάποια μουσεία.