Φίτζι Fiji, στην εσχατιά των παραδείσων του πλανήτη

[St.Adamantidou]

Fiji


Η ιδέα κυκλοφορούσε στο μυαλό μου από το 1984. ΄Ομως εκείνη τη χρονιά δεν πραγματοποιήθηκε το ταξίδι γιατί οι... τρελλοί που το αποφασίσαμε μετριόμασταν στα δάκτυλα του ενός χεριού, ενώ για να ξεκινήσουμε έπρεπε να μετριόμαστε στα δάκτυλα των χεριών της πολυχέρας θεάς Κάλι.
Τελικά τρία χρόνια αργότερα, κινήσαμε για την 20ήμερη περιπέτειά μας, χωρίς να ξέρουμε πως στο δρόμο μας περίμεναν οι Κύκλωπες και οι Λαιστρηγόνες της εποχής μας, δηλαδή πραξικοπήματα, εμφύλιοι σπαραγμοί, εξοντωτικές πτήσεις των 22 ωρών, δεκάωρες διαφορές χρόνου, κροκόδειλος σουβλάκι και ένα σωρό άλλα τέτοια.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ΄ την αρχή.

REREVAKA NA KALOU KA DOKA NA TUI και ένα έμβλημα

Αυτό είναι το εθνικό μόττο των Φίτζι και σημαίνει «να φοβάσαι το Θεό και να σέβεσαι τη βασίλισσα». Τούτο το μόττο πλαισιώνει το παραδοσιακό τους έμβλημα που είναι μια μεγάλη ασπίδα μ΄ ένα λιοντάρι στην κορφή να κρατά στα νύχια του έναν καρπό. Πιο πάνω απ΄ αυτό έχει ζωγραφισμένο ένα πανέμορφη νησιώτικο κανώ. Στις τέσσερες πλευρές της η ασπίδα έχει ένα ζαχαροκάλαμο, έναν κοκοφοίνικα, ένα τσαμπί μπανάνες και το περιστέρι της ειρήνης.

Πάνω σε αυτό το πολύ όμορφο έμβλημα βρίσκεται συνθηματικά γραμμένη όλη η ιστορία και η φύση των νησιών και των κατοίκων της.

Προέλευση όλων των λαών των νησιών του Ειρηνικού είναι η Νοτιοανατολική Ασία. Οι φιτζιανοί έφτασαν σε τούτα τα νησιδάκια σε 3 δόσεις, αρχής γεννομένης από το 1600 π.χ. ΄Ηταν γεωργοί, ψαράδες και κτηνοτρόφοι. Το τελευταίο μεταναστευτικό κύμα έφτασε εδώ το 1800 μ.χ. από τη Μαλαισία.

Οι ντόπιοι ζούσαν μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες που τις όριζαν αυστηροί κανόνες.

΄Αρχοντας και γενικός δερβέναγας, με τεράστια προσωπική ισχύ, ήταν ο αρχηγός της φυλής. Ο φύλαρχος είχε το δικαίωμα να απαιτεί λύτρα από τους ηττημένους εχθρούς τους καθώς και πολλές ανθρωποθυσίες με θύματα φυσικά τους αιχμαλώτους.

Η θέση στην κοινωνική τάξη ήταν κληρονομική και περνούσε στα παιδιά και από τους δυο γονείς.
Η πολυγαμία ήταν επίσημη.

Το πολιτικό σκηνικό στα νησιά άλλαζε πολύ συχνά γιατί δεν υπήρχε ένας γενικός, ας πούμε «κεχαγιάς» στον οποίο να αναφέρονται οι μικρότεροι αρχηγοί. ΄Ετσι ο αρχηγός μιας φατρίας, μπορούσε να εμπλακεί σε πόλεμο με τον αρχηγό μιας άλλης, για ένα κομμάτι γης, ένα κανώ, μια γυναίκα.
Ο καννιβαλισμός ήταν στα Φίτζι μια πολύ συνηθισμένη πρακτική που ξεκίνησε κάμποσες εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού. Θεωρείτο ένας απόλυτα φυσιολογικός τρόπος ζωής. Οι φιτζιανοί έτρωγαν ανθρώπινο κρέας για λόγους θρησκευτικούς. Τα θύματά τους ήταν συνήθως αιχμάλωτοι από τους μεταξύ τους πολέμους και ήταν ο έσχατος εξευτελισμός για τον ηττημένο, και αιώνιο αίσχος για την οικογένεια του φαγωμένου!!!

΄Εκαναν και μακάβριο χιούμορ. Συνήθιζαν να κόβουν τη γλώσσα ή τα δάκτυλα των εχθρών, να τα μαγειρεύουν χωριστά και να τα προσφέρουν στους ίδιους τους ακρωτησιαρμένους, δίκην ντελικατέτσας, πριν τους βράσουν κι αυτούς ολόκληρους!!!

΄Ενα άλλο αστείο τους, ήταν να ταίζουν τους δύστυχους ιεραποστόλους ανθρώπινο κρέας και να τους το ανακοινώνουν ακριβώς πάνω στη... χώνεψη.

Εκτός από την ανθρωποφαγία έκαναν κι άλλες «χαρούλες» στους εχθρούς τους. Τους έθαβαν ζωντανούς μέσα στους λάκκους των πασσάλων, που πάνω τους έστηναν τα καινούρια τους σπίτια. (κόκορα εμείς στα θέμελα, εχθρό αυτοί στα παλούκια των σπιτιών τους.) Κρέμμαγαν τα παιδόπουλα των νικημένων γονιών ανάποδα από τα κατάρτια, στραγγάλιζαν τις γυναίκες πάνω στον τάφο του αρχηγού τους, για να μη.... βρίσκει βαρετή την επέκεινα ζωή του χωρίς θηλυκά!!!!!
Τέτοια κι άλλα παρόμοια συνέβαιναν εδώ πριν φτάσουν οι ιεραπόστολοι.

Ωστόσο αυτό άργησε να γίνει. Λευκοί έψαχναν πυρετωδώς για την TERRA AUSTRALIS INCOGNITA, (΄Αγνωστη Νότια Γη), που οι γεωγράφοι του 16ου και 17ου αιώνα ήξεραν από υπολογισμούς, ότι έπρεπε να υπάρχει κάπου στο νότο, για να εξισορροπεί τις γήινες μάζες του βορείου ημισφαιρίου.
Οι πρώτες αφίξεις λευκών εδώ ήταν μάλλον τυχαίες, γιατί κανείς δεν έψαχνε γι΄ αυτά τα νησιά. Πρώτος έφτασε ο Τάσμαν το 1642 από τον ΄Αγιο Μαυρίκιο, γυρεύοντας την Αυστραλία. Αντί γι΄ αυτήν βρήκε την Τασμανία και ύστερα τη Νέα Ζηλανδία, όπου τον κυνήγησαν οι οργισμένοι Μαορί. Για να μην κινδυνέψει περισσότερο ανηφόρισε προς τα δυτικά και έπεσε πάνω στα Φίτζι.

Ο Κουκ έφτασε πολύ αργότερα, το 1774 και το μόνο που είδε ήταν κάποιοι άνθρωποι στις παραλίες, που μόλις αντελήφθησαν το πλοίο εξαφανίστηκαν στο εσωτερικό.
Η έλευση του πλοιάρχου Μπλάι στα νησιά, στα 1789, ήταν το αποτέλεσμα της πολύ γνωστής μας από το σχετικό φιλμ ανταρσίας του Μπάουντυ.

Η πραγματική και συστηματική εξερεύνηση των νησιών έγινε από τον αμερικανό Wilkes, στα 1840, μισό αιώνα αργότερα από την περιπέτεια του πλοιάρχου Μπλάι. ΄Εφτασε εδώ με μερικούς άξιους θαλασσοπόρους, που τους συνόδευαν ζωολόγοι, βοτανολόγοι, γεωλόγοι, εθνολόγοι και ζωγράφοι. Τα συμπεράσματα των επιστημόνων ήταν απωθητικά. Βεβαίωσαν τον «πολιτισμένο» κόσμο πως αυτή η περιοχή, εκτός από τους αγρίους, διέθετε και εξαιρετικά επικίνδυνες αβαθείς κοραλλιογενείς ακτές, που πάνω τους τσακίζονταν τα πλοία και καλόν θα ήταν να αποφεύγεται γενικώς την περιοχή.

Θα τους άφηναν στην ησυχία τους, αν δεν ανακάλυπταν ότι στα Φίτζι υπήρχε αφθονία ξύλου, από το οποίο γίνονταν τα σαντάλια, είδος πολύ διαδεδομένο εκείνη την εποχή. ΄Ηταν ο περιώνυμος πυρετός του SANDAL WOOD, που αργότερα ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, από το πασίγνωστο αιθέριο έλαιο. Ο πρώτος.... σανταλοπυρετός κράτησε από το 1804 μέχρι και το 1810, αλλά ήταν αφορμή για συρροή ευρωπαίων τυχοδιωκτών στα νησιά.

Ανάμεσα σε αυτούς, ήταν και ένας σουηδός μισθοφόρος, ο mr Savage, που έκανε κάτι κολλεγιές με τους ντόπιους φυλάρχους και τους βοήθησε να βελτιώσουν την τέχνη του πολέμου. Ακόμα κρατά τη φήμη του.

Τελικά η «εξημέρωση» των φιτζιανών επιτεύχθηκε με τον χριστιανισμό, και τη συνδρομή των κατοίκων των γειτονικών νησιών Tonga, καθ΄ όσον εκεί ήταν πιο ήρεμοι οι άνθρωποι και πιο δεκτικοί στα «νέα» από τη δύση.

Στα Φίτζι οι φύλαρχοι μουλάρωσαν, γιατί είχαν υποψιαστεί ότι με τη νέα κατάσταση πραγμάτων θα έχαναν, παρά θα κέρδιζαν. Ο Τογκανός βασιλιάς έστειλε το ξαδελφάκι του στους πεισματάριδες γειτόνους τους και αποτέλεσμα ήταν άγριες σφαγές, καταστροφές τρομερές στο όνομα του χριστιανισμού και σχεδόν πλήρης διάλυση του φιτζιανού κατεστημένου.

Με τα πολλά οι φιτζιανοί πείστηκαν, αλλά ήταν πολύ φυσικό οι ξένοι ιεραπόστολοι να θεωρούνται παρείσακτοι, επικίνδυνοι και απαράδεκτοι.

΄Οποτε τους δινόταν η ευκαιρία τους τακτοποιούσαν, όπως έγινε στα 1867,με τον παπα-Baker, που είχε και το θράσσος να σουρλατσάρει στα ενδότερα του νησιού. Του την έστεισαν, του ρίχτηκαν και κατά το φιτζιανό έθιμο τον μαγείρεψαν. Και μια και ήταν, όχι μόνο λευκός, αλλά και έξέχουσα προσωπικότητα, μοίρασαν κοψίδια του σε όλα τα χωριά της περιοχής.

Οι πρώτοι λευκοί άποικοι των Φίτζι ήταν πειρατές, λαθρέμποροι και γενικώς κουμάσια διαφόρων ευρωπαϊκών κυρίως εθνοτήτων. Επισήμως ήταν εδώ Αμερικάνοι, Γάλλοι και ΄Αγγλοι.

΄Οταν όμως οι άποικοι άρχισαν να αγοράζουν και να καλλιεργούν γη, δημιουργήθηκε πρόβλημα εργατικών χεριών. Οι περήφανοι φιτζιανοί αρνούνταν πεισματικά να δουλέψουν στις φυτείες των λευκών. Η λύση στην έλλειψη δόθηκε με την εισαγωγή σκλάβων από τα νησιά του Σολομώντα και τις Νέες Εβρίδες. Επειδή τα χέρια και πάλι δεν έφταναν, ο άγγλος κυβερνήτης συνέστησε στους φυτειοκαλλιεργητές να φέρουν εργάτες από το άλλο προτεκτοράτο της αυτοκρατορίας, την Ινδία.

Και κάπου τότε, γύρω στα 1879, ξεκίνησε και το σημερινό τους μέγα και άλυτο πρόβλημα, η παρουσία των Ινδών που με τα χρόνια κατέληξαν να είναι η πλειοψηφία.
Τον Οκτώβριο του 1970 τα νησιά Φίτζι απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, αλλά όχι και τη ησυχία τους.
Με πραξικοπήματα προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνοι, Ινδοί και φιτζιανοί να καταλάβουν την εξουσία.
Σε ένα τέτοιο πραξικόπημα, πέσαμε κι εμείς το Σεπτέμβρη του ʽ87
....................................................

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Menia21]

Μπράβο Στέλλα!!! Καταπληκτικές οι ιστορικές πληροφορίες που μας δίνεις! Αναμένουμε και το στόρυ του ταξιδιού τώρα!!! (μιας και τα Φίτζι μου πέφτουν ολίγον τι μακριά και δαπανηρά για να τα επισκεφτώ..)

 

[go2dbeach]

Ανατριχιαστικα οσα περιγραφονται και αφορουν τους αγαπητους κατα τα αλλα Φιτζιανους .
Εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον να μαθουμε το πως ειδε τα νησια πριν 20 χρονια!
Ευχαριστουμε την κα Αδαμαντιδου που μοιραζεται μαζι μας τις αναμνησεις της , αλλα και τη Stella που δημοσιευει τα κειμενα.

 

[StellAnna]

Bula

Στα φιτζιανά bula σημαίνει πολλά και διάφορα. «Γειά σου», «τι κάνεις», «τι χαμπάρια», «στην υγεία σου», «καλώς όρισες» και μερικά άλλα παρόμοια.
Μονάχα που η άφιξή μας στα παραδεισένια αυτά νησιά, κάθε άλλο, παρά «μπούλα» ήταν. ΄Ενα φρέσκο, φρεσκότατο πραξικόπημα έστειλε στρατιώτες με καφέ φουστίτσες στο αεροδρόμιο της Νάντι, στο νησί Βιτιλέβου.
Τα νέα τα μάθαμε την ημέρα που κινούσαμε από τη Σιγκαπούρη για τη Νάντι, τη δεύτερη μεγάλη πόλη μετά τη Σούβα, την πρωτεύουσα, των Νησιών Φίτζι.
«Θα είναι το αεροδρόμιο ανοικτό?» αναρωτηθήκαμε περιδεείς.
Κανείς δεν ήξερε να μας πει στην Σιγκαπούρη. Θα μαθαίναμε το μέλλον του ταξιδιού μας στο Σίδνευ, ενδιάμεσο σταθμό, προς τα νησιά.
Το ξημέρωμα, με την προσγείωση, μάθαμε και τα ευχάριστα. Τα δρομολόγια προς τη Σούβα και τη Νάντι εκτελούνταν κανονικά και μάλιστα δίχως καθυστέρηση. Ανασάναμε ευτυχισμένοι και για να το γιορτάσουμε, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μικρό γύρο στην αυστραλιανή πρωτεύουσα, να την ξαναθυμηθούμε για λίγο.
Το μεσημέρι πετάξαμε στο νησί Βιτιλέβου –το μεγαλύτερο στα Φίτζι- και κατεβήκαμε στο αεροδρόμιο της Νάντι, ύστερα από πτήση τεσσάρων και μισής ωρών.
Ησυχία.
Κάπου κάπου οπλισμένοι στρατιώτες περνοδιάβαιναν μέσα κι έξω από το αεροδρόμιο, σκοπιές στέκονταν στις εισόδους, στρατιώτες παράστεκαν στους τελωνειακούς ελέγχους των διαβατηρίων.
Τίποτε άλλο.
Ούτε καν τις βαλίτσες δεν μας άνοιξαν. Είπαμε πως το ταξίδι μας δεν θα ΄χε άλλες περιπέτειες... είπαμε...
Είχε πια βραδιάσει
Στα νησιά αυτά του Ειρηνικού ήμασταν 10 ώρες μπροστά από την Ελλάδα και σε δύο μεσημβρινούς ακόμα –στις 180ο μοίρες δηλαδή της υδρογείου- θα αλλάζαμε μέρα, περνώντας τον Διεθνή Μεσημβρινό της ημέρας, όπως είναι γενικά γνωστός και ακόμα πιο γνωστός από τον «Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες» και τον Φιλέα Φογκ του Ιουλίου Βερν.
Φτάσαμε στο Regent of Fiji, το ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε για δύο νύκτες, πριν ξεκινήσουμε για την πενθήμερη κρουαζιέρα στο σύμπλεγμα των νησιών Γιασάουα.
Φτάσαμε και χαθήκαμε μέσα στη νύκτα, στη ζούγκλα του ξενοδοχείου, στα σκοτεινά και δεδαλώδη δρομάκια, στις μυρωδιές των λουλουδιών. Την άλλη μέρα πήραμε μια ιδέα τι σημαίνει επίγειος παράδεισος. Πρωινός περίπατος στο υγρό χορτάρι, κάτω από τα πανύψηλα δέντρα, δίπλα από τους ολοπόρφυρους διπλούς ιβίσκους με τη δροσιά της νύχτας να κρατούν τα φύλλα τους, τα πουλιά να οργιάζουν στο ξύπνημά τους και το νερό χλιαρό, πεντακάθαρο. Η ξεκούραση στον ίσκιο της κοκέττας φοινικιάς σου θυμίζει πως είσαι λίγο πιο κάτω από τον Ισημερινό και λίγο πιο πάνω από τον τροπικό του Αιγόκερω, στο ωραιότερο δηλαδή σημείο της υδρογείου.

 

[StellAnna]

Οι άνθρωποι των Φίτζι

Είχαμε δυο μέρες να μάθουμε για τους ανθρώπους των Φίτζι πριν ταξιδέψουμε
για μια εβδομάδα στα νησιά, πριν πλησιάσουμε την πραγματική ζωή τους.
Τα Φίτζι δεν μπόρεσαν να πρωτοτυπήσουν και να αποφύγουν τη μοίρα των πρώην αποικιών. Σήμερα μαστίζονται από φοβερή ανεργία, έχουν λειψή παιδία, κουτσή κοινωνική οργάνωση, εγκληματικότητα και φυσικά οικονομία βαθειά μπατικωμένη, κυρίως από τη φαγωμάρα ανάμεσα στους Ινδούς και τους αυτόχθονες που είναι πια μειοψηφία. Οι Ινδοί δεν είναι μια παθητική πλειοψηφία γιατί καπάτσοι όντες, κρατούν στα χέρια τους το μεγαλύτερο ποσοστό της οικονομίας.
΄Όμως, αν και οι Ινδοί αποτελούν την πλειοψηφία, εντούτοις η μειοψηφία των Φιτζιανών είναι αυτή που δίνει το χαρακτήρα στη χώρα. Ούτε που νοιώθεις την ανάγκη να ασχοληθείς με τους Ινδούς, που φαίνονται σαν τουρίστες, ξένοι κι άσχετοι με τον τόπο, καθ΄ όσον είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικοί από τους ντόπιους.
Οι Φιτζιανοί είναι ένα περίεργο κράμα Μελανησίων και Πολυνησίων. Και είναι «περίεργο» το κράμα γιατί οι δυο εθνότητες που εδώ ενώθηκαν, είναι μεταξύ τους διαμετρικά αντίθετες. Οι Μελανήσιοι είναι μαυριδεροί, κοντοί και με κατσαρά μαλλιά. Οι Πολυνήσιοι είναι πιο ανοιχτόχρωμοι, πανύψηλοι και με μαλλί πράσο. ΄Ετσι βλέπεις στα νησιά ανθρώπους διαφορετικής φυσικής διάπλασης. Στα νότια ψηλούς και λιγότερο μελαψούς και στα ορεινά μαυριδερούς και κοντόσωμους. Και οι δύο τύποι κουβαλούν διαφορετικές κουλτούρες τις οποίες θεωρούν φυσικό να διατηρούν ανέπαφες.
Ανεκτικοί, φιλόξενοι, γελαστοί, πανέξυπνοι, ειλικρινείς. Ράτσα αλλιώτικη, ξεχωριστή. Καταπλητικοί μουσικάντες, χορευτάδες, αγαπούν με πάθος τη γη τους και κρατούν ακέραιες τις παραδόσεις τους.
Στο Εθνολογικό Μουσείο της Σούβας τα χάνεις. Ανάμεσα στα εκθέματα, όσα τους άφησαν ναυτικοί και ιεραπόστολοι, εκείνα που τραβούν την προσοχή είναι όσα έχουν σχέση με το…. ανθρωποφαγικό παρελθόν των φιτζιανών. Οι φιτζιανοί δεν κάνουν τίποτε για να κρύψουν ή να… εξωραίσουν αυτό το παρελθόν. Και με μια αφέλεια θα έλεγα, δείχνουν στον αλαφιασμένο τουρίστα τα πολεμικά ρόπαλα με τα οποία διέλυαν τα κεφάλια των εχθρών. Τα τεράστια πηρούνια από ελεφαντοστού, ειδικά για τον ανθρώπινο με, με τα οποία σερβίριζαν τον αρχηγό τους. Τους δίσκους τους φτιαγμένους από φαρδύ κορμό δέντρου που πάνω τους τοποθετούσαν τα ψημένα ή βρασμένα, αναλόγως της ορέξεως, ανθρώπινα μέλη. Υπάρχουν ακόμα σκεύη μαγειρικής, ακόντια, κούπες από ελεφαντόδοντο, εργαλεία, πήλινα έργα τέχνης και ένα υπέροχο αντίγραφο παραδοσιακού κανώ.
Γενικά οι φιτζιανοί λατρεύουν τα νησιά τους και είναι περήφανοι για το αιματηρό παρελθόν τους. Το θεωρούν τόσο φυσικό ώστε πολύ άνετα κουβεντιάζουν γι΄ αυτό παρασύροντας έτσι κι εσένα, σε μια κατανόηση και αποδοχή του φρικαλέου σπορ, που ουδέποτε πριν φανταζόσουν ότι θα μπορούσες να αιστανθείς. Αν και η ιδέα σου φαίνεται αποκρουστική, παρ΄ όλα αυτά σε επηρεάζει τόσο πολύ ο τόπος και η γοητεία των κατοίκων του, ώστε να θεωρείς τον κανιβαλισμό…. ίδιον του περίεργου γεωγραφικού χώρου!!!!
Αύριο παίρναμε το καραβάκι για κρουαζιέρα στα νησιά. Πέντε μέρες στον παράδεισο, με λευκό πλήρωμα, όπως μας είχαν ενημερώσει από το γραφείο στην Ελλάδα. Ευτυχώς, γιατί, χωρίς να το θέλουμε, το μυαλό και η σκέψη μας ήταν καρφωμένη σ΄ εκείνη την πηρούνα του μουσείου.

 

[StellAnna]

Σαλαμάντα

Κάναμε τις τελευταίες μας πρωινές βόλτες και κινήσαμε κατά το λιμάνι, την ώρα ακριβώς που το καραβάκι μας έφευγε γεμάτο με τουρίστες και το πλήρωμά του να στέκεται στην πλώρη καμαρωτό ατσαλάκωτο και πάνλευκο.
Σε αντικατάσταση του χαμένου ονείρου, μας έδειξαν τη «Σαλαμάντα», που δεν μας γέμισε το μάτι. Λίγο παλιό, λίγο θλιβερό και με φιτζιανό μελαψό πλήρωμα. Για να μας χρυσώσουν το χάπι και να μας κλείσουν το στόμα, αποφάσισαν οι εταιρείες να πάρουμε το πλοίο «αγκαζέ» και να κάνουμε την κρουαζιέρα ιδιωτική μας υπόθεση.
Στην «Σαλαμάντα» ανεβήκαμε νωρίς το απόγευμα. Το βρήκαμε κατακάθαρο και τις καμπίνες μια σταλιά, σαν κλουβιά. Η βρύση του νιπτήρα έπρεπε να κρατιέται συνεχώς με το ένα χέρι για να τρέχει και το σιφόνι του ντους μετέτρεπε το μπάνιο σε λιμνοθάλασσα όταν το καράβι έγερνε κατά τη μεριά της αποχέτευσης.
Τα νησιά όμως μας περίμεναν και τίποτε δεν υπολογίζαμε.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα «κλουβιά» και πάντα με την αυτοκόλλητη ταυτότητα που μας κοτσάρισαν στο στήθος όταν μπαίναμε στο πλοίο, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα.
Μας περίμεναν κοκτέιλ και καναπεδάκια στην τραπεζαρία και δυο κιθάρες που έπαιζαν χαρούμενες μελωδίες. «Το κάνουν φαίνεται για την υποδοχή» σκεφτήκαμε σίγουροι ότι από την επομένη τα βράδια μας θα περνούσαν στο μουγκό και το ανιαρό.
Στις 8 καθίσαμε στο τραπέζι. ΄Αψογο και σβέλτο το σερβίρισμα. Και μετά σύραμε τα ποδάρια μας μέχρι τους καναπέδες του καταστρώματος απολαμβάνοντας τη σιωπή και το φεγγαρόφωτο. Ήμασταν αραγμένοι στ΄ ανοιχτά κάποιου νησιού και θα κινούσαμε με την αυγή.
Ψάχναμε να βρούμε τον Σταυρό του Νότου και να αναγνωρίσουμε τα σημάδια τ’ουρανού, όταν τέσσερες κιθάρες και τέσσερες φωνές βαρύτονων και μπάσων σκόρπισαν μελωδικές διαμαντόπετρες πάνω στα φεγγερά νερά.
Δεν καταλαβαίναμε τα λόγια, αλλά η τρυφερή όψη των φιτζανών τραγουδιστών δεν άφηνε καμμιά αμφιβολία πως τραγουδούσαν για ό,τι αγαπούσαν πιο πολύ…
Δεν προφτάσαμε να μελαγχολήσουμε και τα νοσταλγικά τραγούδια άλλαξαν χαβά. Τώρα τα φιτζιανά άσματα είχαν ρυθμό γοργό, χορευτικό. Ο Τζόε ο ύπαρχος, άρπαξε μία από μας και την έστρωσε στο χορό. Τρία βήματα μπρος και άλλα τρία κατά πίσω.
Σε λίγο το κατάστρωμα ήταν γεμάτο από χορευτάδες που γελούσαν, τσίριζαν, το απολάμβαναν, αλλά και απορούσαν «Μωρέ πού είμαστε και πώς περνάμε??»
Ο κάπταιν-Βάρα κάνει νόημα σε κάποιον, που παρατάει την κιθάρα και εξαφανίζεται με κάποιους άλλους στα ενδότερα. Σε λίγο έρχονται κουβαλώντας μια μεγάλη πήλινη λεκάνη γεμάτη ένα ασπρουδερό ζουμί. Με το μισό κέλυφος ενός κοκοκάρυδου ανακάτεψε με υπομονή το μείγμα. ΄Όταν θεώρησε πως ήταν πια έτοιμο, έβαλε τη λεκάνη ανάμεσα στην παρέα των συναδέλφων του και περίμενε. Κάποιος χτύπησε με το χέρι του 3 φορές την κιθάρα. Ο, ας πούμε, οινοχόος, γέμισε το μισό κοκοκάρυδο αμίλητος και του το προσέφερε. Εκείνος ήπιε μια μεγάλη γουλιά και ό,τι περίσσεψε το έριξε με μιαν απότομη κίνηση πίσω από την πλάτη του. Ακολούθησε κι άλλος, και μετά κάποιος άλλος.
«Μα τι κάνουν?» αναρωτηθήκαμε.
«Είναι γιακόνα. Το λέμε και κάβα και είναι το παραδοσιακό μας ποτό» μας εξήγησε ο… αρχικεραστής. «Αλκοολικό δεν είναι, είναι όμως διεγερτικό, όπως ο καφές ή το τσάι. Για τους φιτζιανούς δεν νοείται συγκέντρωση χαράς ή λύπης, για συζήτηση ή κοινωνική συναναστροφή, χωρίς γιακόνα»
Κοιτάζαμε με υποψία το γαλακτερό ζουμί.
«Από τι είναι φτιαγμένο?» ρωτήσαμε.
«Από ρίζες του ομώνυμου φυτού. Τις ξεραίνομε στον ήλιο, μετά τις κοπανίζουμε ώστε να γίνουν σκόνη, προσθέτουμε νερό και το ανακατεύουμε ώσπου να διαλυθεί τελείως. Αν θέλετε να δοκιμάσετε, το έθιμο είναι να χτυπήσετε 3 φορές τα χέρια.»
Κοιταχτήκαμε όλοι μας δίβουλοι. Κάποιος το αποφάσισε. Χτύπησε 3 φορές τα χέρια του και ήπιε τη γιακόνα. Είπα να δοκιμάσω κι εγώ και βάρεσα γενναία, παλαμάκια. Κατέβασα μια πολύ μικρή γουλιά. Περίεργα στυφό και ακαταλαβίστικα άνοστο το άτιμο…
Η κούραση της μέρας άρχισε να μας καταβάλλει.
΄Ένα τελευταίο τραγούδι και μια ματιά στο φεγγάρι που κόντευε να δύσει. Πήρα το δρόμο για το κλουβί μου.
«Αν μπήξεις μια βελόνα στην Λάρισα θα βγει στα Φίτζι» σκέφτηκα και γέλασα για το πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Μια βελόνα δρόμος….

 

[StellAnna]

Κεφαλοπνιγμοί στο Σάουαι-λάου

Το σύμπλεγμα των νησιών Γιασάουα θεωρείται το τυπικότερο δείγμα των νησιών του νοτίου Ειρηνικού. Μοιάζουν με ένα εκθαμβωτικό γιορντάνι από 20 περίπου σμαράγδια, δεμένα με διαμαντόπετρες. Κι αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου, αφού η «καρδιά τους» είναι καταπράσινη, και για φινίρισμα έχουν μια πάλλευκη, αστραφτερή αμμουδιά!!
Είναι τελείως παρθένα. Μερικά από αυτά κατοικούνται από 2.000 ψυχές που ζουν σε γραφικές αχυροκαλύβες πλάι στο νερό ή κάτω από πανύψηλους κοκοφοίνικες, μαγειρεύουν με τον πατροπαράδοτο τρόπο –το λόβο- και ελάχιστες φορές εγκαταλείπουν το νησί τους. Οι άλλες σμαραγδένιες χαντρούλες είναι ακατοίκητες, γοητευτικές μέσα στην παράξενη σιωπή τους.
Κύρια πηγή εισοδήματος είναι ο τουρισμός. Πουλούν στους ξένους χειροτεχνήματα από κοχύλια και «τάπα» και ετοιμάζουν παραδοσιακές γιορτές για χάρη τους.
Βρίσκονται 40 χλμ βορινά του λιμανιού της Λαουτόκα πάνω στο νησί Βιτι-Λέβου και εκτείνονται σε μια θαλάσσαι περιοχή 80 περίπου μιλίων προς τα βορειοανατολικά. Το πλησίασμά τους έχει ατέλειωτες παγίδες, μια και περιτριγυρίζονται από κοραλλιογενείς υφάλους, που κάνουν το ταξίδι δύσκολο και επικίνδυνο. Γι΄ αυτό άλλωστε τα πλοία σταματούν μεσοπέλαγα μόλις πέσει η νύκτα και κινούν πάλι με την ανατολή. Για να μπεις στο σύμπλεγμα των νησιών, υπάρχει τελικά μία και μοναδική δίοδος, το κανάλι. Είναι το ίδιο ιστορικό πέρασμα του σκληροτράχηλου αλλά και ταλαιπωρημένου Κάπταιν Μπλάι, του Μπάουντι.
Ο δικός μας κάπταιν-Βάρα, σαν άλλος κάπταιν Μπλάι, άρχισε τις εντολές πρωί πρωί.
«Στολή εκστρατείας!!! Μαγιό, σαγιονάρες, παρέο, γυλιά ηλίου, καπέλλα, αντηλιακά, πετσέτες και διάθεση Ροβινσώνων και…. πάμε» βροντοφώνησε.
Πήραμε το βαρκάκι και οδεύσαμε προς ένα μικροσκοπικό ακατοίκητο νησιδάκι, με το τραγουδιστό όνομα Σάουαι-λάου.
Πρώτη έκπληξη η επίσκεψη των ομώνυμων υποθαλάσσιων σπηλαίων.
Μα για να πάμε στα υπόγεια, έπρεπε να ανέβουμε στα ύψη.
Αγκομαχώντας σκαρφαλώσαμε στην κορφή και σταματήσαμε σ΄ έναν βράχο, μ΄ ένα μαύρο άνοιγμα στη μέση. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα απότομα υγρά σκαλιά που έφταναν και σταματούσαν σε μια στρογγυλή μισοσκότεινη λίμνη. Από το άνοιγμα της εισόδου και από μια σχισμή του πέτρινου όγκου έμπαινε κάποιο φως που κάπως γλύκαινε τούτο το σπήλαιο. Ωστόσο, το σκούρο νερό με το άγνωστο βάθος, δεν έμοιαζε καθόλου φιλόξενο.
Τρεις τέσσερις φιτζιανοί του πληρώματος βούτηξαν στο νερό, ενθαρρύνοντας κι εμάς να τους μιμηθούμε. Εύκολο ήταν? Σταθήκαμε στο τελευταίο σκαλοπάτι και τους κοιτούσαμε σκεπτικοί, να τσαλαβουτούν στο νερό πανευτυχείς. Δυο τολμηροί δικοί μας και δη γυναίκες, τόλμησαν και βούτηξαν.
«Πολύ ωραίο!!! Παγωμένο, αλλά πολύ ωραίο» φώναζαν και μας καλούσαν να ακολουθήσουμε.
ʽ Ενας ένας ακολούθησε. Τελευταία εγώ. Σταυροκοπήθηκα και έπεσα.
Θαύμα!!! ΄Ηταν θαύμα!!! Δροσερά, σκιερά με κάποιες ηλιακτίδες να πέφτουν σε μια μεριά του σπηλαίου.
Ο Τζόε άλλαξε το σκηνικό.
«Πάμε να περάσουμε όλοι σιγά σιγά από τούτη τη χαμηλή τρύπα, στο πλαινό σπήλαιο. Προσέξτε !!! είναι θεοσκότεινο!!!»
Ανατριχιάσαμε. Νεροφίδες ήμασταν για να περάσουμε από ένα ανύπαρκτο πέρασμα?
Ο Τζόε στηριζόμενος σε μια προεξοχή του βράχου, κατέβαζε τα κεφάλια των κολυμβητών όσο το δυνατόν χαμηλότερα, προστατεύοντάς τα με το χέρι του, για να μην ανοίξουν σαν καρπούζια. Διαπίστωσα με αγαλλίαση πως ίσα ίσα χωρούσε ένα κεφάλι να περάσει, με το σαγόνι να ακουμπάει στο νερό και την κορφή να απέχει 3 πόντους από την πέτρα.
΄Ενας ένας που περνούσε, καλούσε προσκλητήριο
«Φρόσω?»
«Είμαι μέσα»
«Βαγγέλη?»
«Εδώ, εδώ!!»
Τσαλαβουτούσαμε στο κρύο και το σκοτάδι.
Δυο φανάρια έστειλαν το κιτρινωπό φως στο χώρο. Είδαμε ότι είμαστε όλοι στο κέντρο και στριφογυρίζαμε. Λίγο πιο πέρα έπλεε μια εξέδρα. Κρεμαστήκαμε από τις πλευρές της, ξαναβρίσκοντας την αναπνοή μας.
Σ΄ αυτό το νησί, σε τούτη της σπηλιά έκρυψε ένας νεαρός φύλαρχος την αγαπημένη του. Εδώ ερχόταν καθημερινά φορτωμένος τρόφιμα και δώρα και έσμιγε με το κορίτσι. Μέχρι κάποια μέρα δραπέτευσαν σε κάποιο άλλο νησί και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλλίτερα….
Με τον ίδιο κεφαλοπνικτικό τρόπο γυρίσαμε στο φως της παραλίας. ΄Ενοιωσα ασφαλής, αλλά και περήφανη που δεν κιότεψα.
Τώρα πάμε γι΄ άλλα.

 

[xenos]

Καταπληκτικη ιστορια που ελειπε απο το site.
Stella..... δεν ρωτας την Κα Αδαμαντιδου αν θα ηθελε να μεινει μονιμα εκει περα,αν και ειδε και εζησε πραγματα και καταστασεις δυσκολες,εκεινο τον καιρο.

Ενα μεγαλο,μεγαλο ευχαριστω και στις δυο.

 

[tania]

Πράγματι καταπληκτική ιστορία που διαβάζουμε για πρώτη φορά στο travelstories. Δεν θα πω τίποτα άλλο όμως. Θα πω στην αντιπρόσωπό μου να σας γράψει τα υπόλοιπα.

 

[StellAnna]

Δεν θα πω τίποτα άλλο όμως. Θα πω στην αντιπρόσωπό μου να σας γράψει τα υπόλοιπα.

Tania, η κα Αδαμαντίδου δεν είναι τόσο εξοικειωμένη με τις νέες τεχνολογίες, γι΄ αυτό και δεν είναι ακόμα κοντά μας, δια ζώσης. Είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό η αντιπρόσωπος δεν θα χρειάζεται, καθ΄ όσον η ίδια θα είναι κοντά μας, για να επικοινωνεί μαζί μας, έστω και με λίγη βοήθεια όλων μας, που πιστεύω ότι θα την δώσουμε απλώχερα.

 

[StellAnna]

Σαν Ροβινσώνες πολυτελείας και η ανακομιδή του λόβο

Είμασταν σην περιοχή Ναμπουκέρου, στο νοτιά και τώρα κινήσαμε για το νησί Γιασάουα. Είναι το βορεινότερο αλλά και το μεγαλύτερο του συμπλέγματος, γι΄ αυτό και έδωσε σε αυτό το όνομά του.
Η αμμουδιά του πάλλευκη και το νερό... αυτό το νερό!!! Πώς να σας το περιγράψω? Πώς να σας ονοματίσω τις απίθανες αποχρώσεις του μπλε, του γαλανού, του πράσινου, του τυρκουάζ, του μενεξελί? Πώς να συνθέσω μια χρωματική εικόνα ανεπανάληπτης ομορφιάς? Και είναι οδυνηρό πολύ να ΄χεις μπροστά σου ένα οπτικό θαύμα και να αδυνατείς να το περιγράψεις.
Θαρρείς πως εδώ ο Δημιουργός δυναμιτίζει το φως. Το νερό έχει μια τέτοια διαύγεια που βλέπεις τις λεπτομέρειες του βυθού σαν να τον είχες στην παλάμη σου. Αυτό το νερό λατρεύουν τα κοράλλια και έχουν οργιάσει δημιουργώντας έναν υποθαλάσσιο κήπο.
Μουλιάζαμε στο νερό με τις ώρες, αποκλείοντας ακόμα και την ιδέα να εγκαταλείψουμε τον γαλάζιο παράδεισό μας.
Βλέπαμε το βαρκάκι μας να κάνει καμμιά δεκαριά διαδρομές πλοίο/παραλία κι όλο ξεφόρτωνε κιβώτια εκεί, πίσω από τους κοκοφοίνικες.
Ο Λουκ ο αχιμάγειρος μας θυμίζει την πείνα μας, σε άψογα ελληνικά!!!
Μαζεύουμε τα πράγματά μας, λες και ποιος θα μας τα έπαιρνε!!! Και κάνουμε κατά κοκοφοίνικα μεριά.
Στο πουθενά στήθηκε η χλιδή.
Κάτω από την μακρόστενη ψάθα που τη στήριζαν τέσσερις πρόχειροι στύλοι, σ΄ ένα μακρύ τραπέζι απλώνονταν φαγητά και σαλάτες, όλα στολισμένα με κατακόκκινους ιβίσκους.
«Παναγιά Παρθένα!!! Σαν Ροβινσώνες πολυτελείας είμαστε» ψιθυρίζω και κάθομαι να γευτώ το πιο παράξενο γεύμα της ζωής μου, στην παραλία ενός έρημου (ήταν άραγε?) νησιού του νότιου Ειρηνικού. Τσιμπάτε με, μπας και ξυπνήσω!!!!
Μετά το φαγητό βαλθήκαμε να εξερευνήσουμε το νησί, μη τολμώντας ωστόσο να πολυαπομακρυνθούμε από την παραλία. Κανείς δεν μας τρόμαξε ποτέ. Αλλά....
Κάποιοι πήγαμε με τα πόδια στο απέναντι νησάκι, επωφελούμενοι από το φυρονεριά.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το σύμπλεγμα των νησιών Γιασάουα είναι μια τυπική ατόλλη, μια αποικία δηλαδή κοραλλιών, στα οποία εμείς εδώ περπατάμε και πέρα στις Μαλβίδες, στον Ινδικό ωκεανό κυκλοφορούν επάνω τους με αυτοκίνητα.
΄Ενα νέο προκλητήριο μας καλεί να παρακολουθήσουμε την προετοιμασία του λόβο.
Το λόβο τό πρωτόδα στη Μπόρα-Μπόρα της Πολυνησίας. Και λόβο εστί λάκκος ξέρηχος στην άμμο της παραλίας, στρωμένος με καυτές πέτρες σκεπασμένες με φοινικόφυλλα, όπου τοποθετούνται ταψιά και κατσαρόλια με ψαρικά, κρεατικά και ζαρζαβατικά. Αυτά σκεπάζονται πάλι με φοινικόφυλλα και καυτές πέτρες και όλα μαζί καλύπτοναι από χοντρό καραβόπανο, κουκουλωμένο με μπόλικη άμμο. Τα υπόλοιπα αναλαμβάνει ο καυτός ήλιος του ισημερινού και, μέσα σε 7-8 ώρες το παραχωμένο φαγητό γίνεται λουκούμι.
΄Ολοι χαζέψαμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, αλλά είμασταν σίγουροι ότι πολύ πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η διαδικασία της... ανακομιδής.
Αφήσαμε κατά μέρος τα μαθήματα προς τα καλά παιδιά, και ριχτήκαμε ξανά στο κολύμπι πάνω ακριβώς στη χώνεψη.
Αν είναι να πεθάνει κανείς έτσι, ας το κάνει σε μιαν ατόλλη στον τροπικό του Αιγόκερω!!!
Το απόγευμα το σκαφάκι περιμάζεψε τους Ροβινσώνες. Προορισμός μας ένα κατοικημένο νησί, για να δούμε τους οικισμούς.
Μας υποδέχθηκε μια λαλίστατη φιτζιανή, στη Μεθοδιστική εκκλησιά της κοινότητας, που αποτελεί και το τον «ομφαλό» σε κάθε χωριό. Μας εξήγησε τον καθημερινό τρόπο ζωής τους και ακολούθησε μια γύρα στον μικρό οικισμό. Σπίτια λιγοστά, καμωμένα από υλικά που έβρισκαν γύρω τους. Κορμούς δέντρων και χορτάρια. Τα έπιπλα μόνο τα απαραίτητα. ΄Ενα κρεββάτι, σκαμνιά και ένα σκοινί για να κρεμούν τα ρούχα τους, ελλείψει ντουλάπας.Στη μέση μια ανοικτή εστία φωτιάς κι έξω από την πόρτα ένας λάκκος για το λόβο της κάθε οικογένειας.
Παντού διάσπαρτες ολάνθιστες βοκαμβίλιες, ιβρίσκοι, κρότονες και δυσθεώρατα φοινικόδεντρα
Το νερό από πηγάδι. Γλυφό.
Οι γεροντότεροι στέκουν στα κατώφλια των καλυβιών τους και ρεμβάζουν καπνίζοντας. Παρακολουθούν από μακρυά τη γύρα μας.
Το χωριό είχε ησυχία. Οι άντρες δεν είχαν επιστρέψει από τις δουλειές τους και τα γυναικόπαιδα μας περίμεναν στην παραλία.
Είχαν στήσει πολύχρωμο παζάρι. Οι γυναίκες –που είχαν συναιτεριστεί- πουλούν τα δεκάδες χειροτεχνήματά τους σε τιμές αυστηρά ενιαίες, επ΄ ουδενί διαπραγματεύσιμες.
΄Οσα παζάρια άρχισαν, έπεσαν στο βρόντο.
Στο πλοίο μας περιμένει ο Ατού με καφέ και κέικ μπανάνας. Σε λίγο 3 φιτζιανοί πιάνουν θέση με τις κιθάρες τους απέναντι στον ήλιο και τραγουδούν το τέλος της ημέρας.
Εικόνες και ήχοι των τροπικών του Καρκίνου και του Αιγόκερω, νοσταλγικοί, ερωτικοί Εδώ έρχεσαι αισθηματικά μονάχος και φεύγεις ερωτευμένος. Αποκλείεται να μην την πάθεις.... αποκλειεται σας λέω..
Οι βάρκες ξανάπιασαν δουλειά
Μέσα στη νύχτα προευόμαστε πάλι προς το νησί Γιασάουα. Κάποιες λάμπες θυέλλης ήδη λαμπυρίζουν. Η ατμόσφαιρα δροσερή και μυρουδιαστή.
Ο κάπταιν-Βάρα μας περίμενε στην ακτή με φορεμένα τα ντόπια ρούχα του. ΄Ενα μακρύ γαλάζιο σάρονγκ δεμένο γύρω από τη μέση, κι ένα ομοίομορφο πουκάμισο. Δίπλα του ένα κουλελέλι, το μουσικό αυτό όργανο που είναι πού συνηθισμένο στα νησιά του Ειρηνικού.
Στους δίσκους υπάρχουν ήδη κοκτέιλς και μεζεδάκια και η ομήγυρις ετοιμάζεται για την τυμβωρυχία. Το μισό πλήρωμα με φτυάρια απομακρύνει προσεκτικά την άμμο και το άλλο μισό παίζει και τραγουδά σκοπούς χαρούμενους. Σε λίγο καπνός και μοσχοβολιές ψητών γεμίζουν τον τόπο.
Η ανακομιδή του λόβο, έγινε επιτυχώς και πεντανόστιμα.
Φάγαμε το σύμπαν, τραγουδήσαμε στα φιτζιανά, κι εμείς δεν ξέρουμε τι, χορέψαμε και γραμμή πάλι κατά το πλοίο.
Αύριο το πρωί έχει μάθημα.

 

[StellAnna]

Καταπληκτικη ιστορια που ελειπε απο το site.
Stella..... δεν ρωτας την Κα Αδαμαντιδου αν θα ηθελε να μεινει μονιμα εκει περα,αν και ειδε και εζησε πραγματα και καταστασεις δυσκολες,εκεινο τον καιρο.

Ενα μεγαλο,μεγαλο ευχαριστω και στις δυο.

Σε λίγο καιρό θα τη ρωτάτε μόνοι σας, αφού θα είναι κοντά μας, ως μέλος.
Εγώ εκείνο που ξέρω είναι ότι χαρακτηρίζει αυτό το ταξίδι της, ως το πιο όμορφο στη ζωή της.