Extreme καταστασεις που εχουμε βιωσει σε ταξιδια με τα τεκνα μας.

[damasta]

καμια φορα κιεκεινη τη στιγμη
πασχα στο χωριο.εχουν αφησει παπιες στο λιμανακι εκει κοντα και παμε με τα παιδια να τους ριξουμε ψωμακια.η μικρη 5 χρονων τοτε βιαζεται να τα ριξει ολα εκεινη .μπερδευται στα σκοινια απο τις ψαροβαρκες κι αρχιζει να βουλιαζει στο νερο θωρωντας μας να μην μπορουμε να σταματησουμε τα γελια.ειναι πια 13 κι ακομα θυμωνει στην αναφορα του περιστατικου.

 

[Evapar]

Ο απόλυτος εφιάλτης είναι τα ελάχιστα δευτερόλεπτα ή, ακόμη χειρότερα, λεπτά που συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου δεν είναι δίπλα σου! Το βίωσα πέρυσι το καλοκαίρι και δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Το μαρτύριο έλαβε χώρα Camp Nou στη Βαρκελώνη. Στην multimedia αίθουσα, αρκετά σκοτεινή όπως θα δείτε στη φωτό, ο άντρας μου με το μεγαλύτερο γιο μας προχώρησαν πιο γρήγορα κι εγώ με την ξαδέρφη μου περιμέναμε τον μικρό να δει όλες τις φωτο των ποδοσφαιριστών. Ανάθεμα την ώρα! Αφού αποφασίζει ο μικρός ότι τελείωσε, ξεκινάει να βγει στο διάδρομο για την επόμενη αίθουσα. Μπροστά ο μικρός, πίσω του εμείς, ούτε δύο μέτρα. Στρίβει αριστερά ο μικρός και με το που στρίβουμε κι εμείς (μιλάμε για δευτερόλεπτα), ο μικρός εξαφανίστηκε! Κοιτάω γύρω γύρω τίποτα, τρέχω μπροστά μήπως ο μικρός έτρεξε προς το μπαμπά του, τίποτα. Αν μας έπαιρνε κάποιος βίντεο θα έβλεπε ξαφνικά 4 ροδαλά πρόσωπα να γίνονται άσπρα εν ριπή οφθαλμού! Χωριζόμαστε λοιπόν προς αναζήτηση του μικρού. Δεν ήταν δυνατόν να έχει απομακρυνθεί μέσα δε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Εγώ πήγα αμέσως στο φύλακα που βρισκόταν στην είσοδο του ορόφου, έδωσα περιγραφή και όνομα για να ειδοποιήσει μέσω της ενδοεπικοινωνίας την ασφάλεια. Ο μεγάλος μου γιος προχώρησε στις επόμενες αίθουσες, ο άντρας μου και η ξαδέρφη μου έψαχναν στον όροφο που βρισκόμασταν. Ολο αυτό δεν πρέπει να κράτησε πάνω από 10 λεπτά αλλά μας φάνηκαν αιώνας. Οπως καταλαβαίνετε, για να τα περιγράφω τόσο γλαφυρά, ο μικρός μετά από λίγο βρέθηκε. Είχε γυρίσει τρέχοντας στην αίθουσα με τα multimedia, κόλλησε σε μια οθόνη σε μια γωνία και δεν είδε που μπήκαμε να τον αναζητήσουμε. Βλέπετε δεν ήταν και λίγος ο κόσμος που κυκλοφορούσε. Ευτυχώς τέλος καλό! Απλά μη μου ξαναμιλήσει άνθρωπος για Μπαρτσελόνα και Camp Nou. Εχω γίνει πλέον Ρεάλ...

 

[mariagl]

Ο απόλυτος εφιάλτης είναι τα ελάχιστα δευτερόλεπτα ή, ακόμη χειρότερα, λεπτά που συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου δεν είναι δίπλα σου! Το βίωσα πέρυσι το καλοκαίρι και δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Το μαρτύριο έλαβε χώρα Camp Nou στη Βαρκελώνη. Στην multimedia αίθουσα, αρκετά σκοτεινή όπως θα δείτε στη φωτό, ο άντρας μου με το μεγαλύτερο γιο μας προχώρησαν πιο γρήγορα κι εγώ με την ξαδέρφη μου περιμέναμε τον μικρό να δει όλες τις φωτο των ποδοσφαιριστών. Ανάθεμα την ώρα! Αφού αποφασίζει ο μικρός ότι τελείωσε, ξεκινάει να βγει στο διάδρομο για την επόμενη αίθουσα. Μπροστά ο μικρός, πίσω του εμείς, ούτε δύο μέτρα. Στρίβει αριστερά ο μικρός και με το που στρίβουμε κι εμείς (μιλάμε για δευτερόλεπτα), ο μικρός εξαφανίστηκε! Κοιτάω γύρω γύρω τίποτα, τρέχω μπροστά μήπως ο μικρός έτρεξε προς το μπαμπά του, τίποτα. Αν μας έπαιρνε κάποιος βίντεο θα έβλεπε ξαφνικά 4 ροδαλά πρόσωπα να γίνονται άσπρα εν ριπή οφθαλμού! Χωριζόμαστε λοιπόν προς αναζήτηση του μικρού. Δεν ήταν δυνατόν να έχει απομακρυνθεί μέσα δε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Εγώ πήγα αμέσως στο φύλακα που βρισκόταν στην είσοδο του ορόφου, έδωσα περιγραφή και όνομα για να ειδοποιήσει μέσω της ενδοεπικοινωνίας την ασφάλεια. Ο μεγάλος μου γιος προχώρησε στις επόμενες αίθουσες, ο άντρας μου και η ξαδέρφη μου έψαχναν στον όροφο που βρισκόμασταν. Ολο αυτό δεν πρέπει να κράτησε πάνω από 10 λεπτά αλλά μας φάνηκαν αιώνας. Οπως καταλαβαίνετε, για να τα περιγράφω τόσο γλαφυρά, ο μικρός μετά από λίγο βρέθηκε. Είχε γυρίσει τρέχοντας στην αίθουσα με τα multimedia, κόλλησε σε μια οθόνη σε μια γωνία και δεν είδε που μπήκαμε να τον αναζητήσουμε. Βλέπετε δεν ήταν και λίγος ο κόσμος που κυκλοφορούσε. Ευτυχώς τέλος καλό! Απλά μη μου ξαναμιλήσει άνθρωπος για Μπαρτσελόνα και Camp Nou. Εχω γίνει πλέον Ρεάλ...

Γι' αυτό σε μερη με πολύ κοσμο την εχω την μικρή με το λουρακι και ας με κοροιδευουν μερικοι μερικοι... και ουτε αυτο ειναι 100% ασφαλες. Ευχομαι καμμια μαμα να μην νιωσει το συναισθημα που ενιωσες εσυ, και εγω στον μεγαλο μου γιο μια φορα σε ενα καταστημα.

 

[damasta]

Γι' αυτό σε μερη με πολύ κοσμο την εχω την μικρή με το λουρακι και ας με κοροιδευουν μερικοι μερικοι... και ουτε αυτο ειναι 100% ασφαλες. Ευχομαι καμμια μαμα να μην νιωσει το συναισθημα που ενιωσες εσυ, και εγω στον μεγαλο μου γιο μια φορα σε ενα καταστημα.

....σε καταστημα με 2-3 πελατες??? ομοιοπαθης

 

[michalism1]

Ο γιος μας σχεδόν 5 τώρα τρελαίνετε για ταξίδια με αεροπλάνα και δεν μπορεί ούτε 10 λεπτά σε αμάξι.
1-Σιγκαπούρη 3ων ετών έξω από το αεροδρόμιο αρχίζει να τρέχει ξαφνικά προς το δρόμο για να παίξουμε κυνηγητό!! μεγάλη παρέα (16 άτομα) να βλέπουμε το παιδί να τρέχει γελώντας προς το δρόμο και από την άλλη να έχετε ένα ταξί. Από τις φωνές μας σταμάτησε ο άνθρωπος ευτυχώς και ο μικρός βρέθηκε τιμωρία επάνω στο καροτσάκι με τις βαλίτσες. Ακόμη το θυμάται και όταν είμαστε σε μέρη με πολύ κόσμο φροντίζω να του το θυμίζω και εγώ
2-14 ημέρες στο Bali κάθε μέρα κολυμπούσε πολλές ώρες! 4 ετών και μάθαμε βουτιές και μακροβούτια στην πισίνα. Προσπάθησε να μάθει και τη μητέρα του να μην κρατά τη μύτη της κάτω από το νερό αλλά παραλίγο να μας πνιγεί η μαμά. Αυτό που θυμάμαι έντονα σε αυτές τις διακοπές είναι ότι λόγο κούρασης κοιμότανε 7-8 η ώρα το απόγευμα και κάθε πρωί στις 6 άκουγα μια φωνούλα να λέει: μπαμπά πάμε για βουτιές? Και σας μπαμπάς ακολουθούσα στις 6 το πρωί το μικρό για βουτιές. Καφέ στις 9 μπορούσα να πιω όταν ξυπνούσαν και οι υπόλοιποι οπότε και αλλάζαμε βάρδια στην πισίνα!!!!!

Σε 2 μήνες πετάμε για Orlando και ήδη συζητάμε πως θα είναι η πτήση με το Α380 και τι παιχνίδια θα παίζουμε στο αεροπλάνο!!!! Η δε μαμά κάνει κουράγιο με τους παλαβούς που έμπλεξε χε χε

 

[dreamer]

Eίναι σχετικά μεγάλα πια τα παιδιά μας, αλλά ταξιδεύουν μαζί μας εντός και εκτός, από μηνών. Επειδή είναι και 2, και τα χρόνια πολλά, παραθέτω αυτά που θυμάμαι, αναφορικά:
1) Υιός: 10 μηνών σε μπάνγκαλοου, έχουμε δεινοπαθήσει να φορτώσουμε σα μουλάρι το μικρό μας σταρλετάκι τότε (σε σημείο που δεν έβγαινε από το πάρκινγκ καθ'ύψος) με πάρκα, παρκοκρέββατα, καρότσια στράτες κλπ. κλπ. Τα 3 πρώτα βράδυα δεν κλείσαμε μάτι και φάγαμε ήττα από τη συνεχόμενη γκρίνια ολημερίς, για να διαπιστώσουμε οτι απλά ήθελε δικό του κρεββάτι κανονικό.
2) Κόρη: έγκυος εγώ στο μικρό, εκείνη 2 ετών και πείσμα ανείπωτο να κάνει μπάνιο στη θάλασσα ΜΟΝΟ ξαπλωτή στην κοιλιά μου.
3) Λιτόχωρο, με τη μικρή 3 και κάτι. Τη χάσαμε -κι εμείς φυσικά- για μισή ολόκληρη ώρα, σε σημείο που όταν πια τη βρήκαμε να παίζει κάτω από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο με νεογέννητα γατάκια, λιποθύμησα εγώ και άντε να με συνεφέρουν
4) Κόρη 1 έτους στην Κνωσσό, έχει πάρει καταπληκτική όρθια στάση με τουρλωτό πωπό (φαντάζεστε οι γνωρίζοντες) για να κάνει κακάκια, μπροστά από εκπληκτική τοιχογραφία........οι τουρίστες απαθανάτιζαν ασύστολα!
5) Υιός στο Παρίσι: 3η μόλις μέρα, ξημερώνεται (περί τις 5.00) με 40 πυρετό, παθαίνω εγώ πλάκα, εκείνος να μονολογεί "είμαι περδίκι", για να μη χάσει τη Ντίσνευλαντ. Τον πλακώνω με ό,τι είχα και δεν είχα, αλωνίζουμε Ντίσνευ και υπόλοιπο Παρίσι για 4 ακόμα μέρες, επιστρέφουμε στην Ελλάδα και ξημερώνομαι πρωτοχρονιά στο Ιατρικό, με λαρυγγίτιδα, Αμυγδαλίτιδα και όλα τα -ίτιδα
6) Κόρη στη Βιέννη: Ξημερώνεται (2η μέρα εκείνη) με ένα γλυκύτατο 40άρι πυρετό στη Βιέννη. Αλλάζω μοτίβο, κατευθύνομαι στο Φαρμακείο οπου δε μου δίνουν ούτε Βιταμίνη και με στέλνουν αδιάβαστη στο κοντινότερο "Παίδων". Εκεί, ο γιατρός δε μίλαγε καλά Αγγλικά και αποφασίζει η Σοφία να του μιλήσει Γερμανικά. Συνενοηθήκανε υπέροχα αλλά εμείς δε μάθαμε ποτέ λεπτομέρειες της συνομιλίας. Πάντως είχε στρεπτόκοκκο στο ανώτερο αναπνευστικό και με μια ΦΟΒΕΡΗ αντιβίωση συνήλθε σε dt, απολαύσαμε τη Βιέννη με πολύυυυυ ποδαρόδρομο και τσακώσαμε και την παρατήρηση του γιατρού "να επισκέπτεστε τη χώρα μας καλοκαίρι"

Και πολλά πολλά ακόμα.........Υπέροχα τα ταξίδια με τα παιδιά!!!!!!!!!!

 

[Kate237]

Μάρτιος 2009 - Φουτζέιρα - Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα :

Από το πρωί έβρεχε, αλλά δεν το είχα φανταστεί έτσι ακριβώς. Μέχρι το απόγευμα έριχνε νερό με τους κουβάδες.
Ομπρέλες;;; Τι να σου κάνουν και οι ομπρέλες όταν το νερό κάνει γκελ στην άσφαλτο για το σπίτι και βρέχεσαι μέχρι το γόνατο.
Αλλά και πάλι ήταν μια απλή δυνατή βροχή.
Όταν κατά τις 2.00 πμ άρχισε η κυρίως ψυχαγωγία : Συνεχίζοντας να βρέχει, ξεκινάει και ο αέρας. Αλλά ακουγόταν ότι δεν είναι ο συνηθισμένος αέρας. Είχε μια φόρα, που δεν τη συνηθίσαμε στην Ελλάδα και με ξένιζε, αλλά ήμουν στο σπίτι κι το 3ών μηνών μωρό μου συνέχιζε να κοιμάται, παρά τον πολύ πολύ δυνατό θόρυβο.
Κατά τις 3.00 πμ αρχίζει να πέφτει ΤΟ χαλάζι.
Στα καλά καθούμενα, εκεί που είχαμε όλη μέρα τα κλιματιστικά αναμμένα μπας και δρόσιζε λιγάκι, πέφτει ένα χαλάζι σαν καρύδι. Δυναμώνει κι ο αέρας, γίνονται όλα πάρα πολύ έντονα.
Ο γιός μου ξυπνά.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν είναι και τόσο φυσιολογικό, αλλά δεν μπορώ να πω τι, αφού δεν έχω πείρα από τα καιρικά φαινόμενα της Φουτζέιρα.
Εκείνη την ώρα ξεσπάει μια καταιγίδα που δεν έχω ξαναζήσει. Φυσικά, είναι έτοιμος για κλάματα.
Τον βουτάω και φωνάζω στον άντρα μου, που φυσικά ξύπνησε, να κλείσει όλες τις πρίζες και ότι είχαμε στο ρεύμα.
Οι φωνές που έβαλα ήταν για να ακουστώ αφού με τόσο θόρυβο που είχε, δεν άκουγες τίποτα παρά μόνο χαλάζι και αέρα.
Τότε γίνεται κι ένα τσαφ και πέφτει το ρεύμα. Σε όλο τον οικισμό.
Πίσσα σκοτάδι και είχα μόνο ήχο. Να κρατάω το μωρό αγκαλιά που όσο το έβλεπα πριν κοπεί το ρεύμα, είχε ανοίξει τα μάτια.
Τον κρατάω σφιχτά, τον φιλάω και του μιλάω στο αυτί μαλακά για να μην φοβηθεί.
Τρέχει ο άντρας μου στα τυφλά να κλείσει ότι ήταν στο ρεύμα και να ανάψει ένα κερί που είχαμε στο σαλόνι. Βροχή από πάνω, με τις ντάνες!!!!
Κι εκεί ακριβώς, έρχεται το κούνημα....
Στα τυφλά τελείως αρχίζουμε να κουνιόμαστε μαζί με το λυώμενο και να μας πυροβολεί η βροχή και το χαλάζι από πάνω. Πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι και κάνω ένα πλάτς..... το πατάκι δίπλα από το κρεβάτι..... μούσκεμα!!!
Το σπίτι άρχισε να μπάζει νερά σε διάφορα σημεία. Αφού ανάβουμε το κερί, σταματάει το κούνημα κι αρχίσει ο άντρας μου να μαζεύει νερά από παντού.
Πάμε έτσι για καμιά ωρίτσα και μετά η απόλυτη σιγή. Ούτε φύλλο δεν κουνιόταν... αλλά ρεύμα γιοκ!
Ξαναπέφτουμε όπως όπως στο κρεβάτι, αφού τον ξανακοιμίζω και σφουγγαρίζω ότι έβλεπα με το κερί. Κόντευε να ξημερώσει.
Και σηκώνομαι το πρωί.....
Έξω να έχει γίνει χαμός....
Λάσπες παντού, φοίνικες ξεριζωμένοι, η γεννήτρια με το σπιτάκι που την στέγαζε είχε γίνει μπάζα, τα γραφεία δεν είχαν οροφή αφού τη σήκωσε στον αέρα και το στέγαστρο από το πάρκιγκ των αυτοκινήτων είχε φύγει κι αυτό από τον αέρα και έπεσε πάνω στα αυτοκίνητα.
Το δικό μας είχε τρυπημένο ουρανό με διαμπερές σκίσιμο....
Το λυώμενο που έμενε η νταντά μας, είχε φύγει από τις βάσεις που πατούσε και κρεμόταν η μία από τις τέσσερις γωνίες στον αέρα. Και όλα τους τα πράγματα ήταν κάτω...
Ούτε δουλειά ούτε τίποτα δεν μπορούσαμε να κάνουμε.
Φυσικά για μια μέρα δεν δουλέψαμε καθόλου, γιατί προσπαθούσαν να ξεθάψουν από τα μπάζα και να ξαναβάλουν μπρος τη γεννήτρια, να βάλουν οροφή στα γραφεία, να απεγκλωβίσουν τα αυτοκίνητα, να μαζέψουν τα δέντρα που ξεριζώθηκαν δεξιά – αριστερά, να μαζέψουν κάτι φυλάκια που σήκωσε στον αέρα μαζί με τους φύλακες (ναι, έγινε!!)..... γενικά να μπει τάξη σε ένα χάος!
Εμείς – ευτυχώς - είχαμε μόνο νερά στο σπίτι που τα μάζεψα το πρωί, κάτι πατάκια μούσκεμα, το χαλί στο σαλόνι βράχηκε το μισό, σκίστηκαν κάτι σίτες στα παράθυρα κι η μία από τις δύο εξώπορτές μας είχε φουσκώσει και δεν άνοιγε.
Αλλά κάτι πιο σοβαρό δεν είχαμε στο σπίτι. Αν εξαιρέσει κανείς το αυτοκίνητο - βέβαια - που έφυγε στο λαμαρινά, για καινούρια οροφή και είμασταν χωρίς αυτοκίνητο.
Και πάλι καλά που είχα μόνο ήχο, γιατί αν είχα και εικόνα θα έβαζα τα κλάματα μαζί με το μωρό....

Και την επόμενη μέρα το πρωί, ξεκίνησα αποφασισμένη να επιστρέψω και πάλι στη ρουτίνα μου....

 

[Kate237]

...και πάνω που έμπαινε τάξη και άρχισα να στεγνώνω μας βρίσκει το επόμενο συμβάν:

Ξεκινήσαμε το επόμενο βράδυ να πάμε στο κέντρο της Φουτζέιρα. Την Παρασκευή θα εμφανιζόμασταν οικογενειακώς στο πρώτο μας παιδικό πάρτυ, και έπρεπε να είμαστε κουκλιά!
Πάμε για κούρεμα – το μωρό κι εγώ - με ένα αυτοκίνητο του τοπογραφικού, δανεικό μέχρι να γίνει η οροφή του δικού μας.
Στην επιστροφή ξεκινάει να βρέχει τουλουμοειδώς. Φτάνουμε κοντά στο εργοτάξιο, αλλά ο δρόμος διασχίζεται από έναν χείμαρρο κάθετα, όπως και πολλοί δρόμοι εδώ κάτω.
Ο χείμαρρος έχει φουσκώσει και δεν περνάει με τίποτα.
Έχω μια ιδέα να περιμένουμε να κατεβάσει τα πολλά νερά, αφού η μπόρα έχει σταματήσει ήδη, αλλά ο άντρας μου έχει μια καλύτερη (λέμε τώρα!!) : Να φτάσουμε μέσω του έργου μας στο εργοτάξιο από έναν πίσω δρόμο, επίσης ασφαλτοστρωμένος κατά ένα μεγάλο μέρος και χαλικοστρωμένος ο υπόλοιπος.
Ξεκινούμε με το μωρό στο αυτοκίνητο, να περάσουμε μέσα από δρόμους που διασχίζονται απο χειμάρρους αλλά διαβατούς.
Και πάμε, και πάμε... Νερά παντού, αλλά το αυτοκίνητο είναι 4x4 και περνάει. Κάποια στιγμή ο δρόμος μας κόβεται από έναν όχι και τόσο μικρό χείμαρρο. Πέρνει φόρα ο άντρας μου, μπαίνει μέσα και έρχεται το νερό στην πόρτα. Γκαζώνει φοβούμενος ότι θα μείνει, ότι θα σβήσει η μηχανή και θα μας παρασύρει.
Βγαίνουμε όπως – όπως με τη βοήθεια και της τύχης.
Εγώ το έχω μετανιώσει φριχτά που τον άφησα να μας πάει από αυτόν τον δρόμο, αλλά δεν θέλω να αρχίσω να γκρινιάζω ενώ εκείνος προσπαθεί να μη μας παρασύρει το ρέμα.
Είμαστε στη μέση του πουθενά, μόνοι μας παλεύοντας με τα νερά που τρέχουν και τους βάλτους. Πάνω που του ζήτησα να κάνει στροφή και να γυρίσουμε ξαναπερνώντας την λίμνη που μόλις με τα βίας και από τύχη δεν κολλήσαμε προηγουμένως, ο άντρας μου ψάχνει ένα επίχωμα να ανεβούμε επάνω και να περιμένουμε ασφαλείς να φύγουν τα πρώτα νερά.
Ευτυχώς είχα μαζί μου όλη την προίκα του μωρού και μου έδινε αρκετές ώρες αυτονομία.
Το μωρό ψιλοκοιμόταν....
Ο άντρας μου συμφωνεί μαζί μου ότι πρέπει να γυρίσουμε αλλά όχι αμέσως τώρα. Οι χείμαρροι να είναι απανωτοί και δεν υπάρχει τίποτα που να φαίνεται ασφαλές.
Και προχωρούμε μέσα στο σκοτάδι και τα ορμητικά νερά.
Κάποια στιγμή, ο άντρας μου – που ευτυχώς – λόγω δουλειάς ήξερε το έργο και που ακριβώς είμαστε, θυμάται μια ράμπα που ανέβαινε σε ένα επίχωμα. Τη βρίσκει και πηγαίνοντας να ανέβει, μπαίνουμε σε λάσπες και σβήνει το αυτοκίνητο!
Βρίζει και βάζει μπρος. Το αυτοκίνητο ακούνητο. Γκαζώνει και ακούμε τις ρόδες να βυθίζονται στη λάσπη. Τα νερά τρέχουν γύρω μας. Ξανασβήνει. Βρίζει και φοβάται ότι μείναμε. Ξαναβάζουμε μπρος και οι ρόδες σπινιάρουν στο βούρκο.
Τελείωσε.
Κολλήσαμε στη μέση του πουθενά.
Ευτυχώς τα κινητά είχαν σήμα, ο άντρας μου ήξερε που είμασταν και η βροχή είχε σταματήσει να πέφτει. Παίρνουμε τηλέφωνο στο συνεργείο της εταιρίας για να έρθει ένα βαρύ όχημα να μας πάρει. Προτείνουν να ξεκινήσουν μερικοί από το εργοτάξιο με αυτοκίνητα σαν το δικό μας, αλλά τους λέμε ότι δεν έχει νόημα, γιατί θα κολλήσουν κι αυτοί.
Μας λένε ότι σε 1-2 ώρες θα έρθει φορτωτής για να μας πάρει.
Και περιμένουμε μέσα στο βούρκο.

 

[Kate237]

...Το μωρό αρχίζει να πεινά.
Τον ταίζω επι τόπου και μακαρίζω τη στιγμή που ξεκίνησα να πάω μισή ώρα μέχρι το κομμωτήριο και πήρα όλη την προίκα του μαζί!
Κάποια στιγμή περνάει δίπλα μας το ασθενοφόρο της εταιρίας στο άσχετο. Του ανάβουμε τα φώτα αλλά δεν σταματάει. Σε 10 λεπτά περνάει ένας ντόπιος με αγροτικό. Κατεβαίνει ο άντρας μου, του κάνει σήμα, αλλά επίσης δεν σταματάει.
Του λέω ότι το επόμενο αυτοκίνητο, θα το σταματήσω με πέτρες!!
Σε λίγο βλέπω φώτα νέου αυτοκινήτου να έρχεται. Κατεβαίνει ο άντρας μου κι αρχίζει να κουνά τα χέρια. Είναι ένας άραβας με ένα τζιπ θηρίο. Σταματάει στην άκρη και κάνει νόημα στον άντρα μου να πάει από εκεί.
Ανοίγω την πόρτα κι εγώ και κατεβαίνω με το μωρό αγκαλιά. Μόλις το βλέπει αυτός, βάζει μπρος και έρχεται μέσα στο βούρκο με το τζιπ για να μας πάρει.
Τώρα πρέπει να τον φτάσουμε. Εγώ έχω μόνο το μωρό αγκαλιά και ο άντρας μου παίρνει τις τσάντες μας και κλειδώνει το αυτοκίνητο.
Και μπαίνω στον κυρίως βούρκο. Το πόδι μου βρήκε στέρεο έδαφος όταν έφτασε η λάσπη στο γόνατο. Να πατάω και να μη ξέρω που θα σταματήσει το πόδι μου. Με τα βίας δεν έχασα τα παππούτσια μου. Περπατάω κρατώντας με το ελεύθερο χέρι μου το αυτοκίνητό μας όσο γίνεται περισσότερο και το αφήνω όταν σε δυο βήματα μπορώ να πιάσω το άλλο. Τα νερά τρέχουν από παντού.
Από το παράθυρο του συνοδηγού δίνω το μωρό σ’ αυτόν και το παίρνει αγκαλιά. Με τα δύο χέρια ελεύθερα τώρα έχω καλύτερη ισορροπία και φτάνω στο πίσω κάθισμα μούσκεμα και μέσα στη λάσπη. Η λάσπη έχει φτάσει στο μπράτσο μου και το βλέπω όταν μπαίνω στο τζιπ του τύπου.
Ο άντρας μου εν τω μεταξύ, έχει μπει ήδη κακήν κακώς στη θέση του συνοδηγού και ειδοποιεί τηλεφωνικά ότι μας παρέλαβε ένας τύπος, για να μη ξεκινήσει ο φορτωτής.
Ο Άραβας δεν κολλώνει πουθενά και ξαναβγαίνει στον δρόμο. Όμως δεν ξέρει που βρίσκεται. Μαζί με μας βρίσκει το δρόμο για το χωριό που είναι δίπλα στο εργοτάξιο ενώ εγώ κρατάω το μωρό που αποφασίζει να κοιμηθεί και θέλει την πιπίλα του.
Βρίσκω την πιπίλα του στα πράγματά του και του τη δίνω για να κοιμηθεί. Τον κουνάει και η διαδρομή που κάνουμε μέσα από τον πρώην δρόμο και ηρεμεί αμέσως.
Δρόμος δεν υπάρχει, έχουν γίνει όλα ποτάμι. Προσπαθούμε να βρούμε πρόσβαση στο δρόμο που ήρθαμε και δεν μπορούμε να ξαναβγούμε.
Κάπου θυμόταν τις ράμπες ο άντρας μου και μας έβγαλε....ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα από που. Φτάνουμε έξω από το χωριό, και βρίσκουμε όλα τα αυτοκίνητα που μας πέρασαν σταματημένα 500 μέτρα από το χωριό. Ο δρόμος έχει κοπεί τελείως από έναν καταρράκτη.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να περάσει οτιδήποτε!
Και πάμε όλο τον δρόμο προς τα πίσω....
Μιάμιση ώρα μετά ξαναπάτησα άσφαλτο. Ούτε ξέρω που ήμουν, ούτε το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα.
Το αυτοκίνητό μας έμεινε κολλημένο στις λάσπες οι οποίες έχουν καλύψει τις ρόδες. Μας έφερε ο άνθρωπος μέχρι το σπίτι μας, ο Αλλάχ να τον έχει καλά!
Στην πορεία μας εξηγεί ότι είναι αστυνομικός που δουλεύει στην ασφάλεια και ειδοποιεί δεν ξέρω ποιούς ότι αν ψάχνουν δύο έλληνες με ένα μωρό, τους έχει αυτός μαζί του.
Πρώτη φορά με σώζει η ΕΜΑΚ!
Στο σπίτι, το βάζω στο κρεβάτι του κοιμισμένο, αφού δεν έχει καταλάβει τίποτα, βγάζουμε τα ρούχα και τα εσώρουχα και τα πετούμε στο πάτωμα να στεγνώσουν εκεί το βράδυ, για να τα βάλω για πλύσιμο το άλλο πρωί και σφουγγαρίζω τα νερά της βροχής που είχαν μπει μέσα, όλες αυτές τις ώρες που λείπαμε.
Μόλις τελειώνω σχεδόν, ξυπνάει το μωρό.....
Φύγαμε 7.00 το απόγευμα για Φουτζέιρα και ήταν 12.00 τα μεσάνυχτα όταν ακόμη σφουγγάριζα και τακτοποιούσα.
Μία ώρα αργότερα είχα βάλει στοιχειώδη τάξη και ήμουν έτοιμη για ύπνο.
Το μωρό ήταν ακόμα ξύπνιο και το πιάνει μια απίστευτη γκρίνια γιατί νύσταζε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Προσπαθούσα μέσα σε όλα να καταλάβω τι του φταίει και δεν μπορούσα!!
Με πήρε ο ύπνος τελευταία από όλους αρκετή ώρα αργότερα.
Το βράδυ ξύπνησα και μια φορά να ταίσω το παιδί....

 

[taxidakia]

Εδώ αγχώθηκα εγώ μέχρι να βγείτε απ' τη λάσπη!