Extreme καταστασεις που εχουμε βιωσει σε ταξιδια με τα τεκνα μας.

[KLEOPATRA]

Λοιπον ..λοιπον για να θυμηθω.
Ειμαστε στην Καλαμπακα και η μικρη ειναι 3 ετων.Λεμε θα παμε εκδρομη Ελατη ,Περτουλι-Νεραιδα.Φτανουμε στη Νεραιδα και στην ταβερνα που φαγαμε μας βαζει ο σερβιτορος την ιδεα να παμε απο Νεραιδα στο Αθαμανιο στα Τζουμερκα Αρτας απο κατι χωματοδρομους με το τζιπ.
Ξεκιναμε και μεις οι μουρλοι ανυποψιαστοι με μισο ντεποζιτο βενζινης παρακαλω και μπαινουμε σε κατι κατσικοδρομους ....περνουσαμε απο κατι ποταμια ...μισογκρεμισμενες γεφυρες ...χασαμε το δρομο ....ψυχη ζωσα πουθενα να ρωτησουμε ...αγελαδες μας εφραζαν το δρομο και τις προγκουσαμε με ξυλα να κανουν στην ακρη ...μπηκαμε ακομα και σε ενα σκοτεινο τουνελ που ηταν ακομα υπο κατασκευη.
Ειχε παει η ψυχη μας στην κουλουρη γιατι λιγοστευε και η βενζινη σιγα σιγα .
Με τα πολλα και -δοξα το θεο -φτανουμε στο Αθαμανιο και γεμιζουμε βενζινη ..ευτυχως.Η μικρουλα σε ολα αυτα ειτε κοιμοταν ..ειτε καθοταν στωικα .Και ευτυχως που ηταν 3 γιατι τωρα που ειναι 8 γκρινιαζει με τετοιες αναποδιες ..οποτε αν συνεβαινε αυτο τωρα ,θα ειχαμε φαει τη μουρμουρα της αρκουδας.
Ρωτησαμε παλι ντοπιους για την επιστροφη διοτι απο Τζουμερκα -Καλαμπακα μεσω του κανονικου δρομου ηταν πολυ μακρια.Οποτε ειχαμε παλι κατσικοβουνια ..παλι χαθηκαμε ..μπλα μπλα μπλα ..αλλα τουλαχιστον ειμασταν φουλαρισμενοι με βενζινη και κατα τα μαυρα μεσανυχτα φτασαμε επιτελους στο ξενοδοχειο.

 

[meli]

Καλα,αυτο το 3 κατι εχει!!
Απο εμας αυτο το παιδι εχει τραβηξει παααααρααα πολλαααα.....
...αλλα το τελευταιο ηταν το Πασχα στις Σευχελλες ,που ηταν 3 ...
Θελησαμε να παμε σε μια παραλια που ειχε προσβαση απο ενα μονοπατι στο βουνο..δεν ξεραμε ποσο κακοτραχηλο ητανε..με αποτελεσμα μιση ωρα κανονικη ορειβασια,με το παιδι να σκαρφαλωνει πετρες κι εμεις να εχουμε κανει ολο το θεμα στυλ παιχνιδι ποιος θα φτασει πρωτος για να ξεχνιεται. Οταν επιτελους φτασαμε,ημασταν μονοι μας μαζι με ενα άλλο ζευγαρι που ηρθαν απορημενοι και μας ρωτησαν αν φεραμε την μικρη αγκαλια με ειδικο σακο πλατης. Οταν τους ειπαμε που δεν ειχαμε κατι τετοιο,και ηρθαμε ολοι μαζι σκαρφαλωνοντας μας κοιταξαν καπως ετσι.....
Αυτη παντως το διασκεδασε!!

 

[Eleni_]

Τέκνα δεν έχω, αλλά η ιστορία της KLEOPATRAS, μου θύμισε μια παρόμοια κατάσταση που έζησα από διαφορετική όμως σκοπιά πριν αρκετούτσικα χρόνια.
Είναι καλοκαίρι και είμαστε στο χωριό της μητέρας μου (κουκίδα στο Ν.Άρτας) εγώ 13 ετών και ο αδερφός μου 7. Θα επιστρέφαμε Αθήνα μιας και οι ημέρες άδειας των γονιών μου είχαν τελειώσει. Η μητέρα μου όμως είχε την ιδέα να επιστέψουμε από Τρίκαλα, προκειμένου να δούμε και άλλες διαδρομές. Κάτι ο ενθουσιασμός ο δικός μου και του αδερφού μου, κάτι το μπιρι-μπιρι της μαμάς πείστηκε και ο μπαμπάς με την ιδέα.
Ξεκινάμε λοιπόν, η κατεύθυνση θα ήταν Διχομοίρι - Αθαμάνιο – Βουλγαρέλι – Νεράϊδα – Μουζάκι – Τρίκαλα – Καρδιτσα – Λαμια κ.ο.κ. για Αθήνα. Όμως σε κάποια διασταύρωση η μαμά που χειριζόταν το χάρτη, έκανε το μοιραίο λάθος και μετά από 1 με 1,5 ώρες χωματόδρομου βρεθήκαμε στα Βραγκιανά (άλλη κουκίδα στο Ν.Καρπενησίου). Σε όλη τη διαδρομή εννοείται μόνο εμείς και η φύση!
Όταν ο μπαμπάς διαπίστωσε ότι βρισκόμασταν σε αντίθετη κατεύθυνση και αφού πέρασε τα όρια του εγκεφαλικού, αποφάσισε να μη συνεχίσουμε μέσα από τα χωριά για να φτάσουμε Καρπενήσι, αλλά να επιστρέψουμε στη «λάθος» διασταύρωση και να πάμε προς Μουζάκι..
Έτσι και έγινε και στο δρόμο (για την ακρίβεια χωματόδρομο της κακιάς ώρας) για Μουζάκι και με τουλάχιστον 4,5 ώρες οδήγησης ξαφνικά ακούστηκε ένα «μπουπ». Δεν ξέρω ακριβώς σε τι κατάσταση ήμασταν από πλευράς βενζίνης, θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά τον μπαμπά να φλερτάρει για 2η φορά με το εγκεφαλικό, να λέει «μάλλον έχει χτυπηθεί ο σταυρός» και να κοιτάει με νόημα τη μαμά, η οποία μες την άγνοιά της έδειχνε ψύχραιμη. Τελικώς, φτάσαμε Μουζάκι, φτιάξαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε Αθήνα.
Περιττό να σου πω ότι για ‘μένα, ακόμα και τώρα που ξέρω πια τι σημαίνει «έχει χτυπηθεί ο σταυρός» με ήδη 4,5 ώρες οδήγησης στην ερημιά, αυτό το ταξίδι ήταν από τα καλύτερα που έκανα με τους γονείς μου.
Είχα ξετρελλαθεί, από τη διαδρομή, γιατί μου είχε δώσει την εντύπωση, όπως και στον αδερφό μου «CAMEL TROPHY». Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν χωματόδρομος, αλλά μες τα πλατάνια και τα έλατα. Ο Αχελώος παράλληλα του δρόμου μας, νερά από πηγές να δημιουργούν μικρούς καταρράκτες και συχνά να κόβουν κάθετα το δρόμο. Θυμάμαι επίσης, ότι βγάζαμε τα κεφάλια μας από το παράθυρο του αυτοκινήτου και κοιτούσαμε τον ουρανό, αλλά λόγω της πυκνής βλάστησης φαινόταν μόνο ένα μικρό κομματάκι γαλάζιου.
Συνεχίστε, λοιπόν τα extreme ταξίδια με τα τέκνα σας, γιατί αυτά είναι που μένουν από τα ταξίδια με τους γονείς σε μικρή ηλικία.

Υ.γ. MELI όντως κάτι έχει το 3, γιατί εγώ ήμουν 13…

 

[KLEOPATRA]

Καλα,αυτο το 3 κατι εχει!!
Απο εμας αυτο το παιδι εχει τραβηξει παααααρααα πολλαααα.....
...αλλα το τελευταιο ηταν το Πασχα στις Σευχελλες ,που ηταν 3 ...
Θελησαμε να παμε σε μια παραλια που ειχε προσβαση απο ενα μονοπατι στο βουνο..δεν ξεραμε ποσο κακοτραχηλο ητανε..με αποτελεσμα μιση ωρα κανονικη ορειβασια,με το παιδι να σκαρφαλωνει πετρες κι εμεις να εχουμε κανει ολο το θεμα στυλ παιχνιδι ποιος θα φτασει πρωτος για να ξεχνιεται. Οταν επιτελους φτασαμε,ημασταν μονοι μας μαζι με ενα άλλο ζευγαρι που ηρθαν απορημενοι και μας ρωτησαν αν φεραμε την μικρη αγκαλια με ειδικο σακο πλατης. Οταν τους ειπαμε που δεν ειχαμε κατι τετοιο,και ηρθαμε ολοι μαζι σκαρφαλωνοντας μας κοιταξαν καπως ετσι.....
Αυτη παντως το διασκεδασε!!

Κομμαντο το εχετε κανει το παιδι !
Τα ιδια εκανε και η δικη μας αλλα περσι στα 7 κατεβαινοντας στην παραλια του Μπαλου στην Κρητη.Προς το τελος το ειχε δει παιχνιδι και κατεβαινε τους αμμολοφους τσουλωντας.

Τέκνα δεν έχω, αλλά η ιστορία της KLEOPATRAS, μου θύμισε μια παρόμοια κατάσταση που έζησα από διαφορετική όμως σκοπιά πριν αρκετούτσικα χρόνια.
Είναι καλοκαίρι και είμαστε στο χωριό της μητέρας μου (κουκίδα στο Ν.Άρτας) εγώ 13 ετών και ο αδερφός μου 7. Θα επιστρέφαμε Αθήνα μιας και οι ημέρες άδειας των γονιών μου είχαν τελειώσει. Η μητέρα μου όμως είχε την ιδέα να επιστέψουμε από Τρίκαλα, προκειμένου να δούμε και άλλες διαδρομές. Κάτι ο ενθουσιασμός ο δικός μου και του αδερφού μου, κάτι το μπιρι-μπιρι της μαμάς πείστηκε και ο μπαμπάς με την ιδέα.
Ξεκινάμε λοιπόν, η κατεύθυνση θα ήταν Διχομοίρι - Αθαμάνιο – Βουλγαρέλι – Νεράϊδα – Μουζάκι – Τρίκαλα – Καρδιτσα – Λαμια κ.ο.κ. για Αθήνα. Όμως σε κάποια διασταύρωση η μαμά που χειριζόταν το χάρτη, έκανε το μοιραίο λάθος και μετά από 1 με 1,5 ώρες χωματόδρομου βρεθήκαμε στα Βραγκιανά (άλλη κουκίδα στο Ν.Καρπενησίου). Σε όλη τη διαδρομή εννοείται μόνο εμείς και η φύση!
Όταν ο μπαμπάς διαπίστωσε ότι βρισκόμασταν σε αντίθετη κατεύθυνση και αφού πέρασε τα όρια του εγκεφαλικού, αποφάσισε να μη συνεχίσουμε μέσα από τα χωριά για να φτάσουμε Καρπενήσι, αλλά να επιστρέψουμε στη «λάθος» διασταύρωση και να πάμε προς Μουζάκι..
Έτσι και έγινε και στο δρόμο (για την ακρίβεια χωματόδρομο της κακιάς ώρας) για Μουζάκι και με τουλάχιστον 4,5 ώρες οδήγησης ξαφνικά ακούστηκε ένα «μπουπ». Δεν ξέρω ακριβώς σε τι κατάσταση ήμασταν από πλευράς βενζίνης, θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά τον μπαμπά να φλερτάρει για 2η φορά με το εγκεφαλικό, να λέει «μάλλον έχει χτυπηθεί ο σταυρός» και να κοιτάει με νόημα τη μαμά, η οποία μες την άγνοιά της έδειχνε ψύχραιμη. Τελικώς, φτάσαμε Μουζάκι, φτιάξαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε Αθήνα.
Περιττό να σου πω ότι για ‘μένα, ακόμα και τώρα που ξέρω πια τι σημαίνει «έχει χτυπηθεί ο σταυρός» με ήδη 4,5 ώρες οδήγησης στην ερημιά, αυτό το ταξίδι ήταν από τα καλύτερα που έκανα με τους γονείς μου.
Είχα ξετρελλαθεί, από τη διαδρομή, γιατί μου είχε δώσει την εντύπωση, όπως και στον αδερφό μου «CAMELTROPHY». Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν χωματόδρομος, αλλά μες τα πλατάνια και τα έλατα. Ο Αχελώος παράλληλα του δρόμου μας, νερά από πηγές να δημιουργούν μικρούς καταρράκτες και συχνά να κόβουν κάθετα το δρόμο. Θυμάμαι επίσης, ότι βγάζαμε τα κεφάλια μας από το παράθυρο του αυτοκινήτου και κοιτούσαμε τον ουρανό, αλλά λόγω της πυκνής βλάστησης φαινόταν μόνο ένα μικρό κομματάκι γαλάζιου.
Συνεχίστε, λοιπόν τα extremeταξίδια με τα τέκνα σας, γιατί αυτά είναι που μένουν από τα ταξίδια με τους γονείς σε μικρή ηλικία.

Υ.γ. MELIόντως κάτι έχει το 3, γιατί εγώ ήμουν 13…

Τυφλα να εχει το Camel Trophy συγκριτικα με αυτα που καναμε και μεις και σεις Ελενη μου.Χεχεχεχε

 

[Rosa]

Νομίζω ότι θα έπρεπε να το μετονομάσουμε σε
'Extreme καταστάσεις που έχουν βιώσει τα τέκνα μας σε ταξίδια μαζί μας'....

 

[KLEOPATRA]

Νομίζω ότι θα έπρεπε να το μετονομάσουμε σε
'Extreme καταστάσεις που έχουν βιώσει τα τέκνα μας σε ταξίδια μαζί μας'....

Σου εχω και καλυτερο:
"Διαβολοβδομαδα μαζι με τους γονεις μου."

 

[malysa]

Κατάσταση όχι με το τέκνο μου (μιας και δεν έχω), αλλά με την ανιψούλα μου.

Γενάρης σε γραφικότατη ταβέρνα στην Αρεόπολη Μάνης .
Εγώ σαν καλή θεία παίρνω την μικρή ετών 3.5, για να την πάω τουαλέτα.
Ανοίγουμε την πόρτα και βγαίνουμε έξω από την ταβέρνα, για να πάμε στον πάνω όροφο (που βρισκόνταν η τουαλέτα).

Επιστρέφοντας και ανοίγοντας την πόρτα της ταβέρνας (γεμάτη κόσμο στα 9-10 τραπεζάκια της) .... η μικρή περιχαρής, βροντόφωνα λέει
"πήγαμε τουαλέτα. Εκανε τσίσα και η θεία"

περιττό να αναφέρω το χρώμα που πήρε το πρόσωπό μου , παρότι έσκασα στα γέλια μαζί με όλους τους θαμώνες.

 

[KLEOPATRA]

Μαλλον ξερω και ποια ειναι η ταβερνα με την τουαλετα στο πανω πατωμα .Αυτο ηταν οντως εxtreme .Καλλιο να τριγυρναω στα τουνελ της Αρτας παρα να φωναζει ετσι η μικρη μου στη διαπασων ..χιχιχιχι

 

[tzigis]

Δύο ιστορίες από εμένα ...όχι και τόσο χαριτωμένες!!!
1. Επιστρέφουμε αεροπορικός από Ιρλανδία και ο μικρότερος (5~6 χρόνων τότε) να μην μπαίνει στο αεροπλάνο . Να βάζει τα πόδια κόντρα στην πόρτα του αεροπλάνου και να μην μπαίνει μέσα με τίποτα. Την ίδια στιγμή σκεφτόμουν πως επιστρέφαμε Ελλάδα με ανταπόκριση στο Μιλάνο, δηλαδή πάλι τα ίδια και στο αεροδρόμιο του Μιλάνο. Τελικά με πολύ φασαρία μπήκε και φτάσαμε Ελλάδα .Το επόμενο ταξίδι Ιρλανδία έγινε οδικός για χάρη του ( καλά περάσαμε όμως) και τελικά ξαναμπήκε σε αεροπλάνο 10 χρόνων.

2. Είμαστε σε χωριό της λίμνης πλαστήρα . Ξυπνάω 4 ξημερώματα από τον "θόρυβο" που έκανε ο μικρός. Έκανε σπασμούς ( κάτι που δεν είχα ιδέα). Το παιδί ήταν σαν πεθαμένο. Συνήλθα μετά από μιάμιση ώρα όταν οδηγόντας προς το νοσοκομείο Καρδίτσας η γυναίκα μου από το πίσω κάθισμα μου είπε πως το παιδί άρχισε να κουνιέται !!!!!!
Ακόμα δεν πιστεύω πως οδήγησα και καταφερα να φτάσω στο νοσοκομείο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ο Χριστος και ο Αποστολος! Αυτο το δευτερο που περιγραφεις ειναι ο απολυτος εφιαλτης!

 

[coconut]

Εζησα κι εγω τον τρομο στο πρωτο ταξιδι με παιδια στην Ινδονησια το 2005.Ο γιος μου τοτε 5.Ειχαμε περασει τελειες διακοπες 6 βδομαδες,ολα ειχαν παει καλα,ωσπου προτελευταια μερα στο Ubud,εκει που καναμε τα ψωνια μας, πεταγεται αποτομα στο δρομο για να συναντησει τον πατερα του που ηταν απεναντι.
Ξαφνικα βλεπω μπροστα μου ενα μηχανακι να τον χτυπαει και να τον πεταει ποσα μετρα μακρια!Εχασα το εδαφος κατω απο τα ποδια μου,τρεξανε διαφοροι κοντα να βοηθησουν και ενας καλος ανθρωπος τους πηρε με το μηχανακι μαζι με τον αντρα μου και πηγαν σε ενα νοσοκομειο εκει κοντα.Εγω απο πισω με τη μικρη ακολουθησα σε κατασταση φρικης.
Αφου γινανε οι απαραιτητες εξετασεις και διαπιστωθηκε οτι τη γλυτωσε με μερικους μολωπες,ξαναγυρισε οι καρδια μας στη θεση της.Δεν περιγραφεται το τι ζησαμε μεσα σε λιγη ωρα!
Τελος παντων.Τελος καλο, ολα καλα!
Ηταν πολυ τυχερος και ελπιζω να ειναι παντα στη ζωη του!!!

 

[KLEOPATRA]

Αυτο ειναι ακομα χειροτερο απο του προηγουμενου φιλου.Και να συμβει και μπροστα στα ιδια σου τα ματια!Θεος φυλαξει...