Νεπάλ Everest Base Camp & Cho La Pass trek, "There and back again...."

[Zorz59]

Day 8

DINGBOCHE (4410m) - LOBUCHE (5030m)

20.893 steps, Up 500m – Down 60m

Η νύχτα που πέρασε ήταν παρόμοια με την προηγούμενη, αλλά δεν υπήρχε το άγχος του τι θα γίνει και το πως θα βγει η βραδιά. Η θέληση για το στόχο πάνω από όλα, δίνει τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες και να συνεχίσουμε με ακμαίο ηθικό.

Είναι το πρώτο πρωινό από τα αρκετά που έρχονται, που τα πάντα είναι παγωμένα… Σωλήνες νερού, καζανάκια, ρούχα, μπουκάλια με νερό στο δωμάτιο. – 15 βαθμοί και τρώμε το πρωινό μας στο σαλόνι, το μοναδικό μέρος με υποτυπώδη σόμπα. Ένα ζεματιστό τσάι προσπαθεί να ζεστάνει το μέσα μας.

Εδώ θα πω τη σημασία του να πίνουμε ζεστό νερό κατά τη διάρκεια της νύχτας και του πολύ κρύου. Μπορεί όλη μέρα στο περπάτημα ο ήλιος να ζεματάει και να νιώθουμε ζέστη, δε παύει ο αέρας που αναπνέουμε όμως να είναι από κρύος έως πολύ κρύος. Αυτό το φαινόμενο μπορεί να δημιουργήσει κρύωμα στα πνευμόνια και να φέρει τον δύσκολο «Βήχα του Khumbu».

Με παγωμένους τους σωλήνες του νερού, καταφέραμε να πλύνουμε λίγο δόντια και πρόσωπο από ένα λεκανάκι που είχαν ζεστάνει στη σόμπα. Έτσι μετά από λίγο ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την αργή όπως εξελίχτηκε σημερινή μας διαδρομή.

Από το πρώτο ανέβασμα πάνω από το Dingboche, ο ζεστός ήλιος βοήθησε την κατάσταση. Πλέον μπορούμε άνετοι να περπατήσουμε και να θαυμάσουμε την στέπα των Ιμαλάϊων. Από πάνω μας οι κορυφές Tobuche και Cho la λίγο πάνω από τα 6.000 μέτρα. Υπέροχο τοπίο και συνεχίζουμε παράλληλα με τον παγωμένο χείμαρρο που κατεβαίνει από τον παγετώνα Khumbu.

Στη διαδρομή βλέπουμε τα πρώτα ρυάκια που είναι πλήρως παγωμένα, γιατί δεν έχει προλάβει να τα λιώσει ακόμα ο ήλιος του πρωινού και κρατάνε μέσα τους τον βραδινό παγετό.

Το περπάτημα αργό σήμερα. Η καταπόνηση της παρέας από τον μη ύπνο ήταν περισσότερο εμφανή σήμερα, αλλά με αργό σταθερό βήμα, τέλεια διάθεση και θέληση προχωράμε.

Μετά από 2 ώρες περίπου βλέπουμε την Thukla. Ένας πετρώδες χείμαρρος μπροστά της, δημιούργημα αιώνιων παγετώνων. Στα 4.620 λοιπόν και η πρώτη στάση για τσάι εδώ, πριν το κάθετο ανέβασμα προς το Thukla Pass και τα 4.860. Ζεστό τσάι λοιπόν και μερικά αμύγδαλα, που έχουν κάνει μακρύ ταξίδι έως εδώ από την Ελλάδα.

Εκεί στο ζεστό ήλιο χαλαρώνουμε και χαζεύοντας την ανηφόρα μπροστά μας ο Γιάννης λέει ξεκινάω εγώ, για να το παρώ αργά αργά για να φτάσω πάνω. Μόνο εάν το νιώσεις καταλαβαίνεις την διαφορά στην πυκνότητα του αέρα. Έτσι λοιπόν ξεκινά και τον βλέπουμε μπροστά μας να ανεβαίνει σιγά σιγά και εμείς να τελειώνουμε το τσάι μας.

Ξεκινάμε και εμείς. Το ανέβασμα απαιτητικό σε ανάσες αλλά και ανταμοιβή στην κορυφή απίστευτη. Εκτός του ότι φτάνεις σε ένα μέρος με μία υπέροχη θέα, σε ατελείωτες χιονισμένες βουνοκορφές. Από την άλλη σε φέρνει και στην κοιλάδα που είναι τα μνημεία των πεσόντων και χαμένων στις κορυφές των βουνών.

Thukla Memorial Place

Το πέρασμα Thukla (4860 m) είναι ένα μνημείο που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής του Everest Base Camp. Είναι το μνημείο και το πιο θλιβερό σημείο, επειδή η κορυφή του περάσματος Thukla παρουσιάζει πάνω από 100 μνημεία των ορειβατών και των Σέρπα που έχασαν τη ζωή τους στα βουνά.

Η κορυφή του χώρου έχει μικρές πέτρινες και τσιμεντένιες κατασκευές με όμορφες προσευχές γραμμένες πάνω τους. Αυτές οι κατασκευές χτίστηκαν ως μνημεία με τα ονόματα των ορειβατών που έχασαν τη ζωή τους στις κορυφές των Ιμαλαΐων. Αυτά κατασκευάζονται ως ένδειξη σεβασμού. Μερικές προσευχές στις επιτύμβιες στήλες περιλαμβάνουν «Κοιμήσου για πάντα στο Έβερεστ, η ψυχή του θα παραμείνει πάντα ζωντανή και αναπαύεσαι εν ειρήνη».

Επίσης γνωστό ως το μνημείο του Scott Fischer στην ορειβατική κοινότητα, το Thukla Pass διαθέτει επίσης τα μνημεία των θρυλικών ορειβατών Babu Chiri Sherpa και Scott Fischer, ενός διάσημου ορειβάτη που πέθανε στο Έβερεστ.

Οι ταξιδιώτες σταματούν εκεί για να διαβάσουν τις ιστορίες στον τάφο και να αποτίσουν φόρο τιμής σε όλες τις μεγάλες ψυχές που πέθαναν στο δρόμο προς τις βουνοκορφές τους.

Τα μνημεία αυξάνονται κάθε χρόνο. Κάθε ένας που περνά αυτό το μέρος, συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι σύντομη και πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα βουνά. Αλλά αυτοί οι ορειβάτες διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να δημιουργήσουν το μονοπάτι και να διαδώσουν την αποστολή του Έβερεστ.

Το μέρος είναι επίσης μια ευεργετική υπενθύμιση για να είναι αργό και προσεκτικό το ταξίδι ή την κορυφή των ψηλότερων κορυφών.

Ο χώρος είναι καταπληκτικός, είναι ιερός και δημιουργεί μία ενέργεια δέους. Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά και η βόλτα ανάμεσα στα μνημεία είναι ένας φόρος τιμής προς όλους αυτούς.

Σιωπηλοί προχωρούμε στο βάθος του οροπεδίου και ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι για Lobuche. Άλλες 2 ώρες περίπου αργό περπάτημα από εδώ και πέρα. Και πλέον για πρώτη φορά περπατάμε παράλληλα με χιονισμένα εδάφη. Για να μην λιώνουν λέμε τα χιόνια με τόσο ήλιο φανταζόμαστε τι θα κάνει το βράδυ εδώ!!!

Πλέον το τοπίο σκληραίνει, πετρώδες και παγωμένο…. Και ναι μπροστά μας το Lobuche… 5030m κύριοι, ένας μαχαλάς μερικών παραπηγμάτων. Αυτό είναι το Lobuche, στη μέση του πουθενά.

Μετά από 7 ώρες περίπου φτάνουμε στο lodge. Απλά πάγος, παγωμένη είσοδος παγωμένο δωμάτιο.

Ελάχιστα καλύτερα το σαλόνι με την σόμπα… ζεστό τσάι απαραιτήτως… και ζεστό φαγητό.

Μετά από το φαγητό και λίγη προσωπική υγιεινή με μωρομάντιλα και αλλαγή σε μη ιδρωμένα ρούχα, κάνουμε μια μικρή βόλτα το Lobuche… κάνα μισάωρο δηλαδή το έχεις γυρίσει σε κάθε μικρή γωνία που μπορεί να έχει…

Και πέφτει η νύχτα…. Η λέξη κρύο είναι λίγη και το -20 του θερμόμετρου τα λέει όλα… εμείς και τα yeti… 2 Έλληνες 2 Νεπαλέζοι και ένας Σλοβάκος γύρω από μία σόμπα…. Ιστορίες για τα yeti, μερικές προσπάθειες για αστροφωτογραφία στο ψοφοκρυο και μετά το φαγητό ύπνος από τις 8… η υγρασία που είχε μέσα το δωμάτιο είχε γίνει πάγος πάνω στο παράθυρο…

Καληνύχτα με μια ευχή… μη μας πιάσει κατούρημα και πρέπει να βγούμε έξω από το sleeping bag και το δωμάτιο…

 

[JoanneKapa]

Καταπληκτική η περιγραφή σου και οι φωτογραφίες για έναν μαγικό προορισμό!

 

[Zorz59]

Καταπληκτική η περιγραφή σου και οι φωτογραφίες για έναν μαγικό προορισμό!

Μαγικά μέρη... Οι φωτογραφίες είναι το ελάχιστο....

 

[LULLU]

απολαυσα καθε λεξη και διαδρομη..αχ αυτα τα βουνα....

 

[MarieAries]

"Καληνύχτα με μια ευχή… μη μας πιάσει κατούρημα και πρέπει να βγούμε έξω από το sleeping bag και το δωμάτιο… "


μπράβο παιδιά, ελπίζω να έπιασε η ευχή σας, γιατί στη δική μου περίπτωση δεν είχε πιάσει!!!!

Έκανα κι εγώ το ίδιο ταξίδι, τον Μάϊο του 2019, συγκλονιστικό μεν, βασανιστικό δε.
Περιμένω να διαβάσω και τη υπόλοιπη ιστορία σας!

 

[Zorz59]

"Καληνύχτα με μια ευχή… μη μας πιάσει κατούρημα και πρέπει να βγούμε έξω από το sleeping bag και το δωμάτιο… "


μπράβο παιδιά, ελπίζω να έπιασε η ευχή σας, γιατί στη δική μου περίπτωση δεν είχε πιάσει!!!!

Έκανα κι εγώ το ίδιο ταξίδι, τον Μάϊο του 2019, συγκλονιστικό μεν, βασανιστικό δε.
Περιμένω να διαβάσω και τη υπόλοιπη ιστορία σας!

εννοειται πως δεν επιασε..... εννοειται δεν επιανε καθε βραδυ.... αλλα εκει στο lobuche ηταν το χειροτερο μακραν

 

[Zorz59]

Day 9

LOBUCHE (5030m) - to..EVEREST BASE CAMP (5364m) - GOREKSHEP (5191m)

25.819 steps, Up 454m – Down 183m

Νύχτα… ανήσυχος μέσα στο sleeping bag, γυρνάω από εδώ και από εκεί… πρέπει να αντέξεις λέω… αλλά μάταια μετά από λίγη ώρα συμβαίνει…

Πρέπει να ανοίξω στο sleeping bag, να βγω έξω.. έξω από το δωμάτιο, και να οδεύσω στο «μέρος». Βγαίνω, με μια ανάσα, παπούτσια και έξω. Σοκ από το χτύπημα του κρύου, αλλά με μεθοδευμένες κινήσεις γύρισα γρήγορα στον ζεστό υπνόσακο.

Από όλες τις κακουχίες στο βουνό αυτή ήταν η χειρότερη… να βγαίνεις από το ζεστό sleeping bag, νύχτα με παγωνιά για ανώτερη ανάγκη.

Lobuche λοιπόν, ξύπνημα. Τα πάντα παγωμένα. -25 το νουμεράκι, βάρεσε ρεκόρ. Κρύσταλλο όλα, μέχρι και λιμνούλα στο χωριό.

Τι μέρα είναι όμως σήμερα? Γιατί γελάμε μέχρι τα αυτιά? Σήμερα είναι η μέρα που θα πατήσουμε το EBC. Είναι η μέρα που θα φτάσουμε εκεί, σε εκείνη την βαμμένη κοτρώνα με τα σημαιάκια, πλάι σε έναν παγετώνα. Η κοτρώνα που είναι το ορόσημο μιας τρέλας, προσπάθειας, θέλησης.

Ντυμένοι και αρματωμένοι για το κρύο ξεκινάμε προς Gorakshep.

Δύσκολο το περπάτημα στην αρχή λόγω κρύου αλλά μετά από κάνα μισάωρο ο ήλιος έχει βγει για τα καλά και μας ζεσταίνει γλυκά.

Περπάτημα σε μια στενή κοιλάδα, πετρώδη και άγρια. Ο ρυθμός σήμερα είναι πιο αργός, το υψόμετρο έχει κουράσει μέρος της ομάδας και ο χαλαρός ρυθμός είναι απαραίτητος.

Περίπου μετά από μία ώρα περπάτημα, ανεβαίνουμε μια μικρή αλλά απότομη ανηφόρα, μία στροφή πίσω από κάτι βράχια και…. Και αλλάξαμε πλανήτη!!!! Τι απόκοσμο τοπίο είναι αυτό. Ο παγετώνας Khumbu σε όλο του το μεγαλείο. Είναι από τις εικόνες που μένεις άφωνος. Ένα ποτάμι πάγου και πέτρας. Η δύναμη του παγετώνα, συνθλίβει το βουνό. Δέος.

Ο Παγετώνας Khumbu είναι μεγάλος παγετώνας των Ιμαλάιων στο βορειοανατολικό Νεπάλ. Πηγάζει από το τμήμα των Ιμαλαΐων που είναι γνωστό ως Μαχαλανγκούρ Χιμάλ.

Ο παγετώνας ρέει μεταξύ του όρους Έβερεστ (στα ανατολικά του παγετώνα) και της κορυφογραμμής Λότσε-Νούπτσε (στα δυτικά του παγετώνα). Με υψόμετρο 4.900 μέτρα στο τέρμα του και πάνω από 8.000 μέτρα στην πηγή του, ο Khumbu είναι ο υψηλότερος παγετώνας σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει μήκος 17 έως 18 χιλιόμετρα. Το πλάτος του στον κατώτερο ρου του είναι περίπου 900 μέτρα.

Ο παγετώνας έχει έναν μεγάλο «καταρράκτη πάγου» λίγο πριν από το μέσο του, σε υψόμετρο 5.486 μέτρα, στο δυτικό άκρο της χαμηλότερης Δυτικής Κουμ.

Αυτό το τμήμα του «καταρράκτη πάγου» είναι το πρώτο μεγάλο εμπόδιο (και μεταξύ των πλέον επικίνδυνων) στη στάση της νότιας οδού προς την κορυφή του Έβερεστ: Η ταχύτητα κινήσεως του πάγου του παγετώνα είναι αρκετά μεγάλη, ώστε μεγάλα χάσματα να ανοίγονται σχεδόν απροειδοποίητα, και τα μεγάλα πυργώματα πάγου (τα λεγόμενα «σεράκ») του καταρράκτη πάγου έχουν τη γνωστή πλέον συνήθεια να καταρρέουν αιφνιδίως. Τέραστια τεμάχια πάγου κατρακυλούν στον παγετώνα από καιρού σε καιρό, με το μέγεθός τους να κυμαίνεται από τρία μέχρι πάνω από δεκαπέντε μέτρα. Εκτιμάται ότι ο πάγος του Khumbu κινείται με ταχύτητα από 90 εκατοστόμετρα μέχρι και 1,2 μέτρα την ημέρα.

Πλέον περπατάμε παράλληλα με τον παγετώνα, πραγματικά δεν μπορούμε να πιστέψουμε το θέαμα. Σίγουρα είναι στη Γη αυτό?? Η διαδρομή είναι ευθεία τώρα. Λίγο πάνω λίγο κάτω, αλλά ο ήλιος τώρα καίει τρελά. Η ακτινοβολία είναι τόσο δυνατή που πραγματικά πρέπει να νιώσαμε στάδια ηλίασης πριν βάλουμε και μαντήλια και καπέλα στο κεφάλι. Συνεχίζουμε και μετά από 2 ώρες ακόμα παράλληλο περπάτημα με τον παγετώνα και φτάνουμε στο Gorakshep.

Εδώ κάνουμε στάση στον ξενώνα που θα μείνουμε. Αφήνουμε τα πράγματα και τρώμε κάτι για να πάρουμε δυνάμεις. Έχουμε ακόμα μπροστά μας 2 ώρες για EBC.

Και ξεκινάμε για τη τελική ευθεία του πρώτου από τους 4 στόχους του trek. Η ταμπέλα που έχουμε δει χιλιάδες φορές κατά την προετοιμασία του Trek είναι πλέον μπροστά μας και είναι σαφέστατη. WAY TO EVEREST B.C….

Ναι κύριοι, ο δρόμος μπροστά μας ανοιχτός. Περπατάμε πάνω κάτω σε κοτρώνες και πάγο, πάντα παράλληλα με τον παγετώνα και στο βάθος δεξιά μας και πιο χαμηλά!!! η κοιλάδα του EBC. Πιο χαμηλά?? Το EBC είναι στα 5.364m άρα εδώ είμαστε οριακά πάνω από τα 5.400, λίγο πριν το τελευταίο απότομο κατέβασμα.

Κατεβαίνουμε και τα τελευταία μέτρα είναι ένα ακανόνιστο περπάτημα πάνω σε τεράστιες πέτρες λες και είσαι σε νταμάρι και…. Και…. Σημαιάκια…. Η είσοδος του EBC μπροστά μας… τη διασχίζουμε, κάτω από πολύχρωμα prayers flags… δεν υπάρχουν λόγια, μόνο που το κοιτάζω, συγκίνηση πραγματική… παλμοί στο 0 και σταμάτημα του χρόνου… pause και Mute μαζί!!!!

Αυτά κάνει η θέληση και η συλλογικότητα. Μια κοινή ιδέα, ένας σπόρος, φυτεύτηκε ένα βράδυ με ένα ουίσκι και εδώ σήμερα δρέπουμε τους καρπούς!!!!!

Γύρω γύρω πανύψηλες κορυφές, το Έβερεστ πίσω στο βάθος και ο παγετώνας Khumbu ουσιαστικά δίπλα μας. Το EBC άδειο από σκηνές ορειβατών μιας και είναι off season για την κορυφή. Υπάρχουν μόνο 2 μετεωρολογικές σκηνές. Και οι φωτογραφικές και ο χαβαλές παίρνουν φωτιά!! Μόνο ο φακός μπορεί να αποθανατίσει πράγματα που τα λόγια δε μπορούν, και ο όγκος και το μέγεθος των βουνών δε χωράει πουθενά.

Μετά από ώρα γεμάτοι από συναισθήματα φτάνει η στενάχωρη ώρα της επιστροφής, πρέπει να φύγουμε να προλάβουμε να γυρίσουμε στο Gorakshep πριν πέσει η νύχτα.

First Goal Achieved: EVEREST BASE CAMP, 5.364m

Πίσω πια το βράδυ στον ξενώνα, δε μας νοιάζει τίποτα, ούτε το κρύο ούτε η κούραση. Είμαστε τόσο γεμάτοι από την ημέρα σήμερα, που αφού έχουμε αναλύσει τα τι και πως καθόμαστε αμίλητοι κοιτώντας τη φλόγα της σόμπας και χαμογελώντας…..

A dream came true…… Καληνύχτα

 

[Zorz59]

Day 10

GOREKSHEP (5191m) - KALAPATTAR (5645m) - GOREKSHEP (5191m) - DZONGLA (4830m)

30.569 steps, Up 364m – Down 364m – Down 351m

Το προηγούμενο βράδυ γύρω από την σόμπα έγινε μια κουβέντα σχετικά με τις 2 επόμενες μέρες, το πρόγραμμα του trek και τι δυνάμεις υπάρχουν ακόμα στα πόδια μας.

Το πρόγραμμα έχει ανάβαση σε μία κορυφή το Kala Pattar στα 5.645m από το Gorakshep επιστροφή στο Gorakshep και 6ωρο περπάτημα μέχρι την Dzogla. Και η ακριβώς επόμενη μέρα έχει το πέρασμα του Cho La Pass στα 5.420m και διαδρομή μέχρι το Gokyo, μία μέρα που θα περπατάμε κοντά 12 ώρες.

Ο Γιάννης που είχε καταβάλλει υπερπροσπάθεια τις τελευταίες μέρες εξαιτίας του υψομέτρου είχε καταβληθεί σωματικά, παρότι είχε πλέον εγκλιματιστεί. Έτσι πάρθηκε μία σωστή απόφαση όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Το πρωί στις 5.30 εγώ και ο Ganga ανεβαίνουμε στο Kala Pattar, ο Γιάννης με τον Anil θα ξεκουραστούν στο lodge και θα μας περιμένουν και από εκεί θα συνεχίσουμε όλοι μαζί για Dzogla μέσω Lobuche.

Πριν ξημερώσει χτυπάει το ξυπνητήρι… Κρύο, αλλά με γρήγορες κινήσεις είμαι έτοιμος, με ισοθερμικά, διπλά γάντια και διπλά μπουφάν.

-26 είχε ενημερώσει ο Ganga.

Ξεκίνημα με φακούς κεφαλής στην αρχή, αλλά μετά από περίπου 20 λεπτά άρχισε να φέγγει. Απέναντι από τα καταλύματα βρίσκεται η πλαγιά που ξεκινάει η ανάβαση. Με το που φτάνουμε στη βάση της και κοιτάω πάνω, λέω αυτό θα πονέσει τώρα… αργό βήμα και σιγά σιγά ανεβαίνουμε στην πλαγιά. Περίπου μετά τα μισά ξεπροβάλλει και το Έβερεστ στα δεξιά μας. Επιβλητικό και ο ήλιος να ανατέλλει αργά πίσω από την ψηλότερη κορυφή της Γης!!!

Η ανάβαση δύσκολη αργή και απαιτητική… Στο τέλος παγωμένοι βράχοι σκαρφαλώθηκαν για να πατηθεί η κορυφή!!! Λίγο πριν βγει ο ήλιος, κορυφή Kala Pattar… επίπεδο οξυγόνου στο 49.6% της επιφάνειας της θάλασσας.

Second Goal Achieved: KALA PATTAR SUMMIT 5.645m

Έπρεπε να περάσει λίγη ώρα για να καταλάβω πάλι το που και το πώς. Ανατολή ηλίου με φάτσα το Έβερεστ. Στην πιο κοντινή απόσταση που μπορώ να βρεθώ. Αφού περνάει κάποια ώρα και έχουμε ξεκουραστεί με τον Ganga, κάνουμε και μία μέτρηση με το οξύμετρο… 92% Ο2, 56 παλμοί!!!! Είσαι και για πιο πάνω μου λέει… Άντε πάμε του λέω!!! Μήπως να γίνω Sherpa???!!!!

Αργό κατέβασμα. Πάμε προς το lodge για πρωινό, μάζεμα, και να βρούμε την υπόλοιπη ομάδα και να κατεβούμε.

Η ομάδα κάτω είχε σηκωθεί και είχε κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες, μετά από ένα γεμάτο πρωινό ξεκινάμε για Lobuche, περίπου 3 ώρες αργό περπάτημα για να κάνουμε την πρώτη στάση.

O ήλιος ψηλά τώρα… όπου δε φυσάει η ζέστη είναι αφόρητη, αφού για περίπου μισή ώρα περπατάω με κοντομάνικο στους -10, τρελή ακτινοβολία.

Πάντα παράλληλα με τον υπέροχο παγετώνα Khumbu περπατάμε προς Lobuche… Φτάνοντας βρίσκουμε και τον Σλοβάκο φίλο και καθόμαστε όλοι μαζί για Lunch. Εντυπώσεις και ιστορίες από τις προηγούμενες μέρες, είναι στο επίκεντρο της κουβέντας. Στο τέλος χαιρετίζουμε και ξεκινάμε για Dzongla.

Η διαδρομή αυτή είναι σχεδόν ευθεία, ελαφρά κατηφορική στο σύνολό της και περίπου 4 ώρες. Αφού μας περάσει ένα κοπάδι από υπέροχα Yak, περνάμε την κύτη του ανοιξιάτικου χειμάρρου και συνεχίζουμε το μονοπάτι.

Κάποια στιγμή μετά από κάνα μισάωρο βρισκόμαστε σε ένα σημείο από το οποίο βλέπουμε σχεδόν όλη μας την διαδρομή τις τελευταίες 3-4 μέρες. Του λόφους πάνω από το Dingboche, όλη την ευθεία μέχρι τη Thukla, το Thukla pass και το memorial place και οοολο το δρόμο μέχρι σχεδόν την αρχή του παγετώνα. Από την μια μεριά ως την άλλη υψομετρική διαφορά 1.100m.

Από εκεί πλέον ο δρόμος στρίβει δυτικά προς Cho La και το τοπίο αλλάζει. Αλλάζει τόσο που δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις την ομορφιά της κοιλάδας Dzogla και της λίμνης της…. Για άλλη μια φορά η ερώτηση… σε ποιο πλανήτη είμαστε????? Το τοπίο δε χωράει σε καμιά εικόνα, σε καμιά κάμερα…. Οι φωτογραφίες πραγματικά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα….

Μετά από αυτό το σοκ ομορφιάς, έχουμε την τελευταία ώρα περπατήματος. Και φτάνουμε στη μεγαλούπολη της Dzogla… πραγματικά 5 ρημάδια στη μέση του πουθενά ίσα ίσα για στάση πριν την αυριανή τεράστια μέρα και το πέρασμα του παγετώνα Chola στα 5.420m.

Τσάι, φαγητό, ξεκούραση, κρύο, και λίγος ύπνος. Η αδρεναλίνη για την ανάβαση του παγετώνα αύριο και το ξεκίνημα στις 5 το πρωί μας έχει τσιτώσει ήδη…..

next day.... big day....

 

[Zorz59]

Δυστυχως η Yeti Airlines σημερα εχασε και το αεροσκαφος και 72 επιβατες... οχι προς εβερεστ αλλα προς Ποκαρα, αλλα ακομα μια φορα δειχνει οτι ειναι οι πιο επικυνδινοι αιθερες στο κοσμο....

 

[Sassenach77]

Και μετά;

 

[Zorz59]

Day 11

DZONGLA (4830m) - GOKYO LAKES (4790m)…crossing CHO LA PASS (5420m)

30.163 steps, Up 590m – Down 40m

Η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου έφτασε.

5 το πρωί ξύπνημα και προετοιμασία. Τα πράγματα έτοιμα, εμείς έτοιμοι για εκκίνηση περπατήματος με φακούς κεφαλής και -15 βαθμούς.

Και μιας και έχουμε ξυπνήσει πριν καν ανοίξει η κουζίνα, η ιδιοκτήτρια του lodge μας φτιάχνει 3-4 τοστ με τυρί και αυγό για την πορεία. Το πρωινό σήμερα είναι μπάρες που έχουμε φέρει μαζί από Ελλάδα.

Τεχνική πορεία σήμερα. Τα κραμπον που είχαν αγοραστεί από το Namche Bazaar στο ανέβασμα, σήμερα θα είχαν την τιμητική τους.

Ξεκινάμε νωρίς για δύο βασικούς λόγους, πρώτον επειδή θέλουμε να φτάσουμε σήμερα στο Gokyo το χωριό μετά το πέρασμα Cho La αλλά και μετά τον παγετώνα Ngozumpa, χωρίς άλλη διανυκτέρευση ανάμεσα, δηλαδή θα έχουμε τουλάχιστον 10 ώρες περπάτημα με νορμάλ ρυθμό. Δεύτερον πρέπει να φτάσουμε στο παγωμένο πέρασμα Cho La αρκετά πριν το μεσημέρι ώστε να μην έχει βγει αρκετός ήλιος και μαλακώσει τον πάγο.

Φύγαμε λοιπόν… περπατάμε αργά και ήσυχα με τους φακούς στην αρχή, προσπαθώντας να ζεστάνουμε το σώμα και ακολουθούμε το στενό μονοπάτι μέσα στην κοιλάδα Dzogla.

Αρχίζει να φέγγει… Ακόμα δεν έχουμε ξεσκοτίσει από τον ύπνο και δεν λογαριάζουμε την ώρα που περπατάμε… που να ξέραμε τι έρχεται αργότερα σήμερα. Η εμφάνιση του Ήλιου και το σκηνικό της ανατολής μέσα στην κοιλάδα είναι η καλύτερη φωτογραφία πριν την ανάβαση που μας περιμένει.

Η ζεστασιά του ήλιου, κόβει την πρωινή παγωνιά. Ένα μικρό διάλλειμα και πλέον είμαστε έτοιμη για την πρώτη μεγάλη πετροανηφόρα της ημέρας.

Το Cho La pass βρίσκεται στα 5.420 ,έτσι έχουμε να καλύψουμε μια υψομετρική 700 μέτρων για αρχή. Το ανέβασμα απόλυτα τεχνικό, αλλά το ηθικό είναι ψηλά και το ανεβαίνουμε με εξαιρετική διάθεση.

Μια καταπληκτική εμπειρία, μία μοναδική ανάβαση…. Μετά τις απαραίτητες στάσεις, βλέπουμε μπροστά μας τον παγετώνα.

Ο παγετώνας είναι εκθαμβωτικός, τεράστιος… ένα θέαμα που δύσκολα περιγράφεται. Άφωνοι στην αρχή από το θέμα πλησιάζουμε σιγά σιγά… ο ενθουσιασμός μας δεν κρύβεται πλέον και μετά την απαραίτητη φωτοστάση, φτάνουμε στη βάση του.

Ήρθε η ώρα για τα κραμπον… τα κραμπον είναι η ειδική σόλα με τα καρφιά για πάγο που εφαρμόζει κάτω από τις ορειβατικές μπότες.

Φορώντας τα, κάνουμε το πρώτο βήμα πάνω στον παγετώνα…. Η αίσθηση? Σαν να περπατάς με κανονικά παπούτσια στην άσφαλτο… το βάδισμα απόλυτα σταθερό. Με την θερμοκρασία αέρα λίγο κάτω από το μηδέν, την φοβερή ηλιοφάνεια και την αντανάκλαση του ηλιακού φωτός στον πάγο, οι συνθήκες για περπάτημα είναι εξαιρετικές… και το μόνο κρύο που νιώθουμε είναι όταν μας χτυπάνε ριπές παγωμένου αέρα.

Το περπάτημα στον παγετώνα γίνεται αυστηρά πάνω στο πατημένο μονοπάτι που υπάρχει… το οποίο υποδηλώνει ότι από κάτω ο πάγος είναι μασίφ. Κάθε απόκλιση από το μονοπάτι μπορεί να αποβεί μοιραία, εάν κρύβεται κάτω από τον πάγο κάποιος θύλακα αέρα και σπάσει ο πάγος και βρεθείς στην τρύπα.

Με αργό και σταθερό βήμα πλησιάζουμε προς την κορυφή. Το πέρασμα του Cho La θα ήταν για τον Γιάννη το υψηλότερο σημείο που θα έφθανε στο trek και μετά το θέμα που είχε παρουσιαστεί πριν μέρες υπήρχε μία έξτρα προσοχή στο μυαλό μας μήπως χρειαστεί κάτι… Αλλά ευτυχώς όχι, οι μέρες που πέρασαν έφεραν το σώμα του σε πλήρη εγκλιματισμό και το μότο αργά και σταθερά βήματα μας έφερε έως τη βάση του περάσματος.

Εκεί μας περιμένει ο πορτερ μας ο Anel. Περίπου 50 μέτρα πριν την κορυφή υπάρχει ένας παγωμένος βράχος κοντά στα 2 μέτρα ύψος κάθετος που πρέπει να ανεβούμε. Ο Anel είχε ανέβει από πριν, με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει και μας περίμενε στην αρχή του βράχου για να μας τραβήξει απάνω. Έτσι με την βοήθεια του ανεβήκαμε όλοι safe και βαδίσαμε το τελευταία μέτρα για την κορυφή του περάσματος… ΩΩΩ τι θέα και αυτή, τι ψυχολογική επιβράβευση και ανάταση που νιώθεις μετά από μία τέτοια κατάκτηση.

Μετά από μια ονειρική πορεία… 5.420m BABY…!!!!!

Third Goal Achieved: CHO LA PASS 5.420m

Εκπληκτική αίσθηση. Χαλαρώνουμε στην κορυφή, για λίγο lunch και ξεκούραση.

Πλέον από εδώ βλέπουμε και την άλλη πλευρά του περάσματος. Πλήρως αντίθετο από την μεριά που ανεβήκαμε. Η μία μεριά παγετώνας και ένα μακρύ λευκό τοπίο.. Από την άλλη ένα κάθετο πέτρινο τοπίο που καταλήγει σε μία κοιλάδα.

Αφού έχουμε πάρει μια ανάσα και έχουμε θαυμάσει το ορεινό τοπίο από την κορυφή του περάσματος, είναι ώρα να κατεβούμε από την άλλη μεριά.

Μία κατηφόρα απότομη, με πάγο στο μεγαλύτερο μέρος της. Οπότε το συρματόσχοινο που έχει στο πλάι, άκρως απαραίτητο. Via Ferrata λοιπόν στα 5500 μέτρα…..

Ξεκινάμε την παγωμένη κατηφορική Ferrata με διάθεση καλή και βήμα βήμα προσεχτικά. Γρήγορα βρήκαμε καλό ρυθμό, και φτάσαμε στη βάση με ασφάλεια. Εκεί βγάζουμε τα κραμπόν. Και κάνουμε ένα μικρό briefing. Περπατάμε κοντά 7 ώρες και το Gokyo είναι στις 5-6 ώρες περπάτημα από τη βάση του Cho La που βρισκόμαστε τώρα. Ο Ganga λέει πως θα περπατήσουμε μέχρι το Dragnag που θα έχουμε γεύμα και από εκεί θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. Πάμε λοιπόν δυνατά μήπως και προλάβουμε το Gokyo σήμερα.

Η κάτω πλευρά του Cho La, απέραντη, γκριζοπέτρινη, σαθρή και παγωμένη… αυτό το τοπίο μόνο Mordor μπορεί να θυμίζει… Εκπληκτικά σκληρό.

Πέτρα και ήπια κατηφόρα, Πέτρα και ήπια κατηφόρα.. Το ίδιο ξανά για σχεδόν 2.30 ,ώρες σερί μέχρι το Tea House στο Dragnag.

Εκεί ζούμε μια στιγμή Spa… λεκάνη με παγωμένο νερό φτάνει μπροστά μας… έχοντας ξεντυθεί για να βγάλουμε το ισοθερμικό κολάν και τις κάλτσες, πάρουμε λίγο αέρα, βουτάμε και τις φουσκωμένες πατούσες στον πάγο… Αααααααχχχχχ ηδονή…. Παγοθεραπεία στις πατούσες και ένα πιάτο veggie noodles, και είμαστε έτοιμοι για συνέχεια.

Πλέον το φως αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά και οι 3 ώρες που έχουμε για Gokyo πρέπει να γίνουν αυστηρά 3 ώρες… γιατί μπροστά μας έχουμε τον Ngozumpa Glacier. Τον μεγαλύτερο παγετώνα των Ιμαλαίων και πρέπει να τον κόψουμε κάθετα και να βγούμε στην άλλη μεριά… χωρίς να μας πιάσει η νύχτα μέσα στον παγετώνα. Φύγαμε.

Το ίδιο πέτρινο σκηνικό και εδώ… μόνο ευθεία αυτήν τη φορά. Μετά από 45 λεπτά περίπου φτάνουμε στον παγετώνα… η Δύναμη της φύσης μπροστά μας… .ο ορισμός ότι το νερό τρώει τα βουνά, όπως προχωράει ο πάγος θρυψαλιάζει τους ορεινούς όγκους των Ιμαλάιων!!!

Δέος και απέραντη ομορφιά!!!!

Η κατηφορική είσοδος στον παγετώνα ήταν λίγο tricky για εμάς αλλά για τους σέρπα ήταν μία βόλτα στο πάρκο…

Είναι απίστευτο να περπατάς μέσα στον μεγαλύτερο παγετώνα και να έχεις γύρω γύρω αυτά τα βουνά…. Ο φιδογυριστος δρόμος μέσα από παγωμένες λίμνες, πάγους, και τεράστιες πέτρες είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος…

Υπέροχο πραγματικά, αλλά τώρα είναι κρίσιμο να βγούμε γρήγορα από εδώ πριν τη νύχτα….

Ώρα για φακούς κεφαλής. Η νύχτα μας πιάνει στη γωνία του παγετώνα στο τελευταίο ανέβασμα πριν την έξοδο από αυτόν. Ο ρυθμός πέφτει κατακόρυφα και ο Ganga πασχίζει να βρει τα σημάδια. Όμως ο μέγας σκύλος ορειβάτης, ο πόρτερ μας ο Anel το έχει ανέβει όλο χωρίς φακό έχει αφήσει τα πράγματα πάνω, και ξεκινάει και κατευθύνει τον Ganga με φωνητικές οδηγίες…. Απίστευτος πραγματικά, και σε ένα 15λεπτο ήμασταν στην έξοδο του παγετώνα.
Εκεί μετά από 12.30 ώρες περπάτημα κάνουμε μια στάση για νερό και σβήνουμε τους φακούς….. Δέος… ο έναστρος ουρανός μπροστά στα μάτια μας σε ύψος 5.000 μέτρων. Ένα απόκοσμο μωβ χρώμα και μία ασημί λάμψη από τα αστέρια.

Μία τελευταία μισάωρη κατάβαση κα μπαίνουμε στο Gokyo, στα 4.750m. Το μέρος που θα μείνουμε τα επόμενα 2 βράδια.

Συγκλονιστική μέρα, εμπειρία ζωής.

2 παγετώνες, πέρασμα στα 5.420, 13 ώρες trek και ο συγκλονιστικός νυχτερινός ουρανός πάνω από τον παγετώνα.

Το χαλάρωμα δίπλα από την φωτιά ήταν το τέλειο σβήσιμο της ημέρας.

 

[poised]

Όχι ότι οι άλλες μέρες ήταν χάλια αλλά σε αυτή έχεις κάποιες από τις πιο όμορφες φωτογραφίες μέχρι στιγμής.