Νεπάλ Everest Base Camp & Cho La Pass trek, "There and back again...."

[Zorz59]

? τόσες πολλές μέρες κάτω απο τα 3000μ;

Οχι, λέω ότι περίπου σε 15 μέρες θα ξαναγυρισουμε σε τόσο χαμηλό υψόμετρο

 

[soudianos]

Aπό Θεσκή προς Κατματού με τι πτήσεις πήγες?

 

[Zorz59]

Aπό Θεσκή προς Κατματού με τι πτήσεις πήγες?

Turkish, με μια στάση Κωνσταντινούπολη
473 ευρώ με επιστροφή

 

[soudianos]

Turkish, με μια στάση Κωνσταντινούπολη
473 ευρώ με επιστροφή

Τέλεια, απλή στάση χωρίς αλλαγή

 

[Zorz59]

Day 4

Namche Bazaar (3440m) – Everest view Hotel (3.880m) - …and back

16.402 steps, Up 464m – Down 464m

Acclimatization day η σημερινή. Δηλαδή περπατάμε ψηλά και κοιμόμαστε χαμηλά, ώστε το σώμα να συνηθίζει σιγά σιγά την έλλειψη οξυγόνου.

Χαλαρό το πρωινό ξύπνημα σήμερα, δεν έχουμε να πακετάρουμε τα πράγματα, και μετά από ένα νόστιμο πρωινό είμαστε έτοιμοι για τη βόλτα μας στις γύρω κορυφές του Namche.

Ξεκινάμε ανεβαίνοντας τα σκαλιά του ανηφορικού Namche και οδεύουμε προς το χώρο που είναι το άγαλμα του Τένσινγκ Νοργκέι.

Ο Τένσινγκ Νοργκέι (तेन्जिङ नोर्गे शेर्पा, 29 Μαΐου 1914 - 9 Μαΐου 1986), γεννημένος ως Ναμγκίαλ Γουάνγκτι και συχνά αποκαλούμενος απλά Σέρπα Τένσινγκ, ήταν Νεπαλέζος Σέρπα ορειβάτης. Θεωρείται ένας από τους διασημότερους ορειβάτες, καθώς συμμετείχε στη κατάκτηση του Έβερεστ με τον Έντμουντ Χίλαρι στις 29 Μαΐου 1953[2]. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα στους 100 σημαντικότερους ανθρώπους του 20ού αιώνα.

Περιδιαβαίνουμε στο πάρκο, και η φιγούρα του αγάλματος ξεπροβάλλει. Η κλασσική εικόνα από την πρώτη εκείνη κατάκτηση της κορυφής είναι τώρα μπροστά μας. Τοποθετημένο σε ένα μέρος ώστε να έχει φόντο το Έβερεστ 8848m και το Λότσε 8516m.

Αρχίζουμε να το παίρνουμε απόφαση πλέον ότι σε κάθε στροφή τα μάτια μας δε θα χωρούν το μεγαλείο που βλέπουν.

Αφού βολτάρουμε και χορταίνουμε το πάρκο, βγαίνουμε πάλι στα σοκάκια του Namche και πηγαίνουμε μπροστά στο ξεκίνημα της ανάβασης για το Everest View Hotel. Περίπου 400 μέτρα κάθετης υψομετρικής μπροστά μας. Ο λαμπερός ήλιος μας έχει κάψει και παρότι η θερμοκρασία είναι κοντά στο 0, με τα κοντομάνικα μας ανεβαίνουμε την κάθετη διαδρομή.

Μετά από περίπου 1.30 ώρα ανέβασμα και περπάτημα φτάνουμε στον προορισμό μας. Το μπαλκόνι του ξενοδοχείου υπέροχο με μία θέα μαγική. Κορυφές και μόνο κορυφές μπροστά μας. Με κεντρικό θέαμα το Everest.

Εδώ μας έρχεται στο μυαλό η ατάκα, πως μπροστά στις πανέμορφες κορυφές των Ιμαλάϊων, το Everest είναι σαν ένας χονδρός κύριος σε ένα δωμάτιο με υπέροχες γυναίκες. Ναι οι άλλες κορυφές είναι πιο όμορφες, πιο «μυτερές» αλλά το Everest είναι ο κύριος 8848!!

Χαλαρώνουμε στο μπαλκόνι με μία ζεστή σοκολάτα και καθόμαστε πρώτη φορά όλο το Bomba Team όπως μας ονομάσαμε στη συνέχεια μαζί!!! Ο Ganga μας είχε πει από πριν ότι για να κάτσουμε στο μπαλκόνι θα πρέπει να παραγγείλουμε και κάτι. Φοβούμενος μήπως αντιδράσουμε εμείς από τις πολύ υψηλές τιμές που θεωρούσε ότι έχει το ξενοδοχείο. 4 σοκολάτες στα 7 ευρώ ήταν για εμάς κάτι το πολύ νορμάλ, αλλά κάτι το εξαιρετικά ακριβό για τους ντόπιους. Κεράσαμε τους συντρόφους μας και χαλαρώσαμε όλοι μαζί εκεί.

Μετά από όλες αυτές τις ώρες, παίρνουμε την κατηφόρα για επιστροφή στο ξενοδοχείο και μεσημεριανό. Εκεί για άλλη μια φορά veggie Dal Bhat. Έχει αρχίζει να κουράζει πια το Dal Bhat, αλλά όχι τόσο όσο θα μας κουράσει τελικά στη συνέχεια.

Η υπόλοιπη μέρα είναι αφιερωμένη στο Namche, βόλτα στα τουριστικά μαγαζάκια και στο official μαγαζί της North Face με προϊόντα φτιαγμένα αποκλειστικά για το Namche και το Νεπάλ.

Χαλαρώνοντας το βράδυ με λίγη μουσική, ξέρουμε ότι είναι η τελευταία μέρα για τις επόμενες δέκα τουλάχιστον, που θα έχουμε ζεστό νερό και δυνατότητα να κάνουμε μπάνιο. Τελευταία μέρα με ζέστη μέσα στο υπνοδωμάτιο και ίσως αποδειχτεί τελευταία μέρα χωρίς να μας έχει επηρεάσει το υψόμετρο.

Ενθουσιασμένοι για την αυριανή μέρα κλείνουμε τα μάτια μας για ένα γλυκό και βαθύ ύπνο, μη ξέροντας ότι θα είναι ο τελευταίος καλός ύπνος μέχρι να ξαναβρεθούμε εδώ.

 

[Smaragda53]

αυτό το πράγμα με τους ντόπιους να κουβαλάνε "τέρατα" στην πλάτη και να σκαρφαλώνουν με τη σαγιονάρα!!!

 

[Zorz59]

Day 5

Namche Bazaar (3.440m) – Tengboche (3.860)

27.569 steps, Up 820m – Down 450m

Πρωί στο Namche και ετοιμασία για άνοδο και αλλαγή lodge. Καθημερινή διαδικασία πια, και αφού έχουμε πακεταριστεί για μία ηλιόλουστη μέρα πάμε στο σαλόνι για το πρωινό μας.

Γεμάτο το πρωινό με πατάτες ομελέτα και ψωμί με μέλι, ότι πρέπει για τη σημερινή ανάβαση…. Η οποία έχει το εξής ωραίο. Είναι ανάβαση από τα 3.440 στα 3.860…. αλλά ξεκινάει κατεβαίνοντας δίπλα στο ποτάμι στα 3.000 περίπου μέτρα και ξανανεβαίνει… φίνα!!!

Ανεβαίνουμε σιγά σιγά τα σκαλιά του Namche χαζεύοντας το χωριό να ξυπνάει. Trekkers και οδηγοί έτοιμοι για την πορεία τους, porters κουβαλούν κάθε λογής πράγματα, τα παιδιά ετοιμάζονται για το σχολείο και όλες οι δραστηριότητες ξεκινούν.

Ηλιόλουστη και λαμπερή η κορυφή Κονγκτε Ρι πάνω από το Namche στα 6.100μ μας αποχαιρετά για την ώρα. Θα την ξαναδούμε στη συνέχεια. Ελπίζωντας σαν κατακτητές των στόχων μας και λίγο σοφότεροι.

Κίτρινες ταμπέλες δείχνουν τον δρόμο για Tengboche και δυναμικά προχωράμε. Στην έξοδο του χωριού συναντάμε έναν γέροντα 90φεύγα Μαϊων ο οποίος έχει ένα κουτί για donation.

Η ιστορία του λοιπόν είναι ότι εδώ και 60 χρόνια, ετούτος ο γέροντας, έφτιαχνε μόνος του τον δρόμο από το Namche (μεγαλύτερος οικισμός) στο Tengboche (μεγαλύτερο μοναστήρι). Μόνος του. Σκάψιμο, αξίνες, κουβάλημα, πέτρες στα σκαλιά. Ότι μπορούσε. Πλέον όμως που δεν αντέχει κάνει αίτηση για donation για να προσλαμβάνει εργάτες να κάνουν την δουλειά.

Στην αρχή η διαδρομή είναι σχεδόν ευθεία, πάνω από το μεγάλο φαράγγι. Χαλαρό περπάτημα και ακολουθώντας τις στροφές του μονοπατιού ξάφνου μπροστά μας η πολυφωτογραφημένη στούπα με τα σημαιάκια της και το Ama Dhablam στο βάθος. Άλλο ένα ορόσημο της διαδρομής που είχαμε δει τόσες φορές στα documentaries. Λίγο χάζι εκεί και παιχνίδι με φωτογραφίες και videos πριν την συνέχεια.

Από εδώ και πέρα η διαδρομή γίνεται ελαφρά κατηφορική. Περπατώντας και βλέποντας συνέχεια μπροστά μας το Ama Dhablam 6.812, το Lhoche 8.516 και το Everest 8.848 προσπαθώ να πείσω το μυαλό να καταλάβει που βρίσκεται. Ναι περπατάω σε ένα μονοπάτι και βλέπω το Everest ναι το Everest και πηγαίνω κατά εκεί.

Κατηφόρα ξανά πιο έντονη και αύξηση της βλάστησης όσο φτάνουμε προς το ποτάμι και περίπου 2.30 ώρες μετά το ξεκίνημα cable γέφυρα ξανά, ποτάμι ξανά. Το διασχίζουμε και φτάνουμε στο μέρος που θα κάνουμε στάση για lunch και τσάι. Η διαδρομή ως εδώ ήταν εύκολη και ξεκούραστη .

Για φαγητό θα φάμε κάτι καινούριο. Nepali veggie Dal Bhat…. !!! Νομίζω ότι κάπου εδώ το σιχαθήκαμε. Και ο λόγος είναι ότι αφού φάγαμε και ήπιαμε το τσαγάκι μας ξεκινάμε κατευθείαν ανάβαση από τα 3.000 στα 3.860!! Άμεση και επί 1.30 ώρα ανεβαίνουμε. Μετά από φαγητό δύσκολα κάνεις τέτοια πορεία. Ο Ganga συνηθισμένος να περπατάει με γεμάτο το στομάχι δεν είχε θέμα, αργότερα στην κουβέντα κανονίσαμε να μην έχουμε στάση για lunch πριν από ανάβαση.

Και φτάνουμε στην είσοδο του Tengboche.

Το Tengboche (ή Thyangboche) είναι ένα χωριό στον αγροτικό δήμο Khumbu Pasanglhamu στην υποπεριοχή Khumbu της επαρχίας No. 1 στο Νεπάλ, που βρίσκεται στα 3.867 μέτρα (12.687 πόδια).

Στο χωριό βρίσκεται ένα σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι, το μοναστήρι Tengboche, το οποίο είναι το μεγαλύτερο gompa στην περιοχή Khumbu. Η κατασκευή χτίστηκε το 1923. Το 1934, καταστράφηκε από σεισμό αλλά στη συνέχεια ξαναχτίστηκε. Καταστράφηκε ξανά από πυρκαγιά το 1989 και ξαναχτίστηκε με τη βοήθεια εθελοντών και την παροχή ξένης βοήθειας.

Το Tengboche έχει πανοραμική θέα στα βουνά των Ιμαλαΐων, συμπεριλαμβανομένων των γνωστών κορυφών Tawache, Everest, Nuptse, Lhotse, Ama Dablam και Thamserku. Ο Tenzing Norgay, ο πρώτος άνθρωπος που έφτασε στην κορυφή του Έβερεστ με τον Sir Edmund Hillary, γεννήθηκε στην περιοχή στο χωριό Thani και κάποτε στάλθηκε στο μοναστήρι Tengboche για να γίνει μοναχός.

Το Tengboche και το μοναστηριακό συγκρότημα Tengboche που χτίστηκε γύρω από το χωριό θεωρούνται το παλαιότερο μοναστήρι των Σέρπα. Οι Σέρπα (οι Σέρπα μετανάστευσαν από το Θιβέτ και εγκαταστάθηκαν σε αυτήν την περιοχή του Νεπάλ πριν από περίπου 450 χρόνια) που αποτελούν την κύρια κοινωνική κοινότητα της περιοχής ήταν μια ποιμενική, γεωργική και εμπορική κοινότητα.

Ωστόσο, με το κλείσιμο των συνόρων με την Κίνα το 1960 ως απάντηση σε μια εισροή προσφύγων, η εμπορική δραστηριότητα με το Νεπάλ σταμάτησε με αποτέλεσμα αλλαγές στον τρόπο ζωής των Σέρπα.

Προσαρμόστηκαν στην ορειβατική και τουριστική δραστηριότητα ως αποτέλεσμα της μεγάλης εισροής οδοιπόρων από διάφορα μέρη του κόσμου. Οι Σέρπα το βρήκαν οικονομικά ελκυστικό επάγγελμα. Αυτό τους ανάγκασε να μένουν μακριά από το χωριό και την κοινότητά τους για 8 μήνες το χρόνο, άλλαξαν τον τρόπο ζωής τους με αποτέλεσμα τη διάβρωση των παραδοσιακών τεχνών και του πολιτισμού τους.

Ο επικεφαλής λάμα της Μονής Tengboche και άλλα μέλη της κοινότητας ίδρυσαν ένα «Πολιτιστικό Κέντρο» στο Tengboche για να ενισχύσουν τις κοινωνικές και πολιτιστικές αξίες των Σέρπα. Το Κέντρο, που δημιουργήθηκε με κοινοτική συμμετοχή, χτίστηκε σε παραδοσιακό στυλ Σέρπα.

Το Κέντρο διαθέτει Μουσείο/Βιβλιοθήκη, η οποία έχει σπάνια ιερά βουδιστικά κείμενα και τεχνουργήματα, χειροτεχνίες και ρούχα (δωρεά από μέλη της κοινότητας) και επίσης την κατοικία των Μοναχών.

Τα πάντα έχουν κέντρο το ναό, ισχύει πλήρης απαγόρευση φωτογραφιών εντός του ναού. Εκεί μπορούν να φιλοξενηθούν μέχρι και 600 μοναχοί, σε έναν χώρο πλήρης ηρεμίας και διαλογισμού.

Μετά τη βόλτα μας στο εσωτερικό, διανύουμε τα τελευταία μέτρα προς το μέρος που θα κοιμηθούμε. Ένα καινούργιο lodge, στο οποίο παρότι είναι μεγάλο μένουμε μέσα μόνο εμείς και ένας Ούγγρος!! Αφού τρώμε και πέφτει η νύχτα, νιώθουμε το κρύο. Το καθημερινό αυξανόμενο κρύο που θα νιώθουμε κάθε βράδυ ανεβαίνωντας προς το Base camp. Αγκαλιά με τη σόμπα στο σαλόνι για λίγο μέχρι να χαλαρώσουμε και στη συνέχει στο δωμάτιο, μέσα στο sleeping bag και από πάνω πάπλωμα. Εννοείται θέρμανση μέσα στα δωμάτια ούτε λόγος. Πουθενά.

Αύριο περνάμε τα 4.000 μέτρα!!!!

 

[Zorz59]

Day 6

Tengboche (3.860) – Dingboche (4.410)

23.119 steps, Up 550m – Down 90m

7 το πρωί και το ξύπνημα χαρακτηρίζεται από την έκφραση, Πω Πω κρύο!!!

Ανοίγουμε το sleeping bag και η διάφορα θερμοκρασίας μέσα με έξω είναι κοντά στους 30 βαθμούς… περίπου 30 μέσα περίπου 0 έξω!!! Επίσης είναι η τελευταία μέρα που κάνουμε το λάθος να αφήσουμε τα ρούχα που θα βάλουμε για το περπάτημα εκτός sleeping bag!! Παγωμένα παντελόνια, κάλτσες, μπλούζες, κόκκαλο από το κρύο μας παγώνουν το δέρμα. Το ζεστό πρωινό και το καυτό τσάι κάνουν ότι μπορούν αλλά θέλουμε να βγούμε γρήγορα για περπάτημα ώστε να ζεσταθούμε.

Ο ήλιος βγαίνει στην κοιλάδα και άλλη μια ηλιόλουστα μέρα είναι μπροστά μας! Άλλη μια αργή ανάβαση σήμερα. Περίπου 5 ώρες περπάτημα και ανάβαση από τα 3.860m στα 4.410m στο Dingboche.

Η παγωμένη αφετηρία δίπλα από το Lodge, μας περνάει μέσα από μια συστάδα με δένδρα, η σκιά τους κρατάει ακόμα το παγωμένο πρωινό μέσα τους. Σιγά σιγά όνως φτάνουμε στο φαράγγι πάνω από το ποτάμι πάλι. Άλλη μια cable γέφυρα, άλλη μια διάσχιση του ποταμού. Σκία στη μια μεριά, ήλιος απέναντι.

Και πάνω από το ποτάμι μαγεία. Το φαράγγι υπέροχο και στο βάθος δεσπόζει το Ama Dablam… Υπέροχη εικόνα…

Ανηφορίζουμε σιγά σιγά, ενώ στο βάθος πίσω μας φαίνεται το υπέροχο μοναστήρι του Tengboche. Όσο προχωράμε περνάμε πάμπολλες Prayers stones και βουδιστικές στούπες.

Το τοπίο πλέον αλλάζει… φτάνουμε προς τα 4.000m και τα δέντρα πλέον σταματούν και μπαίνουμε στην στέπα των Ιμαλάϊων. Με κοντούς θάμνους και κάποια λουλούδια πλέον το σκηνικό.

Και ναι φτάνουμε στο Somare, και επίσημα πάνω από τα 4.000 m για πρώτη φορά!! Somare 4.040m !!!

Στάση για τσάι λοιπόν. Από αυτό το υψόμετρο και μετά, νιώθουμε πλέον το κάψιμο του ήλιου έντονο. Λίγο κάτω από τους μηδέν η θερμοκρασία, με κοντομάνικα και να νιώθουμε κάψιμο εμείς. Η ακτινοβολία του ήλιου αυξάνεται γεωμετρικά όσο τον πλησιάζεις!! Εδώ βλέπουμε και τους πρώτους ηλιακούς συλλέκτες για ζέσταμα νερού και μαγείρεμα. Χαλαρώνουμε με τον κλασικό συνδυασμό τσάι μέντα μέλι και είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Υπέροχη διαδρομή, μαγικό Ama Dablam. Περπατάμε στους πρόποδες του οι οποίοι είναι ξυσμένοι και σχισμένοι από δύο τεράστια λούκια παγετώνες που κατεβάζουν τον πάγο και το νερό από την κορυφή.

Η δύναμη της φύσης είναι απερίγραπτη!!

Σε μία στροφή της διαδρομής ξαναβλέπουμε την κορυφή του Έβερεστ. Περπατώντας χαλαρά και χαζεύοντας το, μου έρχεται μία αναλαμπή κατανόησης των μεγεθών που βλέπω…

• Περπατάω στο μονοπάτι αυτό, και είμαι σε υψόμετρο λίγο πάνω από τα 4.000m
• Μπροστά μου το Έβερεστ στο 8.848m
• Δηλαδή η κορυφή του είναι, άμα κοιτάξω κατακόρυφα πάνω από μένα, 4.848 m κάθετα από πάνω μου!!!!!!!

Το δέος που νιώθεις με τα μεγέθη δεν αποτυπώνεται σε καμία εικόνα και με καμία λέξη.

Μια ακόμα διάσχιση του λευκού χείμαρρου και περπατάμε δίπλα ακριβώς από το σχίσιμο του Ama Dablam. Η φύση στη σκληρότερη μορφή της.

Και έτσι φτάνουμε στο Dingboche.



Το Dingboche είναι μια δημοφιλής στάση για πεζοπόρους και ορειβάτες που κατευθύνονται προς το Έβερεστ, το Ama Dablam ή το Imja Tse. Οι trekkers συνήθως περνούν δύο νύχτες στο Dingboche για λόγους εγκλιματισμού.

Το χωριό βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στους τουρίστες με καταφύγια και χώρους σκηνών που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του Dingboche. Ο ποταμός Imja ρέει ακριβώς ανατολικά του χωριού.

Φυλαγμένο μέσα σε μία κοιλάδα κάτω από κορυφές των 6.500 και 7.000 μέτρων, το Dingboche είναι ο τελευταίος μεγάλος οικισμός της περιοχής.

Μια υπέροχη στούπα μας καλωσορίζει και κατευθυνόμαστε προς το Lodge μας… Good Luck Hotel λέει και ελπίζουμε να βγει αληθινό.

Εδώ θα μείνουμε δύο βράδια, μιας και επόμενη μέρα είναι acclimatization day.

Μεσημέρι πια και αφού τακτοποιούμαστε στο ηλιόλουστο δωμάτιο, κατεβαίνουμε για lunch. Τρώμε το ζεστό veggie Dal Bhat για να πάρουμε δυνάμεις.

Αφού πάρουμε την ξεκούραση που μας αξίζει και κάνουμε ένα ωραιότατο μπάνιο με μωρομάντυλα, βγαίνουμε για να κάνουμε μια βόλτα στον οικισμό.

Τουριστικό και κτηνοτροφικό αποκλειστικά το Dingboche. Πέφτει ο ήλιος σιγά σιγά και το κρύο τσούζει τώρα. Γυρνάμε στο lodge και καθόμαστε στο σαλόνι κοντά στη σόμπα. Εκεί υπάρχει χαβαλές με τις διάφορες παρεούλες και μοναχικούς trekkers. Iran, Slavakia, England ήταν οι χώρες που είχαν εκπροσώπηση εκείνο το βράδυ εκεί.

Και ναι από το πουθενά μια στιγμή πολυτέλειας. Το βραδινό φαγητό συνοδεύεται από μία ζεματιστή πετσέτα, για τα χέρια και το πρόσωπο!!! Λες και ήμασταν σε σπα νιώσαμε!!

Μετά το φαγητό και την κουβεντούλα ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Μιλάμε για κρύο, έτσι!!! Τρυπώνουμε με τα ρούχα και τα μπουφάν στο sleeping bag και σβήνουμε με τις μαγικές εικόνες που είδαμε σήμερα.

Η νύχτα όμως θα είναι δύσκολη…….

 

[Sassenach77]

Η νύχτα όμως θα είναι δύσκολη…….

Φαντάζομαι το γιατί.....

 

[Zorz59]

Φαντάζομαι το γιατί.....

TO be continued....

 

[Zorz59]

Day 7

DINGBOCHE (4410m) - NAGERJUN (5100m) and Return to.. DINGBOCHE (4410m)

13.950 steps, Up 600m – Down 600m

2.30 περίπου τη νύχτα, και ξυπνάω από το παραμίλημα του Γιάννη… Η νόσος του υψομέτρου κάνει την εμφάνιση της τελικά, έστω και στην μικρότερη δυνατή μορφή της. Να μην μπορείς να πάρεις επαρκή ανάσα στον ύπνο σου δηλαδή.

Όταν περπατάς και δε σου φτάνει το οξυγόνο, απλά λαχανιάζεις και διπλασιάζεις το ρυθμό της ανάσας σου. Στον ύπνο αυτό όμως δε γίνεται. Από εκεί και πέρα η νύχτα ήταν μία διαρκής προσπάθεια μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και υποστήριξης στον Γιάννη… Δύσκολη βραδιά, που το αποκορύφωμα της ήταν η κουβέντα του τι θα γίνει στην περίπτωση που δεν αντέξει… αποφασίσαμε πως το βγάζουμε αυτό από το μυαλό μας και προχωράμε και βλέπουμε.

Στο πρωινό η διάθεση αλλάζει σιγά σιγά… βλέπουμε ότι ο Γιάννης είναι μια χαρά, για την ώρα δε χρειάζεται κανένα χάπι-φάρμακο για τη νόσο και ξεκινάμε με όρεξη αλλά με χαλαρό ρυθμό για το περπάτημα εγκλιματισμού στο Dingboche. Αυτό σημαίνει που θα περπατήσουμε κάθετα πάνω από το χωριό περίπου 600 μέτρα στα 5.000m και θα γυρίσουμε να κοιμηθούμε στα 4.400m έτσι ώστε τα πνευμόνια και οι μυς να συνηθίσουν στον αερό αέρα που θα αναπνέουμε τις επόμενες μέρες.

Ξεκινάμε, κατευθείαν ανηφόρα και στα πρώτα κάθετα εκατό μέτρα πάνω από το Dingboche βρίσκουμε ένα χώρο ιερό με prayer flags και μία στούπα. Το καλό κατευόδιο, είναι η χαρακτηριστική ευχή μεταξύ των Sherpa και τέτοιοι χώροι είναι αφιερωμένοι σε αυτό το νόημα.

Τι είναι όμως τα prayer flags, που είναι τόσο σημαντικά για αυτούς τους ανθρώπους…

Οι θιβετιανές prayer flags χρησιμοποιούνται παραδοσιακά για την προώθηση της ειρήνης, της σοφίας, της συμπόνιας και της δύναμης. Συνήθως πιστεύεται ότι οι prayer flags προσφέρουν προσευχές στον Θεό, αλλά όχι. Οι Θιβετιανοί πιστεύουν ότι ο άνεμος θα φυσήξει τις προσευχές και τα μάντρα στο περιβάλλον, σκορπίζοντας καλή θέληση και συμπόνια.

Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται για τις prayer flags είναι από την προ-βουδιστική χρήση τους. Οι ιθαγενείς Θιβετιανοί χρησιμοποίησαν το μπλε, το λευκό, το κόκκινο, το πράσινο και το κίτρινο για να τιμήσουν τους θεούς της φύσης του Μπον, τη σαμανιστική τους θρησκεία. Κάθε χρώμα αντιπροσωπεύει τα πέντε στοιχεία, με μια συγκεκριμένη σειρά.



μπλε για τον ουρανό ή το διάστημα

λευκό για τον αέρα ή τα σύννεφα

κόκκινο για φωτιά

πράσινο για το νερό

κίτρινο για τη γη

Καθώς ο Βουδισμός μεγάλωνε, οι σημαίες προσαρμόστηκαν για να περιέχουν βουδιστικά σύμβολα και μάντρα, και ως εκ τούτου είναι γνωστές ως prayer flags.

Είναι φυσικό οι prayer flags να ξεθωριάζουν και να ξεφτίζουν. Πράγματι, μένουν σκόπιμα ακάθαρτες για να συμβεί αυτό. Αυτό συμβολίζει το αναπόφευκτο πέρασμα όλων των πραγμάτων. Νέες prayer flags μπορούν είτε να κρεμαστούν πάνω από τις παλιές, είτε οι παλιές μπορούν να ξεκρεμαστούν και να καούν απελευθερώνοντας τις τελευταίες από τις ευλογίες τους.

Μετά από ακόμα 400 μέτρα κάθετης ανάβασης, φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο για σήμερα, ώρα για χάζι και σνακ… Ωωω, τι θέα είναι αυτή.

Υπέροχες κορυφές και συστοιχίες βουνών μπροστά μας.. Χαμογελάμε και μόνο με τη θέα και αράζουμε εκεί αρκετή ώρα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς, εκτός από ένα καλό καφέ μάλλον!!!!! Αλλά μάλλον οι prayer flags θα βοηθήσουν σήμερα σε αυτό…

Αργό κατέβασμα μαζί με την παρέα των Ιρανών που είχαμε γνωρίσει στο Lodge και πάμε για το Lunch μας… από εδώ και πέρα η μέρα ήταν μέρα ξεκούρασης. Οι ιρανοί μας πρότειναν να πάμε στο Café 4.410 γιατί έχει πολύ ωραία γλυκά, και αφού είχαμε τη μέρα μπροστά μας ξεκινάμε για άλλη μια βόλτα στον οικισμό και να καταλήξουμε στο Café.

Ανοίγοντας την πόρτα στο café εκτός ότι μας έκανε αίσθηση το πόσο καλαίσθητο και μοντέρνο ήταν για το Νεπάλ γενικά αλλά πόσο μάλλον για τα βουνά… βλέπω μέσα μεταλλικά κιβώτια με εσπρέσο Illy και κανονική εσπρεσομηχανη… ΩΩΩΩ πλέον τα έχουμε όλα…

Ωραία μουσική, διπλό εσπρέσο στο φλιτζάνι, μια μηλόπιτα και την καλή παρέα για χαμόγελα και παράδοξες ιστορίες…

Έχουμε αφήσει πίσω τις δυσκολίες της νύχτας, τρώμε το βραδινό μας μαζί με τον αντίστοιχο χαβαλέ στο σαλόνι του ξενοδοχείου.

Ο ήλιος όπως δύει δημιουργεί ένα εντυπωσιακό χρυσαφί χρώμα στην κορυφή του Ama Dablam… με αυτήν την εικόνα πέφτουμε για ύπνο… η αυριανή πορεία είναι μεγάλη και έπονται ακόμα μεγαλύτερες.. Χρειάζεται ξεκούραση…

 

[Sassenach77]

Καλά φαντάστηκα! Αναμένω με πολύ ενδιαφέρον τη συνέχεια και το πως εξελίχθηκε ο εγκλιματισμός πάνω απο τα 4000μ γιατί έπαθα το ίδιο πράγμα με τον συνταξιδιώτη σου, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να μείνω πάνω απο μία νύχτα σε αυτό το υψόμετρο και να δω πως θα τα πάω....Ελπίζω να πήγαν όλα καλά και να εξελίχθηκαν ομαλά τα πράγματα, να παίρνω κουράγιο και εγώ....