Zorz59
Member
- Μηνύματα
- 249
- Likes
- 1.828
Day 8
DINGBOCHE (4410m) - LOBUCHE (5030m)
20.893 steps, Up 500m – Down 60m
Η νύχτα που πέρασε ήταν παρόμοια με την προηγούμενη, αλλά δεν υπήρχε το άγχος του τι θα γίνει και το πως θα βγει η βραδιά. Η θέληση για το στόχο πάνω από όλα, δίνει τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες και να συνεχίσουμε με ακμαίο ηθικό.
Είναι το πρώτο πρωινό από τα αρκετά που έρχονται, που τα πάντα είναι παγωμένα… Σωλήνες νερού, καζανάκια, ρούχα, μπουκάλια με νερό στο δωμάτιο. – 15 βαθμοί και τρώμε το πρωινό μας στο σαλόνι, το μοναδικό μέρος με υποτυπώδη σόμπα. Ένα ζεματιστό τσάι προσπαθεί να ζεστάνει το μέσα μας.
Εδώ θα πω τη σημασία του να πίνουμε ζεστό νερό κατά τη διάρκεια της νύχτας και του πολύ κρύου. Μπορεί όλη μέρα στο περπάτημα ο ήλιος να ζεματάει και να νιώθουμε ζέστη, δε παύει ο αέρας που αναπνέουμε όμως να είναι από κρύος έως πολύ κρύος. Αυτό το φαινόμενο μπορεί να δημιουργήσει κρύωμα στα πνευμόνια και να φέρει τον δύσκολο «Βήχα του Khumbu».
Με παγωμένους τους σωλήνες του νερού, καταφέραμε να πλύνουμε λίγο δόντια και πρόσωπο από ένα λεκανάκι που είχαν ζεστάνει στη σόμπα. Έτσι μετά από λίγο ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την αργή όπως εξελίχτηκε σημερινή μας διαδρομή.
Από το πρώτο ανέβασμα πάνω από το Dingboche, ο ζεστός ήλιος βοήθησε την κατάσταση. Πλέον μπορούμε άνετοι να περπατήσουμε και να θαυμάσουμε την στέπα των Ιμαλάϊων. Από πάνω μας οι κορυφές Tobuche και Cho la λίγο πάνω από τα 6.000 μέτρα. Υπέροχο τοπίο και συνεχίζουμε παράλληλα με τον παγωμένο χείμαρρο που κατεβαίνει από τον παγετώνα Khumbu.
Στη διαδρομή βλέπουμε τα πρώτα ρυάκια που είναι πλήρως παγωμένα, γιατί δεν έχει προλάβει να τα λιώσει ακόμα ο ήλιος του πρωινού και κρατάνε μέσα τους τον βραδινό παγετό.
Το περπάτημα αργό σήμερα. Η καταπόνηση της παρέας από τον μη ύπνο ήταν περισσότερο εμφανή σήμερα, αλλά με αργό σταθερό βήμα, τέλεια διάθεση και θέληση προχωράμε.
Μετά από 2 ώρες περίπου βλέπουμε την Thukla. Ένας πετρώδες χείμαρρος μπροστά της, δημιούργημα αιώνιων παγετώνων. Στα 4.620 λοιπόν και η πρώτη στάση για τσάι εδώ, πριν το κάθετο ανέβασμα προς το Thukla Pass και τα 4.860. Ζεστό τσάι λοιπόν και μερικά αμύγδαλα, που έχουν κάνει μακρύ ταξίδι έως εδώ από την Ελλάδα.
Εκεί στο ζεστό ήλιο χαλαρώνουμε και χαζεύοντας την ανηφόρα μπροστά μας ο Γιάννης λέει ξεκινάω εγώ, για να το παρώ αργά αργά για να φτάσω πάνω. Μόνο εάν το νιώσεις καταλαβαίνεις την διαφορά στην πυκνότητα του αέρα. Έτσι λοιπόν ξεκινά και τον βλέπουμε μπροστά μας να ανεβαίνει σιγά σιγά και εμείς να τελειώνουμε το τσάι μας.
Ξεκινάμε και εμείς. Το ανέβασμα απαιτητικό σε ανάσες αλλά και ανταμοιβή στην κορυφή απίστευτη. Εκτός του ότι φτάνεις σε ένα μέρος με μία υπέροχη θέα, σε ατελείωτες χιονισμένες βουνοκορφές. Από την άλλη σε φέρνει και στην κοιλάδα που είναι τα μνημεία των πεσόντων και χαμένων στις κορυφές των βουνών.
Thukla Memorial Place
Το πέρασμα Thukla (4860 m) είναι ένα μνημείο που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής του Everest Base Camp. Είναι το μνημείο και το πιο θλιβερό σημείο, επειδή η κορυφή του περάσματος Thukla παρουσιάζει πάνω από 100 μνημεία των ορειβατών και των Σέρπα που έχασαν τη ζωή τους στα βουνά.
Η κορυφή του χώρου έχει μικρές πέτρινες και τσιμεντένιες κατασκευές με όμορφες προσευχές γραμμένες πάνω τους. Αυτές οι κατασκευές χτίστηκαν ως μνημεία με τα ονόματα των ορειβατών που έχασαν τη ζωή τους στις κορυφές των Ιμαλαΐων. Αυτά κατασκευάζονται ως ένδειξη σεβασμού. Μερικές προσευχές στις επιτύμβιες στήλες περιλαμβάνουν «Κοιμήσου για πάντα στο Έβερεστ, η ψυχή του θα παραμείνει πάντα ζωντανή και αναπαύεσαι εν ειρήνη».
Επίσης γνωστό ως το μνημείο του Scott Fischer στην ορειβατική κοινότητα, το Thukla Pass διαθέτει επίσης τα μνημεία των θρυλικών ορειβατών Babu Chiri Sherpa και Scott Fischer, ενός διάσημου ορειβάτη που πέθανε στο Έβερεστ.
Οι ταξιδιώτες σταματούν εκεί για να διαβάσουν τις ιστορίες στον τάφο και να αποτίσουν φόρο τιμής σε όλες τις μεγάλες ψυχές που πέθαναν στο δρόμο προς τις βουνοκορφές τους.
Τα μνημεία αυξάνονται κάθε χρόνο. Κάθε ένας που περνά αυτό το μέρος, συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι σύντομη και πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα βουνά. Αλλά αυτοί οι ορειβάτες διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να δημιουργήσουν το μονοπάτι και να διαδώσουν την αποστολή του Έβερεστ.
Το μέρος είναι επίσης μια ευεργετική υπενθύμιση για να είναι αργό και προσεκτικό το ταξίδι ή την κορυφή των ψηλότερων κορυφών.
Ο χώρος είναι καταπληκτικός, είναι ιερός και δημιουργεί μία ενέργεια δέους. Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά και η βόλτα ανάμεσα στα μνημεία είναι ένας φόρος τιμής προς όλους αυτούς.
Σιωπηλοί προχωρούμε στο βάθος του οροπεδίου και ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι για Lobuche. Άλλες 2 ώρες περίπου αργό περπάτημα από εδώ και πέρα. Και πλέον για πρώτη φορά περπατάμε παράλληλα με χιονισμένα εδάφη. Για να μην λιώνουν λέμε τα χιόνια με τόσο ήλιο φανταζόμαστε τι θα κάνει το βράδυ εδώ!!!
Πλέον το τοπίο σκληραίνει, πετρώδες και παγωμένο…. Και ναι μπροστά μας το Lobuche… 5030m κύριοι, ένας μαχαλάς μερικών παραπηγμάτων. Αυτό είναι το Lobuche, στη μέση του πουθενά.
Μετά από 7 ώρες περίπου φτάνουμε στο lodge. Απλά πάγος, παγωμένη είσοδος παγωμένο δωμάτιο.
Ελάχιστα καλύτερα το σαλόνι με την σόμπα… ζεστό τσάι απαραιτήτως… και ζεστό φαγητό.
Μετά από το φαγητό και λίγη προσωπική υγιεινή με μωρομάντιλα και αλλαγή σε μη ιδρωμένα ρούχα, κάνουμε μια μικρή βόλτα το Lobuche… κάνα μισάωρο δηλαδή το έχεις γυρίσει σε κάθε μικρή γωνία που μπορεί να έχει…
Και πέφτει η νύχτα…. Η λέξη κρύο είναι λίγη και το -20 του θερμόμετρου τα λέει όλα… εμείς και τα yeti… 2 Έλληνες 2 Νεπαλέζοι και ένας Σλοβάκος γύρω από μία σόμπα…. Ιστορίες για τα yeti, μερικές προσπάθειες για αστροφωτογραφία στο ψοφοκρυο και μετά το φαγητό ύπνος από τις 8… η υγρασία που είχε μέσα το δωμάτιο είχε γίνει πάγος πάνω στο παράθυρο…
Καληνύχτα με μια ευχή… μη μας πιάσει κατούρημα και πρέπει να βγούμε έξω από το sleeping bag και το δωμάτιο…
DINGBOCHE (4410m) - LOBUCHE (5030m)
20.893 steps, Up 500m – Down 60m
Η νύχτα που πέρασε ήταν παρόμοια με την προηγούμενη, αλλά δεν υπήρχε το άγχος του τι θα γίνει και το πως θα βγει η βραδιά. Η θέληση για το στόχο πάνω από όλα, δίνει τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες και να συνεχίσουμε με ακμαίο ηθικό.
Είναι το πρώτο πρωινό από τα αρκετά που έρχονται, που τα πάντα είναι παγωμένα… Σωλήνες νερού, καζανάκια, ρούχα, μπουκάλια με νερό στο δωμάτιο. – 15 βαθμοί και τρώμε το πρωινό μας στο σαλόνι, το μοναδικό μέρος με υποτυπώδη σόμπα. Ένα ζεματιστό τσάι προσπαθεί να ζεστάνει το μέσα μας.
Εδώ θα πω τη σημασία του να πίνουμε ζεστό νερό κατά τη διάρκεια της νύχτας και του πολύ κρύου. Μπορεί όλη μέρα στο περπάτημα ο ήλιος να ζεματάει και να νιώθουμε ζέστη, δε παύει ο αέρας που αναπνέουμε όμως να είναι από κρύος έως πολύ κρύος. Αυτό το φαινόμενο μπορεί να δημιουργήσει κρύωμα στα πνευμόνια και να φέρει τον δύσκολο «Βήχα του Khumbu».
Με παγωμένους τους σωλήνες του νερού, καταφέραμε να πλύνουμε λίγο δόντια και πρόσωπο από ένα λεκανάκι που είχαν ζεστάνει στη σόμπα. Έτσι μετά από λίγο ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την αργή όπως εξελίχτηκε σημερινή μας διαδρομή.
Από το πρώτο ανέβασμα πάνω από το Dingboche, ο ζεστός ήλιος βοήθησε την κατάσταση. Πλέον μπορούμε άνετοι να περπατήσουμε και να θαυμάσουμε την στέπα των Ιμαλάϊων. Από πάνω μας οι κορυφές Tobuche και Cho la λίγο πάνω από τα 6.000 μέτρα. Υπέροχο τοπίο και συνεχίζουμε παράλληλα με τον παγωμένο χείμαρρο που κατεβαίνει από τον παγετώνα Khumbu.
Στη διαδρομή βλέπουμε τα πρώτα ρυάκια που είναι πλήρως παγωμένα, γιατί δεν έχει προλάβει να τα λιώσει ακόμα ο ήλιος του πρωινού και κρατάνε μέσα τους τον βραδινό παγετό.
Το περπάτημα αργό σήμερα. Η καταπόνηση της παρέας από τον μη ύπνο ήταν περισσότερο εμφανή σήμερα, αλλά με αργό σταθερό βήμα, τέλεια διάθεση και θέληση προχωράμε.
Μετά από 2 ώρες περίπου βλέπουμε την Thukla. Ένας πετρώδες χείμαρρος μπροστά της, δημιούργημα αιώνιων παγετώνων. Στα 4.620 λοιπόν και η πρώτη στάση για τσάι εδώ, πριν το κάθετο ανέβασμα προς το Thukla Pass και τα 4.860. Ζεστό τσάι λοιπόν και μερικά αμύγδαλα, που έχουν κάνει μακρύ ταξίδι έως εδώ από την Ελλάδα.
Εκεί στο ζεστό ήλιο χαλαρώνουμε και χαζεύοντας την ανηφόρα μπροστά μας ο Γιάννης λέει ξεκινάω εγώ, για να το παρώ αργά αργά για να φτάσω πάνω. Μόνο εάν το νιώσεις καταλαβαίνεις την διαφορά στην πυκνότητα του αέρα. Έτσι λοιπόν ξεκινά και τον βλέπουμε μπροστά μας να ανεβαίνει σιγά σιγά και εμείς να τελειώνουμε το τσάι μας.
Ξεκινάμε και εμείς. Το ανέβασμα απαιτητικό σε ανάσες αλλά και ανταμοιβή στην κορυφή απίστευτη. Εκτός του ότι φτάνεις σε ένα μέρος με μία υπέροχη θέα, σε ατελείωτες χιονισμένες βουνοκορφές. Από την άλλη σε φέρνει και στην κοιλάδα που είναι τα μνημεία των πεσόντων και χαμένων στις κορυφές των βουνών.
Thukla Memorial Place
Το πέρασμα Thukla (4860 m) είναι ένα μνημείο που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής του Everest Base Camp. Είναι το μνημείο και το πιο θλιβερό σημείο, επειδή η κορυφή του περάσματος Thukla παρουσιάζει πάνω από 100 μνημεία των ορειβατών και των Σέρπα που έχασαν τη ζωή τους στα βουνά.
Η κορυφή του χώρου έχει μικρές πέτρινες και τσιμεντένιες κατασκευές με όμορφες προσευχές γραμμένες πάνω τους. Αυτές οι κατασκευές χτίστηκαν ως μνημεία με τα ονόματα των ορειβατών που έχασαν τη ζωή τους στις κορυφές των Ιμαλαΐων. Αυτά κατασκευάζονται ως ένδειξη σεβασμού. Μερικές προσευχές στις επιτύμβιες στήλες περιλαμβάνουν «Κοιμήσου για πάντα στο Έβερεστ, η ψυχή του θα παραμείνει πάντα ζωντανή και αναπαύεσαι εν ειρήνη».
Επίσης γνωστό ως το μνημείο του Scott Fischer στην ορειβατική κοινότητα, το Thukla Pass διαθέτει επίσης τα μνημεία των θρυλικών ορειβατών Babu Chiri Sherpa και Scott Fischer, ενός διάσημου ορειβάτη που πέθανε στο Έβερεστ.
Οι ταξιδιώτες σταματούν εκεί για να διαβάσουν τις ιστορίες στον τάφο και να αποτίσουν φόρο τιμής σε όλες τις μεγάλες ψυχές που πέθαναν στο δρόμο προς τις βουνοκορφές τους.
Τα μνημεία αυξάνονται κάθε χρόνο. Κάθε ένας που περνά αυτό το μέρος, συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι σύντομη και πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα βουνά. Αλλά αυτοί οι ορειβάτες διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να δημιουργήσουν το μονοπάτι και να διαδώσουν την αποστολή του Έβερεστ.
Το μέρος είναι επίσης μια ευεργετική υπενθύμιση για να είναι αργό και προσεκτικό το ταξίδι ή την κορυφή των ψηλότερων κορυφών.
Ο χώρος είναι καταπληκτικός, είναι ιερός και δημιουργεί μία ενέργεια δέους. Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά και η βόλτα ανάμεσα στα μνημεία είναι ένας φόρος τιμής προς όλους αυτούς.
Σιωπηλοί προχωρούμε στο βάθος του οροπεδίου και ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι για Lobuche. Άλλες 2 ώρες περίπου αργό περπάτημα από εδώ και πέρα. Και πλέον για πρώτη φορά περπατάμε παράλληλα με χιονισμένα εδάφη. Για να μην λιώνουν λέμε τα χιόνια με τόσο ήλιο φανταζόμαστε τι θα κάνει το βράδυ εδώ!!!
Πλέον το τοπίο σκληραίνει, πετρώδες και παγωμένο…. Και ναι μπροστά μας το Lobuche… 5030m κύριοι, ένας μαχαλάς μερικών παραπηγμάτων. Αυτό είναι το Lobuche, στη μέση του πουθενά.
Μετά από 7 ώρες περίπου φτάνουμε στο lodge. Απλά πάγος, παγωμένη είσοδος παγωμένο δωμάτιο.
Ελάχιστα καλύτερα το σαλόνι με την σόμπα… ζεστό τσάι απαραιτήτως… και ζεστό φαγητό.
Μετά από το φαγητό και λίγη προσωπική υγιεινή με μωρομάντιλα και αλλαγή σε μη ιδρωμένα ρούχα, κάνουμε μια μικρή βόλτα το Lobuche… κάνα μισάωρο δηλαδή το έχεις γυρίσει σε κάθε μικρή γωνία που μπορεί να έχει…
Και πέφτει η νύχτα…. Η λέξη κρύο είναι λίγη και το -20 του θερμόμετρου τα λέει όλα… εμείς και τα yeti… 2 Έλληνες 2 Νεπαλέζοι και ένας Σλοβάκος γύρω από μία σόμπα…. Ιστορίες για τα yeti, μερικές προσπάθειες για αστροφωτογραφία στο ψοφοκρυο και μετά το φαγητό ύπνος από τις 8… η υγρασία που είχε μέσα το δωμάτιο είχε γίνει πάγος πάνω στο παράθυρο…
Καληνύχτα με μια ευχή… μη μας πιάσει κατούρημα και πρέπει να βγούμε έξω από το sleeping bag και το δωμάτιο…