silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.386
- Likes
- 3.871
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Βελιγράδι
Το τρένο ξεκίνησε το βραδάκι κ μεις αυτη τη φορά είπαμε να το ρισκάρουμε να μην κλείσουμε sleeper. Μαζί μας στο κουπέ ήταν κ δυο κροάτισες με τις οποίες πιάσαμε τη συζήτηση -- στην πρώτη στάση μετά τα σύνορα με Κροατία, αποβιβάστηκαν κ έτσι το είχαμε όλο δικό μας. Κλείσαμε τις κουρτίνες, βγάλαμε τα παπούτσια κ ξαπλώσαμε κ όποιος ήθελε να μπεί μαζί μας -- καλή του τύχη
Πράγματι δεν μας ενόχλησε κανείς εκτος απο τους τελωνειακούς στα σύνορα της Σερβίας.
Πρωί πρωί Παρασκευής λοιπόν φτάνουμε στο Βελιγράδι κ αρχίζουμε την αναζήτηση του hostel. Περίεργες οι πρώτες εντυπώσεις προχωρώντας στο κέντρο της πόλης, όλα μου φαίνοταν παλιά κ βρώμικα-σκουριασμένα, κάποια στιγμή περνάμε κ το βομβαρδισμένο κτήριο το οποίο δεσπόζει θαρρείς για να θυμίζει στους κατοίκους κ τους επισκέπτες οτι ο πόλεμος δεν είναι δα κ τόσο μακρυνός. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του παλιού κτηρίου δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι κρύβει σε έναν απο τους ορόφους του. Το San Mara's Hostel Belgrade ήταν ένα κουκλίστικο πεντακάθαρο κ κυριλέ χόστελ με δυο πολύ φιλικούς νεαρούς οικοδεσπότες.
Κουρασμένοι ομολογουμένως αποφασίζουμε να κάνουμε ένα ντουζάκι κ να γυρίσουμε κάποια αξιοθέατα της πόλης. Όσο διασχίζαμε τους δρόμους, τόσο η πόλη δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου. Γεμάτη παλιά κτήρια κομμουνιστικού τύπου, γκρίζα κ άσχημα, παμπάλαια αστικά κ τραμ -- ίσως ήταν κ η μουντάδα του καιρού που συνέτεινε στην διαμόρφωση αυτής της αρνητικής εικόνας. Ανεβήκαμε στο Kalemegdan Fortress, χτισμένο δίπλα στο σημείο όπου ενώνονται ο Δούναβης κ ο Σαβα ποταμός. Εν συνεχεία πήραμε το λεωφορείο για μια βόλτα μέχρι το Ζέμουν, μια πιο κυριλέ περιοχή του Βελιγραδίου απαλλαγμένη αρκετά απτα κομμουνιστικά κτήρια. Οφείλω να ομολογήσω οτι τπτ δεν μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε περπατώντας δίπλα στις όχθες του Δούναβη με την ελπίδα να πετύχουμε κανα καφέ να αράξουμε (ξέρω ξέρω κλασικοί ρηχοί ελληνάρες )
'Οτι μαγαζί συναντήσαμε ήταν άδειο κ φυσικό ήταν καθώς όλα ήταν νυχτερινά κλαμπάκια. Η έννοια της καφετέριας όπως την εννοούμε εμεις στην Ελλάδα ή έστω όπως την αντικρύσαμε στα παραποτάμια μαγαζιά στη Λιουμπλιάνα δεν υπάρχει στο Βελιγράδι. Αφου περπατήσαμε μια απόσταση Ποσειδώνειο - Λευκό Πύργο (ναι τόση κ περισσότερη !!!) μπήκαμε σε ενα εμπορικό να ξαποστάσουμε κ να πιούμε κ το ρημαδοκαφεδάκι μας
Επόμενη στάση η Knez Mihajlova, ο πιο πολυσύχναστος πεζόδρομος του Βελιγραδίου γεμάτος με εμπορικά καταστήματα. Σε κάποια κάθετη βρήκαμε ένα εστιατόριο, οι τιμές μπορώ να πώ λίγο τσιμπημένες άλλα το φαγητό άριστο. Αποκαμωμένοι γυρίσαμε στο hostel για ξεκούραση καθώς το βράδυ ... ήταν Παρασκευή βράδυ
Ο οικοδεσπότης στο hostel μας έδωσε κάποιες συμβουλές για το που να πάμε, βέβαια εγώ είχα ήδη ενημερωθεί για το μαγαζί που θα καταλήξουμε στο τέλος. Anyway μας λέει , όπου κ αν πάτε καλό θα είναι να μην αφήσετε απ'έξω την silicon valley, μας λεει χαμογελώντας. Το πιάσαμε το υπονοούμενο μεγάλε. Υπάρχει λοιπόν ένας δρόμος γεμάτος με μπαρ όπου τριγυρνάνε μοντελέ γκόμενες με την ελπίδα να τσιμπήσουν κανα ματσωμένο. Έλα όμως που άρχισε να βρέχει. Τι να κάνουμε πάμε κ με βροχή --- η silicon valley δυστυχώς δεν είχε τη λάμψη που περιμέναμε (προφανώς λόγω καιρού) άλλα κ οτι είδαμε μας έδωσε να καταλάβουμε οτι Ιούλιο-Αύγουστο εδώ πρέπει να γίνεται ..ανάστα ο κύριος
Ήπιαμε ένα ποτάκι κ ξεκινήσαμε για το H2O, διάσημο κλαμπάκι στις όχθες του Δούναβη --- στο δρόμο για τα ταξί συναντάμε δυο κοπέλες, πιάνουμε κουβέντα κ μόλις άκουσαν Ελλάδα πέταξαν τη σκούφια τους !! Πρέπει να είναι το μοναδικό μέρος της Ευρώπης του οποίου οι κάτοικοι να μας συμπαθούν τόσο πολύ, γενικά όπου λέγαμε Ελλάδα στην πόλη μας αντιμετώπιζαν πολυ πολύ θετικά. Η μια μάλιστα απτις κοπέλες είχε σπουδάσει Αθήνα κ γνώριζε κ ελληνικά. Ξεκινάμε όλοι μαζί λοιπόν για H2O.
H βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει κ αυτό δυστυχώς πρέπει να επηρέασε πολλούς κ έτσι τα μαγαζιά δεν ήταν τόσο γεμάτα. Είσοδο δεν πληρώσαμε (δεν ξέρω αν υπήρχε είσοδος, ή αν μόλις άκουσαν greece κ μας είδαν με κοπέλες μας άφησαν) κ τα ποτά πολύ φθηνά σε σχέση με ελλάδα (ενδεικτικά ουίσκι στα 4 ευρώ) Δώσε τώρα που έχουμε, φέρε κ σφηνάκια να κερνάμε φέρε κ απ'ολα !!!
Αρκετά ωραία τα μαγαζιά, ίσως ένα σκαλοπάτι κάτω απτα δικά μας σε διακόσμηση, άλλα εκεί που δεν υπήρχε σύγκριση ήταν στο show με τις χορεύτριες. Τέσσερα κλουβιά στις γωνίες του τετράγωνου μπαρ, κ μέσα εναλλάσονταν 6 super models ντυμένες ουτε καν με τα απαραίτητα --- κ να χορεύουν ΟΛΟ το βράδυ (οχι όπως εδώ που ανεβαίνουν 5 λεπτά κ αντίο .. ) --- κάποια στιγμή η πάρεα μας έφυγε άλλα εμεις απτόητοι γνωρίσαμε άλλη παρέα, η οποία είχε έρθει απτο ΝόβιΣαντ -- μας είπαν οτι άξιζε μια επίσκεψη κ αυτό κ ήθελα πραγματικά να πάμε μια βόλτα.
Το επόμενο πρωί όμως (για την ακρίβεια μεσημέρι) δε είχαμε κουράγιο για τπτ. Περιοριστήκαμε σε μια επίσκεψη στην εκκλησία του Αγίου Σάββα η οποία είναι η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου -- τις επόμενες ώρες τις ξοδέψαμε να βολτάρουμε στους δρόμους του κέντρου κ να πίνουμε το καφεδάκι μας σε μια κάθετη της Knez Mihajlova --- o ήλιος ήταν σήμερα οτι έπρεπε για αραλίκι έξω κ παρατήρηση του κόσμου που περνούσε απο δίπλα μας. Κάπως έτσι έφτασε το απογεματάκι κ η ώρα για μένα να ετοιμάσω τα πράγματά μου για το δρόμο του γυρισμού. Οι άλλοι δυο ,αθηναίοι γαρ, θα πέρνανε την επομένη αεροπλάνο για Ελλάδα.
Γύρω στις 9 το βράδυ ξεκίνησε το τρένο για Ελλάδα κ γω ήμουν αραχτός κ μόνος στο sleeper βαγόνι. Εδω να προσθέσω οτι πιο αργό τρένο απο αυτό δεν πρέπει να υπάρχει. Πιο αργό κ απο replay λέμε. Μόνος πια στη διαδρομή για θεσσαλονίκη έκανα εναν μινι απολογισμό του ταξιδιού.
Συμπερασματικά
Όταν κάνεις ένα τέτοιο είδος ταξιδιού που την μια μέρα είσαι κάπου κ την επομένη κάπου αλλού, ίσως δεν προλαβαίνεις να γευτείς πλήρως οτι έχει να σου προσφέρει μια πόλη ή ενας προορισμός, όμως γεμίζεις με εικόνες κ πληροφορίες, σε διάστημα ωρών αντιμετωπίζεις εντελώς διαφορετικές καταστάσεις κ νοοτροπίες κ επιστρέφεις σπίτι κουρασμένος μεν, γεμάτος δε απο εμπειρίες κ όμορφα συναισθήματα.
Το πιο πιθανό είναι να μην ξανακάνω ένα τέτοιο ταξίδι με τρένο -- (τουλάχιστον στην ευρώπη, το σκέφτομαι όμως για Κίνα ) άλλα ήταν ένα απωθημένο που πάντα ήθελα να εκπληρώσω.
Απτα κομμάτια του ταξιδιού, θα μου μείνουν η διασκέδαση στην Οστράβα, η εντυπωσιακή Πράγα, η γοητεία της Λιουμπλιάνας, η περιπέτεια με το αυτοκίνητο στην αυστρία κ η ομορφιά της σέρβικης φυλής σε πλήρη αντίθεση με τα άσχημα σημάδια του παρελθόντος -- κ φυσικά ο χαμός στο Sensation White. Το ταξίδι κόστισε ίσως λίγο παραπάνω απο οτι υπολόγιζα άλλα χαλάλι, το να τρέχεις για όλα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή έχει κ αυτό την αγωνία του , ανεβάζει την αδρεναλίνη κ αφήνει αστείες κ ευχάριστες αναμνήσεις.
Το τρένο ξεκίνησε το βραδάκι κ μεις αυτη τη φορά είπαμε να το ρισκάρουμε να μην κλείσουμε sleeper. Μαζί μας στο κουπέ ήταν κ δυο κροάτισες με τις οποίες πιάσαμε τη συζήτηση -- στην πρώτη στάση μετά τα σύνορα με Κροατία, αποβιβάστηκαν κ έτσι το είχαμε όλο δικό μας. Κλείσαμε τις κουρτίνες, βγάλαμε τα παπούτσια κ ξαπλώσαμε κ όποιος ήθελε να μπεί μαζί μας -- καλή του τύχη
Πράγματι δεν μας ενόχλησε κανείς εκτος απο τους τελωνειακούς στα σύνορα της Σερβίας.
Πρωί πρωί Παρασκευής λοιπόν φτάνουμε στο Βελιγράδι κ αρχίζουμε την αναζήτηση του hostel. Περίεργες οι πρώτες εντυπώσεις προχωρώντας στο κέντρο της πόλης, όλα μου φαίνοταν παλιά κ βρώμικα-σκουριασμένα, κάποια στιγμή περνάμε κ το βομβαρδισμένο κτήριο το οποίο δεσπόζει θαρρείς για να θυμίζει στους κατοίκους κ τους επισκέπτες οτι ο πόλεμος δεν είναι δα κ τόσο μακρυνός. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του παλιού κτηρίου δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι κρύβει σε έναν απο τους ορόφους του. Το San Mara's Hostel Belgrade ήταν ένα κουκλίστικο πεντακάθαρο κ κυριλέ χόστελ με δυο πολύ φιλικούς νεαρούς οικοδεσπότες.
Κουρασμένοι ομολογουμένως αποφασίζουμε να κάνουμε ένα ντουζάκι κ να γυρίσουμε κάποια αξιοθέατα της πόλης. Όσο διασχίζαμε τους δρόμους, τόσο η πόλη δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου. Γεμάτη παλιά κτήρια κομμουνιστικού τύπου, γκρίζα κ άσχημα, παμπάλαια αστικά κ τραμ -- ίσως ήταν κ η μουντάδα του καιρού που συνέτεινε στην διαμόρφωση αυτής της αρνητικής εικόνας. Ανεβήκαμε στο Kalemegdan Fortress, χτισμένο δίπλα στο σημείο όπου ενώνονται ο Δούναβης κ ο Σαβα ποταμός. Εν συνεχεία πήραμε το λεωφορείο για μια βόλτα μέχρι το Ζέμουν, μια πιο κυριλέ περιοχή του Βελιγραδίου απαλλαγμένη αρκετά απτα κομμουνιστικά κτήρια. Οφείλω να ομολογήσω οτι τπτ δεν μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε περπατώντας δίπλα στις όχθες του Δούναβη με την ελπίδα να πετύχουμε κανα καφέ να αράξουμε (ξέρω ξέρω κλασικοί ρηχοί ελληνάρες
)'Οτι μαγαζί συναντήσαμε ήταν άδειο κ φυσικό ήταν καθώς όλα ήταν νυχτερινά κλαμπάκια. Η έννοια της καφετέριας όπως την εννοούμε εμεις στην Ελλάδα ή έστω όπως την αντικρύσαμε στα παραποτάμια μαγαζιά στη Λιουμπλιάνα δεν υπάρχει στο Βελιγράδι. Αφου περπατήσαμε μια απόσταση Ποσειδώνειο - Λευκό Πύργο (ναι τόση κ περισσότερη !!!) μπήκαμε σε ενα εμπορικό να ξαποστάσουμε κ να πιούμε κ το ρημαδοκαφεδάκι μας
Επόμενη στάση η Knez Mihajlova, ο πιο πολυσύχναστος πεζόδρομος του Βελιγραδίου γεμάτος με εμπορικά καταστήματα. Σε κάποια κάθετη βρήκαμε ένα εστιατόριο, οι τιμές μπορώ να πώ λίγο τσιμπημένες άλλα το φαγητό άριστο. Αποκαμωμένοι γυρίσαμε στο hostel για ξεκούραση καθώς το βράδυ ... ήταν Παρασκευή βράδυ
Ο οικοδεσπότης στο hostel μας έδωσε κάποιες συμβουλές για το που να πάμε, βέβαια εγώ είχα ήδη ενημερωθεί για το μαγαζί που θα καταλήξουμε στο τέλος. Anyway μας λέει , όπου κ αν πάτε καλό θα είναι να μην αφήσετε απ'έξω την silicon valley, μας λεει χαμογελώντας. Το πιάσαμε το υπονοούμενο μεγάλε. Υπάρχει λοιπόν ένας δρόμος γεμάτος με μπαρ όπου τριγυρνάνε μοντελέ γκόμενες με την ελπίδα να τσιμπήσουν κανα ματσωμένο. Έλα όμως που άρχισε να βρέχει. Τι να κάνουμε πάμε κ με βροχή --- η silicon valley δυστυχώς δεν είχε τη λάμψη που περιμέναμε (προφανώς λόγω καιρού) άλλα κ οτι είδαμε μας έδωσε να καταλάβουμε οτι Ιούλιο-Αύγουστο εδώ πρέπει να γίνεται ..ανάστα ο κύριος
Ήπιαμε ένα ποτάκι κ ξεκινήσαμε για το H2O, διάσημο κλαμπάκι στις όχθες του Δούναβη --- στο δρόμο για τα ταξί συναντάμε δυο κοπέλες, πιάνουμε κουβέντα κ μόλις άκουσαν Ελλάδα πέταξαν τη σκούφια τους !! Πρέπει να είναι το μοναδικό μέρος της Ευρώπης του οποίου οι κάτοικοι να μας συμπαθούν τόσο πολύ, γενικά όπου λέγαμε Ελλάδα στην πόλη μας αντιμετώπιζαν πολυ πολύ θετικά. Η μια μάλιστα απτις κοπέλες είχε σπουδάσει Αθήνα κ γνώριζε κ ελληνικά. Ξεκινάμε όλοι μαζί λοιπόν για H2O.
H βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει κ αυτό δυστυχώς πρέπει να επηρέασε πολλούς κ έτσι τα μαγαζιά δεν ήταν τόσο γεμάτα. Είσοδο δεν πληρώσαμε (δεν ξέρω αν υπήρχε είσοδος, ή αν μόλις άκουσαν greece κ μας είδαν με κοπέλες μας άφησαν) κ τα ποτά πολύ φθηνά σε σχέση με ελλάδα (ενδεικτικά ουίσκι στα 4 ευρώ) Δώσε τώρα που έχουμε, φέρε κ σφηνάκια να κερνάμε φέρε κ απ'ολα !!!
Αρκετά ωραία τα μαγαζιά, ίσως ένα σκαλοπάτι κάτω απτα δικά μας σε διακόσμηση, άλλα εκεί που δεν υπήρχε σύγκριση ήταν στο show με τις χορεύτριες. Τέσσερα κλουβιά στις γωνίες του τετράγωνου μπαρ, κ μέσα εναλλάσονταν 6 super models ντυμένες ουτε καν με τα απαραίτητα --- κ να χορεύουν ΟΛΟ το βράδυ (οχι όπως εδώ που ανεβαίνουν 5 λεπτά κ αντίο .. ) --- κάποια στιγμή η πάρεα μας έφυγε άλλα εμεις απτόητοι γνωρίσαμε άλλη παρέα, η οποία είχε έρθει απτο ΝόβιΣαντ -- μας είπαν οτι άξιζε μια επίσκεψη κ αυτό κ ήθελα πραγματικά να πάμε μια βόλτα.
Το επόμενο πρωί όμως (για την ακρίβεια μεσημέρι) δε είχαμε κουράγιο για τπτ. Περιοριστήκαμε σε μια επίσκεψη στην εκκλησία του Αγίου Σάββα η οποία είναι η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου -- τις επόμενες ώρες τις ξοδέψαμε να βολτάρουμε στους δρόμους του κέντρου κ να πίνουμε το καφεδάκι μας σε μια κάθετη της Knez Mihajlova --- o ήλιος ήταν σήμερα οτι έπρεπε για αραλίκι έξω κ παρατήρηση του κόσμου που περνούσε απο δίπλα μας. Κάπως έτσι έφτασε το απογεματάκι κ η ώρα για μένα να ετοιμάσω τα πράγματά μου για το δρόμο του γυρισμού. Οι άλλοι δυο ,αθηναίοι γαρ, θα πέρνανε την επομένη αεροπλάνο για Ελλάδα.
Γύρω στις 9 το βράδυ ξεκίνησε το τρένο για Ελλάδα κ γω ήμουν αραχτός κ μόνος στο sleeper βαγόνι. Εδω να προσθέσω οτι πιο αργό τρένο απο αυτό δεν πρέπει να υπάρχει. Πιο αργό κ απο replay λέμε. Μόνος πια στη διαδρομή για θεσσαλονίκη έκανα εναν μινι απολογισμό του ταξιδιού.
Συμπερασματικά
Όταν κάνεις ένα τέτοιο είδος ταξιδιού που την μια μέρα είσαι κάπου κ την επομένη κάπου αλλού, ίσως δεν προλαβαίνεις να γευτείς πλήρως οτι έχει να σου προσφέρει μια πόλη ή ενας προορισμός, όμως γεμίζεις με εικόνες κ πληροφορίες, σε διάστημα ωρών αντιμετωπίζεις εντελώς διαφορετικές καταστάσεις κ νοοτροπίες κ επιστρέφεις σπίτι κουρασμένος μεν, γεμάτος δε απο εμπειρίες κ όμορφα συναισθήματα.
Το πιο πιθανό είναι να μην ξανακάνω ένα τέτοιο ταξίδι με τρένο -- (τουλάχιστον στην ευρώπη, το σκέφτομαι όμως για Κίνα
) άλλα ήταν ένα απωθημένο που πάντα ήθελα να εκπληρώσω.Απτα κομμάτια του ταξιδιού, θα μου μείνουν η διασκέδαση στην Οστράβα, η εντυπωσιακή Πράγα, η γοητεία της Λιουμπλιάνας, η περιπέτεια με το αυτοκίνητο στην αυστρία κ η ομορφιά της σέρβικης φυλής σε πλήρη αντίθεση με τα άσχημα σημάδια του παρελθόντος -- κ φυσικά ο χαμός στο Sensation White. Το ταξίδι κόστισε ίσως λίγο παραπάνω απο οτι υπολόγιζα άλλα χαλάλι, το να τρέχεις για όλα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή έχει κ αυτό την αγωνία του , ανεβάζει την αδρεναλίνη κ αφήνει αστείες κ ευχάριστες αναμνήσεις.
