VADIM
Member
- Μηνύματα
- 97
- Likes
- 1.055
- Επόμενο Ταξίδι
- Roadtrip Ηνωμένο Βασίλειο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Moto road trip USA
Το ταξίδι άρχισε να "ζυμώνεται" το Νοέμβριο του 2016. Μέσα από ταξιδιωτικούς οδηγούς, προγράμματα ταξιδιωτικών πρακτορείων και - το πλέον χρήσιμο - τις περιγραφές και εμπειρίες μελών του Forum, τον Ιανουάριο 2017 ήταν έτοιμος ο "σκελετός" του ταξιδιού:
Προορισμοί: Θα τους δείτε στην πορεία (να βάλουμε και λίγο suspense)
Ημέρες: 26
Ημερ/νίες: 30/8/2017 - 24/9/2017
Ταξιδευτές: Η σύζυγός μου κι εγώ
Τα εισιτήρια κλείστηκαν μέσω Skyscanner. Για τις πτήσεις Αθήνα - Τορόντο και Νέα Υόρκη - Αθήνα επιλέχθηκε η DELTA που μας βγήκε τελικά ALITALIA (μέλη του SKYTEAM και οι δυο) με ενδιάμεση στάση τη Ρώμη. Κόστος 600 € το άτομο. Οι εσωτερικές πτήσεις (6 συνολικά) έγιναν με Air Canada, Virgin, American Airlines, Alaska και το συνολικό κόστος ανά άτομο ήταν γύρω στα 650 €.
Τα επόμενα βήματα ήταν το κλείσιμο διαμονής και η ενοικίαση αυτοκινήτων. Τέλος Φεβρουαρίου '17 είχα κλείσει τη διαμονή (μέσω Booking) και την ενοικίαση αυτ/των (στον Καναδά μέσω Expedia και σε USA μέσω Rentalcars). Να επισημάνω εδώ ότι όλα τα ξενοδοχεία κλείστηκαν με δωρεάν ακύρωση και αλλάχθηκαν κάμποσες φορές στο μεσοδιάστημα, καθότι έβγαιναν προσφορές με καλύτερες τιμές.
Έφθασε λοιπόν αισίως η 30/08 ημέρα Τετάρτη και στις 12.00 μεσημέρι πετάγαμε στον (έβδομο
) ουρανό.
30/08 - 01/09 Niagara on the Lake - Niagara Falls
Με μια μικρή στάση στη Ρώμη, φτάσαμε χαλαροί στο Pearson Intl του Τορόντο ώρα 19.30. Ευτυχώς αυτή τη φορά η ALITALIA δεν μας επιφύλαξε κάποια δυσάρεστη έκπληξη (όπως δύο (!) φορές στο παρελθόν) και οι βαλίτσες ήρθαν μαζί μας. Οι διαδικασίες ελέγχου είναι αυτοματοποιημένες/self service, τις καταφέραμε και - αφού αντιμετωπίσαμε περιέργως μια καθόλου φιλική συμπεριφορά από μια αστυνομικό στην έξοδο, λες και ήμασταν λαθρομετανάστες - σε λίγο είχαμε επιβιβασθεί σε ένα ολοκαίνουργο VW Golf και φύγαμε για Niagara on the Lake (130 km). Είχα κλείσει στο "A Vineyard View B&B" (πολύ καλό, 2 διανυκτερεύσεις, 140 € με πρωινό). Μια στάση στο ύψος του Hamilton για να τσιμπήσουμε κάτι και ένα μπέρδεμα του GPS (ή μάλλον δικό μας) και καταφέραμε να φτάσουμε στο κατάλυμα όταν είχε νυχτώσει για τα καλά. Ο ευγενικός οικοδεσπότης μας περίμενε και τακτοποιηθήκαμε. Η πρώτη αίσθηση μέσα στη νύχτα ήταν ότι είμαστε στη μέση του πουθενά. Ξυπνήσαμε χωρίς ίχνος jet lag, πήραμε το σπιτικό πρωινό και βγαίνοντας είδαμε εντυπωσιασμένοι ένα πολύ όμορφο κτίσμα ανάμεσα σε αμπελώνες
Είχαμε μόνο μια μέρα για να δούμε ό,τι είχαμε προγραμματίσει και καθόλου καιρό για χάσιμο. Φύγαμε αμέσως για Niagara Falls (25 km). Η διαδρομή πολύ ευχάριστη, μέσα από μια πληθώρα αμπελώνων, που διακοπτόταν από υπέροχες κατοικίες (πόσο πιο όμορφες χωρίς αυτούς τους μαντρότοιχους που βλέπουμε αλλού)
Νάμαστε στους καταρράκτες λοιπόν, το γνωστό φυσικό υπερθέαμα. Για μένα ήταν η δεύτερη επίσκεψη, είχα ξαναέρθει από Τορόντο το 1998 (επαγγελματικό ταξίδι). Αφού κάναμε τις βόλτες μας και βγάλαμε τις σχετικές φωτο, πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στην πόλη. Για μένα ήταν ένα σοκ. Είδα ξαφνικά να εμφανίζεται ένα μικρό Las Vegas, γεμάτο καζίνο, ξενοδοχεία, εστιατόρια... ένας χαμός που τότε (πριν 20 χρόνια) δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε. Φάγαμε σε ένα (άθλιο όπως αποδείχθηκε) Applebee's και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Το Niagara on the Lake είναι μια πανέμορφη, καθαρή, άψογα τακτοποιημένη κωμόπολη στο σημείο που ο ποταμός Νιαγάρας συναντά τη λίμνη Οντάριο.
Επιστροφή στο κατάλυμα για λίγη χαλάρωση και το βράδυ ξανά στους καταρράκτες για να τους δούμε φωτισμένους. Πραγματικά το θέαμα είναι συναρπαστικό, οι εικόνες είναι ακόμη εντονότερες από την ημέρα, πολύς κόσμος, ένα συγκρότημα παίζει pop και γίνεται χαμός, μια όμορφη βραδιά! Μεσάνυχτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής στη βάση μας, αύριο είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα.
01/09 - 02/09 Montreal
Το ξυπνητήρι χτύπησε χαράματα, πήραμε μαζί μας το πρωινό που μας είχε ετοιμάσει σε σακουλάκια ο καλός οικοδεσπότης και δρόμο για το Montreal, για να προλάβουμε να το δούμε, αφού είχαμε να διανύσουμε 680 km και μόνο μια διανυκτέρευση. Τα χαμηλά όρια ταχύτητας και κάποια έργα στο οδικό δίκτυο μας τα χάλασαν και φτάσαμε κατά τις 16.00. Τακτοποίηση στο Manoir Sherbrooke (καλό, 87 € με πρωινό) και έξοδος στην πόλη. Φαγητό σε ένα πολύ καλό ινδικό (Atma) και χαλαρές βόλτες στην παλιά πόλη. Η κούραση είχε κάνει την εμφάνισή της, οπότε τα υπόλοιπα για αύριο. Ξεκούραστοι το πρωί αρχίσαμε την εξερεύνηση από το παλιό λιμάνι, συνεχίσαμε προς τη Rue Saint Paul με τα ωραία παλιά κτίσματα, την Place Jacques Cartier και καταλήξαμε στη Place d'Armes και δίπλα στη Βασιλική της Παναγίας με την υπέροχη διακόσμηση του ιερού της.
02/09 - 04/09 Quebec city
Με την αίσθηση ότι δεν γευτήκαμε την πόλη όπως της έπρεπε λόγω χρόνου, πήραμε μεσημεριάτικα το δρόμο για Quebec city (270 km). Η διαδρομή ειδυλλιακή δίπλα στον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο, η διάθεση στα ύψη και αυτή η (ψευδ)αίσθηση ότι έχουν περάσει πάμπολλες μέρες από το ξεκίνημα - που μας συνοδεύει σε όλα τα ταξίδια - να κάνει πάλι την εμφάνισή της (Δυστυχώς, από τη μέση του ταξιδιού και μετά το φαινόμενο αντιστρέφεται).
Η είσοδος στην πόλη ήδη μας προετοίμαζε για τα επόμενα. Πολύ πράσινο, σωστή δόμηση, πανέμορφα οικήματα και πολλά ιδιαίτερα αυτοκίνητα.
Το ξενοδοχείο μας ήταν στις παρυφές της εισόδου στην παλιά πόλη (Hotel Relais Charles Alexandre, εξαιρετικό, 194 € δυο διαν/σεις με πρωινό). Τακτοποίηση και έξοδος. Μα τι πόλη είναι αυτή! Πάρτε ό,τι καλύτερο από τις Γαλλικές κωμοπόλεις, "αλατοπιπερώστε" με Καναδέζικη φύση και ιδού το αριστούργημα! Μιάμιση μέρα που είχαμε στη διάθεσή μας, κατεβαίναμε την Rue St Louis, παγωτό με σιρόπι σφένδαμου στο χέρι στην Place d'Armes, επίσκεψη στα πολυτελή ενδότερα του Chateau Frontenac, χάζεμα της απίστευτης θέας από την Terrasse Dufferin, χαλαροί περίπατοι στην Petit Champlain με τα γοητευτικά σπιτάκια και μαγαζάκια της, εσπρεσάκι στην Place Royal, σε κάθε γωνιά υπέροχοι καλλιτέχνες του δρόμου, εξαιρετικά restaurants, ωραία βραδινά στέκια για ποτό. Τι άλλο να ζητήσει ένας ταξιδευτής! (Εντάξει, υπερβάλω)
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που εμπλουτίζει τα ταξίδια μας, είναι ότι σχεδόν πάντα θα πετύχουμε ένα σημαντικό event. Στο Buenos Aires ήταν ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, στη Βιέννη οι REM, στο Παρίσι ο Magic Slim και πάει λέγοντας. Έτσι κι εδώ, πετύχαμε ένα φεστιβάλ πολιτιστικών και μουσικών εκδηλώσεων με στόχο τη γνωριμία με τα 11 ιθαγενή έθνη του Καναδά. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία, ιδιαίτερα η μουσική σκηνή με ινδιάνικα συγκροτήματα να παίζουν country-rock μουσική στη γλώσσα τους. Περάσαμε ωραία!
04/09 - 06/09 Banff - Rocky Mountains
Θα θέλαμε μια ακόμη χαλαρή μέρα στο Quebec (πάντα και παντού μας λείπει αυτή η άτιμη επιπλέον μέρα), αλλά σαν γνήσιοι roadtrippers πρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Φύγαμε για αεροδρόμιο λοιπόν, παραδώσαμε στη Hertz το Golf που είχαμε πάρει στο Τορόντο και μετά από 8 ώρες (με ενδιάμεση στάση στο Montreal) ήμασταν στη κεντροδυτική πλευρά του Καναδά, στο Calgary. Μετά από ένα σύντομο καυγά στην Budget για πρόσθετες κρυφές χρεώσεις που διπλασίαζαν το κόστος ενοικίασης (η μοναδική κακή εξυπηρέτηση από όλες τις εταιρίες αυτ/των στο ταξίδι), τα πλήρωσα αναγκαστικά, μπήκαμε στο Hyundai accent και φύγαμε για Banff (130 km). Είχε πέσει για τα καλά ο ήλιος, όταν είδαμε για πρώτη φορά τις κορυφογραμμές των Rockies να στεφανώνονται από μια συστοιχία χρωμάτων του δειλινού. Η συγκίνηση στο κατακόρυφο! Ένα παιδικό όνειρο γινόταν πραγματικότητα (Πιτσιρικάς είχα 3 posters/όνειρα ζωής στο δωμάτιό μου: την Ράκελ Γουέλς, το κάστρο Neuschwanstein και τη λίμνη Louise - που τότε δεν ήξερα ποιά ήταν - στη σκιά των Βραχωδών. Δυστυχώς υλοποιήθηκαν μόνο τα δύο
). Λίγο πριν το Banff έχει ένα ticket office όπου πρέπει να πληρώσεις για την είσοδο στον Εθνικό δρυμό, λόγω της επετείου όμως των 150 χρόνων από την ίδρυση του Καναδά, περάσαμε δωρεάν. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Irwin's Mountain Inn, μέτριο, 305 € για 2 διαν/σεις χωρίς πρωινό, είμαστε προετοιμασμένοι βέβαια ότι η περιοχή είναι πολύ τουριστική και οι τιμές "ξυρίζουν". Βγήκαμε τη βόλτα μας στο Banff, ωραίο χωριό, κλασική καναδέζικη ορεινή αρχιτεκτονική, έφαγα το ωραιότερο steak σε όλο το ταξίδι στο THE KEG STEAKHOUSE και φύγαμε για ύπνο.
Αργά το πρωί πήραμε από έναν φούρνο καφέδες και κρουασάν και ρύθμισα το gps για παγετώνα Athabasca (188 km). Το πλάνο ήταν να διασχίσουμε ένα μέρος του δρόμου Icefields Parkway (μια διαδρομή που θεωρείται από τις εντυπωσιακότερες στον κόσμο, ανάμεσα στα Rockies και μέσα από τα Εθνικά Πάρκα Banff και Jasper) μέχρι τον παγετώνα και να επιστρέψουμε για να δούμε τις λίμνες Louise και Μoraine. Δυστυχώς, λόγω των πολλών χλμ και της πρωινής αργοπορίας, το σχέδιο δεν έβγαινε, οπότε αρκεστήκαμε να πάρουμε μια γεύση της διαδρομής χωρίς να φτάσουμε μέχρι τον παγετώνα και γυρίσαμε στις λίμνες. (Τώρα βέβαια - έχοντας στο μυαλό μου όλη αυτή τη μαγεία - θα τα σχεδίαζα τελείως διαφορετικά). Λόγια τέλος, εδώ μιλάνε οι εικόνες!
06/09 - 09/09 Vancouver
Το πρωί της επομένης, μας βρήκε να ταξιδεύουμε το δρόμο της επιστροφής στο Calgary. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και μετά από μιάμιση ώρα πτήσης με την Air Canada προσγειωθήκαμε στο Vancouver. Η αδημονία μεγάλη για να δούμε την πόλη. Είχαμε διαβάσει τόσα κατά καιρούς - το σπουδαιότερο, έχει βραβευθεί 5 συνεχείς χρονιές ως η κορυφαία σε ποιότητα ζωής πόλη στον κόσμο - που στο μυαλό μας την είχαμε πλάσει σαν τη μυθική Shangri-La. Από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο μας (Times Square Suites, εξαιρετικό, 3 διαν/σεις χωρίς πρωινό 408 €) με τον προαστιακό η διαδρομή, μέσα από βιοτεχνίες και παλιά κτίρια μας "ψιλοξενέρωσε".
Με το κλείσιμο τριών ημερών διαμονής, πόσο διαφορετική ήταν η εικόνα για την πόλη! Βικτωριανά κτίρια ταιριασμένα με σύγχρονους ουρανοξύστες, κέντρα κουλτούρας, χώροι για σπορ, καθαριότητα, πάρκα σε κάθε βήμα μας, άψογες συγκοινωνίες, περιβαλλοντική και οικολογική ευαισθητοποίηση.
Τρεις μέρες δεν χορταίναμε να τριγυρνάμε: Στο Downtown με τα πολυτελή καταστήματα, στην παλιά συνοικία Gastown με τους γραφικούς δρόμους και το διάσημο Steam Clock, στην Chinatown, στο Canada Place στο λιμάνι, στο Stanley Park (το μεγαλύτερο της Β. Αμερικής) με τα τοτέμ και την ωραία θέα του νυκτερινού Vancouver, στο Capilano Suspension Bridge Park με την απίθανη κρεμαστή γέφυρα, στο Cardero's restaurant για δείπνο με θαλασσινά... και τόσα άλλα.
09/09 - 11/09 Los Angeles
Σήμερα κλείνει ο πρώτος κύκλος του ταξιδιού μας. Δέκα ημέρες είναι πολύ λίγες για να εξερευνήσεις και να "αισθανθείς" αυτή την απέραντη χώρα. Προσπαθήσαμε και νομίζω τα καταφέραμε σε έναν καλό βαθμό να αντλήσουμε όσο το δυνατό περισσότερες εικόνες, εμπειρίες, εντυπώσεις. Σ' αποχαιρετούμε και σ' ευχαριστούμε Καναδά για όσα μας έδωσες, αλλά η ζωή (sorry το ταξίδι ήθελα να πω) συνεχίζεται και .... γιούχουουου... Καλιφόρνια σου ερχόμαστε!!
Προσγειωθήκαμε μεσημέρι στο LA και πολύ γρήγορα (έλεγχο εισόδου σε USA μας είχαν κάνει ήδη στο Vancouver), πήραμε το shuttle bus για ALAMO για παραλαβή αυτοκινήτου. Η διαδικασία πολύ γρήγορη και απλοποιημένη, μας έδωσαν το συμβόλαιο και μας έστειλαν σε ένα απέραντο parking με δεκάδες αυτ/τα, με τα κλειδιά τους πάνω στο ταμπλό, όπου είχες τη δυνατότητα να διαλέξεις όποιο ήθελες της κατηγορίας που είχες κλείσει (ωραίο, δεν μου είχε ξανατύχει). Πήραμε ένα Nissan Versa και βγήκαμε γρήγορα στους τεράστιους αυτοκινητόδρομους του LA. Ευτυχώς χωρίς μποτιλιαρίσματα, περάσαμε από Venice Beach, από τις παρυφές της Santa Monica και μπήκαμε Beverly Hills με τελικό προορισμό το Bel Air, όπου και είχα κλείσει σε διαμέρισμα (Bel Air Treehouse, 2 διαν/σεις με πρωινό, 300 €). Η διαδρομή πια έχει γίνει φανταστική. Απίστευτες βίλλες ξετυλίγονται μπροστά μας, χαμένες μέσα σε φοίνικες, πολυτελή αυτοκίνητα, απέραντες αλέες!! Παίρνω κι εγώ την ευκαιρία μου να "πουλήσω μούρη" στη σύζυγο (Πάντα στα καλύτερα σε πάω, όλα για σένα κλπ). Κάποια στιγμή λοιπόν, το gps μας αναγγέλλει θριαμβευτικά ότι φτάσαμε στον προορισμό μας. Δεν είναι δυνατόν!! Μπροστά μας, μέσα σε όλο αυτό το πλεόνασμα πολυτέλειας, φύτρωνε σαν τη μύγα μες στο γάλα ένα χρέπι, μια διώροφη σαραβαλιασμένη μονοκατοικία, με τους σοβάδες της και μια εξωτερική σκάλα της κακιάς ώρας. Να μην τα πολυλογώ, η εξήγηση απλή: Το Bel Air Treehouse ήταν πρακτορείο που νοικιάζει διαμερίσματα. Οι φωτο που είδα στο Booking ήταν από άλλα διαμ/τα που όντως φαίνονταν πολύ ωραία (γι' αυτό είχε και υψηλές βαθμολογίες). Σε εμάς έλαχε αυτό. Τους πήρα τηλέφωνο και τους στόλισα, αλλά το κακό είχε γίνει. Τουλάχιστον ήταν καθαρό. Αυτό που με έκανε πύραυλο ήταν η καζούρα της γυναίκας μου (τι κουβαρντά άντρα έχω κλπ).
Είμαστε όμως LA και δεν περισσεύει χρόνος για γκρίνιες. Μετά από λίγη ξεκούραση κι αφού τσιμπήσαμε σε ένα CHIPOTTLE (πολύ καλή αλυσίδα για μεξικάνικο φαγητό στο πόδι), πήραμε το αυτοκίνητο και το... κάναμε χολυγουντιανό κινηματογράφο. Όπως γράφει και ο Νίκος Δήμου, το παρμπρίζ έγινε η πανοραμική οθόνη μας, το ραδιόφωνο - σε χιπ χοπ ρυθμούς - η μουσική επένδυση και ένα ποτ πουρί από σκηνές άρχισε να παίζει μπροστά μας. Σκηνές από την παραλία της Santa Monica, από τους λόφους στο Calabasas, την Rodeo Drive με τα πολυτελή καταστήματά της, την Hollywood Blvd με το Walk of Fame και το απίθανο γλέντι που είχε στηθεί γύρω από τους καλλιτέχνες του δρόμου (ήταν και Σαββατόβραδο βλέπετε), όπου μας άρεσε κάναμε διάλειμμα, κατεβαίναμε και βολτάραμε και μετά ξανά στο Nissan για τη ... συνέχεια της ταινίας. Το τέλος αποφασίσαμε να το γράψουμε ανεβαίνοντας στο Griffith Observatory για να δούμε την πόλη από ψηλά μες στα φώτα. Δεν καταφέραμε ποτέ να φτάσουμε στο αστεροσκοπείο. Λόγω Σαββάτου γινόταν ένας πανικός από ΙΧ. Αρκεστήκαμε σε ένα σημείο χαμηλότερα, οκ καλά ήταν κι από εκεί. Μια απίθανη βραδιά! Είχαμε φτάσει όμως πια σε μεταμεσονύκτιες ώρες και ήταν ώρα για ύπνο. Την επομένη έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς γιατί είχαμε μια πολύ σοβαρή αποστολή: Θα πηγαίναμε να ξαναγίνουμε παιδιά!!
Κυριακή πρωί ώρα 09.00 παρκάρουμε στο parking των Universal Studios και φύγαμε για μια νέα εμπειρία. Τα εισιτήρια τα είχα βγάλει από Αθήνα. Είχα διαβάσει στο Forum ότι για να αποφύγουμε μεγάλες αναμονές, να πάρουμε τα ακριβότερα εισιτήρια που παρακάμπτεις τις ουρές. Λόγω μεγάλης διαφοράς τιμής, πήραμε τα απλά και - περιέργως αν και Κυριακή - πουθενά δεν περιμέναμε πάνω από 10'. Αφήσαμε στην άκρη επισημάνσεις γνωστών μας για "αμερικανιές", "κιτσαρίες" κλπ και χαθήκαμε στο παραμύθι. Και με δυο λέξεις: ΤΟ ΚΑΤΑΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑΜΕ!!.
Φεύγοντας, συνεχίσαμε για GETTY CENTER, δυστυχώς το χάσαμε, ήταν κλειστό λόγω συντήρησης. "Σαβουρώσαμε" κάτι burgers σε ένα DENNY'S, και πήγαμε για ύπνο. Το τελευταίο βράδυ στο LA είχαμε να κλείσουμε ό,τι ανοιχτούς λογαριασμούς αφήσαμε την προηγουμένη.
11/09 - 14/09 San Francisco
Η Δευτέρα πρωί 11/09 (ωχ, κάτι μου θυμίζει αυτό) μας βρήκε εγκλωβισμένους σ' ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα (ξεχάσαμε ότι τις προηγούμενες που δεν είχε κίνηση ήταν ΣΚ). Αγχωμένοι φτάσαμε και παραδώσαμε το αυτ/το στην Alamo, πήραμε το shuttle bus για αεροδρόμιο και μετά από μιάμιση ώρα πτήση φτάσαμε San Francisco. Βαλίτσες γρήγορα, air train για τη Dollar, παραλαβή ενός Ford Focus και σ' ένα μισάωρο - ουφ - καταλύουμε στο ξενοδοχείο μας Cow Hollow Inn and Suites (πολύ καλό, 3 διαν/σεις χωρίς πρωινό, 480€).
Πώς να περιγράψεις αυτή την πόλη. Την πόλη του φιλελεύθερου πνεύματος και της ανήσυχης δημιουργικότητας. Την πόλη που γέννησε τους beatniks και το χίπικο κίνημα. Την πόλη των Grateful Dead, της Janis Joplin και του Haight-Ashbury. Αυτός ο στίχος του Scott McKenzie στο τραγούδι του "San Francisco" δίνει νομίζω μια σωστή διάσταση: "such a strange vibration".
Το SF θέλει χρόνο. Κι εμείς είχαμε σκάρτες τρεις μέρες, αλλά όχι και τις ικανότητες του Steve McQueen στο bullitt (θυμάστε?) . Τρεις μέρες να ανεβοκατεβαίνουμε (ευτυχώς με το ford και μια φορά με το cable car) κάποιους απ' τους 41 λόφους του (προσοχή στο παρκάρισμα, οι μπροστινές ρόδες πρέπει να είναι γυρισμένες προς το πεζοδρόμιο, αλλιώς τρως κλήση!). Να θαυμάζουμε στους δρόμους αυτή την αρμονική σύζευξη βικτωριανών και μοντέρνων αρχιτεκτονικών ρυθμών. Να βολτάρουμε στο Fisherman's Wharf, με απαραίτητη στάση στο - τουριστικότατο - Pier 39 για street food με θαλασσινούς μεζέδες (δοκιμάστε τη σούπα καβουριού μέσα σε ψωμί sourdough), αλλά και χάζεμα των βαριεστημένων θαλάσσιων λιονταριών (χαριτωμένα, αν παραβλέψεις τη μπόχα). Να βλέπουμε να χάνεται μέσα στην ομίχλη η Golden Gate Bridge. Να φωτογραφιζόμαστε στη φιδογυριστή Lombard str. Να προσπαθούμε με δεκάδες άλλους να αιχμαλωτίσουμε στους φακούς μας από την Alamo Square αυτή την πανδαισία χρωμάτων των Painted Ladies με τους ουρανοξύστες του οικονομικού κέντρου στο βάθος ή το βράδυ τους δρόμους με τα φαναράκια στην Chinatown. Να καταπίνουμε απολαυστικά εκατοντάδες αμαρτωλές θερμίδες από παγωτά στου Ghirardelli (δείτε φωτο πιο κάτω).
Την τελευταία μέρα της παραμονής μας στο SF, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τουρ στα πέριξ του. Ξεκινήσαμε πολύ πρωί και σε λίγα λεπτά περνούσαμε με ψιλόβροχο την Golden Gate bridge. Μετά από μισή ώρα πεζοπορούσαμε στο εθνικό πάρκο Muir Woods με τις τεράστιες σεκόγιες. Δυστυχώς μια καταιγίδα μας ανάγκασε σε άτακτη φυγή και δεν προλάβαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και πριν μπούμε πάλι στο SF, κάναμε μια στάση στη γραφική κωμόπολη Sausalito. Η βροχή είχε σταματήσει, η ατμόσφαιρα παρέμενε υγρή κι εμείς απολαμβάναμε τον καφέ μας στην κεντρική καφετέρια του χωριού, χαζεύοντας τα σπίτια πάνω στους πασσάλους στη θάλασσα και τα σκάφη. Ήταν μια πολύ ήρεμη, όμορφη στιγμή, από αυτές όμως που θυμόμαστε έντονα τώρα που απολογίζουμε το ταξίδι.
14/09 - 15/09 Monterey
Το πρωινό μας βρήκε ήδη να διασχίζουμε τους αγουροξυπνημένους δρόμους του SF με κατεύθυνση προς νότο. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, το επόμενο διήμερο είχε αποτοξίνωση από τις μεγαλουπόλεις, ένα road trip στα φυσικά τοπία της Καλιφόρνιας. Μετά το Palo Alto, προτιμήσαμε τη διαδρομή προς Scotts Valley για να συναντήσουμε πιο γρήγορα τη Highway 1. Και ναι, μετά από καμιά 100στή χλμ, ταξιδεύαμε παράλληλα στις ακτές του Ειρηνικού, με το ραδιόφωνο συντονισμένο σε country-rock σταθμούς, απολαμβάνοντας ένα τοπίο άνυδρο, γεμάτο θίνες, αλλά με μια άγρια ομορφιά.
Πριν το μεσημέρι φτάσαμε στο Monterey, όπου και θα διανυκτερεύαμε για μια βραδιά. Αυτή τη φορά είχα επιλέξει διαμονή σε ένα παραδοσιακό μοτέλ αμερικάνικου στυλ, με τα δωμάτια απλωμένα σε σχήμα Π και στη μέση το parking. Ήταν το Lone Oak Lodge, 96 € χωρίς πρωινό.
Πήραμε τις ανάσες μας και σε λίγο ήμασταν και πάλι στη Highway 1 με κατεύθυνση - που αλλού - το Big Sur. Είχα διαβάσει στο forum την εμπειρία συναδέλφων ταξιδευτών που είχαν κάνει όλη τη διαδρομή μέχρι το Los Angeles. Εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε ένα τμήμα του Big Sur, το πιο αντιπροσωπευτικό όπως θεωρήσαμε, κάπου 50 χλμ., που νομίζω αποδείχθηκε σωστή επιλογή, γιατί από μια στιγμή και μετά το τοπίο γινόταν μονότονο. Πράγματι, απολαύσαμε απόκρημνες ακτές, συνεχείς στροφές, την ακτογραμμή του Ειρηνικού από ψηλά, ψηλές γέφυρες (με ομορφότερη την πολυφωτογραφημένη Bixby Creek Bridge), ανακαλύψαμε πολυτελέστατες βίλλες κρυμμένες μέσα σε πυκνά δάση κωνοφόρων (των Golden Boys της Silicon Valley άραγε?).
Μετά από ένα 2ωρο πήραμε το δρόμο του γυρισμού, αλλά όχι κατευθείαν για Monterey. Πρώτη στάση στο Carmel by the sea με τα κουκλίστικα σπιτάκια του (κάποτε ήταν Δήμαρχος ο Clint Eastwood), κάναμε τις βόλτες μας, τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο και συνεχίσαμε για το 17-mile drive με τις πολυτελείς παραθαλάσσιες κατοικίες του (πληρώνεις εισιτήριο για να μπεις) και το Pacific Grove. Το δειλινό μας βρήκε να κάνουμε χαλαρούς περίπατους στο λιμάνι του Monterey, ανακαλύπτοντας τα στέκια του "Big little lies" που είχε γυριστεί εδώ και είχαμε δει λίγο πριν το ταξίδι. Φάγαμε σε ένα από τα πολλά στέκια με θαλασσινά και επιστροφή στο μοτέλ. Αύριο είχε πολύ πρωινό ξύπνημα.
15/09 - 16/09 Yosemite Park
Σήμερα είχαμε να διανύσουμε 320 χλμ, οπότε τα χαράματα μας βρήκαν ήδη στο δρόμο. Όταν σχεδίαζα το ταξίδι, αυτήν τη διαδρομή την είχα στο μυαλό μου σαν μια βαρετή, διεκπεραιωτική διαδρομή. Πιστέψτε με, αναπολώντας τώρα το ταξίδι, έχω μερικές από τις πιο δυνατές μνήμες από αυτά τα χλμ. Απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, με εκατοντάδες Μεξικανούς εργάτες σκυμμένους μέσα στο λιοπύρι, λίμνες (μάλλον τεχνητές) να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε φαλακρά βουνά, να προσπερνάμε τεράστια φορτηγά στη μέση του πουθενά, να μας προσπερνούν θορυβώντας εκκωφαντικά δεκάδες Χαρλεάδες, να συναντάμε στη μέση του πουθενά χωριά και κωμοπόλεις με ονόματα όπως Los Banos, Dos Palos.
Και ξαφνικά, μετά από πολλά χλμ ο κόσμος γύρω μας αρχίζει και πρασινίζει. Σε λίγο κινούμαστε παράλληλα σε έναν μικρό ποταμό και φιδογυρίζουμε μαζί του. Μεγάλοι ορεινοί όγκοι μπροστά μας. Ναι, έχουμε μπει στη Yosemite Valley. Πανύψηλοι καταρράκτες, ποταμάκια και λίμνες με κρυστάλλινα νερά, απόκρημνα φαράγγια και πάνω απ' όλα να δεσπόζουν οι δύο βράχοι-star του Yosemite, ο El Capitan και ο Half Dome. Ομολογώ ότι οι Αμερικάνοι είναι "μανούλες" στην οργάνωση των πάρκων. Ωραία διαμορφωμένα περίπτερα με αναμνηστικά, πλήθος εκδρομέων, κυρίως με αυτοκινούμενα, να κάνουν barbeque σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους για πικνικ, να πεζοπορούν ή να ποδηλατούν σε πανέμορφα μονοπάτια, να κάνουν καγιάκ ή να ψαρεύουν στα ποτάμια.
Μαγεμένοι αλλά κατάκοποι πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε να διανύσουμε 70 χλμ μέχρι το σημερινό κατάλυμά μας. Είχα επιλέξει να μείνουμε στο χωριό Mariposa, στην είσοδο του Yosemite. Το μοτέλ που θα μας φιλοξενούσε ήταν το Miners Inn (μέτριο, 92 € με πρωινό). Αφού "τσακίσαμε" κάτι burgers σε ένα στέκι βγαλμένο λες από την πιο άγρια δύση, γεμάτο χαρλεάδες, σπεύσαμε πτώματα για απογευματινό ύπνο. Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν βγήκαμε βόλτα στο χωριό. Η Mariposa (ισπανικά η πεταλούδα) είχε μεγάλη ανάπτυξη στις αρχές του 19ου αιώνα σαν χωριό χρυσωρύχων, όμως παρήκμασε πολύ γρήγορα όταν τέλειωσαν τα αποθέματα. Ένα χωριό βγαλμένο μέσα από τα φιλμ του Sam Peckinpah, με τον κεντρικό του δρόμο, τα καταστήματα στυλ far west, τα steakhouses και ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα country, που μας συντρόφεψε μέχρι αργά το βράδυ.
16/09 - 19/09 Las Vegas
Ξυπνήσαμε φρέσκοι το πρωί, αλλά (τουλάχιστον εγώ) με μια ψιλομελαγχολική διάθεση. Θυμάστε το φαινόμενο της (ψευδ)αίσθησης του χρόνου στα ταξίδια που σας έλεγα στην αρχή? Εδώ και κάποιες μέρες λοιπόν είχε αρχίσει η αντιστροφή του φαινομένου. Πόσο γρήγορα τρέχει πιά ο χρόνος, πώς περνάνε έτσι οι μέρες...
Πήραμε ένα πλούσιο αλλά άθλιο ποιοτικά αμερικάνικο πρωινό και κινήσαμε για το αεροδρόμιο του San Francisco. Είχαμε να διανύσουμε 280 χλμ, να παραδώσουμε το ford και να φύγουμε για Las Vegas. Προλάβαμε στο αεροδρόμιο να τσιμπήσουμε κάτι (φοβερό το sushi γίγας)
και μετά από μιάμιση ώρα προσγειωθήκαμε βραδάκι στο LV. Το ξενοδοχείο μας, το Marriott's Grand Chateau (500 €, 3 διαν/σεις χωρίς πρωινό), ήταν εξαιρετικό και σε απόσταση αναπνοής από τη Las Vegas Strip.
Γρήγορο φρεσκάρισμα και πρώτη βραδινή έξοδος στην πόλη της αμαρτίας. Στην αρχή είναι αλήθεια ότι όλος αυτός ο συρφετός με τις χιλιάδες των τουριστών, τους δεκάδες μεθυσμένους, τη σπιντάτη κίνηση μας ξενέρωσε. Κράτησε όμως μόνο λίγα λεπτά. Γρήγορα ενσωματωθήκαμε κι εμείς σ' αυτή την τρέλα του μεγαλείου - εδώ να δείτε αποθέωση του κιτς - και αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε. Δύο γεμάτες μέρες κράτησε η διασκέδαση (μάλλον νύχτες, σ' αυτή την πόλη κοιμάσαι τη μέρα), με μόνη διακοπή μια επίσκεψη σε ένα outlet. Όλοι ξέρετε τι σημαίνει LV, οπότε δεν θα προχωρήσω σε αναλυτική περιγραφή. Και αν αναρωτιέστε, όντως δεν πήγαμε στο Grand Canyon, αυτό θα το δούμε καλύτερα σε επόμενο ταξίδι (ελπίζω!!) στις μεσοδυτικές πολιτείες.
19/09 - 23/09 New York
Φύγαμε πολύ πρωί από LV, αλλά κάτι η διάρκεια της πτήσης (5 ώρες), κάτι η διαφορά ώρας φτάσαμε απόγευμα στο JFK. Πιαστήκαμε κορόιδα και πληρώσαμε ταξί 95 δολάρια, ενώ στην επιστροφή μας έκλεισαν από τη reception μια limo με 70 δολάρια μαζί με τα διόδια (!!).
Εδώ πια οι ξέφρενοι ρυθμοί των προηγούμενων ημερών έπεσαν. Στη NY βρισκόμουν για 4η φορά (οι άλλες 3 για επαγγελματικούς λόγους) και η σύζυγός μου για 2η. Τα κύρια αξιοθέατά της τα είχαμε δει και με το παραπάνω. Αποφασίσαμε λοιπόν να απολαύσουμε διαφορετικά τη ΝΥ αυτή τη φορά, με χαλαρούς περίπατους στις γειτονιές της ala sex and the city.
Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει, το πολύ καλό Hotel Lucerne (870 €, 4 διαν/σεις χωρίς πρωινό), μας βοήθησε σ' αυτό. Είτε κάναμε εκεί γύρω βόλτες στο Central Park και την 5η λεωφόρο, είτε κατηφορίζαμε την Broadway Ave και φτάναμε με τα πόδια μέχρι το Down Town, χαζεύοντας τα μαγαζιά και τους σπιντάτους Νεουορκέζους. Ή παίρναμε τη γραμμή 1 του μετρό (η στάση πολύ κοντά), κατεβαίναμε στο Lower Manhattan και επιστρέφαμε με αργούς ρυθμούς, εξερευνώντας περιοχές όπως το Greenwich Village, Soho, Tribeca, little Italy.
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη ΝΥ στο forum, που αν συνεχίσω μάλλον θα σας κουράσω. Για μας αποδείχθηκε μια σωστή επιλογή για το κλείσιμο του ταξιδιού, αφού μας βοήθησε να αποφορτιστούμε από την ένταση όλων αυτών των ημερών. H 23/09 απόγευμα μας βρήκε στο JFK για το δρόμο της επιστροφής.
Σύντομος απολογισμός
Όταν περιέγραφα το πρόγραμμα στην παρέα μου, θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση του φίλου μου του Γρηγόρη: "Αν ζητούσες να σου οργανώσει ένα πρακτορείο αυτό το ταξίδι με τις τόσες εναλλαγές, πολύ πιθανά θα σε πετάγανε έξω". Δεν σας κρύβω ότι λίγο πριν ξεκινήσουμε, είχα αγχωθεί αρκετά. Τελικά πήγαν όλα ρολόι. Ούτε καθυστερήσεις σε αεροπορικές πτήσεις, κανένα σοβαρό πρόβλημα στις εξυπηρετήσεις τόσο στα ξενοδοχεία, όσο και στα αυτοκίνητα, καμιά ανασφάλεια στις βραδινές περιπλανήσεις μας στις μεγαλουπόλεις και, το σπουδαιότερο, παντού συναντήσαμε ανθρώπους χαμογελαστούς, πρόθυμους να μας βοηθήσουν. Κάνοντας ταμείο, μπορώ απερίφραστα να πω ότι ήταν μια κορυφαία εμπειρία, ένα πραγματικά μοναδικό ταξίδι (εντάξει, μέχρι το επόμενο).
Τι θα άλλαζα στο πρόγραμμα? Θα πρόσθετα από μια διανυκτέρευση στο LA (πολύ μας άρεσε αυτή η πόλη) και στο SF. Δεν θα πήγαινα αεροπορικά από Calgary σε Vancouver, αλλά οδικά μέσω Jasper και θα πρόσθετα κάπου ενδιάμεσα την τρίτη διανυκτέρευση.
Υ.Γ.: Το τρίτο πάθος μου (τα άλλα δύο είναι η μοτοσυκλέτα μου και τα ταξίδια βέβαια) είναι το filmmaking (τρομάρα μου). Όσοι θέλετε να δείτε κάποιες από τις εικόνες που σας περιέγραψα σε κίνηση και με μουσική υπόκρουση, μπορείτε να δείτε το παρακάτω φιλμάκι που έχω ανεβάσει στο YouTube και - γιατί όχι - να κάνετε εγγραφή στο κανάλι μου. Το επόμενο διάστημα θα ανεβάσω και το Motoeurope 2018 με γυρίσματα με τη νέα μου GOPRO. Νάστε καλά, καλά ταξίδια!!
Προορισμοί: Θα τους δείτε στην πορεία (να βάλουμε και λίγο suspense)
Ημέρες: 26
Ημερ/νίες: 30/8/2017 - 24/9/2017
Ταξιδευτές: Η σύζυγός μου κι εγώ
Τα εισιτήρια κλείστηκαν μέσω Skyscanner. Για τις πτήσεις Αθήνα - Τορόντο και Νέα Υόρκη - Αθήνα επιλέχθηκε η DELTA που μας βγήκε τελικά ALITALIA (μέλη του SKYTEAM και οι δυο) με ενδιάμεση στάση τη Ρώμη. Κόστος 600 € το άτομο. Οι εσωτερικές πτήσεις (6 συνολικά) έγιναν με Air Canada, Virgin, American Airlines, Alaska και το συνολικό κόστος ανά άτομο ήταν γύρω στα 650 €.
Τα επόμενα βήματα ήταν το κλείσιμο διαμονής και η ενοικίαση αυτοκινήτων. Τέλος Φεβρουαρίου '17 είχα κλείσει τη διαμονή (μέσω Booking) και την ενοικίαση αυτ/των (στον Καναδά μέσω Expedia και σε USA μέσω Rentalcars). Να επισημάνω εδώ ότι όλα τα ξενοδοχεία κλείστηκαν με δωρεάν ακύρωση και αλλάχθηκαν κάμποσες φορές στο μεσοδιάστημα, καθότι έβγαιναν προσφορές με καλύτερες τιμές.
Έφθασε λοιπόν αισίως η 30/08 ημέρα Τετάρτη και στις 12.00 μεσημέρι πετάγαμε στον (έβδομο
) ουρανό.
30/08 - 01/09 Niagara on the Lake - Niagara Falls
Με μια μικρή στάση στη Ρώμη, φτάσαμε χαλαροί στο Pearson Intl του Τορόντο ώρα 19.30. Ευτυχώς αυτή τη φορά η ALITALIA δεν μας επιφύλαξε κάποια δυσάρεστη έκπληξη (όπως δύο (!) φορές στο παρελθόν) και οι βαλίτσες ήρθαν μαζί μας. Οι διαδικασίες ελέγχου είναι αυτοματοποιημένες/self service, τις καταφέραμε και - αφού αντιμετωπίσαμε περιέργως μια καθόλου φιλική συμπεριφορά από μια αστυνομικό στην έξοδο, λες και ήμασταν λαθρομετανάστες - σε λίγο είχαμε επιβιβασθεί σε ένα ολοκαίνουργο VW Golf και φύγαμε για Niagara on the Lake (130 km). Είχα κλείσει στο "A Vineyard View B&B" (πολύ καλό, 2 διανυκτερεύσεις, 140 € με πρωινό). Μια στάση στο ύψος του Hamilton για να τσιμπήσουμε κάτι και ένα μπέρδεμα του GPS (ή μάλλον δικό μας) και καταφέραμε να φτάσουμε στο κατάλυμα όταν είχε νυχτώσει για τα καλά. Ο ευγενικός οικοδεσπότης μας περίμενε και τακτοποιηθήκαμε. Η πρώτη αίσθηση μέσα στη νύχτα ήταν ότι είμαστε στη μέση του πουθενά. Ξυπνήσαμε χωρίς ίχνος jet lag, πήραμε το σπιτικό πρωινό και βγαίνοντας είδαμε εντυπωσιασμένοι ένα πολύ όμορφο κτίσμα ανάμεσα σε αμπελώνες
Είχαμε μόνο μια μέρα για να δούμε ό,τι είχαμε προγραμματίσει και καθόλου καιρό για χάσιμο. Φύγαμε αμέσως για Niagara Falls (25 km). Η διαδρομή πολύ ευχάριστη, μέσα από μια πληθώρα αμπελώνων, που διακοπτόταν από υπέροχες κατοικίες (πόσο πιο όμορφες χωρίς αυτούς τους μαντρότοιχους που βλέπουμε αλλού)
Νάμαστε στους καταρράκτες λοιπόν, το γνωστό φυσικό υπερθέαμα. Για μένα ήταν η δεύτερη επίσκεψη, είχα ξαναέρθει από Τορόντο το 1998 (επαγγελματικό ταξίδι). Αφού κάναμε τις βόλτες μας και βγάλαμε τις σχετικές φωτο, πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στην πόλη. Για μένα ήταν ένα σοκ. Είδα ξαφνικά να εμφανίζεται ένα μικρό Las Vegas, γεμάτο καζίνο, ξενοδοχεία, εστιατόρια... ένας χαμός που τότε (πριν 20 χρόνια) δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε. Φάγαμε σε ένα (άθλιο όπως αποδείχθηκε) Applebee's και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Το Niagara on the Lake είναι μια πανέμορφη, καθαρή, άψογα τακτοποιημένη κωμόπολη στο σημείο που ο ποταμός Νιαγάρας συναντά τη λίμνη Οντάριο.
Επιστροφή στο κατάλυμα για λίγη χαλάρωση και το βράδυ ξανά στους καταρράκτες για να τους δούμε φωτισμένους. Πραγματικά το θέαμα είναι συναρπαστικό, οι εικόνες είναι ακόμη εντονότερες από την ημέρα, πολύς κόσμος, ένα συγκρότημα παίζει pop και γίνεται χαμός, μια όμορφη βραδιά! Μεσάνυχτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής στη βάση μας, αύριο είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα.
01/09 - 02/09 Montreal
Το ξυπνητήρι χτύπησε χαράματα, πήραμε μαζί μας το πρωινό που μας είχε ετοιμάσει σε σακουλάκια ο καλός οικοδεσπότης και δρόμο για το Montreal, για να προλάβουμε να το δούμε, αφού είχαμε να διανύσουμε 680 km και μόνο μια διανυκτέρευση. Τα χαμηλά όρια ταχύτητας και κάποια έργα στο οδικό δίκτυο μας τα χάλασαν και φτάσαμε κατά τις 16.00. Τακτοποίηση στο Manoir Sherbrooke (καλό, 87 € με πρωινό) και έξοδος στην πόλη. Φαγητό σε ένα πολύ καλό ινδικό (Atma) και χαλαρές βόλτες στην παλιά πόλη. Η κούραση είχε κάνει την εμφάνισή της, οπότε τα υπόλοιπα για αύριο. Ξεκούραστοι το πρωί αρχίσαμε την εξερεύνηση από το παλιό λιμάνι, συνεχίσαμε προς τη Rue Saint Paul με τα ωραία παλιά κτίσματα, την Place Jacques Cartier και καταλήξαμε στη Place d'Armes και δίπλα στη Βασιλική της Παναγίας με την υπέροχη διακόσμηση του ιερού της.
02/09 - 04/09 Quebec city
Με την αίσθηση ότι δεν γευτήκαμε την πόλη όπως της έπρεπε λόγω χρόνου, πήραμε μεσημεριάτικα το δρόμο για Quebec city (270 km). Η διαδρομή ειδυλλιακή δίπλα στον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο, η διάθεση στα ύψη και αυτή η (ψευδ)αίσθηση ότι έχουν περάσει πάμπολλες μέρες από το ξεκίνημα - που μας συνοδεύει σε όλα τα ταξίδια - να κάνει πάλι την εμφάνισή της (Δυστυχώς, από τη μέση του ταξιδιού και μετά το φαινόμενο αντιστρέφεται).
Η είσοδος στην πόλη ήδη μας προετοίμαζε για τα επόμενα. Πολύ πράσινο, σωστή δόμηση, πανέμορφα οικήματα και πολλά ιδιαίτερα αυτοκίνητα.
Το ξενοδοχείο μας ήταν στις παρυφές της εισόδου στην παλιά πόλη (Hotel Relais Charles Alexandre, εξαιρετικό, 194 € δυο διαν/σεις με πρωινό). Τακτοποίηση και έξοδος. Μα τι πόλη είναι αυτή! Πάρτε ό,τι καλύτερο από τις Γαλλικές κωμοπόλεις, "αλατοπιπερώστε" με Καναδέζικη φύση και ιδού το αριστούργημα! Μιάμιση μέρα που είχαμε στη διάθεσή μας, κατεβαίναμε την Rue St Louis, παγωτό με σιρόπι σφένδαμου στο χέρι στην Place d'Armes, επίσκεψη στα πολυτελή ενδότερα του Chateau Frontenac, χάζεμα της απίστευτης θέας από την Terrasse Dufferin, χαλαροί περίπατοι στην Petit Champlain με τα γοητευτικά σπιτάκια και μαγαζάκια της, εσπρεσάκι στην Place Royal, σε κάθε γωνιά υπέροχοι καλλιτέχνες του δρόμου, εξαιρετικά restaurants, ωραία βραδινά στέκια για ποτό. Τι άλλο να ζητήσει ένας ταξιδευτής! (Εντάξει, υπερβάλω)
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που εμπλουτίζει τα ταξίδια μας, είναι ότι σχεδόν πάντα θα πετύχουμε ένα σημαντικό event. Στο Buenos Aires ήταν ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, στη Βιέννη οι REM, στο Παρίσι ο Magic Slim και πάει λέγοντας. Έτσι κι εδώ, πετύχαμε ένα φεστιβάλ πολιτιστικών και μουσικών εκδηλώσεων με στόχο τη γνωριμία με τα 11 ιθαγενή έθνη του Καναδά. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία, ιδιαίτερα η μουσική σκηνή με ινδιάνικα συγκροτήματα να παίζουν country-rock μουσική στη γλώσσα τους. Περάσαμε ωραία!
04/09 - 06/09 Banff - Rocky Mountains
Θα θέλαμε μια ακόμη χαλαρή μέρα στο Quebec (πάντα και παντού μας λείπει αυτή η άτιμη επιπλέον μέρα), αλλά σαν γνήσιοι roadtrippers πρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Φύγαμε για αεροδρόμιο λοιπόν, παραδώσαμε στη Hertz το Golf που είχαμε πάρει στο Τορόντο και μετά από 8 ώρες (με ενδιάμεση στάση στο Montreal) ήμασταν στη κεντροδυτική πλευρά του Καναδά, στο Calgary. Μετά από ένα σύντομο καυγά στην Budget για πρόσθετες κρυφές χρεώσεις που διπλασίαζαν το κόστος ενοικίασης (η μοναδική κακή εξυπηρέτηση από όλες τις εταιρίες αυτ/των στο ταξίδι), τα πλήρωσα αναγκαστικά, μπήκαμε στο Hyundai accent και φύγαμε για Banff (130 km). Είχε πέσει για τα καλά ο ήλιος, όταν είδαμε για πρώτη φορά τις κορυφογραμμές των Rockies να στεφανώνονται από μια συστοιχία χρωμάτων του δειλινού. Η συγκίνηση στο κατακόρυφο! Ένα παιδικό όνειρο γινόταν πραγματικότητα (Πιτσιρικάς είχα 3 posters/όνειρα ζωής στο δωμάτιό μου: την Ράκελ Γουέλς, το κάστρο Neuschwanstein και τη λίμνη Louise - που τότε δεν ήξερα ποιά ήταν - στη σκιά των Βραχωδών. Δυστυχώς υλοποιήθηκαν μόνο τα δύο
). Λίγο πριν το Banff έχει ένα ticket office όπου πρέπει να πληρώσεις για την είσοδο στον Εθνικό δρυμό, λόγω της επετείου όμως των 150 χρόνων από την ίδρυση του Καναδά, περάσαμε δωρεάν. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Irwin's Mountain Inn, μέτριο, 305 € για 2 διαν/σεις χωρίς πρωινό, είμαστε προετοιμασμένοι βέβαια ότι η περιοχή είναι πολύ τουριστική και οι τιμές "ξυρίζουν". Βγήκαμε τη βόλτα μας στο Banff, ωραίο χωριό, κλασική καναδέζικη ορεινή αρχιτεκτονική, έφαγα το ωραιότερο steak σε όλο το ταξίδι στο THE KEG STEAKHOUSE και φύγαμε για ύπνο.
Αργά το πρωί πήραμε από έναν φούρνο καφέδες και κρουασάν και ρύθμισα το gps για παγετώνα Athabasca (188 km). Το πλάνο ήταν να διασχίσουμε ένα μέρος του δρόμου Icefields Parkway (μια διαδρομή που θεωρείται από τις εντυπωσιακότερες στον κόσμο, ανάμεσα στα Rockies και μέσα από τα Εθνικά Πάρκα Banff και Jasper) μέχρι τον παγετώνα και να επιστρέψουμε για να δούμε τις λίμνες Louise και Μoraine. Δυστυχώς, λόγω των πολλών χλμ και της πρωινής αργοπορίας, το σχέδιο δεν έβγαινε, οπότε αρκεστήκαμε να πάρουμε μια γεύση της διαδρομής χωρίς να φτάσουμε μέχρι τον παγετώνα και γυρίσαμε στις λίμνες. (Τώρα βέβαια - έχοντας στο μυαλό μου όλη αυτή τη μαγεία - θα τα σχεδίαζα τελείως διαφορετικά). Λόγια τέλος, εδώ μιλάνε οι εικόνες!
06/09 - 09/09 Vancouver
Το πρωί της επομένης, μας βρήκε να ταξιδεύουμε το δρόμο της επιστροφής στο Calgary. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και μετά από μιάμιση ώρα πτήσης με την Air Canada προσγειωθήκαμε στο Vancouver. Η αδημονία μεγάλη για να δούμε την πόλη. Είχαμε διαβάσει τόσα κατά καιρούς - το σπουδαιότερο, έχει βραβευθεί 5 συνεχείς χρονιές ως η κορυφαία σε ποιότητα ζωής πόλη στον κόσμο - που στο μυαλό μας την είχαμε πλάσει σαν τη μυθική Shangri-La. Από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο μας (Times Square Suites, εξαιρετικό, 3 διαν/σεις χωρίς πρωινό 408 €) με τον προαστιακό η διαδρομή, μέσα από βιοτεχνίες και παλιά κτίρια μας "ψιλοξενέρωσε".
Με το κλείσιμο τριών ημερών διαμονής, πόσο διαφορετική ήταν η εικόνα για την πόλη! Βικτωριανά κτίρια ταιριασμένα με σύγχρονους ουρανοξύστες, κέντρα κουλτούρας, χώροι για σπορ, καθαριότητα, πάρκα σε κάθε βήμα μας, άψογες συγκοινωνίες, περιβαλλοντική και οικολογική ευαισθητοποίηση.
Τρεις μέρες δεν χορταίναμε να τριγυρνάμε: Στο Downtown με τα πολυτελή καταστήματα, στην παλιά συνοικία Gastown με τους γραφικούς δρόμους και το διάσημο Steam Clock, στην Chinatown, στο Canada Place στο λιμάνι, στο Stanley Park (το μεγαλύτερο της Β. Αμερικής) με τα τοτέμ και την ωραία θέα του νυκτερινού Vancouver, στο Capilano Suspension Bridge Park με την απίθανη κρεμαστή γέφυρα, στο Cardero's restaurant για δείπνο με θαλασσινά... και τόσα άλλα.
09/09 - 11/09 Los Angeles
Σήμερα κλείνει ο πρώτος κύκλος του ταξιδιού μας. Δέκα ημέρες είναι πολύ λίγες για να εξερευνήσεις και να "αισθανθείς" αυτή την απέραντη χώρα. Προσπαθήσαμε και νομίζω τα καταφέραμε σε έναν καλό βαθμό να αντλήσουμε όσο το δυνατό περισσότερες εικόνες, εμπειρίες, εντυπώσεις. Σ' αποχαιρετούμε και σ' ευχαριστούμε Καναδά για όσα μας έδωσες, αλλά η ζωή (sorry το ταξίδι ήθελα να πω) συνεχίζεται και .... γιούχουουου... Καλιφόρνια σου ερχόμαστε!!
Προσγειωθήκαμε μεσημέρι στο LA και πολύ γρήγορα (έλεγχο εισόδου σε USA μας είχαν κάνει ήδη στο Vancouver), πήραμε το shuttle bus για ALAMO για παραλαβή αυτοκινήτου. Η διαδικασία πολύ γρήγορη και απλοποιημένη, μας έδωσαν το συμβόλαιο και μας έστειλαν σε ένα απέραντο parking με δεκάδες αυτ/τα, με τα κλειδιά τους πάνω στο ταμπλό, όπου είχες τη δυνατότητα να διαλέξεις όποιο ήθελες της κατηγορίας που είχες κλείσει (ωραίο, δεν μου είχε ξανατύχει). Πήραμε ένα Nissan Versa και βγήκαμε γρήγορα στους τεράστιους αυτοκινητόδρομους του LA. Ευτυχώς χωρίς μποτιλιαρίσματα, περάσαμε από Venice Beach, από τις παρυφές της Santa Monica και μπήκαμε Beverly Hills με τελικό προορισμό το Bel Air, όπου και είχα κλείσει σε διαμέρισμα (Bel Air Treehouse, 2 διαν/σεις με πρωινό, 300 €). Η διαδρομή πια έχει γίνει φανταστική. Απίστευτες βίλλες ξετυλίγονται μπροστά μας, χαμένες μέσα σε φοίνικες, πολυτελή αυτοκίνητα, απέραντες αλέες!! Παίρνω κι εγώ την ευκαιρία μου να "πουλήσω μούρη" στη σύζυγο (Πάντα στα καλύτερα σε πάω, όλα για σένα κλπ). Κάποια στιγμή λοιπόν, το gps μας αναγγέλλει θριαμβευτικά ότι φτάσαμε στον προορισμό μας. Δεν είναι δυνατόν!! Μπροστά μας, μέσα σε όλο αυτό το πλεόνασμα πολυτέλειας, φύτρωνε σαν τη μύγα μες στο γάλα ένα χρέπι, μια διώροφη σαραβαλιασμένη μονοκατοικία, με τους σοβάδες της και μια εξωτερική σκάλα της κακιάς ώρας. Να μην τα πολυλογώ, η εξήγηση απλή: Το Bel Air Treehouse ήταν πρακτορείο που νοικιάζει διαμερίσματα. Οι φωτο που είδα στο Booking ήταν από άλλα διαμ/τα που όντως φαίνονταν πολύ ωραία (γι' αυτό είχε και υψηλές βαθμολογίες). Σε εμάς έλαχε αυτό. Τους πήρα τηλέφωνο και τους στόλισα, αλλά το κακό είχε γίνει. Τουλάχιστον ήταν καθαρό. Αυτό που με έκανε πύραυλο ήταν η καζούρα της γυναίκας μου (τι κουβαρντά άντρα έχω κλπ).
Είμαστε όμως LA και δεν περισσεύει χρόνος για γκρίνιες. Μετά από λίγη ξεκούραση κι αφού τσιμπήσαμε σε ένα CHIPOTTLE (πολύ καλή αλυσίδα για μεξικάνικο φαγητό στο πόδι), πήραμε το αυτοκίνητο και το... κάναμε χολυγουντιανό κινηματογράφο. Όπως γράφει και ο Νίκος Δήμου, το παρμπρίζ έγινε η πανοραμική οθόνη μας, το ραδιόφωνο - σε χιπ χοπ ρυθμούς - η μουσική επένδυση και ένα ποτ πουρί από σκηνές άρχισε να παίζει μπροστά μας. Σκηνές από την παραλία της Santa Monica, από τους λόφους στο Calabasas, την Rodeo Drive με τα πολυτελή καταστήματά της, την Hollywood Blvd με το Walk of Fame και το απίθανο γλέντι που είχε στηθεί γύρω από τους καλλιτέχνες του δρόμου (ήταν και Σαββατόβραδο βλέπετε), όπου μας άρεσε κάναμε διάλειμμα, κατεβαίναμε και βολτάραμε και μετά ξανά στο Nissan για τη ... συνέχεια της ταινίας. Το τέλος αποφασίσαμε να το γράψουμε ανεβαίνοντας στο Griffith Observatory για να δούμε την πόλη από ψηλά μες στα φώτα. Δεν καταφέραμε ποτέ να φτάσουμε στο αστεροσκοπείο. Λόγω Σαββάτου γινόταν ένας πανικός από ΙΧ. Αρκεστήκαμε σε ένα σημείο χαμηλότερα, οκ καλά ήταν κι από εκεί. Μια απίθανη βραδιά! Είχαμε φτάσει όμως πια σε μεταμεσονύκτιες ώρες και ήταν ώρα για ύπνο. Την επομένη έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς γιατί είχαμε μια πολύ σοβαρή αποστολή: Θα πηγαίναμε να ξαναγίνουμε παιδιά!!
Κυριακή πρωί ώρα 09.00 παρκάρουμε στο parking των Universal Studios και φύγαμε για μια νέα εμπειρία. Τα εισιτήρια τα είχα βγάλει από Αθήνα. Είχα διαβάσει στο Forum ότι για να αποφύγουμε μεγάλες αναμονές, να πάρουμε τα ακριβότερα εισιτήρια που παρακάμπτεις τις ουρές. Λόγω μεγάλης διαφοράς τιμής, πήραμε τα απλά και - περιέργως αν και Κυριακή - πουθενά δεν περιμέναμε πάνω από 10'. Αφήσαμε στην άκρη επισημάνσεις γνωστών μας για "αμερικανιές", "κιτσαρίες" κλπ και χαθήκαμε στο παραμύθι. Και με δυο λέξεις: ΤΟ ΚΑΤΑΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑΜΕ!!.
Φεύγοντας, συνεχίσαμε για GETTY CENTER, δυστυχώς το χάσαμε, ήταν κλειστό λόγω συντήρησης. "Σαβουρώσαμε" κάτι burgers σε ένα DENNY'S, και πήγαμε για ύπνο. Το τελευταίο βράδυ στο LA είχαμε να κλείσουμε ό,τι ανοιχτούς λογαριασμούς αφήσαμε την προηγουμένη.
11/09 - 14/09 San Francisco
Η Δευτέρα πρωί 11/09 (ωχ, κάτι μου θυμίζει αυτό) μας βρήκε εγκλωβισμένους σ' ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα (ξεχάσαμε ότι τις προηγούμενες που δεν είχε κίνηση ήταν ΣΚ). Αγχωμένοι φτάσαμε και παραδώσαμε το αυτ/το στην Alamo, πήραμε το shuttle bus για αεροδρόμιο και μετά από μιάμιση ώρα πτήση φτάσαμε San Francisco. Βαλίτσες γρήγορα, air train για τη Dollar, παραλαβή ενός Ford Focus και σ' ένα μισάωρο - ουφ - καταλύουμε στο ξενοδοχείο μας Cow Hollow Inn and Suites (πολύ καλό, 3 διαν/σεις χωρίς πρωινό, 480€).
Πώς να περιγράψεις αυτή την πόλη. Την πόλη του φιλελεύθερου πνεύματος και της ανήσυχης δημιουργικότητας. Την πόλη που γέννησε τους beatniks και το χίπικο κίνημα. Την πόλη των Grateful Dead, της Janis Joplin και του Haight-Ashbury. Αυτός ο στίχος του Scott McKenzie στο τραγούδι του "San Francisco" δίνει νομίζω μια σωστή διάσταση: "such a strange vibration".
Το SF θέλει χρόνο. Κι εμείς είχαμε σκάρτες τρεις μέρες, αλλά όχι και τις ικανότητες του Steve McQueen στο bullitt (θυμάστε?) . Τρεις μέρες να ανεβοκατεβαίνουμε (ευτυχώς με το ford και μια φορά με το cable car) κάποιους απ' τους 41 λόφους του (προσοχή στο παρκάρισμα, οι μπροστινές ρόδες πρέπει να είναι γυρισμένες προς το πεζοδρόμιο, αλλιώς τρως κλήση!). Να θαυμάζουμε στους δρόμους αυτή την αρμονική σύζευξη βικτωριανών και μοντέρνων αρχιτεκτονικών ρυθμών. Να βολτάρουμε στο Fisherman's Wharf, με απαραίτητη στάση στο - τουριστικότατο - Pier 39 για street food με θαλασσινούς μεζέδες (δοκιμάστε τη σούπα καβουριού μέσα σε ψωμί sourdough), αλλά και χάζεμα των βαριεστημένων θαλάσσιων λιονταριών (χαριτωμένα, αν παραβλέψεις τη μπόχα). Να βλέπουμε να χάνεται μέσα στην ομίχλη η Golden Gate Bridge. Να φωτογραφιζόμαστε στη φιδογυριστή Lombard str. Να προσπαθούμε με δεκάδες άλλους να αιχμαλωτίσουμε στους φακούς μας από την Alamo Square αυτή την πανδαισία χρωμάτων των Painted Ladies με τους ουρανοξύστες του οικονομικού κέντρου στο βάθος ή το βράδυ τους δρόμους με τα φαναράκια στην Chinatown. Να καταπίνουμε απολαυστικά εκατοντάδες αμαρτωλές θερμίδες από παγωτά στου Ghirardelli (δείτε φωτο πιο κάτω).
Την τελευταία μέρα της παραμονής μας στο SF, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τουρ στα πέριξ του. Ξεκινήσαμε πολύ πρωί και σε λίγα λεπτά περνούσαμε με ψιλόβροχο την Golden Gate bridge. Μετά από μισή ώρα πεζοπορούσαμε στο εθνικό πάρκο Muir Woods με τις τεράστιες σεκόγιες. Δυστυχώς μια καταιγίδα μας ανάγκασε σε άτακτη φυγή και δεν προλάβαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και πριν μπούμε πάλι στο SF, κάναμε μια στάση στη γραφική κωμόπολη Sausalito. Η βροχή είχε σταματήσει, η ατμόσφαιρα παρέμενε υγρή κι εμείς απολαμβάναμε τον καφέ μας στην κεντρική καφετέρια του χωριού, χαζεύοντας τα σπίτια πάνω στους πασσάλους στη θάλασσα και τα σκάφη. Ήταν μια πολύ ήρεμη, όμορφη στιγμή, από αυτές όμως που θυμόμαστε έντονα τώρα που απολογίζουμε το ταξίδι.
14/09 - 15/09 Monterey
Το πρωινό μας βρήκε ήδη να διασχίζουμε τους αγουροξυπνημένους δρόμους του SF με κατεύθυνση προς νότο. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, το επόμενο διήμερο είχε αποτοξίνωση από τις μεγαλουπόλεις, ένα road trip στα φυσικά τοπία της Καλιφόρνιας. Μετά το Palo Alto, προτιμήσαμε τη διαδρομή προς Scotts Valley για να συναντήσουμε πιο γρήγορα τη Highway 1. Και ναι, μετά από καμιά 100στή χλμ, ταξιδεύαμε παράλληλα στις ακτές του Ειρηνικού, με το ραδιόφωνο συντονισμένο σε country-rock σταθμούς, απολαμβάνοντας ένα τοπίο άνυδρο, γεμάτο θίνες, αλλά με μια άγρια ομορφιά.
Πριν το μεσημέρι φτάσαμε στο Monterey, όπου και θα διανυκτερεύαμε για μια βραδιά. Αυτή τη φορά είχα επιλέξει διαμονή σε ένα παραδοσιακό μοτέλ αμερικάνικου στυλ, με τα δωμάτια απλωμένα σε σχήμα Π και στη μέση το parking. Ήταν το Lone Oak Lodge, 96 € χωρίς πρωινό.
Πήραμε τις ανάσες μας και σε λίγο ήμασταν και πάλι στη Highway 1 με κατεύθυνση - που αλλού - το Big Sur. Είχα διαβάσει στο forum την εμπειρία συναδέλφων ταξιδευτών που είχαν κάνει όλη τη διαδρομή μέχρι το Los Angeles. Εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε ένα τμήμα του Big Sur, το πιο αντιπροσωπευτικό όπως θεωρήσαμε, κάπου 50 χλμ., που νομίζω αποδείχθηκε σωστή επιλογή, γιατί από μια στιγμή και μετά το τοπίο γινόταν μονότονο. Πράγματι, απολαύσαμε απόκρημνες ακτές, συνεχείς στροφές, την ακτογραμμή του Ειρηνικού από ψηλά, ψηλές γέφυρες (με ομορφότερη την πολυφωτογραφημένη Bixby Creek Bridge), ανακαλύψαμε πολυτελέστατες βίλλες κρυμμένες μέσα σε πυκνά δάση κωνοφόρων (των Golden Boys της Silicon Valley άραγε?).
Μετά από ένα 2ωρο πήραμε το δρόμο του γυρισμού, αλλά όχι κατευθείαν για Monterey. Πρώτη στάση στο Carmel by the sea με τα κουκλίστικα σπιτάκια του (κάποτε ήταν Δήμαρχος ο Clint Eastwood), κάναμε τις βόλτες μας, τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο και συνεχίσαμε για το 17-mile drive με τις πολυτελείς παραθαλάσσιες κατοικίες του (πληρώνεις εισιτήριο για να μπεις) και το Pacific Grove. Το δειλινό μας βρήκε να κάνουμε χαλαρούς περίπατους στο λιμάνι του Monterey, ανακαλύπτοντας τα στέκια του "Big little lies" που είχε γυριστεί εδώ και είχαμε δει λίγο πριν το ταξίδι. Φάγαμε σε ένα από τα πολλά στέκια με θαλασσινά και επιστροφή στο μοτέλ. Αύριο είχε πολύ πρωινό ξύπνημα.
15/09 - 16/09 Yosemite Park
Σήμερα είχαμε να διανύσουμε 320 χλμ, οπότε τα χαράματα μας βρήκαν ήδη στο δρόμο. Όταν σχεδίαζα το ταξίδι, αυτήν τη διαδρομή την είχα στο μυαλό μου σαν μια βαρετή, διεκπεραιωτική διαδρομή. Πιστέψτε με, αναπολώντας τώρα το ταξίδι, έχω μερικές από τις πιο δυνατές μνήμες από αυτά τα χλμ. Απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, με εκατοντάδες Μεξικανούς εργάτες σκυμμένους μέσα στο λιοπύρι, λίμνες (μάλλον τεχνητές) να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε φαλακρά βουνά, να προσπερνάμε τεράστια φορτηγά στη μέση του πουθενά, να μας προσπερνούν θορυβώντας εκκωφαντικά δεκάδες Χαρλεάδες, να συναντάμε στη μέση του πουθενά χωριά και κωμοπόλεις με ονόματα όπως Los Banos, Dos Palos.
Και ξαφνικά, μετά από πολλά χλμ ο κόσμος γύρω μας αρχίζει και πρασινίζει. Σε λίγο κινούμαστε παράλληλα σε έναν μικρό ποταμό και φιδογυρίζουμε μαζί του. Μεγάλοι ορεινοί όγκοι μπροστά μας. Ναι, έχουμε μπει στη Yosemite Valley. Πανύψηλοι καταρράκτες, ποταμάκια και λίμνες με κρυστάλλινα νερά, απόκρημνα φαράγγια και πάνω απ' όλα να δεσπόζουν οι δύο βράχοι-star του Yosemite, ο El Capitan και ο Half Dome. Ομολογώ ότι οι Αμερικάνοι είναι "μανούλες" στην οργάνωση των πάρκων. Ωραία διαμορφωμένα περίπτερα με αναμνηστικά, πλήθος εκδρομέων, κυρίως με αυτοκινούμενα, να κάνουν barbeque σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους για πικνικ, να πεζοπορούν ή να ποδηλατούν σε πανέμορφα μονοπάτια, να κάνουν καγιάκ ή να ψαρεύουν στα ποτάμια.
Μαγεμένοι αλλά κατάκοποι πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε να διανύσουμε 70 χλμ μέχρι το σημερινό κατάλυμά μας. Είχα επιλέξει να μείνουμε στο χωριό Mariposa, στην είσοδο του Yosemite. Το μοτέλ που θα μας φιλοξενούσε ήταν το Miners Inn (μέτριο, 92 € με πρωινό). Αφού "τσακίσαμε" κάτι burgers σε ένα στέκι βγαλμένο λες από την πιο άγρια δύση, γεμάτο χαρλεάδες, σπεύσαμε πτώματα για απογευματινό ύπνο. Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν βγήκαμε βόλτα στο χωριό. Η Mariposa (ισπανικά η πεταλούδα) είχε μεγάλη ανάπτυξη στις αρχές του 19ου αιώνα σαν χωριό χρυσωρύχων, όμως παρήκμασε πολύ γρήγορα όταν τέλειωσαν τα αποθέματα. Ένα χωριό βγαλμένο μέσα από τα φιλμ του Sam Peckinpah, με τον κεντρικό του δρόμο, τα καταστήματα στυλ far west, τα steakhouses και ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα country, που μας συντρόφεψε μέχρι αργά το βράδυ.
16/09 - 19/09 Las Vegas
Ξυπνήσαμε φρέσκοι το πρωί, αλλά (τουλάχιστον εγώ) με μια ψιλομελαγχολική διάθεση. Θυμάστε το φαινόμενο της (ψευδ)αίσθησης του χρόνου στα ταξίδια που σας έλεγα στην αρχή? Εδώ και κάποιες μέρες λοιπόν είχε αρχίσει η αντιστροφή του φαινομένου. Πόσο γρήγορα τρέχει πιά ο χρόνος, πώς περνάνε έτσι οι μέρες...
Πήραμε ένα πλούσιο αλλά άθλιο ποιοτικά αμερικάνικο πρωινό και κινήσαμε για το αεροδρόμιο του San Francisco. Είχαμε να διανύσουμε 280 χλμ, να παραδώσουμε το ford και να φύγουμε για Las Vegas. Προλάβαμε στο αεροδρόμιο να τσιμπήσουμε κάτι (φοβερό το sushi γίγας)
και μετά από μιάμιση ώρα προσγειωθήκαμε βραδάκι στο LV. Το ξενοδοχείο μας, το Marriott's Grand Chateau (500 €, 3 διαν/σεις χωρίς πρωινό), ήταν εξαιρετικό και σε απόσταση αναπνοής από τη Las Vegas Strip.
Γρήγορο φρεσκάρισμα και πρώτη βραδινή έξοδος στην πόλη της αμαρτίας. Στην αρχή είναι αλήθεια ότι όλος αυτός ο συρφετός με τις χιλιάδες των τουριστών, τους δεκάδες μεθυσμένους, τη σπιντάτη κίνηση μας ξενέρωσε. Κράτησε όμως μόνο λίγα λεπτά. Γρήγορα ενσωματωθήκαμε κι εμείς σ' αυτή την τρέλα του μεγαλείου - εδώ να δείτε αποθέωση του κιτς - και αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε. Δύο γεμάτες μέρες κράτησε η διασκέδαση (μάλλον νύχτες, σ' αυτή την πόλη κοιμάσαι τη μέρα), με μόνη διακοπή μια επίσκεψη σε ένα outlet. Όλοι ξέρετε τι σημαίνει LV, οπότε δεν θα προχωρήσω σε αναλυτική περιγραφή. Και αν αναρωτιέστε, όντως δεν πήγαμε στο Grand Canyon, αυτό θα το δούμε καλύτερα σε επόμενο ταξίδι (ελπίζω!!) στις μεσοδυτικές πολιτείες.
19/09 - 23/09 New York
Φύγαμε πολύ πρωί από LV, αλλά κάτι η διάρκεια της πτήσης (5 ώρες), κάτι η διαφορά ώρας φτάσαμε απόγευμα στο JFK. Πιαστήκαμε κορόιδα και πληρώσαμε ταξί 95 δολάρια, ενώ στην επιστροφή μας έκλεισαν από τη reception μια limo με 70 δολάρια μαζί με τα διόδια (!!).
Εδώ πια οι ξέφρενοι ρυθμοί των προηγούμενων ημερών έπεσαν. Στη NY βρισκόμουν για 4η φορά (οι άλλες 3 για επαγγελματικούς λόγους) και η σύζυγός μου για 2η. Τα κύρια αξιοθέατά της τα είχαμε δει και με το παραπάνω. Αποφασίσαμε λοιπόν να απολαύσουμε διαφορετικά τη ΝΥ αυτή τη φορά, με χαλαρούς περίπατους στις γειτονιές της ala sex and the city.
Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει, το πολύ καλό Hotel Lucerne (870 €, 4 διαν/σεις χωρίς πρωινό), μας βοήθησε σ' αυτό. Είτε κάναμε εκεί γύρω βόλτες στο Central Park και την 5η λεωφόρο, είτε κατηφορίζαμε την Broadway Ave και φτάναμε με τα πόδια μέχρι το Down Town, χαζεύοντας τα μαγαζιά και τους σπιντάτους Νεουορκέζους. Ή παίρναμε τη γραμμή 1 του μετρό (η στάση πολύ κοντά), κατεβαίναμε στο Lower Manhattan και επιστρέφαμε με αργούς ρυθμούς, εξερευνώντας περιοχές όπως το Greenwich Village, Soho, Tribeca, little Italy.
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη ΝΥ στο forum, που αν συνεχίσω μάλλον θα σας κουράσω. Για μας αποδείχθηκε μια σωστή επιλογή για το κλείσιμο του ταξιδιού, αφού μας βοήθησε να αποφορτιστούμε από την ένταση όλων αυτών των ημερών. H 23/09 απόγευμα μας βρήκε στο JFK για το δρόμο της επιστροφής.
Σύντομος απολογισμός
Όταν περιέγραφα το πρόγραμμα στην παρέα μου, θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση του φίλου μου του Γρηγόρη: "Αν ζητούσες να σου οργανώσει ένα πρακτορείο αυτό το ταξίδι με τις τόσες εναλλαγές, πολύ πιθανά θα σε πετάγανε έξω". Δεν σας κρύβω ότι λίγο πριν ξεκινήσουμε, είχα αγχωθεί αρκετά. Τελικά πήγαν όλα ρολόι. Ούτε καθυστερήσεις σε αεροπορικές πτήσεις, κανένα σοβαρό πρόβλημα στις εξυπηρετήσεις τόσο στα ξενοδοχεία, όσο και στα αυτοκίνητα, καμιά ανασφάλεια στις βραδινές περιπλανήσεις μας στις μεγαλουπόλεις και, το σπουδαιότερο, παντού συναντήσαμε ανθρώπους χαμογελαστούς, πρόθυμους να μας βοηθήσουν. Κάνοντας ταμείο, μπορώ απερίφραστα να πω ότι ήταν μια κορυφαία εμπειρία, ένα πραγματικά μοναδικό ταξίδι (εντάξει, μέχρι το επόμενο).
Τι θα άλλαζα στο πρόγραμμα? Θα πρόσθετα από μια διανυκτέρευση στο LA (πολύ μας άρεσε αυτή η πόλη) και στο SF. Δεν θα πήγαινα αεροπορικά από Calgary σε Vancouver, αλλά οδικά μέσω Jasper και θα πρόσθετα κάπου ενδιάμεσα την τρίτη διανυκτέρευση.
Υ.Γ.: Το τρίτο πάθος μου (τα άλλα δύο είναι η μοτοσυκλέτα μου και τα ταξίδια βέβαια) είναι το filmmaking (τρομάρα μου). Όσοι θέλετε να δείτε κάποιες από τις εικόνες που σας περιέγραψα σε κίνηση και με μουσική υπόκρουση, μπορείτε να δείτε το παρακάτω φιλμάκι που έχω ανεβάσει στο YouTube και - γιατί όχι - να κάνετε εγγραφή στο κανάλι μου. Το επόμενο διάστημα θα ανεβάσω και το Motoeurope 2018 με γυρίσματα με τη νέα μου GOPRO. Νάστε καλά, καλά ταξίδια!!
