ΗΠΑ California Uber Alles

[getxowoman]

Μονορουφι διαβασα τις 5 πεντες μερες απο SF! Μου αρεσει παρα πολυ ο τροπος που γραφεις, ειναι σαν να παρακολουθω ενα ντοκυμαντερ, οι φωτος δε, πολυ καλες , 10' !!!!!

Τι lonely planet εδω εχουμε Taver tour!

Απο τις πρωτες πεντες μερες, ξεχωρισα το εθνικο παρκο, ειμαι παιδι της φυσης!

 

[taver]

Απο τις πρωτες πεντες μερες, ξεχωρισα το εθνικο παρκο, ειμαι παιδι της φυσης!

Τότε περίμενε να δεις τι έρχεται προς το τέλος...

 

[taver]

Μετά το πρωινό, φορτώνουμε τα μπαγκάζια στο αυτοκίνητο, και ξεκινάμε. Η μέρα προβλέπεται να είναι αφιερωμένη στη Silicon Valley (Τι να κάνουμε, και nerds είμαστε, και επαγγελματική διαστροφή έχουμε...). Πρώτη στάση, το Palo Alto, και συγκεκριμένα η συνοικία Professorville. Όπως και όλο το Palo Alto, η περιοχή είναι ένα high-class αστικό προάστιο, που τώρα κατοικείται από μεγαλοστελέχη, CEOs κλπ από τις εταιρίες της περιοχής.


Εκεί βρίσκεται το γκαράζ των Hewlett και Packard. Εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα στη Silicon Valley. Βγάζουμε φωτογραφίες, και επειδή δύσκολα θα μας ξαναβγάλει ο δρόμος από αμερικάνικο προάστιο, κάνουμε και μια βόλτα στη γειτονιά. Είναι σαν αυτό που βλέπουμε στις ταινίες. Το πλατό των νοικοκυρών σε απόγνωση (που είδαμε αργότερα στο Χόλυγουντ) λίγο διαφέρει από αυτούς τους δρόμους. Ξύλινα (?) σπιτάκια με κήπο, γρασίδι, γείτονες, αλάνες, μέρος ιδανικό για να μεγαλώνεις παιδιά, αλλά ασφυκτικά αποστειρωμένο και ασφαλές. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να γλιστρήσει κανείς στο χορτάρι…

Παίρνουμε και επόμενη στάση, Stanford University. Ιδιωτικό πανεπιστήμιο, και ένα από τα κορυφαία του κόσμου (με ακαδημαϊκά κριτήρια). Εδώ δεν έχει σχολές για όλες τις επιστήμες, αλλά για όσες έχει, είναι πάντα από τις κορυφαίες στον κόσμο, και οι καθηγητές είναι top σε παγκόσμια κλίμακα.


Έχουμε δώσει ραντεβού με ένα γνωστό (ενός από μας) που κάνει το PhD του εκεί, ο οποίος μας περιμένει κοντά στην κεντρική είσοδο, και μας κάνει μια σούπερ ξενάγηση. Βλέπουμε ακόμα και τα ενδότερα κάποιων χώρων του πανεπιστημίου, μπαίνουμε στις βιβλιοθήκες, κάποια γραφεία και εργαστήρια, κλπ. Κάποια στιγμή εκεί που περπατάμε, από το πουθενά, βλέπουμε και μερικά γλυπτά του Rodin να διακοσμούν τους υπαίθριους χώρους.


Μπαίνουμε και στην οικουμενική εκκλησία του πανεπιστημίου (μια εκκλησία λίγο απ' όλα, για να καλύπτει τους πάντες…), βλέπουμε τον πύργο του Hoover, και όλα μα όλα τα αξιοθέατα του campus, και καθόμαστε και για καφέ σε μια καντίνα. Συζητάμε κιόλας, μαθαίνουμε για τα πρωτοποριακά συστήματα που εφαρμόζει το πανεπιστήμιο και για τον τρόπο που οι κορυφαίοι καθηγητές συνεργάζονται με τους φοιτητές τους. Μείναμε τελικά αρκετά παραπάνω απ’ ότι υπολογίζαμε, αλλά η επίσκεψη σίγουρα άξιζε και με το παραπάνω. Φεύγουμε με ελαφρά κατάθλιψη, κάνοντας την αναπόφευκτη σύγκριση αυτού που συναντήσαμε με τα Ελληνικά πανεπιστήμια…


Επόμενη στάση, κέντρο Palo Alto, και γραφεία της Facebook. Είδαμε και πάθαμε για να το βρούμε. Όχι, δεν είναι πουθενά απόμερα, πρώτη μούρη στο κέντρο του Palo Alto είναι. Αλλά δεν μπορούσαμε με τίποτα να φανταστούμε ότι το μικρό, λιτό κτήριο γραφείων, σαν αυτά που στεγάζουν τις μικρές εταιρίες των 50-100 ατόμων στην Αθήνα, με κανονικά μαγαζιά στο ισόγειο, θα ήταν τα μπορούσε να κρύβει τα κεντρικά γραφεία μιας επιχείρησης που αξίζει τόσα δισεκατομμύρια δολάρια… (Έχει περάσει καιρός από το ταξίδι τώρα που γράφω την ιστορία, και η Facebook έχει πια μετακομίσει στα καινούργια της γραφεία, με πολλαπλάσιο διαθέσιμο χώρο).


Φωτογραφίες και φύγαμε, επόμενη στάση Amphitheater Pkwy, και γραφεία της Google. Γραφεία δηλαδή, τρόπος του λέγειν. Οι μεγάλες εταιρίες εδώ έχουν ολόκληρα campus, με συστοιχίες κτηρίων που όλα μαζί αποτελούν την έδρα τους. Έτσι και η google, το πρώτο τέτοιο campus που συναντάμε. Το μεταμοντέρνο σύμπλεγμα κτηρίων της, θεωρείται το καλύτερο μέρος για να δουλεύεις στη Silicon valley, και η Google καλύτερος εργοδότης…

Δεν υπάρχει κάποια είσοδος, ο δρόμος είναι ανοικτός, οπότε κι εμείς μπαίνουμε. Στο κέντρο του campus, ένας ανοικτός χώρος, που χρησιμεύει για χαλαρωτικές δραστηριότητες… Γήπεδο beach volley, ένα χάλκινο ομοίωμα από σκελετό δεινοσαύρου, και ένα μικρό πάρκο με παγκάκια, συντριβάνια, τραπεζάκια με ομπρελίτσες… Πάνω που βγάζουμε φωτογραφίες, περνάει μάλιστα μπροστά μας ένας τύπος που κρατάει στα χέρια του ένα laptop σε λειτουργία και μια camera, και κάπου μιλάει. Απ' ότι φαίνεται είναι συνδεδεμένος και συνομιλεί σε κάποιο videoconferece (από τον κήπο…). Κι εκεί που αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε ποιόν πρέπει να λαδώσουμε για να δουλέψουμε κι εμείς εδώ, έρχεται ένας security έρχεται και μας πετάει έξω. «Πρέπει να γνωρίζετε τουλάχιστον κάποιο που δουλεύει εδώ, δε μπορείτε να μπαίνετε έτσι». Το «μπήκαμε να αφήσουμε το βιογραφικό μας» δεν πιάνει ως δικαιολογία, και φεύγουμε. Στις επόμενες στάσεις μας, σε διάφορες ακόμα εταιρίες, δε μπαίνουμε μέσα. Απλά βγάζουμε από μια φωτογραφία με τα κτήρια και τα campuses, και φεύγουμε….


Επόμενη στάση, Computer History Museum, στο κτήριο της παλιάς Silicon Graphics. Εδώ είμαστε, μουσείο για μας… Σκαλίζουμε καλά-καλά τα εκθέματα του μουσείου, και συνεχίζουμε.

Δυστυχώς για μας, το NASA Ames research center έχει πια κλείσει την ώρα που φτάνουμε, αλλά δεν πειράζει. Πάμε παρακάτω. Μερικές ακόμα στάσεις έξω από εταιρίες πληροφορικής, προσπαθώντας να μετρήσουμε αν η Cisco ή η Sun έχει τα περισσότερα κτήρια-μαμούθ στο Campus της (η τελευταία ονομάτιζε τα κτήρια με γράμματα του αλφαβήτου, αλλά της τελείωσε το Αγγλικό αλφάβητο και άρχισε τα διπλά γράμματα: ΑΑ, ΑΒ κλπ).

Η τελευταία στάση της ημέρας είναι στα κεντρικά της Apple με διεύθυνση "1, Infinite Loop", όπου το εδώ apple store θεωρείται από τα πιο φουτουριστικά στον κόσμο. Έχει όμως κλείσει όταν φτάνουμε, και η νύχτα έχει αρχίσει να πέφτει. Μέχρι και το τελευταίο λεωφορείο της εταιρίας βλέπουμε να φεύγει.

Ξεκινάμε χωρίς άλλες στάσεις για το ξενοδοχείο μας, ένα μοτέλ της αλυσίδας “Super 8” στο Monterey. Φτάνουμε κατά τις 9, παίρνουμε τα δωμάτιά μας, παρκάρουμε, και ξεκινάμε προς αναζήτηση τροφής. Ένα mall "Del Monte" απέναντι από το motel μας (όπως φτιάχνουν τα mall στην California, μόνο σε ένα πάτωμα, ένα απλωμένο ισόγειο) είναι η καλύτερη λύση, καθώς δε θέλουμε να μετακινήσουμε το αυτοκίνητο. Τρώμε μια χαρά φαγητό σε ένα απλό, μικρό μαγαζί ("Lalla Grill"), πίνουμε και το ποτό μας, και επιστρέφουμε στο motel. Τα δωμάτια είναι μικρά και ελαφρώς άβολα, αλλά δε μας νοιάζει, για ένα ύπνο μόνο τα χρειαζόμαστε.

Την επόμενη μέρα, θα την περάσουμε κατά βάση στο αυτοκίνητο, αλλά με κάπου 30 στάσεις, και φωτογραφικό παροξυσμό...

 

[mary_a]

με προσοχή σε παρακολουθώ! είναι το νο. 2 ταξίδι που έχω στο μυαλό μου μετά την Νέα Υόρκη!

 

[taver]

Ημέρα 7, Παρασκευή

Παρασκευή πρωί αισίως, και η μέρα ξεκινά με το πιο λιτό πρωινό του ταξιδιού. Το πρωινό που προσφέρει το motel μας, απλά είναι χάλια. Ίσως και να είχαμε συνηθίσει στα λουκάνικα και τις ομελέτες του Hilton, αλλά πολύ μας κακόπεσε. Δεν είναι μόνο ότι είναι λιτό, είναι κι ο εφιάλτης του διαβητικού: δεν προσφέρεται τίποτα που να μην είναι τίγκα στη ζάχαρη. Πόσα γλυκάκια να φάει κανείς?


Μετά το breakfast, φορτώνουμε πάλι στο αυτοκίνητο τα λιγοστά πράγματα που κατεβάσαμε, και ξεκινάμε. Πρώτη στάση, φυσικά, το κέντρο/λιμάνι του Monterey. Έχει ένα μεγάλο parking στο λιμανάκι, όπου αφήνουμε το αυτοκίνητο. Πάμε πρώτα μια βόλτα στις προβλήτες, που γεμάτο ψαρόβαρκες και μικρά σκάφη, είναι η αυθεντική εικόνα ενός Αμερικάνικου Fisherman’s wharf. Εδώ βρωμάει ψαρίλα, η προβλήτα είναι γεμάτη κουτσουλιές από γλάρους, ενώ σε ένα υπόστεγο πιο κάτω κάποιοι ξεδιαλέγουν την ψαριά της ημέρας. Πιο κάτω, κάποιος ταΐζει τους θαλάσσιους λέοντες, οι οποίοι χμ.. σκυλοβρωμάνε, αλλά κρατάμε τη μύτη και τους πλησιάζουμε. Μετά από λίγο χαζολόγημα με τα ψαράκια και πολλές φωτογραφίες, επιστρέφουμε στη στεριά.


Δίπλα στην προβλήτα, ξεκινάει μια μικρή παραλία, και τα μηχανήματα καθαρισμού είναι σήμερα επί το έργο. Από την άλλη πλευρά, μέσα στο λιμανάκι, οι βάρκες και τα φουσκωτά είναι παρατεταγμένες πάνω σε ήρεμα νερά. Στην άλλη άκρη του λιμανιού, η προβλήτα είναι πιο τουριστική, με μαγαζάκια και εστιατόρια, μια παραλλαγή της pier39 του San Francisco, χωρίς τις ορδές. Αφού τα περπατάμε όλα αυτά, κάνουμε και μια βόλτα στην πόλη, σταματάμε να ψωνίσουμε μπισκοτάκια και λοιπά υποκατάστατα του πρωινού που δεν πήραμε (σας είπα ότι το banana nut muffin των Walgreens είναι καταπληκτικό?), και ξεκινάμε.


Επόμενη στάση, το ενυδρείο του Monterey. Εγώ έχω σοβαρές ενστάσεις στο να περάσουμε την ώρα μας βλέποντας ψάρια (λες και δεν έχει ψάρια στην Ελλάδα). Αλλά υποκύπτω, θα τους κάνω το χατίρι. Φτάνουμε, παρκάρουμε, βάζουμε ότι ψιλά είχαμε στο παρκόμετρο (ευτυχώς δεν είχαμε πολλά)… Ώσπου βλέπουμε στην είσοδο μια ουρά ~100 μέτρων. Και βέβαια, όπου φύγει-φύγει. Προτού φύγουμε, περπατάμε λίγο στην παραλία του Pacific Grove.

Ίσα που προλαβαίνουμε το παρκόμετρο, και ξεκινάμε για Pebble beach, και το περίφημο 17-mile drive. Το όνομα ίσως παραπλανεί, δεν πρόκειται (μόνο) για παραλία, αλλά για μια τεράστια έκταση, και μια ανώνυμη εταιρία που την εκμεταλλεύεται. Η κύρια πηγή εσόδων τους δεν είμαστε εμείς οι επισκέπτες, αλλά τα γελοιωδώς πανάκριβα resorts που βρίσκονται εδώ, και τα 4 παραθαλάσσια γήπεδα του γκολφ, που θεωρούνται τα καλύτερα στις ΗΠΑ. Εδώ είναι που κλείνονται οι μεγάλες συμφωνίες, είτε με τους 20χρονους CEO της Silicon Valley, είτε με τους αστέρες του Χόλυγουντ, είτε γενικώς από αυτούς που μπορούν να πληρώσουν για να παίζουν εδώ… Το 17-mile drive, πάλι, είναι όνομα δρόμου: Ο ένας (μεγάλος) δρόμος που στριφογυρνάει όλη την περιοχή του Pebble beach, από τη θάλασσα μέχρι πάνω στους λόφους.


Πληρώνουμε και είσοδο (ο δρόμος είναι ιδιωτικός), αλλά κάθε τρεις και λίγο μια εικόνα σούπερ, καλύτερη από την προηγούμενη, μας καλεί να σταματήσουμε, και να πάρουν μπρος οι φωτογραφικές. Οι παραλίες εναλλάσσονται, πότε βραχώδεις και πότε με άμμο. Άλλα μέρη έχουν να πουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, άλλα έχουν ιδιαίτερο ρόλο για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής, κι άλλα είναι απλώς μια ζωγραφιά. Το Spanish bay, τα γήπεδα του γκολφ, το point joe, το china rock, το bird rock, το seal rock, το cypress point, το lone cypress, το ghost tree, κ.α., είναι όλα καλά οργανωμένα παρατηρητήρια, με θέσεις στάθμευσης, επιγραφές με πληροφορίες, και, ας το επαναλάβω, μια φοβερή και τρομερή εικόνα. Δεν τα περιγράφω ένα-ένα γιατί θα θέλαμε τόμους. Καθένα έχει κάτι μοναδικό. Εντάξει, κάποια είναι και λίγο τραβηγμένα (όχι, κύριοι της Pebble beach, το ghost tree δεν είναι κάτι μοναδικό…), αλλά και πάλι όμορφες εικόνες χαρίζουν.


Βγαίνοντας από την Pebble beach, κατευθυνόμαστε στο Carmel. Εκπληκτικά όμορφο χωριό, με αντίστοιχα όμορφα εισοδήματα στους κατοίκους του, και μια σούπερ παραλία με λευκή άμμο στην άκρη. Πάμε πρώτα μια βόλτα στην παραλία, και στη συνέχεια παρκάρουμε το αυτοκίνητο και κόβουμε βόλτες στο υπέροχο χωριό, με τις κουκλίστικες μικρές βίλες, τους φιλικούς κατοίκους (νομίζω όλοι μα όλοι μας χαιρέτισαν). Στις πληροφορίες δίνουν ένα φοβερό χάρτη, που βοηθάει πολύ στον προσανατολισμό στους δρόμους του χωριού (εμείς παραλίγο να χαθούμε, αλλά φταίω εγώ, όχι ο χάρτης…). Μετά από κάμποσες βόλτες, παίρνουμε πάλι το αυτοκίνητο, συνεχίζουμε για το Carmel Mission, το πιο παλιό κτήριο της περιοχής, ένα μοναστήρι / διοικητήριο από την εποχή που εδώ ήταν Μεξικανικά εδάφη. Λένε πως από εδώ εμπνεύστηκε ο Sergio Leone το αντίστοιχο σκηνικό στο «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».

Ήρθε η ώρα να μπούμε στο αυτοκίνητο για τα καλά, και να κατευθυνθούμε νότια. Κάνουμε πρώτα μια απόπειρα, ξαναμπαίνοντας (με το ίδιο εισητήριο) στην Pebble beach να ανέβουμε στην κορυφή του λόφου (Carmel Hill) απ' όπου φαίνεται όλη η περιοχή, αλλά λίγο πριν φτάσουμε τρώμε "πόρτα" σε ένα ιδιωτικό δρόμο. Βγαίνουμε πάλι στο highway 1, και συνεχίζουμε.

Ψάχνοντας για βενζινάδικο, στρίβουμε κάπου λάθος, και μπαίνουμε σε ένα ιδιωτικό δρόμο. Είναι μια κυκλική οδός, που δίνει πρόσβαση σε σπίτια. Ξύλινα σπιτάκια με γκαράζ και κήπο, όπως αυτά στο Palo Alto, αλλά και με θέα σε όλο το Carmel και στον ειρηνικό. Ο δρόμος ήσυχος, καθώς κανείς πέρα από τους ίδιους δεν έχει κανονικά λόγο να μπει εδώ, αλλά στην είσοδο του δρόμου υπάρχουν και κάμερες. Άλλος κόσμος.


Γεμίζουμε το ντεπόζιτο και ξεκινάμε πάλι… Αλλά όχι για πολύ. Μετά από λίγο, το τοπίο γίνεται μαγικό. Τόσο μαγικό, που κάθε 1,5-2 χιλιόμετρα έχει στα δεξιά μας ένα vista point. Και θέλουμε να σταματήσουμε σε όλα. Να τα δούμε, να τα νιώσουμε, να τα αποτυπώσουμε στο μυαλό, να τα φωτογραφίσουμε. Και το κάνουμε…. Ευτυχώς είναι όλα στα δεξιά μας, αλλιώς θα είχαμε φάει το απίστευτο βρισίδι με τόσες αριστερές στροφές. Σημαντικό πλεονέκτημα εδώ η επιλογή διαδρομής από Βορρά προς Νότο. Μας παίρνει περί τις 3 ώρες να κάνουμε περίπου 30Km μέχρι το τέλος του Big Sur, αλλά αξίζει. Κεντρική ιδέα σχεδόν παντού οι βραχώδεις, απόκρημνες ακτές, το πράσινο μέχρι τη θάλασσα, η περίεργη πανίδα, και τα γιοφύρια της εθνικής 1 πάνω από απόκρημνα φαράγγια.


Κάπου μας παίρνει παραπάνω η ώρα. Θέλαμε σήμερα να δούμε και το Hearst Castle, αλλά δεν το προλαβαίνουμε. Δεν πειράζει. Μετά από τέτοια μαγεία, τόσες εικόνες, ίσως θα ήταν υπερβολή κι αυτό. Η τελευταία στάση της ημέρας είναι στο Piedras Blancas, μια παραλία που είναι γεμάτη από... φώκιες (ή θαλλάσιους ελέφαντες, ή τέλος πάντων κάποια τέτοια ζώα - δεν τα ξεχωρίζω). Αφού περιεργαζόμαστε λίγο την υπερπληθώρα από τα ζωάκια, επιβιβαζόμαστε και συνεχίζουμε.

Το βράδυ μας πιάνει κάπου στο San Simeon, αλλά η σημερινή είναι μια από τις 2 μέρες του ταξιδιού όπου δεν έχουμε κλείσει ξενοδοχεία. Λέμε να μείνουμε στο San Luis Obispo, και κατευθυνόμαστε εκεί. Τα πρώτα ξενοδοχεία που χτυπάμε, δεν έχουν δωμάτια, αλλά επειδή είναι ήδη αργά και φοβόμαστε μην κλείσουν τα πάντα, αποφασίζουμε να πάμε πρώτα για φαγητό, και συνεχίζουμε μετά την αναζήτηση για ξενοδοχείο.

Βρίσκουμε μπροστά μας μια απλή πιτσαρία "της γειτονιάς", self-service αλυσίδα όπως μάθαμε μετά, και καθόμαστε σε ένα τραπέζι. Δεν ξέρω αν η πίτσα τρωγόταν. Τη φάγαμε μηχανικά. Είχαμε μείνει και κοιτάζαμε τους τύπους στο διπλανό τραπέζι. Με καουμπόικες στολές (μέχρι και σπιρούνια στα πόδια), είχαν έρθει για φαγητό. Τα pick-up τους ήταν αραγμένα απ’ έξω. Και οι 4, είχαμε μείνει και τους κοιτάζαμε. Τα σπιρούνια, τα καπέλα, και τα άλλα αξεσουάρ της εμφάνισής τους φαινόντουσαν αρκετά χρησιμοποιημένα, σε τόσο μεγάλο βαθμό που να πείθουν ότι αυτά δεν είναι ρούχα που φορούσαν περιστασιακά, "για το χαβαλέ", αλλά ήταν η καθημερινή τους εμφάνιση... Και η συμπεριφορά τους, όπως τη βλέπουμε στις ταινίες και στην τηλεόραση… Ντραπήκαμε να τους βγάλουμε φωτογραφία, αλλά αν η ακτή του Ειρηνικού ήταν το highlight της μέρας, αυτοί εδώ ήταν σίγουρα το highlight της βραδιάς.

Μετά το φαγητό, η αναζήτηση καταλύματος συνεχίζεται. Ρωτήσαμε σε όλα σχεδόν τα motel της πόλης, αλλά τίποτα. Ώσπου μια καλή κυρία σε ένα από αυτά μας εξήγησε: Αύριο έχει τελετή ορκωμοσίας η στρατιωτική σχολή της πόλης. Έχουν έρθει από όλη τη χώρα. Δε θα βρείτε τίποτα στο San Luis Obispo. Δοκιμάστε στο Pismo Beach, αλλά μάλλον κι εκεί τα ίδια. Μάλλον μόνο στη Santa Maria θα βρείτε. Δοκιμάσαμε και στο Pismo beach, αλλά από τις 5-6 πόρτες που χτυπήσαμε, μόνο ένας που ήθελε πάνω από $200.00 ανά δωμάτιο τη βραδιά είχε δωμάτια διαθέσιμα. Με τέτοιες τιμές, λογικό. Πήγαμε λοιπόν στη Santa Maria, όπου πράγματι βρήκαμε αμέσως ένα holiday Inn που είχε διαθέσιμα δωμάτια, και σε λογική τιμή. Η ώρα είναι περασμένα μεσάνυχτα όταν πλέον μπαίνουμε στα δωμάτια-αεροδρόμια του ξενοδοχείου (κουραζόμουν μέχρι να πάω από την πόρτα μέχρι το κρεβάτι!), και περνάει κι άλλο μέχρι να καταγράψουμε έξοδα, πάρουμε backup φωτογραφίες, κλπ.

 

[taver]

Να προσθέσω μερικές φωτογραφίες ακόμα (εκτός σελιδοποιημένης ιστορίας, παρακαλώ!)
Εδώ είναι Monterey (Fisherman's wharf)


Εδώ είναι πάλι Monterey


Monterey και πάλι (ορμάνε για το φαί...)


Pebble Beach


Pebble beach

 

[renata]

taver
ωραία η περιγραφή σου και με τις φωτο,ολοκληρωμένη.
μου άρεσε που ήσουν αυτόνομος και ανεξάρτητος ...
δύσκολο να παω κατα εκεί,αλλα μου αρέσει να μαθαίνω..

 

[XRISTOS71]

Κώστα οπως πάντα υπέροχη αφήγηση και πραγματικά όμορφες φωτογραφίες
keep walking .......

 

[taver]

Ημέρα 8, Σάββατο

Η επόμενη μέρα ξεκινάει με πρωινό στο Holiday Inn (a la carte μόνο, δεν έχει μπουφέ). Ξεκινάμε με προορισμό τη Santa Barbara, αλλά και σήμερα δε λείπουν οι στάσεις στα vista points – κατά πολύ λιγότερες από την προηγούμενη μέρα, καθώς δεν κινούμαστε πια παραλιακά. Φτάνοντας στην πόλη, κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο (State Str.), και παρκάρουμε. Βάζουμε χρήματα στο παρκόμετρο, και ξεκινάμε την εξερεύνηση.


Πρώτη στάση, το κτήριο των δικαστηρίων. Ένα πολύ όμορφο κτήριο, μεξικανικής αρχιτεκτονικής, με ζωγραφισμένα ταβάνια, γυαλιστερά πλακάκια, κήπους με παρτέρια και φοινικόδεντρα, και ένα πύργο ρολογιού, προσβάσιμο με ασανσέρ, που παρέχει πανοραμική θέα στον ορίζοντα της πόλης.

Το Santa Barbara museum of Art δεν ενδιαφέρει την παρέα μου (κλαψ), και έτσι κατηφορίζουμε και πάλι τη State Street. Ο δρόμος είναι γεμάτος εμπορικά καταστήματα με βιτρίνες, κόσμο να κυκλοφορεί με άνετα ρούχα, και μαζί με τη ζέστη του μεσημεριού, δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Έχουμε μπει στη ζώνη της παραλίας και της παραθαλάσσιας κουλτούρας, τη Νότια Καλιφόρνια. Πιο κάτω, μια σειρά από τεράστια shopping malls μας επιβεβαιώνει το που βρισκόμαστε.


Συνεχίζουμε όλο ευθεία, περνώντας από μια διάβαση κάτω από το highway, ως στο Sterns Wharf, μια προβλήτα πάνω στην παραλία, ευθεία συνέχεια της State Street πάνω στο νερό. Μια προβλήτα αρκετά μεγάλη ώστε εκτός από να δίνει πρόσβαση στις βάρκες, φιλοξενεί ένα μεγάλο parking και μερικά κτίσματα: εστιατόρια, μαγαζάκια, ένα ακόμα μεγάλο ενυδρείο (Ty Warner Sea Center). Από κει, έχουμε πανοραμική θέα στις 2 πλευρές της παραλίας (δεξιά κι αριστερά μας), αλλά και στον πολύ κόσμο που κυκλοφορεί στην προβλήτα.

Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο, όπου ο χρόνος στο παρκόμετρο έχει λήξει εδώ και καμιά ώρα, και βρίσκουμε ένα πράσινο χαρτάκι να μας περιμένει στο παρμπρίζ, με μεγάλα γράμματα «Parking ticket” γραμμένα πάνω του. Δεν είναι όμως για το παρκόμετρο, όπως υποθέταμε, γιατί σήμερα είναι Σάββατο και τα παρκόμετρα δεν ίσχυαν. Είναι για... “Parked the wrong way”. Είχαμε παρκάρει στην αριστερή πλευρά του δρόμου.... Φυσικά η κλήση μπορούσε να πληρωθεί on-line μόλις επιστρέφαμε στην Ελλάδα, και δε χρειάστηκε να χάσουμε χρόνο (και αυτό κάναμε: όταν γύρισα, μπήκα στο sbpd.com και την πλήρωσα).

Επόμενη στάση, Malibu. Αλλά, επειδή η Pacific Coast Highway έχει τρελή κίνηση σήμερα Σάββατο, φτάσαμε εκεί λίγο πριν το σούρουπο. Στην αρχή σταματήσαμε σε ένα σημείο, αλλά ένας κύριος που ρωτήσαμε μας πληροφόρησε ότι εκεί υπάρχει μεν παραλία, αλλά για 4-5 χιλιόμετρα σε κάθε κατεύθυνση δεν υπάρχει πρόσβαση προς αυτή: Τα σπίτια σχηματίζουν ένα είδος «τοίχο» που τη φράσσει.


Πιο κάτω, κοντά στο Malibu Pier, είναι η κλασσική παραλία των surfers, όπου δεν επιτρέπεται η κολύμβηση αλλά μόνο το surf. Την ώρα που φτάσαμε, όμως, ελάχιστοι ήταν στο νερό, οι περισσότεροι τα μάζευαν και αποχωρούσαν. Κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στην παραλία, και ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Είμαστε πλέον στο ευρύτερο Los Angeles.

Όταν πια φτάνουμε στην παραλία της Santa Monica, έχει πλέον αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά. Σταματάμε για λίγα δευτερόλεπτα, ρίχνουμε μια ματιά, και φεύγουμε για να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Έχουμε κλείσει 2 βράδια σε ένα πολύ κεντρικό motel στο Hollywood. Είναι ένα Comfort Inn πάνω στη Sunset Boulevard, μόλις 2 τετράγωνα από το Kodak Theater. Και αν και αρκετά ακριβό, είναι το χειρότερο κατάλυμα που θα μείνουμε σε όλο το ταξίδι. Τα δωμάτια ευωδιάζουν από ένα ενοχλητικά έντονο αποσμητικό χώρου, τα κλιματιστικά κάνουν θόρυβο σαν ελικόπτερο, στα διπλανά δωμάτια είναι μια μεγάλη παρέα από teenagers που κυκλοφορούν ψιλοπιωμένοι, με μπουκάλια μπύρας, κλπ. Τα παλικάρια φαίνονται κάτω από την ηλικία που επιτρέπεται να αγοράσεις αλκοόλ... Προσέχουμε να μην παρκάρουμε κάτω από μπαλκόνι (ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να πετάξουν...), και δεν αφήνουμε τίποτα στο αυτοκίνητο, όλα στα δωμάτια, κι ας μη χωράμε ούτε οι ίδιοι καλά-καλά.

Βγαίνουμε σε αναζήτηση τροφής, και παρότι είμαστε δίπλα στο κέντρο του Hollywood, αλλά η περιοχή μοιάζει σα στάση στην Εθνικό οδό. Πουθενά ψηλά κτήρια, όλα είναι 1-2 όροφοι, και αραιά. Οι πάντες εδώ διαθέτουν αρκετές θέσεις parking... Σε απόσταση 3 τετραγώνων πάνω κάτω, οι επιλογές μας σε φαγητό, αν εξαιρέσεις ένα καλό Βραζιλιάνικο, όπου χωρίς κράτηση φάγαμε πόρτα, είναι ένα burger king, κάτι McDonalds, κάτι πιτσαρίες, κι ένα IHOP (International House of Pancakes - αλυσίδα). Ά, και junk από το 7-Eleven απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Τελικά, ο κλήρος πέφτει στο iHOP. Μετά από ένα μετριότατο γεύμα, η κούραση μας καταλαμβάνει, και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας, για ένα ζήσουμε ένα συναρπαστικό Σαββατόβραδο… στα όνειρά μας (μετά από τα κλασσικά βραδινά tasks, βεβαίως βεβαίως).

 

[taver]

Ημέρα 9, Κυριακή

Κυριακή πρωί, και σήμερα είναι η μέρα που θα αφιερώσουμε στο Los Angeles. Ξεκινάμε με ένα κλασσικά άθλιο πρωινό στο ξενοδοχείο, μικρο-ψώνια από το 7-eleven ακριβώς απέναντι από το motel μας, και πάμε με τα πόδια στη Hollywood boulevard…


Το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο από τα «αστέρια» διαφόρων διασημοτήτων, (περπατάμε πατώντας πάνω στα αστέρια του τάδε και του δείνα), ενώ λίγο πιο πέρα, μπροστά από το Chinese Theater, διάφοροι μεγάλοι αστέρες έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους πάνω σε φρέσκο τσιμέντο, δημιουργώντας μια μικρή πλατεία όπου κάθε μικρό τεταρτημόριο ανήκει και σε κάποιο superstar, σημερινό ή παλιότερο. Η όλη ιστορία ξεκίνησε ως promotion για το Chinese Theater, αλλά σήμερα η δόξα των αποτυπωμάτων έχει ξεπεράσει αυτή του θεάτρου. Είναι ακόμα πρωί, αλλά ακόμη και τώρα ένας σκασμός από γιαπωνέζους τουρίστες συνωστίζεται για να φωτογραφίσει ένα-ένα όλα τα αποτυπώματα (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην πραγματικότητα ήμασταν ένας σκασμός γιαπωνέζοι κι ένας Έλληνας). Δε θέλω ούτε καν να φανταστώ τι θα γίνεται εδώ σε λίγες ώρες. Είναι ακόμα Απρίλιος, δεν είναι ούτε 10 το πρωί, και η θερμοκρασία χτυπάει ήδη 30άρια. Αν στον κόσμο των τουριστών προστεθεί η αφόρητη ζέστη...


Δίπλα στο χαμό, το μεγάλο shopping mall Hollywood and Highland, με ένα τεράστιο αίθριο, προσανατολισμένο ώστε να φαίνεται από παντού η επιγραφή "Hollywood" πάνω στο λόφο. Και μέσα στο mall βρίσκεται… το περίφημο Kodak theater, που φιλοξενεί κάθε χρόνο τις απονομές των Oscars. Κάθε άλλο παρά εντυπωσιακό, ή σχεδόν τόσο εντυπωσιακό όσο κι ένας μεγάλος κινηματογράφος σε ένα Αθηναϊκό mall (νομίζω έχουν και την ίδια μοκέτα). Μια στοά που οδηγεί προς το Kodak Theater, εκεί που στρώνονται τα τελευταία μέτρα από το περίφημο κόκκινο χαλί, είναι το highlight, με μια εντυπωσιακή σκάλα, διακοσμημένη με ονομαστικές αναφορές στις βραβευμένες ταινίες. Αλλά ακόμη κι από δω, δε λείπουν τα επώνυμα καταστήματα, με τον Luis Vuitton να έχει πάρει το γωνιακό μαγαζί.


Το Los Angeles είναι η κατεξοχήν πόλη του car culture. Χωρίς αυτοκίνητο, εδώ, σχεδόν δε ζεις. Η πόλη έχει χαώδεις διαστάσεις (50 χιλιόμετρα απόσταση από το ένα σημείο στο άλλο είναι νορμάλ), υπάρχει άπλετο "breathing space" και parking για όλα τα ακίνητα, και δεν έχει δομηθεί σχεδόν καθόλου κατακόρυφα αλλά μόνο οριζόντια. Οι ελάχιστοι ουρανοξύστες στο κέντρο της πόλης είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Έτσι, ενώ η πόλη διαθέτει μετρό (που καλύπτει τα πολύ βασικά) και δίκτυο λεωφορείων, αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που το χρησιμοποιούν. Όλοι έχουν το προσωπικό τους όχημα, αμερικάνικων διαστάσεων, και μ’ αυτό μετακινούνται. Μετά και τα απαραίτητα σουβενίρ, αναμνηστικές φωτογραφίες κλπ, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και παίρνουμε το αυτοκίνητο.

Πρώτη στάση, Hollywood Bowl. Το μεγάλο συναυλιακό αμφιθέατρο που έχουμε δει σε δεκάδες ταινίες. Δυστυχώς η είσοδος στο εσωτερικό του δεν επιτρέπεται, και απ’ έξω δεν φαίνεται τίποτα.

Μετά από μερικά ακόμα χιλιόμετρα (καταφέραμε να χάσουμε 2 φορές σερί έξοδο από freeway…) παίρνουμε τα βουνά, και πιο συγκεκριμένα τη Mulholland Drive. Ένας δρόμος πανοραμικός, πάνω στους λόφους που περιβάλλουν το Los Angeles (από τα Hollywood hills μέχρι τα Santa Monica mountains…) Εδώ βρίσκονται μερικά από τα ακριβότερα σπίτια του κόσμου, και εκ πρώτης όψεως μάλλον για καλό λόγο: Τη θέα κάτω προς την πόλη. Τις πόλεις δηλαδή, γιατί το Los Angeles είναι, όπως και η Αθήνα, ένα σύμπλεγμα από πολλές μικρές πόλεις που κάποτε ήταν μικρά χωριουδάκια, ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Το καλό κλίμα συμβάλλει επίσης. Άλλες 2 ομοιότητες με την Αθήνα: Η πόλη καταλαμβάνει μια πεδιάδα, που περικλείεται από βουνά στα Β και ΝΑ, και θάλασσα στα Δ. Λιγότερο ψηλά, αλλά βουνά. Και, η πληθώρα των αυτοκινήτων δημιουργεί ένα απίθανο νέφος που την καλύπτει όλη. Σημαντικές διαφορές, βέβαια, είναι ότι εδώ η πεδιάδα έχει πολλαπλάσια έκταση από το λεκανοπέδιο Αττικής, και ότι υπάρχουν δρόμοι. Πυκνοί αυτοκινητόδρομοι, με μέχρι και 8 λωρίδες ανά κατεύθυνση, που ενίοτε έχουν και φρικτό μποτιλιάρισμα...


Οι περιοχές πάνω στο λόφο (Hollywood Hills, Beverly Hills κλπ), όπως εδώ που βρισκόμαστε, έχουν, εκτός από τη θέα, και τον καλύτερο αέρα στην πόλη, αλλά είναι μικρές σε έκταση, και μπορούν να στεγάσουν λίγους μόνο. Αυτό, σε συνδυασμό με την πληθώρα πλουσίων και διάσημων στην πόλη που ενδιαφέρονται γι αυτές, έχει εκτινάξει τις τιμές. Σταματάμε σε ένα παρατηρητήριο, απ’ όπου η θέα τόσο στο Hollywood sign όσο και στην πόλη είναι η καλύτερη, και φωτογραφιζόμαστε.

Προχωρώντας κι άλλο, η θέα αλλάζει. Πλέον κοιτάμε από την πίσω πλευρά των λόφων, όπου βρίσκεται η περιοχή του San Fernando Valley, και πιο συγκεκριμένα το Studio City, με μερικά από τα μεγαλύτερα Studios του Hollywood. Αναγνωρίζουμε το Universal City, και πιο κάτω τη Warner και τη Disney.


Διασχίζουμε το Laurel Canyon, για να φτάσουμε πίσω στο West Hollywood, κι από κει κατά μήκος της Sunset Boulevard φτάνουμε στο Beverly Hills. Πάμε αμέσως στο Bel Air, την πιο ακριβή συνοικία του Beverly Hills, απλωμένη στην πλαγιά ενός λόφου. Κόβουμε δρόμους στα στενά, και ανεβαίνουμε τον Bel Air Road μέχρι το τέρμα του, ώσπου γίνεται αδιέξοδο. Τα σπίτια εδώ είναι… ποια σπίτια, αυτά δεν είναι σπίτια, παλάτια είναι. Εδώ πέρα δε μένει κανείς αν είναι απλά πλούσιος. Πρέπει να είναι τουλάχιστον πάμπλουτος… Όχι ότι είδαμε και πολλά πράγματα, σχεδόν όλα είναι κρυμμένα πίσω από τεράστιους φράκτες. Φυσικά έχει κάμερες ασφαλείας παντού – για να μπει κανείς στο Bel Air περνά από πύλη με πινακίδα που τον προειδοποιεί ότι ο χώρος ελέγχεται. Και βέβαια, όταν βλέπουμε ότι ακριβώς δίπλα στο Bel Air είναι το UCLA (το εδώ campus του δημοσίου πανεπιστημίου της California), μας πιάνει μια κρίση ζήλιας! Ένας φίλος που είχα κάποτε στο UCLA μου είχε περιγράψει ότι το campus τους βρισκόταν σε κορυφαίο σημείο δίπλα στο Bel Air, αλλά δεν είχα κάνει τη σύνδεση στο μυαλό μου. Τώρα που το είδα μπροστά μου...


Μετά, σειρά έχει η Rodeo Drive. Ίσως ο πιο ακριβός δρόμος με καταστήματα στον κόσμο, αλλά μάλλον φοβερά υπερτιμημένο ως αξιοθέατο. Παρκάρουμε και τον περπατάμε πάνω κάτω, αλλά δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Μια σειρά από καταστήματα με βιτρίνες και κρυφές εισόδους για τα μεγάλα πορτοφόλια. Τιμές φυσικά δεν αναγράφονται πουθενά. Είναι Κυριακή και η κίνηση είναι έτσι κι αλλιώς πεσμένη, οπότε μετά το πρώτο πάνω-κάτω, επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε.


Σειρά έχει η Santa Monica Boulevard, και το σήμα του Beverly Hills. Οστόσο, όσο ψάχνουμε να παρκάρουμε, οι δρόμοι της γειτονιάς αυτής κλέβουν την παράσταση. Με σειρές από πανύψηλους φοίνικες και στις 2 πλευρές, πεζοδρόμια με γκαζόν, παρτέρια, λουλούδια, και επαύλεις, είναι ίσως μια από τις ομορφότερες (και ακριβότερες – για κανονικούς πλούσιους) γειτονιές στον κόσμο. Εδώ δεν έχουμε τις υπερχλιδές του Bel Air – μέχρι και αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο δρόμο έχει (και όχι στο γκαράζ).

Συνεχίζουμε τη Santa Monica Blvd, για να πέσουμε στη φημισμένη κίνηση του Los Angeles... (και πολύ αντέξαμε). Η πόλη του αυτοκινήτου, είναι και πόλη του μποτιλιαρίσματος, που πλήττει πάντα τους μεγάλους δρόμους. Αλλά τι να λέμε τώρα, η πόλη είναι αδελφοποιημένη με την Αθήνα, κάτι θα έπρεπε να μας λέει αυτό.


Μια ώρα και αρκετούς ελιγμούς μετά, βρισκόμαστε στην παραλία της Santa Monica, με το Santa Monica Pier μπροστά μας. Η Θερμοκρασία έχει ανέβει αισίως στους 37 βαθμούς, είναι και Κυριακή, και η πόλη έχει ξεχυθεί στις παραλίες (το βράδυ στο ξενοδοχείο βάλαμε ειδήσεις, και είδαμε ρεπορτάζ από εδώ). Ούτε κουβέντα για να βρούμε parking με αυτό το χαμό: Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκαδόρο, του σκάμε $20.00, και ανεβαίνουμε στη Santa Monica Pier. Πρόκειται για μια ακόμα ξύλινη προβλήτα πάνω από τη θάλασσα, δίπλα στην παραλία, με περατζάδα, θέα σε όλη την ακτή, καταστήματα, λούνα παρκ, και πάρα, πάρα, πάρα πολύ κόσμο. Κάνουμε από ένα μεγάλο πάνω/κάτω, παρατηρώντας τις στρατιές των λουομένων, ανθρώπους αγάλματα, ένα installation για διαμαρτυρία για τον πόλεμο στο Ιράκ, ένα παραλιακό πεζόδρομο γεμάτο πεζούς, ποδηλάτες και διαφόρων ειδών skaters (rollers, boards κλπ), καθώς και διάφορα ακόμα happenings πάνω στην αποβάθρα. (Ποια είναι η ελληνική λέξη για το pier? To λεξικό μου δίνει "αποβάθρα, προβλήτα, προκυμαία"). Στο τέλος, επιστρέφουμε στο parking, και παίρνουμε πάλι το αυτοκίνητο. Προορισμός, αυτή τη φορά, το κέντρο της πόλης.

Παρκάρουμε στο πάρκινγκ του σιδηροδρομικού σταθμού (Union Station), με σκοπό να περπατήσουμε λίγο το κέντρο της πόλης. Ο σταθμός αυτός είναι ο τελευταίος από τους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς της χώρας, με πολυτελέστατο Art Deco εσωτερικό, που εμφανίζεται σε ταινίες όπως Blade Runner, Bugsy κ.α. Περνώντας από μέσα, κάπου πήρε το μάτι μου κι ένα ιμάντα αποσκευών (σε σιδηροδρομικό σταθμό??), αλλά δεν πρόλαβα να το ψάξω παραπάνω.


Βγαίνοντας από την κεντρική είσοδο του σταθμού, μπροστά μας είναι το El Pueblo de Los Angeles, μια γειτονιά που αναπλάθει την Ισπανο-Μεξικάνικη ιστορία της πόλης. Μερικά από τα κτήρια είναι αυθεντικά του 19ου αιώνα. Μεξικάνικες μπάντες παίζουν, (όπως και μια ομάδα μεξικανών break-dancers). Με τόσο πολλούς μεξικανούς μετανάστες στην πόλη, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το τουριστικό αξιοθέατο από το γκέτο. Προχωράμε λίγο ακόμα για να φτάσουμε στο δημαρχείο της πόλης, επίσης γνωστό από πολλές ταινίες, που μέχρι το 1966 ήταν και το ψηλότερο κτήριο της (πλέον περιστοιχίζεται από ουρανοξύστες). Και γύρω από αυτό, μια σειρά από δημόσια κτήρια, που στεγάζουν κρατικές υπηρεσίες. Η περιοχή συλλογικά λέγεται Civic center (όπως αντίστοιχα λέγεται και η αντίστοιχη περιοχή στο San Francisco), και σήμερα Κυριακή, με τις υπηρεσίες κλειστές, είναι νεκρή ζώνη.
Συνεχίζουμε τη βόλτα, για να συναντήσουμε τον καθεδρικό της Παναγίας των Αγγέλων – ένα υπερμοντέρνο κτήριο που χρειάστηκε να κοιτάξουμε πολλές φορές στο χάρτη και τις επιγραφές για να βεβαιωθούμε ότι πρόκειται για εκκλησία (στη συνημμένη φωτογραφία στο τέλος). Μπαίνουμε στο χώρο, και όσο περιμένουμε τη Μ. που θέλει να δει και το εσωτερικό, η ώρα πηγαίνει 18:00 και παραλίγο να μας κλειδώσουν μέσα στην αυλή του ναού... Ευτυχώς υπάρχει κι άλλη έξοδος, από το parking, και συνεχίζουμε τη βόλτα.


Επόμενη στάση, το μουσικό κέντρο της πόλης. Μια όμορφη πλατεία με σιντριβάνια, και δίπλα σ’ αυτά, τα 4 κτήρια του music center: το Ahmanson Theatre (κανονικό θέατρο με παραστάσεις a-la west end, broadway κλπ), το Mark Taper Forum (ημικυκλικό θέατρο με άμεση επαφή ακροατηρίου – κάτι σαν σαιξπηρικό), το Dorothy Chandler Pavilion (όπερα), και το Walt Disney Concert Hall (αίθουσα συναυλιών). Το τελευταίο είναι μάλιστα ένα πολύ εντυπωσιακό κτήριο ακανόνιστου σχήματος του Frank Dehry (έχει φτιάξει και το αρκετά παρεμφερές σε όψη κτήριο του μουσείου Guggenheim στο Bilbao).

Κοντεύει να πέσει η νύχτα (κι εμείς επίσης από την πείνα και την κούραση), κι έτσι μετά από ένα γρήγορο πέρασμα μέσα από το – αδιάφορο – Little Tokyo, επιστρέφουμε στο σταθμό, και παίρνουμε το αυτοκίνητο. Και πάλι σε αναζήτηση τροφής, αλλά η παρέα θέλει να δοκιμάσει τα Applebee’s στην Αμερική για να τα συγκρίνει με τα Ελληνικά. Θα ήθελα κάτι πιο αυθεντικό και πιο καλό, με την πληθώρα από επιλογές που μπορεί να προσφέρει ένα LA, αλλά πεινάω πάρα πολύ για να καθυστερήσω την απόφαση αντιστεκόμενος… Επίσης, έχουν και δυνατό επιχείρημα: Είχα πάει κι εγώ σε μαγαζί της αλυσίδας στην Times Square της ΝΥ (εκεί βέβαια θα έτρωγα μόνος μου κι έψαχνα μέρος με θέα στον κόσμο που περνά, αλλά έτυχε αυτό να είναι Applebee’s και να τους έχω δώσει το επιχείρημα για να το επικαλεστούν τώρα). Βρίσκω από τα σημεία ενδιαφέροντος του GPS το κοντινότερο μαγαζί της αλυσίδας, το οποίο βρίσκεται στο προάστιο Alhambra, περί τα 10 μίλια από εκεί που βρισκόμαστε. Διαμαρτύρομαι και για την απόσταση, αλλά η παρέα είναι ανένδοτη, και πάμε. Μετά το φαγητό και τα cocktails των Applebee’s, που είχαν ακριβώς την ίδια γεύση με την Αθήνα (αλλά όντως καλύτερες τιμές), επιστρέφουμε στο Hollywood, έχοντας βιώσει και την εμπειρία του συνοικιακού dining στο LA...


Στη συνέχεια, λέμε να ανέβουμε σε εκείνο το παρατηρητήριο που ήμασταν το πρωί, πάνω στη Mullholand drive, για νυκτερινές φωτογραφίες. Το παρατηρητήριο είναι κλειστό, και οι φωτογραφίες αναγκαστικά βγαίνουν από διπλανά μέρη. Ίσως από το Griffith Park, σε ένα λόφο πιο πέρα, που δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε, η θέα να ήταν καλύτερη.
Για μια ακόμη βραδιά πάμε νωρίς για ύπνο – πολύ προβλέψιμοι είμαστε πια - μετά βεβαίως από την καταγραφή εξόδων & backup των φωτογραφιών...

 

[taver]

Μερικές ακόμα έξτρα φωτογραφίες....
Εδώ το αστέρι του Michael Jackson στη Hollywood Boulevard


Θέα στην Επιγραφή "Hollywood" από το εμπορικό κέντρο Hollywood and Highland (Kodak Theater)


Δρόμος (πεζοδρόμιο) στο Bel Air...


Santa Monica beach


Santa Monica Beach


Los Angeles Union Station

 

[taver]

Ημέρα 10, Δευτέρα

Η μέρα ξεκινάει Δευτέρα, κι εμείς παίρνουμε πάλι τους δρόμους...


Με 35-36 υπό σκιά, οι παραλίες έχουν κόσμο ακόμα και τις καθημερινές. Πρώτη στάση, μια μικρή παραλιακή κοινότητα ονόματι Seal Beach, και στη συνέχεια η Huntington beach (Baywatch), όπου κάνουμε μια βόλτα στην αμμουδιά, παρατηρώντας τους surfers. Όπως έχουμε βάλει τους τηλεφακούς και τους κοιτάμε από μακριά, βλέπουμε λίγο πιο πέρα, μέσα στη θάλασσα, κάτι πτερύγια να προεξέχουν. Ότι και να ναι, προφανώς οι surfers το έχουν δει και έχουν επιλέξει να μην κάνουν κάτι γι αυτό. Αν είναι καρχαρίας, όπως επιμένει ο Β. και η Μ., τότε το θέαμα του καρχαρία ανάμεσα στους ατάραχους surfers είναι όντως εντυπωσιακό…

Κι εδώ ή παραλία έχει μια μεγάλη προβλήτα που εκτείνεται μέσα στη Θάλασσα. Βγάζουμε φωτογραφίες και με τους ναυαγοσώστες, και ξαναπαίρνουμε το αυτοκίνητο. Επόμενη στάση, Oceanside, orange county, μια στάση που έχει μπει εξ αρχής στο πρόγραμμα για να επισκεφτούμε ένα κατάστημα με εξειδικευμένα είδη για ένα χόμπι του Β. και της Μ. Εδώ βρίσκουμε το μοναδικό ίσως βενζινάδικο σε όλη την Αμερική που δε δέχεται πιστωτικές κάρτες (έχει όμως ATM για όποιον χρειάζεται μετρητά…). Κάποιο λάκκο έχει η φάβα, σκεφτήκαμε, και πήγαμε στο επόμενο...


Φτάνοντας στο San Diego, πάμε πρώτα στην παλιά πόλη. Όχι, δεν είναι μια παλιά πόλη όπως αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Δεν είναι καν λειτουργούσα πόλη. Πιο πολύ μοιάζει με θεματικό πάρκο. Μια σειρά από κτήρια σα να βγήκαν από Western. Είναι ένα μεξικάνικο pueblo (χωριό…) που αναπτύχθηκε γύρω από την προσωρινή θέση μιας ιεραποστολής (mission), της πρώτης που λειτούργησε στην California, από το 1769 ως το 1774. Το Old town State historic park λειτουργεί εδώ, με μια σειρά από ιστορικά κτήρια που στεγάζουν μουσεία, μαγαζάκια και εστιατόρια, και εκθέματα της εποχής. Όλα βρίσκονται περιμετρικά μιας πλατείας, την οποία γυρνάμε κι εμείς. Ρίχνουμε μια ματιά στους διατηρημένους ή και ανακατασκευασμένους χώρους του Casa de Estudillo, μιας χασιέντας 170 ετών με αναπαραστάσεις των χώρων της κατοικίας με τη διακόσμηση που είχαν τότε. Στη συνέχεια μπαίνουμε και σε ένα μουσείο οχημάτων, στους χώρους ενός πρώην στάβλου, και τέλος αναχωρούμε για την επόμενη στάση μας, στο κέντρο της πόλης.


Παρκάρουμε με μέτρια ευκολία σε ένα παρκόμετρο στο Gaslamp quarter, την πιο trendy και διατηρημένη σήμερα περιοχή της πόλης, που κάποτε στέγαζε τα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια, τα οποία συνόδευαν αναπόφευκτα όλα τα μεγάλα λιμάνια και τις μεγάλες στρατιωτικές βάσεις. Το San Diego δεν είχε ξεφύγει από τον κανόνα αυτό, καθώς έχει από τα μεγαλύτερα του κόσμου και στις 2 παραπάνω κατηγορίες. Κι ας είναι μια πόλη έντονα Ρεπουμπλικάνικη (ναι, αυτοί εδώ φταίνε για τον governator). Το καλό με αυτή την γειτονιά ήταν ότι δεν προσέλκυσε εργολάβους, λόγω της κακής της φήμης, και μπόρεσε έτσι να διατηρήσει το χρώμα της για όλο τον 20ο αιώνα.

Κάνουμε μια μικρή βόλτα στο Gaslamp quarter, που με τα όμορφα ανακαινισμένα κτήρια του 19ου αιώνα θυμίζει έντονα γειτονιές της Νέας Υόρκης, ψωνίζουμε και junk food (και συσκευασμένη καφεΐνη starbucks…) από ένα κινέζικο minimarket της συμφοράς, και τρέχουμε να ξαναπάρουμε το αυτοκίνητο προτού λήξει το παρκόμετρο, για να παρκάρουμε αυτή τη φορά λίγο πιο κάτω, στο λιμάνι.


Εδώ το πρώτο έργο το έχουμε ξαναδεί: Η παραλιακή λεωφόρος Embarcadero χωρίζει τις προβλήτες στην παραλία από τους ουρανοξύστες – που δεν είναι ιδιαίτερα ψηλοί και εντυπωσιακοί, αλλά είναι μάλλον ομορφότεροι από τους αντίστοιχους σε ΝΥ, LA ή SF. Στην παραλία, το ναυτικό έχει κυρίαρχο ρόλο, με το αεροπλανοφόρο Midway να είναι αραγμένο και να είναι επισκέψιμο από το κοινό ως μουσείο (δυστυχώς κλειστό σήμερα). Πιο δίπλα, ένα πάρκο με «στρατιωτικά» αγάλματα: Μια αναπαράσταση του φιλιού του ναύτη στη νοσοκόμα, από μια από τις πλέον διάσημες φωτογραφίες της φωτογραφικής ιστορίας, η οποία έγραψε ιστορία ως "V-J Day in Times Square" (από το άκουσμα της είδησης για τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας το 1945), και πιο πέρα μια άλλη αναπαράσταση του Bob Hope να παρασύρει τα πλήθη από το πολεμικό ραδιόφωνο (συνημμένη φωτογραφία).


Πιο πέρα από το αεροπλανοφόρο, η παραλία έχει ένα φαρδύ πεζοδρόμιο, γεμάτο stands για παγωτό, κόσμο που περπατά ή κάνει ποδήλατο, κλπ. Περπατάμε εκεί, έως ότου φτάνουμε σε μια σειρά από μεγάλα ιστιοφόρα – κι ένα σοβιετικό υποβρύχιο. Είναι τα ιστορικά πλοία που στεγάζουν το Ναυτικό μουσείο (ούτε εδώ μπήκαμε, ο χρόνος είναι άλλωστε περιορισμένος), αλλά ταυτόχρονα το μέρος δίνει και μια καλή ευκαιρία για φωτογραφίες προς το skyline της πόλης.


Παίρνουμε πάλι το αυτοκίνητο για το Balboa Park. Ένα πάρκο γεμάτο μουσεία, κήπους, αρχιτεκτονική, χώρους διασκέδασης, και κόσμο που βολτάρει. Όταν πια φτάνουμε είναι αργά το απόγευμα και τα μουσεία έχουν κλείσει, αλλά κάνουμε μια καλή βόλτα στους όμορφους χώρους ανάμεσα στα ιστορικά (?) κτήρια, γύρα από το πάρκο, και κατά μήκος του κεντρικού πεζοδρόμου (El Prado).

Επιστροφή για βραδινό στο Gaslamp quarter, που ανάμεσα στα δεκάδες εστιατόρια η παρέα θέλει TGI Friday’s (ναι, ξέρω, το δις εξαμαρτείν, αλλά τι να τους κάνω...), και μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα ακριβώς όπως και στην Ελλάδα, αναχωρούμε για τον επόμενο προορισμό. Για μια ακόμη φορά οι οδηγοί έχουν νυκτερινή οδήγηση, αλλά ο ήρωας Χ. για μια ακόμη φορά καταφέρνει να μείνει μόνο αυτός ξύπνιος στο αυτοκίνητο και να μας πάει στο Palm Springs, στο πολυτελέστατο motel "Shilo Inn" που έχουμε κλείσει. Όταν πια φτάνουμε, παίρνουμε το δωμάτιο μας, κάνουμε το backup μας, και γρήγορα γρήγορα πέφτουμε για ύπνο. Η επόμενη μέρα θα έχει έρημο και Route 66...