Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Περιεχόμενα
Oι εξωτικές νησιωτικές χώρες αποτελούν μάλλον αδιάφορους προορισμούς για τους περισσοτέρους Έλληνες , μιας και από την μία μεριά εκλαμβάνονται σαν μέρη που είναι υπερβολικά μακριά και από την άλλη προσφέρουν ένα πακέτο με πολλές ομοιότητες με αυτό της Ελλάδας: ήλιο, θάλασσα και παραλίες. Η Πωλίνα κάποτε μας παρακινούσε να «πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες», η Άλκιστης Πρωτοψάλτη μας παρότρυνε να «πάμε Χαβάη» αλλά και οι δύο τραγουδίστριες στην ουσία μας καλούσαν να ξεσαλώσουμε και όχι κυριολεκτικά να ταξιδέψουμε. Αυτά τα συνήθως μικρά έθνη τείνουν να υπάρχουν στο φαντασιακό του Έλληνα ως υποθετικοί προορισμοί κάπου μακρία αλλά που κανείς εν τέλει δεν θα σηκωθεί να πάει ως τα εκεί.
Πριν από μία δεκαετία κατάφερα να φτάσω στα μακρινά Φίτζι μαζί με ένα συνωνόματο συμφοιτητή μου και μία συνωνόματη ξαδέρφη μου, η οποία μάλιστα έπεσε στη γοητεία ενό ντόπιου νεαρού σέφ στο πρώτο μας ξενοδοχείο και παρολίγο να μην πάρει καθόλου την πτήση της επιστροφής! Ήταν πίσω στο μακρυνό 2010 και ήμουν ακόμα νέο, αμούστακο παιδί (που λέει ο λόγος) και ξέρω τι θα πει κάποιος που ίσως διαβάσει αυτό το κείμενο » Τι 2010 ρε φίλε;! Tίποτα πιο πρόσφατο δεν έχεις να διηγηθείς;» Παρόλα αυτά το να γράψω τέτοια κείμενα με βοηθάει να οργανώσω τις αναμνήσεις μου, να επανεξετάσω τις φωτογραφίες μου αλλά και να προσφέρω μία ελληνική οπτική για ένα μέρος το οποίο σε πολλούς φαντάζει ευχάριστο μα μονοδιάστατο.
Φτάσαμε στην χώρα μέ δρομολόγιο της πολύ καλής Air NewZealand και προσγειωθήκαμε στο Nadi, στο νησί Viti Levu. Με το που βγαίνουμε απο την φισούνα που ενώνει το αεροσκάφος με το εσωτερικό του αερολιμένα ακούμε μία καλοκαιρινή χαλαρωτική μελωδία. Τέσσερεις πέντε ντόπιοι μισθωμένοι προφανώς από την διοίκηση του αεροδρομείου και ντυμένοι με πολύχρωμη καλοκαιρινή περιβολή, τραγουδάνε με κιθάρες για να υποδεχθούνε τους νεοφερμένους τουρίστες. Αμέσως μας πιάνουν αυθόρμητα χαμόγελα. Το Nadi στερείτε αερολιμένα με ιδιαίτερες ανέσεις ή μαγαζιά, μα η μκρή αύτη υποδοχή σε κάνει να τα παραβλέπεις τις όποιες ελλείψεις και σε βάζει αμέσως στο κλίμα της τροπικής φαντασιωσης σου.
Την δεύτερη μας μέρα διαλέγουμε να πραγματοποιήσουμε ένα tour σε ένα τοπικό χωριό εντός της νήσου που βρισκόμασταν. Πρόκειται για ένα από τα πιο τυπικά πακέτα που προσφέρονται στη χώρα προκειμένου οι επισκέπτες να γνωρίσουν έστω και με αυτόν τον απολύτως επιτεδευμένο, ελεγχόμενο τρόπο τους ντόπιους και την κουλτούρα τους. Ένα λεωφορείο μας παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο μας για να μας οδηγήσει σε μία κοντινή αποβάθρα. Από εκεί και πέρα, συνεχίζουμε την διαδρομή ως τον προορισμό μας εν πλώ.
Η ομορφιά των γηγενών είναι κάτι στο οποίο αξίζει κανείς να σταθεί: πλούσια κατσαρά καστανόμαυρα μαλλιά, πλατιά γενναιωδορα χαμόγελα, γεροδεμένα αντρικά σώματα και γεμάτα χάρη γυναικεία που κινούνται με όλη την αυτοπεποίθηση που μπορεί να χαρακτηρίζει ανθρώπους που ζουν ένα μόνιμο καλοκαίρι. Οι πλειψηφία των Φιτζιανών είναι Μελανήσιοι/πολυνήσιοι και ονομάζονται iTaukei. Ακολουθεί γεύμα και επίσκεψη στο σχολείο/νηπιαγωγείο του χωριού όπου μικρά παιδιά μας τραγουδούν ένα τραγούδι.
Βλέποντας μετά από χρόνια τις φωτογραφίες και τα βίντεο από εκείνη τη μέρα διερωτόμαι πόσες φορές την ήμερα ή την βδομάδα οι κάτοικοι αυτών των χωριών έπρεπε να επαναλαμβάνουν αυτήν την αναπαράσταση, αν ίσως κάποιοι απο αυτούς νιώθανε κουρασμένοι να αποτελούν ζωντανά αξιοθέατα για τους τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου. Η Φιτζιανοί ήταν κάποτε περήφανοι ναυτικοί και ασχολιόντουσαν κυρίως με το ψάρεμα και το εμπόριο με άλλα νησιά του Ειρηνικού. Πλέον όμως o τουρισμός επισκιάζει όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας, συμπεριλαμβανομένου και της γεωργίας και πολλές πλευρές της χώρας μοιάζουν κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του διεθνή επισκέπτη.
Αγνοήστε την μάλλον ρατσιστική περιγραφή του δημοσιογράφου και απολαύστε εικόνες μιας καθημερινότητας που χάθηκε για πάντα
Επιπλέον πολλά από αυτά τα χωριά αποτελούν μέρος διαμονής εκτεταμένων σογιων (mataqali) και θεσμοί όπως ο «αρχηγος του χωριού» είναι ακόμα υπαρκτοί και χαίρουν σεβασμό των υπολοίπων. Προερχόμενος ο ίδιος από μικρή επαρχία στην Ελλάδα, σκέφτομαι αν παρά τον παραδεισένιο φόντο αυτό το περιβάλλον δεν είναι ασφυκτικό για κάποιον/κάποια που δεν θέλει μόνο όσα ο μέσος όρος ή και απλά για τον νέο άνθρωπο που θέλει να ζήσει το περαιτέρω.
Μία άλλη ενδιαφέρουσα αν και ιδιαίτερα τρομακτική ιστορική πτυχή των Φίτζι είναι η πρακτική του καννιβαλισμού στην οποία επιδίδονταν οι φυλές που τα κατοικούσαν και η οποία σταμάτησε το 1860. Κάποιες πληροφορίες για τη σκοτεινή αυτή πλευρά του παρελθόντος μας έδωσε ο ξεναγός μας εκεί αν και μία πιο διεισδυτική ματιά προσφέρουν τα ευρήματα (εργαλεία, εικονογραφίες ) που εκτείθενται στο μουσείο της πρωτεύουσας Suva που δυστηχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε.
Την δεύτερη μέρα και για όλο το υπόλοιπο του ταξιδιού μας επιβιβαζόμαστε σε πλοίο της γραμμής για να επισκεφτούμε πρώτα νησιά Mamanuca και στη συνέχεια τα νησιά Υasawa. Πρόκειται για ηφαιστειογενή αρχιπέλαγα σε κοντινή απόσταση από το λιμάνι Denarau κοντά στο Nadi ( 40 λεπτά για τα πρώτα, 2 ώρες για τα δεύτερα) και είναι τόσο όμορφα, τόσο απίστευτα εξωτικά και ονειρεμένα όσο φαίνονται στις φωτογραφίες που πρώτες εμφανίζονται στην όποια μηχανή αναζήτησης στο ίντερνετ μόλις πληκτρολογήσεις το όνομα τους.
Κάποιες από τις πιο ευχάριστες ασχολίες στα συγκεκριμένα τουριστικά θέρετρα είναι το snorkeling μιας και ο βυθός χαρακτηρίζεται από τέτοια αφθονία σε θαλάσσια ζωή που κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ψάρια και κοράλια που σε άλλα μέρη θα προσέγγιζε μόνο μετά από κανονική κατάδυση σε πολύ μεγαλύτερο βάθος. Έδω έρχεται η συζήτηση και στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, φλέγον ζήτημα για την ίδια την ύπαρξη των Φίτζι. Η χώρα ήταν συμβολικά η πρώτη που επικύρωσε την συμφωνία για την προστασία του κλίματος που υπογράφηκε πρόσφατα στο Παρίσι. Οι επιτηρητές των θαλάσσιων σπορ εκεί σου ζητάνε να μην αγγίξεις και κατα συνέπεια νεκρώσεις τα κοράλλια που θα δεις. Ο υπεύθυνος τουρισμός αλλά και μία γενικότερη οικολογική συνείδηση είναι απαράιτητα για να συνεχίσει να απολαμβάνει η ανθρωπότητα αυτές τις ομορφιές του πλανήτη.
Βεβαίως αν διαλέξει κανείς να ακολουθήσει τον μάλλον τυπικό τουρισμό που κάναμε εμείς δεν θα έχει την ευκαιρία να γνωριστεί ιδιαίτερα ή να μιλήσει με Φιτζιανούς. Οι υπάλληλοι στα θέρετρα μας φερθήκανε με απόλυτο επαγγελματισμό και αποστασιοποιημένο σεβασμό. Κάποιοι πιο ηλικιωμένοι μας ρωτούσανε από που ήμαστε, και στη συνέχεια αφου τους λέγαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα την οποία ούτε που ξέρανε τι είναι, αρχίζανε να μας λένε για τις επιτυχίες των Φιτζι στο ράγμπυ, σπορ που αποτελεί εθνική εμμονή και συναγωνίζεται σε δημοφιλία τον Χριστιανισμό ( Τα Φίτζι είναι φανατικά χριστιανική και έντονα συντηριτική κοινωνία- μάλιστα ο δημοφιλής τουριστικός οδηγός Rough Guide προτείνει ως ενδυκνειμένη τουριστική δραστηριότητα το να «πάτε για μία λειτουργία στην Εκκλησία»). Μάλιστα η μικρή αυτή χώρα κατάφερε το Χρυσό Μετάλλιο πριν τρία χρόνια στους Ολυμπιακους του 2016 νικώντας την Μεγάλη Βρεττανία.
Περάσαμε την συγκεκριμένη εβδομάδα σε απόλυτη χαλάρωση εναλλάσσοντας τα αιθέρια βαθύ κόκκινα ηλιοβασιλέματα με κοκτέιλ και ψάρι στα παραθαλλάσια εστιατόρια των θέρετρων που επισκεφθήκαμε. Νιώθω πάντως πως αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα ήθελα να ζήσω την καθημερινότητα της συγκεκριμένης χώρας εκτενέστερα, να ξύσω περισσότερο κάτω από αυτή την επιφάνεια. Ίσως η σχετική απειρία μας ως ταξιδιώτες μας οδήγησε να κάνουμε μόνο τα προφανή. Οι κλεφτές ματιές πάντως σε έναν φανταχτερό λαό όπου αντί για «hi» οι πάντες σου φωνάζουν ένα ενθουσιώδες Βula!, όπου η καθημερινή ενδυμασία των αντρών, μέχρι και των τροχονόμων ή πολιτικών είναι μία φούστα ( ή αλλιώς sulu όπως ονομάζεται το τοπικό κιλτ ) και λουλούδια κοσμούν τα μαλλιά των γυναικών στις καθημερινές εξορμήσεις τους στη πόλη με έκαναν να θέλω να κατανοήσω περισσότερο το μέρος αυτό.
Τελευταία μέρα και κατά την αναχώρηση μας με ταχύπλοα οι υπάλληλοι του καταλύματος στα Yasawas όπου διαμέναμε βγαίνουν να μας αποχαιρετήσουν στην παραλία και να λικνιστούν στους ρυθμούς ενός ακόμα τραγουδιού. Παρότι καταλαβαίνουμε οτί αποτελεί μέρος της δουλειάς τους, τους κουνάμε τα χέρια και μπράτσα μας με ενθουσιασμό, λες και βλέπουμε για τελευταία φορά μακρινούς συγγενείς. Η γοητεία αυτού του μέρους προφανώς μας έχει κερδίσει εδώ από καιρό.
Πριν από μία δεκαετία κατάφερα να φτάσω στα μακρινά Φίτζι μαζί με ένα συνωνόματο συμφοιτητή μου και μία συνωνόματη ξαδέρφη μου, η οποία μάλιστα έπεσε στη γοητεία ενό ντόπιου νεαρού σέφ στο πρώτο μας ξενοδοχείο και παρολίγο να μην πάρει καθόλου την πτήση της επιστροφής! Ήταν πίσω στο μακρυνό 2010 και ήμουν ακόμα νέο, αμούστακο παιδί (που λέει ο λόγος) και ξέρω τι θα πει κάποιος που ίσως διαβάσει αυτό το κείμενο » Τι 2010 ρε φίλε;! Tίποτα πιο πρόσφατο δεν έχεις να διηγηθείς;» Παρόλα αυτά το να γράψω τέτοια κείμενα με βοηθάει να οργανώσω τις αναμνήσεις μου, να επανεξετάσω τις φωτογραφίες μου αλλά και να προσφέρω μία ελληνική οπτική για ένα μέρος το οποίο σε πολλούς φαντάζει ευχάριστο μα μονοδιάστατο.
Φτάσαμε στην χώρα μέ δρομολόγιο της πολύ καλής Air NewZealand και προσγειωθήκαμε στο Nadi, στο νησί Viti Levu. Με το που βγαίνουμε απο την φισούνα που ενώνει το αεροσκάφος με το εσωτερικό του αερολιμένα ακούμε μία καλοκαιρινή χαλαρωτική μελωδία. Τέσσερεις πέντε ντόπιοι μισθωμένοι προφανώς από την διοίκηση του αεροδρομείου και ντυμένοι με πολύχρωμη καλοκαιρινή περιβολή, τραγουδάνε με κιθάρες για να υποδεχθούνε τους νεοφερμένους τουρίστες. Αμέσως μας πιάνουν αυθόρμητα χαμόγελα. Το Nadi στερείτε αερολιμένα με ιδιαίτερες ανέσεις ή μαγαζιά, μα η μκρή αύτη υποδοχή σε κάνει να τα παραβλέπεις τις όποιες ελλείψεις και σε βάζει αμέσως στο κλίμα της τροπικής φαντασιωσης σου.
-
Μαθητές στο Νάντι
Την δεύτερη μας μέρα διαλέγουμε να πραγματοποιήσουμε ένα tour σε ένα τοπικό χωριό εντός της νήσου που βρισκόμασταν. Πρόκειται για ένα από τα πιο τυπικά πακέτα που προσφέρονται στη χώρα προκειμένου οι επισκέπτες να γνωρίσουν έστω και με αυτόν τον απολύτως επιτεδευμένο, ελεγχόμενο τρόπο τους ντόπιους και την κουλτούρα τους. Ένα λεωφορείο μας παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο μας για να μας οδηγήσει σε μία κοντινή αποβάθρα. Από εκεί και πέρα, συνεχίζουμε την διαδρομή ως τον προορισμό μας εν πλώ.
Η ομορφιά των γηγενών είναι κάτι στο οποίο αξίζει κανείς να σταθεί: πλούσια κατσαρά καστανόμαυρα μαλλιά, πλατιά γενναιωδορα χαμόγελα, γεροδεμένα αντρικά σώματα και γεμάτα χάρη γυναικεία που κινούνται με όλη την αυτοπεποίθηση που μπορεί να χαρακτηρίζει ανθρώπους που ζουν ένα μόνιμο καλοκαίρι. Οι πλειψηφία των Φιτζιανών είναι Μελανήσιοι/πολυνήσιοι και ονομάζονται iTaukei. Ακολουθεί γεύμα και επίσκεψη στο σχολείο/νηπιαγωγείο του χωριού όπου μικρά παιδιά μας τραγουδούν ένα τραγούδι.
Βλέποντας μετά από χρόνια τις φωτογραφίες και τα βίντεο από εκείνη τη μέρα διερωτόμαι πόσες φορές την ήμερα ή την βδομάδα οι κάτοικοι αυτών των χωριών έπρεπε να επαναλαμβάνουν αυτήν την αναπαράσταση, αν ίσως κάποιοι απο αυτούς νιώθανε κουρασμένοι να αποτελούν ζωντανά αξιοθέατα για τους τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου. Η Φιτζιανοί ήταν κάποτε περήφανοι ναυτικοί και ασχολιόντουσαν κυρίως με το ψάρεμα και το εμπόριο με άλλα νησιά του Ειρηνικού. Πλέον όμως o τουρισμός επισκιάζει όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας, συμπεριλαμβανομένου και της γεωργίας και πολλές πλευρές της χώρας μοιάζουν κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του διεθνή επισκέπτη.
Αγνοήστε την μάλλον ρατσιστική περιγραφή του δημοσιογράφου και απολαύστε εικόνες μιας καθημερινότητας που χάθηκε για πάντα
Επιπλέον πολλά από αυτά τα χωριά αποτελούν μέρος διαμονής εκτεταμένων σογιων (mataqali) και θεσμοί όπως ο «αρχηγος του χωριού» είναι ακόμα υπαρκτοί και χαίρουν σεβασμό των υπολοίπων. Προερχόμενος ο ίδιος από μικρή επαρχία στην Ελλάδα, σκέφτομαι αν παρά τον παραδεισένιο φόντο αυτό το περιβάλλον δεν είναι ασφυκτικό για κάποιον/κάποια που δεν θέλει μόνο όσα ο μέσος όρος ή και απλά για τον νέο άνθρωπο που θέλει να ζήσει το περαιτέρω.
Μία άλλη ενδιαφέρουσα αν και ιδιαίτερα τρομακτική ιστορική πτυχή των Φίτζι είναι η πρακτική του καννιβαλισμού στην οποία επιδίδονταν οι φυλές που τα κατοικούσαν και η οποία σταμάτησε το 1860. Κάποιες πληροφορίες για τη σκοτεινή αυτή πλευρά του παρελθόντος μας έδωσε ο ξεναγός μας εκεί αν και μία πιο διεισδυτική ματιά προσφέρουν τα ευρήματα (εργαλεία, εικονογραφίες ) που εκτείθενται στο μουσείο της πρωτεύουσας Suva που δυστηχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε.
Την δεύτερη μέρα και για όλο το υπόλοιπο του ταξιδιού μας επιβιβαζόμαστε σε πλοίο της γραμμής για να επισκεφτούμε πρώτα νησιά Mamanuca και στη συνέχεια τα νησιά Υasawa. Πρόκειται για ηφαιστειογενή αρχιπέλαγα σε κοντινή απόσταση από το λιμάνι Denarau κοντά στο Nadi ( 40 λεπτά για τα πρώτα, 2 ώρες για τα δεύτερα) και είναι τόσο όμορφα, τόσο απίστευτα εξωτικά και ονειρεμένα όσο φαίνονται στις φωτογραφίες που πρώτες εμφανίζονται στην όποια μηχανή αναζήτησης στο ίντερνετ μόλις πληκτρολογήσεις το όνομα τους.
Κάποιες από τις πιο ευχάριστες ασχολίες στα συγκεκριμένα τουριστικά θέρετρα είναι το snorkeling μιας και ο βυθός χαρακτηρίζεται από τέτοια αφθονία σε θαλάσσια ζωή που κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ψάρια και κοράλια που σε άλλα μέρη θα προσέγγιζε μόνο μετά από κανονική κατάδυση σε πολύ μεγαλύτερο βάθος. Έδω έρχεται η συζήτηση και στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, φλέγον ζήτημα για την ίδια την ύπαρξη των Φίτζι. Η χώρα ήταν συμβολικά η πρώτη που επικύρωσε την συμφωνία για την προστασία του κλίματος που υπογράφηκε πρόσφατα στο Παρίσι. Οι επιτηρητές των θαλάσσιων σπορ εκεί σου ζητάνε να μην αγγίξεις και κατα συνέπεια νεκρώσεις τα κοράλλια που θα δεις. Ο υπεύθυνος τουρισμός αλλά και μία γενικότερη οικολογική συνείδηση είναι απαράιτητα για να συνεχίσει να απολαμβάνει η ανθρωπότητα αυτές τις ομορφιές του πλανήτη.
Βεβαίως αν διαλέξει κανείς να ακολουθήσει τον μάλλον τυπικό τουρισμό που κάναμε εμείς δεν θα έχει την ευκαιρία να γνωριστεί ιδιαίτερα ή να μιλήσει με Φιτζιανούς. Οι υπάλληλοι στα θέρετρα μας φερθήκανε με απόλυτο επαγγελματισμό και αποστασιοποιημένο σεβασμό. Κάποιοι πιο ηλικιωμένοι μας ρωτούσανε από που ήμαστε, και στη συνέχεια αφου τους λέγαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα την οποία ούτε που ξέρανε τι είναι, αρχίζανε να μας λένε για τις επιτυχίες των Φιτζι στο ράγμπυ, σπορ που αποτελεί εθνική εμμονή και συναγωνίζεται σε δημοφιλία τον Χριστιανισμό ( Τα Φίτζι είναι φανατικά χριστιανική και έντονα συντηριτική κοινωνία- μάλιστα ο δημοφιλής τουριστικός οδηγός Rough Guide προτείνει ως ενδυκνειμένη τουριστική δραστηριότητα το να «πάτε για μία λειτουργία στην Εκκλησία»). Μάλιστα η μικρή αυτή χώρα κατάφερε το Χρυσό Μετάλλιο πριν τρία χρόνια στους Ολυμπιακους του 2016 νικώντας την Μεγάλη Βρεττανία.
Περάσαμε την συγκεκριμένη εβδομάδα σε απόλυτη χαλάρωση εναλλάσσοντας τα αιθέρια βαθύ κόκκινα ηλιοβασιλέματα με κοκτέιλ και ψάρι στα παραθαλλάσια εστιατόρια των θέρετρων που επισκεφθήκαμε. Νιώθω πάντως πως αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα ήθελα να ζήσω την καθημερινότητα της συγκεκριμένης χώρας εκτενέστερα, να ξύσω περισσότερο κάτω από αυτή την επιφάνεια. Ίσως η σχετική απειρία μας ως ταξιδιώτες μας οδήγησε να κάνουμε μόνο τα προφανή. Οι κλεφτές ματιές πάντως σε έναν φανταχτερό λαό όπου αντί για «hi» οι πάντες σου φωνάζουν ένα ενθουσιώδες Βula!, όπου η καθημερινή ενδυμασία των αντρών, μέχρι και των τροχονόμων ή πολιτικών είναι μία φούστα ( ή αλλιώς sulu όπως ονομάζεται το τοπικό κιλτ ) και λουλούδια κοσμούν τα μαλλιά των γυναικών στις καθημερινές εξορμήσεις τους στη πόλη με έκαναν να θέλω να κατανοήσω περισσότερο το μέρος αυτό.
Τελευταία μέρα και κατά την αναχώρηση μας με ταχύπλοα οι υπάλληλοι του καταλύματος στα Yasawas όπου διαμέναμε βγαίνουν να μας αποχαιρετήσουν στην παραλία και να λικνιστούν στους ρυθμούς ενός ακόμα τραγουδιού. Παρότι καταλαβαίνουμε οτί αποτελεί μέρος της δουλειάς τους, τους κουνάμε τα χέρια και μπράτσα μας με ενθουσιασμό, λες και βλέπουμε για τελευταία φορά μακρινούς συγγενείς. Η γοητεία αυτού του μέρους προφανώς μας έχει κερδίσει εδώ από καιρό.
- Επισκεφτείτε και το blog μου αν θέλετε
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/
Last edited:
